“துளசி! துளசி! என்ன யோசன?”

அம்மா அருகில் அமர்ந்திருந்தார். தொலைக்காட்சியில் ‘Upin Ipin’ ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அவ்விரட்டைச் சிறுவர்கள் தாத்தாவுடன் தோட்டத்திற்குச் சைக்கிளில் சென்று கொண்டிருக்கும் காட்சி. துளசியால் என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை உணர இயலவில்லை. மேசையின் மீதிருந்த குவளையைக் கவனித்தாள். பாதி குடித்து அப்படியே இருந்த தேநீரில் மெல்லிய அசைவு தெரிந்தது.

“மா… நான் இப்ப என்ன செஞ்சிக்கிட்டு இருந்தன்? தூங்கனனா?”

துளசியின் அம்மா அவளை மேலும் கீழுமாகப் பார்த்துவிட்டுக் கையில் வைத்திருந்த தொலைக்காட்சி தூர இயக்கியை மேசையின் மீது வைத்தாள்.

“என்ன ஆச்சு உனக்கு? டீவி பார்த்துக்கிட்டு இருந்த… நீ எப்ப தூங்கனா? என்ன தூக்கக் கலக்கமா?”

அம்மா எழுந்து சமையலறைக்குச் செல்ல முயற்சித்தாள். சடாரென அம்மாவின் கைகளைப் பற்றி அமரும்படி இழுத்தவளை அம்மா செல்ல முறைப்புடன் பார்த்தாள்.

“மா… எனக்கு ஏதேதோ கனவு வருதுமா… என்னானு தெரில…”

“என்ன துளசி? என்ன கனவு?”

அம்மாவின் கண்கள் சுருங்கின. புருவங்கள் உயர்ந்தன. துளசிக்குப் படப்படப்பு அதிகரித்தது.

“மா… ஏதோ ஒரு இருட்டுப் பாதை… அப்புறம் என் ரூம்பு… அங்க யாரோ படிக்கட்டுல வராங்க… அப்புறம் திரும்பியும் இங்க வந்துர்றன்மா…”

துளசியின் வார்த்தைகள் தடுமாறி விழுந்தன.

“துளசி… கனவுலாம் கெட்டது நல்லது இப்படி நெறைய இருக்கு. நம்ம எது ஆகக்கூடாதுனு நெனைக்கறோமோ… அது கனவுல நடக்கும். அதான் ஆழ்மனசோட வித்த… நீ பேய் வரக்கூடாதுனு நெனைச்சின்னா நம்ம ஆழ்மனசு பேய வரவச்சு நம்ம பயத்த போக்க முயற்சி பண்ணும்…”

அம்மாவின் வார்த்தைகள் துளசிக்கு மெல்ல ஆதரவளிக்கத் துவங்கின.

“அப்படின்னா… நான் தூங்கும்போதுதான கனவு காணனும்? ஆனா… எனக்கு சும்மா இருக்கும்போதெல்லாம் அந்தக் கனவு வருதுமா…”

அம்மா சமைக்க வேண்டும் என்கிற தவிப்பில் இருந்ததால் சட்டென நாற்காலியை விட்டு எழுந்தார்.

“துளசி! போய் சாமி ரூம்புல பாபாவ தொட்டுக் கும்புட்டுட்டு திருநீர் எடுத்துப் பூசிக்கோ. ஒன்னும் வராது… புரியுதா…?”

அம்மா சமையலறைக்குச் சென்றும் யாரோ பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருப்பதைப் போன்றே ஒரு பிரமை அவளுக்குள் உண்டானது. நீங்காத ஓர் உடல் சூடு அவளுக்கருகில் அவள் மெல்ல உணரத் துவங்கினாள். அடுத்த கணம் கனவுக்குள் போய்விடுவோம் என்று அஞ்சியவள் உடனே நாற்காலியை விட்டு எழுந்து சாமி அறைக்குள் நுழைந்தாள். எதிரில் இருந்த நடராஜா சிலையை உற்று நோக்கினாள்.

“காலம் ஆடும் தாண்டவத்திலே

நீயும் நானும் பகடை காய்கள் ஆனோம்…”

அப்பா முன்பு அடிக்கடி உச்சரித்து சில சமயங்களில் பொருந்தாத ஒரு ராகத்தில் பாடும் வரிகள் அவளுக்கு நினைவிற்குள் எட்டியது. பாபா படத்திற்குக் கீழிருந்த திருநீரை எடுத்து நெற்றியில் பூசும்போது கண்களை மூடினாள்.

மீண்டும் திறக்கும்போது சுற்றிலும் காட்டு மரங்கள் சூழ்ந்திருந்தன. கைகளில் இருந்த திருநீர் மறைந்து இப்பொழுதே அதே பழமையான கைவிளக்கை ஏந்திக் கொண்டிருந்தாள். மனத்தில் எழுந்த பயத்தை மெல்ல அடக்கினாள்.

“நம்ம பயந்தம்னா இந்தக் கனவுலேந்து எழுந்துருவோம்… இதுலேந்து எழுந்து இன்னொரு கனவுக்குள்ள போய்ருவோம்… அங்க யாரோ அறைய நெருங்கி வந்துக்கிட்டு இருக்காங்க… நான் பயப்படக்கூடாது… நான் பயப்படக்கூடாது…” மனத்தில் உறுதியுடன் மேலெழுந்து வந்த பயத்தையும் அதிர்ச்சியையும் அடக்கிக் கொண்டே சுற்றிலும் பார்த்தாள்.

அத்தனை உண்மையுடன் இருள் சூழ்ந்த இரப்பர் காடு. இதைக் கனவென்றால் யாரும் நம்பமாட்டார்கள். கனவென்பது உறங்கும்போது வரும் என்பதே ஏதோ கற்பனை என்பதைப் போல துளசி உணர்ந்தாள். தூரத்தில் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு கொட்டகையும் அதனருகே ஒரு சிறிய கம்பத்து வீடும் துளசிக்கு நன்றாகத் தெரிந்தது. எப்படியும் இங்கிருந்து 200 மீட்டர் நடக்க வேண்டும். வழிநெடுக இருளும் புதைக்குழிகளும் இருக்கலாம் என்பதைப் போல அப்பாதை பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தது.

“இது பொய் இல்ல. எனக்கு இது என்னான்னு தெரியணும். இன்னிக்கே தெரியணும்… பாபா… என்ன கொண்டு போங்க…” கண்களை மூடினால் கனவிலிருந்து வெளியேறிவிடுவோம் என்று பயந்து கண்களை மூடாமலேயே தெய்வத்தை மனத்தில் நிலைநிறுத்திக் கொண்டாள் துளசி.

எரியத் தவித்துக் கொண்டிருந்த கைவிளக்கின் மங்கிய வெளிச்சத்தில் அப்பாதையில் நடக்கத் துவங்கினாள். இரப்பர் மரங்களுக்கு இடையிடையே வளர்ந்திருந்த காட்டு மரங்களின் வேர்கள் தடித்து பாதைக்கு மேலே துருத்திக் கொண்டிருந்தன. கவனமின்றி நடந்தாள் இடறி விழ நேரிடும். விழுந்தால் பயம் சூழும். பயம் கொண்டால் கனவிலிருந்து வெளியேறிவிடுவோம். துளசி நம்பிக்கையைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

மரவேர்கள் பாம்பைப் போல நெளிந்து ஊர்வதைப் போல தென்பட்டது. ஒவ்வொரு அடியையும் கவனத்துடன் எடுத்து வைத்தவள் சேற்றில் கால் வைத்தாள். முட்டிவரை அவளுடைய வலது காலை இழுத்துக் கொண்டது. காலை எடுக்க முயன்றாள். இருளில் எதையுமே பார்க்க இயலவில்லை. கைவிளக்கின் ஒளியால் அவளுக்கு எந்தப் பயனும் இல்லை. தடுமாறியவள் அப்படியே தரையில் அமர்ந்தாள்.

இப்பொழுது அவளுடைய காலைச் சேற்றுக்குள்ளிருந்து ஒரு கை மெல்ல பற்றுகிறது. துளசி பயத்தால் அதிர்கிறாள். சட்டென ஒரு விழிப்பு. இருள் சூழ்ந்த அவளுடைய அறை. அதே நிலைக்கண்ணாடி. எழுந்து நிதானிக்க முயல்கிறாள். அறைக்கதவை உடைத்துக் கொண்டு ஓர் உருவம் உள்ளே நுழைகிறது.

-தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

(Fantasy series inspired by Inception)

பாகம் 1-ஐ வாசிக்க: https://balamurugan.org/2020/07/05/கனவுப்-பாதை-சிறுவர்-மர்ம/

பாகம் 2-ஐ வாசிக்க: https://balamurugan.org/2020/07/07/கனவுப்-பாதை-சிறுவர்-மர்ம-2/

“துளசி! துளசி! கேட்ட பிடிச்சிக்கிட்டு என்ன செய்ற?”

அத்தையின் சிறிய கை துளசியின் புறமுதுகில் பட்டதும்தான் அவளுக்குப் பிடிமானம் ஏற்பட்டது. இது கனவல்ல என்கிற நம்பிக்கை தோன்றியது. இறும்புக் கதவிலிருந்து பிடியைத் தளர்த்தி அத்தையைத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

எதிரே நின்று கொண்டிருந்தவர் துளசியின் அத்தை அல்ல. வேறு யாரோ ஒருவரின் முகம். அதிர்ந்து கையில் வைத்திருந்த குவளையைக் கீழே போட்டாள்.

“என்னம்மா ஏஞ்சலா? என்ன செய்ற?”

அத்தையின் குரல் மெல்ல வளர்ந்து ஒரு குகையிலிருந்து அழைப்பது போன்று எதிரொலித்து வீடு முழுவதும் பரவிக் கொண்டிருந்தது. வீட்டைச் சுற்றி படர்ந்திருந்த சுவர் மெல்ல சரிந்து இருள் மெல்ல வளர்ந்து துளசியைச் சூழ்ந்து கொண்டிருந்தது.

கையில் சட்டென ஒரு கைவிளக்கு. நேற்றைய இரவில் பார்த்த அதே பழுதடைந்துவிடலாம் என்கிற அரைத்தவிப்பில் துளசியின் கையில் இருந்தது. சுவர்கள் முழுவதுமாக மறைந்து அவள் இருள் மட்டுமே சூழ்ந்த ஒரு மண் சாலையில் நின்றிருந்தாள்.

“ஏஞ்சலா! ஏஞ்சலா…! மேகம் வருது தானானே… மழை வருது தானானே… ஏஞ்சலா தூங்கல தானானே…”

ரம்மியமான ஒரு குரல் இருள் சூழ்ந்த அப்பாதையில் ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்து சன்னமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. துளசி கைவிளக்கை மீண்டும் உள்ளங்கையில் தட்டியபோது ஏற்பட்ட குறைந்த வெளிச்சத்தில் அப்பாதையில் நடக்கத் துவங்கினாள். இனி பயந்து எங்கும் ஓட முடியாத நிலையை அவள் உணர்ந்தாள்.

இரண்டடிகள் எடுத்து வைத்து முன்னே நகரும்போது சட்டென அப்பாதையின் மண்ணுக்குள்ளிருந்து கைகள் பல மேலெழுந்து அவள் செல்ல வேண்டிய திசையைக் காட்டத் துவங்கின. கைகள் அழுகிய நிலையில் இருந்ததைக் கண்ட துளசி சட்டென அதிர்ந்து கைவிளக்கைக் கீழே போட்டாள்.

சட்டென ஒரு விழிப்பு. அவளுடைய அறையின் கட்டில் மேல் படுத்திருந்தாள். அதே இருள் எங்கும் சூழ்ந்திருந்தது. கையில் கைவிளக்கு இல்லை. எழுந்து அறையைக் கவனித்தாள். சுவரில் இருந்த படங்களில் ஆள் அடையாளம் தெரியாத சிலரின் முகங்கள். எழுந்து நிதானித்தாள். அதே நிலைக்கண்ணாடி. போய் நின்றாள் அவள் உருவம் தெரியாது என்று அவளுக்கு ஞாகபத்தில் உதித்தது.

இரண்டு அடிகள் எடுத்து வைத்து நிலைக்கண்ணாடியின் முன் போய் நின்றாள். அவளால் வேறு எதையுமே செய்ய இயலவில்லை. உடனே கதவைத் திறந்து வெளியில் ஓடிச் செல்ல மனம் நினைத்தாலும் உடல் அதற்கு ஒத்துழைக்கவில்லை. நிலைக்கண்ணாடியில் முன் நின்றே ஆக வேண்டிய ஒரு கட்டாய உந்துதல் அவளையும் மீறி அவளை இயக்கிக் கொண்டிருந்தது.

சற்று முன்பு அம்மா கொடுத்த தண்ணீர்க்குவளை அவள் கையில் இருந்ததைக் குறித்த ஞாபகம் எழுந்தாலும் உள்ளுக்குள் ஒலித்த ஒரு குரல் அவளை நிலைக்கண்ணாடியின் முன்னே வலுக்கட்டாயமாக இழுத்துச் சென்றது.

ஆள் உயரமுள்ள நிலைக்கண்ணாடி. இவ்வறையில் பல காலங்கள் இருந்து சிதிலமடைந்த நிலையில் தூசு படிந்து வெண்மை படர்ந்து காட்சியளித்தது. எவ்வளவு முயன்றும் அவளால் அக்கண்ணாடியில் அவளுடைய உருவத்தைக் காண முடியவில்லை. சட்டென இது கனவாக இருக்கலாம் என்று அவளுக்குத் தோன்றத் துவங்கியது. நாம் கனவுக்குள்ளிருந்து எழுந்து இன்னொரு கனவுக்குள் இருக்கிறோம் என்கிற நினைவு அவளுக்குள் ஆழப்பதிந்து மனத்திற்குள் சென்று கொண்டிருந்தது. அவளை ஒரு குரல் இயக்கிக் கொண்டிருந்தது.

“புனிதா… உன் கையில இருக்கற ஒவ்வொரு வடுக்கும் அவன் பதில் சொல்லித்தான் ஆகணும்…”

மனத்தை அதிரச் செய்த சத்தமான ஒரு குரல். உள்ளிருந்து எழுந்து அறை முழுவதும் பரவியது. படிக்கட்டில் யாரோ ஆக்ரோஷத்துடன் ஓடி வருவதும் கேட்டது. அக்காலடி ஓசையில் வெறித்தனமும் கடுங்கோபமும் தென்பட்டன. துளசியின் கைகள் உதறின.

“எழுந்துரு துளசி! எழுந்துரு… இது கனவு.. இது கனவு… எழுந்துரு…”

பலம் கொண்டு கத்தினாள். குரல் அவளுக்குள்ளே அடங்கிக் கரைந்தது.

காலடி ஓசைகள் அவளுடைய அறையை நோக்கி நகர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தன.

• தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

 பாகம் 1-ஐ வாசிக்க: https://balamurugan.org/2020/07/05/கனவுப்-பாதை-சிறுவர்-மர்ம/

எரிய மறுத்தக் கைவிளக்கை மீண்டும் உள்ளங்கையில் வைத்து இரண்டு முறை தட்டினாள். வயோதிக ஒளி மட்டுமே எஞ்சியிருந்தது. காட்டிய தூரத்தில் குறுகி இருளுக்குள் கரைந்தது.

“ஏஞ்சலா! ஏஞ்சலா!….”

திடுக்கிட்டுக் குரல் கேட்டத் திசையறியாத தடுமாறின கண்கள்.

“இல்ல! நான் துளசி… நான் துளசி…!”

சடாரென்று ஒரு விழிப்பு. துளசியின் இருள் நிலவிய அறை. எதிரில் ஒரு நிலைக்கண்ணாடி மட்டும்தான். எழுந்து நின்றால் முழு உருவத்தையும் காட்டிவிடும் நிலைக்கண்ணாடி. வலது மூலையில் துளைசியின் ஸ்டிக்கர் பொட்டுகளின் ஆக்கிரமிப்பு.

மெல்ல எழுந்து நிலைக்கண்ணாடியை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்தாள். பாதங்கள் தரையில் அழுந்த பதறின. கைகளில் நடுக்கம். கையை விரித்து உள்ளங்கையைக் கவனித்தாள். சற்று முன்பு கனவில் கண்ட கைவிளக்கை ஏந்திக் கொண்டிருப்பது போன்றே ஒரு பிரமை. இலேசான கனம் கையில் அப்படியே நிலைத்திருந்தது.

அப்பா வாங்கிக் கொடுத்து சில மாதங்கள் மட்டுமே ஆன நிலைக்கண்ணாடியின் முன் வந்து நின்றாள். எதிரில் அவள் உருவம் தெரியவில்லை. உற்றுக் கவனித்தாள். அறையின் எந்தப் பிரதிபலிப்பும் கண்ணாடியில் தென்படவில்லை. வெறும் இருள் மட்டுமே இறுகியிருந்தது. சட்டென்று இரண்டு கைகள் அசைவதைக் கவனித்தாள். முன்னே வந்து பின்பு பின்னே நகர்ந்து கைகள் கண்ணாடியின் உள்ளே வித்தை காண்பித்துக் கொண்டிருந்தன.

துளசி அதனை ஆச்சரியம் சூழப் பார்த்தாள்.

“இது உன்னோட கைத்தான?”

திடுக்கிட்டு மீண்டும் எழுந்தாள்.

“மா… இது உன்னோட புத்தம்தான? ஏன் தம்பி வச்சிருக்கான்?”

எதிரில் அம்மா. அதே குழி விழுந்த கண்கள். இரவெல்லாம் கடைசி தம்பியுடன் போராடி தோற்ற அவருடைய உறக்கம் அப்படியே கண்களில் குற்றுயிராய் தவித்துக் கொண்டிருந்தது.

உடனே எழுந்து சென்று எதிரில் இருந்த நிலைக்கண்ணாடியைக் கவனித்தாள். எவ்வித சலனமும் இல்லாமல் அவளுடைய உருவத்தைக் காட்டியப்படி நின்றிருந்தது.

“என்ன துளசி? கேட்கறன்தான?”

“மா, நான்தான் கொடுத்தன். விட்டுருங்க. இது பழைய புக்குத்தான்…”

“சரி அப்படின்னா ஓகே. நீ யேன் பேய் அறைஞ்ச மாதிரி இருக்க?”

பதிலேதும் பேசாமல் துளசி குளியறைக்குள் நுழைந்தாள். தம்பி குளித்துவிட்டுப் போன சுவடுகளாய் தரையில் பரவியிருந்த நீர்த்துளிகள் அவளுடைய பாதங்களில் சில்லிட்டன.

அங்கிருந்த கண்ணாடியில் வெண்மைப் படர்ந்திருந்ததால் துளசியால் முகத்தைக் கவனிக்க இயலவில்லை. சற்று நேரம் கண்களை மூடினாள். கனவில் பார்த்த அவளின் முகத்தை அவளே நினைவுக்குக் கொண்டு வர முயன்றாள். தோள்பட்டைவரை மட்டுமே அலாவிக் கொண்டிருந்த குட்டையான கூந்தல் மட்டுமே ஞாபகத்திற்குள் எஞ்சியிருந்தன. எவ்வளவு முயன்றும் கனவின் ஆழத்தை வெளிக்கொணர முடியாமல் தவித்தாள்.

கண்ணாடியைக் கைகளைக் கொண்டு துடைத்தாள். வலது மூலையில் இருந்த அவளுடைய கருப்புப் பொட்டுகளையும் பார்த்தாள். கனவு மெல்ல நினைவிற்கு வந்தது. முதலில் கேட்ட ஏஞ்சலா என்கிற குரலுக்குப் பின்னர் என்ன நேர்ந்தது என்பதில் மீண்டும் குழப்பம் நிலவியது.

குளித்துவிட்டுக் கீழே வந்தும் அவள் மனம் எதிலுமே ஒட்டமுடியாமல் அந்தரத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. பற்றில்லாத காலை உணவுக்குப் பின் அம்மாவிடம் சொல்லலாமா என்று சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். எப்படிச் சொல்வது? கனவென்பதை சாதாரணமான ஒன்றுத்தான், காலையில் எழுந்ததும் அதனை மறந்துவிட வேண்டும் என்பதுதான் அம்மாவின் பதிலாக இருக்கும் என்று துளசிக்கு நன்றாகத் தெரியும். பின்னர், சரி கேட்டுவிடலாம் என்று  துணிந்தாள்.

“மா… தூங்கனா கனவு வரும்தான?”

“ஆமாம். நல்ல மனசு உள்ளவங்களுக்குக் கனவே வராதாம்…”

“அப்ப நான் என்ன கெட்டவளா?”

“சின்ன பிள்ளைங்களுக்குக் கனவே வராது. உனக்கு ஏன்? என்ன பேய் கனவா?”

துளசி மௌனமானாள்.

“ராத்திரி எதாச்சம் பேய் படம் பார்த்துருப்ப. அப்புறம் கனவுல என்ன சாமியா வரும்?”

“இல்லம்மா… ஒருத்தருக்கு ஒரு கனவுத்தான வரும்? எழுந்தோன கனவு போய்ரும்…”

அம்மா அவளை வேடிக்கையாகப் பார்த்துவிட்டு, “ஆமாம் துளசி. ஒருத்தனுக்கு ஒரு கனவுத்தான் வரும். அதுல என்ன சந்தேகம்? சில சமயம் அந்தக் கனவு கோர்வையா இருக்காது… விட்டுவிட்டு இடம் மாறி ஆள் மாறி வரும்…” என்று அலுத்துக் கொண்டார்.

“தெரியும் மா. எனக்கும் அப்படித்தான் கனவு வரும். ஆனா, ஒரு வாரமா கனவுக்குள்ள நான் கனவு காண்றன்மா… கனவுலேந்து ஏஞ்சி திரும்பவும் இன்னொரு கனவுலேந்து… புரிலமா…”

“நீ ராத்திரி என்ன படம் பார்த்த? ஏன் உளறிக்கிட்டு இருக்க…?”

“மா… ஏஞ்சலான்னு யாராச்சம் உனக்குத் தெரியுமா?”

அம்மா வேலை செய்வதில் மீண்டும் மும்முரமானதால் துளசியின் கேள்வியைக் காதில் வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. துளசி கையில் வைத்திருந்த தண்ணீருடன் வீட்டுக்கு வெளியில் வந்தாள். பாதத்தில் இன்னமும் ஏதோ சில்லின்று உரசிக் கொண்டிருப்பதைப் போலவே அவளுக்குத் தோன்றியது.

“ஏஞ்சலா! ஏஞ்சலா!”

சட்டென்று பின்னாலிருந்து பழக்கமான ஒரு குரல். துளசி திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. ஒருவேளை இதுவும் ஒரு கனவாக இருக்குமோ என்று அஞ்சினாள். வாசல் கதவின் இறும்புப் பிடியைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

• தொடரும்

 ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்