அவனைக் கடந்த ஒரு வருடமாக பீடோங் ரோட்டோரக் கடையில் பார்த்து வருகிறேன். பெயர் முருகேசன். நான் வேலை செய்யும் இரும்புத் தொழிற்சாலைக்குப் பக்கத்திலுள்ள பலகைத் தொழிற்சாலையில்தான் வேலை செய்கிறான். தொழிற்சாலையின் நீல வெளிர் சட்டையை அணிந்து கொண்டு கழுத்திலுள்ள ‘டேக்கை’க்கூட கழற்றாமல் அமர்ந்திருப்பான்.

முருகேசனிடம் யார் என்ன சொன்னாலும் அவன் பதிலுக்கு “அதான்,” என்று மட்டும்தான் பதிலளிப்பான். அதனாலேயே பெரும்பாலோர் அவனிடம் பேசுவதில்லை. அவன் என்ன சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என யாரும் கண்டுபிடித்ததில்லை. 7.00 மணிக்கு மேல் இந்த ரோட்டோரக் கடையில் அமர்ந்திருப்பான். மற்ற நேரங்களில் வேறு எங்கும் அவனைப் பார்த்ததில்லை.

ஒருமுறை, “யேன்டா, நீ ‘அதான்’ தவிர வேறு ஏதும் சொல்ல மாட்டீயா?” என்று கடையில் இருந்த ஒருவர் கேட்டதற்கு அதற்கும் “அதான்,” என்றே சொல்லிவிட்டு அமர்ந்திருந்தான். வந்த கோபத்திற்கு அவரும் ஏதேதோ சொல்லித் திட்டியிருக்கிறார். யார் கத்தினாலும் அவன் அப்படியே அசைவில்லாமல் நிதானமாகத் தேநீர் அருந்தி கொண்டே, “அதான்,” எனச் சொல்லிவிட்டு ஆர்பாட்டமில்லாமல் இருப்பான்.

பின்னர், ரோட்டோரக் கடையில் அவனைப் பார்ப்பவர்களும் தொழிற்சாலையில் வேலை செய்பவர்களும் “பொணம் போறான் பாரு,” என்றுதான் சொல்லி விடைப்பார்கள். மனிதர்களுடன் உரையாடலை நீடிக்க விரும்பாதவன் என்கிற ஒரு தோரணை அவனிடம் தெரிந்தது.

‘ரொட்டி சானாய்’ சாப்பிட்டுவிட்டு அடுத்து அவனிடம் நான்தான் பேசப் போகிறேன். அதற்கு என்னைத் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டேன். தனியே அமர்ந்திருந்த அவனுக்கு எதிரே போய் அமர்ந்தேன். அவன் என்னைப் பார்க்காததைப் போல் இருந்தான். இப்பொழுது நான் எது கேட்டாலும் அல்லது பேசினாலும் அவன் “அதான்,” என்றுதான் சொல்லப் போகிறான் என்பதையும் ஊகித்துக் கொண்டேன். கடையில் பழக்கமானவர்கள் சிலர் நான் முருகேசனின் எதிரில் அமர்ந்திருந்ததை ஆச்சரியத்துடனும் ஆவலுடனும் பார்த்தார்கள். முருகேசன் என்ன பேசுவான் என எல்லோருக்கும் தெரியும் என்பதால் நான் என்ன பேசப் போகிறேன் என்பதில்தான் அவர்களின் கவனம் குவிந்திருந்தது.

பேசுவதற்கு வாயைத் திறந்து, “அதான்…” என்றேன்.

முருகேசன் புருவங்களை உயர்த்தி முதல்முறையாக எதிரே பேசுபவனைக் கூர்மையுடன் கவனித்தான். பதிலுக்கு என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் அமர்ந்திருந்தான்.

அவனும் எதற்கு இந்த “அதான்,” என்று கேட்கவுமில்லை; நானும் சொல்லவுமில்லை.

-கே.பாலமுருகன்