குறிப்பு: மனத்தைரியமும் வன்முறை காட்சிகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனப்பக்குவமும் இருப்பவர்கள் மட்டும் வாசிக்கவும். தீபாவளி பொதுநல அறிவிப்பு.

“எதிரியை அவன் இடத்திலேயே சந்தித்து அவன் கேட்காமலே அவனை மன்னிப்பது எத்தனை ஆபத்தான செயல்?”

என் எதிரிகளை நான் தான் முடிவு செய்ய வேண்டும். எதிரிகளாக இருக்க அவர்களுக்கான தகுதிகளை நான் மட்டுமே தீர்மாணிக்கிறேன். ஆகவே, இவர்கள், இன்னார் என் எதிரிகள் என நீங்களே முடிவு செய்து கொள்ளாதீர்கள். அது அத்துமீறல்.

இன்று காலையில் எழுந்ததும் என் எதிரியைச் சந்திக்கக் கிளம்பிக் கொண்டிருக்கிறேன். நேற்றே இன்று அவனைச் சந்தித்து மன்னிக்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது. நம் மூதாதையர்கள், புராணங்கள், தத்துவங்கள் எல்லாம் இந்த மன்னிப்பு என்ற ஒரு வார்த்தையைச் சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டதாலே கொடூம்பாவிகளைக் கூட மன்னிக்க மட்டுமே மனம் ஒவ்வுகிறது.

என் எதிரிகள் வழக்கமாகவே சாமர்த்தியவாதிகள். அத்தனை சீக்கிரம் அவர்களை மன்னிக்கவும் மறக்கவும் இயலாது. நான் எடுக்கப் போகும் இந்த முயற்சி எனக்கே கூட ஆபத்தாக அமையலாம். என்ன செய்வது? சுற்றம் சூழ வாழத் தெரிந்தவர்களின் மிச்சம் நான். மன்னிப்பைக் கையெலெடுக்கும்போது மனம் நடுங்கியது. இத்தனை சுரணைகளும் எங்குப் போய் சுருண்டு கொண்டது? எங்கே வரட்டுக் கௌரமிக்க கோபம்? காலையிலிருந்தே காணவில்லை. இன்று என் எதிரிகளில் ஒருவனான அவனை நான் மன்னிக்கவில்லை என்றால் இனி எப்பொழுதும் அதற்கான சந்தர்ப்பம் அமையாது.

மகிழுந்தை முடுக்குகிறேன். எனது முதலும் கடைசியுமான ஒரே எதிரியை நோக்கி விரைகிறேன். அவன் நெருங்குவதற்கு அத்தனை எளிதானவன் அல்ல. எப்பொழுதும் ஏதோ ஒரு கோபத்துடன் மட்டுமே இருப்பான். கையில் ஆயுதம் இருக்கும். யாராவது தன்னைத் தாக்கினால் தற்காத்துக் கொள்ள எப்பொழுதும் ஆயுதத்துடன் தான் இருப்பான். ஒருவேளை என் மன்னிப்பை அவன் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்றால் அந்த ஆயுதம் என்னை நோக்கி வரக்கூடும். எதற்கும் தயாராக இருந்தது மனம்.

மகிழுந்தை அவன் வீட்டின் அருகே நிறுத்துகிறேன். கால்களில் இலேசான நடுக்கம். மனத்தைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு இறங்குகிறேன். எதிரியை அவன் இடத்திலேயே சந்தித்து அவன் கேட்காமலே அவனை மன்னிப்பது எத்தனை ஆபத்தான செயல்? கால்கள் அடியெடுத்து வைக்கத் தயங்கவில்லை. முன் வாசல் கதவைத் தள்ளுகிறேன். அவன் என் வருகையை அறிந்துவிட்டான். எதிரியின் சாமர்த்தியம் அது.

அவனும் வீட்டு வாசல் கதவைத் திறக்கிறான். மேலும் முன்னேறும்போது மனம் அளவில்லாமல் நடுங்கியது. அவன் முகத்தை நேருக்கு நேர் சந்திக்கிறேன். அவன் உதட்டில் புன்னகை இல்லை. அவனும் கீழிறங்கி வருகிறான். கையில் ஆயுதம் இருந்தது. முதலில் நானே சிரிக்கிறேன். பதிலுக்கு அவனும் எதிர்பாராதவிதமாக ஓரப்புன்னகை செய்கிறான். நான் மன்னிக்கப் போகிறேன் என அவனால் யூகிக்க முடிகிறது.

கையில் இருந்த விளையாட்டுத் துப்பாக்கியைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு ஓடி வந்து என் மீது தாவினான் என் எதிரியான அக்கா பையன் சிவனேசு.

“மாமா! உனக்கு என் மேல கோபம் இல்லயே? இனிமேல நீ கூப்டா வரமாட்டேனு சொல்ல மாட்டேன், சரியா?”

• கே.பாலமுருகன்

20 – 23 அக்டோபர் 2016ஆம் நாட்களில் ஏய்ம்ஸ்ட் கெடா அறிவியல் பல்கலைக்கழகத்தில் கல்வி அமைச்சு ஏற்பாட்டில் மலேசிய வடமாநிலத் தமிழாசிரியர்களுக்கான பன்னாட்டுத் தமிழாசிரியர் மாநாடு சிறப்பாக நடந்தேறியது. இது என்னுடைய ஐந்தாவது மாநாட்டு அனுபவம் ஆகும். ஏற்கனவே இரண்டுமுறை கட்டுரை வாசித்துள்ளேன். இது மூன்றாவது முறையாகக் கட்டுரையைப் படைத்துள்ளேன். கெடா மாநில மொழித்துறை துணை இயக்குனர் திரு.பெ.தமிழ்செல்வன் அவர்களால் தகவல் வழங்கப்பட்டு ஏழு பேரின் கட்டுரைகள் மாநாட்டுக் குழுவால் ஏற்கப்பட்டது குறிப்பிடத்தக்கது.

மலேசியாவில் தமிழ்க்கல்வி தொடங்கப்பட்டு 200 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்த நிலையில் இந்த மாநாடு தமிழ்க்கல்வியுடன் நேரடித் தொடர்பில் இருக்கும் தமிழ்ப்பள்ளி, இடைநிலைப்பள்ளி, தேசியப் பள்ளியில் தமிழ்ப் போதிக்கும் ஆசிரியர்களின் திறனை வளர்ப்பதற்காகக் கல்வி அமைச்சால் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டுள்ளது. 1816ஆம் ஆண்டு பினாங்கு ‘ஃப்ரி’ பள்ளியில் தொடங்கப்பட்டு இன்றுவரை பற்பல மாற்றங்களை உள்வாங்கிக் கொண்டு மலேசியத் தமிழ்க்கல்வி முன்னெடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதனை நினைவுக்கூர்ந்து கொண்டாடும் வகையில் மலேசியாவில் பலவகையான நிகழ்ச்சிகள், கருத்தரங்குகள், சந்திப்புகள் நடந்த வண்ணமே இருந்தன. அதன் நிறைவாக இந்த மாநாடு நடத்தப்பட்டுள்ளது.

இந்த மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு கட்டுரை படைத்ததோடு மட்டுமல்லாமல் மற்ற அமர்வுகளிலும் கலந்து கொண்ட அனுபவத்தைக் கொண்டு இக்கட்டுரையை எழுதியுள்ளேன். அதனைச் சில பகுதிகளாகப் பிரித்துக் கருத்துரைத்தால் இந்த மாநாட்டில் கலந்து கொள்ளாத பொதுமக்களுக்குப் பயனாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்.

1. மாநாட்டு அதிகாரப்பூர்வ இணையத்தளம்

இந்த மாநாட்டுக்கென சிறப்பு இணையத்தளம் ஒன்றினை மாநாட்டில் ஆசிரியர் சற்குணன் அவர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. இதுவே இந்த மாநாட்டின் தரத்தை மேம்படுத்திக் காட்டுகிறது. கீழ்க்கண்ட அந்த இணையத்தளத்தில் மாநாட்டில் படைக்கப்பட்ட அனைத்துக் கட்டுரைகளையும் பொதுமக்கள் வாசிக்கலாம்.

http://tamilkalvi.my/

2. மாநாட்டுக் கட்டுரைகளின் தரம்

இந்த மாநாட்டின் கருப்பொருள் 21 ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழ்க்கல்வி என்பதால் மாநாட்டில் படைக்கப்பட்ட அனைத்து கட்டுரைகளையுமே மாநாட்டு ஏற்பாட்டுக் குழு மிகவும் கவனத்துடன் தேர்ந்தெடுத்துள்ளனர். பலரின் கட்டுரைகள் நிராகரிக்கப்பட்டதே மாநாட்டின் தீவிரமான போக்கைக் காட்டுகிறது. முன்பு நடத்தப்பட்டு சில மாநாடுகளில் எந்தத் தலைப்பில் கட்டுரை அனுப்பினாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு அனுமதி வழங்கப்பட்டதை அறிய முடிகிறது. அது மாநாட்டில் பங்கேற்க அதிகப் பேருக்கு வாய்ப்பு வழங்கியதாகப் பெருமை கொள்ள முடியுமே தவிர மாநாட்டின் கருப்பொருளை உயிர்ப்பிக்க இயலாது. அவ்வகையில், கட்டுரை தேர்வுகளில் மிகவும் கறாராக இருந்து கருப்பொருளுக்கு உகந்த கட்டுரைகளை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்த கலைத்திட்ட மேம்பாட்டுப் பிரிவு தமிழ்ப்பிரிவு இயக்குனர் திரு.நா.இராமநாதன் அவர்களுக்கு வாழ்த்துகள்.

3. மாநாட்டு நிகழ்ச்சிகள் ஒருங்கிணைப்பு

குறித்த நேரத்தில் அனைத்து அமர்வுகளும் ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட விதத்தைப் பாராட்டியே ஆக வேண்டும். எந்த அமர்வுகளிலும் நேரம் வீணாகவில்லை. அமர்வுகளுக்கு நெறியாளர்களாக அமர்த்தப்பட்டவர்கள் அனைவரும் நேர்த்தியாகவும் வழங்கப்பட்ட நேரத்திற்குள்ளாகவும் அமர்வுகளை வழிநடத்தினர். அதே போல மாநாட்டுத் திறப்புவிழாவும் நிறைவு விழாவும் காலம் தாமதமின்றி மிக ஒழுங்குடன் நடத்தப்பட்டது கூடுதல் மகிழ்ச்சியாகும். மாநாட்டிற்கு வருகையளித்த கல்வி அமைச்சர், துணை அமைச்சர் டத்தோ ப.கமலநாதன் ஆகியோர் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குள் மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு சிறப்பான உரையாற்றியதும் மாநாட்டின் நேர்த்தியின் சிறப்பைக் காட்டுகிறது. இது கலந்து கொண்ட பேராளர்களுக்குப் பெரும் திருப்தியை அளித்தது. அவ்வகையில் மாநாட்டின் தலைவர் திரு.வே.இளஞ்செழியன் அவர்களுக்கும் அவர்தம் செயல்குழு உறுப்பினர்களுக்கும் மாநாட்டுப் பேராளர்கள் சார்பில் நன்றியையும் பாராட்டையும் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

4. மாநாட்டு மலர், நற்சான்றிதழ் & நிகழ்ச்சி மலர்

இதுவரை மற்ற மாநாடுகளில் பார்க்காத சிறப்பு மாநாட்டு மலரும், மாநாட்டுக் கட்டுரை படைப்பாளர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட நற்சான்றிதழும் தரமானதாக அமைந்திருந்தன. மிகவும் கவனத்துடன் வடிவமைக்கப்பட்டு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அனைத்துக் கட்டுரைகளும் அச்சேற்றப்பட்டிருந்தன. மாநாட்டு நிகழ்ச்சி மலர் ஏய்ம்ஸ்ட் வரைப்படம், தமிழ்க்கல்வியின் வரலாற்றுக் கட்டுரை என நிறைவான ஒரு தயாரிப்பாகும். அச்சு வேலைக்குப் பொறுப்பாக இருந்த மலேசியப் பாடநூல் தமிழ்ப்பிரிவு தலைவர் திரு.தமிழ்செல்வன் பெருமாள் அவர்களுக்குப் பாராட்டுகள். வடிவமைப்பும் கவரும் வண்ணம் இருந்தது கூடுதல் பலம்.

5. கட்டுரைப் படைப்பாளர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட நேரம்

பற்பல சிரமங்களுக்குக்கிடையே உழைப்பை முதலீடாக வைத்துக் கட்டுரை தயாரித்த படைப்பாளர்களுக்கு இந்த மாநாட்டில் 30 நிமிடங்கள் வழங்கப்பட்டிருந்தன. கேள்வி பதில் அங்கமும் சிறப்பான விளைப்பயனை அளித்தது. அனைத்துப் படைப்பாளர்களும் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் நிறைவாகக் கட்டுரையைப் படைத்தது சிறப்பானதாகும்.

6. மாநாட்டில் கட்டுரைப் படைத்தவர்கள் பெரும்பகுதியினர் இளைஞர்களே

பலவகையில் நிறைவான ஒரு மாநாடாக அமைந்திருந்த பன்னாட்டுத் தமிழாசிரியர் மாநாடு மேலும் ஒரு புதிய திருப்புமுனையாக அதிகமான இளைஞர்கள் கட்டுரையாளர்களாகப் பங்கெடுக்கும் ஒரு வழியை வகுத்திருக்கிறது. தமிழ்க்கல்வியை நிலைநிறுத்த இளைஞர்களின் பங்களிப்பை இந்த மாநாடு ஒரு முகாந்திரமாக அமைத்துவிட்டிருப்பதாக  பலரும்  குறிப்பிட்டுப் பேசினார்கள்.

தமிழ்க்கல்வி இனி வரும் 21ஆம் நூற்றாண்டின் சவால்களைச் சமாளித்து மேலும் பல்லாண்டுகள் மலேசியாவில் தடம் பதிக்கும் வகையில் ஒரு பெருந்திறப்பையும் ஆர்வத்தையும் சிந்தனையையும் இந்தப் பன்னாட்டுத் தமிழாசிரியர் மாநாடு ஏற்படுத்தி வெற்றிக் கண்டுள்ளது. மேலும், இந்த மாநாட்டிற்குப் பொறுப்பு வகித்தவர்களான தேர்வு வாரியத்தின் தமிழ்ப்பிரிவு தலைவர் திரு.சந்திரகுரு வெற்றியப்பன், முனைவர் மோகனதாஸ் இராமசாமி, கலைத்திட்ட மேம்பாட்டுத் தமிழ்ப்பிரிவின் தலைவர் திரு.நா.இராமநாதன், பாடநூல் தமிழ்ப்பிரிவு தலைவர் திரு.பெ.தமிழ்செல்வன், திருமதி சந்திரகலா ஐயப்பன், முனைவர் சாமிக்கண்ணு ஜெபமணி மேலும் பலர் தலைமைத்துவமிக்க கல்வியாளர்கள் என்பதானாலே இந்த மாநாட்டைச் சிறப்பாக அமைத்து வழிநடத்தியுள்ளார்கள். அனைவருக்கும் என் மனமார்ந்த வாழ்த்துகளும் பாராட்டுகளும். இனி வரும் அடுத்த தலைமுறைக்குத் தமிழ்க்கல்வியைப் புதிய பொழிவுடன் கொண்டு போய் சேர்ப்பதில் அனைவருக்கும் பங்குண்டு என்பதையே இந்த மாநாடு உணர்த்தியது.

தமிழ்மொழித் திறமிகு ஆசிரியர்

கே.பாலமுருகன்

தவத்திரு சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி அவர்கள் கூலிமில் தியான ஆசிரமத்தைத் தொடங்கி கடந்த 40 ஆண்டுகளாகப் பல்வேறு சமய, சமுதாய, கலை, இலக்கிய, ஆன்மீகப் பணிகளில் ஈடுபட்டு வருகின்றார். தான் சார்ந்த சமூகத்தை ஆன்மீகத்தின் வழி உய்வுறச் செய்ய அவர் ஆற்றிவரும் பணிகள் இவ்வட்டாரம் மட்டுமன்றி மலேசிய முழுவதும் அறிந்த ஒன்று. எதிர்வரும் 15.10.2016ஆம் நாளில் தோழி பதிப்பகம் சார்பில் அவருடைய ‘தனியன்’ வேதாந்த தொகுப்புரை நூல் சு.யுவராஜன் அவர்களால் தொகுக்கப்பட்டு வெளியீடு காணவுள்ளது.

‘வாழ்க்கை என்பது இனிமையான வாய்ப்பல்ல; அதுவொரு பொறுப்பு’ – சுவாமி பிரம்மாநந்த சரஸ்வதி

கே.பாலமுருகன்: உங்களின் கட்டுரை நூலிற்கு ஏன் ‘தனியன்’ என்கிற தலைப்பைத் தேர்ந்தெடுத்தீர்கள்? நீங்கள் நூலின் ஊடாகச் சொல்ல வரும் தனியன் என்பவன் யார்?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: மனிதன் என்பவன் இயற்கையிலேயே தனிமையானவன்தான். ரஜினிஸ் இதனையே ‘மனிதன் என்பவன் கூட்டம் கிடையாது; கூட்டமாக்கப்பட்டுள்ளான் என அழுத்தமாகச் சொல்கிறார். மனிதன் கூட்டமாக்கப்படுவதாலேயே அவன் தனித்தன்மைகளை இழக்க நேரிடுகிறது. ஆகையால், பற்பல மனபோராட்டங்களுக்கும் மன நெருக்கடிகளுக்கும் ஆளாகிறான். அவன் ஒரு கூட்டம் என நம்பியிருப்பதனாலேயே தொடர்ச்சியாக வாழ்நாள் முழுவதும் அலைக்கழிக்கப்பட்டு துன்பங்களுக்குள்ளாகின்றான். மனிதன் கூட்டத்திற்குள் இருப்பதில் தவறில்லை; ஆனால், தான் இயல்பாகவே ஒரு தனியன் என்கிற உண்மையை உணர்ந்தான் என்றால் அக்கூட்டத்தால் அவன் பாதிக்கப்படமாட்டான். பொதுவாகவே மனிதன் தன்னுடைய துயரங்களுக்கும் அழுத்தங்களுக்கும் யாரோ ஒருவர்தான் காரணம் என சமூகத்தை நோக்கிக் கைக்காட்டுகிறான். உண்மையில் யார் ஒருவன் தன்னுடைய துயரங்களுக்குப் பிறர் காரணமில்லை என்பதை உணர்கிறானோ அப்பொழுதே அவன் ஆன்மீகத்தின் வாசலை அடைந்துவிட்டான் என்று அர்த்தமாகின்றது. அத்தகையதொரு மனநிலைக்கு ஒரு தனிமனிதனைக் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்பதே ஆன்மீகத்தின் தலையாய செயல்பாடாகும்.

கே.பாலமுருகன்: அப்படி உணரும்போதே அவன் தனியனாகின்றான் அல்லவா?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: ஆமாம். அப்படிப்பட்ட ஒரு தனியன் தான் ஆன்மீக வாழ்க்கையை வாழத் துவங்குகிறான் என அர்த்தம். அந்தத் தனியனைத்தான் நான் இந்த நூலில் குறிப்பிடுகிறேன். தான் எதிர்கொள்ளும் துன்பங்களுக்குத் தானும் காரணமில்லை; இதுவொரு நிகழ்வு என வேதாந்தம் தனியனை அடுத்த புரிதலுக்குள் கடத்திச் செல்கிறது. எப்பொழுதும் வேதாந்தம் ஒரு தனிமனிதனுக்கு இருப்புத்தன்மையைக் கொடுக்காது. பிறக்கும்போது இந்த நான் யார்? வாழ்க்கையின் அடுத்தடுத்த நிலைகளில் கணவன், மனைவி, மகன், மகள், என பலவகையான பிம்பங்கள் இந்த ‘நானின்’ மீது ஏற்றி வைக்கப்படுகின்றன. அதனையே நாம் ‘நான்’ என நினைக்கிறோம். உண்னையில் நான் என்பது ஒரு நிகழ்வு மட்டுமே. அதற்கு எந்த இருப்பும் இல்லை. இதையே சாஸ்த்திரத்தில் மாயை என்கிறோம். நான் பிறக்கும்போதே அப்பாவாகப் பிறக்க வில்லையே; அல்லது கணவனாகப் பிறக்கவில்லையே. ஆனால், அப்படி ஏற்றி வைக்கப்படும் பாத்திரங்களையே நாம் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு அதனால் ஏற்படும் தாக்கங்களுக்குப் பலியாகின்றோம்; அவதிக்குள்ளாகின்றோம். மேலும், முழுமையாக அப்பாத்திரங்களாகவே மாறி நம் தனிமனித சக்திகளை அதில் விரையாமாக்கிவிடுகிறோம். அப்படியென்றால் தனியன் என்பதன் நிதர்னம்தான் என்ன? வந்துபோகும் உறவுகள், பாத்திரங்கள் ஆகியவை எத்தனை முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவையாக இருந்தாலும் அவையாவும் ஒரு கணங்கள் மட்டுமே; அதன் பிறகு ஒவ்வொருவனும் தனியனும் தான் என்கிற உண்மையை நோக்கிப் பயணப்படுவதே நான் சொல்லும் அந்தத் தனியனின் ஆன்மீக செயல்பாடாகும்.

கே.பாலமுருகன்: உறவுகள் என்பது தனியனுக்கு ஒரு சந்தர்ப்பங்கள் என எடுத்துக் கொள்ளலாமா?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: நம் மீது ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கும் பாத்திரங்களின் உரசல்களே உறவுகளை உண்டாக்குகின்றன. சமரசங்கள், நிபந்தனைகளுடனே ஒவ்வொரு உறவும் வாழ்க்கையைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. இவ்வாழ்க்கை என்பது உறவுகளினுடனான ஒப்பந்தங்களே. நான் அன்பாக இருந்தால், நீயும் அன்பாக இருக்க வேண்டும். எனக்கு என் கோபத்தைக் காட்ட இடமளிக்க வேண்டும், அதே போல உனக்கு அந்த வாய்ப்பு வழங்கப்படும் என்கிற பற்பல ஒப்பந்தங்களைக் கட்டமைத்தே உறவுகள் குடும்பம் என்கிற நிறுவனத்தை அமைக்கின்றன. அதற்குள் ஒரு தனியன் சிக்கிக் கொண்டு வாழ்நாள் முழுவதும் அப்பாத்திரமாகவே மாறி தன்னுடைய தனித்தன்மையை, நான் என்கிற தன்னுணர்வை அடைய முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறான். மனிதன் இயல்பாகவே வரையறைகளால் கட்டுண்டவன் என்பதனாலேயே பல சமரசங்களுக்கு உடன்படுகிறான். அங்கிருந்து ஒருவனுக்கு விடுதலை உணர்ச்சியைக் கற்பிப்பதுதான் வேதாதந்தத்தின் திறப்பாகும்.

கே.பாலமுருகன்: .தங்களின் கடந்தகால கட்டுரைகளில் ஓர் ஆசிரியர்த்தன்மை இருக்கும். உங்களுக்கும் வாசகனுக்குமான ஓர் இடைவேளியை ஏற்படுத்தியிருக்கும். ஆனால், இந்தத் தனியன் நூலில் நட்புணர்வுடன் இலகுவாகப் பேசும் ஒரு மொழிநடையை என்னால் உணர முடிகிறது. இது ஒருவகையில் அகங்காரமற்ற, இடைவேளியை உடைத்துவிட்டு நெகிழ்ந்து இசைந்து மனத்திற்குள் உட்காரும் மொழிநடை. இதை எப்படிச் சாத்தியப்படுத்தினீர்கள்?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: கடந்த பத்தாண்டுகளில் நான் நவீன இலக்கியத்தின் மிகத் தீவரமான வாசகனானேன். ஜெயகாந்தனை வாசிக்கத் துவங்கியபோதே அவருடைய ஞானத் தெறிப்பை என்னால் உள்வாங்கிக் கொள்ள முடிந்தது. அவர் ஒரு சீர்த்திருத்தவாதி, கருத்தியல்வாதி என்கிற பாத்திரங்களை ஏற்றி இருந்தனாலேயே அவருக்குள் இருந்த ஞானத்தை யாராலும் கண்டுகொள்ள இயலவில்லை. அவரிடமிருந்து அசோக்மித்ரன், ஜெயமோகன், சுந்தர ராமசாமி என என்னுடைய தேடல் விரிந்ததன் விளைவே இப்போது எனக்கு வாய்த்திருக்கும் மொழிநடை என நினைக்கிறேன். இலக்கியம் தனக்குள் தத்துவம், வரலாறு, ஆன்மீகம், உளவியல் என அனைத்தையுமே உள்ளடக்கி வெளிப்படுத்தும் மிகச் சிறந்த கலையாகும்.

கே.பாலமுருகன்: இலக்கியத்திற்கும் ஆன்மீகத்திற்குமான வேறுபாடு என்ன?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: இலக்கியம், ஆன்மீகம் ஆகிய இரண்டுமே ஓர் அறிவுச்செயல்பாடுதான். இலக்கியம் அதனை உணர்ச்சிக்கரமாகப் பேசுகிறது. அதையே ஆன்மீகம் அறிவுப்பூர்மமாகப் பேசுகிறது. இலக்கியம் என்பது உரையாடல்; ஆன்மீகம் என்பது அறிவாடல். ஆனால், இரண்டுமே இணைகிற புள்ளி அறிவுதான். இதனைக் கருத்தில் கொண்டு என் தனியன் நூல் அதன் வாசகர்களுடன் உரையாடும்.

கே.பாலமுருகன்: ஆன்மீகத்தின் இலக்கு எது?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: ஆன்மீகம் ஒரு தனியனிக்கு வாழ்க்கை என்பது வாய்ப்பல்ல; அதுவொரு பொருப்பு என்பதை உணர்த்தவல்லதே. ஆன்மீகம் தனிமனிதனை ஒழுக்க ரீதியில் மதிப்பிடாது. அப்படிச் செய்ய நேர்ந்தால் நான் உயர்ந்தவன் நீ தாழ்ந்தவன் என்கிற பிரிவினையை உருவாக்கிவிடும். ஆன்மீகம் அப்படிச் செய்யாது. எல்லா மனிதர்களுக்கும் அவரவர் வாழ்க்கை சூழலில் இதனையெல்லாம் கடந்து வர வேண்டும் என்கிற பொறுப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளது. அதனை அத்தனியனே கடந்து வருவான். அதைக் குற்றம் சொல்லவோ; தாழ்த்திப் பேசவோ மதங்கள் வேண்டுமென்றால் அத்தகையதொரு கீழான மனநிலையைக் கொடுக்கும். ஆனால், ஆன்மீகம் அதனை அவனே கடந்து செல்லக்கூடிய விடுதலை உணர்ச்சியை அளிக்கும்.

கே.பாலமுருகன்: வேதாந்தம் என்பது வெற்று சமாதானம் என பலரால் சொல்லப்படுவதை இந்தத் தனியன் நூல் எப்படி மறுக்கும்?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: வேதாந்தம் என்பது முழுக்க நம்மைப் பற்றி பேசுவதாகும். ஒரு தனிமனிதனைப் பற்றி தத்துவ நோக்குடன் முன்வைக்கப்படும் ஒன்று எப்படி வெற்று சமாதானமாகிவிடும்? மதங்களும் சடங்கு சம்பிராதயங்களும் கடவுளைச் சுற்றி வட்டமிடுகின்றன; ஆனால், வேதாந்தம் தன்னைச் சுற்றி வட்டமிடுகின்றது.

கே.பாலமுருகன்: இன்றைய நவீனக் காலக்கட்டத்தில் வேதாந்தம் எந்த அளவில் இளைஞர்களுக்கு முக்கியம் வாய்ந்ததாக இருக்கிறது?

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: இன்றைய நவீன சூழலில் வாழும் இளைஞர்களுக்கு வேதாந்தம் தான் அவசியமாகிறது. அதுதான் மீண்டும் மீண்டும் தன்னைப் பற்றி சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. சுயமரியாதையை மீட்டுக் கொடுக்கிறது. இன்றைய இளைஞர்கள் சமூதாயக் கடப்பாடுகளுக்கு முன் அடிமைப்பட்டுக் கிடக்கிறார்கள். சுய லாபங்களுக்காகவும் எலும்புத்துண்டுகளுக்காகவும் அடிமைப்பட்டுக் கிடக்கும் பல தனியன்களை மீட்டெடுக்கும் ஒரு வல்லமை வேதாந்தத்திற்கே உள்ளது.

கே: இப்போது உங்கள் ஆசிரமப் பணிகள் வேறு ஒரு பரிணாமத்தை எட்டியிருப்பதாகத் தெரிகிறதே.

சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி: 1991 வாக்கில் நாடு திரும்பியவுடன், தியான ஆசிரமத்தை நிறுவி, அங்கே ஆத்ம அறிவு எவ்வாறு முறையாகப் போதிக்கப்படுகின்றதோ, அவ்வாறு இங்கேயும் பாரம்பரிய முறைையில் அந்த ஆத்ம அறிவைக் கற்கவும் கற்பிக்கவும் முனைந்து வருகின்றோம்.
இங்கே, வேத உபநிஷத், பகவத் கீதை வகுப்புக்களோடு, நுண்கலைகளான நாட்டியம், இசை, சங்கீதம்,வாய்ப்பாடு ஆகிய வகுப்புகளும் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. கூலிம் வட்டாரத்தில் இருக்கின்ற தமிப்பள்ளிகள் மற்றும் இடைநிலைப் பள்ளிகளில் ஆன்மீக அறிவை மாணவர்கள் மத்தியில் போதித்து வருகின்றோம். நமது ஆசிரமத்தில் மாணவர்களுக்கான கூடுதல் நடவடிக்கைகள் நடத்தி வருகின்றோம்.

எதிர்வரும் சனிக்கிழமை 15.10.2016ஆம் நாளில், மதியம் 12.00 மணிக்குக் கூலிம் தியான ஆசிரமத்தின் ஸ்தாபகர் சுவாமி பிரம்மானந்தா சரஸ்வதி அவர்களின் தனியன் என்கிற வேதாந்த உரைகள் தோழி பதிப்பகத்தால் நூலாகத் தொகுக்கப்பட்டு சுங்கை கோப் ‘பிரம்ம வித்யாரண்யம்’ புதிய ஆசிரமத்தில் வெளியிடப்படவுள்ளது. இலக்கிய ஆர்வளர்கள், சமய நண்பர்கள் அனைவரையும் வரவேற்கின்றோம்.

நேர்காணல்: கே.பாலமுருகன்,
கேமரா: சு.தினகரன்

08.11.2001 – ஆம் நாளில் தினமணியில் அசோகமித்திரன் எழுதிய ‘பொருந்தாத அளவுக்கோல்கள்’ எனும் கட்டுரையைப் படித்த சுந்தர ராமசாமி அதே தினமணி பத்திரிகையில் மிகவும் வெளிப்படையாக அசோகமித்ரனின் அக்கட்டுரையை மறுக்கிறார். ஆனால், அவர் அத்தகைய சூழலை அணுகும் விதத்தை நாம் கவனிக்க வேண்டும்.

“தினமணியில் அசோகமித்ரன் எழுதிய ‘பொருந்தாத அளவுக்கோல்கள்’ எனும் கட்டுரையைப் படித்தேன். அவர் முன்வைத்துள்ள எந்தக் கருத்தையும் என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. மாறுப்பட்ட என் கருத்துகளை இங்கே முன் வைக்கிறேன்” என தன் கட்டுரையைத் துவங்குகிறார். இருவரும் தமிழின் மிக முக்கியமான படைப்பாளிகள். ஒருவர் படைப்பை இன்னொருவர் மறுக்கும் உரிமையும் மறுக்கப்பட்டதன் காரணங்களை முன்வைக்கும் பொறுப்பையும் பொதுவெளியைக் கலங்கடிக்காமல் கையாண்டுள்ளார்கள். இத்தனை காலம் இலக்கியம் வாசிக்கும், படைக்கும் நாம் நமது முன்னோடிகளிடமிருந்து பெற்றுக்கொள்ள வேண்டிய அனுபவம் இதுவாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என நினைக்கிறேன். இருவரும் நினைத்திருந்தால் ஆளுக்கொரு பக்கம் நின்று இதனைத் தமிழ் வெளியில் நீண்டதொரு சர்ச்சையாக்கி அதற்குள் பலரை இழுத்துப் போட்டு, அவர் பக்கம் நால்வரை நிற்க வைத்து மோதவிட்டு, இவர் பக்கம் ஐந்துபேர் நின்று வக்காளத்து வாங்கி அக்காலக்கட்டத்தின் இலக்கிய நகர்ச்சியையே வீணடித்திருக்க முடியும்.

ஜெயமோகன் வம்புகள் நிறைந்த சூழலில் வாசிப்புக் குறைந்துவிடும் என ஒருமுறை சொல்லியிருக்கிறார். வம்புகளை விட்டு நாம் படைப்பை நோக்கி விவாதிக்கும் ஆரோக்கியமான விமர்சன முயற்சிகளுக்குள் வர வேண்டும். ஒரு படைப்பை நோக்கிய உரையாடலும் உரையாடலில் முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளும் கறாராக இருக்க வேண்டும். அதன் அவசியத்தை நாம் மறுக்க இயலாது. ஆனால், விமர்சனத்தின் வேர் சிறந்த படைப்பை அடையாளம் காட்டுவதாக அமைந்திருக்க வேண்டும்; ஒரு படைப்பிலுள்ள கலைக்குறைப்பாடுகளை நோக்கி வாசக சூழலை இழுத்துச் செல்வதாக இருக்க வேண்டும். ஒரு படைப்பைத் திறந்து காட்ட வேண்டும். அதனுள் இருக்கும் தேக்கத்தைச் சுட்டிக் காட்டி இலக்கியத்தின் தீவிரத்தை உணர்த்துவதாக இருக்க வேண்டும்.

விமர்சனம் என்றால் என்ன? மலேசிய சிங்கை இலக்கிய அகராதியைப் புரட்டினால் விமர்சனம் என்பதற்குப் பாராட்டு, துதிப்பாடுதல், ஒத்திசைத்தல் என்று எழுதப்பட்டிருக்கக்கூடும். தீவிர நவீன இலக்கிய அகராதியைப் புரட்டினால் விமர்சனம் என்பதற்குத் தனிமனித தாக்குதல், முகத்திரையைக் கிழித்தல், பழிவாங்குதல், அடியோடு விரட்டியடித்தல் என்று பொருள் இருக்கலாம். நாம் கடந்து வந்த இலக்கியப் பரப்பை மீள்பார்வை செய்தால் இத்தனை காலம் நாம் விமர்சனக் கலையைக் கையாண்ட விதம் தெரிய வரும். இன்னொரு பக்கம் யாராவது நம் படைப்பை விமர்சித்தால் அதில் சூழ்ச்சி இருப்பதாகக் கருதுவதும் ஒரு வகையான சிக்கலே. எதிரி நம்மை விமர்சிப்பான்; நம் படைப்பை உதாசினப்படுத்திவிடுவான். விமர்சகன் என்பவன் நம்மை நீக்கிவிட்டு நம் படைப்பை விமர்சிப்பான்.

2008ஆம் ஆண்டில் பா.அ.சிவம் வல்லின நேர்காணலில் குறிப்பிட்ட ஒரு வார்த்தை இன்னமும் எனக்குள் இப்பொழுது கேட்டதைப் போன்றே ஒலிக்கிறது. “மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர்கள் எந்த எதிர்வினைக்கும் தயார் இல்லை”. அந்த எதிர்வினை, படைப்பை நோக்கியதாக இருந்தால் ஏன் அதற்கு அத்தகைய எதிர்ப்பைக் காட்டித் தடுக்க வேண்டும்? விமர்சனம் எத்தனை காத்திரமாக இருந்தாலும் அது படைப்பை நோக்கி அக்கறையுடனும் தேர்ந்த தேடலுடனும் இருந்தால் அதனை ஆரோக்கியமானதாகக் கருதி வழிவிட்டால் மட்டுமே இந்த நாட்டில் இலக்கியம் தேங்கிய நிலையிலிருந்து அடுத்த நிலைக்கு வளரும்.

விமர்சனம், இரசனை விமர்சனமாக இருந்தாலும் திறனாய்வாக இருந்தாலும் அதன் நிலைப்பாடு என்னவாக இருக்கும், அல்லது படைப்புச் சூழலுக்கு அதனால் என்ன நன்மை என்றெல்லாம் நாம் பேசலாம். ஆனால், இரண்டை மட்டும் மிக முக்கியமாகத் தவிர்க்க வேண்டும். ஒன்று, விமர்சனம் என்பதைப் பாராட்டு என நம்பியிருத்தல்; அடுத்து, கலைக்குக் கறாரான விமர்சனங்கள் இருக்கக்கூடாது என நம்புதல். அடுத்து, விமர்சிக்கும்போது படைப்பை விட்டு படைப்பாளியின் மீது பாய்தல்; அல்லது அவருடைய இயலாமைகளைக் கிண்டலடித்தல். ஓர் இலக்கியப் பரப்பில் இவை இரண்டையும் நாம் முற்றாக மறுத்தல் வேண்டும். அதனை மறுத்தப் பிறகே விமர்சனம் குறித்த உரையாடலுக்கு நம்மை நாம் தயார் செய்து கொள்ள முடியும்.

படைப்பிற்கும் விமர்சனத்திற்குமான தொடர்பு

‘பாரதியைப் புறக்கணித்த புலவர்கள் இருந்த இடம் இன்று தெரியவில்லை; ஆனால், பாரதி இன்றும் நின்று கொண்டிருக்கிறார்’

                                                                                – சுந்தர ராமசாமி

சிறந்த படைப்பின் இயல்பு காலத்தைத் தாண்டி நிற்பதாகும். அப்படைப்பின் மீது குறிப்பிட்ட ஒரு காலக்கட்டத்தில் முன்வைக்கப்படும் விமர்சனங்கள், ஆய்வுகள், எதிரிவினைகள் அனைத்துமே அப்படைப்பு உருவாக்கிய அசைவுகளின் வெளிப்பாடுகள். அப்படைப்பு ஓர் உரையாடலைத் துவக்கி வைத்திருக்கலாம்; ஒரு வசவுக்கான சூழலை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்; எரிச்சலை உருவாக்கியிருக்கலாம்; கோபத்தைக் கிளறியிருக்கலாம்; அசூசையை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம். படைப்பு ஒரு தருணத்தை உருவாக்குகிறது. அதில் பங்கெடுப்பவர்கள் விமர்சனம் செய்கிறார்கள்; அப்படைப்பை மறுக்கிறார்கள்; அப்படைப்பின் மீது வசையை எறிகிறார்கள்; அப்படைப்பைத் திறனாய்வு செய்கிறார்கள். இப்படி ஒரு படைப்பு சார்ந்து சமூகம் வெவ்வேறு வகையில் பங்கெடுத்துக் கொள்கிறது. ஆனால், படைப்பின் இயல்பு என்ன? அத்தருணங்களைத் தாண்டி தன்னை நிரூபித்துக் கொள்கிறதா அல்லது காலத்தால் மறக்கப்படுகிறதா? சிறந்த படைப்பின் இயல்பு கறாரான விமர்சன சூழல்களைக் கடந்து வருவதாகும். காலத்திற்கேற்ப தன் இலக்கியத் தேடல்களைப் புதுப்பித்துக் கொண்டு, வாழ்க்கை குறித்த விசாரணைகளை ஆழப்படுத்திக் கொண்டே வரும் படைப்பாளியின் கூர்மை அவன் படைப்பில் நிச்சயம் வெளிப்படும். ஒரு படைப்பே அப்படைப்பாளனின் இலக்கியத் தேடலுக்குச் சாட்சியாக வந்து நிற்கும். அதனைக் காலம் கண்டறியும்.

புதுமைப்பித்தன் பலரால் மறுக்கப்பட்டார்; புறக்கணிக்கப்பட்டார். ஆனால் அவருடைய படைப்புகள் காலத்தால் மறக்கப்படவில்லை; சுந்தர ராமசாமி அவர் இயங்கிய காலத்தில் விமர்சிக்கப்பட்டார், மறுக்கப்பட்டார். ஆனால், அதன் நிலைத்தன்மையைக் காலமே முடிவு செய்தது. அடுத்து வரக்கூடிய தலைமுறை அப்படைப்பை மறுகண்டுபிடிப்பு செய்யும். அப்படிச் செய்தால் அப்படைப்பு காலத்தையும் அக்காலத்தில் வைக்கப்பட்ட விமர்சனம், வசைகள், ஆய்வு என எல்லாவற்றையும் தாண்டி நிற்கிறது. ஒருவேளை, அடுத்து வரும் தலைமுறையும் ஒரு படைப்பை நிராகரிக்க நேர்ந்தாலோ அல்லது அதைப் பற்றிய சிறிய கவனமும்கூட காட்டவில்லையென்றாலும் அப்படைப்பின் நிலை அவ்வளவுத்தான். அவை நிரந்தரமான நிராகரிப்புக்கான அத்தனை தகுதியும் கொண்டிருப்பவை. மறுவாசிப்பிலும் தோல்வியுற்று காலத்தால் மறக்கப்படுகிறது. இப்படிப் பல படைப்புகளை உதறித் தள்ளிவிட்டு இங்கு வந்து சேர்ந்திருக்கிறோம்.

ஏன் விமர்சனம் எழுதப்படுகிறது?

விமர்சனம் என்பது ஒரு படைப்பு வாசகனுக்குள் உருவாக்கிய பாதிப்பின் விளைவு. வாசகன்/நுகர்வாளன் உணர்ந்த அவ்விளைவை எழுதிப் பார்க்கிறான்; எழுதி சொல்கிறான். அதுவே விமர்சனம் என்பது ஆரம்பக்கால நிலைப்பாடு. ஆனால், விமர்சனத்திற்கு ஒரு சமூக அக்கறை இருப்பதாகவும் அதன் பின்னர் உருவான தமிழ் இலக்கிய சூழல் கவனத்துடன் முன்வைக்கிறது. புதுமைப்பித்தனின் படைப்புலகம் ஆய்வு நூலில் புதுமைப்பித்தன் வாழ்ந்த காலத்தில் அவருடன் ஒத்துப்போன அவர் படைப்புகளை முக்கியமானதாகக் கருதியவர்கள்தான் அவருடைய படைப்புகளை விமர்சித்து எழுதியுள்ளார்கள். ஒரு படைப்பின் மீதான விமர்சனத்தை அவர்களுக்கு உவப்பில்லாதமுறையில் முன்வைத்த எவரையும் படைப்புலக ஆய்வில் சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டதில்லை என சுந்தர ராமசாமி குறிப்பிடுகிறார். விமர்சனம் என்பது ஒத்துப்போவது, ஏற்கனவே சொல்லப்பட்டதைத் திரும்பக் கூறுதல் என்கிற அளவிலான ஒரு புரிதல் உள்ளவரை விமர்சனம் எனப்படுவது முதுகைச் சொறிந்துவிடும் தன்னியல்பான நடவடிக்கையாக மட்டுமே புரிந்து கொள்ளப்படும்.

விமர்சனத்தின் நம்பகத்தன்மையும் இரசனை விமர்சனமும்

ஒரு படைப்பாளி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நிலத்தின் அரசியல், கலாச்சாரப் போக்கு, கல்வி நிலைப்பாடுகள், வாசிப்பின் பின்புலம், தத்துவ வரலாறு, இலக்கிய மரபு, அறிவுத்துறை முன்னேற்றம் போன்றவற்றை கொண்டே அந்நிலத்திலிருந்து எழுதப்படும் படைப்பின் கலையுணர்வுகளையும் அரசியல் வெளிப்பாடுகளையும் நிர்ணயிக்க முடியும்; அப்படி விமர்சிக்க முயல்வது ஓர் ஆய்வுத்தன்மைக்கான மொழிநடையை உருவாக்கும். இதுவே நம் விமர்சனத் தரத்தை உயர்த்தும். இரசனை விமர்சனத்தின் அடுத்தக் கட்டம்.

விமர்சனம் செய்வோரெல்லாம் ஆய்வுக் கட்டுரை எழுத சாத்தியமில்லை. அது கடுமையான உழைப்பையும் தொழில்முறை ஆய்வடக்கங்களையும் கோறக்கூடியது. ஆனால், விமர்சனம் செய்பவர்களின் விமர்சனக் கட்டுரையில் அவர்கள் கையாளும் மொழிநடை திறனாய்வுக்கான விருப்பு வெறுப்பற்ற மொழிப்பயன்பாட்டைக் கொண்டிருத்தல் ஆரோக்கியமான ஒரு முன்னெடுப்பை; உரையாடலை உருவாக்கும். அத்தகையதொரு விமர்சன மொழிக்கு பரந்தப்பட்ட வாசிப்புப்பழக்கமும், விரிவான தத்துவம், அரசியல், வரலாறு, உளவியல், இலக்கியப் பார்வையும் கொண்டிருக்க வேண்டியது அவசியமாகிறது. இல்லையெனில் அது ஆரம்பக்கட்ட இரசனை விமர்சனமாகவே நின்றுவிடும். ஆரம்பக்கட்ட இரசனை விமர்சனம் காலத்தால் நிற்காது. ஆனால், அதன் தேவையை நாம் மறுக்க இயலாது. அங்கிருந்துதான் ஒருவன் தன் விமர்சனப் பங்களிப்பைத் துவங்குகிறான். அது ஓர் உடனடி செயல்பாடு. காலம், நேரம், ஒழுங்கு என எதையுமே பொருட்படுத்தாது எழும். ஒரு சிறுகதையை வாசிக்க நேர்ந்தால், “சுந்தர ராமசாமி மாதிரி இருக்கா? அவர் மாதிரி எழுதணும்” என பிடிவாதமாக தன் வாசகப் பார்வையை முன்வைக்கும். இது மிகவும் ஆரம்பநிலையிலான விமர்சனப்போக்கு. இரசனை விமர்சனத்தின் மூலம் ஒரு படைப்பை நிரந்திரமாக மறுக்கவோ; நிறுவவோ இயலாது. இரசனை மாறுப்படக்கூடியது; நகரக்கூடியது. ஒன்று விமர்சகன் தன் வாசிப்பாழத்திலிருந்து மீண்டு தன் விமர்சன உத்தியை மேம்படுத்திக் கொண்டு நகர்கிறான். மற்றொன்று, ஒரு படைப்பாளி விமர்சனத்தையெல்லாம் கவனித்து உலக இலக்கியத்தின் நீரோட்டத்தில் தன் படைப்புகளின் நிலைகளைக் கண்டடைந்து தன் இலக்கியப் படைப்புகளைக் கூர்த்தீட்டுகிறான். இவையிரண்டும் சம்மாக வளர்ந்து முன்னகர வேண்டும். இல்லையேல் அங்கு இலக்கியம் தேங்கிவிடும்.

வையாப்புரி பிள்ளையின் மீது மிக மோசமான வசவுகளையும் தூற்றுதல்களையும் உருவாக்கிய புலவர்களின் வாரிசுகள் பின்னர் அவரை மறு ஆய்வு செய்ய வேண்டும் எனக் கூறுவதாக சுந்தர ராமசாமி குறிப்பிடுகிறார். இதற்குக் காரணம் இரசனை காலம்தோறும் நகர்ந்து அடையும் இடம் வெவ்வேறானவை. ஆனால், இரசனையிலிருந்து ஒரு விமர்சகன் மேலெழுந்து விமர்சனத்தின் அடுத்த நிலைக்காக உழைக்க வேண்டும். அதன் முதற்கட்டம் விமர்சனத்தில் நாம் பயன்படுத்தும் மொழியிலிருந்து துவங்குகிறது. இலக்கியத்தை விமர்சிக்க முற்படும் அனைவருமே ஒட்டுமொத்த விமர்சனத்தையே தொழில்முறையிலான திறனாய்வாக எழுத முடியாது. ஆனால், திறனாய்வு முன்மொழியும் மொழியை அவர்கள் பழக முடியும்.

ஒரு படைப்பின் மீதான வாசகப் பார்வையையோ/ விமர்சனத்தையோ/ இரசனை விமர்சனத்தையோ யார் வேண்டுமென்றாலும் வைக்கலாம். அதில் குறுக்கிட எவ்வித நியாயமும் யாருக்கும் இல்லை. அது தனிமனித தாக்குதலாக மாறும்வரை ஒரு விமர்சகனை நாம் கேள்விக் கேட்க இயலாது. இரண்டாம் உலகப் போர் விட்டுச் சென்ற சூன்யத்தின் தாக்கத்தின் விளைவிருந்து மதம், கடவுள், பாவப்புண்ணியங்கள் எனப் பலவகையான சமூகம் கட்டமைத்து வைத்திருந்த அனைத்தின் மீதும் சந்தேகவாதம் பரவத் துவங்கி கலை இலக்கியங்களிலும் ஒரு தாக்கத்தை உண்டு செய்தது. ஆகவே, அப்பொழுது தோன்றிய பல விமர்சகர்கள் கடுமையாகப் படைப்புகளை மறுத்து எழுதத் துவங்கினர். நேரடிப் பிரச்சாரங்களை முன்னெடுக்கும் படைப்புகள் மீதும், மதம், சாதியம், மேட்டுக்குடித்தனமிக்க படைப்புகளின் மீதும் விமர்சனங்கள் கடுமையாகச் சாடி பேசத் துவங்கின. ஆனால், அவையாவும் தனிமனித சாடல்களின் மீது கவனம் கொள்ளாததாலே அங்கு இலக்கியம் தீவிரமாக வளர்ந்தது.

விமர்சனம் என்பது நாம் படைப்பைத் தாண்டி படைப்பாளன் மீது பாயும்போது சற்று முரணான விளைவை உண்டாக்கும். படைப்பை விமர்சிக்க எல்லாம் உரிமையும் உள்ள நமக்கு அப்படைப்பையொட்டி படைப்பாளன் மீது கிண்டல் தொனியில் விமர்சனத்தை முன்வைப்பதில் எவ்வித உரிமையும் இல்லை. அல்லது அதற்குப் பெயர் விமர்சனம் என சொல்லிக்கொள்ளத் தேவையில்லை. இது எத்தனை வலிமையான கறார்த்தனமிக்க இலக்கிய மதிப்பீடாக இருந்தாலும் நாம் பேசும் வாழ்வியலுக்கு எதிரான ஒரு சூழலை உருவாக்கிவிடுகிறது. நிற்க. படைப்பின் மீது அவரவர் இரசனை, வாசிப்பு, மொழியறிவு, உலக ஞானம், இப்படிப் பல பின்புலத்தின் அடிப்படையில் விமர்சனம் வைக்க எல்லோருக்கும் உரிமை உண்டு என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை.

இரசனை விமர்சனத்தின் அடுத்த நிலை

இரசனை விமர்சனத்தின் அடுத்த நிலை அவ்விமர்சனத்தை முன்வைக்கும் விமர்சகரின் இலக்கியப் பார்வையின் மீது குவிகிறது. அடுத்து, அவர் வாசித்த நூல்கள், வாசித்த இலக்கியங்கள், உலக இலக்கியங்களின் பரிச்சியம், என விரிந்த பரப்பில் வைத்துத் தீர்மானிக்கப்படுகிறது; புறந்தள்ளவும் படுகிறது. இரசனை விமர்சனத்தின் நம்பகத்தன்மையும் இதுவே. ஆனால், தமிழில் சிறந்த எழுத்தாளர்கள், சிறந்த படைப்புகள் என ஒவ்வொரு காலத்திலும் எல்லோரும் விமர்சித்து வந்துள்ளார்கள். அசோகமித்ரன், அ.முத்துலிங்கம், பிரபஞ்சன், சு.வேணுகோபால், வண்ணதாசன், ஜெயமோகன் ஆகியோரை என் மனத்திற்கு நெருக்கமான சிறுகதையாளர்கள் என என்னால் சொல்ல முடியும். இத்தகையை ஒரு கருத்தை நான் முன்வைக்க எது காரணமாக இருந்திருக்கும்? ஒன்று காலம்தோறும் இவர்களைப் பல எழுத்தாளர்கள் நல்ல இலக்கியவாதிகள் என முன்வைத்திருக்கிறார்கள். இயல்பாகவே தமிழில் வாசிக்கத் துவங்கும் ஒருவர் இதுபோன்ற இரசனை ரீதியிலான பரிந்துரைகளைக் கடந்துதான் தனக்கான ருசியை உருவகித்துக் கொள்ள முடியும். அடுத்து ஒரு வாசகனாக நான் என் தேடலை இலக்கியம் என்கிற விரிந்த பரப்பில் துரிதப்படுத்திக் கொள்ளும்போது அடையும் ஒரு புரிதல். இவையிரண்டும் தமிழில் வெளியான சிறந்த படைப்புகளை நோக்கி என்னைத் தள்ளுகிறது. அதன்பால் உருவான வாசிப்பனுபவம், இலக்கியப் புரிதல் எனக்குள் ஓர் இரசனையை உருவாக்குகிறது. அது எனக்கு வெறுமனே கிடைத்த ஒரு புரிதலன்று. அதன் பின்னணியில் இருக்கக்கூடிய வாசிப்பு சார்ந்து உழைப்பும், தேடலும், உரையாடல்களும் ஆதாரமாக இருக்கின்றன. அத்தகையதொரு இரசனையை முன்வைத்தே இன்றைய படைப்புகளின் இலக்கியப் போதாமைகளைப் பொதுவெளிக்கு வந்து சேரும் படைப்பின் மீது வைக்க நேரிடுகிறது. அதுவே இரசனை விமர்சனமாக மாறுகிறது.

சுந்தர ராமசாமி ஜெயமோகனின் படைப்புகளில் கலைக்குறைபாடுகள் உள்ளன எனத் தன் இலக்கியப் பார்வையைக் கொண்டு நிராகரிக்கிறார். அதே போல, ஜெயகாந்தனின் சிறுகதைகளிலும் கலைக்குறைபாடுகள் உள்ளன என மறுக்கிறார். இன்று ஜெயமோகன் இன்னொரு படைப்பாளியைச் சிறுகதையே எழுதவில்லை என மறுக்கிறார். எல்லோரும் எல்லாம் காலக்கட்டத்திலும் ஒருவரையொருவர் மறுத்த வண்ணமே இருக்கிறார்கள். இத்தகைய மறுப்புக்குக் காரணம் அவர்களிடம் உருவான இலக்கியம் சார்ந்த மதிப்பீடுகளும் இரசனைகளுமே. மேலும், அவர்களின் இரசனை என நான் சொல்வது வெறுமனே தன் விருப்பு வெறுப்பு சார்ந்து கட்டமைக்கப்பட்டவை அல்ல. மாறாக, உலக இலக்கியங்கள், நவீன இலக்கியங்கள் போன்றவற்றை வாசித்து, தேடலை முன்னெடுத்து இன்றைய இலக்கிய சூழல் வந்து சேர்ந்திருக்கும் ஊற்றில் தூர்வாறி ஒரு விமர்சகன் அக்கறையுடன் கண்டடையும் இடத்தையே இரசனை என வகுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், அவை ஒரு நேர்மையான வாசகனால் அடுத்த நிலைக்கு அக்கறைமிக்க விமர்சனமாக முன்னெடுத்துச் செல்லப்படுகிறது.

விமர்சனத் துறையில் நாம் செல்ல வேண்டியத் தூரம் இன்னும் இருக்கிறது என நம்புபவன் நான். நான் எழுதும் பல சிறுகதைகளில் நான் கலை நிறைவை அடைந்துவிட்டேன் என்கிற நம்பிக்கை எனக்கு வந்ததில்லை. அப்படி நான் சிறந்த சிறுகதை எழுதிவிட்டேன் என்கிற எண்ணம் தோன்றிவிட்டால் அடுத்த கணமே நான் சிறுகதை பயணத்தை முடித்துவிட்டேன் என அர்த்தமாகிவிடுகிறது. நாமே நமது தேடலை முடித்துக் கொண்டோம் என அர்த்தமாகிவிடும். வாழ்க்கைக்கும் இலக்கியத்திற்குமான இடைவெளியை உடைப்பதே அப்படைப்பில் இருக்கும் அரசியல் தெளிவும் கலையுணர்வும்தான் என நினைக்கிறேன். அதனைக் கொண்டு மேலும் படைப்பைச் செதுக்கும் பணியை நாம் ஓயாமல் செய்து கொண்டே இருக்க விமர்சனம் தேவையாக இருக்கிறது. விமர்சனம் நம் படைப்புகளை உடைத்து சமூகத்தின் முன் வைக்கிறது; படைப்பை ஆராய்கிறது. விமர்சனம் ஒரு படைப்பை பொது மனிதனின் பார்வைக்குக் கொண்டு செல்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் ஒரு படைப்பை வாசிப்பதற்கான தூண்டுதலை உருவாக்குகிறது. ஒரு பொதுவெளிக்குள் புரிதலுக்கான சாத்தியங்களைத் திறந்துவிடும் வேலையை விமர்சனம் செய்கிறது.

அத்தகையதொரு விமர்சனம் கையாளும் மொழியானது அறிவைத் தாக்கி தாக்கத்தை உண்டு செய்யும் ஒரு விமர்சனமொழியாக இருத்தல் வேண்டும். அப்படியொரு விமர்சன மொழியைத்தான் நாம் பயில வேண்டும். ஒரு கலை உலுக்கலைச் சாத்தியப்படுத்த கடுமையான மொழி படைப்பின் மீது முன்வைப்பதை மறுக்க வேண்டியதில்லை. ஆனால், அது படைப்பைத் தாண்டி படைப்பாளனைச் சிறுமைப்படுத்துவதாக இல்லாமல் இருப்பது சிறப்பு.

மலேசியாவின் விமர்சனப் போக்கு

இந்நிலையில் மலேசியாவில் விமர்சனப் போக்கு எப்படி உள்ளது என்பதை நாம் சீர்தூக்கிப் பார்ப்பது சிறப்பு. பெரும்பாலான நூல் வெளியீடுகளில் தங்களுக்கு உகந்த தன் மீது நல்ல அபிப்பிராயம் கொண்டுள்ள தான் கேட்டுக் கொண்டால் அதற்கிணங்க ஒத்துப்பாடுபவர்களையே நூல் விமர்சனத்தை முன்வைக்க அழைக்கப்படுகிறார்கள். அவர்கள் பெரும்பாலும் இலக்கியப் பின்புலமற்றவர்களாக இருப்பதும் கவனத்திற்குரியவை. அவர்கள் மேடை நாகரிகம் கருதி, ஒரு நூலையும் அதிலுள்ள படைப்புகளையும் விமர்சிக்காமல், புகழ்ந்து மட்டும் ஒருவரை மிகச் சிறந்த படைப்பாளியாக நிறுவுகிறார்கள். நூலாசிரியர்கள் அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் அந்த மேடை பாராட்டையே காலம் முழுக்க ஒரு முகவரியாகச் சுமந்து கொள்கிறார்கள். ஒருவேளை அவர்களுடைய படைப்புகள் பொதுவில் விவாதிக்கப்படும்போது அவருக்கு மேடையில் கிடைத்த விமர்சனம் என்கிற பாணியில் அவர் மீது ஏற்றப்பட்ட பாராட்டுகளைக் கொண்டு தன்னைக் தற்காத்துக் கொள்ள முயல்கிறார். இது ஒருவகையில் அவருக்கான தேடலைச் சுருக்கிவிடும் என்றே நினைக்கிறேன். ஒவ்வொரு விமர்சகனும் ஒரு படைப்பை நோக்கி ஓர் உரையாடலைத் துவக்கி வைக்கிறான். ஒரு நுகர்வாளனாக அவன் அப்படைப்பின் மீது தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களைச் சொற்களாக்கி விவாதிக்கிறான். ஒருவகையில் விமர்சனம் படைப்புக்கலைக்கான உந்து சக்தியாகவே கருதுகிறேன். ஆனால், விமர்சனம் என்பது பாராட்டுமட்டுமல்ல என்பதைப் படைப்பாளர்களும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

மலேசியாவில் ஒரு படைப்பை விமர்சகன் அதன் இலக்கிய போதாமைகளைச் சுட்டிக்காட்டி கடுமையாக விமர்சிக்க நேர்ந்தால் என்ன ஆகும் என்று சிந்திக்கும் போது பின்வரும் விளைவுகளை பட்டியல் இடலாம்.

• முதலாவதாக அந்த விமர்சகன் படைப்பின் எதிரியாகக் கருதப்படுவான்.
• அவனுடனான உறவு துண்டிக்கப்பட்டுவிடும்.
• பதிலுக்கு அவன் மீதும் அவன் ஒழுக்கம், கல்வி தகுதி, குடும்பம், வாழ்க்கைத் தரம் என இன்னும் பலவற்றின் மீதும் எதிர் தாக்குதல் நடத்தப்படும்.
• அவன் மீது வன்முறை செலுத்தப்படலாம்.
• கடுமையான தனிமைக்குள்ளாக்கப்படுவான்.
• பொதுநிகழ்ச்சிகளில் பங்கெடுப்பதிலிருந்து புறக்கணிக்கப்படுவான்.
• அவனுடைய அலுவலகத்திற்கு அவன் மீதான புகார் கடிதங்கள் அனுப்பப்படும்.
• அவனுடைய வாழ்வாதாரத்தைப் பறிப்பதற்கான முயற்சிகள் முன்னெடுக்கப்படும்.
• அவனுடைய முகநூலை ‘ஹேக்’ செய்யும் முயற்சிகள் நடக்கும்.
• அவன் மீது காவல்துறையில் புகார்கள் செய்யப்படும்.

– கே.பாலமுருகன், (28 செப்டம்பர் 2016),
– மறு ஆக்கம்: 08.10.2016

அடுத்தப் பாகத்தில் கா.நா.சு-வின் ‘விமர்சனக் கலை என்கிற நூலை முன்வைத்து மேலும் விமர்சனக் கலைக்கும் இலக்கியத்திற்குமான ஒரு சிறிய புரிதலை/உரையாடலை நோக்கிப் பயணப்படலாம்.