“பா, நொண்டிக்காரன்…”

“மா, அப்படிச் சொல்லக்கூடாது…”,

“வேற எப்படிப்பா சொல்றது…?”

கயல்விழி சிறிய கால்வாயைக் கவனத்துடன் தாண்டும்போது அவளது கால்களில் சிறிய துள்ளல் தெரிந்தது.

“அவுங்கலாம் பாவம்…”

“நான் அவுங்கள வேற எப்படிக் கூப்டறதுன்னு கேட்டன்பா,”

நெற்றியில் கைவைத்து ஓரக்கண்களில் என்னைப் பார்த்தாள். கயல்விழி வளர்ந்து எனது இடுப்பளவைத் தாண்டி வந்துவிட்டதை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தேன். தொலைக்காட்சி பார்க்கும்போது, புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது என அவள் கேட்கும் பல கேள்விகள் ஏற்கனவே அடர்ந்துவிட்ட வேலை அழுத்தங்களுக்கிடையே தலைக்கு மேல் கனத்துச் சுழல்கின்றன.

“அங்கவீனர்… உடல் ஊனமுற்றோர்னு சொல்லக்கூடாது… மாற்றுத்திறனாளிகள்… படிச்சதில்லையா?”

இரண்டு கைகளிலும் துண்டாக்கப்பட்ட கோழி இறைச்சிகள், காய்கறிகள் இருந்தன. அவள் தக்காளி இருந்த பையைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தாள். விரல்களில் பிடித்தால் தவறவிடலாம் என்கிற பயத்தில் பையின் பிடிநுனியைக் கைக்குள் விட்டு மணிக்கட்டில் ஏந்திக் கொண்டாள்.

“பா, ஏன் கஸ்த்தமான பேருலாம் சொல்றீங்க? அது நமக்கு நாம அவுங்கள பத்தி பேசும் போது பயன்படுத்திக்கலாம்… இப்ப நான் அவுங்ககிட்ட பேசப் போறன்னா எப்படிக் கூப்டறது?”

கேள்வியைத் தொடுக்கும் போதெல்லாம் அவளது புருவங்கள் மேலுயர்ந்து வலது நெற்றியில் தெரியும் சின்னஞ்சிறிய மச்சத்தைக் காணாமல் ஆக்கிவிடும். நெற்றிச் சுருக்கங்களிடையே அது காணாமல்போய் மீண்டும் தோன்றும். அதனை இரசித்துக் கொள்ள அவளது கேள்விகளைப் பொறுத்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைப்பேன்.

“அங்கள்ன்னு கூப்டு… யாரா இருந்தா என்ன… அவுங்களும் மனுசாளுங்கத்தான…”

இருவரும் சந்தைக்கு எதிரிலுள்ள சீனக்கடையில் அமர்ந்து கொண்டோம். தீராத வெயில் தாகத்தையும் அசதியையும் உருவாக்கிவிட்டிருந்தது. நகரத்தை மடக்கி தன் கதகதப்பிற்குள் வைத்திருந்த பகல் பொழுதைக் கண்கொண்டு பார்க்க முடியவில்லை. முகமூடி மனிதர்கள் சந்தைக்குள் நுழைவதும் வெளியேறுவதுமாக பரப்பரத்துக் கொண்டிருந்தனர். சுகுனா இறால் வாங்கும் போராட்டத்திலிருந்து இன்னும் மீளவில்லை. பெரிய அளவு இறால் ஒரு கிலோ எப்படியும் 35 வெள்ளிக்குள்தான் என்று அங்கிருக்கும் மலாய்க்காரனிடம் வம்பிழுத்து முடித்துவிட்டு சுறா மீன் வேறு வாங்க வேண்டும் என்றிருக்கிறாள். எனக்கும் மீன்களுக்கும் வெகுதூரம். அதன் வீச்சத்தைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது.

“பா… அந்த அங்கள் எவ்ள நேரம் அங்க நிப்பாரு…?”

வட்ட நாற்காலியைத் தரையில் வைத்து இழுத்துக் கொண்டே என்னருகில் நெருங்கி அமர்ந்து கொண்டாள். கடையில் இருந்தவர்கள் அச்சத்ததைக் கவனிக்கவில்லை. சத்தத்திற்குள் சத்தமாக அது கரைந்தது. இரண்டு சீன பாட்டிகள் மட்டும் சத்தமாகச் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அதில் ஒருவர் பிறகு சமைப்பதற்கான காய்கறிகளை வெட்டிக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய மூக்கின் வலப்பக்கத்தில் கயல்விழிக்கு இருப்பதைவிட பெரிதான மச்சம் தென்பட்டது. கடையின் வெளித்தூணியில் செருகப்பட்டிருந்த ஊதுபத்தி அணைந்து வெறும் குச்சிகள் மட்டும் புகைந்து கொண்டிருந்தன.

“பா… சொல்லுங்க…”

“உன்ன அந்த மச்சக்காரக் கிழவிக்கிட்ட பிடிச்சிக் கொடுத்துட்டுப் போய்றட்டா?”

சிரிப்பாள் என்று நினைத்தேன். ஆனால், பார்வையை அந்தச் சந்தையின் வாயிலில் வெகுநேரம் ஒற்றைக் காலில் நின்றுகொண்டே கையில் நெகிழிக் குவளையை ஏந்திக் கொண்டிருப்பவரையே அவள் கவனித்துக் கலவரமடைந்து கொண்டிருந்தாள்.

“என்னம்மா இப்ப டென்ஷ்னா இருக்க?”

மீண்டும் புருவங்களை மேலுயர்த்தி அடுத்த கேள்வியை உள்ளுக்குள் உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

“பா, அவருக்கு எல்லோரும் காசு போடறாங்க… நீங்களும் அவர பாவம்னு சொன்னீங்க…”

“ஆமாம் மா… நம்மலாம் வேலை செஞ்சி சம்பாரிக்குறோம். அவுங்களுக்கு இப்படிக் கால் கை போய் வேலையும் இல்லாமல் அடுத்தவங்கக்கிட்ட பிச்சை எடுத்து வாழ்றாங்க… அதான் பாவம்…”

மீண்டும் மௌனமானாள். கயல்விழி தனது ஏறக்குறைய ஒன்றரை ஆண்டுகளை வீட்டிற்குள் இருந்து கழித்துவிட்டாள். கோவிட் பெருந்தொற்றுக்குப் பயந்து அவளது ஒன்பதாவது வயது வீட்டுச் சுவர்களுக்குள்ளே தீர்ந்துவிட்டது. இப்பொழுதுதான் ஒன்றரை ஆண்டுக்குப் பின்னர் அவள் சந்தைக்கு வந்து மக்கள் கூட்டத்தைப் பார்க்கிறாள். அவளது கண்கள் விரிவதும் அடங்குவதுமாய் மாறிக் கொண்டிருப்பதைக் கவனிக்க முடிந்தது.

“பா, அவர பார்த்தா எனக்குப் பாவம் வரமாட்டுது… பாவம் மனசுல எப்படிப்பா வரும்…?”

“அது பாவம் இல்லடா… இரக்கம்… இப்ப கஷ்டப்படறவங்களா பார்த்தா நம்ம உதவி செய்றோம்ல… ஏன் செய்றோம்? நம்மக்கிட்ட இருக்கற இரக்கக்குணம்…”

“ஓ! அதான் இரக்கமா? அப்படின்னா நம்மகிட்ட இருக்கற இரக்கக்குணம் வெளில வரணும்னா யாராவது கால் இல்லாம கை இல்லாம வாழணும்தானப்பா?”

கேட்டுவிட்டு மீண்டும் கயல்விழி அந்தத் திசையையே கவனிக்கத் துவங்கினாள். எனக்குத் தொண்டை வரண்டிருந்தது. எதிரில் அமர்ந்திருந்த சீன வாலிபன் காப்பி ஐஸ் குடித்துக் கொண்டிருந்தான். சுகுனா வருவதற்குள் ஒரு மிடறு குளிர்ந்த நீரைத் தொண்டைக்குள் இறக்கினால் பரவாயில்லை என்று தோன்றியது.

“பா… உங்களத்தான் கேக்கறன்…”

“என்னம்மா? நீ இப்பத்தான மனுசாளுங்களையே பாக்கற? சும்மா தொண தொணன்னு…”

அன்றைய வெயில் கோபத்திற்குத் தாராளமாக உதவிக் கொண்டிருந்தது.

“பா, அவர பாருங்க… அவர்கிட்ட உள்ளதுல எதைப் பார்த்தா உங்களுக்கு மனசுல இரக்கம் வருது?”

எரிச்சலுடன் சந்தையின் வாசலில் வெகுநேரம் நின்று கொண்டிருந்த அவரைப் பார்த்தேன். ஒற்றைக் காலில் செருப்பில்லை. ஊன்றுகோல் ஆடாமல் அசையாமல் உடலோடு ஒட்டிவிட்டதைப் போல தென்பட்டது. மொத்த பாரத்தையும் அதில் இறக்கி அவரும் பல மணி நேரங்கள் அப்படியே நின்று கொண்டிருந்தார் என்று நினைக்கிறேன். கையில் பிடித்திருந்த நெகிழிக் குவளையில் ஈக்கள் மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன. அதனை அவர் விரட்டவும் இல்லை.

“ஆமாமா… அவர பார்த்தா பாவமாத்தான் இருக்கு…”

“அவருக்கிட்ட எந்த எடத்துல பாவம் இருக்குப்பா… எனக்குத் தெரிலயே…”

“அவரோட அந்த ஒத்தக் கால்… அத பாரு… பாவம் இரக்கம் எல்லாம் வரும்…”

கயல்விழி அவருடைய ஒற்றைக் காலைக் கவனித்தாள். கறுத்து ஆங்காங்கே வெள்ளைப் பூத்ததைப் போல தெரிந்தது. முதலில் அவரை நெருக்கத்தில் கடக்கும்போது விரல் இடுக்குகளில் தெரிந்த காயத்தையும் நினைவுப்படுத்திக் கொண்டேன். கயல்விழியும் அதனை நினைத்திருக்கலாம்.

“பா, இருக்கற காலு மேல ஏன் பாவப்படணும்? அதான் இருக்கே…”

“சரி, அப்ப இல்லாத காலு மேல பாவப்படு…”

கயல்விழி மீண்டும் எதையோ யோசித்தாள். சுவரில் ஒட்டப்பட்டிருந்த ‘பார் குறியீடுகளை’ ஸ்கேன் செய்து போய்க்கொண்டிருப்பவர்களில் சிலர் மட்டும் எப்பொழுதாவது அவருக்கு ஒரு வெள்ளி நோட்டைப் போடுவதைக் கயல்விழி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“பா, பார்த்தாதான் இரக்கம் வரும்னு சொன்னீங்க… இல்லாத காலை எப்படிப்பா பார்க்கறது?”

தொண்டையில் இருந்த தாகம் இப்பொழுது மனம் வரை பரவியிருந்தது. சுகுனா வந்துவிட்டால் விடுதலை கிடைக்கும் என்பதுபோல் ஊன்றுகோலுடன் நிற்கும் அவரைத் தாண்டி கவனம் சென்றது. வாயிலில் வந்துநின்ற ஒரு லோரியிலிருந்து காய்கறி கூடைகள் இறக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. மீன்களை மேசையில் அடுக்கி வைத்திருந்த சீனன் ஒருவன் பைக்குள்ளிருந்து பனிக்கட்டிகளை அதன் மீது கொட்டினான். அதன் குளிர்ந்த தன்மையை உடலெல்லாம் பரவவிட்டுப் பார்த்தேன். வெயிலுக்கு இதமான உணர்வைக் கிளர்ந்தது.

“மா, ரொம்ப ஆராய்ச்சி செய்யாத… அவருக்குக் கால் இல்லன்னுதான் எல்லாரும் இரக்கப்படறாங்க. புரியுதா? நம்மளுக்கு கடவுள் எல்லாத்தையும் கொடுத்துருக்காரு. அவருக்கு அது இல்ல… அதான்…”

“ஓ! சரிப்பா. நம்மக்கிட்டு இருக்கு அதனால நாம கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லணும். எனக்குப் புரிஞ்சிருச்சிப்பா. கால் இல்லாததுக்கு அவர் நன்றி சொல்வாராப்பா?”

“நீ ரொம்ப மூளைய போட்டு அலட்டிக்கற… அவருக்கு ஏதாச்சம் விபத்தாயிருக்கலாம்… இல்ல சீக்கா இருக்கும்… அது ஏன் உனக்கு? நீ நல்லாருக்கியா… அதுக்குக் கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லு…”

கயல்விழி தரையைக் கவனித்தாள். நாற்காலி உயரமாக இருந்ததால் எட்டாமல் அந்தரத்தில் ஆடிக் கொண்டிருக்கும் அவளுடைய கால்களைக் கவனித்தாள். சீனத்தி ஒருவள் தோளுறித்த கோழிகளைச் சுடுநீரில் முக்கி மீண்டும் எடுத்து வெட்டுக் கட்டையின் மீது வைத்தாள். நகரம் மீண்டும் பரப்பரப்பாகி கொண்டிருந்தது.

“பா, அவர் மேல எனக்கு இரக்கம் வந்துருச்சின்னு நான் எப்படிக் கண்டுபிடிக்கறது? அது என்ன செய்யும்? இரக்கம் வந்துட்டா மனசு எப்படி இருக்கும்?”

கயல்விழி தனக்குள் தன்னையும் தன் உலகையும் தேடிக் கொண்டிருக்கிறாள். அவள் கண்களில் அத்தனை அழுத்தம் தெரிந்தன. அவளுடைய பின்தலையைத் தடவிக் கொடுத்தேன். கண்களில் இன்னமும் ஆற்றமைத்தான் எஞ்சியிருந்தன.

“மா, அதையெல்லாம் கண்டுபிடிக்கற மிஷின்லாம் இன்னும் வரல… அவர பாரு… பார்க்கும்போது ஐயயோ அவருக்கு இப்படி ஆச்சே… கடவுளே அவர நீதான் காப்பாத்தணும்… அப்படின்னு உன் மனசு சொன்னுச்சின்னா அதான் இரக்கம்…”

கயல்விழி நெஞ்சில் கைவைத்துக் கொண்டே மீண்டும் அவரைப் பார்த்தாள். அவர் இப்பொழுது தனது ஊன்றுகோலிலிருந்து விடுபட்டு நொண்டியடித்துத் தரையில் இலாவகமாக அமர்ந்தார். ஒரு துணியை விரித்துக் காலை அதன்மேல் நீட்டிக் கொண்டார். பக்கத்தில் இருந்த ஒரு புட்டியிலிருந்து நீரைப் பருகினார். கயல்விழி ஒவ்வொருமுறையும் அவரைப் பார்க்கும்போது எனது கண்களும் அவரை நோக்கின.

“என்னமா செய்ற நெஞ்சில கை வச்சு?”

“இரக்கம் வருதான்னு பாக்கறன்பா…”

எனக்கு அது வேடிக்கையாக இருந்தது. சிரித்தால் அவள் வருத்தப்படுவாள் என்பதால் அவளுடைய நடவடிக்கையையே உற்றுக் கவனிப்பது போல பாவனையை மாற்றிக் கொண்டேன்.

“பா, இரக்கம் வந்துட்டா என்ன அறிகுறி காட்டும்?”

என்னால் அதற்குமேல் பொறுமைக்கொள்ள இயலவில்லை. அறிவியல் ஆராய்ச்சியைப் போன்று கயல்விழியின் கேள்விகள் நீண்டு கொண்டே இருந்தன.

“ம்ம்ம்… காய்ச்சல், இருமல் வரும்!!!” எனச் சொல்லிவிட்டு கடையைச் சுற்றி பார்வையை அலையவிட்டேன்.

“பா, அது கொரொனா வந்தாதானே வரும்… நான் கேக்கறது இரக்கம்… நீங்க சொன்னீங்களே…”

“பள்ளிக்கூடத்துல சொல்லிக் கொடுக்கலயா?” சமாளிக்க அடுத்த உத்திகளை நாடிச் செல்லத் துவங்கினேன்.

“டீச்சர் கூகள் மீட்ல சொன்னாங்க… நல்ல செயல்களுக்கு பச்சை வர்ணம் தீட்டுன்னு…ஓ, அப்படின்னா இரக்கம் பச்சை கலர்ல இருக்குமா?”

“ஹலோ, ஆச்சி… ஒரு மினரல் போத்த கொடுங்க…” என்று மலாய்மொழியில் கேட்டேன். காய்கறி வெட்டிக் கொண்டிருந்தவள் இழுத்துக் கட்டியும் நெற்றியில் கொத்தாக வந்து விழுந்து கொண்டிருந்த முடியைச் சரிசெய்துவிட்டு கடைக்குள் பார்த்துக் கத்தினாள். சட்டென்று ஒரு பையன் கையில் நீர்ப்புட்டியுடன் வந்தான். அரைக்காற்சட்டையும் பொத்தல் சட்டையும் அணிந்திருந்தான். உதட்டை வலதுபக்கம் பிதுக்கிக் கொண்டே என்னை நோக்கி ஓடி வந்தான். உதட்டில் எதையோ விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். கடைக்குள் கூர்ந்து கவனித்தேன். தரையில் சில புத்தகங்களை விரித்து வைத்து எதையோ எழுதி கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும். அவன் அமர்வதுக்கென்று சிறிய இடம் அங்குக் காலியாக இருந்தது. புட்டியைத் திறந்து தொண்டையை நனைத்துக் கொண்டேன். அதற்குள் சுகுனாவும் சந்தையைவிட்டு வெளியே கையில் ஒரு நெகிழிப் பையுடன் நிற்பது தெரிந்தது.

“அதோ பாரு அம்மா வராங்க…”

சுகுனா தரையில் அமர்ந்திருந்த அவரின் அருகே சென்று ஒரு வெள்ளி நோட்டை நெகிழிக் குவளையில் போட்டுவிட்டுச் சாலையைத் தாண்டி எங்களிடம் வந்து கொண்டிருந்தாள்.

“தோ பாரு… உங்க அம்மா இப்ப செஞ்சாங்களே… அதான் இரக்கம்… அவுங்கக்கிட்ட கேட்டுக்கோ…” அப்பொழுதுதான் மனத்தில் ஒரு நிம்மதி கிடைத்தது போல உணர்ந்தேன்.

சுகுனா வந்ததும் கயல்விழியின் தலையில் தடவிக் கொடுத்துவிட்டு அவள் கையில் வைத்திருந்த தக்காளி பையை வாங்கிக் கொண்டாள்.

“விட்டா ஏமாத்திருவானுங்க… காண்டா நண்டு வாங்கலாம்னு பாத்தன்… யானை வெலைக்கு விக்கறானுங்க… நம்ம வீட்டுக்கிட்ட இருக்கற சீனன் கடையில வாங்கிக்கலாம்…” உள்ளே சுகுனாவின் சந்தை போராட்டத்தின் காட்டம் இன்னமும் குறையாமல் அப்படியே பேச்சில் தெறித்தன. ஓரிரு நிமிடங்களாகவது சந்தை வாசம் வீசும்.

மூவரும் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த பழைய சாகா மகிழுந்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினோம். கயல்விழி இப்பொழுது சுகுனாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

“மா, நீங்க இப்ப அவருக்கு ஏன் காசு போட்டீங்க?”

“பாவம்மா அவரு. கால் இல்ல… அதான்…”

சுகுனா கயல்விழியின் கையை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டு நாலாப்பக்கமும் பார்த்துக் கொண்டே சாலையைக் கடந்தாள். அதுவரை தரையில் அமர்ந்திருந்தவர் மீண்டும் சுவர் தடுப்பின் துணைக்கொண்டு எழுந்து நின்று கொண்டார். ஊன்றுகோலுடன் நிற்பதுதான் அவருக்கு வருமானம். நல்லவேளை இதனைக் கயல்விழி பார்க்கவில்லை.

“அப்படின்னா உங்களுக்கு இரக்கம் வந்துச்சிதானம்மா…?”

“ஆமாம்டா… அதான் இரக்கம்…”

“ஓ! அப்படின்னா ஒரு வெள்ளிய கொடுத்தா அதான் இரக்கமா…? இப்ப புரியுதுமா… அப்பா என்னனவோ சொல்லி என்ன கொழப்பிட்டாரு…”

கயல்விழி சொன்னதை சுகுனா கேட்கவில்லை. அதற்குள் எனக்கும் ஓர் அழைப்பு வந்துவிட்டது.

-கே.பாலமுருகன்

கடந்த ஓராண்டு காலம் இளையோர்களின் அதிகமான சிறுகதைகளை வெண்பலகை, கதைச்சாரல் போன்றவற்றின் வாயிலாக வாசித்தும் விமர்சித்தும் வருகிறேன். இளையோர்களுடன் அவர்களின் முதல் படைப்புகளுடன் உரையாடவும் ஒரு விமர்சனப் போக்கை நோக்கி நகரவும் இயன்றது. ஆக்கப்பூர்வமான சிந்தனையுடன் படைப்புத் துறையில் ஈடுபட வேண்டும் என்கிற ஆவலும் தேடலும் உள்ள ஓர் இளைஞர் கூட்டத்தை இயல் பதிப்பகம் சிறப்பாக வழிநடத்தியும் வருகிறது. அவர்களின் சிறுகதைகள் மீது நான் முன்வைத்த சமரசமற்ற பார்வைகளை முழுவதுமாக ஏற்றுக் கொண்டு அவ்விளைஞர்கள் சிறுகதைகளை மீண்டும் எழுதியது ஆரோக்கியமான மாற்றமாகவே நான் பார்க்கின்றேன்.

கல்விக்கும் இலக்கியத்திற்கும் இடையிலான மனோநிலை

நம் நாட்டில் கல்லூரி, பலகலைக்கழகம், இடைநிலைப்பள்ளி என பல்வேறான பின்னணியிலிருந்து இலக்கியம் என்கிற மைய நீரோட்டத்தை நோக்கி வரும் ஒவ்வொரு இளையோருக்குள்ளும் கல்வி சார்ந்த சில அடிப்படையான/திட்டவட்டமான இலக்கிய புரிதல்கள் அமைந்துள்ளன. அதன் வெளிப்பாடாகவே அவர்கள் துவக்கத்தில் எழுதும் சிறுகதைகளும் இருந்துவிடுகின்றன. கல்வித்துறையின் கண்கள் கொண்டு படைப்பிலக்கியத்தை இளையோர்கள் பார்க்கக் கற்றுக் கொள்ளும் நிலை அவர்களுக்கான துவக்கக்கால தேர்ச்சியாகும். கற்பித்தல்முறைக்கேற்றவாறு வரையறைகளுடன் இலக்கியம் கற்பிக்க வேண்டிய துவக்கக்கால அணுகுமுறைகளையும் தேவைகளையும் நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அதற்குச் சில எல்லைகளும் இருக்கின்றன.

கற்பனையைத் தூண்டும் அதேவேளையில் திட்டவட்டமான சில புரிதல்களை மாணவர் மனத்தில் உருவாக்கியே படைப்பிலக்கியம் நோக்கி அவர்களைப் படிப்படியாக நகர்த்த வேண்டியுள்ளது. இளையோர்களின் அகத்தில் இலக்கிய வாசிப்பு, எழுத்து வழி மேற்கொள்ளப்படும் உரையாடலும் கற்பித்தலும் இலக்கியத்தின் மீதான அவர்களின் புரிதலில் சில படிநிலைகளை உருவாக்குகின்றன. அப்படிநிலைகள் அதுவரை அவர்கள் புரிந்து வைத்திருக்கும் வாழ்க்கைக்குள் புதிய கண்ணாடியை வைக்கிறது. இதுவரை பார்த்த காட்சிகள், பார்த்த மனிதர்கள், சம்பவங்கள், பறவைகள் என அனைத்திற்கும் ஒரு புதிய கோலத்தை உருவாக்குகிறது. இந்த மனமாற்றமே இலக்கியத்தின் வருகை உருவாக்கும் முதல் அதிர்வு. அதுவே பின்னாளில் இரசனையாக மாறுகிறது. அதுவரை உறுத்திக் கொண்டிருந்த பக்கத்து வீட்டில் கேட்கும் கணவன் மனைவியின் சண்டைக்கூட, வாழ்வின் ஓர் அங்கமென இளையோர்களின் மனம் ஏற்கத் துவங்குகிறது. வாழ்க்கையை அவர்கள் பார்க்கும் விதத்தில் அனுபவ மேம்பாடு உருவாகிறது. இலக்கிய வாசிப்பும், இலக்கியப் போதனைகளும் இத்தகைய ஓர் அனுபவத்தை முதல் கட்டமாக உருவாக்கிவிடுகின்றன.

இதுபோன்ற இலக்கிய வாசிப்பும், வகுப்பறை போதனைகளும் அடுத்தக்கட்டமாக படைப்பிலக்கியப் பகுதியில் எழுத வேண்டும் என்கிற நிலையை மாணவர்களுக்கு உருவாக்குகிறது. அவர்களின் கற்பனைக்கு உதவும் பொருட்டு கருப்பொருள், சூழல், படம் எனும் தூண்டல் பகுதிகள் வழங்கப்படுகின்றன. குறிப்பிட்ட எல்லைக்குள்ளே தனக்கான கதைக்களத்தையும் கதை நிகழ்வுகளையும் மாணவர்கள் உருவாக்கிக் கொள்கிறார்கள். இதை கல்விநிலையிலிருந்து இலக்கியத்தை நோக்கும் ஒரு மனஅமைப்பு. துவக்கத்தில் இளையோர்கள் இதன்வழியே இலக்கிய புரிதல்களைக் கடந்து வரவேண்டியுள்ளது. கற்பித்தல் வசதிக்காகக் கல்வித்துறையில் உருவாக்கப்படும் இந்த அணுகுமுறைகளானது ஆரம்பக்கட்டங்களுக்கு அவசியம். ஆனால், அதனை மாணவர்கள் கடந்து வளர்ந்து இன்னும் விரிவாக வேண்டும் என்பதே அடுத்தக்கட்டத் தேவையாகும். இலக்கியத்தின்பால் உருவாகும் இந்தப் படிகளில் ஏறி மாணவர்கள் இன்னும் மேலே வந்துவிட வேண்டும். தரிசனம் விரிவடையும்போது எழுத்தும் ஆழமாகும்.

எடுத்துக்காட்டாக, மனிதநேயம் என்கிற ஒரு கொள்கையை மாணவர்களுக்குப் பாடமாக நடத்த வேண்டும் என்கிற ஒரு நிலை வருகிறது என்று வைத்துக்கொள்வோமே. அதற்கு ஒரு பாடப்பனுவல் வேண்டும். அப்பாடப்பனுவலை ஒட்டிய சில கேள்விகள், அதனைத் தொடர்ந்து வகுப்பு நிலையிலான கலந்துரையாடல், மேலும் சில உதாரணங்களுடன் மனிதநேயம் என்கிற ஒரு சிந்தனையை மாணவர்களிடத்தில் கல்வியியல் முறையில் புகுத்திடல் முடியும். மாணவர்கள் அதனைப் பாடமாக மனத்தில் ஏற்றிக் கொண்டு அடுத்து தன் வாழ்வில் நடக்கும் அனைத்து சம்பவங்களையும் மனிதநேயம் பொருட்டு மதிப்பிடவும் புரிந்து கொள்ளவும் ஏற்கவும் துவங்குவார்கள். சிலர் அதனைத் தன்னளவில் பயிற்சித்தும் பார்ப்பார்கள். அடுத்து, ஒரு மனிதநேய நடவடிக்கையை மேற்கொள்ளுங்கள் என்கிற இடுப்பணியைக் கொடுத்தால் அவர்கள் உடனே சிறுநீரக நோயாளிகளுக்கு மாதம் 30 ரிங்கிட் நன்கொடையென தொடங்கிட மாட்டார்கள். அவர்களின் சிறிய எல்லைக்குட்பட்ட வசிப்பிடத்திலுள்ள ஓர் ஏழைக்குடும்பத்தின் வீட்டிற்குச் சென்று அவர்களின் வீட்டைத் துப்புரவு செய்துவிட்டு அவர்களுடன் உணவு சமைத்து அன்றைய நாளைப் போக்கியிருப்பார்கள். இளையோர்கள் தங்கள் மனத்தை முதலில் அசைத்துப் பார்த்து பின்னர் மெல்ல விரிக்கும் தன்மையுடையவர்கள். ஆனால், கடைசிவரை தன் சிறகையே தடவிப்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் வரையறைக்குள் சிக்கியும் விடக்கூடாது.

சிறகு விரித்தல் பின்னர் கழுகு பறத்தலாக விரிந்திட வேண்டும். நம் வீட்டு மரத்தில் வந்தமரும் சிட்டுக்குருவிகளுக்குக் கூரைகள் மட்டுமே தெரிய சாத்தியமுண்டு. ஆனால், கழுகின் பறத்தலில் ஒரு நகரமே தெரிந்திடும். கல்வி வசதிக்காக மாணவர்கள் மனத்தில் தொகுத்து வழங்கப்படும் இலக்கியமும் எழுத்தும் அவர்களுக்குள் குருவியிலிருந்து கழுகு நிலைக்கு விரிந்திடல் வேண்டும். வாசிப்பும் பல தடங்களைக் கடந்து விரிந்து செல்ல வேண்டுமே தவிர நான் கடைசியாக எஸ்.பி.எம் நாவல்தான் படித்தேன் என்றிருந்துவிட்டால் நமது ஆக்கமும் வலுவில்லாமல் போய்விடும்.

பொதுவெளியில் உருவாக்கும் சித்திரம்

2012ஆம் ஆண்டில் நானும் எழுத்தாளர் கோ.புண்ணியவான் அவர்களும் பேராக் மாநிலத்தில் இடைநிலைப்பள்ளி மாணவர்களுக்கான சிறுகதைப் பயிலரங்கத்தில் பேச்சாளர்களாக கலந்து கொண்டோம். அதன் மூன்றாவது அரங்கத்தில் மாணவர்கள் கருத்தரங்கிற்குப் பின் எழுதிய சில சிறுகதைகளை வாசித்துக் கருத்துரைக்கக் கேட்டிருந்தார்கள். நான் வாசித்த ஐந்து சிறுகதைகளிலும் நான் பார்த்த பொதுவான சிக்கல்களையே 2020ஆம் ஆண்டில் தனது முதல் சிறுகதையை எழுதும் இளையோர்களிடமும் பார்க்க முடிகின்றது. சற்றும் மாறாமல் பின்பற்றப்படும் ஒரு பாரம்பரியமான நீட்சியைக் கவனிக்க முடிகின்றது.

அதுபோன்று எழுதப்படும் கதைகளில் காலம் தாண்டியும் தொடர்ந்து நீடித்திருக்கும் தேய்வழக்கு அம்சங்கள் சிலவற்றை காணலாம். வாழ்வில் பல இன்னல்களின் முன் அரும்பாடுப்பட்டு வாழ்வியல் சிக்கல்களை எதிர்க்கொள்ளும் ஓர் இளைஞனின் கதையாக இருக்கும். அவன் பிறந்தது முதல் வெற்றி பெறும்வரை அவன் முழு வாழ்வையும் சிறு சிறு தொகுப்புகளாகக் கதைநெடுக சொல்லிக் கொண்டே வரப்படும். அவன் வாழ்வின் அத்தனை சிக்கல்களும் அச்சிறுகதைக்கு அடர்ந்து ஒரு நெரிசலை உருவாக்கியிருக்கும். வாசிக்கும்போது திணற நேரிடும். அத்தகைய ஒரு வாழ்வியல் பின்னணியில் அப்பா கட்டாயக் குடிகாரராகவும் அந்த இளைஞன் போதைப்பொருள் பித்தனாகவும் சித்தரிக்கப்பட்டிருப்பான். ஆக, அப்பா குடிகாரராக இருக்கும் அத்தனை குடும்பங்களிலும் மகன் போதைப்பித்தனாக மாறியாக வேண்டும் என்கிற ஒரு விதி கடைப்பிடிக்கப்பட்டே வந்திருக்கின்றது. பிற்படுத்தப்பட்ட ஒரு குடும்பத்திலிருந்து வரும் இளைஞன் ஒன்று போதைப்பித்தனாக இருப்பான் அல்லது சிறந்தவனாக இருப்பான் என்பதே விதிவிலக்காக இருக்கும். அதுவே பெண் கதைமாந்தராக இருந்தால் காதல் வலையில் சிக்கி வழித்தவறியவளாகச் சித்தரிக்கப்பட்டிருப்பாள். இதனை நான் பெரும் குறையாக முன்வைக்கவில்லை. இளையோர்கள் தங்களின் படைப்புகளை மீண்டும் பரிசீலனை செய்வதற்குரிய எல்லைகளைத் திறந்துவிடவே செய்கிறேன்.

எப்படி இளைஞன் அதுபோன்ற அவலநிலைகளைக் கடக்கின்றான்? அவனைக் கீழ்மைப்படுத்திய அப்போதைப்பொருளின் பிடியிலிருந்து அவன் எப்படி மீள்கிறான் என்பதையே இதுபோன்ற கதையின் மையக்கரு கொண்டிருக்கும். இப்பொழுது நான் சொன்னது ஓர் உதாரணம் மட்டுமே. இதுபோன்று சில வரையறுக்கப்பட்ட சிறுகதைக்கென்ற விதிமுறைகள் கடந்த பல ஆண்டுகளாகவே தொடர்ந்து காக்கப்பட்டும் போற்றப்பட்டும் எழுதப்பட்டும் வருகின்றன. இது எவ்வகையில் மொழியினூடே நம் இளையோர்களின் மனங்களைப் பேசுகிறது என்றும் எவ்வளவு நெருக்கமாக இளையோர் வாழ்வியலைச் சித்தரிக்கிறது என்றும் விமர்சனப் பார்வைக்குள் வைத்து உரையாட வேண்டியுள்ளது.

எது சிறுகதை?

முதலில் சிறுகதை என்றால் ஒருவனின் முழு வாழ்வையும் 6 பக்கத்தில் அடக்கி பார்க்கும் முயற்சி என நம்புவதை விட்டுவிட வேண்டும். பலர் இத்தகைய பாணியில் எழுதுவதால்தான் ஒரு நாவலின் கதைச் சுருக்கத்தைப் போல அவ்வகையான படைப்புகள் சிறுகதைக்கான ஒருமையிலிருந்து விலகிவிடுகின்றன. தாமான் உத்தாமா எனும் வசிப்பிடத்தில் முத்து என்கிற இளைஞன் வாழ்ந்து வந்தான் என்பதில் துவங்கி அவன் எப்படி வாழ்வில் பல இன்னல்களை அனுபவித்தான், பின்னர் எப்படி அதிலிருந்து மீண்டு வந்தான் என்பது வரை அனைத்தையுமே தாவுதல் காட்சிகளாக விரைந்து எழுதி சுருக்கி முடித்துவிடுகிறார்கள். இது சிறுகதை அல்ல என்பதை இளையோர்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். முத்து என்பவனின் வாழ்வின் பல தருணங்கள் இருந்திருக்கும். அவற்றுள் பேரனுபவமாக வாசகனின் அனுபவ எல்லைக்குள் கடத்த முடிந்த, கடத்தினால் வாசகனுக்குள் கவித்துவமான பாய்ச்சலை உருவாக்கக்கூடிய ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து அதனைத் தொடக்கம், நடு, முடிவு என்று அதன் வேகத்திற்கும் கச்சிதத்திற்கும் ஏற்ப வடிவமைத்துக் கொண்டு எழுதலாம்.

நண்பன் திரைப்படத்தில் ஒரு வசனம் இடம்பெற்றிருக்கும். ‘எனக்கு ரெண்டு கால்களும் உடைஞ்ச பெறகுத்தான் சார் நான் சொந்த காலில் நிக்க ஆரம்பிச்சிருக்கன்…” எத்தனை கவித்துவமான ஒரு வசனம் இது? அதே இடத்தில், “சார் நான் என் குடும்பத்தைக் காப்பாத்தணும். கொஞ்சம்கூட அக்கறையில்லாமல் கூட்டாளிங்கக்கூட சுத்தி திரிஞ்சன்… படிப்புல அக்கற காட்டல… கடைசில மேலேந்து விழுந்து தற்கொலை செஞ்சிக்கிட்டன்… அப்போ கால் ரெண்டும் உடைஞ்சிருச்சி சார்… அப்பத்தான் எனக்குப் புத்தி வந்துச்சி சார்,” என்று எழுதியிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும் என்பதை ஊகித்துப் பாருங்கள். இரண்டு வசனங்களும் உருவாக்கும் கச்சிதமும் பேரனுபவமும் வெவ்வேறானவை என்பதைப் புரியும் இடத்தில் இலக்கியத்தின் மீதான புரிதலும் பயிற்சியும் சற்றே மேம்படும்.

அடுத்து, ஒரு மனிதனின் அத்தனை வாழ்வியல் சிக்கல்களையும் கொண்டு வந்து குவிக்கும் இடமென சிறுகதையைக் கருதுவதையும் விட்டுவிட வேண்டும். இது சிறுகதையின் ஆன்மாவை நெருக்கிவிடும். பெருமளவிலான கவனச்சிதறலை உருவாக்கிவிடும். எதை நோக்கி செல்கிறோம் எனத் தெரியாமல் வாசகர்களின் ஈடுபாடும் சிதைந்துவிடும். சிறுகதை தன்னளவில் ஓர் உணர்வை, ஒரு பிரதான சம்பவத்தை என்று கச்சிதமான வடிவமைப்பை உள்முகமாகக் கொண்டு நகர்த்தப்பட வேண்டிய படைப்பு.

இளையோர்கள் முதலில் இவ்விரண்டையும் கருத்தில் கொண்டு ஒரு இலக்கியப் படைப்பை, குறிப்பாக சிறுகதையை அணுகினால் சிறப்பான மாற்றம் வரும் என்றே கருதுகிறேன். இலக்கியம் குறித்து கல்வித்தான் நமக்குள் முதல் புரிதலையும் அது சார்ந்த அடிப்படைகளையும் விதைக்கிறது. ஒரு போட்டிக்குக் கதை எழுதும்போது கருப்பொருளையும், சூழலையும், வழிகாட்டிப் படத்தினையும் கொடுத்து வழிகாட்டுகிறது. இவை யாவும் மதிப்பீட்டு வசதிக்காக உருவாக்கப்பட்டக் கருவிகள் ஆகும். ஆகையால், அக்கருப்பொருளை வலிந்து புகுத்தி அதனை அழுத்தமாக உணர்த்துவதற்கான மெனக்கெடல் மாணவர்களின் படைப்புகளில் இயல்பாகவே வெளிப்படும். ஆகவேதான், விடாமுயற்சி எனும் கருப்பொருளைப் பாவித்து எழுதப்படும் சிறுகதையில் ஓர் இளைஞன் வாழ்க்கையில் முன்னேற என்ன மாதிரியான விடாமுயற்சிகளையெல்லாம் மேற்கொள்கிறான் எனப் புகுத்த வேண்டிய நிலை உருவாகிவிடும். இது மதிப்பீட்டுக்கு உதவும்; மேலும், மாணவர் பருவத்தில் அது தவிர்க்க இயலாத இலக்கிய அணுகுமுறையாகும்.  ஆனால், பள்ளிப் பருவம் கடந்து வந்து அந்நிலை நீடிப்பதே கவனித்துக் களைய வேண்டியதாகும்.

ஆழமும் விரிவும் கொண்ட வாசிப்பே இளையோர்களின் இலக்கிய புரிதலையும், இலக்கியத்திற்கான மொழியையும் மேம்படுத்தும். அனுபவத்தை அனுபவமாக மட்டுமே எழுதிடாமல் அவ்வனுபவத்தைக் கவித்துவமான ஓர் இடத்திற்குள் மொழியின் வழியாக நகர்த்திடல் வேண்டும். இதுதான் இளையோர்களுக்கான சவாலும்கூட.

ஆக, வாசிப்பை நிறுத்திவிடாமல் தேடல் நிகழ்ந்துகொண்டே இருத்தல் வேண்டும். ஒரு கூட்டாக சேர்ந்து வாசித்த சிறுகதையை ஆரோக்கியமான முறையில் விவாதிக்கத் துவங்குவதே ஓர் கூட்டு இரசனையை உருவாக்கும். அங்கிருந்து நமக்கான இரசனையைக் கண்டடைந்து வளர்த்துக்கொள்ள ஏதுவாகவும் இருக்கும். இதனைப் பயிற்சித்துப் பார்ப்பதே இன்றைய இளையோர்களுக்கான தேவையாகும்.

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

21.02.2021

18 ஜூன் 2018: காலை 10.45

இரவு அத்தையைச் சமாதானப்படுத்தி உறங்க வைப்பதற்குள் எனது உறக்கத்திற்கான நேரம் தாண்டி மாயமானது. இரவெல்லாம் வாசகர் கடிதங்களை மீண்டும் படித்துப் பார்த்தேன். வகுப்பறையில் என் அப்பாவின் பெயரைச் சொல்லி கிண்டலடித்த காந்தராவை என்ன செய்தேன் என்று சட்டென்று ஒரு நினைவு.

“அப்பு உன்மேல அடிக்குது கப்பு…”

கோபத்தின் உச்சம் சென்று நான் அவனைத் திட்டும்போது பதிலுக்கும் அவன் கிண்டலடித்து இந்த வசனத்தைச் சொல்லிவிட்டு ஓடிவிடுவான். அன்றென்னவோ நிர்மலா ஆசிரியை வரத் தாமதமாகிவிட்டதால் அவன் வகுப்பைத் தாண்டி ஓடுவதற்குள் சட்டையைப் பிடித்துப் பின்னால் இழுத்ததில் மேசையில் மோதி கீழே விழுந்தான். அப்பொழுதும் ஆத்திரம் அடங்கவில்லை. கையில் கிடைத்த பென்சில் பெட்டியை அவன் மீது ஓங்கியடித்தேன். அது வலது புருவத்தில் பட்டுக் கிழித்து விட்டது.

“அப்பாவ விடைக்கறதுலாம் ஒரு பெரிய கேஸா? அப்படியென்ன ஒனக்கு ஆத்தரம்?” என நிர்மலா ஆசிரியைக் கேட்கும்போது அவரது அப்பாவின் பெயர் சுப்பையா என்பது என் மண்டைக்குள் உரைத்துக் கொண்டேயிருந்தது. “சுப்பையா குப்பையா!!!” என்று கத்திவிட்டு ஓடிவிடலாம் என்று தோன்றிய எதையுமே நான் அன்று செய்யவில்லை. முறைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன்.

“இந்தா பசியாறு… ரொட்டி சானாய்… இங்க பக்கத்துல புதுசா மாமாக் கட தொறந்துருக்காங்க. அங்க வாங்கிட்டு வந்தது…”

அத்தை கொண்டு வந்து வைத்த தட்டையே பார்த்தேன். சாம்பார் கறி கலந்து அதில் ரொட்டி பிய்க்கப்பட்டு மிதந்து கொண்டிருந்தன. “ரொட்டி சானாய் பஞ்சிர்… சத்து…” அப்பா எப்பொழுது எந்தக் கடைக்குப் பசியாற சென்றாலும் சொல்லும் ஒரே வசனம் அது. பிரிவேக்கச் சுழற்சியில் மாட்டிக் கொண்டால் அதிலிருந்து மீள முடியாது என்பதை ஓரளவிற்குச் சுதாரித்துக் கொள்ள முடிந்தது. இனி என்ன செய்ய வேண்டும்?

“அத்த அப்பா கதைங்க அனுப்பன பத்திரிகைக்குக் கூப்டா அப்பாவோட கதைங்கள தருவாங்களா?”

“அது யேண்டி என்கிட்ட கேட்கற? நான் என்ன எழுத்தாளரா? போன் போட்டு நீயே கேளு…”

தினமலர் பத்திரிகையின் அழைப்பேசி எண்களை அப்பத்திரிகையின் பின்பக்கத்திலேயே தேடி எடுத்துக் கொண்டேன். பசியாறிவிட்டு வீட்டுக்கு வெளியில் வந்து நின்றேன். வீட்டு முகப்பிலேயே பெருத்து வளர்ந்திருந்த மாமர நிழலில் ஒதுங்கியவாறு கைப்பேசியில் தினமலர் பத்திரிகைக்குத் தொடர்பு கொண்டேன்.

“வணக்கங்க… நான் எழுத்தாளர் அப்புராஜோட மகள் பேசறன். பேரு நந்தினி… ஞாயிறு பொறுப்பாசிரியர் கிட்ட பேச முடியுமா?”

அழைப்பு அவருக்குத் தொடர்புப்படுத்தப்பட்டது. இரண்டே ஒலிப்பில் எடுத்துவிட்டார்.

“சார், வணக்கம். நான் எழுத்தாளர் அப்புராஜோட மகள் பேசறன். பேரு நந்தினி. அப்பாவோட கடந்த காலங்கள உங்க பத்திரிகைக்கு அனுப்பன கதைங்க எனக்குக் கிடைக்குமா?”

“வணக்கம். அவரோட இமேயில்ல பாருங்க… அனுப்பன லிஸ்ட்ல இருக்குமே?”

அப்பாவின் பெயரைச் சொன்னதும் அவர் குரலில் தொனி மாற்றம் ஏற்படும் என்னைக் கலகலப்பாக வரவேற்பார் என்றெல்லாம் நினைத்து ஏமாந்தேன். அவர் வெகு இயல்பாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

“இல்ல சார். அவருக்கு டைப் செஞ்சி அனுப்பற பழக்கம் இல்ல. கதைங்கள முகவரிக்கே அனுப்பி வைப்பாரு…”

“அப்படின்னா வீட்டுல தேடி பாருங்கமா… இங்க கேட்டா எப்படி? ஆயிரம் கதைங்க வருது… டைப் செஞ்சிட்டு பைல்ல வைப்பாங்க… சில சமயம் மிஸ் ஆயிரும். இப்ப தேடச் சொன்னா எப்படி? எந்த வருசம் எந்த திகதிலன்னு ஞாபகம் இருக்கா?”

அவர் கேட்ட எந்தக் கேள்விக்கும் விடை என்னிடமும் இல்லை வீட்டிலும் இல்லை. அப்பாவின் அலமாரி முழுவதும் தேடியும் எதுவுமே கிடைக்காத ஆச்சரியத்திலிருந்தே இன்னும் நான் மீளவில்லை.

“இல்ல சார்… அப்பா இங்க எதையுமே வைக்கல…”

“அவருகிட்டயே கேட்டுப் பாருங்கமா…”

“அவரு செத்துட்டாரு சார்… அப்புராஜ்… எழுத்தாளர்… தெரியாதா?”

அப்பாவை ஞாபகப்படுத்த முயன்றேன். இம்முறையாவது அப்பாவை அவருக்குத் தெரிய வாய்ப்புண்டு என்று நம்பினேன்.

“ஓ! மன்னிச்சிருங்க. எனக்குத் தெரில. நான் ஞாயிறு பொறுப்புக்கு வந்து இப்பத்தான் நாலு மாசம் ஆகுது. இதுக்கு முன்ன இருந்தவரு பத்து வருசம் இருந்த அனுபவம் உள்ளவரு… அவருக்கும் வயசாச்சி. உடம்பு சரியில்லாமத்தான் இங்கேந்து வேலைய விட்டுட்டுப் போனாரு… அவருக்கிட்ட கேட்டா தெரியலாம்…”

மௌனமாக இருந்தேன். சந்தேகங்கள் கிளைகள் விடத் துவங்கியிருந்தன. மீண்டும் அவரே பேசினார்.

“கதைங்க அனுப்பனா நம்ம ஒரு பிரதிய வெச்சிக்கிட்டுத்தான பத்திரிகைக்கு அனுப்பணும்? அம்மாகிட்ட கேட்டுப் பாருங்க. ஒருவேள யாருகிட்டயாவது கொடுத்து வச்சிருக்கலாம்ல…”

“அம்மாவும் இல்ல சார். அத்த மட்டும்தான். அவுங்களுக்கும் ஒன்னும் தெரில… உங்களுக்கு மணிமாறன்னு யாராவது தெரியுமா சார்?”

அவர் சற்று நேரம் ஏதோ யோசித்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு மீண்டும் பேசினார்.

“மா… இவுங்கள தெரியுமா அவுங்கள தெரியுமான்னு என் நேரத்த வீணடிக்காதீங்க. நீங்க வேணுகோபால் சார பார்க்க முடிஞ்சிச்சின்னா அப்பாவோட கதைங்க பத்தி பேசிப்பாருங்க…”

“என்ன சார் பேசறீங்க? நாட்டுல ஒரு எழுத்தாளர் செத்துருக்காரு. பத்திரிகைல இருக்கீங்க உங்களுக்கு அவர் பேர் கூட தெரில…”

குரலை என்னையறிமாலேயே உயர்த்தினேன்.

“உங்கப்பா என்னா ஜெயகாந்தனா மா? ஊர்ல கொசுறு எழுதறவணும் சமையல் துணுக்கு எழுதறவனும்தான் தன்ன எழுத்தாளன்னு சொல்லிக்கிட்டு இருக்காங்க… உங்கப்பா என்ன தமிழ்நாட்டோட சாகித்ய அகாடெமி விருது வாங்கிருக்காரா? பெயர ஞாபகம் வெச்சு சொல்ல…?”

அவரும் பதிலுக்குக் குரலை என்னைவிட வேகமாக உயர்த்தினார். இனி தொடர்ந்தால் இருக்கும் சில வாய்ப்புகளையும் இழந்துவிட நேரிடும் எனச் சட்டென மனம் நிதானித்தது.

“சரிங்க சார், மன்னிச்சிருங்க. அப்பாவ இழந்து நிக்கறோம். அதான் கொஞ்சம் கோபம் வந்துருச்சி. எதுக்கும் உங்க ஆபிஸ்ல பழைய ஆளுங்க… டைப் செய்யறவங்க இருந்தா கேட்டுப் பார்த்து எனக்கு நாளைக்குச் சொன்னாலும் ஓகேதான் சார்…”

மறுமுனையிலிருந்து பதில் இல்லை. அவரும் கோபத்தை நிதானப்படுத்தும் முயற்சியில் இருக்கிறார் என்று தெரிந்தது.

“சரி மா… நான் கேட்டுப் பார்த்துச் சொல்றன். உங்க போன் நம்பர் கொடுங்க…”

அவர் கட்டாயம் மீண்டும் அழைக்க மாட்டார் என்பது அவரது பேச்சிலே தெரிந்தது. இருப்பினும் ஒரு நம்பிக்கை. அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு உள்ளே வந்தேன். வெயில் வாசல்வரை வந்து முனகிக் கொண்டிருந்தது. ஆஸ்ட்ரோலியாவில் டிசம்பரில் எழும் 50 செல்சியஸ்க்கும் மேற்பட்ட வெயிலின் காட்டத்தை இங்குச் சாதாரண ஒரு காலைப் பொழுதிலேயே உணர முடிந்தது.

அப்பாவின் அறைக்குள் நுழைந்து மீண்டும் எல்லா இடங்களையும் அலசினேன். வாசகர் கடிதங்கள் இன்னும் சில பத்திரிகைகள் என மட்டுமே அவரது சேமிப்பில் இருந்தன. நிச்சயம் அப்பா அவரது கதைகளைத் தனியாக வெட்டி ஒரு புத்தகத்தில் ஒட்டி சேகரித்திருப்பார். ஆனால், அப்புத்தகத்தை அறையில் எங்கேயும் காணவில்லை.

“என்னடி இன்னுமா தேடற? எப்பக் கெளம்புற? உடனே போய்றாத… அப்பனோட கருமாதி வரைக்குமாவது இரு…”

அத்தைத்தான் மீண்டும் உள்ளே வந்தார். எட்டாம் நாள் தூக்கம் இருப்பதாகவும் அதற்குச் சமைப்பது பற்றியும் சொல்லிவிட்டு பினாங்கு சித்தி என்னிடம் பேச நேற்று காத்திருந்ததையும் சொல்லிக் கொண்டே கட்டிலில் சாய்ந்தார்.

“அத்த! நான் எல்லாத்துக்கும் பதில் சொல்லணும்னு அவசியம் இல்ல. அது அப்ப நடந்துச்சி. முடிஞ்சிருச்சி. இப்ப கேட்டு என்ன சாதிக்கப் போறாங்க…?”

“கோபம் இருக்காதாடி? உன் அம்மாகூட பொறந்தவ. அவளுக்கும் குடும்பத்து மேல அக்கற இல்லாமலா போய்ரும். உன்னயே ரொம்ப பிடிக்கும். தூக்கி எறிஞ்சிட்டு ஓடிட்ட…”

“இப்ப நான் என்ன நாசமாவா போய்ட்டன்? நல்லாதானே இருக்கன்?”

அத்தை தோளில் போட்டிருந்த தோள் துண்டை எடுத்து முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார். அவர் முகத்தில் களைப்பு இன்னும் அப்படியே இருந்தது. உடலை முறுக்குவதைப் போல செய்துவிட்டு என்னைப் பார்த்தார். அவர் கண்களை அப்பொழுதுதான் நேர் எதிர்கொண்டு பார்க்க இயன்றது. பல கேள்விகள் அவரிடத்தில் தொக்கிக் கிடந்தன.

“சரிடிமா… கோச்சிக்காத… இப்ப உள்ள பிள்ளைங்களுக்கு உடனே கோபம் பொத்துக்கிட்டு வந்துருது… பெருசுங்க மனச கல்லாக்கிக்கணும் போல. உங்கப்பன் நான் சொல்றத எங்கேயாச்சாம் கேட்டானா… நீ மட்டும் எப்படி இருப்ப…”

அத்தையைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு அப்படியே கட்டிலில் சரிந்தேன். அவர் மடியைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு அழுதேன். அதுவரை உள்ளுக்குள் அடக்கப்பட்டிருந்த துயரம் சத்தங்களாக மாறி வெளிப்பட்டன. அழுகையை அடக்கும் வித்தையெல்லாம் எனக்குத் தெரிந்ததில்லை. ஆனால், இப்பொழுது வரை அழவில்லை என்றால் மனம் வெடித்துவிடும் என்பதைப் போலத்தான் தோன்றியது. அத்தை முதுகைத் தடவிக் கொடுத்தார்.

“சரிடி அழாத… கல் நெஞ்சக்காரின்னு நெனைச்சன்… பரவால அழுவலாம் வருது…”

முகத்தை இப்படிப் புதைத்து எத்தனை ஆண்டுகள் ஆகின்றன என்கிற ஏக்கம் மனத்தினுள் ஆழ்ந்து துளையிட்டுச் சென்றது. மனம் இலேசாகிக் கொண்டிருந்தது. அப்பாவின் மொத்த நினைவுகளுக்கும் ஒரு வடிக்கால் கிடைத்துவிட்டது.

“அப்பா பாவம் அத்த… எவனெவனோ அவமானப்படுத்திருக்கான்… அவனுக்கெல்லாம் சொல்லுல கொஞ்சம்கூட ஈரம் இல்லயா அத்த?”

அவர் என் கேள்விகளைத் தாண்டி கண்களில் வடியும் ஈரத்தைத்தான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். அத்தையைப் போன்றவர்கள் இப்படித்தான். அறிவுப்பூர்வமானதைவிட உணர்வுப்பூர்வமானவைகளுக்கு மட்டுமே இசைந்து வருவர். அத்தை முதலில் என் கண்களைத்தான் துடைத்துவிட்டார்.

“இப்படியே மாறி மாறி உங்கப்பனுக்குப் பாவம் பார்த்து என்ன செய்ய போறோம்? அவன் போய் சேர்ந்துட்டான்…இனி ஆவ வேண்டிய காரியத்த பார்த்துக்க வேண்டியதுதான்…”

மடியிலிருந்து எழுந்து நிதானித்துக் கொண்டேன். அழுகை நம்மை எதிலிருந்தோ விடுவித்து விடுகிறது. சட்டென உடைந்தொழுகும் ஊற்றாக மனம் மாறிக் கொள்கிறது. இப்பொழுது இறுக்கங்களிலிருந்து வெளியேறி சுத்தமான காற்றை சுவாசிப்பது போல உணர்ந்தேன். அத்தை தோள் துண்டைச் சரிசெய்துவிட்டு என் பின்னந்தலையில் தடவினார்.

“அடுத்து என்ன செய்ய போற?”

“அப்பாவோட கதைங்கல தேடி போகப் போறன்… அப்பாவோட கருமாதிக்குள்ள அவரோட பத்து கதைகளாவது எனக்கு வேணும்… அது எங்க இருக்கு எப்படி கிடைக்கும்னு எனக்குத் தெரில… ஆனா… கிடைக்கும்னு நம்பறன்…”

அத்தை கோபமும் ஆச்சரியமும் கலந்த பார்வையில் என்னைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.

-தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

Part 1: https://balamurugan.org/2021/01/12/தொடர்க்கதை-தேவதைகளின்-க/

Part 2: https://balamurugan.org/2021/01/18/2/

அப்பா கடைசிவரை கணினியில் தட்டச்சு செய்வதைப் பற்றி அக்கறை காட்டவில்லை. அவருடைய நண்பர் எழுத்தாளர் சாமிநாதன் பழகிக் கொள்ள பலமுறை தூண்டினார். அப்பாவால் தாளில் எழுதி தபாலில் அனுப்ப மட்டுமே இயன்றது. இதனால் சில பத்திரிகைகள், சந்தி போன்ற இதழ்கள்கூட அவருடைய படைப்புகளைப் பிரசுரிப்பதில் தாமதம் காட்டுவதாகச் சொல்லி அம்மாவிடம் புலம்பியதுண்டு.

அலமாரி முழுவதும் தேடினேன். அப்பா அடுக்கி வைத்திருந்த ஒவ்வொரு புத்தகங்களையும் எடுத்துப் புரட்டிப் பார்த்தேன். ஒவ்வொரு நூலைப் பற்றியும் சில குறிப்புகளைச் சிறிய தாளில் எழுதி நடுப்பக்கங்களில் வைத்திருந்தார். பெரும்பாலான நூல்களை அவர் வாசித்து முடித்ததற்கான அடையாளமாய் அந்தத் தாள்கள் உள்ளே இருந்தன. மயில் குட்டிப் போடுமா என்று அறிய பாடப்புத்தகங்களின் நடுப்பக்கத்தில் மயிலிறகை ஒளித்து வைக்கும் சிறுவர்களைப் போல அப்பா ஒவ்வொரு நூல்களைப் பற்றியும் தனது அபிப்பிராயங்களைப் பதுக்கி வைத்திருந்தார்.

“என்ன அத்த ஒரு கதைக்கூட அப்பா எழுதனத எங்கயும் வைக்கலயா?”

அத்தை தூங்கிப் போயிருந்தார். மிகவும் சத்தமாக ஒலித்த குறட்டை ஒலியே அவருடைய அசதியைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. சன்னலுக்கு வெளியே பூச்சிகளின் இரைச்சல் அமைதியைத் துளையிட்டுக் கொண்டிருந்தது. மேல்மாடி வரைக்குமே உயர்ந்திருந்த தென்னை மரமும் அதனருகே மாமரங்களும் பின்னால் 7-8 வாழைமரங்களும் என ஒரு சிறிய காடு வீட்டுக்கு வெளியே ஜீவித்துக் கொண்டிருந்தது. அப்பாவிற்கு இயற்கை என்பது தன்னைத் தானே நோக்கும் ஓர் ஆத்ம சக்தி. பழைய லெபாய்மான் வீட்டில் பக்கத்திலேயே சிறிய காடு இருப்பதால் பல மணி நேரங்கள் அதனைப் பார்த்தப்படியே சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்துகொண்டிருப்பார். சட்டென எதையோ கண்டுபிடித்ததைப் போல அறைக்குள் ஓடி தாளைக் கையிலெடுத்து எதையோ எழுதத் துவங்கிவிடுவார். இதை நான் பல சமயங்களில் பார்த்திருக்கிறேன்.

அப்பா பார்க்கும் காட்டை நாங்களும் பார்த்ததுண்டு. வேலியை முட்டி மோதி திணறிக் கொண்டிருக்கும் காட்டுச் செடிகளைத் தாண்டி எதையுமே பார்க்க இயலவில்லை. அதற்கும் அப்பால் அப்பா எதையோ தன் வாழ்நாள் முழுவதும் கவனித்துக் கொண்டே இருந்திருக்கிறார். இப்பொழுது இந்த அறைக்கும் வெளியேயும் காட்டுப் பூச்சிகளின் சத்தம் நாலா பக்கமும் சூழ்ந்திருந்தது. பலகை சன்னலை இலேசாகத் திறந்துவிட்டேன். கொசு உள்ளே வராமல் இருக்க வலைக்கம்பி கட்டப்பட்டிருந்தன. குறுக்கே இருந்த இரும்புகளுக்கு வெளியே வெறும் இருள் மட்டும் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது.

ஒரு குவளை தேநீர் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று சிந்திக்கப் போதுமானதாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். அத்தையும் இங்கே வந்துவிட்டார். வீடு ஓர் ஆழ்ந்த அமைதிக்குத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தது. கீழே சென்றால் யார் பார்வையிலும் படாமல் தேநீரைச் சுயமாகத் தயாரித்துக் கொள்ள முடியுமா என்ற தயக்கமும் சேர்ந்து கொண்டது. வேறு வழியில்லை உடனே தேநீர் தேவை என்றே தோன்றியது. அப்பாவிடமிருந்து சிறுவயதிலேயே தொற்றிக் கொண்ட பழக்கம் இது.

“பொம்பள பிள்ள இந்த வயசுலே தேத்தண்ணீ குடிக்கற?” என்று அம்மா கடிந்துகொள்ளாத நாளே இல்லை. மறுநாள் வேறு வார்த்தைகளில் திட்டுவார். ஆனால், கருத்து என்னவோ ஒன்றுத்தான். பிள்ளைகள் அதுவும் பெண்பிள்ளைகள் தேநீர் அருந்தக்கூடாது எனும் கருத்தினை அம்மாவிற்கு யார் சொல்லிக் கொடுத்திருப்பார்? எனக்கு அதிலெல்லாம் நம்பிக்கை இல்லை. தேநீர் கொடுக்கும் சுவையைவிட அது உருவாக்கும் ஒரு மன அமைதி வேறு எங்கும் கிடைக்காது என இன்றும் நான் பிடிப்புடன் தான் இருக்கின்றேன். மெல்ல சத்தமிடாமல் படிக்கட்டில் இறங்கினேன். பலகை படிக்கட்டு என்பதால் இலேசாக முனகியது. பழைய பலகை வீடு. வாடகை எப்படியும் 150 வெள்ளிக்குள்தான் இருக்கும். அதைக் கொடுக்க அப்பா எப்படியெல்லாம் சமாளித்திருப்பார் என்று நினைக்கும்போது மனம் பதற்றம் கொள்கிறது.

வாசலில் பினாங்கு சித்தி யாரிடமோ பேசிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. சாவு வீட்டில் சத்தமாகப் பேசவோ சிரிக்கவோ கூடாது. அதனால்தான் சித்தி குரலைத் தாழ்த்திப் பேச முயன்று கொண்டிருந்தார். பேரமைதியின் முன் எத்தனை ஆழமாக குரலைத் தாழ்த்தினாலும் அதன் சத்தம் துல்லியமாக பெருகி வரும்.

“இந்த ஓடிபோன கழுதைக்கு இப்பத்தான் புத்தி வந்துச்சாம்? எங்க எந்த வெள்ளக்காரன்? அவ்ள தைரியம் இருந்தா வந்துருக்க வேண்டியதுதான? நம்ம தமிழாளுல என்ன பையனுங்களா இல்ல…?”

“ஒரு பிள்ளையாச்சு… விடறீயா?”

எதிரில் இருந்த ஓர் ஆணின் குரல் அவரைச் சமாதானப்படுத்துவதைப் போன்று மெல்ல ஒலித்தது. சித்தப்பாவின் குரல் அல்லது பாண்டியன் மாமாவின் குரலாக இருக்கக்கூடும். குரல்கள் அனைத்தும் எனக்கு ஒன்று போலவே கேட்கின்றன. யாருடையது என்று பிரித்தறிய முடியவில்லை. அல்லது அனைத்துக் குரல்களும் என்னை நோக்கி பாய்வதைப் போல தயாரிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் போலவும் சூழ்ந்து கெக்கெரித்துக் கொண்டிருந்தன. தலைவலி அழுத்தியது. குழாய் தண்ணீரை அள்ளி முகத்தில் தெளித்துவிட்டுத் தேநீர் கலக்க ஆய்த்தமானேன். நான் அங்கு இருப்பதைக் காட்டிவிடவே இரண்டு மூன்றுமுறை சத்தமாக இரும்பினேன்.

“அப்பன் கஸ்டம் தெரிஞ்சிருந்தா அது அதுக்குப் புத்தி இருந்திருக்கும்…”

நான் இருப்பதை அறிந்ததும் சித்தியின் குரல் உயர்ந்தது. அவருடைய குரலில் தடுமாற்றம் இல்லை. நிதானமாக வார்த்தைகளைக் கூர்மையாக்கி வெளிப்படுத்தினார். அது ஆயுதமென தெரியும். வார்த்தைகளை ஆயுதமாகக் கொண்டவர்கள் அதனைப் பிரயோகிக்கும்போது சற்றும் தடுமாறமாட்டார்கள். பினாங்கு சித்திக்கு அதெல்லாம் பழக்கப்பட்ட அரசியல் வியூகம். எனக்குக் கவனம் அவர் மீதில்லை. இன்றொரு இரவு இதனைச் சமாளித்துவிட்டால் நாளை இவர்களில் பெரும்பாலோர் இருக்க மாட்டார்கள். சித்தி அவர் மனதிலுள்ளத்தை என்னிடம் நேரில் கொட்டும் வரை ஓயமாட்டார். அதனால்தான் இன்னும் வீட்டிற்குத் திரும்பாமல் காத்திருக்கிறார். நான் தேநீர் தயாரானதும் சட்டென மீண்டும் மேலே ஏறிவிட்டேன். சித்தி அதனை எதிர்ப்பார்த்திருக்க மாட்டார்.

அப்பாவின் மேசையின் மீது தேநீர் குவளையை வைத்துவிட்டு அவருடைய அலமாரியின் மேல் அடுக்கில் மீண்டும் தேடலைத் துவங்கினேன். சில கோப்புகள் இருந்தன. அநேகமாக அவர் எழுதிய கதைகளின் பிரதிகளை இதனுள் வைத்திருக்கக்கூடும். அதில் ஒரு பத்து அல்லது எட்டுக் கதைகள் கிடைத்தாலும் போதும் என்றது மனம்.

“நந்தினி அப்பாவோட கத ஞாயிறு ஓசைல வந்திருக்கு… படிக்கிறீயா?”

அப்பா அன்று காய்ச்சலில் இருந்ததால். கேட்கும்போதே அவருடைய உடல் நடுக்கத்தில்தான் இருந்தது. இப்படி எப்பொழுதுதாவது அப்பா அவருடைய கதைகளைப் படிக்கச் சொல்லிக் கேட்பார். பத்திரிகையில் ஒரு பக்கத்திற்கு நீண்டிருக்கும் சிறிய எழுத்து வரிகளைப் பார்க்கும்போதே எனக்குத் தலைச்சுற்றல் எழும். தம் கட்டி படித்து முடிக்கும்போது அப்பாவின் கதைகளின் ஒரு வரிக்கூட என் நினைவில் இருக்காது.

“அந்தக் கடைசி முடிவுலத்தான் மொத்த ஆன்மாவே இருக்கு… இது எத்தன பேருக்குத் தெரியுமோ? எங்க செய்தி எங்க கருத்துன்னு கேட்பானுங்க…” எனச் சொல்லிக் கொண்டே பத்திரிகையிலுள்ள கதையைத் தனியாகக் கத்தரித்துக் கொண்டிருந்தார்.

அப்படியென்றால் அந்தக் கதைகள் கொண்ட பக்கங்கள் இந்தக் கோப்பில் இருக்க வாய்ப்புண்டு. எழுத்தாளர்கள் தம் படைப்புகள் வந்த பத்திரிகை பக்கங்களை வெட்டித் தனியாகச் சேகரித்து வைப்பத்துண்டு. அப்பழக்கம் அப்பாவிற்கும் இருந்தது. கோப்புகளை அலசினேன். அப்பாவின் மருந்து செலவுக்கான சில ரிசீதுகள், புத்தகங்கள் வாங்கிய ரிசீதுகள் என்று சில தாள்கள் மட்டுமே இருந்தன. அடுத்தடுத்த கோப்புகளைத் தேடினேன். அவருக்கு வந்த வாசகர் கடிதங்கள் சிலவற்றை சேகரித்து இரப்பர் நெகிழியில் கட்டி வைத்திருந்தார். மனம் சற்றே சலனமடைந்தது. என்னவாக இருக்கும்? அப்பாவிற்கு என்ன எழுதியிருப்பார்கள்? அந்த மணிமாறன் ஏதாவது எழுதி அப்பாவைத் திட்டியிருப்பாரா?

முதல் ஒரு கடிதம் அப்பாவிற்கு நான்காண்டுகளுக்கு முன் வந்தது.

வாசகர் கடிதம் 1

அன்பின் எழுத்தாளர் அப்புராஜ்,

வானொலியில் ஒலிப்பரப்பாகிய உங்களுடைய அவலம் சிறுகதையைக் கேட்டேன். நீங்கள் ஒருவேளை மூத்த எழுத்தாளராக இருக்கக்கூடும் என்பதை உங்களின் எழுத்தில் தெரிந்த பழைமையின் மூலம் உணர முடிந்தது. தங்களின் இல்ல முகவரியை நண்பர் ஒருவர் மூலம் கிடைக்கப் பெற்றேன். வானொலியில் அவலம் சிறுகதையின் அவலநிலையைச் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை. தயவு செய்து இனி சிறுகதை எழுதுவதாகச் சொல்லி எங்களை இம்சிக்க வேண்டாம். அடுத்தமுறை கேட்க நேர்ந்தால் வானொலிக்குப் புகார் கடிதம் அனுப்பவும் தயங்க மாட்டேன்.

இக்கண்

மணிமாறன்.

மீண்டும் மணிமாறன் என்கிற பெயர். அதன் மீது அதீதமான கோபம் உண்டானது. இக்கடிதத்தைப் படித்த அப்பாவின் மனம் எத்தனை வேதனைக்குள்ளாகியிருக்கும்? மனம் பதறியது. அடுத்த கடிதத்தைப் பிரித்து படிக்க மனமில்லை. கைகள் நடுங்கின. ஒருவர் தன் எழுத்தை மட்டுமே ஆத்மார்த்தமாக நேசிக்கும்போது அவரை அதைக் கொண்டே தாழ்த்துவது எத்தனை கொடிய செயல் என்று பரித்தவித்தேன்.

வாசகர் கடிதம் 2

அன்புள்ள பாசமிகு எழுத்தாளர் அப்புராஜ்க்கு,

நான் யாரென்று நீங்கள் இந்நேரம் விசாரிக்கவோ தேடவோ துவங்கியிருப்பீர்கள் என்று புரிகிறது. எவ்வளவு தேடினாலும் நீங்கள் என்னைத் தேடிக் கண்டறிவதற்குள் உங்கள் ஆயுளின் விளிம்பில் இருப்பீர்கள். மரணத்தருவாயில் ஏன் இந்தத் தேடல் என்று உங்களின் கடைசி மூச்சும் உங்களை நொந்து கொள்ளும். அவ்வேதனை உங்களுக்குத் தேவையா? ஆகையால், அதை விட்டுவிட்டு உங்கள் எழுத்தைத் திருத்த முற்படுங்கள். சென்ற வாரம் தினமலரில் உங்கள் சிறுகதை ‘பாட்டி வீடு’ படித்தேன். கதையைப் புரியும்படி எழுத வேண்டும் என்பதில் உங்களுக்கு ஏதும் மனக்குழப்பமா? அல்லது போதையில் இருக்கும்போதுதான் எழுதுவீர்களா? ஏன் இத்தனை குழப்பநிலை? எழுதும்போது கை தடுமாறுகிறதா? அல்லது மூப்பின் வதையா? கை நடுங்கினால் பிறகேன் நீ எழுதுகிறாய்? மீண்டும் சொல்கிறேன், அடுத்து நீ என்ன எழுதினாலும் அது எனக்குப் பிடிக்கவில்லையெனில் என் கடிதம் உன்னைத் தேடி வரும்; அதில் இப்பொழுதுள்ள மரியாதை குறைந்திருக்க வாய்ப்புண்டு.

இக்கண்

மணிமாறன்.

கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டு இன்னொரு மிடறு தேநீரை அருந்தி உள்ளுக்குள் கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்த கோபத்தை அடக்க முயன்றேன். அப்பாவின் கடந்த நான்கு வருடத்தில் அவரைப் பின் தொடர்ந்து அவருடைய படைப்பு மனத்தை வேறறுத்த அந்த மணிமாறன் யாரென்ற கேள்வி எனக்குள்ளும் அதீதமாகி கொண்டிருந்தது. அரூபமாக மட்டுமே இருக்கும் பெயரைக் கொண்டு எங்கணம் தேடுவது? மூன்றாவது வாசகர் கடிதத்தைப் பிரித்தேன்.

அன்பின் மூத்த எழுத்தாளர் அப்புராஜ் அவர்களுக்கு,

சந்தி இதழ் நான் படிக்க மாட்டேன் என்று நினைத்துவிட்டீர்களோ? ஆகையால் உங்களின் கதைகளிலே மிகவும் மோசமான ஒரு கதையை அவ்விதழில் பிரசுரித்துள்ளீர்கள். எனக்கு ஒரு கேள்வி மட்டும்தான். உங்கள் சிறுகதை எப்படி இருந்தாலும் உங்களுக்காக அதனைப் பிரசுரிக்க இந்த இதழ்களும் பத்திரிகைகளும் எப்படி இவ்வளவும் சலூகைகள் கொடுக்கிறார்கள்? நீங்கள் மூத்த எழுத்தாளர் என்பதால் உங்கள் மீது அவர்களுக்குப் பரிதாபமாக இருக்கலாமோ? இருக்கலாம், பாவம் போக வேண்டிய வயது, ஓர் எழுத்தாளனை வாழ வைத்த பெருமை தங்களைச் சேரட்டும் என்று நினைத்துவிட்டார்களோ? எனது சில வாசகர் கடிதங்களைப் பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பிவிட்டேன். என் பெயர், எந்த ஊர் என்று மட்டும் எழுதி அனுப்பியுள்ளேன். நான் யாரென்று அவர்களுக்கு முக்கியமல்ல. என் கடிதம் பரப்பரப்பை உண்டாக்கும் என்பதால் நிச்சயம் பிரசுரிக்கப்படும். ஆகவே, விரைவில் உன் எழுத்தின் இயலாமையைக் கிழித்தெறிகிறேன். காத்திருக்கவும்.

இக்கண்

மணிமாறன்.

அதற்கு மேல் சமாதானம் கொள்ள இயலவில்லை. இன்னும் மிச்சமிருந்த சில வாசகர் கடிதங்களும் அவன் அனுப்பியதாகத்தான் இருக்கும். இனி மேற்கொண்டு அதனைப் படித்தால் இருதயம் வெடித்துவிடக்கூடும் என்பதால் மீண்டும் கோப்பிற்குள்ளே வைத்துவிட்டேன். குவளையில் பாதி தேநீர் சூடு ஆறிப்போய் இருந்தது. மனம் சூடு தாளாமல் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. நாக்கு எப்பேற்பட்ட ஆயுதம் என்று அடிமனத்தில் சிந்தனைகள் எழுந்து கொண்டிருந்தன. அப்பாவின் கதைகள் மீதிருந்த ஆர்வம் குறைந்து அந்த மணிமாறனின் மீது முழு கோபமும் குவிந்தபடியே இருந்தன.

மெத்தையில் படுத்திருந்த அத்தை சட்டென எழுந்து எதையோ நினைத்து அழத் துவங்கினார்.

• தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

பாகம் 1ஐ வாசிக்க:https://balamurugan.org/2021/01/12/தொடர்க்கதை-தேவதைகளின்-க/

முதல் பக்கம்: மரணக் குறிப்பு

17 ஜூன் 2018: இரவு 8.10

“இந்த மனுசன் கத எழுதறன் நாவல் எழுதறன்னு ஒரு வேலைக்கும் போகாம… உறுப்படாம போச்சு. கடனுக்கு இருந்த வீட்ட வித்துட்டு இப்படி சேவா வீட்டுல கெடந்து செத்துருச்சி…”

சாந்தி அத்தையின் குரல் காலையிலிருந்து புலம்பலை விட்டப்பாடில்லை. ஒப்பாரி ஓய்ந்தும் மிச்சமான முனகல்போல ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. வேலைகளை இழுத்துப் போட்டுச் செய்து கொண்டு பரப்பரப்புடனே இருந்தார். முதலிலிருந்து கீழே இறங்கி வர மனமில்லாமல் தயங்கித் தயங்கியே அறையில் காத்திருந்தேன். யாரெல்லாம் இருப்பார்? என்னவெல்லாம் கேட்பார்கள்? என்ன பதில்கள் சொல்ல வேண்டும் என்று ஒரு பக்கம் துக்கமும் இன்னொரு பக்கம் பயமும் மனத்தினுள் சூழ்ந்து பெரும் அணையை உருவாக்கியிருந்தன.

அவற்றை கடந்து வெளிவருவது முடியுமா என்கிற யுத்தம் துவங்கி ஒரு மணி நேரம் கடந்து இப்பொழுது தேற்றிக் கொண்டு கீழே இறங்கினேன். காலையில் அவசரமாக சாப்பிட்டது மட்டும்தான். பசி எல்லையை மீறியிருந்தது. உடனே சாப்பிட சென்றால் சாவு வீட்டில் அது விரோதமானதாகிவிடும் என்பதால் சற்றே பயந்து படிக்கட்டின் அருகே சுவரில் சாய்ந்து நின்று கொண்டிருந்தேன்.

வீட்டில் ஊதுபத்தி வாடை இன்னமும் சூழ்ந்திருந்தது. வரவேற்பறையைச் சுத்தமாகக் கழுவிய பிறகு ஒரு சிறிய மேசையில்  விளக்கை ஏற்றி வாழைச்சீப்பில் ஊதுபத்திகளையும் குத்தி அப்பாவின் படத்திற்கு முன்னே வைத்திருந்தார்கள். சாந்தி அத்தைத்தான் அனைத்தையும் பரப்பரப்பாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். மற்றவர்களுக்குச் சோர்வும் தூக்கமும் மிகுந்த களைப்பை உருவாக்கிவிட்டிருந்தன. தம்பி சுடுகாட்டிற்குப் போய்விட்டு வந்த களைப்பில் வரவேற்பறையின் மூலையிலேயே வேட்டியுடன் அப்படியே படுத்து உறங்கிவிட்டான். வீட்டில் எனக்குப் பிறகு ஒன்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் பிறந்தவன். இன்னும் எனது தோளுயரத்தைத் தாண்டவில்லை. முகம் கறுத்திருந்தான். படிப்பிலும் சரியில்லை என்றே சில புகார்கள் நேற்றைய சலசலப்பில் கேட்டன.

இன்னும் சில நிமிடங்களில் பசி மயக்கம் என் பிரக்ஞையைத் தாண்டி வெளிப்படுவிடும் என்ற பயம் வந்துவிட்டது. இதற்கு மேலும் பொறுமை நல்லதில்லை என சமையலறையில் மூடப்பட்டிருந்த நீண்ட வெள்ளிப் பாத்திரங்களில் இருந்த இடியாப்பத்தைப் போட்டுக் கொண்டு கறியை மெல்ல ஊற்றினேன். நேற்றிரவு ‘பெர்த்’திலிருந்து வந்திறங்க 6 மணி நேரம் எடுத்துக் கொண்டது. கோலாலம்பூரிலிருந்து இன்னொரு விமானம். பினாங்கு வந்து சேரும்போது அப்பா இறந்து அரை மணி நேரம் ஆகியிருந்தது.

கைப்பேசியை முடுக்கியதும் நிறைய அழைப்புகள் குறித்த குறுந்தகவல் வந்து குவிந்தன. 30000 அடி உயரத்தில் வெறும் மேகக்கூட்டங்களுக்கிடையில் நான் பயணித்துக் கொண்டிருந்த சமயம் எனக்கு வேறெந்த நினைவுகளும் அப்பொழுது ஏற்படவில்லை. தூரமும் உயரமும் எண்ணமற்ற ஓர் அமைதியை மட்டுமே உருவாக்கியிருந்தன. அப்பாவின் இறுதி மூச்சு பூமியை விட்டுக் கரையும் முன் அவர் என்ன நினைத்திருப்பார்? ஒவ்வொருமுறையும் வாய் திறந்து மீண்டும் மூடும்போது ஒருமுறையேனும் நந்தினி என்று உச்சரித்திருப்பாரா? எனது பிடிவாதத்தின் மீது அத்தனை வெறுப்பாக இருந்தது.

“நந்தினி அப்பாவுக்குத் தேதி கொடுத்தானுங்கமா. வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வந்துட்டோம். மூச்சு இழுத்துக்கிட்டு இருக்குடி. உடனே வந்துருடீ…”

அப்பாவை வீட்டிற்குக் கொண்டு செல்லவிருந்த அன்றைய தினம் உடனே ஏர் ஆசியாவில் பயணத்திற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தும் மனம் கணத்துக் கொண்டிருந்தது. ஒருமுறையேனும் அவர் முழுவதுமாக மறையும்முன் அவரைப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்று மட்டுமே மனம் தகித்துக் கொண்டிருந்தது. ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் பிறந்த மண்ணில் கால் பதிக்கும்போது கேட்ட முதல் செய்தி என்னை உடைத்தெறிந்தது.

பினாங்கு சித்தி வாசல் பக்கமே வெளியே வைக்கப்பட்டிருந்த சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டே என்னைப் பார்க்கும் விதம் குரூரமாக இருந்தது. அவருக்குள் அடக்கி வைத்திருந்த பல கேள்விகள் உதட்டைத் தாண்டி வெடித்துச் சிதறக் காத்திருந்தன. என்னை நேருக்கு நேர் பார்த்தால் நிச்சயமாக களேபரத்தைத் துவங்கிவிடுவார் என்று என்னால் ஊகிக்கவும் முடிந்தது. முட்டிக்கு மேல் அணிந்திருந்த குட்டை காற்சட்டை வெளியே செல்ல எனக்கு அசூசையை உருவாக்கியிருந்தது. மீண்டும் படிகளில் ஏறி மேலேயுள்ள தம்பியின் அறைக்குள் சென்றேன். நான் இங்கே இருக்கும் வரை இந்த அறை என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.

மீண்டும் பெர்த் திரும்பும் பயண ஏற்பாட்டைப் பற்றி இன்னமும் சிந்திக்கவில்லை. கைப்பேசியில் பிறகு பார்த்து முன்னமே திகதியை முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என்றாலும் மனம் என்னவோ இன்னும் இலேசாகவில்லை. கணம் கூடிக்கொண்டே போனது. அப்பாவிற்கு இறப்பதற்கான வயதுதான். 92ஐத் தாண்டி ஒருவன் நிலைத்திருந்தால் அவனது இருப்பு பலரின் விவாதங்களாகவே மாறிவிடும்.

“நல்ல சாவு! என்ன பெருசா சொத்து சேர்க்கல… கடைசி வரைக்கும் கடன்லயே ஓட்டிட்டான்…”

90ஐ ஒருவன் கடந்து இறந்துபோனால் அவன் என்ன நோய் வந்து செத்தாலும் அது நல்ல சாவுத்தான். மூளை எதையுமே சுதாரித்துக் கொள்ள முடியாமல் தடுமாறியது. தம்பியின் அறைக்கு எதிரில் அப்பாவின் அறை. அவர் மூச்சிழுத்துப் போராடிக் கொண்டிருந்த கடைசி சில நாள்களைக் கடைசிவரை கவனித்துக் கொண்டிருந்த அறை. நான் ஆறு ஆண்டுகள் அருகில் இருந்து கவனிக்கத் தவறிய ஒருவர் அணுவணுவாக என் மீதான ஏக்கங்களைச் செதுக்கிய பொழுதுகள் இங்குத்தான் நிகழ்ந்திருக்கும். சத்தமில்லாமல் வெளியேறி அப்பாவின் அறைக்கதவைத் திறந்தேன். சாம்பிராணி வாடை மேலேயுள்ள அறை வரைக்குமே படர்ந்திருந்தது.

இந்நேரம் படையல் வைக்க அத்தை மீண்டும் பரப்பரப்பாகியிருப்பார். குறைந்தது சாவு வீட்டில் கருமக்கிரியை வரைக்குமாவது இருந்தாக வேண்டும். இல்லையென்றால் வாழ்நாள் முழுவதும் என்னைத் துரத்தும் சாபத்திற்கு ஆளாக்கிவிடுவார்கள். பெர்த்தில் ஆல்பர்ட்டுக்கும் சிந்துஜாவிற்கும் என்ன பதில் சொல்வது? பிறந்து மூன்று வயது மட்டுமே ஆன மகளை விட்டு இத்தனை மைல்களுக்கு அப்பால் நான் எதைத் தேடி வந்தேன்? அப்பா வாங்கிய தங்க மோதிரப் பரிசின் புகைப்படம் மட்டும் சுவரில் பத்திரமாக மாட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. பலகை சுவர் அடுக்கடுக்காக அமைந்து படத்தின் இரு கீழ்முனைகளைச் சட்டத்தின் விளிம்பில் பிடி கொடுத்து அப்பா நேர்த்தியாக மாட்டியிருப்பதை அருகில் சென்றுத்தான் கவனித்தேன்.  2002 என்று நினைக்கிறேன். பத்திரிகையில் அச்செய்தி வந்ததும் அன்று முழுவதும் வீட்டிலுள்ள எங்களிடம் சொல்லி சொல்லி பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“பேரவைப் போட்டிலக்கூட பரிசு கெடைச்சதில்ல. இது பெரிய சாதனைத்தான?” என்று மக்கள் ஓசை பத்திரிக்கையின் அவருடைய தங்க மோதிரப் பரிசு தொடர்பான செய்தி வந்த பகுதியை மட்டும் கிழித்துப் புத்தகத்தில் ஒட்டிக் கொண்டார். அன்று அவர் சாப்பிடவும் இல்லை. கடைசியாக அம்மாவிடம், “எழுத்தாளனுக்கு இதெல்லாமும்தான் ஓர் அங்கீகாரம்…” சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது நான் அப்படியே தூங்கிவிட்டிருந்தேன்.

தான் ஸ்ரீ சோமா அரங்கில் அவருக்குக் கிடைத்த தங்க மோதிர பரிசு படத்தில் அப்பா எப்பொழுதும் அணியும் பாத்தேக் சட்டையுடன் கம்பீரமாகக் காட்சியளித்தார். அவருக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்த கருணாவுக்கு தங்க மோதிரம் அணிவிக்கப்பட்டிருந்தது. அப்பாவின் எழுத்துலக நண்பர். கடைசியாக 2010ஆம் ஆண்டில் அப்பாவை மருத்துவமனையில் சேர்த்திருந்தபோது இங்கு வந்திருந்தார். அவருக்கும் நீரிழிவு நோயால் வலது காலை முட்டிவரை நீக்கியிருந்தார்கள். பொய்க்கால் அணிந்தும் திடமாக நடக்க இயலவில்லை. தடுமாறியப்படியே மகனின் துணையுடன் வந்து ஒரு மணி நேரம் இருந்துவிட்டுப் போனார். குளுவாங்கில் இருந்ததாக நினைவு. நெடுந்தூரப் பயணம் என்று அழுத்துக் கொண்டார். அதன் பின்னர் நான் அவரைப் பற்றி எதையும் கேள்விப்படவில்லை. பழைய கைப்பேசி எண்ணைத் தொலைத்துப் பலநாள் ஆகிவிட்டன. மீண்டும் அதனை நினைவுக்கூர்ந்திடவும் மனமில்லை.

அப்புகைப்படத்தில் அப்பாவும் அவரும் நின்றிருக்கும் விதம் பெரும் சாதனையாளர்களைப் போன்று காட்சியளித்தது. அப்பாவிடம் இருக்கும் அந்த மிடுக்கு மிகவும் செயற்கையானது. வீட்டில் நொந்து நொடித்துக் கிடப்பார். யாராவது வந்துவிட்டால் வலிந்து ஒரு மிடுக்கை உடலுக்குள் உருவாக்கி சிரமப்படுவார். எழுத்தாளர்கள் அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்று அவரே உருவாக்கிக் கொண்ட ஓர் உடல்மொழி அது. ஆனால், அவருக்குச் சற்றும் ஒவ்வாமல் மிகையாகவே உறுத்திக் கொண்டிருக்கும்.

புதுமைப்பித்தன், ஜெயகாந்தன், எம்.ஏ.இளஞ்செல்வன் என்று பலரின் புத்தகங்கள் மேசையின் ஓரங்களில் அடுக்கப்பட்டு உயர்ந்திருந்தன. அப்பாவின் புத்தக அலமாரியிலிருந்து வெளியில் எடுத்து வைக்கப்பட்டிருந்ததை மீண்டும் அவர் வைப்பதற்குள் இறந்துவிட்டார் அல்லது நோய்ப்படுக்கையில் சரிந்திருப்பார். சதா புத்தகங்கள் அவரைச் சூழ்ந்திருக்கும். புதுமைப்பித்தன் சிறுகதைகள் தொகுப்பிற்குக் கீழே ஒரு வெண்தாள் மடித்துச் செருகப்பட்டிருந்தது. புத்தகத்தை மெல்ல தூக்கி அத்தாளை எடுத்துப் பிரித்தேன். எழுத்தாளர்கள் எப்பொழுதும் தங்களின் மனத்தை எழுத்துக்களாக்கி எங்கேயாவது பதுக்கி விடுவார்கள். எழுதி பல மாதங்கள் ஆன கடிதமாக இருக்கக்கூடும்.

வாசகர் மறுப்புக் கடிதம்: தினமலர்

இரண்டு வாரத்திற்கு முன் தங்களின் பத்திரிகையில் வெளிவந்த என் மீதான விமர்சனத் தாக்குதல் எனக்குப் புதிதல்ல. என் எழுத்துலக வாழ்க்கையில் நான் இதைவிட கடுமையான பல துரோகங்களையும் இழிவுகளையும் கடுமையான விமர்சனங்களையும் சந்தித்துப் பழகியவன். மணிமாறனின் விமர்சன நடை எழுத்துத் தர்மத்தைப் பின்பற்றவில்லை. அதனை அப்படியே பிரசுரித்த தினமலரைக் கண்டிக்கிறேன். சிலவேளைகளில் எழுத்து நியாயங்கள், விமர்சன சுதந்திரம் இதனைத் தாண்டி அவரைவிட வயத்தில் மூத்தவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய குறைந்தபட்ச மரியாதை கடைப்பிடித்தலுடன் விமர்சனம் இருந்திருந்தால் அதனை விமர்சனம் என்று அதற்குரிய மதிப்பை வழங்கலாம். ஆனால், மணிமாறனின் பேச்சுத் திமிரைப் பாரதியின் திமிருக்கு நிகராக மறுவாரத்தில் ஜெசிக்கா போன்றவர்கள் எழுதியது சரியல்ல. இதனால் நான் மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகியுள்ளேன். விமர்சனம் என்பது படைப்பை நோக்கியதான உரையாடலைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். எழுத்தாளனை மனவுளைச்சலுக்கு ஆளாக்கும் எந்த உரையாடலும் பேச்சும் எழுத்தும் தீவிரம் கிடையாது; தீவிரவாதம் என்று வேண்டுமென்றால் சொல்லலாம். மணிமாறன் பொது மன்னிப்புக் கேட்கவில்லை என்றால் எனது கண்டனம் தொடரும்.

இப்படிக்கு

மணிமாறன் சொன்னதைப் போல

‘எழுத்துலகில் இதுவரை எந்த நூலையும் பிரசுரிக்க வக்கில்லாத’

ஏழை எழுத்தாளன்

அப்புராஜ்.

   அப்படியே கட்டிலில் ஸ்தம்பித்து அமர்ந்துவிட்டேன். அப்பா எப்பொழுதோ எழுதி அதனைப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பும் முன்னே எல்லாம் கைவிடப்பட்டுவிட்டது. மீண்டும் அதே வாக்கியங்களைப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். எப்பொழுதுமே ஆறாத இரணம் அது. ஆழ்மனத்திலிருந்து கொப்பளித்தக் குரல். எட்டும் முன்பே சுருங்கி மடிந்து வெறும் வார்த்தைகளாக மட்டும் கடிதத்தில் மீந்திருந்தன.

‘எழுத்துலகில் இதுவரை எந்த நூலையும் பிரசுரிக்க வக்கில்லாத’

மீண்டும் அதே வரியில் மனம் சிக்கிக் கொண்டு தவித்தது. ஆஸ்ட்ரோலியாவிற்குப் பிடித்தவருடன் வீட்டைவிட்டு அப்பாவின் ஏழ்மையை எதிர்த்துத் தப்பியோடி இப்பொழுது என் வங்கியிருப்பில் பல ஆயிரம் டாலர்கள் இருந்த என்ன பயன் என்று மட்டுமே மனம் எரிந்து கொண்டிருந்தது. எல்லாம் இந்த ஒரு வரியின் முன்னே அர்த்தமிழந்து நிற்கிறேன். கைகள் நடுங்குகின்றன. அப்பாவின் மீது நிகழ்த்தப்பட்ட இந்த எதிர்ப்பை மனம் சற்றும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் தடுமாறின. அக்கடிதத்தை நான் பார்க்காமலே இருந்திருக்கலாம் என்று அப்படியே நிலைக்குத்தி சுவரையே வெறித்துக் கொண்டிருந்தேன். காலம் என்னைச் சுற்றி ஒரு பெருஞ்சுவரை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது.

“என்னடி? என்ன லூசு மாதிரி உக்காந்திருக்க?” அத்தைத்தான் உள்ளே வந்தார்.

“அத்த அப்பா இறக்கறதுக்கு முன்ன ஏதாச்சம் பெரச்சனைல இருந்தாரா?”

அத்தை சற்று நேரம் நிதானித்தார். படியேறி வந்ததில் அவருக்கு மூச்சிரைத்தது.

“உங்கப்பன்னா… பெரச்சனைக்கா சொல்லணும்… ஊர் முழுக்க சண்டெத்தான். சரியான சண்ட கோழி… நல்ல வேள இந்த பேஸ் புக்கு இல்ல. அதயும் தொறக்க சொல்லி கேட்டாரு. ஏதோ அவரெ பத்தி திட்டி எவனோ எழுதிருக்கான்னு… நாந்தான் வேணானு சொல்லிட்டன். டென்ஷந்தான…?”

கட்டிலில் அப்படியே சரிந்த அத்தையின் தேகத்தில் முதுமை மெல்ல படர்ந்திருந்ததைக் கவனிக்க முடிந்தது.

“ஏண்டி கேக்கற? ஏதாச்சம் ஆராய்ச்சி பண்ணப் போறீயா? இல்ல… வெளிநாட்டுக்கு ஓடப்போறியா? கல்லு மனசுடி ஒனக்கு…”

வந்ததிலிருந்து அத்தை ஏவும் எந்த வார்த்தையும் என்னைக் காயப்படுத்தவில்லை. அவர் அன்பின் மிகுதியில் எழும் வெறுப்பில் மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருந்தார். நான் பெர்த் போன மறுவருடமே அவருடன் கைப்பேசியில் பேசத் துவங்கிவிட்டேன். மீண்டும் வந்துவிடும்படி அவர் கெஞ்சாத நாள் இல்லை. எனக்குத்தான் வரட்டுக் கௌரவம்.

“அப்பாவோட கதைங்க எங்க வச்சிருக்காருன்னு தெரியுமா?” எனது கண்கள் அவருடைய அலமாரியை அலசி படர்ந்தன.

இந்த ரூம்புல எங்க இருக்குன்னு உன்னால கண்டுபிடிக்க முடிஞ்சிருச்சின்னா எடுத்துக்கோ… எது எங்க இருக்குன்னு எனக்குத் தெரியாது…விட்டுரு…”

அத்தை புறமுதுகைக் காட்டியப்படியே புரண்டு படுத்துக் கொண்டார். அப்பாவின் புத்தக அலமாரியைத் திறக்கும்போது கைகள் நடுக்கம் குறையவில்லை. ஓர் எழுத்தாளனின் அகத்தினுள் கைகளை நுழைப்பதைப் போன்று தோன்றியது.

-தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

(அடுத்த தொடரில், நந்தினிக்கு அவளுடைய அப்பாவின் கதைகள் கிடைத்தனவா? எதற்காக அவள் அதனைத் தேட நினைக்கிறாள்? அவள் எப்பொழுது பெர்த் செல்ல முடிவெடுத்தாள்?)

திரைப்படத்தினூடே உளவியல் சார்ந்த பேய்மை கதை களத்தைப் பார்த்திருப்போம். நம்முள்ளேயே அசைபோட்டிருப்போம். எடுத்துக் காட்டாக ‘சந்திரமுகி’ திரைப்படத்தை எடுத்துக் கொள்ளலாம். SPLIT PERSONALITY அல்லது MULTIPLE  PERSONALITY DISODER எனப்படும் ஒருவகை நோயானது மனகோளாறு உள்ளவர்களுக்கு ஏற்படும். அதனுடைய பின்னணியைச் சென்று ஆராய்ந்தால் சிறுவயதில் அவர்கள், பார்த்தது, அனுபவித்தது, மன அழுத்தத்தினால் ஏற்பட்ட பாதிப்புப் போன்றவற்றால் இக்கோளாறு ஏற்படுகிறது. 1996 ஆம் ஆண்டு சின்னத்திரையில் ஒளிப்பரப்பான (அண்மைய சில மாதங்களில்) ‘மர்ம தேசம் – விடாது கருப்பு’  எனும் தொடரைப் பலரும் பார்த்திருப்பீர்கள். MULTIPLE  PERSONALITY DISODER எனப்படும் மன கோளாறால் பாதிக்கப்பட்டவன்தான் கருப்பு சாமியாக இருந்து அந்தக் கிராமத்தைப் பாதுகாத்து வருவான். இந்தக் கோளாறினால் நன்மையும் உண்டு தீமையும் உண்டு என்பதை எடுத்துச் சொல்லும் கதையின் கருவாக அமைந்திருக்கிறது ‘அவன்’ எனும் கே. பாலமுருகன் அவர்கள் எழுதிய சிறுகதை. பேய்மையை உள்ளாங்கியிருக்கும் இக்கதையின் மையத்தில் சுழன்று கொண்டிருக்கும் ஒரு வட்டம்தான் கதையை இறுதிவரை கொண்டு சென்று வாசகனை யோசிக்கத் தூண்டுகிறது. சிறைசாலைக்கென்றே உள்ள சிறப்பான தன்மையைத், தனிமையை இந்தச் சிறுகதையைப் படிக்கும் போது உணர முடிகிறது.

தூக்கு மேடைக்காகக் காத்திருக்கும் சில கைதிகளின் மனக்குரல்களை அவ்வப்போது ஆங்காங்கே வெறுமனே சொல்லிவிட்டுப் போகாமல் அதற்குள்ளும் ஒரு மனக்குறிப்பை வரைந்திருக்கிறார் எழுத்தாளர். மனத்திட்பமுடைய ஒருவன் ஆழ்ந்து வாசிக்கின்ற ஒரு நாவலையோ அல்லது சிறுகதையையோ உள்வாங்கி படிக்கும்போது ஏற்படுகின்ற நிறைவில் நிறைவடைய முடியாமல் மீண்டும் மீண்டும் அசைப்போட வைக்கின்ற நூல்போலதான் தவற்றைச் செய்துவிட்டு தூக்குத் தண்டனைக்காகக் காத்திருப்பவனின் மன போராட்டம் இருக்கும். அந்த நூலை என்னால் வைக்க முடியவில்லை என்று எப்போது ஒரு வாசகன் மனகுறிப்பு வரைகின்றானோ அப்போதே அந்த நூல் வெற்றியடைந்து விடுகிறது. அதுபோல எப்போது ஒரு குற்றவாளி தான் செய்த தவற்றை மீண்டும் நினைத்து, வருந்தி தன்னையே புதியவனாக உருமாற்றி கொள்ள நினைக்கின்றானோ அப்போது தூக்கு தண்டனை அவனுக்கு மனப்போராட்டத்தின் வெற்றி. அந்த வெற்றியைதான் இச்சிறுகதை மிக ஆழமான புனைவுகளின் மூலமாகவும் சித்தரிப்புகளின் வழியாகவும் சொல்கிறது.

சிறுவயதில் தான் அனுபவித்த அழுத்தத்தின் காரணமாக மனக்கோளாறால் பாதிக்கப்பட்டவனின் நிலையிலிருந்து கதை நகர்ந்து போய்க்கொண்டிருக்கும். இடையில் நமக்கே தெரியாமல் ஒரு கதை உடன் பயணிக்கும். அந்த கதையினை மட்டும் உள்வாங்கி கொண்டு ஒரு வாசகன்  கதையோடு பயணித்தால் மட்டுமே அதன் பேய்மையை உணர முடியும். மன இருளுக்குள் அடைந்து கிடக்கும் எத்தனையோ சோகங்களும் சிறையின் இருளுக்குள் அடைந்து கிடக்கும் சொல்ல முடியாத வேதனைகளும் ஒன்றாக திரண்டு தலைக்கு மேலே தொங்கி கொண்டிருக்கிறது. அது எந்நேரத்திலும் உச்சந்தலையைப் பதம்பார்க்கலாம். அதனுடைய கூர்மையை மட்டும் உணர்ந்து விட்டால் இக்கதையின் மையத்தோடு பயணிக்க இலகுவாக இருக்கும்.

‘அவன்’ தேடிக் கண்டடைய வேண்டிய உள்ளுணர்வின் சரிபாதி.

ஆக்கம்: ஆதித்தன் மகாமுனி

அவன் சிறுகதையை வாசிக்க: https://balamurugan.org/2020/12/23/சிறுகதை-அவன்/

“அவன் வந்துட்டான் சார்… இன்னிக்கு யார கொல்லுவான்னு தெரில… அவன் ரொம்ப கருப்பா இருக்கான்… கண்ணுலாம் செவப்பா இருக்கு…”

சட்டென கபிலன் உறக்கத்திலிருந்து எழுந்து நாலாப்பக்கமும் சூழ்ந்திருக்கும் கருமை படிந்துபோன சுவரை வெறித்தான். இன்று அதிகாலையில் தனசேகரைத் தூக்கிலிட்டதால் புளோக் டி-யில் கைதிகள் பாடும் சத்தம் கேட்டது. அவன் இருக்கும் சிறைக்கு மேல்பகுதியில்தான் ப்ளோக் டி. அங்குத்தான் தூக்கிலிட அழைத்துச் செல்வார்கள். கபிலனின் சிறை எண் 15. இந்த அறையைத் தாண்டித்தான் மேல் புளோக்கிற்குச் செல்லப் படியில் ஏற வேண்டும். தூக்கிலிடும் அறைக்குப் பக்கத்து அறைக்கு நேற்று தனசேகரை அழைத்துச் செல்வதைப் பார்த்தான். மரண வாசலுக்குச் செல்லும் ஒவ்வொரு கைதிகளின் முகத்திலும் கலவரத்தைவிட அமைதியைத்தான் அதிகம் பார்த்திருக்கிறான். வாழ்தலின் மீதான அதீத வெறுப்பிற்குப் பிறகு உருவாகும் அமைதி அது. நேற்று கருப்புத் துணியில் மூடப்பட்டிருந்த தனசேகரின் முகத்தைக் கபிலனால் ஊகித்துக் கொள்ள முடிந்தது. எந்த ஆரவாரமும் இல்லாமல் அமைதியாக நடந்தான்.

அதீதமான இருள் ஒருவகையான வெப்பத்தை உள்ளுக்குள் உருவாக்கியப்படியே இருந்தது. மனவெப்பம் என்று சொல்லலாம். அந்த வெப்பமானது மெல்ல நெஞ்சிலிருந்து தலைக்கும் ஏறிக் கொண்டிருந்தது. ஆங்காங்கே ஒட்டடைகள் சூழ தரை முனையில் எறும்புகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. கபிலன் தலைக்கு மேலே கவனித்தான். அந்தச் சுழற்சி இன்னும் உயிர்ப்புடன் சுவரைச் சுற்றி வட்டமிட்டப்படியே இருப்பதை அவனால் உணர முடிந்தது. கால்களைத் தரையில் வைக்க இயலவில்லை. பாதங்களிரண்டும் கணமாக இருந்தன.

அன்றுடன் அவன் சிறைக்கு வந்து மூன்று மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. எப்பொழுதுதாவது வினோஜாவின் நினைவுகள் வந்துபோகும். கடைசியாக பார்த்த அவள் கண்களில் தெரிந்த உயிர் வாழ்தலின் மீதுள்ள அழுத்தமான பிடிப்பு அவனது சிந்தைக்குள்ளே தங்கிவிட்டது. எத்தனைமுறை உதறினாலும் அவள் மூளைக்குள் ஒரு பட்டாம்பூச்சியாய் பறந்து கொண்டிருக்கிறாள். எட்டடிக்கு வைத்தால் ஒரு அரைத்தடுப்பு. அதற்கு அப்பால் கழிவறை. எந்நேரமும் வீசும் வாடை நாசியில் ஒட்டிக் கொண்டு நிரந்திரமாக இம்சித்துக் கொண்டிருந்தது. இரவில்கூட எழுந்து கழுவிக் கொண்டிருப்பான். நீரை உள்ளங்கையில் அள்ளி ஊற்றுவான். ஏனோ அந்த வாடை மறையாது.

“சார்! அவன் செஞ்ச கொலைக்கு என்ன ஏன் சார் தண்டிச்சிங்க? அசந்துருக்கும் நேரம் பாத்து செண்டன்ஸ் போட்டுட்டீங்க சார்… அவன் ரெண்டு தடவ வினோஜாவ கொன்னான் சார்…”

கடந்த மூன்று மாதங்களும் கபிலன் பார்ப்பவர்களிடமெல்லாம் மறவாமல் உச்சரிக்கும் ஒரு வாக்கியம் அது. இம்மியும் பிசகாமல் வரிசை தவறாமல் உச்சரிப்பான். சொல்லப்போனால் அவன் அவ்வாக்கியத்தை மனனம் செய்ய சிரமப்பட்டதில்லை. நீதிமன்ற செவிமடுப்பிலெல்லாம் கபிலன் ஒன்றுமே மறுக்கவியலவில்லை. வினோஜாவின் கண்கள் அவனை ஆட்கொண்டிருந்தன. இறுதி மன்னிப்பு மனுவும் நிராகரிக்கப்பட்ட பின்னரே சிறைக்கு வந்து சேர்ந்தான். மற்றவையெல்லாம் குழப்பமாகவே இருந்தது. யாரையாவது பார்த்தால் அவன் வாய் இந்த வாக்கியத்தையே சொந்தமாக பேசிக் கொள்கிறது. அது செய்யும் முதல் வித்தை இந்த வாக்கியத்தைக் கொட்டி விடுவது.

“கழுத்துல கயிறு மாட்டற வரைக்குமே தனசேகர் பாடிக்கிட்டேதான் இருந்துருக்கான்…”

“அவனுக்குப் பிடிச்ச பாட்டுத்தானே…? நிலாவே வா… நில்லாமல் வா… நான் சிவப்புராணம்தான்…”

தனசேகர் 24ஆவது எண் கொண்ட சிறையில் இருந்தவன். காலையில் அவனைத்தான் தூக்கிலிட்டார்கள். நாள்தோறும் இளையராஜா பாடல்களைப் பாடியப்படியே பொழுதைக் கழித்தவன். வீட்டு விவகாரத்தில் மனைவியையும் மனைவியின் தம்பியையும் கொன்றுவிட்டு வந்தவன். பச்சை பலகை திறந்து வழிவிடும் சத்தம் சட்டென மேல் புளோக் அதிரக் கேட்கும். அது சாவுக்கான ஓசை. ஒருமுறை பெருங்காற்று வெடிப்பு அழுந்த வெளியேறி பரவும். கயிறு கழுத்தை நெருக்கியதும் கடைசி மூச்சுக் காற்றின் ஓசை. மனம் என்னவோ செய்யத் துவங்கியது. வந்ததிலிருந்து மூன்றுமுறை கேட்டுவிட்ட ஓசைகள் அவை.

“மேலயே சுத்திக்கிட்டு இருக்குடா… முடில!”

அவன் கபிலனிடம் சொன்ன கடைசி வாக்கியம் இது. இவ்விடத்தில் அந்த வாக்கியத்தை முழுவதுமாக கபிலன் அளவில் யாருமே புரிந்துகொள்ள இயலாது. மீண்டும் அவன் தலைக்கு மேல் பார்த்தான். அதே சுழற்சி கோபத்துடன் சுழன்று கொண்டிருந்தது.

“மச்சான் செண்டன்ஸ் கிடைச்சோனே செத்துறணும்… மாச கணக்கா வருச கணக்கா தூக்குக் கயிறுக்குக் காத்திருக்கறது இருக்கே… அதுக்கு சாவு எவ்ளவோ தேவலாம்…”

மீண்டும் தனசேகரின் குரல். பசுமையான மரணம் அது. நடந்து சில மணிநேரங்கள் மட்டுமே. கபிலன் மெல்ல கண்களை மூடினான். வெளியே உள்ள இருளுக்கும் உள்ளே தெரியும் இருளுக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. சிறைக் கம்பிகளை நகத்தால் கீறும் சத்தமும் கம்பிகளை உலுக்கும் சத்தமும் காதிற்கு சமீபத்தில் கேட்டது.

“ஏய்… செத்துருவம்டா… செத்துருவோம்… முடிலமா… அம்மா தாயே! காப்பாத்திரும்மா…”

எங்கோ தூரத்தில் ஏதோ ஒரு சிறைக்குள்ளிருந்து கேட்கும் சத்தமிது. விட்டுவிட்டு இப்படிப் பல குரல்கள் அவ்விடத்தின் சூன்யத்தை இசைத்துக் கொண்டே இருக்கும். சிறைக்கம்பியின் ஓரம் சாய்ந்துகொண்டே வலது கையை கம்பிக்கு வெளியில் தரையில் வைத்தான். எங்கோ காலடி சத்தங்கள் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. கண்கள் அப்படியே மயங்குகின்றன. காட்சிகள் பலகோணங்களுக்குப் பிளக்கின்றன. தூரத்தில் வினோஜா நடந்து வருகிறாள். அவள் தன் தலையைக் கையில் பிடித்திருக்கிறாள். சிறை இருளுக்குள்ளிருந்து மேலே பார்த்தேன். சுழற்சியில் சிவப்பு வர்ணம் சேர்ந்திருந்தது.

நீண்ட இருக்கையின் கோடியில் வினோஜாவின் அறுப்பட்டக் கழுத்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது இன்னமும் உயிர்ப்புடன் நினைவில் உள்ளது. இப்பொழுது வீட்டிற்குப் போனாலும் அவனால் அடையாளம் காட்ட முடியும். கபிலனும் வினோஜாவும் தொலைக்காட்சியில் சன் மியூசிக் பாடல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தபோதுதான் அவன் உள்ளே வந்தான். அவன் வழக்கமாக வரும் நேரம் அல்ல அது. அவன் வரும்போது கபிலனால் அவனுடைய நெடியை அறிந்து கொள்ள முடியும். அது ஒரு வகையான சுருட்டு வாடை. அன்றும் அந்த நெடியை அவனால் மிக நெருக்கத்தில் உணர முடிந்தது. அவன் அப்படிச் சட்டென்று அவர்களிடையே நுழைவான் என்று கபிலன் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் கத்தியால் வினோஜாவின் கழுத்தைப் பதம் பார்த்தான். அவள் முற்றத்தை வெறித்தப்படியே தலையை கபிலனின் வலதுபக்க தோள்பட்டையில் சாய்த்திருந்ததால் அவனுக்குக் கழுத்தைக் குறிப்பார்க்க வசதியாக இருந்தது. இத்தனைக்கும் அவள் நேராகத்தான் அமர்ந்து கொண்டே அவளுடைய தொழிற்சாலைக்கு அணியும் சட்டையின் ஒரு பொத்தானைத் தைத்துக் கொண்டிருந்தாள். கபிலன்தான் அவளை வலுக்கட்டாயமாக தன் தோளின் மீது சரிய செய்தான்.

அவன் வாழ்க்கையில் இதுவரை கபிலன் அப்பேற்பட்ட பாவத்தைச் செய்ததே இல்லை. இப்பொழுதும் வினோஜாவின் கண்கள் அவனுக்குள்ளிருந்து அதை மட்டுமே மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. அவனுடைய நடமாட்டம் இருப்பதை கபிலன் ஏன் எச்சரிக்கவில்லை அதனை ஒரு பொருட்டாக கருதவில்லை என்று அவள் கேள்விகளை உருவாக்கியபடியே இருக்கிறாள்.

“சார், என்னைக் கொன்னுற முடியுமா? கொஞ்சம் சொல்லுங்களென்…”

எதிரில் அப்படி யாரும் இல்லை. கபிலனின் வாய் சொந்தமாகவே யாரிடமோ பேசிக் கொண்டது. ஒருவேளை அந்த வரிகள் எப்பொழுதுதாவது யார் மனத்தையாவது தூண்டலாம்; அதன் வழி தனக்கு முன்னமே மரணம் நிகழலாம் என்று அவன் வாய்க்குத் தெரிந்திருக்கக்கூடும். காற்றில் கபிலனின் வாக்கியங்கள் குரல்கள் எப்பொழுதும் அலைந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

பக்கத்து புளோக்கில் அடுத்த வாரம் தூக்கிலிடப்படப்போகும் ஒருவனுக்கு குர்ஆன் வாசிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. ஒரு பிரிவிற்கு பத்து அறைகள் எனப் பிரிக்கப்பட்டிருந்த சூன்யவெளிக்கு அப்பால் சதா குரல்களும் அழுகைகளும் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். மரணம் என்கிற மகா உண்மையை எதிர்க்கொள்ள மனத்திடம் தேவை. தனசேகர் நேற்று தனது கடைசி சாப்பாட்டை நாவில் வைத்து ருசிக்கும்போது என்ன நினைத்திருப்பான்? மனம் சட்டென பதற்றம் கொண்டது. மீண்டும் கண்களை இறுக மூடினான். இருளுக்கு நமது இருப்பைத் தொலைக்கும் சக்தி உண்டு. கபிலன் தன் இருப்பைத் தொலைக்க நினைக்கிறான். தான் இங்கு இல்லை. தான் ஒரு கோவிலில் இருக்கிறேன் என்று நினைத்துக் கொண்டான். பூஜை நடந்து கொண்டிருக்கிறது. சாம்பிராணி வாசம் அவனைச் சூழ்கிறது. மணியடிக்கும் ஓசை எழுகிறது. அப்படியே பக்தியில் மூழ்கலாம்.

கபிலன் வேலை செய்யும் தொழிற்சாலையில் ஒரு ஆப்பரேட்டராகப் பணியைத் துவங்கியவள் வினோஜா. அடிக்கடி பார்ப்பவர்களின் மீது ஒரு மேலான கவனம் தோன்றும் தருணம் என்பது அதிசயமான நிகழ்வுதான். காலை 8.00 மணிக்குத் துவங்கும் வேலை 5.00 மணிக்கு முடியும்வரை இந்த மனம் நான்கு சுவருக்குள்ளே என்னவெல்லாம் கற்பனை செய்து கொள்கிறது. இதுதான் உலகம் என்கிற நிலைக்கு கவனம் குவிந்து சுருங்கியும் விடுகின்றது. அச்சிறிய உலகத்தினுள்ளே சதாநேரமும் அவன் கண்களுக்குள் வினோஜா அகப்பட்டுக் கொண்டே இருந்தாள்.

மீண்டும் வினோஜாவின் கண்கள் அவனுக்குள் விழித்துக் கொண்டு அவன் மனத்தையே கவனித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.

“அவன் வருவான் சார்… அவன் ஒரு பேய் சார்… இரத்தம் பார்க்காம போவ மாட்டான்…”

அவனை தான் கொல்ல வேண்டும் எனப் புலம்பிக் கொண்டிருந்தான். கொன்றே ஆக வேண்டும். தனக்கு முன்னே அவனுடைய மரணத்தைப் பார்த்துவிட வேண்டும் எனத் துடித்தான். இது பழிவாங்கல் அல்ல; சமன்படுத்துதல். வினோஜாவின் கண்கள் அவனிடம் கேட்கும் கோரிக்கையும் அதுதான். அவன் நிச்சயம் இங்கு வருவான் என்று கபிலனால் ஊகிக்க முடிகிறது. சில நாள்களாக அந்தச் சுருட்டு வாடையை அவனால் ஓரளவிற்கு அறிய முடிகிறது. எங்கோ தூரத்திலிருந்து காற்றில் வீசியப்படியே இருக்கின்றது.

“சார், அவன் வந்தா சொல்லுங்க. என்னய பார்க்க வருவான். நான் இங்க படற கஷ்டம் அவனுக்குப் பெரிய மகிழ்ச்சி சார்… அவன் ஒரு கிறுக்கன்…”

எதிர் சிறையில் தெரிந்த உருவத்திடம் கபிலனின் வாய் பேசிக் கொண்டிருந்தது. நன்றாக உற்றுக் கவனித்தான். அச்சிறையின் மெல்லிய இருளில் யாரோ அமர்ந்திருப்பதைப் போன்றே தெரிந்தது. கபிலனின் அப்பாவின் உருவமேதான். தொப்பை வயிறும் தாடியும் சிவந்த கண்களும். நிச்சயமாக அப்பாத்தான். உடல் சுருங்கி மனம் படப்படத்தது.

“என்னடா எழவெடுத்தவன…ரொம்ப ஆட்டமா? அடிச்சி கால உடைக்கட்டா…?”

அதே குரல்; அதே தொனி. மனம் நடுங்கி சிறையிலேயே அழத் துவங்கினான். அவனையறியாமல் சிறுநீர் தரையில் வடிந்து ஓடிக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் உற்று நோக்கினான். அச்சிறை காலியாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். வாளியில் இருந்த நீரை அள்ளி தரையில் ஊற்றினான். மூத்திர நெடி எங்கும் பரவிக் கொண்டிருந்தது, மேலே, சுழல் உக்கிரமடைய துவங்கியது. நினைவுகளின் கோபம் அது. மீண்டும் ஒரு வாளி தண்ணீரைத் தரையில் ஊற்றியடித்தான்.

அச்சிறைக்குள்ளிருந்து அப்பா மீண்டும் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய பார்வையிலிருந்து தப்பிப்பது அத்தனை எளிதல்ல. ஒரு சாக்கில் அவனை நுழைத்து தலைக்கீழாகக் கட்டி வைத்து வாழை மட்டையில் அடிக்கும்போது அவர் உச்சரிக்கும் ஒரே சொல் “எழவெடுத்தவனே!” என்பது மட்டும்தான்.

“சார் எங்கப்பா அங்க இருக்காறா சார்? கொஞ்சம் பாத்து சொல்லுங்களேன்…”

“டேய்…வாய மூடுடா… பைத்தியக்கார ஆஸ்பித்திரிக்கு அனுப்ப வேண்டியத எல்லாம் இங்க கொண்டு வந்து போட்டுடானுங்க…முடிலடா மண்டைக்கு மணி அடிக்குது…”

பக்கத்து சிறையில் உள்ள ஜோன். தன் தங்கையைக் கொலை செய்துவிட்டு வந்தவன். கொலை தொடர்பான குற்றவுணர்ச்சி அவனுக்கும் உண்டு. அப்பொழுதெல்லாம் கபிலனிடம் சொல்லி அழுவான். அவன் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு உன் தங்கையின் நினைவுகள் உன்னைச் சுற்றி வட்டமிட்டப்படியேத்தான் இருக்கும் என்று கபிலன் சொன்னதுண்டு. நீ அதனை நினைக்க நினைக்க அது குரூரமாக மாறும். பின்னர், அதுவே உன்னை நீ அழித்துக் கொள்ளத் தூண்டும் என்று பலமுறை அறிவுரைத்துவிட்டான். அவன் பிதற்றுவது தன் மீதான வெறுப்பை அல்ல என்பதை கபிலனால் உணர முடிகிறது. வினோஜாவின் நினைவுகள் தன் அறையைச் சுற்றி போட்டிருக்கும் வட்டம் இலேசான இரத்த நிறத்தில் சுழன்று கொண்டே இருப்பதை அவனால் மீண்டும் உணர முடிகின்றது.

“வினோஜாமா… நான் இல்லடா… நான் ஒன்னும் செய்யலடா… அவுங்கத்தான் நம்பல. நீயுமா என்ன நம்பல?”

தூரத்தில் அவன் வந்து கொண்டிருப்பதைக் கபிலனால் உணர முடிந்தது. சுருட்டு வாடை மெல்ல சிறையின் அறையைச் சூழ்ந்து கொண்டிருந்தது. வாளியின் நுனியை உடைத்து அதன் கூர்மையாக இருந்த கிழித் துண்டை எடுத்து தன் கையில் தயாராகப் பிடித்துக் கொண்டான். அப்பாவும் அவனும் சேர்ந்து இப்பொழுது கபிலனின் அறைக்குள் நுழையலாம் என யூகித்துக் கொண்டான். சுவரில் இருந்த சிறுநீர் வீச்சம் மண்டைக்குள் எதையோ செய்து கொண்டிருந்தது. மேலேயிருந்த வினோஜாவின் நினைவுகள் இப்பொழுது ஒரு பேரலைக்குத் தயாராகிக் கொண்டே இராட்சத வேகத்தில் சுழன்று கொண்டிருந்தன.

“வினோஜா… அன்னிக்கு நீ சொன்ன உனக்கும் அந்தப் பங்களாவுக்கும் கடன் பெரச்சன மட்டும்தான்… வேற எந்தத் தொடர்பும் இல்லன்னு… நான் நம்பனனா இல்லயா? எனக்கு அது மட்டும் சந்தேகமா குழப்பமா இருக்கு வினோஜா… அன்னிக்கு இன்னொரு ஆளோட நடமாட்டம் இருக்குன்னு நான் மட்டுமில்ல பிள்ள… பக்கத்து வீட்டுக்காரனும் சொன்னான… அத யாருமே நம்பலயே…” என்றவாறு கபிலன் எதிர் சிறையைக் கவனித்தான். ‘அவன்’ நின்று கொண்டிருந்தான்.

-கே.பாலமுருகன்

வெண்பலகை குழுவிற்காக எழுதப்பட்ட சிறுகதை.

பார்த்த சாட்சியமோ அல்லது போதுமான ஆதாரங்களோ இல்லாததால் சிவகணேஷ் நிபந்தனை ஜாமினில் விடுவிக்கப்பட்டான். இன்னும் இரு மாதங்களில் மீண்டும் வழக்குச் செவிமடுப்பிற்கு வந்த பின்னரே அவனுக்கான விடுதலை உறுதியாகும்.

இரண்டு வாரம் லோக்காப்பில் இருந்த அயர்வும் நடுக்கமும் கலந்து அவனைச் சூழ்க்கொண்டு பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தாலும், விடுவிக்கப்பட்ட நாளில் மனம் இலேசாகியது. வரும் வழியில் 24 மணி நேரக் கடையில் சாப்பிட்டுவிட்டு ஒரு வெண்சுருட்டை ருசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“அப்படின்னா நீ கொலை செய்யல?”

சிவகணேஷ் நண்பன் மூர்த்தி. அவன்தான் அவனுக்கான வழக்கறிஞரை ஏற்பாடு செய்தது ஜாமின் பணம் எனப் பலவற்றையும் செய்து உதவியவன்.

“மச்சான்! எத்தன தடவ சொல்றது? என்ன சந்தேகப்படறீயா? அதான் புக்தியே இல்லயே… அப்புறம் என்னடா?”

“எவிடன்ஸ் இல்ல… சாட்சியும் இல்ல… ஆனா…”

“செம்ம சூரு… சைட்ல செலுத்தியிருப்பன். அதான் காடிய அங்கப் போட்டுட்டுத் தூங்கிட்டன்…அப்புறம் என்ன நடந்துச்சின்னு தெரில…”

மூர்த்தி எதிரில் இருந்த தடுப்பு இரும்பின் நுனியில் வெண்சுருட்டின் சாம்பலைத் தட்டி உதறினான். சாம்பல் துகள்கள் சுவரில் சரியும் முன்பே காற்றில் பறந்து கரைந்தன.

“அப்படின்னா, அங்க இருந்த பொணத்துக்கும் உனக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்ல?”

“அட நீ ஒன்னு. கிறுக்கன் மாதிரி பேசிக்கிட்டு இருக்காத… கொலை செஞ்சிட்டுப் எவனாவது அங்கயே தூங்குவானா? நான் என்ன முட்டாளா?”

மூர்த்தி மூச்சை இழுத்து விட்டான். கழுகு போன்ற தன் பார்வையைச் சிவகணேஷ் மீது படரவிட்டான். கண்கள் பொய்மைக்கு அப்பாற்பட்ட உறுப்பு. சொற்களில் ஆயிரம் வேடிக்கை, வித்தைகள் இருந்தாலும் கண்கள் உண்மையைத் தாங்கி நிற்கும்.

“ஜாமீன் காசு பத்தி கவலப்படாத… எப்படியாவது கடன வாங்கியாவது கட்டிருவன்…மாலினி இருக்கா… ஏதாச்சம் உதவி செய்வா…திருடன் மாதிரி பாக்காத…” என்ற சிவகணேஷ் மீதியிருந்த வெண்சுருட்டை வேகமாக இழுத்துவிட்டுக் கீழே வீசினான்.

இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினர். மூர்த்தி ஏதும் பேசவில்லை. சிவகணேஷ் தன் மனைவி மாலினியை நினைத்துக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தான். வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியில் கொலை நடந்த சாலையை வாகனம் கடந்து கொண்டிருந்தது. மூர்த்தி தெரிந்துதான் அவ்விடத்தை நோக்கி வாகனத்தைச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தான். சிவகணேஷ் கண்களை மூடினான்.

மழை பெய்து விட்டிருந்ததால் வாகனத்தின் கண்ணாடியில் மீந்திருந்த துளிகள் ஒவ்வொன்றாய் உடைந்து உடைந்து ஒழுகிக் கொண்டிருந்த இடைவெளியில் போதையின் உச்சத்தில் இருந்த சிவகணேஷ் பக்கத்து வாகனத்தைவிட்டு வெளியேறும் அந்த மர்ம உருவத்தை மீண்டும் மீண்டும் நினைவுப்படுத்த முயன்றான். கடைசிவரை அது ஓர் ஆணின் முகம் என்பதைத் தவிர அவனிடம் வேறு ஆதாரம் இல்லாததால் அத்தகைய ஒரு தகவலை அவன் கடைசிவரை காவல்துறை விசாரணையில் சொல்லவே இல்லை.

“ஆனா… மச்சான் நான் ஒரு தடவ கண்ணத் தொறந்து பார்க்கும்போது ஒருத்தன் அந்தக் காடிலேந்து வெளிய வந்தான்… அது ஒருத்தனோட முகம்… ரொம்ப பழக்கமான தெரிஞ்ச முகம்தான்… சரியா லின்க்காவ மாட்டுது… இல்லன்னா போலிஸ்ல மாட்டி விட்டுருப்பன்…”

மூர்த்தி செலுத்திக் கொண்டிருந்த வாகனத்தைச் சட்டென ஓரத்தில் நிறுத்தினான். அவன் முகத்தில் சிறிய கலவரம்.

“நீ இந்த மாதிரி ஏதும் பேசாதடா… கம்முன்னு இருக்கீயா? நான் என்ன சொன்னன்? எதையுமே உளறாத… மொத உன் கற்பன குதிரய ஓரங்கட்டு… புரியுதா?”

சிவகணேஷ் இருக்கையைக் கொஞ்சம் இறக்கிவிட்டுச் சாய்ந்து கொண்டான். முதுகில் கணமான வலி அடர்ந்திருந்தது. மூர்த்தி அப்பொழுதுதான் வழக்கறிஞர் மாரிமுத்துவிடமிருந்து வந்த புலனச் செய்தியைப் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“கேஸ் சாமுன்??? Don’t worry, Everything will be alright for your friend…”

கைப்பேசியை முடக்கிவிட்டுச் சிவகணேஷைப் பார்த்தான்.

அன்று கழுத்தறுப்பட்டுப் பிணமாகக் கிடந்த மாலினியின் பக்கத்தில் உறங்கிக் கொண்டிருந்ததைப் போலவே சிவகணேஷ் அவனுடைய உலகத்தில் அமைதியாகப் படுத்திருந்தான்.

விசாரணை 1: சிவகணேஷ்

கேள்வி: கொலை நடந்த நன்று எங்குப் போயிருந்தீர்கள்?

நானும் என் மனைவியும் அன்று ஒரு காப்புறுதி நிறுவனத்தின் விருத்துக்குப் போயிருந்தோம். நண்பன் மூர்த்தியின் ஏற்பாடு. அவனுக்கு முக்கியப் பதவி உயர்வு என்பதால் எங்களையும் இன்னும் சில குடும்ப நண்பர்களையும் அழைத்திருந்தான்.

கேள்வி: எத்தனை மணிக்கு அங்கிருந்து புறப்பட்டீர்கள்?

11ஐ நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது என்று நினைக்கிறேன். அதுவும் மாலினி போகலாம் என்று அத்துடன் மூன்றுமுறை சொல்லிவிட்டதால் வேறு வழியில்லாமல் கிளம்பினேன்.

கேள்வி: விருந்து நடந்த இடத்திலிருந்து வீட்டிற்கு எவ்வளவு தூரம்?

போகும்போது ஏறக்குறைய 45 நிமிடங்கள் எடுத்தன. நான் இதுவரை அந்தக் குறிப்பிட்ட உணவகத்திற்குச் சென்றதில்லை.

கேள்வி: வாகனத்தைச் செலுத்தும்போது நீங்கள் போதையில் இருந்தீர்களா?

ஆமாம். ஆனால், அவ்வளவு போதை என்று சொல்வதற்கில்லை. நான் வாகனத்தை முடுக்கிவிட்டால் எவ்வளவு போதை என்றாலும் முறையாகவே ஓட்டுவேன்.

கேள்வி: உங்கள் மனைவி உங்களை அனுமதித்தாரா?

மாலினிக்கு இரவில் வாகனம் ஓட்டுவதென்றால் கொஞ்சம் பயம். எதிரில் வரும் வாகனங்களின் விளக்கு வெளிச்சம் அவளுக்கு உபாதை. பார்வையை மறைத்துவிடும் என்று பயப்படுவாள்.

கேள்வி: பிறகு நீங்கள் ஏன் வாகனத்தை நிறுத்தினீர்கள்?

அன்று என்னவோ என்னால் என் மயக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை. ஒருவேளை நான் அருந்திய மதுபானம் எனக்கு ஒப்புக்கொள்ளவில்லை என்று நினைக்கிறேன்.

கேள்வி: சரியாக எத்தனை மணிக்கு வாகனத்தை அங்கு நிறுத்தீனீர்கள் என்று ஞாபகம் உள்ளதா?

ஆம், 12.05 மணி இருக்கலாம். அப்பொழுதுதான் நான் வாகனத்தை முடக்கினேன்.

கேள்வி: எப்படி இத்தனைத் துல்லியமாக நேரத்தைச் சொல்ல முடிகிறது?

சரியாக 12 மணிக்கு வானொலியில் தேசிய கீதம் ஒலிப்பாரகியது என்னால் ஞாபகப்படுத்த இயல்கிறது.

கேள்வி: பிறகு என்ன நடந்தது?

அதன் பிறகு மாலினி ஏதோ கத்திக் கொண்டிருந்தாள். என்னால் நினைவுப்படுத்த இயலவில்லை. அப்படியே மயக்கம் அதிகமாகி நான் ஓர் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குள் சென்றுவிட்டேன்.

கேள்வி: பிறகு எத்தனை மணிக்கு எழுந்தீர்கள்?

எனக்கு அப்பொழுது நேரம் சரியாக நினைவில் இல்லை. எழுந்ததும் என் வாகனத்தைச் சுற்றி ஆள் கூட்டம் நிரம்பியிருந்தது. சில வாகனங்களும் அங்கே நிறுத்தப்பட்டிருந்தன. அதில் ஒன்று காவல் துறை வண்டி.

தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

தயாரிப்பு: ஆசிரியர் கே.பாலமுருகன்

மலேசியத் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களின் அடிப்படைத் தமிழ் வாசிப்புத் திறனைப் புதிய கோணத்தில் மேம்படுத்த வேண்டும் என்கிற நோக்கத்துடனே ‘தமிழறி’ என்கிற திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளேன். கடைநிலை மாணவர்களைக் குறைந்தது தமிழறிவு பெற்றவர்களாகவும் தமிழ் அடிப்படை எழுத்துகளை அறிந்து வாசிக்க முடிந்தவராகவும் உருவாக்க வேண்டும் என்பதே இப்பயிற்றியின் எளிய நோக்கமாகும்.

  தமிழறி தொடர்ந்து 12 அளவுகள் கொண்ட பயிற்றியாகும். முதல் கட்டமாக இவ்வாரம் அளவு 1-அளவு 2 அறிமுகம் காண்கிறது. அடுத்தடுத்த அளவுகள் வாரம்தோறும் எனது முகநூல் தளத்திலும் பாரதி கற்பனைத் தளத்தின் அதிகாரப்பூர்வ முகநூல் தளத்திலும் வெளியிடப்படும். (facebook.com/bahasatamil.upsr)

  இப்பயிற்றியின் சிறப்பம்சங்கள் யாவை என்கிற கேள்வி எல்லோருக்கும் இருக்கலாம். முதலாவதாக அதிகப்படியான எழுத்துகள் என்றில்லாமல் தமிழ் நெடுங்கணக்கில் அடிப்படைத் தமிழ் எழுத்துகளை அளவு என்கிற பாகப் பிரிவுகளாக மாணவர்களுக்குப் பயிற்றுவிக்கும்படி இப்பயிற்றி உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. மேலும், மாணவர்கள் அறிந்து, வாசித்து, எழுதும் படிநிலைகளை எளிமையிலிருந்து எளிமைக்கே நகரும் பாணியில் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளது. அடுத்ததாக, மாணவர்கள் இப்பயிற்றியின் வாயிலாக தன்னைத் தானே சுயமாக மதிப்பீடு செய்து கொள்ளும் வடிவத்திலேயே இப்பயிற்றி எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

  நாடெங்கிலும் இருக்கும் ஆசிரியர்கள், பள்ளித் தமிழ்மொழிப் பாடக்குழு இப்பயிற்றியைத் தங்களின் மாணவர்களின் நிலைக்கேற்ப பயன்படுத்தியும் செம்மைப்படுத்தியும் கொள்ளலாம். இது முற்றிலுமாக தமிழ்க்கல்வியை மேம்படுத்த வேண்டும்; தமிழில் அடிப்படை எழுத்துகளை அறிந்த மாணவர்களை உருவாக்கும் குறிக்கோளுடன் இலவசமாகப் பகிரப்படும் பயிற்றி. ஆக, இப்பயிற்றியின் முழு உரிமையும் இதனைத் தயாரித்த எனக்கே (கே.பாலமுருகன்) உரியதாகும், இருப்பினும், இதனை மாணவர்கள், ஆசிரியர்கள், பெற்றோர்கள் மாணவர் நலனுக்காகப் பயன்படுத்தலாம். எக்காரணம் கொண்டும் இப்பயிற்றியைத் திரித்து, பெயர் மாற்றி அல்லது விற்பனை செய்தலோ கூடாது என்று அன்புடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன். (copyright act © Barathi Creative Channel 2020)

கல்வி இலவசமாக்கப்பட வேண்டும். நன்றி

To download Module via PDF format click here:

http://www.mediafire.com/file/rgxiehrk50q1u65/Reading_module_2020_k.balamurugan.pdf/file

கே.பாலமுருகன்

ஆசிரியர்/எழுத்தாளர்

பாரதி கற்பனைத் தளத்தின் தோற்றுனர்

கற்பனையும் உண்மையும் கலந்த தொடர்

பாகம் 1

ஷீனா வெகுநேரம் சத்துன் பேருந்து நிலையத்தில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அன்று பேருந்து சேவைகள் இரத்து என்று அவளுக்குத் தெரியும். பத்தாயா மூடுந்து ஒன்று வரும் என்று ஏஜேண்டு சொல்லிவிட்டான். வெயில் வானை எரித்து உருக்கிவிட்டப் பின் மிச்சமாய் சத்துன் நகரத்தின் அமைதியின் மீது ஒழுகிக் கொண்டிருந்தது. முகக்கவரி முகத்தின் பாதி அடையாளத்தை மறைத்திருந்தது அவளுக்கு வசதியாக இருந்தது. அவளுடைய உறவினர்கள் யாரும் அவளை அடையாளம் கண்டுவிட்டால் சிக்கல் பெரிதாகிவிடும் என அவளுக்குப் பயமும் உடனிருந்தது.  அனுராக் முகத்தை ஒருமுறையேனும் பார்த்துவிட வேண்டும் என்று ஆவலாய் காத்திருந்தாள். அனுராக் சொங்க்லாக்கிலிருந்து வரவழைக்கப்பட்டால் மட்டுமே ஷீனா அலோர் ஸ்டார் செல்ல ஒப்புக் கொண்டிருந்தாள்.

“Khuṇ t̂xngkār thī̀ ca xyū̀ rxd?” லமோன் கடந்த சனிக்கிழமை சத்துன் மார்க்கேட்டில் வைத்து ஷீனாவிடம் கத்தினான். அவளுக்குப் பலமுறை வேலைக்கு வழிப் பார்த்தும் அவள் பதில் சொல்லாமல் நாள்களைக் கடத்தியதை அவனால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. ஏஜேண்டு பெயர் லமோன் ஆனால், டேவிட் என்றுத்தான் வெளியில் அழைப்பார்கள். மாறுவேடத்தில் திரிந்து கொண்டிருந்தான். இங்கிருந்து மலேசியாவிற்குப் பணிப்பெண்கள், தொழிற்சாலை கூலி, போதை பொட்டலம் மடிப்பது போன்ற வேலைகளுக்கு சட்டவிரோதமாக ஆள் அனுப்பும் வேலை அவனுக்கு.

“Khuṇ t̂xngkār ngān h̄ı̂ lūkchāy k̄hxng khuṇ…” அவள் எங்கு மாட்டிக் கொள்வாள் என்று ஷீனாவிற்கும் லமோனுக்கும் நன்றாகவே தெரியும். மகனைக் காட்டி அவன் அச்சுறுத்தினான். கருவாடுகளின் மீது மொய்த்துக் கொண்டிருந்த ஈக்களை விரட்டிவிட்டு நெற்றிவரை இறங்கிவிட்டிருந்த ஷங்காய் தொப்பியைக் கீழே இறக்கி அலோர் ஸ்டார் செல்ல ஒப்புக் கொண்டாள். ஆனால், அனுராக்கை ஒருமுறை பார்க்க அனுமதி வேண்டும் என்று கறாராகவே தெரிவித்துவிட்டாள். அலோர் ஸ்டார் போனால் எப்படியும் திரும்பி வர இரண்டு வருடங்கள் ஆகலாம். ஏற்கனவே மகனைப் பிரிந்து ஆறு மாதங்கள் கடந்துவிட்டன.

அனுராக் வந்திறங்கும் நேரம் அவனில் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருக்கலாம். லமோனின் தூரத்து உறவுக்காரர் வீட்டில் அனுராக் வளர்கிறான். ஏற்கனவே அவரின் வீட்டில் இப்படி ஷீனா போன்ற பெண்களின் குழந்தைகள் ஐவர் உள்ளனர். பணத்தாசை பிடித்த தன் உறவுக்காரர்கள் மத்தியில் வளர்வதைக் காட்டிலும் அவ்வீடு அனுராக்கிற்குப் பாதுகாப்பானது. ஷீனா கடந்தமுறை லமோன் மூலம் பினாங்கில் நான்காண்டுகள் வேலை செய்ததால் அதற்கு நன்றி கடனாய் லமோன் செய்த கைமாறுத்தான் அனுராக் இப்பொழுது வாழும் சூழல். அதனால்தான் என்னவோ லமோன் வேலைக்குப் போகச் சொன்னால் அவளால் அதனை மறுக்கவியலவில்லை.

சொன்னதைப் போல அந்த வெள்ளை மூடுந்து சத்துன் பேருந்து நிலையத்தில் வந்து நின்றது. சுற்றிலும் கருப்புக் கண்ணாடியால் சூழப்பட்ட மூடுந்து. உள்ளே யார் இருக்கிறார்கள் என்று கணிக்க இயலாமல் மறைந்திருந்தது. கண்ணாடியைத் திறந்து லமோன் கைக்காட்டியதும் அவளுக்கு உயிரே வந்ததைப் போல இருந்தது. சத்துன் சிறுநகர் ஆள் நடமாட்டமே இல்லாமல் ஓய்ந்திருந்தது. நடமாட்டக் கட்டுப்பாட்டு ஆணை தளர்த்தப்பட்டிருந்தாலும் உள்நாட்டுக் காவல்ப்படை முக்ககவரி இன்றி வெளியே திரிபவர்களையும் காரணமின்றி வெளியே சுற்றுபவர்களையும் கைது செய்து கொண்டுதான் இருந்தது.

ஷீனா மூடுந்திற்குள் ஓடி ஏறி உள்ளே இன்னும் இரண்டு குழந்தைகளுடன் அமர்ந்திருந்த அனுராக்கைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டாள். அம்மாவின் சூட்டை மாதங்கள் கடந்து உணரும் அனுராக் விம்மினான். அத்துனைச் சாதூர்யமாய் அழத்தெரியாத வயது. அதுபோன்ற அழுகையின் முன் மனமே உடைந்து சிதைந்துவிடுவது போல ஆகிவிடும். மூடுந்தின் ஓட்டுனர் புதிய முகம். தெரியாதவர்களின் முன் அழுவது ஷீனாவிற்குச் சங்கடத்தை உருவாக்கும். கண்ணீரைக் கண்களுக்குள்ளே இறுகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

சத்துனிலிருந்து கோலா பெர்லிஸ் வாயிலாகச் செல்லப் படகு தயாராக இருந்தது. லமோன் கனவுந்தில் அல்லது இப்படிப் படகில் ஆள்கடத்தல் செய்வதில் தேர்ந்தவன். அதற்கென்று பிரத்தியேக வழிகளும் ஆள்களும் இருந்தனர். நேரமாகிவிட்டதை லமோன் செய்கையில் அவளிடம் வெளிப்படுத்தினான். அதற்குள் அங்கொரு பழைய ஃபோர்ட் மகிழுந்து வந்து நின்றது. ஷீனா அனுராக்கை முத்த மழையில் நனைத்துவிட்டுக் கீழே இறங்கினாள். அவள் இறங்கி மூடுந்து கதவை அடைக்கும்வரை கலங்கிய கண்களுடன் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

சத்துனிலிருந்து விரைவு படகு கிளம்பியது. பெரிய படகு என்பதால் கீழே இன்னொரு தளத்திற்கு இறக்கப்பட்டாள். உடன் மேலும் இரண்டு பெண்கள் இருந்தார்கள். எல்லோரின் முகத்திலும் வறுமை மிச்சமாய் வடிந்து கொண்டிருந்தது. கண்கள் வீங்கியிருந்தன. எத்தனை நாள்கள் உறங்காத கண்கள் என யூகிக்க முடியவில்லை. அதுவும் கோவிட் பெருந்தொற்றில் வேலையிழந்தவர்களின் நிலையைப் பற்றி ஷீனாவிற்கு நன்றாகவே தெரியும். அவளும் மார்க்கேட்டில் கிடைத்த வேலைகளைச் செய்து சமாளித்து வந்தாள். ஷிராயா மட்டும் இல்லையென்றால் அந்த வேலையும் இல்லாமல் கடைசியாக டங்னோட் சென்றிருக்க வேண்டிய நிலை உருவாகியிருக்கும். ஏனோ ஷிராயாயைக் கடவுள்தான் அனுப்பி வைத்திருக்க வேண்டும்.

படக்கோட்டி ஒருவன் நல்ல வாட்டச்சாட்டமான உருவம். கீழே இருந்த நீல நிறத் தோம்புகள் அடுக்கப்பட்டிருந்த இடத்திற்குக் கொண்டு சென்றான். ஒரு தோம்பைத் திறந்து உள்ளே உட்காரச் சொன்னான். ஓர் ஆள் மட்டுமே உள்ளே நுழையும் சிறிய இடைவெளி. எப்படியும் கடந்த முறை கனவுந்தின் கீழே உள்ள பெட்டியில் அடைப்பட்டு இரண்டு மணி நேரம் தவித்தத் தவிப்புகளைவிட இது அத்தனை கொடூரமானதாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று அவளால் ஊகித்து சமாதானம் அடைய முடிந்தது. மற்ற இரு பெண்களும் சற்றுக் கலவரமடைந்ததைப் போல பார்த்தார்கள். எதிரில் நின்றிருந்தவன் சற்றுக் கடுமையாகவே அவர்களை வழிநடத்தினான். ஷீனாவைப் பிடித்து உள்ளே செல்ல இழுத்தான். அவள் தடுமாறிக் கொண்டே அந்த நீல நிறத் தோம்பில் உட்கார்ந்ததும் உள்ளே சிறிய ஓட்டை இருப்பது தெரிந்தது. சற்றே இருளான இடம். சுவாசித்துப் பார்த்தாள். காற்று அவ்வோட்டையிலிருந்து வருவதை அவளால் உணர முடிந்தது. மனம் நிம்மதியடைந்தது. கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டாள். தலைக்கு மேல் கௌச்சி வாடை பெருகி வீசிக் கொண்டிருக்கும் மீன்களைக் கட்டி வைத்திருக்கும் நெகிழிப் பைகளை வைத்தான். அதிலிருந்து தண்ணீர் ஒழுகி ஷீனாவின் தலையை நனைத்தது. கைகள் இரண்டையும் மார்போடு அணைத்து மூடிக் கொண்டதால் தாடையை அதற்கிடையில் முட்டுக் கொடுத்து வைக்க வசதியாக இருந்தது. விரைவு படகு என்பதால் சீக்கிரமே போய்விடுவார்கள் என்கிற நம்பிக்கையும் இருந்தது.

படகு முடுக்கப்பட்டு மெல்ல நகரத் துவங்கியது. தோம்புகள் ஆடிக் குலுங்கினாலும் விழாதப்படிக்கு இரும்பு சங்கிலியால் சுற்றிக் கட்டப்பட்டிருந்தது. ஓர் இருளுக்குள் சற்றும் விரும்பாத சிறிய இடைவெளிக்குள் ஷீனா அமர்ந்திருந்தாள். தேசத்தை விட்டுப் படகு மெல்ல தூரம் சென்று கொண்டிருந்தது. அதைவிட தன் அன்பு மகன் அனுராக்கின் இரண்டு வருடங்களின் வளர்ச்சியை இனி காணவே முடியாத ஒரு தூரத்தை நோக்கி ஷீனா நகர்ந்து கொண்டிருந்தாள்.

ஆபத்து என்றால் அவர்கள் தூக்கிக் கடலில் வீசிவிடுவார்கள் என்பது ஷீனாவிற்குத் தெரியும். இது ஈவிரமற்ற தொழில். வேறு வழியில்லை. அப்படியேதும் நிகழ்ந்துவிடக்கூடாது என்று உயிரைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டே தூங்கியவளின் நினைவு தலையிலிருந்து நெகிழிப் பைகள் அகற்றப்பட்டதும் மீண்டும் திரும்பியது. அதிர்ந்து மிரட்சியான கண்களுடன் தோம்புக்கு வெளியில் நிற்கும் உருவத்தைப் பார்த்தாள். சட்டென பிடிப்படவில்லை. அந்த உருவம் அவளைப் பிடித்துத் தன் முரட்டுக் கைகளால் தூக்கியது. சட்டென நிதானிக்க இயலவில்லை. படகு நின்றும் அசைந்து கொண்டிருப்பதைப் போல தோன்றியது, தடுமாறி நடந்தவளைப் பின்னால் வந்த ஒரு பெண் பிடித்துக் கொண்டாள்.

அவர்கள் வந்திறங்கிய இடம் கோலா பெர்லிஸில் உள்ள ஒரு மீனவக் கிராமம். அங்கிருந்து காய்க்கறிகளை ஏற்றிச் செல்லும் கனவுந்தின் பின்புறம் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டார்கள். ஷீனா காய்க்கறிக் கூடைகளுக்கு நடுவில் பாதுகாப்பாக உட்கார்ந்து கொண்டு கம்பிகளின் இடுக்கில் தெரியும் கம்பத்தைப் பார்த்தாள். அங்கிருந்து கிளம்பி பழைய பாதையில் கனவுந்து அலோர் ஸ்டார் சென்றது. கெடாவில் கோவிட் தொற்றால் அலோர் ஸ்டார் நகரைப் பொது முடக்கம் செய்து அப்பொழுதுதான் விடுவித்திருந்தார்கள். ஆகையால், சாலை கெடுப்பிடிகள் அவ்வளவாக இருக்காது என்று ஓரளவிற்குக் கணிக்கப்பட்டிருந்தது.

அலோர் ஸ்டார் நகரைக் கனவுந்து கடந்து கொண்டிருந்தது. ஷீனா அப்பொழுதுதான் இனிய காற்றைச் சுவாசிக்க முடிந்ததைப் போல நிம்மதி பெருமூச்சை விட்டாள். கனவுந்து ஒரு லோரோங்கில் கனவுந்தை நிறுத்தியதும் ஷீனாவும் உடன் இருந்த இரண்டு பெண்களும் கீழே இறங்கினார்கள். மற்றுமொரு கருப்பு மகிழுந்து அங்கே அவர்களுக்காக காத்திருந்தது. உள்ளே ஏறி உட்கார்ந்ததும் கையில் உணவுப் பொட்டலத்தைக் கொடுத்தார்கள். அப்பொழுதுதான் அவளுக்குப் பசியின் ஞாபகமே வந்தது. சட்டென பிரித்துச் சாப்பிடத் துவங்கினாள். மகிழுந்து அடுத்து எங்கோ புறப்படத் தயாரானது.

அன்று மாலை சத்துன் மார்க்கேட்டில் வேலை செய்த ஷிராயாவை மருத்துவப் பணியாளர்கள் பிடித்துச் செல்லும்போது ஷீனா தான் வேலை செய்ய வேண்டிய இடத்தை வந்தடைந்திருந்தாள். சத்துன் மார்க்கேட்டில் பலருக்கும் கோவிட் தொற்றுக் கண்டறியப்பட்ட பட்டியலில் ஷீனாவின் பெயரும் இருந்தது.

• கே.பாலமுருகன்

‘இந்த எடத்துல இப்ப ரெண்டு இனம்தான் மிச்சமா இருக்கு… வயசானவங்க… மிச்சபேரு ரொம்ப நாள் உயிர் வாழ முடியாத நோயாளிங்க…’

ஸ்பைடர்மேன் தாத்தா வெளியில் வந்து நின்றார். வெயில் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருந்தது. எப்படியும் 50 செல்சியஸ் இருக்கும். வெட்டவெளி. தூரத்தில் காய்ந்து மக்கிப் போன ஒரு ரம்புத்தான் மரம் மட்டும் பெரிய கால்வாயின் ஓரம் குற்றுயிராய் அசைவில்லாமல் நின்று கொண்டிருந்தது. நேற்று முழுவதும் கடுமையான வெப்பக் காற்று வீசி ஓய்ந்ததன் மிச்சமாய் அவ்விடத்தின் அலங்கோலம் மேலும் கூடியிருந்தது. இடிந்து விழுந்த படிக்கட்டுச் சுவர்கள் ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடந்தன. அருகில் இருந்த சிறிய காட்டின் வழியே கொடிகள் படர்ந்து இரண்டு புளோக்குகளின் மீதும் அடர்ந்து படர்ந்திருந்தன. நிதானமாக அடியெடுத்து வைத்து நடக்க வேண்டும். ஏ புளோக்கைத் தாங்கிப் பிடித்திருந்த தூண்களில் நீர் ஒழுகி காய்ந்து பாசி உருவாகியிருந்தது. சுற்றிலும் பார்வையைக் கவனமாகப் படர்விட்டுத் தாத்தா முன்னகர்ந்தார்.

சட்டென பார்த்தால் வெறும் ஸ்பைடர்மேன் உடை மட்டும் கொக்கியில் மாட்டி வைத்திருப்பதைப் போன்றே காட்சியளிக்கக்கூடிய வகையில் தாத்தா மெலிந்து காணப்பட்டார். இன்று பசிக்கு இரண்டு காய்ந்த ரொட்டி மட்டுமே. ஒவ்வொரு நாளும் உணவின் மீது தாத்தாவிற்கு அதீதமான கவனமும் பொறுப்பும் இருந்தது. அங்குலம் அங்குலமாக கணக்கிட்டுத் தினமும் சாப்பிட்டுவிட்டு ஆறாமல் உடலில் தகித்துக் கொண்டிருக்கும் பசி தணியும்வரை பொறுத்திருந்து பழகினார். பசியை உடலிலிருந்து அகற்ற இயலாது. ஆனால், அதனை மறக்க வைக்க மூளைக்குப் பயிற்சியளிக்க முடியும் என்று நம்பினார்.

“பூமிக்கும் வயசாச்சு எனக்கும் வயசாச்சு. ரெண்டு பேருமே சீக்குக் கோழிங்க…” என்றவாறு தாத்தா முணுமுணுத்துக் கொண்டார். பேச்சுத் துணைக்கு உடன் இருந்த பெரியசாமியும் ஒரு வாரத்திற்கு முன் நோய் முற்றி இறந்துபோனார். இந்த எட்டு மாதங்களைக் கடத்த பெரியசாமியின் துணை தாத்தாவிற்குப் பேருதவியாக இருந்தது. சதா பெரியசாமி பேசும் அனைத்தையும் கேட்டுக் கேட்டு உயிர் வாழ்ந்திட முடியும் எனும் அளவிற்கு அவருடைய வார்த்தைகள் உறுதியானவை. கண் முன்னே நிகழும் அத்தனைக்கும் ஒரு நண்பனின் ஆறுதல் வார்த்தை போதும், அதனைச் சிரித்துக் கடக்க. பெரியசாமி அப்படிப்பட்டவர்தான். ஏ புளோக்கின் மூன்றாவது மாடியில் இருந்தவரை அதுவரைக்கும் தாத்தாவிற்கு அறிமுகவே இல்லை. பெரும்பாலும் வயதானவர்கள் வீட்டிற்குள் முடக்கப்பட்டதன் விளைவு.

“பெரியசாமி! இந்நேரத்துக்கு நீ இருந்துறதா என்ன சொல்லியிருப்ப? போக்கத்தவனுங்க விட்டுப்போன பூமி… ஹா… ஹா…அப்படித்தான் இருக்குயா… நாசமா போச்சு…”

தாத்தா வானத்தைப் பார்த்து வணக்கம் வைத்துவிட்டுக் கண்களில் ஏற்பட்ட எரிச்சலைச் சமாதானப்படுத்தும் நோக்கில் உள்ளங்கையைக் கண்களில் வைத்து ஒத்தடம் கொடுப்பதைப் போல செய்தார். உடலில் உருவாகும் நோவை மருந்து கொண்டு நீக்கும் கட்டங்களைத் தாண்டிவிட்ட நிலையில் இப்படி ஏதாவது ஒரு வித்தையைச் செய்து உடலையும் உள்ளத்தையும் சமாதானப்படுத்தத் துவங்கி சில மாதங்கள் கடந்துவிட்டன.

அணிந்திருந்த ஸ்பைடர்மேன் உடையின் கால் பகுதியில் ஒரு சின்ன ஓட்டைத் தெரிந்தது. அது மேற்கொண்டு கிளிந்து பெரியதாக மாறுவதற்குள் அதனை அடைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. வயத்தைக் குறைத்துக் காட்ட இந்த ஸ்பைடர்மேன் உடை அவருக்கு எப்பொழுதும் தேவைப்பட்டது. வயோதிகத்தை மறைத்து ஒரு பேராற்றலைக் கொடுக்கும் சக்தி அவ்வுடைக்கு இருப்பதாக தாத்தா நம்பினார். சுற்றிலும் காற்று மாசுப்பட்டு ஓலமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. பாழ்பட்ட நிலத்தின் நெடி காற்றில் கலந்து வீசியது. பி புளோக்கின் வலது மூலையில் தெரிந்த கடைவரிசைக்குச் சென்றால் ஏதாவது கிடைக்கலாம் என்று மெல்ல நடக்கத் துவங்கினார். கால்களில் அவ்வளவாக வலுவில்லை. ஒவ்வொரு அடிக்குப் பின்பும் முட்டியிலிருந்து ஒரு வலி. எலும்பு தேய்ந்து எழுப்பிக் கொண்டிருக்கும் அசூசையாகக்கூட இருக்கலாம்.

“ஸ்பைடர்மேன் தாத்தா வந்தாராம்… கையிலு கயிறு விட்டாராம்… பூமிய ஆபத்துலேந்து காத்திட்டாராம்…”

தாத்தா, அப்புவோடு அவன் பயிலும் தனியார் பள்ளிக்குச் சென்று ஒருநாள் முழுவதும் காட்சிப் பொருளாக வித்தைகள் காட்டிய அன்றைய தினம் இன்னமும் அவர் மனத்தில் காட்சிகளாக மீண்டும் மீண்டும் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. கடைசியாக அப்புவுடன் ஏற்பட்ட ஓர் இனிய நாள் அது.

“தாத்தா! நம்மளும் ஜுப்பிட்டருக்குப் போவமா? தாத்தா… நீங்க வந்தாதான் நான் போவன்… சரியா?”

தாத்தா ஸ்பைடர்மேன் உடையில் இருந்ததால் அதற்குத் தோதாக வலது கையை வான்நோக்கி நீட்டியவாறே, “நீங்க ரோக்கேட்ல போங்க…தாத்தா இப்படி கயித்தப் போட்டு அப்பறம் வந்துருவன்…” என்று செய்து காட்டினார். அப்பு கைகள் இரண்டையும் தட்டிக் கொண்டே குதித்தான். அந்ததொரு தருணம் அதன் பிறகு அப்புவை சிரித்த முகமாக தாத்தா பார்க்கவே இல்லை.

கடைத்தெருவில் நிறுத்தப்பட்டிருந்த மகிழுந்துகளில் பெரும்பாலும் வர்ணம் தெரியாத அளவிற்கு தூசு படிந்து மூடியிருந்தது. அதில் ஒரு மகிழுந்தின் கதவை யாரோ உடைத்துத் திறந்து எதையோ திருடியிருக்கலாம் என்பதைப் போல தெரிந்தது. பெரும்பாலான வீடுகள் காலி செய்யப்பட்டுவிட்டன. ஒன்றிரண்டு வீடுகளில் புற்றுநோயாளிகள் இருக்கக்கூடும் என்று தாத்தாவிற்குச் சந்தேகமும் இருந்தது. பசியில் செத்துக்கிடந்த பெரியசாமியின் வயிற்றுக் குடல்களைப் பிதுக்கியெடுத்த அவர்களில் ஒருவனின் குரூரமான கண்கள் இன்னமும் தாத்தாவின் மனத்தில் அவரின் பலவீனமடைந்து வரும் தேகத்தைக் கூர்மையாகப் பார்ப்பதைப் போன்று தோன்றியது. ஆகவே, பதுங்கியவாறே முன்னே தெரிந்த ஒரு கடைக்குள் நுழைந்தார். கண்ணாடிகள் உடைந்து பாழ்பட்டு மிச்சமாய் சில தேவைப்படாத பொருள்கள் மட்டும் மூலைகளில் பதுக்கப்பட்டிருந்தன.

“ஓடிப்போய்ட்டான் போல… பயந்தாங்கோலி…” என்று பிதற்றியவாறு அங்கிருந்து மூட்டைகளைப் பிரித்துப் பார்த்தார். பெரும்பாலும் துணிகள் மட்டுமே நிரம்பிக் கிடந்தன. அதிலிருந்து ஒரு துணியை உருவி அதனை நீளமாகக் கிழித்து எடுத்துக் கால் பகுதியில் ஓட்டையிருந்த இடத்தில் கட்டிக் கொண்டார். கால் எலும்புகளை ஏதோ பற்றிக்கொண்டதைப் போல ஒரு பிடிமானம் கிடைத்தது. அப்படியே சுவரோடு முதுகைச் சாய்த்துக் கொண்டார். வெற்றுச் சுவர் சில கிறுக்கல்கள் மட்டும் ஆங்காங்கே பளிச்சிட்டன.

“தாத்தா நீங்க எப்ப ஸ்பைடர்மேன் ஆனீங்க?”

“எனக்கு 40 வயசு இருக்கும். செஞ்ச வேலப் போச்சு. கம்பெனிய அடைச்சிட்டாங்க. முன்ன மாதிரி அரிசி, செம்பன, அன்னாசி… எந்த விளைச்சலும் சரியா இல்ல. சைம் டர்பி பல தோட்டங்கள அரசாங்கத்துகிட்டக் கொடுத்துட்டுப் போய்ட்டாங்க. மண்ணுக்குச் சீக்கு… என்னா பண்றதுனே தெரில…”

“ஐயோ! அப்புறம் என்னத்தான் செஞ்சிங்க தாத்தா…?”

“உங்க அப்பாவுக்கு அப்ப 8 வயசுதான் இருக்கும். உங்க பாட்டியயும் அப்பாவயும் கூட்டிக்கிட்டு பெனாங்குக்கு வந்து ‘ஸ்பீட்’ பேர்ரில வேல செஞ்சன்…”

“அது என்ன வேல தாத்தா?”

“அதுலாம் சொல்லக்கூடாது. அசிங்கம்…நாத்தம்… ஆனா… எனக்கு அப்பத்தான் இந்த ஸ்பைடர்மேன் ஐடியா கெடச்சது… பேர்ரிக்கு வெளில ஆளுங்க வந்து எறங்கி நடந்து டவுனுக்குப் போற பாதைல… ஸ்பைடர்மேன் உடுப்பெ போட்டுக்கிட்டு பொம்மைங்க வித்தன்…”

“வாவ்வ்வ்! பிள்ளைங்களுக்கெல்லாம் உங்கள பிடிச்சதா தாத்தா?”

“ஆமாம்… அப்போ ஸ்பைடர்மேன் கார்ட்டுன்லாம் நிண்டு பல வருசம் ஆயிருந்துச்சி…என் காலத்து வரைக்கும் ஸ்பைடர்மேன், சூப்பர்மேன்லாம் பழைய ஹிரோங்க… ஆனா பின்னால எல்லாம் ரோபோர்த்திக்தான்…அதனால நான் ஸ்பைடர்மேன் உடுப்புல நிண்டோன எல்லா பிள்ளைகளும் ரொம்ப சந்தோஷமா பார்த்துப் பிரமிச்சாங்க. அவுங்களோட ஆச்சரியம்… எனக்கு பிஸ்னஸ்…”

தாத்தா சொல்லி முடித்ததும் அவர் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.

“யேன் தாத்தா அழறீங்க?”

“அந்த உடுப்புப் போட்டு நிண்டா பிள்ளைங்களுக்குப் பிடிக்கும்… ஆனா… அதுல கஷ்டமும் இருக்கு… நெனைச்சாலாம் ஒன்னுக்குப் போக முடியாது. ஜீப் பின்னால இருக்கும்… முழுசா கழட்டி வெளிய எடுத்துட்டுத்தான் பாத்ரூம்க்குப் போக முடியும்… அப்படியே அடக்கிக்கிட்டு இருக்கணும்… வேர்த்து வடியும்… சில ஆளுங்க எத்திட்டுப் போவாங்க…”

“நீங்கத்தான் ஸ்பைடர்மேன் ஆச்சே! அந்தக் கெட்டவங்கள அப்படியே கயித்த விட்டுக் கட்டிப்போட்டு அடிக்க வேண்டியதுதான?”

தாத்தா மெல்ல சிரித்துவிட்டு அப்புவைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டது அவ்வெற்றுச் சுவரில் காட்சிகளாக விரிந்து தெரிந்து கொண்டிருந்தன. சூன்யம் மனத்தின் ஆழத்திலுள்ள அத்தனை காட்சிகளையும் உருவாக்கி வித்தை காட்டிக் கொண்டு அலைந்து திரிந்து கொண்டிருந்தது.சூன்யத்தை விட்டு அகல வேண்டும். இல்லையென்றால் ‘நொஸ்தோல்ஜியாவில்’ சிக்கிக் கொண்டு அழ வேண்டும் அல்லது சோர்வுற்று பலமற்று இங்கேயே காலத்தின் கால்களில் சிக்க ஒழிய வேண்டும். தம் கட்டி எழுந்து நின்றார். கடைக்கு வெளியில் வந்து நின்றதும் அங்கே வீட்டில் மீதமிருக்கும் உணவுகள் பற்றிய ஞாகபம். எப்படியும் இன்னும் இரண்டு நாள்கள் மட்டுமே தாங்கும். உணவைத் தேடி வேறு எங்காவது போக வேண்டும். அல்லது அடுத்த சில நாள்களில் மரணம் நிச்சயம். தண்ணீரைக் குடித்து மேற்கொண்டு வாழ வயதும் தெம்பும் இல்லை.

நோயாளிகள் பலரும் வெளியில் இன்னமும் திரிந்து கொண்டிருக்கலாம். என்னைப் போன்றவர்களை வேட்டையாட அவர்களுக்கு உடலில் போதுமான பலம் இருந்தது. பசியில் சாவதைக் காட்டிலும் கேவலமான ஒரு மரணம் அது. நிச்சயமாக அவர்களின் கண்ணில் படாமல் மீதி இருக்கும் நாள்களில் உணவுகள் போதுமான அளவு கிடைக்கும் வரை கடத்த வேண்டும். அதன்பின் பசியில் வாடி வதங்கி செத்துவிடலாம் என்கிற முடிவுடனே தாத்தா உலாவிக் கொண்டிருந்தார். உணவுத் தீர்ந்துவிடும் ஒரு கட்டத்தில் மனித சதைகள் பலியாகும்.

“முருகா! ஆறு படையில ஒரு படைக்கூடவா இல்ல எங்களக் காப்பாத்த?”

வெயில் முகத்தில் பளீர் என்று அறைந்தது.

அவ்வடுக்குமாடி வீடுகளில் பெரும்பாலான வீடுகள் உடைக்கப்பட்டுக் கொள்ளை யடிக்கப்பட்டிருந்தன. நாட்டிலிருந்து அவசரமாகச் சென்றவர்களும் வீட்டில் அப்படியொன்றையும் விட்டுப்போகவில்லை. சில விலையுயர்ந்த தொலைக்காட்சிகளும், வீட்டு உபயோகப் பொருள்களும் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தன. அதையும் ஜுப்பிட்டருக்குக் கொண்டு போக முடியும் என்று யாராவது சொல்லியிருந்தால் கட்டியெடுத்துப் போயிருப்பார்கள் என்றே தாத்தாவிற்குத் தோன்றியது. உடைக்கப்பட்ட வீடுகளில் நுழைந்து தாத்தா தேடுவது உணவுப் பொருள்கள் மட்டுமே. சில வீடுகளில் குளிர்சாதனப் பெட்டிகளில் கிடைத்த பழங்களைச் சிலநாள்கள் தாத்தா வைத்திருந்து சாப்பிட்டார்.

ஜுருந்தோங் அடுக்குமாடி. தெருநாய்களின் குடியிருப்பாக மாறிப் போயிருந்தது. சிறுவர்கள் கத்திக் கொண்டே இரயிலோட்டியபடியே ஏ புளோக்கிலிருந்து பி புளோக்கிற்கு ஓடி படியில் ஏறி மறுமுனையிலுள்ள படியில் இறங்கியோடும்போது பலருடைய வீட்டில் அமைதி சீர்குலைந்து அவர்கள் பின்னர் புளோக்கின் தடுப்பு சுவரிலிருந்து எரிச்சல் கலந்த தகாத வார்த்தைகளில் கீழிருப்பவர்களிடம் கத்தும் சத்தம் இன்னமும் தாத்தாவிற்குக் கேட்பது போலவே தோன்றியது. காயப்போடப்பட்ட நீர் ஒழுகும் துணிகள், சுவர் விளிம்புகளை அலங்கரித்திருக்கும் பூச்செடிகள், அதிலிருந்து விட்டு விட்டு ஒழுகும் நீர்க்கோடுகள், படிக்கட்டுகளுக்குக் கீழே கட்டப்பட்டு நாள்தோறும் குரைத்துக் கொண்டே இருக்கும் நாய்களின் சத்தங்கள் என அனைத்துமே விரிந்து ஒருசேரக் காட்சியளித்து மறைந்தன. எட்டே மாதங்களில் எல்லோரும் தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று மன்றாடி அனுமதி பெற்று ஓடிவிட்டார்கள். இங்கிருந்தவர்களில் பாதிப்பேர் வேலையிழந்து மூடப்பட்டத் தொழிற்சாலைகளின் முதலாளிமார்களை எதிர்த்துப் போராடித் தோற்றவர்கள். அவர்களின் மனமும் பணமும் பலவீனமாகியிருந்த காலக்கட்டம். மூடப்பட்டுக் கொண்டிருந்த பலநூறு தொழிற்சாலைகள் அனைவருக்குமே அச்சத்தை ஏற்படுத்தின. கடைசியாக வந்த வாய்ப்பு இது. பூமியை விட்டு ஓடிவிட்டார்கள்.

ஜுருந்தோம் அடுக்குமாடியில் வசித்த மக்கள் 437ஆவது ஜுப்பிட்டர் காலணியத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று அப்புவின் அப்பா சொன்னதாக ஞாபகம். இன்னும் பத்து மாதங்களில் அவர்கள் அங்குச் சேர்ந்ததும் புதிய மண்ணில் கால் பதிப்பார்கள். ஸ்பைடர்மேன் தாத்தா அடுக்குமாடி படியில் ஏறி இன்னும் மிச்சம் இருக்கும் வீடுகளில் ஏதாவது கிடைக்குமா என்று தீவிரமாகத் தேடத் தயாரானார். முகம் களைத்துத் தொங்கிப் போயிருந்தது. இரு கண்களும் உள்ளே பதுங்கியிருந்தன.

“அந்தக் கருப்பு அரக்கனுக்கு மேல ஒரு வானம் இருக்குல… அதுதான் ஸ்படைர்மேன் தலைமையகம். எனக்கு அங்கேந்துதான் அழைப்பு வரும். அப்ப நான் அங்கப் போய்ட்டுப் பூமிய காப்பாத்தறதுக்கு அனுமதி வாங்குவன். அப்புறம் நீங்கலாம் போனோனே இங்க இருப்பவங்கள காப்பாத்திட்டு அப்புறம் நான் அங்க வந்துருவன்… சரியா?” அப்புவிற்காக சொல்லப்பட்ட ஆறுதல் வார்த்தைகளில் எத்தனை பொய்மைகள் என்று அவருடைய மனத்திற்கு மட்டுமே தெரியும். ஆழிருளுக்குள் அக்குரல்களை அப்புவின் நினைவுகளை அடக்கி மறைக்க வேண்டும். ஏனோ அவன் திரும்பி வருவான் என்று மேலுழும் ஆசைகளைக் கொல்ல வேண்டும்.

இரண்டு ‘மினரல்’ போத்தல்கள், ஐந்து ‘மேகி’ பொட்டலம், கெட்டழுகிவிட்ட சில ஆப்பிள் பழங்கள். நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டு தாத்தா புளோக்கிலிருந்து கீழறங்கினார். மேலே, காலடி சத்தங்கள் ஆக்ரோஷமாகக் கேட்கத் துவங்கின. சத்தம் நெருங்கி வருவது கேட்டதும் கீழுள்ள படிக்கட்டிற்குப் பின்னால் சென்று மறைந்து கொண்டார். புற்று நோயாளிகளின் தேடுதல் வேட்டையில் சிக்கிக் கொள்ளாமல் தப்பிக்க இதுபோன்ற படிக்கட்டுகள் பெரிதும் உதவின. பசி கொண்ட கண்களுடன் அவர்கள் சதைகளைத் தேடி அலசும்போதும் தப்பிக்க ஒரே வழி இவ்விருண்ட படிக்கட்டுகளுக்குக் கீழ்ப்பகுதிதான். ஏற்கனவே அங்குப் படுத்துச் சோர்ந்திருந்த நாய் ஒன்று தரையில் வைத்திருந்த தாடையை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்துவிட்டு வேறு பக்கம் திரும்பிக் கொண்டது. அது பசியின் உச்சத்தில் இருந்து சோர்ந்திருக்கக்கூடும். அடுத்து தாத்தாவின் மீது பாய்ந்து அவர் வைத்திருக்கும் உணவுகளைப் பறிக்கக்கூடும். தாத்தா அவற்றை இடது தொடைக்குப் பக்கத்தில் வைத்து மறைத்தார்.

“நாய்ங்களுக்குப் பசி. வெறிப்பிடிச்சி நிக்குது. உன் சதையெ கடிச்சிக் கொதறனாலும் ஆச்சரியமில்ல… சட்டுனு மேல ஏறு…”

பெரியசாமி சொன்னதை இன்றளவும் தாத்தா கவனத்துடன் பின்பற்றுகிறார். நாய்களை நெருக்கத்தில் பார்ப்பதற்கான சந்தர்ப்பங்கள் இதுவரை உருவாகவில்லை. அதுவும் இப்பொழுது அவர் பக்கத்தில் இருக்கும் நாய் பி புளோக்கின் பீட்டர் என்பவர் வளர்த்த நாய். அவருக்கு மிகவும் பழக்கமானது. கீழே இறங்கி வரும்போதெல்லாம் அதனிடம் விளையாடிவிட்டுத்தான் தாத்தா வெளியில் போவார். பெரும்பாலும் கட்டிடத்தின் கீழே கட்டப்பட்டிருந்த நாய்களுக்கு பலரும் முதலாளிகளாகவே இருந்தார்கள். திருட்டும் போதைப்பித்தர்கள் நடமாட்டமும் அதிகம் இருந்ததால் நாய் வளர்க்க அனுமதித்த ஒரே அடுக்குமாடி குடியிருப்பு இது.

பீட்டரின் நாய் மெல்ல உருமத் துவங்கியது. தாத்தாவிற்குக் கால்கள் வெளவெளத்தன. அது சற்றே கோபத்தின் ஆழத்திலிருந்து நாய்கள் உறுமும் சத்தத்தின் முதல் ஒலி. மெல்ல அங்கிருந்து நகர எத்தனிக்கும்போது அங்கே சதைகள் சிதறிக் குதறப்பட்டிருந்த இன்னொரு நாயின் எலும்புக்கூட்டைக் கவனித்தார். அப்படியே நடுக்கத்தில் ஸ்தம்பித்து உட்கார்ந்தார். கண்கள் வேறு எங்குமே நகரவில்லை. அழுகிய வீச்சத்துடன் குதறப்பட்டுக் கிடக்கும் நாயின் எலும்புக்கூட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். 

“யேய்ய்ய்ய்! எங்க தாத்தா ஒரு கிரேட் ஸ்பைடர்மேன்…” என்று கூறிவிட்டு அப்பு கைத்தட்டுவது அவ்விருளில் சன்னமாகக் கேட்டது.

அப்புவின் கடைசியான பார்வையில் எத்தனை அழுத்தமான நம்பிக்கை? அன்றிரவு எல்லாம் சென்றவுடன் ஜுருந்தோங் அடுக்குமாடி அமைதியுடன் இருந்தது. சில வீடுகளில் எரிந்து கொண்டிருந்த விளக்குகள், சிறிய சலசலப்புகள் மீதமிருக்கும் வயதானவர்களை ஞாகபப்படுத்தின. மகன் வாங்கிக் கொடுத்துக் குவித்து வைத்திருந்த நெகிழி, புட்டி போன்றவற்றில் அடைக்கப்பட்டிருந்த உணவு சேகரிப்புகளைத் தாத்தா பார்த்தார். திதியின்போது படைக்க வேண்டிய அத்தனை உணவுகளையும் மகன் முன்னமே படைத்துவிட்டுப் போய்விட்டான் என்றே தோன்றியது. மௌனச் சிரிப்புடன் வீட்டிற்கு வெளியில் வந்து தடுப்புச் சுவரில் சாய்ந்தவாறே கீழே பார்த்தார்.

“ஸ்பைடர்மேன்! நம்மள விட்டு வைப்பானுங்கன்னு நெனைக்கிறயா? சாவறதுக்கு ரெடியாகு…” என்று கீழிருந்த மூன்றாவது மாடியிலிருந்து யாரோ கிழட்டுத் தொனியில் சொல்வது தாத்தாவிற்குக் கேட்டது. தாத்தா எக்கிப் பார்த்தார். பெரியசாமி என்கிற இன்னொரு கிழவன் பற்களில்லாத பொக்கை வாயில் சிரிப்பை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்ததை தாத்தா மீண்டும் சிந்தித்துப் பார்த்தார்.

“நாயும் மனுசனும் இப்ப ஒரே புத்தியிலத்தான் இருக்கு… கவனம்… எல்லா திசையிலயும் உன் கண்ணு இருக்கணும்…” பெரியசாமியின் குரல் மீண்டும் உள்ளார்ந்து ஒலித்ததும் எச்சரிக்கை உணர்வு கூடியது. தாத்தா முணுமுணுத்துக் கொண்டே மெல்ல எழுந்தார். தலையின் வலது பக்கத்தைத் தட்டிக் கொண்டே அடுத்த புளோக்கிற்கு ஓடினார்.

வீட்டிற்குள் புகுந்ததும் கதவைச் சாத்திக் கொண்டார். அழுகிபோன ஆப்பிளில் ஏதாவது பகுதி உண்பதற்கு ஏதுவானதாக இருக்குமா என்று அலசி பார்த்தும் ஒன்றுமில்லை. அவ்வாப்பிள் முழுவதும் அழுகித்தான் போயிருந்தது. மெல்ல கடித்துத் தின்றார். மனித சதைக்கு மனம் ஏங்கும் தருணம் உண்டாகும் வரை கிடைப்பதைச் சாப்பிட்டாக வேண்டும். மனம் பசியின் உச்சத்தில் நாய்க்குச் சமானமாகிவிடும். சற்று முன்பு கேட்ட காற்றின் தனித்த ஓலம் மெல்ல அடங்கிப் போயிருந்தது.

‘உங்கள் ருசிக்குப் புதிய வகை பொறித்தக் கோழி…கே.எஃ.சி சிக்கன்… ஒருமுறை முயன்றால் பலமுறை தேடுவீர்கள். உங்கள் திருப்திக்கு நாங்கள் உத்தரவாதம்’ என்று அச்சிடப்பட்டிருந்த விளம்பரத் தாள் மேசையில் அப்படியே கிடந்தது. பல்லியின் முட்டை அதில் விழுந்து உடைந்திருந்த சிறிய அடையாளம் வலது மூலையில் தெரிந்தது.

“நான் உன்னெ என் பசிக்கான தீனியா பாக்கறத்துக்கு முன்னயோ இல்ல நீ என்னெ அப்படி பாக்கறதுக்கு முன்னயோ நம்ம இந்த பில்டிங்லேந்து விழுந்து செத்துக்கலாம்… எனக்கு இத்தன வயசு வரைக்குமே இப்படியொரு கூட்டாளி கெடைச்சது இல்லடா… ரிமேம்பர் திஸ்… ஐ எம் நோட் யோ சிக்கன்… ஓகே?” என்றவாறு பெரியசாமி சொல்லி சிரித்த தருணம் அங்கே இன்னமும் நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பதைத் தாத்தா பார்த்தார்.

இந்த விளம்பரம் கிடைக்கப் பெற்ற நாளில் பெரியசாமி உடன் இருந்தது எத்தனை ஆறுதலானது. இல்லையென்றால் தாத்தா அவ்விளம்பரத் தாளைக் கடித்துக் குதறி ஒரு மிருகக்குணத்திற்குக்கூட போயிருப்பார். பெரியசாமியின் சமயோசிதமான வழிநடத்துதல் தாத்தாவை இத்தனை நாள் காப்பாற்றி வைத்திருந்ததை அவ்விளம்பரத் தாள் ஞாபகப்படுத்தியது.

செத்தொழியட்டும் என்று நோயாளிகளையும் வயதானவர்களையும் ஒன்றாகத் தூக்கி வீசிவிட்டப் பூமியில் என்ன நடந்திருக்கும் என்று அங்கே பல மாதங்களாக வேறொரு பூமிக்குப் பயணப்பட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கு என்னென்ன கற்பனைகள் உதித்திருக்கும்? சற்றும் குற்றவுணர்ச்சிகள் தாக்காதிருக்க அவர்கள் ஒரு கனவை உற்பத்தி செய்து கொண்டிருப்பார்கள். இங்கே வயதானவர்கள், நோயாளிகளைப் பார்த்துக் கொள்வதைப் போலவும் நோயாளிகள் தம்மால் முயன்றவரை உணவுகளைத் தேடிக் கொண்டு வந்து வயதானவர்களை உயிர் வாழ வைப்பது போலவும் அவர்கள் ஓர் உன்னத அன்பில் நிறைந்த, தங்களால் கைவிடப்பட்டப் பூமியைக் கற்பனை செய்து கொண்டே பயணித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.

கண்கள் இருளத் துவங்கின. எக்கிருந்தோ பறந்து வந்த கழுகு கட்டிடத்தை வட்டமிட்டு மேலும் உயரப் பறந்து மறைந்தது. பிணவாடைகள் அதனை ஈர்த்திருக்கலாம். தூரத்தில் யாரோ கத்துவதும் பின்னர் அழுது ஆர்ப்பரிப்பதும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. எதையும் கூர்ந்து கேட்கும் மனநிலையில் தாத்தா இல்லை.

கெட்டுப்போன உணவுகளைச் சாப்பிட்டு வயிற்று உபாதைகளெல்லாம் பழகி போயிருந்தாலும் சில சமயம் உடல் எதிர்வினையாற்றும். அப்படியே சோர்ந்து கிடக்க வேண்டும். அடுத்து வாந்தி அல்லது பேதி உண்டாகும். அதன் பிறகு கொடுப்பனை இருந்தால் அடுத்த நாளைச் சந்திக்கலாம் என்று தாத்தாவிற்குத் தெரியும். பெரியசாமி தூரத்தில் வந்து நிற்பதைப் போன்று நிழல் உருவம் தென்பட்டது.

“சாமி… வந்துட்டீயா? என்னால முடியலயா… கூட்டிட்டுப் போய்ரு… எங்கயோ போய் சாவறதுக்கு உன் மடியில செத்துப் போய்ரேன்யா…”

தாத்தாவின் கண்களின் எரிச்சல் தாள முடியாத ஒரு நிலைக்குச் சென்றதும் கண்களை மூடிக் கொண்டார். மூக்கிலிருந்து நீர் வடியத் துவங்கியது. வயிற்றில் கடுமையான வலி. இறுகப் பற்றிக் கொண்டு அப்படியே உடலைக் குறுக்கினார். தூரத்தில் ஏதேதோ பேச்சொலிகள் கேட்கத் துவங்கின.

“தாத்தா… கயித்த விட்டு அங்க வந்துருங்க… மறந்துறாதீங்க…”

“ஜுப்பிட்டர் உங்களை அன்புடன் வரவேற்கிறது…”

“மொதல்ல தண்ணீ இருக்கறத கண்டு பிடிச்சானுங்க… அப்புறம் 50 வருசத்துல ஆளுங்க வாழ முடியும்னு கண்டுபிடிச்சானுங்க… இப்ப அங்கயும் போய் அதையும் அழிக்கலாம்னு முடிவெடுத்துட்டானுங்க… நாசமா போறவனுங்க…”

“ப்பா… நீங்க அங்க வரமுடியாதுனு ஒரு ரூல்ஸ் போட்டுருக்காங்க…”

“மிச்ச இருக்க நாள்கள சந்தோஷமா சுத்தமான சாப்பாட்டெ சாப்ட்டு இருக்கறவங்கக்கூட பேசிக்கிட்டு வாழ்ந்து சாகலாம்…”

“தெரியும்டா… வயசானவங்களும் நோயாளிகங்களும் அங்கப் போக முடியாது. அதானே? அதெல்லாம் செய்தியிலே நான் பார்த்துட்டன்… போடா…”

“ஸ்பைடர்மேன்? யாரு நீயா? டேய் கெழட்டுப் பயல… காலுலாம் நடுங்குது… இவரு ஸ்பைடர்மேனா?”

“எங்க தாத்தா ஒரு ஸ்பைடர்மேன்…தெரியுமா?”

“டென்ண்ட்டடைங்… நான் தான் பூமில இருக்கற கடைசி ஸ்பைடர்மேன். அப்பு ஜுப்பிட்டர் போயி ஒரு மாசத்துக்குள்ள அங்க நான் வருவன்…”

பேச்சொலிகள் அவரைச் சூழ்ந்து வட்டமிடத் துவங்கின. உடலை, மனத்தை, ஆன்மாவைச் சூழ்ந்திருந்த குரல்கள் ஒவ்வொன்றாகத் தப்பி வெளியேறிக் கொண்டிருந்தன. மகா சூன்யத்தின் பிடிக்குள் செல்வதைப் போல உலகம் திரண்டு வெறும் குரல்களாக மாறிக் கொண்டிருந்தன. அப்படியே மயக்கம் எங்கேயோ இழுத்துச் சென்று கொண்டிருந்தது. குரல்கள் புரியாத ஒரு மொழிக்கு மாறிக் கொண்டிருந்தன. அப்புவின் குரல் தூரத்தில் ஒலிக்கிறது.

இரண்டு முரட்டுக் கைகள் உடலை இழுத்துச் செல்வதைப் போன்று தாத்தா உணர்கிறார். நோயாளிகளாக இருக்கும். தன்னைப் பிடித்துவிட்டார்கள் என்று தாத்தா மனம் சோர்ந்தார். எதில் விழக்கூடாது; கொடூரமான சாவை நோக்கி போய்விடக்கூடாது என்று இத்தனை நாள் போராடினாரோ இப்பொழுது அதே சூழலுக்குள் தள்ளப்படவிருக்கிறார். உள்ளுக்குள்ளேயே அவருடைய வார்த்தைகள் இறுகிக் கொண்டன. வீட்டுக்கு வெளியில் வந்ததும் கட்டிடத்திலிருந்து கீழே அந்தரத்தில் இறக்கப்படுவதையும் தாத்தா உணர்ந்தார். பறப்பதைப் போன்ற ஓர் உணர்வு.

கண்களைத் திறக்க முயன்றார். கண்ணெரிச்சல் இமைகளைத் திறக்க விடாதப்படிக்கு அழுத்திக் கொண்டிருந்தது. சட்டென பளிச்சென்ற ஆயிரம் விளக்குகள் ஒன்றாக இணைந்து எரிவதைப் போன்ற ஓர் உணர்வை மூடியிருக்கும் கண்கள் கொடுத்தன. உடல் பரிப்பூரணம் அடைவதாக உணர்ந்தார். முட்டியில் இருந்த வலி முதற்கொண்டு அனைத்தும் குணமாகத் துவங்கியிருந்து போல உணர்ந்தார். கண் எரிச்சல் குறைந்து கொண்டிருந்தது. ஒருவேளை தான் இறந்துவிட்டேனோ என்றுகூட சிந்தித்தார். கண்களை மெல்லத் திறந்தார்.

எதிரில் நின்றிருந்த தலைப்பகுதி கணினியைப் போலவும் உடல் வட்ட வடிவில் நான்கு கால்களுடன் தென்பட்ட ஒன்று பேனாவைப் போன்றிருந்த லேசர் மூலம் அவரைப் பரிசோதித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தார். என்ன நடக்கிறது, தான் எதற்குள் இருக்கிறேன் என்றெல்லாம் சிந்திப்பதற்குள் அந்தக் கப்பல் வான்நோக்கி அதிவேகத்துடன் பறக்கத் துவங்கியது.

“ஜுப்பிட்டர் – 6 hours…Appu Calling…”

என அறிவித்துவிட்டு அசூர ஒலியுடன் மின்னல் வேகத்தில் அக்கப்பல் புறப்படுவதைப் போன்று தாத்தாவிற்குத் தோன்றியது. மனமெல்லாம் பூரிப்புடன் அப்படியே அந்தரத்தில் மிதப்பதைப் போன்று உணர்ந்தார். கைகளைப் பறவையைப் போல அசைத்தார்.

ஏ புளோக்கின் நான்காவது மாடியிலிருந்து தாத்தா தரையை நோக்கி விழ இன்னும் 50 மீட்டர் மட்டுமே இருந்தது. ஜுருந்தோங் அடுக்குமாடியில் இருந்த கடைசி மனிதன் ஒரு ஸ்பைடர்மேன் என்பது பூமியின் வரலாற்றில் எழுதக்கூட நாதியற்ற நிலம் அவரைத் தாங்கிப் பிடித்துத் தனக்குள் இழுத்துக் கொள்ளத் தயாராகக் காத்திருந்தது.

-ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

கவிதை வரிசை – 1
நான் அவர்கள் நீங்கள்

மாரியம்மா

சமையலின்போது உள்ளங்கையில்
உண்டான காயத்தை மாரியம்மா
மறைக்க நினைக்கிறாள்.

மறைப்பதற்கான பயிற்சிகளில்
மும்முரமாக இறங்கினாள்.
வலியைப் பற்றிய தகவல்கள்
மூளைக்குச் செல்லாதவாறு
கவனத்தையெல்லாம் திசைத்திருப்ப
பழைய வானொலி
இளையராஜா பாடல்
இளமைக்கால நினைவுகள்
‘ஹோம்டவுன்’ கனவுகள்
என்றெல்லாம் கூடு விட்டு கூடு பாய்ந்து
வித்தையாடி ஓய்ந்தாள்.

அன்று பள்ளிக்குக் கிளம்பிபோன
மகளுக்கு ‘பாய் பாய்’ காட்டும்போதும்
மாணிக்கத்திற்கு உணவு பரிமாறும்போதும்
தொலைக்காட்சி தொடரில் மூழ்கிபோன
பாட்டிக்கு கால்களை நீவிவிட்டப்போதும்
மாரியம்மா தன் உள்ளங்கை காயத்தை
தற்காத்துக் கொண்டாள்.

நாள்கள்
பல கடந்தும்
மாறாத ஒற்றை வடுவாய்
உள்ளங்கையிலும் உடலிலும்
ஜீவித்துக் கொண்டிருந்த
காயத்தினையெல்லாம் தடவிப் பார்க்கிறாள்.

காயத்தை இலாவகமாக
மறைத்த தன் திறமையைக் கண்டு
கைத்தட்ட யாருமற்ற அறைக்குள்
பெருமிதம் கொள்கிறாள்.

-கே.பாலமுருகன்

அம்மா துரத்திக் கொண்டிருக்கிறார். தூரத்தில் தெரியும் கொய்யா மரத்தை அடைந்துவிட்டால் ஒரு நிழலுக்குள் பதுங்கிவிடலாம் என்று தோன்றியதில் மூச்சிரைக்க ஓடிக் கொண்டிருந்தேன். பின்னால் ஓடி வரும் அம்மாவின் உருவம் சிறுக பெருத்துக் கொண்டிருந்தது. கொய்யா மரம் மேலும் சிறுத்துத் தூரம் போய்க் கொண்டிருந்தது. காலம் ஒரு ரப்பர் மிட்டாயைப் போல நானிருந்த உலகத்தை இரு முனைகளில் இழுத்துக் கொண்டிருந்தது.

சட்டென ஒரு விழிப்பு. அதே கனவு. உடல் வியர்த்துக் கொட்டியிருந்தது. வழக்கம் போல கனவுக்குப் பிறகு உடல் வியர்த்திருப்பது நான் நிஜத்தில் ஓடியது போன்ற ஓர் உணர்வை அளித்தது. சுவரில் அப்பாவின் புகைப்படம். மேசையில் எரிந்து மங்கிப் போய்க்கொண்டிருந்த மேசை விளக்கு மட்டும் உயிரைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது. களைப்புடன் எழுந்து அவ்விளக்கை அடைத்தேன். உறக்கம் கண்களில் பசைப் போல ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் படுக்கையில் சாய்ந்தேன்.

சில நிமிடங்களுக்குப் பின்னர் அறைக்கதவு மெதுவாகத் திறக்கப்படுகிறது. நான் படுத்திருக்கும் அறைக்குள் வந்தது அப்பாதான் என என்னால் கணிக்க முடிந்தது. அரைமயக்கத்தில் இருந்தேன். வெகுநேரம் உறங்க முடியாமல் தவித்து அப்பொழுதுதான் உறக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் இடையில் கண்கள் செருகிக் கொண்டிருந்தன. கதவை எப்பொழுதும் பூட்டித்தான் வைத்திருப்பேன். ஆனால், இன்று அறையில் இருந்த புட்டியில் தண்ணீர் தீர்ந்துவிட்டதால் வெளியே சென்று எடுத்து மீண்டும் வரும்போது கதவைப் பூட்ட மறந்துவிட்டேன். சன்னலும் அடைக்கப்பட்டிருந்ததால் வெளியில் ஒன்றுமே தென்படவுமில்லை. மயக்கம் சூழ படுக்கையில் கிடந்தேன்.

அறைக்கு வெளியே காற்றில் அசைந்தபடியே எரிந்து கொண்டிருந்த விளக்கின் ஒளியில் அப்பாவின் உருவம் சுவரில் வரைந்த இருட்டோவியத்தை யூகிக்க முடிந்தது. அவ்வுருவம் தயங்கியவாறே உள்நுழைந்ததன் உள்ளர்த்தமும் எனக்குப் புலப்பட்டது.

“நீ செத்துரு!” என்று அப்பா கதறியவாறே ஒரு கத்தியால் எங்கோ குறிவைத்து அது தப்பி என் தொடையைக் கீறியது. சதை பிளந்து இரத்தம் வடியத் துவங்கியது. சிரமப்பட்டு எழுந்து ஓட முயன்றேன். கால் கட்டிலின் விளிம்பில் மோதி கீழே விழுந்தேன். அப்பாவின் கண்களில் குரூரம் பெருகி சிவந்திருந்தன. அவரையறியாமல் வாயில் எச்சில் ஒழுக என்னைத் தீவிரத்துடன் இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அப்பா அடுத்து என் முதுகைக் குறி வைத்தார். இம்முறை முதுகின் வலதுபுறத்தைக் கத்தி பதம் பார்த்து அரை செண்டி மீட்டர் வரை கீழிறங்கியது. முதலில் இருந்த மயக்கம் இன்னமும் அதிகரித்து கவனத்தைச் சிதறடித்தது. வலி தலைவரை ஏறி நரம்புகள் புடைக்க அழுத்தியது.

கதவோரம் வேறு ஓர் உருவம் வந்து நின்றது நிழல் அசைவில் என்னால் யூகிக்க முடிந்தது. இன்னும் சற்று நேரத்தில் என் மரணம் நிகழப் போகிறது. இத்தனை நாள் நான் சிரமப்பட்டு செய்த கனவுகள் பற்றிய ஆய்வுகள் என்னோடு அழிந்துவிடுமா? பயம் சூழ்ந்து உடல் முழுவதும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தது. சிறுவயதிலிருந்தே கனவுகள் எனக்குள் உண்டாக்கிய அதிர்வலைகள் எளிய காரியமல்ல. சட்டென்று அவற்றை கடக்கவும் முடியாமல் ஒவ்வொரு வயத்திலும் நான் ஸ்தம்பித்து நின்றேன். என் வயத்தையொத்த எல்லோரும் என்னைத் தாண்டி நகர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், நான் என் கனவுகளுக்குள் சிக்கிக் கொண்டே வளர முடியாமல் உள்ளாத்தால் தகித்து நின்றேன். ஒவ்வொரு கனவிலிருந்து விழித்தும் அன்றைய நாள் முழுவதும் கனவின் பாதிப்பு என்னிடத்தில் நிலைத்திருக்கும். அதனை உதற முடியாமல் மனத்திலும் உடலிலும் சுமந்து அலைவேன். இது ‘ஹிஸ்த்திரியா’ வகை நோய் என்றும் உறவுக்காரர்கள் அம்மாவைப் பயமுறுத்தினர்.

கனவில் கண்ட சிறுசம்பவம்கூட மறக்காமல் நினைவில் இருக்கும். அப்படியேதான் எனக்குக் கனவு தொடர்பான ஆராய்ச்சிகள் எப்பொழுதும் விருப்பமான ஒன்றாக மாறின. கனவுகளோடு கனவுகளைத் துரத்தி வாழத் தொடங்கினேன். கனவுக்குள் கனவைக் கூர்மையுடன் கவனிக்கும் ஆற்றல் வளர்ந்தது. சூப்பர்மேன் கார்ட்டூனுக்கு நான் அடிமையாக இருந்த ஒரு காலக்கட்டத்தில்தான் என்னைப் பாதித்த முதற்கனவு தோன்றியது. வீட்டிற்குள் வந்து என்னுடன் உரையாடிவிட்ட பிறகு சூப்பர்மேன் முதுகில் என்னைச் சுமந்துகொண்டு கம்பம், தோட்டம் எனப் பறப்பதைப் போன்று கனவு கண்டு எழுந்த அன்றைய நாள் முழுவதும் உடல் எங்கோ மிதக்கும் நிலையிலேயே இருந்தது. கனவு என்பது எனக்கு இன்னொரு உலகம் போன்றே தோன்றியது. சில நாள்கள் விட்டுப்போன இடத்திலிருந்துகூட கனவுகள் தொடர்ந்து என்னை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியுள்ளன.

அம்மா என்னை ஒரு வயல்வெளியில் துரத்தி வருகிறார். தூரத்தில் தனித்த மரமாய் தெரியும் கொய்யா மரம் வரை நான் ஓடுகிறேன். சட்டென விழிப்பு. சில நாள்கள் கழித்து அம்மா விட்ட இடத்திலிருந்து மீண்டும் என்னைத் துரத்துவதைப் போன்ற கனவு. கனவில் அம்மாவின் உடை, தோற்றம் எதுவுமே மாறவில்லை. கொய்யா மரம் மட்டும் சற்று வளர்ந்து பெருத்திருந்தது. கனவுக்கும் நிஜத்திற்குமான நூதனமான சில வித்தியாசக் குறியீடுகள் இருக்கும் என்று விளங்கிக் கொண்டேன்.

“வீட்டுல ஒரே பையன்… அதனாலத்தான் இப்படிப்பட்டக் கனவுகள் வருது… வேற ஒன்னும் இல்ல…” என்று அம்மாவிடம் ஆறுதல்கள் சொல்லாதவர்கள் இல்லை. எனினும் கனவுகள் பற்றிய எனது சிந்தனைகளை என்னிடமிருந்து யாராலும் பிரித்தெடுக்க முடியவில்லை. அம்மா இரண்டுமுறை ஜாலான் பாரு முனிஸ்வரர் கோவிலுக்கும் அழைத்துச் சென்று வேண்டிக்கொண்டார். கனவில் வந்த முனிஷ்வரர் அவரது குதிரையை என்னிடம் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றது எனக்கான ஆசீர்வாதம் என்று நான் மறுநாள் சொன்னதை அப்பா நம்பவே இல்லை. நான் பிதற்றுகிறேன்; எனக்கு மனநோய் என்று கத்தினார்.

அப்பா பல நாள் என் மீது கோபத்துடன் இருந்ததன் விளைவு இது. இன்று வெறிக்கொண்டு என்னைத் தாக்க விளைவார் என்று நான் எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. என் ஆய்வுகள் முடியும் தருவாயில் இத்தகையதொரு தாக்குதல் என்னைச் சிதைக்கத் துவங்கியது. முதுகிலிருந்து வடிந்த இரத்தம் தரையில் இறங்கி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. திரும்பி பக்கத்தில் இருந்த அலாரக் கடிகாரத்தை அப்பாவின் மீது ஓங்கியடித்தேன். மனம் பதறியது. மெதுவாக எழுந்து பக்கத்தில் இருக்கும் இன்னொரு அறைக்குள் இரத்தக் காயங்களுடன் நுழைந்து கதவைச் சாத்திக் கொண்டேன்.

கடைசியாக வேலை பார்த்துப் பின்னர் நிறுத்தப்பட்ட பலகை தொழிற்சாலைத்தான் என் கனவுகளைக் கூர்ந்து கவனித்து உருவங்கள் கொடுத்து உலாவவிட்ட இடம். பண்டல் கணக்கில் வந்து கட்டைகளை வைப்பறையில் போட்டுவிடுவார்கள். நானும் நண்பன் நந்தாவும்தான் கட்டிலிருந்து பிரித்துக் கட்டைகளை அடுக்குவோம். பெரும்பாலும் எனக்கான வேலை நசுங்கி, உடைந்திருக்கும் கட்டைகளைத் தனியாகப் பிரித்து இன்னொரு பேளட்டில் அடுக்கி வைக்க வேண்டும். மேலும், நான் கற்பனைவாதி என்ரு நந்தாவே கிண்டலடித்துவிட்டு என்னை ஓரிடத்தில் உட்கார வைத்துவிட்டு என்னுடைய வேலையையும் அவனே செய்வான்.

என் ஆராய்ச்சி சிந்தனைக்கு உரம் சேர்த்தவன் அவன் தான். ஒரு நாள் இரவில் அவன் செத்து அவன் வீட்டின் வரவேற்பறையில் பெட்டியில் வைக்கப்பட்டது போன்று வந்த கனவை அவனிடம் சொல்லாமல் என்னால் மூன்று நாள்கள் மட்டுமே மனத்தில் பூட்ட முடிந்தது. அதற்கு மேல் பொருக்காமல் சொல்லியும் விட்டேன்.

“டேய் கனவுல சாவற மாதிரி கனவு கண்டா ஆயுசு கெட்டின்னு அம்மா சொல்லிருக்காங்கடா…” என்று சொல்லிவிட்டுப் புன்னகைத்தான். பெரியோர்கள் போகிற போக்கில் இதைச் சொல்லியிருக்க மாட்டார்கள் என்று மனம் நம்பியது. எனது ஆய்வில் மனம் எதை வேண்டாமென்ரு நினைக்கிறதோ அதைக் கனவு நிறைவேற்றி விளையாடும் என்பதையே நம்பியிருந்தேன். எப்பொழுதுமே மரணம் நமக்கு வேண்டாம் என்றே மனம் விரும்பும். அந்தப் பயத்தைத்தான் ஆழ்மனம் யார் யாரோ இறந்துவிட்டதைப் போல நமக்குக் காட்டி அப்பயத்தை நீக்கப் பார்க்கும். நான் இப்படித்தான் படித்தும் புரிந்தும் வைத்திருந்தேன்.

ஆனால், எனது ஒப்பந்த தவணை  முடிந்து அவ்வேலையை விட்டு வந்த ஒரு வாரத்திற்குப் பின்னர் நந்தாவும் அவன் அப்பாவும் சாலை விபத்தொன்றில் சிக்கி ஈப்போ மருத்துவமனையில் அவசரப் பிரிவில் இருப்பதாக செய்தி கிடைத்தபோது நான் உடைந்துவிட்டேன். போய் பார்க்கத் திட்டமிடுவதற்குள் அடுத்த செய்தி ஆச்சரியத்தில் விழச்செய்தது. நந்தாவின் அப்பா பிழைத்துக் கொண்டதாகவும் நந்தாவின் தலையில் ஏற்பட்ட காயத்தால் அவனைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை என்றும் செய்தி வந்து சேர்ந்தது. அப்பாவுடன் அவன் வீட்டிற்குப் போயிருந்தேன். நான் கனவில் கண்ட காட்சிகள் இம்மி பிசகாமல் அங்கே நடந்து கொண்டிருந்தது. ‘தேஜாவூ’ போல அனைத்தும் மீண்டும் நடப்பதைப் போன்று நிகழ்ந்து கொண்டிருந்ததன.

அன்றைய இரவில் ஒரு கனவு. நான் வீட்டின் அறையில் இருக்கிறேன். ஒரு கை மட்டும் தரையில் ஊர்ந்து வந்து தரையை மூன்றுமுறை தட்டிவிட்டு கட்டிலுக்கடியில் போய்விட்டது. சடாரென நந்தாவைப் போன்ற ஓர் உருவம் வீட்டில் அம்மாவுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறதையும் காண்கிறேன்.  நந்தா எரிக்கப்பட்ட மறுநாளில் ஏன் இந்தக் கனவு வந்தது என்று ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். விடைக் கிடைக்கும்வரை மனம் ஒவ்வாமல் பதறிக் கொண்டே இருந்தது. அதன் பிறகு கனவுகள் குறித்து மூதாதையர்கள் சொன்ன அத்தனை அபிமானங்களையும் என்னால் நம்ப முடியவில்லை. கனவுக்குள் ஓர் ஆழமான அடுக்குகள் உள்ளன. அவற்றை தேடிச் செல்ல வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தேன். நந்தாவின் மரணமும் கனவில்  வந்து தரையைத் தொடர்ந்து தட்டிக் கொண்டிருக்கும் கையும் என்னைத் துரத்திக் கொண்டே இருந்தன.

பின்னர், தேர்ந்தெடுத்து சிலரிடம் அவர்கள் கண்ட கனவுகளின் குறிப்புகளை எழுதி அதன் தொடர்ச்சியையும் அபூர்வமான தருணங்களையும் அலசி ஒரு தொகுப்பையும் தயார் செய்து முடிக்கும் நேரமிது. இதற்காகத்தான் வீடுடன் இருந்த உறவு அறுந்து நான் தனியறைக்குள் வாழ்ந்தேன். எப்படியும் கனவுகள் பற்றி நான் வெளியீடும் ஆராய்ச்சி தொகுப்பு சிக்மன்ட் ப்ராய்ட்டுக்குப் பின்னர் தமிழில் என்னை நிலைத்திருக்க செய்யும் என்று நம்பினேன். மனித மனத்திற்கு மரணம் என்பதே இல்லை. உடலைத் தாண்டிய பின் அதுவொரு நினைவுத் தொகுப்புகளாக மாறி பிரபஞ்சத்தில் நிலைத்திருக்கும் என்கிற நான் மெல்ல கண்டறிந்த உண்மையின் ஆய்வுத் தரவுகளைக் கோர்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்பாவின் 30 நாள் கனவுகளைப் பட்டியலிட்டுத் தொடங்கிய ஆராய்ச்சி இது. முதலில் அப்பாவிடமிருந்து துவங்கியது நான் செய்த மிகப் பெரிய தவறு என்பது இப்பொழுது புரிகிறது. அப்பாவின் ஆழ்மனத்தின் செயல்பாட்டை ஓரளவிற்குத் தொகுத்துப் பார்க்கவும் முடிந்தது. அவ்வாராய்ச்சித்தான் இப்பிளவிற்கும் காரணமானது.

அப்பாவின் கனவுகள்

கனவு 1 (23 ஏப்ரல் 2019)

அம்மா புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அப்பா அம்மாவின் கால்களை அறுத்துக் கொண்டிருக்கிறார். இரத்தம் நிதானமாக ஒழுகியது. அவசரமில்லாமல் கத்தியின் கூர்முனை சதையை அறுத்து மெல்ல எலும்பை நோக்கி நகர நகர இரத்தம் பதறாமல் சிந்திக் கொண்டிருந்தது. அப்பா புன்னகைத்துக் கொண்டே பார்க்கிறார்.

கனவு 5 ( 28 ஏப்ரல் 2019)

நான் வீட்டிற்கு வெளியிலுள்ள பூங்காவில் சறுக்குப் பலகையில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறேன். அம்மா பூங்காவிலுள்ள நாற்காலியில் புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்பா தூரத்தில் புதரில் பதுங்கி பதுங்கி ஆற்றின் முகப்புவரை சென்ற பின் ஒரு முதலையைப் போல உள்ளே இறங்குகிறார்.

கனவு 10 ( 03 மே 2019)

அம்மா பிரசவ வலியில் துடிக்கிறார். நான் வயிற்றுக்குள் இருக்கிறேன். அப்பா மருத்துவமனைக்கு வெளியில் நின்று யாருடனோ சண்டையிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். அவர் வாயில் இரத்தம் ஒழுகுகிறது.

கனவு 15 (08 மே 2019)

வீட்டில் ஒரு தேவதை உலாவுகிறாள். பின்னர் ஆக்ரோஷத்துடன் அவள் அம்மாவின் கழுத்தை நெறிக்கிறாள். அப்பா கட்டிலுக்குக் கீழே ஒளிந்து கொண்டு கத்தியைத் தீட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்.

கனவு 20 (13 மே 2019)

அப்பா ஒரு பாலத்தில் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார். பின்னால் பலர் துரத்தி வருகின்றனர். மூச்சிரைக்க வேகமாக ஓடியும் அவரால் அப்பாலத்தைக் கடக்க இயலவில்லை. விடாமல் ஓடிக் கொண்டே இருக்கிறார். தூரத்தில் அம்மா மெதுவாக வீட்டுக்கு வெளியிலுள்ள சிறுநிலத்தில் மல்லிகை செடியை நட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் போல தெரிகின்றது.

 

கனவு 25 (18 மே 2019)

மீண்டும் அப்பா கட்டிலுக்கடியில் கத்தியை மறைத்து வைக்கிறார். பின்னர், நிறைய கத்திகள் அங்கு மறைக்கப்பட்டிருப்பதைப் பார்க்கிறார். சட்டென ஓர் உருவம் வீட்டில் உலாவிக் கொண்டிருக்கிறது. அவ்வுருவம் அப்பாவைத் தூரத்திலிருந்து முறைத்துப் பார்க்கிறது.

கனவு 30 (23 மே 2019)

அப்பா தனிமையில் ஒரு கயிற்றுத் தொட்டிலில் படுத்திருக்கிறார். காற்று பலமாக வீசிக் கொண்டிருக்கிறது. காற்று அவர் இருக்கும் கயிற்றுப் படுக்கையை அசைக்கிறது. சட்டென கடல் பொங்கி எழுந்து வருகிறது. அவருக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் அனைத்தையும் நாசப்படுத்துகிறது.

அப்பாவின் முப்பது நாள்கள் கனவுகளைத் தினமும் கேட்டு எழுதும்போது அவர் அதைச் சொல்லிவிட்டு நிதானமாக மற்ற வேலைகளில் கவனம் செலுத்தத் துவங்கிவிடுவார். ஆனால், அவருடைய மொத்த கனவுகளையும் தொகுத்து அன்றைய இரவில் நான் அவருடைய ஆழ்மனத் தொடர்பான சில விடயங்களை அவரோடும் அம்மாவோடும் பகிர்ந்து கொண்டேன்.

“இந்த ஒரு மாத அப்பாவோட கனவுகள ஆராய்ச்சி செஞ்சி பார்த்துதல… அப்பாவுக்கு இன்னொரு பெண்ணோட தொடர்பு இருக்கு… அதனால அவருக்குள்ள பயமும் இருக்கு… கூடிய சீக்கிரம் உங்கள கொல்லவும் திட்டம் போட்டுக்கிட்டு இருக்காரு… அந்தப் பயமே அவரோட மனச அல்லல்படுத்திக்கிட்டு இருக்கு…” என்று சொன்னபோது அப்பாவின் முகத்தில் கலவரம் ஆரம்பித்தது. அம்மா நான் சொன்னது புரியாமல் திகைத்தார்.

“என்னடா உளறிக்கிட்டு இருக்க? பைத்தியம் பிடிச்சிக்கிச்சா…?”

நான் மூச்சை இழுத்து விட்டப்படி அப்பாவின் முகத்தைப் பார்த்தேன்.

“அவன் சும்மா வெளையாடறான்…” என்று பேச்சைத் திசைத் திருப்ப முயன்றார்.

“ம்மா… ஆழ்மனசு வித்தைக் காட்டற இடம்தான் கனவு… ஆக, கனவு என்பது நடந்ததோ நடக்கப் போவதோ அதெல்லாம் விட நம்ம ஆழ்மனசுல நம்ம பூட்டி வைக்கற விருப்பு, வெறுப்பு, கோபம், குமுறல், கவலை எல்லாத்துக்கும் ஒரு ரூபம் கொடுத்து ஆட்டி வைக்கற இடம்தான் கனவு…”

“ஏதோ பெரிய டாக்டர் மாதிரி பேசிக்கிட்டு இருக்காத… எதேதோ புக்கு படிச்சிட்டுக் கண்டதயும் உளறாத…” அம்மா வெடுக்கென்று கோபம் வந்தவராய் எழ முயற்சித்தார்.

“ம்மா… நான் யேன் தேவ இல்லாம பொய் சொல்றன்? அவரோட கனவுல பெரும்பாலும் உங்கள எதிராத்தான் வச்சு பாக்கராரு. உங்கள ஒரு விரோதி மாதிரி… இதுக்கும் ஆழ் மனசுக்கும் தொடர்பு இருக்கு…”

“டேய்! ஏதோ நீ கேட்டனு என் கனவுல என்ன வந்துச்சோ அத அப்படியே சொன்னன்… என் உலகமே நீங்க ரெண்டு பேர்தான். நீங்க கனவுல வராம அப்புறம் என்னா எதுத்த வீட்டுக்காரனா வருவான்?” என்றார் சற்றுக் குரலை உயர்த்தியப்படியே.

“ப்பா, எந்தக் கனவும் சும்மா வராது. எல்லா கனவுக்கும் நமக்கும் தொடர்பிருக்கு. உங்க மனசுல அம்மாவ கொன்னுரணும் இல்ல அம்மாவிட்டு ஓடிப் போய்ரணும்னு ஒரு திட்டம் இருக்கு… ஆனா அத உங்களால செய்ய முடியுமான்னு ஒரு பயமும் இருக்கு… உங்க கனவு நிஜத்துல இருக்கற உங்க திட்டத்த செஞ்சி பாக்குது…”

அப்பாவும் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார். “இவன் ஏதேதோ உளர்றான்… சீக்கிரம் தாமான் செஜாத்தில இருக்கற ஜோன்சன் டாக்டர்கிட்டக் கூட்டிட்டுப் போய்டு…அவருத்தான் சரிப்பட்டு வருவாரு…” எனத் திட்டிக் கொண்டே உள்ளே போனார்.

நாற்காலியை விட்டு எழுந்தேன். இப்பொழுது நடந்து கொண்டிருப்பது கனவா அல்லது இது நிஜமா என்றெல்லாம் பிரித்தறியும் மனநிலையை எப்பொழுதோ நான் இழந்திருந்தேன். பலருக்கும் தாம் கண்டு கொண்டிருப்பது கனவென்று உறங்கி எழும்வரை உணர முடியாது. அதுவரை ஏதோ நிஜம் போல நம் முன்னே அது விரிந்து நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும். சிலருக்கு அது கனவிலேயே மாறி மாறி பலவீனமாகிக் பிரக்ஞை காணாமல் போய் மீண்டும் உருவாகி வலுவில்லாமல் மிதக்கும். சிலருக்கு கனவு மனப்பாதிப்புகளை உருவாக்கும். அவரவர் ஆழ்மனம் பொறுத்துதான் கனவுகள் உற்பத்தியாகின்றன. பின்னாளில் எனக்கு இப்பயம் முழுவதுமாகப் பீடித்துக் கொண்டு அலைக்கழிக்கிறது.

வெளியே வந்து சத்தம் எழுப்பிக் கொண்டு நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் வாகனங்களையும் பரப்பரப்பான ஜாலான் சுங்கை சாலையையும் பார்த்துக் கொள்ளும்போது நான் எங்கிருக்கிறேன் கனவிலா நிஜத்திலா என்கிற பிரக்ஞை திடமாக உருவாகி நம்பிக்கை அளிக்கும். சிறுவயதில் வழக்கமாகி போன ஒன்று. வீட்டிற்கு வெளியில் 200 மீட்டர் தொலைவில் தெரியும் ஜாலான் சுங்கை. கனவிலும் இதே மாதிரி வீட்டிற்கு வெளியில் வந்து சாலையைப் பார்க்கும் காட்சிகள் இடம்பெற்றுள்ளன. ஆனால், அப்பொழுதெல்லாம் சாலை பேரமைதியுடன் காட்சியளிக்கும். அது கனவென்பது அப்பொழுது உணர்ந்தும் விடுவேன். அடுத்த கணமே சட்டென விழிப்பு வந்துவிடும். அல்லது அச்சாலை சட்டென உருமாறி ஒரு நதியாகிவிடும். இப்படி சில அடையாளங்களைத் தக்க வைத்துக் கொண்டே இரு உலகிற்குள்ளும் நான் உலாவிக் கொண்டிருக்கிறேன். அப்பா கதவை உடைத்து உள்ளே வர முயலலாம். அக்கணம் மீண்டும் எதிர்த்துப் போராட என்னிடத்தில் வலு இல்லை. கால்கள் தளர்ந்திருந்தன. இரத்தம் வடிவதிலிருந்து ஓயவில்லை. தலை சுற்றலும் அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தது.

“டேய்! பைத்தியகாரப் பயலே… உன் உசுரு என் கையாலத்தான் போவும்…!!!” என்று அப்பா முணுமுணுப்பது கேட்கிறது. அவர் தலையைக் குறிப்பார்த்து நான் விட்டெறிந்த மேசைக் கடிகாரம் இந்நேரம் ஒரு வழி செய்திருக்கும். அவரால் எழுந்து வர நேரமாகலாம். அதற்குள் நான் என்னைத் திடப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

சுவரோடு சாய்ந்து எதிரில் தெரியும் சன்னலைப் பார்க்கிறேன். எழுந்து சன்னலைத் திறந்து வெளியில் பார்க்க மனம் தூண்டவில்லை. வெறுமனே அமர்ந்திருந்தேன். வலி உடலில் இறுகியது. கண்கள் மங்கின. உறக்கத்திற்கோ அல்லது மரணத்திற்கோ செல்லும் இடைவெளி உணர்வு அது. கண்கள் மூடின. இருள் சூழ்ந்து நின்றது.

சட்டென அம்மா பக்கத்தில் அமர்ந்திருக்கிறார். அறையில் மேசையின் மீது தலைக் கவிழ்த்துச் சாய்ந்திருக்கிறேன். எழுதிய ஆராய்ச்சி நோட்டுகள், குறிப்புகள் எல்லாம் களைந்துகிடக்கின்றன.

“டேய்! ஐயா. இந்த ஆராய்ச்சில்லாம் வேணாம். உனக்கு இன்னும் எதிர்காலம் இருக்கு… வீணாக்கிக்காத… அம்மா உன்ன நல்ல டாக்டர்கிட்டக் கூட்டிட்டுப் போறேன். எல்லாம் சரியாயிடும்…”

அத்துடன் அம்மா கனவில் தோன்றி சொல்லும் பலநூறாவது ஆறுதல் அது. நிஜத்தில் அம்மாவின் ஆறுதல் வார்த்தைகளைக் கேட்க நான் தயாராக இல்லை என்பதால் கனவு அம்மாவுடன் இப்படியொரு தருணத்தைப் பலமுறை உருவாக்கிக் கொள்கிறது. நான் இருப்பது ஒரு கனவு. அவ்விடத்தை விட்டு எழுந்தேன்.

“நான் சொன்ன எதயாச்சம் நம்பனீங்களா? அவரு ஏதோ தப்பு செய்றாருன்னு நான் கண்டுபிடிச்சிட்டென்… இப்ப என்னக் கொலை செய்யப் பாக்கறாரு… இப்ப இந்தக் கனவுலேந்து நான் எழுந்தனா அங்க என் தலைக்கு மேல கத்தி இருக்கும்… நான் செத்துருவன்… என் இத்தன நாள் உழைப்பு எல்லாம் போச்சும்மா… நான் அப்புறம் ஒரு நினைவா மட்டுமே இருக்கப் போறன்…”

அம்மாவின் முகம் நிதானமாக இருந்தது. கனவில் நாம் நினைக்கும் போக்கில் கதாபாத்திரங்கள் இருப்பதில்லை. அம்மா மீண்டும் ஏதோ பேச முற்பட்டார். அதற்குள் அப்பா கதவைத் திறந்து உள்ளே வந்தார். “இவன் பொய் சொல்றான்!!! நம்பாத,” என்று கத்தினார். சட்டென எழுந்த கோபத்தில் மேசை மீதிருந்த கூர்மையான பேனாவை அவர் கழுத்தில் செருகினேன். இரத்தம் கொப்பளித்து வெளிவந்து கொண்டிருந்தது. இத்தனை நாள் கனவில் ஆக்ரோஷத்துடன் உலாவிக் கொண்டிருந்த அப்பா என்கிற ஆழ்மனக் கற்பனையைக் கொன்றுவிட்டேன் என்று நினைத்துக் கொண்டே வழக்கம்போல சன்னலைத் திறந்தேன்.

ஜாலான் சுங்கை எப்பொழுதும் போல வாகனங்களுடன் பரப்பரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. மேலும் கூர்ந்து பார்த்தேன். சாலை பரப்பரப்பு குறையாமல் அப்படியே காட்சியளித்தன.

கே.பாலமுருகன்

ஆசிரியர் பாலமுருகன் அவர்களின் “நீர்ப்பாசி” சிறுகதையை வாசிக்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. கதையை முடிக்கும் தருணத்தில் இந்த கதையின் நாயகன் தனக்கோடி தன் சுற்றம் எனும் குட்டையில் வேர் படர இயலாதொரு “நீர்ப்பாசி”யாகவே காலத்தால் மிதக்கவிடப்பட்டிருப்பதாக எனக்கு தோன்றியது. கதை தொடங்கும் இடமே தனக்கோடியின் உளவியலை ஓரளவு படம் பிடித்துக் காட்டிவிட்டது. கதை நெடுகிலும் தனக்கோடிக்கு அடையாளமாகிப்போன அவனது சுபாவம் எனக்கு ஒன்றை உணர்த்தியது. நாம் நம்மை சார்ந்த, முக்கியமாக பாலிய (மாணவர்கள், குழந்தைகள்) பருவத்தில் இருக்கும் ஒருவர் மீது வீசும் முரணான சிந்தணை அல்லது அவரை நாம் நடத்தும் விதம் அவரின் உளவியலில் எத்தகையதொரு எதிர்விணையை ஏற்ப்படுத்தி விடுகிறது என்று.

சற்றே psychological understanding உடன் ஆசிரியர் பாலமுருகன் கதையை கையாண்டுள்ளதாக உணர்கிறேன். நாமும் அதே கருத்தியல் கொண்டு நோக்கினால் தெளிவாக புரியும். மேலோட்டமாக கடந்து சென்றோமேயானால் இது ஒரு சாதாரண கதை போல் தோன்றலாம். கதையில் Child Stress Incontinence மாதிரியான உளவியல் பலவீனம் கொண்ட சிறுவனாக தனக்கோடி இருக்கிறான். இது போன்ற hyper level பலவீனம் உளவியலை மிக ஆளமாக தாக்கிவிடுகிறது. தனக்கோடியின் அடிக்கடி சிறுநீர் கழிக்கும் பழக்கத்திற்கு இதுவே கூட காரணமாகிருக்களாம் எனத் தோன்றுகிறது. அவனை பாதித்த சம்பவங்களும் அதீத தனிமையும் ஒன்று அல்ல மாறாக பல வேறு வடிவங்களான மனம் சார்ந்த பிரள்வுகளுக்கு இட்டு சென்றுள்ளது.
கதையின் நெடுகிலும் போதிய அன்பு, ஆரோக்கியமான குடும்ப உறவுகள், தனிமை, நல்ல நட்பு என்பன கிடைக்காமையால் உளம் சார்ந்த பலவீனங்களோடு நம்மை சுற்றி, நாம் பொதுவாக அக்கறை கொள்ளாமல் கடந்து செல்லும் மனிதர்களைப் படம் பிடித்து காட்டியுள்ளார். இரு வேறு விதமான மனோவியல் கோளாறுகளை; நோய் எனவும் வகைப்படுத்தி கொள்ளலாம், நம்மால் காண இயலும். இது இரண்டுமே குடும்பம், சுற்றுச்சூழல் மற்றும் தான் எதிர்நோக்கும் சம்பவங்களின் தாக்கத்தின் வெளிப்பாடுகள். ஒன்று தனக்கோடியை அடிப்பதிலும், உதைப்பதிலும் இன்பம் காணும் சர்வின், விமல் போன்ற கதாபாதிரங்களின் sadism. தவிர, அவர்கள் தருகின்ற துன்பத்தை ஏற்றுக்கொண்டு அனுபவிக்கும் தனக்கோடியின் (தன் உடல் மீதான வன்முறையை விரும்பி ஏற்கும் “Masochism”) மாதிரியான மனநிலை. இரண்டுமே மிகப் பெரும் சமூக அழிவுக்கு ஆணிவேர். இதே போல், நனவில் இல்லாதவர்களை இருப்பதாக கற்பனையாக எண்ணி அவர்களோடு சண்டையிடும் மனோபாவம் மற்றும் reality-யில் physically & mentally தன் மீது தொடுக்கப்படும் தாக்குதல்களுக்கு எதிர்வினை ஆற்ற வலுவிலந்த தனது இயலாமையின் வெளிப்பாடாக தனக்கு பிடிக்காத அல்லது தான் எதிரியாக கருதும் கட்டொழுங்கு ஆசிரியர், விமல், சர்வின் ஆகியோரை தினமும் துரத்தி அடித்து விளையாடும் செயல் அனைத்தும் அதீத depression, anxiety மற்றும் ஏமாற்றங்களின் பிரதிபலிப்பே என உணரப்படுகிறது.

ஒழுங்கை போதிக்கும் process-ல் நாம் கொஞ்சம் பிசகினாலும் அது ஒரு குழந்தையை எப்படி ஆக்கும் வல்லமை வாய்ந்த்து என சூசகமாக ஆசிரியர் பாலமுருகன் பெற்றோர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் மேலும் இந்த சமூகத்துக்கும் காட்ட விளைகிறார்.

குழந்தைகளைத் தவிர வயதில் பெரியவர்களுக்கு ஏற்படும் மனோவியல் பிரள்வுதனை தேவராஜனை வைத்து காட்டியுள்ளார் ஆசிரியர். தேவராஜன் சரியான வயதில் திருமணம் செய்யாததால் அவனால் உளவியல் ரீதியில் தனக்கோடி அனுபவித்த கொடூரமே தனக்கோடியினுள் இருந்த சைக்கோ தனத்தை உச்சத்தை நோக்கி தூண்டியிருப்பதாக கருதுகிறேன். அதுவே இக்கதையின் மாபெரும் twist-ஐ தனக்கோடி வெகு சாதாரணமாக ஷாலினியிடம் ஒரு சுவாரிசியமான fantasy கதையை விவரிப்பது போன்ற நிலைக்கு காரணமாக கருதுகிறேன்.

நம் நாட்டில் பகடி எத்தகைய எதிர்வினைகளை, குறிப்பாக இந்திய சமூகத்தில் ஏற்படுத்தியுள்ளதை என்பதை நாம் நன்கு அறிவோம். உதாரணமாக, மிக அண்மையில் இணைய பகடியினால் உளவியல் ரீதியில் துன்பம் அனுபவித்து மரணத்தை விருப்பமின்றி ஏற்றுக்கொண்ட சகோதரி திவ்யனாயகியை நாம் அறிவோம். விளையாட்டாக நாம் நினைக்கும் வெகு சொற்ப்ப செயலே இத்தகைய முடிவினைக் கொண்டு வந்துள்ளது. 2018-ல் எடுக்கப்பட்ட ஒரு கணக்கெடுப்பில் மாணவர்கள் 53% வகுப்பு தோழர்களாலும், 39% மாணவப்பருவத்தில் இருக்கும் நபர்களாலும், 36% பெரியவர்களாலும் பகடிக்கு ஆளாக்கப்படுவதை காட்டுகிறது. மேலும், கதை எனக்கு உணர்த்தியதை தவிர்த்து அது எனக்கு நினைவுபடுத்திய விடயங்களும் உள்ளன. அது எனது பாலிய காலத்தில் சிறு குளங்களையும் கடலினையும் தேடி ஓடும் அச்சிறுவனை நினைவுப்படுத்தியது. இரண்டாவதாக, இடைநிலைப்பள்ளி காலங்களில் மாணவர் தலைவராக இருக்கும் போது அதிகமாக என் பள்ளியின் பின்புறம் வாழைமரங்கள் நிறைந்த பகுதியில் duty செய்யும் நேரங்களில் அந்த சில நிமிடங்களின் சிலுசிலுப்பு தொட்டு போகிறது. இதில் முக்கியமாக தமிழ்பள்ளியில் நான் படிக்கின்ற போது என்னுடைய வகுப்பு தோழனும் தனக்கோடியைப் போன்ற மனநிலையில் கிட்டதட்ட 5 வருடங்கள் என்னோடு பயனித்ததை நினைவுப்படுதியது. அன்று அவனுக்கு பேய் பிடித்திருந்த்தாகவே நான் உட்பட அவனது நண்பர்கள், அவனது பெற்றோர், பள்ளி ஆசிரியர்கள் எல்லாம் நம்பி இருந்தோம். 5 வருடங்களுக்கு முன் அவனை ஒரு 15 நிமிடம் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. அப்போது முன்பை விட தெளிந்திருப்பதை கண்டுக்கொண்டேன்.

 

நிறைய அறிய தகவல்களை நான் தவர விட்டதாக உணர்கிறேன். ஆகையால், வாசகர்கள் கீழே இணைக்கப்பட்டுள்ள இணைப்பின் வழி முழு கதையைப் படித்து பயன்பெற வேண்டிக்கொள்கிறேன்.!!!!!👇

https://balamurugan.org/2020/09/06/சிறுகதை-நீர்ப்பாசி/

பிரிவின்குமார் ஜெயவாணன்

பீடோங், கெடா

குறிப்பு: இச்சிறுகதை உளவியல் சார்ந்து எழுதப்பட்டது. 17 வயதிற்கு மேற்பட்டோர் மட்டுமே வாசிக்கலாம். சிறுவர்களுக்குப் பெரியவர்கள் வாசித்து கதையின் உள்ளார்ந்த விவாதங்கள்/போக்குகள் பற்றி எடுத்துரைக்கலாம். ஆனால், நிச்சயமாக சிறார்களிடம் நீங்கள் பேச வேண்டிய ஒன்றுத்தான்.

“பாத்ரூம்க்கு அனுமதி கேட்டா கொடுக்காமலா போய்ருவேன்? யேன்டா சிலுவார்லே போன?”

தனக்கோடிக்கு ஹென்ரி வாத்தியார் கேட்டது காதில் விழவேயில்லை. வெயில் படும்படி வகுப்பிற்கு வெளியில் நின்று கொண்டே திடலுக்கு அப்பால் தெரியும் வாழைமரக்கூட்டங்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“பெரிய வாழ மரம்தான் உங்கப்பா கணேசன்… பக்கத்துல கொஞ்சம் கட்டயா இருக்கே அதான் உங்கம்மா… கீழ ஒன்னு ரொம்ப கட்டயா இருக்கே அது உன் தங்கச்சி… இன்னொன்னு பாரு இப்பத்தான் முளையுது அது உன் கடைசி தம்பி…”

“அப்ப நான் எங்க?”

“நீதான் உஸ் பேய போயிருப்பியே…”

காலையில் யமுனா சொல்லிச் சிரித்த வார்த்தைகளை அசைப்போட்டுக் கொண்டிருந்தான். வாழைமரங்கள் சில பள்ளியின் வேலிக்கு வெளியே கம்பிகளை உரசியவாறு தழைத்து வளர்ந்து செழிப்புடன் காணப்பட்டன. வாழைமரத்தில் ஒரு நூலைக் கட்டி இன்னொரு நுனியை நம் பெருவிரலில் கட்டிக் கையில் முகக்கண்ணாடியை வைத்துக் கொண்டு படுத்தால் சரியாக 12.00 மணிக்குக் கண்ணாடியில் பேய் தோன்றும் என்று காளியம்மா அக்காள் கம்பத்துப் பிள்ளைகளிடம் சொன்னதைத் தனக்கோடி நினைத்துப் பார்த்தான். வீட்டுக்குப் பக்கத்திலுள்ள வாழைமரத்தில் அதனைப் பலமுறை செய்தும் பார்த்தான். அம்மாவிடம் முதுகில் பளார் என்று அடி விழுந்ததே தவிர எந்தப் பேயும் வரவில்லை.

வாழைமரங்கள் சூழ்ந்த கம்பம் அது. பெரிய நிலப்பரப்பில் சீனர்களுடைய இரண்டு வாழைத்தோப்புகளுக்கும் இன்னும் எலுமிச்சை, டுரியான் என்று பல தோப்புகளுக்கும் உகந்த இடமாகவும் திகழ்ந்தது. குரூண் சிறுநகரத்திலிருந்து ஐந்து கிலோ மீட்டர் ஒற்றையடிப் பாதையில் செல்ல வேண்டும். தூரத்திலிருந்து வாழைத்தோப்புகள் சலசலப்பதைக் காணலாம். ஒரு பச்சைக் காடு அசைந்தாடுவதைப் போல இருக்கும். தனக்கோடியின் வீட்டின் எதிரில் உள்ள வாழைத்தோப்புத்தான் அவனுக்கு எப்பொழுதும் புகலிடம் என்றே சொல்லலாம். பள்ளி முடிந்து வீட்டுக்குச் சென்று எதிரில் இருக்கும் வாழைத்தோப்பில் நுழைந்து உள்ளே இருக்கும் குளத்தில் நீந்தலாம் என்று காத்திருப்பான்.

“வாழத்தோப்புக்கு மட்டும் போய்டாத… மலாய்க்காரப் பேய் அங்கத்தான் அண்டுமாம்…ஹன்த்து பொந்தியானாக்…”

வகுப்பு தோழி யமுனா தன் இரண்டு கண்களையும் விரித்துக் கூறியதைத் தனக்கோடி நகைச்சுவையாகப் பார்த்தான். இதே யமுனாதான் கடந்த வாரம் தனக்கோடி தன் பென்சிலைத் திருடிவிட்டான் என்று அவனை ஹென்ரி வாத்தியாரிடம் மாட்டிவிட்டாள். பெரும்பாலும் வகுப்பில் காணாமல்போகும் அத்தனை பொருள்களுக்கும் தனக்கோடித்தான் பொறுப்பு. தேடிக் கண்டடைய முடியவில்லை என்றால் எல்லோரும் இணைந்து கைக்காட்டுவதும் தனக்கோடியைத்தான்.

“செக்கு! உஸ்ஸ்ஸூ” என்று தனக்கோடி ஒரு நாளில் ஐந்து முறையாவது கழிப்பறைக்கு அனுமதி கேட்டு வந்துவிடுவான். அதுவும் ஆசிரியர்களை நெருங்கி அனுமதி கேட்காமல் அப்படியே எழுந்து “உஸ்ஸூ!” என்று கத்துவான். முதலில் ஆசிரியர்கள் திட்டி மிரட்டினாலும் பின்னாளில் அது நகைப்பை மட்டுமே உருவாக்கியது.

அன்று சர்வினும் விமலும் ஓய்வு நேரத்தில் அவனைக் கழிப்பறைக்கு அழைத்துச் சென்று அடித்துவிட்டு “இங்கயே இரு உஸ்ஸு!” என்று உள்ளேயே பூட்டிவிட்டார்கள். இதுவும் தனக்கோடிக்கு வழக்கமான ஒன்றுதான். தனக்கோடி கருப்பாக இருப்பான். உதடுகள், கைகளில் சில பகுதிகள் மட்டும் வைட்டமின் குறைவு காரணத்தால் தோல் நோயாகி வெண்மை படர்ந்திருக்கும். இப்பிரச்சனை அவனுக்குச் சிறுவயதிலிருந்து உள்ளது. அதனாலேயே அவனை ஒரு கேலிப் பொருளாக வகுப்பில் வைத்திருக்கிறார்கள்.

“ரோபர்ட் வரான் பாரு…”

“கருப்பு ரோபர்ட் ஜிங்குச்சா…உஸ்ஸுக்காரன் ஜிங்குச்சா!”

“அவன பார்த்தாலே வெளுக்கணும் போல இருக்கு…”

குறிப்பாக விமலிடம் அடிக்கடி உதை வாங்கிவிட்டு வகுப்பிற்குள் வந்தவுடன் அது ஒரு சாகசம் போல பெருமிதமாக சிரித்துக் கொண்டே உட்காருவான். மற்ற நண்பர்கள் அதனைக் கண்டு சிரிப்பார்கள். ஆசிரியர் வகுப்பில் இல்லாத நேரங்களில் தனக்கோடி எழுந்து வரிகள் விளங்காத பாடலைப் பாடிக் கொண்டே ஆடுவான். அல்லது எல்லோரிடமும் சென்று வாழைத்தோப்பு கதையைச் சொல்ல முயல்வான். பாதி பேர் அதனைக் கவனிக்க மாட்டார்கள். அப்பொழுதும் விமல்தான் அவனைப் பின்னால் உதைப்பான்.

 

கழிப்பறை முழுவதும் சிறுநீர் வாடை பெருகி பரவியது. தனக்கோடிக்கு அதுவொரு பொருட்டே இல்லாமல் உள்ளே அமர்ந்திருந்தான். சில மாதங்களாக அவனுக்கு அவ்வாடை பழகிபோன ஒன்று. ஐந்தாம் ஆண்டு மாணவன் ஒருவன் வந்து தனக்கோடி பூட்டப்பட்டு இருந்த கழிப்பறை கதவைத் திறந்துவிட்டான். உள்ளே வாழைத்தோப்பு குளத்தில் நீந்துவதைப் போல இரண்டு கைகளையும் வெறுமனே அசைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். அவன் நினைவெல்லாம் அக்குளத்தில் இறங்கி இன்னொரு உலகத்திற்குள் நுழைய வேண்டும் என்பதே. தனக்கோடி நீச்சலிலும் கெட்டிக்காரன். மழைக்காலத்தில்கூட குளத்தில் முங்கி உள்நீச்சலடித்து மறுமுனையில் எழுவான்.

வாழைக்கன்றுகள் நடும் முன்பே அங்கிருந்த குளம் அது. நீர்ப்பாய்ச்சலுக்காக அதையே பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள். வெயில் காலத்தில் மட்டும் சற்று வற்றிப் போய் நீர்ப்பாசி பரவிவிடும். அதன் பிறகு சீன முதலாளி மேலும் சில அடிகளுக்குத் தூர்வாறி விட்டதால் அப்பிரச்சனையும் இல்லை. வாழைத்தோப்பிற்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் எலுமிச்சை தோட்டத்திற்கும் தண்ணீர் இதிலிருந்துதான் இயந்திரம் வழியாகத் திறந்துவிடப்படும். தேவராஜன் மாமாதான் வாழைத்தோப்பைப் பார்த்துக் கொள்வார். வாழைமரங்கள் அதிக சூட்டில் வளராமல் போய்விடும் என்பதால் வெயில் காலங்களில் மண்ணை ஈரப்படுத்தியப்படியே இருக்க வேண்டும். இயந்திரத்தை முடுக்கிவிட்டால் நெகிழிக் குழாய் வழியாக குளத்து நீர் பத்திகளுக்குகிடையில் செல்லும் நீண்ட நெகிழியின் வாயிலாக ஒவ்வொரு ஐந்தடிக்கும் குழாயில் இருக்கும் சிறு ஓட்டையின் வாயிலாக மரத்திற்குத் தேவையான அளவு கணிசமாக சேர்ந்துவிடும். மோட்டரைத் திறந்துவிட்ட பின் தேவராஜன் மாமா இன்னும் சில வேளையாள்கள் அதனைக் கண்கானிக்கவும் சுற்றிலும் நடந்து பரிசோதிப்பார்கள். குழாயில் வெடிப்புகள் இருந்தால் உடனே சரிசெய்துவிட வேண்டும். சில சமயம் தனக்கோடியும் மாமாவிற்கு உதவுவதற்காக பத்தி நெடுக ஓர் ஓட்டம் ஓடி குழாயைப் பரிசோதித்துவிட்டு வருவான்.

தேவராஜன் தனக்கோடியின் தூரத்து உறவு என்பதால் அவனுக்கு எந்நேரமும் வாழைத்தோப்பில் நுழைந்து திரிய அனுமதியுமுண்டு. முதலாளி இரண்டு வாரத்திற்கு ஒருமுறை வருவான். அந்நேரத்தில் கடமை மாறாத காவலாளியைப் போல தேவராஜன் பாவனைக் காட்ட வேண்டி தனக்கோடியைத் தோப்பின் பக்கம் சேர்க்க மாட்டார். தேவராஜன் உள்ளேயுள்ள மாமரத்தோடு இணைத்து ஒரு சிறிய கொட்டாய் போல கட்டிக் கொண்டார். ஒரு பழைய ‘பேட்டரி’ வானொலி உள்ளே எப்பொழுதும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும். அவருடைய வீடு கம்பத்துக்கு வெளியில் ஆறு கிலோ மீட்டர் தாண்டி இருப்பதால் பெரும்பாலும் இங்கேயே தோப்பிலோ அல்லது பள்ளிப் பாதுகாவலர் ஐயாவு வீட்டிலேயோ தங்கிக் கொள்வார். காலையில் தோப்பிற்கு வேலைக்கு வரும் அல்போன்சாவின் தம்பியும் சுராய்டா அக்காவும் இன்னும் சிலரையும் கண்காணித்துக் கொள்வார். சுராய்டா அக்கா முக்காடுக்கு மேல் ஒரு துணியைக் கட்டிக்கொண்டால் அத்துடன் வேலையில் இறங்கிவிடுவார். அல்போன்சா தம்பியும் இன்னும் சிலரும் நெகிழிப் பையால் சுற்றப்படாத வாழைத்தார்களைக் கட்டப் போய்விடுவார்கள். தேவராஜன் சுருட்டைப் புகைத்துக் கொண்டே வேவு பார்ப்பார். இன்னும் ஒரு மாதத்தில் வாழைத்தாரை அறுக்கும் காலம் வந்துவிடும் என்பதால் மேலும் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் வேலிக்கம்பிகளை அறுத்து உள்ளே வந்து பழத்தைத் திருட ஒரு கூட்டம் தயாராகவே இருக்கும்.

“கொடுத்ததெல்லாம் கொடுத்தார் யாருக்காக கொடுத்தார்… ஒருத்தருக்கா கொடுத்தார்…” என்று எம்.ஜி.ஆர் பாடலைப் பாடிக் கொண்டு தேவராஜன் தோப்பிற்கும் ஐயாவு வீட்டிற்கும் சென்று வந்து கொண்டிருப்பார். அவருக்கு வேண்டியது ஒரு போத்தல் மதுபானம் மட்டும்தான். அதை யார் கொடுத்தாலும் அங்குச் சென்று உலக அரசியல் தொடங்கி உள்ளூர் குடும்பச் சண்டைகள் வரை அனைத்தையும் கக்கிவிட்டு உடன் இருப்பவர்களை மகிழ்ச்சிப்படுத்திவிட்டு வந்துவிடுவார். தேவராஜன் மாமாவைப் பேசவிட்டு மகிழ்வதில் ஐயாவு கெட்டிக்காரன். அவன் பொழுதைக் கழிக்க ஒரு போத்தல் மதுபானம் செலவு செய்தால் போதும். தேவராஜனுக்கு உறவெல்லாம் இல்லை. அப்பா மட்டும்தான். அவரும் அவனுடைய தம்பியுடன் கோலாலம்பூர் போய்விட்டார். வீட்டில் இருந்தாலும் பகலெல்லாம் சுவரை வெறித்துத் தொலைய வேண்டும் என்பதால் தோப்பு வேலைக்கு வந்துவிட்டார்.

போதையில் பகலெல்லாம் கொட்டாயின் பலகை இடுக்கிலிருந்து கோடுகள் போட்டு விளையாட்டுக் காட்டும் வெளிச்சத்திற்கும் அதனூடாக உலாவும் போதை கலந்த உறக்கத்திற்கும் தூரத்தில் கேட்கும் வாழையிலைகளின் உரசல் இசைக்கும் நடுவில் மிதந்து கொண்டிருப்பார். இரவில் வானொலியில் பாடலைக் கேட்டுக் கொண்டே நட்சத்திரங்கள் மின்னும் வானத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே தோப்பில் உலா வருவார். வேலியின் வலதுபக்கம் ஓடும் சிறு ஓடையின் நீர் சத்தம் சன்னமாகக் கேட்கும். சிலசமயம் இரவில் குளத்தில் வந்து அசையும் நிலவைப் பார்த்துக் கொண்டே தன் பக்கத்தில் இந்நேரம் யாராவது இருந்தால் பரவாயில்லை என்று சிந்தித்துக் கொண்டே குளத்தினருகே தூங்கியும் விடுவார்.

பெரிய கன்று சிறிய கன்று எனப் பிரிக்கப்பட்ட வாழைத்தோப்பு என்பதால் குளத்திற்கு வலப்பக்கம் மரங்கள் உயர்ந்தும் இடப்பக்கம் குட்டை மரங்களும் வரிசைக் கட்டி நிற்கும். குளத்தில் குளித்துக் கொண்டே தூரத்தில் தெரியும் டுரியான் தோப்பையும் அதனைத் தாண்டி விரிந்து படரும் ஜெராய் தொடரையும் இரசிக்க முடியும். தனக்கோடி அக்குளத்தில் முங்கி முங்கி எழுந்து வாயில் தண்ணீரைச் சேகரித்து ஜெராய் மலையைப் பார்த்துத் துப்புவான்.

“ஒருநாளு அந்தக் குளம் ஒன்ன உள்ள இழுத்துரும் பாத்துக்கோ… வெளையாடாதெ…”

தேவராஜன் மாமா பலமுறை எச்சரித்தும் அவனுக்குப் பழகிபோன குளம் அது. குளத்தினோரம் மண்டியிருக்கும் நீர்ப்பாசியைக் கைகளில் நிதானமாக களைத்து உள்ளே பார்ப்பான். தாமரை செடிகளின் தண்டுகள் நடனமாடிக் கொண்டிருக்க உள்ளே ஆழத்தில் இருளும் அசைந்து கொண்டிருக்கும். அவனைப் பொறுத்தவரை அதுவொரு சாகசமான செயல்.

தனக்கோடி அன்று பள்ளி முடிந்ததும் வாழைத்தோப்பில் நுழைந்து குளத்தைப் பார்த்துவிட்டு மாமா கொட்டாய்க்குள் ஒலிக்கும் பாடலையும் கேட்டுவிட்டு குளத்தின் ஓரங்களை மூடியிருக்கும் நீர்ப்பாசியின் மீது கல்லெறிந்து விட்டு அங்கிருந்த சாக்கடையில் சிறுநீர் கழித்துவிட்டு வீட்டிற்குள் சென்றான். குளம் இருக்கிறதா என்று பரிசோதிக்க வரும் அதிகாரியைப் போன்ற பாவனையுடன் உள்ளே போய்விட்டு வந்தான். வாழைத்தோப்பில் இருக்கும் குளிர்ச்சி அவனது மாலைக்கு இதம் சேர்க்கும். அம்மா வைத்த மீன் கறி வறட்சியில் இருந்தது. தேடித் தேடி வெறும் கறி மட்டும்தான் இருந்தது. உள்ளேயிருந்த வெண்டைக்காயை மீன் போல பாவித்து உறிஞ்சி சமாளித்துக் கொண்டான்.

4.30க்கு மேல் வாழைத்தோப்பில் நுழைந்தால் ஒரு சுற்று வந்து பின்னர் குளத்தில் குதித்துவிடலாம். மாமா அங்கே இருக்கும் தைரியத்தில் வீட்டிலிருந்தும் அழைப்புகளோ எச்சரிப்புளோ வராது.

“டேய்! தனக்கோடி. எங்கடா போய் தொலைஞ்சிட்ட?”

“டேய்…! போனவன் இன்னும் ஆள் வரல பாத்தீயா…?”

அம்மாவின் எச்சரிக்கை மணி ஒலிக்காத வாழ்க்கை தனக்கோடிக்குக் கோடிச் சுகம். மேட்டிலுள்ள டுரியான் தோப்பிற்கு விளையாடச் சென்றால் சிலசமயம் தேடிக் கொண்டே வந்துவிடுவார். கையில் மூங்கில் குச்சியும் இருக்கும் என்பதுதான் தனக்கோடிக்குப் பயம். அதனாலேயே அவன் டுரியான் தோப்பிற்குப் போவதைக் குறைத்துக் கொண்டான். அதுவும் கடந்த வருடம் அங்கு நடந்த ஒரு கொலைச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு அந்தப் பக்கம் யாருமே போவதில்லை. தோப்பில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த சீனன் ஒருவனின் மரணம் எல்லோரையும் பயத்தில் ஆழ்த்தியது. மண்டையில் உண்டான தாக்குதலில் ஒரு பக்கம் ஓடு உடைந்தே விட்டது.

தனக்கோடி குளத்தில் குளிக்கும்போது அந்தச் சீனனின் கைகள் உள்ளேயிருந்த அவனுடைய கால்களைப் பற்றுவதாக அவனே கற்பனை செய்து பயந்தும் கொள்வான். பயந்து வேகமாக நீந்திக் கரைக்கேறி மீண்டும் உள்ளே குதித்து விளையாடுவான். நீர்ப்பாசி மூடியிருக்கும் இடத்தில் அச்சீனன் பதுங்கி தனக்கோடிக்காகக் காத்திருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு அவ்விடத்தை நோக்கி நீந்தி பின்னர் தப்பித்ததாகக் கரையேறி கத்துவான். அவனோடு விளையாட யாருமற்ற தனிமைக்குள் அவன் பல கதாபாத்திரங்களை உற்பத்தி செய்து கொண்டான்.

குளத்தில் இன்றும் வாழும் டுரியான் தோப்பில் கொலை செய்யப்பட்டச் சீனன், வாழைத்தோப்பில் ஒளிந்திருக்கும் இராணுவ வீரர்கள், அவர்களை ‘அஸ்கார் மேன்’ என்று அவனே பெயரும் வைத்துள்ளான். அடுத்து, கட்டொழுங்குஆசிரியர் சோமசுந்தர். அவரும் இந்த வாழைத்தோப்பில்தான் கடந்த பல மாதங்களாக ஒளிந்துள்ளார். அவரோடு விமல், சர்வீன் என்று சிலரும் வாழைத்தோப்பில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தனக்கோடி அவர்களைத் தினம் தினம் துரத்தி துரத்தி அடித்து விளையாடுவான். மூச்சிரைக்க ஓடிவந்துவிட்டால் உடனே சிறுநீர் வந்துவிடும். அதற்குமேல் அடக்கினாலும் அவனையறிமால் கழித்துவிடுவான்.

தனக்கோடிக்கு சோமசுந்தர் ஆசிரியர் என்றால் மிகுந்த பயம். மற்ற ஆசிரியர்கள் காட்டிலும் அவர் எப்பொழுதுமே இறுக்கமான முகத்துடனும் பாவனையுடனும் இருப்பதைப் போன்றே தனக்கோடி சித்தரித்துக் கொண்டான். ஒவ்வொரு வகுப்பாக உலா வரும்போது தனக்கோடியின் வகுப்பிற்கு வந்ததும் அவனை எழுந்து நிற்கச் சொல்லி அவன் மீதான புகார்களை ஆசிரியர்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டு அவனை அவருடைய அறைக்கு அழைத்துச் சென்று நிற்க வைத்துவிடுவார். தனக்கோடி அன்று ஓய்வு நேரம் வரை வெறுமனே நின்றிருப்பான். அதுதான் அவனுக்கு மிகக் கடுமையான தண்டனையாக இருக்கும். அதைவிட அவனுக்கு அவசரமாக வந்து முட்டி நிற்கும் சிறுநீர் சிக்கல் வாட்டிவிடும். ஒருமுறை தாங்க முடியாமல் காற்சட்டையிலேயே கழித்து விட்டான். “சொல்லத் தெரியாதா!” என்று அதற்கும் சேர்த்து அடி விழுந்ததுதான் மிச்சம். ஓய்வு மணி அடித்ததும் சோமசுந்தர் ஆசிரியரைப் பரிதாபத்துடன் பார்ப்பான். “என்னடா? பாத்ரூமா? அதெப்படிடா உனக்கு மட்டும் சும்மா சும்மா வருது?” என்று அதட்டினார்.

“உனக்கு இதுதான் லாஸ்ட் வார்னீங்!” என்று அத்துடன் பலமுறை சொல்லப்பட்ட அதே வசனத்துடன் மீண்டும் வெளியே அனுப்பிவிடுவார். பதிலுக்குத் தனக்கோடி வாழைத்தோப்பில் வைத்து அவரைப் பலமுறை சுட்டிருக்கிறான். பத்திகளுக்கு இடையே ஓடவிட்டுப் பின்னால் நின்று சுட்டு மகிழ்ந்துள்ளான். தனக்கோடியின் வாழைத்தோப்பில் சோமசுந்தர் ஓடாத ஓட்டமில்லை. பயந்து வாழைமரங்களுக்கிடையே ஒளிந்து அலறுவதைப் போலவும் தனக்கோடி நினைத்துக் கொள்வான்.

“டேய் கிறுக்குப் பையலே… சும்மா ஒண்டியா பேசிக்கிட்டு இருக்கான் பாரு…”

தனக்கோடியின் அப்பா கணேசன் வேலை முடிந்து அப்பாதையில்தான் வீட்டிற்கு வருவார். மோட்டாரை வாழைத்தோப்பிற்குள் நுழையும் பாதையில் நிறுத்திவிட்டுக் கத்துவார். அப்பொழுது தனக்கோடி குளத்திலோ அல்லது மாமா கொட்டாயின் அருகிலோ பாய்ந்து யாருமில்லாத யாருடனோ சண்டை போட்டுக் கொண்டிருப்பான்.

“டேய் தனக்கோடி… வாழமரம் ஒரு முற தாரெ தள்ளிக் கொடுத்துட்டு அப்புறம் செத்துப் போயிரும்… ஆனா… கீழ விதைச்சிட்டுத்தான் சாவும்… அது வந்து பெறகு அடுத்த தாரெ தள்ளும்…உங்கப்பா குடும்பத்த பார்த்துக்கிட்டாரு… அப்புறம் நீ… இந்த மாதிரி தோப்பு வச்சு பொழைச்சுக்கோ…”

தனக்கோடியைக் கொட்டாய் வரை இழுத்து வந்து தேவராஜன் பக்கத்தில் அமரவைத்துப் பேசத் துவங்கும்போதெல்லாம் தனக்கோடி நெளிவான். குளம் அவனை வா வா என்று அழைக்கும்போது தேவராஜன் மீண்டும் வாழைமரங்களைக் காட்டியப்படியே பேசத் துவங்குவார். அதில் பாதி அவனுக்குப் புரியாது.

“பெரிய தோப்பு மொதலாளி ஆனோனே மாமாவுக்கு வேலக் கொடுப்பியாடா?” என்று அவன் முதுகைத் தடவிக் கொடுப்பார். தனக்கோடி “உஸ்ஸூ!” என்று தோப்புப் பக்கம் ஓடுவான். “டேய் வாழமரத்து மேல பேஞ்சிராதெ. செத்த நீ…!!!” என்று அவர் பதிலுக்குக் கத்துவதையும் வாழைமரங்கள் கேட்டுச் சலித்துப் போயிருக்கும்.

அன்று கணேசன் வந்து பார்க்கும்போது தோப்பில் தனக்கோடியின் சத்தமே இல்லை. வீட்டிற்குள் வந்தவர் குளித்துவிட்டு மீண்டும் வெளியே வந்து பார்த்தார். தூரத்தில் பாடல் சத்தம் மட்டுமே கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. எப்படியும் தனக்கோடி வீட்டிற்கு வந்துவிடும் நேரம்தான். கணேசன் வரும்போதோ அல்லது வந்து சில நிமிடங்களிலோ அவன் ஓடி வந்துவிடுவான். டுரியான் தோப்பில் ஒளிந்துகொள்ள சூரியன் தயாராகிக் கொண்டிருந்தது. வாசலில் திசைக்கொன்றாய் சிதறிக் கிடந்த ஜப்பான் சிலிப்பரைத் தேடி அணிந்து கொண்டு வாழைத்தோப்பில் நுழைந்தார்.

கொட்டாயில் வானொலி மட்டும்தான் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. வேறு யாரும் அங்கில்லை. குளத்தைப் பார்த்தார். குளித்தெழுந்த சலனமும் இல்லை. தண்ணீரின் மேற்பரப்பு நிதானத்துடன் இருந்தது. குளத்தினோரம் வளர்ந்திருந்த தாமரை செடிகள் சில நசுங்கி ஒடுங்கியிருந்தன. தனக்கோடி அந்தக் கரை முனையிலிருந்து சறுக்கி விளையாடியதன் விளைவாக இருக்கக்கூடும்.

“டேய் தனக்கோடி? எங்கடா இருக்க? எங்காவது ஒன்னுக்கு இருக்கப் போய்ட்டானா?”

கணேசன் பலம் கொண்டு கத்தினார். எரிச்சலும் பயமும் ஒன்றர அவருடைய குரலில் கலந்திருந்தன.

“இந்தப் பயன அடிச்சி துவச்சா என்ன? எங்கயாவது மேஞ்சிக்கிட்டுத்தான் இருக்கான்…” கணேசனுக்கு அழுத்தம் தாளமுடியவில்லை. ஐந்து ஏக்கர் பரப்பிலான தோப்பு அது. எங்கிருந்து துவங்கி எங்குப் போய்த்தேடுவது என்கிற குழப்பத்துடன் நின்றிருந்தார்.

“இந்தத் தேவா எங்கப் போய்ட்டாக…? அவரயும் காணோம்…”

தனக்கோடியின் அம்மா பார்வதிக்குக் கேட்கும்படி கத்தினார். அவர் வீட்டிலிருக்கும் கடைக்குட்டிக்குச் சோறு ஊட்டிக் கொண்டிருந்தார். ஷாலினி பள்ளியில் கொடுத்த பாடத்தைச் செய்து கொண்டிருந்தாள். நாளை வகுப்பிற்கு வெளியே நின்று அவமானப்பட அவள் தயாராக இல்லை.

“ஷாலு! உங்கப்பா கத்தறாரு. என்னானு பாரு…”

ஷாலினி வாசல்வரை வந்து இருண்டு கொண்டிருக்கும் தோப்பைப் பார்த்தாள். அப்பா தூரத்தில் உலாவிக் கொண்டிருப்பதைப் போல தெரிந்தது. மாமரத்தின் மேலே பொருத்தப்பட்டிருந்த மின்கலன் விளக்கு எரியத் துவங்கியிருந்தது. வாழையிலைகள் காற்றில் இன்னமும் அடங்காமல் படப்படத்துக் கொண்டிருக்கும் காட்சிகளைத் துல்லியமாக விளக்கு வெளிச்சம் பரவிய இடத்தில் மட்டும் நன்றாகக் கவனிக்க முடிந்தது.

“மா… அப்பா தோப்புல அண்ணன தேடிக்கிட்டு இருக்காரு…” என்று கத்தினாள். சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த தம்பி அலறி வாயில் அதக்கி வைத்திருந்த ஒரு பிடி சோற்றை அப்படியே வெளியே துப்பினான்.

“யேன்டி…உயிரா போச்சு? இப்படிக் கத்தற? இந்தா இவனுக்கு ஊட்டு…”

பார்வதி வெளியில் வந்து நின்றார். மூச்சிரைத்தது.

“போய்ட்டானா? அங்க டுரியான் தோப்புக்குப் போய்ருப்பானோ? இல்ல எங்காச்சாம் அல்லுருல பேய்ஞ்சிக்கிட்டு இருப்பாங்க… அது என்ன பெரச்சனன்னு தெரில… வீட்டுலயும் ஒரே மூத்தர வாடெ…”

அவள் கத்தியது கணேசனின் காதில் விழவில்லை. தோப்பை ஆழ்ந்து நோக்கினாள். ஒன்றும் தெரியவில்லை என்பதால் மீண்டும் ஏதோ முனகிக் கொண்டே உள்ளே போய்விட்டாள். சிலசமயங்களில் இப்படி நடக்கும். நேரமாகியும் விளையாட்டில் ஆழ்ந்துபோன தனக்கோடியை அடுத்து கணேசன் அடித்து இழுத்து வருவார் என்று அவளுக்குத் தெரியும். வந்ததும் அவளிடமும் இரண்டடி முதுகில் வாங்கி நெளிந்து கொண்டு மூலையில் போய் ஒடுங்கிக் கொள்வான்.

சில மாதங்களாக வாழைத்தோப்பில் விளையாடிவிட்டு வருவதால் இதுபோன்ற சம்பவங்கள் நடப்பதில்லை. இப்பொழுது மீண்டும் துவங்கிவிட்டான் என்று அவளுக்கு எரிச்சல் கூடியது. கணேசன் நீண்டு தெரியும் ஒவ்வொரு பத்தியாகக் கவனித்தார். மக்கிய வாழைத்தண்டுகள் சில சரிந்து கிடந்தன. தூரத்திலிருந்து பார்த்தால் யாரோ படுத்துக் கிடப்பதைப் போன்றும் தோற்றமளிக்கும். கணேசன் கடைசி பத்தி வரை செல்ல வேண்டுமென்றால் நேரமெடுக்கும். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் மீண்டும் கத்தினார். பதிலேதும் இல்லாமல் ஒரு காகம் மட்டும் கரைவது எங்கோ தூரத்தில் கேட்டது. வாழைமரங்களுக்கிடையே வளர்ந்திருந்த புதருக்குள்ளிருந்து தேரைகள் எகிறிப் பாய்ந்து எங்கோ போய்க் கொண்டிருந்தன. விளக்கு வெளிச்சத்தில் அவற்றின் உடல் மின்னுவதும் தெரிந்தது. வண்டுகளின் இரைச்சல் மெல்ல பெருகத் துவங்கியது.

குளத்தைப் பார்த்து கடைசி வீட்டு நாய் விடாமல் குரைத்துக் கொண்டிருந்தது. இருளில் அதன் கண்கள் மின்னுவதும் கணேசனுக்கு அச்சத்தைக் கூட்டியது. கணேசன் பதறிக் கொண்டு வீட்டிற்கு ஓடினார்.

“அடியே… அவன் காணம்டி. இவ்வளவு நேரத்துக்கு வராம இருக்க மாட்டான்… நீ இந்தத் தேவாக்குப் போன போடு… வாழத்தோப்புல பாம்புங்க வேற ரொம்ப…”

கணேசனின் பதற்றம் பார்வதிக்கும் ஒட்டிக் கொண்டது. கைப்பேசியைத் தேடி தேவராஜனுக்கு அழைத்துப் பார்த்தார். அழைப்பிற்கு யாரும் பதிலளிக்கவே இல்லை.

“ங்கெ… யாரும் எடுக்க மாட்டறாங்க…”

கணேசன் கைவிளக்கை எடுத்துக் கொண்டு மீண்டும் வாழைத்தோப்பில் நுழைந்தார். இருள் பரவி மூடியிருந்த வாழைத்தோப்பில் காற்றின் ஓலமும் வாழையிலைகளின் சலசலப்பும் பெருகிக் கொண்டிருந்தன. மனத்தில் படப்படப்பு. கைவிளக்கை எதிரில் காட்டியவாறு தோப்பின் பின்பக்க வேலிவரை சென்றார். அதற்கடுத்து செம்பனை காடு. வேலியைத் தாண்டி குதித்து அங்கெல்லாம் தனக்கோடி சென்றிருக்க மாட்டான் என்று உறுதியாக நம்பினார். பின் கதவு மக்கியத் தகறத்துடன் வேலிக் கம்பியோடு இழுத்துப் பூட்டப்பட்டிருந்தது.

வேலியோரம் கைவிளக்கைக் கொண்டு அலசினார். தூரத்தில் வேலியின் கோடியில் யாரோ தரையில் படுத்துக் கிடப்பது தெரிந்தது. மக்கிய வாழைத்தண்டாக இருக்குமோ என்கிற சந்தேகத்துடன் அருகில் சென்று பார்த்தார். தேவராஜன் தரையில் விழுந்து கிடந்தார். கணேசன் பதறியவாறு முகத்தைக் கவனித்தார். வலது நெற்றியில் பொத்தல். இரத்தம் பெருகி வழிந்து முகத்தை மறைத்துக் காய்ந்திருந்தது. கணேசன் அப்படியே தரையிலேயே உட்கார்ந்துவிட்டார். வாழையிலைகளின் அசைவுகள் ஒன்று திரண்டு ஓர் ஓலத்தை உற்பத்தி செய்து கொண்டிருந்தது. மீண்டும் எழுந்து கணேசன் வீட்டுப் பக்கம் ஓடினார்.

“ஐயோ போச்சே… பையன எவன் கொன்னு எங்க போட்டிருக்கான்னு தெரியலயே…” என்று மார்பில் அடித்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு ஓடினார். கைவிளக்கில் இருந்து படர்ந்த ஒளி அங்குமிங்குமாகச் சிதறின. குழாயில் பட்டுக் கால் இடறியதால் பாதி தூரத்தில் கைவிளக்கும் நழுவி எங்கோ விழுந்தோடி மறைந்தது. கணேசனுக்கு அதை எடுக்க வேண்டுமென்ற எண்ணமெல்லாம் இல்லை. மண் மிருதுவாக இருந்ததால் கால்கள் புதைந்து சேற்றை வாரி இறைத்தது. காலில் அணிந்திருந்த ஜப்பான் சிலிப்பரும் எங்கோ தவறவிட்டிருந்தார்.

“அடியே! நம்ம பிள்ளயே எவனோ கொன்னுட்டான் போல…” என்று கணேசனின் குரல் உடைந்து சிதற உள்ளே வந்தார்.

தனக்கோடி அம்மாவின் முன் நின்றிருந்தான். சட்டையெல்லாம் சேறாக இருந்தது. கால்களில் இரத்தக் காயம். கணேசன் அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்றார்.

“பையன் எதையோ பார்த்துப் பயந்துருக்கான் போலங்க… ஒன்னும் கேக்காதீங்க…”

பார்வதி அவரைக் கட்டுப்படுத்தினார்.

“அங்க தேவராஜன் செத்துக் கிடக்காறான்டி… அந்த டுரியான் தோப்புல நடந்த மாதிரி எவனோ கொல…”

பார்வதி அவரின் வாயைப் பொத்தியவாறு, “டேய் நீ போய் மொத குளிடா…” என்று தனக்கோடியை விரட்டினாள். தனக்கோடியின் முகத்தில் இருந்த கலவரம் மெல்ல விலக அங்கிருந்து நகர்ந்தான். உள்ளே சென்று முதலில் சிறுநீர் கழித்துவிட்டு தொட்டியில் இருக்கும் நீரை அள்ளி உடலில் ஊற்றினான். பெருவிரலில் இருந்த காயத்தைத் தடவிப் பார்த்தான். சிறிய வெட்டுக் காயம். விரல்களின் இடுக்கில் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த நீர்ப்பாசியை எடுத்து உதறிவிட்டு மீண்டும் நீரை உடலில் ஊற்றினான். உடலின் மொத்த உறுப்புகளும் சில்லிட்டன. மெதுவாக தொட்டியில் இறங்கி முங்கினான். அம்மாவிற்குத் தெரியாமல் இப்படிச் சில சமயம் செய்வதுண்டு. வேகமாக நீந்தினாலோ அல்லது தண்ணீர் மேற்பரப்பை ஓங்கி அடித்தாலோ அம்மாவிற்குக் கேட்டுவிடும் என்கிற பயத்தில் மெதுவாக உள்நீச்சல் செய்து முங்கி முங்கி எழுந்து மீண்டும் தொட்டியிலிருந்து வெளியேறினான்.

உடலைத் துவட்டிவிட்டு பின்கட்டிலுள்ள கொடியில் காய்ந்து கொண்டிருந்த அவனுடைய அரைக்கால் சிலுவாரை எடுத்து அணிந்து கொண்டு சாப்பாட்டுக் கூடையைத் திறந்தான். அதே மீனில்லாத மீன் கறிதான். பசி என்பதால் வேறு வழியில்லாமல் சோற்றைப் போட்டுச் சாப்பிடத் துவங்கினான். வெளியில் ஆளரவமும் கூச்சலும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. அதனூடே அம்மாவின் அழுகை சத்தமும் மலாய்க்காரர்களின் உரையாடல்களும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தன. தனக்கோடி சாப்பிட்டு விட்டு அறைக்குள் சென்றான். ஷாலினியும் தம்பியும் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். தம்பி தனக்கோடியைப் பார்த்ததும் கையில் வைத்திருந்த விளையாட்டுப் பொருளை அவன் மீது ஓங்கியடித்தான். இதை அவன் வழக்கமாக செய்வதுதான். பலமில்லாத வீசல் என்பதால் அப்பொருள் தனக்கோடியை நெருங்கும் முன்பே கீழே விழுந்தது.

“அண்ண! தேவராஜன் மாமாவ யாரோ சாவடிச்சிட்டாங்களாம். நீ அங்க தோப்புலத்தான இருந்த பாத்தீயா?”

தனக்கோடி புருவத்தை உயர்த்தி உதடுகளில் ஆள்காட்டி விரலைக் குவித்து ஷாலினியிடம் சத்தம் போடாதே என்று சைகை காட்டினான். பின்னர், மீண்டும் ஷாலினியிடம் வந்து “அஸ்கார் மேன்ஸ் தோப்புல இருக்காங்க தெரியுமா?” என்றான்.

“என்ன அஸ்கார் மேன்ஸா? யாரது?”

“ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்! சத்தமா சொல்லாத. அவுங்க உள்ள வந்துடுவாங்க… தோப்புல ஒளிஞ்சிருக்காங்க…”

ஷாலினி தனக்கோடி சொன்னதைக் கேட்டதும் குதுகலமானாள். கட்டிலின் விளிம்பில் அமர்ந்த தனக்கோடியை நெருங்கிச் சென்றாள்.

“அண்ண… எனக்குச் சொல்லுண்ண…”

அதுவரை அவனை எப்பொழுதும் கடிந்து தள்ளும் ஷாலினி வாழைத்தோப்பு கதையைக் கேட்க ஆவலானாள். தனக்கோடி இல்லாத மீசையை நீவிவிட்டவாறே, “ஆ!ஆ! அதுவொரு பயங்கரமான கத…வாழத்தோப்பு வாழத்தோப்பு மட்டும் இல்ல. அதுக்குள்ள கெட்டவங்க இருக்காங்க…” என்று குரலை மாற்றிப் பேசினான்.

“ஐயோ! பேய் இருக்கா?” ஷாலினியின் முகம் மாறியது. பேய்க் கதையைக் கேட்கும் தொனிக்கு அவள் மாறியிருந்தாள். சட்டென கதவைத் திறந்து அம்மா உள்ளே வந்தார். அவர் கண்கள் அழுது வீங்கியிருந்தன. பதற்றத்துடன் இருந்தாள்.

“டேய் கட்டையல போறவன… தோப்பு பக்கம் போனன்னு யாருகிட்டயும் சொல்லிடாதெ. நீ அந்தப் பக்கம் போகலன்னு சொல்லிட்டோம்… அப்புறம் போலிஸ் கூட்டிட்டுப் போய் தேவ இல்லாத கேள்விங்கள கேக்கும்… புரியுதா? ஸ்கூல்லகூட சொல்லிடாத…” என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் அம்மா வெளியில் போனார்.

“இந்தக் கஞ்சாக்கார பையனுங்களோட வேலண்ணே… இவனுங்க அந்நியாயம் தாங்கல…போன தடவயும் அவனுங்கத்தான் செஞ்சிருக்கணும்…” வெளியில் கம்பத்து தலைவர் அல்போன்சா வந்து அங்குக் கூடியிருந்த கூட்டத்தில் சத்தமாகக் கத்தினார். அவர் குரலில் கோபம் தெறித்தது.

“அண்ணெ! நீ சொல்லு… அங்கத் தோப்புல பேய் இருக்கா?”

தனக்கோடி ஷாலினி அப்படிக் கேட்டதும் மேலும் பூரிப்பானான். அவள் இதுவரை அவனிடம் இப்படி நெருங்கி எதையும் கேட்டதில்லை. பக்கத்தில் படுத்தாலே உதைத்துக் கட்டிலிருந்து தள்ளிவிடும் தங்கை இப்பொழுது தனக்கோடியின் ஒரு சுவாரஷ்யமான கதைக்குத் தயாராக இருந்தாள்.

“அந்த அஸ்கார் மேன்ஸ் ஒரு மூனு பேரு உள்ள ஒளிஞ்சிருக்காங்க… அப்படியே துப்பாக்கிய வச்சிக்கிட்டு தோப்புல சுத்துவாங்க. நான் அன்னாடம் உள்ள போய் அவங்கள சுடுவன் தெரியுமா?”

ஷாலினி சட்டென நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து அவனைச் சந்தேகத்துடன் பார்த்தாள். “யாரு நீ சுடுவ? ஓ உன்கிட்ட துப்பாக்கி இருக்கா…? பொய் உடாத சொல்லிட்டன்… உண்மைய மட்டும் சொல்லு…”

அதற்குள் அப்பா உள்ளே வந்து தனக்கோடியை ஓங்கி ஓர் அறைவிட்டார். தனக்கோடி சுருண்டு நிற்க வைக்கப்பட்டிருந்த பாயில் விழுந்து சரிந்தான். பாயில் அதீதமான சிறுநீர் வாடை. பழைய அலமாரி அவன் மோதியதும் அதிர்ந்து ஒரு கதவு திறந்து கொண்டது.

“அறிவு இருக்கா? எத்தன தடவ சொல்றோம் காட்டுக்குள்ள போவாத… தோப்புக்குள்ள போவாதன்னு. வந்தவனுங்க தேவாவுக்குப் பதிலா உன்ன சாவடிச்சிருந்தா?”

தனக்கோடி அறை விழுந்த இடத்தை வேகமாகத் தடவிக் கொடுத்துவிட்டு மூலையில் போய் சுருங்கினான். கண்கள் இருண்டிருந்தன.

“இனிமே அந்தத் தோப்புப் பக்கம் போய் பாரு… செத்தடா நீ!” என்று கண்களைப் பெரிதாக்கி கணேசன் அதட்டிவிட்டு வெளியேறினார். தனக்கோடி அழவில்லை. இதுபோன்று இதைவிடவும் கொடூரமான அடி உதைகளை வாங்கி உடல் மரத்துப் போயிருந்தது. அப்பா சென்று மறைந்ததும் மீண்டும் எழுந்து ஷாலினியிடம் வந்தான்.

“நீ நம்பறியா இல்லயா?”

“எத? நீ துப்பாக்கில சுடறதயா…? போடா…” என்று கிண்டலுடன் கேட்டாள்.

“இரு என் துப்பாக்கிய காட்டறன்…” என்று மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து பின்பக்கமாக வெளியேறி வீட்டிற்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் பழைய கோழிக் கூண்டினோரம் சென்றுவிட்டுக் கையில் எதையோ கொண்டு வந்தான். ஒரு பழைய துணியில் சுற்றப்பட்டிருந்தது.

“என்னண்ணே இது? துப்பாக்கியா?” என்று ஷாலினி வாயைப் பிளந்தாள். தனக்கோடி உள்ளிருந்து கொக்கி போல நுனியில் ஒரு பக்கம் கூர்மையாக இருக்கும் இரும்பை வெளியில் எடுத்தான்.

“இது துப்பாக்கியா? இது இரும்பு…அள்ளி விடற…”

“ஏய்… இதுதான் என் துப்பாக்கி. உள்ள தோப்புல கிடைச்சது…”

“யேன் ரத்தமா இருக்கு?”

“அந்தக் குளத்துல ஒரு சீனன் இருக்கான். பாசிக்குள்ள ஒளிஞ்சிருக்கான். அவன் தான் தேவா மாமாவெ கொல்லச் சொன்னான்… அதான் நான் அவரெ மண்டையில சுட்டுட்டன்…” இரும்பின் கூர் நுனி பக்கம் கொத்துவதைப் போல காட்டி, சுட்ட விதத்தைச் சிரித்துக் கொண்டே கூறினான்.

“யேன் அந்தச் சீனன் தேவா மாமவெ கொல்லச் சொன்னான்?”

“ஷ்ஷ்ஷ்! தேவா மாமா கெட்டவரு…சும்மா சும்மா கொட்டாய்க்குள்ள பாட்டு கேட்க வான்னு உள்ள கூட்டிட்டுப் போய்டுவாரு… தெரியுமா?”

ஷாலினி ஆச்சரியத்துடன், “என்ன பாட்டு?” என்றாள்.

“ஷ்ஷ்ஷ்! அது இரகசியம். உள்ள பாவர் ரேஞ்சர்ஸ்கிட்ட சொல்லிருக்கன்… பயமா இருக்கும்…அப்புறம் மாமா தோப்புக்குள்ள விடலன்னா நான் எப்படி கொளத்துல குளிக்கறது…அஸ்கார்மேன்ஸ்கூட சண்டெ போடறது…”

ஷாலினி அவன் தலையில் கொட்டிவிட்டுக் கடிந்து கொள்வதைப் போல முகத்தைத் திருப்பினாள். அவனுடைய காற்சட்டை நனைந்து நீர் ஒரு சிறு ஓடையைப் போல கோட்டை உருவாக்கிக் கொண்டே வழிந்து கொண்டிருந்ததும் தெரியாமல் இருட்டில் மின்னும் கண்களோடு உட்கார்ந்திருந்தான்.

-கே.பாலமுருகன்