இருவரும் பேசாமலே புந்தோங் மலையின் உச்சியைத் தொடும் தூரம் வரை வந்துவிட்டனர். மலையேறும்போது மகேன் கேட்டக் கேள்விக்கு அவர் எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை. இடையில் அதிக மூச்சிரைத்ததால் சற்று நேரம் அங்கிருந்த கூடாரத்தின்கீழ் நின்று ஓய்வெடுத்தபோதும் அவர் பதில் சொல்வார் என மகேன் அவரின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் வாயைத் திறந்து வைத்து மூச்சு வாங்கிக் கொண்டிருந்தார்.
‘சிறந்த எழுத்து உருவாவறதுக்கு நான் என்ன செய்யணும், சார்?’ என அவன் கேட்டக் கேள்வியை மறக்காமல் மீண்டும் கேட்கத் தயாராகவே இருந்தான்.
எப்பொழுதும் ஞானிகள் ஒரு ஞானத்தை வழங்குவதற்குச் சரியான இடத்தையும் நேரத்தையும் மனத்தினுள் திட்டமிட்டிருப்பார்கள். ஆக, மலை உச்சியும் மாலை மயக்கமும் அவருக்கு உற்சாகத்தைக் கொடுத்துப் பேச வைக்கலாம் என மகேன் ஆறுதல் கூறிக் கொண்டு நடந்தான். மலையை அடைந்ததும் குறைந்தது ஒரு மணி நேரம் பேசுவார் என ஊகித்திருந்தான். ஒரு சில சிறிய சறுக்கங்களில் இறங்கி ஏறும்போது அவர் மகேனின் தோளைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தார்.
ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட நூல்கள் எழுதி சில முக்கியமான விருதுகளையும் பெற்ற எழுத்தாளரோடு இவ்வளவு தூரம் நடந்து வந்ததைப் பெருமையாக நினைத்தான். அன்று தனக்குக் கிடைக்கும் ஆசீர்வாதங்கள் அவனை உயர்த்தப் போவதாகக் கற்பனை செய்தான்.
“உங்க ஒவ்வொரு கவிதையும் ஒரு தத்துவத் திறப்பு சார்!” என்று மகேன் தூண்டிலைப் போட்டான்.
அவர் பதிலேதும் சொல்லாமல் மூச்சிரைத்துக் கொண்டிருந்தார். மகேனுக்கு மௌனத்திற்குள் இருக்க மிகவும் சவாலாக இருந்தது. 50 வயதைத் தாண்டியிருந்ததை அவருடைய நடை நினைவூட்டியது.
ஒரு சிறு பள்ளம் வந்தபோது மகேனின் கைகளைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டார். எத்தனை நாவல்கள் எழுதிய கை நம்மைத் தொடுகிறதே என மெய்சிலிர்த்துக் கொண்டான். திரும்பி அவரின் கண்களைப் பார்த்தான். அதில் விழுந்துவிடுவோம் என்கிற பயம் மட்டுமே தெரிந்ததால் பள்ளத்தில் அவரைக் கவனமாக வழிநடத்திச் சென்றான். இருவரும் போராடி மலையின் உச்சியை அடைந்தனர். காற்றை நன்றாக உள்ளிழுத்துக் கொண்டு சிறுத்துத் தெரியும் நகரை நோக்கி இரு கைகளையும் விரித்தார்.
“சார், நான் ஒரு கேள்வி கேட்டன்…” என அவன் சொல்லி முடிப்பதற்குள் எழுத்தாளர் களைப்பாகி தரையில் அமர்ந்துவிட்டார். அதற்குமேல் அவரால் நிற்க முடியவில்லை. குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த அவருடைய கண்கள் பூண்டிருந்த மௌனம் நிறைய சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. இனி, எந்தப் பதிலும் தேவையில்லை என மகேனுக்குத் தோன்றியது. இருவரும் மௌனமாக அமர்ந்திருந்தனர்.
அன்றுதான் 101ஆவது இரவு. சாலினி அன்பு இல்லத்தின் வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு இரவையும் மனத்தினுள் வரைந்து வைத்திருக்கிறாள். அவன் வரும் நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. இன்று இரவு உணவிற்குப் பின் அவர்களுக்கு ‘ஆலிஸ் இன் வொண்டர்லெண்ட்’ நாவலின் கடைசி பாகத்தை வாசித்துக் காட்டுவதாகச் சொல்லியிருந்தான்.
சாலினி அன்பு இல்லத்திற்கு வந்து சில வருடங்கள் ஆகியிருந்தன. வெளிச்சத்தை வெறுத்தவள் அவன் வந்துபோன பிறகுதான் மெல்ல அங்குள்ள பிள்ளைகளோடு விளையாடத் துவங்கினாள். சாலினியின் அம்மா இறந்த பிறகு அவளுடைய சித்தி இங்குக் கொண்டு வந்து விட்டுச் சென்றாள். அதன் பின்னர் அவளைக் காண முதலில் வந்தது அவன்தான். வாடிக்கையாக அன்பளிப்புகள், உதவிகள் கொடுக்க வருபவர்களைத் தாண்டி அவன் வித்தியாசமானவனாக இருந்தான்.
“உங்கம்மா இருந்த தாமான்லத்தான் நானும் இருந்தன்… நீ குழந்தைய இருக்கறப்பலேந்து எனக்குத் தெரியும்…” என அவன் சொன்னபோது சாலினிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இந்த உலகத்தில் ஒருவராவது தன்னைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் எனப் பெருமை கொண்டாள். அவள் உதட்டில் முதல் புன்னகை அவன் எதிரில் இருக்கும்போதுதான் பூத்தது.
அன்றிலிருந்து தினமும் இரவு உணவுகளைப் பொட்டலம் கட்டிக் கொண்டு சாலினிக்கும் அன்பு இல்லத்தில் இருக்கும் மற்ற பிள்ளைகளுக்கும் கொடுத்துவிட்டுப் போவான். அனைவரும் வட்டமாக அமர்ந்து கொண்டு அவன் வாசித்துத் தமிழில் விளக்கும் ‘ஆலிஸ் இன் வொண்டர்லெண்ட்’ நாவலை ஆவலுடன் கேட்பார்கள்.
இன்று அவன் வாங்கி வரும் உணவைவிட நாவலின் கடைசி பாகத்தைக் கேட்கவே சாலினி ஆவலுடன் காத்திருந்தாள். கதைகளைப் பிறர் வாசிக்கக் கேட்கும்போதுதான் சாலினிக்கு அத்துணைச் சுவையாக இருந்தது. ஆலிஸுடன் இருந்த அதிசயப் பூனை அவளுடன் அறைக்குள் உலாவுவதை அவள் கற்பனை செய்து கொண்டாள்.
சற்றுத் தாமதமாக வந்தவன் முகத்தில் பொழிவில்லாமல் தெரிந்தான். சாலினியிடம் முகம் கொடுத்துப் பேசவில்லை. கடைசி பாகத்தை உயிரோட்டமில்லாமல் வாசித்துவிட்டுப் போய்விட்டான். அத்தனை மாதங்கள் அவளுக்குள் தனியுலகமாக நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த ஆலிஸ் நாவல் மெல்ல உறைந்து கொண்டிருந்தது.
அதன் பின்னர் சில வாரங்கள் கடந்தும் அவன் வரவில்லை. கடைசியாக அவன் வந்துபோன 101ஆவது இரவு மட்டுமே ஒரு நினைவாக அவள் சேமித்து வைத்திருந்தாள். பிறகு, அன்பு இல்லத்திற்கு வரும் பலரிடம் அவள், அவனைத்தான் தேடித் தோல்வியுற்றாள். அவன் விட்டுப்போன அந்த ஆலிஸின் மாயப்பூனை மட்டுமே சாலினிக்குத் துணையாக இருந்தது.
சில மாதங்கள் கடந்து ஒரு புத்தகம் சாலினிக்குத் தபாலில் வந்தது. அவளுக்கு ஆங்கிலம் படிக்கத் தெரியாது. யாராவது படித்துக் காட்டுவார்கள் என அந்தப் புத்தகத்தை முயலின் மரபொந்து என நினைத்து அலமாரிக்குள் பத்திரப்படுத்தி வைத்தாள்.
‘நூற்றி ஒரு இரவுகள்’ எனப் பெயரிடப்பட்டிருந்த அந்த நூலின் எழுத்தாளன் இறப்பதற்கு முன் எழுதிய நூல் என சாலினிக்கு யாராவது படித்துச் சொன்னால்தான் தெரிய வரும்.
‘உங்களின் குற்றவுணர்ச்சியிலிருந்து மீண்டு நல்வாழ்வு வாழ்வதற்கான சிறப்பு வாய்ப்பு’ என்கிற பெயர் பலகை கூண்டிற்கு மேலே பொருத்தப்பட்டிருந்தது.
மாணிக்கம் வெகுநேரம் அந்தக் கூண்டை வெறித்துப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தார்.கம்பிகளால் பொருத்தப்பட்ட கூண்டு நான்கு பெரிய வசிப்பிடங்களுக்குச் செல்லும் சாலையில் வைக்கப்பட்டது. இதுதான் முதல் முயற்சி என முடிவெடுத்து அங்கு வைத்திருந்தார்கள். குற்றங்கள் செய்துவிட்டு அதை மறைத்து, தண்டனை கிடைக்காமல் குற்றவுணர்ச்சியில் வாழ்பவர்களுக்கான சிறப்புக் கூண்டு அது. சிறப்புக் கழிவில் ஒரு மணி நேரம் உள்ளே சென்று தன்னை அடைத்துக் கொண்டால் ஒரு வருடம் சிறையில் இருந்ததற்குச் சமம் என்று ஒரு குறிப்பும் கூண்டுக்குக் கீழ் வழங்கப்பட்டிருந்தது.
கூண்டுக்கு யாரும் பாதுகாப்பு இல்லை. வைக்கப்பட்டுச் சில மாதங்கள் ஆகியும் யாரும் அதனுள் செல்லவில்லை. அன்று மாணிக்கம் மட்டும் கூண்டுக்குப் பக்கத்தில் வெகுநேரம் நின்று கொண்டிருந்தார். போவோர் வருவோர் மாணிக்கம் அந்தக் கூண்டிற்குள் போக வாய்ப்புள்ளது எனப் பேசிக் கொண்டார்கள்.
“இவன் மேல அப்பவே சந்தேகம் இருந்துச்சி… பொண்டாடிய அடிச்சி வெரட்டனவன்… அந்தக் குற்றம் மனசுக்குள்ள குறுகுறுக்குது போல…”
“எத்தன பேருக்குத் துரோகம் செஞ்சிருக்கானோ… ஆறு மணி நேரமாவது கூண்டுக்குள்ள இருக்கணும் இந்த நாயி…”
மாணிக்கத்திற்கு விளங்கும்படியே எல்லோரும் பேசிவிட்டு அந்தச் சாலையைக் கடந்து போய்க்கொண்டிருந்தார்கள். மாணிக்கம் வீட்டிலிருந்து ஒரு நாற்காலியைக் கொண்டு வந்து கூண்டின் அருகில் போட்டுக் கொண்டார். அமர்ந்தபடி கூண்டை வேடிக்கைப் பார்க்கத் துவங்கினார்.
மாலையில் வீடு திரும்பியவர்கள் மாணிக்கம் இன்னுமும் கூண்டுக்குள் போகாமல் இருந்ததை வெறுப்புடன் பார்த்தனர்.
“ஒரு பத்து நாளு கூண்டுக்குள்ள இருக்கப் போறானோ? இப்படி யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்கான்… பாவம் செஞ்சி கொளுத்துப் போனவன் போல…”
மாதங்கள் பல கடந்து இன்றாவது ஒருவன் கூண்டுக்குப் பக்கத்தில் போய் நின்றானே எனப் பலர் ஆர்வத்துடன் அந்தச் சாலையில் வாகனங்களை நிறுத்திவிட்டு மாணிக்கத்தை வேடிக்கைப் பார்த்தனர். மாணிக்கம் உள்ளே போவதற்கான எந்தச் சமிக்ஞையும் இல்லாமல் வெறுமனே அமர்ந்திருந்தார்.
வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்களில் சிலர் அவரை அடித்து வலுக்கட்டாயமாகக் கூண்டுக்குள் தள்ளிவிட்டனர்.
வரிசையின் பிற்பகுதியில் இருந்ததால் ராமசாமி சற்று ஆசுவாசமாக உணர்ந்தான். அவ்வளவாகப் பயம் இல்லாமல் கொஞ்சம் புன்னகைக்கவும் செய்தான். அவன் இயல்பாக இருப்பதை வரிசையின் முன்னே நிற்கும் சிலர் கோபத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.
“என்னா பாக்குறீங்க? இப்ப நான் பயந்து நடுங்கணும்… அதானே வேணும்?” எனக் கேலியாகப் பேசிவிட்டுச் சிரித்தான். வரிசை மெல்ல முன்னகர்ந்தது.
பின்னால் நின்றிருப்பவனின் கால்கள் நடுங்குவதை ராமசாமி பார்த்துவிட்டார். வரிசை முன்னேறும் போதெல்லாம் உடன் நிற்பவர்களின் சுபாவங்கள் மாறிக் கொண்டிருந்தன.
“சார், உங்களுக்குப் பயமே இல்லையா?”
பின்னால் நின்றவன் மரியாதையுடன் ராமசாமியின் முதுகைச் சுரண்டினான். வரிசை இன்னும் ஒரு சில அடிகள் முன்னகர்ந்தது.
“எப்படி இருந்தாலும் வரிசைலேந்து நகர முடியாது… முன்னுக்குப் போய்த்தான் ஆகணும்… அதுக்குள்ள ஏன் பயப்படணும்?”
ராமசாமி அலட்சியமாகச் சொல்லிவிட்டு நகரும் வரிசையோடு முன்னகர்ந்தார்.
“டேய்! கொஞ்சம் சிரிக்காம வர்றீயா? ஆளையும் மூஞ்சையும் பாரு…” என வரிசையின் முன்னாள் நிற்பவர்கள் ராமசாமியைக் கடிந்து கொண்டார்கள். முன்னால் நிற்பவர்கள் திரும்பி வரிசையின் நீளத்தைப் பார்த்து நடுக்கம் கொண்டனர். அதிக நேரம் நின்றதால் இடுப்பு வலி தாளாமல் ராமசாமி சற்றே குனிந்து நின்று கொண்டார்.
இந்த வரிசையில் முன்னால் சென்று நிற்கவோ அல்லது பின்னால் நகர்ந்து போகவோ அனுமதியில்லை. வழங்கப்பட்ட இடத்திலிருந்துதான் வரிசையோடு நகர வேண்டும். வரிசை மேலும் முன்னகர்ந்தது. வெயில் அதிகமாக இருந்ததால் ராமசாமியின் தோல் சுருங்கிக் கொண்டது.
வரிசையைப் பயில்வான்கள் போல சிலர் சுற்றிலும் வலம் வந்து கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தனர். ராமசாமி வரிசையின் முதல் ஆளாக வர இன்னும் சில தூரம் மட்டுமே இருந்தது. இருமல் அதிகரிக்கத் துவங்கியதும் மெல்ல அவரின் கால்களும் நடுங்கத் தொடங்கின. வரிசையைத் திரும்பிப் பார்த்தார்.
அடுத்து சில நொடிகளில் வரிசையின் முதல் ஆள் ராமசாமி. காலம் மௌனத்துடன் அவரை வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தது.
எழுத்தாளர், பங்சார் அடுக்குமாடியில் பகல் தூக்கத்தில் இருந்தார். தமது மூன்றாவது நாவலின் இறுதி பாகத்தை எழுதி முடிக்க முடியாமல் இரவெல்லாம் போராடித் தூங்கியதால் எழவே சிரமமாகிவிட்டது. ஒவ்வொரு நாவலுக்கும் பத்து ஆண்டுகள் இடைவெளி.
கண் பார்வையும் மங்கிவிட்டது. அவரைத் தவிர வேறு யாருமற்ற வீடு. இங்குள்ள ஒரு பொது நூலகத்தில் அதிகாரியாக இருக்கின்றார். வேலை முடிந்து வீடு வந்ததும் தம் நாவல் எழுதும் வேலையைத் தொடங்கிவிடுவார். வாங்கி வந்திருக்கும் உணவு சிலசமயம் அப்படியே இருந்து கெட்டுப் போய்விடுவதுண்டு. எழுந்தவர் கெட்டு வீச்சம் அடித்துக் கொண்டிருக்கும் பொட்டலத்தைத் தூக்கிக் குப்பையில் வீசினார். பகல் வெளிச்சம் குளிர்ந்திருந்தது.
அவரைப் பார்க்க யாரும் வரமாட்டார்கள் என எழுத்தாளருக்குத் தெரியும். அவர் வீட்டு முகவரியை யாருக்கும் தருவதில்லை. யாரையும் அவர் சந்திப்பதையும் விரும்புவதில்லை. அவர் எழுதி கொண்டிருக்கும் மூன்றாவது நாவலின் தலைப்பு மரணப் படுக்கை. கடைசி பாகத்தில் எழுத்தாளரின் புனைவு கதாநாயகனான ராஜனைத் தோட்டத்திலிருந்து தூக்கிச் செல்கிறார்கள். நோயால் சூழப்பட்டிருந்த அவனைச் சாகடிக்க வேண்டுமா அல்லது பிழைத்து எங்காவது அனுப்பி வைத்துவிடலாமா என்பதே எழுத்தாளரின் தடுமாற்றம்.
300 பக்கங்கள் வரை வாழ்ந்த ராஜனைக் கொல்வதில் எழுத்தாளருக்கு உடன்பாடில்லை. கொல்லாமல் விட்டாலும் நாவலின் கரு சிதைந்துவிடும் எனத் தயங்கினார். இரவெல்லாம் சிந்தித்தும் அவரால் முடிவெடுக்க இயலவில்லை. அனைத்து உறவுகளும் கைவிட்டுத் துரத்திய பின்னர் தான் வாழ்ந்த தோட்ட வீட்டுக்கு வந்து தனியாக வாழும் ராஜனின் சிதைந்துபோன மொத்த பாடுகளையும் எழுத்தாளர் எழுதிவிட்டார். இனி, முடிவு மட்டும்தான். என்ன செய்யலாம் என அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டார்.
“இதுதான் சார் என் கதை… ஒரு நாவலை எழுதி முடிக்க ஒரு எழுத்தாளர் கடைசி நிமிசத்துல போராடிக்கிட்டு இருக்காரு,”
என்கிற சத்தம் கேட்டதும் எழுத்தாளர் மேலே பார்த்தார். ஒருவன் நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபடியே கைப்பேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அவன் பெருத்துப் பன்மடங்கு பெரிதாகத் தெரிந்தான். எழுத்தாளர் குனிந்து தன்னைப் பார்த்தார். எழுத்துகளால் சூழ்ந்திருந்த ஒரு தாளின் மேற்பரப்பில் நின்று கொண்டிருந்தார்.
அவனைக் கடந்த ஒரு வருடமாக பீடோங் ரோட்டோரக் கடையில் பார்த்து வருகிறேன். பெயர் முருகேசன். நான் வேலை செய்யும் இரும்புத் தொழிற்சாலைக்குப் பக்கத்திலுள்ள பலகைத் தொழிற்சாலையில்தான் வேலை செய்கிறான். தொழிற்சாலையின் நீல வெளிர் சட்டையை அணிந்து கொண்டு கழுத்திலுள்ள ‘டேக்கை’க்கூட கழற்றாமல் அமர்ந்திருப்பான்.
முருகேசனிடம் யார் என்ன சொன்னாலும் அவன் பதிலுக்கு “அதான்,” என்று மட்டும்தான் பதிலளிப்பான். அதனாலேயே பெரும்பாலோர் அவனிடம் பேசுவதில்லை. அவன் என்ன சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என யாரும் கண்டுபிடித்ததில்லை. 7.00 மணிக்கு மேல் இந்த ரோட்டோரக் கடையில் அமர்ந்திருப்பான். மற்ற நேரங்களில் வேறு எங்கும் அவனைப் பார்த்ததில்லை.
ஒருமுறை, “யேன்டா, நீ ‘அதான்’ தவிர வேறு ஏதும் சொல்ல மாட்டீயா?” என்று கடையில் இருந்த ஒருவர் கேட்டதற்கு அதற்கும் “அதான்,” என்றே சொல்லிவிட்டு அமர்ந்திருந்தான். வந்த கோபத்திற்கு அவரும் ஏதேதோ சொல்லித் திட்டியிருக்கிறார். யார் கத்தினாலும் அவன் அப்படியே அசைவில்லாமல் நிதானமாகத் தேநீர் அருந்தி கொண்டே, “அதான்,” எனச் சொல்லிவிட்டு ஆர்பாட்டமில்லாமல் இருப்பான்.
பின்னர், ரோட்டோரக் கடையில் அவனைப் பார்ப்பவர்களும் தொழிற்சாலையில் வேலை செய்பவர்களும் “பொணம் போறான் பாரு,” என்றுதான் சொல்லி விடைப்பார்கள். மனிதர்களுடன் உரையாடலை நீடிக்க விரும்பாதவன் என்கிற ஒரு தோரணை அவனிடம் தெரிந்தது.
‘ரொட்டி சானாய்’ சாப்பிட்டுவிட்டு அடுத்து அவனிடம் நான்தான் பேசப் போகிறேன். அதற்கு என்னைத் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டேன். தனியே அமர்ந்திருந்த அவனுக்கு எதிரே போய் அமர்ந்தேன். அவன் என்னைப் பார்க்காததைப் போல் இருந்தான். இப்பொழுது நான் எது கேட்டாலும் அல்லது பேசினாலும் அவன் “அதான்,” என்றுதான் சொல்லப் போகிறான் என்பதையும் ஊகித்துக் கொண்டேன். கடையில் பழக்கமானவர்கள் சிலர் நான் முருகேசனின் எதிரில் அமர்ந்திருந்ததை ஆச்சரியத்துடனும் ஆவலுடனும் பார்த்தார்கள். முருகேசன் என்ன பேசுவான் என எல்லோருக்கும் தெரியும் என்பதால் நான் என்ன பேசப் போகிறேன் என்பதில்தான் அவர்களின் கவனம் குவிந்திருந்தது.
பேசுவதற்கு வாயைத் திறந்து, “அதான்…” என்றேன்.
முருகேசன் புருவங்களை உயர்த்தி முதல்முறையாக எதிரே பேசுபவனைக் கூர்மையுடன் கவனித்தான். பதிலுக்கு என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் அமர்ந்திருந்தான்.
அவனும் எதற்கு இந்த “அதான்,” என்று கேட்கவுமில்லை; நானும் சொல்லவுமில்லை.
பள்ளியில் ஒன்றாய்ப் படித்தத் தோழி நான் வேலை செய்யும் ஈப்போ நகரில் புதிதாக உணவகம் தொடங்கியிருப்பதாகச் சொல்லியிருந்தாள். பாலப்பம், தோசை, இட்லி எனக் காலை பசியாறைக்கு மட்டும் திறந்திருக்கும் என்றாள்.
“எப்பவாவது வேலைக்குச் சீக்கிரம் வந்துட்டனா கண்டிப்பா கடைக்கு வா…” என்று தினமும் குமாரி வாட்சாப் அனுப்பிவிட்டாள். கடையில் அவள் சுட்ட தோசை, இட்லி படங்களையெல்லாம் நாள்தோறும் அழகாகக் ‘கோலாஜ்’ வடிவிலான படங்களாக உருவாக்கி அனுப்பி வைப்பாள். ‘தோசைலாம் ஒரு பெரிய ‘மெனுவா?’ என நொந்து கொள்வேன். ஒருமுறை வாழ்த்துகள் எனச் சொன்னதோடு இன்னுமும் கடைக்குப் போக வேண்டும் எனத் தோன்றவில்லை.
‘லோக்டவுனில்’ இருந்தபோது தினமும் ‘கடை இன்று அடைப்பு’ என மட்டும் தகவல் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தாள். ஆறுதல் சொல்லவும் முனையவில்லை. இதுவரை கடைக்கே போகாத எனக்கெதற்கு இந்தத் தகவல் என விட்டுவிட்டேன்.
நேற்று முழுவதும் எப்படி இருக்கிறாய், கடையை மீண்டும் திறந்துவிட்டாயா எனத் தொடர்ந்து மூன்றுமுறை வாட்சாப் அனுப்பியும் அவள் அதைப் பார்க்கவே இல்லை. மனம் என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. இடைநிலைப்பள்ளியில் படிக்கும்போது அம்மா சுட்டுத் தரும் பலகாரங்களைத் திருட்டுத்தனமாக எல்லாரிடமும் பகிர்ந்துவிட்டு அரை வயிறாக வீட்டுக்குப் போய்விடுவாள். 20 சென்க்கு இரண்டு வாழைப்பழம் பலகாரம் கிடைக்குமெனச் சிற்றுண்டி வரிசையில் நின்று தவித்துக் கொண்டிருந்த காலமது. குமாரியின் சாப்பாடு டப்பாதான் எங்களுக்குச் சிற்றுண்டி.
இன்று காலையில் முதல் வேலையாக விடிந்ததும் அவள் சொன்ன இடத்திற்குச் சென்றேன். ஒருவேளை கடை திறக்கப்பட்டிருந்தால் ஒரு பாலப்பம் சாப்பிடலாம் என முடிவெடுத்திருந்தேன். அவள் கொடுத்த முகவரியில் பெரிய சீன உணவகம் தான் இருந்தது. சந்தேகத்துடன் ‘கொய் தியோ’ சமைத்துக் கொண்டிருந்த சீன அக்காவிடம் விசாரித்தேன். பக்கத்தில் இருந்த ஒரு சிறிய தள்ளு வண்டியைக் காண்பித்துப் புன்னகையுடன் இதுதான் குமாரி உணவகம் என்றார். இன்று விடுமுறை, கடையைத் திறக்கவில்லை என்று கூறினார். சாமி படம் ஒட்டப்பட்டிருந்த இடத்தில் ஓர் அகல்விளக்கும் இருந்தது.
இனி தினமும் காலையில் பாலப்பம் சாப்பிட்டுவிட்டுத்தான் வேலைக்குப் போவதாக முடிவெடுத்துக் கொண்டேன்.
அவ்வளவு தாமதாக மலையேற முடிவெடுத்திருக்கக்கூடாதோ எனத் தோன்றியதும்தான் பீதி கிளம்பியது.
எத்தனைமுறை மலையின் உச்சியை அடைந்தபோதும் பலகை பாலத்தின் மீது ஏறி நிற்க வாய்ப்புக் கிடைத்ததில்லை. எந்நேரமும் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ள கூட்டம் வரிசையில் நிற்கும். அந்தப் பாலத்தில் ஏறி நின்றால் காலுக்குக் கீழே சிறுபுள்ளியாய்த் தெரியும் நகரத்தின் மொத்த ரூபத்தையும் பார்த்து இரசிக்க முடியும்.
இன்று வழக்கத்தைவிட தாமதமாகச் சென்றால் பலர் மலையை விட்டு இறங்கிவிடுவர் என்கிற திட்டத்துடன் மாலை 6.15 மணிக்கு மேல்தான் மலையேறத் தொடங்கினேன். நல்ல செங்குத்தான மலை என்பதால் இடையிடையே இடை கழன்று விடுவது போல் வலிக்கும். ஆளரவமில்லாமல் பாதி மலையைத் தாண்டிவிட்டேன். மௌனம் கெடாமல் பாதையின் இரு மருங்கிலும் அடர்ந்து கிடந்த காடு சலசலத்துக் கொண்டிருந்தது.
அப்பொழுதுதான் அவர் பின்தொடர்ந்து வருவதைக் கண்டேன். அவ்வளவு நேரம் ஆளே இல்லாமல் இருந்த பாதையில் திடீரென ஒரு வளைவின் முற்சத்திக்கு வந்து நின்றபோதுதான் அவர் பின்னே நடந்து வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். மிகவும் வயதானவர். நிதானமாகக் கைகளைப் பின்னால் கட்டிக் கொண்டு ஏறி வந்தார். நான் இரண்டு கைகளையும் இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு நாக்கைத் தள்ளிக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். அவரைப் பார்த்ததும் நாக்கை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டு மரங்களை இரசிக்கத்தான் நின்று கொண்டிருப்பது போல பாவனை செய்தேன்.
மலையேறும்போது நம்மைவிட வயதில் மூத்தவர்கள் அல்லது வயதானவர்கள் நம்மைக் கடந்து வேகமாக ஏறும்போது ஏற்படும் அவமானத்தைத் தாங்கிக் கொள்ளும் அளவிற்கு நான் இன்னும் பக்குவமடையவில்லை. அவர் என்னைத் தாண்டிச் செல்லும் முன் நான் சட்டென மேட்டில் நடக்கத் துவங்கினேன். அப்பொழுதும் அவர் பதற்றப்படாமல் நிதானமாகவே ஏறிக் கொண்டிருந்தார். கண்கள் சற்றும் களைப்பில்லாமல் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. தலையில் கருப்புத் துணியைக் கட்டியிருந்தார்.
‘பொறந்ததுலேந்து மலை ஏறுனவரு போல’ என மனத்தில் நினைத்துச் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன். ஆவேசப்பட்டு ஏறியதும் இடுப்பெலும்பு இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது. நமக்குப் பின்னால் யாரும் வராத சமயமே யாரோ வருவது போல் கற்பனை எழும். இப்பொழுது ஒருவர் நிதானமாக நம்மைப் பின்தொடரும்போது என்னனவோ கற்பனைகள் எழத் துவங்கின. ஒருவேளை அவர் அப்படியே ஓடிவந்து என் பின்னந்தலையில் அடித்துவிட்டு நான் ஒரு வழிப்பறி கொள்ளையன் என்று சொன்னாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை என்றெல்லாம் நினைப்புத் தோன்றியது.
அவ்வப்போது மரங்களைப் பார்ப்பது போல் பின்னால் அவர் எவ்வளவு தூரத்தில் வருகிறார் எனச் சரிப்பார்த்துக் கொண்டேன். மேட்டின் உச்சிக்குச் சென்றதும் இன்னொரு வளைவு காத்திருந்தது. அதைக் கடந்துவிட்டால் மலையின் உச்சி. திரும்பிப் பார்த்தேன். அந்த வயதானவரைக் காணவில்லை. அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் பள்ளத்தில் இறங்கியோடியிருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படி எந்தச் சத்தமும் கேட்கவில்லை.
மணி 6.45ஐத் தாண்டி மெல்ல இருட்டத் துவங்கியிருந்தது. விருட்டென வளைவில் ஏறி மலை உச்சியை அடைந்துவிட்டேன். தூரத்தில் சிலர் மட்டும் பாலத்தினருகே நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்ததும் சற்றே மூச்சிரைப்பு அடங்கியது. பாலத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கும்போதுதான் அங்கொரு உயரமான மெராந்தி மரத்தைப் பார்த்தேன். வாரம் மூன்றுமுறை வரும் நான் மலை உச்சியில் இந்த மரத்தைப் பார்த்ததே இல்லை. மலையேறும் பாதை வளைவுகளில் பார்த்ததுண்டு. யாரோ பிடுங்கி கொண்டு வந்து நட்டதைப் போல நின்று கொண்டிருந்தது. அருகில் சென்றபோது அதன் தண்டில் ஒரு கருப்புத் துணி கட்டப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.
ஆசிரியர் மனோகர் வகுப்பினுள் நுழைந்ததும் மாணவர்களிடம் நேற்று எழுதச் சொல்லியிருந்த சிறுகதையை வெளியில் எடுக்கச் சொன்னார். விக்கியைச் சிறுகதைக்கான தலைப்பை மட்டும் எழுதி வரச் சொல்லியிருந்தார். மறவாமல் கேட்கவும் செய்தார்.
“சொல்லுடா… கதைத்தான் எழுத முடியாது… தலைப்பாவது எழுதிட்டு வந்தீயா?”
விக்கி வழக்கம்போல் எழுந்து நின்று ஆசிரியரைப் பார்க்க முடியாமல் தடுமாறினான்.
வேறு எங்கோ பார்ப்பது போல் பம்மாத்துச் செய்தான். மனோகர் உடனே விக்கியின் அப்பா முருகேசனுக்குத் தொடர்புக் கொண்டார்.
“என்னண்ணே? இங்க வந்து ரெண்டு வருசம் ஆச்சு… ஒழுங்காவே படிக்க மாட்றான்… நீங்க என்னா செஞ்சிங்க? ஆரம்பப்பள்ளியில நல்லா படிச்சானா? நீங்க அதுக்கப்பறம் அக்கறை எடுக்கலயா?” என முருகேசனிடம் கடிந்து கொண்டார்.
முருகேசன் வேலையிடத்தில் இருந்தார். வந்த கோபத்திற்கு விக்கியின் ‘டூய்ஸ்ஷன்’ வாத்தியாருக்கு அழைத்தார்.
“வணக்கம், என்ன சார் விக்கி மேல இவ்ள புகார் வருது? ஆரம்பப்பள்ளியிலத்தான் நல்ல பேரு எடுக்கல… இங்க பெரிய பள்ளிக்குப் போயும் நல்ல பேரு எடுக்க முடியுல… வாத்தியாருங்க என்ன ஏசுறாங்க… அவன் படிக்காறனா இல்லயான்னு பார்த்தீங்களா இல்லயா? காசு கட்டிப் படிக்க வைக்கறோம்…”
முருகேசன் கத்திவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தார். விக்கியின் ‘டுய்ஸ்ஷன்’ வாத்தியார் அதே ஆத்திரத்துடன் விக்கியின் அம்மா கோகிலாவிற்கு அழைத்தார்.
“வணக்கங்க! என்ன உங்க ‘ஹஸ்பண்ட்’ கண்ட மாதிரி பேசறாரு? உங்க பையனுக்கு இங்க என்ன சொல்லித் தரல? வீட்டுலயும் கொஞ்சம் கவனிக்கணும்… நீங்க வீட்டுலத்தான் இருக்கீங்க… கொஞ்சம் உக்கார வச்சு என்ன பெரச்சனன்னு கேக்கணும்… சும்மா எங்கள குறை சொல்லிக்கிட்டு இருக்காதீங்க…” எனச் சத்தம் போட்டுவிட்டுப் படக்கென்று அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டார்.
கோகிலாவிற்கு உஷ்ணம் தலைக்கேறியது.
“இந்தப் பையனுக்கு எவ்ள சொன்னாலும் புத்தி வருதா… தேவ இல்லாமல் இவனால நான் திட்டு வாங்கறன்…வரட்டும்…”
கோகிலா, விக்கி வீட்டிற்கு வரட்டும் எனப் பிரம்பை எடுத்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டார்.
பள்ளி முடிந்து வரும் வழியில்தான் விக்கிக்குச் சிறுகதைக்கான ஒரு தலைப்பு கிடைத்தது.
பெருநகர் ஒன்றில் ஓர் எழுத்தாளர் இருந்தார். இரவெல்லாம் சிரமப்பட்டுக் கற்பனையை உலுக்கியெடுத்துக் கதையெழுதுவார். பிறகு, காலையில் அதைப் பிரதி எடுத்துக் கொண்டு விநாயகர் கோவில் சாலையிலும் பங்சார் புத்தகக் கடைக்குச் செல்லும் பாதையிலும் நின்று கொள்வார்.
இரண்டு இடங்களுக்கும் செல்வதற்கான கால நேரத்தை வரையறுத்துக் கொண்டார். அவரை அங்குப் பார்க்காத ஆள்களே இருக்க மாட்டார்கள். தினமும் போவோர் வருவோரிடம் பிரதியெடுத்த தன் கதையைக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பார். சிலர் கோவிலின் உள்ளே உட்காரும் நேரத்தில் படித்துப் பார்த்துவிட்டு ‘ஹென்பேக்கில்’ வைத்துக் கொள்வார்கள். சிலர் சாப்பாடுக் கடையின் மேசைகளில் தெரிந்தே மறந்துவிட்டுப் போய்விடுவார்கள். அப்படிக் கைவிடப்பட்ட கதையைச் சாப்பாட்டுக் கடையைச் சுத்தம் செய்பவர் மேசையில் சிந்தியிருக்கும் சாம்பார், சட்டினியைத் துடைக்கப் பயன்படுத்துவார்.
நாளடைவில் எழுத்தாளர் கதையைக் கொடுக்கும்போது அவற்றை வாங்கிக் கொள்ளாமல் முறைத்துப் பார்க்கவும் திட்டவும் செய்தார்கள். காலை 8.00 மணிக்கு அவசரமாய் வேலைக்குச் செல்பவர்கள் சிலசமயங்களில் அவரை எட்டி உதைத்தனர். தான் விழுந்ததைவிட தன் கதைகள் விழுந்ததை எண்ணி எழுத்தாளர் வருத்தமடைந்தார். அவற்றை குழந்தையைப் போல் அள்ளி உள்ளங்கையில் வைத்துக் கொண்டு படிந்திருக்கும் தூசுகளை ஊதுவார்.
இனி கதைகளைத் தாளில் பிரிண்ட் எடுத்து வர வேண்டாமென முடிவெடுத்த எழுத்தாளர் அவர் மட்டும் வந்து அந்தந்த சாலைகளில் நிற்கத் துவங்கினார். கதை எழுதப்பட்ட தாள்கள் இல்லாமல் வெறுங்கையுடன் நின்றிருந்த எழுத்தாளரைப் பார்த்த வழிபோக்கர்கள் நிம்மதி அடைந்தனர். சிலர் அவருக்குக் கைக்கொடுத்துப் பாராட்டினர். சிலர் இப்பொழுது தேறிவிட்டீர்கள் போல என்று நலம் விசாரித்துச் சென்றனர்.
மின்விளக்குகள் கண்களுக்கு ஒவ்வாமையாக இருந்தன. வெளிச்சத்தைப் புதிதாகப் பார்ப்பது போல் ஒரு திணறல். நீள்தூக்கத்திலிருந்து ஏற்பட்ட திடீர் விழிப்பு. எதிரில் இருந்தவரிடம் இப்பொழுதாவது பேச்சுக் கொடுக்கலாம் எனத் தோன்றியது. அவரைப் பார்ப்பதற்குப் பயமாகவும் இருந்தது. முகத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தார்.
“யாரப் பார்க்கப் போறேன்னு தெரியுமா?”
அவரிடமிருந்து பதில் இல்லை. எப்படியும் என்னைவிட முப்பதாண்டுகளாவது மூத்தவராக இருக்கக்கூடும் என ஊகித்தேன். இத்துடன் அவருடன் பலமுறை பேச்சுக் கொடுக்க முயன்றும் பலனில்லை.
“நான் என் தாத்தா பாட்டிங்கள பாக்கப் போறன்… அதான் ரொம்ப சந்தோசமா இருக்கன்…”
அப்பொழுதும் அவர் முகத்தில் அசைவில்லை. ஒருவர் தன் உணர்வுகளைச் சொல்லும்போது குறைந்தபட்சம் ஒரு தலையசத்தலாவது ஆறுதல் அளித்திருக்கும்.
“நீங்க இப்படித்தான் இருப்பீங்களா? பேச மாட்டீங்களா?”
அவருடைய கண்கள் செங்குத்தாக எதிரே தெரியும் கண்ணாடியை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.
“இப்படியும் ஒரு மனுசன் இருப்பானா? இதுக்குத்தான் யாரையும் பார்க்கப் போகாமலே இருந்திருக்கலாம் போல…”
செவ்வாய்க் கிரகத்திலிருந்து புறப்பட்டு இரண்டாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. அவற்றுள் நீள்தூக்கத்தில் இருந்த காலம் மட்டும் இருபது மாதங்கள். இப்பொழுது விழித்துவிட்டால் மீண்டும் நீள்தூக்கப் படுக்கைக்குள் போக ஒரு வாரம் ஆகும். பூமிக்கு என்னை அழைத்துச் செல்லும் பாதுகாவலர் என்றார்கள். பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் நபர் என்பதால் நிறைய கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என ஆவலுடன் வந்திருந்தேன்.
“இன்னும் ஒரு வருசம் உங்கக்கூடத்தான் பயணம்… எழுந்திருக்கும்போதாவது கொஞ்சம் பேசலாமே? இப்படியே போனா பைத்தியம் பிடிக்கற மாதிரி இருக்கு… பேச்சுத் துணையா இருக்கலாம்னு நெனைச்சன்…”
மனத்திலிருந்ததைக் கொட்டித் தீர்த்தேன். ஒரு புன்னகை வரும் என எதிர்பார்த்து ஏமாந்தேன். ஆனால், அவருடைய கவனம் முழுவதும் பயணத்தைக் கண்காணிப்பதிலேயே குவிந்திருந்தது. நாங்கள் இருந்த படுக்கை பெட்டிக்குள் யாராவது புதிதாக நுழைந்தாலும் பரவாயில்லை என்பதைப் போல் தோன்றியது.
விசையை அழுத்தி நாங்கள் பயணிக்கும் பெட்டியின் வெப்பநிலையைப் பரிசோதித்தார். அவருடைய கவனமெல்லாம் கடமையில் மட்டுமே இருந்தது. என் அப்பா பூமியில் இருந்தால் அநேகமாக இவர் வயதுதான் இருக்கும் என ஊகித்துக் கொண்டேன்.
“நான் எப்படி செவ்வாய் கிரகம் வந்தேனு தெரியுமா? ஒரு களன்ல அடைச்சி கூட்டிட்டு வந்தாங்க… I’m just a sample test tube freezed baby…” எனச் சொல்லிச் சிரித்தேன். 500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு செவ்வாயில் மனித காலணித்துவத்தை உருவாக்கக் கொண்டு சென்ற பல்லாயிரத்தில் ஒரு துளி விந்தணு மட்டுமே நான். அவருக்குச் சிரிப்பை உண்டாக்கும் என நினைத்து அதையும் கேலியாகச் சொல்லிப் பார்த்தேன்.
என்னைப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் கண்களை வேறு பக்கம் வைத்துக் கொண்டார். செவ்வாய் கிரகவாசி என்பதால் என்னை அவர் அசூசையாக நினைக்கிறார் எனத் தோன்றியது.
“இவ்ள வருசத்துல என்னோட மூதாதையர்கள் யார் இருக்கா யார் செத்துட்டா இதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது… யாருமே இல்லாமல் இத்தன வருசம் கடந்துருச்சி… இப்ப ரொம்ப ஆவலா இருக்கு… பூமி எப்படி இருக்கும்? செவ்வாய் கிரகம் மாதிரி ஒரே கட்டடம், ஆராய்ச்சி, ஐஸ்பெட்டி அப்படின்னு இருக்குமா?”
எதிரில் அமர்ந்திருந்தவரின் முகம் இப்பொழுது மெல்ல வாட்டமாகத் துவங்கியது. மெல்ல உணர்ச்சிகள் பொங்கும்போது வார்த்தைகள் வரும் என என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. அடுத்து அவர் மனத்திலுள்ளதைக் கொட்டுவார் என முடிவெடுத்தேன். எனது பேச்சுத் திறமையை நினைத்துப் பெருமிதம் கொண்டேன். அவருடைய உடலும் உதறியது. ஏதாவது நடந்துவிடுமோ எனத் தயங்கினேன். உணர்வு பெருக்கம் மிகுந்து அவரது கண்கள் சிவக்கத் துவங்கின.
சட்டென எழுந்தவர் பக்கத்தில் இருந்த மின்கதவைத் திறந்து வெள்ளி நிறத்தில் இருந்த மின்சாரக் கம்பியை எடுத்துத் தன் தலைக்குப் பின்னால் செருகிவிட்டு அப்படியே அமர்ந்துவிட்டார்.
“நாங்கள்தான் மூதாதையர்கள்,” எனச் சொல்வதைப் போல அவரது கண்களில் சுழல் சுழலாக விளக்குப் பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்தது.
எல்லோரும் திக் பிரமை பிடித்துதான் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அம்மாவுக்குச் சலனமெல்லாம் பொங்கி வழிந்து இப்பொழுது அழுதோய்ந்து அதிர்ச்சியுடன் தெரிந்தார். வீட்டுக்கு வெளியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த அழகுமணிகள் ஒன்றோடொன்று மோதி இசையை உருவாக்க முயன்று கொண்டிருந்தது.
அப்பா உடலில் ஒட்டியிருந்த மண் துகல்களைத் தொடர்ந்து உதறிவிட்டபடி இயல்பாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். கணேசனுக்குக் கனவில் இருப்பது போலவும் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் விழிப்பு வந்துவிடலாமெனக் கூட தோன்றியது. அப்பா தண்ணீர் வேண்டுமெனக் கட்டை விரலை உதட்டிடம் வைத்துக் காட்டினார். கணேசனின் தங்கை பதற்றத்துடன் எழுந்து நீர் எடுக்கச் சென்றுவிட்டாள்.
“என்னடா இப்படிப் பாக்கறீங்க?”அப்பா முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார். குளுரூட்டி இருந்தும் அவருக்கு வியர்த்துக் கொண்டிருந்தது. நாற்காலியில் வசதியாக அமர்ந்து கொண்டு உடலை முறுக்கினார்.
“என்ன நடக்குது? ஒன்னுமே புரியல…”
மாமா ஆச்சரியத்துடன் கேட்டுவிட்டு கணேசனைப் பார்த்தார். அவனுக்கும் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. திடீரென மாலை 4.00 மணிக்கு அப்பா கதவைத் தட்டுவார் என யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. கதவைத் திறந்தது கணேசன்தான். பார்த்ததும் தலை சுற்றல் உண்டாகி பத்து நிமிடத்திற்கு அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டான்.
“மாமா, எப்படிச் சொல்லிடலாமா? இல்ல இது எதாவது…”
“டேய், எந்தக் காலத்துல இருந்துகிட்டு என்ன பேசற? இரு கொஞ்ச நேரம்… என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கலாம்…”
மாமாவின் பேச்சு கணேசனைச் சற்று நிதானப்படுத்தியது. அப்பா புருவங்களைத் தேய்த்தார். அது அவருடைய பழக்கம். அவர் அசௌகரிகமாக உணரவில்லை. வழக்கம் போல கால்களை ஆட்டிக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தார். அம்மா, அப்பாவைக் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கண்ணீரெல்லாம் தீர்ந்து இப்பொழுது வெறுமையுடன் இருந்தார். அவ்வப்போது கணேசன் என்ன சொல்வான் என்றும் அவருடைய கண்கள் எதிர்ப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. முதலில் பார்த்ததும் அம்மாவும் கத்தி கூச்சலிட்டு அரைமயக்கத்திற்கு வந்துவிட்டார். கணேசன் அம்மாவைப் பிடித்து ஓரிடத்தில் அமர வைக்கும்வரை அவர் நிதானத்தில் இல்லை. வெளியில் ஓடுவதற்குத் தயாராகிவிட்ட தங்கையைக்கூட கணேசன்தான் தடுத்து நிறுத்தி வைத்தான்.
மாமா வந்த பின்னர்தான் வீட்டில் ஓர் அமைதி மெல்ல பின்னப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அப்பா மௌனமாக எல்லோரையும் மாறி மாறிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
“என்னடா ஏதோ மாதிரி பாக்குறீங்க? அன்னிக்கு என்னத்தான் நடந்துச்சி? ஒன்னுமே ஞாபகமில்ல…”
அப்பாதான் மௌனத்தைக் கலைத்தார். அப்பொழுதும் கணேசன் ஒன்றும் பேசவில்லை. இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வதென அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. முன்னே அமர்ந்திருப்பது அப்பா என்பதை மீண்டும் சிரமப்பட்டு நினைவுப்படுத்தியபடியே நின்றிருந்தான் கணேசன். ஒரு மணி நேரம் அப்படியே மௌனத்திலேயே கடந்து சென்றது. கணேசன் எழுந்து அறைக்குள் சென்று மாமாவை அழைத்தான்.
அம்மா அதை எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. விருப்பமில்லாதது போல் சடக்கென்று எழுந்து குளிக்கப் போவதாக நழுவினார்.
“நீங்க வாங்கப்பா, கொஞ்சம் ஓய்வு எடுங்க… அப்புறம் பேசலாம்…”
கணேசன் அப்பாவைத் தொட முயன்று பிறகு பின்வாங்கிக் கொண்டான். வேறுவழியில்லாமல் அப்பா எழுந்து கீழேயுள்ள அறையில் நுழைந்தார். மீண்டும் திரும்பி கணேசனின் கண்களைப் பார்த்தார். அதில் தெரிந்த ஒரு பதற்றம் அவருக்குப் பயத்தை உண்டாக்கியது. அப்பா உள்ளே சென்றதும் கணேசன் கதவைச் சாத்தினான்.
மாமா அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விதம் அவனுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.
“என்ன மாமா செய்றது? இவரு செத்துப் போய் பதிமூனு வருசம் ஆச்சு…திடீர்னு வந்துருக்காரு… என்ன இது? வருசம் வருசம் திதி கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கோம்…”
இருண்ட அறைக்குள் இருந்த ஒன்பது பேரும் நகரக்கூடத் திராணியில்லாமல் ஒருவரையொருவர் மூர்க்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். இதுபோல இங்கு நிறைய அறைகள் இருந்தன.வலது மூலையில் கைகளுக்கு எட்டாத உயரத்தில் ஒரேயொரு சிறிய சன்னல் இருந்ததால் அவ்வப்போது வெளிச்சக்கீற்றுகளை கடவுளின் வருகையைப் போல அதிசயத்துப் பார்க்க முடிந்தது. உன்னதங்கள் நமக்கானதல்ல அதைத் தொட முடியாதது எவ்வளவு உண்மையென அந்தச் சிறிய சன்னல் நினைவுப்படுத்திக் கொண்டே இருந்தது.
வந்து கொண்டிருந்த சமைத்த உணவுகள் பின்னர் வெறும் இறைச்சி துண்டுகளாக மாறின. அதையும் தூக்கி உள்ளே வீசிவிடுவார்கள். பொறுமையாக இருந்தால் மிஞ்சுவது எலும்புகளாக இருக்கும் என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வு அதீதமாகியது. பின்னர் இறைச்சி தூக்கி வீசப்பட்டதும் அதைக் கடித்துக் கிழித்து நமக்கான பாகத்தை எடுத்துச் செல்லக் கற்றுக் கொண்டோம். பசி தீராத ஓர் இருள் மிருகமாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
தேவைக்கு மிஞ்சிய பாகத்தை அபகரிக்கத் துவங்கியபோது தினமும் ஒருவன் பசியில் வாடிக் கொண்டிருந்தான். மறுநாள் அவன்தான் இறைச்சியின் மீது ஆக்ரோஷத்துடன் முதலில் பாய்வான்.
எதிர்த்துக் கேள்விக் கேட்ட ஒருவனும் வெளியில் இல்லை. இந்த எட்டுப் பேரில் நால்வர் வெளிநாட்டு ஊழியர்கள். பிழைக்க வந்த இடத்தில் முதலாளி வர்க்கத்துக்கு எதிராகப் போராட்டம் நடத்தி மாட்டிக் கொண்டவர்கள். யார் வந்து பிடித்தார்கள்; யார் இப்படி அடைத்துள்ளார்கள் என்பது எதுவுமே தெரியாமல் ஆறு மாதங்கள் கடந்துவிட்டன.இப்பொழுது அந்த இறைச்சித் துண்டுகளும் வருவதில்லை. எத்தனை நாள்கள் பசியில் இருந்தோம் என்பதும் நினைவில் நிற்க வலுவில்லாமல் நிதானம் இழந்து கொண்டிருந்தோம்.
உடல் பலவீனமாக மனம் மிருகமாகி கொண்டிருந்தது. எனக்குப் பக்கத்தில் இருந்தவர் வயதானவர். எப்படியும் ஐம்பதைத் தாண்டியவராக இருக்கும். இங்கிருப்பவர்களில் அவருக்குத்தான் வயது அதிகம். அறப்போராட்டம் செய்தவர் என நானே வந்தபோது அவரை வணங்கியுள்ளேன். நேரத்தைக் கடத்தாமல் அவர் கைகளை இறுக்கிப் பின்பக்கம் வளைத்துத் தரையோடு அமிழ்த்திப் பிடித்துக் கொண்டேன். அறையில் இருந்த மற்றவர்கள் மெல்ல எழுந்து வரிசையாக நிற்கத் துவங்கினார்கள். அவர்களின் நாக்கிலிருந்து எச்சில் வடிந்து கொண்டிருந்தது.
‘நான் எழுந்தபோது, டைனோஸர் இன்னும் அங்கேயே இருந்தது’
– அகஸ்டா மாண்டிரஸோ
மேற்கண்ட குறுங்கதை ஆறே சொற்களில் அமைந்து தனக்குள் பற்பல அடுக்குகளை உருவாக்கிக் கொள்கிறது. வாசகன் ஒரு திறப்பிற்குள் போய்ச் சேராமல் இந்த ஆறு சொற்களின் கூட்டுக்குள் தனக்கான புரிதலை வெவ்வேறு கோணங்களில் கட்டியெழுப்பிக் கொள்ளும் வாசகநிலையை அடைய முடிகிறது. ஒரு ஹைக்கு போலவும் கவிதையின் முதல் கன்னியைப் போலவும் வடிவச் சுருக்கம் கொண்டிருந்தாலும் கடல்நீரை அள்ளி உள்ளங்கையில் வைத்துக் கொண்டு கடலைப் பிடித்துவிட்டதாகச் சொல்லும் குழந்தையின் ஒரு பரவசத்திற்குள் ஊடுபாய்ந்த மனநிலையை எட்டும் அனுபவத்தைத் தரவல்ல ஒரு குறுங்கதையைத்தான் அகஸ்டா மாண்டிரஸோ எழுதியுள்ளார்.
ஏன் குறுங்கதை என்கிற வடிவம் சிறுகதையைப் போல விரியாமலும் அல்லது கவிதையைப் போன்ற ஒரு கவித்துவ உச்சத்தை எட்டாத பாணியிலும் சுருக்கமாக அமைந்துவிடுகிறது என்கிற கேள்வியே ஆரம்பத்தில் வாசிக்கும்போது மனம் ஏற்படுத்திக் கொள்ள வாய்ப்புண்டு. ஆனால், குறுங்கதை இவை இரண்டிற்குமிடையில் அலையும் ஒரு வண்ணத்துப் பூச்சியைப் போன்றதே என்பதை அதை வாசித்துக் கடக்கையில் உணர முடியும். குறுங்கதை, கவிதையின் கவித்துவ உச்சத்திற்கும் சிறுகதையின் ஆழத்திற்கும் இடையே நின்று விரிந்து தனக்குள் இடமளிக்கும் இலக்கிய வடிவம் என்பதை என்னால் வாசிப்பின்போது உணர முடிந்திருக்கிறது. இவையிரண்டும் கிட்டாத குறுங்கதைகளைக் கடக்க முடியாமலும் போனதுண்டு. ஒரே வடிவத்திற்குள் கவிதைக்கும் சிறுகதைக்குமான ஒரு வாசக மனநிலையை அடையும் அனுபவத்தைக் குறுங்கதைகள் உருவாக்கித் தருகின்றன.
குறுங்கதைகளை வாசிப்பதிலும் இயற்றுவதிலும் விரிவற்ற ஒரு நிலைக்குக் குறுங்கதைகள் சார்ந்த பரவலான வாசகர் பரப்பு உருவாகாததும் காரணமாக இருக்கலாம். இம்மாதிரியான படைப்புகளை உரையாடுவதன் வாயிலாக அதன் மீது குவிந்துகிடக்கும் சிடுக்குகளை அவிழ்க்க முடியும்; இரசனையைக் கூட்ட முடியும் என்கிற சிந்தனையில் இன்று இளையோர்கள் மத்தியில் அகஸ்டா மாண்டிரஸோவின் மேற்கண்ட பிரபலமான குறுங்கதையைப் பகிர்ந்திருந்தேன். வழக்கமாக இலக்கியம் சார்ந்த இதுபோன்ற இரசனை உரையாடலில் நமக்குப் பல ஆச்சரியங்கள் நிகழும் என்பார்கள். வாசகப் பரப்பில் ஒரே படைப்பைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் எப்படி தனக்குள் உள்வாங்கிக் கொள்கிறார்கள் என்பதன் கோணங்களை அறியும்போது ஏற்படும் திறப்பு குதூகலமானது.
‘நான் எழுந்தபோது, டைனோஸர் இன்னும் அங்கேயே இருந்தது’
இக்குறுங்கதையை அதிகம் மெனக்கெடாமல் நேரடியாகப் புரிந்துகொள்ள முயலும்போது நாம் அடையும் இடம் டைனோஸர் காலக்கட்டமாகும். அப்படியென்றால் ஒரு நவீன மனிதன் காலப் பயணம் செய்து டைனோஸர் காலக்கட்டத்திற்குச் சென்றுவிட்டான் எனப் புரிந்து கொள்ள நேரிடும். அப்படிப் புரிந்து கொள்ளும்போது இதுவொரு அதிர்ச்சியூட்டும் ஓர் அறிவியல் குறுங்கதை என்று மட்டுமே நின்றுவிடக்கூடும். இக்குறுங்கதைக்குள் அடுத்துக் கவனிக்க வேண்டிய சொல் ‘இன்னும்’ ஆகும். ஆகவே, அவன் எழுவதற்கு முன்பும் டைனோஸர் அங்கேதான் இருந்திருக்கிறது என்று அர்த்தப்படுத்திக் கொள்ளலாம். அப்படியென்றால் அவன் காலப்பயணம் செய்யவில்லையா என்கிற கேள்வியும் எழுகிறது. இக்குறுங்கதையின் வாயிலாக ஒருவன் அடையும் எளிய புரிதல் அடுத்த கணமே விந்தையென உடைந்து நிற்கும் சூட்சமத்தை எழுத்தாளர் ஆறே சொற்களில் உருவாக்க முடிந்ததற்குக் காரணம் இக்குறுங்கதையில் நிலவும் கவிதைக்கேயுரிய கவித்துவ எல்லைகளாகும்.
வாசகன் ஒரு புரிதலுக்குள் சிக்காமல் மீண்டும் குறுங்கதைக்குள் பயணித்துச் செல்ல இக்குறுங்கதை தன்னை விரிவாக்கி இடமளிக்கிறது. அடுத்து ஒரு வாசகன் என்ன மாதிரியான அனுபவங்களை அடைய முடியும் என்பதை இன்று இக்குறுங்கதையை வாசித்துத் தம் இரசனை பார்வையைப் பகிர்ந்து கொண்ட வாசகர்களின் புரிதலையும் சற்றுப் பார்ப்போம்.
அனிதா, அமெரிக்கா.
Inception படத்தைப் போல அவன் கனவுக்குள் இன்னொரு கனவில் சிக்கிக் கொண்டுள்ள ஒரு மனநிலையில் உள்ளான். இரண்டாவது கனவடுக்கில் அவன் டைனோஸரிடமிருந்து போராடி தப்பித்து வந்திருக்கக்கூடும். சட்டென இரண்டாவது கனவடுக்கிலிருந்து எழுந்து முதல் கனவடுக்கில் அந்த டைனோஸர் அங்கேயே இருப்பதைக் காண்கிறான் என்பதே இக்குறுங்கதை எனச் சொல்கிறார். இக்குறுங்கதையை ஓர் அறிவியல் படைப்பாகவே உள்வாங்கிக் கொண்டு அது உருவாக்கும் சாத்தியங்களின் எல்லைகளைத் தொட்டுச் செல்லும் பார்வை.
இன்னொரு கோணத்தில் இதே குறுங்கதையை வாசகர் அனிதா ஒரு குழந்தையின் மனோபாவத்திற்கு மாற்றிப் பார்க்கிறார். நான் கனவில் எனது டைனோஸர் பொம்மையைத் தொலைத்துவிட்டேன். கனவிலிருந்து எழுந்ததும் பார்க்கிறேன், எனது டைனோஸர் பொம்மை இன்னும் அங்கேயே இருந்தது என்பதாகவும் இருக்கலாம் எனச் சொல்கிறார். தொடக்கத்தில் இந்தக் குறுங்கதையின் மீதிருந்த அறிவியல் புனைவுக்கான சிடுக்குகளையும் புரிதல் சிக்கலையும் மிகவும் இலாவகமாகக் களைந்தெடுத்துச் செல்கிறார் அனிதா.
ராஜேஸ் கன்னி, பகாங்
அவருடைய கணிப்பில் இக்கதையில் ‘டைனோஸர்’ என்பது கதைமாந்தரின் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட ஏதோ ஒரு நீங்காத துயரத்தையோ அல்லது ஏதோ ஒரு சிக்கலையோ குறிக்கிறது.
தூங்கி எழுந்ததும் துயரம் நீங்கி விடும் என மனித மனம் எதிர்நோக்க இன்னும் அந்தத் துயரம் அப்படியே இருக்கிறது என எண்ணத் தோன்றுகிறது. முழுவதுமாக ராஜேஸ் கன்னியின் வாசக மனம் டைனோஸர் என்பதைக் குறியீடாக மாற்றிக் கொள்வதன் வாயிலாக எழும் புரிதல் இது. குறுங்கதைக்குள் இருக்கும் சில விந்தையான தருணங்களை வாழ்வியலாக மாற்றி ஏற்றுக் கொள்கிறார். இது முழுக்க வாசகனின் தேர்வாகும். அகஸ்டாவின் ஆகாயத்தை இவர் எளிமையாக்கி வாழ்வெனும் பெருவெளிக்குள் கொண்டு வந்துவிடுகிறார்.
காந்தி முருகன், கெடா
அகஸ்டோ மண்டிராசோவின் எட்டு சொற்களில் அடங்கிய குறுங்கதையில் இடம்பெறும் ‘டைனாசோர்’ என்கிற சொல் குறீயீடாகத்தான் தோன்றுகிறது. டைனோசர் பல மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த கொடுர மிருகங்கள். மனிதன் தனக்குள்ளேயே உருவாக்கிவிட்டிருக்கும் அரக்கக் குணங்கள், விட்டொழிக்க வேண்டிய எண்ணங்கள் யாவும் இன்னமும் அவர்களிடத்தில் ஓர் இராட்சத டைனோஸர் போல குடிக்கொண்டுதான் உள்ளன. மனித மனம் எத்தனை முறை ஆழ்நிலைக்குச் சென்றாலும் மீண்டும் மீண்டும் அதே தீய எண்ணங்களால் சூழ்ந்து கிடக்கிறன என்பதுதான் மீண்டும் விழிக்கையிலும் டைனோஸர் இன்னும் அங்கே இருந்தது என்பதற்கான படிமமாக மாறுகிறது.
நான் (நாம் ) எழுந்தபோது (தூங்கும் போதும் விழித்திருக்கும் போதும்) டைனோசர் (மனிதநேயமற்ற எண்ணங்கள் ) அங்கேயே (இன்னும் நமக்குள்) இருந்தது (விதைத்துக் கொண்டே உள்ளன).
எழுத்தாளர் காந்தி முருகனும் டைனோஸர் என்பதை எல்லையற்று விரியும் மனித மனத்தின் வன்மங்களின் குறியீடாக உருவகப்படுத்தி இக்குறுங்கதையை அணுகுகிறார்.
சுமித்ரா அபிமன்னன், சிலாங்கூர்
எட்டு சொற்களில் குறுங்கதை என்பதே வாசகனைச் சிந்திக்க தூண்டுவதற்காக எழுதப்பட்டதாகவே உணர்கிறேன். இக்குறுங்கதையைப் படித்து முடித்ததும் நமக்குள் தேடல் துவங்கி விடுகிறது. பலவாறான கோணங்கில் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. பல போராட்டங்கள் நடத்தி விட்டு வென்று விட்ட களைப்பிலும் களிப்பிலும் ஓய்வெடுத்து நிகழ்காலத்திற்கு வரும் பொழுது அந்த வெற்றி நிஜமல்ல ஓய்வில் வந்த கனவே என்பதை இவ்வரிகள் உணர்த்துகின்றன. நமக்குள் அந்த டினோசோர் (குறியீடு) எப்படியெல்லாம் சமாளித்திருப்பார்/ போராடியிருப்பார் என்ற சிந்தனை கற்பனையாக வளர்ந்து கொண்டே போகிறது. இப்படியாகதான் இருக்க வேண்டும் என்ற ஒருநிலை வரவில்லை. அவருக்கும் டினோசோரும் நடந்த (flashback) போராட்டத்தைப் பற்றிய கற்பனை நம்மைப் போராட்டத்தில் தள்ளுகிறது. வார்த்தைகள் குறைய குறைய வாசகனின் கற்பனை விரிவடைகிறது.
சு.லோகேந்தினி, இளையோர்
ஒருவேளை அது பொம்மையாக இருக்கலாம்.மனம் கற்பனைக் காட்சியில் இலயித்திருந்த கணம் ஏதோ ஒருவழியில் தடை ஏற்பட்டு நிகழ்காலத்திற்கு அம்மனிதர் திரும்பியிருக்கலாம்.
விக்கினேஸ்வரன் பார்த்திபன், இளையோர்
எட்டே சொற்களில் அமைந்துள்ள இக்குறுங்கதை பல்வேறு கோணங்களில் நம்மை சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. மனித வாழ்வில் போராட்டங்கள், சவால்கள், துன்பங்கள் ஏற்படுவதென்பது இயல்பு. இவற்றை தீர்க்கவும் மறக்கவும் மனிதன் முயலாமல் அதையே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தால் அதிகப்படியான சிக்கல்களே வந்து குவியும். ‘நான் எழுந்தபோது, டைனோஸர் இன்னும் அங்கேயே இருந்தது’ என்ற வரியில் குறியீடாக விளங்கும் டைனோஸர், பிரச்சனையாகவோ, மறக்க இயலாத கொடூர சம்பவமாகவோ எண்ணுகிறேன். அதனைத் தனி மனிதன் மறப்பதற்கு எவ்வளவு முயன்றும் ஆழ்மனத்தில் அது நீங்காமல் தேங்கி நிற்கிறது. உலகில் டைனோஸர் இனம் அழிந்துவிட்ட போதிலும் மனிதனின் துயரங்கள் எளிதில் அழிவதில்லை.
சிறுவர்கள் சிலரும் இக்குறுங்கதையைப் படித்துத் தனது புரிதலைப் பகிர்ந்து கொண்டார்கள்.
ரஷ்மித்தா, அமெரிக்கா
கதாநாயகன் காலப்பயணம் மேற்கொண்டுவிட்டான். ஏதோ ஒரு கனவில் இருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு கண்களைத் திறக்கிறான். மில்லியன் ஆண்டுகள் கடந்து அவன் டைனோஸர் வாழ்ந்த காலத்திற்கு வந்துவிட்டான்.
ரஜித்தா, அமெரிக்கா
அவன் ஒரு டைனோஸருடன் போராடி மயக்கம் அடைந்துவிட்டான். பிறகு விழித்துப் பார்க்கும்போது அந்த டைனோஸர் அங்கேதான் இருந்தது.
பாவணன், மலேசியா
சட்டென டைனோஸர் ஒன்று கடலிலிருந்து எழுந்து வந்துவிட்டது. மனிதர்கள் ஆயுதங்களோடு அதனுடன் போர் செய்கிறார்கள். ஆனால், அந்த டைனோஸர் அனைவரையும் அழித்துவிடுகிறது. அவற்றிடமிருந்து தப்பித்த கடைசி மனிதன் மட்டும் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்தான். அந்தக் கொடூர டைனோஸர் அங்கேயே இருந்தது.
பெரியவர்கள் ஒரு சிடுக்கிலிருந்து இன்னொரு சிடுக்கிற்குக் கதையைத் தமது வாசக மனத்தால் நகர்த்திச் செல்கிறார்கள் என்றால் சிறுவர்கள் அதனை எளிமையுடன் தன் உலகத்திற்குள் கொண்டு வந்துவிடுகிறார்கள். இத்தகைய குறியீட்டு நிகழ்வுகளையும் படிம மாறுதல்களையும் சாத்தியப்படுத்திக் காட்டக்கூடிய ஓர் இலக்கிய படைப்பே குறுங்கதைகள் என்கிற ஓர் இரசனை எல்லையை நம்மால் அடைய முடிகிறது. மேற்குறிபிட்ட புரிதல்களிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு கோணத்தையும் வேறு சில வாசகர்கள் கொண்டிருக்க வாய்ப்புண்டு. உரையாடுவதன் வாயிலாகவும் இரசனையைக் கூர்த்தீட்டுவதன் வாயிலாகவும் இலக்கிய புரிதல் உருவாக்கும் அதிசயங்களின் முன்னே பிரமித்துக் கொள்ள நேரிடும்.
Time Loop என்பது காலத்தோடு தொடர்புடைய ஓர் அறிவியல் ஊகம். இந்த ஊகத்தைப் பயன்படுத்தி முதலில் உருவான படம் ஜெர்மன் மொழியில் இயக்கப்பட்ட Run Lola Run எனும் திரைப்படமாகும். அதன் பின்னரே இந்தப் பாணியில் மற்ற மொழிகளிலும் படங்கள் வந்து கவனம் பெறத் துவங்கின. ஒருவன் தனது ஒரே நாளுக்குள் சிக்கிக் கொண்டு இறந்து மீண்டும் அதே நாளின் தொடக்கத்திற்கு வருவதுதான் Time Loop என எளிமையாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். அவனது மரணத்தைத் தடுத்தால் மட்டுமே அவனால் அடுத்த நாளுக்குள் செல்ல முடியும். ஆக, டைம் லூப் என்பதற்குள் சிக்கிக் கொண்டவன் இறக்காமல் இருக்க வேண்டும்; அவன் இறக்கக்கூடாது என்றால் அவனது அன்றைய நாளின் சம்பவங்களை அல்லது உபச்சிக்கல்களை மாற்ற வேண்டும் அல்லது அதன் நிரலில் ஒளிந்திருக்கும் அடுக்குகளைக் கலைக்க வேண்டும். ஒருவன் இறந்து இறந்து இவையனைத்தையும் புரிந்துகொண்டு மீண்டும் வந்து கலைந்தாக வேண்டும். (கேட்கும்போதே இலேசான தலை சுற்றல் வரக்கூடும் )
இத்திரைப்படத்தின் முதல் கதாநாயகன் எடிட்டர் KL Praveen தான். கொஞ்சம் பிசகினாலும் திரைக்கதை பிடிபடாமல் போக வாய்ப்புள்ள ஒரு Time Loop Template-ஐ எளிய மக்களும் பார்த்துக் கொண்டாடி மகிழும் வகையில் கடுமையாக உழைத்து உருவாக்கியுள்ளார். இதுபோன்ற Time loop கதைகள் மக்களுக்குச் சலிப்பூட்டவும் வாய்ப்புண்டு. நடந்த ஒரே மைய சம்பவமே மீண்டும் பலமுறை நிகழும்போது இயக்குனரின் எழுத்தை முழுமையாக உள்வாங்கி காட்சிகளை மக்களின் ஆர்வத்தை மிகுதியாக்கும் பாணியில் எடிட் செய்வது அவசியமாகும்.
இரண்டாவது கதாநாயகன் நிச்சயமாக இயக்குனர் வெங்கட் பிரபுதான். தமிழுக்கு அப்பால் Time Loop என்கிற அறிவியல் ஊகத்தைப் படமாக்கி வெற்றி பெற்ற Happy Death day 1 & 2, Russion Doll, Edge of tomorrow போன்ற படங்களின் தாக்கத்திலிருந்துதான் இக்கதை தமிழில் உருவாகியுள்ளது என்பதைக் கதைக்குள்ளே ஒப்புக்கொள்வதைப் போன்ற ஒரு காட்சி இடம்பெற்றிருப்பது கூடுதல் சிறப்பு. ஆனால், வெங்கட் பிரபு காலத்தைப் பற்றிய அறிவியல் ஊகத்தை புராதானமான ஒரு வரலாற்றுடன் இணைத்துப் படைத்திருப்பது வேறு மொழியில் யாரும் செய்யாத ஒரு முயற்சி.
மூன்றாவது கதாநாயகன் எஸ்.ஜே சூர்யா. அவர் ஒரு காட்சியில் வருகிறார் என்றால் உடன் இருக்கும் அனைத்து நடிகர்களையும் இயல்பாக வென்று நிற்கிறார். சிலசமயங்களில் ஓவர் எக்டிங் எனத் தோன்றினாலும் அதையே நகைச்சுவையின் பக்கமாகத் திருப்பி இரசிக்கவும் வைக்கிறார். எஸ்.ஜே சூர்யா அவருக்கான நடிப்பில் வைத்திருக்கும் மீட்டர் யாராலும் கணிக்க முடியாதவை. தமிழ் சினிமாவின் சிறந்த குணச்சித்திர/வில்லன் நடிகர் என்கிற ஓர் எல்லையை அவர் தொட்டுவிட்டார் என்றே தோன்றுகிறது. கதாநாயகனுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கும் கதையில்கூட குணச்சித்திர வேடத்திலோ அல்லது வில்லன் வேடத்திலோ தோன்றி அப்படத்தைத் தனதாக்கிக் கொள்கிறார்.
நான்காவது கதாநாயகன் இசையமைப்பாளர் யுவன். காட்சிகள் யாவும் ஒரு புதிரான எல்லைக்குள் பரப்பரப்புடன் நகர்வதற்குரிய அம்சங்கள் கொண்டவை. அதற்கு ஈடுகொடுக்கும் வகையில் பின்னணி இசையைக் கொண்டு சேர்க்க வேண்டும், காட்சியும் இசையும் சேர்ந்து உருவாக்கும் உச்சம்தான் இரசிகனின் மனத்திற்குள் இப்படத்தைக் கட்டியெழுப்பும் சாத்தியங்கள் கொண்டவை. காட்சிகளின் நாடி துடிப்பைப் பிடித்தறிந்து இசையின் வாயிலாகப் படத்திற்கு உயிரூட்டியவர் யுவன் தான். வெங்கட் பிரபுவின் படமென்றாலே யுவனின் இசை கூட்டு அடையாளமாகிவிட்டது. அதுவே பலமும்கூட.
ஐந்தாவது கதாநாயகன் இத்தனை கதாநாயகர்களின் பிரதிநிதியாக பன்ச் வசனங்கள் ஏதும் இல்லாமல், கட்டம் கட்டி ஆடும் நடனங்கள் அதிகமில்லாத, வழக்கமான சிம்பு படத்திற்கான வணிக அம்சங்கள் ஏதுமற்ற ஒரு வேடத்தை, கதைக்குள் அதன் அர்த்தம் உணர்ந்து ஏற்று நடித்திருக்கும் சிலம்பரசன் தான். இதுபோன்ற கதைகளைத் தொடர்ந்து தேர்ந்தெடுத்து இரசிகர்களின் இரசனையும் நகர்த்திட முனையும்போது கதாநாயகக் கொண்டாட்ட சூழலிலிருந்து இதுபோன்ற நடிகர்கள் தனித்துவம் பெறுவார்கள். படத்தின் ஒரு காட்சியில், நாற்காலியோடு கட்டப்பட்ட நிலையில் பேசும் இடத்தில் சிம்புவின் நடிப்பைப் பாராட்டாமல் இருக்க இயலாது.
படத்தில் குறைகள் இல்லையென்று சொல்லிவிட இயலாது. Time Loop போன்ற கதையமைப்பில் பார்வையாளர்கள் சலிப்படைய வாய்ப்புண்டு. ஒரே வாக்கியத்தில் சொல்லிவிட முடிந்த சிறிய கதையை மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்த்தி அதற்குள் இருக்கும் முடிச்சுகளை அவிழ்த்துத் தீர்க்க வேண்டும். ஆக, கதை விரியாமல் ஒரே இடத்தில் சுழன்று கொண்டிருப்பது போன்ற ஓர் அயர்ச்சி பார்வையாளனுக்கு எளிதாக வர வாய்ப்புண்டு. ஆனால், அதைச் சீராக்க வேண்டுமென்ற போக்கில் மசாலாத்தனங்களையெல்லாம் கதைக்குள் புகுத்தாமல் கதையை அசலாகவே வழங்கிய வெங்கட் பிரபுவைப் பாராட்ட வேண்டும்.
படத்திற்கு ஐந்து பாடல்கள், 10 பன்ச் வசனங்கள் போன்ற தேய்வழக்குகள் எதையும் கொண்டு கதை ஏற்படுத்தும் அயர்ச்சியைப் போக்க நினைக்கவில்லை. அடுத்து தான் ஒரே நாளில் மீண்டும் மீண்டும் சிக்கிக் கொள்ளும்போது அடையும் அதீதமான குழப்பத்தையும் பதற்றத்தையும் முதன்மை நாகயனால் தத்துவார்த்தமாகக் கொண்டு வர இயலவில்லை. அவருக்கு வழங்கப்பட்ட அளவு ஒருவேளை குறைவானதாக இருந்திருக்கலாம். இதே போன்ற Time loop படமான Happy Death Day படத்தில் Jessica Rothe நடிப்பால் அசத்தியிருப்பார். குழப்பத்தின் எல்லையில் நின்றுகொண்டு மீண்டும் மீண்டும் செத்துப் பிழைத்து மீண்டும் சாவதில் அடையும் எரிச்சலின் இன்னொரு எல்லையை நடிப்பால் தொட்டிருப்பார். அந்த நடிப்பைச் சிம்பு இன்னும் முயன்றிருக்கலாம் அல்லது அவர் முயல்வதற்கான portions இன்னும் அதிகப்படுத்திருக்கலாம். ஆயினும் தமிழில் இது நன்முயற்சி என்பதால் பாராட்டலாம்.
அடுத்து, கதை முன்னெடுக்க நினைத்திருக்கும் எளிய மக்கள் மீதான அரசியல் அடக்குமுறையின் தீவிரத்தைக் காட்டுவதற்கான அல்லது தாக்கத்தை உருவாக்குவதற்கான வாய்ப்பு படத்திற்குள் விரியவில்லை. அது Time Loop என்கிற உக்திக்குச் சேர்க்கப்பட்ட ஊறுகாய் போலத்தான் இருந்தது. இன்னும் அதற்குரிய அழுத்தத்தைக் கூட்டியிருக்கலாம் என நினைக்கத் தோன்றியது.
சுருக்கமாகச் சொன்னால், வடிவேலுவின் ஒரு நகைச்சுவை காட்சியில் வருவதைப் போல் “வா நம்ம ரெண்டு பேரும் செத்து செத்து வெளையாடலாம்” என்பதே Time Loop என வைத்துக்கொள்ளலாம். ஒரு புதுமுயற்சியைப் பாராட்டலாம். மாநாடு நடக்கக்கூடாது என்பதுதான் மாநாடு திரைப்படத்தின் அரைக்கூவல். அனைத்து வயதினரும் பார்க்கக்கூடிய படமே. தமிழில் அறிவியல் சார்ந்த நல்ல திரைப்படங்களின் வரிசையில் மாநாடு படத்தையும் சேர்க்கலாம்.
) 