18 ஜூன் 2018: காலை 10.45

இரவு அத்தையைச் சமாதானப்படுத்தி உறங்க வைப்பதற்குள் எனது உறக்கத்திற்கான நேரம் தாண்டி மாயமானது. இரவெல்லாம் வாசகர் கடிதங்களை மீண்டும் படித்துப் பார்த்தேன். வகுப்பறையில் என் அப்பாவின் பெயரைச் சொல்லி கிண்டலடித்த காந்தராவை என்ன செய்தேன் என்று சட்டென்று ஒரு நினைவு.

“அப்பு உன்மேல அடிக்குது கப்பு…”

கோபத்தின் உச்சம் சென்று நான் அவனைத் திட்டும்போது பதிலுக்கும் அவன் கிண்டலடித்து இந்த வசனத்தைச் சொல்லிவிட்டு ஓடிவிடுவான். அன்றென்னவோ நிர்மலா ஆசிரியை வரத் தாமதமாகிவிட்டதால் அவன் வகுப்பைத் தாண்டி ஓடுவதற்குள் சட்டையைப் பிடித்துப் பின்னால் இழுத்ததில் மேசையில் மோதி கீழே விழுந்தான். அப்பொழுதும் ஆத்திரம் அடங்கவில்லை. கையில் கிடைத்த பென்சில் பெட்டியை அவன் மீது ஓங்கியடித்தேன். அது வலது புருவத்தில் பட்டுக் கிழித்து விட்டது.

“அப்பாவ விடைக்கறதுலாம் ஒரு பெரிய கேஸா? அப்படியென்ன ஒனக்கு ஆத்தரம்?” என நிர்மலா ஆசிரியைக் கேட்கும்போது அவரது அப்பாவின் பெயர் சுப்பையா என்பது என் மண்டைக்குள் உரைத்துக் கொண்டேயிருந்தது. “சுப்பையா குப்பையா!!!” என்று கத்திவிட்டு ஓடிவிடலாம் என்று தோன்றிய எதையுமே நான் அன்று செய்யவில்லை. முறைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன்.

“இந்தா பசியாறு… ரொட்டி சானாய்… இங்க பக்கத்துல புதுசா மாமாக் கட தொறந்துருக்காங்க. அங்க வாங்கிட்டு வந்தது…”

அத்தை கொண்டு வந்து வைத்த தட்டையே பார்த்தேன். சாம்பார் கறி கலந்து அதில் ரொட்டி பிய்க்கப்பட்டு மிதந்து கொண்டிருந்தன. “ரொட்டி சானாய் பஞ்சிர்… சத்து…” அப்பா எப்பொழுது எந்தக் கடைக்குப் பசியாற சென்றாலும் சொல்லும் ஒரே வசனம் அது. பிரிவேக்கச் சுழற்சியில் மாட்டிக் கொண்டால் அதிலிருந்து மீள முடியாது என்பதை ஓரளவிற்குச் சுதாரித்துக் கொள்ள முடிந்தது. இனி என்ன செய்ய வேண்டும்?

“அத்த அப்பா கதைங்க அனுப்பன பத்திரிகைக்குக் கூப்டா அப்பாவோட கதைங்கள தருவாங்களா?”

“அது யேண்டி என்கிட்ட கேட்கற? நான் என்ன எழுத்தாளரா? போன் போட்டு நீயே கேளு…”

தினமலர் பத்திரிகையின் அழைப்பேசி எண்களை அப்பத்திரிகையின் பின்பக்கத்திலேயே தேடி எடுத்துக் கொண்டேன். பசியாறிவிட்டு வீட்டுக்கு வெளியில் வந்து நின்றேன். வீட்டு முகப்பிலேயே பெருத்து வளர்ந்திருந்த மாமர நிழலில் ஒதுங்கியவாறு கைப்பேசியில் தினமலர் பத்திரிகைக்குத் தொடர்பு கொண்டேன்.

“வணக்கங்க… நான் எழுத்தாளர் அப்புராஜோட மகள் பேசறன். பேரு நந்தினி… ஞாயிறு பொறுப்பாசிரியர் கிட்ட பேச முடியுமா?”

அழைப்பு அவருக்குத் தொடர்புப்படுத்தப்பட்டது. இரண்டே ஒலிப்பில் எடுத்துவிட்டார்.

“சார், வணக்கம். நான் எழுத்தாளர் அப்புராஜோட மகள் பேசறன். பேரு நந்தினி. அப்பாவோட கடந்த காலங்கள உங்க பத்திரிகைக்கு அனுப்பன கதைங்க எனக்குக் கிடைக்குமா?”

“வணக்கம். அவரோட இமேயில்ல பாருங்க… அனுப்பன லிஸ்ட்ல இருக்குமே?”

அப்பாவின் பெயரைச் சொன்னதும் அவர் குரலில் தொனி மாற்றம் ஏற்படும் என்னைக் கலகலப்பாக வரவேற்பார் என்றெல்லாம் நினைத்து ஏமாந்தேன். அவர் வெகு இயல்பாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

“இல்ல சார். அவருக்கு டைப் செஞ்சி அனுப்பற பழக்கம் இல்ல. கதைங்கள முகவரிக்கே அனுப்பி வைப்பாரு…”

“அப்படின்னா வீட்டுல தேடி பாருங்கமா… இங்க கேட்டா எப்படி? ஆயிரம் கதைங்க வருது… டைப் செஞ்சிட்டு பைல்ல வைப்பாங்க… சில சமயம் மிஸ் ஆயிரும். இப்ப தேடச் சொன்னா எப்படி? எந்த வருசம் எந்த திகதிலன்னு ஞாபகம் இருக்கா?”

அவர் கேட்ட எந்தக் கேள்விக்கும் விடை என்னிடமும் இல்லை வீட்டிலும் இல்லை. அப்பாவின் அலமாரி முழுவதும் தேடியும் எதுவுமே கிடைக்காத ஆச்சரியத்திலிருந்தே இன்னும் நான் மீளவில்லை.

“இல்ல சார்… அப்பா இங்க எதையுமே வைக்கல…”

“அவருகிட்டயே கேட்டுப் பாருங்கமா…”

“அவரு செத்துட்டாரு சார்… அப்புராஜ்… எழுத்தாளர்… தெரியாதா?”

அப்பாவை ஞாபகப்படுத்த முயன்றேன். இம்முறையாவது அப்பாவை அவருக்குத் தெரிய வாய்ப்புண்டு என்று நம்பினேன்.

“ஓ! மன்னிச்சிருங்க. எனக்குத் தெரில. நான் ஞாயிறு பொறுப்புக்கு வந்து இப்பத்தான் நாலு மாசம் ஆகுது. இதுக்கு முன்ன இருந்தவரு பத்து வருசம் இருந்த அனுபவம் உள்ளவரு… அவருக்கும் வயசாச்சி. உடம்பு சரியில்லாமத்தான் இங்கேந்து வேலைய விட்டுட்டுப் போனாரு… அவருக்கிட்ட கேட்டா தெரியலாம்…”

மௌனமாக இருந்தேன். சந்தேகங்கள் கிளைகள் விடத் துவங்கியிருந்தன. மீண்டும் அவரே பேசினார்.

“கதைங்க அனுப்பனா நம்ம ஒரு பிரதிய வெச்சிக்கிட்டுத்தான பத்திரிகைக்கு அனுப்பணும்? அம்மாகிட்ட கேட்டுப் பாருங்க. ஒருவேள யாருகிட்டயாவது கொடுத்து வச்சிருக்கலாம்ல…”

“அம்மாவும் இல்ல சார். அத்த மட்டும்தான். அவுங்களுக்கும் ஒன்னும் தெரில… உங்களுக்கு மணிமாறன்னு யாராவது தெரியுமா சார்?”

அவர் சற்று நேரம் ஏதோ யோசித்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு மீண்டும் பேசினார்.

“மா… இவுங்கள தெரியுமா அவுங்கள தெரியுமான்னு என் நேரத்த வீணடிக்காதீங்க. நீங்க வேணுகோபால் சார பார்க்க முடிஞ்சிச்சின்னா அப்பாவோட கதைங்க பத்தி பேசிப்பாருங்க…”

“என்ன சார் பேசறீங்க? நாட்டுல ஒரு எழுத்தாளர் செத்துருக்காரு. பத்திரிகைல இருக்கீங்க உங்களுக்கு அவர் பேர் கூட தெரில…”

குரலை என்னையறிமாலேயே உயர்த்தினேன்.

“உங்கப்பா என்னா ஜெயகாந்தனா மா? ஊர்ல கொசுறு எழுதறவணும் சமையல் துணுக்கு எழுதறவனும்தான் தன்ன எழுத்தாளன்னு சொல்லிக்கிட்டு இருக்காங்க… உங்கப்பா என்ன தமிழ்நாட்டோட சாகித்ய அகாடெமி விருது வாங்கிருக்காரா? பெயர ஞாபகம் வெச்சு சொல்ல…?”

அவரும் பதிலுக்குக் குரலை என்னைவிட வேகமாக உயர்த்தினார். இனி தொடர்ந்தால் இருக்கும் சில வாய்ப்புகளையும் இழந்துவிட நேரிடும் எனச் சட்டென மனம் நிதானித்தது.

“சரிங்க சார், மன்னிச்சிருங்க. அப்பாவ இழந்து நிக்கறோம். அதான் கொஞ்சம் கோபம் வந்துருச்சி. எதுக்கும் உங்க ஆபிஸ்ல பழைய ஆளுங்க… டைப் செய்யறவங்க இருந்தா கேட்டுப் பார்த்து எனக்கு நாளைக்குச் சொன்னாலும் ஓகேதான் சார்…”

மறுமுனையிலிருந்து பதில் இல்லை. அவரும் கோபத்தை நிதானப்படுத்தும் முயற்சியில் இருக்கிறார் என்று தெரிந்தது.

“சரி மா… நான் கேட்டுப் பார்த்துச் சொல்றன். உங்க போன் நம்பர் கொடுங்க…”

அவர் கட்டாயம் மீண்டும் அழைக்க மாட்டார் என்பது அவரது பேச்சிலே தெரிந்தது. இருப்பினும் ஒரு நம்பிக்கை. அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு உள்ளே வந்தேன். வெயில் வாசல்வரை வந்து முனகிக் கொண்டிருந்தது. ஆஸ்ட்ரோலியாவில் டிசம்பரில் எழும் 50 செல்சியஸ்க்கும் மேற்பட்ட வெயிலின் காட்டத்தை இங்குச் சாதாரண ஒரு காலைப் பொழுதிலேயே உணர முடிந்தது.

அப்பாவின் அறைக்குள் நுழைந்து மீண்டும் எல்லா இடங்களையும் அலசினேன். வாசகர் கடிதங்கள் இன்னும் சில பத்திரிகைகள் என மட்டுமே அவரது சேமிப்பில் இருந்தன. நிச்சயம் அப்பா அவரது கதைகளைத் தனியாக வெட்டி ஒரு புத்தகத்தில் ஒட்டி சேகரித்திருப்பார். ஆனால், அப்புத்தகத்தை அறையில் எங்கேயும் காணவில்லை.

“என்னடி இன்னுமா தேடற? எப்பக் கெளம்புற? உடனே போய்றாத… அப்பனோட கருமாதி வரைக்குமாவது இரு…”

அத்தைத்தான் மீண்டும் உள்ளே வந்தார். எட்டாம் நாள் தூக்கம் இருப்பதாகவும் அதற்குச் சமைப்பது பற்றியும் சொல்லிவிட்டு பினாங்கு சித்தி என்னிடம் பேச நேற்று காத்திருந்ததையும் சொல்லிக் கொண்டே கட்டிலில் சாய்ந்தார்.

“அத்த! நான் எல்லாத்துக்கும் பதில் சொல்லணும்னு அவசியம் இல்ல. அது அப்ப நடந்துச்சி. முடிஞ்சிருச்சி. இப்ப கேட்டு என்ன சாதிக்கப் போறாங்க…?”

“கோபம் இருக்காதாடி? உன் அம்மாகூட பொறந்தவ. அவளுக்கும் குடும்பத்து மேல அக்கற இல்லாமலா போய்ரும். உன்னயே ரொம்ப பிடிக்கும். தூக்கி எறிஞ்சிட்டு ஓடிட்ட…”

“இப்ப நான் என்ன நாசமாவா போய்ட்டன்? நல்லாதானே இருக்கன்?”

அத்தை தோளில் போட்டிருந்த தோள் துண்டை எடுத்து முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார். அவர் முகத்தில் களைப்பு இன்னும் அப்படியே இருந்தது. உடலை முறுக்குவதைப் போல செய்துவிட்டு என்னைப் பார்த்தார். அவர் கண்களை அப்பொழுதுதான் நேர் எதிர்கொண்டு பார்க்க இயன்றது. பல கேள்விகள் அவரிடத்தில் தொக்கிக் கிடந்தன.

“சரிடிமா… கோச்சிக்காத… இப்ப உள்ள பிள்ளைங்களுக்கு உடனே கோபம் பொத்துக்கிட்டு வந்துருது… பெருசுங்க மனச கல்லாக்கிக்கணும் போல. உங்கப்பன் நான் சொல்றத எங்கேயாச்சாம் கேட்டானா… நீ மட்டும் எப்படி இருப்ப…”

அத்தையைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு அப்படியே கட்டிலில் சரிந்தேன். அவர் மடியைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு அழுதேன். அதுவரை உள்ளுக்குள் அடக்கப்பட்டிருந்த துயரம் சத்தங்களாக மாறி வெளிப்பட்டன. அழுகையை அடக்கும் வித்தையெல்லாம் எனக்குத் தெரிந்ததில்லை. ஆனால், இப்பொழுது வரை அழவில்லை என்றால் மனம் வெடித்துவிடும் என்பதைப் போலத்தான் தோன்றியது. அத்தை முதுகைத் தடவிக் கொடுத்தார்.

“சரிடி அழாத… கல் நெஞ்சக்காரின்னு நெனைச்சன்… பரவால அழுவலாம் வருது…”

முகத்தை இப்படிப் புதைத்து எத்தனை ஆண்டுகள் ஆகின்றன என்கிற ஏக்கம் மனத்தினுள் ஆழ்ந்து துளையிட்டுச் சென்றது. மனம் இலேசாகிக் கொண்டிருந்தது. அப்பாவின் மொத்த நினைவுகளுக்கும் ஒரு வடிக்கால் கிடைத்துவிட்டது.

“அப்பா பாவம் அத்த… எவனெவனோ அவமானப்படுத்திருக்கான்… அவனுக்கெல்லாம் சொல்லுல கொஞ்சம்கூட ஈரம் இல்லயா அத்த?”

அவர் என் கேள்விகளைத் தாண்டி கண்களில் வடியும் ஈரத்தைத்தான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். அத்தையைப் போன்றவர்கள் இப்படித்தான். அறிவுப்பூர்வமானதைவிட உணர்வுப்பூர்வமானவைகளுக்கு மட்டுமே இசைந்து வருவர். அத்தை முதலில் என் கண்களைத்தான் துடைத்துவிட்டார்.

“இப்படியே மாறி மாறி உங்கப்பனுக்குப் பாவம் பார்த்து என்ன செய்ய போறோம்? அவன் போய் சேர்ந்துட்டான்…இனி ஆவ வேண்டிய காரியத்த பார்த்துக்க வேண்டியதுதான்…”

மடியிலிருந்து எழுந்து நிதானித்துக் கொண்டேன். அழுகை நம்மை எதிலிருந்தோ விடுவித்து விடுகிறது. சட்டென உடைந்தொழுகும் ஊற்றாக மனம் மாறிக் கொள்கிறது. இப்பொழுது இறுக்கங்களிலிருந்து வெளியேறி சுத்தமான காற்றை சுவாசிப்பது போல உணர்ந்தேன். அத்தை தோள் துண்டைச் சரிசெய்துவிட்டு என் பின்னந்தலையில் தடவினார்.

“அடுத்து என்ன செய்ய போற?”

“அப்பாவோட கதைங்கல தேடி போகப் போறன்… அப்பாவோட கருமாதிக்குள்ள அவரோட பத்து கதைகளாவது எனக்கு வேணும்… அது எங்க இருக்கு எப்படி கிடைக்கும்னு எனக்குத் தெரில… ஆனா… கிடைக்கும்னு நம்பறன்…”

அத்தை கோபமும் ஆச்சரியமும் கலந்த பார்வையில் என்னைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.

-தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

Part 1: https://balamurugan.org/2021/01/12/தொடர்க்கதை-தேவதைகளின்-க/

Part 2: https://balamurugan.org/2021/01/18/2/

அப்பா கடைசிவரை கணினியில் தட்டச்சு செய்வதைப் பற்றி அக்கறை காட்டவில்லை. அவருடைய நண்பர் எழுத்தாளர் சாமிநாதன் பழகிக் கொள்ள பலமுறை தூண்டினார். அப்பாவால் தாளில் எழுதி தபாலில் அனுப்ப மட்டுமே இயன்றது. இதனால் சில பத்திரிகைகள், சந்தி போன்ற இதழ்கள்கூட அவருடைய படைப்புகளைப் பிரசுரிப்பதில் தாமதம் காட்டுவதாகச் சொல்லி அம்மாவிடம் புலம்பியதுண்டு.

அலமாரி முழுவதும் தேடினேன். அப்பா அடுக்கி வைத்திருந்த ஒவ்வொரு புத்தகங்களையும் எடுத்துப் புரட்டிப் பார்த்தேன். ஒவ்வொரு நூலைப் பற்றியும் சில குறிப்புகளைச் சிறிய தாளில் எழுதி நடுப்பக்கங்களில் வைத்திருந்தார். பெரும்பாலான நூல்களை அவர் வாசித்து முடித்ததற்கான அடையாளமாய் அந்தத் தாள்கள் உள்ளே இருந்தன. மயில் குட்டிப் போடுமா என்று அறிய பாடப்புத்தகங்களின் நடுப்பக்கத்தில் மயிலிறகை ஒளித்து வைக்கும் சிறுவர்களைப் போல அப்பா ஒவ்வொரு நூல்களைப் பற்றியும் தனது அபிப்பிராயங்களைப் பதுக்கி வைத்திருந்தார்.

“என்ன அத்த ஒரு கதைக்கூட அப்பா எழுதனத எங்கயும் வைக்கலயா?”

அத்தை தூங்கிப் போயிருந்தார். மிகவும் சத்தமாக ஒலித்த குறட்டை ஒலியே அவருடைய அசதியைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. சன்னலுக்கு வெளியே பூச்சிகளின் இரைச்சல் அமைதியைத் துளையிட்டுக் கொண்டிருந்தது. மேல்மாடி வரைக்குமே உயர்ந்திருந்த தென்னை மரமும் அதனருகே மாமரங்களும் பின்னால் 7-8 வாழைமரங்களும் என ஒரு சிறிய காடு வீட்டுக்கு வெளியே ஜீவித்துக் கொண்டிருந்தது. அப்பாவிற்கு இயற்கை என்பது தன்னைத் தானே நோக்கும் ஓர் ஆத்ம சக்தி. பழைய லெபாய்மான் வீட்டில் பக்கத்திலேயே சிறிய காடு இருப்பதால் பல மணி நேரங்கள் அதனைப் பார்த்தப்படியே சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்துகொண்டிருப்பார். சட்டென எதையோ கண்டுபிடித்ததைப் போல அறைக்குள் ஓடி தாளைக் கையிலெடுத்து எதையோ எழுதத் துவங்கிவிடுவார். இதை நான் பல சமயங்களில் பார்த்திருக்கிறேன்.

அப்பா பார்க்கும் காட்டை நாங்களும் பார்த்ததுண்டு. வேலியை முட்டி மோதி திணறிக் கொண்டிருக்கும் காட்டுச் செடிகளைத் தாண்டி எதையுமே பார்க்க இயலவில்லை. அதற்கும் அப்பால் அப்பா எதையோ தன் வாழ்நாள் முழுவதும் கவனித்துக் கொண்டே இருந்திருக்கிறார். இப்பொழுது இந்த அறைக்கும் வெளியேயும் காட்டுப் பூச்சிகளின் சத்தம் நாலா பக்கமும் சூழ்ந்திருந்தது. பலகை சன்னலை இலேசாகத் திறந்துவிட்டேன். கொசு உள்ளே வராமல் இருக்க வலைக்கம்பி கட்டப்பட்டிருந்தன. குறுக்கே இருந்த இரும்புகளுக்கு வெளியே வெறும் இருள் மட்டும் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது.

ஒரு குவளை தேநீர் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று சிந்திக்கப் போதுமானதாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். அத்தையும் இங்கே வந்துவிட்டார். வீடு ஓர் ஆழ்ந்த அமைதிக்குத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தது. கீழே சென்றால் யார் பார்வையிலும் படாமல் தேநீரைச் சுயமாகத் தயாரித்துக் கொள்ள முடியுமா என்ற தயக்கமும் சேர்ந்து கொண்டது. வேறு வழியில்லை உடனே தேநீர் தேவை என்றே தோன்றியது. அப்பாவிடமிருந்து சிறுவயதிலேயே தொற்றிக் கொண்ட பழக்கம் இது.

“பொம்பள பிள்ள இந்த வயசுலே தேத்தண்ணீ குடிக்கற?” என்று அம்மா கடிந்துகொள்ளாத நாளே இல்லை. மறுநாள் வேறு வார்த்தைகளில் திட்டுவார். ஆனால், கருத்து என்னவோ ஒன்றுத்தான். பிள்ளைகள் அதுவும் பெண்பிள்ளைகள் தேநீர் அருந்தக்கூடாது எனும் கருத்தினை அம்மாவிற்கு யார் சொல்லிக் கொடுத்திருப்பார்? எனக்கு அதிலெல்லாம் நம்பிக்கை இல்லை. தேநீர் கொடுக்கும் சுவையைவிட அது உருவாக்கும் ஒரு மன அமைதி வேறு எங்கும் கிடைக்காது என இன்றும் நான் பிடிப்புடன் தான் இருக்கின்றேன். மெல்ல சத்தமிடாமல் படிக்கட்டில் இறங்கினேன். பலகை படிக்கட்டு என்பதால் இலேசாக முனகியது. பழைய பலகை வீடு. வாடகை எப்படியும் 150 வெள்ளிக்குள்தான் இருக்கும். அதைக் கொடுக்க அப்பா எப்படியெல்லாம் சமாளித்திருப்பார் என்று நினைக்கும்போது மனம் பதற்றம் கொள்கிறது.

வாசலில் பினாங்கு சித்தி யாரிடமோ பேசிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. சாவு வீட்டில் சத்தமாகப் பேசவோ சிரிக்கவோ கூடாது. அதனால்தான் சித்தி குரலைத் தாழ்த்திப் பேச முயன்று கொண்டிருந்தார். பேரமைதியின் முன் எத்தனை ஆழமாக குரலைத் தாழ்த்தினாலும் அதன் சத்தம் துல்லியமாக பெருகி வரும்.

“இந்த ஓடிபோன கழுதைக்கு இப்பத்தான் புத்தி வந்துச்சாம்? எங்க எந்த வெள்ளக்காரன்? அவ்ள தைரியம் இருந்தா வந்துருக்க வேண்டியதுதான? நம்ம தமிழாளுல என்ன பையனுங்களா இல்ல…?”

“ஒரு பிள்ளையாச்சு… விடறீயா?”

எதிரில் இருந்த ஓர் ஆணின் குரல் அவரைச் சமாதானப்படுத்துவதைப் போன்று மெல்ல ஒலித்தது. சித்தப்பாவின் குரல் அல்லது பாண்டியன் மாமாவின் குரலாக இருக்கக்கூடும். குரல்கள் அனைத்தும் எனக்கு ஒன்று போலவே கேட்கின்றன. யாருடையது என்று பிரித்தறிய முடியவில்லை. அல்லது அனைத்துக் குரல்களும் என்னை நோக்கி பாய்வதைப் போல தயாரிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் போலவும் சூழ்ந்து கெக்கெரித்துக் கொண்டிருந்தன. தலைவலி அழுத்தியது. குழாய் தண்ணீரை அள்ளி முகத்தில் தெளித்துவிட்டுத் தேநீர் கலக்க ஆய்த்தமானேன். நான் அங்கு இருப்பதைக் காட்டிவிடவே இரண்டு மூன்றுமுறை சத்தமாக இரும்பினேன்.

“அப்பன் கஸ்டம் தெரிஞ்சிருந்தா அது அதுக்குப் புத்தி இருந்திருக்கும்…”

நான் இருப்பதை அறிந்ததும் சித்தியின் குரல் உயர்ந்தது. அவருடைய குரலில் தடுமாற்றம் இல்லை. நிதானமாக வார்த்தைகளைக் கூர்மையாக்கி வெளிப்படுத்தினார். அது ஆயுதமென தெரியும். வார்த்தைகளை ஆயுதமாகக் கொண்டவர்கள் அதனைப் பிரயோகிக்கும்போது சற்றும் தடுமாறமாட்டார்கள். பினாங்கு சித்திக்கு அதெல்லாம் பழக்கப்பட்ட அரசியல் வியூகம். எனக்குக் கவனம் அவர் மீதில்லை. இன்றொரு இரவு இதனைச் சமாளித்துவிட்டால் நாளை இவர்களில் பெரும்பாலோர் இருக்க மாட்டார்கள். சித்தி அவர் மனதிலுள்ளத்தை என்னிடம் நேரில் கொட்டும் வரை ஓயமாட்டார். அதனால்தான் இன்னும் வீட்டிற்குத் திரும்பாமல் காத்திருக்கிறார். நான் தேநீர் தயாரானதும் சட்டென மீண்டும் மேலே ஏறிவிட்டேன். சித்தி அதனை எதிர்ப்பார்த்திருக்க மாட்டார்.

அப்பாவின் மேசையின் மீது தேநீர் குவளையை வைத்துவிட்டு அவருடைய அலமாரியின் மேல் அடுக்கில் மீண்டும் தேடலைத் துவங்கினேன். சில கோப்புகள் இருந்தன. அநேகமாக அவர் எழுதிய கதைகளின் பிரதிகளை இதனுள் வைத்திருக்கக்கூடும். அதில் ஒரு பத்து அல்லது எட்டுக் கதைகள் கிடைத்தாலும் போதும் என்றது மனம்.

“நந்தினி அப்பாவோட கத ஞாயிறு ஓசைல வந்திருக்கு… படிக்கிறீயா?”

அப்பா அன்று காய்ச்சலில் இருந்ததால். கேட்கும்போதே அவருடைய உடல் நடுக்கத்தில்தான் இருந்தது. இப்படி எப்பொழுதுதாவது அப்பா அவருடைய கதைகளைப் படிக்கச் சொல்லிக் கேட்பார். பத்திரிகையில் ஒரு பக்கத்திற்கு நீண்டிருக்கும் சிறிய எழுத்து வரிகளைப் பார்க்கும்போதே எனக்குத் தலைச்சுற்றல் எழும். தம் கட்டி படித்து முடிக்கும்போது அப்பாவின் கதைகளின் ஒரு வரிக்கூட என் நினைவில் இருக்காது.

“அந்தக் கடைசி முடிவுலத்தான் மொத்த ஆன்மாவே இருக்கு… இது எத்தன பேருக்குத் தெரியுமோ? எங்க செய்தி எங்க கருத்துன்னு கேட்பானுங்க…” எனச் சொல்லிக் கொண்டே பத்திரிகையிலுள்ள கதையைத் தனியாகக் கத்தரித்துக் கொண்டிருந்தார்.

அப்படியென்றால் அந்தக் கதைகள் கொண்ட பக்கங்கள் இந்தக் கோப்பில் இருக்க வாய்ப்புண்டு. எழுத்தாளர்கள் தம் படைப்புகள் வந்த பத்திரிகை பக்கங்களை வெட்டித் தனியாகச் சேகரித்து வைப்பத்துண்டு. அப்பழக்கம் அப்பாவிற்கும் இருந்தது. கோப்புகளை அலசினேன். அப்பாவின் மருந்து செலவுக்கான சில ரிசீதுகள், புத்தகங்கள் வாங்கிய ரிசீதுகள் என்று சில தாள்கள் மட்டுமே இருந்தன. அடுத்தடுத்த கோப்புகளைத் தேடினேன். அவருக்கு வந்த வாசகர் கடிதங்கள் சிலவற்றை சேகரித்து இரப்பர் நெகிழியில் கட்டி வைத்திருந்தார். மனம் சற்றே சலனமடைந்தது. என்னவாக இருக்கும்? அப்பாவிற்கு என்ன எழுதியிருப்பார்கள்? அந்த மணிமாறன் ஏதாவது எழுதி அப்பாவைத் திட்டியிருப்பாரா?

முதல் ஒரு கடிதம் அப்பாவிற்கு நான்காண்டுகளுக்கு முன் வந்தது.

வாசகர் கடிதம் 1

அன்பின் எழுத்தாளர் அப்புராஜ்,

வானொலியில் ஒலிப்பரப்பாகிய உங்களுடைய அவலம் சிறுகதையைக் கேட்டேன். நீங்கள் ஒருவேளை மூத்த எழுத்தாளராக இருக்கக்கூடும் என்பதை உங்களின் எழுத்தில் தெரிந்த பழைமையின் மூலம் உணர முடிந்தது. தங்களின் இல்ல முகவரியை நண்பர் ஒருவர் மூலம் கிடைக்கப் பெற்றேன். வானொலியில் அவலம் சிறுகதையின் அவலநிலையைச் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை. தயவு செய்து இனி சிறுகதை எழுதுவதாகச் சொல்லி எங்களை இம்சிக்க வேண்டாம். அடுத்தமுறை கேட்க நேர்ந்தால் வானொலிக்குப் புகார் கடிதம் அனுப்பவும் தயங்க மாட்டேன்.

இக்கண்

மணிமாறன்.

மீண்டும் மணிமாறன் என்கிற பெயர். அதன் மீது அதீதமான கோபம் உண்டானது. இக்கடிதத்தைப் படித்த அப்பாவின் மனம் எத்தனை வேதனைக்குள்ளாகியிருக்கும்? மனம் பதறியது. அடுத்த கடிதத்தைப் பிரித்து படிக்க மனமில்லை. கைகள் நடுங்கின. ஒருவர் தன் எழுத்தை மட்டுமே ஆத்மார்த்தமாக நேசிக்கும்போது அவரை அதைக் கொண்டே தாழ்த்துவது எத்தனை கொடிய செயல் என்று பரித்தவித்தேன்.

வாசகர் கடிதம் 2

அன்புள்ள பாசமிகு எழுத்தாளர் அப்புராஜ்க்கு,

நான் யாரென்று நீங்கள் இந்நேரம் விசாரிக்கவோ தேடவோ துவங்கியிருப்பீர்கள் என்று புரிகிறது. எவ்வளவு தேடினாலும் நீங்கள் என்னைத் தேடிக் கண்டறிவதற்குள் உங்கள் ஆயுளின் விளிம்பில் இருப்பீர்கள். மரணத்தருவாயில் ஏன் இந்தத் தேடல் என்று உங்களின் கடைசி மூச்சும் உங்களை நொந்து கொள்ளும். அவ்வேதனை உங்களுக்குத் தேவையா? ஆகையால், அதை விட்டுவிட்டு உங்கள் எழுத்தைத் திருத்த முற்படுங்கள். சென்ற வாரம் தினமலரில் உங்கள் சிறுகதை ‘பாட்டி வீடு’ படித்தேன். கதையைப் புரியும்படி எழுத வேண்டும் என்பதில் உங்களுக்கு ஏதும் மனக்குழப்பமா? அல்லது போதையில் இருக்கும்போதுதான் எழுதுவீர்களா? ஏன் இத்தனை குழப்பநிலை? எழுதும்போது கை தடுமாறுகிறதா? அல்லது மூப்பின் வதையா? கை நடுங்கினால் பிறகேன் நீ எழுதுகிறாய்? மீண்டும் சொல்கிறேன், அடுத்து நீ என்ன எழுதினாலும் அது எனக்குப் பிடிக்கவில்லையெனில் என் கடிதம் உன்னைத் தேடி வரும்; அதில் இப்பொழுதுள்ள மரியாதை குறைந்திருக்க வாய்ப்புண்டு.

இக்கண்

மணிமாறன்.

கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டு இன்னொரு மிடறு தேநீரை அருந்தி உள்ளுக்குள் கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்த கோபத்தை அடக்க முயன்றேன். அப்பாவின் கடந்த நான்கு வருடத்தில் அவரைப் பின் தொடர்ந்து அவருடைய படைப்பு மனத்தை வேறறுத்த அந்த மணிமாறன் யாரென்ற கேள்வி எனக்குள்ளும் அதீதமாகி கொண்டிருந்தது. அரூபமாக மட்டுமே இருக்கும் பெயரைக் கொண்டு எங்கணம் தேடுவது? மூன்றாவது வாசகர் கடிதத்தைப் பிரித்தேன்.

அன்பின் மூத்த எழுத்தாளர் அப்புராஜ் அவர்களுக்கு,

சந்தி இதழ் நான் படிக்க மாட்டேன் என்று நினைத்துவிட்டீர்களோ? ஆகையால் உங்களின் கதைகளிலே மிகவும் மோசமான ஒரு கதையை அவ்விதழில் பிரசுரித்துள்ளீர்கள். எனக்கு ஒரு கேள்வி மட்டும்தான். உங்கள் சிறுகதை எப்படி இருந்தாலும் உங்களுக்காக அதனைப் பிரசுரிக்க இந்த இதழ்களும் பத்திரிகைகளும் எப்படி இவ்வளவும் சலூகைகள் கொடுக்கிறார்கள்? நீங்கள் மூத்த எழுத்தாளர் என்பதால் உங்கள் மீது அவர்களுக்குப் பரிதாபமாக இருக்கலாமோ? இருக்கலாம், பாவம் போக வேண்டிய வயது, ஓர் எழுத்தாளனை வாழ வைத்த பெருமை தங்களைச் சேரட்டும் என்று நினைத்துவிட்டார்களோ? எனது சில வாசகர் கடிதங்களைப் பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பிவிட்டேன். என் பெயர், எந்த ஊர் என்று மட்டும் எழுதி அனுப்பியுள்ளேன். நான் யாரென்று அவர்களுக்கு முக்கியமல்ல. என் கடிதம் பரப்பரப்பை உண்டாக்கும் என்பதால் நிச்சயம் பிரசுரிக்கப்படும். ஆகவே, விரைவில் உன் எழுத்தின் இயலாமையைக் கிழித்தெறிகிறேன். காத்திருக்கவும்.

இக்கண்

மணிமாறன்.

அதற்கு மேல் சமாதானம் கொள்ள இயலவில்லை. இன்னும் மிச்சமிருந்த சில வாசகர் கடிதங்களும் அவன் அனுப்பியதாகத்தான் இருக்கும். இனி மேற்கொண்டு அதனைப் படித்தால் இருதயம் வெடித்துவிடக்கூடும் என்பதால் மீண்டும் கோப்பிற்குள்ளே வைத்துவிட்டேன். குவளையில் பாதி தேநீர் சூடு ஆறிப்போய் இருந்தது. மனம் சூடு தாளாமல் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. நாக்கு எப்பேற்பட்ட ஆயுதம் என்று அடிமனத்தில் சிந்தனைகள் எழுந்து கொண்டிருந்தன. அப்பாவின் கதைகள் மீதிருந்த ஆர்வம் குறைந்து அந்த மணிமாறனின் மீது முழு கோபமும் குவிந்தபடியே இருந்தன.

மெத்தையில் படுத்திருந்த அத்தை சட்டென எழுந்து எதையோ நினைத்து அழத் துவங்கினார்.

• தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

பாகம் 1ஐ வாசிக்க:https://balamurugan.org/2021/01/12/தொடர்க்கதை-தேவதைகளின்-க/

முதல் பக்கம்: மரணக் குறிப்பு

17 ஜூன் 2018: இரவு 8.10

“இந்த மனுசன் கத எழுதறன் நாவல் எழுதறன்னு ஒரு வேலைக்கும் போகாம… உறுப்படாம போச்சு. கடனுக்கு இருந்த வீட்ட வித்துட்டு இப்படி சேவா வீட்டுல கெடந்து செத்துருச்சி…”

சாந்தி அத்தையின் குரல் காலையிலிருந்து புலம்பலை விட்டப்பாடில்லை. ஒப்பாரி ஓய்ந்தும் மிச்சமான முனகல்போல ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. வேலைகளை இழுத்துப் போட்டுச் செய்து கொண்டு பரப்பரப்புடனே இருந்தார். முதலிலிருந்து கீழே இறங்கி வர மனமில்லாமல் தயங்கித் தயங்கியே அறையில் காத்திருந்தேன். யாரெல்லாம் இருப்பார்? என்னவெல்லாம் கேட்பார்கள்? என்ன பதில்கள் சொல்ல வேண்டும் என்று ஒரு பக்கம் துக்கமும் இன்னொரு பக்கம் பயமும் மனத்தினுள் சூழ்ந்து பெரும் அணையை உருவாக்கியிருந்தன.

அவற்றை கடந்து வெளிவருவது முடியுமா என்கிற யுத்தம் துவங்கி ஒரு மணி நேரம் கடந்து இப்பொழுது தேற்றிக் கொண்டு கீழே இறங்கினேன். காலையில் அவசரமாக சாப்பிட்டது மட்டும்தான். பசி எல்லையை மீறியிருந்தது. உடனே சாப்பிட சென்றால் சாவு வீட்டில் அது விரோதமானதாகிவிடும் என்பதால் சற்றே பயந்து படிக்கட்டின் அருகே சுவரில் சாய்ந்து நின்று கொண்டிருந்தேன்.

வீட்டில் ஊதுபத்தி வாடை இன்னமும் சூழ்ந்திருந்தது. வரவேற்பறையைச் சுத்தமாகக் கழுவிய பிறகு ஒரு சிறிய மேசையில்  விளக்கை ஏற்றி வாழைச்சீப்பில் ஊதுபத்திகளையும் குத்தி அப்பாவின் படத்திற்கு முன்னே வைத்திருந்தார்கள். சாந்தி அத்தைத்தான் அனைத்தையும் பரப்பரப்பாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். மற்றவர்களுக்குச் சோர்வும் தூக்கமும் மிகுந்த களைப்பை உருவாக்கிவிட்டிருந்தன. தம்பி சுடுகாட்டிற்குப் போய்விட்டு வந்த களைப்பில் வரவேற்பறையின் மூலையிலேயே வேட்டியுடன் அப்படியே படுத்து உறங்கிவிட்டான். வீட்டில் எனக்குப் பிறகு ஒன்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் பிறந்தவன். இன்னும் எனது தோளுயரத்தைத் தாண்டவில்லை. முகம் கறுத்திருந்தான். படிப்பிலும் சரியில்லை என்றே சில புகார்கள் நேற்றைய சலசலப்பில் கேட்டன.

இன்னும் சில நிமிடங்களில் பசி மயக்கம் என் பிரக்ஞையைத் தாண்டி வெளிப்படுவிடும் என்ற பயம் வந்துவிட்டது. இதற்கு மேலும் பொறுமை நல்லதில்லை என சமையலறையில் மூடப்பட்டிருந்த நீண்ட வெள்ளிப் பாத்திரங்களில் இருந்த இடியாப்பத்தைப் போட்டுக் கொண்டு கறியை மெல்ல ஊற்றினேன். நேற்றிரவு ‘பெர்த்’திலிருந்து வந்திறங்க 6 மணி நேரம் எடுத்துக் கொண்டது. கோலாலம்பூரிலிருந்து இன்னொரு விமானம். பினாங்கு வந்து சேரும்போது அப்பா இறந்து அரை மணி நேரம் ஆகியிருந்தது.

கைப்பேசியை முடுக்கியதும் நிறைய அழைப்புகள் குறித்த குறுந்தகவல் வந்து குவிந்தன. 30000 அடி உயரத்தில் வெறும் மேகக்கூட்டங்களுக்கிடையில் நான் பயணித்துக் கொண்டிருந்த சமயம் எனக்கு வேறெந்த நினைவுகளும் அப்பொழுது ஏற்படவில்லை. தூரமும் உயரமும் எண்ணமற்ற ஓர் அமைதியை மட்டுமே உருவாக்கியிருந்தன. அப்பாவின் இறுதி மூச்சு பூமியை விட்டுக் கரையும் முன் அவர் என்ன நினைத்திருப்பார்? ஒவ்வொருமுறையும் வாய் திறந்து மீண்டும் மூடும்போது ஒருமுறையேனும் நந்தினி என்று உச்சரித்திருப்பாரா? எனது பிடிவாதத்தின் மீது அத்தனை வெறுப்பாக இருந்தது.

“நந்தினி அப்பாவுக்குத் தேதி கொடுத்தானுங்கமா. வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வந்துட்டோம். மூச்சு இழுத்துக்கிட்டு இருக்குடி. உடனே வந்துருடீ…”

அப்பாவை வீட்டிற்குக் கொண்டு செல்லவிருந்த அன்றைய தினம் உடனே ஏர் ஆசியாவில் பயணத்திற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தும் மனம் கணத்துக் கொண்டிருந்தது. ஒருமுறையேனும் அவர் முழுவதுமாக மறையும்முன் அவரைப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்று மட்டுமே மனம் தகித்துக் கொண்டிருந்தது. ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் பிறந்த மண்ணில் கால் பதிக்கும்போது கேட்ட முதல் செய்தி என்னை உடைத்தெறிந்தது.

பினாங்கு சித்தி வாசல் பக்கமே வெளியே வைக்கப்பட்டிருந்த சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டே என்னைப் பார்க்கும் விதம் குரூரமாக இருந்தது. அவருக்குள் அடக்கி வைத்திருந்த பல கேள்விகள் உதட்டைத் தாண்டி வெடித்துச் சிதறக் காத்திருந்தன. என்னை நேருக்கு நேர் பார்த்தால் நிச்சயமாக களேபரத்தைத் துவங்கிவிடுவார் என்று என்னால் ஊகிக்கவும் முடிந்தது. முட்டிக்கு மேல் அணிந்திருந்த குட்டை காற்சட்டை வெளியே செல்ல எனக்கு அசூசையை உருவாக்கியிருந்தது. மீண்டும் படிகளில் ஏறி மேலேயுள்ள தம்பியின் அறைக்குள் சென்றேன். நான் இங்கே இருக்கும் வரை இந்த அறை என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.

மீண்டும் பெர்த் திரும்பும் பயண ஏற்பாட்டைப் பற்றி இன்னமும் சிந்திக்கவில்லை. கைப்பேசியில் பிறகு பார்த்து முன்னமே திகதியை முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என்றாலும் மனம் என்னவோ இன்னும் இலேசாகவில்லை. கணம் கூடிக்கொண்டே போனது. அப்பாவிற்கு இறப்பதற்கான வயதுதான். 92ஐத் தாண்டி ஒருவன் நிலைத்திருந்தால் அவனது இருப்பு பலரின் விவாதங்களாகவே மாறிவிடும்.

“நல்ல சாவு! என்ன பெருசா சொத்து சேர்க்கல… கடைசி வரைக்கும் கடன்லயே ஓட்டிட்டான்…”

90ஐ ஒருவன் கடந்து இறந்துபோனால் அவன் என்ன நோய் வந்து செத்தாலும் அது நல்ல சாவுத்தான். மூளை எதையுமே சுதாரித்துக் கொள்ள முடியாமல் தடுமாறியது. தம்பியின் அறைக்கு எதிரில் அப்பாவின் அறை. அவர் மூச்சிழுத்துப் போராடிக் கொண்டிருந்த கடைசி சில நாள்களைக் கடைசிவரை கவனித்துக் கொண்டிருந்த அறை. நான் ஆறு ஆண்டுகள் அருகில் இருந்து கவனிக்கத் தவறிய ஒருவர் அணுவணுவாக என் மீதான ஏக்கங்களைச் செதுக்கிய பொழுதுகள் இங்குத்தான் நிகழ்ந்திருக்கும். சத்தமில்லாமல் வெளியேறி அப்பாவின் அறைக்கதவைத் திறந்தேன். சாம்பிராணி வாடை மேலேயுள்ள அறை வரைக்குமே படர்ந்திருந்தது.

இந்நேரம் படையல் வைக்க அத்தை மீண்டும் பரப்பரப்பாகியிருப்பார். குறைந்தது சாவு வீட்டில் கருமக்கிரியை வரைக்குமாவது இருந்தாக வேண்டும். இல்லையென்றால் வாழ்நாள் முழுவதும் என்னைத் துரத்தும் சாபத்திற்கு ஆளாக்கிவிடுவார்கள். பெர்த்தில் ஆல்பர்ட்டுக்கும் சிந்துஜாவிற்கும் என்ன பதில் சொல்வது? பிறந்து மூன்று வயது மட்டுமே ஆன மகளை விட்டு இத்தனை மைல்களுக்கு அப்பால் நான் எதைத் தேடி வந்தேன்? அப்பா வாங்கிய தங்க மோதிரப் பரிசின் புகைப்படம் மட்டும் சுவரில் பத்திரமாக மாட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. பலகை சுவர் அடுக்கடுக்காக அமைந்து படத்தின் இரு கீழ்முனைகளைச் சட்டத்தின் விளிம்பில் பிடி கொடுத்து அப்பா நேர்த்தியாக மாட்டியிருப்பதை அருகில் சென்றுத்தான் கவனித்தேன்.  2002 என்று நினைக்கிறேன். பத்திரிகையில் அச்செய்தி வந்ததும் அன்று முழுவதும் வீட்டிலுள்ள எங்களிடம் சொல்லி சொல்லி பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“பேரவைப் போட்டிலக்கூட பரிசு கெடைச்சதில்ல. இது பெரிய சாதனைத்தான?” என்று மக்கள் ஓசை பத்திரிக்கையின் அவருடைய தங்க மோதிரப் பரிசு தொடர்பான செய்தி வந்த பகுதியை மட்டும் கிழித்துப் புத்தகத்தில் ஒட்டிக் கொண்டார். அன்று அவர் சாப்பிடவும் இல்லை. கடைசியாக அம்மாவிடம், “எழுத்தாளனுக்கு இதெல்லாமும்தான் ஓர் அங்கீகாரம்…” சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது நான் அப்படியே தூங்கிவிட்டிருந்தேன்.

தான் ஸ்ரீ சோமா அரங்கில் அவருக்குக் கிடைத்த தங்க மோதிர பரிசு படத்தில் அப்பா எப்பொழுதும் அணியும் பாத்தேக் சட்டையுடன் கம்பீரமாகக் காட்சியளித்தார். அவருக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்த கருணாவுக்கு தங்க மோதிரம் அணிவிக்கப்பட்டிருந்தது. அப்பாவின் எழுத்துலக நண்பர். கடைசியாக 2010ஆம் ஆண்டில் அப்பாவை மருத்துவமனையில் சேர்த்திருந்தபோது இங்கு வந்திருந்தார். அவருக்கும் நீரிழிவு நோயால் வலது காலை முட்டிவரை நீக்கியிருந்தார்கள். பொய்க்கால் அணிந்தும் திடமாக நடக்க இயலவில்லை. தடுமாறியப்படியே மகனின் துணையுடன் வந்து ஒரு மணி நேரம் இருந்துவிட்டுப் போனார். குளுவாங்கில் இருந்ததாக நினைவு. நெடுந்தூரப் பயணம் என்று அழுத்துக் கொண்டார். அதன் பின்னர் நான் அவரைப் பற்றி எதையும் கேள்விப்படவில்லை. பழைய கைப்பேசி எண்ணைத் தொலைத்துப் பலநாள் ஆகிவிட்டன. மீண்டும் அதனை நினைவுக்கூர்ந்திடவும் மனமில்லை.

அப்புகைப்படத்தில் அப்பாவும் அவரும் நின்றிருக்கும் விதம் பெரும் சாதனையாளர்களைப் போன்று காட்சியளித்தது. அப்பாவிடம் இருக்கும் அந்த மிடுக்கு மிகவும் செயற்கையானது. வீட்டில் நொந்து நொடித்துக் கிடப்பார். யாராவது வந்துவிட்டால் வலிந்து ஒரு மிடுக்கை உடலுக்குள் உருவாக்கி சிரமப்படுவார். எழுத்தாளர்கள் அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்று அவரே உருவாக்கிக் கொண்ட ஓர் உடல்மொழி அது. ஆனால், அவருக்குச் சற்றும் ஒவ்வாமல் மிகையாகவே உறுத்திக் கொண்டிருக்கும்.

புதுமைப்பித்தன், ஜெயகாந்தன், எம்.ஏ.இளஞ்செல்வன் என்று பலரின் புத்தகங்கள் மேசையின் ஓரங்களில் அடுக்கப்பட்டு உயர்ந்திருந்தன. அப்பாவின் புத்தக அலமாரியிலிருந்து வெளியில் எடுத்து வைக்கப்பட்டிருந்ததை மீண்டும் அவர் வைப்பதற்குள் இறந்துவிட்டார் அல்லது நோய்ப்படுக்கையில் சரிந்திருப்பார். சதா புத்தகங்கள் அவரைச் சூழ்ந்திருக்கும். புதுமைப்பித்தன் சிறுகதைகள் தொகுப்பிற்குக் கீழே ஒரு வெண்தாள் மடித்துச் செருகப்பட்டிருந்தது. புத்தகத்தை மெல்ல தூக்கி அத்தாளை எடுத்துப் பிரித்தேன். எழுத்தாளர்கள் எப்பொழுதும் தங்களின் மனத்தை எழுத்துக்களாக்கி எங்கேயாவது பதுக்கி விடுவார்கள். எழுதி பல மாதங்கள் ஆன கடிதமாக இருக்கக்கூடும்.

வாசகர் மறுப்புக் கடிதம்: தினமலர்

இரண்டு வாரத்திற்கு முன் தங்களின் பத்திரிகையில் வெளிவந்த என் மீதான விமர்சனத் தாக்குதல் எனக்குப் புதிதல்ல. என் எழுத்துலக வாழ்க்கையில் நான் இதைவிட கடுமையான பல துரோகங்களையும் இழிவுகளையும் கடுமையான விமர்சனங்களையும் சந்தித்துப் பழகியவன். மணிமாறனின் விமர்சன நடை எழுத்துத் தர்மத்தைப் பின்பற்றவில்லை. அதனை அப்படியே பிரசுரித்த தினமலரைக் கண்டிக்கிறேன். சிலவேளைகளில் எழுத்து நியாயங்கள், விமர்சன சுதந்திரம் இதனைத் தாண்டி அவரைவிட வயத்தில் மூத்தவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய குறைந்தபட்ச மரியாதை கடைப்பிடித்தலுடன் விமர்சனம் இருந்திருந்தால் அதனை விமர்சனம் என்று அதற்குரிய மதிப்பை வழங்கலாம். ஆனால், மணிமாறனின் பேச்சுத் திமிரைப் பாரதியின் திமிருக்கு நிகராக மறுவாரத்தில் ஜெசிக்கா போன்றவர்கள் எழுதியது சரியல்ல. இதனால் நான் மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகியுள்ளேன். விமர்சனம் என்பது படைப்பை நோக்கியதான உரையாடலைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். எழுத்தாளனை மனவுளைச்சலுக்கு ஆளாக்கும் எந்த உரையாடலும் பேச்சும் எழுத்தும் தீவிரம் கிடையாது; தீவிரவாதம் என்று வேண்டுமென்றால் சொல்லலாம். மணிமாறன் பொது மன்னிப்புக் கேட்கவில்லை என்றால் எனது கண்டனம் தொடரும்.

இப்படிக்கு

மணிமாறன் சொன்னதைப் போல

‘எழுத்துலகில் இதுவரை எந்த நூலையும் பிரசுரிக்க வக்கில்லாத’

ஏழை எழுத்தாளன்

அப்புராஜ்.

   அப்படியே கட்டிலில் ஸ்தம்பித்து அமர்ந்துவிட்டேன். அப்பா எப்பொழுதோ எழுதி அதனைப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பும் முன்னே எல்லாம் கைவிடப்பட்டுவிட்டது. மீண்டும் அதே வாக்கியங்களைப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். எப்பொழுதுமே ஆறாத இரணம் அது. ஆழ்மனத்திலிருந்து கொப்பளித்தக் குரல். எட்டும் முன்பே சுருங்கி மடிந்து வெறும் வார்த்தைகளாக மட்டும் கடிதத்தில் மீந்திருந்தன.

‘எழுத்துலகில் இதுவரை எந்த நூலையும் பிரசுரிக்க வக்கில்லாத’

மீண்டும் அதே வரியில் மனம் சிக்கிக் கொண்டு தவித்தது. ஆஸ்ட்ரோலியாவிற்குப் பிடித்தவருடன் வீட்டைவிட்டு அப்பாவின் ஏழ்மையை எதிர்த்துத் தப்பியோடி இப்பொழுது என் வங்கியிருப்பில் பல ஆயிரம் டாலர்கள் இருந்த என்ன பயன் என்று மட்டுமே மனம் எரிந்து கொண்டிருந்தது. எல்லாம் இந்த ஒரு வரியின் முன்னே அர்த்தமிழந்து நிற்கிறேன். கைகள் நடுங்குகின்றன. அப்பாவின் மீது நிகழ்த்தப்பட்ட இந்த எதிர்ப்பை மனம் சற்றும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் தடுமாறின. அக்கடிதத்தை நான் பார்க்காமலே இருந்திருக்கலாம் என்று அப்படியே நிலைக்குத்தி சுவரையே வெறித்துக் கொண்டிருந்தேன். காலம் என்னைச் சுற்றி ஒரு பெருஞ்சுவரை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது.

“என்னடி? என்ன லூசு மாதிரி உக்காந்திருக்க?” அத்தைத்தான் உள்ளே வந்தார்.

“அத்த அப்பா இறக்கறதுக்கு முன்ன ஏதாச்சம் பெரச்சனைல இருந்தாரா?”

அத்தை சற்று நேரம் நிதானித்தார். படியேறி வந்ததில் அவருக்கு மூச்சிரைத்தது.

“உங்கப்பன்னா… பெரச்சனைக்கா சொல்லணும்… ஊர் முழுக்க சண்டெத்தான். சரியான சண்ட கோழி… நல்ல வேள இந்த பேஸ் புக்கு இல்ல. அதயும் தொறக்க சொல்லி கேட்டாரு. ஏதோ அவரெ பத்தி திட்டி எவனோ எழுதிருக்கான்னு… நாந்தான் வேணானு சொல்லிட்டன். டென்ஷந்தான…?”

கட்டிலில் அப்படியே சரிந்த அத்தையின் தேகத்தில் முதுமை மெல்ல படர்ந்திருந்ததைக் கவனிக்க முடிந்தது.

“ஏண்டி கேக்கற? ஏதாச்சம் ஆராய்ச்சி பண்ணப் போறீயா? இல்ல… வெளிநாட்டுக்கு ஓடப்போறியா? கல்லு மனசுடி ஒனக்கு…”

வந்ததிலிருந்து அத்தை ஏவும் எந்த வார்த்தையும் என்னைக் காயப்படுத்தவில்லை. அவர் அன்பின் மிகுதியில் எழும் வெறுப்பில் மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருந்தார். நான் பெர்த் போன மறுவருடமே அவருடன் கைப்பேசியில் பேசத் துவங்கிவிட்டேன். மீண்டும் வந்துவிடும்படி அவர் கெஞ்சாத நாள் இல்லை. எனக்குத்தான் வரட்டுக் கௌரவம்.

“அப்பாவோட கதைங்க எங்க வச்சிருக்காருன்னு தெரியுமா?” எனது கண்கள் அவருடைய அலமாரியை அலசி படர்ந்தன.

இந்த ரூம்புல எங்க இருக்குன்னு உன்னால கண்டுபிடிக்க முடிஞ்சிருச்சின்னா எடுத்துக்கோ… எது எங்க இருக்குன்னு எனக்குத் தெரியாது…விட்டுரு…”

அத்தை புறமுதுகைக் காட்டியப்படியே புரண்டு படுத்துக் கொண்டார். அப்பாவின் புத்தக அலமாரியைத் திறக்கும்போது கைகள் நடுக்கம் குறையவில்லை. ஓர் எழுத்தாளனின் அகத்தினுள் கைகளை நுழைப்பதைப் போன்று தோன்றியது.

-தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

(அடுத்த தொடரில், நந்தினிக்கு அவளுடைய அப்பாவின் கதைகள் கிடைத்தனவா? எதற்காக அவள் அதனைத் தேட நினைக்கிறாள்? அவள் எப்பொழுது பெர்த் செல்ல முடிவெடுத்தாள்?)