மலேசியாவில் மட்டுமல்ல சிறுபான்மை மக்கள் வாழும் அனைத்து நாடுகளிலும் பெரும்பான்மையினரால் தொடர்ந்து சீண்டப்பட்டும்/ ஒடுக்கப்படும் ஒரு சிறுபான்மை சமூகம் தன் அடையாளங்களின் மீது வைக்கப்படும் எந்த விமர்சனத்தையும் பற்று நிறைந்த சூழலிலேயே எதிர்க்கொள்ளும். அச்சமூகத்தின் பிடிமானமே அத்தகைய அடையாளங்கள்தான். அந்த அடையாளங்களை நேரடி விவாதத்திற்கு எடுப்பவர்கள் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய தொனி மிக முக்கியமானது. அது கொஞ்சம் பிசகினாலும் அச்சமூகத்த்தின் நம்பிக்கைகளை நேரடியாகப் பாதிக்கும். பன்முகச் சூழலில் வாழு யாவருக்கும் இது தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

நம் கருத்தை ஒன்றின்மீது வைக்கும்போது எந்த அளவிற்கு அதற்கான தரவுகளையும் அதனைச் சார்ந்த தொடர்புடைய சான்றுகளையும் சேகரிக்க உழைத்துள்ளோம் என்பதைப் பொருட்டே அக்கருத்தின் நம்பக்கத்தன்மை அடங்கியுள்ளது. நம் சமூகத்தில் வாழும் நல்ல சிந்தனையாளர்கள், கலைஞர்கள் பத்திரிகை செய்தியின் முதல் பக்கப் பரப்பரப்பிற்கெல்லாம் செவிசாய்க்கமாட்டார்கள் என நம்புகிறேன். மாற்றுக் கருத்தாக இருந்தாலும் அதனை விவாதத் தொனியிலேயே முன்வைக்கும் திறம் பெற்றிருக்க வேண்டும். அதை விட்டுவிட்டு இதுபோன்ற விடயங்களில் கிண்டலையும் கேலியையும் கொண்ட தொனியைக் கொண்டிருப்பது பொறுப்பற்றவர்களின் வழிமுறையாகும்.

இப்பொழுது உதயசங்கர் அவர்கள் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் மீது வைத்திருக்கும் கருத்துகளின் அடிப்படையில், அது குறித்து முதலில் விவாதிக்க வேண்டும் என்பதே எனது எதிர்ப்பார்ப்பு.

 

1. தமிழ்ப்பள்ளிகள் காப்பியடிக்கும் கலாச்சாரத்தை வளர்க்கிறது – உதயசங்கர்

 

//apabila berada di SMK, kumpulan pelajar kaum India ini hilang “tempat bergantung” kerana guru menghalang mereka meniru; berbeza dengan budaya sewaktu di SJKT//

//Hasil perbualan, mereka mendedahkan, sejak Tahun 1, mereka sudah dididik melakukan apa saja – termasuk menipu dan meniru – untuk lulus ujian dan peperiksaan. //

அவருடைய கூற்றின்படி இடைநிலைப்பள்ளிகள் காப்பியடிப்பதை முற்றாகத் தவிர்க்கின்றது ஆனால், தமிழ்ப்பள்ளிகள் அக்கலாச்சாரத்தைப் பேணுகின்றது ஆகும். இதற்கு அவரிடம் எவ்வித எழுத்து ரீதியிலான ஆதாரம் இல்லை. யாரோ சொன்னார்களாம். உடனடியாக இக்கூற்றினை அனைத்து தமிழ்ப்பள்ளிகளின் நிர்வாகத்தின் பார்வைக்குக் கொண்டு வருகிறேன்.  ( சான்று : http://www.themalaysianinsider.com/opinion/uthaya-sankar/article/persoalan-kempen-sjkt-pilihan-kita )

2014ஆம் ஆண்டில் தேர்வுத் தாள் கசிந்த பிரச்சனையில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் மட்டும் சிக்கிக் கொள்ளவில்லை என்பதை முதலில் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். தேசியப் பள்ளியில் அறிவியல் தேர்வுத்தாளே முதலில் கசிந்திருப்பதைக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. சான்று: http://www.themalaysianinsider.com/bahasa/article/polis-siasat-kes-kertas-sains-upsr-bocor

“எனக்கு யூ.பி.எஸ்.ஆர் முக்கியமில்லை. 7 ஏக்கள் பெற்றாலும் உடனே பல்கலைக்கழகம் போக முடியாது. முதலாம் படிவம்தான் போக முடியும்.” என அறிவியல் தேர்வுத்தாள் கசிந்ததையொட்டி மலாய்க்கார்ர் பெற்றோர் ஒருவர் அளித்தப் பேட்டி அது. சான்று: http://www.beritasemasa.com.my/soalan-upsr-bocor-haji-darus-awang-kpm

மேலும், தேர்வுத்தாள் கசிவு தொடர்பான பிரச்சனைகள் இடைநிலைப்பள்ளிகளில் இல்லையா? 2013ஆம் ஆண்டில் எஸ்.பி.எம் கணிதம் தாள் கசிந்ததன் தொடர்பில் நாட்டில் பெரும் சர்ச்சை உருவானதை யாரும் மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அதற்கான ஆதாரங்கள் பின்வருமாறு:

• http://www.cikguhailmi.com/2013/11/soalan-matematik-spm-bocor-ini-dalangnya.html
• http://mforum1.cari.com.my/portal.php?mod=view&aid=6353

 

ஆக, தமிழ்ப்பள்ளிகளின் மீதே அனைத்து புகார்களையும் குவிக்க முயலும் மனநிலையுடனே உதயசங்கர் தன் கருத்துகளை முன்வைத்திருக்கிறார் எனத் தெரிய வருகிறது. நாட்டு நடப்பை அறிந்த ஒருவர் தேர்வுத்தாள் கசிவில் தமிழ்ப்பள்ளியை மட்டும் குறைசாற்ற வாய்ப்பில்லை. அது பிரத்தியேக வகுப்புகளின் பேராசையின் மூலம் விளைந்த சிக்கல்/  தேர்வு உருவாக்கும் விளைவுகள் குறித்தான சிக்கல் என்றே நினைக்கிறேன்.

 

2. மாணவர்களை வீட்டுக்குச் சென்றே அழைத்து வரும் பழக்கம்

//Tugas guru SJKT termasuk pergi ke rumah murid, memandikan mereka, memakaikan baju sekolah, menyuapkan sarapan, basuh punggung selepas berak dan membawa mereka ke sekolah!//

– See more at: http://www.themalaysianinsider.com/opinion/uthaya-sankar/article/persoalan-kempen-sjkt-pilihan-kita#sthash.TpC0zeDl.dpuf

Guru Penyayang – Tindakan Kementerian Pelajaran

Konsep: Guru penyayang menjiwai bahawa murid mereka merupakan aset penting yang perlu diberi perhatian, dijaga, dibimbing, dihargai kewujudannya dan disayangi setiap masa.

மேலே குறிப்பிட்டதைப் போல இத்திட்டம் கல்வி அமைச்சால் புழக்கத்திற்கு வருவதற்கு முன்பே நம் பள்ளி ஆசிரியர்கள் ஒருவேளை மாணவர்கள் பள்ளிக்கு வரமுடியாமையை எதிர்க்கொண்டாலோ அல்லது பள்ளிக்கு மட்டம் போட்டாலோ உடனடியாகத் தன் வாகனத்தில் சென்று அழைத்து வருவதைக் கடைப்பிடித்தே வந்திருக்கிறார்கள். தோட்டப்புறங்களில் வாத்தியார் தன் ஆமை காரில் போய் பள்ளிக்கு வராமல் திரிந்து கொண்டிருக்கும் நம் பிள்ளைகளை அக்கறையோடு அழைத்து வந்திருப்பதை நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ( துரைசாமி ஐயா, 1950களில் ஆசிரியராக இருந்தவரின் நேரடி வாக்குமூலம்)

ஆகவே, ஒரு மாணவன் மீது அன்பு கொள்வதும் அவனின் மீது அக்கறை எடுத்துக்கொள்வதன் இன்னொரு வடிவம்தான் அவனை வீட்டுக்குச் சென்று அழைத்து வருவதும் அதன் வெளிப்பாடாகும்.

Fasa pertama Pelan Guru Penyayang adalah mengalu- alukan kehaduran murid.

கல்வி அமைச்சால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட அன்புமிக்க ஆசிரியர் கலாச்சாரத்தின் முதல் படிநிலை ‘மாணவர்களைப் பள்ளிக்கு இன்முகத்துடன் வரவேற்பதாகும்’. அதன் தொடர்ச்சியாக ஒரு மாணவன் பள்ளிக்கு வரவில்லை என்றால் அவனை அழைத்து வரப் பள்ளி நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்பதே அரசாங்காத்தின் கோரிக்கையாகும். ஆகவே, உதயசங்கர்’ ஆசிரியர்கள் வீட்டுக்குச் சென்று பிட்டத்தைக் கழுவி மாணவர்களைப் பள்ளிக்கு அழைத்து வர வேண்டும் என சில சோம்பேறி மாணவர்கள் நினைப்பதாகக் கூறும் குற்றசாட்டு அடிப்படையற்றவை’ அவர் கிண்டலடிக்க நினைப்பது தமிழ்ப்பள்ளிகளை அல்ல; கல்வி அமைச்சின் திட்டத்தை என நான் புரிந்து கொள்கிறேன்.

ஆனால், அதே சமயம் ஆசிரியர்கள் வந்து தங்கள் பிள்ளைகளை அழைத்துச் செல்வார்கள் என எதிர்ப்பார்க்கும் சூழல் வந்தால் அதனை நிச்சயம் கண்டிக்கவே வேண்டும். அத்தகைய நிலைமை இன்னும் உருவாகவில்லை. அதனைப் பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளவும் கூடாது. தன் சமூகத்தின் மீது ஓர் ஆசிரியரோ பள்ளியோ அக்கறைக்கொள்வது கண்டிப்பு கொள்வதும் வரவேற்க வேண்டிய விசயமே தவிர அதனைத் தனக்கு சாதகமாகவும் பெற்றோர்கள் பயன்படுத்திக்கொள்ளக்கூடாது. முன்பெல்லாம் பிள்ளைகளுக்குக் காய்ச்சல் வந்தாலும் பள்ளிக்கு அனுப்புவார்கள். பள்ளிக்கூடம் அவர்களை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்று பார்த்துக் கொள்ளும் என்கிற நம்பிக்கை. (2008ஆம் ஆண்டில் எனக்கு இந்த அனுபவம் நேர்ந்தது: பெற்றோரின் பெயர் திரு. ராஜன்). பள்ளிக்கூடமும் ஆசிரியர்களும் பலவகையான பிரச்சனைகளைச் சந்தித்தும் தான் வாழும் சமூகத்தின் குழந்தைகள் மீது அக்கறைக்கொள்வதை வேடிக்கையான ஒன்றாகக் கருதக்கூடாது. இன்று என் பள்ளியில், ஒரு பையன் அவன் வீட்டு சீன அண்டை அயலாரின் பையனைக் கல்லால் அடித்ததற்காக அவனுடைய பெற்றோர் பள்ளியில் வந்து புகார் செய்கிறார். இதன் தர்மம் என்ன? அவன் அத்தவற்றை செய்யப் பள்ளிக்கூடமும் ஒரு காரணம் என அப்பெற்றோர் முறையிடுகிறார். அப்படியென்றால் ஒரு பையனின் உருவாக்கத்தில் பெற்றோர்களின் பங்கென்ன?

பள்ளிக்கூடம் என்பது ஒரு சமூகத்தின் இணைப்பு. பலவகையான சூழலிலிருந்து, குடும்ப நிலையிலிருந்து பலத்தரப்பட்ட மாணவர்கள் வர நேரிடும். அத்ததைய சூழலில் எந்த வேறுபாடுமின்றி அவனுக்குக் கற்பிப்பதே பள்ளிக்கூடத்தின் கடமை. சமூகத்துடன் எப்படி ஒத்திசைவது என்பதையும் அவன் அங்கிருந்து கற்றுக் கொள்கிறான். ஆனால், எப்படியும் ஒரு மாணவனின் உருவாக்கத்தில் ஆசிரியர்களோடு பெற்றோர்களும் ஒன்றிணைந்தாலே நாம் எதிர்ப்பார்க்கும் ஒரு தலைமுறையை உருவாக்க முடியும். ஆகவே, ஆசிரியர்கள் வீட்டிற்கு வந்து மாணவர்களை எழுப்பிப் பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்ல நேர்ந்தால் அது தார்மீகமான அக்கறையையும் அன்பையும் காட்டுகிறதே தவிர அது சோம்பேறித்தனத்தை ஊக்குவிக்கும் காரியமல்ல. கல்வி அமைச்சின் திட்டமானதும் இதனையே முன்னுறுத்துகின்றது. ஆகவே, இதனை முன்னெடுக்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் கல்வி அமைச்சின் கொள்கையைப் பின்பற்றுகிறது என்றே அர்த்தம்.

சான்று: http://www.slideshare.net/osowlay/pelaksanaan-programgurupenyayang

 

3. தமிழ்ப்பள்ளியே நன் தேர்வு எனும் வாசகம் இனப்பற்றா அல்லது இனவெறியா?

 

‘தமிழ்ப்பள்ளியே நம் தேர்வு’ எனும் முழக்கம் சமீபமாகத் தொடர்ந்து நம் சமூகத்தில் ஒலித்துக் கொண்டிருப்பதை நாம் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். முதலில் இதுபோன்ற ஒரு நிலை/ பிரச்சாரம் செய்யும் நிலை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு வந்திருக்கக்கூடாது. ஆனால், தாய்மொழி கற்பதில் தொடர்ந்து எல்லாம் நாடுகளிலும் பிரச்சனைகள் உதிர்த்துக் கொண்டேதான் இருக்கின்றன.

ஆனால், தமிழ்ப்பள்ளியே நம் தேர்வு எனும் முழக்கம் உருவான பிறகு ஊடகங்களும் பத்திரிகைகளும் இத்திட்டத்துடன் இணைந்து தமிழ்ப்பள்ளியில் படிக்கும் மாணவர்கள் சர்வதேச அளவில் பங்குபெற்று வெற்றிப்பெறும் செய்திகளைப் பரப்பரப்பாகப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தன. இது ஒருவகையில் ஊடகங்களின் கொண்டாட்டமாகவும் இருந்தது என்றே சொல்லலாம்.

 

சான்று: http://www.thaimoli.com/news-detail.php?nwsId=9921

 

தமிழ்ப்பள்ளியில் படித்த மாணவர்கள் அவர்களின் உருவாக்கத்திற்கு அப்பள்ளியே காரணம் என நேரடி வாக்குமூலம் கொடுத்திருப்பதையும் உதயசங்கரின் கவனத்திற்குக் கொண்டு வருகிறேன். அவர் குறிப்பிட்டிருப்பது பின்வருமாறு:

//Realiti ini membuktikan kempen “Wajib Hantar Anak Ke SJKT” yang berunsur rasis dan penerus agenda “pecah dan perintah” penjajah British tidak berjaya mempengaruhi orang ramai. – See more at: http://www.themalaysianinsider.com/opinion/uthaya-sankar/article/persoalan-kempen-sjkt-pilihan-kita#sthash.TpC0zeDl.dpuf //

 

சான்று: களம் இதழ், பிப்ரவரி 2015, இரா.ரிஷிகேஸ்( நேர்காணல்) (சான்று: http://www.thaimoli.com/news-detail.php?nwsId=3049)

ஆகவே, தமிழ்ப்பள்ளியே நம் தேர்வு என்கிற திட்டம் அரசியல் நோக்கமுடையது என அவர் முழுவதுமாக ஒதுக்குவது ஆதாரமற்றது. அது தொடங்கப்பட்டதன் பின்னணியில் என்ன அரசியல் இருந்திருந்தாலும், அதனைச் சமூகம் தத்தெடுத்துக் கொண்டு தமிழ்ப்பள்ளியின் மீதும் தாய்மொழிக் கல்வியின் மீதும் தன் முழுமையான ஈடுபாட்டையும் காட்டத் துவங்கியது உண்மையே.

 

பின்வரும் ஆதாரங்கள், உதயசங்கர் குற்றம்சாட்டுவதைப் போல தமிழ்ப்பள்ளிகளில் படித்த மாணவர்களின்/ படித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அடைந்த சாதனைகள்:

 

• கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வி சுஷ்மிதா த/பெ விஜியன், செல்வி பிரவினா த/பெ இராமகிருஷ்ணன், ரஷிகேஷ் த/பெ இராமகிருஷ்ணன் ஆகிய மூவரும் லண்டனில் நடைபெற்ற அனைத்துலக பிரிட்டிஷ் அறிவியல் புத்தாக்க கண்காட்சியில் மின்சார சேமிப்பு இயந்திரம் என்ற புது அறிவியல் கண்டுபிடிப்பில் வெற்றிப் பெற்று இரண்டு தங்கப் பதக்கங்களை வென்றுள்ளனர்.
• கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வன் ரஷிகாஷ் த/பெ இராமகிருஷ்ணன் 2013-ஆம் ஆண்டு வடிவமைப்புக் கண்டுப்பிடிப்புகள் (REKACIPTA) போட்டியில் கலந்து வெற்றிப் பெற்று அனைத்துலக போட்டிக்காக ஹாங்கோங் (Hong Kong)(2013) மற்றும் லண்டன் (LONDON) (2014) சென்று வந்துள்ளார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
• மேலும், கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வன் ஶ்ரீஅர்வேஷ் த/பெ இராமகிருஷ்ணன் அவர்கள், தொடர்ந்து மூன்று ஆண்டுகளாக வடிவமைப்புக் கண்டுப்பிடிப்புகள் (REKACIPTA) போட்டியில் சிறந்து விளங்கி அனைத்துலக ரீதியில் அமெரிக்கா(2012), புருனாய்(2014) மற்றும் இந்தியா(2014) போன்ற நாடுகளுக்கு மலேசியாவைப் பிரதிநிதித்துச் சென்றுள்ளார்.
• கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வன் பூபதி த/பெ வேலாயுதம் பூப்பந்து போட்டியில் சிறந்து விளங்கி அனைத்துலக ரீதியில் வருகின்ற நவம்பர் 2014-இல் சீனாவிற்குச் செல்லவிருகின்றார்.
• வலம்புரோசா தமிழ்ப்பள்ளியின் மாணவி வைஸ்ணவி த/பெ அருள்நாதன் உலகமே வியக்கும் வண்ணம் “GOOGLE DOODLE” போட்டியில் பங்கெடுத்து வெற்றிப் பெற்றார். இவ்வெற்றி மலேசியத் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கு ஊக்கத்தையும் ஆக்கத்தையும் தந்துள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
• பினாங்கு ராமகிருஷ்ணா தமிழ்ப்பள்ளியின் மாணவர்கள் நாடளாவிய நிலையில் நடத்தப்பட்ட இளம் ஆய்வாளர்கள் விழாவில் வெற்றிப் பெற்று அனைத்துலக ரீதியில் நடைபெற்ற சென்றுள்ளனர் என்பது பெருமைப்படக்கூடிய சாதனையாகும்.
• 2014-இல் புதுடில்லியில் நடைபெற்ற காமன்வெல்த் நாடுகளுக்கிடையிலான சதுரங்கப் போட்டியில் சிரம்பான், கான்வெண்ட் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவி செல்வி நித்தியலெட்சுமி சிவநேசன் இரண்டாவது நிலையில் வெற்றிப் பெற்றுள்ளார்.
• கடந்த ஆகஸ்டு மாதம் ரவூப் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களும் ஆசிரியர்களும் களிமண்ணால் மிகப்பெரியச் தேசியக் கொடி செய்து மலேசிய சாதனை புத்தகத்தில் இடம் பிடித்துள்ளனர்.
• மலாக்கா, புக்கிட் லிந்தாங் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வி அஞ்சலி சிவராமன், செல்வி ஷோபனா சிவராமன், செல்வன் நிரோஷன் கெலேமன் இவ்வருடம் (2014) சென்னையில் நடைபெற்ற அனைத்துலக சிலம்பப் போட்டியில் தங்கம் வென்று நாட்டுக்கு மட்டுமல்லாது தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கும் பெருமை சேர்த்துள்ளனர்.
• 2014-இல் உயர்தரப் பள்ளிகள் எனும் சிறப்புப் பெற்று ஜோகூர் ரேம் தமிழ்ப்பள்ளி, பாகங் ரிங்லெட் தமிழ்ப்பள்ளியும் மற்றும் குழுவகைப் பள்ளியாக பேராக் கிரிக் தமிழ்ப்பள்ளி சாதனை படைத்துள்ளனர்.

 

சான்று: http://www.semparuthi.com/?p=115692

 

ஆகவே, உதயசங்கர் முன்வைக்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் இதுநாள் வரையிலும் தேர்வில் காப்பியடித்தே மாணவர்களைப் பழக்கப்படுத்தியுள்ளது என்கிற குற்றசாட்டு அர்த்தமற்றது என நிருபுணமாகிறது. தேர்வு என்பதே மாணவர்களைச் சோர்வாக்கக்கூடியதுதான். இன்றைய நிலையில் தேர்வு என்பது மனனம் செய்ததைக் கக்கும் ஓர் அங்கமாக விமர்சிக்கப்பட்டு வருகிறது. தேர்வு உருவாக்கும் விளைவுகளில் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்கள் மட்டும் பாதிக்கப்படவில்லை. மலேசியாவில் இருக்கும் அனைத்துப் பள்ளிகளும் தேர்வு வழிமுறையின் மூலம் பல பாதிப்புகளையும் விளைவுகளையும் சந்தித்து வருகின்றன. இதனை ஒரு தனிப்பட்ட விவாதமாக ஆக்கலாம்.

‘தமிழ்ப்பள்ளியே என் தேர்வு’ எனும் திட்டத்தின் மீது எனக்கும் தனிப்பட்ட விமர்சனம் உண்டு. ஆனாலும், அது அரசியல்வாதிகளின் கையிலிருந்து மக்களிடம் சென்ற பிறகு உருவாக்கிய உணர்வலைகள் கவனிக்கத்தக்கது என்றே குறிப்பிட வேண்டும். தமிழ்ப்பள்ளியே எங்களின் தேர்வு என இன்று சமூகம் இத்தனை அக்கறையோடு முழங்குவதற்கு தாய்மொழிக் கற்றலுக்கான முக்கியத்துவம் அறிந்தவர்கள் உணரக்கூடும்.

 

சான்று: https://www.youtube.com/watch?v=16KjY_oP3_I

 

ஒரு சிறுபாண்மை இனத்தவரின் பண்பாட்டையும், கலை கலாச்சாரங்களையும், மொழியையும் பாதுகாக்கும் / கற்பிக்கும் இடமாக இருப்பதுதான் தாய்மொழிப் பள்ளிகள். மலேசியப் பண்முக நாடு. பல்லின மக்கள் வாழும் நாட்டின் தேசியக் கொள்கையில் அவரவர் தன் தாய்மொழியைத் தன் தாய்மொழிப் பள்ளியில் கற்றுக் கொள்வதற்கு முழு சுதந்திரமும் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. அதனை மட்டுப்படுத்த நினைக்கும் யாவரும் ஜனநாயக நாட்டில் இருக்கத் தகுதியவற்றவர்கள்.

உதயசங்கர் முன்வைக்கும் சில நியாயமான கேள்விகள்: அதனையும் நாம் கருத்தில் கொண்டு விவாதிக்க வேண்டும்.

1. தமிழ்ப்பள்ளிக்கு அனுப்புங்கள் என முழக்கமிடும் எத்தனை அரசியல்வாதிகள் தங்கள் பிள்ளைகளைத் தமிழ்ப்பள்ளியில் சேர்த்துள்ளனர்?
2. தமிழ்மொழிக்கான ஈடான கவனத்தை மலாய்மொழிப் பாடத்திற்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் செலுத்த வேண்டும்.

 

• கே.பாலமுருகன்

ஒரு தூக்குக் கைதியின்

சிறையில்

அவன் மரணத்திற்குப் பிறகு

என்ன இருக்கும்?

மௌனம்.

 

சில வருடங்களுக்கு முன்பு கோலாலம்பூரில் இருக்கும் ‘புடு சிறை’ பொதுமக்களின் பார்வைக்கு வைத்திருந்தபோது அங்குப் போக நேரிட்டது. பல ஆண்டுகளாகச் சிறை கைதிகள் வாழ்ந்து தண்டனைகளை அனுபவித்த ஒவ்வொரு சிறையையும் கடக்கும்போது விவரிக்க இயலாத ஒரு தனிமையின் கதறல் மனத்தில் அப்பிக்கொண்டதை உணர முடிந்தது.  மரணத் தண்டனை என்னைப் பொறுத்தவரை சட்டத்தின் அனுமதியுடன் செய்யப்படும் கொலையே. சட்டமும் தண்டனைகளும் ஒரு மனிதன்/ குற்றவாளி மீண்டு வருவதற்கு ஒரு உளவியல்பூர்வமான வாய்ப்பை வழங்க வேண்டுமே தவிர ஒருவனைக் கொலை செய்வது மனித உரிமை மீறலே.

இந்தச் சமூகம் குற்றவாளி எனத் தண்டிக்கும் யாராவது ஒருவரை அவருடைய தண்டனைக் காலத்திலோ அல்லது தண்டனைக்குப் பிறகோ நீங்கள் சந்தித்து உரையாடியிருக்கிறீர்களா? பத்திரிகையில் அவர்களின் செய்தியைப் படிப்பதோடு நமக்கும் அவர்களுக்கு என்ன உறவு இருந்திருக்கிறது? அதிகபட்சமாக நாம் அவர்களின் மீது ஒரு வெறுப்புணர்வைக் கொண்டிருந்திருக்கலாம். ஆனால், எத்தனையோ இரவுகளில் அவர்களின் சிறைக்குள் இருந்துகொண்டு அவர்களால் பார்க்கவியலாத இந்த உலகத்தைப் பற்றி அவர்கள் எத்தனை கற்பனை செய்து அழுதிருப்பார்கள்? அப்படிப்பட்ட மிகக் கொடூரமான சிறைச்சாலை என வரலாற்றில் சொல்லப்படும் குவாண்டனாமோ–வில் தீவிரவாதி என அடைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒருவனின் கதைத்தான் ‘Camp X – Ray’.

Peter sattaler இயக்கி கடந்த வருடம் வெளிவந்திருக்கும் மிக முக்கியமான படம் ஆகும். அநேகமாக இந்த ஆண்டில் பல விருதுகளைக் குவிக்கலாம் என எதிர்பார்க்கப்படும் படமாகும். தன்னுடைய சிறுநகரத்தைவிட்டு இராணுவத்தில் சேரும் ப்லோண்டி எனும் ஓர் இளம் பெண்ணுக்கும் Guantanamo சிறையில் 8 வருடமாக அடைப்பட்டிருக்கும் அல்கைடா தீவிரவாதி என நம்பப்படும் அலி என்பவருக்கும் இடையில் உருவாகும் ஒரு மெல்லிய நட்புதான் படத்தின் கதை. குவாண்டனமோ 1990களில் நிறுவப்பட்ட உலகின் மிகவும் கொடூரமான மனித வதைகள் நடந்த சிறைச்சாலையாகும்.

9 செப்டம்பர் சம்பவத்திற்குப் பிறகு பல இஸ்லாம் கைதிகள் அங்கு அடைக்கப்படுகிறார்கள். அதில் ஒருவர்தான் ஜெர்மனிய விரிவுரையாளர் அலி. ஆனால், திவீரவாதி என்ற அடையாளத்துடனே அங்கு 8 வருடங்களைத் தனிமையில் கழிக்கிறார். அன்பான உரையாடல்கள் இல்லாத, கவனிப்புகள் இல்லாத பெண் வாடையே இல்லாத ஒரு பயங்கர நரகமாக மாறியிருக்கிறது அவரின் அறை. ஆனால், படத்தின் முதன்மை கதைப்பாத்திரமான ப்லோண்டி எனும் இளம் பெண் அவர்களின் வருகை, அலி என்பவனின் வாழ்க்கைக்குள் சில அசைவுகளை உருவாக்குகிறது. அது நெடுங்கால இறுக்கத்தின் உடைவாக மாறி அலி மீண்டும் ஒரு மனிதனாக மாறும் தருணம். படத்தில் மனித வதைகள் காட்டப்படவில்லை. அப்படியென்றால் குவாண்டனமோ மிகவும் அமைதியில்தான் இருந்தது போன்ற ஒரு தவறான எண்ணம் எழுகிறது.

கதையில் வரும் அலி, தான் குற்றவாளி அல்ல என்றே அந்த எட்டு வருடங்களும் கத்தி கதறி சொல்லி உச்சமான மன எழுச்சிக்குப் பலமுறை ஆளாகி தன்னை வருத்திக்கொள்ளும் ஒரு பாத்திரமாக வருகின்றான். கடைசிவரை அவன் உண்மையில் அல்கைடா தீவிரவாதியா அல்லது இல்லையா என்பது படத்தில் முதன்மையாக விவாதிக்கப்ப்டவில்லை. சில நேரங்களில் தன் மீதான குற்றத்தைச் சாடும் வகையில் அமெரிக்கா இராணுவத்தைப் பழிக்கின்றான். சில சமயங்களில் தான் குற்றவாளி அல்ல என முனகுகின்றான்.

குற்றம் என்பதைவிட குற்றத்திற்கான வேர்கள் என்னவாக இருக்கும் என்பதில் இச்சமூகமும் சட்டமும் கவனிப்பதே இல்லை. இதுதான் குற்றத்திற்கு உடந்தையான ஒரு மனநிலை என நினைக்க வைக்கிறது. இச்சமூகத்திற்கு சட்டத்திற்கும் குற்றவாளிகள் தேவை. குற்றங்களை உருவாக்கி வைத்திருக்கும் சமூகம் குற்றவாளிகளைத் தேடிக் காத்திருக்கிறது. பழியைப் போடுவதற்கும் மக்களை மிரட்டுவதற்கும் குற்றவாளிகள் எப்பொழுதும் தேவைப்படுகிறார்கள். ஆகவே, ஒரு குற்றவாளி எவ்வளவுத்தான் தான் குற்றம் செய்யவில்லை எனக் கதறினாலும் அவனுடைய குரலைச் செவிமடுக்க சட்டத்திற்கோ சமூகத்திற்கோ மனமில்லை. அவை காதுகளைப் பொத்திக் கொண்டு தொடர்ந்து கருப்பு வெள்ளை என சமூகத்தைப் பிரித்துக் காட்டிவிட குற்றவாளிகளை வலை வீசித் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றன.

ப்லோண்டி அங்கு வந்த நாட்களில் முதலில் அவளை அவமானப்படுத்துகிறான். தன் மலத்தை அள்ளி அவள் மீது வீசுகிறான். அவனுடைய அந்தச் செயல் முதலில் அவளுக்குக் கோபத்தை உண்டாக்குகிறது. ஆனால், பிறகு மெல்ல அவனை அவனது 8 வருடத் தனிமைக்குள் வைத்துப் புரிந்து கொள்கிறாள். அலி அவளிடம் சதா தனக்கு ஹாரி போட்டர் நாவல் வேண்டும் எனக் கேட்கிறான். குவாண்டனாமோவில் அந்த நாவல் முன்பு இருந்ததாக வாதிடுகிறான். ஆனால், அவளுக்கு அந்த நாவல் தட்டுப்படவில்லை. அதுவே அலிக்கு மிகவும் ஏமாற்றமாக இருக்கிறது.

மிகவும் யதார்த்தமான சினிமாக இருக்கின்றது. அலியும் ப்லோண்டியும் பட்த்தில் அபாரமான நடிப்பை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள். குறிப்பாக அலியின் கதைப்பாத்திரம் அழுத்தமான நடிப்பு. ஆர்பாட்டம் இல்லாத கதையோடு பொருந்தி போகிற நடிப்பை வெளிக்கொணர்வதில் இயக்குநர் முக்கியத்துவம் பெறுகிறார்.

இறுதியில் அதுவரை ஓர் இராணுவ அதிகாரியாகவே இருக்க வேண்டும் என்கிற ப்லோண்டியின் உறுதி அலியின் முன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தளர்ந்து போகிறது. அவள் ஓர் அன்பானவளாக மாறுகிறாள். அலியை நேசிக்கிறாள். அவனது தனிமைக்குள்ளிருந்து அவனை வெளியே கொண்டு வர அவனுடன் விதிமுறைகளையும் மீறி உரையாடுகிறாள். பிறகு வழக்கம்போல ஆகஸ்ட் மாத்ததில் சில இராணுவத்தினர் இடம் மாற்றப்படுவார்கள். புதியவர்கள் அங்கு வருவார்கள். அவள் மாற்றலாகி வேறு இடம் போக வேண்டிய நிலை. இறுதி சந்திப்பில் அலி அவளிடம் சொல்கிறான் உனக்குப் பிறகு இங்கு வரப்போகும் அந்தப் புதியவர் இது போல என்னிடம் உரையாடுவார்களா எனத் தெரியவில்லை, இந்தத் தனிமை இனி பல வருடங்களுக்கு என்னை விட்டு நீங்காது என வருத்தத்துடன் கூறுகிறான்.

மறுநாள் அவள் பேருந்து ஏறி குவாண்டானமோவை விட்டுச் சென்று கொண்டிருக்கிறாள். அவளுக்குப் பதிலாகப் புதியதாக வந்த இராணுவ இளைஞன் புத்தகங்களை ஒரு தள்ளு வண்டியை வைத்து எடுத்து வருகிறான். அந்தப் புத்தக அடுக்கில் அலி தான் தேடிக்கொண்டிருந்த ஹாரி போட்டர் நாவலைப் பார்க்கிறான். அதனை வாங்கித் திறக்கின்றான். ப்லோண்டி அங்கிருந்து செல்வதற்கு முன்பாக அந்த நாவலைத் தேடி எப்படியோ கண்டடைந்து அதில் ‘அன்பான அலிக்கு – ப்லோண்டி’ என எழுதியிருக்கிறாள். எந்தப் பதற்றமும் இல்லாமல் தன் அறையில் அமர்ந்து அலி அந்த நாவலை வாசிக்கத் துவங்குகிறான். படம் நிறைவடைகிறது. என் கண்களில் வெகுநாட்களுக்குப் பின் கண்ணீர். அழ வைக்க வேண்டும் என்கிற எந்த முன்னேற்பாடுகளும் பரப்ப்பரப்பும் இன்றி படம் முடிகிற இடத்தில் நாம் அழுவோம். பட்த்தின் ஆழம் நம் மனத்தைத் தொட்டிருக்கும்.

மனித கூட்டம் எதிர்க்கொள்ளும் சிறை தனிமை என்பது எத்தனை ஈவிரக்கமற்றது என்கிற வலி மனத்தை அழுத்தும். எத்தனையோ நல்லவர்கள் இன்னமும் நம் கண்ணுக்குத் தெரியாத சிறைக்குள் இருந்து தனக்கு மட்டுமே தெரியும் உண்மைக்குள் தகித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நீதி அவர்களுக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்டிருக்கும். தீமையின் ருசி அறிந்த நிறைய பேர் வெளியில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும்போது, எந்தத் தீமையும் செய்யாதவர்கள் குவாண்டணமோ போன்ற மிகக் கொடூரமான சிறைக்குள் எரியும் நிஜத்தோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கலாம். நிச்சயம் பார்க்க வேண்டும் ஒரு படம். Camp- x-ray.

 

கைவிடப்பட்ட

ஒரு கைதியின்

அறைக்குள்ளிருந்து

ஒரு தீர்க்கமான

மௌனம்

எப்பொழுதும்

கேட்டுக் கொண்டே

இருக்கின்றது.

தன் தண்டனை காலங்களுக்குப் பிறகு ஒரு பூர்ணமான சீர்த்திருத்தம் பெற்ற ஒருவனைத்தான் சிறைச்சாலைகள் வெளியேற்றுகின்றனவா? அதில் எந்த அளவிற்கு நம்பிக்கை கொண்டுள்ளீகள்? மனித உரிமை மீறப்படும்போது குரல் எழுப்பும் சமூகமே ஜனநாயகத்தன்மையுடைய சமூகமாகும். மரணத் தண்டனையை இரத்து செய்யத் தூண்டும் ஒரு விழிப்புணர்வுமிக்க சமூகம் உருவாக வேண்டும். அதற்கான ஒரு மனப்பூர்வமான தூண்டுதலை இந்தச் சினிமா உண்டாக்குகிறது.

கே.பாலமுருகன்

இரண்டாம் சுற்றின் வெற்றியாளர் அரவின் குமாரின் கேள்விக்கான பதில்:

கேள்வி: ஜகாட் திரைப்படத்தில் ஒருவன் குற்றவாளியாக மாறுவதற்கு எந்தெந்த சூழல்கள் காரணமாக அமைகின்றது என முன்வைக்கப்படுகிறது?

பதில்: குற்றங்களின் பின்னணி ஆராயப்படுகின்றப்போது, குற்றவாளியின் பின்னணியும் ஆராயப்பட வேண்டும் என்பது ஜகாட் திரைப்படம் காட்டும் சிந்தனை. குற்றம் புரிந்தவனைச் சார்ந்திருக்கும் குடும்ப நிலை, சமுதாய நிலை ஆகியவை குற்றங்களில் ஈடுபடுவதற்கான முதன்மை காரணிகளாகத் திகழ்கின்றன என்பதை ஜகாட் படம் காட்டுகிறது. வறுமையினிருள் மெல்ல ஒளிரும் கொஞ்சம் நஞ்ச கல்வி, நம்பிக்கைகளின் குறையொளியை அணைத்துவிட்டப்பிறகு குற்றம் என்பது தவிர்க்கமுடியாத ஒன்றாக மாறுகிறது.

(குற்றவாளிகள் உருவாவதற்குக் கல்வியின் வேறுநிலை முகங்களும் ஒரு மூலக்கூறாக இருப்பதை சஞ்சய் அப்படத்தில் சொல்லியிருப்பது கவனிக்கத்தக்கது)

 

அரவின் குமார் சுங்கைப்பட்டாணியிலுள்ள அப்துல் அலிம் ஆசிரியர் வளாகத்தின் பயிற்சி ஆசிரியர். குவாந்தானில் பிறந்தவர். சினிமா என்ற கலை காட்சி ஊடகத்தைச் சார்ந்தது. எண்ணத்தையும் சிந்தனையயும் எளிதாக காண்போர் மனதில் ஏற்றக்கூடியது…இன்றைக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் தொழிற்நுட்ப விரிவும் சிந்தனை விரிவும் சினிமாவை இன்னும் முன்னுக்கு கொண்டு செல்கிறது என அழுத்தமாக நம்புகிறார். ஜகாட் திரைப்படம் மலேசியாவின் மற்ற படங்களைவிட வழக்கமாக இல்லாமல் குறைவான சமரசங்களுடன் வெளிவந்ததாலேயே அப்படம் என்னைக் கவர்ந்ததாகக் கூறுகிறார். நல்ல தீவிரமான சிந்தனைமிக்க இளைஞரான அவர் தொடர்ந்து சினிமா, இலக்கியம் என மிளிர்வார் என நம்புகிறேன். வாழ்த்துகள்.

• கே.பாலமுருகன்

‘குற்றமே பகையாக மாறலாம்’ என்கிற தெளிவான கருத்துடன் சமூகத்தை நோக்கி விரிகிற குற்றம் கடிதல் படம் பள்ளிக்கூடங்களில் இழைக்கப்படும் குற்றங்களுக்கான மையப்புள்ளியைத் தேடி விரிவாக முனைந்துள்ளது என்றே சொல்லலாம். தற்கால சூழலில் இயங்கி வரும் பள்ளிக்கூடங்கள் என்பது அடுத்த தலைமுறை சந்ததியை உருவாக்கி வெளியே அனுப்பும் தொழிற்சாலை என்பதைப் போல பல தமிழ் சினிமாக்கள் காட்ட முனைந்திருக்கின்றன. டோனி, சாட்டை, நண்பன் போன்ற படங்களைக் குறிப்பிட்டு சொல்லலாம். ஆனால், குற்றம் கடிதல் எவ்வித மாற்றுக் கருத்தையோ அல்லது எதிர்ப்பையோ விளம்பரப்படுத்தவில்லை. நேராகப் பள்ளிக்கூடத்தில் நுழைந்து வகுப்பறையில் ஓர் ஆசிரியரும் மாணவனும் சந்திக்கும் புள்ளியில் குற்றம் எப்படி இழைக்கப்படுகிறது என்பதைக் காட்டிவிட்டு நகர்கிறது.

ஒரு சினிமா உருவாவதன் பின்னணியிலுள்ள நிகழ்வு, புனைவு என இவ்விரண்டையும் ஆய்வாளர் அ.ராமசாமி ‘ஒளிநிழல் உலகம்’ எனும் தன் சினிமா கட்டுரை நூலில் விரிவாக்க் குறிப்பிட்டுள்ளார். நான் அதனை விமர்சனப்பூர்வமான பார்வையுடன் அணுகி பார்க்கிறேன். எல்லா சினிமாக்களும் ஒரு நிகழ்வை மையப்படுத்தி புனைவொன்றை உருவாக்குகிறது. புனைவு அப்படத்தின் நிகவோடு ஒட்டியும் அல்லது ஒட்டாமலும் போக வாய்ப்புண்டு. நிகழ்வு என்பது சமூகத்திலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவையாக இருக்க அதனைச் சுற்றி புனைவுகள் கட்டியெழுப்பப்படுகின்றன. ஆகவே, ஒரு திரைப்படத்தின் மையமான நிகழ்வும் அதன் தொடர்ச்சியான புனைவுகளும் ஒரு படத்தை உண்மைக்கு மிக நெருக்கத்தில் கொண்டு போய் வைப்பதாக இருக்க வேண்டும் என அ.ராமசாமி குறிப்பிடுகிறார்.
நிகழ்வும் புனைவும்

குற்றம் கடிதல் படம் உருவாக்க முனையும் நிகழ்வு என்பது ஓர் ஆசிரியர் அடித்தட்டு வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த மாணவனின் பாலியல் தொடர்பான அறியாமையைச் சகித்துக் கொள்ள முடியாமல் அறைந்துவிடுகிறார். இச்சம்பவம்தான் படத்தின் நிகழ்வு. இதனையொட்டியே கதை மேற்கொண்டு நகர்கிறது. மொத்த படத்தையுமே தொய்வின்றி பரப்பரப்புடன் நகர்த்த இயக்குனர் அந்த வகுப்பறை நிகழ்வை உருவாக்குகிறார். குற்றம் கடிதல் படத்தின் புனைவு என்றால் மெர்லின் குற்றம் இழைத்தவுடன் நிகழ்வு நடந்த இடத்திலிருந்து துரத்தியடிக்கப்படுகிறாள்; அம்மாணவனின் தாயிடமிருந்தும் அவனுடைய சமூக மக்களின் கோபத்திலிருந்தும் தப்பித்து ஓடுகிறாள் என்பதே ஆகும். பிரம்மா படத்தின் மூலம் சொல்ல நினைத்த கருத்துடன் மற்ற அனைத்து சம்பவங்களும் மையத்தைவிட்டு விலகாமல் ஈடு கொடுத்துக் கதையை முன்னெடுத்துச் சென்றிருக்கின்றன.

இப்படத்தில் மெர்லின் எனும் ஆசிரியர் குற்றம் இழைப்பதற்குக் காரணமாக இருப்பது பள்ளிக்கூடங்களில் கவனப்படுத்தப்படாமல் இருக்கும் பாலியல் குறித்தான புரிதலின்மையே ஆகும் என இயக்குனர் சமூகத்தின் முன் குற்றச்சாற்றாக வைக்கிறார். இக்கருத்தைத் தாங்கிக் கொண்டே படம் மெர்லின் அம்மாணவனை அறையும் சம்பவத்தை உருவாக்குகிறது. அது வெறும் தண்டனை மட்டுமல்ல. வகுப்பறைகளில் எத்தனையோ தண்டனைகள் இன்று வழக்கத்தில் இருக்கின்றன. நாற்காலியின் மீது ஏறி நிற்க வைத்தல், தரையில் முட்டியிடப் பணித்தல், புத்தகத்தைத் தலையில் கவிழ்த்து நிற்க வைத்தல், திடலைச் சுற்றி ஓட வைத்தல், அறைதல், பிரம்பால் அடித்தல், காதைப் பிடித்துத் திருகுதல் எனச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால், இத்தண்டனைகளின் பின்னணியில் பெரிதாக ஒன்றும் இருக்காது. அதுவொரு சம்பவமாகக் கடந்து சென்றுவிடும். வீட்டுப்பாடங்கள் செய்யாமைக்கான ஒரு தண்டனை அவ்வளவே. ஆனால், குற்றம் கடிதல் படத்தில் மெர்லின் வழங்கும் தண்டனைக்குப் பின்னணியாக இருப்பது ஓர் ஆசிரியரும் மாணவனும் பாலியல் தொடர்பான புரிதலில் வேறுப்பட்டு நிற்பதுதான்.

படம் முன்னெடுக்கும் விவாதம்

2015ஆம் ஆண்ற்கான சிறந்த படம் என்கிற தேசிய விருதை வென்ற ‘குற்றம் கடிதல்’ பாலியல் கல்வி எனும் ஒரு மைய இழையை பிடித்துக் கொண்டு இச்சமூகத்தின் எளிய மனிதர்களாய் இருக்கும் ஆசிரியர்களையும் பெற்றோர்களையும் கல்வியையும் விவாதித்துள்ளது. தற்போது வெளிவரும் பெரும்பான்மையான சினிமா எதையும் விவாதிப்பதில்லை. ஆனால், எல்லாவற்றையும் விமர்சிக்கவும் தீர்ப்பு வழங்கவும் தயாராக இருக்கின்றன. குற்றம் கடிதல் கல்வி உலகை விவாதிக்க முயல்கிறது. படம் முடிவடையும்போது தீர்ப்பை நம் கையில் விட்டுச் செல்கிறது. சமூகத்தையும் கல்வியையும் விமர்சிக்கவும் விவாதிக்கவும் ஒரு பார்வையாளனை அப்படம் தயார் மட்டுமே படுத்துகிறது. அதற்கான அனுபவத்தை அப்படத்திலிருந்து அவன் பெறுகிறான். ஒரு சினிமா தன் பார்வையாளனுடன் கொள்ளும் உறவு அவனுக்குத் தொடர்ந்து சிந்திக்கவும் முடிவு எடுக்கவும் ஓர் இடைவெளியை விடுவதாக இருக்க வேண்டும். மூன்று மணி நேரம் அவனுடைய மூளையைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு அடிமையாக்கும் நிலைக்கு ஆளாக்கக்கூடாது. இன்று மாஸ் கதாநாயகர்களின் படம் தன் பார்வையாளனைச் சிந்திக்க விடுவதில்லை. அவனுக்கு எது மகிழ்ச்சி; அவனுக்கு எது தேவை என்பதை அப்படமே முடிவு செய்து தீர்ப்பை மட்டும் வழங்குகிறது.

குற்றம் கடிதல் நம்மை விவாதிக்கத் தூண்டும் சினிமா. வழக்கமான சினிமாத்தனங்களைத் திணித்து நம்மை முடக்காமல் ஓர் அறிவார்ந்த நிலையில் விவாதிக்க வேண்டிய ஒன்றை உடைத்து எளிமையாக்கி பாமரனும் சிந்திக்க வழிவிடுகிறது. இத்தன்மைக்காகவே அப்படத்திற்குத் தேசிய விருது கொடுத்தமைக்கு மகிழ்கிறேன். கதையோட்டத்தில் வெளிப்படும் சின்ன விசயம்கூட பார்வையாளனுக்குப் புரிந்துவிட வேண்டுமென்று எளிமையான காட்சிப்படுத்துதலின் வழி அல்லது வசனங்களின் வழி கதையை நகர்த்தியுள்ளார்கள்.

இரண்டு வகையான விவாதங்களைப் படம் தூண்டிவிடுகிறது. அவை இரண்டும் நவீன சமூகம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியதாகும். ஒன்று இதுவரை தமிழ் சினிமா அதிகம் கவனப்படுத்தத் தவறிய பாலியல் கல்வி குறித்தான ஒரு கருத்தாடல். பாலியல் சிக்கல்கள் பற்றி தமிழ் சினிமா விவாதித்தைவிட பாலியல் தொடர்பான அபத்தான தீண்டல்களை முன்னெடுத்ததுதான் அதிகமாகும். பெண்ணுடலை ஒரு மலிவான நுகர்வுப்பொருளாகக் காட்டியே பழக்கப்பட்ட தமிழ் சினிமா பாலியல் தொடர்பான சிக்கல்கள்களையும் அதன் தொடர்ச்சியான உடல் சார்ந்த வன்முறைகளை ஆங்காங்கே சில படங்களில் கவனப்படுத்தியுள்ளது. வழக்கு எண் 18/9, நான் மகான் அல்ல, பருத்தி வீரன் போன்ற சில படங்களில் பாலியல் தொடர்பான சிக்கல்கள் ஓரளவிற்குக் கவனமாகக் கதைக்குள் மறைத்து வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

குற்றம் கடிதல் அதனை நேரடியான விவாதமாகக் கதைக்குள் புகுத்துகிறது. மெர்லின் தன் திருமணம் முடிந்து பள்ளிக்கு வருகிறார். அப்பொழுது பள்ளியின் ஆசிரியர் அறையில் அமர்ந்திருக்கும் ஆசிரியர்களுக்கிடையே பாலியல் கல்வி ஆரம்பப்பள்ளியில் அவசியமா என்கிற விவாதம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு பெண் ஆசிரியர் ஆசிரியர்களாகிய நாம்தான் பாலியல் கல்வியை முறையான போதனையின் மூலம் மாணவர்களிடம் கொண்டு போக முடியும் என வாதிடுகிறார். ஆனால், பள்ளியில் பணியாற்றும் மூத்த ஆசிரியர் பாலியல் கல்வி இப்பொழுது அவர்களுக்கு அநாவசியம் என மறுக்கிறார். பிஞ்சியிலேயே பழுத்துவிடும் இவர்களுக்குப் பாலியலை நாமே சொல்லிக் கொடுத்தால் அபத்தமாகிவிடும் என முறையிடுகிறார். அதற்குப் பிறகு படம் சட்டென கதைக்குள் நுழைந்து நகர்கிறது. பள்ளியில் நடந்த பாலியல் தொடர்பான அவ்விவாதங்கள் கதைக்குள் ஒரு சாதாரண சம்பவமாக மட்டுமே வந்தாலும் தொடர்ந்து கதைக்கு வலுக்கொடுத்து முன்னகர்த்துகிறது. ஒரு பார்வையாளன் அதனைப் பொருட்டாகக் கருதிவிடாமல் போய்விடக்கூடாது என்பதற்காகவே தெளிவாகப் படத்தின் தொடக்கத்திலேயே ஆசிரியர்கள் பாலியல் கல்வியின் தேவை குறித்துப் பேசுவதைப் போன்ற காட்சியை இயக்குனர் படமாக்கியுள்ளார்.

வகுப்பறையில் நடந்த சமபவம்

ஆசிரியர் மெர்லினிடம் மாணவி ஒருத்தி செழியன் வகுப்பு மாணவிக்குப் பிறந்தநாள் வாழ்த்தைச் சொல்லி முத்தம் கொடுத்துவிட்டதாகப் புகார் கூறுகிறாள். அதனைக் கேட்ட மெர்லின் செழியனை அழைத்து அப்படியெல்லாம் பெண்களுக்கு முத்தம் கொடுக்கக் கூடாது என அறிவுரைக்கிறார். ஆனால், செழியன் உங்களுக்குப் பிறந்தநாள் என்றாலும் நான் முத்தம் கொடுப்பேனே எனச் சொல்கிறான். செழியன் அப்படிக் கூறியதும் வகுப்பிலுள்ள மொத்த மாணவர்களும் சிரிக்கிறார்கள். முத்தம் அத்தனை ஆபாசமானதா? அல்லது ஓர் ஆசிரியருக்கு முத்தம் கொடுப்பேன் என மாணவன் ஒருவன் சொல்தற்குப் பின்னணியில் என்ன அபத்தம் இருந்துவிடப் போகிறது?

எல்லாமே புரியாமை, அல்லது புரிதலில் உள்ள சிக்கல் என்றே அடையாளப்படுத்த வேண்டும். உடனே கோபப்பட்டு மெர்லின் செழியனை அறைய ஏற்கனவே தலையில் பிரச்சனை இருந்த செழியன் மயங்கி சுயநினைவை இழக்கின்றான். அதன் பிறகு மெர்லின் குற்றவாளியாகக் கதைக்குள் நிறுத்தப்படுகிறாள். அவள் அறைந்ததால்தான் அவன் சுயநினைவை இழந்தான் என்பது உண்மை இல்லை என நிரூபிக்கப்பட்ட போதும் மெர்லின் தானாகவே வந்து ஒரு மாணவனைத் தண்டிப்பது குற்றம் என ஒப்புக் கொள்கிறார். ஆனால், மெர்லினின் அந்தக் கடைசி காட்சி வசனம், படம் முன்னெடுக்க நினைத்த ஆழமான கருத்தை விட்டு சட்டென விலகி நிற்க வைக்கிறது. பாலியல் தொடர்பான புரிதலில் வகுப்பறையில் ஏற்பட்ட சிக்கல்தான் குற்றம் கடிதல் தனக்குள் வைத்திருக்கும் கல்வி உலகம் கவனிக்க வேண்டிய கருத்தாடலாகும். ஆனால், மொத்த உழைப்பையும் போட்டு நகர்ந்த படம் இறுதி காட்சியில் ஓர் ஆசிரியருக்குத் தாய்மை வேண்டும்; மாணவர்களை அடிக்கக்கூடாது என்கிற வழக்கமான அறிவுறுத்தலுக்கு இடைவெளிவிட்டுச் செல்வதாக நான் நினைக்கிறேன்.

ஒரு பொது பார்வையாளன் பாலியல் தொடர்பான கல்வி ஒரு மாணவனுக்கு அவசியம் என இப்படத்தின் மூலம் புரிந்து கொள்ள அக்கடைசி காட்சி இடையூறாக இருப்பதாக உணரப்பட்டாலும் குற்றம் கடிதல் இக்காலக்கட்டத்தின் அவசியமான சினிமாவாகும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. செழியனை அடித்த பிறகு அங்கிருந்து பள்ளித்தலைமை ஆசிரியரால் வெளியூருக்கு அனுப்பப்படும் மெர்லின் தான் செய்த குற்றத்தை நேருக்கு நேர் சந்திக்கத் தயாராகிறார். சட்டென பேருந்துலிருந்து இறங்கி அவளும் அவளுடைய கணவனும் லாரியில் ஏறி மீண்டும் செழியன் சேர்க்கப்பட்டிருக்கும் மருத்துவமனைக்கு வருகிறார்கள். அதுவரை தகித்துக் கொண்டிருந்த செழியனின் அம்மாவின் ஆழ்ந்த சோகமும் கோபமும் மெர்லினின் குற்ற உணர்ச்சியும் பயமும் இக்காட்சியில் ஒன்றுக்கொன்று சந்திக்கின்றன. அங்கொரு ஆர்பாட்டமும் தண்டித்தலும் நடக்கப் போகிறது என அழுத்தமான அனுமானங்களை உருவாக்கும் அக்காட்சி அதற்கு நேர்மறையாக நின்று மெர்லின் செழியனின் தாயின் மடியில் விழுந்து அழுவதாக முடிகிறது. சத்தமில்லாமல் ஒரு மன்னிப்பு அங்கே நடந்துவிடுகிறது. புரியாமைலிருந்து மீண்டு வந்து செழியன் கொடுப்பதாகச் சொன்ன முத்தத்திற்குப் பின்னணியில் உள்ள தாயுணர்வை மெர்லின் கண்டடைகிறாள்.

தான் இழைத்துவிட்ட குற்றத்திலிருந்து தப்பிக்க நினைப்பதும் ஓட நினைப்பதும் நமக்கே பாதமாகிவிடும். குற்றத்தைத் தைரியமாகச் சந்திப்பதும் மன்னிப்பின் முன்னே மண்டியிடுதலும் மனிதாபிமானத்தை உருவாக்குகிறது. குற்றம் கடிதல் படம் பல எளிய மனிதர்களின் கதை. அவர்களுடன் பயணித்து மானுடத்திற்குத் தேவையான பல கருத்துகளைச் சிந்திக்க வைக்கிறது.

• கே.பாலமுருகன்

(நன்றி: அம்ருதா டிசம்பர்)

கடந்த புத்தகப் பரிசு போட்டிக்கு 6 பதில்கள் கிடைக்கப்பெற்றன. அதில் ச.நாகேன் அவர்களின் பதில் ஜகாட் திரைப்படத்தின் சாரத்தைச் சொல்வதாக அமைந்திருந்தது.  ஜகாட் திரைப்படம் மூன்றாம் வாரத்தை நோக்கி திரையரங்குகளில் திரையிடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. உள்ளூர் சினிமாவை ஆதரிப்பதன் மூலம் இங்கு நல்ல படைப்பாளிகள் எதிர்காலத்தில் உருவாவர்கள். ஆகவே, இன்னும் ஜகாட் திரைப்படத்தைப் பார்க்காதவர்கள் கீழ்கண்ட திரையரங்குகளில் போய் பார்க்கலாம்.

 

இரண்டாம் சுற்றுக்கான கேள்வி:

1. ஜகாட் திரைப்படத்தில் ஒருவன் குற்றவாளியாக மாறுவதற்கு எந்தெந்த சூழல்கள் காரணமாக அமைகின்றது என முன்வைக்கப்படுகிறது?

 

பதில்களை மின்னஞ்சல் முகவரிக்கோ அல்லது முகநூலிலோ பகிரலாம்.

bkbala82@gmail.com

facebook: https://www.facebook.com/balamurugan.kesavan.7

• கே.பாலமுருகன்

 

சிரிப்பது கடினமாக மாறிவிட்ட, சிரிப்பது வெட்கப்படும் ஒன்றாக மாறிவிட்ட ஒரூ சூழலில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். எனக்கு தெரிந்து என் அப்பா அவரது கடைசி சில ஆண்டுகள் சிரிக்கவே மறந்திருந்தார். ஒருமுறை கூட அவர் எதற்காகவும் சிரித்துப் பார்த்ததில்லை. எப்பொழுது வாழ்க்கை அவரிடமிருந்து சிரிப்பைப் பிடுங்கியிருக்கும் என்பதை அறியவே முடியவில்லை. எந்தச் சூழல், எந்தத் தருணம், எந்தச் சம்பவம் அவர் சிரிப்பை வெறுக்கக் காரணமாக இருந்திருக்கும் எனத் தெரியாமலே போய்விட்டது.

‘சிரிப்போம் வாருங்கள், சிந்திப்போம் வாருங்கள்’ என்ற ஒரு நிகழ்ச்சிக்காகச் சமீபத்தில் வேறு ஒரு காரணத்திற்காகப் போயிருந்தேன். நுழைவு கட்டணம் 30 ரிங்கிட். நிகழ்ச்சியில் பிரபலமான ஒரு பேச்சாளர் வந்திருந்தார். ஆங்காங்கே கொஞ்சம் வடிவேலுவின் நடையையும், கணவன் மனைவி குறித்தான கொஞ்சம் நகைச்சுவையையும் சேர்த்து மக்களைச் சிரிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தார். அதுவரை சிரித்துக் கொண்டிருந்த பார்வையாளர் ஒருவர் எதற்காகவோ அம்மண்டபத்தைவிட்டு வெளியே வந்தார். சட்டென அவர் முகத்திலிருந்த சிரிப்பு காணாமல் போனது. மீண்டும் முகத்தைக் கடுகடுவென வைத்துக் கொண்டு யாரிடமோ கத்திப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். வெளியே இருந்த என்னை எதிர்க்கொண்ட போதும் அவரிடம் சிரிப்பு இல்லை. மீண்டும் உள்ளே சென்றதும் சிரிக்கத் துவங்கினார். இச்சம்பவம் என்னை மிகவும் பாதித்தது. அவரிடமிருந்து சிரிப்பை வரவழைக்க அவரிடமே 30 ரிங்கிட் வாங்க வேண்டியிருக்கிறது.

30 வெள்ளிப் பணம் செலுத்திவிட்டு வயிறு வலிக்கச் சிரித்துவிட்டு மீண்டும் தன் பழைய வாழ்க்கைகுள் நுழைந்து கொள்ளவே எல்லோரும் விருப்பப்படுகிறார்கள். வாழ்க்கையின் மிக வேகமான ஒரு சக்கரத்திற்குள் மாட்டிக் கொண்டவரகள் எப்பொழுது  உண்மையாகச் சிரித்திருப்பார்கள்? அப்படிச் சிரிப்பவர்களின் சிரிப்பு எப்படி இருக்கும்? தெரியவில்லை. ஆனால், ஏதோ சிரிப்பு வரும்போது சத்தமாகச் சிரிக்கப் பல நேரம் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சத்தமான சிரிப்பு குறிக்கோளை முதுகில் கட்டிக் கொண்டு ஓடுபவர்களின் தியானத்தைக் களைத்துவிடுகிறது. சிரிக்கத் தெரியாதவர்களின் கோபத்தைக் கிளறுகிறது; சிரிப்பதற்கும் நடத்தைக்கும் தொடர்பிருப்பதாக நம்பிக் கொண்டிருப்பவர்களின் எரிச்சலை அதிகப்படுத்துகிறது; எதிரிகளின் பொறாமைகளைத் தூண்டுகிறது. சிரிப்பது அத்தனை பெரிய குற்றமாக விரிந்து நிற்கிறது.

ஒருமுறை, பரீட்சை மண்டபத்தில் சிரிப்பு வந்துவிட்டது. அப்பொழுது நான் ஆறாம் படிவம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆப்பிளைச் சாப்பிட்டு வகுப்பில் திட்டு வாங்கிய ஒரு நண்பனின் நினைப்பு அப்பொழுது எப்படி வந்தது எனத் தெரியவில்லை. ஆனால், நிச்சயம் அந்த நினைப்பு எப்பொழுது வந்தாலும் என்னால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியாது. சிரிப்பதற்கான நரம்பு மண்டலம் ஏதாவது உடலில் இருந்தால் நிச்சயம் அந்த நரம்பிலிருந்து அந்த ஆப்பிள் சம்பவத்தை அறுவை சிகிச்சை செய்து எடுக்கச் சொல்லிவிட்டிருப்பேன். அமைதியான ஒரு சூழலில் வெடி சிரிப்பைக் கேட்டதுண்டா? அன்று எல்லோரும் கேட்டு அதிர்ந்துவிட்டார்கள். பிறகென்ன? சிரிப்புப் பிறரிடம் தண்டனை பெறச் செய்யும் எனத் தெரிந்து கொண்டேன்.

அம்மா எனக்கு 10 வயது இருக்கும்போது சீனனைக் கல்லெறிந்தற்காக ஏசிக் கொண்டிருந்தார். அப்பொழுது அவருடைய முகம் கொஞ்சம் நகைச்சுவையாக இருந்ததற்கு நான் என்ன செய்ய முடியும்? அம்மாவிற்குக் கோபப்படவே தெரியாது. அப்படி அவர் கோபப்பட்டாலும் அது பொய்யாகவே இருக்கும். எங்கே நான் சேட்டைகளைத் திரும்பி செய்துவிடுவேன் என்ற பயத்திலேயே பொய்யாகக் கோபப்படுவார். அல்லது அப்பாவிடம் அடிவிழும் எனப் பயந்து அதற்கு முன்னாலேயே அவர் கடுமையாக நடந்து கொள்வதைப் போல நடிப்பார். அப்படி அன்று அம்மா ஏசும்பொழுது எனக்கு சிரிப்பு மட்டுமே வந்தது. தரையில் விழுந்து கட்டுப்படுத்த முடியாமல் சிரித்தேன். அப்பொழுது சட்டென நடு முதுகில் விழுந்த அடியை இன்னும் மறக்க முடியவில்லை. என் பெரிய அக்கா. அம்மா சொல்வதைக் கேட்காமல் அப்படி என்ன சிரிப்பு எனக் கடிந்து கொண்டார். சிரிப்பது தவறென உரைத்தது.

யாராவது தீவிரமாக நமக்கு அறிவுரை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போது சிரிப்பு வந்தால் எப்படி இருக்கும்? அதுவொரு பயங்கரமான இக்கட்டான நிலை. சிரிப்பைச் சமாளிக்க முடியாமல் உதட்டின் வழியாகக் கசிந்து சிரித்துவிடும்போது அவர்கள் நம்மிடமிருந்து நட்பை முறித்துக் கொள்வதும் நடந்துள்ளது. ஆகவே, அறிவுரை கேட்கும்போது சிரிக்கக்கூடாது. சமூகத்தில் இப்படிச் சிரிக்கக்கூடாது என்பதற்குப் பல விதிகள் உண்டு. இப்படிப்பட்ட சிரிக்கக்கூடாது என்பதற்காக விதிகள் நிரம்பிய சமூகத்தில் எப்படி ஒரு மனிதன் சிரிப்பான்? பணம் கொடுத்து ஓர் அரங்கை நோக்கி சிரித்துவிட்டு வந்துவிடுகிறான். அல்லது பலநாள் அடக்கப்பட்ட தன் சிரிப்பை ஏதோ ஒரு சினிமாவின் மூலம் சிரித்து வெடித்து வெளிப்படுத்துகிறான். அது ஒரு சாதாரண காட்சியாகக்கூட இருக்கலாம்.

எதார்த்தமான சம்பவங்களை நினைத்து சிரித்த காலம் போய், சிரிப்பதற்காக ஒரு சம்பவத்தை உருவாக்கும் நிலைக்கு வந்துவிட்டோம். முகம் தெரியாதவர்களிடம் நம் சிரிப்பைச் செலவு செய்ததில்லை. எதிரில் வரும் ஒருவரிம் சிரிக்கத் தயங்குகிறோம். சிரிப்பைச் சேமித்து சேமித்து அது உள்ளுக்குள் பெருகி வழிந்து கரைந்தும் விடுகிறது. 1906 ஆம் ஆண்டில் ‘ப்ரேட் கார்னோ’ நகைச்சுவை நிறுவனத்தில் சார்லி சாப்லின் சேரும்போது வாழ்க்கையில் வெறும் தோல்விவையை மட்டுமே ருசித்தவராக இருந்தார். நடிகனாக வேண்டும் என்ற அவருடைய ஆசை சிதைந்த தருணத்திலிருந்து நகைச்சுவையை ஏற்கிறார். அத்தனை வலிகளுடன் ஏழ்மையின் தகிப்பை சுகித்தப்படி மேடையில் ஏறி அத்தனை பேரையும் சிரிக்க வைக்கிறார். சிரிப்பு ஓர் ஆன்மீகமல்லவா? அதை ஏன் வெறுக்கிறோம்? நமக்குள் ஒரு சார்லி சாப்லின் இருக்கிறான். எந்தச் சோகத்திலும் சிரிக்கத் தெரிந்தவன். அவனைக் கொன்று விடாதீர்கள்.

• கே.பாலமுருகன்

“சட்டையெல்லாம் சாயத்துடன், வியர்வை வடிந்து கொட்டும் முகத்துடன், கருவடைந்த கண்களுடன் பள்ளிக்கூடத்தில் நீங்கள் ஒருவரை சந்தித்தால் அவர் தோட்டக்காரர் என நினைத்துவிடாதீர்கள். அவர்கள் ஆசிரியராகக்கூட இருக்கலாம்.”

வருடம் தொடங்குவதற்கு முன்பே தன் விடுமுறையிலோ அல்லது விடுமுறையின் இறுதியிலோ தனக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் வகுப்பறைக்குச் சாயம் பூசி, ஜோடித்து, அதற்கான அனைத்து வேலைகளையும் செய்து புதுப்பித்தல் பணியை மேற்கொள்வது ஆசிரியர்கள்தான். மேலும், பல பள்ளிகளில் அக்குறிப்பிட்ட ஆசிரியர்களே தனது சொந்த பணத்தைச் செலவிட்டு ஒரு வகுப்பறையை உருவாக்குகிறார்கள்.

நாம் வேலை செய்யும் அலுவலகத்தை நம் சொந்த செலவில்தான் புதுப்பிக்கிறோமா? ஆனால், தனக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் வகுப்பறையைத் தன் சொந்த செலவில் சொந்த உழைப்பில் உருவாக்குவதுதான் ஆசிரியரின் பணியாக இருக்கின்றது. 7 லீட்டர் சாயம் ரிங்கிட் மலேசியா 35.00 வெள்ளியாகிறது என்றால் ஒரு வகுப்பறைக்கு 7 லீட்டருக்கு மேலேயே தேவைப்படும் சூழல் உண்டு. ஆசிரியர்கள் காலாட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் எனச் சொல்லும் அத்தனை பேரும் வருட இறுதியில் அவர்கள் வகுப்பறையைச் செதுக்கும் உழைப்பை ஒருமுறை வந்து கவனியுங்கள்.

அதுவும் இந்த முறை 21 ஆம் நூற்றாண்டுக்கேற்ப வகுப்பறையை வித்தியாசமாக உருவாக்கப் பல ஆசிரியர்கள் விடுமுறைக்கே செல்லாமல் ஒவ்வொரு கணமும் வகுப்பறையை உருவாக்குவதிலேயே கவனம் செலுத்தி வருகின்றனர். இதைத் தியாகம் எனச் சொல்லிக்கொள்ளவில்லை. ஆனால், இதை ஒரு பணிச்சுமையாக நினைக்காமல் முகம் சுழிக்காமல் நம் பிள்ளைகள் நல்ல சூழலில் படிக்க வேண்டும் எனும் சிந்தனையுடன் மேற்கொள்ளப்படும் நடவடிக்கை எனப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பள்ளியின் முதல் நாளில் உங்கள் பிள்ளைகளை வகுப்பறையில் விடும்போது ஒரு முறை அங்கு வீசும் சாயத்தின் வாசத்தையும் அதனூடாக வீசும் ஆசிரியர்களின் வியர்வையின் வாசத்தையும் முகர்ந்து பாருங்கள்.

பாராட்டப்பட வேண்டிய விசயங்கள்:

ஒரு சில பள்ளி நிர்வாகம் ஆசிரியருக்குத் துணையாகச் சில தோட்டக்காரர்களை நியமித்து வகுப்பறை உருவாக்கும் பணியை மேற்கொள்கிறார்கள். ஆசிரியர்கள் திட்டமிட அதற்கான வேலைகளைச் செய்யப் பணியாளர்களைப் பள்ளி நிர்வாகம் தருகிறது. உண்மையில் அதுபோன்ற நிர்வாகத்தைப் பாராட்ட வேண்டும்.

அடுத்து, வகுப்பறையை உருவாக்கும் செலவில் சில பள்ளி நிர்வாகம் கொஞ்சம் அல்லது பாதியை ஏற்றுக்கொள்கிறது. அனைத்து ஆசிரியர்களும் பணக்காரர்கள் அல்ல; பலரும் நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களே என்கிற எண்ணம் அப்பள்ளி நிர்வாகத்திற்கு உண்டு. தன்னிடம் வேலை செய்யும் பணியாளர்களைப் புரிந்து கொள்வதின் மூலம் ஒரு நிர்வாகம் சிறந்த தலைமைத்துவப்பண்பைப் பெறுகிறது என்றே நினைக்கிறேன். இதையும் நிச்சயம் நாம் பாராட்ட வேண்டும்.

இன்னும் சில பள்ளிகளில் தலைமை ஆசிரியர்களே இறங்கி ஆசிரியர்களுக்கு உதவுகிறார்கள். சோஷலிசம். ஏற்ற தாழ்வற்ற தலைமைத்துவம். பாராட்டப்பட வேண்டிய உதாரணமாகும். ஆண்டு முழுவதும் ஓர் ஆசிரியரின் உண்மையான உழைப்பைப் பெற ஒரு நிர்வாகம் தட்டிக் கொடுத்து வேலை பெறும் உத்தியையும் அங்கீகரிக்கும் மனத்தையும் பெற்றிருக்க வேண்டும். இல்லையேல் எவ்வளவு போராடினாலும் ஆசியர்களுக்கும் நிர்வாகத்திற்கும் ஓர் இடைவெளி இருந்து கொண்டிருக்கவே செய்யும்.

• கே.பாலமுருகன்

வருடம்தோறும் புத்தாண்டு கொண்டாட்ட உணர்வெல்லாம் இருந்ததில்லை. ஆனால், நம்மைத் தாண்டி ஓராண்டு நகர்ந்து போகையில் அவ்வருடத்தில் என்னவெல்லாம் நடந்தது, அவ்வருடத்தில் யாரையெல்லாம் சந்தித்தோம், கிடைத்த புதிய நட்பு, பார்த்தப் படங்கள் என அசைப்போடத் தோன்றும். அவ்வருடத்தை மீட்டுரணாமல் அடுத்த ஆண்டை நோக்கி பயணிக்க இலகுவாக இருக்காது.

ஒரு பக்கத்தைத் திருப்புவதைப் போல சட்டென 2015ஆம் ஆண்டு முடிந்துவிட்டது. இத்தனை வேகமாக நகர்ந்த வருடம் என் வாழ்வில் இதற்கு முன் இருந்ததேயில்லை. எதை முறையாகத் திட்டமிட்டேன் என நினைவில் இல்லை. ஆனால், திட்டமிடாமல் நடந்ததுதான் ஏராளம் இருக்கின்றன. எதிர்ப்பாராத பயணங்கள் மட்டுமே ஞாபகத்தில் நிலைக்கின்றன.

2015ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்த என் நூல்கள் ஒரு பார்வை:

1. மலேசியத் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கான ‘அற்புதத் தீவும் அதிசயக் காலணியும்

 

டிசம்பரில் எழுதி முடித்து ஜனவரியில் வெளிவந்த இந்தக் கட்டுரை நூல் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்று இவ்வாண்டு நவம்பர்வரை தொடர்ந்து விற்கப்பட்டன. ஆண்டு முழுவதும் விற்கப்பட்ட நூல் இது. 6000 பிரதிகள் அச்சிட்டு விற்பனையாளர்களின் மூலம் பல மாநிலங்களுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டது. பல தமிழ்ப்பள்ளி ஆசிரியர்களும் பெற்றோர்களும் தனிப்பட்ட முறையில் இந்த நூல் மாணவர்களுக்கு உதவியாகவும் வழிகாட்டியாகவும் இருந்ததாகக் குறிப்பிட்டார்கள். எத்தனையோ மெதுப்பயில் மாணவர்கள் இந்த நூலின் வழி பயனடைந்திருப்பது அவர்களுக்கும் பள்ளிக்கும் தெரியும். ஆகையால், எனக்கு அதன் மூலம் மகிழ்ச்சியே.

 

2. மோகினி மலையின் இரகசியமும் பாழடைந்த மாளிகையும்- சிறுவர் நாவல் பாகம் இரண்டு

மர்மக் குகையும் ஓநாய் மனிதர்களும் எனும் சிறுவர் மர்ம நாவலின் இரண்டாம் பாகமாக இந்த நாவல் வெளியீடு கண்டது. 10ஆம் திகதி மே மாதத்தில் இந்தச் சிறுவர் நாவலைக் கோலாலம்பூர் சோமா அரங்கத்தில் செம்பருத்தியின் ஏற்பாட்டில் வெளியீடு செய்தேன். வழக்கறிஞர் திரு.பசுபதி அவர்கள் தலைமை தாங்கி நூலை வெளியீடு செய்து வைத்தார். இந்த நாவலையொட்டி ஒரு வாசகர் கடிதம் எழுதும் போட்டியையும் அறிவித்திருந்தேன். 10 கடிதங்கள் மட்டுமே வந்திருந்தன. ரவாங் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவியான சர்மிதாவின் கடிதமே என்னைக் கவர்ந்ததாக அமைந்திருந்தது. அம்மாணவி சிறுவர் நாவலை 100 தடவைக்கு மேல் வாசித்ததாக அவளின் பெற்றோர் சொல்லும்போது ஆச்சர்யமாக இருந்தது. இந்த ஆண்டில் சிறுவர் நாவலின் மூலம் பல மாணவர்களின் மனத்தைக் கவர்ந்ததே எனக்கு பெரும் மகிழ்ச்சி. இன்னும் 10 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இலக்கியத்தை விரும்பும் வாசிக்க ஆர்வப்படும் ஒரு தலைமுறையை உருவாக்க முடியும் என நம்பிக்கையை இவ்வருடம் எனக்குக் கொடுத்தது.

 

3. ஆப்பே கடையில் நடந்த 236ஆவது மேசை உரையாடல்

 

மலேசியாவில் வெளிவந்த தமிழ் நாவல்களில் மிக நீளமான தலைப்பைக் கொண்ட நாவல் இதுதான் என எழுத்தாளர் அ.பாண்டியன் குறிப்பிட்டார். வெகுநாட்கள் என் மனத்தில் ஊறிக்கிடந்த ஒரு கதைக்கரு இந்த நாவல். புறம்போக்குவாசிகளாக அலைந்து திரிந்த மலேசிய இந்திய விளிம்புநிலை வாழ்க்கையை ஓரளவிற்காவது பதிவு செய்ததில் திருப்தி. இதனையே விரித்து ஒரு முழு நாவலாக எழுதத் திட்டமுண்டு. அதற்கான ஒரு பயிற்சியாக இந்தக் குறுநாவலைக் கருதுகிறேன். இந்தக் குறுநாவலுக்கான முகப்பு ஓவியத்தைப் புகைப்படமெடுக்க நானும் நண்பர் ஹென்றியும் சிமிலிங் பழைய சீனப் பட்டணத்திற்குச் சென்றது மறக்க முடியாத அனுபவமாகும்.

மேற்கண்ட மூன்று நூல்களை மட்டுமே 2015ஆம் ஆண்டில் கொண்டு வர முடிந்தது. ஆப்பே நாவல் சிறுவர்களுக்குரியது அல்ல. இருப்பினும் இதுவரை 600 பிரதிகள் விற்க முடிந்ததே மகிழ்ச்சி. பெரும்பாலும் நம் சமூகத்தினர் வாசிப்பது அரிதாகும். தொலைக்காட்சி தொடர்கள் வந்த பிறகு வாசிப்பு முற்றிலும் அந்நியமாகிவிட்ட சூழலில் நூல்கள் வாங்கப்படுவது அரிதான செயலாகிவிட்டது.

2015ஆம் ஆண்டில் நான் வாசித்த நூல்களில் என்னைக் கவர்ந்தவை:

1. அ.முத்துலிங்கத்தின் சிறுகதை தொகுதி ‘பிள்ளைக் கடத்தல்காரன்’

 

அங்கதமான தொனியில் ஆழமான விசயத்தைப் பேசக்கூடியவர் அ.முத்துலிங்கம். கனடா வாழ்வின் அபத்தங்களைத் தன் கட்டுரைகள், கதைகளின் வழி நிறைய பதிவு செய்திருக்கிறார். எந்த அலட்டலுமில்லாத இயல்பாக ஒலிக்கும் அவருடைய நகைச்சுவை உணர்வு சட்டென நம்மை ஈர்த்துவிடும். ஆனாலும், அவையாவும் மேலோட்டமான பார்வைகள் கிடையாது. எந்தச் சிரமும் இல்லாமல் வாழ்க்கைக்குள் நம்மை இழுத்துச் செல்பவர் அ.முத்துலிங்கம்.

 

2. உலகத் திரைப்பட மேதை அகிரா குரோசாவின் சுயசரிதை

 

கல்லூரிப் படிக்கும் காலத்திலேயே எனக்கு அகிரா குரோசாவாவின் படங்கள் அறிமுகமாயின. 1950களிலிலேயே ரஷமோன் என்கிற ஜப்பானியப் படத்தின் மூலம் உலகத் திரைக்கதை சூழலில் பெரும் பாதிப்பையும் புதிய அலையையும் உருவாக்கியவர். அவருடைய இளமை பருவம் தொடங்கி வாழ்க்கை அனுபவம், சினிமா அனுபவம் எனத் தமிழில் மொழிப்பெயர்க்கப்பட்ட இந்த நூல் படிப்பதற்குச் சிறப்பாக இருந்தது. ஒருவகையில் பயணமே அகிரா குரோசாவின் வாழ்க்கையில் பெரிய மாற்றங்களை உருவாக்கியிருக்கின்றது.

2015ஆம் ஆண்டில் நான் மேற்கொண்ட தமிழ்ப்பள்ளி பயணம்

1. தமிழ்மொழி சிறுகதை/ தமிழ்மொழித் தேர்வு வழிகாட்டிப் பட்டறைகள்

கடந்தாண்டின் மலேசியா முழுவதும் பல தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்குச் சிறுகதை பட்டறை நடத்தவும் தமிழ்மொழி வழிகாட்டிப் பட்டறை நடத்தவும் சென்றுள்ளேன். இதுபோன்ற நிகழ்ச்சிகள் நானே வழிந்து கேட்டுச் செல்வதல்ல. எல்லாமே அப்பள்ளி நிர்வாகத்தின் அழைப்பின் பேரில் செல்வதே ஆகும். நான்கு பட்டறைகள் மட்டும் சுடர் பதிப்பகம் மூலம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டதாகும். இவ்வாண்டு நான் சென்ற தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வட்டாரம்:

2. தெலுக் இந்தான் மாவட்டத் தமிழ்ப்பள்ளிகள்
3. தைப்பிங் 16 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
4. காராக், பகாங்
5. பெந்தோங், பகாங்
6. முவார் மாவட்டத் தமிழ்ப்பள்ளிகள், ஜொகூர்
7. தாப்பா மாவட்ட 6 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
8. சிலிம் ரீவர் மாவட்டச் சிறிய தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
9. ஈப்போ 6 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
10. பினாங்கு, செபெராங் ப்ராய், நிபோங் தெபால் 14 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பினாங்கு
11. யூ.எஸ்.ஜே, ஷா அலாம், 12 தமிழ்ப்பள்ளிகள், சிலாங்கூர்
12. காப்பார் தமிழ்ப்பள்ளிகள், சிலாங்கூர்
13. வாட்சன், வளம்பூரோசா, பத்து அம்பாட் மேலும் கிள்ளான் தமிழ்ப்பள்ளிகள், சிலாங்கூர்
14. லங்காவி, கெடா
15. கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளிகள், கெடா
16. இண்ட்ரா மாக்கோத்தா குவாந்தான் தமிழ்ப்பள்ளிகள், பகாங்
17. கேமரன் தமிழ்ப்பள்ளிகள், பகாங்
18. சுங்கை தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்

மேலும் பல இடங்கள், என 150க்கும் மேற்பட்ட தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்குப் பயணம் செய்துவிட்டேன். பலத்தரப்பட்ட மாணவர்கள், பலவகையான அனுபவங்கள் நிறைந்த வருடமாக இப்பயணங்கள் மூலம் கிடைக்கப்பெற்றது.

 

2. சுடர் பயிற்சிப் பட்டறைகள்

சுடர் மூலம் நடைபெற்ற நான்கு பட்டறைகளுக்குத் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் ஆதரவு மிகச் சிறப்பாக இருந்தது.

சுடர் பட்டறை 1: யூ.எஸ்.ஜே துன் சம்பந்தன் பள்ளியின் வளாகத்தில் நடைபெற்றது. கிள்ளான், ஷா அலாம், சுபாங் ஜெயா என 350 மாணவர்கள் 14 தமிழ்ப்பள்ளிகளிலிருந்து வந்து கலந்து கொண்டனர்.

 

சுடர் பட்டறை 2: கிள்ளான் பத்து அம்பாட் தமிழ்ப்பள்ளியில் நடைபெற்றது. சுமார் 150 மாணவர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

சுடர் பட்டறை 3: கிள்ளான் வாட்சன் தமிழ்ப்பள்ளியில் நடைபெற்றது. கோலாலம்பூர், கிள்ளான் ஆகிய பகுதிகளிலிருந்து 300 மாணவர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

சுடர் பட்டறை 4: பினாங்கு, நிபோங் தெபால் அறிவியல் பல்கலைக்கழகத்தில் நடைபெற்றது. பினாங்கு, நிபோங் தெபால், செபெராங் ப்ராய் போன்ற பகுதியிலிருந்து 14 தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

3. சுடர் இலவசப் பயிற்சி நூல்

 

கடந்தாண்டு சுடர் இலவசப் பயிற்சி நூல் 3000 பிரதிகள் நாடு முழுவதிலும் உள்ள 120க்கும் மேற்பட்ட சிறிய பள்ளிகளுக்கு இலவசமாக அனுப்பப்பட்டது. பலரும் அழைப்பேசியின் வாயிலாக அப்பயிற்சி நூல் பயனளித்ததாக அறிவித்தனர். நாட்டின் ஒதுக்குப்புறங்களில் இருக்கும் சிறிய பள்ளிகளில் பயிலும் மாணவர்களின் தேவை குறித்து இத்திட்டத்தை மேற்கொண்டேன்.

2015ஆம் ஆண்டில் மேற்கொண்ட இலக்கியப் பயணங்கள்

1. சிங்கை பயணம்

 

இவ்வாண்டு ஜூன் மாதத்தில் நானும் தம்பி தினகரனும் என்னுடைய இரண்டு நாவல்களையும் அறிமுகம் செய்வதற்கு சிங்கை சென்றிருந்தோம். சிங்கப்பூர் வாசகர் வட்டத்தின் ஏற்பாட்டில் அந்த நாவல் அறிமுக நிகழ்ச்சி சிறப்பாக நடந்தது. தீவிரமாக வாசிப்பவர்கள் 25க்குப் பேர் மேல் அந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டனர்.

 

2. மலேசிய ஆசிரியர் கழகங்களில் சிறுகதை பட்டறை

 

மலேசியாவின் இரண்டு ஆசிரியர் கழகங்களில் சிறுகதை தொடர்பான உரை ஆற்றுவதற்காகச் சென்றிருந்தேன். அது நிறைவான அனுபவமாக இருந்தது. ஈப்போ ஆசிரியர் பயிற்சிக் கழகத்தின் ஏற்பாட்டில் நான்கு மணி நேரம் சிறுகதை பட்டறையை வழிநடத்தினேன். 60க்கும் மேற்பட்ட மாணவர்கள் அப்பட்டறையில் கலந்து கொண்டனர். ஐயா குணசீலன் அவர்கள் ஏற்பாட்டில் அச்சிறுகதை பட்டறை சிறப்பாக நடந்தது. அடுத்து, சிரம்பான் ராஜா மலேவார் ஆசிரியர் கழகத்தில் மாணவர்களின் படைப்புகளை உள்ளடக்கிய நூல் வெளியீடு கண்டது. அவர்களுக்கு படைப்பு ஒருங்கிணைப்பாளராக இருந்து செயலாற்றினேன். அதுவும் சிறந்த அனுபவமாக இருந்தது.

 

3. சுங்கைப்பட்டாணியில் குறுநாவல்கள் தொகுப்பு வெளியீடு

 

27ஆம் திகதி நவம்பர் மாதத்தில் கெடா மாநிலத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் ஆதரவில் எனது ஆப்பே கடையில் நடந்த 236ஆவது மேசை உரையாடல் குறுநாவல் தொகுப்பு ஐயா திரு.பெ.தமிழ்ச்செல்வன் அவர்களின் தலைமையில் நடைபெற்றது. நண்பர்கள், வாசகர்கள், எழுத்தாளர்கள் எனப் பலர் திரண்டனர்.

அலசல் தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

 

 

கவிஞரும் எழுத்தாளருமாகிய தோழி மீராவாணி அவர்களின் முயற்சியில் உருவானதுதான் ‘மழைச்சாரல்’ இலக்கிய வட்டம். இதுவரை வாட்சாப் மூலம் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்த அக்குழவின் முதல் இலக்கிய முயற்சித்தான் 27.12.2015 அன்று கோலாம்பூரில் நடந்த எழுத்தாளர்களுடனான இலக்கியக் கலந்துரையாடல் ஆகும்.

 

மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் தலைவர் திரு.மன்னர் மன்னன் அவர்கள் தலைமையில் நடைபெற்ற இக்கலந்துரையாடலில் நாட்டின் மூத்த எழுத்தாளர்கள், இளம் எழுத்தாளர்கள், வாசகர்கள் எனப் பலர் கலந்து கொண்டதாக மீராவாணி தெரிவித்தார். சிங்கப்பூரின் இலக்கிய சூழலில் சித்ரா ரமேஸ் அவர்களின் தலைமையில்  இயங்கி வரும் சிங்கப்பூர் வாசகர் வட்டம், பாலுமணிமாறன் அவர்களின் மூலம் செயல்பட்டு வரும் தங்கமீன் வாசகர் வட்டம் போன்றவை அங்குள்ள இலக்கிய முயற்சிகளை நகர்த்தக்கூடியதாகும். அந்த வகையில் மழைச்சாரல் மலேசியாவில் உருவாகியிருப்பது மகிழ்ச்சியாகும்.

தொடர்ந்து மலேசிய இலக்கியத்தையும் அதன் செயல்பாடுகளையும் கவனித்து வரும் பலர் இக்குழுவில் இருப்பதால் இதற்கு முன்பு இயக்கங்கள் செய்தவற்றையே முன்னெடுக்காமல் படைப்புத் தரத்தை உயர்த்தும் விசயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து உலக இலக்கிய வளர்ச்சியை அறிந்தவர்களாக மலேசிய இளம் படைப்பாளர்கள் திகழ வேண்டும் என்பதனைக் கருத்தில் கொண்டு தொடர்ந்து செயல்பட வேண்டும் என்பதே என் எதிர்ப்பார்ப்பு.

மேலும் இந்த நிகழ்ச்சியில் நயனம் இதழாசிரியர் ஆதி.ராஜகுமாரன் அவர்களைப் பற்றி பிற எழுத்தாளர்கள் எழுதிய தொகுப்பும் வெளியீடு கண்டது. அந்த நூலில் அவரைப் பற்றி நான் எழுதிய கட்டுரை பின்வருமாறு:

 

நயனத்தின் ஊடாக நான் அறிந்த ஆதி.ராஜகுமாரன்

‘பொதுபுத்திக்குத் தெரியாத இதழியல் ஆளுமை’

 

எனக்கு 14வயது இருக்கும். அப்பொழுது நான் இரண்டாம் படிவத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். சுங்கை பட்டாணி பழைய முத்தையா கடையின் தள்ளு வண்டிக்கு மேலாகத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது நயனம். அப்பாவுடன் மோட்டாரில் போயிருந்தபோது அதில் இருந்த பாரதியார் படம் போட்ட நயனம் சட்டென என் கவனத்தை ஈர்த்தது. உடனே வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்குச் சென்ற நாளிலிருந்து நயனம் இதழின் அதிகாரப்பூர்வமான வாசகனானேன்.

அப்பொழுதிலிருந்து தொடர்ந்து ஐந்தாம் படிவம் வரை நான் ஷோபி எழுதிக் கொண்டிருந்த ‘உண்மை கதை’ தொடரை விடாமல் வாசிக்கத் தொடங்கினேன். அத்தொடரை வாசிக்கவே சைக்கிளில் சுங்கை பட்டாணிக்குச் சென்று நயனம் வாங்கத் துவங்கினேன். அப்பொழுதுதான் ஆதி.ராஜகுமாரனின் படைப்புகளும் எனக்கு அறிமுகமாயின. அதன் பிறகு எனது 24ஆவது வயதுவரை நான் நயனத்தை வாசிக்கவில்லை. மீண்டும் வாசிக்கத் துவங்கியபோது நயனம் பத்திரிகையைப் போல வரத் துவங்கியிருந்தன. என்னால் நயனம் வேறு ராஜகுமாரன் ஐயா வேறு என இன்றளவும் பிரித்து அறிய முடியவில்லை. ஒரு வகையில் எனது பதின்ம வயதில் உருவான வாசிப்பு சார்ந்த தகிப்பிற்கு நயனமும் ஆதி ராஜகுமாரன் அவர்களும் காரணமாக இருந்திருக்கிறார்கள் என்றே சொல்லலாம்.

சில காத்திற்குப் பிறகு நான் நயனத்தில் சினிமா விமர்சனம் எழுதத் துவங்கிய காலத்தில் நானும் நாஜகுமாரன் ஐயாவும் மின்னஞ்சலின் வழி உரையாடிக் கொள்வோம். எங்களுக்கிடையில் மின்னஞ்சல் உரையாடல் ஒவ்வொரு கணமும் தீவிரம் அடைந்தது. எனது அனைத்து சினிமா விமர்சனக் கட்டுரைகளையும் அக்கறையுடன் ஒரு முழு பக்கத்தில் பிரசுரம் செய்து வந்தார். எவ்வளவு தாமதமாகப் படைப்பு அனுப்பினாலும் எவ்வித ஆட்சேபனையும் தெரிவிக்காமல் அதே அக்கறையுடன் படைப்புகளைப் பிரசுரித்து வந்தார். மலேசியாவில் சினிமாவின் மீது இத்தனை ஆழமான விமர்சனத்தை நீங்கள் மட்டுமே எழுதுகிறீர்கள் என அவர் அடையாளப்படுத்தியது எனக்குப் பெருமையாக இருந்தது. அதன் வழியே ஆதி ராஜகுமாரன் அவர்கள் நயனம் என்கிற ஜனரஞ்சகமான இதழை நடத்தி வந்தாலும் இலக்கியத்தின் மீது தீவிர புரிதல் உடையவர் என்றும் விளங்கிக் கொண்டேன். அதற்கு முன்பும் அவர் தீவிரமான இலக்கியத்தைப் புரிந்து கொள்வாரா என்ற தயக்கம் அப்பொழுது அகன்றது. ஒருவேளை நயனம் இதழ் ஆசிரியராக மட்டுமே பொதுபுத்தியால் அறியப்பட்ட ஆதி.ராஜகுமார்ன் ஐயா அவர்களுக்குள் இருக்கும் தீவிர இலக்கியத்தின் மீதான ஈடுபாடு அறிய முடிந்திருக்குமா என்பது கேள்விக்குறித்தான். நாம் உரையாடாதவரை ஒருவரை ஆழமாக உள்வாங்கிக் கொள்ள இயலாது.

அவ்வகையில் எனக்கும் அவருக்குமான உறவின் சாத்தியம் எனது அடுத்தகட்ட புரிதலிலிருந்து மேலும் நெருக்கமானது. நெருக்கம் என்றால் கோலாலம்பூர் வந்தால் அலைப்பேசியின் வழி உரையாடி சந்தித்துக் கொள்ளும் நெருக்கம் அல்ல. என் படைப்பை அவர் வாசிப்பதன் மூலம் என் மேல் அவர் கொள்ளும் நம்பிக்கையின் வேரிலிருந்து உருவாகும் நெருக்கமாகும்.

கடந்த மே மாதம் என் இரு நாவல்களைக் கோலாலம்பூரில் வெளியிட்டிருந்தேன். ஆட்கள் குறைவாகத்தான் வந்தார்கள். ஆனால், வந்தவர்கள் அனைவரும் எழுத்தாளர்களாகவும் வாசகர்களாகவும் இருந்தனர். ஆனால், என்னைப் பெரிதும் மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியது முன்வரிசையில் வந்து அமர்ந்து நிகழ்ச்சியின் இறுதிவரை இருந்து எனக்கு ஆதரவாக இருந்த ஐயா ஆதி.ராஜகுமாரன் அவர்களின் அன்றைய வருகையே. சட்டென எங்களுக்கு மத்தியிலான உறவுக்கு அதுவே சாட்சியைப் போல அமைந்தது. பெரும்பாலும் உறவுகளைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதில் நான் கொஞ்சம் பலவீனமானவன். ஆனால், நானும் ராஜகுமாரன் ஐயாவும் அதிகம் பேசியதில்லை. பேசாமலே ஓர் உறவை நெருங்கச் செய்ய முடியும் என்றால் அது படைப்பாளிக்கும் வாசகனுக்கும் மத்தியில் உருவாகும் சொல்ல முடியாத நூலிழை புரிதலே.

அந்த மண்டபத்தில் தன்னை எப்பொழுதும் கொண்டாடிக் கொள்ளாத ஓர் இதழியல் துறை ஆளுமையாக ஐயா ஆதி.ராஜகுமாரன் அவர்கள் எனக்குத் தெரிந்தார். எளிமையான சிரிப்புடன் சட்டென நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அவர் சென்றுவிட்டார். தேடினேன்; பிறகு புரிந்து கொண்டேன், இதுதான் ஆதி.ராஜகுமாரன் என்று.

• கே.பாலமுருகன்

(இது முழுமைப்பெற்ற நேர்காணல் கிடையாது. எழுதிக் கொண்டிருக்கும்போதே யாரோ திருடி வெளியிட்டது)

கபாளி: வணக்கம் சிம்பு. தற்சமயம் நீங்கள் பீப் பாடல் குறித்த சர்ச்சையில் சிக்கி சின்னாம்பின்னமாக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

சிம்பு: ம்ம்ம் எனக்கு இது மிகவும் பெருமையாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருப்பதை இங்கே பதிவு செய்து கொள்கிறேன். தூய வடிவமான இதற்கு முந்தைய தமிழ் சினிமாவின் புனிதங்களையும் தூய்மையே வடிவமான இந்தத் தமிழ் சமூகத்தையும் என் பீப் பாடல் ஒன்று சேதப்படுத்தியிருப்பதை அறிகிறேன். அதற்காக வருந்தவும் செய்கிறேன்.

கபாளி: உங்களின் மூலமாகத் தமிழ் சினிமாவுக்கு ஓர் அழிவையும் இழிவையும் தேடித் தந்துவிட்டதாக நிறைய சக நடிகர்கள் விமர்சிக்கிறார்களே?

சிம்பு: அது முற்றிலும் உண்மை. கடந்த பத்து வருடங்களில் 150% மிகவும் உன்னதமான போக்கில் போய்க்கொண்டிருந்த தமிழ் சினிமாவின் கட்டமைப்பு எனது பீப் பாடலால் பெரிதும் சிதைவிற்குள்ளாகியிருப்பதை என்னால் மறுக்க முடியவில்லை.

கபாளி: ஆமாம், உண்மையே சந்தானம் போன்ற தமிழ் நகைச்சுவை நடிகரைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

சிம்பு: அவருக்கு ஒரு மிகப்பெரிய வரவேற்பே உண்டு. குறிப்பாகத் தமிழ் சினிமாவின் வசனப் புனிதங்களைத் தொடர்ந்து பாதுகாத்து வருவதில் திருவள்ளுவருக்கு இணையாகத் தமிழ்ச் சமூகம் அவரைப் பாராட்டி வருவதை அறிகிறேன்.

கபாளி: ரெண்டு என்ற படத்தில் அவர் பேசிய வசனம்கூட பிரசித்திப் பெற்றவையாயிற்றே?

சிம்பு: ஆமாம். அப்படத்தில் அவர் ஒரு வசனத்தைச் சொல்வார். ‘அத்தைக்கு அட்டைப் போயிருச்சி மாமாவுக்குக் (பீப்) போயிருச்சி” எனச் சொல்லாமல் சொல்லி அந்த ஒரு வார்த்தையின் சந்தத்தில் தமிழ்ச் சமூகத்தின் மிகப்பெரிய உன்னதமான ஓர் உணர்வை விதைத்திருக்கிறார். அதற்கு ஒரு விழாவே எடுத்திருக்க வேண்டும்.

கபாளி: ஆகையால்தான், உங்கள் பீப் பாடலுக்குச் செருப்படி தருவதற்குத் தயாராக இருந்த மாதர் சங்கங்கள் இதுநாள் வரை சந்தானத்தின் இரட்டை அர்த்த வசனங்களுக்குக் கொதித்து எழாமல் அமைதி காத்து வந்திருப்பது தெரிகிறது.

சிம்பு: ஆமாங்க. சமீபத்தில் மிகப்பெரிய வெற்றிப் பெற்ற ‘நானும் ரௌடித்தான்’ படத்தில் உள்ள வசனங்கள் யாவும் சங்க இலக்கியத்தின் தரத்திற்கு இருப்பதால் கைத்தட்டி சிரித்துவிட்டு வெளியேறிவிடுகிறார்கள். அதுவும் குறிப்பாக ‘நான் அவனைப் போடுவேன், நீ இவளைப் …..” அப்படி அந்தக் கணம் அதனைப் பீப் செய்து 100 நாள் ஓடி தமிழ்ச் சமூகத்தில் எந்த அதிர்வலையையும் உருவாக்காமல் வெற்றிப் பெற்றுவிடுகிறது நானும் ரௌடித்தான்.

கபாளி: நீங்கள் பீப் செய்ததற்கு அவர்கள் பீப் செய்யாமல் இரட்டை அர்த்ததுடன் ஆபாசம் பேசுவதற்கும் என்ன வித்தியாசம் சிம்பு?

சிம்பு: ஐயோ என்னாங்க பேசுறீங்க? அது இரட்டை அர்த்தம் கொண்ட வசனம். மறைக்கப்படும் இடத்தில் ஓர் ஆன்மீகமே இருக்குங்க. சந்தானம், எஸ்.எஸ்.சந்திரன், வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி எல்லோரும் ஆன்மீகவாதிகள். ஒழுக்கத்தை மட்டுமே பேணிக் காத்து வந்த தமிழ்ச் சமூகத்தின் போற்றுதலிலேயே வளர்ந்து தடித்தவர்கள். அவர்களின் மீது குற்றம் சாட்டலாமா?

கபாளி: ஆமாம். மும்தாஜ் விஜய் ஆடிய கட்டிப்பிடி கட்டிப்பிடிடா கண்ணாலா கண்டப்படி கட்டிபிடிடா’ பாடலுக்கு எந்த எதிர்ப்பும் வரவில்லையே?

சிம்பு: என்னங்க பேசுறீங்க? அது சாமி பாட்டுங்க. அதை எப்படிக் கண்டிக்க முடியும்? உங்களுக்குக் கொஞ்சம் கூட இதற்கு முன் இருந்த தமிழ் சினிமாவின் புனிதம் குறித்துத் தெரியவில்லையே?

கபாளி: மன்னிக்கவும் சிம்பு. அப்பாடலைச் சமூகம் இரகசியமாக அங்கீகரித்து நான்கு அறைக்குள் இரசித்துத் தொலைந்ததை நான் அறியாமல் இருந்துவிட்டேன். அப்படியென்றால் நீங்கள் பீப் பாடல் எழுதியதையொட்டி யாரைத்தான் குற்றம் சுமத்த வேண்டும்?

சிம்பு: சுகன்யாவின் தொப்புளில் விஜயகாந்த் பம்பரத்தை விட்டப்போது அக்காட்சி தமிழ் சமூகத்தைச் சேர்ந்த சிறியவர்களைப் பாதிக்கவில்லை என உறுதியளிக்க முடியுமா? அல்லது அக்காட்சி பெண்களின் தொப்புள்கொடி உறவைக் கேவலப்படுத்துவதாக யாரும் உணரவில்லை எனச் சொல்ல முடியுமா? அல்லது மலேசியாவிற்குப் பேட்டிக் கொடுக்க வந்த விக்ரம் தன் படத்திலுள்ள ‘மியாவ் மியாவ் பூனை’ என்கிற பாடல் (நிற்க, இப்பாடலில் சிரேயா துண்டைக் கட்டிக் கொண்டு ஆடுவார்) குழந்தைகளுக்கான பாடல் எனச் சொல்லும்போது அவரை நேர்காணல் கண்டவர் அப்பாவியாய் தலையாட்டும்போது இச்சமூகம் விழித்திருக்க வேண்டும் அல்லவா?

கபாளி: இது உங்களை நியாயப்படுத்துதைப் போல இருக்கிறதே சிம்பு?

சிம்பு: நான் என்னை நியாயப்படுத்தவில்லைங்க. இத்தனை காலம் புனிதமான போக்குடன் சென்று கொண்டிருந்த தமிழ் சினிமாவின் அலையைத் திசைத்திருப்பிவிட்ட குற்றவாளி என்றே சொல்லிக்கொள்ளுங்கள். ஆனால், கடைசியாக ஒன்று மட்டும் சொல்லிக் கொள்கிறேன்.

கபாளி: சொல்லுங்க சிம்பு. அடுத்து தமிழ் வசனங்களின் வழியாக எப்படி ஆபாசத்தைத் தூண்டும் சொற்களை ஒளித்து வைப்பது பற்றி சந்தானம் பேச வருகிறார். சீக்கிரம் சொல்லிவிடுங்கள்.

சிம்பு: பீப் பாடல் என்பதன் மூலம் நான் சிறுநீர்தான் கழித்திருக்கிறேன். ஆனால், நான் சிறுநீர் கழித்தது தங்கத் தட்டில் இல்லை; சாக்கடையில்தான் எனச் சொல்லிக் கொண்டு விடைப்பெறுகிறேன். நன்றி.

(குறிப்பு; சிம்பு எனும் அப்பெயரை இன்றைய தமிழ் சினிமாவின் கண்டிக்கத்தக்க ஒரு போக்காக மாற்றிக்கொள்ளவும். இந்தப் புனைவில் சிம்பு நேர்காணல் செய்யப்படவில்லை. ஒவ்வொரு காலக்கட்டங்களிலும் பார்ப்பவனைச் சினிமா தனது கமர்சியல் போக்கால் முட்டாளாக்கிக் கொண்டிருப்பதை எல்லோரும் உணர வேண்டும். சிம்புவின் பீப் பாடல் ஒன்றைக் கொண்டு குதித்து ஆர்பாட்டம் செய்யும் நாம் இதைவிட மோசமான கருத்தியல் ரீதியில் ஆபத்தான எத்தனையோ விசயங்கள் அடங்கிய தமிழ் சினிமாக்களை நம் வீட்டினுள்ளே விட்டுவிட்டோம்.)

– எல்லாம் சினிமாவும் குழைந்தைகளைப் பாதிக்கும் எனப் பயப்படுவது அபத்தமாகும். நம்மைத் தாண்டி எந்தச் சினிமாவும் சிறுவர்களை அடைய வாய்ப்பில்லை.

– கெட்ட வார்த்தை மட்டும்தான் நம் சிந்தனையைப் பாதிக்கிறதா? எதையுமே சிந்திக்க விடாமல் நம்மை முட்டாளாக்கும் சினிமா அதைவிட ஆபத்தானது என்பதைக் கருத்தில் கொண்டு சமூக அக்கறைமிக்க சினிமா உருவாவதை இனி கவனப்படுத்த வேண்டும்.

ஜகாட் திரைபடத்திற்கான புத்தகப் போட்டியில் பங்குப் பெற்று நூல்களைப் பெறவிருக்கும் ச.நாகேன் தோழரின் கருத்து:

1870 மலாயாவிற்க்கு இந்தியர்கள் சஞ்சி கூலிகளாக வந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. அப்போதையச் சூழலில் சாதி கொடுமைகளால் இனத்துக்குள்ளேயே பிளவுபட்டுக் கிடந்த இந்தியர்களுக்கு ஆட்சியாளர்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட பின்னடைவான காலம் அது. 1930 இரப்பர் தோட்டங்கள் தோன்றியப் பின்னரும் கூட சாதி வாரியாக வீடுகள் பிரிக்கப்பட்டு வேலைகளும் வழங்கப்பட்டன. சாதி கொடுமைகளுக்கு அப்பாற்ப்பட்டு, ஒரளவு நல்ல வாழ்க்கை வாழ்ந்தனர். சுதந்திரத்துக்குப் பின்னர் 1980களின் இறுதிகளில் பெரும்பான்மையான இரப்பர் தோட்டங்கள் தூண்டாடுதலுக்கு பலியாகின, இக்காலட்டத்தில்தான் இந்தியர்களின் நிலை ஒரு இருண்ட பகுதியானது. அதைத்தான் ஜகாட் திரைபடத்தில் காட்டப்படுகிறது. நகரமுன்னோடிகளாக (தனா ஹாரம்) மறுபிரவேசம் பெற்றனர். தொழில், கல்வி, சுகாதாரம், வழிபாட்டு தாளங்கள் மற்றும் விளையாட்டு மைதானம் போன்ற அடிப்படை வசதிகள் இந்த தனா ஹாரம் வாழ்க்கையில் மறுக்கபட்டு, வாழ்க்கையை நகர்த்துவதே நரகவேதனையானக் காலக்கட்டம்.

ச.நாகேன், சோஷலிஸ்ட் கட்சியில் தீவிரமான ஈடுபாடு கொண்ட இளைஞர். மலேசியாவின் படைப்புகளை ஆதரிப்பதில் தீவிரம் காட்டி வருகிறார்.
முயற்சி செய்த மற்ற நண்பர்களுக்கும் வாழ்த்துகள். மலேசியாவின் இருண்ட காலத்தை அறிவிக்கும் ஜகாட் திரைப்படத்தைத் திரையரங்கில் பார்த்துவிட்டீர்களா? உடனே சென்று பாருங்கள். உள்ளூர் படைப்புக்கு நாம் ஆதரவு கொடுப்பதன் மூலம் நம் கலையை நாம் வாழ வைக்க முடியும். போட்டிக்கான கேள்விகள் நாளையும் தொடரும்.

கே.பாலமுருகன்

1958ஆம் ஆண்டில் ஜப்பான் ஓசாக்காவில் கூமோன் வகுப்பு அதிகாரப்பூர்வமாகத் தொடங்கப்பட்டது. ‘தோரு கூமோன்’ தன் மூத்த மகனின் கணிதப் பிரச்சனையைத் தீர்க்கக் கண்டுப்பிடிக்கப்பட்ட இந்த கூமோன் முறை பின்னாளில் சமூகக் கல்வியியலில் தனித்த இடம் பிடித்து உலகம் முழுவதும் 48 நாடுகளில் பரவியது. இன்று கோடிக் கணக்கில் கூமோன் நிலையங்களில் மாணவர்கள் பயின்று வருகிறார்கள்.

மலேசியாவில் நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் மேல்தட்டு மனிதர்களும் கூமோன் நிலையங்களின் வாசலில் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். இப்பொழுது கேட்டாலும் கணித அறிவிற்குக் கூமோனே சிறந்தது என எல்லோரும் சாதாரணமாக நம்புவதை உணர முடிகிறது. நாம் வாழும் காலத்தின் முடிவு செய்யப்பட்டஅறிவிற்கு அடிப்பணிவதைப் போல மக்கள் கூமோனை எந்தக் கேள்விகளுமின்றி முழுவதுமாக நம்புகிறார்கள். அறிவு சார்ந்த தர்க்கங்கள் சமூகத்தில் எழுவது மிகக் குறைவே. எல்லாம்விதமான பிரச்சனைகளையும் உணர்வு தளத்தில் வைத்துப் பேசும் சூழலில் அறிவுக்கான போர் நடைபெறுவதே இல்லை. இதுபோன்ற சமூகம் மிக இயல்பாக சுலபமாகப் புகழ்ச்சியின் கொண்டாட்டத்தின் உச்சத்தில் இருக்கும் ஒன்றிடம் சரணடைந்துவிடுவது இயல்பானதே. கூமோன் தெற்கிழக்காசியா நாடுகளில் புகுந்து தன் புகழிடத்தைத் தேடிக் கொண்டதும் இப்படித்தான் எனக் கருதுகிறேன்.

மூன்று ஆண்டுகள் அமெரிக்காவில் கூமோன் பயிற்றுனராகப் பணியாற்றி பின்னர் அதிலிருந்து முற்றிலுமாக விலகிய காரலாய்ன் முக்கிசா அவர்கள் எழுதிய ‘The ultimate Kumon Review’ ஒட்டுமொத்தமாகக் கூமோன் கல்வி முறையைத் தர்க்கம் செய்து விமர்சிக்கும் நூலாகும். கூமோனின் நல்லது கெட்டது என்ற அடிப்படையில் அதனைத் தேர்வு செய்யலாமா வேண்டாமா எனத் தீர்மாணிக்கப் பெற்றோர்களுக்கு ஆலோசனைகளும் வழிகாட்டுதலும் வழங்குகிறார். அப்புத்தகம் பல நாடுகளில் கவனம் பெற்றவையாகும். காரலாய்ன் அவர்கள் தன் மகனைக் கூமோனில் மூன்று வருடம் படிக்க வைத்த அனுபவத்திலிருந்தும் மூன்று வருடம் கூமோன் பயிற்றுனராக இருந்த அனுபவத்திலும் இந்த நூலை எழுதியிருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

கூமோன் நம் குழுந்தைகளை என்ன செய்கிறது?

கூமோன் பயிற்சியை மேற்கொள்ளும் குழந்தைகளுக்குக் குறிப்பிட்ட நேரம் வழங்கப்படுகிறது. அந்த நேரத்திற்குள்ளேயே அவர்கள் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் அக்கணக்குகளைச் செய்து முடித்தாக வேண்டும். நம் தேர்வு முறை இப்படிப்பட்ட மாணவர்களை உருவாக்க முயல்வதை ஒப்பிட்டுப் பார்க்க வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. ஆறாம் ஆண்டு தேர்வில் 40 கணக்குகளைக் கொடுக்கப்பட்ட சொற்பமான நேரத்தில் செய்து முடித்தாக வேண்டும் என்பது கட்டளை ஆகும். ஆனால், பெரும்பான்மையான மாணவர்களால் அந்த ஒரு மணி நேரத்திற்குள் 40 கணக்குகளை முடிக்கச் சிரமங்களை எதிர்நோக்குவது எல்லாம் பள்ளிகளிலும் இருக்கும் ஒரு பொதுவான சிக்கலாகும். ஆக, இயல்பாகவே தேர்வு என்பது நேரம் குறித்த, நேரத்தைக் கையாளும் திறன் குறித்த தேவையை உருவாக்குகிறது.

கெட்டிக்கார மாணவர்களாக இருப்பினும் குறித்த நேரத்திற்குள் தேர்வை எழுதி முடிக்கவில்லை என்றால் புள்ளிகள் சரிய வாய்ப்புள்ளது. ஒன்றாம் ஆண்டு முதலே நேரம் குறித்த ஓர் அச்சம் இங்கிருந்து ஆரம்பமாகிறது. எனது பள்ளிப் பருவத்தில் தேர்வு மண்டபத்தின் சுவரில் தொங்கும் கடிகாரமே எனது முதல் எதிரி. பரீட்சை எழுதி முடிக்கும்வரை கடிகாரத்தின் மீது ஒரு கூடுதல் கவனம் இருக்கும். கைகளின் நடுக்கம் குறையாமலேயே தேர்வை எழுதி முடித்திருப்பேன். இளங்கலைப்பட்டப்படிப்பு வரை அது தொடரவே செய்கின்றன. எழுதி முடிக்கும்வரை நேரத்தோடு ஒரு பந்தயமே நடந்து விடுகிறது. கல்வி நேரத்தோடு பிணைக்கப்பட்டது எப்பொழுது நடந்திருக்கும்? கால சுழற்சியோடு ஒரு மிகப் பெரிய மனப்போராட்டமே நடத்திவிட்டுத்தான் ஒவ்வொரு மாணவர்களும் தேர்வு மண்டபத்தைவிட்டு வெளியேறுகிறார்கள். அறிவிலிருந்து தகவலை உருவி தாளில் கொட்டித் தீர்ப்பதற்கு நேரம் வழங்கப்படுகிறது. அந்நேரத்தின் ஓட்டத்தை/ நகர்ச்சியைக் கண்டு மனம் இயல்பாகவே பதற்றமும் நிலைதடுமாற்றமும் கொள்கிறது.

எட்டு வயது நிரம்பிய எனது உறவினர் மகள் அன்று கூமோன் பயிற்சிகளைச் செய்து கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். இடையில் அவள் என்னிடம் ஒரு வார்த்தைக்கூட பேசவில்லை. நான் கேட்டக் கேள்விக்கும் அவளிடம் பதில் இல்லை. சைகையில் காத்திருக்கும்படி சொல்லிவிட்டு எதையோ பதற்றமாகச் செய்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய வலது கைக்குப் பக்கத்தில் கைக்கடிகாரம் இருந்தது. ஒரு நிமிடத்திற்கு ஒரு முறை பதற்றமான கண்களுடன் அக்கடிகாரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டாள். இலேசாக வியர்த்த நெற்றி, கைகளில் அவசரம் ஏற்படுத்திய நடுக்கம், அன்று அவள் எனக்கு எட்டு வயது சிறுமியாகத் தெரியவில்லை. நேரம் குறித்தான கட்டுப்பாடுகள் குழந்தைகளின் மனத்திற்குள் ஒரு கலவரத்தை ஏற்படுத்துவதை யாராவது மறுக்க முடியுமா?

ஒரு மணி நேரப் பாடத்திற்குள் அன்றைய பாட நோக்கத்தை அடைய ஓர் ஆசிரியர் உருவாக்கும் நேரப் பந்தயமும் இங்குக் கவனத்தில் கொண்டாக வேண்டும். எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு நேர கடப்பாடு இருப்பதைத் தவிர்க்க முடியாதுதான். குறிப்பாக ஓர் ஆண்டில் ஒரு மாணவன் அடைய வேண்டிய திறன்கள் முன்பே வகுக்கப்படுவதை மேற்கோளாகக் காட்டலாம். ஆனால், அது ஆசிரியரால் தீர்மானிக்கப்படுபவை. பந்தயமாக இல்லாவிட்டாலும் திட்டத்திற்கேற்ப நகர்த்த முடிந்தவை. பரீட்சை என்பது அப்படியல்ல.

அறிவை நோக்கி குழந்தைகளைத் துரத்தும் சமூகம்

மேற்கண்ட சூழலில் கூமோன் என்பதை ஒரு நிறைவான வழிமுறை என என்னால் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. அரசு தேர்வின் மூலம் உருவாக்கும் நேரம் குறித்தான ஒரு பதற்றத்தையே கூமோனும் வழங்குவதாகத் தோன்றியது. அறிவு ரீதியில் சிறுவர்களை ஒரு படி மேலே உயர்த்தப் பயிற்சியளிக்கும் கூமோன், கணிதப் பாடத்தில் வழிமுறைகளைளற்ற விரைவான பதிலளிக்கும் முறையைத் தூண்டும் உத்தியையே பிரதானமானக் கொண்டுள்ளது. உடனடியாகக் கூடுதல் அறிவைப் பெற்றுவிட குழந்தைகளைத் துரத்தும் சூழலை இலாவகமாகக் கூமோன் அமைத்துக் கொடுக்கிறது. பரிச்சார்த்த முறையில் இதனை முயன்றும் பார்க்கலாம்.

விரைவு உணைவைப் போல, விரைவு இரயிலைப் போல நகர் வாழ்க்கை எல்லாவற்றுக்கும் உடனடி தீர்வு, உடனடி வளர்ச்சி, உடனடி மாற்றம் என்பதை நோக்கியே இன்றைய வாழ்க்கைச் சூழல் விரைகிறது. இன்று விதைத்து நாளை அறுவடை செய்தாக வேண்டிய எதிர்ப்பார்ப்பையே நகர் வாழ்க்கை விட்டுச் செல்கிறது. பிள்ளைகளின் கல்வியிலும் பெற்றோர்கள் அவசரமான சூழலை நோக்கியே ஓடுகிறார்கள். தன் பிள்ளை இரண்டாம் ஆண்டிலேயே ஆறாம் ஆண்டு மாணவனுக்குரிய பாடத்திட்ட அறிவைப் பெற்றிருக்க வேண்டும் எனப் பேராசை கொள்கிறார்கள். அறிவை வற்புறுத்தி திணிப்பது ஆபத்தே.

ஒரு ஐந்தாம் ஆண்டு மாணவன் பல்கலைக்கழக மாணவர்களுக்குரிய கணக்குகளுக்கான தீர்வைச் செய்ய முடிந்தால் அவனை அதிபுத்திசாலி என சமூகம் ஆச்சர்யமாகப் பார்க்கிறது. ஆனால், தன் வயதிற்குரிய ஐந்தாம் ஆண்டு கணக்குகளைத் திறம்பட செய்ய முடிந்த11 வயது மாணவனை அவனுக்குக் கீழாக வைத்துப் பார்க்கப் பழக்குகிறது. அறிவை எதன் அடிப்படையில் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கிறோம்? கல்வி வரையறுத்துக் கொடுத்திருக்கும் பாடத்திட்டத்தைக் கொண்டுத்தான் அறிவையும் அறிவாளியையும் தீர்மானிக்கப் போகிறோமா? பாடத்திட்டத்தைத் தாண்டிய உலகியல் அனுபவ அறிவு குறித்தான சிந்தனைக்கு இங்கு இடமில்லாமல் போய்விட்டது.

பாடத்திட்டம் என்பது பொதுவானது. வயதையும் அந்த வயதிற்குரிய அறிவையும் உண்மையில் அத்தனை துல்லியமாக முடிவு செய்துவிட முடியாது. வயதிற்கு மிஞ்சிய அறிவுடன் இருப்பவனை உன் வயதிற்கு மீறி பேசாதே எனச் சொல்வது ஒரு பக்கமும், வயதைத் தாண்டிய கல்வியியல் தொடர்பான சிக்கலைக் களைபவனை மிகச் சிறந்த அறிவாளி எனப் பாராட்டுவது ஒரு பக்கமும் சமன் இல்லாமல் சமூகத்தில் நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கின்றன. ஆறாம் ஆண்டு மாணவன் பல்கலைக்கழகப் படிப்பிலுள்ள சிக்கலைத் தீர்க்க முடிந்தால் எந்தப் பக்கலைக்கழகமும் அவனுக்கு இளங்கலைப்பட்டப்படிப்பிற்கான சான்றிதழைக் கொடுத்துவிடாது என்பதையும் கவனிக்கவும்.

வாழ்க்கை குறித்து சட்டென முதிர்ச்சியான ஒரு கருத்தை முன்வைக்கும் மாணவனை வயதிற்கு மீறிய பேச்சு என மட்டுப்படுத்துவதை நானே பல சூழ்நிலைகளில் பார்த்திருக்கிறேன். அதுவே தன் வயதிற்கு மீறிய பெரும் கணக்கை ஒரு மாணவன் செய்வதை வைத்து அவன் அறிவைப் பாராட்டி மதிப்பீடுவதையும் பார்த்திருக்கிறேன். அறிவு எப்படி முடிவு செய்யப்படுகிறது? வரையறுத்து வழங்கப்பட்டிருக்கும் பாடத்திட்டத்தை ஒரு மாணவன் பின்பற்றுவதும் அதனை மிஞ்சுவதுமே அவன் அறிவைத் தீர்மானிக்கப் பாவிக்கப்படும் கருவியாகத் திகழ்கின்றன. மற்றப்படி கேட்டு வாசித்து உணரும் வாழ்க்கை/உலகியல் தொடர்பான எந்தக் கூடுதலான அறிவையும் இச்சமூகம் அங்கீகரிக்கத் தயாராக இல்லை.

கூமோன் மிக விரைவாகக் கணக்கைச் செய்யும் இயந்திரங்களை உருவாக்கித் தள்ளுவதாகவே எனக்குத் தோன்றுகிறது. இன்றைய பெருநகர் சூழலிருந்து வரும் பெற்றோர்களுக்கு இக்கருத்து முரணாகத் தோன்றலாம். ஆனால், கூமோன் கல்வி நிலையங்களில் பணியாற்றிய ஒரு அமெரிக்கர் கூமோன் குறித்துப் பெற்றோர்கள் உடனடி முடிவை எடுக்காமல் விவாதிக்கத் தூண்டும் வகையில் ஒரு நூல் எழுதுகிறார் என்றால் அதனை நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும் என்றே நினைக்கிறேன்.

எல்லோரும் ஓடுகிறார்கள்; நாமும் அதை நோக்கி ஓடுவோம் என்ற முடிவுக்கு வருவதைத் தவிர்த்து விட்டு இந்த நவீன சமூகம் வழங்கும் இதுபோன்ற விடயங்களையும் அதன் நன்மை தீமைகளையும் சமமாக உற்று நோக்கும் ஆற்றலைப் பெற்றோர்கள் பெற்றிருக்க வேண்டும். ஒரு சமூகத்தின் பெரும்பான்யையினர் ஆதரிக்கிறார்கள் என்றால் அது கட்டாயம் நம் வீட்டுப் பிள்ளைகளுக்கும் உகந்ததாக இருக்கும் எனச் சிந்திக்காமல் அதன் பின்னே ஓடுவதை நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். இது பந்தயம் அல்ல.

-கே.பாலமுருகன்

‘பெண்ணினம் சார்ந்து மனித மூளை கொள்ளும் எதிர்வினைகளுக்கும் பிற ஜீவராசிகள் கொள்ளும் எதிர்வினைகளுக்கும் சம்பந்தம் இல்லை. மனித மூளை மட்டுமே பெண்ணினத்தை அடக்க முயல்கிறது’ – சுந்தர ராமசாமி (செப்டம்பர் 2002)

2002ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் இடைநிலைப்பள்ளியில் ஆறாம் படிவம் படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது நண்பர் காளிதாஸ் மூலமே அவருடைய அண்ணன் எழுத்தாளர் சு.யுவராஜன் பற்றி தெரிய வந்தது. அப்பொழுது அவர் மலாயாப்பல்கலைக்கழகத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்தார். ‘ஊதுபத்தி சிறுவன்’ சிறுகதையை வாசிக்கும்படி நண்பர்கள் கேட்டுக்கொண்டனர். அப்பொழுது தமிழ் இலக்கியத்திலும் வாசிப்பதிலும் கொஞ்சம் ஆர்வம் இருந்ததால் அவருடைய அக்கதையைப் படித்தேன். மொழி பற்றியோ உத்திகள் பற்றியோ எவ்வித பரிச்சயமும் பெற்றிருக்காத அக்காலக்கட்டத்தில் ‘ஊதுபத்தி சிறுவன்’ எனக்குள் பெரிய தாக்கத்தை உருவாக்கியது.

அதன் பிறகு 2005ஆம் ஆண்டில் காதல் இதழ் வாசிக்கத் துவங்கியிருந்தேன். அதன் வழி சு.யுவராஜனின் தனித்துவமான எழுத்துகளை வாசிக்க முடிந்தது. மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒருவரின் மொழியாளுமையைக் கண்டு நான் பிரமித்தேன் என்றால் அது சு.யுவராஜனின் மொழியே. அப்பொழுதே சற்று மாறுப்பட்டு ஜனரஞ்சகத்தன்மைகள் இல்லாமலிருந்தது. சில காலங்கள் கடந்தே அவருடைய அல்ட்ரோமேன் சிறுகதையையும் வாசித்தேன். அப்பொழுதும் இப்பொழுதும் சு.யுவராஜனின் கதைகளில் அல்ட்ரோமேன் எனக்கு நெருக்கமானதாக உணர்ந்திருக்கிறேன்.
நான் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில் அவர் தீவிரமான வாசிப்பின் மூலம் மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்தில் கவனிக்கத்தகுந்த அளவிலான தோட்டப்புற வாழ்வியலை மையப்படுத்தி சிறுகதைகள் எழுதிக் கொண்டிருந்தார். ஒரு முறை 2007ஆம் ஆண்டில் மாணவர்ப் பிரிவுக்காகத் தமிழ்ப்பேரவை சிறுகதை போட்டியில் எனக்கும் நண்பர் சுந்தரேஷ்வரனுக்கும் பரிசை அறிவித்திருந்தார்கள். அதுதான் சிறுகதைக்காக நான் பெறப்போகும் முதல் பரிசு. காலையிலேயே நண்பர் வினோத்குமார் மூலம் அவர்கள் தங்கியிருக்கும் அடுக்குமாடி வீட்டின் அறைக்குள் நுழைந்தபோது சு.யுவராஜன் அங்கு வரவேற்பரையின் தரையில் சிரித்துக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தார். தான் தமிழ்ப்பேரவை கதை எழுதும் போட்டியிலிருந்து விலகிக் கொண்டதாகவும் அடுத்தவர்களுக்கு வாய்ப்புக் கொடுக்க வேண்டும் என்றும் பரிசும் போட்டியும் ஆரம்பநிலை எழுத்தாளனுக்கே தகும் என்றும் மிகவும் முதிர்ச்சியாக உரையாடினார். இத்தனை இளம் வயதிலேயே அவர் மிகவும் அப்பாற்பட்ட சிந்தனையைக் கொண்டிருந்தார். இவருடைய அல்ட்ரோமேன் சிறுகதை 2004ஆம் ஆண்டில் மலேசியத் தேசிய பல்கலைக்கழகத்தின் சிறுகதை போட்டியில் முதல் பரிசை வென்ற கதையாகும்.

1. அல்ரோமேன் சமூகத்தில் உருவாக்கும் தாக்கம்

சு.யுவராஜனின் அல்ட்ரோமேன் தலைப்பைப் படித்ததுமே இது என்ன கார்ட்டூன் சம்பந்தப்பட்ட மிகைகற்பனை சிறுகதையோ எனத் தோன்ற வைக்கலாம். காலம் காலமாக அல்ட்ரோமேன், பாவர் ரேஞ்சர்ஸ் போன்ற மிகைகற்பனை கதாநாயகக் / சாகச நாயகக் கார்ட்டூன்கள் சமூகத்தின் மனத்தில் விதைத்துவிட்ட மனோபாவம் அது. அதுவும் அல்ட்ரோமேன் 1960களில் அனைத்து சமூகங்களிலும் மிகவும் கவனம்பெற்ற கார்ட்டூன் ஆகும். 1966ஆம் ஆண்டில் ஜப்பானியத் தொலைக்காட்சி தொடராக அல்ட்ரோமேன் தொடங்கப்பட்டது.

கைஜு, கொட்சிலா போன்ற விநோதமான கொடூரமான ராட்சத மிருகங்களைக் கொன்று மக்களைக் காப்பாற்றும் வேலையைத்தான் அல்ட்ரோமேன் செய்யும். யுவராஜன் தன் கதைக்கு அல்ட்ரோமேன் என்ற தலைப்பைத் தேர்ந்தெடுத்ததையொட்டி உடனே ஒரு ஜனரஞ்சகமான பொதுமனத்திற்கு இக்கதை தோட்டப்புற மக்களைக் காக்கும் தெய்வமாகத் திகழும் ஒரு ரோபின் ஹூட் கணக்கில் உள்ள யாரோ ஒருவரைப் பற்றியதாக இருக்கும் எனத் தோன்ற வாய்ப்புண்டு. என்னிடமும் சிலர் இதையே கேட்டிருக்கின்றனர். ஆனால், இக்கதையில் வரும் அல்ட்ரோமேன் வேறு.

யுவராஜன் இக்கதையின் ஊடாக தோட்டப்புறங்களில் நிகழ்ந்த குடும்ப வன்முறையைப் பேசும்பொருளாக மாற்றுகிறார். இந்திய மனங்களில் ஊறிக்கிடக்கும் ஆணாதிக்கத்திற்கு எதிரான பார்வை அவருடைய கதையில் வியாபித்து வெளிப்படுகிறது. 1996ஆம் ஆண்டிற்குப் பிறகே பெண்களுக்கு எதிரான குடும்ப வன்முறை சட்டம் தீவிரப்படுத்தப்பட்டது (Domestic Violence Act) என்றால் 1960களில் தோட்டப்புறங்களில் எந்தச் சட்டம் குறித்தும் பிரக்ஞை இல்லாமல் இருந்த இந்தியப் பெண்கள் தங்கள் மீது நிகழ்த்தப்பட்ட வன்முறைக்கு எதிர்வினையாற்றாமல் அடங்கி உள்ளுக்குள் புழுங்கி தொய்ந்து சலித்துக் கிடந்தார்கள் என்கிற வேதனையையே யுவராஜன் அல்ட்ரோமேன் கதையில் முன் வைக்கிறார்.
கைஜூ, கொட்சிலா போன்ற மிருகங்கள் நம் சமூகத்தில் வன்முத்துடன் வீடுகளில் ஒளிந்திருந்த்தை அடையாளம் காட்டும் அவருடைய இக்கதையில் ஓர் அல்ட்ரோமேனையும் படைக்கிறார். ஒரு சிறுவனின் விசித்திரமான மனோபாவத்திலிருந்து அல்ட்ரோமேன் எழுந்து கொள்கிறது. இக்கதையை வாசிக்கும்போது அந்த அல்ட்ரோமேன் யாரென்று புலப்படும். நமக்கே தெரியாமல் நாம் செய்யும் கொடூரங்களுக்கு எதிராக ஒரு சிறுவன் நம் வீட்டில் திடீரென்று அல்ட்ரோமேனாக மாறி நம்மை எதிர்க்கக்கூடும்.

2. குடும்ப வன்முறையின் அரசியல்

ஓர் ஆண் தன் அதிகாரத்தையும் ஆக்கிரமிப்பையும் முதலில் மனைவியிடமிருந்தே தொடங்குகிறான். இன்றைய குடும்ப உளவியலின் வழி ஆண்களிடமுள்ள அதிகார உணரு முதலில் மனைவியிடமே உக்கிரமாகப் பிரயோகிக்கப்பட்டு பிறகு சமூகத்திற்குள் நுழைவதாகச் சொல்லப்படுகிறது. குடும்ப அதிகாரம் என்பது உடலை வதைப்பது, கொடுமைப்படுத்துவது என்று மட்டுமல்ல. மனைவிக்கும் சேர்த்து முடிவெடுப்பது, அவளுக்குத் தேவையானவற்றை முன்னின்று நிறைவேற்றுவது, குடும்ப்ப் பிரச்சனைகளுக்கு சிக்கல்களுக்கு தன் ஆளுமையின் வழியே தீர்வுக்காண முடியும் என நம்புவது முதல் எல்லாமே அதிகாரத்தின் பல வடிவங்கள்தான்.

மனைவி முழுக்கவும் தன்னைச் சார்ந்தவள் என்கிற தீர்க்கமான புரிதலை ஓர் ஆண் முதலில் இந்த ஆணாதிக்க சமூகத்தின் சடங்குகளின் வழியாகவே பெறுகிறான். அது தார்மீகமான அதிகாரமாகவும் அல்லது கொடூரமான அதிகாரமாகவும் மாற்றம் கொள்வது அவரவர் சூழலையும் மன அமைப்பையும் பொருத்தவை. ஆனால், தன் மனைவியிடம் அதிகாரத்தை இழக்கும் ஒருவன் பெரும் தடுமாற்றம் கொள்வதற்குக் காரணம் தன் அதிகாரம் எங்கோ பலவீனம் அடைந்துவிட்டதாக அவன் கருதுகிறான். அதிகாரத்தின் வழி அவன் நிறைவேற்றி வந்த கடமைகள் ஒடுக்கப்படுவதன் மூலம் தன் செயல்பாடுகளின் மீது நம்பிக்கை இழக்கின்றான். அவனது இருப்பு பெரும் கேள்விக்குள்ளாகுவதாக எண்ணுகிறான். ஆணிடம் இருக்கும் அதிகாரம் பெண்ணிடம் மாறுவதாக அச்சம் ஏற்படும் அடுத்த கணமே அமைதியிழந்து கொடூர மனத்துடன் இயங்குகிறான். யுவராஜன் கதையில் வரும் அப்பாவும் அப்படிப்பட்டவராக இருக்கின்றார். கதையில் அவரைப் பற்றிய சித்தரிப்புகள் அதிகம் இல்லையென்றாலும் ஆங்காங்கே காட்சி அடக்கத்துடன் அவர் படைப்பக்கப்படும் வித்த்திலிருந்து நம்மால் அவரின் மீதான கற்பிதங்களை வியாபித்துக் கொள்ள முடியும்.

அதிலிருந்து மீண்டு தனித்து இயங்குவதன் மூலம் ஆண் வழி சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஒரு கணவன் தன் அதிகாரத்தின் நிலை குறித்து அச்சம் கொள்ளத் துவங்குகிறான். அதிலிருந்து தன்னை மீட்டெடுக்க வன்முறையைக் கையாள்கிறான். ஒரு குடும்ப வன்முறை இங்கிருந்து தொடங்குவதாக நினைக்கிறேன். யுவராஜன் தன் அல்ட்ரோமேன் கதையிலும் அத்தகையதொரு சூழலே அன்றைய இந்தியக் குடும்பங்களுக்குள் வெடித்துச் சிதறுவதாகக் காட்டுகிறார்.

உடல் ரீதியிலான அடக்குமுறை

இக்கதையில் வரும் அம்மா தீம்பாருக்கு மரம் வெட்டப் போகிறார். அப்பா இரவெல்லாம் குடித்துவிட்டு வந்து அம்மாவை அடிக்கின்றார். வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களின் நடத்தையைச் சந்தேகிப்பதே இந்திய சமூகத்தில் ஆணாதிக்கத்தின் முதல் செயல்பாடு. குடும்பத் தலைவர் மட்டுமே வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும்; பெண்கள் வீட்டைப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்கிற அரதபழமையான சிந்தனை ஆண் மனங்களில் படிந்து கிடப்பதால் ஏற்படும் விளைவு. அடுத்து, வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களை உடல் ரீதியில் அடக்குவது. ஆண் தன் பலத்தைக் கொண்டு பெண் உடலைச் சிதைப்பதும் அன்றே குடும்பங்களில் ஓர் அடக்குமுறையாக இருந்திருக்கிறது. இதே பிரச்சனை 1980களில் இரவு வேலை(Night shift) வந்தபோது இதைவிட மேலாக வெடித்தது என்றே சொல்ல வேண்டும்.

மன நீதியிலான ஒடுக்குமுறை

அடுத்து, மனரீதியிலான நெருக்குதலைக் கொடுப்பதும் ஆண் ஆதிக்க சமூகத்தின் இன்னொரு அடக்குமுறையாகவும் கருதப்பட்டது. யுவராஜனின் கதையில் வரும் அம்மாவிற்கு வீட்டில் பெரிதாக எந்த உரிமையும் இருப்பதில்லை. இரவு நேரங்களில் சமையலறையின் இருட்டில் அமர்ந்து கொண்டு கூரையை வெறித்துக் கொண்டிருப்பார் என அவர் சொல்லும் வரி மனத்தை இறுக்கமாக்குகிறது. இருட்டைத் தாண்டி அதற்குள் கொல்லப்பட்ட பல உணர்வுகளுடன் தகித்துக் கொண்டிருப்பதுதான் அடக்குமுறைக்கு ஆளான பல அம்மாக்களின் உலகமாக இருந்திருக்கிறது. வீட்டைத் தாண்டி வராத அவர்களின் கண்ணீர் குரல்களை யாருமே கேட்டதில்லைத்தான். ஆண் அதிகாரம் பெண்கள் தங்களின் மனத்தைத் தானே ஒடுக்குக் கொண்டு வாழ மட்டுமே விட்டிருப்பதும் நம் இந்தியக் குடும்பங்களில் நடந்த உண்மைகளாகும்.

ஒருமுறை எல்லோரும் நாம் பார்த்த, அல்லது நம் வீட்டில் வாழ்ந்த அம்மாக்களை, பெரியம்மாக்களைப் பின்நோக்கிப் பார்த்தால், அவர்கள் உடல் ரீதியில் கொடுமைக்குட்படுத்தபடவில்லையென்றாலும் கருத்துரிமை இல்லாமல் வாயொடுங்கிப் போனவர்கள் நம்மிடையே உலா வந்திருப்பார்கள். இதுவும் ஆணாதிக்கத்தின் முகம்தான் ஆனால் குடும்ப வழக்கமாக பின்பற்றப்பட்டு வந்திருக்கிறது. இன்றளவும் அப்பாவை மீறி எந்த முடிவும் எடுக்க முடியாத பெண்கள் இருக்கவே செய்கிறார்கள்.

இத்தகைய குடும்ப சூழலில் வளரும் ஓர் ஆண் எப்படிப் பெண்களை அடக்கி ஆள வேண்டும் எனத் தன் அப்பாவிடமிருந்து கற்றுக் கொள்கிறான். அதுவே பெண்ணாக இருந்தால் எப்படி ஆண்களுக்கு அடங்கி நடந்து கொள்ள வேண்டும் எனத் தன் அம்மாவிடமிருந்து கற்றுக் கொள்கிறார். இத்தகைய கொடூரமான ஆணாதிக்கச் சிந்தனை பாரம்பரியமாகக் குடும்பங்களுக்குள்ளிருந்து விரிகிறது. அதன் நூலிழையில் ஒரு எதிர்ப்புணர்வைக் காட்டும் முயற்சியே யுவராஜனின் அல்ட்ரோமேன் ஆகும். எல்லாம் காலக்கட்டத்திற்கும் தேவையான ஒரு விழிப்புணர்வை விதைத்துச் செல்கிறது கதை. விரைவில் வெளிவரவிருக்கும் சு.யுவராஜனின் சிறுகதை தொகுப்பில் அல்ட்ரோமேன் சிறுகதையை வாசிக்கலாம்.

– கே.பாலமுருகன்

வணக்கம்,

எனது அதிகாரப்பூர்வமான அகப்பக்கம் இனி தொடர்ந்து சில மாற்றங்களுடன் இயங்கும். விரைவில் பூரணமான வடிவத்துடன் செயல்படும். மலேசியாவில் தற்பொழுது வெளியாகி மக்கள் மனத்தில் இடம்பிடித்து வரும் மலேசிய இயக்குனர் சஞ்சய் அவர்களின் ஜகாட் படம் தொடர்பான புத்தகப் பரிசுப் போட்டியை அறிவித்திருந்தேன். இன்று அதற்கான முதல் கேள்வி பதிவேற்றம் செய்யப்படுகிறது. கேள்விக்கான பதிலை இங்கேயோ அல்லது முகநூலிலோ, மின்னஞ்சலிலோ நீங்கள் அனுப்பி வைக்கலாம். சிறந்த பதிலுக்கான பரிசு:

1. சாகித்ய அகாதமி பரிசு பெற்ற நூலான லா.ச.ராமமிருதம் எழுதிய ‘சிந்தா நதி’.
2. மாணிக்கவாசகப் புத்தக விருது பெற்ற கோ.புண்ணியவான் எழுதிய ‘செலஞ்சார் அம்பாட்’ வரலாற்று நாவல்

மேற்கண்ட இரு புத்தகங்களும் பரிசாக அனுப்பி வைக்கப்படும்.

ஜகாட் திரைப்படம் பற்றிய கேள்வி 1:

ஜகாட் திரைப்படம் மலேசிய இந்தியர்களின் இருண்ட பகுதியைப் பேசுகிறது என விமர்சகர்கள் அடையாளப்படுத்துகிறார்கள். எது அந்த இருண்ட பகுதி என ஜகாட் முன்வைக்கிறது? ( பதில் 20 சொற்களுக்கு மேற்பட்டு விரிவாக இருப்பதை வரவேற்கிறேன்)

– கே.பாலமுருகன், மின்னஞ்சல்: bkbala82@gmail.com / facebook: https://www.facebook.com/balamurugan.kesavan.7