நான் எப்பொழுது எழுதத் துவங்கினேன், என் எழுத்துப் பயணம் எத்தகையது, யாரெல்லாம் உடன் இருந்து பங்காற்றியுள்ளார்கள், யாருடன் இணைந்து பயணித்துள்ளேன், என்னென்ன முயற்சிகள் மேற்கொண்டுள்ளேன் என விரிவாக இலக்கியம், இலக்கிய செயல்பாடுகள் சார்ந்து மட்டும் பதிவு செய்ய வேண்டியுள்ளது. பலமுறை ஆங்காங்கே நேர்காணல், பத்திகளில் இதனைக் குறிப்பிட்டிருந்தாலும் மொத்தமாகத் தொகுத்து வைத்துக்கொண்டால் அடுத்து வரக்கூடிய தலைமுறைக்கு மேற்கோளாக இருக்கும் என்றே நினைக்கிறேன். என்னை நானே தொகுத்துப் பார்த்துக் கொள்ளவும் கூடுதல் வாய்ப்பாக இருக்கும்.

நயனத்தில் வெளிவந்த ஷோபி உண்மை கதைகள் பகுதிக்குத்தான் நான் முதலில் இலக்கியம் சார்ந்த வாசகனானேன். (ஆரம்பப்பள்ளியில் கிருஷ்ணர் கதைகள் விரும்பி வாசிப்பேன் என்றாலும் இடைநிலைப்பள்ளி காலத்திலிருந்தே என் இலக்கிய அனுபவ வரலாற்றைத் தொடங்கலாம் என நினைக்கிறேன்)

இரண்டாம் படிவம் படித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே (14 வயது) நயனம் இதழைத் தீவிரமாக வாசிக்கத் துவங்கியிருந்தேன். நானே எனது மவுண்டன் சைக்கிளில் சென்று சுங்கைப்பட்டாணியில் இப்பொழுது இருக்கும் முத்தையா கடைக்கு எதிர்ப்புறத்தில் ஓர் ஒட்டுக்கடையில் நயனம் இதழை வாங்கிக் கொள்வேன். அப்படிச் சேகரித்து வைத்து நயனம் இதழ்கள் வீட்டின் அறையில் நிரம்பிக் கிடக்கும். அக்காவும் என்னுடன் சேர்ந்து நயனம் இதழை வாசிக்கத் துவங்கினார்.

எனது சிறார் பருவத்தில் நான் தீவிர சினிமா இரசிகன். எனது நினைவாற்றலைப் பரிசோதிக்க சினிமாவின் பெயர்களையே கேட்பார்கள். அப்பொழுதிலிருந்தே சுயமாக நடித்துக் கொள்வது, நடிகர்களின் படங்களைப் புத்தகத்தில் சேகரித்துக் கொள்வதென சினிமாவைப் பின்தொடர்ந்தேன். அப்படிச் சினிமா செய்திகளைப் படிக்கத்தான் நயனம் இதழுக்கு வாசகனானேன். அப்படியே அந்த இரசனை இலக்கியத்தின் பக்கமும் திரும்பியது. குறிப்பாக ஷோபி எழுதும் உண்மை கதைகள் சுவாரஷ்யமாக இருக்கும் என்பதால் அதற்குத் தீவிர இரசிகனானேன். அப்பொழுதெல்லாம் ஷோபி என்பவர் ஓர் ஆண் என நினைத்திருந்தேன். ஆனால், அவர் ஒரு பெண் எழுத்தாளர் என்பது பின்னர்தான் தெரிந்துகொண்டேன். மேலும், ஷோபியின் உண்மை கதைகள் பகுதிக்கு அப்பொழுது பக்கங்கள் வடிவமைத்துக் கொண்டிருந்தது ஓவியர் சந்துருத்தான் என்பது சமீபத்தில்தான் எனக்குத் தெரியும். ஆக, என்னை முதலில் ஈர்த்த இதழ் நயனம் தான்.

அந்தக் காலக்கட்டத்தில்தான் கிருஷ்ணப் பக்தி இயக்கத்தின் கிருஷ்ண ஜெயந்தி கொண்டாட்டத்தில் மேடை நாடகத்தில் நடிக்க நண்பர் பொண்ணுதுரை மூலமாக வாய்ப்புத் தேடி வந்தது. எனக்கிருந்த நடிக்கும் ஆவலை அதன்வழி தீர்த்துக் கொண்டேன். முதல் வேடமே அரக்கன் வேடம்தான். கம்சன் தன் தங்கை தேவகியைச் சிறையில் அடைத்துவிடுவான். அந்தச் சிறையைப் பாதுகாக்கும் அரக்கனில் ஒருவனாக நகைச்சுவை கதாபாத்திரத்தில் நடித்தேன். அரங்கம் முழுவதும் கிருஷ்ணப் பக்தர்கள். அத்தனை பேருக்கு முன்னால் முதன்முதலில் நடிக்கும் தருணம் பேரனுபவமாக மாறியது. பிறகு மெல்ல, பரதன், சைத்தன்ய பிரபு, சித்திரக் குப்தன் என எனக்கான பாத்திரங்கள் விரிவடைந்தன.

நண்பர்களுடன் சேர்ந்து புராண நாடகங்களை எழுதி இயக்கவும் செய்தேன். நான் எனது 16ஆவது வயதில் முதலில் நண்பருடன் இணைந்து எழுதியது எமலோகம் நாடகம்தான். அதனை நாங்கள் பினாங்கு மாநிலத்தில் அரங்கேற்றினோம். சினிமாவும் நயனம் வாசிப்பும் மேடை நாடகமும்தான் என்னை இலக்கியத்தின் பக்கம் இழுத்து வந்தன. இலக்கியத்தின் மீதான இரசனையை உருவாக்கியதில் இந்தத் துவக்கக் கால அனுபவங்களுக்குப் பெரும் பங்குண்டு.

கூடுதல் இணைப்பு:

2007ஆம் ஆண்டில் திண்ணை.காமில் நான் எழுதி, பின்னர் என் வலைப்பக்கத்தில் பிரசுரித்த ஒரு கவிதை இது. இந்தக் கவிதையை எழுதும்போதெல்லாம் நான் கவிதையை யாரிடமும் அல்லது பட்டறைகளிலும் பயிலவில்லை. ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரி காலக்கட்டத்தில் (2004-2006) நான் உருவாக்கிக் கொண்ட தீவிர வாசிப்புத்தான் எனக்குள் இருந்த எழுத்தாளனையும் வாசகனையும் கூர்மைப்படுத்தியது. அது தொடர்பான பதிவு அடுத்தடுத்தத் தொடரில் இடம்பெறும்.

இறந்தவர்களின் கைகள் (2007)

அந்த மங்கிய

நீர் முகப்பில்

அவர்களின் கைகள்

நெருங்கி வருகின்றன.

நீர் அலைகளில்

அவர்களின் கைகள்

விட்டுவிட்டு தவறுகின்றன.

எப்பொழுதோ ஏதோ ஒரு பொழுதில்

அவர்களின் கைகள்

உயிர் வாழ வேண்டி

நீர் முகப்பின் மேற்பரப்பில்

அசைந்து அசைந்து

எத்தனை பேர்களை

அழைத்திருக்கும்…

இன்றுஅது இறந்தவர்களின்கைகள்.

“எத்தன பேரு இங்க

உழுந்து செத்துருக்கானுங்க…

இந்தத் தண்ணீ அப்படியே ஆளே

உள்ளெ இழுத்துரும்”

நீர் முகப்பின்

அருகில் அமர்ந்துகொண்டு

ஆழத்தை வெறிக்கிறேன்.

மங்கிய நிலையில்

ஓர் இருளை சுமந்திருக்கிறது.

இருளுக்குள்ளிலிருந்து

எப்பொழுது வரும்

இறந்தவர்களின் கைகள்…

தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

(முடிந்தவரை வலைப்பக்கப் பதிவுகள், நாளேடுகள், கிறுக்கல் புத்தகங்கள், புகைப்படங்கள் எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இன்னும் களையாமல் இருக்கும் நினைவுகள் அடிப்படையில் என் எழுத்து வரலாற்றைப் பதிவு செய்கிறேன். இவற்றுள் தொடர்புள்ளவர்கள் எங்கேனும் பிழையறிந்தால் என்னிடம் தெரியப்படுத்தலாம்)

தமிழில் பாபநாசம் படத்தைப் பார்த்தவர்களுக்கு Drishyam & – Drishyam 2 பற்றி அறிந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. ஜீத்து ஜோசப் எழுதி இயக்கிய மலையாளப்படம்தான் தமிழில் கமல், கௌதமி நடிப்பில் வெளியாகியிருந்தது. அந்தப் (பாபநாசம்) படத்தின் இரண்டாம் பாகம்தான் மலையாளத்தில் மோகன்லால், மீனா நடிப்பில் வெளியாகிவிட்டது.

பல அடுக்குகள் கொண்ட திருப்புமுனைகளுள் நம்மை ஆழ்த்தி ஆச்சரியப்பட வைத்த இப்படத்தின் இரண்டாம் பாகத்தை இன்னும் எங்கு, எப்படி, எந்த முனையில் விரித்திழுக்கப் போகிறார்கள் எனக் கேள்வியுடனே பார்க்கத் துவங்கினேன். பெரும்பாலும் சிறந்த படங்கள் பாகம் இரண்டாக உருவாக்கப்பட்டால் முதல் பாகத்தில் இருந்த தீவிரமும் ஆழமும் இல்லாமல் போனதுண்டு. முதல் பாகம் கொடுத்த தாக்கம் இரண்டாவதில் குறைந்திருக்கும்.

ஆனால், ஜீத்து ஜோசப் அவர்களின் எழுத்தில் அவர் காட்டும் துல்லிதம்தான் அவருடைய Drishyam பாகம் இரண்டையும் முதல் பாகத்தைப் போல அதே சுவாரஷ்யத்துடன் வழிநடத்திச் செல்ல ஊக்கப்படுத்தியுள்ளது. பாகம் 2இன் திரைக்கதை சற்றே மெதுவாக நகர்வதாகச் சிலர் சொன்ன பார்வையை நானும் உணர்ந்தேன். ஆனால், அவை இறுதியில் கட்டியெழுப்பும் ஓர் அற்புதத் தருணத்திற்கான நகர்ச்சியாகவே பார்க்கிறேன். படத்தில் ஒரு காட்சிக்கூட கதைக்கு அநாவசியம் இல்லாமல் இடம்பெற்றிருக்காது. திரைக்கதை வடிவமைத்தில் ஜித்து ஜோசப்பிடம் கலை உலகம் நிறைய கற்றுக் கொள்ளலாம். அல்லது அவருடன் ஒரு தீவிரக் கலந்துரையாடலாவது நடத்தலாம். (இதற்கு முன் அத்தகையதொரு நிகழ்ச்சி நடந்திருக்குமாயின், மகிழ்ச்சி).

ஒரு கொலை நிகழ்ந்து விடுகிறது. திட்டமிட்டக் கொலை கிடையாது. சூழல் அமைத்துக் கொடுக்கும் சந்தர்ப்பத்தால் உருவாகும் கொலை. அந்தக் கொலையை மறைத்தால்தான் தன் குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற முடியும் எனக் கதாநாயகன் முடிவெடுக்கிறான். அவனது செயலுக்குப் பின்னாள் அவனே ஓர் அறத்தையும் கற்பித்துக் கொள்கிறான். அதற்காக வேண்டி அவன் வாழ்நாள் முழுவதும் குற்றவுணர்ச்சியில் திளைத்துத் தன் அகத்தை ஓர் இருளுக்குள் அடைத்துக் கொள்ளவும் தயாராக இருக்கிறான். அவனே அவனுக்குக் கொடுத்துக் கொள்ளும் தண்டனையாக, அவனது உள்ளம் என்கிற தண்டனை கூடத்தில் தன்னை ஏற்றிக் கொள்கிறான்.

இரண்டாம் பாகத்தில் முதல் பாகத்தைக் காட்டிலும் இன்னும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தும் திருப்புமுனைகள் கைவந்திருப்பது, அதுவும் முதல் பாகத்திலேயே பார்வையாளர்களுக்குத் திறந்து காட்டிவிடப்பட்ட ஒரு திரைக்கதையினை இரண்டாம் பாகத்தில் நகர்த்தும் சாமர்த்தியம் பாராட்டப்பட வேண்டியது. இரண்டாம் பாகம் கொலைக்குப் பிறகான மன உணர்வுகளையும் அதனையொட்டி அவர்கள் அடையும் குற்றவுணர்வுப் போராட்டங்களையும் மையப்படுத்தி நகர்கிறது.

கொலை, கொலை விசாரணை, இப்படியான கருப்பொருளில் ஏராளமான கலை படைப்புகள் அனைத்து மொழிகளிலும் வந்துவிட்டன. அத்தகைய ஒரு கருவைத் தேர்ந்தெடுத்து அதனை அறத்திற்கு உள்ளே வைத்து சாதூர்யமாக உரையாடி வெற்றிப் பெற்றுள்ளார் ஜீத்து.

குறிப்பாக, மோகன்லால் நடிப்பைக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். தமது முதிர்ச்சியான நடிப்பில் மொத்த திரைக்கதையும் தாங்கிக் கொள்கிறார். ஆர்பாட்டமில்லாமல் மெனக்கெடுவது ஆச்சரியமானவை. அவரது முகத்தில் அல்லது உடல்மொழியிலும்கூட கண்டறிய முடியாத புத்திசாலித்தனமான நடிப்பது.

இரண்டாம் பாகத்தின் கடைசி வரி, ‘இந்தக் கணம் நாம் அடுத்து என்ன செய்வோம் என்ன நடவடிக்கை எடுப்போம் என அவன் சிந்தித்துப் போராடிக் கொண்டிருப்பான்; இதைவிட ஒரு கொடுமையான தண்டனையை நம்மாலும் அவனுக்குக் கொடுத்திர முடியாது’ என ஜோர்ஜ்குட்டி தன் குடும்பத்தைக் காக்க வேண்டி செய்த அத்தனை செயலின் மீதும் சாயமாகப் படிந்திருக்கும் அறம்; தர்மம்; நியாயம்; அநீதி என அனைத்தும் வெளுத்துக் கொட்டுகின்றன.

-கே.பாலமுருகன்

ஒரு படைப்புடன் வாசகன் உறவுகொண்டு அவனது மனம் அடையும் உணர்வுகளை, புரிதல்களை, விருப்பங்களை, விருப்பமற்றவைகளைச் சொல்ல விளையும் இடத்திலிருந்து உருவாவதுதான் இரசனை சார்ந்த விமர்சனமாகும். பின்னர், வாசகன் அப்புரிதலை மொழியின் வாயிலாக தர்க்கம் செய்து அறிவுத்தளத்தில் நிறுவுகிறான். அது விமர்சனப்பூர்வமான ஓர் அந்தஸ்த்தைக் கொடுக்கிறது. தமிழ்ச்சூழலில் அதிகம் பேசப்பட்ட அல்லது சர்ச்சையான இலக்கிய விமர்சனங்கள் யாவும் தனிப்பட்ட இரசனையிலிருந்து உருவாகி வந்த பின்னணியைக் கொண்டிருப்பதைக் காணலாம். அதனையே நாம் இரசனை விமர்சனம் என்கிறோம். இரசனை விமர்சனத்திற்கு எப்பொழுதும் ஒரு கவனமும் மதிப்பும் இலக்கிய சூழலில் இருப்பதையும் நாம் தவிர்க்க இயலாது. படைப்பு மனம் என்பதுபோல் அது வாசக மனத்தின் எழுச்சி.

அத்தகைய இரசனை என்பது மிகவும் நுட்பமாக வாசிப்பின் வழியே இலக்கியப் பார்வையாகக் கட்டமைக்கப்பட்டுக் கொண்டவை. வாழ்வியல் அனுபவமும் வாசித்துப் பெற்ற நுண்ணுர்வும் இணைந்து உருவாக்கும் வாசக மனோபாவம் ஒரு வாசகனின் இலக்கியத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்கான எளிய அளவுக்கோல்களாக மாறுகின்றன.

அவற்றின் வழியாகவே இலக்கியம் சார்ந்த மதிப்பீடுகளை வாசகன் தனக்குள் உருவாக்கிக் கொள்கிறான். அதுவே பிற படைப்புகளின் மீதான தமது மதிப்பீடாக முன்வைக்கப்படுகிறது. நாளையே அவை களைந்தும் அல்லது செயலிழந்தும் போக முடியும் காரணம் இவை அனைத்திற்கும் ஆதாரமாய் நிற்பது இரசனை என்கிற மனம் சார்ந்த அசைவுகள் என்பதே. நாளை அவனேகூட அதனை உதறித் தள்ளிவிட்டு அல்லது பாம்புகள் தோலுரித்து விட்டுச் செல்வதைப் போன்று நகர்ந்திட வாய்ப்புண்டு.

ஒரு படைப்பின் முன் வாசகன் அடையும் அகம் சார்ந்த ஓர் உரையாடலையே அவன் விளக்க முற்படுகிறான். அதுவே இரசனை விமர்சனமாகிறது. இத்தகைய ஒரு விமர்சனப் பார்வைக்கு அவன் எவ்வித கோட்பாடுகளையோ அல்லது ஒப்பீட்டு ஆய்வுகளையோ முன்வைக்கவில்லை. அவன் மனத்தை மட்டும் முழுவதுமாகத் திறந்து வைக்கிறான். இதுபோன்ற இரசனை விமர்சனங்களை நாம் இலக்கியத்தின் நிரந்தரமான மதிப்பீடாகக் கொள்ளுதல் சாத்தியப்படாது. அது மாற்றத்திற்குட்பட்டு நகர்ந்து கொண்டே இருக்கும்.

ஆனால், திறனாய்வு என்பதை இத்தகைய பின்புலத்தைக் கொண்டு நாம் புரிந்துகொள்ள இயலாது. அது முற்றிலும் நம் அறிவுக்குப் பயிற்சியளித்து ஓர் இலக்கியப் படைப்பை அணுகும் முறைமைகளை வகுத்துக் கொடுக்கிறது. இலக்கியத்தை ஆய்வு செய்து அணுகுவதற்கான திறன்களை அடிப்படையாகத் தொகுத்துக் கொண்டவை. முற்றிலும் இரசனை விமர்சனம் கொடுக்கக்கூடிய நெகிழ்வுத்தன்மைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவையாக அமையக்கூடியவை. மொழி, அரசியல், கோட்பாடுகள், கூறுமுறை, பாத்திரப்படைப்பு என்கிற இன்னும் பற்பல உள்சட்டகங்களைக் கொண்டு நிகழ்த்திப் பார்த்து அறிவின் வழியே அளந்துபார்க்கக்கூடிய தன்மைகள் கொண்டவை.

திறனாய்வுக்கு இன்னும் பல மேற்கோள்கள், சான்றுகள் அவசியமாகிவிடும். மனத்தின் வழியே முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளுக்கு இருக்கும் தளர்வு அறிவின் வழியே முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளுக்குக் கிடையாது. திறனாய்வுக்கு நாம் ஆதாரப்பூர்வமானதொரு பின்புலத்தை முடிந்தவரை கட்டியெழுப்ப வேண்டும். அதனால்தான் ஓர் எளிய வாசகன் அவன் இரசனையினாலே ஒரு படைப்பைக் கடந்தும் ஆழ்ந்தும் சென்று புரிந்து கொள்கிறான்.

வாசிப்பைப் பன்முகமாகக் கொண்டிருக்காமல் ஒரு படைப்பை விமர்சனம் செய்ய முயல்வது ஆபத்தானதாகும். அத்தகையோரின் விமர்சனமும் ஆபத்தானதுதான். ஆழமான, விரிவான வாசிப்பின் வழியே தன் இரசனையைக் கட்டமைத்து வைத்திருப்பவனின் விமர்சனப் பார்வையும் இன்னும் வாசிப்பில் தன்னை ஆழப்படுத்திக் கொள்ளதவனின் விமர்சனப் பார்வையும் ஒன்றுபோலவே வந்து இன்று குவிந்து கிடக்கின்றன. அவற்றுள் பெரும்பாலும் ‘சிறந்த’ ‘சிறந்த’ என்ற வார்த்தை உருவாக்கும் மயக்கம் இரசனையை உருவாக்கிக் கொள்ள இலக்கிய வாசிப்பினுள் ஆவலுடன் வரும் இளைஞனுக்கு ஒரு குழப்பத்தை உருவாக்க முடியும்.

இங்குச் சிறந்தவைக்கு நாம் எந்த இலக்கணத்தையும் வகுத்து வைத்திருக்கவில்லை. அவரவர் வாசிப்பனுபவம், தேடல், அரசியல் புரிதல், அறிவாற்றல், வாழ்வனுபவம் போன்றவற்றின் அடிப்படையில் தொகுத்துக் கொள்ளப்படும் இரசனையின் வெளிப்பாடே.

ஆக, யாருடைய இரசனைக்குள்ளும் சிக்கிக் கொள்ளாமல் அதே சமயம் பொருட்படுத்த வேண்டிய இலக்கியப் பார்வைகளைக் கவனத்தில் கொண்டும் நாம் நமக்கான வாசிப்பனுபவத்தை உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். யாரோ ஒரு வாசகனால் ஒதுக்கப்பட்டுவிட்ட படைப்பைத் தாமும் ஒதுக்கிவிட வேண்டும் என்று நினைப்பதும் எல்லோரும் கொண்டாடும் ஒரு படைப்பைத் தாமும் அவசரமாகக் கொண்டாடிவிட வேண்டும் என நினைப்பதும் இலக்கியத்திற்குள் பயணிக்கும் உங்களின் வாசக மனநிலையை அவை பாதிக்கக்கூடும். வாசக மனம் விரிவு பெறாமல் போய்விட வாய்ப்புண்டு. எல்லா படைப்புகளும் எல்லோருக்கும் ஒரே மாதிரியான திறப்புகளைக் கொடுப்பதில்லை.

இரசனை சார்ந்து முன்வைக்கப்படும் விமர்சனங்கள் பெரும்பாலும் சர்ச்சையில் முடிவதை நாம் அறிந்திருக்கக்கூடும். எழுத்தாளனும் வாசகனும் இரசனை சார்ந்து முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளுள் முரண் கொள்கிறார்கள். ஒரு பொது வாசகனால் எந்நேரத்திலும் ஒரு படைப்பை நிராகரிக்க முடியும் என்பதுபோல் ஓர் எழுத்தாளனால் எந்த விமர்சனத்தையும் புறக்கணித்து நகர முடியும். ஆயினும், தான் ஒரு படைப்பை நிராகரிப்பதற்கான விமர்சனம் சார்ந்த அளவுகளை ஒரு வாசகன் முன்வைப்பது இரசனை விமர்சனத்திற்குச் செய்யக்கூடிய ஒரு நேர்மையாகவே கருதலாம். ‘சிறப்பு வாழ்த்துகள்’ எனச் சொல்லிவிட்டு ஒரு படைப்பைப் பொய்யாகப் பாராட்டுவது எத்துணைக் குறைமிக்கது என நினைக்கிறோமோ அதே போல் பிடிக்கவில்லை, இது கதையே இல்லை என்பதற்கும் ஒரு வாசகன் தன் பார்வைகளை இலக்கியப் பின்புலத்திலிருந்து முன்வைக்காமல் விடுவதும் குறையேயாகும். இத்தகைய குறைபாடுகள்தான் எழுத்தாளனுக்கும் விமர்சகனுக்கும் இடையே முரண்களை உருவாக்குகின்றன.

எழுத்தாளனே வியந்து உணரக்கூடிய விமர்சனங்கள் உள்ளன. எழுத்தாளனைவிட ஒரு விமர்சகன் ஒரு படைப்பிற்குள் திறந்து காட்டும் இடங்கள் அபூர்வமானவையாக அமைந்துவிடுவதுண்டு. எனது ‘அலமாரி’ என்கிற சிறுகதைக்கு மறைந்த எழுத்தாளர் ரெ.கார்த்திகேசு எழுதிய விமர்சனத்தை நான் இன்றும் ஆச்சரியத்துடனே அணுகுகிறேன். என் கதையை எனக்கே திறந்து அதன் புரிதலை விரிவாக்கிக் காட்டிய விமர்சனப் பார்வை அது. ஆக, ஓர் எழுத்தாளன் விமர்சனத்தைப் பொருட்படுத்தாமல் போய்விடுவதும் சில ஆச்சரியங்களையும் திறப்புகளையும் கிடைக்கப் பெறாமல் செய்துவிடும். அதற்காக, அனைத்து விமர்சனங்களுக்கும் ஓர் எழுத்தாளன் இசைந்துகொடுக்கத் துவங்கிவிட்டாலும் சிக்கல்தான். விமர்சனத்தைக் கருத்தில் கொண்டு ஒரு படைப்பு உருவாவதில்லை.

படைப்பை முன்வைத்து உரையாடுவதற்கான சாத்தியங்களைத் தரவல்லதுதான் விமர்சனம். படைப்பு படைத்துவிட்டப் பின்னர் அது வாசகனின் உரையாடலுக்கான தளங்களுக்குள் செல்கிறது. தம்மைத் தாமே மறுகண்டுபிடிப்பு செய்து கொள்கிறது. பல புரிதல் தளங்களை அடைந்து சிலுப்பிக் கொண்டு எழுகிறது. சமூகத்தில் பலவிதமான உரையாடல்களை உருவாக்கி நகர்கிறது. உரையாடல்களிலிருந்து உப உரையாடல் என விரிந்து சென்று விவாதிக்கத் தூண்டுகிறது. இலக்கியம் தொடர்பான மதிப்பீடுகளுக்கு உயிரூட்டி தீவிரமடைய செய்கிறது. இப்படியாக பல அசைவுகளை உருவாக்க வல்லதே படைப்புகள். படைப்புகளிலிருந்து இரசனைகள் மேலெழுகின்றன; இரசனைகளிருந்து படைப்புக் குறித்த புரிதல்கள் விரிவாகுகின்றன. இவையே ஒரு காலக்கட்டத்தின் இலக்கிய மதிப்பீடுகளாகத் தொகுத்துக் கொள்ளப்படுகின்றன. நாளை இதையும் கடந்து போவோம்.

-கே.பாலமுருகன்

கதவிற்குப் புதிய தாழ்ப்பாள் போடும்வரை மனம் ஓயவில்லை. கதவைத் திறந்து வைத்திருந்தால் எனக்கு ஒவ்வாது. கதவென்றால் சாத்தித்தான் இருக்க வேண்டும். அதற்குத்தான் கதவு. எந்நேரமும் எல்லா வேளைகளிலும் கதவை இறுகப் பிடித்துக் கொள்ள ஏதாவது வேண்டும். இப்போதைக்குத் தாழ்ப்பாள் இல்லாத கதவு ஆபத்துமிக்கது.

கடந்த வாரம் இதே கிழமையில் இங்கு ஏற்பட்ட ஒரு சுழல் காற்று அனைத்தையுமே மாற்றிவிட்டுப் போய்விட்டது. அதுவொரு மழை இரவு. வானம் பளிச்சென்று விடாமல் மின்னிக் கொண்டிருந்தது. மின்னலொளி சுழற்சிக்குள் திரண்டு வந்து பேரோசையாக எழும்பி கொண்டிருந்தது. அத்தகையதொரு காட்சியை இதுவரை பார்த்ததில்லை.  தனியாக வீட்டிலிருந்து கொண்டு அதுவும் ஆறாவது மாடியிலிருந்து மழையின் உக்கிரத்தைக் கேட்கப் போதுமான மனத்திடமும் இல்லை. அன்றைய நாளில் சட்டென உருவான சுழல் காற்று வானிலிருந்து மின்னியவாறு இறங்கி வந்து மீண்டும் மேலெழுந்து பரவியது. 15 நிமிடங்களுக்கு மின்சாரம் இரத்தானது. அவ்விடமே இருண்டு ஒரு பெரும் புகைச்சலுக்குள் சிக்குண்டது. கால்கள் அதிர்வை உள்வாங்கிக் கொண்டன. வெளிக்காட்சிகள் மறைந்து ஒரு சுழலுக்குள் இருந்த நிமிடங்கள் இப்பொழுதும் மனத்தில் வியப்புடன் மிரள்கின்றன. தாழ்ப்பாள் இல்லாத கதவுகள் அதிர்ந்து அடித்துக் கொண்டன.

“தாழ்ப்பாளு கீழ செலவு ஜாமான் கடையில இருக்கும்தானே தாத்தா?”

அவர் பதில் பேசாமல் மீண்டும் என் கண்களைத் தேடிக் கொண்டிருப்பார். அன்று வீட்டுக் கதவிற்குத் தாழ்ப்பாள் முக்கியமமெனத் தோன்றியது. மாலை அத்துணை மந்தாரமாக இருக்கும் என நினைக்கவில்லை. கடந்த வாரம் நிகழ்ந்தது போல மீண்டும் இன்றோர் அதிசயத்திற்கு மனம் காத்திருந்து மப்பாகிக் குழம்பிக் கொண்டிருந்தது. தலையைச் சாய்த்து வெளியை நோக்கினேன். வீட்டுக்கு வெளியில் கொஞ்சம் தூரத்தில் வெளிவரந்தாவில் அரற்றிக் கொண்டிருந்தவர்களின் சத்தம் குறையவே இல்லை. மீதி இருப்பவர்களின் சத்தம் அது. அவ்வப்போது ஆறுதலாகவும் சில சமயங்களில் தொல்லையாகவும் தோன்றும். அதுவும் இன்றைய நாளில் அவர்களின் சத்தம் அச்சுறுத்தலாக இருந்தது. வீட்டிலுள்ள பொருள்களைக் கீழே இறக்கிக் கொண்டிருக்கும் சத்தமது. அநேகமாகக் கீழே ஒரு கனவுந்து உறுமிக் கொண்டிருக்கக்கூடும். அதில் ஏறி மறையப் போகும் பொழுதோடு அவர்களும் கரைந்திட ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

“எல்லாம் போங்கடா… இப்படியே ஓடிக்கிட்டே இருக்க வேண்டியதுதான்…”

அலுப்பின் உச்சம் ஓர் அனல் போல உள்ளுக்குள் கனன்று கொண்டிருந்தது. அம்மோய் அக்கா வீட்டுக்கு வெளியிலுள்ள சுவரோடு கம்பிக் கட்டிக் காய வைத்திருக்கும் துணியை அப்படியே மறந்துவிட்டுப் போய்விட்டாள். மழைக்காற்று அத்துணிகளை அசைத்து அதன் நெடியை இங்குவரை கொண்டு வந்து சேர்த்துக் கொண்டிருந்தது. கடைசி மகனின் ஒரு பழைய காற்சட்டையும் அவளது அம்மாவின் ஒரு கிழிந்த கைலியும் அப்படியே கைவிடப்பட்டிருந்தன. அதனை யாரும் திருடவும் இல்லை. எப்பொழுதும் இந்த அடுக்குமாடியில் எதையாவது மறந்து வெளியில் வைத்துவிட்டால் மறுநாள் அது காணாமல் போய்விடும். குறிப்பாக, காலணிகளைத் தேடிக் கொண்டு வருபவர்களின் தொல்லைகள் எரிச்சல் மிக்கவை.

“என் சப்பாத்திய பாத்தீங்களா?” இப்படித் தினமும் யாராவது இங்குத் தேடிக் கொண்டே வருவார்கள்; போவார்கள். பதில் சொல்ல சிலசமயங்களில் பிடிக்காமல் வெறுமனே பார்ப்பேன். வீட்டு வாசலில் அவர்களின் கண்கள் கவனத்துடன் பாய்ந்து செல்லும். பின்னர், புலம்பிக் கொண்டே பக்கத்து வீட்டின் வாசலுக்குப் போய்விடுவார்கள். என்னுடைய அறுந்துபோன ஜப்பான் சிலிப்பர் அவர்களுக்குப் பாதகமில்லை. அதுவும் ஜோடியில்லாமல் அறுந்து கிடக்கும் சிலிப்பரை அவர்கள் பார்த்துவிட்டுக் கழிவிறக்கத்துடன் நகர்ந்துவிடுவார்கள். அதனாலேயே அந்த ஒற்றைச் சிலிப்பரை நான் வாசலிலிருந்து அகற்றவே இல்லை.

லெபாய்மான் அடுக்குமாடி பலர் விட்டுச் சென்ற காலி வீடுகளுக்கு இடையில் ஆடம்பரமற்ற அங்கலாய்ப்புகளுடன் மிச்சம் மீதிகளைத் தனக்குள் அதக்கிக் கொண்டிருந்தது. கண்ணாடிச் சன்னலை மெதுவாகத் திறந்தேன். துருப்பிடித்த பிடி இலேசாக முனகியது. சில வாரங்களுக்கு முன் உடைந்திருந்த அனைத்துக் கண்ணாடிகளையும் மாற்றிவிட்டேன். சாத்த அடம்பிடிக்கும் முன் சன்னல்களையும் சரிப்படுத்திவிட்டேன். எல்லோரும் விட்டுப் போய்க்கொண்டிருக்கும் வீட்டை எதற்குச் சரி செய்ய வேண்டுமென மனம் கேட்டது.

இரண்டாண்டுகளுக்கு முன் லெபாய்மான் வட்டாரத்தில் இருந்த இரண்டு பெரிய தொழிற்சாலைகள் தீயில் கருகிய பிறகு அவ்விடம் கைவிடப்பட்டதைப் போல ஆகிவிட்டது. இங்கிருப்பவர்கள் பெரும்பாலும் அந்தத் தொழிற்சாலையில் வேலை பார்த்தவர்கள். சிலர் இரப்பர் தொழிற்சாலைக்கும் கையுறை தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைக்கும் பாதுகாவலராகவும் இருந்தனர். காலையில் மூவர், இரவில் நால்வர் என இங்கிருந்துதான் ஆள்கள் செல்வார்கள். கணேசன் அண்ணன் அந்தத் தீ விபத்தை அருகில் நின்று பார்த்தவர் என்பதால் கடந்த வாரம் வரை எல்லோரிடமும் அச்சம்பவத்தை விவரித்தபடியே இருந்தார். அவர் கண்களில் தீயின் ஜூவாலைகள் பொங்கியபடியே இருந்தன. அவரும் நான்கு நாள்களுக்கு முன் மகனோடு இருந்துவிடலாம் எனச் சென்றுவிட்டார். சதா வெளிவரந்தாவில் யாராவது ஒருவரின் வீட்டுக்கு முன் நின்று கதை அளந்து கொண்டிருப்பார். எனக்கு அப்படியெல்லாம் பழக்கமில்லை. பக்கத்து வீட்டு ஆள்களிடம்கூட சாதாரண உரையாடலுக்கே தயங்குவேன். வார்த்தைகள் கெட்டியாக இறுகிக் கொண்டுவிடும். அதுவும் கடந்த ஒரு வாரத்தில் வீட்டிற்குள் கவனத்துடன் இருக்கிறேன். ஒரு மிரட்சியின் பிடிக்குள் தவித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

“குமாரு, சும்மா விட்டுக்குள்ள தனியா உக்காந்து என்ன அடகாத்துக்கிட்டா இருக்க? நாளு மனுசாளுங்ககிட்ட வந்து பேசுடா…நல்லா படிச்சிருக்க… ஆனா வேற வேலைக்குப் போக மாட்டற…” கணேசன் அண்ணன் எப்பொழுதோ வீட்டுக்குள் இருந்த என்னைப் பார்த்துக் கத்திவிட்டுப் போனது மட்டும் நினைவில் உயிர்ப்புடன் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. இப்பொழுது நினைத்தாலும் அவர் குரலை இங்குக் கேட்க இயலாது. யார் வீட்டின் முன்னும் அவர் நின்று பேசப்போவதில்லை. எல்லா வீட்டின் முன்பக்கமும் ஆள் அரவமில்லாமல் அமைதியில் கணத்துப்போகும். மௌனம் பித்துப் பிடித்தாற்போல அங்குமிங்குமாக அசைந்து கொண்டிருந்தது. இரப்பர் தொழிற்சாலையில் இருந்தவரை ஒரு மதிப்பு இருந்தது. ‘லைன் லீடர்’ என்று என் மீது சிலருக்குப் பயமும் இருந்தது. அந்தப் பயம் உருவாக்கிக் கொடுத்த வட்டத்தினுள் என்னை நானே பத்திரமாகப் புதைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

இப்பொழுது நிலைமை அப்படியல்ல. ஒரு சிலர் சிங்கப்பூருக்கு ஓடிவிட்டார்கள். கடன் தொல்லை அவர்களை விரட்டிவிட்டது. மேசையில் வெகுநேரம் காய்ந்து கொண்டிருந்த ரொட்டித் துண்டைக் கவனித்தேன். அதில் அண்ணாசி ‘ஜேம்’ தடவிச் சாப்பிட்டிருக்க வேண்டும். எப்பொழுது அதைச் செய்ய மறந்திருப்பேன் என ஞாபகமில்லை. அண்ணாசி ஜேம் போத்தல் காலியாகும் வரை நாவில் தித்திப்பைக் கொண்டு வர முடியும். அதுவும் முடிந்துவிட்டால் வெறும் ரொட்டியைத் தின்பதற்கு ஒரு மனத்திடம் வேண்டும். சட்டெனத் தாத்தா இரும்பினார். அறையின் இருளுக்குள் படுத்திருந்த அவருக்கு இன்று இரும்பல் அதிகரித்திருந்தது. அவரிருக்கும் அறையில் பழுதாகிப்போன விளக்கை மீண்டும் மாற்றவில்லை. அப்படியே விட்டுவிட்டேன். சன்னல்களையும் துணியால் இழுத்து மூடிவிட்டேன். பகல் வெளிச்சம்கூட உள்ளே நுழையாது. பகலிலும் வீடு இருண்டுதான் தெரியும். அவருக்கு அதுவொரு சமாதானமாகக்கூட இருக்கலாம். இருளை வெறித்திருப்பது அவருக்கு ஆறுதல் அளிக்கலாம். வெளிச்சத்தில் எல்லாமும் தெரிந்துவிடும். அதனை அவர் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது. இருள் எல்லா உண்மைகளையும் ஒரு குழந்தையாக்கிவிடும்.

ஒரேயொரு மேசை விளக்கு. மஞ்சள் ஒளியைக் கக்கிக் கொண்டிருந்தது. அதுவும் வரவேற்பறையில் இருந்த மேசையில் வைத்து எரியவிட்டிருந்தேன். மெல்ல சக்தியை இழந்து கொண்டிருந்தது. மெழுகுவர்த்தியைத் தேடிப் பார்த்தேன். வீட்டில் அப்படி எதுவுமே இல்லை. இருந்தும் இல்லாததைப் போலத் தோன்றும் உணர்வு. முன்பு எப்பொழுதோ பற்ற வைத்துப் பாதி எரிந்து சன்னலுக்கடியில் குற்றுயிராய்க் கிடந்த மெழுகுவர்த்தி கண்ணில் பட்டது. பற்ற வைத்ததும் நெருப்புப் படபடத்தது. மெதுவாக சுடரை அணைத்தவாறு அறைக்குள் கொண்டு சென்றேன்.

தாத்தா ‘ஸ்ப்ரிங்’ மெலிந்து தொங்கும் கட்டிலில் படுத்திருந்தார். ஐந்து நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை இரும்பித் தன் இருப்பைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தார். அந்தச் சத்தம் வெளியில் போகாமல் தற்காத்துக் கொள்ள வேண்டும். அறையைச் சாத்தியே வைப்பதுதான் அதற்கான தீர்வு. இருளும் அடைப்பும் தாத்தாவின் இருப்பைக் கவனமாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தன.

“என்ன தாத்தா? மூத்திரம் போய்ட்டியா?”

பதில் பேசமாட்டார் எனத் தெரிந்தும் அவரிடம் பேசுவது எனக்குப் பிடிக்கும். என்னுடனே நான் பேசிக் கொள்வதற்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் அது. இல்லையென்றால் சொந்தமாகப் பேசிக் கொள்ள வேண்டும். அது என்னை நானே அபூர்வமாகப் பார்க்கத் தூண்டிவிடும். அவர் உடலைச் சற்றே அசைத்தால் குப்பென்று ஒரு நெடி பரவும். தாத்தாவின் உடல் வியர்த்துப் பின்னர்க் காய்ந்து பிசுபிசுக்கும் சிறுநீர் வாடையில் கலந்து எழுப்பும் நெடியைப் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். பக்கத்தில் வெள்ளிப் பாத்திரத்தில் நேற்று வைத்த தண்ணீர் அப்படியே சில கொசுக்கள் செத்துக் கிடக்க அலம்பலில்லாமால் தெரிந்தது. அதனுள் ஊறிக் கிடந்த துணியை எடுத்துத் தாத்தாவின் முதுகுபுறத்தையும் கால்களையும் துடைத்துவிட்டேன்.

“என்ன தாத்தா, பயமா இருக்கா? இருட்டுன்னா பயமா?” சொல்லிவிட்டு வேடிக்கையாகச் சிரித்தேன். அவர் ஒன்றும் பேசவில்லை. கண்கள் அசையாமல் என்னையே கவனித்துக் கொண்டிருந்தன. அவரது உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. இரும்பும்போது நெஞ்செலும்புகள் புடைத்து அமிழும். அதைப் பார்க்க வேண்டாமென மெழுகுவர்த்தியைத் தள்ளிச் சுவரை நோக்கி வைத்தேன். சுவரில் என் உருவம் பெருத்துப் பரவியது.

தட்டில் வைத்திருந்த கஞ்சை எடுத்துத் தாத்தாவின் வாயில் வைத்தேன். நான்கு மணி நேரத்திற்கு மேல் ஆகிவிட்டதால் கரண்டியைப் பதற்றத்துடன் கௌவினார். வாயிலிருந்து மிச்சக் கஞ்சி கட்டிலில் சரிந்து கீழே ஒழுகியது. வீட்டில் அரிசி இல்லை என்ற ஞாபகம் அப்பொழுதுதான் நினைவில் தட்டியது. வீட்டில் எதுவுமே இல்லை என்பதுதான் உண்மை. அறையிலிருந்து வெளியே வந்தேன். சிறிய வெளிச்சம் மட்டுமே எங்கும் பரவியிருந்தது. முழுவதும் இருள வேண்டும் எனக் காத்திருந்தேன்.

வீட்டில் இரண்டு நாற்காலிகள் மட்டுமே இருந்தன. ஒன்றில் குழி விழுந்து மஞ்சள் பஞ்சுகள் எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. இன்னொன்று கால் உடைந்து முட்டுக் கொடுக்கப்பட்டு இரும்பில் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. சுவரில் அம்மாவின் படம். ஒரேயொரு பழுப்பு நிற மேசை. அதில் பழைய நாளிதழ்களும் மிச்ச ரொட்டித் துண்டும் கொஞ்சம் ஈக்களும் மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன. அப்பா மட்டும் தற்கொலை செய்து கொள்ளாமல் இருந்திருந்தால் நானும் அம்மாவும் இந்த லெபாய்மான் அடுக்குமாடிக்கு வந்திருக்க மாட்டோம். கோலா கெட்டிலில் அப்பா வைத்திருந்த குளிர்சாதனம் பழுது பார்க்கும் கடைக்கு மேலேயே இருந்திருப்போம். எனக்கும் அங்கேயே ஏதாவது வேலையும் கிடைத்திருக்கும்.

அப்பாவின் கழுத்தை இறுக்கிப் பிடித்திருந்த கயிற்றை அவரிடமிருந்து விடுவிக்கும்போது நான் அவருடைய கண்களை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். உயிரின் மொத்தக் கணமும் கண்களில்தான் மீந்திருக்கின்றது.

“ஊருல அங்கயும் இங்கயும் கடன வாங்கிட்டு இப்படித் தொங்கிட்டான்… கோழ…”

இந்த வரியைப் பிசிறில்லாமல் அடுக்கு மாறாமல் அம்மா கடைசிவரை சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார். பிதற்றலாகவும் புலம்பலாகவும் கோபமாகவும் சாபமாகவும் எரிச்சலாகவும் துக்கமாகவும் அது ஒவ்வொரு சமயத்திலும் வெவ்வேறு தொனியில் காலம் முழுவதும் என்னைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் வரி.

“அப்பாவும் அம்மாவும் தற்கொல கேஸ்… நீயும் பாத்திரு… உனக்கும் அந்த எண்ணம் வரலாம்… தனியா இருக்காதடா…”

எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் நான் விரும்பாவிட்டாலும் என்னிடம் தொடர்ந்து சொன்ன ஆலோசனைகள் இவை. நான் தனித்திருக்கக்கூடாது என்பதே அவர்களின் அறிவுரை. நானும் தனித்திருக்க விரும்பவில்லை. என்னை நானே உள்நோக்கி பார்த்துக் கொள்ளும் தருணத்தில் எனக்குத் தற்கொலை உணர்வுகள் வரலாம் என நினைத்திருந்தேன். தாத்தா மீண்டும் இரும்பினார். அவருடைய இரும்பல் ஓர் அழைப்பைப் போன்று ஒலிக்கும். பெரும்பாலும் பொருட்படுத்த மாட்டேன். வெறுமனே இருண்டிருக்கும் அவருடைய அறையை எட்டிப் பார்ப்பேன். கட்டில் முனகும் சத்தம் கேட்கும்.

“தாத்தா… இந்த இருட்டுப் பயமா இருக்கா?”

அவரிடம் பதில் இருக்காது. நாங்கள் இருவரும் வெளிச்சத்திற்குள்ளும் இருளுக்குள்ளும் இருந்து கொள்கிறோம்.

“குமாரு, உன்னால இங்க இருக்க முடியலைன்னா… வள்ளலார் மன்றத்துக்குப் போய்ரு… அவுங்க பாத்துக்குவாங்க…”

பக்கத்து வீட்டு அம்மோய் அக்கா முதல் மேரி பெரியம்மா வரை எல்லோரும் வந்து சொல்லிவிட்டார்கள். நான் எங்கும் செல்ல நினைத்ததில்லை. நான் என்னுடனே இருக்க வேண்டும். என்னை நான் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும். எனது அனைத்து இயலாமைகளையும் நான் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறேன். கடந்த ஒரு வாரமாக இத்தனைநாள் இருந்த தனிமை இல்லை. அன்று பெய்தோய்ந்த மழையும் அபூர்வமான சுழல் காற்றும் அதிசயம் வாய்ந்தவை. ஒரு மின்னல் வெட்டில் கடவுள் வந்துவிட்டுச் சென்றது போன்ற ஆச்சரியங்கள் நிறைந்த கணங்களைக் கொண்டவை. என்னைப் போல் இங்கிருந்தவர்களுக்கும் இது நடந்திருக்கக்கூடுமா என்கிற சந்தேகம் எழுவதுண்டு. அப்படி இருந்திருந்தால் இந்நேரம் இவ்விடம் களேபரம் பூண்டிருக்கும். எனக்கு மட்டுமே தெரிந்த அதிசயத்தின் முன்னே பேரதிர்ச்சியுடன் அமர்ந்திருந்தேன்.

“தாத்தா… நானும் செத்துருவேனோனு ஒரு பயம் இருந்துச்சி… ஆனா, நான் சாவமாட்டேன்னு நீ வந்து சொல்லிட்ட…”

தாத்தாவால் எழ முடியாது; கழிவறைக்குச் செல்ல முடியாது. கஞ்சை தவிர வேறு ஏதும் குடிக்கவும் முடியாது. அவற்றின் மீது நான் இருந்தேன்.

“தாத்தா… இவ்ள அதிசயத்தோட நீ வந்தது எதுக்கு? எனக்கு அது புரியல…”

கையிருப்பில் இருக்கும் கடைசி சேமிப்பு நாளை முடிந்துவிடும். பிறகு, கடன் வாங்க நேரிடும். அப்பாவின் நினைவுகள் சட்டெனப் பூதம் போல வந்துவிடுகின்றன. தாத்தாவின் உடல் அசைவைப் பார்த்தேன். ஒரு காலத்திரளாகப் புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தார். கடந்த வாரம் இதுபோன்ற ஓர் இரவில் உருவான பெருஞ்சுழலுக்குப் பின் ஒரு மின்னல்வெட்டு, மின்சாரம் மொத்தமாகப் பாய்ந்து எழுப்பிய இரைச்சலில் சட்டென வீட்டிற்குள் வந்தவர் இப்பொழுதுவரை ஒரு மாயமெனத் தெரிகிறார். கதவுகள் அதிர்ந்து அடித்துக் கொண்ட தருணத்தில் அறையிலிருந்து வெளியில் வந்து நின்றார். திடுக்கிட்டுப் பார்த்தேன்.

“என் பேரு குமாரு… இது என்னோட வீடு… நீ யாரு?”

இது மட்டும்தான் அவர் வந்ததிலிருந்து உச்சரித்துக் கொண்டே இருந்தார். அவரும் மின்சாரம் தாக்கியது போன்ற அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தார்.

“என்ன வீடு மாறி வந்துட்டீங்களா…? வெளில போங்க…” துரத்தப் பார்த்தேன்.

“இல்ல இது என் வீடு… நான் குமாரு… நான் முன்ன உன்ன மாதிரித்தான் இருந்தன்…”

உற்று நோக்கினேன். முதிர்ந்த அவருடைய முகம் என்னுடையது எனத் தெரிந்து கொண்டதும் நிலைக்குத்திப் போனேன்.

“நீங்க நானா? எப்படி இங்க வந்தீங்க…?”

“எனக்கு 45 வயசு இருக்கும்போது ஒரு வயசானவனக இதே மாதிரி… இதே மின்னல்… காத்து… என் வீட்டுக்குள்ள வந்தாரு… ஒரு வாரத்துல செத்துட்டாரு… அப்படின்னா… அது…”

தடுமாறிக் கீழே உட்கார்ந்தவர்தான். அதன்பின் என் கண்களை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். வார்த்தைகள் எழவில்லை. அவருடைய ஏக்கமிகு கண்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் என்னை உற்று நோக்கும் ஒரு தருணம் கிடைத்தது. ஒன்றும் புரியாமல் சலிப்பின் உச்சத்தில் இருந்த நானும் அவரின் எதிரே அமர்ந்து சூழலைக் கண்காணிக்கத் துவங்கினேன்.

“இன்னும் முப்பது வருசத்துல நான் உன்ன மாதிரிதான் இருப்பன் தாத்தா…”

நான் எனது எதிர்காலத்தின் முன்னே அமர்ந்திருந்தேன். ஆச்சரியங்களுக்குள்ளும் குழப்பத்திற்குள்ளும் மிதப்பது ஒரு போதை. தற்கொலை உணர்வுகள் கூட்டாகச் சேர்ந்து உருவாக்கும் மாயையாகக்கூட இருக்கலாம் எனத் தோன்றியது. மனத்திற்கு ஏதோ நோய் வந்துவிட்டது என்றே நினைத்தேன். ஆனால், தாத்தா இரும்பும் சத்தத்தைக் கேட்டுப் பக்கத்து வீட்டுச் சிறுமி, “யார் அங்கள் இரும்பனது?” எனக் கேட்டுவிட்டுப் போன மறுகணம் எல்லாம் உண்மையென உணர்ந்தேன்.

கதவுக்குத் தாழ்ப்பாள் வாங்க வேண்டும். அதற்கும் பணம் தேவை. இப்போதைக்கு ஒரு நெகிழிக் கயிற்றைக் கொண்டு முன்கதவை அதன் நாதாங்கி ஓட்டையில் வைத்து இறுகக் கட்டினேன். மனத்திற்குள் ஒரு பூரிப்பு. கதவை இழுத்துப் பார்த்தேன். அத்துணை எளிதில் திறக்க வாய்ப்பில்லை. வரவேற்பறையில் தூங்கினாலும் தாழ்ப்பாள் இல்லாத கதவு இதுவரை இப்படி உறுத்தியதில்லை. இன்று பல மணி நேரங்களாக அக்கதவு இம்சித்துக் கொண்டிருந்தது.

“தாத்தா இருட்டிருச்சி…”

அறைக்குள் எரிந்து கொண்டிருந்த மெழுகுவர்த்தி இரவு காற்றில் பதற்றம் கொண்டது. தாத்தா இப்பொழுது சத்தமாக இரும்பினார். உள்ளே சென்று அவருடன் மஞ்சள்வெளியில் திட்டுத்திட்டாய் பரவிக் கொண்டிருக்கும் இருளுக்குள் அமர்ந்து கொண்டேன்.

“நாளைக்கு வீட்டுக்காரன் வந்து கத்துவான் தாத்தா… போன வாரமே வீட்ட கொடுக்கச் சொல்லிட்டான்… பங்களாடேஷ்காரனுங்க வாடகைக்கு வரப் போறானுங்களாம்…”

லெபாய்மான் அடுக்குமாடி ஒரு மௌனத்திற்குள் ஆழ்ந்து அடங்கிக் கொண்டிருந்தது. சில வீடுகளில் மட்டும் விளக்குகள் மின்னிக் கொண்டிருந்தன. இடையிடையே தெரியும் இருள் மனத்தை என்னவோ செய்தது. மீண்டும் தாத்தாவைப் பார்த்தேன்.

“நீ என்னோட எதிர்காலத்துலேந்து வந்துருக்கனா… நான் இன்னும் பல வருசங்கள் இங்கதான் இதே எரிச்சலோட… தனிமைக்குள்ள, வறுமையில… பேச நாதியில்லாம கெடந்துருக்கன்… உன்ன பார்க்கும்போது என் மிச்ச வாழ்க்கய நெனைச்சா பயமா இருக்கு, தாத்தா… யேன் நீ இங்க வரணும்? எப்படி வந்த? எனக்கு மெசெஜ் கொடுக்க வந்துருக்கியா? நானும் உன் வயசுக்கு வந்தோன இப்படி என்னோட இறந்தகாலத்துக்குப் போய்த்தான் சாகணும்னா… இது நடந்துகிட்டேதான் இருக்கா?”

எல்லாம் அந்த மழையும் சுழல் காற்றும் மின்னலொளியும் உருவாக்கிய வேடிக்கை. மீண்டுமோர் அடைமழையும் காற்றுச் சுழற்சியும் தோன்றிட வேண்டும். என்னை மீண்டும் எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். இப்பொழுது நான் இல்லாத எனது எதிர்காலம் எங்கோ நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. வாழ்க்கையையும் இயற்கையையும் முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளும் முன்பே நாம் அதற்குள் சுருண்டு சிறுத்துக் காணாமல் போய்விடுகிறோம்.

“தாத்தா பயமா இருக்கா?”

அந்த இருளுக்குள்ளும் தாத்தாவின் கண்கள் என் கண்களைத் தேடிக் கொண்டிருந்தன. நான் அதற்கு வாய்ப்பளிக்காமல் தீச்சுடரின் சுவர் நடனத்தில் இணைந்து கொண்டேன். எங்கள் உருவங்கள் சிறுத்தும் பெருத்தும் அறைச்சுவரில் வித்தையென விரிந்து கொண்டிருந்தன.

“தாத்தா நாம இல்லாத ஒரு காலத்த… உலகத்த கற்பனை செஞ்சி பாரேன்… நான் இப்ப இல்லன்னா நீ இல்ல… இந்தக் காலம் இல்லன்னா அந்தக் காலமும் இல்ல… காலமும் காலமும் செய்ற ஒப்பந்தம்… நீ செத்துட்டா நான் இருப்பன்… இன்னும் முப்பது வருசத்துக்கு இங்கயே இருப்பன்… இதே நினைவுகளோட… மறுபடியும் அந்தச் சுழல் காத்து வரும்… நான் வயசாயி திரும்பியும் என்னோட 45ஆவது வயசுக்கு வருவன்… என்ன தாத்தா இது? இவ்ள விந்தையா இருக்கு? இது நடக்காம இருக்கணும்னா… அதுக்கு ஒரே வழித்தான்…”

தாத்தாவின் தளர்ந்த கைகள் இரண்டையும் ஒன்று சேர்த்து என் கைகளுக்குள் பிடித்துக் கொண்டேன். அவர் முரண்டு பிடிக்கவில்லை. இருள் எங்கள் இருவரையும் சுற்றி ஒரு வேலியை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் அதே மழை பளிச்சிடும் மின்னலொளியுடன் பெய்யத் தொடங்கியது. கயிற்றால் கட்டியிருந்த தாழ்ப்பாள் கதவை உறுதியுடன் பற்றியிருந்தது.

-கே.பாலமுருகன்

“இதெல்லாம் கொஞ்சம் ஓவரா இல்ல உங்க டீச்சருக்கு?”

மகன் அப்பொழுதுதான் கூகள் வகுப்பில் நுழைந்திருந்தான். ஆசிரியரின் குரலைக் காட்டிலும் அவர் அமர்ந்திருந்த ஒரு பூங்காவின் சத்தம் இரைச்சலென கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது. இடையிடையே வாகனங்களின் ஹார்ன் சத்தம்.

“இப்படின்னா பிள்ளைங்க எப்படிப் படிப்பாங்க?”

ஆள்காட்டி விரலை உதடுகளின் நடுவே குவித்து என் சத்தத்தைக் குறைக்கும்படி மனைவி எச்சரிக்கை செய்தாள். மகன் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் வகுப்பில் கவனம் செலுத்தத் துவங்கினான்.

“நேத்தும் இதானே… பிள்ளைங்கள சொல்றாங்க… மைக்க அடை மைக்க அடைன்னு… சத்தமா இருந்தா எப்படிச் சொல்லித் தர முடியாதோ அப்படித்தானே சத்தமா இருந்தா படிக்கவும் முடியாதுன்னு தெரியாதா?”

கோபத்தில் கொஞ்சம் நியாயமாகவும் பேசுவது போல் தோன்றியது. அதனை அமைதியாக மனைவி ஆமோதித்தாள். நாற்காலியில் அயர்ந்து சாய்ந்தவாறே என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை என்பது போல் மௌனமானாள்.

“ஓகே, மாணவர்களே… இன்னிக்கு நம்ம படிச்ச வினைமரபு சொற்கள இன்னொரு முறை பார்த்துடலாமா? அப்புறம் ஆசிரியர் பயிற்சிகள் கொடுப்பன்… சரியா செய்யணும்… புரியுதா?”

அவரின் குரலைத் தாண்டி அவர் அமர்ந்திருக்கும் பூங்காவிலுள்ள மரங்களில் அமர்ந்து கொண்டு சதா கத்திக் கொண்டிருக்கும் குருவிகளின் சத்தம் சத்தமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

“எங்கயாவது இது நடக்குமா? பார்க்லயா உக்காந்துகிட்டு பாடம் நடத்தணும்… நீ அவுங்க தலமை ஆசிரியருக்கு போன் பண்ணு… சொல்லிரலாம்…”

நான் அவசரப்பட்டேன். என்னால் இதனைப் பார்த்துக் கொண்டு வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை.

“இருங்க… நான் டீச்சர்கிட்டே கேக்கறன்… யேன் அதுக்குள்ள குரு பெசார்கிட்டலாம் சொல்லணும்… நம்ம சொன்னா மாத்திக்கப் போறாங்க…”

மனைவி என்னைச் சமாதானப்படுத்த முயன்றாள். எழுந்து சென்று மகனின் பக்கத்தில் அமர்ந்துகொண்டு ஒலி விசையைத் திறந்தாள்.

“டீச்சர், மன்னிச்சிடுங்க இடையில பேசறதுக்கு… நீங்க பார்க்ல இருந்துகிட்டுப் பாடம் நடத்துறீங்கன்னு நெனைக்கறன்… ஒரே சத்தமா இருக்கு டீச்சர். பிள்ளைங்க கவனிக்க முடில… தப்பா நெனைச்சிக்காதீங்க…”

நான் புலம்பியதை அவள் புகாராக மாற்றி ஒப்புவித்துவிட்டாள்.

“ஓ, மன்னிச்சிருங்கக்கா. ஒரு வாரமா அம்மாவுக்கு வயித்த வலி… இங்க பந்தாய் ஆஸ்பித்தல்ல அட்மீட் ஆய்ருக்காங்க… அதான் அவுங்கள பார்த்துக்கிட்டு இங்கத்தான் இருக்கன்… ஏற்கனவே ஸ்கூல் இல்ல… பாடம் வீணாப்போகக்கூடாதுன்னு இங்க ஆஸ்பித்தல் பார்க்குல உக்காந்துருக்கன், அதான் போல சத்தமா இருக்கு…”

ஆசிரியை பூங்காவனம் கூகள் சந்திப்புத் தளத்திலுள்ள தன் கேமராவைத் திறந்தார். எனது மனம் சிறுத்துச் சட்டென அடைத்துக் கொண்டது.

–கே.பாலமுருகன்

(மூலம்: Summit Madaan, புலனத்தில் படித்த ஓர் ஆங்கிலக் கதையை மாற்றம் செய்து தமிழில் எழுதினேன்)

குறிப்பு: இச்சிறுகதை, ஒலி என்கிற அறிவியல் சிறுகதையின் தொடர்ச்சி என்பதால் முதல் பாகத்தைப் படித்துவிட்டு இரண்டாம் பாகத்தைத் தொடர்ந்து வாசிக்கவும். இணைப்பு: https://balamurugan.org/2021/07/24/அறிவியல்-சிறுகதை-ஒலி/

பலகோடி துகள்களின் ஒரு மகத்தான மௌனம் இது. தூரத்தில் மின்னி பின்னர் இருளில் கரைந்தொழுகும் ஒரு வண்ணக் கலவையால் சூழ்ந்திருக்கும் பிரபஞ்சம். சப்தமற்ற இருள்வெளி. கோடி மைல் தூரத்துக்கு அப்பால் ஒளி மிளிர்கின்றன.

“வாசு, யாராவது உன்கிட்ட எப்பவாது  453ஆம் ரூம்பு, C-vid 12ஆவது சேட்டலைட் அப்படின்னு சொன்னா சிரிச்சிறாத… இந்த வாழ்க்கய 57 வருசம் வாழ்ந்துட்டோம்… அதனால சொல்றன்…கேவலமா சிரிச்சிறாத…”

“யேன் யோகி, அப்படிச் சொல்ற? நீ என்ன தப்பு பண்ண? உன்ன மாதிரி என்ன மாதிரி… இங்க வெளில எத்தனாயிரம் பேரு இருக்காங்கன்னு தெரியுமா?”

நாங்களிருக்கும் அறைக்கு வெளியே ஓயாமல் சுழன்று கொண்டே இருக்கும் வட்ட அறைகள் பல்லாயிரம் முறை இரவுகளை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன. இரவு ஒரு நட்சத்திரம் போல இணைந்து இணைந்து உருவெடுத்து ஒரு பெரும்சுவரென எங்களை மூடியிருந்தது.

“ஒரு வைரஸ் நம்மள என்னலாம் செஞ்சிருச்சி பாத்தீயா? ம்ம்ம்ம்… இப்படி இந்த இடத்துல இவ்ள இருட்டுக்குள்ள வந்து ஒளிஞ்சிக்கிட்டு… என்ன மாதிரியான வாழ்க்க இது வாசு? உனக்குக் கொஞ்சம்கூட அலுக்கலயா?”

“நீ அப்படி நெனைக்கறதுல அர்த்தமே இல்ல… இப்ப மட்டும் உன்ன மாதிரி இந்த இருபதாயிரம் குழந்தைங்களும் அப்போ கொண்டுட்டு வராம இருந்திருந்தா… இப்ப மனுசன்னு சொல்லிக்க இந்த ஸ்பேஸ்லே யாரும் இருந்திருக்க மாட்டாங்க…நம்ம அதிர்ஷ்டசாலி தெரியுமா?”

கால்களைத் தரையில் வைத்து அழுத்திப் பார்த்தேன். கால்கள் மிதக்கக்கூடாது. ஒவ்வொரு அறையையும் செயற்கை புவி ஈர்ப்புச் சக்தி தமக்குள் இணைத்திருந்தது. ஒருவேளை புவி ஈர்ப்பு சக்தியைக் குறைப்பதன் மூலம் மையச் செயலகம் நம்மைக் கைவிடுவதற்கான ஆய்த்தநிலைக்கு வந்துவிட்டதாக புரிந்து கொள்ளலாம். அது ஒரு மாயையென கால்களைச் சுற்றிப் பிணைந்திருக்கிறது.

“வாசு, கால் மிதக்குதா?”

“இல்ல… நல்லாத்தான் இருக்கோம்…ஏன்?”

அவனிடமே நான் பலமுறை சொல்லிவிட்டேன். பிரபஞ்சத்தில் நம்மை கைவிட முதலில் அவர்கள் புவி ஈர்ப்பு மையத்திலிருந்து நம்மைத் துண்டிக்க வேண்டும். நம் உடல் மிதக்கும். மெல்ல இங்கிருந்து விடைபெற்றுப் பிரபஞ்சத்தின் மிக விரிந்த தாய்மடியில் மிதப்போம். அதுதான் நம் மரணத்துக்கான தொடக்கம். அவனுக்கு இது புரிவதில்லை.

“வாசு, நம்ம ஏன் மத்தவங்ககிட்ட பேசக்கூடாது; பழகக்கூடாதுன்னு தெரியுமா? ஏன் அவுங்க முகங்கள நம்ம ஞாபகம் வச்சுக்கக்கூடாதுன்னு யோசிச்சி பார்த்துருக்கியா?”

அவன் சுவரில் தெரியும் அசையாமல் இருக்கும் கடலலைகளை அவனது கண்களால் கற்பனையால் அசைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தான்.

“அங்கப் போய் வாழணும், யோகி… இது மட்டும்தான் என் நெனைப்புல இருக்கு…”

“ம்ம்ம்… இதுக்கப்பறம் என்ன வாழ்க்க வாழணும்னு தெரில… வாழ்ந்து முடிச்ச மாதிரி சோர்வா இருக்கு… ரொம்ப அமைதியா இருக்கு இந்த இடம்… அம்பது வருசமா இந்த அமைதிய பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம் வாசு… உனக்குத் தெரியும்தான?”

அவன் அமைதியாக இருந்தான். கடைசி கேள்வியும் பதிலும் என்னுடையதாகவே இருக்கும். அவன் அந்த நேரத்தில் பேசமாட்டான். அமைதியாக இந்தப் பிரபஞ்ச வெளியின் அமைதிக்குள் அமர்ந்திருப்பான்.

“வாசு… உண்மையில பூமிக்குப் போறதுல உனக்கு மகிழ்ச்சியா?”

“ஆமாம்… அங்க இருக்கற இயற்கையோட சத்தத்த நான் காது குளிர கேக்கணும்… அதுவொரு பேரின்பம்…”

“நீ போவேன்னு நெனைக்கறீயா?”

“இன்னும் ஒரு பரீட்சைத்தானே…? போய்றலாம்…”

“வாசு, உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா…? நமக்கு மேல 454ஆவது ரூம்புல இருந்தவரு…?”

“யேஸ்… மிஸ்டர் கோவிந்தசாமி… மனநோயாளி…”

கோவிந்தசாமி பொது அரங்குக்கு வந்த அன்றைய நாள் கத்திக் கொண்டே இருந்தார். நான் பூமிக்குச் செல்லவில்லை என அதுவரை அங்கிருந்த அமைதியைச் சீர்குழைக்கும் வகையில் அவரது குரல் இருந்தது. அவர் மாத்திரைகள் சாப்பிடவில்லை என்றும் இங்குள்ள விதிகளை மீறிவிட்டார் என்றும் மைய செயலகத்திலிருந்து சிலர் அங்கு வந்து சேர்ந்தனர். மைய செயலகத்தினர் இப்படி ஏதாவது அசம்பாவிதங்கள் நடக்கும்போது மட்டுமே வெளியில் வருவார்கள். உருவம் தெரியாத அளவில் முழுவதுமாக விண்வெளி உடையில் தங்களை மறைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

“அப்படியில்ல வாசு… மனநோயாளியா ஆயிட்டாரு… இந்த ரூம்புங்களுக்கு ஏன் ஜன்னல் வைக்கலன்னு தெரியுமா?”

“இந்த இருட்டு அவ்ள பயங்கரமானது இல்லையா?”

அறையைச் சுற்றி பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்த வெளிச்சத்தில் பூமியின் அத்தனை அழகும் ஒன்றுசேர்ந்து காட்சியளித்தன. வாசு ஒரு ஏமாளி. ஓவியங்களைத் தடவி பார்த்துப் பூமியைத் தொடுவதாகக் கற்பனை செய்து கொள்வான். இவையனைத்தும் உண்மையென நம்புகிறவன். அவனுக்குத் தெரிந்து இருளின் மறுபக்கம் வெளிச்சம். அந்த வெளிச்சத்தை நோக்கி தவம் கிடக்கிறான்.

“சரியா சொன்ன வாசு… உன்ன மாதிரி ஒரு புத்திசாலி எல்லா இன்பத்துக்கும் ஆசைப்படற மாதிரி எல்லா துன்பத்துக்கும் துக்கப்படவும் செய்யலாம்…”

“அதுக்குப் புத்திசாலியா இருந்தாகணுமா?”

“உன் கனவுல பூமி மட்டும்தான் இருக்கு வாசு… உன்ன பூமிக்குத் தகுந்த ஒரு மனுசனா நீ மாத்திக்கிட்டே இருக்க… ஆனா என்னால அப்படி முடியாது… நான் இந்தப் பிரபஞ்சத்துக்கு உரியவன்… உன்னோட சின்ன பூமில என்னால வாழ முடியுமான்னு தெரில…”

“யோகி, இப்படித்தான் அந்த மிஸ்டர் கோவிந்தசாமி சாவறத்துக்கு முன்ன நான் பூமிக்குப் போகல பூமிக்குப் போகலன்னு கத்திக்கிட்டு இருந்தாராம்…”

அவர் கடைசியில் என்ன ஆனார் என்பது வியப்புத்தான். கடைசிவரை அவரை நான் மீண்டும் பொது அரங்கில் சந்திக்கவில்லை. கோவிந்தசாமி எங்கோ அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். அநேகமாக பிரபஞ்சத்தில் கைவிடப்பட்டிருக்கலாம். அவருக்கான புவி ஈர்ப்புச் சக்தி துண்டிக்கப்பட்டிருக்கலாம். பூமிக்கும் மையச் செயலகத்துக்கும் இடையில் விரிந்திருக்கும் இருள்வெளியில் கோவிந்தசாமியின் உடல் சிதைந்து பாகங்களாக மிதந்து கொண்டிருக்கக்கூடும். இருவரும் இப்பொழுது அமைதியாக இருந்தோம். நாங்கள் அமர்ந்திருந்த அறை சுழல்வதற்கான எந்த அறிகுறியும் காட்டாமல் நிசப்தமாகவே இருந்தது.

“இப்பவே கீழ குதிச்சரலாமா, வாசு?”

“என்ன பேசற? பைத்தியமா உனக்கு, யோகி?”

அவன் உள்ளுக்குள் பரபரப்பானான். நான் இந்தக் கேள்வியை அவனிடம் பலமுறை கேட்டுவிட்டேன். இந்த அறையின் கதவு எனது கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. நான் நினைத்தாலும் கதவைத் திறக்க முடியாது. புவி ஈர்ப்பு நம் உடலை மையச் செயலகத்துடன் இணைத்துள்ளது. நினைத்தாலும் நம் கால்கள் பிரபஞ்சவெளியில் குதிக்க இயலாது.

“நீ, நான், மத்தவங்க யார் நெனைச்சாலும் இந்தக் கால்கள விடுவிக்கற சக்தி அவுங்களுக்கு மட்டும்தான் இருக்கு, வாசு”

பொது அரங்குக்குச் செல்லும்போது மட்டுமே இந்த அறையின் கதவு திறக்கப்படும். அதுவும் பொது அரங்கின் ஏறுதளத்தில் நின்று கொண்டு இந்தப் பிரபஞ்ச வெளியில் இத்துணைத் தனிமையில் ஓர் உலகம் இயங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும்போது ஆச்சரியமாகவும் பயமாகவும் இருக்கும். அப்பொழுதே கீழே குதித்துவிடலாம் என்றும் தோன்றுவதுண்டு. ஆனால், நொடியில் அறைக்குள் ஏறிவிட வேண்டும். இல்லையேல் அலாராம் அடிக்கும். அந்தக் கதவு சில விநாடிகள் மட்டுமே திறக்கும்.  

“ஒருநாள் நம்மளயும் இவங்க கைவிட்டுடுவாங்க, வாசு… நாளைக்கு சைக்கலோஜி பரீட்சையில தோத்துட்டம்னா இங்கயே இந்த இருட்டுக்குள்ளயே இன்னும் பல வருசங்கள் கெடந்து சாகணும், வாசு…”

இருள் ஒரு இராட்சத பூச்சி. சத்தம் எழுப்பாமல் ஒவ்வொரு கணமும் எங்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தது.

“என்னால கதவ திறக்க முடியாதுன்னு நெனைச்சியா, வாசு?”

“உன்னால மட்டும் இல்ல… நம்ம யார்னாலயும் இந்தக் கதவுகள திறக்க முடியாது… திறக்கவும் தேவையில்ல… நமக்காக அவுங்க பூமிய திறப்பாங்க… அப்போ அங்கப் போய்க்கலாம்…”

வாசு-2087 பரிதாபத்திற்குரிய ஒரு ஜீவன். இங்குள்ள நியதியை முழுவதுமாக ஏற்று வாழ்பவன். அவனை என் சிறுவயதிலிருந்தே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இவ்வளவு வயதாகியும் பூமியின் மீது சிறுகுழந்தையைப் போல ஆசைப்படுகிறான். பூமி என்றதும் அவன் துள்ளுகிறான். எனக்கு வேடிக்கையாக இருக்கிறது.

“என்ன சிரிக்கற, யோகி? கீழ குதிச்சா அப்படியே பூமியில போய் விழுந்துடலாமா?”

வாசு ஏன் இத்துணை கருணைமிக்கவனாக இருக்கின்றான் எனத் தெரியவில்லை. மரணத்திலும் ஒரு பூமியைக் கற்பனை செய்கிறான். அவன் ஒரு சிலந்தியாகி ஒவ்வொருநாளும் பூமியைப் பின்னிக் கொண்டிருக்கிறான்.

“வாசு, நம்ம இந்தப் பிரபஞ்சத்துல ஒரு மகா சின்ன ரூம்புல இருந்துகிட்டு எவ்ள பெருசு இருக்கும்னு தெரியாத ஒரு பூமிக்குச் செல்லக் கனவு கண்டுகிட்டு இருக்கோம் தெரியுமா?”

“நீ ஒரு முட்டாள். அங்க பூமிக்குப் போனா இந்த மாதிரி ஆயிரம் ரூம்புகள்ல வாழலாம்…”

வாசு ஒரு குரங்கு. சிந்தனைகளால் தாவிக் கொண்டிருந்தான். வந்த சிரிப்பை என்னால் அடக்கிக் கொள்ள இயலவில்லை. அவனது பரிதாபங்களும் ஏக்கங்களும் மிக்க கண்கள் ஒரு யாசகத்திற்குத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கின்றன.

“வாசு, நீ ஒரு கூண்டுக்குள்ள இருக்கற மட்டமான ஒரு மிருகம்… என்ன இந்தக் கூண்டுக்குப் பேரு சையின்ஸ்… சொல்லும்போது கிளேமரா இருக்குல…?”

வாசு நான் கேலி செய்கிறேன் என்பதை ஊகித்துக் கொண்டான். எனது கேலிகளை அவன் நட்சத்திரங்களாக மாற்றிக் கொள்ளும் திறன் உடையவன். இந்த அறையில் அப்படிப் பலநூறு நட்சத்திரங்களைச் சேகரித்து வைத்துள்ளான். அவை அவனைத் தாண்டி ஒளி வேகத்தில் தூரப்பயணித்து மின்னிப் புள்ளியாகிவிடுவதாக அவனே கற்பனை செய்து கொள்வான்.

“தூங்கலாமா?”

“வாசு, நாளைக்கு நடக்கவிருக்கும் சைக்கலோஜி பரீட்சையில நீ தோத்துறவன்னு பயம் இப்பவே வந்துருச்சி போல…?”

“ஏன் சாபம் விடற? போறது உனக்குப் பிடிக்கலயா, யோகி?”

“வாசு, நம்ம எல்லாம் ஒரு கனவுக்குள்ள இருக்கோம்… இந்தக் கனவுல சையின்ஸ் இருக்கு… நம்ம மூளையே அப்படியொரு சையின்ஸ கற்பனை செஞ்சி வச்சிருக்கு… இந்தக் கனவுக்குள்ள நம்ம பல வருசமா மாட்டிக்கிட்டு இருக்கோம்… பூமின்னு ஒன்னு இல்ல… இது எல்லாம் பொய்… நம்ம இந்த அறைக்கு வெளில விரிஞ்சிருக்கும் இருளுக்குள்ள குதிச்சோம்னா ஒரு எலக்ட்ரோனா ஆயி… உடைஞ்சி பிரபஞ்சத்துல துகள்களா கரைஞ்சிருவோம்… நான் சொல்றத கேளு…”

வாசு ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தான். புத்திசாலிகளைக் குழப்பது எனக்கு அத்துணைக் கடினமல்ல. புத்திசாலிகளுக்கு இரண்டு பக்கங்கள் மட்டுமே தெரியும். நான் அவன் கற்பனை செய்து வைத்திருந்த வெளிச்சத்தின் பாதைக்குள் நுழைந்துவிட்டேன்.

“நாளைக்கு ஒரு நாள்தான்… அந்தப் பரீட்சையில புள்ளிகள் எடுத்துட்டா நம்ம எல்லோரும் பூமிக்குப் போகலாம், யோகி…”

“அங்க போய் என்ன செய்ய போற…?”

“கடல் அலைகள கேட்கப் போறன்… பரந்தவெளியில ஓடப்போறன்… மண்ணுல சேத்துல குதிச்சி வெளையாடப் போறன்… உணர்ச்சிகளால சூழ்ந்து பெருகி வழியப் போறன்…”

ஒரு ஜடம் போல அமர்ந்திருந்த என்னை வாசு உணர்ந்திருப்பான்.

“உணர்ச்சி… இந்தப் பாடத்துல சொல்லிக் கொடுப்பாங்களே அதுவா… பார்த்துப் பார்த்து சலிச்சிப்போய் அப்புறம் கத்துக்கிட்டதாக நெனைச்சி வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கோமே… அதுவா? தோ, இந்த ரூம்புல ஒரு வெளிச்சத்துல வந்து பேசனதே பேசிக்கிட்டு இருப்பாங்களே, அவுங்க சொல்ற அந்த உணர்ச்சிகளா…? வாசு, கேவலமா இருக்கு… என்னால கோபப்பட முடியுல… பொறாமைப்பட முடியுல… ஆசைன்னா என்னா? முத்தம்னா என்ன? தோ, அங்க இருக்குப் பாரு வரிசையா டேப்ளட்ஸ்… அதுல ஒவ்வொருநாளும் பத்து சாப்டறோம்… எதுக்குத் தெரியுமா?”

வாசு ஆச்சரியமாக பெட்டியில் அடுக்கப்பட்டிருந்த மாத்திரைகளைப் பார்த்தான். அவனிடம் இந்தக் கேள்வியை நான் கேட்கும் போதெல்லாம் கொஞ்சமும் பதற்றமில்லாமல் ஆச்சரியப்படுவதைப் போல கண்களை மாற்றிக் கொள்வான். உறுப்புகளையும் அதனுள் இருக்கும் பாவனைகளையும் அதன் இயல்பிலிருந்து மாற்றினால் அதுதான் உணர்ச்சி என என்னைப் போல அவனும் நம்பிக் கொண்டிருந்தான். புருவங்களை உயர்த்திக் கண்களை விரித்தால் அது ஆச்சரியம்.

“அது நம்மளோட சாப்பாடு…”

“வாசு, இங்க வாழணும்னா நீ ஆசை படக்கூடாது… உனக்குள்ள உணர்ச்சிகள் இருக்கக்கூடாது… அவுங்க சொல்லித் தரும் எதையுமே நம்ம பாடமாத்தான் படிச்சிக்கிட்டு அத பொய்யா செஞ்சி பார்த்துக்குறோம்…”

“அப்படின்னா நம்ம யாரு?”

“நீ சொல்றீயே அந்தப் பூமியில புதையுண்டு கெடக்கும் கோடி பிணங்களோட வாரிசு… இன்னொரு பிணம்… அவ்ளத்தான்… நம்மள பூமிக்கு அனுப்பி ஆராய்ச்சி செய்யப் போறாங்க… நம்மனால அங்க வாழ முடிஞ்சிருச்சின்னா… நம்மள கொன்னுட்டு அவுங்க எல்லாம் பூமிக்கு வந்துருவாங்க…”

“அவுங்கன்னா யாரு?”

“மையச் செயலகத்துல இருக்கறவங்க…”

வாசு குழப்பத்திற்குள் சென்றான். நாளை அவன் உளவியல் சோதனையில் நிச்சயம் தடுமாறுவான். அவன் பூமிக்குச் செல்லத் தகுதியற்றவன் என நிரூபிக்கப்படும். இன்னும் சில ஆண்டுகள் இருந்துவிட்டால் இவர்களே தூக்கி பிரபஞ்சவெளியில் வீசிவிடுவார்கள். அப்படித்தான் பலரைத் தூக்கி வீசிவிட்டார்கள்.

“நீ என்ன குழப்பற… நான் மருந்து சாப்டப் போறன்… எனக்கு என்னமோ பண்ணுது… நம்மள வாழ வைக்கத்தான் பூமிக்கு அனுப்புறாங்க…”

நான் சத்தமாகச் சிரித்தேன்.

“57 வயசாச்சு… இன்னும் என்ன வாசு நீ வாழணும்? உன் கால்கள் பூமியத் தொட்டவுடன் நடுங்க ஆரம்பிச்சிரும்… உன் தோல் சுருங்கிரும்… உனக்குப் பசிக்கும்… உனக்குக் காதல் வரும்… உனக்கு ஆசைகள் பெருகும்… அது ஒரு வெள்ளம்போல உன்ன அடிச்சிட்டுப் போய் கொன்னுரும்… உன் மனசு அத தாங்காது வாசு… ஒரே நேரத்துல அவ்ள இன்பமும் உன்ன சாவடிச்சிரும்…”

சுவரில் தெரிந்த பூமியின் வரைப்படங்களை வாசு நடுக்கத்துடன் தொட்டான்.

“எனக்கு என்ன? என் கால் நடுங்கல… என் தோல் சுருங்கல… அப்புறம் எப்படி?”

“நம் உணவுன்னு சொன்னீயே… அந்தக் கெமிக்கல் உன்ன பத்தி உனக்குத் தப்பாகவே காட்டிக்கிட்டு இருக்கு, வாசு… நீ அங்க போனோன நீ நீயாயிருவ… உன் வயசு உனக்குத் தெரியும்… உன் கால்கள் நடுங்கும்…”

சட்டென அறைக்குள் மின் நூலகம் உயிர்ப்பெற்றது. ஒளி வடிவில் பேராசிரியர் அப்துல்லா தோன்றினார். இது உளவியலுக்கான நேரம். வந்ததும் முதலில் அவர் சொன்னது, “வாசு! உன்னோட மருந்துகள நீ சாப்ட்டியா?” என்பதுதான். அவர் கேட்பதற்குள் மஞ்சள் வர்ணத்தில் இருந்த மாத்திரையை வாசு எடுத்துச் சாப்பிட்டான். அந்த மாத்திரியைச் சாப்பிட்டதும் நான் மறைந்துவிடுவேன் எனத் தெரியும். அப்படியே சுருண்டு வாசுவிற்குள் நான் கரைந்துவிடுவேன்.

“நான் மீண்டும் உனக்குள்ள வருவன், வாசு…”

வாய்க்குள் போடப்பட்ட மாத்திரை உள்சென்று என்னைச் சிறுக சிறுக கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. வாசு மீண்டும் வாசுவானான்.

-தொடரும்

-கே.பாலமுருகன்

முதல் பாகத்தை வாசிக்கக் கீழேயுள்ள இணைப்பைச் சொடுக்கவும்.

https://balamurugan.org/2021/07/24/அறிவியல்-சிறுகதை-ஒலி/

#எனது_பார்வையில்_மாலை_7.03

அறிவியல் புனைவு சிறுகதைகளை எழுதுவது என்பது ஆழமான ஒரு விடயம் தான். பல நுணுக்கங்களைக் கையாண்டு வாசிப்பவர்களின் எண்ணம் சிதறாமல் அவர்களுக்குச் சலிப்பு தட்டாமல் கதையோட்டத்தினைக் கொண்டு செல்ல வேண்டும். அவ்வாறு வாசகர்களின் எதிர்பார்ப்பினை நிறைவாய் பூர்த்தியாக்கி இருக்கிறார் தனது அறிவியல் புனைவு சிறுகதையான மாலை 7:03 இல் எழுத்தாளரும் ஆசிரியருமான திரு கே. பாலமுருகன் அவர்கள்.

கதையின் தொடக்கமே, வாசிப்பவர்களை எங்கும் நிறுத்த விடாமல் மேலும் ஆர்வத்தோடு தொடர்ந்து வாசிக்கத் தூண்டுகிறது.

மார்ச் 2 எட்டாவது முறையான மாலை 5.55.

“காலம் தொடர்ந்து உன்னை வாந்தியெடுத்துகிட்டே இருக்கும்.”

இவ்வாறாகக் கதை தொடங்கிட , எட்டு முறையும் என்ன தான் நடந்திருக்கும். தொடக்கமே புதிரோடு இருக்க வாசிப்பவர்களுக்குத் தொடர்ந்து வாசிக்கும் ஆவல் கண்டிப்பாக எழும்மேலும் இக்கதையினை வாசிப்பவர்கள் , கண்டிப்பாகக் கதையினூடே பயணித்து கதையோடு கலந்து விடுவார்கள் என்பது உண்மை. நானும் அவ்வாறே பயணித்தேன் என்பதும் உண்மை. மாலை 7:03 இன் கதைக்குள் என்ன தான் நடக்கிறது. கதை ஒரு பரபரப்பான நகரத்தில் வாழும் ஒரு கதாபாத்திரத்தை வளைத்து பின்னப்பட்டுள்ளது. ஒரே நாளில் சிக்கி கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் அதே நிகழ்வுக்குள் பயணிக்கும் ஒருவரின் மனநிலை தான் கதையோட்டம். அறிவியல் ரீதியாக பார்க்கும் போது ஒரே நாளுக்குள்ள மாட்டி கொண்டு, அதாவது மாலை 7:03 க்கு படிகளிலிருந்து கீழே விழுந்து மீண்டும் மாலை 3:00 மணிக்குச் சென்று, இப்படியாக அன்றைய நாள் மீணடும் மீண்டும் அவன் வாழ்க்கையில் வருகிறது. உளவியல் ரீதியில் பார்க்கும் போது அந்தக் கதாபாத்திரம் அந்த ஒரு நாளில் நடக்கும் நிகழ்வுகளைத் மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்த்தி, அதில் ஏதாவது மாற்றங்கள் வருமா என்று எதிர்பார்க்கிறது என்றே எண்ண தோன்றுகிறது.

கதையில் ஆசிரியர் குறிப்பிட்டு இருக்கும் சூழல்கள், கதாபாத்திரத்தின் வேலை, வேலையோடு தொடர்புடைய நேரம், முதல் நாள் பெய்த மழை, காயாத துணிகள், குவளை விழும் சத்தம், அந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்பின் சூழல், மீ கோரேங், புடுராயா படிக்கட்டுகள், தன்னிடம் காப்புறுதி வாங்கியவரின் நினைவு, சீன முதலாளியின் தோற்றம், இதற்கிடையே அப்பா வந்து போன ஞாபகங்கள். இப்படி கதாபாத்திரத்தின் வாழ்வில் மீண்டும் மீண்டும், மறுபடியும் மறுபடியும் வரும் நேரச் சுழற்சியோடு…… ‘அடுத்து என்ன தான் நடக்கபோகிறது ? ‘என்ற கேள்வியோடு , வாசிக்கும் ஒவ்வொரு வரிகளையும் கண் முன் காட்சியாகக் கற்பனைச் செய்ய வைத்தும் வாசிப்பவர்களையும் கதைக்குள் சேர்ந்து பயணிக்க வைத்திருக்கிறார் ஆசிரியர் திரு கே. பாலமுருகன்.

கண்டிப்பாக வாசித்து உய்த்துணர வேண்டிய அருமையான அறிவியல் புனைவு கதை

இராஜேஸ்கன்னி ஆறுமுகம்

சிறுகதையை வாசிக்க: https://balamurugan.org/2021/08/03/அறிவியல்-சிறுகதை-மாலை-7-03/

மார்ச் 2

எட்டாவது முறையான மாலை 5.55

“காலம் தொடர்ந்து உன்ன வாந்தியெடுத்துக்கிட்டே இருக்கு…அவ்ளதான்…”

இதுதான் எனக்கு ஓரளவில் புரிந்து நான் எளிமைப்படுத்திக் கொண்ட ஒரு வாக்கியம்.  மனம் ரொம்பவே அலுத்துப்போயிருந்தது. புகைநெடியும் நேற்று மழை பெய்து விட்டிருந்ததற்குச் சாட்சியாக காயாமல் கொடிகளில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த வங்காளதேசிகளின் உடைகளின் வாசனையும் தன்னுள் கலந்துகொண்டு வீசும் காற்று அத்துணை உவப்பானதாக இல்லை. எதிரே இருக்கும் பெரும்பாலான வீடுகள் அவர்களாலே நிரம்பியிருந்தன. ஒரு வீட்டில் எப்படியும் ஐந்தாறு பேர் ஒன்றாகத் தங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.  மூச்சை இழுத்து அதனைத் தம்கட்டி பின்னர் விட்டுக் கொண்டேன்.

“ஓகே, இப்ப நான் என்ன செய்யணும்? அவனத் தடுக்கணும்…”

நிகழ்ச்சிகள் தம்மைத் தாமே அடுக்கிக் கொள்கின்றன. அதில் சற்றும் பிசிறில்லாமல் உபநிகழ்வுகள் தம்மை இறுக்கிக் கொள்கின்றன. அதன் கூட்டுத் தொகைத்தான் நாம். முதல்முறை இப்படியான சிந்தனைகள் ஏதும் தோன்றவில்லை. குழப்பம் ஞானத்துக்கு இட்டுச் செல்லும். அதற்கு முதலில் குழப்பம் அவசியமாகிறது. சற்றும் ஓரவஞ்சனை காட்டாமல் குழப்பம் என்னைத் தூர்வாறி வீசியபடியே இருந்தது.

எனக்கு முன்னே ஒரேயொரு கதவு. இலேசான இடைவெளியில் திறந்திருந்தது. அதை மேலும் திறந்தால் அந்தப் பக்கம் அவன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பான். கையில் வைத்திருக்கும் கட்டையால் அவனைத் தாக்க வேண்டும். இன்னும் ஒரு 10 மீட்டர் இடைவெளியில்தான் நாங்கள் இருக்கின்றோம். குறைந்தபட்சம் அவன் இங்கே மயக்கமடைந்துவிட வேண்டும். இல்லையெனில் அவன் அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் மீண்டும் பயணத்தைத் துவங்கிவிடுவான். அது நடந்துவிடக்கூடாது என்பதில் உறுதியாய் நிற்கின்றேன்.

இதைப் புரிந்து திட்டமிட்டு முடிவெடுப்பதற்குள் எத்தனை ‘தேஜாவுகளை’ கடந்து வரவேண்டியுள்ளது. சுவரின் வெறுமையும் அடியில் அடர்ந்து பூத்திருந்த கருமையும் அப்பொழுதுதான் விநோதமாகக் காடியளித்தன. வீட்டின் சுவரை நான் அலங்கரித்ததே இல்லை. அப்படியே இருக்கட்டும் என விட்டுவிட்டேன். ஆனால், இப்பொழுது அவை வெறுமையின் முடிவிலியாக விரிந்து சென்ரு கொண்டிருந்தது.

கைகள் உதறின. இதுவரை பிறரைத் தாக்கவோ அல்லது தாக்குதல் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்திற்கு முன்போ இத்தகைய நிலையில் நின்றதில்லை. வலது கை கதவின் திருகிக்கு அருகே சென்றது. அதனைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கதவை உள்பக்கமாக இழுத்தால் அவன் என்னைப் பார்ப்பான். நிச்சயமாக அதிர்ச்சிக் கொள்வான். அதிலிருந்து அவன் மீள்வதற்குள் நான் அவனைத் தாக்க வேண்டும். அவனது மயக்கநிலை மாலை 7.03 வரை நீடித்துவிட்டால் போதும்.

எல்லாம் எங்கிருந்து துவங்கின என்கிற குழப்பத்திலிருந்துதான் முழுத் தெளிவையும் பெற முடியும். நான் இன்னும் முழுமையாக அதன் சுழல்வெளியிலிருந்து அகலவில்லை. மனத்தினுள் அத்துணைப் பதற்றம். ஒரு முழு நூற்றாண்டை வாழ்ந்து கழித்த சலிப்பும் வெறுப்பும் ஒருசேர அழுத்தின. ஒரு பத்து மீட்டர் தூரத்தில் இதற்கான விடை இருக்கின்றது. மனத்தின் எதிரொலி கைகளில் நெளிந்து கொண்டிருந்தது. அடுத்து நடக்கவிருப்பதைச் சட்டென்று மூளை உணர்கிறது. அடுத்த கணமே அவசரத்தில் சன்னல் பக்கத்தில் இருந்த குவளையை மீண்டும் தட்டிவிட்டேன். அது தரையில் உருண்டு பேரொலியுடன் நான் திறக்கக் காத்திருந்த கதவில் மோதி அசைவுகளை நிறுத்தியது.

மார்ச் 2

முதல் முறையான மாலை 6.55

நானிருந்த அடுக்குமாடியிலிருந்து இரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் பழைய பேருந்து நிறுத்தம் அது. புடுராயா என்றால் எல்லோருக்கும் பழகிபோன இடமாகும். வெளிமாநிலங்களுக்குச் செல்லும் பேருந்துகள் வந்து குவியும். இப்பொழுது செயல்பாட்டில் இல்லையென்றாலும் அங்கு முன்பு சதா கேட்ட பேருந்து ஒலிகள் இப்பொழுதும் உள்ளுக்குள் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். அதன் மேல்தளத்தையொட்டி விரைவு இரயிலுக்காக அமைக்கப்பட்ட மின்தண்டவாளப்பாதை போய்க் கொண்டிருந்தது. தூக்கி உயரத்தில் நிறுத்தி வைக்கப்பட்ட இராட்சத கால்கள் அவை. சட்டென நகரத்தின் எல்லா வாயல்களிலும் நிரந்தமாகிவிட்ட வழித்தடம்.

“அவசரத்துக்குப் பொறந்த ஒவ்வொருத்தனும் கட்டாயம் பயணம் செஞ்சாக வேண்டிய பாதை… சொய்ங்ங்ங்னு போய் சேரவேண்டிய இடத்துல நம்மள கக்கிட்டுப் போய்ட்டே இருக்கும்… போறதும் வர்றதும் தெரியாது… தெரியக்கூடாது… அதுக்குத்தான்…” என யாராவது கேட்டால் இப்படித்தான் அறிமுகப்படுத்தக்கூடிய அளவிற்கு அவதானிப்பு இருந்தது.

இன்றிரவு வயிற்றுப் பிரச்சனைக்கான புதிய மருந்து தொடர்பான கூட்டம். கட்டாயம் ஏஜேண்டுகள் வர வேண்டும் என சீன மேலாளர் சொல்லிவிட்டார். கடந்த மாதம் காப்புறுதி நிறுவனத்தில் அவ்வளவாக முன்னேற்றம் இல்லை. வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரேயொரு மலாய்க்காரர் நண்பர் குடும்பத்துடன் மாதக் கட்டணம் 250 வெள்ளி என ஒரு மில்லியன் காப்புறுதி திட்டம் வாங்கியதோடு வேறு எந்த வரவும் இல்லை. அலுப்புடன் விரைவு இரயில் நிலையத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினேன்.

வீட்டிலிருந்து பார்த்தாலே இந்த விரைவு இரயில் புடுராயா கட்டிடத்தை உரசியவாறே செல்வது தெரியும். ஒரே மாதிரி, ஒரே அளவில் அது நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. சன்னல் வழியாக இந்தப் பரபரப்பை நாள்தோறும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அலுப்பில்லாமல் சதா ஒரே மாதிரி அசைந்து கொண்டிருக்கும் நகரம். இரவில்கூட ஓயாமல் சப்தமெழுப்பிக் கொண்டிருக்கும். பளபளக்கும் சிவப்பும் மஞ்சளும் கலந்த பழைய நகர். இங்குக் குடிவந்து கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகள் அதன் அத்துணை வளர்ச்சியிலும் என் நினைவுகள் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன. அதுவும் இந்த விரைவு இரயில் வந்து தொலைந்த காலத்தில்தான் இத்தனை ஆர்பாட்டம்.

“உன் வீட்டாண்ட கால்ல சலங்க கட்டிக்கிட்டு ஆடுது டவுன்னு… சாவறதுக்கு வேணும்னா வரலாம்…” இதுதான் அப்பா சொன்னது. எத்தனைமுறை அழைத்தும் கெடாவிலிருந்து அவர் இங்கு வந்து தங்குவதாக இல்லை. கடந்தமுறை ஒரு வாரம் தங்கிவிட்டு ஓடிப்போனவர்தான். இதே புடுராயா நிறுத்தத்தில்தான் பேருந்து ஏற்றிவிட்டேன். தம்பி வீடே சொர்க்கம் என உணர்ந்தவர் எனக்குக் கைக்கூட அசைக்கவில்லை.

“ஒன்னு கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு கெடா பக்கம் வந்துரு… இங்க வெறும்பையன் மாதிரி வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கறதுக்கு அங்க ஏதாச்சம் கேளாங்ல வேலை செஞ்சிருந்தாலும் ஒரு சுப்பர்வைசராவது ஆகியிருக்கலாம்…”

அப்பாவிற்குத் தெரிந்தது காலை 8.00 மணிக்கு உள்ளே நுழைந்து மாலை 5.00 மணிக்கு வெளியேறும் தொழிற்சாலை வேலைத்தான். தம்பியை ‘ஷார்ப்’ தொழிற்சாலையில் ஒப்பந்தத்துக்குச் சேர்த்துவிட்டு “இப்ப அவன் லைன் டெக்னிஷன் ஆயிட்டான் தெரியுமா?” என வியந்து புகழ்வார். அவர் புருவத்தின் வளைவில் அத்தனை பெருமிதம். சப்தங்களையும் பரபரப்பையும் பரந்தவெளியையும் தேடி கோலாலம்பூர் வந்தது அவருக்குச் சற்றும் பிடிக்கவில்லை. அதுவும் பரந்தவெளி எனச் சொல்லிவிட்டு இங்குள்ள சிறிய அடுக்குமாடியொன்றில் அறை அளவிலேயே இருந்த ஒரு சிறிய வீட்டில் வெறும் மெத்தையைத் தரையில் விரித்துவிட்டுச் சன்னலைத் திறந்தால் காற்று வரும் என நான் வாழும் வாழ்க்கை அவருக்குக் கிஞ்சுற்றும் பிடிக்கவில்லை.

“என்னடா இது? பரதேசி மாதிரி… அதென்னடா இவ்ள உயரத்துல தூங்கிட்டு இருக்க பெரிய இவனாட்டம்…” அப்பாவிற்கு அடுக்குமாடி வீடுகளில் இருக்கப் பிடிக்காது. புலம்பித் தள்ளிவிட்டு அவர் ஓடிப்போன அன்றைய நாளில்தான் நான் என்ன மாதிரி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்ற வியப்பும் வெறுப்பும் பேதியைப் போல் கலந்தடித்தன.

ஓடும் மனிதர்கள் மத்தியில் நடப்பதென்பது அசூசையாகத் தோன்றும். பிறகொரு நாளில் விரைவு இரயிலைப் பிடிக்க நானும் ஓடப் பழகிக் கொண்டேன். ராஜா லவுட் சாலையைக் கடந்து பரபரப்பின் வாய்க்குள் ஓடிக் குதித்தால் புடு சாலை. எல்லோரும் சேர்ந்து படிகளில் ஏறி ஓடுவோம். அதுவொரு ஓட்டப்பந்தயம் போல அமைந்திருக்கும். நமக்கே நமக்கான பந்தயம். காலத்துடன் போடும் சண்டை. ஒரு இரயிலை விட்டால் அடுத்த இரயில் பத்து நிமிடங்களுக்குள்ளே வந்தபடியேதான் இருக்கும் எனத் தெரிந்தும் பதற்றத்துடன் ஓடுவது பிடித்திருந்தது. காலத்தோடு கரைவது அத்தனை இன்பம்.

புடு இரயில் நிலையம் வரை படிக்கட்டுகளில் அமர்ந்து கொண்டு எந்நேரமும் தனது கித்தாரை இசைத்துக் கொண்டிருப்பவரையும் திசு பேப்பர் விற்பவரையும் தெரியாதது போல் கடப்பதுதான் சவால். அதற்கொரு கல் மனம் வேண்டும். மற்றவர்கள் சில்லரை காசுகளைத் தூக்கி வீசிவிட்டுப் போகும் இடைவெளியில் அதன் சத்தம் கித்தாரின் ஒழுங்கற்ற இசையில் கலந்து மனத்திற்குள் குற்ற ஓசையாக அதிர்ந்து ஓயும்வரை ஏதும் நடவாதது போல் நடந்து தொலைய வேண்டும்.

“இவனுங்களுக்கு வேற வேலையே இல்ல… காலைல புடு ராயா… சாய்ங்காலம் மஸ்ஜிட் ஜாமேக்… அப்புறம் ராத்திரில கெலானா ஜெயா… எல்.ஆர்.தி என்னா பிச்ச எடுக்கற வசதியயும் சேர்ந்து செஞ்சி கொடுத்துருக்கா?”

அவர்களின் மீதிருக்கும் கருணையைவிட அவர்களுக்கு உதவ முடியாமல் போகும் குற்றவுணர்வைச் சமாதானம் செய்துகொள்ள யாரிடமாவது இப்படிக் கத்தி வியாக்கியானம் செய்வதுண்டு. அதன் மூலம் கனமான பொழுதுகளைக் கடந்துவிடலாம் எனத் தோன்றும்.

ஏதேதோ நினைப்புகள் உள்ளே மோதிக் கொண்டிருந்தன. தினமும் பார்த்துக் கடந்து சலித்துப்போன நினைவில் பிசிறில்லாமல் சம்மனமிட்டு அமர்ந்திருக்கும் அத்தனை வலுவான குறிப்புகளுடன் நகரம் தெரிந்தது. வாகனப் புகை நெடி சூழ்ந்து அசௌகரியம் தலைக்கேற சாலையைக் கடந்தேன். விரைவு இரயில் படிக்கட்டிற்கு ஏறும் இடைவெளி ஆளரவமில்லாமல் காணப்பட்டது. சிலர் கூர்ந்து மேலேறும் படிக்கட்டின் உச்சத்தில் இருந்தனர். இது கொஞ்சம் நீளமான படிக்கட்டு. படபடவென ஓடினால் தூரம் தெரியாது. ஓடுவதற்குத் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டு படிக்கட்டைச் சேரும் முன் நேற்று பெய்த மழையில் தேங்கியிருந்த தண்ணீர் மேட்டைக் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டேன்.

புடு ராயா பேருந்துகள் நிற்கும் பழைய கீழ்த்தளத்திற்குச் சென்றிறங்கும் படிக்கட்டில் சரிந்து விழும்போது காற்றில் மிதப்பது போலவே இருந்தது. நினைவுகள் அறுந்து சிதறல்களாக வட்டமிட்டன. பட்டணத்தின் பெரும் இருளை நோக்கி வீழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். மூத்திர வாடையும் புகைத்துப் போட்டு நஞ்சிப்போன சிகரேட்டுகளின் நெடியுமென மண்டைக்குள் மரணம் சூழ்ந்து அமிழ்த்தின. உடல் சுழன்று பள்ளத்தாக்கில் சரிவதாக ஒரு நினைப்பு.

மார்ச் 2

முதல் முறையான மாலை 3.00

அவசரமாக வீட்டை நோக்கி விரைந்தேன். சீன மார்க்கேட் சாலையின் பரபரப்பில் இருந்தேன். சட்டையெல்லாம் கால்வாய் நெடி. எங்கோ சாலையினோரம் படுத்தெழுந்து மீண்டும் நடந்து கொண்டிருந்தேன். இன்று மாலை கூட்டத்திற்குப் போக வேண்டும். அதற்குள் எப்படி இத்தனை அலட்சியமாக இருந்திருக்கிறேன் என என்னை நானே கேட்டுக் கொண்டேன். கூட்டத்தில் எல்லா மொழிகளும் கலந்து ஓர் இரைச்சலாகக் கேட்டது. புரியாத ஊரில் மொழித் தெரியாது ஓர் அந்நியன் போல குழம்பிப் போயிருந்தேன்.

“நேத்து குமாரு பொறந்தநாளுக்குப் போனன்… நைட்ல கொஞ்சம் பீர்… ஆனா… போதை இல்ல… சசிதான் வந்து புடுராயாகிட்ட இறக்கி விட்டான்… நடந்துதான வீட்டுக்குப் போய்ப் படுத்தோம்…? அப்புறம் எப்படி இங்க…?”

மனத்தில் ஆயிரம் கேள்விகள் சூழ்ந்து நின்றன. விரைந்து நடந்தபோது மதிய வெயிலின் மிச்சமான காட்டம் இன்னுமும் முழுமையாக குறையாமல் எங்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தது. புறமுதுகில் சூடு பளீரென்று அறைந்து கொண்டிருந்தது. காப்புறுதி நிறுவனத்தின் சட்டையை அணிந்திருப்பதை அப்பொழுதுதான் கவனித்தேன். இன்று மாலைதான் இதை அணியலாம் என்று நினைத்திருந்தேன். நேற்றிரவு வீட்டில் தூங்கும் முன் இந்தச் சட்டையை அணிந்திருக்கலாமோ என்கிற சந்தேகமும் புகுந்து கொண்டது.

“ரூம்பு வேணுமா? எழுபது வெள்ளித்தான்… ஹவுர்ஸ் கணக்கும் இருக்கு…”

சாலையினோரங்களை அவர்கள்தான் நிறைத்துக் கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். போவோர் வருவோரிடம் இந்தக் கேள்விகளைக் கேட்டுவிட வேண்டும் என்கிற பதற்றமிகு ஒழுங்கு. அவனை நானே பலமுறை இந்தச் சாலையில் பார்த்திருக்கிறேன். இதுபோல அவனே என்னிடம் பலமுறை கேட்டு நான் வேண்டாம் என நகர்ந்துள்ளேன். இத்தனையையும் என்னைப் போல அவனால் நினைவுப்படுத்த இயலவில்லை என அவன் மீது கோபமாக வந்தது. இருக்கின்ற குழப்பத்தில் அவனைப் பொருட்படுத்தத் தோன்றவில்லை. குழப்பம் ஒரு குமிழ் போல. தமது வட்டங்களைப் பெரிதாக்கிக் கொண்டே செல்லும்.

அவசரமாக அடுக்குமாடியின் முன்னே வந்து நின்று நான்காவது மாடியில் இருக்கும் என் வீட்டைக் கவனித்தேன். சாலையைப் பார்த்தபடியே அமைந்திருக்கும் சன்னல். காற்றாடி ஓடிக் கொண்டிருந்ததன் அடையாளமாய் சன்னல் துணி படப்படத்துக் கொண்டிருப்பது ஓரளவில் தெரிந்தது. அல்லது அது என் கற்பனையாகக்கூட இருக்கலாம். வழக்கமாக நான் தேநீர் குடிக்கும் குவளையைக் கொண்டு வந்து சன்னல் ஓரத்தில் வைத்துவிட்டு ஓர் உருவம் நகரை வேடிக்கைப் பார்க்கத் துவங்கியது. தூரத்திலிருந்து பார்ப்பதற்கு என்னைப் போலவே இருந்தது.

மார்ச் 2

மூன்றாவது முறையான மாலை 5.55

கீழே மாமாக் கடையில் வாங்கி வைத்திருந்த மீ கோரேங் ஒரு மாதிரி வீச்சம் அடிக்கத் துவங்கிவிட்டது. நேற்று உறங்க நேரமானதால் மதியம் சிரமப்பட்டு எழுந்து சென்று அவசரமாக வாங்கி வைத்துச் சில மணி நேரங்கள் ஆகிவிட்டன. போதையின் அழுத்தம் வேறு. இப்படி எப்பொழுதாவதுதான் குடிப்பதுண்டு. இன்று நடக்கவிருக்கும் ஏஜேண்ட் சந்திப்புக்குச் சரியான நேரத்தில் போய்விட வேண்டும். மாத இறுதிக்குள் புதிதாக அறிமுகம் காணவிருக்கும் மருந்தைக் குறைந்தது இருபது பேரிடமாவது விற்று அவர்களுள் ஒரு பத்துப் பேரையாவது ஏஜேண்டாக்கிவிட்டால் ஒரு முன்னேற்றம் இருக்கும்.

“சொந்தமா ஒரு அம்பது பேருக்கு மேனஜரா ஆயிரணும்… இன்னும் என்னனென்ன பொருள் மார்க்கேட்டுக்கு வருதோ எல்லாத்தலயும் ஏஜேண்டாயிருணும்… இவ்ள மக்கள் கூட்டம் இருக்கற டவுன்னுல வேற எதுக்கு வாழணும்…?”

எனக்கு நானே சொல்லிக் கொள்ளும்போது வரும் உற்சாகத்தில்தான் அப்பா என் மீது திணித்துவிட்டிருந்த அத்துணை வெறுப்புகளையும் தாண்டி இங்கே வாழ முடிந்த ஒரு தெம்பு கிடைக்கும். பெருநகர் சலனம் காதுகளில் ஓயாமல் இரைப்பது சுகமாக இருக்கிறது என நினைத்துக் கொள்வேன்.

“என்னிக்காவது நேரத்த ஒழுங்க கடைபிடிச்சிருக்கியா? நீயெல்லாம் எப்படி மார்க்கேட்டிங்ல பேரு போட முடியும்?”

சீன முதலாளி மலாய்மொழியைச் சிரமப்பட்டு அடுக்க, அது சரியான முறையில் நிரல்படுத்திக் கொள்ள முடியாமல் சிதறும். ஆனால், திட்டுகிறான் என்பது மட்டும் உறுதியாகும். கன்னம் விரைந்து சிவப்பாகியதும் முகம் உப்பிக் கொள்ளும். அவனது கோபத்தைவிட அவனுடைய மலாய்மொழியைப் புரிந்து கொள்வதுதான் சிரமாக இருக்கும். அதனால் பெரும்பாலும் எதிர்த்துப் பேசாமல் “சாரி போஸ்… சாரிலா…” என மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பேன். இங்கு நாம் சிறுமுதலாளியாக வேண்டுமென்றால் முதலில் சுரணையில்லாமல் உடனே மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்ளும் உத்தி தெரிந்திருக்க வேண்டும். அதுதான் என்னைக் காப்பாற்றியும் வந்தது.

“ஐயோ… இனி மச்சாம் சூசாலா…” என நொந்துகொண்டு உடனே மன்னித்துவிடுவான்.

இன்றும் எப்படியும் தாமதாகிவிடக் கூடாது. ஓட்டத்திற்குத் தயாராக வேண்டும். சாப்பிட்டுவிட்டு ஓடுவது கொஞ்சம் சிரமம் என்றாலும் எப்படியும் விரைவு இரயிலில் இடம் கிடைக்கப் போவதில்லை. நின்று கொண்டே அரை மணி நேரம் பயணிக்க வேண்டும். அதில், உணவு செரிமானம் ஆக வாய்ப்புண்டு.

சட்டென பக்கத்து அறையில் குவளை விழுந்து கதவில் மோதும் சத்தம் கேட்டது. மதியத்தில் குடித்து வைத்த தேநீர் குவளையைப் பூனை பதம் பார்த்துவிட்டிருக்கலாம். அந்தச் சத்தம் இப்பொழுது நான் நினைப்பது அனைத்தும் முன்பே பலமுறை நடந்து விட்டதைப் போல உணர்ந்தேன். இதே சத்தம்; இதே பரபரப்பு. அதே போல கைப்பேசியும் அலறியது. மதியத்தில் வைத்த அலாரம்.

கைப்பேசியை எடுத்துக் கொண்டு ‘மீ கோரேங்கை’ அப்படியே வைத்துவிட்டு வீட்டைவிட்டு வெளியேறினேன்.

மார்ச் 2

முதல் முறையான மாலை 3.45

நான் எப்படி என்னையே பார்க்க முடிகிறது. குழப்பத்தின் பெரும் திரளுக்குள் மிகுந்த துடிப்புடன் மனம் இலயித்திருந்தது. மாடிக்குப் படியேறி என் வீடுவரை சென்றுவிட்டேன். யாராவது பார்த்தால் ஏதாவது சந்தேகம் வரலாம். வீட்டின் குளியலறை முன்கதவின் பக்கத்திலேயே இருந்ததால் வீட்டிலிருக்கும் நான் குளித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. இது ஒருவகையான ஆச்சரியத்தையும் குதுகலத்தையும் உண்டாக்கியது. இப்படி ஏதும் அதிசயம் நடந்தால் அது கொடுக்கும் அளவில்லாத துடிப்பும் தவிப்பும் விநோதமானவையாக இருக்கும்.

‘காலைல எந்திருச்சி… எவன்கிட்ட என்னா பேசி அவன இன்சுரன்ஸ் எடுக்க வைக்கணும்… அவனோட மரணத்துக்கு ஒரு மில்லியனாவது அர்த்தம் இருக்கனும்னு ஆரம்பிச்சி… நீ செத்துட்டா உன் பெண்டாட்டி பிள்ளைங்க கடன்லாம் மாட்டிக்குனுமா வரைக்கும் பேசி, அதையே திரும்ப திரும்ப பேசி, அவன உணர வச்சு, சைன் பண்ற வரைக்கும் அவன்கிட்ட லோல் பட்டு குலைஞ்சி சிரிச்சி… ச்சே… இன்னிக்குத்தான் வாழ்க்கையில ஓர் அதிசயம் அதுவா நடந்துகிட்டு இருக்கு…’

எதுவாக வேண்டுமென்றாலும் இருக்கட்டும். என்னை நான் பார்த்துக் கொள்ளும் ஓர் அற்புதம் என் வாழ்வில் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அதற்கு முன்பாக என் வீட்டில் என்னைப் போல குளித்துக் கொண்டிருக்கும் இவன் யார் என்பதே எனக்கான பதில். முன்கதவைத் திறக்க முனைந்தேன். நல்லவேளையாக முன்கதவை அடைக்கவில்லை. இது எனக்கிருக்கும் கெட்டப் பழக்கம். எப்பொழுது வீட்டிற்கு வந்தாலும் முன்கதவைப் பூட்ட மறந்துவிடுவேன். அப்படிப் பூட்டாமல் பலநாள் இரவுகள் கழிந்ததுண்டு. திருடன் உள்ளே வந்தாலும் எடுத்துச் செல்ல நான் மட்டுமே வீட்டில் இருந்தேன். ஆகையால், திருட்டும்கூட இந்த வீட்டில் நடந்ததில்லை. எத்தனை அலுப்பான ஒரு காரியம்? ஒரு திருட்டுக்குக்கூட என் வீடும் நானும் வக்கில்லாமல் இருந்தோம். அந்தக் கெட்டப் பழக்கம்தான் இப்பொழுது வீட்டிற்குள் நுழைய பேருதவியாக இருந்தது.

உள்ளே நுழைந்ததும் வீட்டின் மூலையிலிருக்கும் அறைக்குள் ஒளிந்து கொண்டேன். இப்பொழுது என்னையும் அவனையும் பிரித்துக் கொண்டிருப்பது ஒரு கதவு மட்டும்தான். அவன் தவறுதலாக இவ்வறைக்குள் வந்துவிட்டால் என்ன ஆகும் எனத் திகைப்பாக இருந்தாலும் அதையும் பார்த்துவிடலாம் என்றே தோன்றியது. அதிசயத்தின் முன்னே ஒரு குதுகலமான குழந்தையைப் போன்று எக்கித் தாவி பரவசப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

“அய்யா ஜாலி…” என இந்தப் பெருநகர் சாலையின் நடுவே கத்திக் கொண்டு ஓட வேண்டும் என மனம் பரபரத்துக் கொண்டிருந்தது.

நினைத்ததைப் போல அவன் உள்ளே வரவில்லை. ஏதோ வேலைகள் செய்து கொண்டும் கோப்புகளை உருட்டிக் கொண்டும் இருந்தான். பிறகு, நாற்காலியில் அமர்ந்தபடியே தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். இன்று நடக்கும் மாலை கூட்டத்தைப் பற்றி நினைவு வந்துவிட்டது. இந்த அதிசயத்தை முழுமையாகத் தரிசிக்காமல் சந்திப்பாவது கூட்டமாவது என்கிற ஓர் ஏளன மிதப்பில் இருந்தேன்.

நேரம் துள்ளிக் குதித்துக் கடந்தோடிக் கொண்டிருந்தது. சடாரென 5.20க்கு அதிர்ச்சியுடன் எழுந்து எங்கோ கிளம்புவதற்குத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தான்.

மார்ச் 2

ஐந்தாவது முறையான மாலை 6.55

புடுராயாவின் பழைய படிக்கட்டு அது. அதன் முடிவில் முளைக்கும் இன்னொரு பாதையில் வலதுபக்கமாக மேலேறி நடந்தால் புடு விரைவு இரயில் நிலையத்துக்குச் செல்ல முடியும். அவன் அதை நோக்கித்தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறான். இன்னும் எட்டு நிமிடங்களில் அவனை நிறுத்த வேண்டும். இரண்டு முறை எனது முயற்சிகள் தோல்வியில்தான் முடிந்தன. இவையாவும் எனக்கு மூன்றாவது சுழற்சியில்தான் ஓரளவிற்குப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. மனம் இத்தனை துண்டுகளாகப் பிரிந்து சுழல்கிறது. ஒவ்வொருமுறையும் மயக்கமும் பதற்றமும் கூடி அழுத்துகின்றன. துவக்கத்தில் இருந்த பரவசம் மெல்ல குறைந்து பயமும் நடுக்கமும் கூடியிருந்தன.

இப்பொழுது எனக்கு முன்னே நடந்து கொண்டிருக்கும் என்னை நான் ஐந்தாவது முறையாக பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். என்னால் அவனை எப்படி அங்குச் செல்லாமல் நிறுத்த முடியும் என்கிற தயக்கம். அவனை நிறுத்தாவிட்டால் இது மீண்டும் நிகழத் துவங்கும். சுற்றியிருப்பவர்கள் எங்கள் இருவரையும் பார்த்துவிட்டால் என்ன ஆகும் அல்லது நானே என்னை நேரில் நின்று சந்தித்தால் என்ன ஆகும் என்பதெல்லாம் எனது ஊகமாகவே இருக்கின்றன. எதையும் செய்து பார்க்க மனம் தடுத்துக் கொண்டே இருந்தது.

ஜாலான் லவுட் சாலையின் பக்கம் கவனமாக அவன் பின்னே நடந்து கொண்டிருந்தேன். அங்கிருந்த பேருந்து நிறுத்தத்தில் எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் ஒரு கிழவன் மல்லாந்து படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார். அவரது தூக்கத்தில் எந்தத் தடுமாற்றமும் இல்லை. இத்தனை சுகமாக ஒருவனால் இந்த நகரத்தின் நடுவே தூங்கிக் கொண்டிருக்க முடியுமா? அப்பேருந்து நிறுத்தத்தைக் கடந்து சென்றதும் கொஞ்சம் தன்னம்பிக்கை உண்டானது.

“டேய்! மண்ட ஓடி!” எனச் சத்தமாகக் கத்திவிட்டு புடு சாலையையும் ராஜா லவுட் சாலையையும் பிரித்துக் கொண்டிருந்த அந்த வளைவு சுவரில் பதுங்கிக் கொண்டேன். அப்படி அழைத்தால் அவன் சத்தம் கேட்கும் திசையைத் திரும்பிப் பார்க்கக்கூடும். இதனால் அவன் அங்குச் செல்வது தாமதம் ஆகலாம். அப்படித் தாமதமானால் அவன் விழாமல் படிக்கட்டில் ஏறி மேலே சென்றுவிடக்கூடும். இதெல்லாம் இன்னுமும் என் ஊகம்தான். இந்த ஒன்றை மட்டும் நிகழ்த்திப் பார்த்துவிட்டால் அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளத் துடிப்புடன் காத்திருந்தேன். சுவரின் முனையிலிருந்து மறைந்துநின்று அவனைப் பார்த்தேன். என் அழைப்பை அவன் சட்டை செய்யாமல் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தான்.

மணி சரியாக மாலை 7.03. அவன் நீர் தேக்கத்தில் கால் வைத்து இடறுகிறான். கீழே செல்லும் படிக்கட்டில் விழுகிறான். சட்டென ஓர் ஒளிவீச்சு என்னைச் சுற்றி சூழ்ந்து என்னைக் கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. அடுத்து நான் மாலை 3.00 மணிக்குச் சீன மார்க்கேட் சந்தில் விழித்துக் கொள்வேன்.

“ச்சீ! என்ன வாழ்க்க இது?”

மார்ச் 2

ஏழாவது முறையான மாலை 7.03

சரிந்து விழுந்தால் படிக்கட்டு முனைகளில் முகம், தலை, கை, கால்கள் பட்டு உடைப்படும் அல்லது மண்டை உடையலாம். இதுதான் ஒரு தற்செயலான விபத்தில் நடக்கக்கூடிய சாத்தியம். சற்றுமுன்பு இத்துணை ஆண்டுகளில் கடந்து, ஓடி, தாவி, பாய்ந்து சென்ற இத்துணைப் பரிச்சயமான இடத்தின் ஒரு சிறு நீர்த்தேக்கம் எப்படி என்னை வீழ்த்த முடியும்?

இதற்குமுன் பலமுறை இப்படி விழுந்திருப்பது போன்ற ‘தேஜாவுடன்’ கீழே சரிந்து கொண்டிருந்தேன். இனி விழிக்கும்போது மருத்துவமனையில் விழிப்பேன் அல்லது அதுவும் இல்லையென்றால் செத்தொழுந்திருப்பேன். நினைப்பது, திட்டமிடுவது எல்லாம் நடக்க அதுவும் ஓர் எறும்புகூட்டத்தின் இரைச்சலில் அதிலும் அடையாளம் தெரியாத ஒரு சிற்றெறும்பாக இருந்தால் நல்ல இராசிபலன்கள் அமைவதில்லை. சனி உக்கிரத்திலும் குரு பக்கத்து வீட்டிலும் ஓடியாடி விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் எனக்கெல்லாம் நினைப்பே இருந்திருக்கக்கூடாது. அப்படித்தான் அங்கு நான் நினைப்பவைகள் ஏதும் நடக்கவில்லை. ஏதோ ஓர் அடர்ந்த இருளுக்குள் வீழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். தரை என்ன இவ்வளவு கீழாகப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது? படிக்கட்டுகள் தெரியவில்லை. ஓர் இருளுக்குள் சுழன்று கொண்டிருந்தேன்.

கெந்திங் மலை ரோலர் கோஸ்டரில் ஏறியது போல இருள் சுழட்டியடித்துக் கால்களைப் பலம் கொண்டு எங்கோ இழுத்துச் சென்று கொண்டிருந்தது. கண்கள் இருண்டன. இதயத் துடிப்பு அதிகமாகியது. காற்றழுத்தம் தாள முடியவில்லை. நான் கீழே பயணிக்கும் வேகம் அதிவேகத்துடன் உருமாறிக் கொண்டிருந்தது. அப்படியே ஒரு புள்ளியென இந்த இருளில் நான் மறைந்து கொண்டிருந்தேன். பெருநகர் தெரியவில்லை; சத்தங்கள் கேட்கவில்லை. புகைநெடி இல்லை. ஆழ்ந்த சூன்யத்திற்குள் அசூர வேகத்துடன் உள்ளிழுக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

மார்ச் 2

ஒன்பதாவது முறையான மாலை 6.55

கடுமையாக மூச்சிரைத்தது. நகரம் முழுவதும் பதற்றத்துடன் நகர்ந்து கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது. காலச் சுழற்சி அச்சுறுத்தலாக விரிந்திருந்தது. கடந்தமுறையைக் காட்டிலும் மனமும் மூளையும் ஒழுங்கைவிட்டு நிதானத்தைவிட்டு நழுவிக் கொண்டிருந்தன. எட்டுமுறை இறந்து பிறந்திருப்பது போன்ற மாயை. ஓர் அசூரத்தனமான ஒளிவெட்டுத் தாக்குகிறது. உடல் வலுவிழந்து வெறும் சதையால் மூடிக் கிடந்தது.

‘முன்னுக்குப் போறவன விழாம தடுத்துட்டா மட்டும்தான் இந்த அத்தன போராட்டத்தயும் நிப்பாட்ட முடியும்… நான் வேகமா நடக்கறன்… அவன் விழும் அந்த இடத்துலத்தான் ஏதோ நடக்குது… இது யேன் எனக்கு மட்டும் நடக்கது? என் பக்கத்துல இருக்கறாங்கள இவுங்க எல்லாம்… எப்படித் திரும்ப திரும்ப வராங்க? அப்படின்னா இது அவுங்களுக்குத் தெரியாம நடந்துகிட்டு இருக்கா?’

சுற்றிலும் பெரும் பரபரப்பில் அசைந்து கொண்டிருந்த நகரத்தைப் பார்த்தேன். நகரப் பேருந்துகள் வெளியேறுவதும் கட்டிடங்களின் இடையே செல்லும் சாலைகளுக்குள் நுழைவதுமாக புகையைக் கக்கிக் கொண்டிருந்தன. அப்பொழுதுதான் வடக்கை நோக்கிக் கொண்டிருந்த பேருந்து நிறுத்தத்தைக் கவனித்தேன். நெகிழிப் பையொன்றைத் தலைக்குக் கீழ் தலையணையைப் போல் வைத்துக் கொண்டு மல்லாக்குப் படுத்திருந்த கிழவனைப் பார்த்தேன். கடந்த எல்லா முறையும் நான் இவ்விடத்தைக் கடக்கும்போது அவர் அங்கேயே அதே போல் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறார். அவர் காலம் ஸ்தம்பித்து எப்பொழுதும் போல் இருக்கிறதா? அல்லது என் சுழற்சியினுள் அவர் ஒரு கற்பனையைப் போன்று சிக்கிக் கொண்டு எனக்கு மட்டும் தெரிகிறாரா? இங்குள்ளவர்கள் அனைவரும் எனது தோற்ற மயக்கங்களாக இருக்குமோ என்று சந்தேகித்தேன். இல்லை, இருக்க வாய்ப்பில்லை. சற்றுமுன் நான் நடந்து வந்த எல்லா முறைகளிலும் என்னை இடித்துவிட்டுச் சென்ற ஓர் இளைஞன் ஞாபகத்திற்கு வந்தான். எல்லாமும் உண்மையில் நிகழ்கின்றன. அப்படியென்றால் இது என்ன மாதிரியான உலகம்?

குழப்பம் ஞானத்துக்கு இட்டுச் செல்லும். பின்னர், ஞானம் மீண்டும் குழம்பும். நானும் அப்படித்தான் எனக்கு முன்னே நிகழும் எதனையும் சிறிதும் மாற்ற முடியாமல் அதன் ஓட்டத்தில் கரைந்திருந்தேன். அடுக்குகள் மீண்டும் களைந்து தம்மைத் அதே போல் இந்த நகரத்தின் எந்த முனைகளையும் மாற்றாமல், அதோ அங்குப் படுத்துறங்கும் அந்தக் கிழவனின் உறக்கத்தின் அலைகளையும் சிறிதும் களைக்காமல் மறுமுறை மறுமுறை என நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. பகல் தின்ற பொழுதுகளின் கடைசி கணத்தில் நின்றிருந்தேன். அந்தப் பள்ளத்தில் என்னை விழுங்கத் தயாராக இருக்கும் இருள் துளை என்னவாக இருக்கும்? ஒன்றும் புரியாமல் என்னை நான் பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன்.

‘சரியா 7.02க்கு எனக்கு முன்ன போய்க்கிட்டிருக்கும் என்ன நான் பிடிச்சி நிப்பாட்டப் போறன்… ஒருவேள என்ன நான் பாத்துக்கும்போது அங்க என்ன நடக்கும்னு நான் ஊகிச்சி வைச்சிருந்த எது நடந்தாலும் பாத்துக்கலாம்… இது என் சாவுக்கு அழைச்சிட்டுப் போனாலும் பரவால… இந்த டவுனோட ஒவ்வொரு காட்சியும் என்ன கொல்லுது… இதுக்குமேல உயிர் வாழ்றதல அர்த்தம் இல்லாத மாதிரி அத்தன சோர்வா இருக்கு…”

மாலை மணி 7.02. அவனுக்கு நெருக்கத்தில் சென்று அவன் தோளை அதாவது எனது தோளை நான் தொட்டேன். அவன் திரும்பினான். சட்டென ஒரு மாபெரும் ஒளிவெட்டு எங்களைச் சூழ்ந்து பெருகின. ஒரு புயல் சுழற்சியை ஒளிக்கீற்றுகள் உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தன. நகரம் வளைந்து இறுகி அமிழ்ந்து உருமாறிக் கொண்டிருந்தன.

***

திகதியும் ஆண்டும் தெரியாத ஒரு மாலை 7.03

கண் விழித்தேன். எத்தனைமுறை எத்தனை மாலைகள் எத்தனை 7.03க்கள் எனத் தெரியாமல் குழம்பி போயிருந்த மனத்துடன் மொத்த சோர்வும் அழுத்த விழிக்கத் தடுமாறிய கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டே கண் விழித்தேன். தலைக்கு அடியில் வைக்கப்பட்டிருந்த நெகிழிப்பை மெல்லிய சத்தம் எழுப்பியது. அதனை எடுத்துப் பக்கவாட்டில் வைத்துக் கொண்டு இருளத் துவங்கியிருக்கும் நகரத்தைக் கவனித்தேன். ராஜா லவுட் சாலை பேருந்து நிறுத்தத்தில் நாளெல்லாம் தூங்கிக் கொண்டிருப்பது அத்தனை சுகமாக இருக்கிறது. முதல் முறை எப்பொழுது இங்கு வந்தேன் எனத் தெரியவில்லை. இங்கு எதுவும் மாறவில்லை. புடு சாலை பரபரப்புக் குறையாமல் அசைந்து கொண்டிருந்தது.  

சரியாக மாலை 7.03க்கு இங்கு இதே இடத்தில் கடந்த எத்தனை ஆண்டுகள் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஏன் விழிக்கிறேன்; நான் யார் என எதுவுமே எனக்குப் பிடிப்படவில்லை. அங்குத் தெரியும் ஒரு வளைவுக் கடைக்குப் போனதும் எனக்குப் பிடித்தமான ஒரு மாமாக் மீ கோரேங் கிடைக்கும். அதனைச் சாப்பிட்டுவிட்டு அடைக்கப்பட்டக் கடை வரிசையின் எதிரே படுத்துக் கொள்வேன். பிறகு, மீண்டும் மாலை 7.03க்கு இந்தப் பேருந்து நிறுத்தத்தில் விழிப்பேன். யாராவது கொண்டு வந்து தூக்கி வீசிவிட்டுப் போகிறார்களா என்பதும் தெரியாது. கைகள் உதறின; கால்கள் நடுங்கின. என்னைத் தேடி யாரும் வந்ததில்லை. கடந்த பல்லாயிர மாலைகள் எனக்கு ஒரே மாதிரி நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.

உடல் அளவில் மனமும் தளர்ந்திருந்தது. இந்தப் பெருநகர் சத்தம்; வாகனங்களின் பளபளக்கும் ஒளிக்கோர்வை; நடனமாடும் சாலை விளக்குகள்; சுகந்தமான புகைநெடி; நாவில் ருசிக்கும் மாமாக் மீ என அனைத்தும் எனக்கு முன்னே நர்த்தணம் ஆடிக் கொண்டிருந்தன. தள்ளாடியபடியே புடு சாலையை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினேன்.

-கே.பாலமுருகன்

மிக நீளமான ஒரு மௌனம். ஆளரவமற்ற பொழுதுகள் பொங்கிக் கிடக்கும் வெளியில் ஒரு தனிப்பெருங்கனவுடன் காத்திருக்கிறது மனம்.

“இங்கிருந்து போய்ரு…”

ஆழ்மனத்தில் என்னுடனே நான் பேசிக் கொள்கிறேன். இப்படி ஆயிரம் வார்த்தைகள்; உரையாடல்கள் எனக்கு நானே நிகழ்த்திப் பார்த்துக் கொண்டவை.

“அங்க போனோனே… முதல்ல என்ன செய்வ?”

கேள்விகளின் பின்னே கேளிக்கையாக பல புதிர்கள். அவற்றுள் ஒவ்வொரு வளர்ச்சியிலும் நான். கற்பனை யாரும் கற்றுக்கொடுக்காமலே அரக்கன் போல உள்ளே வளர்ந்திருந்தது.

இருண்டிருந்த அரங்கில் அழுத்துப்போன வெண்திரை. கண்கள் அளவில்லாமல் கூசின. எவ்வளவு காலம்தான் இதையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பது. உடல் நாற்காலியில் திடமில்லாமல் வெறுமனே ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது. நிமிர்ந்தும் சரிந்தும் அமர்ந்து பார்த்தேன். என்ன நடக்கும் என்கின்ற படபடப்பு எப்பொழுதும் என்னை முழுமையாக ஆட்கொண்டிருந்தது. இந்தப் படபடப்பும் ஒருவித கலவரமும் நீடித்த ஒன்றாகவே எனக்குள் வழக்கமாகியிருந்தன. அடர்ந்த மௌனத்திலும் சில ஒலிகள் கேட்கும். அது மனத்தின் ஒலியா அல்லது கற்பனையின் ஒலியா என்றுகூட வேறுப்படுத்தத் தெரியவில்லை. ஒரு பேரமைதிக்குள் எண்ணங்கள் சுழன்றும் அமிழ்ந்தும் பதறின. சட்டென அரங்கின் விளக்குகள் உயிர்ப்பெற்றுப் பளப்பளப்புடன் தோன்றி கொண்டிருந்தன. இது இங்கிருக்கும் பல அரங்குகளில் ஒன்று. இன்னும் இதுபோல பல அரங்குகள் பார்வைக்கு அப்பால் இருக்கின்றன.

“ஒகே டியர்ஸ்… இன்னிக்குப் பார்த்த காணொளியில என்ன கத்துக்கிட்டீங்க?”

மீண்டும் திரை அமிழ்ந்து வழக்கம்போலக் கறுப்புச் சட்டை அணிந்திருக்கும் ஒருவர் திரையில் ஒரு புள்ளியைப் போல் தோன்றினார். அமைதி களைந்தது போல் சிறிய முனகல் சத்தம் அரங்கம் முழுவதும் ஓடிப் பரவியது. இன்று பிராதனமாக தற்காப்பு உணர்வு பற்றிய போதனைக்கு உட்படுத்தப்பட்டிருந்தோம். தற்காப்பு உணர்வு நமக்குள் இருக்கும் ஆதியான உணர்வு என அவர் பேசத் துவங்கினார். இதற்கு முன்பும் பேசப்பட்டவைகள்தான். இங்கு அனைத்தும் மீண்டும் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தன. புதிதாகச் செய்வதற்கு ஒன்றில்லாத வேளைகளில் பலமுறை கேட்டுச் சலித்தவைகள் மீண்டும் புதிது போலவே நிகழ்த்தப்படும். அதையும் முகம் கோணாமல் கேட்க வேண்டும்.

“ஒவ்வொரு உயிருக்குள்ளும் இந்தத் தற்காப்பு உணர்வு இருக்கு… அது வெளிப்படற விதமும் வெளிப்படுத்தற விதமும்தான் வித்தியாசம்… உயிர் வாழ வேண்டி நமக்குள்ள தற்காத்துக் கொள்ளும் எனர்ஜி இருக்கணும்… அப்பத்தான் எங்கயுமே சமாளிச்சு வாழ முடியும்… இப்ப உங்க உயிர தற்காத்துக் கொள்ள என்ன செய்வீங்க?”

நான் கணித்திருந்த அந்த வயோதிக குரல்தான் சட்டென பதில்களைச் சொல்லி மேலாளரின் நன்மதிப்பைப் பெறத் துடித்தெழுந்தன. தொண்டையைச் செருமிவிட்டுப் பதில் சொல்லப்பட்டது. மேலாளர் அதிகப்பட்சம் என்ன செய்வார்? கைத்தட்டி சபாஷ் எனச் சொல்வார். இந்தக் கைத்தட்டல் ஒலியும் சவாஷ் என்ற சொல்லும் ஆகப் பழமையென திகட்டின.

“ஆபத்தான விஷயங்கள செய்ய மாட்டன்…”

நேற்று அறிவியல் விரைவுரைஞர் கற்றுக் கொடுத்த பாடத்தை அப்படியே கக்கிக் கொண்டிருந்தான். மேலாளர் புன்னகைத்துவிட்டு, “சபாஷ்!” எனக் கத்தினார். அடுத்து, காணொளியில் கால்வாயில் விழுந்துவிட்ட நாய் பல மணி நேரங்கள் மேலேறி வரத் துடித்துக் கொண்டிருப்பதைக் காட்டினார். திரையில் மீண்டும் வெளிச்சம்.

“இதுல பாருங்க… நாய் தன்னோட உயிர காப்பாத்திக்க எவ்ள போராடுதுன்னு…அது ஒரு மிருகம்… நம்மள விட புத்திசாலி இல்ல…ஆனா அதுக்குள்ள இருக்கற விவேகத்த பாருங்க… தன் உயிர காப்பாத்திக்க அது செய்யற போராட்டத்தப் பாருங்க…”

இதுபோன்ற சமயங்களில் மெய்சிலிர்த்துப் போகும். உயிர் வாழ்தல் எத்தனை பெரிய வரம் எனப் போற்றிக் கொள்வேன். அப்படிச் செய்து கொண்டால்தான் இத்தனை பெரும் தனிமையையும் ஒழுங்குகளையும் பின்பற்றிக்கொள்ளத் தோதான மனம் உண்டாகும்.

“நமக்குள்ளயும் அது இருக்கணும்… அப்பத்தான் இங்க நம்மனால உயிரோட இருக்க முடியும்…”

அரங்கத்தில் எல்லோரும் ஐந்து மீட்டர் இடைவெளியில்தான் அமர்ந்திருந்தோம். ஒருவரையொருவர் தொட்டுக்கொள்ள முடியாத தூரமே எங்களுக்குள் கடைப்பிடிக்கப்பட்டிருந்தது. ஒருவரையொருவர் இதுபோன்ற பொதுக்கூட்டத்தில்தான் தூரத்திலிருந்து பார்த்துக் கொள்ள முடியும். அப்பொழுதெல்லாம் நான் உயிருடன் இருக்கிறேன் என்கிற தன்னுணர்வு மேலோங்கும். மேலதிகமாக எதையும் பேசிக்கொள்ள அல்லது உறவாடிக் கொள்ள அனுமதி இல்லை.

அங்கு இருப்பவர்களின் பலரின் பெயரும் தெரியாது. ஆனால்,எங்களின் அறைகள் மட்டும் ஒன்று போலவேதான் இருக்கும். எனக்குக் கிடைக்கும் வெளிச்சமும் இருளும் பயிற்சிகளும்தான் மற்ற அனைவருக்குமே ஒன்றுபோல வழங்கப்பட்டிருக்கும் என நினைத்துக் கொள்வேன்.

“ஓகே… மனுசன் ஏன் உயிர் வாழணும்?”

அவர் கேட்டக் கேள்வியைத்தான் சில நாள்களுக்கு முன் மனோவியல் விரிவுரைஞரும் என்னிடம் கேட்டிருந்தார். அந்தக் கேள்வியை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் தடுமாறினேன். சொல்லப்போனால் எல்லாம் புரிந்து பிறகு அதிகமாக புரிந்து பின்னர் மெல்ல புரியாத்தன்மைக்குள் போய்விட்டதைப் போல மாறிவிட்டன. புரிதலின் எல்லையை எத்தனை காலத்திற்குத் தக்க வைத்துக் கொள்ளப் போராடுவது? அதன்பிறகு சலிப்புத்தான் மிஞ்சும்.

“நாயவிட மனுசன் உயர்ந்தவன்… அதுனால அவன் உயிர் வாழணும்…”

மீண்டும் அதே குரல். அரங்கம் கைத்தட்டி அவனுக்கு உற்சாகமூட்டியது. முன் வரிசையில் அமர்ந்திருந்ததால் சட்டென பதில் சொல்ல முடிகிறது. எனக்குக் கேள்வி புரிவதற்குள் அவன் பதில் சொல்லியிருப்பான். நானும் கைத்தட்டினேன். கைகளைத் தட்டினால் அது அடுத்தவருக்கு ஊக்கம் கொடுக்கும் என்கிற விதி. இத்துடன் நாங்கள் பார்க்கும் 2593ஆவது காணொளி அது. அவை பலவிதமான ஒலிகளை எனக்குள் உருவாக்கியிருந்தது. கற்பனைக்கு எட்டாத தூரம் வரை ஒலிகளால் அவ்விடத்தை அடைய முனைந்து கொண்டிருந்தேன்.

தொடக்கத்தில் காணொளிகளைப் பார்த்தால் பதில் சொல்லத் தெரியாது. தோன்றாது. அமைதியாகத் திரையை வேடிக்கைப் பார்த்துவிட்டுப் போய்விடுவேன். பிறகு, திரையில் தோன்றும் மனிதர்களின் விநோதமான பேச்சும் செயலும் என்னை ஈர்க்கத் துவங்கின. மானுடத்தை இரசிக்கத் துவங்கினேன். இங்கே முழுநேரமும் ஏதோ தியானத்தில் ஆழ்ந்திருப்பது போன்று தோன்றும். பேரமைதி. அறைக்கும் அரங்குக்கும் வெளியே மகா இருட்டு. அங்கே அப்படியில்லை. அனைத்துவிதமான ஆர்பாட்டமான ஒலிகளால் அவர்கள் சூழ்ந்திருக்கிறார்கள்.

அவர்களின் கைப்பேசிகள் சதா அவர்களை ஒலிகளால் துரத்திக் கொண்டே இருக்கின்றன. அதனைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறார்கள்; மகிழ்கிறார்கள்; கத்துகிறார்கள்; காதல் கொள்கிறார்கள்; முத்தமிடுகிறார்கள்; தூக்கியெறிகிறார்கள். அத்துணைச் சிறிய கைப்பேசியின் ஒலிகள் அவர்களிடத்தில் அவ்வளவு மகிமையுடன் இருந்தது ஆச்சரியம்தான்.

ஒலிகள் விநோதமானவையாக எனக்குள் விரிந்தன. காணொளியில் கேட்டுப் பழகிய ஒலிகளை அறைக்குள் சுயமாக எழுப்பிக் கொள்வேன். பறவையைப் போல் கரைந்து பார்ப்பேன்; புலியைப் போல் உறுமிக் கொள்வேன். சப்தங்களுக்குள் ஒரு வெளிச்சத்தைத் தேடிக் கொண்டிருந்தேன். சத்தம் பலவிதமான உருவங்களாகின. ஒலிகளின் கோர்வைக்குள் என்னைக் கிடத்தியிருந்தேன்.

“மனிதனுக்கு வேறு என்னென்ன குணங்கள் உள்ளன?” மீண்டும் அரங்கில் கேள்வி.

இம்முறை நான்தான் முதலில் கையைத் தூக்கினேன். மற்ற அனைவரும் என்னை நோட்டமிட்டார்கள்.

“எரிச்சல், கோபம், மிருகத்தன்மை, பேராசை…” எனப் பதற்றமான குரலில் நான் சொன்னதும் அரங்கத்தில் கைத்தட்டு.

எனது பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த இன்னொரு குரல், “இவையெல்லாத்துக்கும் நியாயம் சொல்ற புத்தியும் இருக்கும்…” எனச் சொல்லி அமர்ந்தது.

அதற்கும் அரங்கத்தில் கைத்தட்டு. இருவரின் அறிதல் நிலைக்கும் ஒரே வகையான கைத்தட்டு. ஒரே விதமான சத்தம். புள்ளிகளும் சமம். மனிதம், மனம், உயிர் என அனைத்துக்குமே புள்ளிகள் வழங்கப்பட்டன. இங்கிருந்த இத்தனை ஆண்டுகளிலும் புள்ளிகளே எங்களைப் பிரித்துக் காட்டின.

எனக்கு இன்னும் 25 புள்ளிகள்தான். முழுமையடைந்ததும் நான் தயார். மனத்தளவில் தயாரா என்று கேட்டால் அதற்குப் பதில் தெரியவில்லை. ஆனால், சென்றுவிட வேண்டும் என்கின்ற துடிப்பு மட்டும் இன்னொரு இதயமாக உள்ளுக்குள் கிடந்து கலவரப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. கற்பனை செய்து வைத்திருந்த ஒலிகளால் ஆன அவ்விடத்தை எட்டிவிட வேண்டும் என்கிற பதற்றம் உள்ளூர இருந்தது. எத்தனை காலம் உணர்வுகளைப் படித்துப் பார்த்துத் தெரிந்து கொண்டே இருக்க முடியும்? வாழ்தலைவிட அறிதல் அலுப்பூட்டுபவையாக அடர்ந்திருந்தது.

மேலும், பலர் எழுந்து பேசிப் புள்ளிகள் பெறப் போராடிக் கொண்டிருந்தார்கள். இவ்வளவு புரிந்துகொண்டும் நான் யார் என்கிற கேள்வியே மீண்டும் உள்ளே நெளியும். அந்தக் கேள்வியின் முன் இதுவரை கற்றவைகள் எல்லாம் குழந்தைகளாகிவிடும். பேரிரைச்சலாக அவை உள்ளே ஒலிக்கும்.

“ஓகே. இன்றைய பொதுச் சோதனை முடிந்தது… எல்லோரும் அவங்கங்க அறைக்குப் போகலாம்… 70 புள்ளிகளுக்கு மேல் பெற்றவங்க மட்டும் இங்கயே இருங்க…”

நானும் அந்தக் குழுவைச் சேர்ந்தவன் என்பதில் பெருமையாக இருந்தது. என் பக்கத்து நாற்காலியில் சற்றே தூரத்தில் அமர்ந்திருந்தவன் என்னைப் பார்க்கிறான். அப்படித்தான் என்கிற என் நினைப்பு. கண் பார்வை அத்துணைக் கூர்மையாக இல்லை. எனது வெண்புருவங்களை உயர்த்தி பெருமையை அவனோடு பகிர்ந்து கொண்டேன். நமக்கான ஏதோ தகவல் அல்லது நற்செய்தி காத்திருக்கக்கூடும் என மனம் துடித்தது. இப்பொழுது உடல் நாற்காலியின் மீது திருப்தி கொண்டது. ஒரு குழந்தையைப் போல நாற்காலியில் ஆர்வத்துடன் அமர்ந்திருந்தேன். மற்றவர்கள் வரிசையுடன் சென்றதும் அரங்கத்தின் இரைச்சல் மெல்லக் குறைந்து மௌனமானது. திரையில் சந்தித்த அந்த நபர் மீண்டும் தோன்றினார்.

“ஹாய்… டியர்ஸ். நீங்க 23 பேர்தான் முதலில் போகப் போறீங்க… உங்க மனநிலை எப்படி இருக்கு?”

எதிர்ப்பார்த்த குரல்தான். நான் அமர்ந்திருந்த வரிசையின் கடைசி நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தவன். அவனுடைய பெயர் ஞாபகத்தில் இல்லை.

“நான் ரொம்ப ஆர்வமா இருக்கன்…எங்க அம்மா அப்பா அங்க இருப்பாங்களா?”

வேடிக்கையான கேள்வி. இந்தக் கேள்வி இந்த அரங்கில் பல ஆண்டுகளாகக் கேட்கப்பட்ட ஒன்றாகும். ஆனால், அதை ஒரு கேள்வியாகவே யாரும் பொருட்படுத்தியதில்லை. பதிலும் இருக்காது. பின்னாளில் ஏதோ சடங்குபோல அனைவரும் அந்தக் கேள்வியை மட்டும் கேட்டுக் கொள்வோம்.

ஒருசிலர் பேசி முடித்ததும் நானும் எழுந்தேன்.

“நான் ஒவ்வொருநாளும் அந்தக் கனவுலதான் இருக்கன்…”

சொல்லி முடித்ததும் மீண்டும் அமர்ந்தேன். மனனம் செய்து ஒப்புவிப்பது அத்துணைக் கடினமாகத் தெரியவில்லை. இந்த ஒவ்வொருநாளும் என்பது எத்தனை அடர்த்தியானது; எத்தனை நீண்ட நெடிய இரவுகள் கொண்டவை; எத்தனை தனிமை மிகுந்த வலிகள் கொண்டவை எனச் சொல்லிப் புரிய வைத்திடல் முடியுமா என்பது குழப்பம்தான்.

“ஓகே டியர்ஸ்…இன்னும் 25-30 புள்ளிகள்தான்… அதுக்கு ஒரு சைக்கோலோஜி பரிட்சை இருக்கு. அவ்ளதான்… நீங்க எல்லாம் ரெடி… உங்கள விட நாங்கத்தான் ஆர்வமா இருக்கோம்… இது நம்மளோட பல வருஷ கனவு…”

இன்னுமொரு சோதனையா? மனம் கோபம் கொண்டது. சற்றுமுன் திரையில் பார்த்தவனின் எரிச்சலை நன்றாகப் பழகிக் கொண்டிருந்தேன். நான் இங்கு ஒளிப்பரப்பட்டக் காணொளிகளின் தொகுப்பென்றே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். எனது தன்னுணர்வு அப்படியாகத்தான் உள்ளெழுப்பட்டுள்ளது. எனது ஒவ்வொரு உணர்வுகளையும் நான் காணொளிகளிலிருந்து கற்று உள்ளே பெருக்கிக் கொண்டவை.

அரங்கத்திலிருந்து வெளியேறியும் முன் வழக்கமாகக் கொடுக்கப்படும் மாத்திரைகள் வழங்கப்பட்டன. உணர்வுகளைப் பாதுகாக்கும்; கட்டுபடுத்தும் ஆற்றல் கொண்டவை. அவை சிறுவயதிலிருந்து கொடுக்கப்படுகின்றன. ஒவ்வொரு மாத்திரையின் ருசியையும் அறிவேன். ஒவ்வொன்றும் சாப்பிட்ட பின் ஏதோ மயக்கத்திற்குள்ளாக்கும்; மகிழ்ச்சியை உற்பத்தி செய்து மனத்தை இலேசாக்கும். வெளியில் என் பெயரிட்ட காத்திருப்புத் தளத்தில் நின்றிருந்த பந்து போன்ற பளபளக்கும் கண்ணாடி சுவர்களால் ஆன எனது அறையில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டேன். அது என்னைச் சுமந்து கொண்டு பெரும் இரும்பு கொக்கியின் மூலம் அதனுடைய வட்டப் பாதைக்குச் சென்று சுழலத் துவங்கியது. இங்கு எல்லாமும் சுழன்று கொண்டும் வட்டமிட்டுக் கொண்டும் இருக்கும்.

எல்லாவற்றையும் இயக்கிக் கொண்டிருக்கும் மையச் செயலகம் உற்பத்தி செய்யும் ஈர்ப்புச் சக்தியோடு எல்லாம் நிர்ணயிக்கப்பட்ட சுழல் பாதையில் சுழன்று கொண்டே இருக்கும். அது பலநூறு சுழல் வட்டங்களாக விரிந்து நிர்ணயிக்க இயலாத எல்லைவரை காட்சியளிக்கும். ஒருகண நேரப் பார்வையில் பார்க்கும்போதெல்லாம் வெறுமையும் இருளும் மட்டுமே தெரியும்.

அறைக்குள் போனதும் சுழற்சியை உணர முடியாது. மனத்தில் எப்பொழுதும் இல்லாத ஒரு புதுத்தெம்பு. சுழற்சிகள் இல்லாத எப்பொழுதுமே நிரந்திரமாக நிற்கும் ஒரு நிலத்திற்குப் பயணம். வேகமாக ஓடலாம்; தாவிக் குதிக்கலாம்; சத்தமாகக் கத்தலாம்; ஒருவரையொருவர் திட்டிக் கொள்ளலாம்; கோபத்தால் ஏதாவது பொருள்களை உடைக்கலாம்; பகைமையை வளர்த்துக் கொண்டு பழி வாங்கலாம்; அன்பு செய்யலாம்; முத்தமிடலாம்; காற்றில் பட்டம் விடலாம்; அந்தப் பறத்தலுக்குப் பின்னால் விரிந்திருக்கும் வானத்தைப் பார்க்கலாம். அங்கு வானம் வெளிச்சமாக இருக்கும் என மின்நூலகத்தில் தெரிவித்திருக்கிறார்கள்.

அங்குச் சென்றால் இவையாவும் நம் கண் முன்னே நாம் செய்து பார்க்கலாம். கால்கள் பரபரத்தன. அறையைச் சுற்றித் தெரிந்த ஓவியங்கள் உண்மை போலவே நினைத்துக் கொண்டேன். வயல்வெளி, வாழைத்தோப்பு, கடற்கரை, மலைமுடுக்கு. அங்கு ஓயாமல் கரையில் அலைந்து கொண்டிருக்கும் அலையும் பேரிரைச்சலுடன் கேட்கும் காற்றும். சுவரைத் தொட்டுத் தடவினேன். தோல் சுருங்கிய கைகள் சில்லிட்டன.

அறையின் கதவுக்கு மேலே ‘வாசு 2087’ என நான் இங்குக் கொண்டு வரப்பட்ட திகதியுடன் என் பெயர் தங்க நிறத்தில் பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். இன்னும் சில நாள்களில் இந்த அறை காலியாகும். இங்கு அடுத்து யார் இருப்பார் என நான் கடற்கரையிலோ வாழைத்தோப்பிலோ வெயிலுக்குக் கீழே பரபரப்புடன் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு நகரத்தின் நடுவிலோ இருந்து கொண்டு சிந்திக்கக்கூடிய ஒரு நாள் ஏற்படும். அப்பொழுது இங்கு யார் இருப்பார் என எனக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை. ஆனால், ஒரு நினைவு மனத்தை வருடும். ஒரு விடுதலையை உள்ளார்ந்து ருசிக்க முடியும். அகம் விரிந்து நிற்பதை உணர முடியும்.

சட்டெனச் சிறிய ஒலியுடன் மின் நூலகத்திலிருந்து அப்பெண்மணி தோன்றினாள். அப்பொழுதுதான் இது பயிலரங்கத்திற்கான நேரம் என மறந்து விட்டிருப்பதைக் கவனித்தேன். ஒளியின் வழியாக அறைக்குள் அவர் வந்து நின்றார். அவரைத் தொட முடியாது. அவர் வரும்போதும் போகும்போதும் ஒலிகள் கேட்கும்; பெரிதாக ஏதும் முன்னறிவிப்பில்லாமல்தான் ஒளிவடிவில் அறைக்குள் நுழைந்து விடுவார். பல முறை அவருடைய போதனை பிடிக்காமல் அவரது உருவத்தைத் தள்ள முயன்றுள்ளேன். கைகள் காற்றில் அலைந்து ஒளிக்கீற்றுகளுள் நுழைந்து மீண்டும் மறுபக்கம் வருமே தவிர அவரை ஒன்றுமே செய்ய இயலாது. ஆனால், ஓயாமல் சிரித்த வண்ணமே என் பெயரை அழகான உச்சரிப்புடன் அவர் தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார். எனக்குத் தோல் சுருங்கியதைப் போன்று அவருக்கு அப்படி நிகழவில்லை. எனக்கு உடல் மெலிந்ததைப் போன்று அவருக்கு அப்படி நிகழ்ந்ததில்லை. ஒவ்வொரு வருடங்களிலும் அவர் ஒரே மாதிரியாகவே காட்சியளிக்கிறார் என்பது ஆச்சரியமாக இருக்கும்.

அவர் வாஞ்சையுடன் என் பெயரை அழைக்கும் போதெல்லாம் மனம் குளிரும். யாரோ நம்மோடு இருக்கிறார்கள் என்கிற நினைப்பு மேலோங்கும். மகா தனிமை மெல்ல அகலும். பலமுறை ஆண், பெண் என்கிற பேதங்களை இவர்தான் அழுத்தமாக எனக்குள் கடத்தியுள்ளார். இவரிடமிருந்தே பெண் என்பவளை ஆழமாகப் புரிந்து கொண்டேன். ஒளியில் தோன்றும் மற்ற விரிவுரைஞர்களைவுட இவரையே மனம் பின்னாளில் தேடத் துவங்கியது. நான் இடைமறித்து என்ன பேசினாலும் அவர் சற்றும் தடுமாறாமல் அவர் சொல்ல வந்ததைச் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார். ஒருவேளை என் அம்மாவும் இப்படித்தான் இருந்திருப்பார் என நினைத்துள்ளேன். அவர் இல்லாத நேரத்தில் அவரை அறைக்குள் கற்பனையால் கொண்டு வந்து விடுவேன்.

“ஹாய் டியர் வாசு… இன்னிக்கு நம்ம மன அழுத்தம் ஏற்பட்டா அதை எப்படிக் கொண்ட்ரோல் பண்றதுன்னு பாக்கப் போறோம்…”

கடந்த வாரம் முழுவதும் அன்பை எப்படிக் காட்டுவது எனப் பாடம் எடுத்தார். இந்த வாரம் மனத்தை எப்படி அடக்கியாள்வது எனப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார். உடலில் மனம் என்பது எங்கு இருக்கிறது என்று மட்டும் அவர் இன்னுமும் சொல்லவில்லை. அதுவும் ஓர் உடல் உறுப்பாக இருக்குமோ என்று அறிவியல் விரிவுரைஞரிடம் நான் கேட்ட போது அது மனநல விரிவுரைஞர் விளக்குவார் எனச் சொல்லிவிட்டார். ஆனால், இவரோ எங்கிருக்கிறது எனத் தெரியாத ஒன்றை எப்படி அடக்க வேண்டும் எனப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார். எனக்கு இது புரியவில்லை. ஒருவேளை புரியாவிட்டால் அந்தக் கடைசி மனநலச் சோதனையில் நான் தேர்ச்சி பெறாமல் போய்விடுவேனோ என்கின்ற அச்சமும் மனத்தை வாட்டியது. வேறு வழியில்லை. விரிவுரைஞர் சொல்வதை வழக்கம்போல மனனம் செய்து கொள்ள வேண்டும். கேட்டதைப் பிசிறில்லாமல் மீண்டும் சொல்லிக் கொள்ள வேண்டும். அவரது கண்களை அதிக நேரம் உற்றுப் பார்க்காமல் செவிகளை மட்டும் கூர்த்தீட்டிக் கொள்ள வேண்டும் என என்னை ஆய்த்தப்படுத்திக் கொண்டேன்.

“ஓகே டியர் வாசு… சில கேள்விகள் கேட்கப் போறன்… பதில் சொல்லணும்…”

தெரிந்த கேள்விகள்தான். எனது நான்காவது வயதிலிருந்து கேட்டுப் பழகிய கேள்விகள். ஒவ்வொரு விரிவுரைஞரும் தவறாமல் பாடத்தை முடிக்கும்போது இந்தக் கேள்விகளைக் கேட்டாக வேண்டும். அது அவர்களின் கடமை. அதற்குப் பதில் சொல்ல வேண்டியது எனது கடமை. இங்கு கடமைகளுக்கு மட்டுமே அளவுகோல் இருந்தது; புள்ளிகளும் இருந்தன.

“நீங்க எங்க இருக்கீங்க?”

“அறை எண் 453, C-vid 12ஆவது சேட்டலைட்”

“நீங்க ஏன் இங்க இருக்கீங்க…?”

“நாங்க சாவிலிருந்து காக்கப்பட்டவர்கள்…”

“நீங்க இங்க வந்த வருசம் என்ன?”

“2087, ஜூன் 27”

“நீங்க பூமிக்குப் போக ஆசைப்படறீங்களா?”

“அதுக்காகவே நான் காத்திருக்கன்…”

கைத்தட்டல் சத்தம் கேட்டது. தொடக்கத்தில் அறையைச் சுற்றி யாரோ நின்று கவனித்துக் கைத்தட்டுகிறார்கள் என்று சந்தேகம் கொண்டேன். பின்னர் அந்தச் சத்தம் இயந்திரம் எழுப்பும் ஒலி எனப் புரிந்து கொண்டேன்.

“ஓகே டியர் வாசு… நன்றி…”

அறையிலிருந்து அவர் மறைந்தார். அவர் சென்ற பிறகு நிலவும் தனிமை கொடூரமானது. சத்தமற்ற பொழுது வீரியத்துடன் மீண்டும் வந்து அமர்ந்து கொண்டது.

“அங்க இப்ப யாருமே இல்ல… மொத்த பூமியும் வைரஸ்னால அழிக்கப்பட்டு… இப்போ இயற்கையாவே சுத்தமாய்க்கிட்டு இருக்கு…”

ஒருமுறை பொது சோதனையில் தலைமை விஞ்ஞானி சொன்ன வார்த்தைகளை நான் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டேன். அப்படியென்றால் என் அம்மா, என் குடும்பம் எதுவுமே அங்கிருக்க வாய்ப்பில்லை என்கிற உண்மையை மனம் ஏற்க மறுத்தது. என் வருகையின்போது என்னை வரவேற்க அங்கு யாரும் இருக்கமாட்டார்கள். நான் யாராக அங்குப் போய் நிற்பேன் எனக் குழம்பினேன். காணொளியில் பார்த்தது போல் பிள்ளை பள்ளிக்கூடம் முடிந்து வீட்டிற்கு வந்தால் வாறி கட்டியணைக்க ஒரு பெண் அங்கிருக்க வேண்டும் என மனம் கற்பனைச் செய்து கொண்டது.

“கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு வைரஸ்கிட்ட மொத்த அறிவியலும் தோத்துப் போச்சு…” எனச் சோகம் படர்ந்த அவருடைய கடைசி உரையை அடிக்கடி போட்டுக் காட்டுவார்கள். அவர் இறந்து சில ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. அவருடைய திட்டம்தான் நாங்கள் எல்லோரும் எனச் சொல்லி அவருக்கு நன்றி உரைக்கக் கட்டாயப்படுத்துவார்கள்.

“எங்களைப் பூமியிலிருந்து காப்பாற்றி அனுப்பி வைத்த எங்கள் தந்தையே… உம் மூளை தெய்வங்களால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டப் பொக்கிஷம் என நாங்கள் உணர்ந்து போற்றுகிறோம்… மீண்டும் நாங்கள் பூமியைப் புதுப்பிக்கக் கடமைப்பட்டுள்ளோம்… இயற்கைக்குப் புறம்பான காரியங்களில் ஈடுபட மாட்டோம் என உறுதி கொள்கிறோம்…” மனத்தில் ஓர் ஒழுங்கு செய்யப்பட்ட ஒலிகளாக இந்த அனைத்து வார்த்தைகளும் எனக்குள் பல்லாண்டுகளாகச் சூழ்ந்திருக்கின்றன. மண்டைக்குள் எப்பொழுதும் சுழன்று கொண்டே இருக்கின்றன. தினமும் பலமுறை சொல்லிப் பார்த்துப் பழகி கொண்டிருக்கும் வார்த்தைகள் அவை.

“முயற்சி செய்றவங்க… ஆர்வம் உள்ளவங்க… எங்களோடு ஒத்துழைத்து முழுப்புள்ளிகள் பெற்றுத் தகுதி பெறுபவர்கள் மட்டும்தான் அங்க போக முடியும்… இல்லைன்னா இங்கயே இருந்து வயசாயி செத்துறணும்…”

எனக்கு மேலே சுழன்று கொண்டிருக்கும் சில அறைகள் காலியான சம்பவங்கள் எப்பொழுதும் அச்சுறுத்திக் கொண்டே இருக்கின்றன. அவர்கள் என்னைவிட வயதில் மூத்தவர்கள். உடல் தளர்ந்து தனிமை தாளாமல் முதுமையடைந்து அறைக்குள்ளே இறந்து கிடந்தார்கள். அத்தகையதொரு மரணம் கொடூரமானது. அரங்கைவிட்டு அறையில் ஏறும்போதும் இறங்கும்போதும் அவர்களின் அறைகள் திறக்கப்படாமல் மூடியே கிடப்பது மனத்தை என்னவோ செய்யும்.

வரும்போது யாரென்று தெரியாமல், பின்னர் ஏன் இறக்கிறோம் எனத் தெரியாமல் இடையில் சுழன்று கரைந்து காணாமல்போன வாழ்க்கை. என் சுயம் எனக்கு நினைவூட்டிக் கொண்டே இருக்கின்றது.

“இங்கேந்து போய்ரு…”

85,000 கிலோ மீட்டருக்கு அப்பால் கோவிட், வைரஸ் என எந்தக் கொடிய நோய்களும் இப்பொழுது இல்லாமல் எங்கள் வருகைக்காக கடந்த 57 ஆண்டுகளாக ஓயாமல் கரைகளைத் தொடும் அலைகளும் மென்காற்றும் மரங்களின் உரசல்களும் என ஒலிகளுடன் மட்டும் காத்திருக்கும் பூமியை மனத்தில் நினைத்துக் கொண்டேன்.

–கே.பாலமுருகன்

ஒலி – 2 (இரண்டாம் பாகத்தை வாசிக்க)

https://balamurugan.org/2021/08/10/அறிவியல்-சிறுகதை-தொடர்-ஒ/

சிறுகதை சூழலில் இருவிதமான கதை போக்குகள் காலந்தோறும் பொதுமையில் ஒரு படைப்பை வகைப்படுத்தி அறிய உதவுகின்றன. மனித வாழ்வின் புறவயமான போராட்டங்களைச் சொல்வது ஒரு வகையைச் சேரும். புறத்தே நிகழும் மாற்றங்களை, கொடுமைகளை, சுரண்டல்களை, நகர்வுகளை, உறவு சிக்கல்களை என இப்படியாக வாழ்க்கையையும் அதனைச் சார்ந்திருக்கும் பலதரப்பட்ட மனிதர்களையும் காட்டக்கூடியதாகும். அடுத்ததாக, மானுடத்தின் அகவயமான போராட்டங்கள், அகம் சார்ந்த நெருக்கடிகள், மானுட உணர்வுகளின் உச்சக் கணங்கள் என ஒரு நிலத்தில் வாழும் மனிதர்களின் அகம் சார்ந்து உள்முகமாகப் பயணிக்கக்கூடிய வகையைச் சேரும்.

முன்னதாகச் சொல்லப்பட்ட வகையில் அதிகமான படைப்புகள் ஒரே கருப்பொருளில் சொல்லியதை மீண்டும் சொல்லும் பாணியில் தொடர்ந்து படைக்கப்பட்டு வந்தாலும் அது காலத்தால் நிலைப்பதற்குத் தொடர்ந்து போராடி வருகின்றன. இரண்டாம் வகையைச் சேர்ந்த சிறுகதைகள் புறக் கட்டமைப்புகளையும் மேம்போக்கான ஒப்புவித்தல் ஜோடனைகளையும் தாண்டி நமக்குள்ளே பல வாயில்களைத் திறந்துவிடக்கூடிய சாத்தியங்களையும் தருணங்களையும் உள்ளடக்கியவையாகும். கணேஷ் பாபுவின் விடுதலை என்கிற சிறுகதை இரண்டாம் வகை கதை போக்கினைப் பின்புலமாகக் கொண்டு சமக்காலத்து சூழலை ஒரு கோட்டோவியம் போல வரைந்து காட்டுகிறது.

மரணம் என்பது பேசித் தீராத அல்லது பேசித் தீர்வுக்குட்படுத்த முடியாத சிக்கலான அதியாழம் கொண்ட ஒன்றாகும். சிக்மன் பிராய்ட் மரணப் பயம்தான் ஒரு மனிதனை வாழ்நாள் முழுவதும் இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்பார். மரணத்திற்கு எதிராகத்தான் தன் பிரக்ஞையை ஆசைகளாலும் இலட்சியங்களாலும் கனவுகளாலும் மனிதன் கட்டமைத்துத் தன்னை அதற்குள் மூடி மறைத்துக் கொள்கிறான் எனக்கூட தோன்ற வைக்கும். Life Of Pie என்கிற திரைப்படத்தில் அந்த இளைஞன் 227 நாள்கள் கடலில் தனியாக ஒரு புலியுடன் மாட்டிக் கொள்கிறான். ஆனால், அவ்விடத்தில் புலி என்பது தனக்கு முன்னே விரிந்து நிற்கும் மரணம் என்கிற யதார்த்தம் என்பதை மெல்ல உள்வாங்கிக் கொண்டு அந்த மரணத்திற்கு எதிராக தனது எச்சரிக்கை உணர்வைப் பலப்படுத்திக் கொள்கிறான். அந்த எச்சரிக்கை உணர்வே அவனை அத்தனை நாள்கள் தனக்குள்ளான வாழ வேண்டும் என்கிற அகப்போராட்டத்தைத் தூண்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

கணேஷ்பாபு தத்துவங்களை ஓர் உரையாடலாகத்தான் இச்சிறுகதைக்குள் வளர்த்துச் செல்கிறார். பௌதீகமாகவும் தத்துவமாகவும் மரணத்தையொட்டி ஒரு விவாத அலைகளை உருவாக்குகிறார். அது உரையாடல்களின் வாயிலாக வளர்கின்றன. எங்கேயும் இந்த விவாதத்திற்குப் பதில் கொடுக்க வேண்டும் என்கிற முயற்சி அவரிடம் முழுவதுமாக இல்லை என்பதே இப்படைப்பின் கலை அமைதியைப் பாதுகாத்துள்ளது. மேலும், மரணத்துடன் மனித மனம் கொள்ளும் உள்முரண்களையும் இச்சிறுகதை உரையாடி கேள்விகளையும் தோற்றுவிக்கிறது. தத்துவரீதியாக மரணத்தை மனித மனங்களுள் கட்டமைக்க முடியாதோ? எப்பொழுதும் சரவ நிச்சயத்தின் முன்னே தத்துவங்கள் தோல்வியடைந்து விடுகின்றனவா? இதில் நல்ல சாவு, கெட்ட சாவு, துக்கச் சாவு, நிறைவான சாவு என்றெல்லாம் மனித மனங்கள்தான் சுயமாக வகுத்துக் கொள்கிறதோ? எனக் கேள்விகளை இச்சிறுகதை மனத்தினுள் விட்டுச் செல்கின்றது.

மரணம் உண்மை; சர்வ உண்மை என்பதை ஏற்க மறுக்கும் மனம் மரணத்தைச் சுற்றி பல வளையங்களைக் கட்டமைத்துக் கொள்கின்றன. பிள்ளைகளை வளர்த்து, கல்யாணம் செய்து கொடுத்துவிட்டு, அதில் பேரப்பிள்ளைகளையும் பார்த்துவிட்டு இறந்து போனால் அது நல்ல சாவு என்கிறோம். அப்படியென்றால் பேரப்பிள்ளைகளைப் பார்த்துவிட்டவர்கள் சாவதற்குத் தகுதியானவர்களாகிவிடுவார்களா என்கிற கேள்வியும் உடன் எழும். அல்லது பேரன் பேத்திகள் பார்த்த பின்னரும் 100 வயதுக்கு மேல் உயிரோடு இருந்துவிட்டால் ‘இது இன்னும் செத்துத் தொலைய மாட்டுது’ என்கிற ஓர் உணர்வுக்குத் தள்ளப்படுகிறவர்களும் உண்டு. இப்படியாக மரணத்தைப் பல கோணங்களில் தர்க்கம் செய்து மனம் அதன் உண்மையிலிருந்து தப்பிக்கத்தான் முயல்கிறது. ஒருவேளை மரணத்தை வியாக்கியானம் செய்து வகுத்து அதிலிருந்து தப்பித்துவிட்டால் அதுதான் விடுதலையோ? கணேஷ் பாபு சொல்ல வரும் விடுதலை என்பது சுயத்துக்கான விடுதலையாகக்கூட இருக்கலாமோ என நினைக்கத் தோன்றுகிறது. உண்மையின் முன்னே தற்காலிகமான தப்பித்தலைத்தான் விடுதலை எனப் புரிந்து கொள்கிறோமா?

இச்சிறுகதையில் என்னைக் கவர்ந்ததாக கணேஷ் பாபுவின் கவித்துவமான மொழியைத்தான் சொல்ல வேண்டும். ஒவ்வொரு அவதாணிப்புகளையும் ஒரு கவிதையைப் போல பிரதிபலிக்கிறார். ‘நீண்ட மௌனத்திலேயே கரைந்தது பொழுது’ என சிறுகதையின் முதல் வரியே ஒரு நல்ல கவிதைக்கான வரிகளாகிவிடுகின்றது. அந்தியின் காவிநிற வானப்பின்புலத்தில் அகண்ட சமுத்திரத்தில் ஒரு சிறிய படகு, ஊதுகுழல் காற்று, அடுப்பின் அனலை எழுப்புவது போல என வரிகள் அழகியலாக விரிந்து காட்சிகளைக் கடத்துகின்றன. ஒரு நவீன கவிதை சிறுகதைக்கான தன்மைகளை ஏற்று வருவது போல, ஒரு சிறுகதை தனக்குள் கவிதைக்கான கச்சிதங்களையும் பெற்று எழுவது இயல்புதான்.

ஒரு புனைவு பல வாயில்கள் என்பார்கள். அத்தகைய வாசக இடைவெளி இச்சிறுகதையில் உரையாடல்களில் கதைநெடுக வருகின்றன. மரணம் என்கிற சர்வநிச்சயமான ஓர் உண்மையின் முன்னே உரையாடல்கள் அடிப்படைக் கேள்வியிலிருந்து வளர்ந்து ஆழமான தத்துவ விசாரணைகளாக விரிகின்றன.

‘என் நேரம் அப்படி.. கடைசியா அப்பா முகத்தப் பாக்ககூடாதுன்னு எழுதியிருக்கு போல.. பின்னால நெனச்சுக் கூடப் பாக்க முடியாதேடா. அப்பன் முகம் சாகுறப்ப எப்படி இருந்ததுன்னு?”, சொல்லிவிட்டு விசும்பத் துவங்கினான் ஜெயகுமார். இந்த வரியிலிருந்துதான் சிறுகதை மரணம் என்பதன் மீதான ஓர் அடிப்படை உணர்வை கட்டியெழுப்புகிறது. பிறகு அது நண்பர்களுக்கிடையேயான உரையாடல்களாக மாறுகிறது. மரணத்துக்கும் அப்பாவின் ஆளுமைக்கும் இடையே உரையாடல்கள் ஊடாடி அலைகின்றன. அதை நேர்த்தியாக நகர்த்திச் செல்கிறார்.

நீரைப் பற்றிப் பேசியதாலோ என்னவோ அவன் கொஞ்சம் ஆசுவாசமாக இருப்பது போலிருந்தது. இந்த வரி ஏதோ மேலோட்டமான காட்சிப்படுத்துதல் அல்ல. இது ஒரு படிமமாகவே மாறுகின்றது. நீர் என்றாலே அது அழுக்கையும் தேக்கங்களையும் போக்கி ஒரு சுமுகமான ஓட்டத்தை உருவாக்கும் தன்மை கொண்டது. எந்தவொரு இறுக்கமான சூழலையும் நெகிழ்த்திவிடும் என்பது போல இந்த வரி சிறுகதைக்குள் எழுகின்றது.

அடுத்து, கதைச்சொல்லி ஜெயக்குமாரின் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் கூர்ந்து கவனித்து அவனை மரணம் என்பது விடுதலைக்கான ஒரு வெளிப்பாடு என நம்ப வைக்கப் போராடுவது சிறுகதையின் யதார்த்தத்தைத் தக்க வைத்துக் கொண்டதில் முக்கியமான அம்சமாகப் பார்க்கிறேன். ஒருவேளை ஜெயக்குமாரின் புலம்பலாக இச்சிறுகதை விரிந்திருந்தாலோ அல்லது மரணத்தைப் பற்றிய கழிவிரக்கப் பாணியிலான வெற்றுக் கூச்சல்களாகவோ இருந்திருந்தால் இச்சிறுகதை மரணம் பற்றி கூப்பாடு போட்டக் கதை வரிசைகளுக்குள் அமிழ்ந்து காணாமல் போயிருக்கும். ஆனால், இது மரணம் என்பதையும் அதற்குள் சிக்கித் தவிக்கும் அகம் சார்ந்த உணர்வுகளையும் உரையாடுகிறது. அது தத்துவ தரிசனமாக விரியும் புள்ளிகளையும் கதைக்குள் கொண்டுள்ளன.

ஆனால், அந்தத் தத்துவ விசாரணைகளுக்கான பதில்களைக் கொடுத்துள்ளதா என்று கேட்டால், ஒருவேளை கொடுத்து நிறைவு செய்திருக்கலாம். கணேஷ் பாபு அதனைச் செய்ய வில்லை. அதுவரை அடர்ந்து விரிந்து சென்ற உரையாடல் மரணம் என்பது அப்பாவிற்கு விடுதலையாகத்தான் இருந்திருக்கும் என்கிற புள்ளியில் வந்து சேர்வது போன்று பாசாங்கு செய்து முடிவில் மீண்டும் துவங்கிய இடத்தில் வந்து ஒரு கேள்வியாக நிற்கிறது. அசோகமித்திரனின் பயணம் சிறுகதையைப் போல காட்டுவழிப் பயணம் நெடுக தன் குருவின் அனைத்து ஆன்மீகமயமான துறப்புகளும் மரணத்தை வெல்லும் வியாக்கியானங்களும் கட்டியெழுப்பப்பட்டு வந்து இறுதியில் மாயத்தன்மையுடன் மானுடத்தின் ஆதி உணர்வில் வந்து குவிந்து நமக்குள் ஆழமாக விரிந்து செல்லும் மனோபவத்தை உருவாக்கும். கணேஷ் பாபுவின் சிறுகதையும் மரணத்தின் முன் மானுட மனங்கள் எதிர்க்கொள்ளும் விவாதங்களையே நமக்குள் கடத்திவிட்டு முடிகிறது. அதையே வாசகனுக்கான ஓர் இடைவேளியாகவும் நான் பார்க்கிறேன்.

இன்னும்கூட நுண்சித்தரிப்புகள் சிறுகதைக்குள் இடம் பெற்றிருக்கலாம் எனத் தோன்ற வைத்தது. இது நடப்பது சிங்கை நிலத்தில் அதுவும் வீட்டில் தனியாக வாழ்பவன். குடியேறியவனின் வாழ்க்கை. ஜெயக்குமாரின் அந்த வாழ்க்கை இச்சிறுகதைக்குள் இன்னும்கூட சித்தரிக்கப்பட்டிக்கலாமோ என நினைத்தேன்.

மரணத்தைத் தர்க்கம் செய்து தத்துவமாக மாற்றுவதிலோ, அல்லது யதார்த்தத்தின் முன் தத்துவங்களை உடைத்துக் காட்டுவதிலோ இச்சிறுகதை கவனம் செலுத்தாமல் இவை இரண்டிற்கும் இடையில் ஊடாடும், அலைந்து கொண்டிருக்கும் புள்ளிகளை நோக்கி உரையாடியிருக்கிறது. இச்சிறுகதை எந்த மொழியில் மொழிப்பெயர்க்கப்பட்டாலும் கவனம் பெறுவதற்குரிய ஆழங்களைத் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளது.

இச்சிறுகதையை உரையாடுவதற்குரிய தளத்தை உருவாக்கிக் கொடுத்த அழகுநிலா, ராமா சுரேஷ் அவர்களுக்கு என் நன்றி.

-கே.பாலமுருகன்

1985

அடர்ந்த வரிசை மரங்களின் அசைவுகள் பார்க்க இரம்மியமாகக் காட்சியளித்தன. வெயில் புக முடியாமல் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தது. அரணிட்டு பகலின் குளிர்ச்சியைத் தமக்குள் தக்க வைத்திருந்த மரங்கள் பவாணியின் நான்காவது வயதிலிருந்து அவள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இறுக்கமான சன்னல் கம்பிகளிலிருந்து மரங்களை நோக்கி கைகளை அசைப்பாள். அதுவரை மட்டுமே அவளது அனுமதி.

தினமும் காலையில் எழுந்ததும் அம்மரங்கள் சுதந்திரமாக காற்றில் அலசிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு மகிழ்வாள்.

“பவாணி! துணி அவ்ள கெடக்கு… போய் வேலய பாரு…”

பெரியக்காவின் கடுமையான குரல். பழக்கமானது போல் அதற்கு உடன்பட்டாக வேண்டும். தூரத்தில் ஒரு சிறுமி நடந்து வருவதைப் பவாணி பார்த்துவிட்டுச் சட்டென நின்றுவிட்டாள்.

அச்சிறுமி பவாணியின் வயத்தை ஒத்திருந்தாள். மரங்களிலிருந்து விழுந்த இலைகளை எடுத்து மீண்டும் காற்றில் பறக்கவிட்டுச் சிரித்தாள். மீண்டும் குதித்தோடு வெறிச்சோடியிருந்த அச்சாலையை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தாள். பவாணி அச்சிறுமியின் துள்ளலில் தனது சுருங்கிப் போன சுதந்திரத்தைப் பொறாமையுடன் பார்த்துக் கொண்டாள்.

வலியின் உச்சம் சென்ற அவள் அப்படியே சன்னல் கம்பிகளின் இடைவெளிக்குள் முகத்தைப் புதைத்தாள். தூரத்திலிருந்து வந்த சிறுமி சன்னலையும் பவாணியும் பார்த்தாள்.

‘சொந்தமா ஒரு வீடு ஒரு ரூம்பு இருக்கு… என்ன மாதிரி வேலைக்குப் போகாம இந்தப் பிள்ளை… சுதந்திரமா வீட்டுல இருக்கு… கடவுளே எங்கப்பாவ ஏன் நீ எடுத்துக்கிட்டு எனக்கு இந்த நெலமைய கொடுத்த?’ என மனத்தினுள் புலம்பிக் கொண்டே சிறுமி சாலையைத் தாண்டி தூரத்தில் இருக்கும் கையுறை தொழிற்சாலைக்கு நடக்கத் துவங்கினாள்.

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

அறுவை சிகிச்சைக்குப் பிறகு கொஞ்சம் அசௌகரிகமாக இருந்தாலும் வீட்டிற்கு வந்து பயிற்சியளிக்கும் தாதியின் பொறுமையும் அக்கறையும் ஓரளவிற்குத் தேற்றியிருந்தது. வீட்டில் இன்னும் ஓர் ‘ஆக்சிஜன்’ களன் மட்டுமே இருந்தது. நாளை நகரத்தில் இருக்கும் ‘உயிர்வளி விண்ணப்ப அலுவலகம்’ சென்று இன்னும் ஒரு மாதத்திற்குத் தேவையானவற்றைப் பெற்று வர வேண்டும். காற்றாடி இருந்து பிறகு பிடுங்கெறியப்பட்ட சுவரில் ஏதோ ஒன்றின் நிழல் அசைந்து பெருத்து மீண்டும் சுருங்கியபடியே இருந்தது. அது காற்றாடி சுழன்று நிற்கும் அசைவைப் போன்றும் தெரிந்தது. கண்களை மூடி மீண்டும் திறக்கையில் சுவர் மட்டுமே வெறுமையோடு விரிந்திருந்தது. மனம் எதிலும் ஊன்றி நிற்க முடியாமல் ஒரு வௌவாலைப் போலத் தலைகீழ் தொங்கியிருந்துவிட்டுச் சோர்வு தாளாமல் பிடிமானத்தை விட்டு எங்கோ விழுந்து கொண்டிருந்தது.

சன்னலை மூடி வைக்கக்கூடாது என்கிற விதிமுறை மட்டும் கொஞ்சம் உறுத்தலாக இருந்தது என்று என்னோடு அறையில் தங்கியிருந்த முரளி சொன்னதுதான் எனக்கு மேலும் எரிச்சலை ஊட்டியது. அவனுக்கும் கடந்த மாதம்தான் மூக்கு அறுவை சிகிச்சை முடிந்திருந்தது. என்னைவிட ஒரு மாதம் முன் அனுபவம் இருந்ததால் அவனால் இயல்பாக இருப்பதற்குரிய பயிற்சியையும் நிதானத்தையும் அடைய முடிந்தது. சென்ற வாரம் அவன் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் வீட்டிற்கு வந்து ‘மூக்கடைப்பு விழாவைச்’ சத்தமில்லாமல் செய்துவிட்டுப் போனார்கள். இந்த அறுவை சிகிச்சை கட்டாயமாக்கப்பட்ட நாளிலிருந்து ஒரு சில குடும்பங்கள் அதைக் குலதெய்வ வழிபாட்டோடு பொருத்தி இயற்கையை வழிபட்டனர். அதில் ‘மூக்கடைப்பு விழா’ கட்டாயமாகப் பின்பற்றப்பட்டது. அடைக்கப்பட்ட மூக்குத் துவாரத்தின் சதையின் மீது மஞ்சள், குங்குமம், திர்நீர் பூசி வாயு தேவனை மனத்தில் வேண்டிக்கொண்டு அரைமணி நேரம் அமைதி காத்து அமர்ந்திருக்க வேண்டும். அதுதான் அவ்விழாவின் முதன்மையான சடங்கு. பத்து வாயுக்களில் சிலவற்றுக்கு மதரீதியிலும் தடைகள் உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. மீறினால் அரசிடம் புகார் ஒப்படைக்கப்படும்.

கூடுதல் உயிர்வளிக் களனைப் பயன்படுத்தாமல் ஐந்தாண்டுகள் ஒரே துவாரத்தில் சுவாசித்து வெற்றிப் பெற்ற திரு.ப.மாணிக்கவாசகம் அவர்களுக்கு உலக மூக்கு விருது அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது’ என்கிற செய்தியுடன் மேசையில் கிடந்த நாளிதழைக் கவனித்தேன். எதையும் வாய்விட்டு உரக்க வாசிக்க உரிமையில்லை. மௌன வாசிப்பு மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தது. ஜெஞ்சாருங் அடுக்குமாடியில் இருந்த பெரும்பாலானோருக்கு மூக்கு அறுவை சிகிச்சை முடிந்து சகஜமான வாழ்க்கைக்குள் வந்துவிட்டார்கள். என்னால் என்னவோ சட்டென உடன்பட முடியாமல் தடுமாறி நான்கு முறை ஆலோசனைக்குச் சென்றும் வந்தேன். ஐந்தாவது முறைக்கு மேல் போனால் அரசால் வழக்கும் தொடுக்கப்படலாம் என்பதால் இறுதியில் கடைசியாக மூக்கைப் பல மணி நேரம் கண்ணாடியின் முன் நின்று தடவி; மூச்சை நிதானமாக இழுத்துவிட்டு ஒப்புக்கொண்டேன்.

“மூக்கில் இருக்கும் கூடுதலான ஒரு துவாரம்தான் நமக்கு எதிரி அன்பர்களே! மூக்கைப் பற்றி அதிகம் அலட்டிக் கொள்ளாதீர்கள். ‘மூக்குத் துறவு’ நம் நாட்டையும் குடிமக்களையும் இன்னும் நீண்ட காலம் வாழ வைக்கும்… ஒரு துவாரமே நாம் வாழ்க்கை முழுவதுமே… இரண்டு துவாரங்களோடு இன்னும் இருக்கிறீர்களா? உடனே எங்களைத் தொடர்பு கொண்டு உங்கள் ஒரு துவாரத்தை நாட்டிற்கு அர்ப்பணித்துவிடுங்கள்…காற்றைச் சேமிக்க முன் வாருங்கள்…”

வானொலியில் சதாகாலமும் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் அந்த விளம்பரக் குரல் மனத்தின் ஆழத்தில் கசியும் இரகசியக் கண்ணீருக்குள் கல்லெறிந்து கொண்டிருந்தது. சட்டென காற்று இல்லை என்கிற ஒரு பிரமை ஏற்பட்டுக்கொள்கிறது. அப்பொழுதெல்லாம் மூச்சு திணறும். மூக்கு அறுவை சிகிச்சைக்குப் பிறகு குறைந்தது நான்கு நாட்கள் சுவாசக் களனை மூக்கிலேயே பொறுத்தியிருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் மரணிக்கவும் வாய்ப்புண்டு. அருகில் இருந்த தாதி என்னை நிதானமாக இருக்கும்படி செய்கையில் காட்டினாள். ஒரு துவாரத்துடன் இருந்த மூக்கை மெல்ல நீவிவிட்டுக் கை விரல்களை அசைத்துக் காற்று உண்டு என்பதைப் போல என்னைச் சமாதானம் செய்தாள். மெதுவாகக் காற்றை உள்ளிழுத்தேன். மனத்தில் இருந்த அதிர்வு மெல்ல குறைவதாக நானே நினைத்துக்கொண்டேன். யதார்த்தத்தைவிட கற்பனை சக்தி வாய்ந்ததாகத் தெரிந்தது. காற்று உண்டு என்று வலிந்து கற்பனை செய்தேன். உடலெல்லாம் காற்று நிரம்பி பெருகுவதாக நினைத்துக்கொண்டேன்.

கொண்டு வந்திருந்த பைக்குள்ளிருந்து தாதி சிறிய கண்ணாடி பெட்டியில் அடைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு புகைப்படத்தை வெளியில் எடுத்தாள். பச்சை நிறத்தை வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு பார்க்கும்போது கண்கள் குளிர்ந்தது. முன்பு இந்நிலத்தில் சர்வகாலமும் பூத்திருந்த செடியின் படம் என்றாள். இப்படம் மனத்திற்குள் சாந்தத்தை உண்டாக்கும் என்றும் கூறினாள். மூக்கை அறுவை சிகிச்சை செய்து கொண்ட அனைவருக்கும் தரப்படும் சலுகைகளில் இதுவும் ஒன்றாகும் என்று புன்னகைத்துக்கொண்டே என்னிடம் நீட்டினாள். அவள் புன்னகை நிதானமான ஒரு குமிழி. அளவெடுத்து அசைந்து ஓயும்.

“இப்படத்திலிருந்து இது வெளியேறி வளருமா?” என்றேன். கையில் அதனைப் பிடிக்கும்போது பால்ய வயதில் அப்பா சேமித்து வைத்திருந்த செடிகள் சிறுகச் சிறுக வாடி வதங்கிக் கொட்டியதுதான் நினைவிற்குள் மீந்திருந்தன. ஏதோ வளர்ப்புப் பிராணி என்பதைப் போலத்தான் நானும் நினைத்திருந்தேன். அவையனைத்தும் ஒவ்வொன்றாகச் சாகும்போது அப்பா சிறு பிள்ளையைப் போலத் தேம்பி அழுதது குறுக்கு வெட்டாக நினைவை முட்டின.

அவள் சிரிப்பை அடக்க முயன்றவாறே, “இல்ல… இது படம் மட்டும்தான்…நீங்க பயப்படாம இருங்க. இதோட மில்லியன் கணக்குல ஆளுங்க மூக்கை அடைச்சிட்டாங்க… நீங்க இப்பலேந்து நாட்டோட தியாகி… இன்னும் பல லட்சம் உயிரைக் காப்பாத்திருக்கீங்க…” என்று தாதி சொல்லும்போது என் மீது உருவான பெருமிதத்தை அடக்க முயன்றேன். பெருமிதம் கொண்டு மகிழ்ச்சி பொங்கினால் மூச்சு அதிகமாக இரைக்கும். இதுபோன்ற உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்தியாக வேண்டும்.

“ஏன்டா மூச்சு வாங்குதா? கவனத்த அறிவுல வை. நீ உயிரோட இருக்கறேனு நம்பு. ஒன்னும் ஆகாது…” என்று முரளி வலது கையை மார்பிலிருந்து தலைக்குக் கொண்டு சென்று காட்டிவிட்டு அவன் உதிர்த்த சொற்களை எண்ணிக்கொண்டான். அவன் முகம் கறுத்திருந்தது. கண்கள் இருளுக்குள் அடங்கியிருந்தன. அடுத்த வாரம் தொடங்கி மூச்சடக்குப் பயிற்சிக்குச் செல்ல வேண்டும். அறுவை சிகிச்சை செய்தவர்கள் கட்டாயம் அப்பயிற்சிக்குச் சென்றாக வேண்டும். அதன் பிறகு ஒரு துவாரத்தின் வழியாக மூச்சை விட்டுப் பழகும் பயிற்சி மூன்று வாரங்களுக்குத் தொடரும் எப்படியும் ஒரு மாதம் கடந்துதான் நான் இயல்பான நிலைக்குத் திரும்புவேன் என்று தோன்றியது.

மனம் மீண்டும் படப்படப்பிற்குள்ளானதைக் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அழக்கூடாது என்கிற உறுதி முகமெல்லாம் ஓர் இறுக்கத்தை உருவாக்கியிருந்தது. எங்கே அழ நேர்ந்தால் அப்பாவைப் போல உடைந்துவிடுவேன் என்கிற பயமும் தொற்றிக்கொண்டது. அப்பாவின் மூச்சுத் திணறல் அவருக்கு மட்டுமல்லாமல் வீட்டிலிருந்த அனைவருக்குமே மரண பயத்தை உருவாக்கியது. வீட்டில் அவர் வைத்திருந்த மரம் செடி அனைத்தும் மெல்ல சாக ஒரு நாள் அவரும் எங்களைவிட்டுப் போனார். அப்பா இறந்த மறுவருடமே நாட்டில் மரண எண்ணிக்கை இலட்சங்களை எட்டத் துவங்கின. உலகமே பரப்பரத்துப் போனது.

“சன்னல்கிட்ட போய் நில்லு. கொஞ்சம் ஓகேவா இருக்கும்,” என்று முரளி சொன்னதும் சோம்பல் நெளிந்து கொண்டிருந்த உடலை நிதானப்படுத்தி மெதுவாக எழுந்தேன். கறுமை பூத்த நகரத்தின் ஒரு பகுதியும் வெறிச்சோடியிருந்த வானம் சென்று முடியும் ஒரு புள்ளியும் மங்கலாய்த் தெரிந்தன. நூறு மீட்டருக்கு ஓர் இடத்தில் ‘பொது சுவாசக் களன்’ எல்லா இடங்களிலும் கட்டாயமாக்கப்பட்டிருந்தது. பெரும்பாலும் வயதானவர்கள் வரிசையில் நின்று ‘பொது சுவாசக் களன்’ வழியாக ‘ஆக்சிஜனைச்’ சுவாசித்துவிட்டுப் போய்க் கொண்டிருந்தனர். ஒருவர் ஐந்துமுறை இச்சேவையைப் பயன்படுத்தினால் அவருடைய ஆயுள் கணக்கில் இரண்டு மாதம் கழிக்கப்படும். நம் மூக்கினுள் இணைத்துத் தைக்கப்பட்ட ‘நுண்சில்லின்’ மூலம் ஒவ்வொருவரின் நகர்வும் கண்கானிக்கப்பட்டு வந்தன.

இன்று காலை ஆயுள் முடிந்த பதினாறாயிரம் பேரை அரசு சுட்டுக் கொன்றது. இப்பிரச்சனைக்குப் பிறகு மனிதனின் ஆயுள் ஐம்பது வயது மட்டுமே. அதற்குமேல் ஒருவன் உயிர் வாழ்ந்து காற்றை வீணடிக்க அனுமதி இல்லை. அறைக்குள்ளிருந்து ஜேம்ஸ் வெளியில் வந்தான். எனது இன்னொரு அறை நண்பன். நேற்றுடன் ஜேம்ஸ் முப்பத்தைந்துமுறை ‘பொது சுவாசக் களனைப்’ பயன்படுத்திவிட்டான். அவனுடைய ஆயுளில் ஒரு வருடம் இரண்டு மாதங்கள் கழிக்கப்பட்டதைப் பற்றி ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டான். தைக்கப்பட்டிருந்த மூக்கின் ஒரு துவாரத்தைத் தடவினேன். சதையோடு சேர்த்து அடைத்துத் தைத்திருந்தார்கள். மூக்கைத் தைத்துக் கொண்டால் மாதம் ஐநூறு ரிங்கிட், வருடம் மூன்று முறை இலவச மருத்துவப் பரிசோதனை, ஒரு மாதத்திற்கு இலவசத் தாதி சேவை, விண்ணப்பித்தால் கிடைக்கும் உயிர்வளி களன், எல்லாச் சலுகைகளும் உட்பட மின்சாரம், நீர் போன்றவற்றுக்குக் கட்டணமும் தேவையில்லை.

“இந்தச் சின்னோண்டு ஓட்டைய அடைச்சா இவ்ள சலுகையா?” என்கிற கேள்விதான் அதுவரை பிடிவாதமாக இருந்த என்னைத் தியாகியாக்கியது. மூக்கை அறுவை சிகிச்சை செய்துகொள்ளும் அனைவருக்கும் புதிய அடையாள அட்டையும் வழங்கப்பட்டன. அவ்வட்டையை வைத்திருப்பவர்கள் பேருந்தில், இரயிலில் இலவசமாகப் பயணம் செய்யலாம்.

“இனிமேல் என்னடா… நீதான் சிறந்த குடிமகன்…” என்று முரளி விளையாட்டாக முதுகில் தட்டினான். “இந்த ஒரு மூக்கும் அடைச்சிக்காதா?” என்கிற கேள்வி அறுவை சிகிச்சைக்குச் சம்மதித்த நாளிலிருந்தே உறுத்திக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டு வைத்தேன். அவன் கிண்டலாகச் சிரித்தான். பிறகு, சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டான். சத்தமாகச் சிரிப்பதைத் தவிர்க்கச் சொல்லிவிட்டார்கள்.

“நமக்கு ஆபரேஷன் செய்யும்போதே அதுக்கான ஊசில்லாம் போட்டுட்டாங்க. மூக்கு அடைப்பு வராது. மருந்தும் இருக்கு. கவலைப்படாதடா,” என்று மீண்டும் முதுகை ஆறுதலாகத் தட்டினான். ஜேம்ஸ் ஏதோ இறுக்கத்துடனே நாங்கள் பேசுவதைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். தாதி கிளம்பும் நேரம் வந்ததும் எங்களிடம் சொல்லிவிட்டுப் படியில் இறங்கிச் செல்லும்போது அவளுடைய ஒற்றை மூக்குத் துவாரம் அழகாகத் தெரிந்ததைக் கவனித்தேன். மனம் கொஞ்சம் கூடுதலான ஆசுவாசம் பெற்றது. ஒரு துவாரத்தை அடைப்பது ஊனமல்ல என்று சொல்லப்பட்ட அத்தனை ஆலோசனைகளையும் தாண்டி தாதியின் அந்த அழகான மூக்கு எனக்குள் விழிப்பை உண்டாக்கியது. மீதி இருக்கும் இன்னொரு துவாரத்தை விரல் நுனியைவிட்டு விரிவாக்குவதுபோலச் செய்தேன். காற்று தாராளமாக உள்நுழையும் என்கிற நம்பிக்கை.

சுவரில் இருந்த தவத்திரு குன்றகுடி அடிகளாரின் படம் மனத்தை உறுத்தியது. ‘மூச்சை அடக்கி வாழ்ந்தால் ஆயுள் நீளும்’ எனும் அவரின் கூற்றின்மீது வெறுப்பு தோன்றியது. சன்னல் வழியாக மீண்டும் நகரத்தைக் கவனித்தேன். பழுதாகி சாலையிலேயே நின்றுவிட்ட தன் மகிழுந்தை ஒரு நடுத்தர வயதை ஒத்திருந்தவன் உதைத்துக் கொண்டிருந்தான். பிறகு, அங்கிருந்த இரும்பை எடுத்துக் கண்ணாடிகளை நொறுக்கத் துவங்கினான். அவனுடைய செயலை யாருமே தடுக்கவுமில்லை; கவனிக்கவுமில்லை. சிலர் தள்ளி நடக்கத் துவங்கினார்கள். அவன் மூச்சிரைக்கக் கத்தினான். சிறிது நேரத்திலேயே கருப்பு மகிழுந்தில் அங்கு வந்தவர்கள் அவனைக் கைது செய்து அழைத்துச் சென்றனர்.

“இப்படிக் காத்தை வீணாக்கனா உடனே பிடிச்சிட்டுப் போய் கட்டாய ஆப்ரேஷன் செஞ்சி மூக்கு ஓட்டைய அடைச்சிருவாங்களாம்… எந்தச் சலுகையும் இல்லயாம்… சூழ்நிலைய புரிஞ்சிக்கிட்டு ஒத்துப்போறதுதானே சாமர்த்தியம்… நியாயம்…?” என்று முரளி சொன்னதும் நாமே விரும்பி அறுவை சிகிச்சை செய்து கொண்டது பரவாயில்லை என்று தோன்றியது.

“மாணிக்கம் செத்துட்டாராம்… செய்தி வந்துச்சி…” என்று எனக்கு மட்டும் கேட்கும்படியான குரலில் முரளி முணுமுணுத்தான். மேல்மாடியில் இருந்த மாணிக்கத்தின் குடும்பத்திலுள்ளவர்கள் அனைவரும் ஒவ்வொருவராக இறந்து அவர் மட்டும் மேலும் சில மாதங்கள் தாக்கு பிடித்தார். முன்பு மல்யுத்த வீரரான அவர் எப்பொழுதும் திடமான உடலும் முரட்டுப் பாவனையும் கொண்டிருப்பார். நகரத்தில் ‘ஆக்சிஜென்’ சிக்கல் வந்த அடுத்த மாதமே மனைவியைப் பறிக்கொடுத்த பின் மெல்ல உடைந்து உடல் மெலிந்து ஆளே அடையாளம் தெரியாமல் மாறினார்.

எப்பொழுதும் அச்சத்தில் வாழ்ந்து வீட்டை விட்டு வெளிவராமல் அனைவரையும் அறைக்குள்ளே பூட்டி வைத்ததுதான் அவர் செய்த பெரிய தவறு. காற்று குறைவால் மூளை மெதுவாகப் பலவீனமாகி, நுரையீரல் செயலிழந்து ஒவ்வொருவராக இறந்தனர். கடைசியாக, அவரைப் ‘காற்று பாதுகாப்பு மையத்திற்குக்’ கொண்டு சென்று முடிந்தவரை உயிர்வளியைச் செலுத்தினர். உடலுக்கும் மூளைக்கும் தேவையான காற்று புகுந்தும் அவர் மனத்திற்குள் ஏற்பட்ட இடைவெளியில் தங்கியிருந்த உயிர் பயத்தை வெளியேற்றவே முடியவில்லை. மூச்சுத் திணறலுக்குள் தன்னை முற்றிலுமாகப் பூட்டிக்கொண்டார். கடைசிவரை யார் சொல்லியும் அவரால் அதிலிருந்து வெளிவர முடியவில்லை. காற்று இருப்பதாக எவ்வளவோ அவரை நம்ப வைக்க முயன்றனர். காற்றில்லை என்கிற உயிர் பயம் பூதாகரமாய் அவரின் மூளைக்குள் ஓர் உயிரியாகப் புகுந்திருந்தது.

“நமக்கும் அப்படி ஒரு நிலை வருமாடா? இப்ப காத்து இருக்குத்தானே?” என்றவாறு கைகளை இரு பக்கமும் வீசினேன். ஒன்றுமற்ற ஒரு வெளிக்குள் கைகள் அசைந்து கொண்டிருப்பதைப் போன்று தோன்றியது. வீட்டில் இருந்த பொருள்களில் எந்த அசைவும் இல்லை. அப்படியே கீழே குதிக்கும்போதாவது காற்று நம்மை உரசும் அல்லவா? சட்டென மனத்தைச் சாந்தப்படுத்தினேன். எண்ணங்களின் உறுமல் எப்பொழுது வேண்டுமென்றாலும் விகாரமாகிப் பாயலாம் என்பதைப் போல இருந்தது. இப்பொழுது மனத்தைக் கட்டுப்படுத்தி நம் வசத்திற்குள் கொண்டு வந்தால் மட்டுமே உயிர் வாழ முடியும்.

“இதுக்குலாம் என்ன காரணம்? நம்ம ஏன் இதை அனுபவிக்கறோம்?” என்று வெளியை நோக்கிக் கத்த முயன்று வார்த்தைகள் வாயைவிட்டு வெகுதூரம்கூடப் போக முடியாமல் தடுமாறி சிதறின. எதிரே இருந்த கட்டிடத்தின் உடைந்த கண்ணாடிகள் வழியாக இரத்தக் கறையுடன் ஒரு குரங்கு வெளியேறிச் சட்டென எங்கோ தாவிச் சென்றது.

முரளி அருகில் வந்து என் மூக்கை நீவிவிட்டான். மூக்கை அன்பாக நீவுவது ஒரு மிகப் பெரிய நன்னெறிப் பண்பாகக் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. அடுத்தவனுக்குச் செய்யும் மிகப் பெரிய தொண்டில் முதலிடம் காற்று இருப்பதாக நம்ப வைப்பது. அடுத்து, மூக்கை நீவி அடுத்தவரைச் சமாதானப்படுத்துவது. “அப்படில்லாம் நடக்காது நண்பா… அமைதி…அமைதி… நீயும் நானும் உயிரோட இருக்கோம்… நம்பு…” என்றான். மூக்கு அறுவை சிகிச்சைக்குப் பின் இப்படித்தான் தோன்றும் என்றும் விளக்கினான். மீண்டும் நகரத்தின் முடுக்குகளைக் கவனித்தேன். நீரோடையில் செத்து மிதந்து கொண்டிருந்த பூனை, நாய், எலிகளை ஒரு தொழிலாளி அகற்றிக் கொண்டிருந்தார். இலேசாக மூச்சிரைப்பதைப் போலத் தோன்றியதும் கவனத்தை மீண்டும் வீட்டிற்குள் கொண்டு வந்தேன்.

தொலைகாட்சியில் வழக்கம்போல மரணச் செய்திகள். நடுக்கம் ஒரு சிலந்தியைப் போன்று. தனது எட்டுக் கால்களையும் அகலப் பரப்பிச் சட்டென அகத்திற்குள் பாய்ந்தோடுகிறது. இரு தொடைகளைக் குறுக்கி உட்கார்ந்து கொண்டேன். மூச்சிரைப்பில் ஏற்படும் இலேசான ஏற்றம்கூட ஆபத்தானது என்று மருத்துவர்கள் பலமுறை எச்சரித்தார்கள். “சுரேஸ்… உங்க மூக்குல ஒரு துவாரம்தான்… செத்துருவேனோனு பயப்படாதீங்க. ஒரு துவாரத்தோட இன்னும் பல வருசம் நீங்க வாழ முடியும். மூக்கை அந்த மாதிரிதான் வடிவமைச்சிருக்கோம். தும்மல் வராது… சளி பிடிக்காது… தூசி உள்ள போவாது… நீங்க கவலையே படக்கூடாது. மூச்சிரைப்பு வர்ற மாதிரி நீங்க எதையும் செய்யக்கூடாது… அது போதும்,” என்று கூறிவிட்டு ஒரு பட்டியலும் தரப்பட்டது. அதைப் படித்துவிட்டு நான் கையொப்பமும் இட வேண்டும். அதற்கு அப்பாற்பட்டு நான் அந்த நிபந்தனைகளை மீறினால் என் உயிருக்கு உத்தரவாதம் இல்லை என்றும் உடனடியாக ஒரு தனியார் அமைப்பின் வழியாகக் கைது செய்யப்படலாம் என்றும் கூறப்பட்டது.

பட்டியலில் முதலில் இருந்தது ஒரு நாளில் என்னைப் போலப் பொது ஆட்கள் பேச வேண்டிய மொத்த சொற்கள் இருநூறு மட்டும்தான். ஆசிரியர்களுக்கும் வழக்கறிஞர்களுக்கும் இன்னும் சில பொது சேவை துறையினருக்கும் ஐநூறு சொற்கள் வரை கூடுதல் சலுகை இருந்தது. அதற்கு மீறிப் பேசினால் தற்கொலைக்குச் சமம் என்றும் எச்சரித்துவிட்டார்கள். காற்றை ஒருபோதும் வீணடிக்கக்கூடாது என்பதே பிரதான விதிமுறை. மூச்சிரைக்கக்கூடிய நடவடிக்கைகள் முற்றிலுமாக தவிர்க்கப்பட்டன. மெதுவோட்டம், படி ஏறுதல், போட்டி விளையாட்டுகள் அனைத்தும் நிராகரிக்கப்பட்டன. பொது இடங்களில் ‘ஓடாதீர், மூச்சு வாங்காதீர், மூச்சை இழுத்து விரையமாக்காதீர்’ என்கிற அறிவிப்புப் பலகைகள் ஆங்காங்கே ஒட்டப்பட்டு நிறைந்திருந்தன. எதையுமே அடக்கியாள வேண்டும் என்பதே எல்லோருக்கும் போதிக்கப்பட்டது. கவலை, மகிழ்ச்சி, அதிர்ச்சி, சிரிப்பு, அன்பு என அனைத்துமே முடிந்தவரை நிராகரிக்கப் பழக வேண்டும் என்பதும் வலியுறுத்தப்பட்டன.

பாடத்திட்டத்திலிருந்து அன்புடைமை, பரிவுடைமை, உயிரை நேசித்தல், மகிழ்ச்சி, உடற்பயிற்சி போன்ற அனைத்துமே நீக்கப்பட்டு, அமைதி, சாந்தம், தியானம், பொறுமை, நாட்டை நேசித்தல், தியாக மனப்பான்மை போன்றவையே பாடங்களாக நிலைநிறுத்தப்பட்டன. வீங்கியிருந்த கால் முட்டிகளை ஒருமுறை தடவினேன். அப்பாவுடன் உடும்பு வேட்டைக்காகக் கம்பத்தில் ஓடித்திரிந்த நாட்கள் நெஞ்சை அடைத்தன. அடியெடுத்துக் கவனமாக நடத்தல் என்பதே சில வருடங்கள் நான் செய்து கொண்டிருக்கும் ஆக வேகமான நடவடிக்கை.

“முரளி…” என்றதும் அவன் உடனே பேசக்கூடாது என்று ஆட்காட்டி விரலை உதட்டின் மையத்தில் குவித்திச் செய்கை காட்டினான். இன்றைய இறுநூறு சொற்கள் பேசித் தீர்ந்துவிட்டன. இனி வாயைத் திறந்தால் காற்று வீணடிக்கப்படும். வாயைத் திறந்து மூச்சு விட்டாலோ அல்லது கத்தினாலோ உடனே தகவல் காற்றுப் பாதுகாப்பு மையத்திற்குச் சென்றுவிடும். உடனே கைது ஆணையும் பிறப்பிக்கப்படலாம். மூச்சிரைப்பு அதிகமாகலாம் என்று பயம் உருவானதும் அமைதியானேன். சொற்களை மனத்திற்குள் வைத்துப் பூட்டுவதற்குரிய திறன் எனக்கில்லை. யாரிடமாவது சொல்லிவிட வேண்டும் என்று துடிக்கும் இயல்புள்ள எனக்கு முதன்முதலாகச் சொல்லப்படாத எத்தனையோ சொற்களைக் கொல்லத் தெரிந்தது. இனி நாளையும் அதற்கு மறுநாளும்கூட மனத்தில் மீந்திருக்கும் சொற்களைப் பற்றி நினைவுகள் வந்துவிடக்கூடாது. எண்ணங்கள் இல்லாமல் இருக்கும் பயிற்சிக்குப் போனால் சரியாகிவிடும் என்கிற நம்பிக்கையும் இருந்தது. முரளி அப்படித்தான் மாறிக் கொண்டிருந்தான். என் மூக்கை நீவுவது பிறகு மீண்டும் மீண்டும் அதே வார்த்தையை ஒப்புவிப்பதாக மட்டுமே காணப்பட்டான். “காத்து இருக்கு நம்பு!” என்று மட்டுமே சொல்லிச் சொல்லித் தன் இருநூறு சொற்களையும் முடித்துவிட்டு அமைதியாக உட்கார்ந்துவிட்டான்.

இனி நாங்கள் பேசினாலும் செய்கை மொழிதான். ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டோம். தொலைக்காட்சியில் ‘அவசர செய்தி’ மீண்டும் ஒளிப்பரப்பாகின. பூமியில் காற்றளவு இன்று இன்னும் 15% குறைந்திருப்பதாக அறிவிக்கப்பட்டது. உடனடியாக மனித ஆயுள் அளவு குறைக்கப்பட்டு மேலும் ஒரு இலட்சம் பேருக்கு மரணத் தண்டனை வழங்கப்படலாம் என்று ஆலோசித்து வருவதாகவும் தெரிவிக்கப்பட்டது. மெல்ல மூச்சிரைக்க வெற்றுச் சுவரைக் கவனித்தேன். அங்குக் காற்றாடியின் நிழல் சுழன்று அசைந்து மீண்டும் சுழல்வதாக ஒரு நினைப்பு. “காற்று இருக்கு, நம்பு!” என்று மேலெழ முயன்ற சொற்களை உள்ளுக்குள்ளே அடக்கினேன்.

“இவைகளுக்குப் பின்பு, பூமியின் நான்கு திசைகளிலும் நான்கு தூதர்கள் நின்று பூமியின்மேலாவது, சமூத்திரத்தின் மேலாவது, ஒரு மரத்தின் மேலாவது, காற்று படியாதபடிக்கு, பூமியின் நான்கு காற்றுகளையும் பிடித்திருக்கக் கண்டேன்” என்று பைபள் வசனத்தைக் கூறிவிட்டு ஜேம்ஸ் திடீரென முடிந்தவரை கத்தினான். அவனுடைய அப்பாவும் அம்மாவும் நாளை சுடப்படவிருக்கும் செய்தி அவனுடைய கைப்பேசியின் வாயிலாக மின்னஞ்சலில் வந்திருப்பதைப் படித்தேன். வந்த அழுகையையும் மூச்சிரப்பையும் ஒன்றுசேர அடக்கிவிட்டு எவ்வித உணர்வும் இல்லாமல் ஜேம்ஸ் சன்னல் வழியாக எகிறிக் கீழே குதிப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எனதறையில் இப்பொழுது மேலும் கொஞ்சம் காற்று மிச்சப்படுத்தப்படுகிறது.

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

நன்றி: அரூ இதழ் 2020

உள்ளிருந்து வெளியே நோக்குவதில் இருந்த பதற்றத்தைக் குறைக்க வேண்டும். சன்னல் துணி காற்றில் படப்படத்து சிறிய இடைவெளியில் வெளிச்சத்தை உள்ளே அனுமதித்த கணம் அவனது மனம் மீண்டும் பதற்றத்திற்குள்ளானது.

“குணா! வெளிச்சத்த பார்த்துறாத…அப்புறம் நீ இருட்டுக்குள்ளயே வாழ வேண்டியதுதான்…”

அக்குரல் மீண்டும் அவனுக்குள் அகோரமாய் ஒலித்து மீண்டும் அமைதியானது. கைகள் நடுங்க சன்னல் திரையை அடைத்து கம்பியால் அவற்றை இறுக்கக் கட்டினான். பகலில் உள்ளேயும் இரவில் வெளியேயுமாக அவனது ஒவ்வொருநாளும் அலைக்கழிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன.

காற்றில் எந்நேரமும் பறந்து கொண்டிருக்கும் அந்தத் துகல்கள் முதலில் மூச்சிறைப்பை உருவாக்கும்; பின்னர் இரத்த வாந்தி; அடுத்து கண்கள் பார்வையின்றி போகும். தன்னால் ஓர் இருண்ட வாழ்க்கைக்குள் பார்வையற்று வாழ முடியாது என அவன் பயத்துடனே இருந்தான்.

நேற்று இரவில் சாலையெங்கும் கிடந்த பிணக்குவியல்கள் அவனுக்குக் குமட்டலை உண்டாக்கின.இன்றும் அப்பிணங்களையும் பார்வையற்று அல்லாடிக் கொண்டிருப்பவர்களையும் தாண்டித்தான் உணவு வேட்டைக்குப் போக வேண்டும். வெளிச்ச மிருகம் அடங்கும்வரை காத்திருந்தான். மணி 7.45ஐ தாண்டியும் இருளவில்லை. பயமும் ஆச்சரியமும் அவனைச் சூழ்ந்து நின்றன. மணி 8.10ஐத் தொட்டது. அபார வெளிச்சம் வெளியே. அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. தலை கனத்தது. விழிகள் நிலையாக இல்லை. அதிர்ந்து கொண்டிருந்தன. அறை மெல்ல அதீத வெளிச்சமாக உருமாறிக் கொண்டிருந்தது.

கதறிக் கொண்டு வெளியில் வந்தான். நீர் வடியும் கண்களைக் கசக்கிவிட்டுப் பார்த்தான். ஒன்றுமற்ற ஒரு வெளிச்ச வெளி மட்டும் விரிந்திருந்தது. அவனால் வேறெந்த ஒன்றையும் அங்குக் காண முடியவில்லை. அங்கிருந்த கட்டிடங்கள், வீடுகள், மனிதர்கள் என எதுவுமே அவனுக்குத் தெரியவில்லை. ஓர் அடர்ந்த வெளிச்சம் மட்டுமே வெண்மை பூத்து விரிந்திருந்தது.

ஒரு வெளிச்சத்திற்குள் அவன் பார்வையற்று நின்றிருந்தான்.

ஆக்கம் கே.பாலமுருகன்

1

2004: காலை 11.15

உடைந்ததன் அடையாளமாய் வலது மேற்மூலையில் ஒரு வளைவு கோடு. அதற்கு நடுவில் அம்மாவின் சிவப்புப் பொட்டுகள். பின்னாளில் அதனைச் சுத்தம் செய்ய வேண்டும் என அமுதாவிற்குத் தோன்றவில்லை. பழைய பழுப்புநிற அலமாரிக்குச் சற்றும் பொருந்தாமல் ஆங்காங்கே திட்டுத் திட்டாய் பரவிக் கிடக்கும் வெண்மை பூத்த தோற்றதுடன் கண்ணாடி பலமில்லாமல் கதவோடு ஒட்டிக் கிடந்தது. நின்றால் இடுப்பளவு மட்டுமே காட்டும். அதிலும் சற்றே குனிந்துதான் முகத்தை நன்றாக உற்று நோக்க வேண்டியிருக்கும்.

அம்மாவின் அறைக்கு வரும்போதெல்லாம் அந்தக் கண்ணாடியில் நின்று அமுதா சிறிது நேரம் தன்னைப் பார்த்துக் கொள்வாள். அதன் முன்னே அப்படி நிற்கும்போது காலத்தைத் தாண்டிச் செல்லும் ஒரு போதையுணர்வு ஏற்படும். வீட்டுச் சுவர்கள் விரிந்து பலகை சுவர்களாக மாறி அம்மா வெளுத்தக் கைலியின் இடதுபுற மடிப்பை இழுத்து இடுப்பில் செருகிக் கொண்டு ஈரச் சட்டையுடன் அறைக்குள் நுழைவதைப் போன்று கற்பனை செய்து கொள்வாள். அம்மாவைக் காலம் இன்னமும் கரைக்காமல் சேமித்து வைத்திருப்பது போலவே அக்கண்ணாடி வித்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது.

இதே அறையின் கட்டிலில் தன்னைப் படுக்க வைத்துவிட்டு அரண்கள் போல இரண்டு நீண்ட தலையணைகளை இரண்டு பக்கங்களிலும் வைத்துவிட்டு பாட்டி வீட்டு வேலைகள் செய்ய வெளியே போகும்போது “அமுதா கண்ணாடிய பாருங்க… அம்மா வருவாங்க…” என்றுத்தான் பாட்டி சொல்லிவிட்டுப் போவார். அமுதாவின் நான்கு வயதுவரை அவள் இந்த அறைக்குள்தான் உறங்குவாள். சன்னலைத் திறந்து வைத்திருந்தால் வீசும் மெல்லிய காற்றுக்கே அலமாரியின் கதவு திறந்து கொள்ளும். அதை அம்மா காட்டும் விளையாட்டைப் போலவே அமுதா கண்டு இரசிப்பாள்.

கட்டிலின் காலோடு கட்டி வைக்கப்பட்ட சக்கர வண்டியை முடிந்த மட்டிலும் இழுத்துக் கொண்டு கண்ணாடிவரை சென்று அமுதா தனக்கு எதிரே தெரியும் தன் உருவத்தைச் சுரண்டிக் கொண்டே இருப்பாள். முகத்தைக் கண்ணாடியோடு ஒட்டி வைத்து நாக்கால் அதனைச் சுவைப்பாள். அமுதாவின் எச்சில் கண்ணாடியில் வலிந்து பின்னர் காய்ந்துவிடும்.

தனக்குப் பிடிக்காத விளையாட்டுப் பொருள்களை அவள் தூக்கி வீசும் இடமும் அந்தக் கண்ணாடிதான். வன்முறையின் உச்சத்தைக் காட்டும் இடம் கண்ணாடித்தான் எனக் குழந்தைகளும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் என பாட்டி நொந்து கொள்வார். வீட்டில் அப்பாவின் கோபம் உச்சம் செல்லும்போதெல்லாம் ஒரு கண்ணாடி பொருள் நிச்சயம் உடையும். அது கண்ணாடி குவளையோ அல்லது சாப்பாட்டுத் தட்டாகவோ இருக்கும். அமுதா தூக்கி வீசும் விளையாட்டுப் பொருள்கள் பலமில்லாமல் கண்ணாடியை மென்மையாகத் தொடுமே தவிர வேறெந்த பாதகத்தையும் உருவாக்கியதில்லை.

“அமுதா அந்தக் கண்ணாடி முன்ன நின்னு என்ன அழகு பார்த்துக்கிட்டு இருக்கீயா? வெளில வா… உங்கம்மா மாதிரி பண்ணாத… ஏதோ தாய் வீட்டு சீதனம் மாதிரி அந்த அலமாரிய கூடவே கொண்டு வந்துட்டா… நீயும் அத கட்டிக்கிட்டு அழாத…” பாட்டியின் வாடிக்கையான பிதற்றல். ஓய்ந்து முடிவதற்குள் அறையிலிருந்து வெளியேறவில்லை என்றால் அடுத்த வசைகளை அடுக்கித் தயாராக வைத்திருப்பார். அமுதா கோபத்துடன் வெளியில் வந்தாள். கால்களைத் தரையில் பலமாக அடித்துக் கொண்டே பாட்டியைக் கடந்து சென்றாள்.

“உன்ன என் தலையில கட்டிட்டு உங்கம்மா போய்ட்டா… இந்த வயசுல எனக்கு இது தேவையா?” பாட்டி புலம்பிக் கொண்டே நாற்காலியில் கால் மேல் காலிட்டுக் கொண்டு கையில் கொரில்லா பொம்மையை வைத்து ஆராய்ந்து கொண்டிருந்த தம்பியின் கால்களைத் தட்டிவிட்டாள்.

“ஒனக்கு இந்தப் பொம்மத்தான் ஒரு கேடு…!”

அமுதா வரவேற்பறைக்கு வந்து தொலைக்காட்சி பார்ப்பதைப் போல பாவனைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். வீட்டு வேலைகள் அனைத்தும் காலையிலேயே செய்து முடித்துவிட்டாள். அம்மாவின் அறையில் அப்பா ஒருமுறை காட்டிய பழைய புகைப்பட ஆல்பத்தைத் தேடித்தான் உள்ளே சென்றிருந்தாள். நாளை குடும்ப உறுப்பினர்கள் அடங்கிய மர வடிவத்திலான வரைப்படம் ஒன்றனை செய்து புறப்பாட ஆசிரியரிடம் அனுப்பியாக வேண்டும். மீண்டும் அம்மாவின் அறைக்குள் சென்றால் பாட்டி திட்டுவார். அமுதா குடும்ப மர வரைப்படத்தை வரைந்துவிட்டாள். அதில் புகைப்படங்களை ஒட்டியாக வேண்டும்.

அம்மா இறந்த பின்னர் அவருடைய அறைக்குள் அப்பாவும் செல்வதில்லை. அம்மாவின் நினைவுகள் அழுத்துகின்றன எனப் பயந்து ஒரு நாள் அறையிலிருந்து பதறியடித்துக் கொண்டு வந்துவிட்டார். அன்று முதல் அப்பா வரவேற்பறையில் மெத்தையைப் போட்டுப் படுத்துறங்க ஆரம்பித்துவிட்டார். அமுதாவும் பாட்டியும் மட்டும்தான் சில வருடங்கள் அங்குப் படுத்திருந்தனர். இரவில் அமுதா ஏதோ சில குரல்கள் கேட்பதாகச் சொல்லி அழத் தொடங்கிய பின்னர் அந்த அறை முழுவதுமாக அடைப்பட்டது.

“அம்மாவோட ஆவி இந்த வீட்டுல இருக்கா?” இந்தக் கேள்வியை அமுதாவிடம் தம்பிகள் கேட்காத நாள் இல்லை. அதைக் கேட்டு ஆரம்பத்தில் அமுதாவிற்குச் சந்தேகமும் பயமும் அடர்ந்திருந்தன. அதைக் கண்டுபிடிக்கலாம் என 20 சென் சில்லறை காசை வைத்துப் பேயை அழைக்கும் விளையாட்டை விளையாடி கொண்டிருந்தபோது பேய்க்குப் பதிலாக பாட்டியிடம் நடுமுதுகில் அடி வாங்கிய போதுதான் அமுதாவிற்குப் பேயும் இல்லை பிசாசும் இல்லை என்கிற தெளிவே பிறந்தது.

“கா, அந்த ரூம்புக்குப் போய் என்ன பண்ண? பேய் வெளையாட்டு வெளையாண்டீயா?”

ஐந்து வயதாகியும் இன்னும் பால் புட்டியை வாயில் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு பேசிய தம்பியின் கன்னத்தைக் கிள்ள வேண்டும் என மட்டுமே அமுதாவிற்குத் தோன்றியது. அவனிடம் வாதம் செய்ய அவள் விரும்பவில்லை. அம்மாவின் வாசமும் கண்ணீரும் அவளது மனத்திற்குள் எப்பொழுதும் ஒரு மாயையைப் போல பிசுபிசுத்துக் கொண்டே இருந்தன.

பாட்டி மதிய உணவிற்குப் பின்னர் உறங்கும் நேரம் வரும். அக்கணத்தில்தான் அம்மாவின் அறைக்குள் மீண்டும் நுழையத் திட்டமிட்டாள். கடிகார முள்கள் முட்டிகாலிட்டு ஆயாசமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. அதனைப் பொறுமையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்க அமுதாவிற்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை.

“கா… பாட்டி தூங்கிட்டாங்க…”

மதிய உணவு கொடுத்த அரை மயக்கத்தில் தம்பி மறவாமல் அதனை ஒப்புவித்தான். சாப்பிட்ட களைப்பு அமுதாவிடமும் இருந்தது. எழுந்து பாட்டியின் மூச்சிரைப்பை கவனித்தாள். பாட்டி இரும்பும் போதெல்லாம் சட்டென விழித்துவிட்டுச் சுற்றும் முற்றும் பார்க்கும் பழக்கமுடையவர். பாட்டியின் குறட்டை ஒலி சமமான இரைப்பில் இருந்தால் அதுதான் பாதுகாப்பான தருணம் என அமுதாவிற்குத் தெரியும். மெல்ல அடியெடுத்து வைத்து அம்மாவின் அறைக்கதவைத் திறந்தாள். தம்பிகள் தொலைக்காட்சியில் கார்ட்டூன் உலகத்தில் உலாவிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதில் ஒருவன் அப்படியே தரையிலேயே தூங்கிவிட்டிருந்தான்.

அமுதா அறையின் விளக்கைத் தட்டவில்லை. விளக்கு கொசு சத்தமிடுவதைப் போல கொய்ங்ங்ங் என்கிற ஒலியைக் கிளப்பிவிடும். அதனால் பாதி இருளுக்குள்ளே கட்டிலின் கீழே அடைத்துக் கொண்டிருந்த பெட்டிகளை மெதுவாக நகர்த்தினாள். பழைய புகைப்பட ஆல்பம் அதனுள் ஒரு பெட்டியில்தான் இருக்கும். தூசு மண்டியிருந்த பெட்டிகள் கட்டிலின் கீழ்ப்பகுதியில் சிலந்தி வலைகளுடன் உறவு கொண்டிருந்தன. அதனைக் கையில் உடைத்தெறிந்து பெட்டிகளை ஒவ்வொன்றாக அமுதா வெளியில் எடுத்தாள். பாசைகள் சில அலறியடித்துக் கொண்டு திக்குத் தெரியாமல் சிதறி ஓடின. அமுதா பாசைகளுக்குப் பயப்படமாட்டாள். அதைக் கையில் பிடித்துப் பதறாமல் தூக்கி தூரம் வீசும் துணிச்சல் உடையவள். ஒரு பன்னிரெண்டு வயது சிறுமியின் வயதைத் தாண்டிய அசாத்தியமான குணங்கள் அவளிடம் இருந்தன.

கடைசி பெட்டி வரைக்கும் கட்டிலுக்கடியின் இருளைத் துழாவி தேடிவிட்டாள். அந்த ஆல்பம் மட்டும் தென்படவே இல்லை. களைத்து அப்படியே கட்டிலின் தடுப்புப் பலகையில் சாய்ந்து கொண்டே அலமாரிக்கு மேலே பார்த்தாள். அது அம்மாவின் பழைய அலமாரி. மேலே சில மூட்டைகள் தெரிந்தன. அம்மூட்டைகளின் கணம் தாளாமல் அலமாரி பிதுங்கி திணறிக் கொண்டிருப்பது போலவே அமுதா நினைத்துக் கொண்டாள்.

‘ஒருவேள இந்த மூட்டைக்குள்ள இருக்குமோ?’ மனம் அப்படி நினைக்கத் தோன்றினாலும் திடீரென கண்ணாடியின் பக்கம் போக அமுதா தயங்கினாள். முதலிலிருந்து கண்ணாடி ஏதோ தண்ணீரின் மேற்பரப்பைப் போல அசைகிறதோ என அமுதா சந்தேகித்துக் கொண்டிருந்தாள். சற்று முன்பு தொலைக்காட்சியில் பார்த்த ‘நேசனல் ஜோகராப்பி’ கடல் சுறாவைப் பற்றியது. அதனால் என்னவோ கண்ணாடி நீரைப் போன்று அலம்புவதாக நினைத்துக் கொண்டாள்.

புகைப்பட ஆல்பம் எப்படியும் தேடியாக வேண்டும். வேறு வழித் தெரியவில்லை. அந்தப் புகைப்பட ஆல்பமில்தான் அம்மா மிகவும் அழகாகத் தெரிவார். வீட்டுச் சுவரில் இருக்கும் அம்மாவின் மாலையிட்டப் புகைப்படம் அவளுக்குப் பிடிப்பதில்லை. அதைப் பார்ப்பதையும் அவள் தவிர்த்துதான் வந்தாள். அவளுக்கு வேண்டியது அம்மாவின் இளமைக்காலப் படங்கள். அதுவும் அம்மா சிவப்புப் பொட்டு வைத்திருக்கும் படம் அவள் ஞாபகத்தில் அப்படியே இருக்கிறது. அப்பா ஒருமுறை காட்டியபோது அப்படத்தையும் அலமாரி கண்ணாடியின் கோடியிலுள்ள பொட்டுகளையும் அவளே உருவகித்துக் கொண்டாள்.

அறையில் இருந்த நாற்காலியை நகர்த்தி அலமாரியின் பக்கம் கொண்டு வந்தாள். நாற்காலி போட்ட சிறுமுனகலில் பாட்டியின் குறட்டை இரைப்பின் சத்தம் மாறியது. அடுத்து அவருக்கு விழிப்பு வரக்கூடும் எனப் பயந்தாள். அதற்குள் நாற்காலியில் ஏறி மூட்டையைத் தொட முயன்றாள். அவளது உயரம் போதவில்லை. கால் விரல்களை ஊன்றி குதிக்காலை நன்றாக உயர்த்தியும் எட்டவில்லை. மெல்ல அவளது கைகள் கண்ணாடியைத் தழுவிச் சென்றது.

2

இரவு 8.25

இரவு வரை அமுதாவை அனைவரும் தேடிக் களைத்துவிட்டனர். கடைசிவரை அவள் எங்குப் போனாள் என யாருக்குமே தெரியவில்லை. அக்கம் பக்கம், பக்கத்து லோரோங் வரை அமுதாவின் அப்பாவும் அவரின் நண்பர்களும் தேடியும் அவள் கிடைக்கவில்லை.

“அமுதா அக்கா அம்மா ரூம்புக்குள்ளத்தான் போனாங்க…” என்பது மட்டும்தான் தம்பியின் ஒரே வாக்குமூலமாக இருந்தது. அதை வைத்துக் கொண்டு எங்குத் தேடுவது எனக் குழப்பமாக இருந்தது. தம்பி சொன்னதை யாரும் கேட்டதாகத் தெரியவில்லை. அப்பா மட்டும் அறைக்குள் நுழைந்து தேடிப் பார்த்து வந்துவிட்டார்.

“வெளில போனுச்சான்னு தெரில… தூங்கிக்கிட்டே இருங்க… உங்கனாலத்தான்…!”

அப்பா பாட்டியைத் திட்டிக் கொண்டே காவல்நிலையத்திற்குக் கிளம்பினார். தம்பிகள் பயந்து அரண்டு நாற்காலியில் ஒன்றாக அமர்ந்திருந்தனர். அவர்களின் விழிகளில் பயம் உள்ளார்ந்து கண்ணீரை அனைக்கட்டி வைத்திருந்தது. அதற்குள் பக்கத்து வீட்டு மாரியம்மா அக்காளும் அங்கு வந்துவிட்டாள்.

“மா… நான் பையனுங்கள கூட்டிட்டுப் போறன்… நீங்க இருக்கற பதற்றத்துல இவனுங்க தொல்லையா இருப்பானுங்க…” மாரியம்மா அக்கா அவளுடைய பிள்ளைகள் மூவரையும் அழைத்துச் சென்றுவிட்டாள். வீடு மீண்டும் மௌனமானது.

பாட்டி அழுது சோர்ந்துவிட்டார். அவர் வயதுக்கு இத்தனை புலம்பல்களைத் தாங்கிக் கொள்ள சக்தி இல்லாமல் பலவீனமாக கைகள் நடுங்க அமர்ந்திருந்தார்.

“என்ன பெத்த மவ… எங்கடி போய்ட்டே… மகராசி… வந்துருடியம்மா… உங்கம்மா உன்ன பெத்துட்டுப் போய்ட்டா… நீயும் போய்றாதடி…”

பாட்டியின் புலம்பல் மீண்டும் முதல் கட்டத்திலிருந்து துவங்கியது. மாலை 3 மணியிலிருந்து அமுதா வீட்டில் இல்லாததை உணர்ந்த பாட்டி வீடு முழுவதும் தேடி அயர்ந்து அப்படியே அமர்ந்துவிட்டாள். அப்பொழுது புலம்பலைத் துவங்கியவள் இப்பொழுது ஓய்ந்து மீண்டும் தொடங்கிவிட்டாள். அமுதாவின் அந்த ஏக்கமிக்க கண்கள் பாட்டியைத் துன்புறுத்திக் கொண்டிருந்தன. வழக்கமாகவே அமுதாவின் கண்கள் அவளுடைய அம்மாவை நினைவுப்படுத்தும் வகையில் ஒரே மாதிரி தோற்றமுடையவை. ஏக்கமிகு கண்கள். சட்டென அக்கண்களைப் பார்க்கும் யாருக்குமே கோபம் இருந்தால்கூட உடனே காணாமலாக்கும் ஆற்றல் அக்கண்களுக்குள் இருந்தன. அதனால்தான் பக்கத்து வீட்டுப் பையன்களை அமுதாவிற்குப் பேச்சுத் துணையாக இருக்கும் என வளர்க்கக் கேட்டுக் கொண்டாள். தம்பிகள் மூவரும் அமுதாவின் சிறுவயதிலிருந்து உடன் வளர்ந்தவர்கள்.

“என் ராசாத்தி… போனதிசை எங்க… என்ன பெத்த என் தாயி எங்கன கெடந்து தவிக்கிறாளோ?”

ஏறக்குறைய நள்ளிரவை எட்டிக் கொண்டிருந்தது. காவல்நிலையம் சென்ற அப்பா இன்னும் வரவில்லை. பாட்டி கண்கொட்டாமல் வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கண்களில் உறக்கம் நிலைக்கொள்ளவில்லை. அமுதா வந்துவிடுவாள் என வாசற்கதவையே கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். வீட்டின் திடீர் மௌனம் அவளை மெல்ல தின்று கொண்டிருந்தது.

3

நள்ளிரவு 2.10

அவள் அம்மாவின் அறைக்கதவைத் திறந்து வெளியில் வந்தாள். பாட்டி வாசலை பார்த்தப்படியே அமர்ந்திருந்தார். உறக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் நடுவில் ஊசலாடிக் கொண்டிருந்தன அவரது கண்கள்.

“பாட்டி!”

அமுதாவின் குரல் போலவே சத்தம் வீட்டிற்குள்ளிருந்து வந்தபோது பாட்டி அதிர்ச்சியில் திகைத்தார். சத்தம் கேட்டத் திசைக்குத் தயக்கத்துடன் திரும்பினார்.

“யாரு அது? அமுதாவா?”

பாட்டி அமுதா கிடைத்துவிட்டாள் என மெல்ல எழுந்து ஆவேசத்துடன் அவளை நோக்கி ஓடினார். அவரின் மேல்துண்டு நழுவி தரையில் விழுந்தது.

அவளின் அருகில் சென்றதும் கண்கள் இருண்டிருப்பதைக் கண்டு சட்டென அதிர்ச்சியில் கைகளை உதறிக் கொண்டு பாட்டி தூக்கத்திலிருந்து எழுந்தார். வீட்டைச் சுற்றிலும் பார்த்தார். மௌனத்தைப் பூசி மெழுகியிருந்த வீடு யாருமற்ற அமைதியில் அப்படியே காட்சியளித்தது. அந்த இருண்ட கண்கள் மட்டுமே பாட்டியின் நினைவில் நிலைத்திருந்தது. மீண்டும் மெல்ல எழுந்து வாசலைப் பார்த்தார்.

4

1975

லெட்சுமணன் தாத்தா பழுப்புநிறத்தில் பளபளப்புடன் இருந்த ஒரு பலகை அலமாரியை வீட்டிற்குக் கொண்டு வந்தார். ஸ்காப்ரோ நான்கில் எல்லப்பன் குடும்பம் வீடு மாறி சுங்கைப்பட்டாணி பட்டணத்திற்குச் சென்றுவிட்டார்கள். சாவியைத் தாத்தாவிடம் கொடுத்து எந்தப் பொருள் வேண்டுமோ எடுத்துக் கொள் என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.

வீட்டில் அம்பிகாவிற்கு ஒரு அலமாரி இல்லை. துணியை எல்லாம் சாப்பாட்டுத் தட்டுகள் வைக்கப் பயன்படுத்தும் ஒரு கம்பி அடுக்கில் வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். தாத்தாவிற்கு அது வெகுநாளாகவே உறுத்தலாக இருந்தது. பெண் பிள்ளைகள் தன் உடைகளை ஒரு பாதுகாப்பான அவர்களுக்கே உரிய ஓர் இடத்தில் வைத்துக் கொள்வதே நல்லது என நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“இந்தாடியம்மா உனக்குன்னு இனி இந்த அலமாரித்தான்… பத்திரமா வச்சுக்கோ…”

அம்பிகா பூரித்துப் போனாள். இரண்டே கதவுகள் உடைய சிறிய அலமாரி ஆனாலும் நல்ல திடமான பலகை. சுற்றிலும் முனைகளில் பூத்தண்டுகள் வளைந்து நெளிந்து நடனமாடுவதைப் போன்ற தோற்றத்தில் பலகையிலேயே செதுக்கப்பட்டிருந்தது. தாத்தா சுத்தமாகத் துடைத்துக் கொண்டு வந்திருந்தார். வாசனை குண்டுகளின் வாடை மட்டும் அப்படியே நீங்காமல் இருந்தது. காலியான அலமாரியில் மேல் அடுக்கில் மட்டும் ஒரு வாசனை குண்டு மீந்திருந்தது. அம்பிகா அதனையெடுத்து மோந்து பார்த்தாள். அலமாரியின் முகத்திலேயே இருந்த அத்தனை நீளமான கண்ணாடியை அம்பிகா பார்த்ததே இல்லை. அதுவரை அம்மா வைத்திருந்த சிறிய கண்ணாடியைப் பலகை தடுப்பில் முட்டுக் கொடுத்து வைத்துத் தெரிந்தும் தெரியாமல் வித்தைக் காட்டும் தன் உருவத்தைப் பார்த்துப் பழகியவளுக்கு அதுவே முதன்முறையாக முழு உருவத்தையும் பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் கிட்டியது. அணிந்திருந்த பாவாடை வரை காட்டி நின்ற அந்தக் கண்ணாடியை ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்தாள். எட்டிச் சென்று சுழன்றாள். ஒரு தேவதையைப் போல காட்சியளித்த அவளை கண்கொட்டாமல் பார்த்து நின்றாள்.

அங்கிருந்து பின்னர் அவர்கள் வீடு மாறி லெபாய்மான் கம்பத்திற்கு வந்தபோதும் அம்பிகா அந்த அலமாரியை விடவில்லை. அவளது ஒவ்வொரு வயது உயர்விலும் அந்த அமலாரி புதுப்புது கோலங்கள் பூண்டு கொண்டிருந்தன. லெபாய்மான் கம்பத்திற்கு வந்ததும் அம்பிகாவிற்குத் தனியான ஓர் அறை கிடைத்தது. அவளுடைய உலகில் அவள் மட்டுமே இருந்தாள்.

அலமாரியில் இருந்த பொம்மை படங்களைச் சுரண்டியெடுத்து பூக்கள், அழகான ஜாடிகளின் ஸ்டீக்கர் படங்களை ஒட்டிக் கொண்டாள். பின்னர், இரவில் தனிமை பயத்தைப் போக்க விநாயகர், முருகர் என சாமிப் படங்களையும் ஒட்டிக் கொண்டாள். அலமாரியில் இருந்த கண்ணாடித்தான் அம்பிகாவின் இன்னொரு தோழி. நாள் முழுவதும் அந்தக் கண்ணாடியின் முன்நின்று தன் அழகை வர்ணித்துக் கொள்வாள். எல்லா பக்கங்களும் திரும்பி தன் உடலைத் தானே இரசித்துக் கொள்வாள். நெற்றியிலிருக்கும் பொட்டுகளை அந்தக் கண்ணாடியின் மேல்மூலையில் ஒட்டி அழகு பார்த்தாள்.

5

1993

அம்பிகா தன் வயிற்றை கண்ணாடியின் முன்நின்று தடவி பார்த்துக் கொண்டாள். இன்னும் சில நாள்களில் தனது தாய்மை பூரணமடையும் என்கிற துள்ளல் அவளுக்குள். திருமணமாகி மறுவருடமே உண்டான மகிழ்ச்சியான செய்தி. ஒவ்வொருநாளும் அதைக் கண்ணாடியின் முன்நின்று வயிற்றின் அளவு பெருக்கத்தைக் கொண்டு இரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“அத்த… சட்டைலாம் வாங்கணும்… டபுள் செலவா இருக்கும்…” எனப் பாட்டியிடம் சொல்லி அம்பிகா புலம்பும்போதெல்லாம் “உன் புருஷன் பெரிய மொதலாளி அப்படியே வாங்கிட்டு வந்து குவிச்சிருவான்…” என நொந்து சிரித்துக் கொள்வார்.

அன்றைய இரவு மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லும் முன்புகூட கடைசியாக கண்ணாடியின் முன்நின்று தன்னைத் தானே பார்த்துக் கொண்டு அம்பிகா வேண்டிக் கொண்டாள். அதற்குள் பனிக்குடம் உடைந்து கதறி அழத் தொடங்கியவள் அப்படியே அலமாரியின் பக்கத்தில் அடிவயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்தவளை அப்பாத்தான் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

“அத்த வலி உயிரு போகுது…”

அம்பிகாவின் கடைசி வார்த்தை அது.

6

நள்ளிரவு 2.35

“மா… மா… ஏஞ்சிருங்க…”

அப்பா பாட்டியை எழுப்பி அமர வைத்தார். கண்கள் மங்கிப் போயிருந்தன. திறக்க முடியாமல் சிரமப்பட்டார்.

“என்னம்மா ஆச்சு? சாப்டாதனாலயா…?”

பாட்டி மயக்கத்தில் அப்படியே உறங்கிப் போயிருந்தார். சுவரோடு சாய்ந்து உட்கார்ந்ததால் தூக்கத்தில் அப்படியே சரிந்து தரையில் கிடந்தார்.

“டேய்… குமாரு… கனவுனு நெனைக்கறன்… அமுதாடா… அவ அம்மா மாதிரியே நின்றிருந்தா… அவள பாத்த மாதிரியே இருந்துச்சி…”

பாட்டியின் வார்த்தைகள் குழப்பமடைந்தன.

“மா… கனவு கண்டுட்டுக் கண்டதயும் உளறாதீங்க…”

பாட்டி உளறியப்படியே மீண்டும் பேச்சைத் தொடர்ந்தார்.

“டேய் அமுதாவ எதுக்கும் அந்த அலமாரிக்குள்ள போய் பாருடா…” எனக் கத்தினார்.

அப்பா அம்மாவின் அறைக்குள் நுழைந்து அந்தப் பழைய அலமாரியை மெல்ல திறந்தார். கண்ணாடி அதிர்ந்து முனகியது. அமுதா உள்ளே சுருண்டு ஒரு குழந்தையைப் போல படுத்திருந்தாள். இரவில் அறைக்குள் தேடும்போது அலமாரிக்குள் தேடாமல் விட்டதை எண்ணிக் கலவரமடைந்த மனத்துடன் விரைந்து கைத்தாங்கலாய் அமுதாவைத் தூக்கினார்.

-கே.பாலமுருகன்

வெண்பலகை மாணவர்களுக்காக/இளையோர்களுக்காக எழுதிய சிறுகதை.

(இங்குக் கவிதைகள் எனப்படுவது ஆழமும் விரிவும் கொண்டு புனையப்படும் கவிதைகளையே குறிக்கும்)

• 

நாம் கவிதையை இரசிக்க இயலாத ஒரு சமூகத்தினுள் இருக்கிறோமோ? அல்லது நம்மை அறியாமல் கவிதைக்கான வாசிப்பை இழந்துவிட்டோமோ என்கிற ஒரு தயக்கம் தொடர்ந்து நெருடிக் கொண்டே இருக்கிறது. மௌனம் இதழ் வெளிவந்து கொண்டிருந்த காலக்கட்டத்தில் கவிதையின் மீதான இரசனை சார்ந்த வாசிப்பும் உரையாடலும் கூடுதலாகவே நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தன. ஆனால், இப்பொழுதெல்லாம் கவிதைக்குக் கிடைக்கும் ‘சூப்பர், அருமை, வாழ்த்துகள்’ போன்ற முகநூல், இமோஜி விமர்சனங்களைப் பார்க்கும்போது கவிதை எப்படிப் புரிந்துகொள்ளப்படுகிறது என்கிற ஆழ்ந்த கவலையும் தொற்றிக் கொள்கிறது. ஒரு கவிதை உணர்வில் சிறு சலனத்தைக்கூட தூண்டிவிடவில்லை எனில் அங்கு இலயித்தல் நிகழாது. கவிதையோடு கலத்தலுக்கு வாசக மனம் தயாரில்லை என்றால் அங்கு உரையாடலும் நிகழாது. உரையாடலற்ற, கலத்தலற்ற ஒரு வெளியில் கவிதைகள் தனித்துவிடப்பட்டுக் கடக்கப்படுகின்றன.

இப்பொழுதெல்லாம் கவிதையை விசாரிக்கும் போக்கை அதிகம் பார்ப்பத்துண்டு. ஒரு கவிதையின் ஏதோ ஒரு வரியை அல்லது வார்த்தையை மட்டும் அதன் மொத்த கூட்டு ஆன்மாவிலிருந்து பிரித்தெடுத்து அதைக் கொண்டு விசாரணையைத் துவங்குபவர்கள் கவிதையோடு முழுமையான உறவை வளர்த்துக் கொள்ள முனையவில்லை என்பதை இரசனை தேக்கம் என்றே சொல்ல முடியும். காதல் என்கிற ஒரு வார்த்தை கவிதையில் வந்துவிட்டால் உடனே எழுதுபவன் யாரையோ காதலிக்கிறான் என்றும் அது யாரென்றும் மொத்த கவிதை கொடுக்கும் உணர்வையும் புறந்தள்ளிவிட்டு விசாரணையில் இறங்கிவிடுவார்கள். இது எப்படிப்பட்ட அந்நியப்படுதல்?

நான் யாரோ ஒரு அம்முவின் கதைகள் என ஒரு கவிதை எழுதுகிறேன்.

அம்மு

இப்படியொரு மழைநாளில்

நீ என்னுடன்

இருந்திருக்கலாம் அம்மு.

இடியெழுப்பும் ஓசைகளில்

சின்னஞ்சிறு கைகளால்

உன் சிவந்த காதுகளைப்

பொத்தி விம்முகிறாய்.

இந்த மழைப்பொழுது

உனது குறும்புகளை

இழந்து பேய்கிறது.

உன் விரல் நுனியில்

விழும் சாரல் துளிகளை

என்னிடம் காட்டி

மழையை வென்றுவிட்டதாய்

பெருமிதம் கொள்கிறாய்.

நீயில்லாத ஒரு தருணத்தில்

மழை யாருக்காகப்

பெய்கிறது?

உன் உள்ளங்கையில்

அடங்காமல் வழிந்துவிடும்

மழையைக் கோபத்துடன்

நோக்குகிறாய்.

உன் சிரிப்பொலி

கேளாத மழைநாள்

வெறும் இரைச்சலாகவே

நீடிக்கிறது.

இப்படியிருக்கையில் நீ

எப்பொழுது பிறப்பாய் அம்மு?

ஒவ்வொரு மழைநாளிலும்

வந்துபோகும்

யாரோ ஓர் அம்முவின் கதைகள்.

இக்கவிதையைப் படித்துவிட்டு இவை முழுவதும் உருவாக்கும் கணங்களில் இலயித்துவிடாமல் என்னிடம் பலரும் கேட்டது யார் அந்த அம்மு என்கிற விசாரணை கேள்வியே. இங்கு அம்மு என்பவள் இன்னும் பிறக்காத நிலையில் உள்ளாள். அவள் இருக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லை. அம்மு என்பது ஓர் உருவகமாக பாவிக்க மட்டுமே மனம் தூண்டுகிறது என்பதாலே விசாரணைகள் தோன்றுகின்றன. கவிதை என்பது திட்டவட்டமான உருவகத்தால் ஆன இறுக்கமான கலை வடிவம் அல்ல. அது நம்மை ஒரு பரந்தவெளிக்குக் கொண்டு வரும் அனுபவம். அரூபமான மாயை. அம்மு எனும் வார்த்தை கொடுக்கும் அர்த்தத்தை மட்டுமே நோக்கி நம் மனம் செல்லுமாயின் கவிதைக்குள் கடைசிவரை நம்மால் கலந்திடல் முடியாது. கவிதை உருவாக்கும் கணங்களில் சற்றே அமைதிப்படுவது போன்ற ஒரு தியானத்தில் நம் மனங்கள் இலயிக்க நமக்கு நேரமிருப்பதில்லை. ஒரு சிறுகதையில் வரிகள் கொடுக்கும் தெளிவை, நேரடியான அர்த்தப்பாடுகளைக் கவிதையும் கொடுக்க வேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்க்கிறோம். அத்தகையதொரு நிலை இல்லாதபோது நாம் கவிதையை அறிவுத்தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து விவாதிக்கிறோம்; கேள்விகள் எழுப்புகிறோம்; விசாரணையை மேற்கொள்கிறோம். இங்குத்தான் கவிதை தனக்கான வாசகர்களை இழக்கவும் செய்கிறது.

கவிதை முழுவதும் உணர்வுத்தளத்தில் பயணிக்கும் ஒரு குழந்தை. குழந்தையின் மொழியைப் புரிந்துகொள்ள நாமும் குழந்தையாக வேண்டும். அதன் அர்த்தமில்லாத சேட்டைகளில், குறும்புத்தனங்களில் கலந்திட வேண்டும். அவ்வளவுத்தான். அங்கொரு தருணத்தில் ஒரு மந்திரம் போல கவிதை தன்னை விரித்துக் காட்டும். அது ஒரு தரிசனம் போல உங்கள் மனத்தில் ஆழமாகும். அத்தகையதொரு அனுபவத்திற்குத்தான் கவிதை காத்திருக்கிறது. அதனுடன் உணர்வுத்தளத்தில் உரையாடத் தயாரில்லாத அவசரக்கால மனிதர்கள் அவர்களுக்குப் புரியும்படி கவிதை தெளிவான கருத்துகளை முன்வைக்க வேண்டும் என்கிற கோரிக்கையுடன் ஒரு கவிதையை வாசித்து இரசனையை வார்க்க முடியாமல் கைவிட்டுவிட்டுப் போய்விடுகிறார்கள்.

கவிதையின் அழகியல் அதன் பொருள் மயக்கத்தில்தான் உள்ளது. பொருள் தெளிவு என்பது ஒரு கட்டுரையில் அல்லது அறிவியலில் இருக்கலாம். ஆனால், கவிதை ஆடும் நடனத்தில் பொருள் வளைந்தும் நெளிந்தும் நெகிழ்ந்தும் பல சாகசங்கள் செய்து தன்னை வெளிபடுத்திக் கொள்ளும் நுட்பமான வேடத்தைப் பூண்டிருக்கும் என்பதை நாம் உணர்ந்தால்தான் கவிதைக்கான இரசிகனாக மாற இயலும்.

ஒரு சொல் அது புழங்குகின்ற மொழியில் கொண்டிருக்கும் பொருள்களை மட்டும் தெரிந்து கொண்டு ஒரு கவிதையைப் படிக்கத் துவங்கினாலும் அக்கவிதையின் ஆழத்தைச் சென்றடைய இயலாமல் பொருள்களையும் அர்த்தங்களையும் தேடியே களைத்துவிட நேரிடும். இதனால்தான் கவிதை பெரும்பான்மையான அளவில் தன் வாசகர்களை இழக்கவும் நேரிடுகிறது. கவிதை ஒரு மொழியின் குறியீட்டுத் தளத்தில் நின்றப்படியே மொழிக்கான பல சாத்தியங்களை விரிவாக்கி வாழ்வையும் தருணங்களையும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறது. நாம் மொழியில் ஒரு சொல் வழங்குகின்ற பொருள்களை மட்டுமே கவிதையைப் புரிந்து கொள்வதற்கான அளவுக்கோளாக எடுத்துக் கொண்டால் கவிதை கடைசிவரை தன்னைக் காட்டிக்கொள்ளாது.

தேவதேவன் கவிதை

ஒரு சிறு குருவி

என் வீட்டுக்குள் வந்து
தன் கூட்டை கட்டியது ஏன் ?

அங்கிருந்தும்
விருட்டெனப் பாய்ந்தது ஏன் ஜன்னலுக்கு ?
பார் ஜன்னல் கம்பிகளை உதைத்து
இப்பவும் விருட்டென்று தாவுகிறது அது
மரத்திற்கு
மரக்கிளையினை
நீச்சல்குளத்தின் துள்ளுபலகையாக மதித்து
அங்கிருந்தும் தவ்விப்பாய்கிறது
மரணமற்ற பெருவெளிக்கடலை நோக்கி

சுரேலென தொட்டது அக்கடலை என்னை
ஒரு பெரும் பளீருடன்
நீந்தியது அங்கே உயிரின்
ஆனந்த பெருமிதத்துடன்

நீந்தியபடியே திரும்பிப் பார்த்தது தன் வீட்டை

ஓட்டுகூரையெங்கும்
ஒளியும் நிழலும் உதிர் சருகுகளும்
உள் அறைகளெங்கும்
சிரிப்பும் அழுகையும் மரணங்களும்

தேவதேவனின் கவிதை மொழி என்பது நாம் புரிந்து வைத்திருக்கும் எல்லைகளைக் கடந்தவை. ஒரு சிறு குருவி என்கிற இந்தக் குறியீடு ஒட்டுமொத்தமாக மானுட வாழ்வின் வரையறைகளை எள்ளி நகையாடிவிட்டுப் பறக்கிறது. வாழ்வின் யதார்த்தம் நம் கண் முன்னே நிகழ்கின்றது என்றால் வாழ்வின் கவித்துவம் நமக்கு மேலே நின்று நம்மைக் கூர்ந்து கவனிக்கிறதோ என்பது கவிதைகளை வாசிக்கும்போது எழும் உள்ளெழுச்சி உணர்த்திக் கொண்டே இருக்கின்றது. கவிதை வாழ்வின் மேலான தரிசனம் என்றால் அது மிகையில்லையே.

குருவியின் வீடு ஒருபோதும் நம் வீட்டுக்குள் அவை கட்டும் குச்சிகளான கூடுகள் அல்ல; நம் கூரைகளைத் தாண்டி மனித வரையறைக்குள் இல்லாத பரந்தவெளித்தான் அதன் இருப்பு. பறவையும் ஒரு கவித்துவமான அடையாளம்தான். கவிதை கவித்துவமாக மாறி நம் அகத்தினுள் உருவாக்கும் விரிவாக்கம் ஒரு பேரனுபவத்திற்குள் நம்மை தள்ளிவிடும்.

கூச்சலும் புகார்களும் உணர்ச்சிப் பொங்கல்களும் பிரச்சாரங்களும் என எதுவுமே அற்ற ஒரு கவிதை எண்ணற்றவைகளை நம் கண் முன்னே மந்திரம் போல நிகழ்த்திக் காட்டிக் கொண்டே இருக்கும் என்பதற்கு தேவதேவனின் இக்கவிதை பெருஞ்சான்று. கவிஞனை மீறி கவிதை மரணமற்ற ஒரு பெருவெளிக்கடலை நோக்கி நகருமாயின் அதுவே நித்தியமான கலையாகும். அத்தகைய ஓர் அனுபவத்தை அடையக்கூடிய மனப்பாங்கினை நாம் எந்த அளவில் உருவாக்கிக் கொள்கிறோம்? கவிதையின் முன் நாம் மேற்கொள்ளும் அத்தனை விசாரணைகளும் நம் கவிதை மனத்தை இழக்க வைத்து விடுகிறது. இதனால் யாருக்கும் எந்த நட்டமும் இல்லை. கவிதை அதன் பொருட்டு நித்தியமான ஒரு பரந்தவெளியில் திரிந்து கொண்டே இருக்கும். அதற்கான முனிவன் அக்கவிதையைக் கண்டு தரிசித்து அதன் மேலான ஓர் உலகைக் கண்கொண்டு பார்த்துப் பரவசமடையும்வரை அதன் பறத்தல் தொடரும். நாம்தான் கவிதைக்குக் கீழே அறிவுக்கணத்துடன் நம்மை மேதாவிகளாகப் பாவித்துக் கொண்டு குழந்தைமையை இழந்து விட்டிருப்போம். எவ்வளவு கொடூரமான இழத்தல் அது?

மரத்தின் வீடு

யார் சொன்னது,
மரம் தனக்கோர்
வீடு கட்டிக் கொள்ளவில்லையென்று?

தனது இலைகளாலும் கிளைகளாலும்
கொம்புகளின் அற்புத அமைப்புகளாலும்
தனக்குள்ளே மரம் தனக்கோர்
வீடு கட்டிக் கொண்டுள்ளது

மழை புயல் வெயில் பனி திருடர்கள்
ஆகியவற்றிடமிருந்து நம்மைப்
பாதுகாக்கவே வீடு என அறிந்திருந்த
மனிதனைத் திகைக்க வைத்தது அதன் வீடு

காலம், மரணம், வேதனை ஆகியவற்றிலிருந்து
தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ளும்
தன் மலர் காய் கனி மற்றும்
இவை எல்லாமுமான தனக்காகவே
அது தனக்கோர் வீடு கட்டிக்கொண்டுள்ளது

-கவிஞர் தேவதேவன்

-கே.பாலமுருகன்