1. ஒரு திரைப்படமாக இப்படைப்பு ஏன் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது?

இலக்கியத்தின் ஒரு பகுதியைப் படமாக்குவது என்பது எழுத்தாளர்கள், இலக்கிய வாசகர்கள் பலரும் பெரிதும் எதிர்ப்பார்க்கும் ஒரு கலை தருணமாகும். சிறுகதைகள் திரைப்படங்களாக வேண்டும்; நாவல் படமாக்கப்பட வேண்டும் என்றெல்லாம் தொடர்ந்து பல உரையாடல்களில் முன்னிலைப்படுத்தப்பட்டதுண்டு. அவ்வகையில் கல்கியின் மாபெரும் சரித்திரத் தமிழ் நாவலை 70 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் படமாக்கியிருப்பதை நாம் வரவேற்கவே வேண்டும்.

2. இப்படம் நாவலை எந்த அளவில் வெளிக்கொணர்ந்துள்ளது?

நாவலும் திரைப்படமும் வடிவ ரீதியிலும் உள்ளடக்கத்திலும் மாறுப்பட்டக் கலை கட்டமைப்புகள் கொண்டவை. நாவலில் முக்கியமான தருணமாக இருக்கும் காட்சிகள் ஒருவேளை திரைப்படத்தில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டு வேறு அலைகளுடன் வேறு தருணத்திற்குள் உருவாக்கப்பட்டிருக்கக்கூடும். இந்த நூதனமான வேறுபாட்டை இருவேறு கலை வடிவங்களின் கட்டமைப்புகளைப் புரிந்து கொள்வதன் மூலமே அதன் வெளிப்பாட்டுத் தன்மையையும் ஆராய முடியும்.

நாவல், மொழியைப் பிரதானமாகக் கொண்டு காட்சிகளை உருவகித்துச் செல்கிறது என்றால், திரைப்படம் காட்சியைப் பிரதானமாகக் கொண்டு ஒரு கதைச்சொல்லலை உருவகித்துச் செல்கிறது. இரண்டின் மொழி உச்சங்களும் கச்சாப்பொருளும் வெவ்வேறானவை. அவற்றை புரிந்து கொள்ளும்போதே நாவலிலிருந்து திரைப்படம் எங்கணம் கச்சிதமாகவும் சுருக்கியும் தேவையானவற்றை எடுத்துக் கொண்டு உருவாகிறது என்பதையும் அளவிட முடியும்.

ஐந்து பெரும் பாகங்கள் கொண்ட நாவலை இரண்டு பாகங்களாக சினிமாவிற்குள் சுருக்கும்போதே இயக்குநருக்கு ஒரு நெருக்கடி உருவாவதையும் தவ்ர்க்க இயலாது. ஆக, ஒரு திரைமொழிக்குள் எவ்வளவு சொல்ல முடியும் எதைச் சொல்ல முடியும் என்கிற சுயத்தேர்வுக்கு ஆளாக நேரிடுகிறது. அதனைக் கொண்டே மணிரத்திரனம் இப்படத்தை இயக்கியுள்ளார். கதை நகர்தலில் ஓர் அவசரத்தன்மை ஏற்பட்டுவிடுவதைத் தவிர்க்க முடியாமல் போயிருக்கலாம். அவை தாவித் தாவி செல்வதை நாவல் வாசகர்கள் அடையாளம் கண்டு கொள்வார்கள். ஆயினும், முன்பே சொன்னது போல இது ஒரு கலை படைப்பு இன்னொரு வடிவத்திற்குள் நுழையும்போது ஏற்படும் தவிர்க்க இயலாத நெருக்கடிகள் சார்ந்தவை என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டியுள்ளது.

3. நிறைய நடிகர்கள் இருந்தாலும் அனைத்துப் பாத்திரங்களும் மனத்தில் இடம்பிடிக்கின்றனவா?

இப்படத்தின் நடிகர்கள் தேர்வு கவனமாகக் கையாளப்பட்டுள்ளது. யாருக்கு எந்தக் கதாப்பாத்திரம் பொருத்தமானதாக இருக்கும் என்பதைக் கடந்த பல ஆண்டுகளாகத் தமிழ் சினிவாவைத் தீவரமாக அவதானித்து வரும் மணி அவர்கள் உன்னிப்பாகக் கவனித்து வடிவமைத்துள்ளார்.

துரோகமும் வஞ்சமும் சூழ்ந்து நிற்கும் ஆதித்தக் கரிகாலன், பாண்டிய வம்சத்தின் மொத்த வன்மத்தையும் தனக்குள் ஏந்திக் கொண்டு சோழ அரியணையின் வீழ்ச்சியைக் குறிவைத்துக் காத்திருக்கும் நந்தினி, திமிரும் கர்வமும் புத்திசாலித்தனமும் நிறைந்திருக்கும் குந்தவை என ஒவ்வொரு பாத்திர வடிவமைப்பும் மிகைப்படுத்தப்படாமல் கையாளப்பட்டுள்ளன.

நந்தினி கதாபாத்திரத்தை மட்டும் இன்னுமும் கூர்மையுடன் வடிவமைத்திருக்கலாம் என நினைக்கத் தூண்டியது. தன் மொத்த வன்மத்தையும் பழிவாங்கும் உணர்ச்சியையும் தனது அழகெனும் மாயைக்குள் அவள் கவனமாகப் பதுக்கி வைத்திருக்கும் தருணங்களை இன்னும் அதிகரித்துக் காட்டியிருந்தால் அக்கதாபாத்திரம் மனத்தினுள் விரிவாகியிருக்கக்கூடும்.

4. சண்டை காட்சிகள் ஏன் பிரம்மாண்டமாக இல்லை?

வழக்கமான சரித்திர நாவலைப் போன்று போரை மட்டுமே பகிங்கரமாக காட்டும் நோக்கில் எழுதப்பட்டத் தொகுதிகள் அல்ல பொன்னியின் செல்வன் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். துரோகத்தாலும் வன்மத்தாலும் எழும் வஞ்சகம் எப்படிச் சோழ அரியணையினை நோக்கி நகர்கிறது என்பதை மையப்படுத்தும் இலக்கியப் படைப்பு. ஆக, பாகுபலி போல் போரைப் பிரம்மாண்டமாகக் காட்ட வேண்டும் என்கிற நெருக்குதல் இப்படத்திற்கு இல்லை என்பதே எனது பார்வை. அதனால்தான் சண்டை காட்சிகள் கதை எவ்வளவு கோருகிறதோ அந்த அளவிலேயே யதார்த்தமாகக் கையாளப்பட்டுள்ளன.

– தொடரும்

கே.பாலமுருகன்

பின்குறிப்பு: தாராளமாக நம்மில் பலர் இரசனையாலும் கலையை உள்வாங்கும் நிலையிலும் மாறுபடலாம். பொன்னியின் செல்வனை மீண்டும் ஒருமுறை பார்க்க வேண்டியுள்ளது.

Non Spoiler Review/ தைரியமாகப் படிக்கலாம்

வந்தான்; சுட்டான்; செத்தான்; Repeat-u

வந்தான்; சுட்டான்; செத்தான்; Repeat-u

Time Loop என்பது காலத்தோடு தொடர்புடைய ஓர் அறிவியல் ஊகம். இந்த ஊகத்தைப் பயன்படுத்தி முதலில் உருவான படம் ஜெர்மன் மொழியில் இயக்கப்பட்ட Run Lola Run எனும் திரைப்படமாகும். அதன் பின்னரே இந்தப் பாணியில் மற்ற மொழிகளிலும் படங்கள் வந்து கவனம் பெறத் துவங்கின. ஒருவன் தனது ஒரே நாளுக்குள் சிக்கிக் கொண்டு இறந்து மீண்டும் அதே நாளின் தொடக்கத்திற்கு வருவதுதான் Time Loop என எளிமையாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். அவனது மரணத்தைத் தடுத்தால் மட்டுமே அவனால் அடுத்த நாளுக்குள் செல்ல முடியும். ஆக, டைம் லூப் என்பதற்குள் சிக்கிக் கொண்டவன் இறக்காமல் இருக்க வேண்டும்; அவன் இறக்கக்கூடாது என்றால் அவனது அன்றைய நாளின் சம்பவங்களை அல்லது உபச்சிக்கல்களை மாற்ற வேண்டும் அல்லது அதன் நிரலில் ஒளிந்திருக்கும் அடுக்குகளைக் கலைக்க வேண்டும். ஒருவன் இறந்து இறந்து இவையனைத்தையும் புரிந்துகொண்டு மீண்டும் வந்து கலைந்தாக வேண்டும். (கேட்கும்போதே இலேசான தலை சுற்றல் வரக்கூடும் )

இத்திரைப்படத்தின் முதல் கதாநாயகன் எடிட்டர் KL Praveen தான். கொஞ்சம் பிசகினாலும் திரைக்கதை பிடிபடாமல் போக வாய்ப்புள்ள ஒரு Time Loop Template-ஐ எளிய மக்களும் பார்த்துக் கொண்டாடி மகிழும் வகையில் கடுமையாக உழைத்து உருவாக்கியுள்ளார். இதுபோன்ற Time loop கதைகள் மக்களுக்குச் சலிப்பூட்டவும் வாய்ப்புண்டு. நடந்த ஒரே மைய சம்பவமே மீண்டும் பலமுறை நிகழும்போது இயக்குனரின் எழுத்தை முழுமையாக உள்வாங்கி காட்சிகளை மக்களின் ஆர்வத்தை மிகுதியாக்கும் பாணியில் எடிட் செய்வது அவசியமாகும்.

இரண்டாவது கதாநாயகன் நிச்சயமாக இயக்குனர் வெங்கட் பிரபுதான். தமிழுக்கு அப்பால் Time Loop என்கிற அறிவியல் ஊகத்தைப் படமாக்கி வெற்றி பெற்ற Happy Death day 1 & 2, Russion Doll, Edge of tomorrow போன்ற படங்களின் தாக்கத்திலிருந்துதான் இக்கதை தமிழில் உருவாகியுள்ளது என்பதைக் கதைக்குள்ளே ஒப்புக்கொள்வதைப் போன்ற ஒரு காட்சி இடம்பெற்றிருப்பது கூடுதல் சிறப்பு. ஆனால், வெங்கட் பிரபு காலத்தைப் பற்றிய அறிவியல் ஊகத்தை புராதானமான ஒரு வரலாற்றுடன் இணைத்துப் படைத்திருப்பது வேறு மொழியில் யாரும் செய்யாத ஒரு முயற்சி.

மூன்றாவது கதாநாயகன் எஸ்.ஜே சூர்யா. அவர் ஒரு காட்சியில் வருகிறார் என்றால் உடன் இருக்கும் அனைத்து நடிகர்களையும் இயல்பாக வென்று நிற்கிறார். சிலசமயங்களில் ஓவர் எக்டிங் எனத் தோன்றினாலும் அதையே நகைச்சுவையின் பக்கமாகத் திருப்பி இரசிக்கவும் வைக்கிறார். எஸ்.ஜே சூர்யா அவருக்கான நடிப்பில் வைத்திருக்கும் மீட்டர் யாராலும் கணிக்க முடியாதவை. தமிழ் சினிமாவின் சிறந்த குணச்சித்திர/வில்லன் நடிகர் என்கிற ஓர் எல்லையை அவர் தொட்டுவிட்டார் என்றே தோன்றுகிறது. கதாநாயகனுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கும் கதையில்கூட குணச்சித்திர வேடத்திலோ அல்லது வில்லன் வேடத்திலோ தோன்றி அப்படத்தைத் தனதாக்கிக் கொள்கிறார்.

நான்காவது கதாநாயகன் இசையமைப்பாளர் யுவன். காட்சிகள் யாவும் ஒரு புதிரான எல்லைக்குள் பரப்பரப்புடன் நகர்வதற்குரிய அம்சங்கள் கொண்டவை. அதற்கு ஈடுகொடுக்கும் வகையில் பின்னணி இசையைக் கொண்டு சேர்க்க வேண்டும், காட்சியும் இசையும் சேர்ந்து உருவாக்கும் உச்சம்தான் இரசிகனின் மனத்திற்குள் இப்படத்தைக் கட்டியெழுப்பும் சாத்தியங்கள் கொண்டவை. காட்சிகளின் நாடி துடிப்பைப் பிடித்தறிந்து இசையின் வாயிலாகப் படத்திற்கு உயிரூட்டியவர் யுவன் தான். வெங்கட் பிரபுவின் படமென்றாலே யுவனின் இசை கூட்டு அடையாளமாகிவிட்டது. அதுவே பலமும்கூட.

ஐந்தாவது கதாநாயகன் இத்தனை கதாநாயகர்களின் பிரதிநிதியாக பன்ச் வசனங்கள் ஏதும் இல்லாமல், கட்டம் கட்டி ஆடும் நடனங்கள் அதிகமில்லாத, வழக்கமான சிம்பு படத்திற்கான வணிக அம்சங்கள் ஏதுமற்ற ஒரு வேடத்தை, கதைக்குள் அதன் அர்த்தம் உணர்ந்து ஏற்று நடித்திருக்கும் சிலம்பரசன் தான். இதுபோன்ற கதைகளைத் தொடர்ந்து தேர்ந்தெடுத்து இரசிகர்களின் இரசனையும் நகர்த்திட முனையும்போது கதாநாயகக் கொண்டாட்ட சூழலிலிருந்து இதுபோன்ற நடிகர்கள் தனித்துவம் பெறுவார்கள். படத்தின் ஒரு காட்சியில், நாற்காலியோடு கட்டப்பட்ட நிலையில் பேசும் இடத்தில் சிம்புவின் நடிப்பைப் பாராட்டாமல் இருக்க இயலாது.

படத்தில் குறைகள் இல்லையென்று சொல்லிவிட இயலாது. Time Loop போன்ற கதையமைப்பில் பார்வையாளர்கள் சலிப்படைய வாய்ப்புண்டு. ஒரே வாக்கியத்தில் சொல்லிவிட முடிந்த சிறிய கதையை மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்த்தி அதற்குள் இருக்கும் முடிச்சுகளை அவிழ்த்துத் தீர்க்க வேண்டும். ஆக, கதை விரியாமல் ஒரே இடத்தில் சுழன்று கொண்டிருப்பது போன்ற ஓர் அயர்ச்சி பார்வையாளனுக்கு எளிதாக வர வாய்ப்புண்டு. ஆனால், அதைச் சீராக்க வேண்டுமென்ற போக்கில் மசாலாத்தனங்களையெல்லாம் கதைக்குள் புகுத்தாமல் கதையை அசலாகவே வழங்கிய வெங்கட் பிரபுவைப் பாராட்ட வேண்டும்.

படத்திற்கு ஐந்து பாடல்கள், 10 பன்ச் வசனங்கள் போன்ற தேய்வழக்குகள் எதையும் கொண்டு கதை ஏற்படுத்தும் அயர்ச்சியைப் போக்க நினைக்கவில்லை. அடுத்து தான் ஒரே நாளில் மீண்டும் மீண்டும் சிக்கிக் கொள்ளும்போது அடையும் அதீதமான குழப்பத்தையும் பதற்றத்தையும் முதன்மை நாகயனால் தத்துவார்த்தமாகக் கொண்டு வர இயலவில்லை. அவருக்கு வழங்கப்பட்ட அளவு ஒருவேளை குறைவானதாக இருந்திருக்கலாம். இதே போன்ற Time loop படமான Happy Death Day படத்தில் Jessica Rothe நடிப்பால் அசத்தியிருப்பார். குழப்பத்தின் எல்லையில் நின்றுகொண்டு மீண்டும் மீண்டும் செத்துப் பிழைத்து மீண்டும் சாவதில் அடையும் எரிச்சலின் இன்னொரு எல்லையை நடிப்பால் தொட்டிருப்பார். அந்த நடிப்பைச் சிம்பு இன்னும் முயன்றிருக்கலாம் அல்லது அவர் முயல்வதற்கான portions இன்னும் அதிகப்படுத்திருக்கலாம். ஆயினும் தமிழில் இது நன்முயற்சி என்பதால் பாராட்டலாம்.

அடுத்து, கதை முன்னெடுக்க நினைத்திருக்கும் எளிய மக்கள் மீதான அரசியல் அடக்குமுறையின் தீவிரத்தைக் காட்டுவதற்கான அல்லது தாக்கத்தை உருவாக்குவதற்கான வாய்ப்பு படத்திற்குள் விரியவில்லை. அது Time Loop என்கிற உக்திக்குச் சேர்க்கப்பட்ட ஊறுகாய் போலத்தான் இருந்தது. இன்னும் அதற்குரிய அழுத்தத்தைக் கூட்டியிருக்கலாம் என நினைக்கத் தோன்றியது.

சுருக்கமாகச் சொன்னால், வடிவேலுவின் ஒரு நகைச்சுவை காட்சியில் வருவதைப் போல் “வா நம்ம ரெண்டு பேரும் செத்து செத்து வெளையாடலாம்” என்பதே Time Loop என வைத்துக்கொள்ளலாம். ஒரு புதுமுயற்சியைப் பாராட்டலாம். மாநாடு நடக்கக்கூடாது என்பதுதான் மாநாடு திரைப்படத்தின் அரைக்கூவல். அனைத்து வயதினரும் பார்க்கக்கூடிய படமே. தமிழில் அறிவியல் சார்ந்த நல்ல திரைப்படங்களின் வரிசையில் மாநாடு படத்தையும் சேர்க்கலாம்.

-கே.பாலமுருகன்

மலையாள இயக்குனர் மனு அசோகன் இயக்கத்தில் சமீபத்தில் வெளிவந்து விமர்சகர்களின் பாராட்டைப் பெற்று வரும் மலையாளப் படம். சுராஜ் முதன்மை பாத்திரத்தில் மொத்த கதையையும் முதிர்ச்சியும் நிதானமுமான தனது நடிப்பால் கடைசி புள்ளி வரை இழுத்துச் செல்கிறார்.

தன் மகளின் மரணத்திற்குப் பின்னால் இருக்கும் மனித அலட்சியங்களையும் கருணையற்ற தருணங்களையும் பொறுத்துக் கொள்ள இயலாமல் இரண்டாண்டுகளாக அதிலிருக்கும் உண்மைகளை வெளிக்கொணரப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் அவர் சட்டென பல திருப்பங்களும் ஆச்சரியங்களும் அதனுள் மன்னிக்க முடியாத பாவங்களும் நிறைந்திருப்பதை அறிகிறார். அவரோடு பார்வையாளனும் மெல்ல திகைப்புள்ளாகி கலவரமடைகிறான்.

இரண்டாம் பாதியில் குற்றத்திற்கும் மன்னிப்பிற்கும் இடையில் கதை நிகழ்கிறது. அதனை மனித மனங்களின் நுட்பமான வெளிப்பாட்டால் இயக்குனர் கடத்திச் செல்கிறார். ஒரு திரில்லர் படமென ஒதுக்கிவிட்டுச் செல்ல முடியாதபடிக்குத் திரைக்கதை நெடுக விரிந்து வரும் முடிவிலா அன்பிற்கும் வன்முறைக்கும் இடையே தகிக்கும் அனலைத் தொட்டுணர முடியும்.

படத்தின் கடைசி சில நிமிடங்கள் நுட்பமானவை. விளக்கங்கள், உரையாடல்கள் ஏதும் இல்லாமல் ஒரு தத்துவ எல்லைக்கு விரிந்து செல்லும். அதுவரை பாவத்திற்கு எதிராக இருந்த சுராஜ் பாவத்தின் நிழலில் ஒருமுறை ஒதுங்கிவிட்டு மீண்டும் அதிலிருந்து மீளும்போது அடையும் புரிதல்தான் இக்கதைக்கு வலு சேர்க்கிறது. சத்தமில்லாமல் மன்னிப்பு சாத்தியமாகிறது. நாம் புகாரளிக்கும் அனைத்துக் குற்றங்களின் நிழல்களிலும் நாமேகூட சில நிமிடங்கள் தங்கிவிட்டுப் போன அனுபவம் உருவாகியிருக்கும். அக்கணங்களில் நாம் யார்? இப்படம் முன்வைக்கும் கேள்வியும் அதுதான்.

-கே.பாலமுருகன்

(IMDb Rating for Movie: 8.5/10)

தமிழில் பாபநாசம் படத்தைப் பார்த்தவர்களுக்கு Drishyam & – Drishyam 2 பற்றி அறிந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. ஜீத்து ஜோசப் எழுதி இயக்கிய மலையாளப்படம்தான் தமிழில் கமல், கௌதமி நடிப்பில் வெளியாகியிருந்தது. அந்தப் (பாபநாசம்) படத்தின் இரண்டாம் பாகம்தான் மலையாளத்தில் மோகன்லால், மீனா நடிப்பில் வெளியாகிவிட்டது.

பல அடுக்குகள் கொண்ட திருப்புமுனைகளுள் நம்மை ஆழ்த்தி ஆச்சரியப்பட வைத்த இப்படத்தின் இரண்டாம் பாகத்தை இன்னும் எங்கு, எப்படி, எந்த முனையில் விரித்திழுக்கப் போகிறார்கள் எனக் கேள்வியுடனே பார்க்கத் துவங்கினேன். பெரும்பாலும் சிறந்த படங்கள் பாகம் இரண்டாக உருவாக்கப்பட்டால் முதல் பாகத்தில் இருந்த தீவிரமும் ஆழமும் இல்லாமல் போனதுண்டு. முதல் பாகம் கொடுத்த தாக்கம் இரண்டாவதில் குறைந்திருக்கும்.

ஆனால், ஜீத்து ஜோசப் அவர்களின் எழுத்தில் அவர் காட்டும் துல்லிதம்தான் அவருடைய Drishyam பாகம் இரண்டையும் முதல் பாகத்தைப் போல அதே சுவாரஷ்யத்துடன் வழிநடத்திச் செல்ல ஊக்கப்படுத்தியுள்ளது. பாகம் 2இன் திரைக்கதை சற்றே மெதுவாக நகர்வதாகச் சிலர் சொன்ன பார்வையை நானும் உணர்ந்தேன். ஆனால், அவை இறுதியில் கட்டியெழுப்பும் ஓர் அற்புதத் தருணத்திற்கான நகர்ச்சியாகவே பார்க்கிறேன். படத்தில் ஒரு காட்சிக்கூட கதைக்கு அநாவசியம் இல்லாமல் இடம்பெற்றிருக்காது. திரைக்கதை வடிவமைத்தில் ஜித்து ஜோசப்பிடம் கலை உலகம் நிறைய கற்றுக் கொள்ளலாம். அல்லது அவருடன் ஒரு தீவிரக் கலந்துரையாடலாவது நடத்தலாம். (இதற்கு முன் அத்தகையதொரு நிகழ்ச்சி நடந்திருக்குமாயின், மகிழ்ச்சி).

ஒரு கொலை நிகழ்ந்து விடுகிறது. திட்டமிட்டக் கொலை கிடையாது. சூழல் அமைத்துக் கொடுக்கும் சந்தர்ப்பத்தால் உருவாகும் கொலை. அந்தக் கொலையை மறைத்தால்தான் தன் குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற முடியும் எனக் கதாநாயகன் முடிவெடுக்கிறான். அவனது செயலுக்குப் பின்னாள் அவனே ஓர் அறத்தையும் கற்பித்துக் கொள்கிறான். அதற்காக வேண்டி அவன் வாழ்நாள் முழுவதும் குற்றவுணர்ச்சியில் திளைத்துத் தன் அகத்தை ஓர் இருளுக்குள் அடைத்துக் கொள்ளவும் தயாராக இருக்கிறான். அவனே அவனுக்குக் கொடுத்துக் கொள்ளும் தண்டனையாக, அவனது உள்ளம் என்கிற தண்டனை கூடத்தில் தன்னை ஏற்றிக் கொள்கிறான்.

இரண்டாம் பாகத்தில் முதல் பாகத்தைக் காட்டிலும் இன்னும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தும் திருப்புமுனைகள் கைவந்திருப்பது, அதுவும் முதல் பாகத்திலேயே பார்வையாளர்களுக்குத் திறந்து காட்டிவிடப்பட்ட ஒரு திரைக்கதையினை இரண்டாம் பாகத்தில் நகர்த்தும் சாமர்த்தியம் பாராட்டப்பட வேண்டியது. இரண்டாம் பாகம் கொலைக்குப் பிறகான மன உணர்வுகளையும் அதனையொட்டி அவர்கள் அடையும் குற்றவுணர்வுப் போராட்டங்களையும் மையப்படுத்தி நகர்கிறது.

கொலை, கொலை விசாரணை, இப்படியான கருப்பொருளில் ஏராளமான கலை படைப்புகள் அனைத்து மொழிகளிலும் வந்துவிட்டன. அத்தகைய ஒரு கருவைத் தேர்ந்தெடுத்து அதனை அறத்திற்கு உள்ளே வைத்து சாதூர்யமாக உரையாடி வெற்றிப் பெற்றுள்ளார் ஜீத்து.

குறிப்பாக, மோகன்லால் நடிப்பைக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். தமது முதிர்ச்சியான நடிப்பில் மொத்த திரைக்கதையும் தாங்கிக் கொள்கிறார். ஆர்பாட்டமில்லாமல் மெனக்கெடுவது ஆச்சரியமானவை. அவரது முகத்தில் அல்லது உடல்மொழியிலும்கூட கண்டறிய முடியாத புத்திசாலித்தனமான நடிப்பது.

இரண்டாம் பாகத்தின் கடைசி வரி, ‘இந்தக் கணம் நாம் அடுத்து என்ன செய்வோம் என்ன நடவடிக்கை எடுப்போம் என அவன் சிந்தித்துப் போராடிக் கொண்டிருப்பான்; இதைவிட ஒரு கொடுமையான தண்டனையை நம்மாலும் அவனுக்குக் கொடுத்திர முடியாது’ என ஜோர்ஜ்குட்டி தன் குடும்பத்தைக் காக்க வேண்டி செய்த அத்தனை செயலின் மீதும் சாயமாகப் படிந்திருக்கும் அறம்; தர்மம்; நியாயம்; அநீதி என அனைத்தும் வெளுத்துக் கொட்டுகின்றன.

-கே.பாலமுருகன்

‘உனக்கு அரசியலில் ஈடுபாடு உண்டா?’ என்கிற கேள்வி மிகப் பிரபலமான ஒன்றாகும். எனக்கு அக்கேள்வி ‘உனக்கு சாப்பிடுவதில் ஈடுபாடு உண்டா?’ என்பது போலவே ஒலிக்கும். நாட்டின் மைய அரசியலோடு ஒவ்வொரு குடிமகனும் இணைக்கப்பட்டுள்ளான் என்றும் ஓட்டுப் போடுவதிலிருந்து அரசியலாட்சி அமைக்கப்படுவதில் ஒரு சாமான்யனுக்கு இருக்கும் உரிமை வரை எதையுமே அறிவில் வைத்து உரையாட இயலாமல் அறியாமைகளின் மீது அடுக்கப்பட்டுப் பெருகி வழியும் அறியாமைகளின் உச்சமே ‘உனக்கு அரசியலில் ஈடுபாடு உண்டா?’ என்கிற கேள்வியில் உள்ள அபத்தம்.

குறிப்பாக இளையோர்கள் அரசியல் பேசினால் உனக்கெதற்கு அரசியல் பேச்சு என்று அவன் வாயை அடைக்கும் இடத்தில் நாம் தடுப்பது அவனுடைய சுதந்திரத்தை மட்டுமல்ல; மக்களாட்சியின் மீது அடுத்த தலைமுறைக்கு உருவாகவிருந்த அபிப்ராயங்களையும்தான். பின்னர், அரசியல் தெளிவில்லாமல் தேசிய நீரோட்டத்தில் அவன் அடையும் புறக்கணிப்பும் தனிமையும் அறியாமையும் அவன் வாழ்க்கைக்கே பாதகமாகவும் மாறிவிடுகின்றன. அரசியல் வெட்டிப் பேச்சுகள்தான் கூடாது தவிர தேசிய அரசியலை விமர்சித்துப் பேசும் ஆற்றல் ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் வழங்கப்பட வேண்டும். கற்றல் கற்பித்தலில் அரசியல் உரையாடப் பட வேண்டும்; யார் பிரதமர், யார் கல்வி அமைச்சர் இப்படிப் பெயர்களை மட்டும் சொல்லிக் கொடுப்பதையும் தாண்டி மக்களாட்சி குறித்தான ஒரு விமர்சன உரிமை கல்வியில் வழங்கப்பட்டால்தான் ‘அரசியல்’ என்பது தனக்கு உகந்ததல்ல என்கிற ஓர் அறியாமை முடிவுக்கு இளைய தலைமுறை வரமாட்டார்கள்.

இப்படியாக, இன்று வெளியீடு கண்ட ‘நந்த கோபாலன் குமரன்’ அரசியலின் அதிகாரப் பகுதியைக் கண்டு மிரண்டு; அதன் நேராதிக்கத் தன்மைகளை உள்வாங்கிக் கொள்ளாமல் தவித்து, போராடி இறுதியில் அதன் நெழிவு சுழிவுக்கு ஏற்ப தன் சுயத்தை மறுவடிவைப்பு செய்து கொண்டு அரசியலில் வெற்றிப் பெறுவதுதான் இப்படத்தின் ஒட்டுமொத்த கதையின் சாரமாகும். முதல் பாதியில் கதை பயணிக்கும் இலக்கைப் பிசகாமல் பின் தொடர முடிந்தது. குறிப்பாக விறைப்புடன் வந்து பின்னர் தன்னை அரசியலின் வரட்டு அதிகாரத்திற்கேற்ப வளைத்து நெகிழ்த்து மாற்றிக் கொண்டு அடிமட்ட வேரிலிருந்து அடிப்பணிந்து துளிர்க்க நினைக்கும் யதார்த்தத்தை செல்வராகவன் தன் பாணியில் காட்டியிருக்கிறார். கழிவறையைக் கழுவும் இடத்திலிருந்துதான் அரசியலைத் தொடங்க முடியும் என்கிற ஒரு நிலை இனி அரசியலில் ஈடுப்பட நினைக்கும் இளையோர்களுக்கு அச்சத்தை உருவாக்கும் அளவிற்கு யதார்த்தத்தையே செல்வராகவன்முதல் பாதியில் படமாக்கியுள்ளர்.

படத்தின் முதல் பாதியின் கடைசி காட்சி, ஓர் அரசியல் எதிர்ப்புக் கூட்டத்தில் கலவரம் ஏற்பட்டு வந்திருந்த தொண்டர்கள் எல்லாம் ஓடிவிட கதாநாயகனும் அவனுடைய நண்பனும் மிச்சமாகிறார்கள். அவ்விடத்தில் சூர்யாவின் நண்பன் எடுக்கும் முடிவு அரசியல் எதிர்ப்புகள் மீது சமூகம் கொண்டிருக்கும் மிக மொண்ணையான பிடிமானத்தை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுகிறது. ஒரு பார்வையாளனாக அவ்விடத்தில் நம் சமூகத்தின் மீது வெறுப்பும் கோபமும் ஏற்படுகிறது. ஒரு கொலை நடக்க வேண்டும்; அல்லது ஒருவன் உயிர் இழக்க வேண்டும் பின்னர்தான் அவ்வெதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் மீது மக்களின் கவனம் குவியுமென்றால் நாம் என்ன அத்தனை வரட்டு மனம் படைத்தவர்களா என்கிற கேள்வியும் எழாமல் இல்லை. கத்தி திரைப்படத்தில் காட்டப்படும் விவசாயிகளின் தற்கொலையையும் இப்படத்தின் அக்காட்சியையும் தொடர்புப்படுத்திக் கொள்ள முடிகிறது.

மேற்சொன்ன யாவும் படத்தின் பலம் என்றால் படத்தின் இரண்டாவது பாதியில் வரும் அரசியல் வெடிப்புகள், திடீர் உருமாற்றம் அனைத்தும் மனத்தில் ஒட்டாமல் சட்டென்று நகர்ந்து நகர்ந்து ஓர் அடுக்கில்லாமல் கரைந்துவிடுவது படத்தின் முதன்மையான பலவீனம் என்றே சொல்லலாம். படம் முதல் பாதியிலேயே முடிந்துவிட்டதைப் போலத்தான் தோன்றியது. அதற்குப் பிறகு உருவாகும் திரைக்கதை பூரணமின்மை பார்வையாளனைப் படத்திற்குள் ஒன்றவிடாமல் வெளியேற்றிவிடுகிறது. அடுத்து, பின்னணி இசை அளவிற்குப் பாடல்கள் நிலைக்கவில்லை. சூர்யாவின் ‘தானா சேர்ந்த கூட்டம்’ படத்தில் பாடல்கள் உருவாக்கிய தாக்கத்தினாலேயே அப்படத்தில் இருந்த குறைகளை மறக்க முடிந்தது. ஆனால், இப்படத்தில் பாடல்களுக்காக முறையாக உழைக்கப்படவில்லை என்கிற விமர்சனம் எழுந்த வண்ணமே இருந்தது. ஆனால், யுவனின் பின்னணி இசை படத்தில் பல சாதாரணக் காட்சிகளைக்கூட தூக்கி நிறுத்தியுள்ளது என்றே சொல்ல வேண்டும்.

அடுத்து, படத்தில் செல்வராகவன் கையாண்டிருக்கும் குறைந்த வெளிச்சமும் மஞ்சளும், இளம் பச்சையும் இருளும் என வண்ணக்கலவைகள் அபாரமான உணர்வை உருவாக்குகிறது. மனித மனங்களின் தத்தளிப்புகள், பாய்ச்சல்கள் என்று சுருங்கி விரியும் பல உணர்வலைகளைப் பொருத்தமான வண்ணங்களின் மூலம் நெருக்கமாக்கியுள்ளார். அடுத்து பாத்திரத் தேர்வுக்காகவும் இயக்குனரைப் பாராட்டலாம். பொன்வண்ணன், நிழல்கள் ரவி, சாய் பல்லவி இன்னும் பலர் படத்தை விழாமல் தாங்கிப் பிடித்துள்ளார்கள். சூர்யா மெனக்கெட்டு நடிக்காமல் இருந்திருந்தால் படம் மேலும் பலவீனமாகியிருக்கலாம். கொஞ்சமும் சோர்வுறாமல் மொத்த நடிப்பையும் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். இருப்பினும் முதல் பாதியில் வரும் சூர்யா பாத்திரம் இரண்டாம் பாதியில் அடையும் மாற்றம் முறையாக வடிவமைக்கப்படவில்லையோ என்கிற விமர்சனமும் எழுகிறது. நந்த கோபாலன் குமரனை முழுமையாகத் தொகுத்துக்கொள்ள முடியாமல் ஒரு பார்வையாளன் நிச்சயம் தடுமாற்றம் கொள்வான். அடுத்து மிகத் திறமையான சாய் பல்லவியைப் பொறாமைப்பட்டு மீளமுடியாமல் தவிக்கும் ஒரு மனைவியாகவே அனுமதித்திருப்பது வருத்தத்தை அளித்தது. அவருடைய பங்கை இன்னும் விரிவுப்படுத்துவதற்கான வாய்ப்பு திரைக்கதையில் இருந்தும் அக்கதாபாத்திரத்தைக் கோட்டைவிட்டதாகவே தோன்றுகிறது.

தவிர்க்க முடியாமல் இப்படம் இதற்கு முன் வந்த அரசியல் சார்ந்த பல படங்களை ஞாபகமூட்டுவதும் இப்படத்தின் இன்னொரு சிக்கல் எனலாம். முதல்வன், சகுனி, எல்.கே.ஜி, புதுபேட்டை என்று சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். இருப்பினும் இப்படத்தின் முடிவின் மீது பலர் கடுமையான விமர்சனத்தை முன்வைத்திருந்தார்கள். படம் முடியவே இல்லை என்றும் சிலர் சமூக வலைத்தலங்களில் சாடியிருந்தார்கள். ஆனால், இப்படத்தின் இரண்டாம் பாதியில் கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்ததே அம்முடிவுத்தான். யதார்த்த அரசியலின் தெறிப்பு. கடந்த 100 ஆண்டுகள் ஒரு நாட்டில் அரசியல் கட்சியாக நீடித்து மக்கள் மனத்தில் ஆழப்பதிந்து கிடக்கும் ஓர் அரசியல் பூர்வீகம் கொண்ட கட்சிக்குள் சூர்யா தாவிக் கொள்வதாக படம் முடியும்போது ஒரு கதாநாயகன் அப்படிப்பட்ட முடிவெடுக்கலாமா என்கிற கேள்வி எல்லோருக்கும் தோன்றும். கதாநாயகத்துவ சினிமா இரசனைக்குள் மாட்டிக் கொண்ட ஒரு சராசரியான இரசிகனுக்கு அக்கேள்வி எழுவதில் தவறில்லை. ஆனால், இயக்குனர் செல்வராகவன் தான் எடுத்துக் கொண்ட கதைநிலத்தில் வரக்கூடிய கதாநாயகன் யதார்த்த அரசியலை முழுவதுமாகப் புரிந்து கொண்டு அதன்படி சாமர்த்தியமாக மாறிக் கொள்ளும் நிதர்சனம் இக்கதைக்குப் பொருந்தியே நிறைவு பெறுகிறது.

இத்தகைய பொறுப்பெடுத்து விமர்சிக்கக்கூடிய படமாக இல்லையென்றாலும் இப்படம்  யதார்த்த அரசியலின் கொடூரத்தைக் காட்டியுள்ளது என்றே சொல்ல வேண்டும். குறிப்பாக இளையோர் மத்தியில் அரசியல் தெளிவும் அரசியல் உரையாடலும் தொடங்கப்பட வேண்டும் என்கிற கருத்தை விவாதிக்கவாவது இப்படம் ஒரு களத்தை உருவாக்கியுள்ளது. இரண்டாம் பாதி திரைக்கதையில் விழுந்துள்ள மிகப்பெரிய பலவீனத்தைச் சரிசெய்திருந்தால் நல்ல அரசியல் படம் என்றே சொல்லியிருக்கலாம்.

-கே.பாலமுருகன்

For the review click on the youtube below: 

 

 

சினிமாவை மீண்டும் கலையை நோக்கி நகர்த்தும் ஒரு துவக்கம் சீதக்காதி.

விமர்சனத்திற்குப் போகும் முன்: இதுபோன்று சிறுகதைகளைச் சிங்கையில் குறும்படமாக்க வேண்டும் என்கிற தனது விருப்பத்தை 2009ஆம் ஆண்டுகளிலேயே நண்பர் நீதிப்பாண்டி(பாண்டிதுரை) என்னிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். பல வருடங்களுக்குப் பின் அவருடைய கனவு என்றே சொல்லலாம், நிறைவேறியிருப்பதாக நான் காண்கிறேன். இக்குறும்படத்தைப் பற்றி எழுதச் சொல்லியும் சதா கேட்டுக் கொண்டிருந்தது நண்பர் நீதிப்பாண்டியே. சிங்கைக்கு வர முடியாவிட்டாலும் தொடர்ந்து சிங்கையின் கலை இலக்கிய வளர்ச்சியில் ஒரு விமர்சகனாக இணைந்திருப்பதில் மகிழ்ச்சி. – கே.பாலமுருகன் 

‘எனது கலை என்னை எனக்குள் தேடுவதிலிருந்து தொடங்குகிறது’

                                                                                                                                         – இயக்குனர் கிம் கி துக்

கலைப்படைப்பு, ஒரு கலைஞனின் அகத்தை நோக்கியதாக இருத்தல் வேண்டும் என்றே கலையை நேசிக்கும் எல்லா கலைஞர்களும் உதிர்த்தக் கடைசி புரிதலாக உள்ளது. அகிரா குரோசாவா தனது கடைசி படைப்பிற்குப் பின்னே நான் என்னைத்தான் தேடிக் கண்டடைந்தேன் என்கிறார். ஆக, நம்மை நாமே தேடிக் கொள்வதற்குக் கலை ஓர் அறிதல் களம். அக்களத்தினை எத்தனை நேர்மையாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளப் போகிறோம் என்பதில்தான் கலை மீது நாம் கொண்டிருக்கும் நேசத்தையும் காட்டும். பொறுமையும் ஆழ்ந்த ஈடுபாடும் விரிவான தேடலுமிக்க கலைஞர்களால் மட்டுமே காலத்திற்கும் மனத்தில் பதியும் ஒரு படைப்பை வழங்க முடியும். அதனால்தான் அடூர் கோபாலகிருஷ்ணன், சத்ய ஜித்ரே என்று பல இந்திய இயக்குனர்களை இன்றும் நினைவுக்கூர்கிறோம்.

தன்னுடைய சித்திரத்தின் ஊடாக இச்சமூகத்தை, இவ்வாழ்வியலை, தத்துவங்களை உருவாக்கி வைத்திருக்கும் உலகின் மிக நுண்மையான பகுதியான அகத்திற்கு இட்டுச் செல்வதாக அமைத்திருத்தல் வேண்டும். அதுவே பின்னர் கலை எழுச்சியாக வெளிப்படும். பெரும்பாலான ஒரு கலையின் தோல்விக்குக் காரணம் அப்படைப்பு புறத்தை நோக்கி விரிகிறது; ஒரு சந்தையை உருவாக்க முனைகிறது. பின்னர், மறக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொரு படைப்பாளியும் இதனை ஒரு சுயவிசாரணையாக முன்வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இப்படைப்பு சமூகத்திற்கானதுதான். ஆனால், யார் அந்தச் சமூகம்? புறத்தில் இருப்பது அல்ல. நம் அகத்தில் ஒரு சமூகம் உண்டு; நம் அகத்தில் ஒரு சேகரிப்பு உண்டு; நம் அகத்தில் ஒரு வாழ்வியல் கலவை உண்டு. அதனை நோக்கியதாக இருக்கும் ஒரு படைப்பு மட்டுமே உள்ளுக்குள்ளிருந்து வெகுண்டெழுந்து புறத்தில் இருக்கும் சமூகத்தை நோக்கிப் பாய்கிறது.

‘ஆந்த்ரே தார்கோவெஸ்கி’ என்கிற பெயரை நாம் சினிமா சூழலில் மறக்கவியலாது. கலையின் மீது அரசு கொண்ட அதிகாரத்தைத் தன் படங்களின் வழியாகக் காட்டியதற்காகவே நாட்டைவிட்டுத் துரத்தப்பட்டு, குடும்பத்துடன் இருக்க முடியாமல் தனிமையில் வாடி, நோய்வாய்ப் பட்டு இறந்துபோன அவருடைய கல்லறையில் இப்படி எழுதப்பட்டிருக்கிறது, ‘தேவதைகளைத் தரிசித்த மனிதனுக்காக’ என்று. எது அத்தேவதை? கலையின் மிக நூதனமான ஓர் உச்சம் என்று சொல்லலாமா? அல்லது வாழ்வின் மிக யதார்த்தமான தரிசனங்கள் என்று சொல்லலாமா? ‘ஆந்த்ரே தார்கோவெஸ்கி’-யின் தேவதைகள் சந்தோஷ் நம்பிராஜனின் இக்குறும்படத்தில் மெல்ல எட்டிப் பார்ப்பதை உணர முடிகிறது. அத்தேவதைகளைத் தன் அடுத்த படைப்புகளில் உலா வர வைக்க முடியும் என்கிற நம்பிக்கையை தன் முதல் படைப்பிலேயே சந்தோஷ் விதைக்கிறார்.

உமா கதிர் எழுதிய ‘மார்க்கும் ரேச்சலும்’ என்கிற சிறுகதையைத் தழுவி அதனைக் குறும்படமாக இயக்கியுள்ளார் சந்தோஷ். அதனைத் தயாரித்துள்ளார் நன்கு அறிமுகமான எழுத்தாளர், கவிஞர் எம்.கே.குமார். இக்குறும்படத்திற்குத் திரைக்கதையும் உமா கதிரே எழுதியுள்ளார். இதுபோன்று இலக்கியப் படைப்புகளை முன்வைத்து இயக்கப்படும் பல சினிமாக்கள் உலகத்தர ரீதியில் கவனம் பெற்று சாதனை விருதுகளைப் பெற்றிருப்பதையும் அறிய முடியும். இலக்கியம் என்பது மிக நுண்மையான கலை வடிவம். வாழ்க்கையை அகவயப்படுத்துவதில் இலக்கியமே மிகத் துல்லியமான கலை வடிவம். அதனைக் கொண்டு ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்கும்போது உண்மைக்கு மிக நெருக்கத்தில் பார்வையாளனைக் கொண்டு நிறுத்த முடியும் என்று அமெரிக்க இயக்குனர் ‘மார்டின் கார்சிஸ்’ குறிப்பிடுகிறார். அவ்வகையில் சிறுகதையைக் குறும்படமாகக் கையாள்வதில் இயக்குனர் சந்தோஷ் ஓரளவிற்கான நல்ல அடைவைக் கண்டுள்ளார் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

எல்லாமே எண்கள்தானோ என்கிற ஓர் அச்சத்தைப் படம் விதைத்திருக்கிறது. ‘கால மகாவெள்ளத்தில் நாம் எல்லோரும் அடித்துச் செல்லப்படும் வெறும் எண்கள்தான்.’ எனக்கு மட்டும் எத்தனை எண்கள் உள்ளன என்று சிந்தித்துப் பார்க்கிறேன். அடையாள அட்டை எண், அழைப்பேசி எண், வங்கி எண், வீட்டு முகவரி எண், வாகன எண், அவ்வாகனத்தின் கடனைச் செலுத்த ஓர் எண் என இப்படியாக எங்கு வாழ்ந்தாலும் எண்கள்தான் எங்குச் சென்றாலும் எண்கள்தான். நகர்மயமாக்கலின் ஒரு மிகப்பெரிய கண்டடைவுதான் எண்களின் ஊடாக மானுடத்தை வரையறுக்கும் நிலை. இதனைக் குறும்படத்தின் தொடக்கத்தில் மிகக் கூர்மையாகக் காட்சிப் பதிவுகளின் வழியாக சந்தோஷ் கட்டமைத்துள்ளார். ஒரு பெருநகர் வாசலில் ஒரு கதைக்குத் தயாராக வந்து நிற்கும் மனநிலையை இலாவகமாக உருவாக்கிவிட்டார்.

 

விளிம்புநிலை வாழ்க்கை

இக்குறும்படத்தில் வரக்கூடிய மார்க் என்பவர் சிங்கை பெருநகர சமூக அமைப்பில் யாரும் அறிய விரும்பாத ஒரு விளிம்பில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார். அவருடைய பக்கத்து அறையைச் சேர்ந்த ஓர் இளைஞன் மட்டுமே அவரைக் கவனிக்கிறான்; நட்பும் கொள்கிறான். அவனுடைய குரலிலேயே மார்க்கின் வாழ்க்கை சொல்லப்படுகிறது. பெருநகர் வாழ்க்கை என்பது முதலில் நம்மை பொருளீட்டத் துடிக்கும் ஓர் இயந்திரத்தனமான உயிரியாக்கும். பின்னர், உறவுகளற்று நம்மை தனிமையில் ஆழ்த்தும்; பொருள் ஈட்டல் மட்டுமே பூதாகரமாக மனத்திலும் செயலிலும் விஷ்வரூபம் எடுத்து நிற்கும். அத்தகையதொரு பெருநகர் வாழ்விற்குள் வேறு எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் வாழ்வின் உச்சக்கணங்களைச் சாதாரணமாக கடந்துபோக நினைக்கும் மார்க் போன்றவர்களும் இருக்கிறார்கள் என்று காட்ட முனைகிறது இக்குறும்படம்.

விளிம்புநிலை வாழ்க்கையைச் சொல்வதில் அல்லது விரிவாகக் காட்டுவதில் இரண்டு வகை உண்டு. ஒன்று, பெருநகர் வாழ்க்கைக்குள் சிக்கித் தவிக்கும் விளிம்புநிலை மனிதர்களின் அகப்போராட்டங்களைக் காட்டுவதாகும். இன்னொன்று பெருநகர் வாழ்வின் அத்தனை நெருக்கடிகளையும் அத்துனைச் சாதாரணமாகக் கடந்துபோகும் எளிய மனிதர்களின் வாழ்க்கையைக் காட்டுவதாகும். சந்தோஷ் தனது குறும்படத்தில் சிங்கை எனும் மாபெரும் பெருநகர் கூச்சல்களை மட்டுமே காட்சிப்படுத்தாமல் அதனுள் நாம் பார்க்கத் தவறும் எளிய மனங்களின் முணுமுணுப்புகளைக் காட்சிப்படுத்துகிறார். ஆகவே, இக்குறும்படம் முதலில் கதை தேர்வில் வெற்றிப்பெறுகிறது. மலேசிய இளம் இயக்குனர் சஞ்சய் பெருமாள் எப்பொழுதும் சொல்வதும் அக்கறைப்படுவதும் கதை தேர்வு பற்றித்தான். வாழும் வாழ்க்கைக்கும் நிலத்திற்கும் ஏற்ற கதை முதலில் தயாராகுவதுதான் ஒரு படத்தின் வெற்றி என்பார். அவ்வகையில் இக்காலத்திற்கேற்ற ஒரு கதையைத் தேர்வு செய்து அதனைப் படமாக்கியிருப்பது கவனிக்கத்தக்கதாகும்.

காட்சியமைப்பு: ஒளிப்பதிவு

 

காட்சி அமைப்புகள் கதைக்குப் பொருத்தமாகக் கையாளப்பட்டுள்ளன. ஆங்காங்கே சில இடங்களில் சிங்கையின் பெருநகரப் பரப்பைக் காட்டியிருப்பதும் கதைக்களத்திற்கு ஓரளவிற்கு வலு சேர்க்கிறது. குறும்படத்தின் தொடக்கக் காட்சிகளில் எண்கள் குறித்து இவ்வாழ்க்கைக் கட்டுண்டு கிடப்பதைக் காட்டும் இடம் பாராட்டுதலுக்குரியவை. மேலும், உணவுக் கடையின் விளம்பரப் பலகையில் இரு பக்கங்களிலும் மாற்றி மாற்றி ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கும் வண்ண விளக்குகளைக் காட்சிப்படுத்தும் விதம் என பல இடங்களில் ஒளிப்பதிவு பார்வையாளனுடன் நிறைய பேசுகின்றன.

ஆனால், இதுபோன்ற கதைகளுக்கு ‘க்ளோசாப் காட்சிகள்’ மிகவும் அவசியமாகும். இக்குறும்படம் மனித வாழ்வின் பெரும்பரப்பைக் காட்டுவதற்கு அல்ல; அப்பெரும்பரப்பில் வாழும் ஒரு மனத்தின் ஊடாக விரியும் வாழ்வின் உச்சங்களைக் காட்டுவதற்கு என்று பொருள்படுத்திக் கொள்ள முடிகிற அளவிலேயே கதையும் அமைந்துள்ளது. ஆகவே, ஒளிப்பதிவு மேலும் கூர்மையாக கதையில் வரும் மனிதர்களின் அகவுணர்வுகளை நோக்கி விரியும்படியான அழுத்தமான முயற்சிகளை மேற்கொண்டிருக்கலாம் என்று தோன்றுவதைத் தடுக்க இயலவில்லை.

மார்க் நாய்களைப் பராமரிக்கும் வேலைக்குத் தங்கியிருக்கும் இடத்தைவிட்டு நகரும் காட்சியில் மார்க்கின் முகம் நன்றாகக் காட்டப்படவே இல்லை என்பது சற்று ஏமாற்றத்தைக் காட்டியது. வாழும் இடத்தைவிட்டு வேறு சூழலுக்கு நகரும் பெருநகர் மனிதர்களின் அலைச்சலும் எதிர்ப்பார்ப்பும் தயக்கமும் கலந்த முகங்கள் இக்கதைக்களத்திற்குப் பலம் சேர்த்திருக்கும் என்று நம்புகிறேன். பெரும்பாலான காட்சிகளில் மார்க்கின் ‘Potrait’ கச்சிதமாக அமையவில்லையோ என்ற எண்ணமும் தோன்றியது. சஞ்சய் பெருமாளின் ‘ஜகாட்’ எனும் மலேசியக் குறும்படத்தில் மேசை உரையாடல் காட்சியில் ஒளிப்பதிவாளர் செந்தில் குமரன் அமைத்திருக்கும் ‘போட்ரேய்ட்’ குளோசாப் காட்சிகள் மிரட்டும் வகையில் அபாரமாக இருக்கும். குறும்படம் போன்ற சிறிய கதையாடல்களுக்கு அழுத்தமான குறிப்பாக ‘குளோசாப் காட்சிகள்’ அல்லது ‘போட்ரேய்ட்’ காட்சியமைப்புகள் மிகவும் அவசியம் என்று அறிய முடிகிறது. அதிக வசனங்கள் இன்றி நகரும் குறும்படத்தின் பலமே ஆயிரம் வசனங்களை உள்மறைத்து வெளிப்படும் காட்சிகள் மட்டுமே.

 

Wong Kar Wai இயக்கத்தில் 2000ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த இதுபோன்ற பெருநகர் வாழ்வில் சிக்கித் தவிக்கும் ஓர் அழகான காதலையும் உறவையும் சொல்லும் ஹங் காங் படம் ‘In the Mood of love’ ஆகும். இப்படத்தில் பலமே ஒளிப்பதிவும் பின்னணி இசையும்தான். இப்படத்தைப் பார்த்த யாவரும் கதைக்குள் கரைந்து போவதற்கான நுட்பங்களை ஒளிப்பதிவிலும் இசையிலும் கண்டிருப்பர். பெருநகர் தனிமையின் அழகியலையும் அதன் குரூரத்தையும் இரண்டு பக்கத்து அறைவாசிகளைக் கொண்டு படமாக்கியிருப்பார். மஞ்சளும் சிவப்பும் கலந்த வர்ணத்தில் படம் முழுவதும் ஓர் உணர்வலைகளுக்கிடையே பயணிப்பது போன்ற மனநிலையை உருவாக்கும். மார்க்கும் கூட சிங்கையின் ஒரு தனிமைக்குள்ளே வாழ்கிறார். ஆனால், ஒளிப்பதிவு அத்தனிமையை மேலும் கூர்மையாக்கிக் காட்டியிருக்கலாம் அல்லது அவருக்குள் இருக்கும் காதல் மீதான ஓர் ஆழ்ந்த தேடல் என கதைக்குப் பலம் சேர்க்கும் விடயங்களின் மீது ஒளிப்பதிவு மேலும் கலைத்தன்மையுடன் முறையான வர்ணங்களுடன் குவிந்திருக்கலாம் என்று கொஞ்சம் பேராசைப்பட்டேன். அவ்வுணர்வு இக்குறும்படத்தின் மீதுள்ள அக்கறை என்றும் சொல்லலாம்.

 

நடிப்பு/கதைமாந்தர்கள்

மார்க் என்கிற கதைமாந்தர் அற்புதமான கண்டுபிடிப்பு. சிங்கை விளிம்புநிலை தமிழனின் உணர்வை நமக்குள் உருவாக்கும் ஒரு கதைமாந்தர். அத்தனை யதார்த்தமான நடிப்பு. வாழ்க்கை பற்றிய எந்தத் தடுமாற்றமும் அவரிடம் இல்லை. மிக நிதானமாக அனைத்தையும் கடந்து செல்லும் சாதூர்யம் அல்லது பக்குவம் அவரிடம் வெளிப்படுகின்றன. கதைமாந்தரை வடிவமைப்பதிலும் அவர்களுக்கேற்ற வசனங்களைக் கச்சிதமாக வடிவமைப்பதிலும் இப்படம் வெற்றிப்பெற்றுள்ளது. இன்னும் கூடுதலான ‘பொட்ரேய்ட்’ வகையிலான ஒளிப்பதிவு நுணுக்கங்களைச் செலுத்தியிருந்தால் ‘மார்க்’ சிங்கையின் அடுத்த பரிணாம நடிகர் என்றே அடையாளப்படுத்திவிடலாம்.

மார்க்குடன் வரும் இளைஞர் கதைமாந்தரும் தேவைக்கேற்ப பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளார். யாருமே கதையில் உறுத்தலை ஏற்படுத்தவில்லை. ஆனால், மார்க்குக்கும் ரேச்சலுக்கும் இடையே உள்ள காதல் அதன் வெளிப்பாடுகளை மேலும் அழுத்தமாக்கியிருக்கலாம் என்று தோன்றியது. இக்குறும்படத்தின் அடுத்த முக்கியமான நகர்ச்சி ரேச்சல் மீது மார்க் கொண்டிருக்கும் காதலே. உமா கதிரின் சிறுகதையில் வெளிப்பட்ட மார்க்கும் ரேச்சலுக்கும் இடையிலான ஓர் அழகியல்மிக்க உணர்வு இக்குறும்படத்தில் கொஞ்சம் தவறியிருப்பதாக நினைக்கிறேன். மேலும், ரேச்சல் ‘கதையில் ஒரு வேண்டாத’ கதைப்பாத்திரம் போல அமிழ்த்தப்பட்டுள்ளார். ஒருவேளை அவருக்கான தேவை கதையில் அதிகம் இல்லாமல் போவதற்கு இயக்குனரிடம் ஏதேனும் காரணம் இருக்கலாம். ஆனால், உமா கதிரின் சிறுகதையைப் படிக்கும்போது ரேச்சலை என் மனத்தின் ஆழத்தில் உருவகித்துக் கொள்ள முடிந்த அளவிற்கு இக்குறும்படத்தில் அவருடைய கதைப்பாத்திரம் மனத்தில் நிலைக்கவில்லை. சிறுகதையை ஒப்பிடாமல் பார்த்தாலும் ரேச்சல் முழுமையாக வெளிப்படவில்லையோ என்றே தோன்றும்.

 

முடிவும் கலை உச்சமும்

இதுபோன்று பெருநகர் வாழ்க்கைக்குள் சிக்கித் தவிக்கும் சிதறடிக்கப்படும் மனிதர்கள் இறுதியில் துன்பவியல் அடிப்படையில் இறந்துவிடுவார்கள் அல்லது எதையாவது இழந்து நிற்பார்கள் என்கிற தேய்வழக்கில் படம் முடிவது கொஞ்சம் வருத்தத்தை அளித்தது. இருப்பினும், இது படக்குழுவின் முடிவு என்பதால் எனக்கு அதில் மாற்றுக்கருத்து இல்லை. ஒவ்வொரு படைப்புருவாக்கத்திலும் ஒரு கலைஞன்/படைப்பாளன் தன்னகத்தே ஒரு தேவையைக் கொண்டிருப்பார்.

ஒருவேளை மார்க் எங்குப் போயிருக்கக்கூடும் என்கிற தேடலில், பெருநகர் ஒவ்வொரு மனிதனையும் தனக்குள் ஏதோ சந்தர்ப்பத்தில் விழுங்கிக் கொள்கிறது என்கிற கவித்துவமான ஒரு முடிவைக் கொடுத்திருக்கலாம் என்று நினைக்கத் தோன்றியது. உமா கதிரின் சிறுகதை முடிவு கொடுத்த அதிர்வை இக்குறும்படம் கொடுத்திருந்தால் படத்தின் அடுத்த நகர்வு நமக்குள் ஆழ்ந்த பாதிப்புகளை உருவாக்கியிருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஒரு கலையின் முடிவு என்பது முடிவல்ல; அது இன்னொரு தொடக்கம் என்று நம்புகிறேன். பல விமர்சகர்களும் இதனை ஆமோதிக்கிறார்கள்.

மரணம் என்பது மட்டுமே கலையின் உச்சம் அல்ல; அல்லது மரணித்தவர்களைப் பற்றி நாம் கொண்டிருக்கும் நினைவுகள் மட்டும் அல்ல. மார்க் போன்ற அடையாளமற்றவர்களின் பெரும்பாலான முடிவுகள் மரணம் அல்லது இழப்பு என்றே பல படைப்புகள் காட்டிவிட்டன. அதிலிருந்து எப்படி, எந்தப் புள்ளியில் நாம் தனித்தன்மையை ஏற்கப் போகிறோம் என்று சிந்திக்க வேண்டிய ஓர் அவசியத்தை இக்குறும்படம் நமக்குச் சவாலாக விட்டுச் செல்கிறது.

எனினும், 4டீ குறும்படம் சிங்கை மண்ணில் ஒரு முக்கியமான முயற்சியாகும். சிங்கை பெருநகரின் விளிம்புநிலை வாழ்க்கை இதற்குமுன் அழுத்தமாகப் பதிவாகாத சூழலில் சந்தோஷ் நம்பிராஜன், உமா கதிர், எம்.கே.குமார், நீதிபாண்டி போன்றவர்களின் ஆர்வமும் அக்கறையும் நிச்சயம் பாராட்டுதலுக்குரியது. இதுவேகூட சிங்கை கலைப்படத்துறையில் ஒரு புதிய திறப்பு என்றும் வகைப்படுத்தலாம். அனைத்து பெருநகர்களிலும் இதுபோன்ற சிதைவுண்ட பகுதிகள் இருக்கும் என ‘4டீ’ குறும்படம் காட்டிச் செல்கிறது.

தன் முதல் முயற்சியிலேயே யதார்த்தமான ஒரு படைப்பை வழங்கியதற்காக படக்குழுவிற்கு என்னுடைய வாழ்த்துகள். கதை தேர்வு, வசனம், பாத்திரப்படைப்பு, தயாரிப்பு ரீதியில் இக்குறும்படம் நிச்சயம் பாராட்டப்பட வேண்டிய படைப்பாகும்.

‘இது ஒரு இனிய தொடக்கம்தான். வியாபாரத்தின் சாதகபாதகங்களை மறந்து, சிங்கப்பூரின் முக்கிய படைப்பிலக்கியத்தின் நீட்சியாக அதனையொட்டிய குறும்படங்களும் பெரும்படங்களும் வரவேண்டியதன் தேவையையும், ஓரளவுக்கு அதைச் செம்மையாகச் செய்யமுடியும் என்பதையும் இதன் மூலம் துவக்கிவைத்திருப்பதில் மகிழ்ச்சி.’ என்கிற இக்குறும்படத்தின் தயாரிப்பாளர் நண்பர் எம்.கே.குமாரின் கருத்துடன் நானும் முழுவதுமாக உடன்படுகிறேன். இக்குறும்டம் ஒரு பொறுப்பைச் சிங்கை கலைத்துறையில் புதிய மொழியாகப் பேசிவிட்டுச் சென்றுள்ளது.

இக்குறும்படத்தைப் பார்க்க: https://www.youtube.com/watch?v=fvy31qmbHt0

குறிப்பு: உமா கதிரின் சிறுகதையை நான் ஏற்கனவே விமர்சனம் செய்துள்ளேன். அவ்விமர்சனத்தை இச்சுட்டியில் வாசிக்கலாம்.

//தனக்குள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் தனிமையான ஒரு வாழ்விற்குள் கதைச்சொல்லியை நுழைய விடுகிறார். இருளில் வெளிச்சத் துளியைத் தேடுவதைப் போன்று மார்க்கின் வாழ்க்கையினுள் சம்பவங்களைத் தேடி அலைகிறோம். அவர் வாழ்வினுள் எல்லாமும் வரண்டு கிடக்கின்றன.//

https://balamurugan.org/2018/09/04/மார்க்கும்-ரேச்சலும்-உம/

-கே.பாலமுருகன்

2017ஆம் ஆண்டில் நாம் பார்க்கத் தவறிய அல்லது பார்த்தும் மீட்டுணராமல் போன  சிறந்த தமிழ்ப்படங்கள் 25-ஐ இப்பதிவில் குறிப்பிட்டுள்ளேன். கடந்து போய்விட முடியாத நல்ல சினிமாவின் ஆழ்மன குரலை மறுமுறை கேட்கும்போது ஏற்படும் இரசனை மாற்றம் அலாதியானது.

tamil movies countdown 2017: 1st place: Aruvi

மனித மனங்களின் ஈரத்துள் உறையும் வாழ்க்கை 

Arun Prabu Purushothaman இயக்கத்தில் வெளிவந்த இவ்வாண்டின் தமிழ் சினிமா சூழல் மட்டுமல்லாமல் 60க்கும் மேற்பட்ட உலகத் திரைப்பட விழாக்களிலும் மிகுந்த கவனத்தையும் வரவேற்பையும் பெற்றிருக்கும் தரமான படம். அருவி என்கிற பெண்ணைச் சுற்றி நிகழும் ஒடுக்குமுறைகள், அவமானங்கள், சட்ட ஒழுங்கின் அத்துமீறல், அதிகாரத்தின் வன்மம், சமூக புறக்கணிப்புகள் என நவீன வாழ்வின் சிதறுண்டுபோன விளிம்பு வாழ்நிலைகளை ஓங்கி ஒலிக்கும் நல்லதொரு முயற்சி ‘அருவி’. ஒரு புதுமுக இயக்குனர், புதுமுக நடிகை ஆனால் தமிழ் சினிமாவில் மறுக்க முடியாத தாக்கத்தை உருவாக்கியுள்ளார். எளிய மனிதர்களின் குரல், அருவி. இவ்வாண்டின் முதல் இடத்தைப் பெறுகிறது.

 

Tamil top movies countdown 2017: 2nd place: Vikram Vedha

தொன்மக் கதைக்குள் ஒலிக்கும் நவீன சமூகத்தின் துரோகக் குரல் 

Pushkar-Gayathri இயக்கத்தில் வெளிவந்த இவ்வாண்டின் மிகச் சிறந்த படம் ‘விக்ரம் வேதா’ ஆகும். கதை அமைப்பும், திரைக்கதை அமைப்பும் ஒரு தொன்ம விக்ரமாதித்யன் வேதாளம் என்கிற பழங்கதையிலிருந்து நவீன வாழ்க்கையின் சரடுகளைச் சொல்லும் வகையில் வித்தியாசமான முறையில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. ஒரு அறிவார்ந்த திரைக்கதை அமைப்பு என்றே வியக்க வைத்தது. தன்னைச் சுற்றி நிகழும் துரோகங்களை நோக்கி கதாநாயகன் கேள்விகளை எழுப்பியவாறே செல்ல, கதையில் வரும் இன்னொரு கதாபாத்திரம் அதற்கான முடிச்சவிழ்ப்புகளை நிகழ்த்திப் பதிலளித்துக் கொண்டே வருகிறது. இக்கதையை விகரமாதித்யன் வேதாளம் பாணியில் சொன்னதுதான் மிகச் சிறந்த முயற்சியாகும். சினிமா மட்டுமே தன் சமூகம் மாற்றத்தையும் அழிவையும் வளர்ச்சியையும் உடனுக்குடன் காட்சி ஊடகத்தின் வழியாக மக்களிடம் வெகு சீக்கிரம் பரப்பி தாக்கத்தை உருவாக்க முடிந்த கலை வடிவம். அவ்வகையில் விக்ரம் வேதா, தமிழ் சினிமாவின் வளர்ச்சியையும், இரசனை மாற்ற பெருங்குரலையும் பதிவு செய்கிறது. மாதவன், விஜய் சேதுபதி இரு துருவங்களைப் போல நடிப்பில் யதார்த்தத்தை வெளிப்படுத்திருப்பது படத்திற்குக் கூடுதல் பலம் ஆகும்.

 

Tamil top movies countdown 2017: 3rd place: 8 Thottakal

மூன்றாம் நிலை:எட்டுத் தோட்டாக்கள் – தரமான தமிழ்ப்படம்

Sri Ganesh இயக்கத்தில் வெளிவந்த இப்படம் இவ்வாண்டின் 3ஆம் நிலையை எட்டுகிறது. மிகவும் யதார்த்தமான, கொஞ்சம்கூட சமரசமில்லாமல் கதைக்கேற்ற திரைக்கதை அமைக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு காவல்துறை அதிகாரியின் துப்பாக்கி காணாமல் போய்விடுகிறது. அத்துப்பாக்கியில் எட்டுத் தோட்டாக்கள் இருக்கின்றன. அக்காவல் துறை அதிகாரி(கதாநாயகன்) துப்பாக்கியைத் தேடி அலைகிறார். சென்னையின் சமூக அடித்தட்டு இருளில் உழன்று கொண்டிருக்கும் பல குற்றவாளிகளைச் சென்று சந்திக்கிறார். துப்பாக்கியும் கைமாறி மாறி இறுதியில் வங்கியைக் கொள்ளையடிக்கத் திட்டம் போட்டிருக்கும் எம்.எஸ்.பாஸ்கரின் கையில் போய் சேர்கிறது. அவர் ஏழு முறை அத்துப்பாக்கியைப் பாவிக்கிறார். அதில் பாவமறியாத ஒரு குழந்தையும் இறக்கிறது. கதாநாயகனும் எம்.எஸ் பாஸ்கரும் குற்ற உணர்வில் தகிக்கிறார்கள். இறுதியில் அந்த எட்டாவது தோட்டா யாருக்கு? கதையின் உச்சம் அதுவே. மிக நேர்த்தியான திரைக்கதை அமைப்பு. கதாநாயகனுக்கு நடிப்பே வரவில்லை என்பதைத் தவிர படத்தில் வேறு குறைகள் இல்லை. குறிப்பாக, நகைச்சுவை நடிகனாகவும் குணச்சித்திர வேடமும் செய்து வந்த எம்.எஸ். பாஸ்கர் அவர்களின் வாழ்நாளில் மிகச் சிறந்த அவருடைய நடிப்பை வெளிப்படுத்திய படம் இதுவாகத்தான் இருக்கும். அநேகமாக அவருக்கு துணை நடிகருக்கான தேசிய விருதே கிடைக்கலாம். தமிழில் இதுவொரு உலகத்தன்மை வாய்ந்த நல்ல படம் என்றே சொல்லலாம். வேறு எந்த மொழியிலும் எடுக்க முடிந்தாலும் அம்மொழியில் சிறந்த கவனம் பெறக்கூடிய கதையம்சம். திரைக்கதை எழுத பயிலும் யாராகிலும் இப்பட்த்தின் திரைக்கதை அமைப்பை விவாதித்து அதிலிருந்து பலவற்றை கற்றுக் கொள்ளும் அளவிற்கான தரம் வாய்ந்ததாக இருக்கின்றது.

 

Tamil top movies countdown 2017: 4th place: Lens

2017ஆம் ஆண்டின் நான்காம் நிலை

Jayaprakash Radhakrishnan இயக்கத்தில் வெளிவந்த இப்படம் மனிதருக்குள் இருக்கும் அபத்தங்கள் அனைத்தையும் துணிச்சலுடன் பேசி நம்மைக் கதிகலங்க வைத்த படம். ஒருவன் புதுமண தம்பதியின் முதலிரவு காட்சிகளை இரகசிய கேமராவில் பதிவு செய்து அதனை ‘Porn’ அகப்பத்தில் ஏற்றிவிட்ட பிறகு அத்தம்பதி எதிர்க்கொள்ளும் அகநெருக்கடிகள், அவமானங்கள், அதன் பின்பான சமூகத்தின் அபத்தத் தாக்குதல், வக்கிர மனமுடையவர்களின் அத்தனை முகங்களையும் படம் பதிவாக்குகிறது. அவமானத்தைச் சந்திக்க நேரும் அப்பெண் தற்கொலை செய்து கொள்கிறாள். இன்றை நவீன உலகின் இன்னொரு கோரமான முகம் இது. ‘ஸ்மார்ட் கைப்பேசி’ வந்த பிறகு இனி இரகசியம் என்று ஒன்றில்லை; நீங்கள் எப்பொழுதுமே கவனிக்கப்படுகிறீர்கள் என்கிற ஓர் அச்சவுணர்வையும் நடுக்கத்தையும் இப்படம் தந்துவிட்டுப் போகிறது. படம் முடிந்து இரண்டு நாட்களாவது உங்களால் நிம்மதியாக உறங்க முடியாமல் போகலாம். உண்மைக்கு அத்தனை நெருக்கத்தில் நம்மைக் கொண்டுபோய் வைக்கிறது ‘லென்ஸ்’. பெங்களூர் உலகத் திரைப்பட விழாவிலும், டெல்லி பையோஸ்கோப் குளோபல் திரைப்பட விழாவிலும் ‘சிறந்த விருதகள்’ பெற்றதோடு பல உலகத் திரைப்பட விழாக்களில் கவனம் பெற்றது. இயக்குனர் வெற்றி மாறனே இப்பட்த்தைத் தயாரித்து வெளியீட்டுள்ளார். அறங்கள் பற்றியும், குறள் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் இதே உலகில்தான் திரைமறைவில் எண்ணற்ற ‘‘Porn’ அகப்பக்கங்களில் அதிகாரப்பூர்வமாகப் பலருடைய வாழ்க்கை சீரழிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதும் உண்மையே. இந்த யுகத்தின் இன்னொரு முகம் இத்தனை கொடூரமானதே. ‘லென்ஸ்’ காட்டும் உலகம் நடுக்கத்திற்குரியது.

 

Tamil top movies countdown 2017: 5th place: Teeran Athikaaram Ondru

2017ஆம் ஆண்டின் ஐந்தாம் நிலை

வினோத் அவர்களின் இயக்கத்தில் வெளிவந்திருக்கும் இதுவரை வந்த காவல்துறை தொடர்பான தமிழ்ப்படங்களில் மாறுப்பட்ட முயற்சியில் எடுக்கப்பட்ட படம் ஆகும். மிகவும் துணிச்சலான சினிமா என்று இன்றும் பாராட்டப்படுகிறது. மிகவும் விரிவான கள ஆய்வு செய்து தகவல் நுணுக்கங்களுடன் இக்கதையைத் திரையாக்கியிருக்கும் நேர்மை படத்திற்கு வலு சேர்க்கிறது. ராஜாஸ்தானில் வாழும் குற்றப் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர்களின் அச்சுறுத்தும் குற்றவியல் செயல்களை நோக்கி ஒரு தமிழ்நாட்டுக் காவல்துறை அதிகாரி விசாரித்துச் சென்று அவர்களைக் கைது செய்வதுதான் கதையாகும். ஆனால், நாற்காலியின் நுனிக்கு வரவழைக்கும் மிகுந்த பரப்பரப்பான திரைக்கதை அமைப்பே படத்தைத் தூக்கி நிறுத்துகிறது. தமிழ்நாட்டில் நடந்த உண்மை சம்பவத்தை முன்வைத்து இப்படம் இயக்கப்பட்டுள்ளது. உயிரைப் பணையம் வைத்து மிரட்டலாக இருந்த அக்குற்றவாளிகளைக் கைது செய்த தமிழ்நாட்டுக் காவல்துறை அதிகாரிகளுக்கு எந்தப் பதவி உயர்வும் இல்லாமல் ஓரங்கப்பட்ட உண்மையையும் படம் உணர்த்துகிறது. ஒரு கலை படைப்புக்குக் குறைந்தபட்சம் தான் எடுத்திருக்கும் கதையின் மீது நேர்மை இருக்க வேண்டும் என்று சொல்வார்கள். அந்நேர்மையின் பிரதிபலிப்புத்தான் தீரன் அதிகாரம் ஒன்று.

 

Tamil top movies countdown 2017: 6th place: kutram -23

குற்றம் 23: பெண்களின் மீதான உயிரியல் வன்முறை

அறிவழகன் இயக்கத்தில் வெளியான இப்படம் இவ்வாண்டின் யாருமே கற்பனையில்கூட நினைத்துப் பார்க்க முடியாத மருத்துவ அத்துமீறலைப் பேசிய படமாகும். உயிரியலின் மீது மனித ஆதிக்கம் எந்த அளவில் சமூகத்தையும் பெண்களையும் சிதைக்கிறது என்பதனை மிகுந்த பரப்பரப்பான திரைக்கதையின் வ்ழி சொல்லிச் சென்றுள்ளார்கள். உயிரணுக்கள் மீது ஆணாதிக்கம் என்கிற வக்கிரம் எந்தளவில் ஊடுருவி சமூக விழுமியங்கள் மீது கல்லெறிந்து சீர்குழைத்துவிடுகிறது என்பதனைத் தாங்கி நின்ற படம். அருண் குமாரின் வாழ்நாளில் சிறந்த படமாகவே அமைந்திருந்தது. தமிழ்ச் சூழலில் மிகவும் பேசப்பட்ட படமும்கூட.

 

 

Minjur Gobi இயக்கத்தில் நயந்தாராவின் நடிப்பில் வெளிவந்த ‘அறம்’ படம் இவ்வாண்டின் உண்மை சம்பவத்தை மையமாகக் கொண்டு அரசியல் விமர்சனத்தை முன்னெடுக்கும் படமாகும். சமூக அக்கறையுடன் எடுக்கப்பட்ட இப்படத்தில் அரசியல் விமர்சனத்தைவிட, ஆழ்துளை கிணற்றில் சிக்கிக் கொண்டு அச்சிறுமியை வெளியேற்ற அனைவரும் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளே கதைக்கு உயிரூட்டுவதாக அமைந்திருந்தது. விண்வெளிக்கு ரோக்கேட் அனுப்பும் அளவிற்குத் தொழில்நுட்பம் பெருகி வளர்ந்திருந்தாலும் தமிழ்நாட்டுக் கிராமங்களில் இன்னமும் ஆபத்தாக இருக்கும் ஆழ்துளை கிணற்றில் விழுந்தவர்களை மேலேற்ற எந்த வசதியுமில்லாத சூழலைப் படம் மிகவும் தீர்க்கமாகச் சாடியுள்ளது. கதாநாயகர்களைக் கொண்டாடும் இச்சமூகத்தில், கதாநாயகனே இல்லாமல் தனியொரு ஆளாக நின்று நயந்தாரா சாதித்துள்ளார். அதற்காகவே இப்படத்தைப் பாராட்டியே ஆக வேண்டும்.

 

Tamil top movies countdown 2017: 9th place: Kuranggu Bommai

நித்திலன் சுவாமிநாதன் இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘குரங்கு பொம்மை’ மிகச் சிறந்த உணர்ச்சி சித்திரம் என்றே சொல்ல வேண்டும். 80களில் தமிழ் சினிமாவைக் கமர்சியல் உச்சத்திற்குக் கொண்டுபோன இயக்குனர் பாரதிராஜா இப்படத்தில் நடிப்பில் ஒரு படி மேலேறிவிட்டார். ஒரு குரங்கு பொம்மை போட்ட பையைச் சுற்றித்தான் கதை ‘நோன் லீனியர்’ முறையில் வித்தியாசமாக நகர்கிறது. இடையில் துரோகம், கொலை, பிரிவு என்கிற விசயத்தில் திரைக்கதை படத்தின் தரத்தை அதிகரிக்கிறது. பாரதிராஜா தன்னைக் குமரவேல் கொலை செய்யப் போகிறான் எனத் தெரிந்த மாத்திரத்தில் அவர் பேசும் வசனம் யாராக இருந்தாலும் மனத்தை நெகிழ வைத்துவிடும். அது யதார்த்தத்தின் மிகச் சிறப்பான கணம். குரங்கு பொம்மை; நம் மனத்தை ஆட்டி வைக்கும்.

 

Tamil top movies countdown 2017: 10th place: Thupparivaalan

ஆழமான இலக்கிய வாசிப்பும், உலக சினிமா குறித்த தேடலும் உள்ள இயக்குனர் மிஷ்கின் அவர்களின் இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘துப்பறிவாளன்’ படம் 10ஆம் நிலையை எட்டுகிறது. அறிவுப்பசியோடு காத்திருக்கும் கனியன் பூங்குன்றன் என்கிற தனியார் துப்பறிவாளரின் வாழ்க்கையில் ஏற்படும் திருப்பங்களே கதையாகும். ஒரு நாயின் மரணத்தைக் கண்டறிய புறப்பட்டு அன்றைய திகதியில் சென்னையில் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் கொடூரமான குற்றவியல் தொடர்பான மனிதர்களைச் சென்றடைவதைப் போல அமைக்கப்பட்ட வித்தியாசமான திரைக்கதையே இப்படத்தின் பலமாகும். சில வழக்கமான விசயங்கள் இருந்தாலும், ஒளிப்பதிவு, இசை, வசனம் என அனைத்திலும் கூர்ந்த கவனத்தைச் செலுத்தி இப்படத்தை மிஷ்கின் உருவாக்கியுள்ளார். துப்பறிவாளன் நமக்குள் இருக்கும் தேடலையும் துப்பறிந்து மீட்டுக் கொடுக்கிறது.

 

Tamil top movies countdown 2017: 11th place: Meesaiyai Murukku

இசையமைப்பாளர் Hiphop-தமிழாவின் இயக்கத்தில் அவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றையே ‘மீசையை முறுக்கு’ என்கிற தலைப்பில் படமாக்கியுள்ளார். இசையுலகைக் கொண்டாடும் 2017ஆம் ஆண்டின் ‘மேஜிக்கல்’ சினிமா என்றே சொல்லிவிடலாம். பிரபலமான நடிகர்கள் யாரும் இல்லாமல், திருப்பம், கமர்சியல் போன்ற தேய்வழக்கத் தூண்டல்கள் இல்லாமல் அத்தனை இளைஞர்களையும் சென்றடைந்து இப்படம் வெற்றிப் பெற்றுள்ளது. வழக்கமான ஒரு கதையாக இருந்தாலும், இசையின் மூலம் மட்டுமே ஒரு துள்ளலை, இரசிப்புத்தன்மையை உருவாக்க முடியும் என ஒரு படத்தின் மூலம் ஆதி அவர்கள் நிரூபித்துள்ளார். யூ-டியுப் மூலம் இன்று எண்ணற்ற கலைஞர்கள் தன் திறமையை வெளிபடுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வாய்ப்பிற்காக ஏங்கும் அவர்கள் அனைவரின் சாட்சியாக ஹிப் ஹோப் தமிழா வலம் வருகிறார். இப்படத்தை இவ்வாண்டின் சிறந்த பட வரிசையில் சேர்ப்பதில் மகிழ்ச்சிக் கொள்கிறேன்.

‘ஜெயித்தாலும் தோத்தாலும் மீசையை முறுக்கு’

 

Tamil top movies countdown 2017: 12th place: Rangoon

ராஜ்குமார் பெரியசாமி இயக்கத்தில் வெளிவந்த ரங்கூன் படமே 12ஆம் நிலையை எட்டுகிறது. சென்னை பாரிஸ் கார்னரில் வாழும் பர்மாவிலிருந்து புலம் பெயர்ந்து வாழும் தமிழர்களின் வாழ்நிலையைப் பேசிய படம். பெரும்பாலும் சென்னையில் வாழும் பர்மா தமிழர்களின் வாழ்க்கையைத் தொட்டு வெளியான படங்கள் மிகக் குறைவே. அனைவரின் நடிப்பும் திரைக்கதையும் யதார்த்த நிலையில் சிறப்பாக அமைந்திருந்தன. பர்மா தமிழர்களைத் தவறான முறையில் பாவித்துக் கொள்ளும் முதலாளிகளின் அத்துமீறல்களும் படத்தில் பதிவாகியிருந்தன.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 13th Place: Thiruddu payale -2

சுசி கணேசன் இயக்கத்தில் வெளிவந்த இப்படம் இவ்வாண்டின் அறிவுசார்ந்த சினிமாவிற்கான பிரயத்தனங்கள் கொண்டதாகத் தாராளமாகத் தெரிவிக்கலாம். தொழில்நுட்பம் கடவுளாக மாறிவிட்ட இன்றைய உலகில் எதுவும் இரகசியம் இல்லை என்கிற அச்ச உணர்வை ஏற்படுத்திய படம். எல்லாமும் எங்கோ பதிவாகிக் கொண்டே இருக்கிறது. முகநூல், புலனம் போன்றவற்றை சைபர் குற்றவாளிகள் எப்படிப் பாவித்து தன் காரியங்களைச் சாதித்துக் கொள்கிறார்கள் என்கிற நவீன சமூகத்தின் திரைமறைவுக்குப் பின்னே ஒளிந்திருக்கும் வக்கிர முகத்தை இப்படம் ஓரளவிக் காட்சிப்படுத்தியுள்ளதால் இப்படத்தைச் சிறந்த பட வரிசையில் இணைக்கிறேன். கடைசி காட்சியில் உள்ள தர்மம் மட்டுமே கேள்விக்குறியாகின்றது. மற்றப்படி இக்காலத்தின் ஆன்மாவைப் பிரதிபலிக்கும் நல்ல படைப்பு. திருட்டுப் பயலே, சைபர் திருடர்களின் உலகம்.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 14th Place: Oru Kidaayin karunai Manu

சுரேஸ் சங்கையாவின் இயக்கத்தில் வெளிவந்த இப்படம் 14ஆம் நிலையை எட்டுகிறது. முழுக்கக் கிராமப்புரத்தைக் கதைக்களமாகக் கொண்டு மனித உணர்வுகளின் ஆதாரத்திலிருந்து மனத்தை நெகிழ்த்தும் நல்ல படம். கிராமிய வாழ்க்கையின் நிதர்சனங்களையும், மண் சார்ந்த மனிதர்களையும் நிஜத்தில் கொண்டு வந்து காட்டியமைக்காக இப்படத்தைச் சிறந்த பட வரிசையில் சேர்க்கின்றேன். ஒரு கிராமமே சேர்ந்து ஒரு கொலையை மறைக்கிறது. உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பின் விளிம்பில் திரைக்கதை பயணிக்கிறது. பாராட்டக்குரிய இயக்கம். இவரின் நேர்மையான படைப்பிற்கு நிச்சயம் வரவேற்பை வழங்கலாம். நிலத்தின் ஆழ்மனம் ஒரு கிடாயின் கருணை மனு.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 15th Place: Taramani

அடுத்து 15ஆம் நிலையை எட்டும் படம் இலக்கிய வாசிப்பும் மிகுந்த கலை இரசனையுமுள்ள இயக்குனர் ராம் இயக்கிய ‘தாராமணி’ ஆகும். பெரும்பாலும், இப்படம் பார்த்தவர்கள் படம் குறித்து அதிருப்தியைத் தெரிவித்திருந்தார்கள். படமாக்கப்பட்ட விதத்திலும் நிறைய சிக்கல் இருக்கவே செய்தன. ராமின் ஓர் இலக்கியத் தொடுதல் குறைவதாகவே இப்படம் அமைந்திருந்தது. ஆனாலும், நான் பார்க்கும் கோணத்தில் நவீன சமூகத்தின் சிதைவுகளின் ஓர் குரலாக ‘தாராமணி’ முக்கியமான முயற்சியாகவே கருதுகிறேன். தனித்து வாழும் பெண்கள், கணவனை விவாகரத்து செய்துவிட்டு வாழும் பெண்கள், ஆண்கள் ஆண்களை விரும்பும் சமூகநிலை, பெண்களின் அகங்களைத் தன அதிகாரத்தால் கட்டமைக்கும் ஆண்களின் சிதறுண்ட மனநிலை என பலவகைகளில் தனிமைப்பட்டுப் போய்விட்ட பெருநகர் சிதைவுகளின் ஒரு குரலை ராம் திரையாக்க முயன்றுள்ளார். மேலும், கவனம் செலுத்தி அப்படத்தைச் செதுக்கியிருக்கலாம். இருப்பினும், ராமின் இம்முயற்சிக்கு இப்படம் நிச்சயம் 2017ஆம் ஆண்டின் சிறந்த பட வரிசையில் இணைக்கவே வேண்டும்.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 16th Place: Dora

டோஸ் ராமசாமி அவர்களின் இயக்கத்தில் வெளிவந்த நயந்தாரா நடித்திருந்த ‘டோரா’ படம் 16ஆம் நிலையை எட்டுகிறது. நயந்தாராவின் மிகச் சிறப்பான நடிப்பை வெளிப்படுத்திய படம். இப்படம் தேர்வானதற்கான காரணம் கதையில் இருக்கும் ஆக்கக்கரமான கலை சிந்தனையே. கார்களை வைத்துப் பலர் பல படங்கள் எடுத்திருந்தாலும் ஒரு நாயையும் காரையும் இணைத்து மிகக் கச்சிதமான ஒரு திரைக்கதையை உருவாக்கி ‘டோரா’ படத்தின் ஆழத்தில் ஒரு மனிதநேயத்தையும் விதைத்து, சிறார் பாலியல் வன்கொடுமையை நோக்கி திரையாக்கப்பட்ட விதம் பாராட்டுதலுக்குரியவை.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 17th Place: Aval

இவ்வாண்டு வெளிவந்த முழுக்க திகில் நிறைந்த படம். ‘கோஞ்சரிங்’ ‘இன்ஸ்டியஸ்’ போன்ற ஆங்கிலப் படம் பார்த்தவர்களுக்குத் தமிழில் அதற்கு ஈடான ஒரு பேய் படமாக ‘அவள்’ படம் மிகவும் அற்புதமான இசை, ஒளிப்பதிவு போன்றவற்றின் வழியாக நமக்கு வழங்கப்பட்டிருந்தது. சிரிப்புப் பேய்ப் படமாக வெளிவந்து கொண்டிருந்த சூழலில் நம்மை அச்சுறுத்திய ஒரு படம். உணர்வு ரீதியில் நம்மைத் திரையுடன் கலக்க வைத்ததற்காக இப்படத்தையும் சிறந்த பட வரிசையில் இணைக்கிறேன். ஒரு சில வழக்கமான விசயங்கள் சலிப்பூட்டின. பேய் என்றால் அருகில் வந்து சடாரென பயமுறுத்தும், கிரகணம் சமயத்தில் பேயின் வலிமை கூடும் போன்ற விடயங்கள் பல படங்களில் பார்த்து சலித்தவைத்தான். ஆனாலும், அவள் படத்தில் ஒலி, ஒளி, நடிப்பு, கேமரா வேலைப்பாடுகள் நம் மனத்தை அசைத்துப் பார்த்தது என்றே சொல்ல வேண்டும்.

 

அடுத்த இடத்தைப் பெறுவது, Underground Fighters Club என்கிற ஒரு கதைக்களத்தை மட்டும் நம்பி பெரோஸ் இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘பண்டிகை’ திரைப்படம் ஆகும். கிருஷ்ணா இப்படத்தில் வியர்வையும் இரத்தமும் சிந்தி ஒரு ஃபைட்டராக நடித்துள்ளார். ஒரு சண்டை காட்சியை மட்டும் 17 நாட்கள் படமாக்கியுள்ளார்கள். அவ்வளவுக்கும் உண்மைக்கு மிக நெருக்கமான சண்டை காட்சிகளும், அதற்கு ஊடான வாழ்க்கையையும் ஏமாற்றத்தையும் சுரண்டல்களையும் ‘பண்டிகை’ காட்டியுள்ளது. ஒளிப்பதிவு, கலை, இசை, சண்டை என அனைத்திலுமே ஒரு புதிய தாக்கத்தைத் தமிழ் சினிமாவில் ஏற்படுத்தியதற்காக ‘பண்டிகை’-யைச் சிறந்த பட வரிசையில் இணைக்கிறேன்; கொஞ்சம் அலுப்பூட்டும் திரைக்கதை அமைப்பு என்றாலும் முழுமையாகப் பல உரையாடல்களை மேற்கொண்டு கலந்தாலோசித்து இத்திரைக்கதையைப் பல தகவல்களுடன் உருவாக்கியுள்ளார்கள்.

கே.வி ஆனந்த் இயக்கத்தில் வெளிவந்த விஜய் சேதுபதி நடித்த ‘கவண்’ திரைப்படம், தொலைக்காட்சி நிறுவனங்கள் தங்களின் TRP உயர்விற்காக என்னவெல்லாம் போலித்தனங்களையும் அரசியலையும் மேற்கொள்ளும் என்கிற நிஜத்தைக் கவணால் அடித்து உடைத்துள்ளது. படத்தின் முதல் பாதியில் வெளிப்படும் தொலைக்காட்சிக்குப் பின்னால் உள்ள அரசியல் சாணக்கியங்கள் அதிர்ச்சியளிக்கின்றன. கலைக்கு ஒரு அசாத்தியமான தைரியம் உண்டு. அதிகாரங்களை எதிர்க்கும் வல்லமை கலைக்கே உண்டு. அதனை மிகவும் கமர்சியலாக, வெகுஜன மக்களை அடையும்படி சொன்னதற்காக, கவண் படத்தை 2017ஆம் ஆண்டின் சிறந்த பட வரிசையில் இணைக்கிறேன். ஆனால், படத்தின் இரண்டாம் பாதியில் வில்லனைப் பழிவாங்குதல் படலம் கொஞ்சம் அலுப்பூட்டும் வகையில் அமைந்துவிடுவதே படத்தின் பலவீனமாகும். மேலும், இசையிலும் மாற்று முயற்சிகள் வெளிப்படவில்லை. கவண் அதிகாரத்தை நோக்கியக் கல்லடி.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 20th Place: Vizhithiru

மீரா கதிரவன் இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘ஒரு நாள் இரவு பொழுதில் நடக்கும் கதைக்களம். கதை தேர்வும் கதைக்களமும் நடிகர்களின் தேர்வும் மிகக் கச்சிதமாகக் கதை போக்கின் பரப்பரப்பிற்குக்கேற்ப பொருந்தி படத்திற்கு வலு சேர்க்கும் வகையில் அமையப் பெற்றிருந்தன. மீரா கதிரவன் அவர்களின் பல நாள் உழைப்பு இப்படம். அதே போல படமும் மாநகரத்தின் ஓர் இரவில் நான்கு வகையான மனிதர்களுக்கு நிகழும் சந்தர்ப்பங்கள் அவர்களை எந்தப் புள்ளியில் இணைக்கிறது என்பதனைச் சிறப்பாகத் திரைக்கதையாக்கியிருப்பார். படத்தில் ஒளிப்பதிவும், இசையும் கதைக்கேற்ப இரவின் மௌனத்தையும் அதன் ஆழத்தில் இரையும் சத்தத்தையும் காட்சிக்குப் பலமாக இசையிலும் ஒளிப்பதிவிலும் க்லை வேலைப்பாடுகளிலும் மிகச் சிறப்பாக வெளிக்கொணர்ந்ததற்காக ஒரு வித்தியாசமான முயற்சியான ‘விழித்திரு’ படத்தைச் சிறந்த பட வரிசையில் இணைக்கிறேன். வெங்கட் பிரபு, வித்தார்த், பேபி சாரா என பலர் இப்படத்தில் சிறப்பாகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பார்கள். ஒரு நாள் இரவில் வாழும் கதாப்பாத்திரங்கள் என்பதால் அவர்களின் பின்புலம், வாழ்க்கை போன்றவற்றில் அதிகம் கவனம் செலுத்தமுடியாமல் போவதே படத்தின் கதாபாத்திரங்களின் மீது கவனம் குவிய சிரமமாக உள்ளது; அவர்களின் அவஸ்த்தைகளின் மீதும் மனம் சட்டென பதியவும் தடுமாறுகிறது. மற்றப்படி இதுவொரு நல்ல முயற்சி.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 21st Place: athe Kangal

ரோஹின் வெங்கடேசன் இயக்கத்தில் வருடத் தொடக்கத்தில் வெளிவந்த படம். கலையரசன் என்கிற அருமையான நடிகருக்கு மேலும் தன் நடிப்பைக் காட்டுவதற்குரிய நல்ல படம் என்றே சொல்லலாம். சமூகக் குற்றப்பிரிவுகளை மர்மத்துடன் காட்டியப் படம். ஒருவனின் வாழ்க்கையின் பார்வையில்லாத ஒரு பகுதியிலும் பார்வை கிடைத்த ஒரு பகுதியிலும் எப்படித் தன்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களையும் உலகையும் உள்வாங்குகிறான் என்கிற அளவில் ஓரளவிற்குக் கச்சிதமான கதை அமைப்பில் காட்ட முயன்றுள்ள படம் என்பதற்காக இவ்வாண்டின் சிறந்த பட வரிசையில் ‘அதே கண்கள்’-ளை இணைக்கிறேன். அணுமானித்துவிட முடிந்த திருப்புமுனைகள் மட்டுமே இப்படத்தின் பலவீனம். ஆனாலும், நம்மைக் கோபப்படுத்தக்கூடிய கதாபாத்திரத்தில் ஸ்வதா நடித்திருப்பது கதையின் யதார்த்தத்தைப் பிரதிபலித்தது. வித்தியாசமான கதைக்களம் ஆனாலும் திரைக்கதையை மேலும் செம்மைப்படுத்தியிருக்கலாம் என்றே தோன்றியது. அதே கண்கள் நமக்குள் ஆழப்பதியும் பார்வை.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 22nd Place: Power Paandi

தனுஷ் இயக்கிய முதல் தமிழ்ப் படம் என்றாலும் படத்தின் ஆன்மாவாக இருந்து தூக்கி நிறுத்திய பெருமை நம் ‘அரண்மனை கிளி’ புகழ் ராஜ்கிரன் அவர்களையே சேரும். 60 வயது ஆகிவிட்ட ஒருவர் தன் முதல் காதலியைத் தேடி வீட்டைவிட்டுப் புறப்படுகிறார் எனும் கதையின் மையமே பிரமிப்பைக் கொடுக்கிறது. கமர்சியல் படங்களில் இதுபோன்ற கதை தேர்வுகளை நம்மால் பார்க்க முடியாது. அந்தத் துணிச்சலுக்காகவும் வித்தியாசமான முயற்சிக்காகவும் ராஜ்கிரனின் யதார்த்தமான நடிப்பிற்காகவும் 2017ஆம் ஆண்டின் சிறந்த பட வரிசையில் ‘பவர் பாண்டியை’ சேர்க்கிறேன்.

 

Top Tamil movies 2017 countdown: 23rd Place: Meyaatha Maan

அறிமுக இயக்குனர் ரத்ன குமாரின் இயக்கத்தில் வெளிவந்திருக்கும் இப்படம் யதார்த்த சினிமாவின் அவசியத்தை உணர்த்தியுள்ளது. பெரும்பாலும் காதல், நட்பு, உறவுகளில் சிக்கல் என்றாலே அதனை ஒரு மிகை உணர்ச்சி காவியமாகப் படைப்பதும், அல்லது தேய்வழக்கில் கதை சொல்வதும் ஒரு தீர்க்கமான ‘பார்மூலா’ ஆகிவிட்ட தமிழ் சினிமா சூழலில் முழுக்கவும் ராயப்புரத்தின் யதார்த்த வாழ்வியலுக்குள் சில இளைஞர்களின் மத்தியில் நிகழும் காதல், நட்பு போன்ற விசயங்களை இயக்குனர் படமாக்கியுள்ளார். படத்தில் வரும் தமிழ் சினிமாவில் துணைக் கதைப்பாத்திரத்தினை ஏற்று நடிக்கும் விவேக் பிரச்சன்னாவை இப்படத்தில் இயக்குனர் மிகவும் சிறப்பாக அவருடைய திறமைகளை வெளிக்கொணர்ந்து கதைக்கேற்ப பாவித்துள்ளார். மொழி, உடல் பாவனை, இசை, நடனம் என அனைத்திலும் ஒரு வாழ்விடத்தின் அசல் அனைத்தையும் திரட்டி உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் படம். படத்தின் நீளமும் திரைக்கதையும் கொஞ்சம் அலுப்பூட்டினாலும் இவ்வாண்டின் சிறந்த முயற்சி என்றே சொல்ல வேண்டும். இசை சந்தோஷ் நாராயணன், ராயப்புரத்தின் மக்களைக் கண் முன் கொண்டு வருகிறார்.

 

Top Tamil Movies 2017 countdown: 24th Place: Velaikaaran

‘தனி ஒருவன்’ படத்தின் மூலம் தமிழ் சினிமாவில் தனக்கான அடையாளத்தை உருவாக்கிய மோகன் ராஜா இயக்கத்தில் வெளிவந்த பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் தங்களின் இலாபகரமான இடங்களைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள பயனீட்டாளர்களின் உயிர்களைப் பணையம் செய்வதையும், அதற்கு உடந்தையாக வேலைக்காரர்களை உட்படுத்தும் அரசியலையும் பேசிய படம். திரைக்கதை, இசை, இணைக் கதைப்பாத்திரங்களின் நடிப்பாற்றல் போன்றவற்றில் நிறைய சிக்கல் இருந்தாலும், மார்க்கேட்டிங்கில் எத்தனை உட்பூசல்களும் அரசியலும் அடங்கியுள்ளன என்கிற ஒரு தெளிவைப் படம் வழங்கியதற்காக, மக்களை மக்கள் விரும்பும் கலையின் மூலம் விழிப்புக்கு உட்படுத்தியதற்காக இப்படத்தை 2017ஆம் ஆண்டின் சிறந்த வரிசையில் சேர்க்கின்றேன். (சிவக்கார்த்திகேயன் பாத்திரத்திற்குச் செலுத்திய அதீத கவனத்தைப் படத்தில் வரும் தரமான துணைக்கதாப்பாத்திரங்களின் மீதும் காட்டியிருந்தால், படம் இன்னும் சிறப்பாக இருந்திருக்கும்)

 

Top Tamil Movies 2017 countdown : 25th Place: மரகத நாணயம்

ஏ.ஆர்.கே சரவன் இயக்கத்தில் வெளிவந்த இவ்வாண்டின் சிறந்த (புதையல் + நகைச்சுவை + பேய்) என அனைத்தையுமே கதைக்குத் தேவையான அளவு மட்டும் கலந்து கொடுத்து பார்வையாளர்களை மகிழ்வித்த படம். ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்திற்கும் போதுமான அளவில் முக்கியத்துவம் வழங்கப்பட்டதோடு அல்லாமல் மரகத நாணயத்தைப் பற்றி வரலாற்று நோக்கும் கச்சிதமாக அமைந்திருந்தது. சமூகத்தின் சிந்தனையைத் தவறான போக்கில் கொண்டு செல்லாதவரை, மகிழ்ச்சிப்படுத்த வேண்டும் என்ற நேர்மையான நோக்குடன் வந்ததற்காக இப்படத்தைச் சிறந்த படம் வரிசையில் சேர்க்கிறேன்.

 

-கே.பாலமுருகன் 

மிஷ்கின் ‘மங்கா’ எனும் கதாபாத்திரத்திலும், இயக்குனர் ராம் ‘பிச்சை’ என்கிற முடித் திருத்தம் செய்பவராகவும் இரு துருவங்களில் நின்று நடித்திருக்கிறார்கள்.  புதுமுக இயக்குனர் என்றாலும் ஜி.ஆர் ஆதித்யா மிஷ்கினிடம் உதவி இயக்குனராகப் பணியாற்றிய அனுபவத்துடன் மிஷ்கின் பட சாயல் ஆங்காங்கே வியாபித்திருக்கும்படியே படத்தை உருவாக்கியிருக்க்கிறார். சினிமாத்தனங்களைப் பல இடங்களில் உதறித்தள்ளிவிட்டு தனித்துவத்துடன் ‘சவரக்கத்தி’ மனத்தில் ஆழ நுழைகிறது.

பெரும்பாலான கதாநாயக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த படங்களில் கதாநாயகனை நோக்கிய துதிப்பாடல்களும் தூயக் கட்டமைப்புகளும் மட்டுமே வழக்கமான தமிழ் சினிமாவின் கூறுமுறையாக இருக்கும். ஆனால், சவரக்கத்தி கதாநாயகனைச் சுற்றி கட்டியெழுப்பப்பட்டிருக்கும் படமாக இருப்பினும், ஆண்மை பிரச்சாரமெல்லாம் ஏதும் இல்லாமல் வலிக்கும் அடிக்கும் பயந்து பிறர் காலில் விழும் ஓர் எளிய மனிதனே இப்படத்தின் கதாநாயகனாகக் காட்டப்பட்டுள்ளான். இக்கட்டுடைப்பே படத்தை வித்தியாசப்படுத்துகிறது.

ஒரே நாளில் நடக்கும் சம்பவம் என்றதுமே இது சிறுகதைக்குரிய கச்சிதம் பொருந்திய வடிவநேர்த்தியாகும். அதனைத் திரைக்கதையாக்கி தொய்வின்றி கொண்டு போனதுதான் இயக்குனரின் சாமர்த்தியம் எனலாம். மசாலா படங்களையும் தேய்வழக்குக் கதாபாத்திர மோகங்களைக் கக்கித் தள்ளும் படங்களையும், இரட்டைத்தனமான வசனங்களின் மூலம் செய்யப்படும் மூன்றாம்தர நகைச்சுவையை இரசிப்பவர்களுக்கும் ‘சவரக்கத்தி’ அவர்களின் காலாவதியான இரசனையைக் கூர்த்தீட்டும்.

முன்பெல்லாம் ஒரு திரைப்படத்தைத் திரையில் பார்த்துவிட்டு வந்ததும் அதன் நிறைகுறைகளை எழுதி முகநூலில் அல்லது வலைத்தலத்தில் பதிவேற்றம் செய்துவிடுவேன். ஆனால், இப்பொழுது அவசரம் ஏதுமின்றி மௌனமாகவே இருக்கிறேன். சில சமயங்களில் சினிமா விமர்சனம் எழுதுவது குறித்தே சோம்பல் தட்டிவிட்டது என்றே சொல்லலாம். அதற்கு முக்கியமான இரண்டு காரணங்கள் உள்ளன.

‘யூடியுப்’ திரைவிமர்சகர்கள் ஏராளமாகப் பெருகி வழிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தினம் ஒரு பட்த்தை விமர்சனம் செய்து நிறைய வீடியோக்கள் மக்கள் மத்தியில் கவனமும் வரவேற்பும் பெற்று வருகிறது. சினிமாவைப் பற்றி எழுதினால் இனி யாரும் வாசிக்கப் போவதில்லை எனும் அளவிற்கு ‘யூடியுப்’ விமர்சகர்கள் லட்சத்தையும் தாண்டிய இரசிகர்களைப் பெற்றிருக்கிறார்கள்.

அவற்றுள் சமீபத்தில் விவேகம் படத்தைப் பற்றி கிண்டலடித்து ஏராளமான விமர்சனத்திற்கு ஆளான ‘ப்ளூ சட்டை மாறன்’, பிரசாந்த், பூஸ்கி, ‘இரண்டு நிமிட விமர்சனம்’, ‘ஜேக்கி சினிமாஸ்’, ‘அப்புகுட்டி ரிவீவ்’, ‘சென்னை எக்ஸ்ப்ரேஸ் டீவி’ என அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். மூன்று பக்கம் விமர்சனத்தைப் படிப்பதற்குப் பதிலாக இரண்டு நிமிட நகைச்சுவையும் கிண்டலும் கலந்த வீடியோ விமர்சனங்களையே மக்கள் விரும்புகிறார்கள் என்பது ஒரு சிலரைக் கேட்கும்போது அறிய முடிகிறது.

மற்றொரு காரணம், முறையாக முன்வைக்கப்படும் விமர்சனங்களை எதிர்க்கொள்வதில் இருக்கும் சுணக்கம். கிண்டல், கேலி போன்றவற்றை மீறி உண்மையான மனத்திலிருந்து இரசனையிலிருந்து வைக்கும் எதிர்ப்பார்ப்புகள் கலந்த விமர்சனங்களுக்கு ஏன் திரைப்படம் சார்ந்த நண்பர்கள் வழிவிடுவதில்லை என்கிற கேள்வியே ஒரு தயக்கத்தை உருவாக்குகிறது. பின்நவீனத்துவம் படைத்த பிறகு படைத்தவன் இறந்துவிட்டான் என்கிறது. இனி, படைப்பும் வாசகனும், பார்வையாளனும் அதனுடன் உறவாடுகிறான். அதனைச் சார்ந்த ஒரு பார்வையை, உரையாடலை, கருத்தியலை கட்டமைத்து நகர்கிறான். அடுத்து வரும் இன்னொரு பார்வையாளன், விமர்சகன் அதனையும் கட்டுடைத்துவிட்டு அடுத்தவொரு கருத்தை ஏற்றுகிறான். இதுதான் விமர்சன நகர்வு; இரசனை மாற்றத்தின் விளைவு. இதைத் தடுக்க, அல்லது கட்டுப்படுத்த நினைக்கும் எந்தக் கலை வடிவமும் பெரியளவு எழுச்சியை உருவாக்காமல் போய்விடும்.

படம் பார்த்துவிட்டு உடனடியாக அப்படத்தை விமர்சித்து, கிண்டலடித்து, தாக்கி, அவமானப்படுத்துவது விமர்சனமே கிடையாது. அதுபோன்ற இழிவான எழுத்துக்கும் நேர்மையாக சினிமா ‘டெக்னிக்கல் வேலைப்பாடுகள்’ தெரிந்த, கலை இரசனையுடன் ஒப்பீட்டு ஆய்வு மனநோக்குடன் முன்வைக்கும் விமர்சனங்களுக்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் உள்ளன. நேர்மையான விமர்சனங்களைத் தடுக்காதீர்கள் என்பதுதான் என் கோரிக்கை. விமர்சனம் விமர்சனத்துடன் எதிர்க்கொள்ளப்பட வேண்டும். விமர்சனம் பகைமைகளை உருவாக்கிக் கொள்ளக்கூடாது.

இனியாவது சினிமாவிற்கும் எனக்குமான இந்த இடைவெளி குறைக்கப்படும் என நம்புகிறேன்.

• கே.பாலமுருகன்

கொலை, கொலை தொடர்பான விசாரணை என்கிற போக்கில் தமிழ்ப்படங்கள் நிறைய வந்துள்ளன. குறிப்பாக, யுத்தம் செய் சமீபத்திய திரைவரிசையில் முதன்மை வகிக்கிறது. கொரிய மொழியில் வெளியான ‘Memories of murder’ படத்திற்குப் பிறகு வந்த தமிழ்ப்படங்களில் ‘யுத்தம் செய்’ படத்தில் மட்டுமே பெரியளவு தாக்கத்தையும் புதிய கதைச்சொல் முறையையும் கவனிக்க முடிந்தது.

 

1. கொலையைக் கண்டறிதல்

கொலை தொடர்பான படங்களை மூன்று வகைகளில் புரிந்து கொள்ளலாம். ஒன்று ஒரு கொலையை அல்லது கொலை செய்தவனை நோக்கி விசாரணை பாணியிலேயே முழுப் படமும் நகர்ந்து இறுதியில் அக்கொலைக்காரனையும் அவன் கொலை செய்ததற்கான நியாயங்களையும் முன்வைக்கும். இதுபோன்ற படங்களில் படத்தின் இறுதி காட்சிகளில்தான் யார் கொலைக்காரன் எனத் தெரிய வரும். அப்படித் தெரிய வரும்போது அது நமக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்க வாய்ப்புண்டு. அது படத்தின் இறுதியில் ஒரு திருப்பத்தைக் கொடுத்து பார்வையாளனைத் தாக்கம் செய்யும் உத்தி. இவ்வகை உத்தி முறையில் கொலையைக் கண்டறிய முயல்பவனின் பார்வையில் கதை நகர்ந்து போகும். அக்கதையில் கொலையைக் கண்டறியும் காவல்துறையைச் சேர்ந்தவரோ அல்லது துப்பறிவாளரோ அல்லது கொலை செய்யப்பட்டவரின் நெருங்கிய உறவோ படத்தின் கதாநாயகனாக இடம் பெறுவர். யுத்தம் செய் படத்தில் கொலையைத் தேடிப் போகும் சேரன் கதாநாயகராகச் சித்தரிக்கப்பட்டிருப்பார்.

 

2. கொலை செய்தல்

இன்னொரு வகையான படங்கள் கொலையைச் செய்பவனின் மனோநிலையில் அல்லது அவனுடைய பார்வையில் கதையை நகர்த்திச் செல்லும். இவ்வகை படங்களில் கொலைக்காரன் யார் என்று சொல்லப்பட்டு ஆனால், அவன் கொலை செய்யும் காரணத்தை மட்டும் படத்தின் இறுதியில் சொல்லப்படும். சில படங்கள் அக்கொலைக்காரன் நியாயங்களோடு கொலை செய்தாலும் சமூக விழுமியங்கள் பொருட்டு சட்டத்திற்கு முன்பாகத் தண்டனை பெறுவதாகக் கதை முடியும். அபூர்வ சகோதரர்கள், சிவப்பு ரோஜாக்கள் போன்ற படங்களை இவ்வகையில் சேர்க்கலாம். அதே போல சில படங்கள் கொலைக்காரனான கதாநாயகன் தன் கொலைகளுக்கு நியாயம் கற்பித்து இறுதியில் சட்டத்தில் சிக்காமல் காப்பற்றப்படுவதாக முன்வைக்கப்பட்டிருக்கும். கமல் நடித்த ‘இந்தியன்’, ‘பாபநாசம்’ போன்ற படங்களை இவ்வகையில் சேர்க்கலாம்.

 

3. கொலையை மர்மமாக்குதல்

ஆரம்பத்தில் நான் சொல்லியிருந்த ‘Memories of murder’ என்கிற கொரிய படம் கொலைகளை மட்டுமே நோக்கி நகரும் ஆனால் கடைசிவரை யார் கொலைக்காரன் என்பதைக் காட்டாது. கொலைகள், கொலைகள் தொடர்பான விசாரணை என காவல்துறையினரின் பார்வையில் முழுக் கதையும் நகர்ந்து இறுதியில் கையறுநிலையில் முடிந்துவிடும். கடைசிவரை அக்கொலைக்காரனையும் அக்கொலைகள் தொடர்ந்து நடப்பதற்கான காரணங்களையும் முன்வைக்காது. கொலை என்றால் சமூகத்தின் பொதுபுத்தி இரண்டு விசயங்களை நோக்கி கேள்விகள் கேட்கும். யார் கொலைக்காரன், ஏன் அக்கொலை செய்யப்பட்டது? என்கிற கேள்விகளை நோக்கியே மனம் வந்து சேரும். ஆனால், அக்கேள்விகளுக்கான பதில் இல்லையென்றால் ஒரு சமூக பொது மனம் அமைதி கொள்ளாது. அப்படிப்பட்ட  சில படங்கள் பார்வையாளனின் அமைதியைக் களைக்கச் செய்யும் வகையில் சில விநோதமான வழக்குகளை முன்வைத்து நகரும்.

கொலையைப் பற்றிய நினைவுகளோடு அதுபோன்ற படங்கள் உண்மை என்பது ஓர் இருள் எனச் சொல்லிச் செல்லும். இவ்வகை படங்கள் தமிழ்ப்பட இரசிகர்களுக்கு அதிர்ச்சியை உண்டாக்கலாம். காலம் காலமாக ஒவ்வொரு கொலை தொடர்பான படங்களும் இறுதியிலாவது யார் கொலைக்காரன் என்றும் ஏன் கொலை செய்யப்பட்டது என்றும் சொல்லிவிடும். அப்பொழுதுதான் பார்வையாளன் திருப்தி அடைவான். ஆனால், 1950களில் ஜப்பானிய தலை சிறந்த இயக்குனரான அகிரா குரோசோவாவின் இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘ரஷமோன்’ படம் உட்பட ஒரு கொலையை நோக்கிய படமாக இருந்தாலும் அப்படத்திலும் யார் கொலைக்காரன் ஏன் கொலை நிகழ்த்தப்பட்டது என்கிற கேள்விகளுக்கு நான்கு கோணங்களில் பதில்களைச் சொல்லிவிட்டு முடிவைப் பார்வையாளனிடம் விட்டுவிட்டு முடிந்துவிடும். இதுபோன்ற அசாத்தியமான கதைச்சொல் முறைகள் மாற்றுமொழிப் படங்களில் இடம்பெற்றுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

 

நிபுணன் – துருவங்கள் பதினாறு

மேலே குறிப்பிட்டதைப் போன்று நிபுணன் படம் முதல் வகையைச் சேர்ந்ததாகும். கொலைகளை நோக்கியும் கொலைக்காரனை நோக்கியும் விசாரணை பாணியில் செல்லும் கதை. ஆனால், கதைச்சொல் முறைமை மிகத் தொடக்கத்தில் கையாளப்பட்ட உத்தியாகும். இறுதியில் யார் கொலைக்காரன் என்றும் ஏன் கொலை செய்யப்பட்டது என்றும் சொல்லப்பட்டு வழக்கமான முறையில் முடிகிறது.

ஆனால், இப்படத்தில் உள்ள சில திருப்பங்கள் நம்மால் யூகிக்க முடியாததாகும். அவற்றுள் கொலைக்காரன் அடுத்த கொலைகள் பற்றி தகவல்களை அல்லது குறிப்புகளை ‘puzzle’ போல வழங்கியிருப்பதும் விசாரணை செய்யும் அதிகாரி (கதாநாயகன்) அக்குறிப்புகளைக் கொண்டு இரகசியங்களை உடைப்பதைப் போலவும் காட்டியிருப்பது பல ஆங்கிலப் படங்களில் பார்த்து சலித்த உத்தியாகும். தமிழில் அது ஒரு தாக்கத்தை உருவாக்க வாய்ப்புண்டு. கொலை தொடர்பான படங்களில் மக்கள் எதிர்ப்பார்ப்பது திருப்பங்களைத்தான். அவ்வகையில் நிபுணன் படத்திலுள்ள திருப்பம், கொலைக்காரன் இறுதியில் கொலை செய்ய நினைப்பது அக்கொலைகளை விசாரிக்கும் கதாநாயகனைத்தான் எனத் தெரிய வரும்போது அது எதிர்ப்பார்க்கப்படாத திருப்பமாகக் கதையில் பலம் சேர்க்கிறது. அடுத்து, கொலைக்காரனை அவன் பிறரைக் கொலை செய்த பாணியிலேயே கொலை செய்துவிட்டு, கொலைக்காரன் இன்னும் அகப்படவில்லை எனக் கதாநாயகன் பொதுமக்களிடம் அறிவிக்கிறார். அக்கொலைக்காரனின் பெயரைக் கொண்டு காவல்துறை சில தீயவர்களை அழிப்பதாக்க் கதை முடிகிறது. கொலைக்காரனைக் கண்டறிந்த காவல்துறை அதிகாரி அக்கொலைக்காரனைக் கொன்றுவிட்டு அவர் அதிகாரப்பூர்வமான கொலைக்காரராக மாறுகிறார். கொலைக்காரனின் கொலைக்கு நியாயம் கற்பிக்கப்படவில்லை. ஆகவே, அவனைக் கொல்வதையும் அவனைப் போன்று சமூகத்திற்கு அச்சமூட்டும் தீயவர்களைக் கொல்வதையும் படம் நியாயத்துடன் நிறுவி முடிகிறது.

நிபுணன் கொலையை விசாரிக்கும் பாணியில் துருவங்கள் பதினாறு படத்தை விட சிறப்பாக அமைந்திருந்தது. ரகுமானைவிட அர்ஜூன் விசாரணையில் உயிர்ப்பாக வந்து நிற்கிறார். ரகுமானிடம் நிதானமும் யதார்த்தமும் தெரிந்தன. ஆனால், அர்ஜூன் கதைக்கேற்ற அதே பரப்பரப்பிற்கு நிகரான நடிப்பை வழங்கியதால் கதையில் உள்ள சில பலவீனங்களைத் தாங்கிப் பிடித்துள்ளார். அதே போல கொலையை நோக்கி சென்றடையும் இடத்திலும் கொலையைச் சுற்றி பின்னும் மர்ம வலைகளிலும் துருவங்கள் பதினாறு தமிழ்த்திரைப்பட வரலாற்றில் புதிய கதைச்சொல் முறையைப் பதித்திருக்கிறது என்றுத்தான் சொல்ல வேண்டும். நான் தொடக்கத்தில் சொன்ன கொரிய படத்தினைப் போல கொலையை நோக்கி ஒரு சூட்சமமான இடத்தை நோக்கி நகர்ந்து ஆனால், முடிவடையும்போது எதிர்ப்பார்க்காத தருணத்தில் நின்று பார்வையாளனை வியக்கச் செய்கிறது. அந்த வியப்பை நிபுணன் வழங்கத் தவறிவிட்டது என்றுத்தான் சொல்ல வேண்டும்.

துருவங்கள் பதினாறு ஒரு கொலைக்காரனை நோக்கி நம்மை இழுத்துச் செல்கிறது. விசாரணையில் அக்கொலைக்காரனை நோக்கிய தேடல்களும் கேள்விகளும் எழுந்த வண்ணமே உள்ளன. நம் மனம் அக்கொலைக்காரனைச் சித்தரித்துக் கொண்டே இருக்கும் வகையில் திரைக்கதை அமைக்கப்பட்டிருக்கும். ஆனால், கதை அத்தகையதொரு கொலைக்காரனே இல்லை என்பதாகப் படம் முடியும். அவை திட்டமிட்டக் கொலைகளும் அல்ல, ஒரு தற்செயலான விபத்து என்பதாக முடியும். தமிழ்த்திரை இரசிகர்களுக்கு துருவங்கள் பதினாறு உருவாக்கிய தாக்கம் இன்னும் சில ஆண்டுகள் போனாலும் மீளாது. அதே போல, ரகுமானுடன் உரையாடிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மர்ம நபர் யார் என்று சொல்லும் இடமும் நம்மை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தி ஒரு கணம் தத்துவார்த்தமான புள்ளியில் படம் கரைந்து முடிந்து விடுகிறது. இதுவரை கொலை தொடர்பான படங்களில் கொலையை விசாரிப்பதிலும் கொலைக்கான நியாயங்களை முன்வைப்பதிலும் மட்டுமே கவனம் செலுத்தி வந்திருக்கும் படங்களின் வரிசையில் துருவங்கள் பதினாறு ஒரு மாற்று முயற்சியாக்க் கருதப்படுகிறது.

நிபுணன் சில முக்கியமான திருப்பங்களினாலும் அர்ஜூன் அவர்களின் முதிர்ச்சியான நடிப்பாலும் சிறந்து இருப்பினும் வழக்கமான ஒரு கொலை தொடர்பான படமாகவே நின்று விடுகிறது. ஆனால், துருவங்கள் பதினாறு திரைப்படம், கொலையும் கொலைக்காரனும் கரைந்து கொலை ஒரு தத்துவார்த்தமான இடத்தில் விரிந்து நினைவுகளாக முடிகிறது. இத்தகைய விநோதமான அனுபவத்தை துருவங்கள் பதினாறு வழங்கியிருக்கிறது.

 

• கே.பாலமுருகன்

 

 

இவ்வாண்டின் மிகச் சிறந்த படைப்புகளில் இப்படம் நிச்சயமாகச் சேரும். 1980களின் இறுதியில் பர்மாவிலிருந்து பஞ்சம் பிழைக்க வந்த ‘பர்மா அகதிகளின்’ ஒரு குறுங்கதை. அகதிகளின் வாழ்வை மிகச் சொற்பமாகப் பேசிச் சென்றாலும் திரைக்கதை ஒரு பர்மா இளைஞனின் வாழ்வில் சுற்றி நிகழும் துரோகம், இழப்பு, நட்பு, வஞ்சமிக்க தருணங்கள், குற்றங்கள் என யதார்த்தப்பூர்வமாகப் பதிவாகியுள்ளது.

முதலில் பின்னணி இசை, ஒளிப்பதிவு, ஒப்பனை, கலை ஆகிய பகுதிகளைப் படத்தின் மையக்கதையோடு வைத்துச் செதுக்கிய கலைஞர்களுக்கு பாராட்டுகளைத் தெரிவித்தே ஆக வேண்டும். ஒரு படத்தின் அசலான வெளிப்பாட்டுக்கு இவையாவும் எத்தனை தூரம் துல்லியமான பங்களிப்புகளைச் செய்யும் என பல படங்களுக்குப் பிறகு ‘ரங்கூன்’ படத்தில் காண்கிறேன்.

அம்மா தினமும் காலையில் எழுந்தவுடன் வீட்டின் எதிர்புறத்தில் இரும்பு கதவில் ஊர்ந்து கிடக்கும் கொடியைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். ஒவ்வொருநாளும் அதன் அளவு நீண்டு கொண்டே இருக்கும். அதனைப் பார்த்தப்படியேதான் எங்களின் காலை பொழுதுகள் விடியும். கொடி ஊர்வதைப் போல எங்களுக்குள் வீட்டைச் சுற்றியிருக்கும் தாவரங்கள் மீதான அன்பும் ஊர்ந்து ஊறிக் கிடக்கின்றன.

அப்பா கொண்டு வந்து சேர்த்த செடிகளில் வர்ணங்கள் எப்பொழுதும் வேறுவேறாகத்தான் தெரியும். காலையில் பார்க்கும்போது இருந்த வர்ணம் மாலையில் சூழலுக்குத் தகுத்தமாதிரி மங்கிப் போயிருக்கும். தாவரங்கள் சூரியன் மறைந்த பிறகு தற்காலிகமாக தற்கொலைச் செய்து கொள்கின்றன. தூரத்திலிருந்து எங்கள் வீட்டைப் பார்ப்பவர்கள் அது வீடென்பதைக் கிரகித்துக் கொள்ள கொஞ்சம் தடுமாறிவிடுவார்கள். அந்த அளவிற்குப் பூச்செடிகளும் இரும்பு கம்பிகளில் வேலிகளில் என்று ஊடுருவி பரவிய கொடிகளும் தனது இருப்பைப் பலப்படுத்தி வைத்திருந்தன.

சிறுவயதிலிருந்து தாவரங்கள் அடர்ந்த சூழலில் வாழ்ந்ததால், அந்த வாழ்தலில் கிடைத்த அனுபவத்துடன் இயற்கையின் மேலான பரிவு நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. அன்மையில் பார்த்த the happening என்ற திரைப்படம் தாவரங்கள் மீதான அக்கறையையும் அன்பையும் சிறிதளவு அசைத்துப் பார்த்துவிட்டது என்றே கூறவேண்டும். வெறும் திரைப்படம்தானே என்று அவ்வளவு எளிதாக அந்தத் திரைப்படத்தில் வெளிப்பட்ட மனித மனநிலைகளை ஒதுக்கிவிட இயலவில்லை.

தாவரங்கள் மனிதர்களின் மீது ஏற்படுத்தும் வன்முறையை மிகவும் முரண்பாடான சூழலில் உலகப் பார்வையை ஈர்க்கும் வகையில் தயாரிக்கப்பட்ட படம்தான் M.Night shyamalan அவர்களின் the happening திரைப்படம். இவரின் பெரும்பாலான படங்களில் நீண்டு கிடக்கும் கதைக்கான களம் இருண்மையைச் சார்ந்ததாகவே இருக்கின்றன. சில படங்களில் மிகவும் ஆழமான குறியீடுகளை இருண்மை பாணியில் சொல்ல முயற்சித்ததால் சாமன்ய இரசிகர்களுக்குக் கதைக்கான மூலக் கரு விளங்காமலே போய்விடுகிறது. இருந்தபோதும் the happening திரைப்படம் கொண்டு வரும் செய்தி தாவரப் பிரியர்களுக்கும் இயற்கையைச் சுரண்டும் ஏகாத்திபத்திய வளர்ச்சி நிறுவனங்களுக்கும் பெரிய மிரட்டலையே ஏற்படுத்தியுள்ளது.

நாம் புறக்கணிக்க முயலும் ஒன்று நம் வளர்ச்சிக்காகக் கொன்று குவிக்கப்படும் ஒன்று இந்தப் பூமியிலிருந்து நம்மை அப்புறப்படுத்த காற்று வழி மரணமாக வருவதை மிகவும் அபூர்வமாக இந்தப் படத்தில் M.Night Shyamalan பதிவுச் செய்துள்ளார். நீயு யோர்க்கிலுள்ள சென்ரல் பார்க்(central Park) எனும் ஒரு பூங்காவில் நடமாடிக் கொண்டிருக்கும் மனிதர்களின் இருப்பு திடீரென்று இயக்கம் இழந்து சிலையாகிறது. மரத்தின் அடியிலுள்ள இருக்கையில் அமர்ந்திருக்கும் இரு பெண்களின் உரையாடல் தடைப்படுகிறது. பக்கத்தில் அமர்ந்திருக்கும் பெண் ஏதேதோ உலறுகிறாள், பிறகு சுயமிழந்து தலையிலுள்ள பின்னை உருவி கழுத்தில் சொருகிக் கொள்கிறாள். அதன் பிறகு சிலையாகிய மற்றவர்களின் மனநிலையும் அதேபோல் பாதிக்கப்பட்டு உள்ளார்ந்த நிலையில் அவர்களுக்குள் பெரிய பிரளயம் ஏற்பட்டு சொந்தமாகத் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள். தன்னைக் காயப்படுத்திக் கொள்ள துடிக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு உடலாக மண்ணில் சாய்கின்றன. அடுத்து வரும் காட்சியில் உயரமான கட்டடத்திலிருந்து ஒவ்வொருவராகக் குதிக்கிறார்கள். கீழே விழுந்து சிதறும் அவர்களின் உடல்கள் திடீர் பீதியையும் குழப்பத்தையும் ஏற்படுத்துகின்றன.

முதலில் இது தீவிரவாதிகளால் தொடுக்கப்படும் இராசயண வெடிக்குண்டு (airbomp chemical toxin) எனக் கருதப்பட்டாலும் படத்தின் நடுப்பாகத்தில் இது தாவரங்கள் வெளிப்படுத்தும் ஒருவகையான chemical response என்று வரையறுக்கப்படுகிறது. எங்கெல்லாம் மனிதக் கூட்டங்கள் நிரம்பி வழிகின்றனவோ அங்குதான் முதலில் இந்தக் காற்று பரவி முதலில் அவர்களின் பேச்சில் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துகிறது(confuse of speak) பிறகு அவர்களின் கவனம் நிலை தப்புகிறது(lost direction) இறுதியாக அவர்கள் மன ரீதியில் பலவீனப்படுத்தப்பட்டு தம்மைத் தாமே அழித்துக் கொள்கிறார்கள். சாலையில் போய்க் கொண்டிருக்கும் கார்கள் நின்று விடுகிறது. அதிலிருந்து வெளியேறும் ஒவ்வொருவரும் துப்பாக்கியால் சுட்டுக் கொள்வதும் கண்ணாடியில் மோதி முகத்தைச் சிதைத்துக் கொள்வதும் என தற்கொலைகள் வினோதமாக நிகழ்கின்றன.

அந்தத் தாவரங்களின் தீயக் காற்று பரவும் நகரங்கள் அடையாளம் காணப்படுவதால் ஒருசிலர் அங்கிருந்து கிளம்பி வேறு திசையை நோக்கிப் புறப்படுகிறார்கள். அந்தக் குழுவில் இந்தப் படத்தின் கதாநாயகனான mark wahlberg (அறிவியல் ஆசிரியர்) அவனுடைய மனைவியும் நண்பனின் பிள்ளையும் இடம் பெறுகிறார்கள். அந்தக் குழுவில் இவர்கள் மட்டுமே கடைசியில் உயிர் தப்பிக்கிறார்கள். முழுக் கூட்டமாக நகர்வதால் அந்த விஷக் காற்று நம்மை தாக்கிவிடுகிறது என்பதால் இரண்டு குழுக்களாகப் பிரிந்து ஓடுகிறார்கள். மனித நடமாட்டம் அதிகமில்லாத சூழலில் மட்டுமே தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ள முடியும் என்ற புரிதலில் ஆளுக்கொரு திசையில் மறைகிறார்கள்.

அந்தக் காற்று தாக்கிய மறுகணமே துப்பாகியால் அவர்கள் சுட்டுக் கொண்டு இறப்பதை வெறும் ஒலியினூடாகச் சில இடங்களில் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அங்கிருந்து தப்பிக்கும் கதாநாயகனும் அவனது காதலியும் ஒரு வயதான பெண்ணின் வீட்டில் அடைக்களம் பெறுகிறார்கள். பிந்தைய காட்சியில் அந்த வயதான பெண்ணும் தாவரங்களின் விஷக் காற்றால் பாதிக்கப்பட்டு தன் வீட்டுக் கண்ணாடிகளிலே மோதிக் கொண்டு இறப்பது பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றது.

பின்னனியில் நீண்ட சோகத்தின் குறியீடாக ஒலிக்கும் வைலின் இசையுடன் தொடங்குகிற படம் அடுத்து வருக் காட்சிகளில், மனிதர்களைத் துரத்திக் அவர்களின் மூளையின் செயலைத்தளங்களை சேதமாக்கி மூளையின் முக்கியச் செயலாக்கமான பிறப் பாகங்களுக்கு தகவல் அனுப்புவதை தடைச்செய்வதாகக் கதை நீள்கிறது. விழிப்பு நிலை இழந்து தன்னைக் காயப்படுத்திக் கொண்டு (self damaging)மனிதர்கள் இறக்கிறார்கள்.கதைக்கான களம் பூங்காவில் தொடங்கி பிறகு சிறு நகரத்தில் நுழைந்து சாலை வழியாகப் பயணிக்கின்றது. சிறு நகரத்தில் இருப்பவர்கள் விஷக் காற்று பாதிக்கப்படாத இடங்களை நோக்கி ஓடுகிறார்கள். செல்லும் வழியில் மரங்களில் மனிதர்கள் தூக்கிலிட்டு சாலைகள்தோறும் தொங்கிக் கிடக்கும் காட்சி தற்கொலையின் உச்சக்கட்டத்தைக் காட்டுகிறது.

இயற்கைக்கு மனிதன் ஏற்படுத்தும் அழிவை ஒரு காலக்கட்டம்வரை ஏற்றுக் கொள்ளும் இயற்கை, திடீரென்று இரசாயண பகிர்வு வழியாக மனித அழிவை ஏற்படுத்தி தம்மைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதைப் போல படமாக்கப்பட்டிருக்கும் இந்தத் திரைப்படத்தினூடாக தாவரங்களும் செடிக் கொடிகளும் தம்முடைய எதிர்ப்பு சக்தியை இருந்த இடத்திலேயே இப்படியான இராசயண வெளிப்பாடுகள் மூலம்தான் தெரிவிக்கிறது என்பதும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. The happening திரைப்படத்தை நிகழ்வு சார்ந்த எச்சரிக்கையாகவே அணுக முடிகிறது. இது ஒருவகை தீர்க்கத்தரிசின முறையில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் கோட்பாடாகவும் இருக்கலாம்.

இதன் மூலம் இரண்டு மனநிலைகளை உணர முடிகிறது. ஒன்று இயற்கையின் அழிவில் நமக்கெல்லாம் பங்கு இருப்பதால் இனியும் கவனமாகச் செயல்பட வேண்டும் என்பதும் மற்றொன்று வீட்டைச் சுற்றியுள்ள தாவரங்களைப் பார்க்கும்போது அவையுடன் நட்பு பாராட்டி நம்மைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதும். எங்காவது நகர மேண்மைக்காக அழிக்கப்படும் மரங்களைப் பார்க்கும்போது அது வெறும் நிகழ்வாகத் தெரிவதில்லை. ஒருநாள் the happening நிகழும் என்பதற்கான எதிர்கால குறியீடாகத்தான் அர்த்தப்படுத்திக் கொள்ள முடிகிறது. இயற்கையின் நாவு வெகுத் தொலைவில் இல்லை.

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

 

நன்றி: யுகமாயினி 2009 இதழில் பிரசுரமானது.