‘உங்களின் குற்றவுணர்ச்சியிலிருந்து மீண்டு நல்வாழ்வு வாழ்வதற்கான சிறப்பு வாய்ப்பு’ என்கிற பெயர் பலகை கூண்டிற்கு மேலே பொருத்தப்பட்டிருந்தது.

மாணிக்கம் வெகுநேரம் அந்தக் கூண்டை வெறித்துப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தார்.கம்பிகளால் பொருத்தப்பட்ட கூண்டு நான்கு பெரிய வசிப்பிடங்களுக்குச் செல்லும் சாலையில் வைக்கப்பட்டது. இதுதான் முதல் முயற்சி என முடிவெடுத்து அங்கு வைத்திருந்தார்கள். குற்றங்கள் செய்துவிட்டு அதை மறைத்து, தண்டனை கிடைக்காமல் குற்றவுணர்ச்சியில் வாழ்பவர்களுக்கான சிறப்புக் கூண்டு அது. சிறப்புக் கழிவில் ஒரு மணி நேரம் உள்ளே சென்று தன்னை அடைத்துக் கொண்டால் ஒரு வருடம் சிறையில் இருந்ததற்குச் சமம் என்று ஒரு குறிப்பும் கூண்டுக்குக் கீழ் வழங்கப்பட்டிருந்தது.

கூண்டுக்கு யாரும் பாதுகாப்பு இல்லை. வைக்கப்பட்டுச் சில மாதங்கள் ஆகியும் யாரும் அதனுள் செல்லவில்லை. அன்று மாணிக்கம் மட்டும் கூண்டுக்குப் பக்கத்தில் வெகுநேரம் நின்று கொண்டிருந்தார். போவோர் வருவோர் மாணிக்கம் அந்தக் கூண்டிற்குள் போக வாய்ப்புள்ளது எனப் பேசிக் கொண்டார்கள்.

“இவன் மேல அப்பவே சந்தேகம் இருந்துச்சி… பொண்டாடிய அடிச்சி வெரட்டனவன்… அந்தக் குற்றம் மனசுக்குள்ள குறுகுறுக்குது போல…”

“எத்தன பேருக்குத் துரோகம் செஞ்சிருக்கானோ… ஆறு மணி நேரமாவது கூண்டுக்குள்ள இருக்கணும் இந்த நாயி…”

மாணிக்கத்திற்கு விளங்கும்படியே எல்லோரும் பேசிவிட்டு அந்தச் சாலையைக் கடந்து போய்க்கொண்டிருந்தார்கள். மாணிக்கம் வீட்டிலிருந்து ஒரு நாற்காலியைக் கொண்டு வந்து கூண்டின் அருகில் போட்டுக் கொண்டார். அமர்ந்தபடி கூண்டை வேடிக்கைப் பார்க்கத் துவங்கினார்.

மாலையில் வீடு திரும்பியவர்கள் மாணிக்கம் இன்னுமும் கூண்டுக்குள் போகாமல் இருந்ததை வெறுப்புடன் பார்த்தனர்.

“ஒரு பத்து நாளு கூண்டுக்குள்ள இருக்கப் போறானோ? இப்படி யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்கான்… பாவம் செஞ்சி கொளுத்துப் போனவன் போல…”

மாதங்கள் பல கடந்து இன்றாவது ஒருவன் கூண்டுக்குப் பக்கத்தில் போய் நின்றானே எனப் பலர் ஆர்வத்துடன் அந்தச் சாலையில் வாகனங்களை நிறுத்திவிட்டு மாணிக்கத்தை வேடிக்கைப் பார்த்தனர். மாணிக்கம் உள்ளே போவதற்கான எந்தச் சமிக்ஞையும் இல்லாமல் வெறுமனே அமர்ந்திருந்தார்.

வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்களில் சிலர் அவரை அடித்து வலுக்கட்டாயமாகக் கூண்டுக்குள் தள்ளிவிட்டனர்.

– கே.பாலமுருகன்

வரிசையின் பிற்பகுதியில் இருந்ததால் ராமசாமி சற்று ஆசுவாசமாக உணர்ந்தான். அவ்வளவாகப் பயம் இல்லாமல் கொஞ்சம் புன்னகைக்கவும் செய்தான். அவன் இயல்பாக இருப்பதை வரிசையின் முன்னே நிற்கும் சிலர் கோபத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

“என்னா பாக்குறீங்க? இப்ப நான் பயந்து நடுங்கணும்… அதானே வேணும்?” எனக் கேலியாகப் பேசிவிட்டுச் சிரித்தான். வரிசை மெல்ல முன்னகர்ந்தது.

பின்னால் நின்றிருப்பவனின் கால்கள் நடுங்குவதை ராமசாமி பார்த்துவிட்டார். வரிசை முன்னேறும் போதெல்லாம் உடன் நிற்பவர்களின் சுபாவங்கள் மாறிக் கொண்டிருந்தன.

“சார், உங்களுக்குப் பயமே இல்லையா?”

பின்னால் நின்றவன் மரியாதையுடன் ராமசாமியின் முதுகைச் சுரண்டினான். வரிசை இன்னும் ஒரு சில அடிகள் முன்னகர்ந்தது.

“எப்படி இருந்தாலும் வரிசைலேந்து நகர முடியாது… முன்னுக்குப் போய்த்தான் ஆகணும்… அதுக்குள்ள ஏன் பயப்படணும்?”

ராமசாமி அலட்சியமாகச் சொல்லிவிட்டு நகரும் வரிசையோடு முன்னகர்ந்தார்.

“டேய்! கொஞ்சம் சிரிக்காம வர்றீயா? ஆளையும் மூஞ்சையும் பாரு…” என வரிசையின் முன்னாள் நிற்பவர்கள் ராமசாமியைக் கடிந்து கொண்டார்கள். முன்னால் நிற்பவர்கள் திரும்பி வரிசையின் நீளத்தைப் பார்த்து நடுக்கம் கொண்டனர். அதிக நேரம் நின்றதால் இடுப்பு வலி தாளாமல் ராமசாமி சற்றே குனிந்து நின்று கொண்டார்.

இந்த வரிசையில் முன்னால் சென்று நிற்கவோ அல்லது பின்னால் நகர்ந்து போகவோ அனுமதியில்லை. வழங்கப்பட்ட இடத்திலிருந்துதான் வரிசையோடு நகர வேண்டும். வரிசை மேலும் முன்னகர்ந்தது. வெயில் அதிகமாக இருந்ததால் ராமசாமியின் தோல் சுருங்கிக் கொண்டது.

வரிசையைப் பயில்வான்கள் போல சிலர் சுற்றிலும் வலம் வந்து கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தனர். ராமசாமி வரிசையின் முதல் ஆளாக வர இன்னும் சில தூரம் மட்டுமே இருந்தது. இருமல் அதிகரிக்கத் துவங்கியதும் மெல்ல அவரின் கால்களும் நடுங்கத் தொடங்கின. வரிசையைத் திரும்பிப் பார்த்தார்.

அடுத்து சில நொடிகளில் வரிசையின் முதல் ஆள் ராமசாமி. காலம் மௌனத்துடன் அவரை வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தது.

– கே.பாலமுருகன்

எழுத்தாளர், பங்சார் அடுக்குமாடியில் பகல் தூக்கத்தில் இருந்தார். தமது மூன்றாவது நாவலின் இறுதி பாகத்தை எழுதி முடிக்க முடியாமல் இரவெல்லாம் போராடித் தூங்கியதால் எழவே சிரமமாகிவிட்டது. ஒவ்வொரு நாவலுக்கும் பத்து ஆண்டுகள் இடைவெளி.

கண் பார்வையும் மங்கிவிட்டது. அவரைத் தவிர வேறு யாருமற்ற வீடு. இங்குள்ள ஒரு பொது நூலகத்தில் அதிகாரியாக இருக்கின்றார். வேலை முடிந்து வீடு வந்ததும் தம் நாவல் எழுதும் வேலையைத் தொடங்கிவிடுவார். வாங்கி வந்திருக்கும் உணவு சிலசமயம் அப்படியே இருந்து கெட்டுப் போய்விடுவதுண்டு. எழுந்தவர் கெட்டு வீச்சம் அடித்துக் கொண்டிருக்கும் பொட்டலத்தைத் தூக்கிக் குப்பையில் வீசினார். பகல் வெளிச்சம் குளிர்ந்திருந்தது.

அவரைப் பார்க்க யாரும் வரமாட்டார்கள் என எழுத்தாளருக்குத் தெரியும். அவர் வீட்டு முகவரியை யாருக்கும் தருவதில்லை. யாரையும் அவர் சந்திப்பதையும் விரும்புவதில்லை. அவர் எழுதி கொண்டிருக்கும் மூன்றாவது நாவலின் தலைப்பு மரணப் படுக்கை. கடைசி பாகத்தில் எழுத்தாளரின் புனைவு கதாநாயகனான ராஜனைத் தோட்டத்திலிருந்து தூக்கிச் செல்கிறார்கள். நோயால் சூழப்பட்டிருந்த அவனைச் சாகடிக்க வேண்டுமா அல்லது பிழைத்து எங்காவது அனுப்பி வைத்துவிடலாமா என்பதே எழுத்தாளரின் தடுமாற்றம்.

300 பக்கங்கள் வரை வாழ்ந்த ராஜனைக் கொல்வதில் எழுத்தாளருக்கு உடன்பாடில்லை. கொல்லாமல் விட்டாலும் நாவலின் கரு சிதைந்துவிடும் எனத் தயங்கினார். இரவெல்லாம் சிந்தித்தும் அவரால் முடிவெடுக்க இயலவில்லை. அனைத்து உறவுகளும் கைவிட்டுத் துரத்திய பின்னர் தான் வாழ்ந்த தோட்ட வீட்டுக்கு வந்து தனியாக வாழும் ராஜனின் சிதைந்துபோன மொத்த பாடுகளையும் எழுத்தாளர் எழுதிவிட்டார். இனி, முடிவு மட்டும்தான். என்ன செய்யலாம் என அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டார்.

“இதுதான் சார் என் கதை… ஒரு நாவலை எழுதி முடிக்க ஒரு எழுத்தாளர் கடைசி நிமிசத்துல போராடிக்கிட்டு இருக்காரு,”

என்கிற சத்தம் கேட்டதும் எழுத்தாளர் மேலே பார்த்தார். ஒருவன் நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபடியே கைப்பேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அவன் பெருத்துப் பன்மடங்கு பெரிதாகத் தெரிந்தான். எழுத்தாளர் குனிந்து தன்னைப் பார்த்தார். எழுத்துகளால் சூழ்ந்திருந்த ஒரு தாளின் மேற்பரப்பில் நின்று கொண்டிருந்தார்.

– கே.பாலமுருகன்

அவனைக் கடந்த ஒரு வருடமாக பீடோங் ரோட்டோரக் கடையில் பார்த்து வருகிறேன். பெயர் முருகேசன். நான் வேலை செய்யும் இரும்புத் தொழிற்சாலைக்குப் பக்கத்திலுள்ள பலகைத் தொழிற்சாலையில்தான் வேலை செய்கிறான். தொழிற்சாலையின் நீல வெளிர் சட்டையை அணிந்து கொண்டு கழுத்திலுள்ள ‘டேக்கை’க்கூட கழற்றாமல் அமர்ந்திருப்பான்.

முருகேசனிடம் யார் என்ன சொன்னாலும் அவன் பதிலுக்கு “அதான்,” என்று மட்டும்தான் பதிலளிப்பான். அதனாலேயே பெரும்பாலோர் அவனிடம் பேசுவதில்லை. அவன் என்ன சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என யாரும் கண்டுபிடித்ததில்லை. 7.00 மணிக்கு மேல் இந்த ரோட்டோரக் கடையில் அமர்ந்திருப்பான். மற்ற நேரங்களில் வேறு எங்கும் அவனைப் பார்த்ததில்லை.

ஒருமுறை, “யேன்டா, நீ ‘அதான்’ தவிர வேறு ஏதும் சொல்ல மாட்டீயா?” என்று கடையில் இருந்த ஒருவர் கேட்டதற்கு அதற்கும் “அதான்,” என்றே சொல்லிவிட்டு அமர்ந்திருந்தான். வந்த கோபத்திற்கு அவரும் ஏதேதோ சொல்லித் திட்டியிருக்கிறார். யார் கத்தினாலும் அவன் அப்படியே அசைவில்லாமல் நிதானமாகத் தேநீர் அருந்தி கொண்டே, “அதான்,” எனச் சொல்லிவிட்டு ஆர்பாட்டமில்லாமல் இருப்பான்.

பின்னர், ரோட்டோரக் கடையில் அவனைப் பார்ப்பவர்களும் தொழிற்சாலையில் வேலை செய்பவர்களும் “பொணம் போறான் பாரு,” என்றுதான் சொல்லி விடைப்பார்கள். மனிதர்களுடன் உரையாடலை நீடிக்க விரும்பாதவன் என்கிற ஒரு தோரணை அவனிடம் தெரிந்தது.

‘ரொட்டி சானாய்’ சாப்பிட்டுவிட்டு அடுத்து அவனிடம் நான்தான் பேசப் போகிறேன். அதற்கு என்னைத் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டேன். தனியே அமர்ந்திருந்த அவனுக்கு எதிரே போய் அமர்ந்தேன். அவன் என்னைப் பார்க்காததைப் போல் இருந்தான். இப்பொழுது நான் எது கேட்டாலும் அல்லது பேசினாலும் அவன் “அதான்,” என்றுதான் சொல்லப் போகிறான் என்பதையும் ஊகித்துக் கொண்டேன். கடையில் பழக்கமானவர்கள் சிலர் நான் முருகேசனின் எதிரில் அமர்ந்திருந்ததை ஆச்சரியத்துடனும் ஆவலுடனும் பார்த்தார்கள். முருகேசன் என்ன பேசுவான் என எல்லோருக்கும் தெரியும் என்பதால் நான் என்ன பேசப் போகிறேன் என்பதில்தான் அவர்களின் கவனம் குவிந்திருந்தது.

பேசுவதற்கு வாயைத் திறந்து, “அதான்…” என்றேன்.

முருகேசன் புருவங்களை உயர்த்தி முதல்முறையாக எதிரே பேசுபவனைக் கூர்மையுடன் கவனித்தான். பதிலுக்கு என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் அமர்ந்திருந்தான்.

அவனும் எதற்கு இந்த “அதான்,” என்று கேட்கவுமில்லை; நானும் சொல்லவுமில்லை.

-கே.பாலமுருகன்

பள்ளியில் ஒன்றாய்ப் படித்தத் தோழி நான் வேலை செய்யும் ஈப்போ நகரில் புதிதாக உணவகம் தொடங்கியிருப்பதாகச் சொல்லியிருந்தாள். பாலப்பம், தோசை, இட்லி எனக் காலை பசியாறைக்கு மட்டும் திறந்திருக்கும் என்றாள்.

“எப்பவாவது வேலைக்குச் சீக்கிரம் வந்துட்டனா கண்டிப்பா கடைக்கு வா…” என்று தினமும் குமாரி வாட்சாப் அனுப்பிவிட்டாள். கடையில் அவள் சுட்ட தோசை, இட்லி படங்களையெல்லாம் நாள்தோறும் அழகாகக் ‘கோலாஜ்’ வடிவிலான படங்களாக உருவாக்கி அனுப்பி வைப்பாள். ‘தோசைலாம் ஒரு பெரிய ‘மெனுவா?’ என நொந்து கொள்வேன். ஒருமுறை வாழ்த்துகள் எனச் சொன்னதோடு இன்னுமும் கடைக்குப் போக வேண்டும் எனத் தோன்றவில்லை.

‘லோக்டவுனில்’ இருந்தபோது தினமும் ‘கடை இன்று அடைப்பு’ என மட்டும் தகவல் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தாள். ஆறுதல் சொல்லவும் முனையவில்லை. இதுவரை கடைக்கே போகாத எனக்கெதற்கு இந்தத் தகவல் என விட்டுவிட்டேன்.

நேற்று முழுவதும் எப்படி இருக்கிறாய், கடையை மீண்டும் திறந்துவிட்டாயா எனத் தொடர்ந்து மூன்றுமுறை வாட்சாப் அனுப்பியும் அவள் அதைப் பார்க்கவே இல்லை. மனம் என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. இடைநிலைப்பள்ளியில் படிக்கும்போது அம்மா சுட்டுத் தரும் பலகாரங்களைத் திருட்டுத்தனமாக எல்லாரிடமும் பகிர்ந்துவிட்டு அரை வயிறாக வீட்டுக்குப் போய்விடுவாள். 20 சென்க்கு இரண்டு வாழைப்பழம் பலகாரம் கிடைக்குமெனச் சிற்றுண்டி வரிசையில் நின்று தவித்துக் கொண்டிருந்த காலமது. குமாரியின் சாப்பாடு டப்பாதான் எங்களுக்குச் சிற்றுண்டி.

இன்று காலையில் முதல் வேலையாக விடிந்ததும் அவள் சொன்ன இடத்திற்குச் சென்றேன். ஒருவேளை கடை திறக்கப்பட்டிருந்தால் ஒரு பாலப்பம் சாப்பிடலாம் என முடிவெடுத்திருந்தேன். அவள் கொடுத்த முகவரியில் பெரிய சீன உணவகம் தான் இருந்தது. சந்தேகத்துடன் ‘கொய் தியோ’ சமைத்துக் கொண்டிருந்த சீன அக்காவிடம் விசாரித்தேன். பக்கத்தில் இருந்த ஒரு சிறிய தள்ளு வண்டியைக் காண்பித்துப் புன்னகையுடன் இதுதான் குமாரி உணவகம் என்றார். இன்று விடுமுறை, கடையைத் திறக்கவில்லை என்று கூறினார். சாமி படம் ஒட்டப்பட்டிருந்த இடத்தில் ஓர் அகல்விளக்கும் இருந்தது.

இனி தினமும் காலையில் பாலப்பம் சாப்பிட்டுவிட்டுத்தான் வேலைக்குப் போவதாக முடிவெடுத்துக் கொண்டேன்.

-கே.பாலமுருகன்

அவ்வளவு தாமதாக மலையேற முடிவெடுத்திருக்கக்கூடாதோ எனத் தோன்றியதும்தான் பீதி கிளம்பியது.

எத்தனைமுறை மலையின் உச்சியை அடைந்தபோதும் பலகை பாலத்தின் மீது ஏறி நிற்க வாய்ப்புக் கிடைத்ததில்லை. எந்நேரமும் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ள கூட்டம் வரிசையில் நிற்கும். அந்தப் பாலத்தில் ஏறி நின்றால் காலுக்குக் கீழே சிறுபுள்ளியாய்த் தெரியும் நகரத்தின் மொத்த ரூபத்தையும் பார்த்து இரசிக்க முடியும்.

இன்று வழக்கத்தைவிட தாமதமாகச் சென்றால் பலர் மலையை விட்டு இறங்கிவிடுவர் என்கிற திட்டத்துடன் மாலை 6.15 மணிக்கு மேல்தான் மலையேறத் தொடங்கினேன். நல்ல செங்குத்தான மலை என்பதால் இடையிடையே இடை கழன்று விடுவது போல் வலிக்கும். ஆளரவமில்லாமல் பாதி மலையைத் தாண்டிவிட்டேன். மௌனம் கெடாமல் பாதையின் இரு மருங்கிலும் அடர்ந்து கிடந்த காடு சலசலத்துக் கொண்டிருந்தது.

அப்பொழுதுதான் அவர் பின்தொடர்ந்து வருவதைக் கண்டேன். அவ்வளவு நேரம் ஆளே இல்லாமல் இருந்த பாதையில் திடீரென ஒரு வளைவின் முற்சத்திக்கு வந்து நின்றபோதுதான் அவர் பின்னே நடந்து வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். மிகவும் வயதானவர். நிதானமாகக் கைகளைப் பின்னால் கட்டிக் கொண்டு ஏறி வந்தார். நான் இரண்டு கைகளையும் இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு நாக்கைத் தள்ளிக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். அவரைப் பார்த்ததும் நாக்கை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டு மரங்களை இரசிக்கத்தான் நின்று கொண்டிருப்பது போல பாவனை செய்தேன்.

மலையேறும்போது நம்மைவிட வயதில் மூத்தவர்கள் அல்லது வயதானவர்கள் நம்மைக் கடந்து வேகமாக ஏறும்போது ஏற்படும் அவமானத்தைத் தாங்கிக் கொள்ளும் அளவிற்கு நான் இன்னும் பக்குவமடையவில்லை. அவர் என்னைத் தாண்டிச் செல்லும் முன் நான் சட்டென மேட்டில் நடக்கத் துவங்கினேன். அப்பொழுதும் அவர் பதற்றப்படாமல் நிதானமாகவே ஏறிக் கொண்டிருந்தார். கண்கள் சற்றும் களைப்பில்லாமல் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. தலையில் கருப்புத் துணியைக் கட்டியிருந்தார்.

‘பொறந்ததுலேந்து மலை ஏறுனவரு போல’ என மனத்தில் நினைத்துச் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன். ஆவேசப்பட்டு ஏறியதும் இடுப்பெலும்பு இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது. நமக்குப் பின்னால் யாரும் வராத சமயமே யாரோ வருவது போல் கற்பனை எழும். இப்பொழுது ஒருவர் நிதானமாக நம்மைப் பின்தொடரும்போது என்னனவோ கற்பனைகள் எழத் துவங்கின. ஒருவேளை அவர் அப்படியே ஓடிவந்து என் பின்னந்தலையில் அடித்துவிட்டு நான் ஒரு வழிப்பறி கொள்ளையன் என்று சொன்னாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை என்றெல்லாம் நினைப்புத் தோன்றியது.

அவ்வப்போது மரங்களைப் பார்ப்பது போல் பின்னால் அவர் எவ்வளவு தூரத்தில் வருகிறார் எனச் சரிப்பார்த்துக் கொண்டேன். மேட்டின் உச்சிக்குச் சென்றதும் இன்னொரு வளைவு காத்திருந்தது. அதைக் கடந்துவிட்டால் மலையின் உச்சி. திரும்பிப் பார்த்தேன். அந்த வயதானவரைக் காணவில்லை. அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் பள்ளத்தில் இறங்கியோடியிருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படி எந்தச் சத்தமும் கேட்கவில்லை.

மணி 6.45ஐத் தாண்டி மெல்ல இருட்டத் துவங்கியிருந்தது. விருட்டென வளைவில் ஏறி மலை உச்சியை அடைந்துவிட்டேன். தூரத்தில் சிலர் மட்டும் பாலத்தினருகே நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்ததும் சற்றே மூச்சிரைப்பு அடங்கியது. பாலத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கும்போதுதான் அங்கொரு உயரமான மெராந்தி மரத்தைப் பார்த்தேன். வாரம் மூன்றுமுறை வரும் நான் மலை உச்சியில் இந்த மரத்தைப் பார்த்ததே இல்லை. மலையேறும் பாதை வளைவுகளில் பார்த்ததுண்டு. யாரோ பிடுங்கி கொண்டு வந்து நட்டதைப் போல நின்று கொண்டிருந்தது. அருகில் சென்றபோது அதன் தண்டில் ஒரு கருப்புத் துணி கட்டப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.

– கே.பாலமுருகன்

ஆசிரியர் மனோகர் வகுப்பினுள் நுழைந்ததும் மாணவர்களிடம் நேற்று எழுதச் சொல்லியிருந்த சிறுகதையை வெளியில் எடுக்கச் சொன்னார். விக்கியைச் சிறுகதைக்கான தலைப்பை மட்டும் எழுதி வரச் சொல்லியிருந்தார். மறவாமல் கேட்கவும் செய்தார்.

“சொல்லுடா… கதைத்தான் எழுத முடியாது… தலைப்பாவது எழுதிட்டு வந்தீயா?”

விக்கி வழக்கம்போல் எழுந்து நின்று ஆசிரியரைப் பார்க்க முடியாமல் தடுமாறினான்.

“எழுதலதானே? யேன்டா பதிநாலு வயசாச்சு… எவ்ள க‌ஷ்டப்பட்டு வாசிக்கச் சொல்லிக் கொடுத்துருப்பன்… என்னாதான் படிச்ச?”

வேறு எங்கோ பார்ப்பது போல் பம்மாத்துச் செய்தான். மனோகர் உடனே விக்கியின் அப்பா முருகேசனுக்குத் தொடர்புக் கொண்டார்.

“என்னண்ணே? இங்க வந்து ரெண்டு வருசம் ஆச்சு… ஒழுங்காவே படிக்க மாட்றான்… நீங்க என்னா செஞ்சிங்க? ஆரம்பப்பள்ளியில நல்லா படிச்சானா? நீங்க அதுக்கப்பறம் அக்கறை எடுக்கலயா?” என முருகேசனிடம் கடிந்து கொண்டார்.

முருகேசன் வேலையிடத்தில் இருந்தார். வந்த கோபத்திற்கு விக்கியின் ‘டூய்ஸ்ஷன்’ வாத்தியாருக்கு அழைத்தார்.

“வணக்கம், என்ன சார் விக்கி மேல இவ்ள புகார் வருது? ஆரம்பப்பள்ளியிலத்தான் நல்ல பேரு எடுக்கல… இங்க பெரிய பள்ளிக்குப் போயும் நல்ல பேரு எடுக்க முடியுல… வாத்தியாருங்க என்ன ஏசுறாங்க… அவன் படிக்காறனா இல்லயான்னு பார்த்தீங்களா இல்லயா? காசு கட்டிப் படிக்க வைக்கறோம்…”

முருகேசன் கத்திவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தார். விக்கியின் ‘டுய்ஸ்ஷன்’ வாத்தியார் அதே ஆத்திரத்துடன் விக்கியின் அம்மா கோகிலாவிற்கு அழைத்தார்.

“வணக்கங்க! என்ன உங்க ‘ஹஸ்பண்ட்’ கண்ட மாதிரி பேசறாரு? உங்க பையனுக்கு இங்க என்ன சொல்லித் தரல? வீட்டுலயும் கொஞ்சம் கவனிக்கணும்… நீங்க வீட்டுலத்தான் இருக்கீங்க… கொஞ்சம் உக்கார வச்சு என்ன பெரச்சனன்னு கேக்கணும்… சும்மா எங்கள குறை சொல்லிக்கிட்டு இருக்காதீங்க…” எனச் சத்தம் போட்டுவிட்டுப் படக்கென்று அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டார்.

கோகிலாவிற்கு உஷ்ணம் தலைக்கேறியது.

“இந்தப் பையனுக்கு எவ்ள சொன்னாலும் புத்தி வருதா… தேவ இல்லாமல் இவனால நான் திட்டு வாங்கறன்…வரட்டும்…”

கோகிலா, விக்கி வீட்டிற்கு வரட்டும் எனப் பிரம்பை எடுத்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டார்.

பள்ளி முடிந்து வரும் வழியில்தான் விக்கிக்குச் சிறுகதைக்கான ஒரு தலைப்பு கிடைத்தது.

‘பழி’

கே.பாலமுருகன்

பெருநகர் ஒன்றில் ஓர் எழுத்தாளர் இருந்தார். இரவெல்லாம் சிரமப்பட்டுக் கற்பனையை உலுக்கியெடுத்துக் கதையெழுதுவார். பிறகு, காலையில் அதைப் பிரதி எடுத்துக் கொண்டு விநாயகர் கோவில் சாலையிலும் பங்சார் புத்தகக் கடைக்குச் செல்லும் பாதையிலும் நின்று கொள்வார்.

இரண்டு இடங்களுக்கும் செல்வதற்கான கால நேரத்தை வரையறுத்துக் கொண்டார். அவரை அங்குப் பார்க்காத ஆள்களே இருக்க மாட்டார்கள். தினமும் போவோர் வருவோரிடம் பிரதியெடுத்த தன் கதையைக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பார். சிலர் கோவிலின் உள்ளே உட்காரும் நேரத்தில் படித்துப் பார்த்துவிட்டு ‘ஹென்பேக்கில்’ வைத்துக் கொள்வார்கள். சிலர் சாப்பாடுக் கடையின் மேசைகளில் தெரிந்தே மறந்துவிட்டுப் போய்விடுவார்கள். அப்படிக் கைவிடப்பட்ட கதையைச் சாப்பாட்டுக் கடையைச் சுத்தம் செய்பவர் மேசையில் சிந்தியிருக்கும் சாம்பார், சட்டினியைத் துடைக்கப் பயன்படுத்துவார்.

நாளடைவில் எழுத்தாளர் கதையைக் கொடுக்கும்போது அவற்றை வாங்கிக் கொள்ளாமல் முறைத்துப் பார்க்கவும் திட்டவும் செய்தார்கள். காலை 8.00 மணிக்கு அவசரமாய் வேலைக்குச் செல்பவர்கள் சிலசமயங்களில் அவரை எட்டி உதைத்தனர். தான் விழுந்ததைவிட தன் கதைகள் விழுந்ததை எண்ணி எழுத்தாளர் வருத்தமடைந்தார். அவற்றை குழந்தையைப் போல் அள்ளி உள்ளங்கையில் வைத்துக் கொண்டு படிந்திருக்கும் தூசுகளை ஊதுவார்.

இனி கதைகளைத் தாளில் பிரிண்ட் எடுத்து வர வேண்டாமென முடிவெடுத்த எழுத்தாளர் அவர் மட்டும் வந்து அந்தந்த சாலைகளில் நிற்கத் துவங்கினார். கதை எழுதப்பட்ட தாள்கள் இல்லாமல் வெறுங்கையுடன் நின்றிருந்த எழுத்தாளரைப் பார்த்த வழிபோக்கர்கள் நிம்மதி அடைந்தனர். சிலர் அவருக்குக் கைக்கொடுத்துப் பாராட்டினர். சிலர் இப்பொழுது தேறிவிட்டீர்கள் போல என்று நலம் விசாரித்துச் சென்றனர்.

-கே.பாலமுருகன்

மின்விளக்குகள் கண்களுக்கு ஒவ்வாமையாக இருந்தன. வெளிச்சத்தைப் புதிதாகப் பார்ப்பது போல் ஒரு திணறல். நீள்தூக்கத்திலிருந்து ஏற்பட்ட திடீர் விழிப்பு. எதிரில் இருந்தவரிடம் இப்பொழுதாவது பேச்சுக் கொடுக்கலாம் எனத் தோன்றியது. அவரைப் பார்ப்பதற்குப் பயமாகவும் இருந்தது. முகத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தார்.

“யாரப் பார்க்கப் போறேன்னு தெரியுமா?”

அவரிடமிருந்து பதில் இல்லை. எப்படியும் என்னைவிட முப்பதாண்டுகளாவது மூத்தவராக இருக்கக்கூடும் என ஊகித்தேன். இத்துடன் அவருடன் பலமுறை பேச்சுக் கொடுக்க முயன்றும் பலனில்லை.

“நான் என் தாத்தா பாட்டிங்கள பாக்கப் போறன்… அதான் ரொம்ப சந்தோசமா இருக்கன்…”

அப்பொழுதும் அவர் முகத்தில் அசைவில்லை. ஒருவர் தன் உணர்வுகளைச் சொல்லும்போது குறைந்தபட்சம் ஒரு தலையசத்தலாவது ஆறுதல் அளித்திருக்கும்.

“நீங்க இப்படித்தான் இருப்பீங்களா? பேச மாட்டீங்களா?”

அவருடைய கண்கள் செங்குத்தாக எதிரே தெரியும் கண்ணாடியை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

“இப்படியும் ஒரு மனுசன் இருப்பானா? இதுக்குத்தான் யாரையும் பார்க்கப் போகாமலே இருந்திருக்கலாம் போல…”

செவ்வாய்க் கிரகத்திலிருந்து புறப்பட்டு இரண்டாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. அவற்றுள் நீள்தூக்கத்தில் இருந்த காலம் மட்டும் இருபது மாதங்கள். இப்பொழுது விழித்துவிட்டால் மீண்டும் நீள்தூக்கப் படுக்கைக்குள் போக ஒரு வாரம் ஆகும். பூமிக்கு என்னை அழைத்துச் செல்லும் பாதுகாவலர் என்றார்கள். பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் நபர் என்பதால் நிறைய கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என ஆவலுடன் வந்திருந்தேன்.

“இன்னும் ஒரு வருசம் உங்கக்கூடத்தான் பயணம்… எழுந்திருக்கும்போதாவது கொஞ்சம் பேசலாமே? இப்படியே போனா பைத்தியம் பிடிக்கற மாதிரி இருக்கு… பேச்சுத் துணையா இருக்கலாம்னு நெனைச்சன்…”

மனத்திலிருந்ததைக் கொட்டித் தீர்த்தேன். ஒரு புன்னகை வரும் என எதிர்பார்த்து ஏமாந்தேன். ஆனால், அவருடைய கவனம் முழுவதும் பயணத்தைக் கண்காணிப்பதிலேயே குவிந்திருந்தது. நாங்கள் இருந்த படுக்கை பெட்டிக்குள் யாராவது புதிதாக நுழைந்தாலும் பரவாயில்லை என்பதைப் போல் தோன்றியது.

“பூமியில உங்களுக்கு எவ்ள சொந்தகாரவங்க இருக்காங்க?”

விசையை அழுத்தி நாங்கள் பயணிக்கும் பெட்டியின் வெப்பநிலையைப் பரிசோதித்தார். அவருடைய கவனமெல்லாம் கடமையில் மட்டுமே இருந்தது. என் அப்பா பூமியில் இருந்தால் அநேகமாக இவர் வயதுதான் இருக்கும் என ஊகித்துக் கொண்டேன்.

“நான் எப்படி செவ்வாய் கிரகம் வந்தேனு தெரியுமா? ஒரு களன்ல அடைச்சி கூட்டிட்டு வந்தாங்க… I’m just a sample test tube freezed baby…” எனச் சொல்லிச் சிரித்தேன். 500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு செவ்வாயில் மனித காலணித்துவத்தை உருவாக்கக் கொண்டு சென்ற பல்லாயிரத்தில் ஒரு துளி விந்தணு மட்டுமே நான். அவருக்குச் சிரிப்பை உண்டாக்கும் என நினைத்து அதையும் கேலியாகச் சொல்லிப் பார்த்தேன்.

“ஹலோ! என்னாங்க ஜோக் சொன்னாலும் சிரிக்க மாட்டுறீங்க? மனசாட்சி இருக்கா? நாங்கலாம் செவ்வாய்ல வாழ முடியலைன்னுத்தான் இப்பப் பூமிக்குப் போய்கிட்டு இருக்கோம்… பாவம் இல்லயா?”

என்னைப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் கண்களை வேறு பக்கம் வைத்துக் கொண்டார். செவ்வாய் கிரகவாசி என்பதால் என்னை அவர் அசூசையாக நினைக்கிறார் எனத் தோன்றியது.

“இவ்ள வருசத்துல என்னோட மூதாதையர்கள் யார் இருக்கா யார் செத்துட்டா இதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது… யாருமே இல்லாமல் இத்தன வருசம் கடந்துருச்சி… இப்ப ரொம்ப ஆவலா இருக்கு… பூமி எப்படி இருக்கும்? செவ்வாய் கிரகம் மாதிரி ஒரே கட்டடம், ஆராய்ச்சி, ஐஸ்பெட்டி அப்படின்னு இருக்குமா?”

எதிரில் அமர்ந்திருந்தவரின் முகம் இப்பொழுது மெல்ல வாட்டமாகத் துவங்கியது. மெல்ல உணர்ச்சிகள் பொங்கும்போது வார்த்தைகள் வரும் என என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. அடுத்து அவர் மனத்திலுள்ளதைக் கொட்டுவார் என முடிவெடுத்தேன். எனது பேச்சுத் திறமையை நினைத்துப் பெருமிதம் கொண்டேன். அவருடைய உடலும் உதறியது. ஏதாவது நடந்துவிடுமோ எனத் தயங்கினேன். உணர்வு பெருக்கம் மிகுந்து அவரது கண்கள் சிவக்கத் துவங்கின.

சட்டென எழுந்தவர் பக்கத்தில் இருந்த மின்கதவைத் திறந்து வெள்ளி நிறத்தில் இருந்த மின்சாரக் கம்பியை எடுத்துத் தன் தலைக்குப் பின்னால் செருகிவிட்டு அப்படியே அமர்ந்துவிட்டார்.

“நாங்கள்தான் மூதாதையர்கள்,” எனச் சொல்வதைப் போல அவரது கண்களில் சுழல் சுழலாக விளக்குப் பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்தது.

-கே.பாலமுருகன்  

எல்லோரும் திக் பிரமை பிடித்துதான் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அம்மாவுக்குச் சலனமெல்லாம் பொங்கி வழிந்து இப்பொழுது அழுதோய்ந்து அதிர்ச்சியுடன் தெரிந்தார். வீட்டுக்கு வெளியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த அழகுமணிகள் ஒன்றோடொன்று மோதி இசையை உருவாக்க முயன்று கொண்டிருந்தது.

அப்பா உடலில் ஒட்டியிருந்த மண் துகல்களைத் தொடர்ந்து உதறிவிட்டபடி இயல்பாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். கணேசனுக்குக் கனவில் இருப்பது போலவும் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் விழிப்பு வந்துவிடலாமெனக் கூட தோன்றியது. அப்பா தண்ணீர் வேண்டுமெனக் கட்டை விரலை உதட்டிடம் வைத்துக் காட்டினார். கணேசனின் தங்கை பதற்றத்துடன் எழுந்து நீர் எடுக்கச் சென்றுவிட்டாள்.

“என்னடா இப்படிப் பாக்கறீங்க?”அப்பா முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார். குளுரூட்டி இருந்தும் அவருக்கு வியர்த்துக் கொண்டிருந்தது. நாற்காலியில் வசதியாக அமர்ந்து கொண்டு உடலை முறுக்கினார்.

“என்ன நடக்குது? ஒன்னுமே புரியல…”

மாமா ஆச்சரியத்துடன் கேட்டுவிட்டு கணேசனைப் பார்த்தார். அவனுக்கும் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. திடீரென மாலை 4.00 மணிக்கு அப்பா கதவைத் தட்டுவார் என யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. கதவைத் திறந்தது கணேசன்தான். பார்த்ததும் தலை சுற்றல் உண்டாகி பத்து நிமிடத்திற்கு அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டான்.

“மாமா, எப்படிச் சொல்லிடலாமா? இல்ல இது எதாவது…”

“டேய், எந்தக் காலத்துல இருந்துகிட்டு என்ன பேசற? இரு கொஞ்ச நேரம்… என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கலாம்…”

மாமாவின் பேச்சு கணேசனைச் சற்று நிதானப்படுத்தியது. அப்பா புருவங்களைத் தேய்த்தார். அது அவருடைய பழக்கம். அவர் அசௌகரிகமாக உணரவில்லை. வழக்கம் போல கால்களை ஆட்டிக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தார். அம்மா, அப்பாவைக் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கண்ணீரெல்லாம் தீர்ந்து இப்பொழுது வெறுமையுடன் இருந்தார். அவ்வப்போது கணேசன் என்ன சொல்வான் என்றும் அவருடைய கண்கள் எதிர்ப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. முதலில் பார்த்ததும் அம்மாவும் கத்தி கூச்சலிட்டு அரைமயக்கத்திற்கு வந்துவிட்டார். கணேசன் அம்மாவைப் பிடித்து ஓரிடத்தில் அமர வைக்கும்வரை அவர் நிதானத்தில் இல்லை. வெளியில் ஓடுவதற்குத் தயாராகிவிட்ட தங்கையைக்கூட கணேசன்தான் தடுத்து நிறுத்தி வைத்தான்.

மாமா வந்த பின்னர்தான் வீட்டில் ஓர் அமைதி மெல்ல பின்னப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அப்பா மௌனமாக எல்லோரையும் மாறி மாறிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

“என்னடா ஏதோ மாதிரி பாக்குறீங்க? அன்னிக்கு என்னத்தான் நடந்துச்சி? ஒன்னுமே ஞாபகமில்ல…”

அப்பாதான் மௌனத்தைக் கலைத்தார். அப்பொழுதும் கணேசன் ஒன்றும் பேசவில்லை. இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வதென அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. முன்னே அமர்ந்திருப்பது அப்பா என்பதை மீண்டும் சிரமப்பட்டு நினைவுப்படுத்தியபடியே நின்றிருந்தான் கணேசன். ஒரு மணி நேரம் அப்படியே மௌனத்திலேயே கடந்து சென்றது. கணேசன் எழுந்து அறைக்குள் சென்று மாமாவை அழைத்தான்.

“மாமா, போலிஸ்க்கு அழைச்சிச் சொல்லிட்டன்… இத ரிப்போட் செஞ்சித்தான் ஆகணும்… வெற வழி இல்ல…”

மாமாவும் கணேசனின் முடிவுக்கு ஒத்துப் போனார்.

“பா, நீங்க கீழ உள்ள ரூம்ல கொஞ்ச நேரம் படுங்க… அப்புறம் எழுப்புறோம்,”

கணேசன் அப்படிக் கூறியதும் அப்பா சந்தேகத்துடனே எழுந்தார்.

“தூக்கம் வரலடா… அம்மா கூட கொஞ்சம் பேசிக்கலாமா?”

அம்மா அதை எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. விருப்பமில்லாதது போல் சடக்கென்று எழுந்து குளிக்கப் போவதாக நழுவினார்.

“நீங்க வாங்கப்பா, கொஞ்சம் ஓய்வு எடுங்க… அப்புறம் பேசலாம்…”

கணேசன் அப்பாவைத் தொட முயன்று பிறகு பின்வாங்கிக் கொண்டான். வேறுவழியில்லாமல் அப்பா எழுந்து கீழேயுள்ள அறையில் நுழைந்தார். மீண்டும் திரும்பி கணேசனின் கண்களைப் பார்த்தார். அதில் தெரிந்த ஒரு பதற்றம் அவருக்குப் பயத்தை உண்டாக்கியது. அப்பா உள்ளே சென்றதும் கணேசன் கதவைச் சாத்தினான்.

மாமா அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விதம் அவனுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.

“என்ன மாமா செய்றது? இவரு செத்துப் போய் பதிமூனு வருசம் ஆச்சு…திடீர்னு வந்துருக்காரு… என்ன இது? வருசம் வருசம் திதி கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கோம்…”

அதற்குள் மாமாவின் கைப்பேசி அலறியது. அத்தையின் அழைப்பு. எடுத்துப் பேசிவிட்டு அப்படியே திகைத்து நின்றார்.

“என்ன மாமா சொன்னாங்க?”

“அங்க பக்கத்து வீட்டுல போன வருசம் செத்துப்போன அவுங்க மூத்த பையன் வீட்டுக்கு வந்துருக்கானாம்…”

அப்பா அறைக்கதவைத் திறந்து ஏக்கமிகுந்த கண்களுடன் இருவரையும் பார்த்தார்.

– கே.பாலமுருகன்