Ola Bola- மலேசிய வரலாற்றின் குரல்

2v112jd

‘ஹரிமாவ் மலாயா’ எனக் கம்பீரமாக அழைக்கப்பட்ட மலேசியக் காற்பந்து குழுவிலுள்ள விளையாட்டாளர்களின் மனப்போராட்டங்களையும், ஈகோ போரையும், குடும்ப சிக்கல்களையும், குழுவில் நடந்த மனக் கசப்புகளையும், தியாகங்களையும் 1980களின் பின்னணியில் வைத்து ஓர் அழுத்தமான திரைக்கதையுடன் ‘ஓலா போலா’ படைக்கப்பட்டுள்ளது. 1963ஆம் ஆண்டில் உருவாக்கப்பட்ட மலேசியக் காற்பந்து குழுவின் எழுச்சி காலம் என 1980-களைச் சொல்லலாம். மலேசியக் காற்பந்து விளையாட்டாளர் மொக்தார் ஆசியாவின் சிறந்த காற்பந்து வீரர் எனும் புகழைப் பெற்று முன்னிலையில் இருந்த காலம். அப்பொழுது ஆசியாவிலேயே 175 கோல்கள் அடித்து முன்னிலையில் இருந்தது மொக்தார் ஆகும். அவர் அணிந்திருந்த ஜேர்சியின் எண் 10. இப்படத்தில் மொக்தாரின் பெயர் சம்சூல் என மாற்றப்பட்டுள்ளது. அதே காலக்கட்டத்தில் ‘spidermen’  ஆறுமுகமும் சிறந்த கோல் கீப்பராக அங்கீகரிக்கப்பட்டு மலேசியாவின் தலை சிறந்த விளையாட்டாளராகத் திகழ்ந்தார். அவரின் பெயர் இப்படத்தில் முத்துவாக மாற்றப்பட்டுள்ளது. டிசம்பர் 1988ஆம் ஆண்டில் மரணமடைந்த மலேசிய விளையாட்டாளர் ஆறுமுகம்தான் மலேசியா மோஸ்கோவ் ஒலிம்பிக் தேர்வு சுற்றில் சிறப்பான வெற்றியைப் பதிவு செய்யக் காரணமாக இருந்துள்ளார். அத்தருணத்தை ‘ஓலா போலா’ படம் உணர்ச்சிகளின் கோர்வையாக மெய்சிலிர்க்கும் வகையில் பதிவு செய்துள்ளது.

7f_mymoviesnottomissjan08

1980 ஆம் ஆண்டில் மோஸ்கோவ், ரஷ்யாவில் நடக்கவிருக்கும் காற்பந்து ஒலிம்பிக் போட்டிக்கான தேர்வு சுற்றில், புருனாய், இந்தோனேசியா என பல நாடுகளைத் தோற்கடித்து இறுதியில் தென்கொரியாவைச் சந்தித்து விளையாடிக் கொண்டிருக்கும்போது, மலேசியா மோஸ்கோ ஒலிம்பிக்கில் கலந்துகொள்ளப் போவதில்லை என செய்தி விளையாட்டாளர்களுக்கு வந்து சேர்கிறது. ஆப்கானிஸ்தானில்  அத்துமீறி நுழைந்து ஆக்கிரமிப்பைச் செய்து கொண்டிருந்த ரஷ்யாவின் செயலைக் கண்டிக்கும் வகையில் உலகத்தின் 62 நாடுகள் அவ்வருட ஒலிம்பிக் போட்டியிலிருந்து விலகிக் கொண்டது. அதில் மலேசியாவும் ஒன்றாகும். அச்செய்தியைக் கேட்டதும் அதுவரை உயிரைக் கொடுத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த அனைத்து விளையாட்டாளர்களும் தங்களுக்குக் கிடைக்கப் போகும் வாய்ப்பு அர்த்தமற்றது என உணர்ந்து கண்ணீர் வடிக்கிறார்கள். ‘first half’- க்குப் பிறகு அடுத்த சுற்றில் மீண்டும் அரங்கத்தில் என்ன நடந்தது என்பதுதான் ‘ஓலா போலா’வின் உச்சம்.

image

மூவின மக்கள் ஒற்றுமையுடன் வாழ்ந்த ஒரு காலத்தை இப்படத்தின் இயக்குனர் காற்பந்தின் மூலம் பதிவு செய்துள்ளார். ஆறுமுகம், மொக்தார், சோ சின் அவ்ன் என மூவினத்தைச் சேர்ந்த விளையாட்டாளர்களும் அன்றைய தேசிய அணியின் வெற்றிக்குக் காரணமாக இருந்திருக்கிறார்கள். இன மேலாண்மை அற்ற ஒரு காலம் மலேசியாவில் மூவின மக்களையும் ஒருவரைவொருவர் காழ்ப்புணர்ச்சி இல்லாமல் சார்ந்திருக்க வைத்திருந்ததை இயக்குனர் Chiu வரலாற்றின் ஒரு குரலாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார். இக்கதையைத் தேர்வு செய்ததற்காகவே இயக்குனரைப் பாராட்டலாம். காலம் சார்ந்த உழைப்பும், கலை வேலைப்பாடுகளும், நடிகர்களின் தேர்வும், அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட காற்பந்து அடிப்படை பயிற்சியும், இடத்தேர்வும், சலிப்பூட்டாத திரைக்கதையும் என ஒட்டுமொத்தமாக ‘ஓலா போலா’ மலேசியாவின் 21ஆம் நூற்றாண்டின் திரைப்பட வளர்ச்சியை அறிவிக்கிறது. இதுவொரு மும்மொழிப் படம் என்றும் சொல்லிக்கொள்ளலாம். இப்படியொரு படத்தை இயக்கியதற்கு மூவின மக்களையும் திரையரங்கத்திற்கு வரவழைப்பதற்கான ஓர் உத்தியாகவும் இருக்கலாம். ஆனால், தான் ஒரு மலேசிய இயக்குனர் என தன்னுடைய பொறுப்புணர்வை ஒரு கலையின் மூலம் அழுத்தமாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்.

படத்தில் வரும் மூவினம் சார்ந்த கிளைக்கதைகள் அனைத்தும் கதைக்கு இடையூறாக இல்லாமல் இணைந்து நகர்ந்து மையப்புள்ளிக்கு வருவதுதான் திரைக்கதையின் பலம். காற்பந்து நிகழ்ச்சி அறிவிப்பாளராக வரும் ரஹ்மான், அவருடைய கனவுகள், அவருடைய குடும்பம் எனும் கிளைக்கதையும் கதையோடு ஒட்டி வருகிறது. அத்துனை சாதூர்யமாக வெவ்வேறு கலாச்சார அடையாளங்கள் உடைய இனங்களின் மன உணர்வுகளைச் சேதப்படுத்தாமல் தான் எடுத்துக் கொண்ட வரலாற்றின் ஒரு சம்பவத்திற்குப் பின்னால் கோர்த்து Chiu ஒரு படமாக தந்துள்ளார்.

Syabash Ola bola. Malaysian Movie. Proud of you.

கே.பாலமுருகன்

தைப்பூசம் – அதிர்ச்சி தகவல்கள்

குறிப்பு: ஒரு வருடத்தில் தைப்பூசத்தில் மட்டும் மொத்தம் 5 மில்லியன் லீட்டர் பால் சாக்கடையில் கலக்குவதாகத் தகவல் சொல்கிறது.

 

  1. வெடிகுண்டும் குண்டு வெடியும்

தொடர்ந்து இரண்டு நாட்களாகத் தைப்பூசத் திருத்தலங்களில் வெடிகுண்டு போடப்போவதாக பல தரப்புகளிலிருந்து தகவல்கள் வந்திருப்பதாக வாட்சாப் மூலம் செய்தி பரவிக் கொண்டிருக்கிறது. அது இருக்கட்டும், ஆனால், தைப்பூசத்திற்குத் தங்களின் நேர்த்திக் கடன்களைச் செலுத்த செல்பவர்களும் அவர்களுடன் செல்பவர்களும் அல்லது தைப்பூசத்திற்குச் செல்லும் பொதுமக்களும் முதலில் தயவு செய்து குப்பைகளைக் கீழே போடாதீர்கள். அவர்கள் வெடிகுண்டு போடுவது இருக்கட்டும், ஆனால், அதைவிட மோசம் தைப்பூசத்தில் பொதுசாலைகளையும் பொதுமக்கள் புலங்கும் இடங்களையும் குப்பைக் கூளங்களாக மாற்றிவிடுவது.

taipusam

நாம் கோவிலுக்கு அப்பால் உபயோகிக்கும் மற்ற பொது இடங்களும் சாலையும் இனவேறுபாடற்ற பொதுமக்களுக்குரியது. அவையாவும் மூன்று நாட்களில் குப்பைகள் போட்டு அலங்கோலமாக்கப்படுகின்றன. தைப்பூசத்தின் காவடி படங்களையும் பக்த பெருமக்களின் படங்களையும் நாளிதழில் பார்த்து இரசிக்கும் நாம் என்றாவது தைப்பூசம் முடிந்த நான்காவது நாளில் கோவில் வளாகத்தையும் தைப்பூச ஊர்வலங்கள் நடந்த வளாகத்தையும் பார்த்ததுண்டா? இனி வெடிகுண்டு அவ்விடத்தில் போடத் தேவையிருக்காது. அதன் தோற்றமே ஏற்கனவே வெடிகுண்டு போட்டு சிதைந்து சின்னாம்பின்னமாய் ஆனதைப் போலத்தான் காட்சியளிக்கும். மற்ற இனத்தவர்கள் இதனைப் பார்வையிடும்போது நம் மீதான அபிமானங்கள் பாதிக்கப்படும் என்பதும் உண்மையே. ஆகையால், தயவு செய்து நீங்களோ உங்கள் வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களோ குப்பைகளைக் கீழே வீசும் போது ஒன்றை மட்டும் ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ளுங்கள், சாலை என்பது உங்கள் சொத்து அல்ல; பொதுமக்களின் உபயோகத்திற்குரியது. அதனைச் சேதப்படுத்துவது என்பது நம் நடுவீட்டைச் சேதப்படுத்துவதற்குச் சமம்.

 

  1. போதைப்பொருள் விநியோகம்

 

அடுத்து, தைப்பூசத்தில் போதைப்பொருள் கைமாற்றம், விநியோகம் நடக்கவிருப்பதாகத் தகவல்கள் பரப்பப்பட்டு வருகின்றன. போதைப்பொருள் விநியோகம் இருக்கட்டும், உங்கள் வீட்டுப் பெண்களைப் போதைப்பொருள்/மதுபானம் எடுத்துவிட்டு வந்து தைப்பூசத்தில் பக்தி வெள்ளத்தில் மூழ்கிக் கிடக்கும் ஆண்களிடமிருந்து பாதுகாத்துக் கொள்ளுங்கள். அவர்கள் ஆபத்தானவர்கள் என்பதை நீங்கள் அறியாமலே அவர்களின் பாலியல் சேட்டைகளுக்கும் கிண்டல் கேலிகளுக்கும் உங்கள் வீட்டு பெண்களையும் சிறுமிகளையும் பலியாக்கிவிடாதீர்கள். வீட்டு ஆண்களுக்கு இதெல்லாம் தெரிவதில்லை. நீங்கள் வீர மீசையை முறுக்கிக் கொண்டு முன் நடக்க உங்கள் வீட்டுப் பெண்கள் பாதுகாப்பில்லாமல் இதுபோன்ற மதுபான அடிமைகளின் உரசலுக்குப் பலியாகிக் கூட்டத்தில் மாட்டி நசுக்கப்பட்டு வந்து கொண்டிருப்பார்கள். உங்களிடம் கேட்டால் ‘கூட்டம்னா அப்படித்தான் இருக்கும்’ என்று வீரவசனம் பேசுவதில் குறைச்சல் இல்லாமல் நிற்பீர்கள்

தைப்பூசத்திற்கு வரும் எல்லாம் ஆண்களும் அப்படியில்லை என்றாலும் யாருக்கும் இதுபோன்ற சந்தர்ப்பங்களை உருவாக்காமல் நீங்கள் கவனமாகக் கூட்டத்தைக் கையாள வேண்டும். கூட்டம் அதிகப்படி நெரிசலுக்குள்ளாகும்போது கொஞ்சம் நேரம் ஒதுங்கி காத்திருந்துவிட்டுப் போகலாம். பல ஆண்டுகள் அதே திருத்தலங்களுக்குப் போய்வரும் அனுபவத்துடன் உங்களால் எதையும் முன் அனுமானம் செய்ய முடியும். கிண்டல் கேலி செய்து பெண்களை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்துவதற்கென்று ஒரு கூட்டம் எப்பொழுதும் இலவச சேவையில் ஈடுபட்டிருப்பார்கள். அவர்களின் நன்னடத்தையும் நம்மையறிமால் இரசிக்கும்படி இருக்கும். அருகே சென்று பார்த்தால் ‘டாஸ் மார்க்’ வாசம் வீசும். அதை உணர்ந்து அவர்களிடமிருந்து விலகி நீங்கள் மேலும் பாதுகாப்பாக இருக்க முடியும்.

  1. தீவிரவாதிகளின் நடமாட்டம்

தீவிரவாதிகளின் நடமாட்டம் தைப்பூசத்தில் இருக்கப் போவதாகத் தகவல் பரவி வருகிறது. இனிமேல்தான் தீவிரவாதிகள் வர வேண்டுமா என்ன? பழித்தீர்த்தல் என்கிற அடிப்படையில் தைப்பூசங்களில் நடக்காத வெட்டுக் குத்தா? கொலையா? இதுவரைக்கும் கணக்கெடுத்தாலும் பல தைப்பூசங்களில் பல சண்டை சச்சரவுகள் கொலைகள் நடந்துள்ளன. தைப்பூசத்தில் தன் வீரத்தைக் காட்டச் சொல்லி முருக பெருமான் கந்தப் புராணத்தில் சொல்லியிருக்க வாய்ப்பில்லாத போது ஏன் தமிழ்ச்சமூகம் இதுபோன்ற விசயங்களுக்கு எதிர்வினை ஆற்றுவதில்லை? இதை ஒரு பெருமையாகக் கருதி இரசிக்கிறார்களோ?

“பார்டா என் வீட்டு ஆம்பளையா… என்னமா குடிச்சிட்டு ஆடுறாரு? என்ன ஒரு பக்தி?”

இப்படிப் பெருமைப்பட வாயைப் பிளந்து கொண்டு நிற்பீர்களோ?

“என் பாய் ப்ராண்டு பாரு காவடியெ அப்படியே தரையிலெ தேய்க்கும் அழகே அழகு”

அப்படியென்று இளம் பெண்கள் கூட்டம் இரசிக்க வேண்டும் என நம்ம அண்ணன் காவடியைக் கொண்டு தமிழ் சினிமா பாடலுக்குப் போடுவாரு பாருங்க ஒரு குத்து நடனம். யப்பாப்பா…என்ன பக்தி? திருவாசகத்திலும் திருமந்திரத்திலும் பக்திக்கான விளக்கம் அப்படித்தான் இருக்கிறதோ? சரி விடுங்கப்பா. காவடி தூக்கித் தன் காணிக்கையைச் செலுத்துவதில் தவறில்லை. ஆனால், அதில் ஒரு பக்தி மட்டுமே இருக்க வேண்டுமே தவிர ஆடம்பரமும் ஆர்பாட்டமும் அல்ல.

அதே போல குண்டர் கும்பல் சண்டைகள் நடக்கும் இடமாகத் தைப்பூசம் பல வருடங்களுக்கு முன்பிலிருந்து மாறி வருவதையும் அறிகிறோம். காவலில் இருக்கும் காவல்துறையினரின் கண்களில் மண்ணைத் தூவிவிட்டு தன் பழியைத் தீர்த்துக் கொள்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். அவர்களிடமிருந்து பாதுகாப்பாக இருங்கள். இதுதான் தீவிரவாதம் எனக் கருதுகிறேன். தீவிரவாதிகளை விடுங்கள்; நீங்கள் கொஞ்சம் தீவிரமாக உங்கள் பாதுகாப்பில் கவனம் செலுத்துங்கள். சந்தேகப்படும்படி எதையாவது பார்த்தால் உடனே காவல்துறைக்குத் தொடர்புக் கொள்ளுங்கள்.

தைப்பூசத்தின் மீது விழும் கட்டுக்கதைகளையும் அதிர்ச்சியான தகவல்களையும் விட்டுத்தள்ளுங்கள். முதலில் நாமே சீர்குழைத்து வைத்திருக்கும் தைப்பூசத்தை மாற்றியமைத்துக் கூட்ட நெரிசலுக்குப் பலியாகி மனமும் உடலும் பாதிக்கும் சம்பவங்களுக்கு இடமளிக்காமல் அமைதியுடன் தைப்பூசத்தைக் கொண்டாடுங்கள்.

யாரோ வேற்று இனத்தவர் ஒருவர் பத்துமலையில் இருக்கும் உயரமான முருகன் சிலையைப் பார்த்து இது தேவைதானா எனக் கேட்டதற்கு நமக்கெல்லாம் கோபம் வந்ததைப் போல, தைப்பூசத்தில் இனத்தையே அவமானப்படுத்தும் சம்பவங்கள் நடந்தால் அதற்கும் கோபப்படுங்கள். உங்களின் கோபம் பிறரை மாற்றக்கூடும்.

பின்குறிப்பு: இதுவரை தைப்பூசங்களில் நடந்த கொலைகளின் எண்ணிக்கை: வருடம் 1999 – 2015/ 21 கொலைகள், ஒரு கை வெட்டு)

கே.பாலமுருகன்

உலக சினிமா தொடர் 2: ஸ்பானிஷ் சினிமா: ஒரு தீ மூட்டியும் ஒரு சவப்பெட்டியும்

buried2010

ஒவ்வொரு வருடங்களும் தூரத் தேசங்களுக்கு வேலைக்குப் போகும் ஏராளமான மனிதர்களில் யாரெனும் ஒருவரைத் தற்செயலாக எங்காவது பார்த்துப் பேசியிருக்கிறீர்களா? விட்டு வந்த நிலம் குறித்த கவலைகளும் ஏக்கங்களும் நிறைந்த கண்களைத் தரிசிக்கக்கூடும். மனைவி மக்களைப் பிரிந்து வருடக் கணக்கில் ஊர் திரும்பாமலேயே கிடைக்கும் இடத்தில் பெரிய எதிர்ப்பார்ப்புகள் ஏதுமின்றி உலகமெங்கும் பல தொழிலாளிகள், பஞ்சம் பிழைக்க வந்தவர்கள் சிதறிக் கிடக்கிறார்கள். அது போன்றவர்களின் மன உளைச்சலையும் பரிதவிப்பையும் நேரில் காட்சிகளாகக் கொடுத்து நம்மை வியப்பிலும் பயத்திலும் ஆழ்த்தும் படம் தான் ‘Buried’.

ஒரு தீ மூட்டி, ஒரு கைவிளக்கு, ஒரு கைத்தொலைபேசி, ஒரு கத்தி மட்டும் கொடுக்கப்பட்டு 6 அடியிலுள்ள பாலைவன மண்ணுக்கு அடியில் சவப்பெட்டியில் உயிருடன் புதைக்கப்பட்டு 90 நிமிடங்கள் எந்த இடத்தில் யாரால் புதைக்கப்பட்டிருக்கிறோம் எனத் தெரியாமல் குறுகலான ஓர் இடத்தில் வெளி உலகமே தெரியாமல் அடைக்கப்பட்டிருந்தால் உங்கள் மனநிலை எப்படி இருக்கும்?  Rodrigo cortes இயக்கத்தில் வெளியான உயிருடன் புதைத்தல்எனும் ஸ்பானிஷ் சினிமா திரைப்பட உலகத்திற்கே பெரிய சவாலை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. இப்படி ஒரு மனதை உலுக்கும் பயங்கரத்தைப் படம் முழுக்கக் காட்டி அதிர்ச்சியையும் பீதியையும் ஏற்படுத்திய சினிமாவை நாம் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை எனக் கருதுகிறேன்.

பெரும்வெளியில் நிகழும் எந்தவகையான குரூரமாகவும் இக்கட்டான சூழலாக இருந்தாலும் அதன் காத்திரம் அத்தனை அழுத்தமாக நமக்குள் பாயாது, பெரும்வெளியின் மற்ற மற்ற விசயங்கள் நம் கவனத்தை ஆங்காங்கே பிடுங்கிக்கொள்ள வாய்ப்பிருக்கிறது. ஆனால் இந்தப் படத்தில் நம் கவனம் மேலும் மேலும் ஒரே இடத்திற்குள்ளே காத்திரமாக அழுத்தப்படுகிறது. எங்கேயும் தப்பித்து ஓடாமல் நம் பார்வை ஒரு சிறிய பெட்டிக்குள் வைத்து அடைக்கப்படுகிறது. மேலும் படம் முழுவதையும் தொடர்ந்து எந்தச் சலனமும் மனக்கொந்தளிப்பும் இல்லாமல் திடமாகப் பார்ப்பதென்பது தனிநபரின் மன அமைப்பைப் பொருத்ததே. சில கட்டங்களுக்குப் பிறகு எங்கோ ஒரு சவப்பெட்டிக்குள் சிக்கிகொண்ட சூழலை நிதர்சனமாக நம்மால் உணரப்படவும் வாய்ப்புண்டு. அப்படி உணரப்படுகையில் அந்தச் சவப்பெட்டிக்குள் கதைநாயகனுக்குப் பதிலாகத் தவிப்பு மனநிலையின் உச்சத்தில் நீங்கள் திணறிக்கொண்டிருப்பீர்கள். இதுதான் இந்த ஸ்பானிஷ் திரைப்படம் கொடுக்கும் பயங்கரமான அனுபவம். சவப்பெட்டிக்குள் உயிருடன் புதைக்கப்பட்டிருக்கும் மையக்கதைப்பாத்திரம் மட்டுமே படத்தில் நடித்திருக்கிறார். படம் 5 நிமிடம் இருளில் காட்சிகளின்றி வெறும் ஓசையை மட்டும் குறிப்புகளாக் காட்டியவாறு தொடங்குகிறது. யாரோ ஒருவர் கரகரத்தப்படியே இருமிக் கொண்டிருக்கிறார்.

அவருடைய கைவிரல்கள் எதையோ தேடி சுரண்டும் ஓசையும் தொடர்ந்து 5 நிமிடங்களுக்குக் கேட்கும். இதுவே இறுக்கத்தை உண்டாக்கும் முதல்நிலை. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு ஒரு தீ முட்டி கொளுத்தப்பட்டதும் அங்கு பாவ்ல் படுத்துக்கிடக்கிறான். தீம்மூட்டியிலிருந்து சட்டென கிளம்பிய ஒளி சுற்றிலும் பரவி அவன் எங்கு கிடக்கிறான் என்பதைத் தேடுகிறது. கொஞ்ச நேரத்திலேயே பாவ்லும் நாமும் அவன் ஒரு சவப்பெட்டியில் அடைக்கப்பட்டுக் கிடக்கிறான் என்பதை உணரமுடிகிறது. ஈராக் தீவிரவாதி கும்பல் ஒன்றால் தாக்கப்பட்ட பிறகு மயக்கமுறும் பாவ்ல், இப்பொழுது இந்தச் சவப்பெட்டிக்குள்ளிருந்துதான் விழித்தெழுகிறான்.

அந்தச் சவப்பெட்டியின் தோற்றம் மிகவும் மிரட்டலான அமைப்பைக் கொண்டிருப்பதோடு கடுமையான பயத்தையும் அளிக்கும் வகையில் இருக்கும். அவனுடைய கால் விரல்களைக் கடந்து மேலும் 10செ.மீட்டர் நீளமும், அவன் கைகளை உயர்த்தினால் மணிக்கட்டு இடமும் வலமும் உள்ள பக்கவாட்டுப் பலகையை மோதும் அளவிற்கான உயரமும் கொண்ட அந்தச் சவப்பெட்டியில் அவன் சிக்கிக் கொண்டு அடையும் பரித்தவிப்பும் பதற்றமும் சீக்கிரமே பார்வையாளனுக்குள் படர்ந்து சென்று அவனையும் சலனமடைய செய்கிறது. இருளும் மங்கிய மஞ்சள் ஒளியும்,

கைத்தொலைப்பேசியிலிருந்து வெளிப்படும் நீல வர்ணமும் என படத்தில் பாவிக்கப்பட்டிருக்கும் ஒளி அனைத்தும் அந்தச் சவப்பெட்டிக்குள் பாவ்ல் பயன்படுத்தும் கருவிகளிலிருந்தே வருகிறது. முதலில் ஒரு தீ மூட்டியைக் கண்டடைந்து அதைப் படம் முழுக்கச் சவப்பெட்டிக்குள் அடர்ந்து கிடக்கும் இருளைத் தவிர்ப்பதற்காகப் பயன்படுத்துகிறான். அதன் பிறகு கைவிளக்கு அவனுக்குக் கிடைக்கிறது. அதனைப் பலம் கொண்டு தட்டி உதறினால்தான் ஒளியைக் கக்குகிறது. வசதியே இல்லாத சவப்பெட்டிக்குள் இடம் பற்றாக்குறை அவனுக்குத் தொடர்ந்து சிரமத்தையும் நெருக்கடியையும் ஏற்படுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. அவனுடன் சேர்ந்து நாமும் சவப்பெட்டிக்குள் சிக்குண்ட நம் உடலைச் சரிப்படுத்திக் கொண்டே இருப்போம். படம் முடிவடையும்வரை தீராத ஒரு அசௌளகரிகமான சூழலில் ஆழ்ந்திருக்க வாய்ப்புண்டு.

buried-movie

இந்தப் படத்தில் மேலும் கூடுதலான இறுக்கம் என்னவென்றால், படம் தொடங்கி கடைசிவரை நாம் பாவ்ல் சிக்குண்டு கிடக்கும் அந்தச் சவப்பெட்டியிலிருந்து வெளியேறாமல் அங்கேயே அவனுடனே நம்மை முடித்துக் கொள்வோம் என்கிற வித்தியாசமான அனுபவம்தான். எப்படியும் படத்தின் கேமரா அந்தச் சவப்பெட்டிக்குள்ளிருந்து மீண்டு வெளியே நகர்ந்து போகாதா என்கிற எதிர்ப்பார்ப்பு, கடைசிவரை நிறைவேறாமல் மணல் மூடி இருளின் பிடியில் கரைந்து முடிகிறது. பாவ்ல் என்கிற அமெரிக்க பிரஜை, ஈராக்கில் பார வண்டி ஓட்டுனராகப் பணிப்புரிந்து வருகிறான். ஒரு தீவிரவாதி கும்பலால் அமெரிக்க இராணுவ வீரன் எனச் சந்தேகிக்கப்பட்டு, தாக்கப்படுகிறான். பிறகு அவனை அங்குள்ள பாலைவனத்தில் ஆறு அடியில் குழி தோண்டி ஒரு சவப்பெட்டிக்குள் அடைத்து உயிருடன் புதைத்துவிடுகிறார்கள். அவன் அங்கிருந்து கொண்டு 90 நிமிடம் வரை மட்டுமே சுவாசிக்க முடியும்.

ஆகையால் அவனை வைத்து அமெரிக்க அரசாங்கத்திடமிருந்து பணம் கேட்டுப் பெறுவதற்கான திட்டத்தை நடத்துவதற்குச் சவப்பெட்டியில் கிடக்கும் பாவ்லுக்கு 9 மணிவரையே அவகாசம் கொடுக்கப்படுகிறது. அதற்கேற்ப அவன் வெளி உலகத்துடன் குறிப்பாக அமெரிக்க அரசாங்கத்துடன் தொடர்புக்கொள்ள ஒரு கைத்தொலைபேசியும் சவப்பெட்டிக்குள் வைக்கப்படுகிறது. கைப்பேசியைக் கொண்டு அவன் அவனுடைய வேலை தொடர்புள்ள மேலாதிகரிக்கும், குற்றப்புலன் விசாரனை அலுவலகத்திற்கும் அவன் மனைவிக்கும் நண்பர்களுக்குமென தொடர்ந்து அழைத்துக் கொண்டேயிருக்கிறான். அவர்களின் குரல்கள் மட்டும் கைப்பேசியின் வழியாகச் சவப்பெட்டிக்குள் ஒலிக்கிறது. அவர்களுடன் அவன் பலத்தரப்பட்ட மனநிலையில் விவாதிக்கிறான், திட்டுகிறான், மனஇறுக்கத்தை வெளியேற்றுகிறான், துன்பப்படுகிறான், சோர்வடைகிறான் என இவையனைத்தையும் குரலின் ஒலிகளிலே சில சமயங்களில் காட்டுவது படத்தின் மையத்தை மேலும் அடர்த்தியாக்குகிறது.

தொலைப்பேசியில் ஒலிக்கும் யாருடைய குரலின் வழியாவது அந்தச் சவப்பெட்டி கொடுக்கும் பயத்திலிருந்து நீங்கி தப்பித்துக்கொள்ளலாம் எனக்கூட எனக்குத் தோன்றியது. முற்றிலும் வெளிஉலகம் குறித்த அனைத்துவிதமான பிரக்ஞையிலிருந்தும் துண்டிக்கப்பட்டு மண்ணுக்குள் கிடக்கும் மனிதனும் சவப்பெட்டியும் நமக்கான சராசரி மனோபாவத்தைத் தகர்த்து எடுத்துவிட்டு, அதனுடைய பயங்கரமான ஒரு களத்திற்குள் இறக்கி வேடிக்கை பார்க்கிறது படம். இந்தப் படம் வெறும் சவப்பெட்டிக்குள் 90 நிமிடங்கள் நிகழும் ஒற்றைக்காட்சிதன்மையுடைய தொகுப்பாக மட்டுமே பார்க்க முடியாது. ஒட்டுமொத்த ஈராக் நிலப்பரப்பில் பாதுகாப்பில்லாத அமெரிக்கத் தொழிலாளர்களின் வாழ்வையும் காட்டி, 11 செப்டம்பருக்குப் பிறகு ஈராக்கில் அதிவேகமாக வளர்ந்த தீவிரவாத இயக்கங்களின் அமெரிக்க எதிர்ப்புணர்வையும் படம் ஆழ்ந்து தொடுகிறது. ஒரு பார வண்டி ஓட்டுனரான பாவ்ல் சந்தேகத்தின் பெயரில் அமெரிக்க இராணுவப்படையைச் சேர்ந்தவன் எனக் கருதப்பட்டு தாக்கப்படுகிறான். தாக்கப்பட்டு அங்குள்ள தீவிரவாத கும்பல்களால் பிடிப்படும் அமெரிக்க இராணுவர்களின் தலையை அவர்கள் அறுத்து அதை வீடியோ படம் எடுத்து அனுப்புவது வழக்கமான பயங்கரவாத வன்முறை செயலாகும்.

ஆனால் இப்படம் மேலும் ஈராக்கில் நிகழும் இன்னொரு கொடூரத்தைக் காட்டுவது ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. பிடிக்கப்பட்ட பாவ்ல் ஒரு சவப்பெட்டிக்குள் அடைக்கப்பட்டு பாலைவனத்தில் உயிருடன் புதைக்கப்படுகிறான். ஒரு கொலையைவிட, இப்படி உயிருடன் புதைப்பது மனதைப் பாதிக்கக்கூடிய வன்மையான செயலாகும்.  அந்த வன்மையான தண்டனையை முன்வைத்துதான் படம் நீள்கிறது. ஆகையால் படத்தின் பின்னணியில் பயங்கரவாத செயலும் அதைக் கொண்டு உருவாகி வளர்ந்திருக்கும் தீவிரவாத இயக்கங்களின் அரசியலையும் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. இது ஒரு வெறுமனே உருவாக்கப்பட்ட திகில் படமா எனக் கேட்கக்கூடும். ஆனால் முற்றிலும் மறுக்க வேண்டிய ஒரு மாற்றுப் பார்வையை தனக்குள் வைத்துக்கொண்டு தீவிரவாதத்தையும் எதிர்ப்பு அரசியலையும் வித்தியாசமான முறையில் துணிச்சலாகக் கையாண்டிருக்கும் மிக முக்கியமான படமாகவே இதைக் கருதுகிறேன். இப்படத்தின் இயக்குனரான ரோட்ரிகோ தனது 16ஆவது வயதிலேயே முதல் குறும்படத்தின்(Super 8) மூலம் உலகிற்கு அறிமுகமானவர். மேலும் பல விருதுகளைப் பெற்று ஸ்பானிஷ் திரைஉலகத்தில் தனித்த சினிமா அடையாளத்தை ஏற்படுத்தியவரும்கூட. மேலும் பாவ்ல் எதிர்நோக்கும் தொலைப்பேசி உரையாடல்களில் அமெரிக்க அரசாங்கம் அவனைப் புறக்கணிப்பது குறித்தும் அவன் மீதான அக்கறையின்மையைப் பல கட்டங்களில் ஒரு சில அதிகாரிகளின் வழியாகக் காட்டுவதன் மூலமும், அரசின் அலட்சியத்தையும் படம் வெளிப்படுத்துகிறது. ஒரு சாதரண தனிமனிதனின் உயிர் எந்தவகையிலும் முக்கியமில்லை என்பதன் உண்மையை இங்கு நம்மால் உணர முடியும்.

 

இறுதியில் அரசாங்கப் பிரிவைச் சேர்ந்த ஒரு அதிகாரியின் அக்கறையினாலேயே அவனைக் காப்பாற்றக்கூடிய குழு ஒன்று அங்கு வந்து சேர்வதாகத் தொலைப்பேசியின் வழியாக அவனுக்குத் தெரிவிக்கப்படுகிறது. அந்த உரையாடலில் நமக்கும் ஒருவித நம்பிக்கையும் தப்பிக்கப்போகும் உணர்வும் வெளிப்படும். உன்னை நெருங்கிவிட்டோம், நீ இருக்கும் இடம் கண்டுப்பிடித்தாகிவிட்டது, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் சில வினாடிகள் மட்டும் பொருத்துக் கொள்என அந்த அதிகாரி தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்க, சவப்பெட்டிக்குள் சிறுக சிறுக மணலும் நிரம்பிக் கொண்டிருக்கும். மெல்ல இருள் பரவ, தொலைப்பேசியில் சவப்பெட்டி ஒன்று தூக்கப்படுவது போன்ற ஓசையும் கேட்கும். ஆனால் பாவ்ல் இருக்கக்கூடிய அந்தச் சவப்பெட்டியில் சிறு அசைவும் தென்படாது. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு பாவ்லின் சவப்பெட்டி முழுவதும் மணல் நிரப்பப்பட்டு, நம் காட்சிக்குள்ளிருந்து விலகுகிறது. இருள் மூடிய திரைக்குப் பின்னணியில் அந்த அதிகாரியின் குரல் ஒலிக்கிறது,“மன்னித்துவிடு பாவ்ல். இது வேறு ஒரு சவப்பெட்டிஎன்பதோடு படம் முடிகிறது. பாவ்ல் மட்டுமல்ல, இதற்கு முன்பு இப்படி நிறைய பேர் உயிருடன் புதைக்கப்பட்டுச் சாகடிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்பதையும் நம்மால் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது.

 

பாவ்லுடன் நம்முடைய மனநிலையும் செத்துவிட்ட ஒரு சூன்யத்தைத் தழுவும்போது, “இப்படிப்பட்ட படமா?” என இறுக்கத்துடன் ஆச்சர்யமும் அதிர்ச்சியும் அடையக்கூடும். தொடர்ந்து 3 நாட்களுக்கு அந்த ஸ்பானிஷ் படம் கொடுத்த அனுபவத்திலிருந்து என்னால் மீளவே முடியவில்லை.

கே.பாலமுருகன்

 

மலைகள் இதழுக்கான நேர்காணல்: என் படைப்புகளில் நான் அலைந்து திரிகிறேன்

படிக்க வேண்டியதற்கும் படைக்க வேண்டியதற்கும் மத்தியில் இருக்கும் இடைவேளியைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

 

கேள்வி: உங்களைப் பற்றி அறிமுகம் செய்து கொள்ள முடியுமா?

கே.பாலமுருகன்: நான் ஓர் எழுத்தாளன். ஆசிரியரும்கூட. எனது கே.பாலமுருகன் வலைத்தளத்தில் என்னைப் பற்றி தேவையான அறிமுகம் உண்டு. இப்படி எல்லாம் நேர்காணல்களிலும் என்னைப் பற்றி நான் கிளி பிள்ளை போல ஒப்புவிப்புவதில் சோம்பேறித்தனமாக இருப்பதால் வலைத்தளத்தின் முகவரியை இணைக்கிறேன். (https://balamurugan.org). உங்களையும் சேர்த்து இந்தத் தமிழ்ச்சமூகத்தின் தேடல்கள் மீது எனக்கு எப்பொழுதுமே நம்பிக்கை உள்ளது.

11013627_10206475526265564_5597640436356437146_n

கேள்வி: இலக்கியத்தில் அடுத்த திட்டங்கள் ஏதும்?

கே.பாலமுருகன்: கொஞ்சமான சோம்பேறித்தனம் இருக்கிறது. அதனை விரைவில் களைந்தால் மட்டுமே மேலும் தமிழ் இலக்கியத்திற்குச் சில காரியங்களைச் செய்ய முடியும் என நினைக்கிறேன். இப்போதைக்குக் களம் இதழை ஒரு தீவிரமான போக்குடன் தொடர்ந்து வருடத்திற்கு நான்கு இதழையாவது கொண்டு வரத் திட்டம் உண்டு. அதனையடுத்து சிறுவர் மர்ம நாவலை பத்து பாகங்களாக எழுதவும் தீர்க்கமான முடிவுண்டு. மற்றதைக் காலம் தீர்மானம் செய்யும். அதிகமான நடவடிக்களைப் போட்டு என்னையே ஏமாற்றிக் கொள்ளாமல், என்னால் செய்ய முடியும் என நம்புகிற இந்த இரு திட்டங்களுடன் இருக்கிறேன்.

கேள்வி: களம் அடுத்த இதழ் வெளிவரவில்லையே, என்னவாயிற்று?

கே.பாலமுருகன்: களம் இதழ் மூன்று நண்பர்களின் முயற்சியில் தொடங்கியதாகும். முதலாவதாக இதில் யாரும் யாருக்கு மேலும் இல்லை. ஆசிரியர், துணை ஆசிரியர் என்ற பதவிகள் எல்லாம் இல்லை. ஆசிரியர் குழு மட்டுமே உண்டு. நான், எழுத்தாளர் அ.பாண்டியன், சு.தினகரன் மூவரும் சேர்ந்து முதல் இதழை வெளியிட்டோம். 1000 பிரதிகளைச் சுலபமாகக் கொண்டு போக முடிந்தது. நாங்கள் நம்பும் இலக்கியத்திற்கான தீவிரத்தை வேண்டுமென்றே குறைத்துக் கொண்டு நடுநிலை இதழாகக் கொண்டு வர முயற்சித்தோம். இதனைச் செய்ததற்குக் காரணம் ஜனரஞ்சகமான இலக்கியத்திலிருந்து தீவிர இலக்கியத்தை நோக்கி முன்னகர ஒரு நடுநிலை சூழல் வேண்டும் எனத் தோன்றியது. தமிழ்நாட்டில் சுஜாதாவைப் போல. ஆனால், என்னவோ மனம் அதில் ஒட்டவில்லை. காலம் முழுவதும் தீவிர இலக்கியத்தை முன்னெடுக்கவே விரும்பும் மனநிலை மட்டுமே வாய்த்துள்ளதால் களம் இதழை மீண்டும் செம்மைப்படுத்துகிறோம்.

கேள்வி: அப்படியென்றால் அடுத்த களம் இதழ் தயாராகவுள்ளதா?

கே.பாலமுருகன்: களம் இதழைச் சிறுகதை சிறப்பிதழாகக் கொண்டு வரும் முயற்சியில் இருக்கிறோம். அதற்காக நாட்டில் எழுதி வரும் சில படைப்பாளிகளை அணுகியுள்ளோம். அதற்கான வேலைகள் முடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஏற்கனவே அநங்கம் சிற்றிதழைச் சிறுகதை சிறப்பிதழாகக் கொண்ட வந்தபோது மிகுந்த கவனம் கிடைத்தது. சிங்கை மூத்த படைப்பாளி இராமக்.கண்ணபிரான் அவர்களின் பேட்டியும் இடம்பெறவிருக்கின்றது.

கேள்வி: இலக்கியத்தில் இப்பொழுது என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்?

கே.பாலமுருகன்: மிகவும் அமைதியாகக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சிறுவர் இலக்கியத்தில் கூடுதல் கவனம் செலுத்தி வருகிறேன். தொய்வடைந்துவிட்ட நீரோட்டத்தின் அடைப்புகளை விடுவிக்க முதலில் இந்நாட்டின் சிறுவர்களின் மனங்களில் இலக்கியத்திற்கான தீவிரத்தைக் கூட்ட வேண்டும். அதன் பாய்ச்சல் வருங்காலத்தில் தேக்கங்களை அடித்துச் செல்லும். மேலும் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறேன் எனக் கேட்டால் எதையோ செய்து கிழித்து சாதித்துவிட்ட நினைப்பில் பேசுபவர்களின் ஆர்பாட்டங்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். படிக்க வேண்டியதற்கும் படைக்க வேண்டியதற்கும் மத்தியில் இருக்கும் இடைவேளியைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். என் கவனம் முழுவதும் நான் கண்காணிக்கும் நிதானத்தின் மீதே இருக்கிறது. ஓர் ஊற்றுக்காகக் காத்திருக்கிறேன்.

கேள்வி: இலக்கிய சர்ச்சைகள் ஏதிலும் மாட்டியதுண்டா?

கே.பாலமுருகன்: இலக்கிய சர்ச்சை என நான் முடிவு செய்யாதவரை மற்றவைகளை நான் அப்படிக் கருதுவதில்லை. இதற்குமுன் நான் சம்பந்தப்பட்ட எந்தச் சர்ச்சைகளும் கடைசியில் இலக்கிய விவாதமாக முடிந்ததில்லை. நாம் சொல்ல வரும் கருத்தின் மீது சிலருக்கு ஏற்படும் முரணே அதனைச் சர்ச்சையாக மாற்றுகிறது. ஆனால், அக்கருத்தின் மீது தனது அறிவதிகாரத்தைச் செலுத்த முனைபவர்களுடன் ஏற்படுவது வாய்ச்சண்டை மட்டுமே. வாய்ச்சண்டைகள் வசைகளுக்கு இடமளித்து சுயப் பகமைகளை மட்டுமே கக்கிச் செல்கின்றன. ஆகையால், இதுவரை எந்த இலக்கிய சர்ச்சைகளிலும் சிக்கியதில்லை. ஆனால், இலக்கியக் குழுக்களால் அதிகம் வசைப்பாடப்பட்டுள்ளேன். இங்கு அதற்குப் பஞ்சமில்லை. அமைதியாக படைப்பூக்கம் பெறுபவர்களைவிட கூச்சலிட்டு தன் பெருமைகளைப் பேசிக் கொள்பவர்களே அதிகம் என்பதால் இலக்கிய சர்ச்சை சாத்தியமா என்பதே சந்தேகம்தான். சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால் தற்போதைய இலக்கிய சண்டை என்பது மாமியார் மருமகள் சண்டையைப் போல மலிவாகிவிட்டது.

கேள்வி: தற்பொழுது மலேசிய இலக்கியத்தின் மீது உங்கள் நிலைபாடு?

கே.பாலமுருகன்: ஆசிரியர் பயிற்சிக் கழகங்களில் தற்போது எழுதிவரும் இளம் படைப்பாளிகளை உரையாற்றவும் இலக்கியப் பயிற்சி அளிக்கவும் வாய்ப்பை வழங்குவதைக்கூட நான் ஆரோக்கியமான முன்னேற்றமாகப் பார்க்கிறேன். இது கல்வி அமைச்சு வரை விரிய வேண்டும். சமூகத்தை நேரடியாகத் தொடர்பு கொள்வது கல்வி அமைப்பே. அறிவையும் அனுபவத்தையும் கல்வியின் வழியாகப் பெற முடியும் என்றும் அதற்கான அதிகாரப்பூர்வ அமைப்பாகக் கல்வி அமைச்சுதான் என்றும் கருதப்படுகிறது. கல்வி அமைச்சின் பாடநூல் பகுதியும், கலைத்திட்டப் பிரிவும், தேர்வு வாரியமும் நவீன இலக்கியத்தை உள்வாங்கிக் கொண்டு இலக்கியத்தையும் சிந்தனைத்துறையையும் முன்னெடுத்தால், அப்பொழுதே நான் எதிர்ப்பார்க்கும் மாற்றம் சாத்தியம். அதுவரை சில முயற்சிகள் மட்டுமே பொதுவில் தொடரும். அதற்கான விளைவுகளை இப்பொழுது கணிக்க இயலாது.

கேள்வி: மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்தில் உங்கள் இடம் எது?

கே.பாலமுருகன்: எந்த இடமும் இல்லை. அப்படி இருந்தாலும் அதனை எதிர்காலமே முடிவு செய்யும். இப்போதைக்குப் படைக்கிறேன். அதனால் உயிருடன் இருக்கிறேன். என் படைப்புகளினூடாக அலைந்து திரிகிறேன். அது என்னை உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்கிறது. இதை மலேசிய இலக்கியத்தின் ஒரு துரும்பு என்றுகூட சொல்லிக்கொள்ளலாம், பிரச்சனையில்லை.

கேள்வி: இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கும் படைப்பாளர்களுக்கு என்ன சொல்ல நினைக்கிறீர்கள்?

கே.பாலமுருகன்: நான் எதைச் சொல்லி யார் கேட்டுவிடப் போகிறார்கள்? கூச்சலிட்டுக் கொண்டே இருக்க வேண்டியதுதான். அதைத்தான் பலர் இன்று செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். சேர்ந்து இயங்க நான் தயார். யார் மேலும் நின்று கொண்டு சர்வதிகாரம் செய்ய நினைக்கவில்லை. ஏதாவது சொல்ல வேண்டும் என நினைக்கின்ற கணமே குருபீடத்தில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டு இருமாப்புக் கொள்ள வைத்துவிடுகிறது. ஆகையால் அதனைத் தவிர்த்து வருகிறேன். என் படைப்புகளின் வழி சமூகத்துடன் உரையாடிக் கொண்டிருக்கிறேன். இது எந்த வகையிலான தாக்கங்களை உருவாக்குகிறது என வாசகர்கள்தான் சொல்ல வேண்டும்.

கேள்வி: சிறுகதைகளில் ஆர்வம் அதிகமா அல்லது கவிதையா?

கே.பாலமுருகன்: சிறுகதையே எனது எப்பொழுதுமான தேர்வு. கவிதை மொழியுடன் நான் விளையாட நினைக்கும் போதெல்லாம் எழுதுவது. பலமுறை நான் மொழியிடம் தோல்வி கண்டுள்ளேன். சில சமயங்களில் நல்ல கவிதைகள் தோன்றியதுண்டு. சிறுகதைகளும் அப்படியே. சொல்லத் தகுந்த நல்ல கதைகளும் எழுதியுள்ளேன். விரைவில் எனது சிறுகதை தொகுப்பு ஒன்றைக் கொண்டு வர முயற்சித்து வருகிறேன். இதற்கு முன் வல்லினம் பதிப்பகத்தில் ஒரு சிறுகதை நூலும், மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் மூலம் ஒரு நாவலும், சுடர் பதிப்பகம் மூலம் மூன்று நாவல்களும் பிரசுரித்துள்ளேன்.

கேள்வி: மலேசிய சிறுகதை சூழல் பற்றி சொல்ல இயலுமா?

கே.பாலமுருகன்: பத்திரிகைகளில் வரும் சிறுகதைகளை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு மலேசிய சிறுகதை சூழலை விமர்சிக்க இயலாது. ஆனால், பெரும்பாலும் அப்படித்தான் தீர்மானிக்கவும் படுகிறது. அவை ஒரு காலக்கட்டத்தின் சிறுகதை தொடர்ச்சியை உள்ளடக்கியதாகக் கருத முடியாது. தனித்தனியாகச் சில நல்ல கதைகள் எப்பொழுதும் எழுதப்பட்டே வருகின்றன. தன் வாசிப்பின் ஆழம் பொறுத்தே ஒரு படைப்பாளியின் சிறுகதையின் ஆழமும் நேர்த்திப் பெறுகிறது. மேலும், வாழ்க்கை அனுபவமும் இதில் முக்கியமானதாகக் கருதுகிறேன். கற்பனையைவிட சுய அனுபவங்களே சிறுகதைகளில் எடுப்படுகின்றன எனத் தோன்றுகிறது. அந்தச் சுய அனுபவம் எப்படிச் சமூகத்துடன் உரையாடுகிறது; தன்னைப் பொறுத்திக் கொள்கிறது என்பதும் முக்கியம். அவ்வகையில் நாட்டில் நான் எப்பொழுதும் முக்கியமான சிறுகதை எழுத்தாளர்கள் எனக் கருதுவது சு.யுவராஜன், கோ.புண்ணியவான், சீ.முத்துசாமி, அமரர் எம்.ஏ.இளஞ்செல்வன், அ.பாண்டியன், மகேந்திரன் நவமணி, மீராவாணி, முனிஸ்வரன் குமார், கங்காதுரை மேலும் சிலர் ஆகும். என் வாசிப்பு நிலையிலேயே இவர்கள் நல்ல சிறுகதைகளைப் படைத்துள்ளார்கள் எனக் கருதுகிறேன். சு.யுவராஜனின் சிறுகதை மொழி எந்தச் சாயலும் இல்லாதது. தன் தீவிரமான வாசிப்பின் வழி அவர் அவருக்கான மொழியைக் கண்டடைந்தார். மனத்திற்கு நெருக்கமாக வந்து கிசுகிசுக்கும் மொழியைப் போன்றது. இப்படி நிறைய சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். புதிய பார்வை நாளிதழில் தொடர்ந்து மலேசிய சிங்கப்பூர் சிறுகதைகளை அடையாளங்கண்டு கட்டுரை எழுதி வருகிறேன். 24 வாரங்களுக்கு அது தொடரும். இது எதிர்காலத்தில் மலேசிய சிறுகதைகளைப் பற்றி ஒரு மேலோட்டமான பார்வையை உருவாக்கலாம்.

கேள்வி: மலேசியக் கவிதைகளும் இதே நிலைதானா?

கே.பாலமுருகன்: எனக்குப் பிடித்தமான கவிஞர்களைப் பற்றி சொல்ல விரும்புகிறேன். மலேசியாவில் மக்கள் தொகையில் 90% கவிஞர்கள் இருப்பதால் யாரைப் பற்றி சொல்வதென்று தெரியாததால், அமரர் பா.அ.சிவம், யோகி, பூங்குழலி, சு.தினகரன், நவீன், தோழி, மணிமொழி, போன்றவர்களின் கவிதைகளே நான் வாசித்ததில் மிகவும் முக்கியமானதாகத் தோன்றுகின்றன. யோகியும் மணிமொழியும் பா.அ.சிவமும் நல்ல கவிதைக்கான ஊற்றுள்ளவர்கள். பா.அ.சிவத்தின் இழப்பு மிகவும் வருத்தமிக்கது. அவருடைய கவிதைகள் பற்றி மௌனம் இதழில் எழுதியிருக்கிறேன். அநங்கம் இதழ் நடத்தியபோது பல கவிதைகளும் அனுப்பியிருக்கிறார். என்னைக் கவர்ந்த கவிஞரில் பா.அ.சிவமே தனித்த இடத்தில் நிலைக்கிறார். மணிமொழி மேலும் தொடர்ந்து கவிதைகள் எழுதினால் தனி கவனத்தைப் பெறுவார் என நினைக்கிறேன். யோகியின் யட்சி கவிதை தொகுப்பிற்காகக் காத்திருக்கிறேன். பூங்குழலியின் கவிதைகள் பற்றி இரண்டுமுறை விமர்சித்து எழுதியிருக்கிறேன். இலங்கை கவிஞர் ரியாஸ் குரானா, சிங்கை கவிஞர் எம்.கே குமார் அவர்களின் கவிதை நூல்களுக்கு முன்னுரையும் எழுதியிருக்கிறேன். என் வாசிப்பு நிலையிலிருந்தே மலேசியக் கவிதை முயற்சிகளைக் கவனித்தும் மதிப்பிட்டும் வருகிறேன். இப்பணி மேலும் தொடரும்.

கேள்வி: உங்களை மலேசிய இலக்கிய ஆளுமை எனச் சொல்லலாமா?

கே.பாலமுருகன்: அதையெப்படி நானே சொல்லிக் கொள்வது? காலம்தான் அதற்கும் பதில். ஒருமுறை தொலைப்பேசி உரையாடலில் டாக்டர் மா.சண்முகசிவா நீங்கள் ஆளுமை ஆவதற்கான பயணத்தில் இருக்கிறீர்கள் என்று குறிப்பிட்டார். அதனை அப்படியே நம்புகிறேன். அவ்வளவுத்தான்.

கேள்வி: மூத்த எழுத்தாளர் ரெ.கார்த்திகேசு அவர்களுடன் உங்களுக்கு ஏதும் பகைமையா?

கே.பாலமுருகன்: வேடிக்கையாக இருக்கிறது உங்கள் கேள்வி. நான் யாருடனும் பகைமை பாராட்டுவதில்லை. எனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றால் நான் விலகிக் கொள்வேன். பிடிக்கவில்லை என்று விலகிய பின்னரும் தூற்றிக் கொண்டிருந்தால் நஷ்டம் எனக்கில்லை என நம்புவதால் நான் யாரிடமும் பகைமையை வளர்த்துக் கொள்வதில்லை. ரெ.கார்த்திகேசு ஐயாவை நான் மலேசியாவின் மிக முக்கியமான சிறுகதை திறனாய்வாளராக மதிக்கின்றேன். அவருடைய பல கருத்துகளில் எனக்கு முரண்பாடும் உண்டு. ஆனால், இலக்கிய சூழலில் முரண்கள்தானே பலரை முன்னகர்த்தியுள்ளன. அதில் சிக்கல் இல்லை. இன்றளவும் அழைத்தால் என்னுடன் அவர் பேசுவார், காரணம் எங்களுக்கு மத்தியில் எந்தப் பகைமையும் இல்லை.

கேள்வி: நாவல் ஏதும் எழுத திட்டமுண்டா?

கே.பாலமுருகன்: இரண்டு முக்கியமான நாவல்கள் என் மனத்தில் இருக்கின்றன. விரைவில் அதனை எழுதினால் மலேசிய இந்தியர்களின் வாழ்வில் குற்றவாளிகளாகக் கருதப்பட்டு ஒதுக்கப்பட்ட மனிதர்களைப் பற்றி பதிவு செய்ததாக இருக்கும். அதற்கான சந்தர்ப்பமும் மொழியும் கிட்டும்வரை காத்திருக்கிறேன்.

நேர்காணல்: குமாரி தீபா/ நன்றி: மலைகள்.காம்

தமிழ்ப்பள்ளியே என் தேர்வு எனும் முழக்கம் இனவெறியா? உதயசங்கரின் விமர்சனங்களுக்கான எதிர்வினை

Tamil-school1

மலேசியாவில் மட்டுமல்ல சிறுபான்மை மக்கள் வாழும் அனைத்து நாடுகளிலும் பெரும்பான்மையினரால் தொடர்ந்து சீண்டப்பட்டும்/ ஒடுக்கப்படும் ஒரு சிறுபான்மை சமூகம் தன் அடையாளங்களின் மீது வைக்கப்படும் எந்த விமர்சனத்தையும் பற்று நிறைந்த சூழலிலேயே எதிர்க்கொள்ளும். அச்சமூகத்தின் பிடிமானமே அத்தகைய அடையாளங்கள்தான். அந்த அடையாளங்களை நேரடி விவாதத்திற்கு எடுப்பவர்கள் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய தொனி மிக முக்கியமானது. அது கொஞ்சம் பிசகினாலும் அச்சமூகத்த்தின் நம்பிக்கைகளை நேரடியாகப் பாதிக்கும். பன்முகச் சூழலில் வாழு யாவருக்கும் இது தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

நம் கருத்தை ஒன்றின்மீது வைக்கும்போது எந்த அளவிற்கு அதற்கான தரவுகளையும் அதனைச் சார்ந்த தொடர்புடைய சான்றுகளையும் சேகரிக்க உழைத்துள்ளோம் என்பதைப் பொருட்டே அக்கருத்தின் நம்பக்கத்தன்மை அடங்கியுள்ளது. நம் சமூகத்தில் வாழும் நல்ல சிந்தனையாளர்கள், கலைஞர்கள் பத்திரிகை செய்தியின் முதல் பக்கப் பரப்பரப்பிற்கெல்லாம் செவிசாய்க்கமாட்டார்கள் என நம்புகிறேன். மாற்றுக் கருத்தாக இருந்தாலும் அதனை விவாதத் தொனியிலேயே முன்வைக்கும் திறம் பெற்றிருக்க வேண்டும். அதை விட்டுவிட்டு இதுபோன்ற விடயங்களில் கிண்டலையும் கேலியையும் கொண்ட தொனியைக் கொண்டிருப்பது பொறுப்பற்றவர்களின் வழிமுறையாகும்.

இப்பொழுது உதயசங்கர் அவர்கள் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் மீது வைத்திருக்கும் கருத்துகளின் அடிப்படையில், அது குறித்து முதலில் விவாதிக்க வேண்டும் என்பதே எனது எதிர்ப்பார்ப்பு.

 

  1. தமிழ்ப்பள்ளிகள் காப்பியடிக்கும் கலாச்சாரத்தை வளர்க்கிறது – உதயசங்கர்

 

//apabila berada di SMK, kumpulan pelajar kaum India ini hilang “tempat bergantung” kerana guru menghalang mereka meniru; berbeza dengan budaya sewaktu di SJKT//

//Hasil perbualan, mereka mendedahkan, sejak Tahun 1, mereka sudah dididik melakukan apa saja – termasuk menipu dan meniru – untuk lulus ujian dan peperiksaan. //

அவருடைய கூற்றின்படி இடைநிலைப்பள்ளிகள் காப்பியடிப்பதை முற்றாகத் தவிர்க்கின்றது ஆனால், தமிழ்ப்பள்ளிகள் அக்கலாச்சாரத்தைப் பேணுகின்றது ஆகும். இதற்கு அவரிடம் எவ்வித எழுத்து ரீதியிலான ஆதாரம் இல்லை. யாரோ சொன்னார்களாம். உடனடியாக இக்கூற்றினை அனைத்து தமிழ்ப்பள்ளிகளின் நிர்வாகத்தின் பார்வைக்குக் கொண்டு வருகிறேன்.  ( சான்று : http://www.themalaysianinsider.com/opinion/uthaya-sankar/article/persoalan-kempen-sjkt-pilihan-kita )

2014ஆம் ஆண்டில் தேர்வுத் தாள் கசிந்த பிரச்சனையில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் மட்டும் சிக்கிக் கொள்ளவில்லை என்பதை முதலில் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். தேசியப் பள்ளியில் அறிவியல் தேர்வுத்தாளே முதலில் கசிந்திருப்பதைக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. சான்று: http://www.themalaysianinsider.com/bahasa/article/polis-siasat-kes-kertas-sains-upsr-bocor

“எனக்கு யூ.பி.எஸ்.ஆர் முக்கியமில்லை. 7 ஏக்கள் பெற்றாலும் உடனே பல்கலைக்கழகம் போக முடியாது. முதலாம் படிவம்தான் போக முடியும்.” என அறிவியல் தேர்வுத்தாள் கசிந்ததையொட்டி மலாய்க்கார்ர் பெற்றோர் ஒருவர் அளித்தப் பேட்டி அது. சான்று: http://www.beritasemasa.com.my/soalan-upsr-bocor-haji-darus-awang-kpm

soalan-spm-bocor-2014

மேலும், தேர்வுத்தாள் கசிவு தொடர்பான பிரச்சனைகள் இடைநிலைப்பள்ளிகளில் இல்லையா? 2013ஆம் ஆண்டில் எஸ்.பி.எம் கணிதம் தாள் கசிந்ததன் தொடர்பில் நாட்டில் பெரும் சர்ச்சை உருவானதை யாரும் மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அதற்கான ஆதாரங்கள் பின்வருமாறு:

 

ஆக, தமிழ்ப்பள்ளிகளின் மீதே அனைத்து புகார்களையும் குவிக்க முயலும் மனநிலையுடனே உதயசங்கர் தன் கருத்துகளை முன்வைத்திருக்கிறார் எனத் தெரிய வருகிறது. நாட்டு நடப்பை அறிந்த ஒருவர் தேர்வுத்தாள் கசிவில் தமிழ்ப்பள்ளியை மட்டும் குறைசாற்ற வாய்ப்பில்லை. அது பிரத்தியேக வகுப்புகளின் பேராசையின் மூலம் விளைந்த சிக்கல்/  தேர்வு உருவாக்கும் விளைவுகள் குறித்தான சிக்கல் என்றே நினைக்கிறேன்.

 

  1. மாணவர்களை வீட்டுக்குச் சென்றே அழைத்து வரும் பழக்கம்

//Tugas guru SJKT termasuk pergi ke rumah murid, memandikan mereka, memakaikan baju sekolah, menyuapkan sarapan, basuh punggung selepas berak dan membawa mereka ke sekolah!//

– See more at: http://www.themalaysianinsider.com/opinion/uthaya-sankar/article/persoalan-kempen-sjkt-pilihan-kita#sthash.TpC0zeDl.dpuf

Guru Penyayang – Tindakan Kementerian Pelajaran

Konsep: Guru penyayang menjiwai bahawa murid mereka merupakan aset penting yang perlu diberi perhatian, dijaga, dibimbing, dihargai kewujudannya dan disayangi setiap masa.

மேலே குறிப்பிட்டதைப் போல இத்திட்டம் கல்வி அமைச்சால் புழக்கத்திற்கு வருவதற்கு முன்பே நம் பள்ளி ஆசிரியர்கள் ஒருவேளை மாணவர்கள் பள்ளிக்கு வரமுடியாமையை எதிர்க்கொண்டாலோ அல்லது பள்ளிக்கு மட்டம் போட்டாலோ உடனடியாகத் தன் வாகனத்தில் சென்று அழைத்து வருவதைக் கடைப்பிடித்தே வந்திருக்கிறார்கள். தோட்டப்புறங்களில் வாத்தியார் தன் ஆமை காரில் போய் பள்ளிக்கு வராமல் திரிந்து கொண்டிருக்கும் நம் பிள்ளைகளை அக்கறையோடு அழைத்து வந்திருப்பதை நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ( துரைசாமி ஐயா, 1950களில் ஆசிரியராக இருந்தவரின் நேரடி வாக்குமூலம்)

ஆகவே, ஒரு மாணவன் மீது அன்பு கொள்வதும் அவனின் மீது அக்கறை எடுத்துக்கொள்வதன் இன்னொரு வடிவம்தான் அவனை வீட்டுக்குச் சென்று அழைத்து வருவதும் அதன் வெளிப்பாடாகும்.

Fasa pertama Pelan Guru Penyayang adalah mengalu- alukan kehaduran murid.

news-1-11-_CTY_15982

கல்வி அமைச்சால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட அன்புமிக்க ஆசிரியர் கலாச்சாரத்தின் முதல் படிநிலை ‘மாணவர்களைப் பள்ளிக்கு இன்முகத்துடன் வரவேற்பதாகும்’. அதன் தொடர்ச்சியாக ஒரு மாணவன் பள்ளிக்கு வரவில்லை என்றால் அவனை அழைத்து வரப் பள்ளி நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்பதே அரசாங்காத்தின் கோரிக்கையாகும். ஆகவே, உதயசங்கர்’ ஆசிரியர்கள் வீட்டுக்குச் சென்று பிட்டத்தைக் கழுவி மாணவர்களைப் பள்ளிக்கு அழைத்து வர வேண்டும் என சில சோம்பேறி மாணவர்கள் நினைப்பதாகக் கூறும் குற்றசாட்டு அடிப்படையற்றவை’ அவர் கிண்டலடிக்க நினைப்பது தமிழ்ப்பள்ளிகளை அல்ல; கல்வி அமைச்சின் திட்டத்தை என நான் புரிந்து கொள்கிறேன்.

ஆனால், அதே சமயம் ஆசிரியர்கள் வந்து தங்கள் பிள்ளைகளை அழைத்துச் செல்வார்கள் என எதிர்ப்பார்க்கும் சூழல் வந்தால் அதனை நிச்சயம் கண்டிக்கவே வேண்டும். அத்தகைய நிலைமை இன்னும் உருவாகவில்லை. அதனைப் பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளவும் கூடாது. தன் சமூகத்தின் மீது ஓர் ஆசிரியரோ பள்ளியோ அக்கறைக்கொள்வது கண்டிப்பு கொள்வதும் வரவேற்க வேண்டிய விசயமே தவிர அதனைத் தனக்கு சாதகமாகவும் பெற்றோர்கள் பயன்படுத்திக்கொள்ளக்கூடாது. முன்பெல்லாம் பிள்ளைகளுக்குக் காய்ச்சல் வந்தாலும் பள்ளிக்கு அனுப்புவார்கள். பள்ளிக்கூடம் அவர்களை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்று பார்த்துக் கொள்ளும் என்கிற நம்பிக்கை. (2008ஆம் ஆண்டில் எனக்கு இந்த அனுபவம் நேர்ந்தது: பெற்றோரின் பெயர் திரு. ராஜன்). பள்ளிக்கூடமும் ஆசிரியர்களும் பலவகையான பிரச்சனைகளைச் சந்தித்தும் தான் வாழும் சமூகத்தின் குழந்தைகள் மீது அக்கறைக்கொள்வதை வேடிக்கையான ஒன்றாகக் கருதக்கூடாது. இன்று என் பள்ளியில், ஒரு பையன் அவன் வீட்டு சீன அண்டை அயலாரின் பையனைக் கல்லால் அடித்ததற்காக அவனுடைய பெற்றோர் பள்ளியில் வந்து புகார் செய்கிறார். இதன் தர்மம் என்ன? அவன் அத்தவற்றை செய்யப் பள்ளிக்கூடமும் ஒரு காரணம் என அப்பெற்றோர் முறையிடுகிறார். அப்படியென்றால் ஒரு பையனின் உருவாக்கத்தில் பெற்றோர்களின் பங்கென்ன?

பள்ளிக்கூடம் என்பது ஒரு சமூகத்தின் இணைப்பு. பலவகையான சூழலிலிருந்து, குடும்ப நிலையிலிருந்து பலத்தரப்பட்ட மாணவர்கள் வர நேரிடும். அத்ததைய சூழலில் எந்த வேறுபாடுமின்றி அவனுக்குக் கற்பிப்பதே பள்ளிக்கூடத்தின் கடமை. சமூகத்துடன் எப்படி ஒத்திசைவது என்பதையும் அவன் அங்கிருந்து கற்றுக் கொள்கிறான். ஆனால், எப்படியும் ஒரு மாணவனின் உருவாக்கத்தில் ஆசிரியர்களோடு பெற்றோர்களும் ஒன்றிணைந்தாலே நாம் எதிர்ப்பார்க்கும் ஒரு தலைமுறையை உருவாக்க முடியும். ஆகவே, ஆசிரியர்கள் வீட்டிற்கு வந்து மாணவர்களை எழுப்பிப் பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்ல நேர்ந்தால் அது தார்மீகமான அக்கறையையும் அன்பையும் காட்டுகிறதே தவிர அது சோம்பேறித்தனத்தை ஊக்குவிக்கும் காரியமல்ல. கல்வி அமைச்சின் திட்டமானதும் இதனையே முன்னுறுத்துகின்றது. ஆகவே, இதனை முன்னெடுக்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் கல்வி அமைச்சின் கொள்கையைப் பின்பற்றுகிறது என்றே அர்த்தம்.

சான்று: http://www.slideshare.net/osowlay/pelaksanaan-programgurupenyayang

 

3. தமிழ்ப்பள்ளியே நன் தேர்வு எனும் வாசகம் இனப்பற்றா அல்லது இனவெறியா?

 

‘தமிழ்ப்பள்ளியே நம் தேர்வு’ எனும் முழக்கம் சமீபமாகத் தொடர்ந்து நம் சமூகத்தில் ஒலித்துக் கொண்டிருப்பதை நாம் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். முதலில் இதுபோன்ற ஒரு நிலை/ பிரச்சாரம் செய்யும் நிலை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு வந்திருக்கக்கூடாது. ஆனால், தாய்மொழி கற்பதில் தொடர்ந்து எல்லாம் நாடுகளிலும் பிரச்சனைகள் உதிர்த்துக் கொண்டேதான் இருக்கின்றன.

ஆனால், தமிழ்ப்பள்ளியே நம் தேர்வு எனும் முழக்கம் உருவான பிறகு ஊடகங்களும் பத்திரிகைகளும் இத்திட்டத்துடன் இணைந்து தமிழ்ப்பள்ளியில் படிக்கும் மாணவர்கள் சர்வதேச அளவில் பங்குபெற்று வெற்றிப்பெறும் செய்திகளைப் பரப்பரப்பாகப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தன. இது ஒருவகையில் ஊடகங்களின் கொண்டாட்டமாகவும் இருந்தது என்றே சொல்லலாம்.

 

சான்று: http://www.thaimoli.com/news-detail.php?nwsId=9921

 

தமிழ்ப்பள்ளியில் படித்த மாணவர்கள் அவர்களின் உருவாக்கத்திற்கு அப்பள்ளியே காரணம் என நேரடி வாக்குமூலம் கொடுத்திருப்பதையும் உதயசங்கரின் கவனத்திற்குக் கொண்டு வருகிறேன். அவர் குறிப்பிட்டிருப்பது பின்வருமாறு:

//Realiti ini membuktikan kempen “Wajib Hantar Anak Ke SJKT” yang berunsur rasis dan penerus agenda “pecah dan perintah” penjajah British tidak berjaya mempengaruhi orang ramai. – See more at: http://www.themalaysianinsider.com/opinion/uthaya-sankar/article/persoalan-kempen-sjkt-pilihan-kita#sthash.TpC0zeDl.dpuf //

 

சான்று: களம் இதழ், பிப்ரவரி 2015, இரா.ரிஷிகேஸ்( நேர்காணல்) (சான்று: http://www.thaimoli.com/news-detail.php?nwsId=3049)

01_CTY_3049 (1)

ஆகவே, தமிழ்ப்பள்ளியே நம் தேர்வு என்கிற திட்டம் அரசியல் நோக்கமுடையது என அவர் முழுவதுமாக ஒதுக்குவது ஆதாரமற்றது. அது தொடங்கப்பட்டதன் பின்னணியில் என்ன அரசியல் இருந்திருந்தாலும், அதனைச் சமூகம் தத்தெடுத்துக் கொண்டு தமிழ்ப்பள்ளியின் மீதும் தாய்மொழிக் கல்வியின் மீதும் தன் முழுமையான ஈடுபாட்டையும் காட்டத் துவங்கியது உண்மையே.

 

பின்வரும் ஆதாரங்கள், உதயசங்கர் குற்றம்சாட்டுவதைப் போல தமிழ்ப்பள்ளிகளில் படித்த மாணவர்களின்/ படித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அடைந்த சாதனைகள்:

 

  • கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வி சுஷ்மிதா த/பெ விஜியன், செல்வி பிரவினா த/பெ இராமகிருஷ்ணன், ரஷிகேஷ் த/பெ இராமகிருஷ்ணன் ஆகிய மூவரும் லண்டனில் நடைபெற்ற அனைத்துலக பிரிட்டிஷ் அறிவியல் புத்தாக்க கண்காட்சியில் மின்சார சேமிப்பு இயந்திரம் என்ற புது அறிவியல் கண்டுபிடிப்பில் வெற்றிப் பெற்று இரண்டு தங்கப் பதக்கங்களை வென்றுள்ளனர்.
  • கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வன் ரஷிகாஷ் த/பெ இராமகிருஷ்ணன் 2013-ஆம் ஆண்டு வடிவமைப்புக் கண்டுப்பிடிப்புகள் (REKACIPTA) போட்டியில் கலந்து வெற்றிப் பெற்று அனைத்துலக போட்டிக்காக ஹாங்கோங் (Hong Kong)(2013) மற்றும் லண்டன் (LONDON) (2014) சென்று வந்துள்ளார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
  • மேலும், கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வன் ஶ்ரீஅர்வேஷ் த/பெ இராமகிருஷ்ணன் அவர்கள், தொடர்ந்து மூன்று ஆண்டுகளாக வடிவமைப்புக் கண்டுப்பிடிப்புகள் (REKACIPTA) போட்டியில் சிறந்து விளங்கி அனைத்துலக ரீதியில் அமெரிக்கா(2012), புருனாய்(2014) மற்றும் இந்தியா(2014) போன்ற நாடுகளுக்கு மலேசியாவைப் பிரதிநிதித்துச் சென்றுள்ளார்.
  • கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வன் பூபதி த/பெ வேலாயுதம் பூப்பந்து போட்டியில் சிறந்து விளங்கி அனைத்துலக ரீதியில் வருகின்ற நவம்பர் 2014-இல் சீனாவிற்குச் செல்லவிருகின்றார்.
  • வலம்புரோசா தமிழ்ப்பள்ளியின் மாணவி வைஸ்ணவி த/பெ அருள்நாதன் உலகமே வியக்கும் வண்ணம் “GOOGLE DOODLE” போட்டியில் பங்கெடுத்து வெற்றிப் பெற்றார். இவ்வெற்றி மலேசியத் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கு ஊக்கத்தையும் ஆக்கத்தையும் தந்துள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
  • பினாங்கு ராமகிருஷ்ணா தமிழ்ப்பள்ளியின் மாணவர்கள் நாடளாவிய நிலையில் நடத்தப்பட்ட இளம் ஆய்வாளர்கள் விழாவில் வெற்றிப் பெற்று அனைத்துலக ரீதியில் நடைபெற்ற சென்றுள்ளனர் என்பது பெருமைப்படக்கூடிய சாதனையாகும்.
  • 2014-இல் புதுடில்லியில் நடைபெற்ற காமன்வெல்த் நாடுகளுக்கிடையிலான சதுரங்கப் போட்டியில் சிரம்பான், கான்வெண்ட் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவி செல்வி நித்தியலெட்சுமி சிவநேசன் இரண்டாவது நிலையில் வெற்றிப் பெற்றுள்ளார்.
  • கடந்த ஆகஸ்டு மாதம் ரவூப் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களும் ஆசிரியர்களும் களிமண்ணால் மிகப்பெரியச் தேசியக் கொடி செய்து மலேசிய சாதனை புத்தகத்தில் இடம் பிடித்துள்ளனர்.
  • மலாக்கா, புக்கிட் லிந்தாங் தமிழ்ப்பள்ளியைச் சேர்ந்த செல்வி அஞ்சலி சிவராமன், செல்வி ஷோபனா சிவராமன், செல்வன் நிரோஷன் கெலேமன் இவ்வருடம் (2014) சென்னையில் நடைபெற்ற அனைத்துலக சிலம்பப் போட்டியில் தங்கம் வென்று நாட்டுக்கு மட்டுமல்லாது தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கும் பெருமை சேர்த்துள்ளனர்.
  • 2014-இல் உயர்தரப் பள்ளிகள் எனும் சிறப்புப் பெற்று ஜோகூர் ரேம் தமிழ்ப்பள்ளி, பாகங் ரிங்லெட் தமிழ்ப்பள்ளியும் மற்றும் குழுவகைப் பள்ளியாக பேராக் கிரிக் தமிழ்ப்பள்ளி சாதனை படைத்துள்ளனர்.

 

சான்று: http://www.semparuthi.com/?p=115692

 

ஆகவே, உதயசங்கர் முன்வைக்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் இதுநாள் வரையிலும் தேர்வில் காப்பியடித்தே மாணவர்களைப் பழக்கப்படுத்தியுள்ளது என்கிற குற்றசாட்டு அர்த்தமற்றது என நிருபுணமாகிறது. தேர்வு என்பதே மாணவர்களைச் சோர்வாக்கக்கூடியதுதான். இன்றைய நிலையில் தேர்வு என்பது மனனம் செய்ததைக் கக்கும் ஓர் அங்கமாக விமர்சிக்கப்பட்டு வருகிறது. தேர்வு உருவாக்கும் விளைவுகளில் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்கள் மட்டும் பாதிக்கப்படவில்லை. மலேசியாவில் இருக்கும் அனைத்துப் பள்ளிகளும் தேர்வு வழிமுறையின் மூலம் பல பாதிப்புகளையும் விளைவுகளையும் சந்தித்து வருகின்றன. இதனை ஒரு தனிப்பட்ட விவாதமாக ஆக்கலாம்.

‘தமிழ்ப்பள்ளியே என் தேர்வு’ எனும் திட்டத்தின் மீது எனக்கும் தனிப்பட்ட விமர்சனம் உண்டு. ஆனாலும், அது அரசியல்வாதிகளின் கையிலிருந்து மக்களிடம் சென்ற பிறகு உருவாக்கிய உணர்வலைகள் கவனிக்கத்தக்கது என்றே குறிப்பிட வேண்டும். தமிழ்ப்பள்ளியே எங்களின் தேர்வு என இன்று சமூகம் இத்தனை அக்கறையோடு முழங்குவதற்கு தாய்மொழிக் கற்றலுக்கான முக்கியத்துவம் அறிந்தவர்கள் உணரக்கூடும்.

 

சான்று: https://www.youtube.com/watch?v=16KjY_oP3_I

 

ஒரு சிறுபாண்மை இனத்தவரின் பண்பாட்டையும், கலை கலாச்சாரங்களையும், மொழியையும் பாதுகாக்கும் / கற்பிக்கும் இடமாக இருப்பதுதான் தாய்மொழிப் பள்ளிகள். மலேசியப் பண்முக நாடு. பல்லின மக்கள் வாழும் நாட்டின் தேசியக் கொள்கையில் அவரவர் தன் தாய்மொழியைத் தன் தாய்மொழிப் பள்ளியில் கற்றுக் கொள்வதற்கு முழு சுதந்திரமும் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. அதனை மட்டுப்படுத்த நினைக்கும் யாவரும் ஜனநாயக நாட்டில் இருக்கத் தகுதியவற்றவர்கள்.

உதயசங்கர் முன்வைக்கும் சில நியாயமான கேள்விகள்: அதனையும் நாம் கருத்தில் கொண்டு விவாதிக்க வேண்டும்.

  1. தமிழ்ப்பள்ளிக்கு அனுப்புங்கள் என முழக்கமிடும் எத்தனை அரசியல்வாதிகள் தங்கள் பிள்ளைகளைத் தமிழ்ப்பள்ளியில் சேர்த்துள்ளனர்?
  2. தமிழ்மொழிக்கான ஈடான கவனத்தை மலாய்மொழிப் பாடத்திற்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் செலுத்த வேண்டும்.

 

  • கே.பாலமுருகன்

உலக சினிமா தொடர் – 1 : Camp X –Ray திரைவிமர்சனம் ஈராக் சினிமா: ஒரு சிறையின் மிகக்கொடூரமான தனிமை

ஒரு தூக்குக் கைதியின்

சிறையில்

அவன் மரணத்திற்குப் பிறகு

என்ன இருக்கும்?

மௌனம்.

 

1011223_931050030257358_1399325528387543823_n

சில வருடங்களுக்கு முன்பு கோலாலம்பூரில் இருக்கும்புடு சிறைபொதுமக்களின் பார்வைக்கு வைத்திருந்தபோது அங்குப் போக நேரிட்டது. பல ஆண்டுகளாகச் சிறை கைதிகள் வாழ்ந்து தண்டனைகளை அனுபவித்த ஒவ்வொரு சிறையையும் கடக்கும்போது விவரிக்க இயலாத ஒரு தனிமையின் கதறல் மனத்தில் அப்பிக்கொண்டதை உணர முடிந்தது.  மரணத் தண்டனை என்னைப் பொறுத்தவரை சட்டத்தின் அனுமதியுடன் செய்யப்படும் கொலையே. சட்டமும் தண்டனைகளும் ஒரு மனிதன்/ குற்றவாளி மீண்டு வருவதற்கு ஒரு உளவியல்பூர்வமான வாய்ப்பை வழங்க வேண்டுமே தவிர ஒருவனைக் கொலை செய்வது மனித உரிமை மீறலே.

இந்தச் சமூகம் குற்றவாளி எனத் தண்டிக்கும் யாராவது ஒருவரை அவருடைய தண்டனைக் காலத்திலோ அல்லது தண்டனைக்குப் பிறகோ நீங்கள் சந்தித்து உரையாடியிருக்கிறீர்களா? பத்திரிகையில் அவர்களின் செய்தியைப் படிப்பதோடு நமக்கும் அவர்களுக்கு என்ன உறவு இருந்திருக்கிறது? அதிகபட்சமாக நாம் அவர்களின் மீது ஒரு வெறுப்புணர்வைக் கொண்டிருந்திருக்கலாம். ஆனால், எத்தனையோ இரவுகளில் அவர்களின் சிறைக்குள் இருந்துகொண்டு அவர்களால் பார்க்கவியலாத இந்த உலகத்தைப் பற்றி அவர்கள் எத்தனை கற்பனை செய்து அழுதிருப்பார்கள்? அப்படிப்பட்ட மிகக் கொடூரமான சிறைச்சாலை என வரலாற்றில் சொல்லப்படும் குவாண்டனாமோவில் தீவிரவாதி என அடைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒருவனின் கதைத்தான் ‘Camp X – Ray’.

Peter sattaler இயக்கி கடந்த வருடம் வெளிவந்திருக்கும் மிக முக்கியமான படம் ஆகும். அநேகமாக இந்த ஆண்டில் பல விருதுகளைக் குவிக்கலாம் என எதிர்பார்க்கப்படும் படமாகும். தன்னுடைய சிறுநகரத்தைவிட்டு இராணுவத்தில் சேரும் ப்லோண்டி எனும் ஓர் இளம் பெண்ணுக்கும் Guantanamo சிறையில் 8 வருடமாக அடைப்பட்டிருக்கும் அல்கைடா தீவிரவாதி என நம்பப்படும் அலி என்பவருக்கும் இடையில் உருவாகும் ஒரு மெல்லிய நட்புதான் படத்தின் கதை. குவாண்டனமோ 1990களில் நிறுவப்பட்ட உலகின் மிகவும் கொடூரமான மனித வதைகள் நடந்த சிறைச்சாலையாகும்.

9 செப்டம்பர் சம்பவத்திற்குப் பிறகு பல இஸ்லாம் கைதிகள் அங்கு அடைக்கப்படுகிறார்கள். அதில் ஒருவர்தான் ஜெர்மனிய விரிவுரையாளர் அலி. ஆனால், திவீரவாதி என்ற அடையாளத்துடனே அங்கு 8 வருடங்களைத் தனிமையில் கழிக்கிறார். அன்பான உரையாடல்கள் இல்லாத, கவனிப்புகள் இல்லாத பெண் வாடையே இல்லாத ஒரு பயங்கர நரகமாக மாறியிருக்கிறது அவரின் அறை. ஆனால், படத்தின் முதன்மை கதைப்பாத்திரமான ப்லோண்டி எனும் இளம் பெண் அவர்களின் வருகை, அலி என்பவனின் வாழ்க்கைக்குள் சில அசைவுகளை உருவாக்குகிறது. அது நெடுங்கால இறுக்கத்தின் உடைவாக மாறி அலி மீண்டும் ஒரு மனிதனாக மாறும் தருணம். படத்தில் மனித வதைகள் காட்டப்படவில்லை. அப்படியென்றால் குவாண்டனமோ மிகவும் அமைதியில்தான் இருந்தது போன்ற ஒரு தவறான எண்ணம் எழுகிறது.

கதையில் வரும் அலி, தான் குற்றவாளி அல்ல என்றே அந்த எட்டு வருடங்களும் கத்தி கதறி சொல்லி உச்சமான மன எழுச்சிக்குப் பலமுறை ஆளாகி தன்னை வருத்திக்கொள்ளும் ஒரு பாத்திரமாக வருகின்றான். கடைசிவரை அவன் உண்மையில் அல்கைடா தீவிரவாதியா அல்லது இல்லையா என்பது படத்தில் முதன்மையாக விவாதிக்கப்ப்டவில்லை. சில நேரங்களில் தன் மீதான குற்றத்தைச் சாடும் வகையில் அமெரிக்கா இராணுவத்தைப் பழிக்கின்றான். சில சமயங்களில் தான் குற்றவாளி அல்ல என முனகுகின்றான்.

camp-x-ray

குற்றம் என்பதைவிட குற்றத்திற்கான வேர்கள் என்னவாக இருக்கும் என்பதில் இச்சமூகமும் சட்டமும் கவனிப்பதே இல்லை. இதுதான் குற்றத்திற்கு உடந்தையான ஒரு மனநிலை என நினைக்க வைக்கிறது. இச்சமூகத்திற்கு சட்டத்திற்கும் குற்றவாளிகள் தேவை. குற்றங்களை உருவாக்கி வைத்திருக்கும் சமூகம் குற்றவாளிகளைத் தேடிக் காத்திருக்கிறது. பழியைப் போடுவதற்கும் மக்களை மிரட்டுவதற்கும் குற்றவாளிகள் எப்பொழுதும் தேவைப்படுகிறார்கள். ஆகவே, ஒரு குற்றவாளி எவ்வளவுத்தான் தான் குற்றம் செய்யவில்லை எனக் கதறினாலும் அவனுடைய குரலைச் செவிமடுக்க சட்டத்திற்கோ சமூகத்திற்கோ மனமில்லை. அவை காதுகளைப் பொத்திக் கொண்டு தொடர்ந்து கருப்பு வெள்ளை என சமூகத்தைப் பிரித்துக் காட்டிவிட குற்றவாளிகளை வலை வீசித் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றன.

ப்லோண்டி அங்கு வந்த நாட்களில் முதலில் அவளை அவமானப்படுத்துகிறான். தன் மலத்தை அள்ளி அவள் மீது வீசுகிறான். அவனுடைய அந்தச் செயல் முதலில் அவளுக்குக் கோபத்தை உண்டாக்குகிறது. ஆனால், பிறகு மெல்ல அவனை அவனது 8 வருடத் தனிமைக்குள் வைத்துப் புரிந்து கொள்கிறாள். அலி அவளிடம் சதா தனக்கு ஹாரி போட்டர் நாவல் வேண்டும் எனக் கேட்கிறான். குவாண்டனாமோவில் அந்த நாவல் முன்பு இருந்ததாக வாதிடுகிறான். ஆனால், அவளுக்கு அந்த நாவல் தட்டுப்படவில்லை. அதுவே அலிக்கு மிகவும் ஏமாற்றமாக இருக்கிறது.

மிகவும் யதார்த்தமான சினிமாக இருக்கின்றது. அலியும் ப்லோண்டியும் பட்த்தில் அபாரமான நடிப்பை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள். குறிப்பாக அலியின் கதைப்பாத்திரம் அழுத்தமான நடிப்பு. ஆர்பாட்டம் இல்லாத கதையோடு பொருந்தி போகிற நடிப்பை வெளிக்கொணர்வதில் இயக்குநர் முக்கியத்துவம் பெறுகிறார்.

இறுதியில் அதுவரை ஓர் இராணுவ அதிகாரியாகவே இருக்க வேண்டும் என்கிற ப்லோண்டியின் உறுதி அலியின் முன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தளர்ந்து போகிறது. அவள் ஓர் அன்பானவளாக மாறுகிறாள். அலியை நேசிக்கிறாள். அவனது தனிமைக்குள்ளிருந்து அவனை வெளியே கொண்டு வர அவனுடன் விதிமுறைகளையும் மீறி உரையாடுகிறாள். பிறகு வழக்கம்போல ஆகஸ்ட் மாத்ததில் சில இராணுவத்தினர் இடம் மாற்றப்படுவார்கள். புதியவர்கள் அங்கு வருவார்கள். அவள் மாற்றலாகி வேறு இடம் போக வேண்டிய நிலை. இறுதி சந்திப்பில் அலி அவளிடம் சொல்கிறான் உனக்குப் பிறகு இங்கு வரப்போகும் அந்தப் புதியவர் இது போல என்னிடம் உரையாடுவார்களா எனத் தெரியவில்லை, இந்தத் தனிமை இனி பல வருடங்களுக்கு என்னை விட்டு நீங்காது என வருத்தத்துடன் கூறுகிறான்.

மறுநாள் அவள் பேருந்து ஏறி குவாண்டானமோவை விட்டுச் சென்று கொண்டிருக்கிறாள். அவளுக்குப் பதிலாகப் புதியதாக வந்த இராணுவ இளைஞன் புத்தகங்களை ஒரு தள்ளு வண்டியை வைத்து எடுத்து வருகிறான். அந்தப் புத்தக அடுக்கில் அலி தான் தேடிக்கொண்டிருந்த ஹாரி போட்டர் நாவலைப் பார்க்கிறான். அதனை வாங்கித் திறக்கின்றான். ப்லோண்டி அங்கிருந்து செல்வதற்கு முன்பாக அந்த நாவலைத் தேடி எப்படியோ கண்டடைந்து அதில் ‘அன்பான அலிக்கு – ப்லோண்டி’ என எழுதியிருக்கிறாள். எந்தப் பதற்றமும் இல்லாமல் தன் அறையில் அமர்ந்து அலி அந்த நாவலை வாசிக்கத் துவங்குகிறான். படம் நிறைவடைகிறது. என் கண்களில் வெகுநாட்களுக்குப் பின் கண்ணீர். அழ வைக்க வேண்டும் என்கிற எந்த முன்னேற்பாடுகளும் பரப்ப்பரப்பும் இன்றி படம் முடிகிற இடத்தில் நாம் அழுவோம். பட்த்தின் ஆழம் நம் மனத்தைத் தொட்டிருக்கும்.

மனித கூட்டம் எதிர்க்கொள்ளும் சிறை தனிமை என்பது எத்தனை ஈவிரக்கமற்றது என்கிற வலி மனத்தை அழுத்தும். எத்தனையோ நல்லவர்கள் இன்னமும் நம் கண்ணுக்குத் தெரியாத சிறைக்குள் இருந்து தனக்கு மட்டுமே தெரியும் உண்மைக்குள் தகித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நீதி அவர்களுக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்டிருக்கும். தீமையின் ருசி அறிந்த நிறைய பேர் வெளியில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும்போது, எந்தத் தீமையும் செய்யாதவர்கள் குவாண்டணமோ போன்ற மிகக் கொடூரமான சிறைக்குள் எரியும் நிஜத்தோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கலாம். நிச்சயம் பார்க்க வேண்டும் ஒரு படம். Camp- x-ray.

 

கைவிடப்பட்ட

ஒரு கைதியின்

அறைக்குள்ளிருந்து

ஒரு தீர்க்கமான

மௌனம்

எப்பொழுதும்

கேட்டுக் கொண்டே

இருக்கின்றது.

தன் தண்டனை காலங்களுக்குப் பிறகு ஒரு பூர்ணமான சீர்த்திருத்தம் பெற்ற ஒருவனைத்தான் சிறைச்சாலைகள் வெளியேற்றுகின்றனவா? அதில் எந்த அளவிற்கு நம்பிக்கை கொண்டுள்ளீகள்? மனித உரிமை மீறப்படும்போது குரல் எழுப்பும் சமூகமே ஜனநாயகத்தன்மையுடைய சமூகமாகும். மரணத் தண்டனையை இரத்து செய்யத் தூண்டும் ஒரு விழிப்புணர்வுமிக்க சமூகம் உருவாக வேண்டும். அதற்கான ஒரு மனப்பூர்வமான தூண்டுதலை இந்தச் சினிமா உண்டாக்குகிறது.

கே.பாலமுருகன்

ஜகாட் – திரைப்படப் புத்தகப் போட்டி இரண்டாம் சுற்றின் வெற்றியாளர்: ஜெ. அரவின் குமார்

இரண்டாம் சுற்றின் வெற்றியாளர் அரவின் குமாரின் கேள்விக்கான பதில்:

கேள்வி: ஜகாட் திரைப்படத்தில் ஒருவன் குற்றவாளியாக மாறுவதற்கு எந்தெந்த சூழல்கள் காரணமாக அமைகின்றது என முன்வைக்கப்படுகிறது?

பதில்: குற்றங்களின் பின்னணி ஆராயப்படுகின்றப்போது, குற்றவாளியின் பின்னணியும் ஆராயப்பட வேண்டும் என்பது ஜகாட் திரைப்படம் காட்டும் சிந்தனை. குற்றம் புரிந்தவனைச் சார்ந்திருக்கும் குடும்ப நிலை, சமுதாய நிலை ஆகியவை குற்றங்களில் ஈடுபடுவதற்கான முதன்மை காரணிகளாகத் திகழ்கின்றன என்பதை ஜகாட் படம் காட்டுகிறது. வறுமையினிருள் மெல்ல ஒளிரும் கொஞ்சம் நஞ்ச கல்வி, நம்பிக்கைகளின் குறையொளியை அணைத்துவிட்டப்பிறகு குற்றம் என்பது தவிர்க்கமுடியாத ஒன்றாக மாறுகிறது.

(குற்றவாளிகள் உருவாவதற்குக் கல்வியின் வேறுநிலை முகங்களும் ஒரு மூலக்கூறாக இருப்பதை சஞ்சய் அப்படத்தில் சொல்லியிருப்பது கவனிக்கத்தக்கது)

 

10407416_699016363528469_3576421276585276817_n

அரவின் குமார் சுங்கைப்பட்டாணியிலுள்ள அப்துல் அலிம் ஆசிரியர் வளாகத்தின் பயிற்சி ஆசிரியர். குவாந்தானில் பிறந்தவர். சினிமா என்ற கலை காட்சி ஊடகத்தைச் சார்ந்தது. எண்ணத்தையும் சிந்தனையயும் எளிதாக காண்போர் மனதில் ஏற்றக்கூடியது…இன்றைக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் தொழிற்நுட்ப விரிவும் சிந்தனை விரிவும் சினிமாவை இன்னும் முன்னுக்கு கொண்டு செல்கிறது என அழுத்தமாக நம்புகிறார். ஜகாட் திரைப்படம் மலேசியாவின் மற்ற படங்களைவிட வழக்கமாக இல்லாமல் குறைவான சமரசங்களுடன் வெளிவந்ததாலேயே அப்படம் என்னைக் கவர்ந்ததாகக் கூறுகிறார். நல்ல தீவிரமான சிந்தனைமிக்க இளைஞரான அவர் தொடர்ந்து சினிமா, இலக்கியம் என மிளிர்வார் என நம்புகிறேன். வாழ்த்துகள்.

  • கே.பாலமுருகன்

குற்றம் கடிதல்: ஒரு மன்னிப்பின் முன்னே மண்டியிடுதல்

201509221241228976_tamil-new-movie-in-kutram-kadital-preview_SECVPF

‘குற்றமே பகையாக மாறலாம்’ என்கிற தெளிவான கருத்துடன் சமூகத்தை நோக்கி விரிகிற குற்றம் கடிதல் படம் பள்ளிக்கூடங்களில் இழைக்கப்படும் குற்றங்களுக்கான மையப்புள்ளியைத் தேடி விரிவாக முனைந்துள்ளது என்றே சொல்லலாம். தற்கால சூழலில் இயங்கி வரும் பள்ளிக்கூடங்கள் என்பது அடுத்த தலைமுறை சந்ததியை உருவாக்கி வெளியே அனுப்பும் தொழிற்சாலை என்பதைப் போல பல தமிழ் சினிமாக்கள் காட்ட முனைந்திருக்கின்றன. டோனி, சாட்டை, நண்பன் போன்ற படங்களைக் குறிப்பிட்டு சொல்லலாம். ஆனால், குற்றம் கடிதல் எவ்வித மாற்றுக் கருத்தையோ அல்லது எதிர்ப்பையோ விளம்பரப்படுத்தவில்லை. நேராகப் பள்ளிக்கூடத்தில் நுழைந்து வகுப்பறையில் ஓர் ஆசிரியரும் மாணவனும் சந்திக்கும் புள்ளியில் குற்றம் எப்படி இழைக்கப்படுகிறது என்பதைக் காட்டிவிட்டு நகர்கிறது.

ஒரு சினிமா உருவாவதன் பின்னணியிலுள்ள நிகழ்வு, புனைவு என இவ்விரண்டையும் ஆய்வாளர் அ.ராமசாமி ‘ஒளிநிழல் உலகம்’ எனும் தன் சினிமா கட்டுரை நூலில் விரிவாக்க் குறிப்பிட்டுள்ளார். நான் அதனை விமர்சனப்பூர்வமான பார்வையுடன் அணுகி பார்க்கிறேன். எல்லா சினிமாக்களும் ஒரு நிகழ்வை மையப்படுத்தி புனைவொன்றை உருவாக்குகிறது. புனைவு அப்படத்தின் நிகவோடு ஒட்டியும் அல்லது ஒட்டாமலும் போக வாய்ப்புண்டு. நிகழ்வு என்பது சமூகத்திலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவையாக இருக்க அதனைச் சுற்றி புனைவுகள் கட்டியெழுப்பப்படுகின்றன. ஆகவே, ஒரு திரைப்படத்தின் மையமான நிகழ்வும் அதன் தொடர்ச்சியான புனைவுகளும் ஒரு படத்தை உண்மைக்கு மிக நெருக்கத்தில் கொண்டு போய் வைப்பதாக இருக்க வேண்டும் என அ.ராமசாமி குறிப்பிடுகிறார்.
நிகழ்வும் புனைவும்

குற்றம் கடிதல் படம் உருவாக்க முனையும் நிகழ்வு என்பது ஓர் ஆசிரியர் அடித்தட்டு வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த மாணவனின் பாலியல் தொடர்பான அறியாமையைச் சகித்துக் கொள்ள முடியாமல் அறைந்துவிடுகிறார். இச்சம்பவம்தான் படத்தின் நிகழ்வு. இதனையொட்டியே கதை மேற்கொண்டு நகர்கிறது. மொத்த படத்தையுமே தொய்வின்றி பரப்பரப்புடன் நகர்த்த இயக்குனர் அந்த வகுப்பறை நிகழ்வை உருவாக்குகிறார். குற்றம் கடிதல் படத்தின் புனைவு என்றால் மெர்லின் குற்றம் இழைத்தவுடன் நிகழ்வு நடந்த இடத்திலிருந்து துரத்தியடிக்கப்படுகிறாள்; அம்மாணவனின் தாயிடமிருந்தும் அவனுடைய சமூக மக்களின் கோபத்திலிருந்தும் தப்பித்து ஓடுகிறாள் என்பதே ஆகும். பிரம்மா படத்தின் மூலம் சொல்ல நினைத்த கருத்துடன் மற்ற அனைத்து சம்பவங்களும் மையத்தைவிட்டு விலகாமல் ஈடு கொடுத்துக் கதையை முன்னெடுத்துச் சென்றிருக்கின்றன.

இப்படத்தில் மெர்லின் எனும் ஆசிரியர் குற்றம் இழைப்பதற்குக் காரணமாக இருப்பது பள்ளிக்கூடங்களில் கவனப்படுத்தப்படாமல் இருக்கும் பாலியல் குறித்தான புரிதலின்மையே ஆகும் என இயக்குனர் சமூகத்தின் முன் குற்றச்சாற்றாக வைக்கிறார். இக்கருத்தைத் தாங்கிக் கொண்டே படம் மெர்லின் அம்மாணவனை அறையும் சம்பவத்தை உருவாக்குகிறது. அது வெறும் தண்டனை மட்டுமல்ல. வகுப்பறைகளில் எத்தனையோ தண்டனைகள் இன்று வழக்கத்தில் இருக்கின்றன. நாற்காலியின் மீது ஏறி நிற்க வைத்தல், தரையில் முட்டியிடப் பணித்தல், புத்தகத்தைத் தலையில் கவிழ்த்து நிற்க வைத்தல், திடலைச் சுற்றி ஓட வைத்தல், அறைதல், பிரம்பால் அடித்தல், காதைப் பிடித்துத் திருகுதல் எனச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால், இத்தண்டனைகளின் பின்னணியில் பெரிதாக ஒன்றும் இருக்காது. அதுவொரு சம்பவமாகக் கடந்து சென்றுவிடும். வீட்டுப்பாடங்கள் செய்யாமைக்கான ஒரு தண்டனை அவ்வளவே. ஆனால், குற்றம் கடிதல் படத்தில் மெர்லின் வழங்கும் தண்டனைக்குப் பின்னணியாக இருப்பது ஓர் ஆசிரியரும் மாணவனும் பாலியல் தொடர்பான புரிதலில் வேறுப்பட்டு நிற்பதுதான்.

படம் முன்னெடுக்கும் விவாதம்

2015ஆம் ஆண்ற்கான சிறந்த படம் என்கிற தேசிய விருதை வென்ற ‘குற்றம் கடிதல்’ பாலியல் கல்வி எனும் ஒரு மைய இழையை பிடித்துக் கொண்டு இச்சமூகத்தின் எளிய மனிதர்களாய் இருக்கும் ஆசிரியர்களையும் பெற்றோர்களையும் கல்வியையும் விவாதித்துள்ளது. தற்போது வெளிவரும் பெரும்பான்மையான சினிமா எதையும் விவாதிப்பதில்லை. ஆனால், எல்லாவற்றையும் விமர்சிக்கவும் தீர்ப்பு வழங்கவும் தயாராக இருக்கின்றன. குற்றம் கடிதல் கல்வி உலகை விவாதிக்க முயல்கிறது. படம் முடிவடையும்போது தீர்ப்பை நம் கையில் விட்டுச் செல்கிறது. சமூகத்தையும் கல்வியையும் விமர்சிக்கவும் விவாதிக்கவும் ஒரு பார்வையாளனை அப்படம் தயார் மட்டுமே படுத்துகிறது. அதற்கான அனுபவத்தை அப்படத்திலிருந்து அவன் பெறுகிறான். ஒரு சினிமா தன் பார்வையாளனுடன் கொள்ளும் உறவு அவனுக்குத் தொடர்ந்து சிந்திக்கவும் முடிவு எடுக்கவும் ஓர் இடைவெளியை விடுவதாக இருக்க வேண்டும். மூன்று மணி நேரம் அவனுடைய மூளையைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு அடிமையாக்கும் நிலைக்கு ஆளாக்கக்கூடாது. இன்று மாஸ் கதாநாயகர்களின் படம் தன் பார்வையாளனைச் சிந்திக்க விடுவதில்லை. அவனுக்கு எது மகிழ்ச்சி; அவனுக்கு எது தேவை என்பதை அப்படமே முடிவு செய்து தீர்ப்பை மட்டும் வழங்குகிறது.

குற்றம் கடிதல் நம்மை விவாதிக்கத் தூண்டும் சினிமா. வழக்கமான சினிமாத்தனங்களைத் திணித்து நம்மை முடக்காமல் ஓர் அறிவார்ந்த நிலையில் விவாதிக்க வேண்டிய ஒன்றை உடைத்து எளிமையாக்கி பாமரனும் சிந்திக்க வழிவிடுகிறது. இத்தன்மைக்காகவே அப்படத்திற்குத் தேசிய விருது கொடுத்தமைக்கு மகிழ்கிறேன். கதையோட்டத்தில் வெளிப்படும் சின்ன விசயம்கூட பார்வையாளனுக்குப் புரிந்துவிட வேண்டுமென்று எளிமையான காட்சிப்படுத்துதலின் வழி அல்லது வசனங்களின் வழி கதையை நகர்த்தியுள்ளார்கள்.

இரண்டு வகையான விவாதங்களைப் படம் தூண்டிவிடுகிறது. அவை இரண்டும் நவீன சமூகம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியதாகும். ஒன்று இதுவரை தமிழ் சினிமா அதிகம் கவனப்படுத்தத் தவறிய பாலியல் கல்வி குறித்தான ஒரு கருத்தாடல். பாலியல் சிக்கல்கள் பற்றி தமிழ் சினிமா விவாதித்தைவிட பாலியல் தொடர்பான அபத்தான தீண்டல்களை முன்னெடுத்ததுதான் அதிகமாகும். பெண்ணுடலை ஒரு மலிவான நுகர்வுப்பொருளாகக் காட்டியே பழக்கப்பட்ட தமிழ் சினிமா பாலியல் தொடர்பான சிக்கல்கள்களையும் அதன் தொடர்ச்சியான உடல் சார்ந்த வன்முறைகளை ஆங்காங்கே சில படங்களில் கவனப்படுத்தியுள்ளது. வழக்கு எண் 18/9, நான் மகான் அல்ல, பருத்தி வீரன் போன்ற சில படங்களில் பாலியல் தொடர்பான சிக்கல்கள் ஓரளவிற்குக் கவனமாகக் கதைக்குள் மறைத்து வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

குற்றம் கடிதல் அதனை நேரடியான விவாதமாகக் கதைக்குள் புகுத்துகிறது. மெர்லின் தன் திருமணம் முடிந்து பள்ளிக்கு வருகிறார். அப்பொழுது பள்ளியின் ஆசிரியர் அறையில் அமர்ந்திருக்கும் ஆசிரியர்களுக்கிடையே பாலியல் கல்வி ஆரம்பப்பள்ளியில் அவசியமா என்கிற விவாதம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு பெண் ஆசிரியர் ஆசிரியர்களாகிய நாம்தான் பாலியல் கல்வியை முறையான போதனையின் மூலம் மாணவர்களிடம் கொண்டு போக முடியும் என வாதிடுகிறார். ஆனால், பள்ளியில் பணியாற்றும் மூத்த ஆசிரியர் பாலியல் கல்வி இப்பொழுது அவர்களுக்கு அநாவசியம் என மறுக்கிறார். பிஞ்சியிலேயே பழுத்துவிடும் இவர்களுக்குப் பாலியலை நாமே சொல்லிக் கொடுத்தால் அபத்தமாகிவிடும் என முறையிடுகிறார். அதற்குப் பிறகு படம் சட்டென கதைக்குள் நுழைந்து நகர்கிறது. பள்ளியில் நடந்த பாலியல் தொடர்பான அவ்விவாதங்கள் கதைக்குள் ஒரு சாதாரண சம்பவமாக மட்டுமே வந்தாலும் தொடர்ந்து கதைக்கு வலுக்கொடுத்து முன்னகர்த்துகிறது. ஒரு பார்வையாளன் அதனைப் பொருட்டாகக் கருதிவிடாமல் போய்விடக்கூடாது என்பதற்காகவே தெளிவாகப் படத்தின் தொடக்கத்திலேயே ஆசிரியர்கள் பாலியல் கல்வியின் தேவை குறித்துப் பேசுவதைப் போன்ற காட்சியை இயக்குனர் படமாக்கியுள்ளார்.

வகுப்பறையில் நடந்த சமபவம்

ஆசிரியர் மெர்லினிடம் மாணவி ஒருத்தி செழியன் வகுப்பு மாணவிக்குப் பிறந்தநாள் வாழ்த்தைச் சொல்லி முத்தம் கொடுத்துவிட்டதாகப் புகார் கூறுகிறாள். அதனைக் கேட்ட மெர்லின் செழியனை அழைத்து அப்படியெல்லாம் பெண்களுக்கு முத்தம் கொடுக்கக் கூடாது என அறிவுரைக்கிறார். ஆனால், செழியன் உங்களுக்குப் பிறந்தநாள் என்றாலும் நான் முத்தம் கொடுப்பேனே எனச் சொல்கிறான். செழியன் அப்படிக் கூறியதும் வகுப்பிலுள்ள மொத்த மாணவர்களும் சிரிக்கிறார்கள். முத்தம் அத்தனை ஆபாசமானதா? அல்லது ஓர் ஆசிரியருக்கு முத்தம் கொடுப்பேன் என மாணவன் ஒருவன் சொல்தற்குப் பின்னணியில் என்ன அபத்தம் இருந்துவிடப் போகிறது?

எல்லாமே புரியாமை, அல்லது புரிதலில் உள்ள சிக்கல் என்றே அடையாளப்படுத்த வேண்டும். உடனே கோபப்பட்டு மெர்லின் செழியனை அறைய ஏற்கனவே தலையில் பிரச்சனை இருந்த செழியன் மயங்கி சுயநினைவை இழக்கின்றான். அதன் பிறகு மெர்லின் குற்றவாளியாகக் கதைக்குள் நிறுத்தப்படுகிறாள். அவள் அறைந்ததால்தான் அவன் சுயநினைவை இழந்தான் என்பது உண்மை இல்லை என நிரூபிக்கப்பட்ட போதும் மெர்லின் தானாகவே வந்து ஒரு மாணவனைத் தண்டிப்பது குற்றம் என ஒப்புக் கொள்கிறார். ஆனால், மெர்லினின் அந்தக் கடைசி காட்சி வசனம், படம் முன்னெடுக்க நினைத்த ஆழமான கருத்தை விட்டு சட்டென விலகி நிற்க வைக்கிறது. பாலியல் தொடர்பான புரிதலில் வகுப்பறையில் ஏற்பட்ட சிக்கல்தான் குற்றம் கடிதல் தனக்குள் வைத்திருக்கும் கல்வி உலகம் கவனிக்க வேண்டிய கருத்தாடலாகும். ஆனால், மொத்த உழைப்பையும் போட்டு நகர்ந்த படம் இறுதி காட்சியில் ஓர் ஆசிரியருக்குத் தாய்மை வேண்டும்; மாணவர்களை அடிக்கக்கூடாது என்கிற வழக்கமான அறிவுறுத்தலுக்கு இடைவெளிவிட்டுச் செல்வதாக நான் நினைக்கிறேன்.

ஒரு பொது பார்வையாளன் பாலியல் தொடர்பான கல்வி ஒரு மாணவனுக்கு அவசியம் என இப்படத்தின் மூலம் புரிந்து கொள்ள அக்கடைசி காட்சி இடையூறாக இருப்பதாக உணரப்பட்டாலும் குற்றம் கடிதல் இக்காலக்கட்டத்தின் அவசியமான சினிமாவாகும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. செழியனை அடித்த பிறகு அங்கிருந்து பள்ளித்தலைமை ஆசிரியரால் வெளியூருக்கு அனுப்பப்படும் மெர்லின் தான் செய்த குற்றத்தை நேருக்கு நேர் சந்திக்கத் தயாராகிறார். சட்டென பேருந்துலிருந்து இறங்கி அவளும் அவளுடைய கணவனும் லாரியில் ஏறி மீண்டும் செழியன் சேர்க்கப்பட்டிருக்கும் மருத்துவமனைக்கு வருகிறார்கள். அதுவரை தகித்துக் கொண்டிருந்த செழியனின் அம்மாவின் ஆழ்ந்த சோகமும் கோபமும் மெர்லினின் குற்ற உணர்ச்சியும் பயமும் இக்காட்சியில் ஒன்றுக்கொன்று சந்திக்கின்றன. அங்கொரு ஆர்பாட்டமும் தண்டித்தலும் நடக்கப் போகிறது என அழுத்தமான அனுமானங்களை உருவாக்கும் அக்காட்சி அதற்கு நேர்மறையாக நின்று மெர்லின் செழியனின் தாயின் மடியில் விழுந்து அழுவதாக முடிகிறது. சத்தமில்லாமல் ஒரு மன்னிப்பு அங்கே நடந்துவிடுகிறது. புரியாமைலிருந்து மீண்டு வந்து செழியன் கொடுப்பதாகச் சொன்ன முத்தத்திற்குப் பின்னணியில் உள்ள தாயுணர்வை மெர்லின் கண்டடைகிறாள்.

தான் இழைத்துவிட்ட குற்றத்திலிருந்து தப்பிக்க நினைப்பதும் ஓட நினைப்பதும் நமக்கே பாதமாகிவிடும். குற்றத்தைத் தைரியமாகச் சந்திப்பதும் மன்னிப்பின் முன்னே மண்டியிடுதலும் மனிதாபிமானத்தை உருவாக்குகிறது. குற்றம் கடிதல் படம் பல எளிய மனிதர்களின் கதை. அவர்களுடன் பயணித்து மானுடத்திற்குத் தேவையான பல கருத்துகளைச் சிந்திக்க வைக்கிறது.

  • கே.பாலமுருகன்

(நன்றி: அம்ருதா டிசம்பர்)

ஜகாட் திரைப்படம்- புத்தகப் பரிசு இரண்டாம் சுற்று

கடந்த புத்தகப் பரிசு போட்டிக்கு 6 பதில்கள் கிடைக்கப்பெற்றன. அதில் ச.நாகேன் அவர்களின் பதில் ஜகாட் திரைப்படத்தின் சாரத்தைச் சொல்வதாக அமைந்திருந்தது.  ஜகாட் திரைப்படம் மூன்றாம் வாரத்தை நோக்கி திரையரங்குகளில் திரையிடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. உள்ளூர் சினிமாவை ஆதரிப்பதன் மூலம் இங்கு நல்ல படைப்பாளிகள் எதிர்காலத்தில் உருவாவர்கள். ஆகவே, இன்னும் ஜகாட் திரைப்படத்தைப் பார்க்காதவர்கள் கீழ்கண்ட திரையரங்குகளில் போய் பார்க்கலாம்.

 

12459657_570505809763656_1977932753_n

இரண்டாம் சுற்றுக்கான கேள்வி:

  1. ஜகாட் திரைப்படத்தில் ஒருவன் குற்றவாளியாக மாறுவதற்கு எந்தெந்த சூழல்கள் காரணமாக அமைகின்றது என முன்வைக்கப்படுகிறது?

 

பதில்களை மின்னஞ்சல் முகவரிக்கோ அல்லது முகநூலிலோ பகிரலாம்.

bkbala82@gmail.com

facebook: https://www.facebook.com/balamurugan.kesavan.7

  • கே.பாலமுருகன்

எப்பொழுது நீங்கள் கடைசியாகச் சிரித்தீர்கள்?

 

சிரிப்பது கடினமாக மாறிவிட்ட, சிரிப்பது வெட்கப்படும் ஒன்றாக மாறிவிட்ட ஒரூ சூழலில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். எனக்கு தெரிந்து என் அப்பா அவரது கடைசி சில ஆண்டுகள் சிரிக்கவே மறந்திருந்தார். ஒருமுறை கூட அவர் எதற்காகவும் சிரித்துப் பார்த்ததில்லை. எப்பொழுது வாழ்க்கை அவரிடமிருந்து சிரிப்பைப் பிடுங்கியிருக்கும் என்பதை அறியவே முடியவில்லை. எந்தச் சூழல், எந்தத் தருணம், எந்தச் சம்பவம் அவர் சிரிப்பை வெறுக்கக் காரணமாக இருந்திருக்கும் எனத் தெரியாமலே போய்விட்டது.

4803151863_7e79782221

‘சிரிப்போம் வாருங்கள், சிந்திப்போம் வாருங்கள்’ என்ற ஒரு நிகழ்ச்சிக்காகச் சமீபத்தில் வேறு ஒரு காரணத்திற்காகப் போயிருந்தேன். நுழைவு கட்டணம் 30 ரிங்கிட். நிகழ்ச்சியில் பிரபலமான ஒரு பேச்சாளர் வந்திருந்தார். ஆங்காங்கே கொஞ்சம் வடிவேலுவின் நடையையும், கணவன் மனைவி குறித்தான கொஞ்சம் நகைச்சுவையையும் சேர்த்து மக்களைச் சிரிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தார். அதுவரை சிரித்துக் கொண்டிருந்த பார்வையாளர் ஒருவர் எதற்காகவோ அம்மண்டபத்தைவிட்டு வெளியே வந்தார். சட்டென அவர் முகத்திலிருந்த சிரிப்பு காணாமல் போனது. மீண்டும் முகத்தைக் கடுகடுவென வைத்துக் கொண்டு யாரிடமோ கத்திப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். வெளியே இருந்த என்னை எதிர்க்கொண்ட போதும் அவரிடம் சிரிப்பு இல்லை. மீண்டும் உள்ளே சென்றதும் சிரிக்கத் துவங்கினார். இச்சம்பவம் என்னை மிகவும் பாதித்தது. அவரிடமிருந்து சிரிப்பை வரவழைக்க அவரிடமே 30 ரிங்கிட் வாங்க வேண்டியிருக்கிறது.

30 வெள்ளிப் பணம் செலுத்திவிட்டு வயிறு வலிக்கச் சிரித்துவிட்டு மீண்டும் தன் பழைய வாழ்க்கைகுள் நுழைந்து கொள்ளவே எல்லோரும் விருப்பப்படுகிறார்கள். வாழ்க்கையின் மிக வேகமான ஒரு சக்கரத்திற்குள் மாட்டிக் கொண்டவரகள் எப்பொழுது  உண்மையாகச் சிரித்திருப்பார்கள்? அப்படிச் சிரிப்பவர்களின் சிரிப்பு எப்படி இருக்கும்? தெரியவில்லை. ஆனால், ஏதோ சிரிப்பு வரும்போது சத்தமாகச் சிரிக்கப் பல நேரம் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சத்தமான சிரிப்பு குறிக்கோளை முதுகில் கட்டிக் கொண்டு ஓடுபவர்களின் தியானத்தைக் களைத்துவிடுகிறது. சிரிக்கத் தெரியாதவர்களின் கோபத்தைக் கிளறுகிறது; சிரிப்பதற்கும் நடத்தைக்கும் தொடர்பிருப்பதாக நம்பிக் கொண்டிருப்பவர்களின் எரிச்சலை அதிகப்படுத்துகிறது; எதிரிகளின் பொறாமைகளைத் தூண்டுகிறது. சிரிப்பது அத்தனை பெரிய குற்றமாக விரிந்து நிற்கிறது.

ஒருமுறை, பரீட்சை மண்டபத்தில் சிரிப்பு வந்துவிட்டது. அப்பொழுது நான் ஆறாம் படிவம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆப்பிளைச் சாப்பிட்டு வகுப்பில் திட்டு வாங்கிய ஒரு நண்பனின் நினைப்பு அப்பொழுது எப்படி வந்தது எனத் தெரியவில்லை. ஆனால், நிச்சயம் அந்த நினைப்பு எப்பொழுது வந்தாலும் என்னால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியாது. சிரிப்பதற்கான நரம்பு மண்டலம் ஏதாவது உடலில் இருந்தால் நிச்சயம் அந்த நரம்பிலிருந்து அந்த ஆப்பிள் சம்பவத்தை அறுவை சிகிச்சை செய்து எடுக்கச் சொல்லிவிட்டிருப்பேன். அமைதியான ஒரு சூழலில் வெடி சிரிப்பைக் கேட்டதுண்டா? அன்று எல்லோரும் கேட்டு அதிர்ந்துவிட்டார்கள். பிறகென்ன? சிரிப்புப் பிறரிடம் தண்டனை பெறச் செய்யும் எனத் தெரிந்து கொண்டேன்.

அம்மா எனக்கு 10 வயது இருக்கும்போது சீனனைக் கல்லெறிந்தற்காக ஏசிக் கொண்டிருந்தார். அப்பொழுது அவருடைய முகம் கொஞ்சம் நகைச்சுவையாக இருந்ததற்கு நான் என்ன செய்ய முடியும்? அம்மாவிற்குக் கோபப்படவே தெரியாது. அப்படி அவர் கோபப்பட்டாலும் அது பொய்யாகவே இருக்கும். எங்கே நான் சேட்டைகளைத் திரும்பி செய்துவிடுவேன் என்ற பயத்திலேயே பொய்யாகக் கோபப்படுவார். அல்லது அப்பாவிடம் அடிவிழும் எனப் பயந்து அதற்கு முன்னாலேயே அவர் கடுமையாக நடந்து கொள்வதைப் போல நடிப்பார். அப்படி அன்று அம்மா ஏசும்பொழுது எனக்கு சிரிப்பு மட்டுமே வந்தது. தரையில் விழுந்து கட்டுப்படுத்த முடியாமல் சிரித்தேன். அப்பொழுது சட்டென நடு முதுகில் விழுந்த அடியை இன்னும் மறக்க முடியவில்லை. என் பெரிய அக்கா. அம்மா சொல்வதைக் கேட்காமல் அப்படி என்ன சிரிப்பு எனக் கடிந்து கொண்டார். சிரிப்பது தவறென உரைத்தது.

யாராவது தீவிரமாக நமக்கு அறிவுரை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போது சிரிப்பு வந்தால் எப்படி இருக்கும்? அதுவொரு பயங்கரமான இக்கட்டான நிலை. சிரிப்பைச் சமாளிக்க முடியாமல் உதட்டின் வழியாகக் கசிந்து சிரித்துவிடும்போது அவர்கள் நம்மிடமிருந்து நட்பை முறித்துக் கொள்வதும் நடந்துள்ளது. ஆகவே, அறிவுரை கேட்கும்போது சிரிக்கக்கூடாது. சமூகத்தில் இப்படிச் சிரிக்கக்கூடாது என்பதற்குப் பல விதிகள் உண்டு. இப்படிப்பட்ட சிரிக்கக்கூடாது என்பதற்காக விதிகள் நிரம்பிய சமூகத்தில் எப்படி ஒரு மனிதன் சிரிப்பான்? பணம் கொடுத்து ஓர் அரங்கை நோக்கி சிரித்துவிட்டு வந்துவிடுகிறான். அல்லது பலநாள் அடக்கப்பட்ட தன் சிரிப்பை ஏதோ ஒரு சினிமாவின் மூலம் சிரித்து வெடித்து வெளிப்படுத்துகிறான். அது ஒரு சாதாரண காட்சியாகக்கூட இருக்கலாம்.

32d4349e0df97a29b0aa6cf5065efde7

எதார்த்தமான சம்பவங்களை நினைத்து சிரித்த காலம் போய், சிரிப்பதற்காக ஒரு சம்பவத்தை உருவாக்கும் நிலைக்கு வந்துவிட்டோம். முகம் தெரியாதவர்களிடம் நம் சிரிப்பைச் செலவு செய்ததில்லை. எதிரில் வரும் ஒருவரிம் சிரிக்கத் தயங்குகிறோம். சிரிப்பைச் சேமித்து சேமித்து அது உள்ளுக்குள் பெருகி வழிந்து கரைந்தும் விடுகிறது. 1906 ஆம் ஆண்டில் ‘ப்ரேட் கார்னோ’ நகைச்சுவை நிறுவனத்தில் சார்லி சாப்லின் சேரும்போது வாழ்க்கையில் வெறும் தோல்விவையை மட்டுமே ருசித்தவராக இருந்தார். நடிகனாக வேண்டும் என்ற அவருடைய ஆசை சிதைந்த தருணத்திலிருந்து நகைச்சுவையை ஏற்கிறார். அத்தனை வலிகளுடன் ஏழ்மையின் தகிப்பை சுகித்தப்படி மேடையில் ஏறி அத்தனை பேரையும் சிரிக்க வைக்கிறார். சிரிப்பு ஓர் ஆன்மீகமல்லவா? அதை ஏன் வெறுக்கிறோம்? நமக்குள் ஒரு சார்லி சாப்லின் இருக்கிறான். எந்தச் சோகத்திலும் சிரிக்கத் தெரிந்தவன். அவனைக் கொன்று விடாதீர்கள்.

  • கே.பாலமுருகன்

சர்ச்சை: ஆசிரியர்களும் இன்னொரு தோட்டக்காரர்களே

susunan bilik darjah

“சட்டையெல்லாம் சாயத்துடன், வியர்வை வடிந்து கொட்டும் முகத்துடன், கருவடைந்த கண்களுடன் பள்ளிக்கூடத்தில் நீங்கள் ஒருவரை சந்தித்தால் அவர் தோட்டக்காரர் என நினைத்துவிடாதீர்கள். அவர்கள் ஆசிரியராகக்கூட இருக்கலாம்.”

வருடம் தொடங்குவதற்கு முன்பே தன் விடுமுறையிலோ அல்லது விடுமுறையின் இறுதியிலோ தனக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் வகுப்பறைக்குச் சாயம் பூசி, ஜோடித்து, அதற்கான அனைத்து வேலைகளையும் செய்து புதுப்பித்தல் பணியை மேற்கொள்வது ஆசிரியர்கள்தான். மேலும், பல பள்ளிகளில் அக்குறிப்பிட்ட ஆசிரியர்களே தனது சொந்த பணத்தைச் செலவிட்டு ஒரு வகுப்பறையை உருவாக்குகிறார்கள்.

நாம் வேலை செய்யும் அலுவலகத்தை நம் சொந்த செலவில்தான் புதுப்பிக்கிறோமா? ஆனால், தனக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் வகுப்பறையைத் தன் சொந்த செலவில் சொந்த உழைப்பில் உருவாக்குவதுதான் ஆசிரியரின் பணியாக இருக்கின்றது. 7 லீட்டர் சாயம் ரிங்கிட் மலேசியா 35.00 வெள்ளியாகிறது என்றால் ஒரு வகுப்பறைக்கு 7 லீட்டருக்கு மேலேயே தேவைப்படும் சூழல் உண்டு. ஆசிரியர்கள் காலாட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் எனச் சொல்லும் அத்தனை பேரும் வருட இறுதியில் அவர்கள் வகுப்பறையைச் செதுக்கும் உழைப்பை ஒருமுறை வந்து கவனியுங்கள்.

12468128_569755399838697_1829164002_n

அதுவும் இந்த முறை 21 ஆம் நூற்றாண்டுக்கேற்ப வகுப்பறையை வித்தியாசமாக உருவாக்கப் பல ஆசிரியர்கள் விடுமுறைக்கே செல்லாமல் ஒவ்வொரு கணமும் வகுப்பறையை உருவாக்குவதிலேயே கவனம் செலுத்தி வருகின்றனர். இதைத் தியாகம் எனச் சொல்லிக்கொள்ளவில்லை. ஆனால், இதை ஒரு பணிச்சுமையாக நினைக்காமல் முகம் சுழிக்காமல் நம் பிள்ளைகள் நல்ல சூழலில் படிக்க வேண்டும் எனும் சிந்தனையுடன் மேற்கொள்ளப்படும் நடவடிக்கை எனப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பள்ளியின் முதல் நாளில் உங்கள் பிள்ளைகளை வகுப்பறையில் விடும்போது ஒரு முறை அங்கு வீசும் சாயத்தின் வாசத்தையும் அதனூடாக வீசும் ஆசிரியர்களின் வியர்வையின் வாசத்தையும் முகர்ந்து பாருங்கள்.

பாராட்டப்பட வேண்டிய விசயங்கள்:

ஒரு சில பள்ளி நிர்வாகம் ஆசிரியருக்குத் துணையாகச் சில தோட்டக்காரர்களை நியமித்து வகுப்பறை உருவாக்கும் பணியை மேற்கொள்கிறார்கள். ஆசிரியர்கள் திட்டமிட அதற்கான வேலைகளைச் செய்யப் பணியாளர்களைப் பள்ளி நிர்வாகம் தருகிறது. உண்மையில் அதுபோன்ற நிர்வாகத்தைப் பாராட்ட வேண்டும்.

அடுத்து, வகுப்பறையை உருவாக்கும் செலவில் சில பள்ளி நிர்வாகம் கொஞ்சம் அல்லது பாதியை ஏற்றுக்கொள்கிறது. அனைத்து ஆசிரியர்களும் பணக்காரர்கள் அல்ல; பலரும் நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களே என்கிற எண்ணம் அப்பள்ளி நிர்வாகத்திற்கு உண்டு. தன்னிடம் வேலை செய்யும் பணியாளர்களைப் புரிந்து கொள்வதின் மூலம் ஒரு நிர்வாகம் சிறந்த தலைமைத்துவப்பண்பைப் பெறுகிறது என்றே நினைக்கிறேன். இதையும் நிச்சயம் நாம் பாராட்ட வேண்டும்.

இன்னும் சில பள்ளிகளில் தலைமை ஆசிரியர்களே இறங்கி ஆசிரியர்களுக்கு உதவுகிறார்கள். சோஷலிசம். ஏற்ற தாழ்வற்ற தலைமைத்துவம். பாராட்டப்பட வேண்டிய உதாரணமாகும். ஆண்டு முழுவதும் ஓர் ஆசிரியரின் உண்மையான உழைப்பைப் பெற ஒரு நிர்வாகம் தட்டிக் கொடுத்து வேலை பெறும் உத்தியையும் அங்கீகரிக்கும் மனத்தையும் பெற்றிருக்க வேண்டும். இல்லையேல் எவ்வளவு போராடினாலும் ஆசியர்களுக்கும் நிர்வாகத்திற்கும் ஓர் இடைவெளி இருந்து கொண்டிருக்கவே செய்யும்.

  • கே.பாலமுருகன்

எனது 2015ஆம் ஆண்டு ஒரு மீள்பார்வை – பாகம் 1

வருடம்தோறும் புத்தாண்டு கொண்டாட்ட உணர்வெல்லாம் இருந்ததில்லை. ஆனால், நம்மைத் தாண்டி ஓராண்டு நகர்ந்து போகையில் அவ்வருடத்தில் என்னவெல்லாம் நடந்தது, அவ்வருடத்தில் யாரையெல்லாம் சந்தித்தோம், கிடைத்த புதிய நட்பு, பார்த்தப் படங்கள் என அசைப்போடத் தோன்றும். அவ்வருடத்தை மீட்டுரணாமல் அடுத்த ஆண்டை நோக்கி பயணிக்க இலகுவாக இருக்காது.

ஒரு பக்கத்தைத் திருப்புவதைப் போல சட்டென 2015ஆம் ஆண்டு முடிந்துவிட்டது. இத்தனை வேகமாக நகர்ந்த வருடம் என் வாழ்வில் இதற்கு முன் இருந்ததேயில்லை. எதை முறையாகத் திட்டமிட்டேன் என நினைவில் இல்லை. ஆனால், திட்டமிடாமல் நடந்ததுதான் ஏராளம் இருக்கின்றன. எதிர்ப்பாராத பயணங்கள் மட்டுமே ஞாபகத்தில் நிலைக்கின்றன.

2015ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்த என் நூல்கள் ஒரு பார்வை:

  1. மலேசியத் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கான ‘அற்புதத் தீவும் அதிசயக் காலணியும்

 

11802108_10207467632067589_1282655453_n

டிசம்பரில் எழுதி முடித்து ஜனவரியில் வெளிவந்த இந்தக் கட்டுரை நூல் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்று இவ்வாண்டு நவம்பர்வரை தொடர்ந்து விற்கப்பட்டன. ஆண்டு முழுவதும் விற்கப்பட்ட நூல் இது. 6000 பிரதிகள் அச்சிட்டு விற்பனையாளர்களின் மூலம் பல மாநிலங்களுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டது. பல தமிழ்ப்பள்ளி ஆசிரியர்களும் பெற்றோர்களும் தனிப்பட்ட முறையில் இந்த நூல் மாணவர்களுக்கு உதவியாகவும் வழிகாட்டியாகவும் இருந்ததாகக் குறிப்பிட்டார்கள். எத்தனையோ மெதுப்பயில் மாணவர்கள் இந்த நூலின் வழி பயனடைந்திருப்பது அவர்களுக்கும் பள்ளிக்கும் தெரியும். ஆகையால், எனக்கு அதன் மூலம் மகிழ்ச்சியே.

 

  1. மோகினி மலையின் இரகசியமும் பாழடைந்த மாளிகையும்- சிறுவர் நாவல் பாகம் இரண்டு

522041_483880788426159_5234515917053158740_n

மர்மக் குகையும் ஓநாய் மனிதர்களும் எனும் சிறுவர் மர்ம நாவலின் இரண்டாம் பாகமாக இந்த நாவல் வெளியீடு கண்டது. 10ஆம் திகதி மே மாதத்தில் இந்தச் சிறுவர் நாவலைக் கோலாலம்பூர் சோமா அரங்கத்தில் செம்பருத்தியின் ஏற்பாட்டில் வெளியீடு செய்தேன். வழக்கறிஞர் திரு.பசுபதி அவர்கள் தலைமை தாங்கி நூலை வெளியீடு செய்து வைத்தார். இந்த நாவலையொட்டி ஒரு வாசகர் கடிதம் எழுதும் போட்டியையும் அறிவித்திருந்தேன். 10 கடிதங்கள் மட்டுமே வந்திருந்தன. ரவாங் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவியான சர்மிதாவின் கடிதமே என்னைக் கவர்ந்ததாக அமைந்திருந்தது. அம்மாணவி சிறுவர் நாவலை 100 தடவைக்கு மேல் வாசித்ததாக அவளின் பெற்றோர் சொல்லும்போது ஆச்சர்யமாக இருந்தது. இந்த ஆண்டில் சிறுவர் நாவலின் மூலம் பல மாணவர்களின் மனத்தைக் கவர்ந்ததே எனக்கு பெரும் மகிழ்ச்சி. இன்னும் 10 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இலக்கியத்தை விரும்பும் வாசிக்க ஆர்வப்படும் ஒரு தலைமுறையை உருவாக்க முடியும் என நம்பிக்கையை இவ்வருடம் எனக்குக் கொடுத்தது.

 

  1. ஆப்பே கடையில் நடந்த 236ஆவது மேசை உரையாடல்

 

NEW NOVEL BOOK COVER 01-page-001cc

மலேசியாவில் வெளிவந்த தமிழ் நாவல்களில் மிக நீளமான தலைப்பைக் கொண்ட நாவல் இதுதான் என எழுத்தாளர் அ.பாண்டியன் குறிப்பிட்டார். வெகுநாட்கள் என் மனத்தில் ஊறிக்கிடந்த ஒரு கதைக்கரு இந்த நாவல். புறம்போக்குவாசிகளாக அலைந்து திரிந்த மலேசிய இந்திய விளிம்புநிலை வாழ்க்கையை ஓரளவிற்காவது பதிவு செய்ததில் திருப்தி. இதனையே விரித்து ஒரு முழு நாவலாக எழுதத் திட்டமுண்டு. அதற்கான ஒரு பயிற்சியாக இந்தக் குறுநாவலைக் கருதுகிறேன். இந்தக் குறுநாவலுக்கான முகப்பு ஓவியத்தைப் புகைப்படமெடுக்க நானும் நண்பர் ஹென்றியும் சிமிலிங் பழைய சீனப் பட்டணத்திற்குச் சென்றது மறக்க முடியாத அனுபவமாகும்.

மேற்கண்ட மூன்று நூல்களை மட்டுமே 2015ஆம் ஆண்டில் கொண்டு வர முடிந்தது. ஆப்பே நாவல் சிறுவர்களுக்குரியது அல்ல. இருப்பினும் இதுவரை 600 பிரதிகள் விற்க முடிந்ததே மகிழ்ச்சி. பெரும்பாலும் நம் சமூகத்தினர் வாசிப்பது அரிதாகும். தொலைக்காட்சி தொடர்கள் வந்த பிறகு வாசிப்பு முற்றிலும் அந்நியமாகிவிட்ட சூழலில் நூல்கள் வாங்கப்படுவது அரிதான செயலாகிவிட்டது.

2015ஆம் ஆண்டில் நான் வாசித்த நூல்களில் என்னைக் கவர்ந்தவை:

  1. அ.முத்துலிங்கத்தின் சிறுகதை தொகுதி ‘பிள்ளைக் கடத்தல்காரன்’

 

அங்கதமான தொனியில் ஆழமான விசயத்தைப் பேசக்கூடியவர் அ.முத்துலிங்கம். கனடா வாழ்வின் அபத்தங்களைத் தன் கட்டுரைகள், கதைகளின் வழி நிறைய பதிவு செய்திருக்கிறார். எந்த அலட்டலுமில்லாத இயல்பாக ஒலிக்கும் அவருடைய நகைச்சுவை உணர்வு சட்டென நம்மை ஈர்த்துவிடும். ஆனாலும், அவையாவும் மேலோட்டமான பார்வைகள் கிடையாது. எந்தச் சிரமும் இல்லாமல் வாழ்க்கைக்குள் நம்மை இழுத்துச் செல்பவர் அ.முத்துலிங்கம்.

 

  1. உலகத் திரைப்பட மேதை அகிரா குரோசாவின் சுயசரிதை

 

கல்லூரிப் படிக்கும் காலத்திலேயே எனக்கு அகிரா குரோசாவாவின் படங்கள் அறிமுகமாயின. 1950களிலிலேயே ரஷமோன் என்கிற ஜப்பானியப் படத்தின் மூலம் உலகத் திரைக்கதை சூழலில் பெரும் பாதிப்பையும் புதிய அலையையும் உருவாக்கியவர். அவருடைய இளமை பருவம் தொடங்கி வாழ்க்கை அனுபவம், சினிமா அனுபவம் எனத் தமிழில் மொழிப்பெயர்க்கப்பட்ட இந்த நூல் படிப்பதற்குச் சிறப்பாக இருந்தது. ஒருவகையில் பயணமே அகிரா குரோசாவின் வாழ்க்கையில் பெரிய மாற்றங்களை உருவாக்கியிருக்கின்றது.

2015ஆம் ஆண்டில் நான் மேற்கொண்ட தமிழ்ப்பள்ளி பயணம்

  1. தமிழ்மொழி சிறுகதை/ தமிழ்மொழித் தேர்வு வழிகாட்டிப் பட்டறைகள்

கடந்தாண்டின் மலேசியா முழுவதும் பல தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்குச் சிறுகதை பட்டறை நடத்தவும் தமிழ்மொழி வழிகாட்டிப் பட்டறை நடத்தவும் சென்றுள்ளேன். இதுபோன்ற நிகழ்ச்சிகள் நானே வழிந்து கேட்டுச் செல்வதல்ல. எல்லாமே அப்பள்ளி நிர்வாகத்தின் அழைப்பின் பேரில் செல்வதே ஆகும். நான்கு பட்டறைகள் மட்டும் சுடர் பதிப்பகம் மூலம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டதாகும். இவ்வாண்டு நான் சென்ற தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வட்டாரம்:

????????????????????????????????????

  1. தெலுக் இந்தான் மாவட்டத் தமிழ்ப்பள்ளிகள்
  2. தைப்பிங் 16 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
  3. காராக், பகாங்
  4. பெந்தோங், பகாங்
  5. முவார் மாவட்டத் தமிழ்ப்பள்ளிகள், ஜொகூர்
  6. தாப்பா மாவட்ட 6 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
  7. சிலிம் ரீவர் மாவட்டச் சிறிய தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
  8. ஈப்போ 6 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்
  9. பினாங்கு, செபெராங் ப்ராய், நிபோங் தெபால் 14 தமிழ்ப்பள்ளிகள், பினாங்கு
  10. யூ.எஸ்.ஜே, ஷா அலாம், 12 தமிழ்ப்பள்ளிகள், சிலாங்கூர்
  11. காப்பார் தமிழ்ப்பள்ளிகள், சிலாங்கூர்
  12. வாட்சன், வளம்பூரோசா, பத்து அம்பாட் மேலும் கிள்ளான் தமிழ்ப்பள்ளிகள், சிலாங்கூர்
  13. லங்காவி, கெடா
  14. கூலிம் தமிழ்ப்பள்ளிகள், கெடா
  15. இண்ட்ரா மாக்கோத்தா குவாந்தான் தமிழ்ப்பள்ளிகள், பகாங்
  16. கேமரன் தமிழ்ப்பள்ளிகள், பகாங்
  17. சுங்கை தமிழ்ப்பள்ளிகள், பேராக்

????????????????????????????????????

????????????????????????????????????

மேலும் பல இடங்கள், என 150க்கும் மேற்பட்ட தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்குப் பயணம் செய்துவிட்டேன். பலத்தரப்பட்ட மாணவர்கள், பலவகையான அனுபவங்கள் நிறைந்த வருடமாக இப்பயணங்கள் மூலம் கிடைக்கப்பெற்றது.

 

  1. சுடர் பயிற்சிப் பட்டறைகள்

சுடர் மூலம் நடைபெற்ற நான்கு பட்டறைகளுக்குத் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் ஆதரவு மிகச் சிறப்பாக இருந்தது.

சுடர் பட்டறை 1: யூ.எஸ்.ஜே துன் சம்பந்தன் பள்ளியின் வளாகத்தில் நடைபெற்றது. கிள்ளான், ஷா அலாம், சுபாங் ஜெயா என 350 மாணவர்கள் 14 தமிழ்ப்பள்ளிகளிலிருந்து வந்து கலந்து கொண்டனர்.

 

சுடர் பட்டறை 2: கிள்ளான் பத்து அம்பாட் தமிழ்ப்பள்ளியில் நடைபெற்றது. சுமார் 150 மாணவர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

சுடர் பட்டறை 3: கிள்ளான் வாட்சன் தமிழ்ப்பள்ளியில் நடைபெற்றது. கோலாலம்பூர், கிள்ளான் ஆகிய பகுதிகளிலிருந்து 300 மாணவர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

சுடர் பட்டறை 4: பினாங்கு, நிபோங் தெபால் அறிவியல் பல்கலைக்கழகத்தில் நடைபெற்றது. பினாங்கு, நிபோங் தெபால், செபெராங் ப்ராய் போன்ற பகுதியிலிருந்து 14 தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

  1. சுடர் இலவசப் பயிற்சி நூல்

 

கடந்தாண்டு சுடர் இலவசப் பயிற்சி நூல் 3000 பிரதிகள் நாடு முழுவதிலும் உள்ள 120க்கும் மேற்பட்ட சிறிய பள்ளிகளுக்கு இலவசமாக அனுப்பப்பட்டது. பலரும் அழைப்பேசியின் வாயிலாக அப்பயிற்சி நூல் பயனளித்ததாக அறிவித்தனர். நாட்டின் ஒதுக்குப்புறங்களில் இருக்கும் சிறிய பள்ளிகளில் பயிலும் மாணவர்களின் தேவை குறித்து இத்திட்டத்தை மேற்கொண்டேன்.

2015ஆம் ஆண்டில் மேற்கொண்ட இலக்கியப் பயணங்கள்

  1. சிங்கை பயணம்

 

இவ்வாண்டு ஜூன் மாதத்தில் நானும் தம்பி தினகரனும் என்னுடைய இரண்டு நாவல்களையும் அறிமுகம் செய்வதற்கு சிங்கை சென்றிருந்தோம். சிங்கப்பூர் வாசகர் வட்டத்தின் ஏற்பாட்டில் அந்த நாவல் அறிமுக நிகழ்ச்சி சிறப்பாக நடந்தது. தீவிரமாக வாசிப்பவர்கள் 25க்குப் பேர் மேல் அந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டனர்.

 

  1. மலேசிய ஆசிரியர் கழகங்களில் சிறுகதை பட்டறை

 

மலேசியாவின் இரண்டு ஆசிரியர் கழகங்களில் சிறுகதை தொடர்பான உரை ஆற்றுவதற்காகச் சென்றிருந்தேன். அது நிறைவான அனுபவமாக இருந்தது. ஈப்போ ஆசிரியர் பயிற்சிக் கழகத்தின் ஏற்பாட்டில் நான்கு மணி நேரம் சிறுகதை பட்டறையை வழிநடத்தினேன். 60க்கும் மேற்பட்ட மாணவர்கள் அப்பட்டறையில் கலந்து கொண்டனர். ஐயா குணசீலன் அவர்கள் ஏற்பாட்டில் அச்சிறுகதை பட்டறை சிறப்பாக நடந்தது. அடுத்து, சிரம்பான் ராஜா மலேவார் ஆசிரியர் கழகத்தில் மாணவர்களின் படைப்புகளை உள்ளடக்கிய நூல் வெளியீடு கண்டது. அவர்களுக்கு படைப்பு ஒருங்கிணைப்பாளராக இருந்து செயலாற்றினேன். அதுவும் சிறந்த அனுபவமாக இருந்தது.

 

  1. சுங்கைப்பட்டாணியில் குறுநாவல்கள் தொகுப்பு வெளியீடு

 

27ஆம் திகதி நவம்பர் மாதத்தில் கெடா மாநிலத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் ஆதரவில் எனது ஆப்பே கடையில் நடந்த 236ஆவது மேசை உரையாடல் குறுநாவல் தொகுப்பு ஐயா திரு.பெ.தமிழ்ச்செல்வன் அவர்களின் தலைமையில் நடைபெற்றது. நண்பர்கள், வாசகர்கள், எழுத்தாளர்கள் எனப் பலர் திரண்டனர்.

அலசல் தொடரும்

கே.பாலமுருகன்