பாகம் 3

குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்.

சரவணன் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு வருவதற்கு இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்.

தனசேகர் கனவுந்து மெலாந்தியைவிட்டு கோலாலம்பூருக்குப் போகும் முன் ஐயாவு கடையில் ஐந்து நிமிடம் நிற்கும். இரண்டு வீடுகளை உடைத்துச் செய்யப்பட்டக் கடை என்பதால் வெளியேயும் உள்ளேயும் ஆள்கள் உட்காரும்படியான அமைப்பில் வசதியாக இருக்கும்.

ஐயாவுக்கு ஒரு கால் இல்லை. வேறு வேலைக்கு வழியில்லாமல் பலநாள் வெறுமையுற்று எடுத்த முடிவுதான் இந்தச் சாப்பாட்டுக் கடை. மெலாந்தி மலைக்கு ஏறும் பாதையில் இரண்டாவது கிலோ மீட்டரிலுள்ள சாலையோரம் போடப்பட்டிருக்கும் கடை. பெரும்பாலும் மேலும் கீழும் போய்வரும் கனவுந்து ஓட்டுனர்கள்தான் ஐயாவுக்கு வாடிக்கையாளர்கள்.

கடையின் உட்பகுதியில் ஓடிக் கொண்டிருந்த சுவர் காற்றாடியின் சத்தம் போக ஒரு சில சீனர்களின் பேச்சு சத்தமும் சேர்ந்து கொண்டது. தனசேகர் உள்ளே வந்து ஐந்து நிமிடத்தில் குச்சிமிட்டாய் வந்து சேர்ந்தான்.

தனசேகர் மெலாந்திக்கு மேலே ஏறும் முன்பே குச்சிமிட்டாய் வீட்டிற்கு முன் சத்தமான ஹார்ன் ஒன்றை எழுப்பிவிட்டான். அப்படி ஹார்ன் சத்தம் எழுப்பப்பட்டால் குச்சிமிட்டாய்க்கு விவரம் புரிந்துவிடும். அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதும் அவனுக்குப் புரியும்.

குச்சிமிட்டாய் ஏதும் நடவாததைப் போல வழக்கமாக அங்கிருந்த சிலரிடம் பேச்சுக் கொடுத்துக் கொண்டே கடைக்குள் நுழைந்தான். ஐயாவு கடையைச் சுற்றி நடக்கும் எதற்கும் அலட்டிக்கொள்ள மாட்டான். சில நேரங்களில் கடையில் ஏற்படும் சண்டைகளை மட்டும் தீர்த்து வைக்க இரண்டு பேரை வேலைக்கு வைத்துள்ளான்.

பெரும்பாலும் போதையில் இருப்பவர்களால்தான் பெரும் பரப்பரப்பு உண்டாகும். கனவுந்து ஓட்டுனர்கள் பயணத்திற்குப் பயந்து மது அருந்துவதை விரும்பமாட்டார்கள். மெலாந்தியில் உள்ள ஓட்டுனர்கள் மட்டும் ஜொகூர், கோலாலம்பூர் நடைகள் முடிந்து வீடு திரும்பும்போது பியர்களை வாங்கிக் கொண்டு போவார்கள்; சிலர் அங்கேயே உட்கார்ந்து குடித்துவிட்டு மாமா, மச்சினன் யாருடைய உதவியுடன் மலைக்கு ஏறிவிடுவார்கள்.

ஐயாவு கடையின் உட்பகுதியில் பொறுத்தியிருந்த மஞ்சள் விளக்குத் தலைக்கு மேல் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. இருளத் துவங்குதற்கான அறிகுறியாய்  விளக்கைச் சுற்றி அல்லாடிக் கொண்டிருக்கும் ஈசல் ஒன்றை தனசேகர் கவனித்தான்.

“சொல்லு தனா! என்ன புது வேலையா?”

குச்சிமிட்டாய் தனசேகர் அமர்ந்திருந்த மேசையினருகே இருந்த இன்னொரு நாற்காலியில் யதார்த்தமாக அமர்ந்தான்.

“உனக்கு ஏதும் வேலை இல்லைன்னா எனக்குப் போன் போட்டுக் கேட்காத? புரியுதா? ஏதாச்சம் இருந்தா வழக்கமா நான் வர்ற மாதிரி வருவன். போன்லாம் இல்ல. அது செம்ம ஆபத்து. புரியுதா?”

“சரிப்பா. கோச்சிக்காத. கைக்குக் காசு வேணும்ல. காஞ்சி போச்சு. அதான்…”

“குச்சி! என்ன பீரா?”

ஐயாவு உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்துக் கத்தினான்.

“அண்ண. அதுலாம் ஒன்னும் வேணாம். ஒரு தே கோசோங் போதும்…”

அவர்கள் அமர்ந்திருந்த மேசைக்கு மேல் தொங்கிக் கொண்டிருந்த விளக்கைச் சுற்றி இப்பொழுது ஈசல்கள் மெல்ல பெருகத் துவங்கின.

“சரி! இன்னும் 14 நாளு. கணக்கு வச்சுக்கோ. பெரிய தல. மெலாந்தி வீட்டை ரெடி பண்ணிரு. சாவி உன்கிட்ட மட்டும்தான் இருக்கணும். வர்றவககிட்ட கொடுத்துராத. உன் கொண்ட்ரோல்ல இருக்கணும்… முன்ன ஒரு தடவ பண்ண கோளாற செஞ்சிறாத. அது எவ்ள பெரிய பெரச்சன ஆக்கிருச்சி தெரியுமா?”

“சரி தனா. கோச்சிக்காத. நானும் தனிக்கட்டத்தான. கம்பத்துல எவன் இருக்கான் எனக்கு. நான் பார்த்துக்கறன். இந்தத் தடவ எந்தத் தப்பும் நடக்காது. எத்தன நாளு இருப்பாக?”

ஐயாவுவின் அடியாள் ஒருவன் குச்சிமிட்டாய் கேட்ட தேநீரைக் கொண்டு வந்து மேசையில் வைத்துவிட்டு இருவரையும் உற்றுப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் சென்றுவிட்டான்.

கடைக்கு வெளியில் மேய்ந்து கொண்டிருந்துவிட்டு பசியுடன் கடைக்குள் நுழைந்து எதிரிலிருந்த மேசைக்கடியில் மல்லாந்து பார்த்தவாறே சொனாத்தா பூனை படுத்துக் கொண்டது. அந்த மேசையைச் சுற்றி அமைந்திருந்த சீனர்கள் ஏதாவது போடுவார்கள் என அதன் பார்வையில் இருந்த ஏக்கத்தைக் குச்சிமிட்டாய் இரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“தனா! பசி கூட ஓர் அழகுத்தான் பார்த்தீயா? எப்படா நமக்கு எவனாவது ஏதாச்சம் போடுவான்னு காத்திருக்கறதுலயும் ஒரு சுகம் இருக்கு…”

“சரி, குச்சி. 14 நாள். சரியா 5.00 மணி. மெலாந்தி வீட்டுல ஒரு லோரி வரும்… இறக்கி விட்டுட்டுப் போய்ரும். அதோட உன்னோட பொறுப்பு. திரும்பவும் நான் தான் வருவன். எப்படியும் ஒரு மாசம் ஆகும்…”

“பெரிய கேஸ்தான் போல. அப்படின்னா சரி. நமக்கு அடுத்த ஐந்து மாசத்துக்கு வயிறு நெறையும். எவ்ள?”

“இந்தா… ஆறாயிரம் இருக்கு. டேய்! சொதப்பிறாத… பார்த்துக்க. முக்கியமான ஆளு…”

பணத்தை ஒரு நாளிதழில் சுற்றி தனசேகர் குச்சிமிட்டாயிடம் நீட்டினான். சீனர்கள் அமர்ந்திருந்த மேசைக்கடியில் இருந்த சொனாத்தா பூனைக்கு அப்பொழுதுதான் ஒரு மீன் முள் கிடைத்தது. எகிறி பாய்ந்து அதைக் கௌவ்வி பதுக்கிக் கொண்டது.

“ஒரு ஆளுத்தான வர்றான்?”

“குச்சி! கொஞ்சம் அடங்கு.  அவன் ஒருத்தன் தான் வர்றான். அவன் உனக்கே அப்பன். பெரிய கை. சொன்னா கேளு. பேசும்போது அடக்கமா பேசு. மண்டக் கிறுக்குப் பிடிச்சவன். பாத்துக்கோ…”

ஈசல்களின் சத்தம் கடைக்குள் ஆர்ப்பரிக்கத் துவங்கியது. ஐயாவுவின் அடியாள் ஒருவன் நாளிதழில் கருப்பெண்ணையை நனைத்து விளக்கிற்குக் கீழே கட்டிவிட்டுக் கொண்டிருந்தான். கடையின் உள்ளே இருந்த விளக்குகளின் நிழல்கள் காற்றில் கடையின் பலகை தடுப்புகளை உராய்ந்து கொண்டிருந்தன.

“கையோட பேரு என்ன?”

“சரா… சரவணன்…”

குச்சிமிட்டாய் தன்னுடைய ஆர்.சி மோட்டாரில் கடந்தாண்டு மெலாந்தி வீட்டில் நடந்ததை மீண்டும் அசைப்போட்டுக் கொண்டே இருண்டு கொண்டிருக்கும் தனது மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்திற்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தான்.

-தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:

 https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/

பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:

https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/

கல்வியில் கற்பனைவளமிக்க சிந்தனைகளே மாணாக்கரை உயர்த்தும் மேலும் தனித்துவமிக்கவர்களாக மேம்படச் செய்யும். அவ்வகையில் கற்பனைவளமிக்க படைப்புகளை எப்படி மாணவர்கள் படைப்பது என்பதாக இதுவரை நான் தயாரித்த காணொளிகள் பின்வருமாறு. அவற்றை தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களோடு பகிர்ந்து பயன்பெற வழிவகுப்போம்.
Please subscribe My Youtube Channel for more videos.

திறன்மிகு ஆசிரியர்/எழுத்தாளர்
கே.பாலமுருகன்
https://balamurugan.org
Facebook: Bahasa Tamil Upsr Balamurugan

முதல் பாகம் படிக்காதவர்கள் பின்வரும் லின்கை அழுத்தி படித்துவிட்டு இரண்டாம் பாகத்தை வாசிக்கவும்.

முதல் பாகம்: https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/

பாகம் 2

சற்று அதிர்ந்துபோன குச்சிமிட்டாய் சரவணனை ஆழ்ந்து நோக்கினான்.

“பாங்! நீங்க ரொம்ப சீரியஸ்னு நெனைச்சன். ஆனா நல்லா ஜோக் பண்றீங்க. ஏதோ சித்தர் மாதிரி பேசறீங்க?”

சரவணன் சோற்றுப் பருக்கைகளை எண்ணி எண்ணி எடுத்து உதட்டில் நிதானமாக வைத்துக் கொண்டே தூரத்தில் பேரமைதியுடன் தெரியும் பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தான்.

“பாங்… புருவத்துக்கு மேல செம்ம வெட்டுப் போல?”

குச்சிமிட்டாய் அப்படிக் கேட்டதும் அப்பொழுதுதான் ஞாபகம் வந்ததைப் போல புருவத்திற்கு மேல் உள்ள காயத்தின் வடுவைத் தடவினான் சரவணன்.

“இது ரெண்டு வருசத்துக்கு முன்ன நடந்த ஒரு கேங் சண்ட குச்சி. ஜொகூர்ல ஒருத்தன் தனியா சிக்கிட்டான். இறங்கி அடிச்சோம். நாங்க ஒரு மூனு பேரு. ஆனா, அவனோட ஆளுங்க அங்கத்தான் லோரோங்ல கட்டிய கைமாத்திட்டு வந்துட்டானுங்க. ஏழு பேர்கிட்ட. கூட இருந்த ரெண்டு பேரும் ஸ்போர்ட் அவுட். தனியா நிண்டு சமாளிச்சன் குச்சி. எத்தன மண்டைய பொளந்தன் தெரியல…”

சரவணன் அதனைச் சொல்லி முடிக்கும்வரை கண்கள் நிதானமாகவே இருந்தன. பள்ளத்தாக்கின் விளிம்பில் சுற்றி வளைத்திருந்த கடம்ப மரங்களில் அமர்ந்திருந்த கணகில்லா பறவைகள் சட்டென எங்கோ பறந்து சென்றன.

“குச்சி! மரம் பறக்குமா?”

“பாங்… அடுத்தவன் மண்டையத்தானே பொளந்தீங்க? ஏன் இப்படிக் கேக்குறீங்க?”

“பறக்கும் குச்சி… நீ பாக்கறது இல்ல…”

“அதை விடுங்க பாங். ஆனா ஒத்த ஆளா நிண்டு அத்தன பேரையும் அடிச்சி நொருக்கிட்டீங்க…”

குச்சிமிட்டாய் கண்கள் விரிந்து ஆர்வம் பொங்க சரவணின் கதையைக் கேட்கத் தூண்டினான்.

“இல்ல குச்சி. அப்படிலாம் செய்ய இது சினிமா இல்ல. முதுகுல 17 தையலு. மண்டைல ரெட்டு வெட்டு. முகத்துல… தோ இங்க ஒரு வெட்டு… மூனு வாரம் ஆஸ்பித்தல். அப்புறம்தான் பொழைச்சி வந்தன்…”

முகத்தில் தெரிந்த வெட்டுக் காயத்திலிருந்து இரத்தம் உறைந்து வருவதைப் போல சட்டென சரவணனுக்கு ஒரு பிரமை. துணியை எடுத்து வடுவுள்ள இடத்தைத் துடைத்தான்.

“இரத்தம்…குச்சி. ஒழுகுது…”

“ஹா!ஹா! என்ன பாங்…? மண்ட ஏதும் கொழம்பிருச்சா… இந்தக் காயம் பட்டு ரெண்டு வருசம் ஆச்சி…”

குச்சிமிட்டாய் வாயைத் தன் வலது கையால் பொத்திக் கொண்டு சிரித்தான். அவனுடைய முன் பற்கள் தெரியக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தான்.

“குச்சி! இது காயம் இல்ல… இரத்தம் நிக்காது. ஒழுவிகிட்டே இருக்கு. அன்னாடம் துடைச்சிக்கிட்டே இருக்கேன்… உடம்பெல்லாம் இரத்தம் குச்சி…”

சரவணன் சட்டென பதற்றத்துடன் சாப்பாட்டுத் தட்டை ஓங்கித் தரையில் அடித்துவிட்டுச் சுவரோடு போய் உட்கார்ந்து கொண்டான்.

“பாங்! என்ன ஆச்சு?”

“குச்சி! குச்சி!…”

“பாங்! கொஞ்சம் நிதானமா இருங்க. ரிலேக் பண்ணுங்க. ஒன்னும் இல்ல. கொஞ்சம் தண்ணீ குடிங்க…”

குச்சிமிட்டாய் தரையில் இருந்த நீர்ப்புட்டியைச் சரவணனிடம் நீட்டினான்.

“குச்சி! என்னோட சாவு வெளில நிக்குது குச்சி. நீ சொன்னீய… எல்லாருக்கும் ஒரு சாவு வெளில காத்திருக்கு. அதை நான் பார்த்துட்டன் குச்சி. நகம்லாம் நீட்டா இருக்கு. வாயில இரத்தம் ஒழுகுது. அது என்னோட இரத்தம் குச்சி!”

சரவணன் அழத் துவங்கியதும் குச்சிமிட்டாய்க்குப் பதற்றம் கூடியது. இதுவரை இங்கு வந்து தங்கியவர்கள் போதையிலும் கோபத்திலும் மட்டும் இருப்பதைப் பார்த்த குச்சிமிட்டாய்க்குச் சரவணனின் குணாதிசயம் ஆச்சரியப்பட வைத்தது.

“பாங்! நான் ஒரு கிறுக்கன். சும்மா சொன்னன். சாவுலாம் அவ்ள சீக்கிரம் வராது. நம்மலாம் வீரப்பரம்பரை பாங்!”

சரவணன் சடாரென பயப்படுவதை நிறுத்திவிட்டுக் குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்தான்.

“வீரமா? எதுடா வீரம்? தோ… பாரு போலிஸ்க்குப் பயந்துகிட்டு வந்து ஒளிஞ்சிருக்கனே இதுதான் உனக்கு வீரமா…?”

“பாங். இங்க வந்து ஒளிஞ்சிட்டுப் போனவங்க எல்லாம் பெரிய தலைங்க…”

“போடா டே! அதுல நாலு பேரு செத்துட்டானுங்க. ஒருத்தன் வீட்டுல கை கால் வெளங்காம மொடம்மா இருக்கான். தலைங்களாம் தலைங்க…”

குச்சிமிட்டாய்க்குச் சரவணின் நடவடிக்கைகளில் அதிருப்தி உண்டாக மெல்ல அவ்விடத்தை விட்டு விலக எத்தனித்தான்.

“சரி பாங். நீங்க உடம்ப பார்த்துக்குங்க. நான் நைட்டு சாப்பாட்டுக்கு ரெடி செஞ்சிட்டு வரேன்…”

தரையில் இடது கையை ஊன்றியவாறே எழ முயன்ற குச்சிமிட்டாயின் மீது சரவணன் அருகில் இருந்த நாற்காலியைத் தூக்கி அடித்தான். கைகளில் பலத்த அடியுடன் குச்சிமிட்டாய் தரையில் சுருண்டு விழுந்தான்.

“குச்சி! தப்பிக்கப் பார்க்கற… தப்பு குச்சி! நான் சொல்றதைல்லாம் முழுசா கேட்டுட்டுப் போ. எனக்குப் பயமா இருக்கு குச்சி. வீடுல்லாம் ஒரே இரத்தமா இருக்கு. நான் சொன்னன்ல இன்னிக்கு நான் செத்துருவன்னு. நான் செத்துட்டப் பிறகு நீ வெளில போ. சரியா?”

குச்சிமிட்டாய் அரைமயக்கத்தில் இருந்தான். சரவணன் எழுந்து சன்னல் வழியாக வெளியே பார்க்கும் காட்சி மங்களாகத் தெரிந்தது.

“குச்சி! என் சாவு வெளில நிக்குது. பார்த்தீயா விதி எவ்ள பெரிய பள்ளத்தாக்குன்னு?”

குச்சிக்கு மயக்கம் மேலும் கண்களை மறைக்க துவங்கியது. கண்கள் மூடும் முன் அவனும் சரவணனும் மட்டுமே இருக்கும் அவ்வீட்டின் அறையினோரம் ஒரு சிறுமியின் கால்கள் வந்து நிற்பதும தெரிகின்றது.

-தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்.

முன்குறிப்பு: இது சிறுவர்களுக்கான தொடர்க்கதை அல்ல. படிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் துணையோடு வழிகாட்டுதலோடு வாசிக்கலாம்.

தூரத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் வெறுமனே கொய்யா மரத்தினோரம் படர்ந்திருந்த மஞ்சள் பூக்களுள்ள குமிழ் செடியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சரவணன். அப்பொழுதுதான் அவனுக்குத் தன் மரணத்தைப் பற்றிய ஒரு செய்தி சட்டென மனத்தில் உதித்தது. மரணம் தற்செயல் என்கிறது யதார்த்தம். ஆனால், இறப்பவர்களுக்கு ஓர் உள்ளுணர்வு தோன்றும் என்று இதுவரை இறந்தவர்கள் சொன்னதாக எந்தச் சாட்சியும் இல்லைத்தான். அன்று சரவணனுக்குக் கிடைத்த அந்த உள்ளுணர்வுக்குக் காரணம் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு.

அவன் தங்கியிருந்த வீடு அப்பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்த மாதிரியான அமைப்பில் மலைப்பாதையின் ஓரமாய் அமைந்திருந்தது. இதற்கு முன் பெந்தோங், ஈப்போ, கிள்ளான் போன்ற இடங்களிலிருந்து தப்பி வந்த ‘பப்பாக்கள்’ சில காலம் இங்குத் தங்கிச் சென்றதுண்டு. சரவணன் அங்குக் கொண்டு வரப்பட்டு அன்றோடு பத்தாவது நாள். பத்து நாளும் வீட்டிலேயே இருந்து அவன் பார்த்து பார்த்து ஊடுருவிக் கொண்டிருந்த மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு அன்று வழக்கத்திற்கு மாறாக விரிந்து கொண்டிருந்தது.

பூமியின் பெருத்த வாயொன்றுக்குள் சென்று கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டான். தூரத்தில் சோம்பேறித்தனத்துடன் வழிந்து கொண்டிருக்கும் சிறிய அருவியொன்றும் அதனூடே தெரியும் பெரும்பாறைகளும் பாறைகளைச் சுற்றி வளர்ந்து எதையோ எட்டிப் பிடிக்க மேலேறிக் கொண்டிருக்கும் பச்சைக் கொடிகளும் படர்ந்து பதுங்கிக் கொண்டிருக்கும் குட்டை மரங்களும் சரவணின் மனத்தை வடிவமைத்துக் கொண்டிருந்தன.

காலை, மாலை, இரவு என்று ஒவ்வொரு பொழுதையும் சரவணன் நிதானமாக கவனிக்கும் மனநிலைக்கு வந்துவிட்டான். தூரத்தில் குச்சிமிட்டாய் மோட்டாரின் சத்தம் கேட்கும்போது சரவணன் பள்ளத்தாக்கை உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தான். குச்சிமிட்டாய் மெலாத்தி பள்ளத்தாக்கின் ஓரமுள்ள ஒரு கம்பத்தைச் சேர்ந்தவன். சரவணன் இங்கிருக்கும்வரை குச்சிமிட்டாய்தான் பொறுப்பாகப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அதிகம் பேசக்கூடியவன் மட்டுமல்ல கேள்விகளை உதடுகளில் அதக்கி வைத்துத் தயாராகவே இருப்பான். சரவணன் இப்பொழுது அதிகம் பேச விரும்புவதில்லை. ஏனோ ஒரு அமைதியான மனநிலைக்குள் வந்துவிட்டான்.

குச்சிமிட்டாயின் கையில் மதிய உணவு. முன்கதவின் சாவி அவனிடம் மட்டுமே இருந்தது. திறந்து உள்ளே வந்துவிட்டு மீண்டும் உடனே பூட்டிவிடுவான். சரவணன் அங்கு வந்த பத்து நாள்களில் குச்சிமிட்டாய் தவிர அத்தனித்த வீட்டுப் பக்கம் வேறு ஆள் நடமாட்டத்தை அவன் பார்க்கவேயில்லை. எப்பொழுதாவது ஒரு மூசாங் பூனை மட்டும் வந்து வீட்டு ஓட்டின் மீதேறி ஓடி சிறு கலவரத்தை ஏற்படுத்திவிட்டு ஓடிவிடும். சுற்றி வளர்ந்திருக்கும் ஊசி இலை மரங்கள் இலாவகமாக வீட்டின் தோற்றத்தை வெளியாள்களிடமிருந்து தற்காத்து வைத்திருந்தது.

“பாங்… வாங்க சாப்டுங்க. நெத்திலி சம்பால் இன்னிக்கு,”

குச்சிமிட்டாய்க்கு எப்படியும் 30 வயது இருக்கும் ஆனால் குரல் மட்டும் இன்னமும் முதிர்ச்சிப்பெறாத ஒரு சிறுவனின் குரல். கேட்கும்போதெல்லாம் எரிச்சலை உண்டாக்கும். நம்மை இத்தனை கேள்விகள் கேட்டுத் துளைக்கும் ஒரு குரல் சிறுவனுடையது என்பதில் ஏன் இத்தனை ஆத்திரம் அவனுக்குப் பொங்கி வந்தது என்று சரவணனால் கணிக்க இயலவில்லை.

மரப்பலகையால் ஆன நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டே குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்தான்.

“உனக்கு ஏன்டா குச்சிமிட்டாய்ன்னு பேரு?”

“பாங்! இன்னிக்குத்தான் இதைக் கேட்குறீங்க. நான் ரொம்ப எதிர்பார்த்தன் கேட்பீங்கன்னு… அது ஒன்னும் பெரிய கதைலாம் இல்ல பாங். சின்ன வயசுல அம்மா எங்க போய் விட்டாலும் ஒரு குச்சிமிட்டாய் வாங்கிக் கொடுத்துட்டுப் போவாங்க. அப்பத்தான் நான் அழுகைய நிப்பாட்டுவனாம். அப்படியே எனக்கு அதே பேராச்சு…”

“அப்படின்னா உன் உண்மையான பேரு?”

“அதை விடுங்க பாங். நீங்க குச்சிமிட்டாய்ன்னே கூப்டுங்க. எனக்கும் அதான் பிடிக்கும்…” என்றவாறே உதடுகளைத் தாண்டி நீட்டிக் கொண்டிருந்த முன் பற்களைக் காட்டினான்.

“குச்சி! சாவறதைப் பத்தி என்ன நினைக்கற?”

“நேரம் வந்துருச்சின்னா எல்லா போய்த்தான் ஆகணும் பாங். வேணானு சொன்னா எமன் என்ன விடவா போறாக? சாவு ஒரு கொடூரமான மிருகம் மாதிரி. வெளிலத்தான் காத்திருக்கு. எப்ப நமக்குச் சந்தர்ப்பம் வருதோ மேல பாஞ்சிரும் பாங்… உங்களுக்குத் தெரியாததா? நீங்க பெரிய மண்டென்னு கேள்விப்பட்டன்… எத்தன கேஸ் பாங்?”

“8 கொலை. 42 ஜாமான் கேஸ்… பதினஞ்சி பெச்சா ரூமா…”

“பாங்… பெரிய கேங்தான் நீங்க…”

சரவணன் நாற்காலியில் சாய்ந்து தலைக்கீழாகத் தெரியும் பள்ளத்தாக்கை மீண்டும் பார்த்தான். காத்திரமாக இறங்கிக் கொண்டிருந்த வெய்யிலினால்கூட அதன் ஆழத்தில் நெளியும் இருளைச் சிறிதும் களைக்க இயலவில்லை.

“குச்சி! பயமா இருக்கா?”

“பாங். இந்த வீட்டுல இதுவரைக்கும் பதிமூனு மண்டைங்க, பப்பாங்க வந்து தங்கிருக்காங்க. போன மாசம் பெனாங்ல ஒருத்தன வீடு புகுந்து சுட்டாய்ங்களே…? அவக இங்க 2005ல வந்து ரெண்டு வாரம் தங்கிருந்தாக. நான் தான் பார்த்துக்கிட்டன்…”

“குச்சி! பாவத்துக்குப் பால் ஊத்தி வளர்க்கறது எவ்ள குரூரமான விசயம் தெரியுமா?”

சரவணனின் உதட்டினோரம் மறைந்திருந்த மௌனச் சிரிப்பு குச்சிமிட்டாய்க்கு ஒருவித பதற்றத்தை உண்டாக்கியிருக்கலாம்.

“பாங்! என்ன கவிதைலாம் சொல்றீங்க… தத்துவம்லாம் பேசறீங்க. சாப்ட்டுட்டு ஒரு பியர் இருக்கு ஐஸ் பெட்டியில. நல்லா தூங்கலாம்…”

“குச்சி! இன்னிக்கு ராத்திரி நான் செத்துருவன்னு நெனைக்கறன்!” என்று பதற்றமில்லாமல் சொல்லிவிட்டு சரவணன் சாப்பாட்டுப் புட்டியைத் திறந்தான்.

-தொடரும்.

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்