இந்தோனேசியாவிலிருந்து வீடு திரும்பும் கோபி 14 நாள்களுக்குத் தன்னைத் தனிமைப்படுத்திக் கொள்கிறான். அவனுடைய மனைவி நடமாட்டக் கட்டுப்பாட்டு உத்தரவால் சிங்கப்பூரிலேயே சிக்கிக் கொள்கிறார். கோபியின் 14 ஆவது நாள் தனிமையிலிருந்து கதை துவங்குகிறது.
ஓர் ஆள்: ஒரு நாள் இயக்கம்: ஒரு கேமரா.
One Man: One day: One Camera.
Join my youtube channel and subscribe it.
ஓராண்டுக்கு முன்பு
மெலாந்தி வீட்டில் குச்சிமிட்டாய் சிறுமியை வெளிவரந்தாவில் நிற்க வைத்திருக்கிறான்.
பாகம் 14
குச்சிமிட்டாய் உள்ளே சென்று ஒரு நீல வாளியில் தண்ணீரைக் கொண்டு வந்து தரையில் ஊற்றியடித்தான். இரத்தமும் நீரும் கலந்து விளிம்பிற்குச் சென்றோடி கீழே வழிந்து கொண்டிருந்தது.
“அங்கள் என்ன இது எல்லாம்?”
“இதா? பாவக்கற… அழுக்கு… மனுசனுங்களோட ஆச… எல்லாம்…”
சிறுமி பயத்துடன் தரையில் சிதறிக்கிடந்தவற்றை கவனித்தாள். குச்சிமிட்டாய் அவளைத் தூக்கிக் கொண்டு அவ்வீட்டைவிட்டு வெளியில் வந்து நின்றான். இருள் பல பூச்சிகளின் கூடு. அத்தனை சத்தங்களும் இரைச்சல்களும் ஓர் பூர்வீகமான இசையை உருவாக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தன.
“உனக்கு நீர் வீழ்ச்சின்னா பிடிக்குமா?”
“அங்கள்! எங்க தாத்தா எங்க?”
சிறுமி வீட்டை நோக்கி பார்த்தாள். அவள் கண்களில் தேடலும் பயமும் கலந்திருந்தன. பயத்தால் மிரண்டிருந்த சிறுமியின் கண்களைக் குச்சிமிட்டாய் உற்று நோக்கினான்.
“என்ன பயப்படுறீயா? இந்தக் காடு இருக்குல… இது அம்மா மாதிரி… சின்ன பிள்ளைல என் அம்மா இந்தக் காட்டுக்குள்ளத்தான் காணாம போச்சு. எலும்பா இருக்கும். துறுதுறுன்னு… நல்ல மனுசி. என்ன அப்படியே அள்ளி கொஞ்சும் தெரியுமா?”
“உங்க அம்மாக்கு என்னாச்சு, அங்கள்?”
சிறுமி குச்சிமிட்டாயின் கண்களில் ததும்பும் ஏக்கத்தை ஆர்வத்துடன் பார்த்தாள். குழந்தைகளுக்கு ஏக்கம் என்றால் ஒரு வரம் போல. வாழ்நாள் முழுவதும் எதையாவது நினைத்து ஏங்கி ஏங்கித்தான் குழந்தைகள் வாழ்க்கையைக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள்.
“இந்த இருட்டு இருக்கே… ஒம்ப மோசமானது. எங்கம்மா அப்ப நாசி லெமாக் விக்கும் கம்பத்துல. ராத்திரி மிச்சம் இருந்துச்சின்னா எல்லாத்துக்கும் கொடுத்துட்டு வீட்டுக்குக் கொஞ்சம் எடுத்து வரும். அப்பா லோரி ஓட்டிட்டு ராத்திரி வந்தாருனா அவருக்கு ஊட்டிவிடும். அவ்ள அன்பான மனுசி…”
இருவரும் இரப்பர் காட்டிற்குள் நடக்கத் துவங்கினார்கள். இருள் உடைந்து குச்சிமிட்டாயின் கண்களின் ஆழத்தில் அவருடைய அம்மாவைக் கண்டு சிறுமி சிரித்துக் கொண்டே உடன் நடந்தாள்.
“அது… நல்ல மனுசி. ஆனா சொந்தமா பெணாத்தும். என்னானெ தெரில அப்ப எங்களுக்கு. பைத்தியம்னு சொன்னாங்க கம்பத்துல. பேசிக்கிட்டே நடக்கும் சொந்தமா… அப்பாக்கூட பைத்தியக்காரின்னு சொல்லி அடிச்சி எடுத்தாரு… பாவம் அது அப்படியே ரோட்டுல சுருண்டுகிட்டு அழும்…”
சிறுமி இலேசாகக் கண் கலங்கினாள். சட்டென குச்சியின் இடது கையை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.
“எங்க அப்பன் என்னையும் போட்டு அடிப்பாரு. மண்டைலாம் காஞ்சு போயிரும். புத்திலாம் மழுங்கிருச்சி… நான் ரொம்ப கெட்டவன் தெரியுமா…”
“உங்க அம்மாக்கு என்னாச்சுன்னு சொல்லவே இல்ல…?”
“ஒரு நாளு காணாம போய்ருச்சி… காட்டுக்குத்தான் போனுச்சின்னு எல்லா சொல்லிக்கிட்டாங்க. அப்ப எனக்கு உன் வயசுத்தான்…ம்ம்ம்… அம்மா அம்மான்னு ராத்திரிலாம் அழுந்தன்…”
இருவரும் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கின் அருகில் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். காடு பெரும் அமைதியுடன் சுவாசித்துக் கொண்டிருந்தது.
“உனக்கு இந்தப் பள்ளம், காடு, வீடு, மலை எல்லாம் பிடிச்சிருக்கா?”
சிறுமி வெகுநேரம் இருளை உராய்ந்து கொண்டிருந்த பனி கூட்டத்தைப் பார்த்தாள். அப்படியொரு அடர்ந்த பனிகூட்டம் காடு மரங்களை நிதானமாகக் கடந்துபோவதை அவள் பார்த்ததே இல்லை.
“அங்கள்… பாட்டி எங்க…?”
“அவுங்களாம் இல்ல… யாரும் இல்ல… எனக்கு ஏதோ பெணாத்தது மனசுல. எங்க அம்மா மாதிரி ஆய்டுவேன் போல… இந்த மூர்த்தி நாயி இருக்கான்ல… இந்த வீட்டுலத்தான் இருந்தான். பெரிய தலயாம்… நாயி அவன். பொம்பள ஆளுங்கள கஞ்சா விக்க சொல்லி அப்புறம் அதுங்கள தாய்லாந்துல வித்துருவானாம்… சுப்பாம்மா இருக்கால…? சுப்பம்மா…”
சிறுமி குச்சிமிட்டாய் சொன்னது புரியாமல் கடைசியில் அவன் உதிர்த்த சுப்பம்மா என்கிற பெயரை மட்டும் பிடித்துக் கொண்டாள்.
“யாரு சுப்பம்மா அங்கள்? உங்க அம்மாவா?”
குச்சிமிட்டாய் மீண்டும் அழுதான். ஓவென்று கத்தி அழுதான். அவன் குரல் பள்ளத்தாக்கில் விழுந்து கரைந்து கொண்டிருந்தது.
“அவ என் உயிரு மாதிரி இருந்தா… நான்தான் ஒரு நாயி… அடிச்சி… எங்க அப்பா மாதிரியே… வெவஸ்த்த இல்லாதவன்… இப்ப பாரு… ஐயோ… அவன் வெறி பிடிச்சவன்… அந்த மூர்த்தி… உங்க பாட்டிய கொன்னுட்டான்… உங்க தாத்தாவ கொன்னுட்டான்… இந்த மூர்த்தி நாயி இருக்கான்ல கடைசியா அவன… நான் விடுவனா…? அவ்ளத்தான்… அவன்… சுப்பாம்மாவ புக்கிட் பிந்தாங்ல பார்த்துருக்கான். அவ அங்கயே இருந்தாவது ஏதாச்சம் ஒரு பொழப்புல இருந்துருப்பா… இவன் இருக்கான… பொட்டலம் கட்டி கொடுத்துருக்கான்… உறிஞ்சிட்டான்.. இரத்தத்த உறிஞ்சிட்டுக் கொண்டு போய் தாய்லாந்துல வித்துட்டான் நாயி…”
சிறுமி இருளை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். வானில் தெரியும் நட்சத்திரங்களைப் பார்த்துக் கொண்டே ஏதோ முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“ஏய்! சொந்தமா பேசாத… எனக்குப் பிடிக்காது…கடுப்பாயிருவேன்…”
சிறுமி அதிர்ந்து மீண்டும் அவன் நின்ற இடத்திற்குப் போய் அவனோடு ஒட்டிக் கொண்டாள்.
“அங்கள்! உங்க அம்மாக்கு என்னாச்சு?”
குச்சிமிட்டாய் காட்டிருளுக்குள் மூழ்கி கொண்டிருக்கும் பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தான்.
“இந்தக் காடு… இந்தப் பள்ளம் இருக்குலே… இதுக்கிட்டத்தான் கேக்கணும்…”
இருவரும் அங்கிருந்த ஒரு பாறையின் மீதேறி அமர்ந்து கொண்டனர். குச்சிமிட்டாய் சிறுமியின் களைந்திருந்த தலைமுடியை நேர்ப்படுத்திவிட்டான்.
“அங்கள் எனக்குப் பசிக்குது…”
குச்சிமிட்டாய் பாறையிலிருந்து எகிறி குதித்து சத்தமாகக் கத்திக் கொண்டே ஆடினான். கால்கள் ஓயும்வரை ஆடினான். கரைந்த அம்மாவை, காணாமல்போன சுப்பம்மாவை, அப்பாவை, மூர்த்தியை எல்லோரையும் நினைத்தாடினான். இருளுக்குள் அவன் ஆணவம், அன்பு, பயம், கருணை எல்லாவற்றையும் கரைத்தாடினான்.
சிறுமி அவன் ஆட்டத்தைக் கண்டு கைத்தட்டத் துவங்கினாள். கீழே விழுந்து மீண்டும் எழுந்தாடினான். குதித்து குதித்து ஆடினான். பாவங்கள் அனைத்தும் உதறிக் கொட்டியதாக நினைத்தாடினான். ஆட்டம் நிற்காமல் போய்க் கொண்டிருந்தது; சிறுமி தொடர்ந்து கைத்தட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
-முற்றும்-
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
பாகம் 8-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/12/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-8/
பாகம் 9-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/13/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-9/
பாகம் 10-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/15/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-10/
பாகம் 11-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/16/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-11/
பாகம் 12-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/17/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-12/
பாகம் 13-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/18/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-13/
மெலாந்தி வீடு – நிகழ்காலம்
சரவணனும் குச்சியும் வீட்டில் இருக்கிறார்கள். சரவணனுக்குப் பின்னால் வந்து நின்ற மூர்த்தியின் உருவத்தைக் கண்டு குச்சிமிட்டாய் மிரண்டு மீண்டும் தரையில் சரிந்துவிட்டான்.
பாகம் 13
“குச்சி! குச்சி! என்ன சும்மா சும்மா பெங்சான் ஆயிடற?”
எதிரில் சரவணன் கையில் வெண்சுருட்டுடன் நின்றிருந்தான். குச்சிமிட்டாய் விழிக்க முயன்று பளிச்சென்று வீட்டுக்குள் நுழைந்து விரிந்திருந்த வெயில் கீற்றுகள் முகத்தில் பட்டதால் கண்கள் கூசின. கண் இமைகள் பாரமாக இருந்தன. சிரமப்பட்டுக் கண்களைத் திறந்து சுற்றிலும் பார்த்தான். ஒரு பிரமை அவனுக்குள்.
“பாங்! என்னால முடில பாங். இந்த வீட்டுல பேய் இருக்கு… வாங்க ஓடிரலாம்… தனசேகர்க்குப் போன் போடட்டா?”
குச்சிமிட்டாய் தனசேகர் சொல்லியதை மீறி அவனுக்கு அழைத்துப் பார்த்தான். அவனது கைப்பேசி அடைந்திருந்தது. பலமுறை தொடர்பு கொண்டும் அதே நிலையே நீடித்தது.
“பாங்! கீழ போய்றலாம்… வாங்க…”
“டேய்! என்ன கிறுக்கா உனக்கு? நானே பயந்துபோய் இங்க இருக்கன். என்ன கீழ நடமாட சொல்றீயா?”
குச்சிமிட்டாய் பதற்றத்தில் முறையாக பேச முடியாமல் தடுமாறினான். பதற்றம் சிந்தனையைத் தடுப்பதில் வல்லமை வாய்ந்த ஒரு பலவீனம். குச்சிமிட்டாய் ஒரு மிருகத்தைப் போல தரையில் புரண்டான்.
“குச்சி! குச்சி! இங்க வந்து உக்காரு… உனக்கு இப்ப என்ன கத? சொல்லு…”
நிதானிக்க முயன்றும் அழுகை உடைந்து கொட்டியது. என்னவென்று தெரியாமல் குச்சிமிட்டாய் அழுதான். கண்கள் இருளத் துவங்கியதும் அவனுக்கு மேலும் கிலிப் பிடித்துக் கொண்டது. அடுத்து மயங்கி எழுந்தால் என்ன ஆகும் எங்கு இருப்பேன் என்றெல்லாம் அரண்டு முகத்தை ஓங்கி அறைந்து கொண்டான்.
சரவணன் சற்று நிதானித்துவிட்டுக் கைப்பேசியை எடுத்தான்.
“துவான்! அவன் தப்பிக்கறதுக்கு ஏதோ ப்ளன் பண்றான். ராத்திரி வரைக்கும் காத்திருக்க முடியாது…”
சரவணன் கைப்பேசியில் பேசிவிட்டு அறைக்குள் வைத்திருந்த துப்பாக்கியைக் கொண்டு வந்து குச்சிமிட்டாயின் நெற்றியில் சுட்டான்.
இரத்தம் சிதற குச்சிமிட்டாய் தரையில் சாய்ந்தான். சரவணன் மறுபடியும் தெய்வீகனுக்கு அழைத்து திட்டமிட்டப்படி அவர்களின் பட்டியலில் இருந்த தனசேகருக்கு அடுத்து குச்சிமிட்டாய் கொல்லப்பட்டதைத் தெரிவித்தான்.
குச்சியின் உடலைச் சுற்றியும் இரத்தம் சூழ்ந்து கொண்டிருந்தது. சரவணன் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தான். அவன் மனத்திற்குள் இப்பொழுது மெல்லிய கலவரம். கண்கள் இலேசாக ஈரமாகின. இது அவன் மேற்கொள்ளும் ஆறாவது வேட்டை. ஆயினும் கொன்றவர்கள் அனைவரும் சமூகத்தின் ஆழ்மனத்தில் போதை என்கிற நச்சைக் கொண்டு அதன்வழி தின்று கொளுத்தவர்கள் என்று அவனுக்குத் தெரியும். இருப்பினும் இவ்வீட்டிற்கு வந்த நாளிலிருந்து அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு முணுமுணுத்தல் இசைந்து கொண்டே இருந்ததைக் கவனித்தே வந்தான்.
குச்சிமிட்டாயின் கண்கள் பிதுங்கியப்படியே எதையோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. சரவணன் சன்னலுக்கு வெளியே இறப்பு, பிறப்பு, அழித்தல், தோன்றல், பசுமை, வெறுப்பு, உயிர்கள், கதறல், கடவுள், சாத்தான் என அத்தனையும் விழுங்கிக் கொண்டு அமைதியுடன் காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்த பள்ளத்தாக்கைக் கவனித்தான்.
“குச்சி! உனக்கு போன வருசம் நடந்த ஒரு மிஸ்ஸிங் கேஸ்… லோரிக்காரு, அவுங்க பொண்டாட்டி, ஒரு சின்ன பிள்ள கேஸ் தெரியுமா…?”
“பாங்! இதெப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்? அந்தத் தனா ஏதாச்சம் சொன்னானா?”
“இல்ல குச்சி! நான் பத்திரிகைல படிச்சன். அது இந்த இடமா இருக்குமோன்னு சந்தேகம்…”
“பாங்! ஒரு நாளைக்கு நெறைய பேரு மிஸ்ஸிங்தான்… அதுலாம் என்ன மெலாந்தித்தான் காரணமா… அப்படியெல்லாம் இல்ல. நான் இங்க கம்பத்துல எத்தன வருசமா இருக்கன். எக்ஸிடன் கேஸ் இருக்கு. மிஸ்ஸிங்கலாம் யாரும் இல்ல. என் பொண்டாட்டித்தான் மிஸ்ஸிங்…”
சரவணன் இன்று மதியம் குச்சிமிட்டாயிடம் பெற முயன்ற தகவல் தோல்வியில் முடிந்ததை நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். இறந்து கிடக்கும் குச்சிமிட்டாயுடன் எத்தனையோ உண்மைகளும் அடங்கிப் போயிருக்கலாம் என்று சரவணனுக்குத் தோன்றியது.
சற்று நேரத்தில் தலைமை காவல்துறை அதிகாரியின் மகிழுந்தும் அதனைத் தொடர்ந்து மருத்துவ வண்டியும் இன்னும் சில அதிகாரிகளின் வாகனங்களும் மெலாந்தி மலையை வந்தடைந்து கொண்டிருந்தன. சரவணன் அத்தனை நாள்கள் தங்கியிருந்த அவ்வீட்டைக் கடைசியாக ஒருமுறை பார்த்தான். ஏதோ ஒரு வரலாற்றின், இயற்கையின், மரணங்களின் வாய்க்குள் இருந்துவிட்டு வெளியேறுவதைப் போல உணர்ந்தான். மனம் கணத்தது.
மழைக்குருவிகள் மேலே கூரையிலிருந்து நெல்லி மரத்திற்குப் பறந்து சென்று கொண்டிருந்தன. சரவணன் வீட்டை விட்டு வெளியேறி கையில் வைத்திருந்த துப்பாக்கியைத் துணைக்காவல் அதிகாரியிடம் ஒப்படைத்துவிட்டுத் தெய்வீகனிடம் சென்றான்.
“துவான்! 3.45 மணிக்குச் சுட்டன். நெத்தியில… மத்த ஒப்சேர்வேஷன் ரிப்போர்ட்ஸ் எல்லாம் கொஞ்சம் டைம் வேண்டும் துவான்…”
சரவணனின் முகத்தில் சற்றுத் தடுமாற்றமும் பயமும் கலந்து வெளிப்பட்டன.
“ஓகே சரா. பெரிய ரிஸ்க் இது. அவன்கிட்ட இருந்து எத்தன பேரோட விவரம் கிடைச்சதோ எல்லாத்தயும் கொடுத்துருங்க…”
“துவான்! நாலு பெரிய ட்ராக் புஸ்சர்ஸ் பத்தி அவன்கிட்ட இருந்து தகவல் கெடைச்சது. எல்லாம் இங்க வந்து தங்கிருக்காங்க… துவான்… ஆனா அந்த மிஸ்ஸிங் கேஸ் பத்தி ஏதும் அவன்கிட்ட இருந்து வரல துவான்… மூர்த்தி பத்தியும் ஏதும் அவன் சொல்லிக்கல…”
தெய்வீகன் அமைதியுடன் மெலாந்தி வீட்டைப் பார்த்துவிட்டுச் சரவணனின் தோளில் தட்டிக் கொடுத்தார்.
“ஆனா… துவான்… இந்த வீட்டுல ஏதோ இருக்கு… இத்தன நாள் தங்கனதுல சொல்றன்… என்னம்மோ உடம்புக்குள்ள ஒரு மாற்றம் துவான். விவரிக்கத் தெரில… மனசுல நெறைய காயம் இருக்கு… எப்படி வந்துச்சி என்னான்னு தெரில துவான்…”
“வீடு முழுக்கப் பாவமும் அழுக்கும் இருக்கு, சரா… அப்படித்தான்…”
இருவரும் ஆர்பாட்டமேதுமின்றி காட்சியளித்த மெலாந்தி வீட்டைப் பார்த்தார்கள்.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
பாகம் 8-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/12/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-8/
பாகம் 9-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/13/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-9/
பாகம் 10-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/15/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-10/
பாகம் 11-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/16/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-11/
பாகம் 12-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/17/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-12/
குறிப்பு: இப்பாகத்தில் சில வன்முறை காட்சிகள் இருப்பதால் சிறுவர்கள் வாசிப்பதைத் தவிர்த்தல் நலம். அல்லது பெற்றோர்கள் வாசித்து அதனைச் சுருக்கி சொல்லுதலும் சிறப்பு.
ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு- மெலாந்தி வீடு
(குச்சிமிட்டாய் வீட்டின் வெளியில் இருக்கும்போது உள்ளே சத்தம் கேட்கிறது…தொடர்ச்சி)
பாகம் 12
ஆந்தையின் அலறல் ஒலி மெல்ல காட்டின் இசை போல மாறிக் கொண்டிருந்தது. குச்சிமிட்டாய் அதைக் கேட்டுப் பழகினான். கனவுந்து ஓட்டுநரின் மனைவியின் முகமே மீண்டும் மனத்தில் நிழலாடிக் கொண்டிருந்தது. உருவாக்கி அழித்து மீண்டும் உருவாக்கிப் போராடிக் கொண்டிருந்தான்.
‘குச்சி… எதுக்கு இந்த உதவி? இந்த நேரத்துல… எலி சும்மாவ ஓடும்…?’
அவனுக்குள்ளே கேள்விக் கேட்டுக் கொண்டு புரண்டு வீட்டின் முன்கதவைப் பார்த்தவாறு படுத்தான். வலது காது தரையோடு அழுந்தியிருந்தது. தரையின் குளிர்ச்சி தலைவரை ஏறிக் கொண்டிருந்தது.
மீண்டும் அதே நடக்கும் சத்தம் திடீரென சத்தமாகவும் ஓடுவதைப் போலவும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. குச்சிமிட்டாய்க்குச் சட்டென கிளி பிடித்துக் கொண்டது. எழுந்து முன்கதவைத் திறந்தான். சிறுமி சமையலறையிலிருந்து ஓடி வந்தாள்.
“என்ன விளையாட்டு உனக்கு? தூங்கல…?”
ஓட்டத்தை நிறுத்திவிட்டுச் சிறுமி பயத்துடன் நடந்து குச்சிமிட்டாயின் அருகில் வந்து நின்றாள். இருளிலும் அவள் கண்களிருந்து ஒரு பயம் பளிச்சென்று மின்னியது.
“அங்கள்! தண்ணீ தாகமா இருந்துச்சி. அதான்…”
“மொததான தண்ணீ கொடுத்தன்?”
சிறுமி பயத்தையும் வார்த்தைகளையும் சேர்த்து விழுங்கி மீண்டும் பேசுவதற்குச் சொற்களை அடுக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
“தண்ணீ முடிஞ்சிருச்சா? தாத்தா தூங்கிட்டாரா?”
“எல்லா தூங்கிட்டாங்க, அங்கள்…”
குச்சிமிட்டாய் இலேசாகத் திறந்திருந்த கதவின் இடுக்கின் வாயிலாக உள்ளே பார்த்தான். பார்வை ஒரு மிருகமாகி அறைக்குள் நுழைந்தது.
கனவுந்து ஓட்டுநர் மெத்தையிலும், அவள் கீழே ஒரு விரிப்பிலும் படுத்திருந்தார்கள். குச்சிமிட்டாய் மீண்டும் சிறுமியைப் பார்த்தான். சட்டென மூர்த்தியின் அறைக்கதவு திறக்கப்பட்டு அவன் வெளியில் வந்தான்.
“குச்சி! இங்க வா…”
குச்சிமிட்டாய் சிறுமியை அங்கேயே நிற்கும்படி கூறிவிட்டு முர்ர்த்தியின் அறைப்பக்கம் சென்றான்.
“டேய்! வந்துருக்கறது யாரு? ஏதாச்சம் இருக்கா?”
“பாங்! என்ன பாங் சேட்டையா கேக்குறீங்க. கதயே இல்ல… ஒரு 40 வயசு இருக்கும்… எப்படி?”
“உன்ன என்னவோன்னு நெனைச்சன். ஆள் விவரமாத்தான் இருக்க… நீ குளிர்காய நான் இருக்கற இடம்தான் கிடைச்சதா? அப்புறம் விசயம் வெளில போனுச்சின்னா பெரிய கதயா ஆயிரும்… சரி, எவ்ள வேணும்?”
குச்சிமிட்டாய் சிரித்துவிட்டு அச்சிறுமியைப் பார்த்தான். கையில் குவளையுடன் நின்றிருந்தாள்.
“பாங்… தனா…தெரிஞ்சா…”
மூர்த்தி வெண்சுருட்டைப் பற்ற வைத்து ஆழமாக உள்ளிழுத்து விட்டான்.
“அவன் என்ன பெரிய தவுக்கேவா…? அவனே கூலித்தான். நான்லாம் பெரிய கை தெரியுமா? உனக்கு நான் தரன்…”
குச்சிமிட்டாய் சிறுமியை அழைத்துக் கொண்டு போய் சமையலறையிலுள்ள நாற்காலியில் உட்கார வைத்தான்.
“தோ பாரு… இங்கயே இரு. உங்க தாத்தாவுக்கு உடம்பு சரி இல்ல. இந்த அங்கள்… உதவி செய்யப் போறாரு… உனக்கு உங்க தாத்தா பிடிக்கும்தான?”
சிறுமிக்கு உறக்கம் கண்களில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. அசந்து காணப்பட்டாள். தலையை மட்டும் அசைத்துவிட்டு மேசையில் தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டாள்.
“பாங்… நீங்க போங்க…அந்தக் கெழவன நான் பாத்துக்கறன்…”
சிறுமிக்கு உறக்கமும் பயமும் சூழ வீடு சுழல்வதைப் போன்று இருந்தது. வெளியில் பள்ளத்தாக்கிலிருந்து கேட்ட ஆந்தையின் அலறல் கண்களை விழிக்க வைத்தது. இருளும் பனியும் காற்றுமென ஒரு விந்தையாக அனைத்தும் அசைந்து கொண்டிருந்தன.
எழுந்து சன்னலருகே நின்று கொண்டாள். விரல்களை வெளியில் நீட்டினாள். காற்றின் குளிரை உணர்ந்ததும் உடலெல்லாம் சில்லிட்டவளாய் மெல்லிய சிரிப்புடன் மீண்டும் கைகளை உடலோடு இறுக்கிக் கொண்டாள்.
தூரத்தில் ஆள்கள் கத்தும் சத்தமும் பொருள்கள் விழும் சத்தமும் கேட்டுப் பயந்தாள். மீண்டும் நாற்காலியில் அமர்ந்துகொண்டு வெளியில் இருளுக்குள் முனகி கொண்டிருக்கும் காற்றையும் பள்ளத்தாக்கையும் கவனித்தப்படியே உறங்கினாள்.
உறக்கத்தில் ஒரு பெரிய புளிய மரத்தில் மனிதர்கள் தூக்கில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சிறுமி எல்லோர் கால்களையும் அசைத்து அசைத்து அழைக்கிறாள். சிறிது நேரத்தில் வார்த்தைகள் வர மறுக்கின்றன. கத்துகிறாள் ஆனால் சத்தமே இல்லை. புளிய மரம் ஒரு வீடாக மாறுகிறது. அங்குச் சிலர் கத்திகளுடன் வீட்டில் உலாவிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சிறுமி அவர்களிடமிருந்து தப்பி கட்டிலுக்கடியில் அவள் வளர்க்கும் பூனையைக் காண்கிறாள். பூனையின் வயிற்றில் ஒரு சிறு வெட்டுக்காயம். அதனை அவள் தடவுகிறாள். இரத்தம் பீறிட்டடிக்க, சட்டென ஒரு குளத்தில் நீந்தத் துவங்குகிறாள். அக்குளத்தின் கரையில் தாத்தா நின்றிருக்கிறார். அவரை நோக்கி நீந்துகிறாள். கால்கள் மெல்ல சுருங்குகின்றன.
“ஏய்! ஏஞ்சிரு…”
குச்சிமிட்டாய் எழுப்பியதும் சிறுமி அரைமயக்கத்துடன் எழுந்தாள். கண்களைத் திறக்க முடியாமல் தடுமாறினாள். குச்சிமிட்டாய் கைகளைப் பிடித்து இழுத்தான். அவனுடைய இழுப்பிற்குச் சென்றாள்.
அறையைத் தாண்டும்போது தரையில் இருந்த இரத்தத் தெறிப்புகளைக் கண்டாள். பூனையின் இரத்தமாக இருக்குமோ என்று கொஞ்சம் பயத்துடன் விலகி நடந்தாள். குச்சிமிட்டாய் அதிகப்படியான பரப்பரப்புடன் இருந்தான். உடலெல்லாம் வியர்த்துக் கொட்டியது.
சிறுமியை இழுத்துக் கொண்டு வெளிவரந்தாவில் நிற்க வைத்தான். அவள் பயத்துடன் இரத்தம் சூழ்ந்திருந்த வரந்தாவைக் கவனித்தாள். ஆங்காங்கே ஏதேதோ துண்டு துண்டுகளாகச் சிதறிக் கிடந்தன.
அவற்றுல் சிலவற்றை மழைக்குருவிகள் சில வந்து கொத்திவிட்டு சிலுப்பியவாறு பயந்தோடியும் மீண்டும் வந்து கொத்தியப்படியும் இருந்தன.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
பாகம் 8-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/12/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-8/
பாகம் 9-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/13/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-9/
பாகம் 10-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/15/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-10/
பாகம் 11-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/16/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-11/
(குறிப்பு: கதை காலத்தால் முன்னும் பின்னும் நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.)
மெலாந்தி வீடு- நிகழ்காலம்
பாகம் 11
மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு
1700 ஆம் ஆண்டுகளிலிருந்து பற்பல கதைகளைக் கொண்ட இடமாகும். 1771ஆம் ஆண்டு மலேசியாவிற்குள் வந்த ப்ரண்சிஸ் லைட் மெலாந்தி மலை வழியாகத்தான் கெடா அரசைச் சந்திக்கச் சென்றதாகவும் ஒரு குறிப்பு உள்ளது. அப்படி அவர்கள் நுழையும்போது மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கின் ஆழத்தையும் வனப்பையும் கண்டு பிரமித்து அவ்விடத்தைப் பற்றி பிரிட்டிஷின் தென்னிந்திய நிறுவனத்தின் வரலாற்றுப் புத்தகம் ஒன்றிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளார்கள் என்கிற குறிப்பும் உண்டு.
அதே போல 1930ஆம் ஆண்டில் பிரிட்டிஷ் நாட்டிற்குள் வந்தபோது அவர்களை எதிர்த்துப் போராடிய கம்யூனிஸ்ட் குழுவில் இருந்து பின்னர் பிளவு ஏற்பட்டு தனியாக போராடத் துவங்கிய தமிழர்களைக் கொண்ட கறுப்பன் என்கிற குழு மெலாந்தி மலையில்தான் பதுங்கியிருந்ததாக அதிகாரப்பூர்வமற்ற தகவல்களும் உள்ளன.
“இங்கத்தான் ஒரு மலையூர் கம்பம் இருந்துச்சாம். 18ஆம் நூற்றாண்டு கடைசில வந்த சில தமிழாளுங்க இங்கப் பள்ளத்தாக்குல வாழ்ந்தாங்கன்னு சொல்றாங்க, சார்…”
தெய்வீகன் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். சுற்றிலும் வியாபித்திருந்த குளிர்காற்று அனைவரையும் வருடிக் கொண்டிருந்தது.
“துவான்! இது குச்சிமிட்டாய் தொடர்பான அறிக்கை… முழுசா இருக்கு. தனசேகர், இங்க வந்து பதுங்கியிருந்த அத்தன பேரோட எல்லாம் தகவலும் இதுல முறையா வச்சிருக்கோம்…”
தெய்வீகன் மௌனத்துடன் எவ்வளவு ஆழம் எனக் கணக்கிட முடியாத பெரும் ஆழிருளுக்குள் மூழ்கியிருக்கும் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தார். கண்களில் ஒருவித நடுக்கம். அதனை அருகில் இருப்பவர்களிடம் வெளிப்படுத்த அவருக்குத் தோன்றவில்லை.
“ஓகே! நீங்க உங்க டீம், துவான் சப்ரி, துவான் ஜைனால்… எல்லாம் போகலாம்… போட்டோலாம் எடுத்துருங்க, போரன்சிக் ரிப்போர்ட் எல்லாம் எடுத்துக்கிட்டு நாளைக்குப் பாக்கலாம்… நாளைக்குக் காலைல ஐ.பி.டி ஈப்போல 10 மணிக்குச் சந்திக்கலாம்…”
அனைவரும் அங்கிருந்து சென்றவுடன் மெலாந்தி வீடு அமைதியில் உறைந்திருந்தது. இரண்டு காவல்துறை அதிகாரிகள் மட்டும் தெய்வீகனின் மகிழுந்தின் அருகே நின்றிருந்தார்கள். வீட்டைப் பற்றிய அவர் மனத்தில் உருவகித்துக் கொண்டிருந்த உணர்வுகள் ஆழமாகச் சென்று கொண்டிருந்தன.
குச்சிமிட்டாய் சுடப்பட்டுக் கிடந்த இடத்தைத் தெய்வீகன் மீண்டும் கவனித்தார். அதனைச் சுற்றி வரையப்பட்டிருந்த வெள்ளை அடையாளக் கோடு சிறுத்திருந்தது. உருவத்தில் குச்சிமிட்டாய் மிகச் சிறியவன். குரலும் ஒரு சிறுவனுக்குரியது.
இவ்வீட்டைச் சுத்தம் செய்து தயார் செய்யும்போது குச்சிமிட்டாய் சற்றும் எதிர்ப்பார்த்திருக்க மாட்டான் இவ்விடத்தில் அவனுக்கான மரணமும் நிச்சியக்கப்படும் என்று.
வீட்டைச் சுற்றி முதலிலிருந்து உலாவிக் கொண்டிருந்த பூனையை அவர் விரட்டியடித்தார். திரும்பி நின்று அதன் கூர்மையான கோபப் பார்வையை வெளிப்படுத்திவிட்டு மீண்டும் ஓடி மறைந்தது.
“துவான்! கெளம்பலயா?”
வாகன ஓட்டுனர் வீட்டிற்குள் நுழைந்து மெதுவாகக் கேட்டார். எப்பொழுதும் கொலை நடந்த இடத்திற்குச் சென்று முதல்படி விசாரணை, புகைப்படம் என எல்லா வேலைகளும் முடிந்த பின்னரும் தெய்வீகன் அவ்விடத்தை விட்டுப் போகமாட்டார். அங்கு நடந்து முடிந்தது ஒரு கொலை மட்டுமல்ல; அதனைச் சுற்றி பல உணர்வுகளின் அலைகள் மிதந்துகொண்டே இருக்கும் என்று நம்புவார்.
“மதி! இந்த வீடு அவ்ள சாதரண வீடு இல்ல. இத பத்தி இங்க உள்ளவங்களுக்கு உள்ள நம்பிக்கைகள விட இன்னும் ஆழமான ஏதோ ஒரு விசயம் இந்த வீட்டுக்கு இருக்கு…”
“இது அந்தக் கேங்ஸ்டர்ஸ் எல்லா தங்கியிருந்த வீடுதான துவான்… இதுல என்ன இருக்கு?”
“உன் கண்ணுக்குப் பாவங்கள் மட்டும்தான் தெரியுது… ஆனா… எனக்கு ஓலங்கள் கேக்குது மதி. சாவுக்கு முன்ன உள்ள ஓலங்கள்… மனசனோட மனசு கொட்டும் ஓலங்கள்…”
தெய்வீகனின் வாகன ஓட்டுநர் வீட்டைச் சுற்றிலும் பார்த்தான். பலகை சுவர் பழுப்பேறி ஆங்காங்கே கொஞ்சம் இரத்தக் கறைகள் என அச்சுறுத்தலாக இருந்தது.
“துவான்! அபாங் ஜைனால் சொன்னாரு. போன வருசம் காணம போன அந்த மூனு பேரு… அவுங்க கேஸ்க்கும் இந்த வீட்டுக்கும் லின்க் இருக்கா?”
“அது அவ்ள உறுதியா தெரியல, மதி. கடைசியா பெரியசாமியோட வாக்குமூலம்படி குச்சி யாரோ லோரி கெட்டுப் போய் உதவி கேக்கறாங்க, அவுங்கள மேல கொண்டு விட்டரணும்னுத்தான் காடி வாங்கிட்டுப் போய்ருக்கான்… அநேகமாக லோரியயும் இவன் எதாச்சாம் பண்ணிருக்கலாம். பள்ளத்தாக்குல தள்ளி விட்டுருக்கலாம்… ஆனா, நம்மகிட்ட அவுங்கள பத்தி எந்த எவிடன்சும் இல்ல. மூனு பேரும் மிச்சிங்…”
தெய்வீகன் மீண்டும் பாதி இருளுக்குள் முடங்கிக் கொண்டிருந்த மெலாந்தி வீட்டைப் பார்த்தார். பள்ளத்தாக்கின் மௌனம் அதனையும் தாண்டி ஓலமிடும் காற்றுக்கும் மட்டுமே தெரிந்த கதையாக பலரின் குரல்கள் அதனுள் அடங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.
“இந்தப் பள்ளத்தாக்குல இறங்கி ஏதும்…?”
தெய்வீகன் புன்னகைத்தார். மீண்டும் அந்த ஆழிருள் பள்ளத்தாக்கைக் கவனித்தார்.
“இதுல அவ்ள சீக்கிரம் போயிர முடியாது… இதுக்குத் தனிக்குழு அமைக்கணும். அனுமதி வாங்கணும். போறவங்க உயிர் ரிஸ்க் மதி. பெரிய பள்ளத்தாக்கு இது. ஆபத்தானது…பாக்கலாம்… எப்படின்னு…”
இருவரும் வெளியில் வந்து நின்றார்கள். வரந்தாவைச் சுற்றியிருந்த மரத்தூண்கள் கம்பீரத்துடன் காட்சியளித்தன. தெய்வீகன் முன்கதவை இழுத்துப் பூட்டினார்.
“போலாமா துவான்?”
“இந்த வீட்டோட கேஸ் இன்னியோட முடிஞ்சிருச்சி. ஆனா, இதுல இன்னும் முடியாத கதைகள் பல இருக்கு, மதி…”
தெய்வீகன் மகிழுந்தில் அமர்ந்ததும் வாகனம் அங்கிருந்து புறப்பட்டது. மழைக்குருவிகள் இரண்டு சட்டென பறந்து வந்து மெலாந்தி வீட்டின் படிக்கட்டுகளில் அமர்ந்து ஒன்றுமில்லாத தரையில் எதையோ கொத்திக் கொண்டிருந்தன.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
பாகம் 8-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/12/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-8/
பாகம் 9-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/13/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-9/
பாகம் 10-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/15/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-10/
இப்போட்டியில் கலந்து கொண்ட 14 வாசகர்களுக்கும் என் மனமார்ந்த நன்றி. இருப்பினும், கதை முடிவை மிக நெருக்கத்துடனும் வித்தியாசமான முறையில் அதை எழுதிய விதத்திலும் இவ்விருவர் வெற்றிக்குரியவர்களாகத் தேர்ந்தடுக்கப்படுகின்றனர்.
ஆனாலும், இவையாவும் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு தொடர்க்கதையின் முடிவல்ல; வாழ்த்துகள்.
லோரி பழுதடைந்ததால் குச்சிமிட்டாயின் உதவியை ஏற்று பங்களாவில் அன்றிரவு தங்கிய லோரி டிரைவரின் மனைவியைக் குச்சிமிட்டாயும்மூர்த்தியும் சேர்ந்து பாலியல் வன்கொடுமை செய்ய முயல்வார்கள். தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள நடக்கும் போராட்டத்தில் லோரி டிரைவரும், அவருடைய மனைவியும் பேத்தியும் குச்சிமிட்டாய், மூர்த்தியால் கொல்லப்பட்டு மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கில் தூக்கி வீசப்படுகின்றனர். பிறகு கொல்லப்பட்டவர்களின் பழிவாங்கும் படலம் ஆரம்பிக்கிறது. மூர்த்தி அந்த வீட்டில் தனித்திருக்கும்போது இறந்து காணப்படுகிறான்.உணவு கொடுக்க வரும் குச்சிமிட்டாய் அந்தத் தகவலைத் தனசேகரிடம் தெரிவிக்கிறான். மன அழுத்தம் காரணமாக மூர்த்தி தற்கொலை செய்து கொண்டதாக முடிவுக்கு வரும் தனசேகர் பாப்பாக்களிடம் தெரிவித்துவிட்டு, மூர்த்தியின் உடலை அப்புறப்படுத்தி பள்ளத்தாக்கில் வீச செய்கிறான். அடுத்தது குச்சிமிட்டாயின் முறை. சரவணனின் உள்நுழைந்து மூர்த்தியின் ஆவியும், இறந்த மறறவர்களின் ஆவியும் மாறி மாறி உரையாடுகின்றன. இறுதியில் சரவணனால் குச்சிமிட்டாய் கொல்லப்பட்டு பள்ளத்தாக்கில் வீசப்பட்டதாகத் தனசேகர் அறிகிறான். அதை மறுக்கும் சரவணன் குச்சிமிட்டாயின் இறப்புக்குப் பிறகு, மூன்று உருவங்களைப் பார்த்ததாகச் சொல்வதாகக் கதை முடிவடைகிறது.
கதைமாந்தர்கள்:
ஓராண்டுக்கு முன் மெலாந்தி வீட்டிற்கு வந்து தங்கிய அந்த பெரியவர், பெண்மணி மற்றும் சிறுமி ஆகிய மூவருக்கும் மிகப் பெரிய துயரம் நிகழ்ந்தது. வேறு அறையில் ரகசியமாகத் தங்கியிருந்த மூர்த்தியால் பிரச்சனைக்கு ஆளான ஒரு ரவுடி கும்பல் அன்றிரவு அந்த வீட்டைத் தாக்கியது.அதில், வீட்டில் தங்கியிருந்த இதர மூவரும் மரணம் அடைந்தனர். மரணமடைந்தவர்கள் வேறு யாருமில்லை. சரவணின் மாமனரும் மனைவியும் அவனது குழந்தையும்தான்.அவர்கள் சரவணனைத் தேடிப் போகும்போதுதான் லாரி பழுதடைந்தது.அவர்களின் சாவிற்க்கு குச்சியும் தனசேகரும் ஒரு காரணம் என்பதால் அவர்களைப் பழி வாங்கவே சரவணன் அங்கு வந்திருந்தான். வலிப்பு வந்து கிழே மயக்கமுற்ற மாதிரி குச்சியை ஒரு வகையாக ஏமற்றினான்.குச்சியும் தனசேகருக்கு தொடர்பு கொள்கிறான். தனசேகர் அவ்வீட்டிற்கு வந்தவுடன் அவர்களைக் கொடூரமாக் கொலை செய்தான். இதற்குப் பின்னர், தான் வெளியில் நடமாட முடியாது எனத் தெரியும். அதனால் அவனே காவல்துறையில் சரணடைந்தான்.
வழிநடத்துனர்
எழுத்தாளர் கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இந்நாவல் காலத்தால் முன்னும் பின்னும் மெலாந்தி மலை, மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்தையொட்டி நிகழ்கிறது)
பாகம் 10
மெலாந்தி வீடு- நிகழ்காலம்
சரவணன் கழிவறைக்குச் சென்றதும் குச்சிமிட்டாய் வீட்டைவிட்டு வெளியேறும்போது சிறுமி வெளியில் அமர்ந்திருப்பதைக் காண்கிறான்.
“அங்கள்! எனக்கு இந்த வீடு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு… நீங்க ஏன் ஓடறீங்க அங்கள்?”
குச்சிமிட்டாய் அப்படியே வெளிவரந்தாவில் விழுந்தான். தலை சுற்றியவாறே மரத்தூண்களைப் பிடித்துத் தடுமாறி எழ முயன்றான். மதிய வெய்யிலைத் தாண்டி தலை அழுத்தம்கூடி உடல் வெப்பமேறியது.
“யாரும் இல்ல. யாரும் இல்ல. இங்க யாரும் இல்ல. எல்லாம் பொய்… பொய்…”
பிதற்றிக் கொண்டே சிறுமி இருந்த படிக்கட்டைப் பார்த்தான். ஒரேயொரு மழைக்குருவி தரையில் இடந்த ஏதோ ஒன்றைக் கொத்த முயன்று கொண்டிருந்தது. தலையைத் திருப்பி நாலாப் பக்கமும் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் கொத்தியது.
பள்ளத்தாக்கிலிருந்து காகங்கள் கரையும் சத்தம் ஒன்று சேர்ந்து மேலெழுந்து வந்தது. அது பசிக் கொண்ட காகங்களின் கரைதல் என்று குச்சிமிட்டாய்க்குத் தெரியும். வீட்டிற்கு வெளியில் இருந்த நெல்லி மரம் அசைந்து நகர்ந்து வருவதைப் போன்ற ஒரு பிரமை ஏற்பட்டதும் குச்சிமிட்டாய் கண்களைப் பொத்திக் கொண்டு அப்படியே சுருண்டான். முன்கதவு திறக்கப்பட்டு சரவணன் வெளியில் வந்தான்.
“குச்சி! எதுமே தெரியாம ஏன் குச்சி இப்படிப் படுத்துத் தூங்கற… நீ இருக்கறது ஒரு கனவுக்குள்ளன்னு நினைக்கிறீயா? வா… கொஞ்ச நேரம் உள்ள போகலாம்…”
சரவணன் குச்சிமிட்டாயைத் தூக்கிக் கொண்டு மெலாந்தி வீட்டிற்குள் நுழைகிறான். பள்ளத்தாக்கிலிருந்து இப்பொழுது ஓர் இரம்மியமான ஓசை கேட்டது. காற்று பாறைகளில் மோதி சோகம் தாளாமல் பள்ளத்தில் சரிந்து கொண்டிருக்கும் ஓர் ஓசை. கேட்கும்போது மனம் இலேசாகின்றது.
சரவணன் குச்சிமிட்டாயை நாற்காலியில் உட்கார வைத்துவிட்டு அவன் முகத்தில் தண்ணீரைத் தெளிக்கின்றான். குச்சி அலறிக் கொண்டு எழுகிறான்.
“தனா! காப்பாத்து!”
“குச்சி! யாரு அது தனா? உனக்கு வேண்டியவனா குச்சி?”
“பாங்! என்ன பாங் நீங்க? ஒரு நேரத்துக்கு ஒரு மாதிரி பேசறீங்க? எனக்கு ஒன்னுமே புரியல பாங்…”
குச்சிமிட்டாயின் முகம் பதற்றத்தின் உச்சத்தில் இருந்தது. சிவந்த கண்கள் அலறிய நிலையிலேயே நிலைத்திருந்தன. அதைச் சரவணன் ஆழமாகக் கண்ணுற்றான்.
“குச்சி! பாவம் ஒரு சாத்தான் மாதிரி. செஞ்ச அத்தன பாவங்களயும் விட்டு எவ்ள தூரம் தப்பிச்சி போக முடியும்? கடவுள் என்ன முட்டாளா குச்சி?”
“பாங்… நான் அப்படி…”
“உன்ன சொல்லல குச்சி. நான் என்ன சொல்லிக்கிட்டன். இந்தப் பள்ளத்தாக்கு நமக்குக் கத்துக்கொடுக்க இன்னும் ஆயிரம் கதைகள வச்சிருக்கு… அத பாத்துக்கிட்டே இருந்து பாரேன், குச்சி. அப்படியே மனசு இலேசாகி… அப்படியே முட்டிக்காலு போட்டு நம்மயே ஒப்படைச்சிருலாம், குச்சி…”
இருவரும் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தார்கள். புளிய மரத்தில் அமர்ந்திருந்த குரங்குகள் ஒன்றையொன்று துரத்தி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. அவற்றுள் ஒன்று கிளையில் ஏறி நின்று பள்ளத்தாக்கில் குதித்து எங்கோ தாவியோடி மறைந்தது.
“குச்சி! இப்படிலாம் ஓடி ஒளிஞ்சிர முடியுமா நம்மனால? கட்டி வித்துட்டு… இப்ப இங்க வந்து ஒளிஞ்சிகிட்டா இன்னும் நூறு வருசம் வாழ்ந்துரலாம்தானே? செம்ம… செம்ம… வாழ்க்கடா வாழ்க்க…”
குச்சிமிட்டாய் வார்த்தைகளை மென்று விழுங்கினான். மேற்கொண்டு ஏதும் பேச நினைத்தாலும் அவனுக்குள் தடுமாற்றம். முன்கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தது.
“பாங்! நான் இப்ப கனவுல இருக்கன். நீங்க சரவணன் இல்ல… எனக்கு ஏதோ ஆச்சு பாங். இப்ப இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல நான் தூக்கத்துலயோ மயக்கத்துலயோ… விட்டு எழுஞ்சிருப்பன் பாருங்களன்… சும்மா இதெல்லாம் கனவு… கிறுக்கு…”
குச்சி தலையில் ஓங்கி அடித்துக் கொண்டான். சரவணன் மூச்சை ஆழமாக இழுத்து வெளியில் விட்டவாறே மேசையில் ஒரு கத்தியை எடுத்து வைத்தான். அதன் கூர்மை பளப்பளத்தது.
“குச்சி! இந்தக் கத்தி இருக்குல… இதுக்கு கஞ்சா வித்தவன்… கஞ்சா வாங்கனவன்… தானத் தர்மம் செஞ்சவன், கனவுல இருக்கறவன், கனவுக்கு வெளில இருக்கறவன்… இப்படி எவனா இருந்தாலும்… இதுக்குத் தெரியாது. எந்த வீணப்போனவன் இத பிடிக்கறானோ அவனுக்கு வாலாட்டும்…”
குச்சி அக்கத்தியைப் பயத்துடன் கவனித்தான். சுவரில் இருந்த அந்த அகோரி போன்ற தோற்றமளிக்கும் படத்தையும் பார்த்தான். அப்படத்திலும் அகோரியின் கையில் ஒரு கத்தி.
“குச்சி. இந்தப் படம் இருக்குலே… உனக்கு எதாச்சம் ஞாபகம் வருதான்னு கேட்டன்… நீ ஒன்னுமே சொல்லல?”
“பாங்! இந்த வீட்ட சுத்தம் பண்ணும்போதே இந்தப் படம் சுவர்லத்தான் இருந்துச்சி. நான் எடுத்துத் துடைச்சி திரும்பியும் வச்சிட்டன்…”
இரண்டு அறைகளுக்கும் செல்லும் நடுப்பாதையில் அப்படம் தொடங்கிக் கொண்டிருந்தது. சுற்றிலும் பழுப்பேறிய பலகை சுவருக்கு ஏற்ற வர்ணத்தில் படம் பழமையடைந்து தெரிந்தது.
“குச்சி! இது 1882ல இங்க தங்கியிருந்த பிரிட்டிஷ்காரனோட. அவனோட அப்பாவுக்கு இது இந்தியாவுல அதுக்கும் முன்ன கிடைச்சது… இப்படி இந்தப் படத்துக்குப் பல நூறு வருசம் கத இருக்கு குச்சி. ஆனா இந்தப் படத்துக்கும் உனக்கும்கூட ஒரு லின்க் இருக்கு குச்சி… நல்லா யோசிச்சி அப்புறம் நான் சாவறத்துக்குள்ள சொல்லு…”
குச்சி மீண்டும் அப்படத்தை உற்று நோக்கினான். அப்படத்திலுள்ள அகோரி சட்டென தனசேகராகவும் சுப்பாம்மாவாகவும் மாறி மாறித் தெரிந்தது. குச்சிமிட்டாய்க்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.
“குச்சி! இங்க கீழ பள்ளத்தாக்குல மாமுண்டி கோயில் இருக்காம்… போய்ருக்கியா? நீதான் கம்பத்துல இருக்கறவன். பெரிய தவுக்கே வேற… உனக்குத் தெரியாததா?”
“கேள்விப்பட்டுருக்கன் பாங். முன்ன இருந்தவங்க சொன்னாங்க. பள்ளத்தாக்கு பெரிய காடு. அதுல போய் யாரும் பாத்ததில்ல… எங்க அப்பா சொல்லிருக்காரு. அவரு அப்பா அங்கப் போய் சூடம் கொளுத்திட்டு வருவாருன்னு…”
சரவணன் எழுந்து பள்ளத்தாக்கிலிருந்து வரும் காற்றைச் சுவாசித்தான். வெண்சுருட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்தான்.
“இந்தக் காத்துல… பாவம்… அழுக்கு, ரத்தம்… சாமி… எல்லாம் இருக்கு குச்சி… இந்தக் காத்துல உன் காத்து என் காத்து உங்க அப்பா காத்து… எல்லாம் இருக்கு குச்சி…நல்லா மூச்ச இழு… எப்ப இந்த மூச்சு போவும்னு தெரியாது…”
குச்சிமிட்டாய் காற்றை உள்ளிழுத்துப் பெருமூச்சை விட்டான். சரவணனுக்குப் பின்னால் வந்து நின்ற மூர்த்தியின் உருவத்தைக் கண்டு குச்சிமிட்டாய் மிரண்டு மீண்டும் தரையில் சரிந்தான்.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
பாகம் 8-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/12/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-8/
பாகம் 9-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/13/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-9/
பாகம் 9
மெலாந்தி வீடு மிகவும் அபூர்வமான வடிவமைப்பைக் கொண்டது. பிரிட்டிஷ் காலத்தில் இங்குத் தங்கியிருந்த மேனஜருக்காக லேவின் எனும் கொத்தானாரின் தலைமையில் கட்டப்பட்டது.
மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கைக் கவனிக்கும் வகையில் இலேசான மேட்டில் அமையப் பெற்றிருக்கும் அவ்வீட்டிற்குக் கொஞ்சம் மேலே ஏறி நடக்க வேண்டும். முன்வாசலின் கூரை கூம்பு வடிவில் மற்ற கூரைகளை விட உயர்ந்து மேலேறி குவிந்திருக்கும். சுற்றிலும் பலககையில் வடிவமைக்கப்பட்ட மரத்தூண்கள். கொஞ்சமும் பழுதாகாமல் அப்படியே நிலைத்திருந்தது ஆச்சரியம்தான்.
குச்சிமிட்டாய் தனசேகரின் ஆலோசனையின்படி இவ்வீட்டைச் சுத்தம் செய்யும்போதும் முழுவதும் கவனித்தான். ஆங்காங்கே பலநாள் பிடித்திருந்த ஒட்டடைகள், பழைய பொருள்களின் இருப்பு உருவாக்கிய வடுக்கள், மேலும் செத்த மிருகங்களில் கொடூரமான வீச்சம் தவிர பல ஆண்டுகளுக்கு முன் கைவிடப்பட்ட அவ்வீட்டில் வேறெந்த பழுதையும் பார்க்க இயலவில்லை.
“என்ன வீடுடா இது? தேக்கு!…”
குச்சிமிட்டாய் அவ்வீட்டைச் சுத்தம் செய்யும்போது பிதற்றிய ஒரே வார்த்தை வீடு முழுவதும் வியாபித்திருந்த ஆச்சரியமான கட்டமைப்பைப் பற்றியே.
“வாங்க உள்ள போலாம்…”
வந்திருந்த மூவரையும் அழைத்துக் கொண்டு குச்சிமிட்டாய் மேலே வீட்டிற்கு மெல்ல ஏறினான். இரவு பனி பாதையை ஈரப்படுத்தியிருந்தது. சிறுமி பாதங்களை மண்ணில் அழுந்த நடந்ததால் எழுந்த ஒருவித சத்தம் குச்சிமிட்டாய்க்குக் கோபத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம். சட்டென அவளைத் திரும்பி பார்த்து முறைத்தான்.
“தம்பி! நாளைக்குக் காலைல எத்தன மணிக்கு வருவீங்க?”
“சீக்கிரம் வந்துருவன். காலைல மாணிக்கம் வந்தோன கூட்டிக்கிட்டு உங்களயும் வந்து ஏத்திக்கறன்…”
குச்சிமிட்டாய் பின்னால் தயக்கத்துடன் வந்த அப்பெண்மணியைக் கவனித்தான். இருளில் அவளுடைய கண்கள் தனித்துத் தெரிந்தன. எச்சரிக்கை மிகுந்த பார்வை. அக்கண்களில் குச்சிமிட்டாய் சுப்பம்மாவைத் தேட முயன்றான். அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு அழுத்தம் தோன்றி மறைந்தது. மனத்தை மெலாந்தி காடு முழுவதும் அலையவிட்டான். மொத்த காடும் அவனுக்குள் இறங்கி அழுத்தியது.
குச்சிமிட்டாய் வைத்திருந்த சாவியைக் கொண்டு முன்கதவை மெல்ல திறந்தான். வீடு இருண்டிருந்தது. வலது மூலையிலுள்ள அறையில் மட்டும் சிறிய வெளிச்சம். மூர்த்தி தங்கியிருந்த அறை. அநேகமாக அவன் சந்தேகத்தில் கதவை திறந்த வர வாய்ப்புண்டு. குச்சிமிட்டாய் சத்தமில்லாமல் அவர்கள் மூவரையும் இன்னொரு அறைக்குள் அனுப்பினான்.
“கதவ பூட்டிராதீங்க. இங்க வெளிலேந்து கூப்டா வெளங்காது. எல்லாம் பெரிய தேக்கு. சத்தம் உள்ளயே அடங்கிக்கும்… அதனால கதவ பூட்டாம சும்மா சாத்தியே வை…”
குச்சிமிட்டாய் மீண்டும் அறைக்குள் நுழைந்து சுற்றிலும் பார்வையை அலையவிட்டு ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருந்த பெண்மணியைப் பார்த்தான். எப்படியும் இவரைவிட அவளுக்கு வயது பத்தாண்டுகள் குறைவாக இருக்கலாம் என்று கணித்தான்.
“உள்ள எல்லாம் வசதியா இருக்கா?”
குச்சிமிட்டாய் அவளிடம் முதல்முறையாகப் பேச்சுக் கொடுத்தான். அவள் தன் கணவனைப் பார்த்துக் கொண்டே அறை ஒவ்வாததைப் போல சிணுங்கினாள்.
“பல வருசம் வீடு… அந்தக் காலத்து தேக்கு… பயப்படாம தூங்கலாம்… யோ! கதவ பூட்டிராத… இரு தண்ணீ கொண்டு வந்து தரன்…”
குச்சிமிட்டாய் சமையலறை பக்கம் மெல்ல நடந்தான். அறையில் பதுக்கப்பட்டிருந்த மூர்த்தி அறைக்கதவைத் திறந்து குச்சிமிட்டாய் வருவதைப் பார்த்தான்.
“குச்சி! என்ன இது? யார கொண்டு வந்துருக்க?”
“பாங்! கோச்சிக்காதீங்க. லோரி கெட்டுப்போச்சு அவுங்களுக்கு. உதவிக்கும் யாரும் இல்ல. அதான் இன்னிக்கு ஒரு ராத்திரித்தான்…”
“யோ! இந்த வீடுக்கு உன்ன தவிர யாரும் வரமாட்டாங்கன்னு சொன்ன? எல்லா வெளயாடுறீயா?”
மூர்த்தி சற்றுப் பதறினான். இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு காவல்துறையால் சுற்றப்பட்டு தப்பித்தோம் என்று பலநாள் இரவுகள் கனவுந்தில் மறைக்கப்பட்டு மலேசியா முழுவதும் சுற்றியலைந்து இங்கு வந்திருக்கிறான். ஆக, மரணப் பயம் அவனைச் சுற்றி ஒரு வலையைப் பின்னியிருந்தது.
“பாங்! இந்த இடம் என் கொண்ட்ரோல்ல இருக்கு. ஒரு ஈ காக்கா இங்க வராது. இவுங்களே நெனைச்சாலும் இந்தப் பக்கம்லாம் காட்டுக்குள்ள வர மாட்டாங்க. நீங்க ஏன் பயப்படுறீங்க. நான் பாத்துக்கறன்…”
மூர்த்தி மீண்டும் கதவை அடைத்துக் கொண்டான்.
“இவன் ஒரு தொடை நடுங்கி…” என்று சலித்தவாறே குச்சிமிட்டாய் சமையலறையில் இருந்த ஒரு நீர்ப்புட்டியில் தண்ணீரை நிரப்பினான். மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கை அங்கிருந்து நன்றாகப் பார்க்க முடியும். பனி மூடிய பெருங்காடு அவனுக்கு முன்னே விரிந்திருந்தது. சிறிது நேரம் அவ்விருட்டை ஊடுருவி கவனித்தான். மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு மௌனத்துடன் அவ்விருளில் ஒளிந்திருந்தது. எங்கிருந்தோ ஆந்தைகள் அலரும் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
“என்னா ராத்திரில ஆந்த அலருது. நல்லதுக்கு இல்லைய… ஆமாம்… நம்மள தாண்டி ஆந்தயோ புலியோ… என்னா கிழிச்சிரும்…”
குச்சி முனகிக் கொண்டே அவர்கள் இருக்கும் அறைக்குச் சென்றான். வெளியில் பனி வீட்டைச் சுற்றி காவலாளியைப் போல சுற்றிக் கொண்டிருந்தது. இரப்பர் காட்டைச் சுற்றி ஆந்தைகளின் அலறல் விநோதமாக ஒலித்து மீண்டும் அடங்கின.
அறைக்கதவை அவள்தான் திறந்தாள். கண்களில் உறக்கத் தவிப்பு. விட்டால் அடுத்த நிமிடம் கனவிற்குள் மூழ்கிவிடக் காத்திருக்கும் ஏக்கமிகு கண்கள்.
“ஏதும் வேணும்னா கூப்டுங்க. சொந்த வீடு மாதிரி நினைச்சிக்குங்க…”
தண்ணீரை வாங்கிக் கொண்டு அவள் மீண்டும் கதவை அடைக்கும்போது சிறுமி அவருடைய மார்பில் சாய்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருப்பதும் தெரிந்தது. மீண்டும் ஆந்தைகளில் அலறல் காட்டை அசைத்துக் கொண்டிருந்தது. அக்கொடிய சத்தம் வீட்டைச் சுற்றி கேட்டுவிட்டு எதிரொலியைப் போல மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கில் விழுந்து கொண்டிருந்தது.
குச்சிமிட்டாய் வெளிக்கதவைத் திறந்து வெண்சுருட்டைப் பற்ற வைத்தான். பெரியசாமியின் மகிழுந்து தூரத்தில் இருளில் இலேசாக மின்னியது. மீண்டும் கம்பத்திற்குப் போக மனமில்லாமல் அங்கேயே நின்றிருந்தான். அவனுக்குள் மெலாந்தி காட்டின் இருள் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது. அப்படியே வெளிவரந்தாவில் அமர்ந்து வீசிக் கொண்டிருந்த குளிர்க்காற்றை உள்ளிழுத்துக் கொண்டிருந்தான் குச்சிமிட்டாய்.
அறைக்கதவு திறக்கும் சத்தம் தூரத்தில் கேட்டது. பின்னர் காலடி சத்தம் வெளிவரந்தாவை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. குச்சிமிட்டாய் அசையவில்லை. யார் வந்தாலும் பேசிக்கொள்ளலாம் என்று அமர்ந்திருந்தான். மீண்டும் கதவு திறக்கும் சத்தமே கேட்டது.
“யாரு கதவ தொறந்து தொறந்து சாத்துறது…?”
மீண்டும் குச்சிமிட்டாய் முனகினான். ஆனால் எழுந்து செல்லவில்லை. ஆந்தை இப்பொழுது பலம் கொண்டு அலறியிருக்கலாம். சத்தம் எல்லாத் திசைகளுக்குள்ளும் எதிரொலித்து இரப்பர் காட்டை நெருங்கி மீண்டும் கரைந்தது.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
பாகம் 8-ஐ வாசிக்க:
குச்சிமிட்டாய் பெரியசாமியிடம் மகிழுந்தை இரவல் கேட்கக் கம்பத்திற்குள் செல்கிறான்.
பாகம் 8
மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்தில் பெரியசாமி என்றால் எல்லோருக்கும் மதிப்பும் பயமும் அதிகம். முன்பு கோலாலம்பூரில் ‘தெனாகா ரக்யாட்’ குழுவில் இருந்துகொண்டு தொழிலாளர்களுக்காகப் போராடியவர். தெரு ஆர்பாட்டத்தில் கைதாகி சில ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்துவிட்டு மீண்டும் கம்பத்திற்கே வந்து அப்பாவின் மளிகை பொருள் தொழிலைக் கவனிக்க ஆரபித்துவிட்டார்.
90களில் பெரியசாமி என்றால் எல்லோருக்கும் தெரியும். யாருக்கும் பயப்படாமல் போராடக்கூடியவர் என்கிற எண்ணம் அவர் மீது எப்பொழுதும் ஒட்டிக் கொண்டே இருந்தது.
“தவுக்கே! தவுக்கே!”
குச்சிமிட்டாய் மட்டும் எல்லோரையும் போல அவரையும் கிண்டலடிக்கவே செய்வான். பெரியசாமி மளிகை கடை மட்டுமே ஐயாவு ஓரக்கடைக்கு அடுத்து மிகவும் பிரபலமானது. மெலாந்தி மலையிலுள்ளவர்கள்கூட கீழே இறங்கி பெரியசாமி கடையில்தான் மாதப் பொருள்களைக் கட்டிக் கொண்டு போவார்கள்.
“என்னடா குச்சி? இந்த நேரத்துல?”
பெரியசாமியின் வீடு அவருடைய மளிகை கடையோடு இணைந்தே இருந்தது. வலதுபக்கம் கடை என்றால் இடது பக்கத்தின் உள்ளே சென்றால் வீடு. சிறிய வரவேற்பறை அதன் பின்பக்கம் சமைக்கும் அறையும் இரண்டு சிறிய அறைகளும் இருக்கும். ஐந்து நிமிடம் உள்ளே இருந்தால் மூச்சுமுட்டும் அளவிற்கு மளிகை கடையே பிரதான இடத்தை அபக்கறித்திருந்தது.
“தவுக்கே. காடி கொஞ்ச நேரம் தர்றீங்களா? அவசரம். லோரி கெட்டுப் போச்சாம். அவங்கள மலையில ஏத்திப் போய் விட்டுட்டு வரணும்…”
குச்சிமிட்டாய் மேலே மலையிலுள்ள பிரிட்டிஷ் வீடு பற்றி எதையுமே வாயைத் திறக்கவில்லை. தனசேகரின் உத்தரவின்படி அதைப் பற்றி யாருக்கும் தெரிவிக்கக்கூடாது என்பதை அவன் கடைப்பிடித்தே வந்தான்.
பழைய ஹொண்டா மகிழுந்து. மலை ஏறி பழக்கமானதால் எந்த முக்கலுமின்றி மெலாந்தி மலையை ஏறிக் கொண்டிருந்தது. பின்னிருக்கையில் அமர்ந்திருந்த சிறுமி வெளியில் தெரியும் இருண்ட மலைத்தொடரைப் பார்த்துப் பூரிப்புடன் தன் அம்மாவிடம் ஏதேதோ கூறிக் கொண்டே வந்தாள்.
“நீங்க இங்க பழைய ஆளா தம்பி?”
பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவர் அதுவரை மகிழுந்திற்குள் நிலவிய அமைதியை முதலில் களைத்தார்.
“எங்க அப்பா காலத்துலேந்து இங்கதான் இருக்கோம். அப்பா இருபந்தைஞ்சி வருசத்துக்கு முன்னால இங்க ஒரு லோரி எக்ஸிடண்டுல செத்துட்டாரு. இங்கத்தான் கீழ கம்பத்துக்குப் பக்கத்துல லோரி ஒன்னு அப்பா வந்த மோட்டர அப்படியே சாத்திருச்சி. லோரியும் பள்ளத்துல கவுந்துருச்சி… லோரிக்காரன் தப்பிச்சிட்டான். கூட இருந்த ஒரு பையன் செத்துட்டான்…”
அருகில் இருந்தவர் அந்த மெலாந்தி வளைவு சாலையைப் பயத்துடன் கவனித்தார். சாலை விளக்குகள் ஏதும் முறையாக எரியாமல் கம்மியான மகிழுந்து வெளிச்சத்தைத் தவிர இருள் மட்டும் ஒரு நிழலைப் போல அவர்களைச் சுற்றி நகர்ந்து கொண்டிருந்தது.
“என்னா பாக்கற? பயங்கரமா இருக்கா? எவனும் தைரியமா நைட்டுல வர மாட்டான் தெரியுமா? நெறைய லோரி அங்கன பள்ளத்துல விழுந்துருக்கு. நெறைய சாவு பார்த்த பள்ளத்தாக்கு இது…”
கண்ணுக்கே தெரியாமல் பாதை இரு மடங்கிலும் வளர்ந்திருந்த காட்டிற்குள் ஓர் இருளைத் தின்று தீர்த்த களைப்பில் இருந்த பள்ளத்தாக்கை அவர்களால் தெளிவாகப் பார்க்க முடியவில்லை.
“நான் இன்னும் சில பேரு. எங்களுக்கு மெலாந்தி அத்துப்பிடி. எங்க விட்டாலும் காடா இருந்தாலும் சரி மலையா இருந்தாலும் சரி… அதனால உங்களுக்கு உதவி செய்றன்…”
“நீங்க வரலைனா இந்நேரம் நாங்க பூத்தாவா ஆய்ருப்போம் தம்பி. நல்ல வேள அந்தக் கடவுள்தான் காரணம்…”
குச்சிமிட்டாய் சிரித்துக் கொண்டே வானொலியை முடுக்கினான். இனிமை கீதங்கள் என்கிற பெயரில் பழைய பாடல்கள் தொடர்ந்து ஒலித்துக் கொண்டே வந்தன. குச்சிமிட்டாய் மகிழுந்தின் கண்ணாடியைத் திறந்துவிட்டு வெண்சுருட்டைப் பற்ற வைத்தான். இடது கை முட்டியை மகிழுந்து கதவுக்கு வெளியில் தெரியும்படி வசதியாக வைத்துக் கொண்டு பெருமூச்சிழுத்தான்.
“மா… அருவி! சத்தம் கேட்குதா…?”
திறந்த கதவின் வழியாக தூரத்தில் கேட்ட அருவியின் சத்தத்ததைப் பல இரைச்சல்களையும் தாண்டி சிறுமி செவிமடுத்தாள். இருண்ட காட்டின் ஊடாகத் தெரிந்த காண்டா மரங்களைத் தாண்டி அருவியின் நிதானமான சத்தம் மகிழுந்தில் இருந்த மற்றவர்களால் அறிய முடியவில்லை.
“என்ன பாப்பா… அருவியில குளிக்குறதுன்னா பிடிக்குமா?”
சிறுமி கவனத்தை வெளியிலிந்து முன்னே அமர்ந்திருந்த குச்சிமிட்டாயிடம் திருப்பினாள்.
“ஆமாம் அங்கள். சின்ன வயசுல அப்பா கூட்டிட்டுப் போனாரு… அதோட இன்னும் போகல…”
“அங்கள் கூட்டிட்டுப் போறேன் வர்றீங்களா?”
சிறுமி பதிலேதும் சொல்லாமல் சிரித்தாள். பக்கத்தில் இருந்த சிறுமியின் பாட்டி அவளை இழுத்து உட்கார வைத்துவிட்டுத் தலையைத் தடவிவிட்டார்.
“இதோட அப்பன் காணாம போய்ட்டான். என் மருமகன்தான்… ம்ம்ம்… அது பெரிய கத தம்பி…”
குச்சிமிட்டாய் அவர் கூற வரும் கதைக்குச் செவிமடுக்காமல் வாயிலிருந்து புகையை வெளியே விடுவதில் கவனமாய் இருந்தான். அவரும் அதற்குமேல் ஏதோ முணுமுணுத்துவிட்டு மெலாந்தி மலைப்பாதையின் மீது கவனத்தைச் செலுத்தினார்.
ஐந்து நிமிடத்தில் மலையை வந்தடைந்து குறுக்குப் பாதையில் இரப்பர் மரங்கள் இருக்கும் பகுதியைக் கடந்து குச்சிமிட்டாய் உள்ளே போய்க்கொண்டிருந்தான். பாதை எப்பொழுதுமே ஈரமாகவே இருக்கும் என்பதால் சில இடங்களில் வாகனச் சக்கரங்கள் சுழன்று முக்கின.
“தம்பி இதுக்குள்ள வீடு இருக்கா? இவ பயப்படுறா…”
குச்சிமிட்டாய் மகிழுந்தைக் கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வந்துவிட்டுப் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான்.
“யோ! நான் என் வேலைய விட்டுட்டு அடுத்தவங்க காடிய கொண்டாந்து உங்களுக்கு உதவி செஞ்சிக்கிட்டு இருக்கன்… என்னா இப்டி கேக்குறீங்க? அப்படின்னா திரும்ப கீழ எறக்கி விட்டுர்றன்…”
“ஐயோ! தம்பி மன்னிச்சிருங்க. இவத்தான் பயந்துட்டா…”
சிறுமி ஏதும் நடவாததைப் போல இருளுக்குள் பூச்சாண்டி காட்டிக் கொண்டிருக்கும் இரப்பர் மரங்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“இது மெலாந்தி மல. இங்க உள்ளுக்கு ரெண்டு நிமுசம்தான். நம்ம வீடு ஒன்னு இருக்கு. பயப்படாதீங்க. வாங்க…”
குச்சிமிட்டாய் சொல்லி முடித்து அடுத்த சில நிமிடங்களில் மெலாந்தி வீட்டை மகிழுந்து சென்றடைந்தது. அகலமான வீடு. ஒரேயொரு மஞ்சள் விளக்கு வெளியில் எரிந்து கொண்டிருந்தது.
“தம்பி இங்க யாரு இருக்கா?”
அருகில் இருந்தவரின் பார்வை வீட்டை முழுவதுமாக வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. குச்சிக்கு அப்பொழுதுதான் உள்ளே தனசேகர் கொண்டு வந்த ஆளை அவன் பதுக்கி வைத்திருப்பதை அவர்களிடம் சொல்லாமல் விட்டது சட்டென மண்டைக்குள் உறைத்தது.
“உள்ள ஒருத்துவக தங்கிருக்காக. நமக்கு வேண்டியவரு. அவர் இன்னொரு ரூம்புல இருப்பாக…”
மூவரும் கீழே இறங்கி மகிழுந்தின் கதவைச் சாத்தும் சத்தம் கேட்டு வீட்டின் ஓர் அறைக்குள் விளக்குத் தட்டப்படுவதைச் சிறுமி கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
–தொடரும்
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
பாகம் 7-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/11/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-7/
சரவணன் மெலாந்தி வீட்டிற்கு வருவதற்கு ஒராண்டிற்கு முன்
பாகம் 7
“யா, ஒரு உதவி செய்ய முடியுமா? லோரி கெட்டுப் போச்சு!”
வந்து நின்றவர் எப்படியும் ஐம்பது வயதைக் கடந்திருப்பார். மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்திற்கு வெளியில் நின்றிருந்த குச்சிமிட்டாய்தான் முதலில் அந்தக் கனவுந்து ஓட்டுநர் உதவி கேட்டுக் கொண்டிருப்பதைக் கவனித்தான்.
இருள் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்த நேரம். பெரிய சாலையில் ஒரு சில கனவுந்துகள் மட்டும் கடந்து போய்க்கொண்டிருந்தன.
“யோ! இங்க வா. என்ன ஆச்சு?”
கம்பத்து மரத்தண்டொன்றில் அமர்ந்தவாறு காட்டையும் பெரிய சாலையும் வேடிக்கைப் பார்த்தப்படி யாராவது சிக்கினால் அவர்களுடன் கதை அளப்பது குச்சிமிட்டாயின் வழக்கமான பொழுதுபோக்கு.
கம்பத்து முற்சந்தியில் பல ஆண்டுகள் இருந்து 2013ஆம் ஆண்டு வீசிய ஒரு கடுமையான காற்றில் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கில் இருந்த பல மரங்கள் சரிந்தது போக இந்தப் புளிய மரமும் விழுந்து மக்கி மிச்சமாக அதன் தடித்த தண்டு மட்டும் அப்படியே கிடக்கிறது.
கம்பத்து சிறுவர்கள் ஏறி விளையாடுவது; இளைஞர்கள் சிலர் அரட்டையடிப்பது; காதலர்கள் ஒளிந்து காதல் செய்வது; எல்லாம் போக அவ்வப்போது குச்சிமிட்டாய் இங்கே அமர்ந்து கொண்டு போவோர் வருவோரை நிறுத்தி விசாரிப்பது; பேசுவது; அதட்டுவது என்று பொழுதைக் கழிப்பான்.
“தம்பி. லோரி கெட்டுப் போச்சு மேல ரோட்டுல. ஓரமா நிப்பாட்டிட்டன். அதான் என்ன செய்றதுனு தெரில…”
அருகில் வந்ததும்தான் அவருடைய முகத்தைக் குச்சிமிட்டாய் உற்றுக் கவனித்தான்.
“யோ! ஏதும் சாமூன் இல்லைலே? நெறைய கேஸ் இங்க நடந்துருக்கு. என்கிட்ட ஒன்னும் இல்ல சொல்லிட்டன். நான் ஒரு வேஸ்ட்டு…” எனச் சிரித்துக் கொண்டே மரத்தண்டிலிருந்து கீழே குதித்தான்.
கம்பம் இருண்டிருந்தது. குச்சிமிட்டாய் கைவிளக்கைத் தட்டிவிட்டான். வலது கையில் வைத்திருந்த வெண்சுருட்டை இழுத்துப் புகையை விட்டவாறே முன்னே நடந்தான்.
“தம்பி. அப்படிலாம் இல்ல. நீங்க என்ன நம்பலாம்…”
இருவரும் பெரிய சாலைக்கு வந்து நின்றார்கள். தெருவிளக்கு இடைவெளி விட்டு பரப்பரப்பில்லாமல் எரிந்து கொண்டிருந்தது.
“ஓரமா நடந்து வா. இங்க வர்றவனுங்க அவசரமா மலைக்கு ஏறுவானுங்க. கண்ணு முன்னு தெரியாம லோரிய ஓட்டுவானுங்க. அடிச்சி தூக்கிப் போட்டுட்டுப் போய்கிட்டே இருப்பானுங்க…”
குச்சிமிட்டாய் ஒரு ஞானியைப் போல எல்லாம் அறிந்தவன் என்கிற பாவனையில் பேசினான். பேசும்போது வெண்சுருட்டிருக்கும் கையை உயர்த்தி ஆட்டினான். அது எச்சரிக்கை செய்வதற்குரிய அடையாளம்.
“எத்தன மணிக்கு நிண்டுச்சி?”
“இப்பத்தான் ஒரு 20 நிமிசம் இருக்கும். இது வழக்கமா வர்ற பாதை இல்லயா… அதான் இப்படி ஆச்சு…”
“இப்ப எங்க போய்க்கிட்டு இருக்கீங்க?”
“மேல மெலாந்தில ஏறி தாப்பா காயூல இறங்கனா, ஈப்போவுக்குக் கிட்டன்னு சொன்னாங்க. அதான் இன்னிக்கு இந்தப் பாதையெ எடுத்தன். கடைசில இப்படி ஆச்சுயா…”
அவருடைய குரல் கரகரத்துக் கொண்டிருந்தது. தெம்பில்லாமல் வார்த்தைகளை உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தார். கண்கள் இரண்டும் பலநாள் உறக்கமில்லாத தவிப்புடன் காணப்பட்டன.
இருவரும் நடந்து மெலாந்தி பெரிய சாலையினோரம் நின்றிருந்த கனவுந்தை அடைந்தனர். நடுத்தர அளவைக் கொண்டிருந்த கனவுந்து என்பதால் சிக்கல் இருக்காது என்பதைக் குச்சிமிட்டாய் ஊகித்துக் கொண்டான்.
“இஞ்சின் சூடா இருக்கு. அனல் தாங்கல. தண்ணீலாம் செக் செஞ்சாச்சுத்தான?”
கைவிளக்கைக் கொண்டு கனவுந்தைச் சுற்றி வெளிச்சத்தைப் பாய்ச்சினான். கிழட்டொளி தடுமாறியவாறே கனவுந்தின் உடலை மேய்ந்தது.
“இஞ்சின்லத்தான் பெரச்சனனு நெனைக்கறன். எனக்குத் தெரிஞ்ச போர்மேன் ஒருத்தன் இருக்கான் மேல மலைல. கூப்ட்டுப் பாக்கறன்…”
குச்சிமிட்டாய் கனவுந்தின் உள்ளே அமர்ந்திருந்த ஆள்களைக் கவனித்தான். ஒரு வயதான அம்மா, அவருடன் ஒரு சிறுமியும் உள்ளே அலுப்புடன் அமர்ந்திருந்தார்கள்.
“என்னய்யா? வீட்டுல உள்ளவங்களையும் கூட்டியாந்துட்டியா?”
“அவ என் பேத்தியா. எங்க கூடத்தான் இருக்கா…”
குச்சிமிட்டாய் கைப்பேசியை எடுத்து மெலாந்தி மலையிலுள்ள மாணிக்கத்திற்கு அழைத்தான். இரண்டுமுறை முயற்சிக்குப் பின் மாணிக்கம் எடுத்து இப்பொழுது மலையில் இல்லை என்றும் நாளை காலையில் வருவதாகக் கூறிவிட்டு வைத்துவிட்டான்.
“யோ! நாளைக்குக் காலைலத்தான் முடியுமாம். இப்போதைக்கு எவனும் வர மாட்டான் இந்தப் பக்கம்… எப்படி?”
குச்சிமிட்டாய் கைவிளக்கை எடுத்துத் தாடையைச் சொரிந்து கொண்டிருந்தான். அவர் கனவுந்தில் இருக்கும் மனைவியுடன் ஏதோ பேசிவிட்டு மீண்டும் குச்சிமிட்டாயிடம் வந்தார்.
“தம்பி. நாங்க இங்கன லோரிலே படுத்துக்குறோம். நாளைக்குக் காலைல அவரு வந்துருவாருல?”
“யோ! லோரிலயா? இந்த இடம் மோசம்யா. சாமூன் பண்ணிருவானுங்க. நல்லதுக்கு இல்ல. வீட்டுல உள்ளவங்கள வேற கூட்டியாந்துருக்க…”
“அதான்யா. என்ன செய்றதுன்னு தெரில. சின்ன பிள்ள வேற கூட இருக்கு…”
குச்சிமிட்டாய் சிறிது நேரம் யோசித்தான். மேலே மெலாந்தி மலையிலுள்ள பிரிட்டிஷ் வீடு மட்டுமே இப்போதைக்கு வழி என்று உணர்ந்தான்.
“மேல மலைல நமக்குச் சொந்தமா ஒரு வீடு இருக்கு. நல்லா வசதியா இருக்கும். ஒரு ரூம்பு இருக்கு. நீங்க மூனு பேரும் தங்கிக்கங்க… முடியுமா?”
அவர் மீண்டும் கனவுந்தின் உள்ளே சென்று பேசிவிட்டு வந்தார். அவர் முகத்தில் இப்பொழுது ஒரு சிறிய தெளிவு தென்பட்டது.
“தம்பி. உங்க ஒதவிக்கு ரொம்ப நன்றி. எங்களுக்கு ஓகேயா…”
“சரி இங்கயே இருங்க. நான் கம்பத்துல கூட்டாளி காடி எடுத்துக்கிட்டு வந்துர்றன். சாப்ட்டிங்கத்தான?”
“ஐயோ அதெல்லாம் ஆச்சு தம்பி. இந்த உதவியே பெருசு…”
குச்சிமிட்டாய் மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்தில் நுழைந்து பெரியசாமி வீட்டிற்கு விரைந்தான். அவரிடம் மட்டும்தான் கேட்டால் உடனே மகிழுந்து கிடைக்கும். மற்ற பேர் ஆயிரம் கேள்விகள் கேட்டும் கடைசியில் முடியாது என்றே சமாளிப்பார்கள் என்று குச்சிமிட்டாய்க்குத் தெரியும்.
இருள் மேலும் இரசகசியமாக முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது.
–தொடரும்
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
பாகம் 6-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/10/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-6/
மெலாந்தி வீடு
(குறிப்பு: இத்தொடர்க்கதை ஒவ்வொரு பாகத்திலும் முன்னும் பின்னும் நகர்கிறது)
மெலாந்தி வீட்டில் சரவணனும் குச்சிமிட்டாயும் இருக்கிறார்கள்
பாகம் 6
“என்ன பாங்! அப்படிப் பாக்குறீங்க? எனக்குப் பயமா இருக்கு…”
மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு ஒரு பசியுடன் காத்திருந்தது. காற்று ஓலமிட்டவாறே பாறை இடுக்குகளிலிருந்து எக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த செடிகொடிகளை உராய்ந்துகொண்டே மேலெழுந்து ஒரு கிசுகிசுப்புடன் மறைந்து கொண்டிருந்தது.
“இந்தப் பிரிட்டிஷ் வீடு உனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்தானே குச்சி? ரொம்ப ஜோக்கா மாத்தி அமைச்சிருக்க?”
குச்சிமிட்டாயின் கண்கள் நிதானமற்று அல்லாடின. ஒருவித பதற்றம் அவனது உடல் முழுவதும் வியாபித்துக் கொண்டிருந்தது. அவனுக்கும் தனாவிற்கும் மட்டுமே தெரிந்த ஓர் இரகசியத்தைச் சரவணன் மிக இயல்பாகக் கூறிக் கொண்டிருந்தான்.
“குச்சி! காத்து எவ்ள இரம்மியா வீசிக்கிட்டு இருக்கு…? அதுக்கு எந்தக் கவலையும் இல்ல. நல்லவங்க கெட்டவங்க சாமியாருங்க… கொலைக்காரனுங்க உன்ன மாதிரி அயோக்கியனுங்க இப்படி யாரையும் பிரிச்சி பார்க்காம அது பாட்டுக்கு எல்லாத்தயும் வாழ வச்சிக்கிட்டு இருக்கு…”
குச்சி முன்வாசல் கதவைப் பார்த்தான். பூட்டியிருந்தது. சாவி முன்னே இருந்த மேசையின் விளிம்பில் தெரிந்தது. எழுந்து ஓடினாலும் எப்படியும் சாவியை எடுக்கும்போது சரவணன் தாக்கத் துவங்கிவிடுவான் என்பதைக் குச்சிமிட்டாய் மனத்திற்குள்ளே அசைப்போட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
“குச்சி! நீ எப்படித் தப்பிக்கலாம்னு யோசிக்கற. நீ எழுந்து கதவுகிட்ட ஓட ஆரம்பிச்ச ரெண்டாவது வினாடியில உன் முதுகு பொளக்கும். இல்ல என்ன தள்ளிவிட்டுட்டு இந்தச் சன்னல் வழியா நீ குதிக்கறதுனாலும் ஜன்னல் மேல ஏறும்போதே கால் ரெண்டையும் அறுத்துருவன். அதனால…நான் சாவற வரைக்கும் இருந்துட்டு அப்புறம் போ…”
குச்சிமிட்டாய் அதிர்ச்சியில் உறைந்து அப்படியே சுவரில் முழுவதுமாகத் தன் முதுகை ஒப்படைத்தான். அதற்குமேல் சிந்திக்கவும் அவனிடம் தெம்பில்லை. கண்கள் சுருங்கிக் கொண்டிருந்தன. பார்வைக்குள் சரவணன் மெல்ல மறைந்து இப்பொழுது சுப்பம்மா அங்கு நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளைச் சுற்றி ஓர் இருள்.
சட்டென கழுகொன்றின் தலையாக அவள் உருமாறுகிறாள். தன் கைகளை உயர்த்தி அதனைக் கொத்தி கொத்தி தின்கிறாள்.
“குச்சி! என்ன வெரட்டி அடிச்சல… ஒரு லோரிக்காரன நம்பி கேல்க்குப் போனன். அவன் என்ன சின்னம்பின்னமா ஆக்கிட்டான் குச்சி. யாரு யாருக்கோ… வாயால சொல்ல முடில குச்சி. வச்சி வாழ வழியில்லன்னா எதுக்கு என்ன கல்யாணம் பண்ண குச்சி? நீலாம் ஒரு ஆம்பளையா…?”
“அடியே! சுப்பு… எங்கடி போன… தவிச்சிப் போய்ட்டண்டி… நீ இல்லாம… எங்கலாம் தேடனன் தெரியுமா?”
மீண்டும் சுப்பம்மா வீட்டு வாசலிலிருந்து ஓடத் துவங்கினாள்.
“குச்சி! நீ நல்லாருப்படா. நல்லாரு. காசையும் பீயரையும் சாப்ட்டு நல்லாரு…”
குச்சி எழுந்து அவளைத் துரத்தினான். இருண்டிருந்த சாலையில் அவள் எங்குப் போய் மறைந்தாள் என்று அவனுக்குப் புலப்படவில்லை.
“சுப்பு! வந்துரு… எனக்குப் பைத்தியம் பிடிச்சிரும் போல…”
மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்துப் பாதையில் திக்கற்று நின்றிருந்தான் குச்சிமிட்டாய். மங்கிய மஞ்சள் வெளிச்சத்தைக் கக்கிக் கொண்டிருந்த வளைந்த சாலை விளக்கைத் தவிர கம்பத்துப் பாதை வெறிச்சோடியிருந்தது.
எதிரே மோட்டாரில் வந்து கொண்டிருந்த கிருஷ்ணமணி குச்சிமிட்டாய் நிற்கும் கோலத்தைக் கண்டு அரண்டு சட்டென நின்றான்.
“என்ன குச்சி இந்த நேரத்துல இங்க?”
“இது… சுப்பம்மா வந்தாடா. பாத்தீயா? எங்க ஓடனான்னு தெரில…”
கிருஷ்ணமணி குச்சிமிட்டாயைச் சற்றுப் பயத்துடன் பார்த்தவாறே மோட்டாரை மீண்டும் முடுக்கினான்.
“நீ குடிச்சிருக்கியா? வீட்டுக்குப் போ குச்சி…”
குச்சிமிட்டாய் அவன் பின்னே மோட்டாரில் ஏறிக் கொண்டு குழப்பத்துடன் வீட்டினருகே இறங்கிக் கொண்டான். வீட்டுக் கதவு திறந்தே கிடந்தது. உள்நுழைந்து “சுப்பம்மா!” என்று அழைத்துப் பார்த்தான். வெளிச்சம் குறைவாக இருந்த வீடு அவனுடைய அழைப்பை உள்ளிழுத்துக் கொண்டு அமைதியுடன் இருந்தது.
“வீட்டுல எதுமே இல்ல…”
முனகிக் கொண்டே திறந்திருந்த பீயரை எடுத்து ஒரு குவளையில் ஊற்றிவிட்டுச் சுவரோரம் அமர்ந்தான். மீண்டும் சுப்பம்மாவின் உருவம் வீட்டிற்கு வெளியில் தெரிகிறது. ஆச்சரியத்துடன் எக்கிப் பார்க்கிறான். வெறும் இருள். வீட்டிற்கு வெளியே உள்ள கம்பத்து இறக்கத்தில் யாரோ இறங்கிப் போய்க்கொண்டிருப்பதும் தூரமாகத் தெரிந்தது.
“குச்சி! குச்சி! தூங்கிட்டியா?”
சுவரோரம் அமர்ந்து கொண்டே கண்களைத் திறந்து பார்த்தான். சரவணன் சிவப்பாகியிருந்த கண்களுடன் எதிரே நின்றிருந்தான்.
“பாங்! என்ன மன்னிச்சிருங்க பாங்… நான் செஞ்சதெல்லாம் பாவம்தான்…”
குச்சிமிட்டாய் சட்டென சரவணனின் கால்களை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டு கதறினான்.
“டேய்! குச்சி. என்னா குடிச்சிட்டு வந்துருக்கியா? சாப்பாடு கொடுத்துட்டு விழுந்திட்ட? எவ்ள நேரம் எழுப்புறது?”
குச்சிமிட்டாய் எழுந்து நிதானிக்க முயன்றான். அவனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. இரண்டு முறை தலையின் வலதுபக்கம் தட்டிக் கொண்டான்.
“பாங்! நீங்க சாகப் போறீங்கன்னு…”
“டேய்! வாயக் கழுவுடா. என்ன கெட்ட கனவா? பீரு வேணுமா?”
குச்சிமிட்டாய் சரவணனையே உற்றுக் கவனித்தான். சரவணன் சாப்பிட்டு வைத்திருந்த தட்டுகள் மேசையில் அப்படியே இருந்தன. சன்னல் திறந்திருந்து காற்று கவனமாக உள்நுழைந்து வீசிக் கொண்டிருந்தது.
“பாங்! இப்ப நீங்க என்ன கொல்றேன்னு சொன்னீங்க?”
சரவணன் அதைக் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் கழிவறைக்குள் நுழைந்தான். குச்சிமிட்டாய்க்கு எதையுமே சுதாரித்துக் கொள்ள இயலவில்லை,
முன்கதவைத் திறந்து குச்சிமிட்டாய் அரக்கப்பரக்க வெளியேறும்போது அதே சிறுமி வெளிவரந்தாவில் உள்ள படிக்கட்டில் அமர்ந்திருந்தாள்.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்)
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
பாகம் 5-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/09/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-4/
சரவணன் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு வருவதற்கு இரண்டு வாரங்களுக்கு முன். தனசேகரைச் சந்தித்துவிட்டு குச்சிமிட்டாய் தன் மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்திற்குள் வருகிறான்.
பாகம் 5
ஆர்.சீ மோட்டாரை வீட்டிற்குப் பக்கத்திலுள்ள தனது வைப்பறையில் வைத்துவிட்டுக் குச்சிமிட்டாய் உள்ளே நுழைந்தான். வீடு இருண்டிருந்தது. வரவேற்பறையில் ஒரேயொரு ரோத்தான் நாற்காலி, ஒரு பழைய தொலைக்காட்சி பெட்டி, காலி பியர் போத்தல்கள், ஒரு தலையணை அதுவும் மெலிந்து இளைத்துவிட்ட நிலையில் பழுப்பேறியிருந்தது.
கொசுவத்தி எரிந்து பாதியிலேயே நின்றிருந்தது. குச்சிமிட்டாய் எப்பொழுதும் வீட்டைச் சுத்தம் செய்ய நினைப்பதில்லை. வீடு சுத்தப்படுத்துவதற்கும் பெரியதாக பொருள்களும் இல்லை. சிகரெட் துண்டுகள் பெருக்கப்படாமல் ஆங்காங்கே ஒருவித வீச்சத்துடன் விழுந்து கிடந்தன.
இன்னும் இரண்டு வாரங்களில் சமைக்கத் தேவையான பொருள்களை வாங்கி வைக்க வேண்டும். கையில் இருந்த ஆறாயிரம் அவனை நடனமாட வைத்தது. சமையலறையிலிருந்த வானொலியில் யேசுதாஸ் பாடலை ஒலிக்கவிட்டுக் கொண்டே மிக மோசமான ஒரு நடனத்தை ஆடத் துவங்கினான். அத்தனைக்கும் அப்பாடல் ஆடுவதற்குரியதல்ல; இருப்பினும் பணம் அவனை ஆட வைத்துக் கொண்டிருந்தது.
ஏழாண்டுகளுக்கு முன் மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பத்திலேயே இரும்பு கடை வைத்திருந்த குமாரைய்யா மகள் சுப்பம்மாவைத் திருமணம் செய்து கொண்டான். கம்பத்தில் வரும்போதும் போகும்போதும் சுப்பம்மாவின் மீது குச்சிமிட்டாய்க்கு ஒரு தனி ஈடுபாடும் இருந்தது. சாடை பார்வையில் அவளுடன் பேசுவதுண்டு. குச்சிமிட்டாயை விட அவளுக்கு ஐந்து வயது மூப்பு. சாதியிலேயே மாப்பிள்ளை பார்த்துச் சரிவராமல் திருமண வயதைத் தாண்டி நின்ற சுப்பம்மாவை அதற்குமேல் வைத்துக்கொள்ள குமாரைய்யாவின் மனம் ஒவ்வவில்லை.
மெலாந்தி அத்தாஸில் சாதிவெறியன் என்று ஒருவன் ஆகக் கடைசியாக இருந்தான் என்றால் அது குமாரைய்யாத்தான். அவனும் தன் மகளைக் குச்சிமிட்டாய்க்குத் திருமணம் செய்து வைத்தப் பின் சாதி புராணங்களை விட்டு விலகினான்.
“என்னடா சாதி? கடைசி காலத்துல நம்மள தூக்கிப் போடும்போது ஒன்னும் நிலைக்காது. நாளு மனசாளுங்கள சேர்த்துக்கோ. அவ்வளவுத்தான்!”
தன் கொள்கைகள் அனைத்தையும் விட்டுக்கொடுத்துவிட்டு என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் சாதி உணர்வே அற்ற சாதாரண ஆள்களிடம் தத்துவம் பேசி நாள்களைக் கடத்திக் கொண்டிருந்துவிட்டு மறுவருடமே மாரடைப்பில் இறந்துபோனான். சுப்பம்மாவிற்கு இருந்த ஒரே சொந்தம். அதன் பின் குச்சிமிட்டாய் மட்டுமே சகல சொந்தம் என்று வாழ்ந்தாள்.
இரவில் குடித்துவிட்டு வந்து சுப்பம்மாவை அடித்து வீட்டைவிட்டு நான்குமுறை குச்சிமிட்டாய் துரத்தியடித்தான். மெலாந்தி மலைக்குப் போகும் பெரிய சாலையில் இருக்கும் டத்தோ கோவிலிடம் நின்றுவிட்டு இரவெல்லாம் அழுது தீர்ப்பாள். அதிகாலை ஐந்து மணிக்குப் போதை தெளிந்ததும் விழுந்தடித்துக் கொண்டு அவளைத் தேடி வருவான் குச்சிமிட்டாய்.
“இப்ப ஏதுக்கு வந்த? எனக்குக் கொல்லிப் போடவா?” என்று வாய் கிழிய கத்துவது மட்டுமே அவள் காட்டும் அதிகப்படியான வெறுப்பு. குச்சிமிட்டாய்க்கு அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் அடங்கி வீட்டிற்குப் போய்விடுவாள். இதைக் குச்சிமிட்டாய் சாதகமாகப் பயன்படுத்தி அன்று அவளையும் பியர் அருந்த வற்புறுத்தி துன்புறுத்தினான்.
அன்றோடு வீட்டை விட்டு வெளியே ஓடியவள்தான். இன்றுவரை அவளைப் பற்றி எந்தத் தகவலும் இல்லை. மெலாந்தி காடு, மலை என்று தேடியலைந்து பித்துப் பிடித்துப் போனான் குச்சிமிட்டாய்.
காசில்லாமல் பலநாள் பசியைப் பொறுக்க முடியாமல் அன்று மெலாந்தி பெரிய சாலையினோரம் மயங்கிக் கிடந்த குச்சிமிட்டாயைத் தூக்கி குணமாக்கி காப்பாற்றியவன்தான் தனசேகர். யாருமில்லாமல் தனிமையில் இருந்த குச்சிமிட்டாய்த்தான் தனசேகரின் ஆள்கடத்தல் தொழிலுக்கு ஏற்ற ஒருவன் என்று தனசேகர் முடிவு செய்திருந்தான்.
“குச்சி! உனக்கு மறுஜென்மம் கொடுத்துருக்கன்னு வைச்சுக்கயன். உனக்குக் குடிக்கக் காசு, சாப்பாடு, கைல கொஞ்சம் காசு… கொடுத்தா எனக்கு வேலை செய்வீயா?”
“தனா! நீ என் அண்ணன் மாதிரி. சொல்லு என்ன வேணும்னாலும் செய்றன். எனக்குனு ஒருத்தி இருந்தா அவளையும் பாதுகாத்துக்க தெரியாம விட்டுட்டேன். இனி ஒன்னும் இல்ல. நீ சொல்லு…”
குச்சிமிட்டாய் சம்மதித்ததும் தனசேகருக்கு மெலாந்தி மலை சாதகமான இடமாகத் தெரிந்தது.
“குச்சி! எனக்குப் பெரிய பெரிய கேங் மண்டைங்ககூட தொடர்பு இருக்கு. எல்லாம் கட்டி பிசினஸ்தான். ஆனா, உன்கிட்ட கட்டி கொடுத்து விக்கச் சொல்ல மாட்டன். பயப்படாத. நம்மாளுங்க யாராச்சும் போலிஸ்ல மாட்டற மாதிரி இருந்துச்சின்னா பெரிய பப்பாங்க லின்க்ல வருவாங்க. யாருன்னு சொல்லிருவாங்க. நான் அவங்கள ஆள் கடத்தல் செஞ்சி கொஞ்ச நாளைக்கு வச்சிருப்பன்…”
“அடேயப்பா! இது பெரிய பிசினாஸல இருக்கு தனா?”
“ஆமாம், குச்சி. இது பெரிய லின்க். ஆயிரம் கணக்குல காசு. பெரிய தல சொல்ற வரைக்கும் அவுங்க கட்டி லின்க்ல உள்ளவங்கள கடத்தி பத்திரமா வச்சுருக்கணும். அப்புறம் அவுங்க சொற்ல நேரத்துல கொண்டு போய் சொல்ற இடத்துல விட்டுறணும். அவ்ளத்தான் நம்ம வேல… வர்றவன் யாரு அவன் ஊரு… இதெல்லாம் தெரியாது. வருவான்… நம்ம பாத்துக்கணும். அவன் நம்மக்கிட்ட இருக்காணு ஈ காக்காக்குக்கூட தெரியக்கூடாது…”
குச்சிமிட்டாய்க்கு இப்பொறுப்பு தன்னிடம் விடப்படுவது குறித்துப் பெரும் மகிழ்ச்சி. இருண்டு கிடந்த தன் தனித்த வாழ்க்கைக்குள் ஓர் ஒளி படர்வதை உணர்ந்தான்.
“குச்சி! உடனே இங்க யாருக்கும் சந்தேகம் வராத மாதிரி ஒரு வீடு வேணும். மெலாந்தி மலைக்கு மேல ஒரு பழைய மேனஜர் வீடு இருக்கே… அதை எஸ்டேட்டுல பேசி வாங்கலாம்னு கேட்டுட்டன். இன்னும் ஒரு நாளுல எடுத்துரலாம். நீ மேல வீட்டை ரெடி பண்ணிரு…”
“அந்த வீடா? அதுல… பேய் வீடுன்னுல சொல்றாங்க?”
“குச்சி! நம்ம வாழ்க்கைல நம்மத்தான் பேய். புரியுதா? வேற பேய்லாம் வராது. நான் பத்து வருசமா லோரி ஓட்டறவன். லோரி மட்டும் ஓட்டல. ஓகேவா… அந்த மேனஜர் வீடு பிரிட்டிஷ் காலத்து வீடு… இருபது வருசமா யாருமே இல்ல. ஆனா, நெறைய கட்டுக்கதைகள்தான் இருக்கு. இந்தா இதுல ஐயாயிரம் இருக்கு. வீட்டைச் சுத்தம் பண்ண, அப்புறம் உனக்கு. சரியா?”
இன்றும் அதை நினைக்கையில் குச்சிமிட்டாய்க்குப் பேரின்பமாக இருக்கிறது. அலமாரியின் அடியில் சேர்த்து வைத்திருந்த பல்லாயிரக் கணக்கான பணத்தோடு சேர்த்து இப்பொழுது கிடைத்த பணத்திலிருந்து இரண்டாயிரத்தை எடுத்து உள்ளே வைத்துவிட்டு ஒரு வெண்சுருட்டைப் பற்ற வைத்தான்.
மெலாந்தி அத்தாஸ் கம்பம் இருளில் குளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. வீட்டு வாசலில் ஒரு பெண்ணின் உருவம். குச்சிமிட்டாய் உற்றுக் கவனித்தான்; ஏழு வருடங்களுக்கு முன் காணாமல்போன சுப்பம்மா நின்றிருந்தாள்.
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்.
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/
பாகம் 4-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/07/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-3/
http://aroo.space/2020/04/08/தட்டான்களற்ற-வானம்/
My science fiction story selected as one of top 15 in world Tamil Scince fiction Competion by Aroo.
அரூ அறிவியல் கனவுருப்புனைவு இதழ் நடத்திய உலகலாவிய அறிவியல் சிறுகதைப் போட்டியில் எனது ‘தட்டான்களற்ற வானம்’ சிறந்த 15 சிறுகதைகளுக்குள் தேர்வாகி, நடுவராக இருந்த எழுத்தாளர் சாரு நிவேதிதாவால் அவருக்குப் பிடித்த ஐந்து சிறுகதைகளுக்குள் ஒன்றாக தேர்வாகி வந்து சேர்ந்துள்ளது. நண்பர்கள் வாசிக்கலாம்.
கடந்தாண்டு ‘மூக்குத் துறவு’ சிறுகதை தேர்வாகியிருந்தது. இம்முறை ‘தட்டான்களற்ற வானம்’. அரூவிற்கும் அரூ நண்பர்களுக்கும் நன்றி.
பாகம் 4
குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்.
மெலாந்தி வீடு
இறக்கைகள் பழுப்பு நிறத்திலுள்ள கழுகொன்று மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கைக் கடந்து கொண்டிருந்தது. பாறைகளில் பட்டுடைந்து கொண்டிருந்த அதன் நிழல் ஒரு நர்த்தணம் போல தோன்றி மறைந்தது.
கீழே மயங்கி கிடந்த குச்சிமிட்டாய் கண்விழிக்கும்வரை சரவணன் காத்துக் கொண்டிருந்தான். அதுவரை பள்ளத்தாக்கை நோட்டமிடுவது சரவணனின் மனத்தைச் சிறிது அமைதிப்படுத்தியது. மண்ணைப் பிளந்து கொண்டிருந்த பலநூறு வேர்கள் சுற்றி வளைத்திருந்த புளியமரம் அதன் பாதி கிளைகளைப் பள்ளத்தாக்கிற்குப் பறிக்கொடுத்துவிட்டு மீதமுள்ள கிளைகளுடன் நின்றசைந்து கொண்டிருந்தது.
குச்சிமிட்டாய் முனகிக் கொண்டே மெல்ல கண் விழித்தான். அவன் கால்கள் பலமிழந்து காணப்பட்டன. உடலில் ஒருவிதமான உதறலுடன் எழ முயன்று மீண்டும் படுத்துக் கொண்டான்.
“பாங்! என்ன ஆச்சு பாங்? ஏன் சட்டுனு அடிச்சிட்டிங்க?”
வார்த்தைகள் தடுமாறின. குச்சிமிட்டாய் தலையை மட்டும் மெல்ல தூக்கி சரவணனைப் பார்த்தான்.
“குச்சி! நீ இல்லைன்னா எனக்கு இங்க ஒன்னுமே இல்ல. எத்தன நாளு குச்சி? ஒரு மாசம்னு சொன்னாங்களா? செத்துருவன் குச்சி. இன்னிக்கு என் கதை முடிஞ்சிரும். அதுக்கப்பறம் உனக்கு விடுதலை…”
சரவணன் சற்று முன்பு கடந்துபோன கழுகு மீண்டும் நாரை ஒன்றை காலில் கௌவ்விக் கொண்டு மெலாந்தி காட்டை நோக்கி பறந்து போவதைப் பார்த்தான். சரவணனின் உதட்டினோரம் மிளிர்ந்த புன்னகையைக் குச்சிமிட்டாய் கவனித்தான். அவன் நிதானம் பெற்று இப்பொழுது எழுந்து உட்கார்ந்தான். கைகளில் இருந்த வலி தோள்பட்டைவரை பரவியிருந்தது.
“பாங்! அதுக்கு ஏன் என்ன அடிச்சிங்க? நான் போய்த்தான் உங்களுக்குச் சாப்பாடுலாம் ரெடி பண்ணனும். அதுக்குத்தானே போகணும்னு சொன்னன்?”
“அட என்ன குச்சி சும்மா சும்மா சாப்பாடு! சாப்பாடுன்னு புலம்பிக்கிட்டு இருக்க? எத்தன பேரோட கழுத்தறுக்க நீ சாப்பாடு கொண்டு வந்துருக்க குச்சி? அத நெனைச்சி பார்த்தியா?”
சரவணனுக்குச் சட்டென்று கோபம் ஏறி தலைக்குள் உட்கார்ந்துகொண்டது. கண்கள் சிவக்கக் கீழே அமர்ந்திருக்கும் குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்தான்.
“பாங்! திரும்பியும் எதையாவது தூக்கி அடிச்சிறாதீங்க. நான் எங்கயும் போகல. இங்கயே இருக்கன். நீங்க எப்ப சொல்றீங்களோ அப்போ போறன்…”
“வேற வழி இல்ல குச்சி உனக்கு. நான் சாகற வரைக்கும் நீ இங்கத்தான் இருந்தாகணும்…”
புளியமரத்தில் அமர்ந்திருந்த ஊதாநிற தேன்சிட்டு வெகுநேரம் பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்து சத்தமாகக் கத்திக் கொண்டிருந்தது. வெயில் பட்டு மின்னிக் கொண்டிருந்த அதன் உடலில் கருமையும் ஊதாவும் சட்டென உறுதி செய்துகொள்ள முடியாத அளவில் ஒரு மாய விளையாட்டைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. பள்ளத்தாக்கிலுள்ள ஏதோவொரு பூக்கள் நிரம்பிய இடத்தை நோக்கி பறக்கத் தயாராக இருந்திருக்கலாம் போல. சரவணன் அதன் ஒலியைக் கேட்டு அமைதியுடன் நின்றிருந்தான்.
“இந்தப் பள்ளத்தாக்கு மட்டும் இல்லைன்னா நான் உன்ன எப்பவோ கொன்னுருப்பேன் குச்சி. நீ உண்மையில அதிர்ஷ்டசாலி. இந்தப் பள்ளத்தாக்குத்தான் உனக்குக் கடவுள்…”
“என்ன பாங் ஏதேதோ பேசறீங்க? எனக்குப் பயமா இருக்கு பாங்…”
சரவணன் மேசையிலிருந்த வெண்சுருட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்தான். அமைதியும் ஆத்திரமும் அவனுக்குள் போராட்டம் நடத்திக் கொண்டிருந்தன. அவனுக்குள் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் எதையோ அடக்கியாள சரவணன் போராடிக் கொண்டிருந்தான்.
“பாங்! ஏதோ ஒரு பிள்ள வந்த மாதிரி இருந்துச்சே? இந்த வீட்டுல…”
“குச்சி! உனக்குச் சித்தம் கலங்கிருச்சி. அதான் ஏதேதோ கண்ணுக்குத் தெரியுது…”
குச்சிமிட்டாய் வீட்டைச் சுற்றிலும் பார்த்தான். சுவரில் இருந்த அகோரி ஓவியத்தைத் தவிர வேறெதுவும் அற்று வெறுமையோடு காட்சியளித்தது. அந்த அகோரி ஓவியத்தில் இருந்தவர் ஆக்ரோஷமாக வலது கையைத் தலைக்கு மேல் உயர்த்தியும் இடது காலைத் தூக்கியபடியும் கண்களை உருட்டியவாறு பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
“குச்சி அந்த ஓவியத்தைப் பார்க்குறீயா? ஏதோ ஒன்னு ஞாபகத்துக்கு வருதுதானே?”
சரவணன் பயத்தின் உச்சத்தில் இருந்த குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்தான்.
“பாங்! உங்களுக்கு எப்படி… அது… பாங்! நீங்க யாரு?”
குச்சிமிட்டாய்க்கு உடலும் மனமும் பதறின. முட்டியில் எப்பொழுதோ ஏற்பட்ட காயம் சீண்டப்பட்டு இலேசாக குருதி வடிந்து கொண்டிருந்ததைக் கவனித்தான். கால் முட்டிகளை இறுக பிடித்துக் கொண்டு முதுகிற்கு முட்டுக் கொடுக்கச் சுவரை நோக்கி தரையிலேயே மெல்ல நகர்ந்தான்.
“எதையும் விட்டு ஓட முடியாது குச்சி! கழுகு காலில் இரை… நல்லாருக்குலே வரி? கவிதை பிடிக்குமா குச்சி? உனக்குத்தான் இரசனை ரொம்ப…”
குச்சி சுவரோடு சாய்ந்து கொண்டதும் முட்டியில் வடிந்த குருதியைக் கைகளால் துடைத்துப் பார்த்தான். காயம் பெரிதாகியிருந்தது. விழுந்ததில் பழைய காயம் சீண்டப்பட்டிருக்கலாம் என்று தோன்றியது.
“குச்சி! அந்தப் பிள்ள யாருன்னு கேட்டியே? அது அந்த ரூம்புலத்தான் இருக்கு. விளையாடிகிட்டு இருக்கு. விதின்னு ஒரு நண்பன். அவனோட விளையாடிக்கிட்டு இருக்கு குச்சி?”
சரவணன் மெல்ல சிரித்துவிட்டுக் கையில் வைத்திருந்த வெண்சுருட்டைச் சன்னலுக்கு வெளியே தூக்கி வீசினான். மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கின் இரம்மியான காற்றில் குயில் கூவும் சத்தம் சன்னமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
“பாங்!…”
சரவணன் கழுகு பார்வையுடன் குச்சிமிட்டாயை நோக்கி கவனித்துக் கொண்டிருந்தான்.
-தொடரும்
ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
பாகம் 1-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/
பாகம் 2-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/04/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த/
பாகம் 3-ஐ வாசிக்க:
https://balamurugan.org/2020/04/05/மெலாந்தி-பள்ளத்தாக்கு-த-2/