வாழ்த்து அட்டையைத் தயார் செய்துவிட்டேன். கடைசி ஒரு வார்த்தையை எழுத வேண்டும். அது மட்டும்தான் வாய்க்கவில்லை. நேற்றிலிருந்து பல கடைகள் சென்றலைந்தும் மனத்திற்குப் பிடித்த ஒரு கார்ட் கிடைக்கவில்லை. கடைசியில் மணிலா அட்டையில் நானே ஒரு கார்ட்டைத் தயார் செய்துவிட்டேன். இப்பொழுது உறையும் காத்திருந்தது. அந்த வார்த்தையை எழுதி உள்ளே வைத்துவிட்டால் கார்ட் பெறுநரை நோக்கிப் பயணத்தைத் தொடங்கும்.

என்ன எழுதலாம் என்கிற கேள்விக்கு முன் மனம் அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. இதுவரை யாருக்கும் இப்படியொரு வாழ்த்து அட்டை அனுப்பிய அனுபவம் இல்லை. முதல் முறையாக அனுப்ப வேண்டுமெனத் தோன்றியது. மேசை விளக்கின் வெளிச்சம் போதவில்லை. பற்ற வைத்து விரல் இடுக்கிலேயே புகைந்து கொண்டிருந்த சிகரெட்டைப் பார்த்தேன். நெருப்பைத் துறந்த நுனி சாம்பல் விழத் தயாராக இருந்தது. எடுத்து நானே மேசையின் மீது தட்டிவிட்டு சிகரெட்டை அணைத்தேன்.

படித்து முடிக்கலாம் என மேசையில் வைத்திருந்த நாவலைப் புரட்டினால் ஏதாவது வார்த்தைகள் கிடைக்கக்கூடும் என்கிற சிந்தனை இவ்வளவு தாமதமாக வந்திருக்கக்கூடாது எனத் தோன்றியது. படித்து முடிக்காமல் எனக்காகப் பல வாரங்கள் காத்திருக்கும் புத்தகத்தைத் தொடவே அவமானமாக இருந்தது. அறையைச் சுற்றிலும் படித்து முடிக்காத புத்தகங்கள் சூழ்ந்திருந்தன.எனது இன்றைய பொழுதைக் கடக்கவிடாமல் செய்யும் இன்னும் சிக்காமல் அடம்பிடித்துக் கொண்டிருந்த வார்த்தையின் மீது கோபமாக இருந்தது. கிடைத்தால் மட்டும் என்ன செய்துவிடப் போகிறேன்? உடனே கார்ட்டில் எழுதி அனுப்பிவிடுவேன்.

இப்படிக்கு

வடிவேல்

(ஷார்ப் தொழிற்சாலையின் பாதுகாவலர்)

கார்ட்டின் முடிவுவரை எழுதிவிட்டேன். இடையில் ஒரு வார்த்தை போதும். படிப்பவருக்கு மனம் சில்லிட வேண்டும். மீண்டும் மீண்டும் படித்துப் பூரிப்படைய வேண்டும். கண்கள் குளிர்ந்து போக வேண்டும். நமது ஒரு வார்த்தையில் ஒருவரின் வாழ்நாள் முழுவதும் அதை நினைத்து மகிழ முடிந்தால் இனி என்ன வேண்டும் எனத் தோன்றியது.

நான் விட்டுவிட்டால் பேனாவே அந்த வார்த்தையை எழுதி கொள்ளும் என்பதுபோல் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. ரவுண்ட் செல்வதற்கு நேரமாகிவிட்டது. சாப்பிட்டேனா என்று கூட கேட்க ஆளில்லாத வெறும் இயந்திரங்கள் எழுந்து கத்திக் கொண்டிருக்கும் இவ்விடத்தைச் சுற்றி வலம் வரும் நேரம். அந்தக் கசப்பான தருணத்திற்கு முன் வார்த்தை கிடைத்துவிட்டால் பேரானந்தத்துடன் தொழிற்சாலையை வலம் வரலாம்.

ஒருவேளை வார்த்தை கிடைத்துவிட்டாலும் கார்ட்டில் எழுதி யாரிடம் கொடுப்பது?

எழுந்து காற்சட்டையைத் தூக்கி இடுப்பில் உட்கார வைத்தேன். இந்த 56 ஆண்டுகளில் அப்படியொரு வார்த்தை எனக்குச் சிக்கியதே இல்லை.

-கே.பாலமுருகன்

பெரிய சாலையிலிருந்து செம்பனைத் தோட்டத்தில் நுழைந்து இரு கிலோ மீட்டர் சென்றால்தான் கம்பத்திற்குச் செல்லும் பாதை வரும். வேலையிடத்திலிருந்து இதுதான் குறுக்குப் பாதை. பெட்ரோல் மிச்சம். வேடியப்பனுக்கு இந்தப் பாதையில் பெரிதாக மிரட்சி இல்லை. ‘தூக்குக் கோவிலை’ தாண்டும் போது மட்டும் மனம் பீதியடைவதை அவனால் தவிர்க்க முடிந்ததில்லை.

“அங்கன இருந்த எஸ்டேட்டுக் கோயிலு அது… கடன் தொல்ல தாங்காம முனியாண்டி பூசாரி கோயில்லயே தூக்குப் போட்டுக்கிட்டாரு… அதுனாலத்தான் அது தூக்குக் கோயிலு… அதுலேந்து கோயிலயும் கைவிட்டுட்டாங்க…” என அக்கோவிலைப் பற்றி சொல்லாதவர்கள் இல்லை.

“அந்தக் கோயில் பக்கம் வரும்போது மட்டும் யாராவது நிப்பாட்டனா நின்னுறாத… நாக்கத் தொங்க போட்டுக்கிட்டு முனியாண்டி பூசாரி அந்தப் பாதையில நடக்கறத முன்ன காட்டுக்கு வேலைக்குப் போனவங்க பாத்திருக்காங்க…”

காளிமுத்து தாத்தா அந்தச் செம்பனைத் தோட்டப் பாதையைப் பயன்படுத்துவோரிடம் எப்பொழுதும் நினைவுப்படுத்துவார். அவர்தான் கம்பத்தில் பழைய ஆள். முன்பிருந்த தோட்டத்தை விட்டுத்தான் எல்லோரும் இந்தக் கம்பத்திற்கு வந்தனர். கித்தா தோட்டம் அழிந்து செம்பனை தோட்டமாகியது.

வேடியப்பன் இன்று துணைக்கு உடன் வேலை செய்யும் மாரியையும் அழைத்து வந்தான். வழக்கமாக மாரி கம்பெனி வேனில்தான் போவான். இருவரும் மோட்டாரில் செம்பனை பாதையில் நுழைந்தனர். மோட்டாரின் முன்விளக்கு வெளிச்சம் பாதையைச் சூழ்ந்திருந்த இருளைச் சற்றும் அசைக்க முடியவில்லை.

தூரத்தில் இடது பக்கம் இடிந்து கிடக்கும் சுவரும் அதைச் சூழ்ந்து அடர்ந்து வளர்ந்திருக்கும் காட்டுச் செடிகளும் என அச்சுறுத்தலாகக் காட்சியளித்தது ‘தூக்குக் கோவில்’.

“அந்தப் பூசாரி தூக்குப் போட்ட செத்தக் கோயில்தான…?”

பின்னால் அமர்ந்திருந்த மாரி சில ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் அப்பொழுதுதான் அந்தப் பாதையில் வருவதால் கோவிலைப் பற்றி விசாரித்தான்.

“டேய், சும்மா இருடா… மனுசனுக்கே இங்க பீதி கெளம்புது…”

“அட நீங்க ஒன்னு… இந்தக் கம்பத்துல உள்ள பழசுங்க எல்லாம் கட்டுக் கதை சொல்லி ஏமாத்திச்சிருங்க… எங்க பாட்டி சாவுறதுக்கு முன்னால என்கிட்ட இந்தக் கோயில பத்தி ஒரு கதை சொன்னுச்சி… தெரியுமா?”வேடியப்பனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

“என்னடா சொல்ற?”

“ஆமாம்ணே… அறுபது வருசத்துக்கு முன்னால இங்க இருந்த தோட்டத்துல சீன முதலாளியோட மகனுங்கக்குள்ள பயங்கர சொத்துப் பெரச்சன… ஒரே தோட்டத்த ரெண்டாக்கிட்டானுங்க… டிவிஷன் ஒன்னு, டிவிஷன் ரெண்டுன்னு பிரிஞ்சி போச்சி… அப்போ டிவிஷன் ஒன்னுல இருந்த முனியாண்டி கோயில் சிலைய அங்கேந்து தூக்கிட்டு இங்க வந்து வச்சிட்டாங்க… அதான் ‘தூக்கி வந்த கோவில்’ன்னு சொல்லுவாங்களாம்… இவனுங்க தூக்குக் கோயில்னு அவுட்டா விட்டுட்டாய்ங்க… கொண்டு வந்தவங்க அதுக்கப்பறம் ஒழுங்கா பராமரிக்கல… என்ன ஆச்சின்னு தெரில…”

வேடியப்பன் சட்டெனப் ‘ப்ரேக்’ பிடித்துவிட்டு இடிந்து கிடக்கும் தங்களின் மூதாதையர்கள் தூக்கி வந்து கைவிட்ட கோவிலையும் அதனுள் கரைந்திருக்கும் இருளையும் பார்த்தான்.

-கே.பாலமுருகன்

முனியாண்டி தாத்தாவிற்குப் பாதி வாய் திறந்து மீண்டும் மூடியபடி இருந்தது. சிரமப்பட்டு மூச்சை இழுத்தார். மருத்துவமனையில் ஒரு வாரம் வைத்திருந்து இனி பிழைக்க மாட்டார் என வீட்டிற்குக் கொண்டு போகச் சொல்லிவிட்டனர். அவர் நாற்பது ஆண்டுகள் உழைத்துக் கட்டிய வீட்டின் வரவேற்பறையில் ஒரு சிறிய கட்டிலைப் போட்டனர். அவரை அதில் படுக்க வைத்து வாசல் கதவைத் திறந்து வைத்தனர். உயிர் போனால் வாசல்வழி வெளியேற வேண்டுமென ஓர் ஏற்பாடு.

“மனுசன் இவ்ள பெரிய வீட்டக் கட்டி கடைசி வரைக்கும் கால் நீட்டி உக்காந்து சுகத்தக் கண்டானா?”

முனியாண்டியின் வயதை ஒத்த நண்பரான மணியத்திற்கு மரணப் பயம் தொற்றிக் கொண்டது. வீட்டிலுள்ளவர்களுக்குச் சமாதானம் சொல்வதைப் போல தன்னைத் தானே சாந்தப்படுத்தினார்.

முனியாண்டியின் கண்கள் வாசலை நோக்கின. நேரமானதும் ஒரு சில நெருங்கிய சொந்தங்கள் வந்து முகத்தை உற்றுக் கவனிப்பதை முனியாண்டி அசூசையாக உணர்ந்தார். அவர்களின் பார்வையில் இருக்கும் கழிவிரக்கம் பயத்தை உண்டாக்கியது. சற்று நேரத்தில் அவன் வந்து வாசலில் நின்றான். கறுத்த உருவம். முகம் சரியாகத் தெரியவில்லை. அவன் இன்னும் அருகில் வந்தால் முகத்தை அடையாளம் கண்டு கொள்ளலாம் என நினைத்தார். நினைப்பதை அவரால் வார்த்தைகளாகக் கோர்க்க இயலவில்லை. நினைப்பு நினைப்பாக அவருக்குள் உழன்று கொண்டிருந்தது.

அவனுடைய வருகைக்குப் பின்னரே முனியாண்டியின் உடல் சிலிர்த்து உதறிக் கொண்டிருந்தது. குரல் புலம்புவது போல் கேட்டது.

இப்பொழுது அவன் முனியாண்டியை மூர்க்கமாகப் பார்க்கத் தொடங்கினான். எந்நேரத்திலும் தன் மீது பாய்ந்து உயிரை எடுக்கக்கூடும் என முனியாண்டி கற்பனை செய்தார். அவன் குனிந்து முட்டிகாலிட்டு முன்னகர்ந்து வந்தான். இப்பொழுது அவனுடைய கண்களை நன்றாகப் பார்க்க முடிந்தது. மிகவும் நெருக்கமான கண்கள் அவை. தினமும் பார்த்துப் புழங்கிய கண்கள். நெருக்கமாக வந்ததும் அது தன்னுடைய கண்கள்தான் என உணர்ந்தார். அவன் முனியாண்டியைப் போலவே இருந்தான். முனியாண்டிக்கு இருபது வயதிருக்கும்போது எப்படி இருந்திருப்பாரோ அதே தோற்றம்.

மற்றவர்களைப் போல அவனும் முனியாண்டியின் முகத்தை நெருங்கி வந்து மரண வாடையை நுகர்ந்தான். முனியாண்டி கண்களிலே கெஞ்சினார். கண்ணீர் துளி பெருகி வழிந்துவிடாமல் கண்களுக்குள்ளே பளபளத்துக் கொண்டிருந்தது. கைகளைக் கூப்பி வணங்க முடியவில்லை. கண்கள் வணங்கி தவித்தன.

வந்தவன் முனியாண்டியின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு நெஞ்சோடு அனைத்துக் கொண்டான். அவனுடைய உடலின் கதகதப்பு முனியாண்டிக்கு அவ்வளவு ஆறுதலாக மாறியது. தன் வயதைக் கடந்து பின்னோக்கி நகர்ந்தது நினைவு. கால்கள் சிறுத்து கைகள் சுருங்கி வீட்டின் தரையில் எச்சில் வடிய தவழ்கிறார். எல்லாம் பின்னகர்கின்றன. உலக நினைவுகள் இழந்து தன்னுணர்வு கரைந்து ஒரு தொட்டிலில் தன் பெருவிரலைக் கடித்தபடியே ஆடிக் கொண்டிருக்கிறார்.

முனியாண்டியின் உயிர் போவதற்கு முன்பாக கண்ணீர் வடிந்து கன்னத்தில் சரிந்ததாகப் பேசிக் கொண்டனர்.

-கே.பாலமுருகன்

முதல் நாள் வகுப்பை ஒரு கதையுடன் தொடங்கலாம் என மூர்த்தி முடிவெடுத்தார். முதலாம் ஆண்டு மாணவர்கள் பதற்றத்துடனும் அழுது ஓய்ந்த களைப்புடனும் அமர்ந்திருந்தனர்.

“சரி, இன்னிக்கு எல்லாம் கதை சொல்லப் போறிங்க… எல்லாத்துக்கும் கதைன்னா பிடிக்கும்தான?” என ஆசிரியர் கேட்டதும் அனைவரும் உற்சாகத்துடன் கையை உயர்த்தினர். சிறுவர்கள் சொல்வதற்கு ஏராளமான கதைகளைத் தனக்குள் பூட்டி வைத்திருக்கிறார்கள்.

“சரிமா… நீங்க வாங்க…”முன்வரிசையில் அமர்ந்திருந்த கவினா எழுந்து வந்தாள். புன்னகையும் வெட்கமும் அவள் பார்வையில் கலந்திருந்தன.

“கதை சொல்லுவிங்களா?” என மூர்த்தி கேட்டதும் “எங்க அப்பாவோட ‘திக்தோக்ல’ நிறைய கதை சொல்லிருக்கன், நீங்க பார்த்தது இல்லயா?” எனப் பதிலுக்கு கவினாவும் கேட்டாள்.

“சரி என்ன கதை சொல்லப் போறீங்க?”

“நல்ல முயலும் கெட்ட ஆமையும்…” என்று சொல்லிவிட்டு முறைத்தாள்.

“ஏன்மா கோவமா பாக்கறீங்க?”

“ஆமா சார்… அதென்ன எல்லாக் கதையிலும் ஆமை நல்லதா இருக்கு… முயலு சோம்பேறியா இருக்கு? எங்க வீட்டுல நான் வளர்க்கற முயல் நல்லா வேகமா ஓடும்… ரொம்ப நல்லது… தெரியுமா?” என்றவள் முயல் போல் ஓடிக் காண்பித்தாள்.

“சரிமா, கதையெ சொல்லுங்க…”

“ஒரு ஊர்ல முயல் மட்டும்தான் இருந்துச்சாம்… ம்ம்ம்… சரி… பரவால… பாவம்… அதே ஊர்ல ஒரு ஆமையும் இருந்துச்சாம்…”

“ஓ! அப்படியா?”

“ஆமாம்… அதுல முயலுக்குக் காது கேட்காதாம்…” என்று சோகமாகச் சொன்னாள்.

“ஓ! ரெண்டும் என்னா பண்ணுச்சாம்?”

“அதுங்க அதுங்க வேலைய பாத்துக்கிட்டு இருந்துச்சாம்…” என்று கூறினாள்.

“அப்போ ரெண்டுக்கும் ஓட்டப்பந்தய போட்டி நடக்கலையா?”

கவினா மீண்டும் மூர்த்தியைப் பார்த்து முறைத்தாள்.

“நீங்க என்னம்மா சும்மா சும்மா சார பார்த்து முறைக்கிறீங்க?”

“அதுங்களே அதுங்க பாட்டுக்கு இருக்குங்க… நீங்க யேன் போட்டி வைக்கறீங்க? அதனாலத்தான் என் செல்ல முயலு கதையில கெட்டதா வருது, பாவம்! வேணும்னா ஆமைக்கும் ஆமைக்கும் போட்டி வச்சுக்கங்க…” என்று முகத்தைச் சோகமாக வைத்துக் கொண்டாள்.

“சரிமா… போட்டியே வேணாம்… ஓகேவா?”

சிறிது நேரம் சிந்தித்தவள், “போட்டியே இல்லாமல் எல்லாம் மிருகங்களும் மகிழ்ச்சியா வாழ்ந்துச்சாம்… தெரியுமா சார்?” என்றாள்.

“சரிமா… கதைய சொல்லி முடிங்க…”

“ஒரு ஊர்ல ஒரு முயல் இருந்துச்சாம்…”

“சரி இருக்கட்டும்… அப்புறம் என்ன நடந்துச்சி?” மூர்த்தி பொறுமையை இழந்தார்.

“ஒன்னுமே நடக்கல சார்… எல்லாம் ஓடுனுச்சாம்?” எனப் புருவத்தை உயர்த்தினாள்.

“யேன் மா? ஏதும் போட்டியா?” என மூர்த்தி ஆர்வத்துடன் கேட்டார். கவினா மீண்டும் அவரைப் பார்த்து முறைத்தாள்.

“சரி, யேன் அந்த முயலுக்குக் காது கேட்காதுமா?”

“யேன்னா… நீங்கத்தான் போட்டி போட்டின்னு சொல்லிக்கிட்டே இருக்கீங்கள… அதான் அதுக்குக் காது கேட்காம நிம்மதியா இருக்கட்டும்…” என்றவள் கோபத்துடன் போய் உட்கார்ந்தாள்.

கே.பாலமுருகன்

வினோத் விளையாட்டு ஆசிரியர் வருவாரென ஆவலுடன் வகுப்பறைக்கு வெளியில் நின்றிருந்தான். அவர் காலை 7.20க்குள் வந்துவிடுவார். இன்று 7.25 ஆகியும் அவரது மகிழுந்து இன்னும் பள்ளியின் வளாகத்திற்குள் நுழையவில்லை. வினோத் பதற்றத்துடன் இருந்தான்.

“வினோத்து, என்ன சிலுவாரு கீழ கிழிஞ்சிருக்கு…?”

நண்பன் கேட்டதும் வினோத் விளையாட்டுக் காற்சாட்டையின் கால்பக்க நுனியைப் பார்த்தான். ஒரு சிறிய பொத்தல். காலூறையை மேலே இழுத்து அதனை மறைத்தான். இன்று எப்படியாவது விளையாட்டு உடையுடன் வந்திவிட வேண்டுமென உறுதியில் எடுத்து அணிந்து கொண்டான். அம்மா அப்பொழுதே திட்டினார்.

“டேய், இன்னிக்குப் சார் வருவாருதானே?”

“எனக்கெப்படிடா தெரியும்?”

வினோத்தால் நிலைக்கொள்ள முடியவில்லை. அவன் கடந்த எட்டு மாதங்களாக மாலையில் விளையாடச் செல்வதில்லை. தம்பி பிறந்தவுடன் தினமும் அவனைப் பார்த்துக் கொள்வதிலேயே பொழுதுகள் கழிந்துவிடும். வீட்டிற்கு எதிரில் விளையாட்டுத் திடல் என்பதால் மாலையில் நண்பர்கள் காற்பந்து விளையாடும்போது போடும் சத்தத்தைக் கேட்டுக் கொண்டே தம்பியின் தொட்டிலை ஆட்டிக் கொண்டிருப்பான்.

பள்ளி அடைக்கப்பட்டுக் கடந்த வாரம்தான் மீண்டும் திறந்திருந்தார்கள். ஆனால், இன்னுமும் விளையாட்டு ஆசிரியர் திடலுக்கு அழைத்துச் செல்லவில்லை. இன்று அழைத்துச் செல்லக்கூடும் என வினோத் நேற்று இரவிலிருந்து கற்பனை செய்து கொண்டிருந்தான்.

7.30க்கு ஆசிரியரின் மகிழுந்து வேகமாக வந்து பள்ளியின் வளாகத்தினுள் நுழைந்தது. உடனே, வினோத் மகிழுந்து நிறுத்தப்பட்டிருந்த இடத்திற்கு ஓடினான்.

“சார், இன்னிக்கு விளையாட்டு இருக்குமா?” என மூச்சிரைக்கக் கேட்டான்.

“யா, இன்னும் பள்ளிக்கூடமே ஆரம்பிக்கல… கிலாஸ்க்குப் போங்க சார் 7.45க்கு வரேன்…” என ஆசிரியர் சொன்னதும் வினோத் கவலையும் ஏக்கமும் நிரம்ப வகுப்பறைக்கு நடந்தான்.

கடந்த வாரம் போல வகுப்பறைக்குள்ளே நிற்க வைத்து உடற்பயிற்சியை முடித்துவிட்டு எழுத்து வேலைகள் கொடுத்துவிடுவாரோ என வினோத் பயந்தான். திடலைச் சுற்றி ஓட வேண்டும் என வினோத்தின் கால்கள் பரப்பரத்தன. மாணவர்கள் விளையாடாமல் திடலில் புற்கள் அடர்ந்து பச்சையாகத் தெரிந்தன.

பக்கத்திலிருந்த நண்பனின் கைக்கடிகாரத்தை வினாடிக்கு வினாடி நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தான். சரியாக 7.45க்கு ஆசிரியர் வகுப்பறைக்குள் வரும்போது எங்கிருந்து வந்ததெனத் தெரியாமல் சட்டென மழையும் பெய்யத் தொடங்கியிருந்தது.

“இன்னிக்குத்தான் திடலுக்குக் கூட்டிட்டுப் போலாம்னு நெனைச்சன்… ஓகே… எல்லாம் இடத்துல உக்காருங்க…” என ஆசிரியர் சொன்னதும் வினோத்தைத் தவிர மற்ற அனைவரும் அமர்ந்தனர்.

“டேய் வினோத்து… அங்கப் பாரு திடல்ல ஆறாம் ஆண்டு பையனுங்க நேத்து வெளையாண்ட பந்த அங்கயே வச்சிட்டுப் போய்ட்டானுங்க… ஓடிப் போய் எடுத்து வந்து ஸ்டோர்ல வச்சிரு… சாரோட இந்தக் குடைய எடுத்துக்கோ…” என்றதும் குடையை எடுத்துக் கொண்டு வினோத் திடலை நோக்கி வளைந்து வளைந்து ஓடினான். மழைநீர் தேங்கியிருந்த இடங்களையெல்லாம் தாவிக் குதித்துக் கடந்தான்.

அவனுக்காகவே அந்த ஒற்றைப் பந்து நேற்றிலிருந்து திடலில் காத்திருந்தது.

– கே.பாலமுருகன்

இருவரும் பேசாமலே புந்தோங் மலையின் உச்சியைத் தொடும் தூரம் வரை வந்துவிட்டனர். மலையேறும்போது மகேன் கேட்டக் கேள்விக்கு அவர் எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை. இடையில் அதிக மூச்சிரைத்ததால் சற்று நேரம் அங்கிருந்த கூடாரத்தின்கீழ் நின்று ஓய்வெடுத்தபோதும் அவர் பதில் சொல்வார் என மகேன் அவரின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் வாயைத் திறந்து வைத்து மூச்சு வாங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

‘சிறந்த எழுத்து உருவாவறதுக்கு நான் என்ன செய்யணும், சார்?’ என அவன் கேட்டக் கேள்வியை மறக்காமல் மீண்டும் கேட்கத் தயாராகவே இருந்தான்.

எப்பொழுதும் ஞானிகள் ஒரு ஞானத்தை வழங்குவதற்குச் சரியான இடத்தையும் நேரத்தையும் மனத்தினுள் திட்டமிட்டிருப்பார்கள். ஆக, மலை உச்சியும் மாலை மயக்கமும் அவருக்கு உற்சாகத்தைக் கொடுத்துப் பேச வைக்கலாம் என மகேன் ஆறுதல் கூறிக் கொண்டு நடந்தான். மலையை அடைந்ததும் குறைந்தது ஒரு மணி நேரம் பேசுவார் என ஊகித்திருந்தான். ஒரு சில சிறிய சறுக்கங்களில் இறங்கி ஏறும்போது அவர் மகேனின் தோளைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தார்.

ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட நூல்கள் எழுதி சில முக்கியமான விருதுகளையும் பெற்ற எழுத்தாளரோடு இவ்வளவு தூரம் நடந்து வந்ததைப் பெருமையாக நினைத்தான். அன்று தனக்குக் கிடைக்கும் ஆசீர்வாதங்கள் அவனை உயர்த்தப் போவதாகக் கற்பனை செய்தான்.

“உங்க ஒவ்வொரு கவிதையும் ஒரு தத்துவத் திறப்பு சார்!” என்று மகேன் தூண்டிலைப் போட்டான்.

அவர் பதிலேதும் சொல்லாமல் மூச்சிரைத்துக் கொண்டிருந்தார். மகேனுக்கு மௌனத்திற்குள் இருக்க மிகவும் சவாலாக இருந்தது. 50 வயதைத் தாண்டியிருந்ததை அவருடைய நடை நினைவூட்டியது.

ஒரு சிறு பள்ளம் வந்தபோது மகேனின் கைகளைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டார். எத்தனை நாவல்கள் எழுதிய கை நம்மைத் தொடுகிறதே என மெய்சிலிர்த்துக் கொண்டான். திரும்பி அவரின் கண்களைப் பார்த்தான். அதில் விழுந்துவிடுவோம் என்கிற பயம் மட்டுமே தெரிந்ததால் பள்ளத்தில் அவரைக் கவனமாக வழிநடத்திச் சென்றான். இருவரும் போராடி மலையின் உச்சியை அடைந்தனர். காற்றை நன்றாக உள்ளிழுத்துக் கொண்டு சிறுத்துத் தெரியும் நகரை நோக்கி இரு கைகளையும் விரித்தார்.

“சார், நான் ஒரு கேள்வி கேட்டன்…” என அவன் சொல்லி முடிப்பதற்குள் எழுத்தாளர் களைப்பாகி தரையில் அமர்ந்துவிட்டார். அதற்குமேல் அவரால் நிற்க முடியவில்லை. குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த அவருடைய கண்கள் பூண்டிருந்த மௌனம் நிறைய சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. இனி, எந்தப் பதிலும் தேவையில்லை என மகேனுக்குத் தோன்றியது. இருவரும் மௌனமாக அமர்ந்திருந்தனர்.

கே.பாலமுருகன்

அன்றுதான் 101ஆவது இரவு. சாலினி அன்பு இல்லத்தின் வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு இரவையும் மனத்தினுள் வரைந்து வைத்திருக்கிறாள். அவன் வரும் நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. இன்று இரவு உணவிற்குப் பின் அவர்களுக்கு ‘ஆலிஸ் இன் வொண்டர்லெண்ட்’ நாவலின் கடைசி பாகத்தை வாசித்துக் காட்டுவதாகச் சொல்லியிருந்தான்.

சாலினி அன்பு இல்லத்திற்கு வந்து சில வருடங்கள் ஆகியிருந்தன. வெளிச்சத்தை வெறுத்தவள் அவன் வந்துபோன பிறகுதான் மெல்ல அங்குள்ள பிள்ளைகளோடு விளையாடத் துவங்கினாள். சாலினியின் அம்மா இறந்த பிறகு அவளுடைய சித்தி இங்குக் கொண்டு வந்து விட்டுச் சென்றாள். அதன் பின்னர் அவளைக் காண முதலில் வந்தது அவன்தான். வாடிக்கையாக அன்பளிப்புகள், உதவிகள் கொடுக்க வருபவர்களைத் தாண்டி அவன் வித்தியாசமானவனாக இருந்தான்.

“உங்கம்மா இருந்த தாமான்லத்தான் நானும் இருந்தன்… நீ குழந்தைய இருக்கறப்பலேந்து எனக்குத் தெரியும்…” என அவன் சொன்னபோது சாலினிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இந்த உலகத்தில் ஒருவராவது தன்னைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் எனப் பெருமை கொண்டாள். அவள் உதட்டில் முதல் புன்னகை அவன் எதிரில் இருக்கும்போதுதான் பூத்தது.

அன்றிலிருந்து தினமும் இரவு உணவுகளைப் பொட்டலம் கட்டிக் கொண்டு சாலினிக்கும் அன்பு இல்லத்தில் இருக்கும் மற்ற பிள்ளைகளுக்கும் கொடுத்துவிட்டுப் போவான். அனைவரும் வட்டமாக அமர்ந்து கொண்டு அவன் வாசித்துத் தமிழில் விளக்கும் ‘ஆலிஸ் இன் வொண்டர்லெண்ட்’ நாவலை ஆவலுடன் கேட்பார்கள்.

இன்று அவன் வாங்கி வரும் உணவைவிட நாவலின் கடைசி பாகத்தைக் கேட்கவே சாலினி ஆவலுடன் காத்திருந்தாள். கதைகளைப் பிறர் வாசிக்கக் கேட்கும்போதுதான் சாலினிக்கு அத்துணைச் சுவையாக இருந்தது. ஆலிஸுடன் இருந்த அதிசயப் பூனை அவளுடன் அறைக்குள் உலாவுவதை அவள் கற்பனை செய்து கொண்டாள்.

சற்றுத் தாமதமாக வந்தவன் முகத்தில் பொழிவில்லாமல் தெரிந்தான். சாலினியிடம் முகம் கொடுத்துப் பேசவில்லை. கடைசி பாகத்தை உயிரோட்டமில்லாமல் வாசித்துவிட்டுப் போய்விட்டான். அத்தனை மாதங்கள் அவளுக்குள் தனியுலகமாக நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த ஆலிஸ் நாவல் மெல்ல உறைந்து கொண்டிருந்தது.

அதன் பின்னர் சில வாரங்கள் கடந்தும் அவன் வரவில்லை. கடைசியாக அவன் வந்துபோன 101ஆவது இரவு மட்டுமே ஒரு நினைவாக அவள் சேமித்து வைத்திருந்தாள். பிறகு, அன்பு இல்லத்திற்கு வரும் பலரிடம் அவள், அவனைத்தான் தேடித் தோல்வியுற்றாள். அவன் விட்டுப்போன அந்த ஆலிஸின் மாயப்பூனை மட்டுமே சாலினிக்குத் துணையாக இருந்தது.

சில மாதங்கள் கடந்து ஒரு புத்தகம் சாலினிக்குத் தபாலில் வந்தது. அவளுக்கு ஆங்கிலம் படிக்கத் தெரியாது. யாராவது படித்துக் காட்டுவார்கள் என அந்தப் புத்தகத்தை முயலின் மரபொந்து என நினைத்து அலமாரிக்குள் பத்திரப்படுத்தி வைத்தாள்.

‘நூற்றி ஒரு இரவுகள்’ எனப் பெயரிடப்பட்டிருந்த அந்த நூலின் எழுத்தாளன் இறப்பதற்கு முன் எழுதிய நூல் என சாலினிக்கு யாராவது படித்துச் சொன்னால்தான் தெரிய வரும்.

-கே.பாலமுருகன்