அவ்வளவு தாமதாக மலையேற முடிவெடுத்திருக்கக்கூடாதோ எனத் தோன்றியதும்தான் பீதி கிளம்பியது.
எத்தனைமுறை மலையின் உச்சியை அடைந்தபோதும் பலகை பாலத்தின் மீது ஏறி நிற்க வாய்ப்புக் கிடைத்ததில்லை. எந்நேரமும் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ள கூட்டம் வரிசையில் நிற்கும். அந்தப் பாலத்தில் ஏறி நின்றால் காலுக்குக் கீழே சிறுபுள்ளியாய்த் தெரியும் நகரத்தின் மொத்த ரூபத்தையும் பார்த்து இரசிக்க முடியும்.
இன்று வழக்கத்தைவிட தாமதமாகச் சென்றால் பலர் மலையை விட்டு இறங்கிவிடுவர் என்கிற திட்டத்துடன் மாலை 6.15 மணிக்கு மேல்தான் மலையேறத் தொடங்கினேன். நல்ல செங்குத்தான மலை என்பதால் இடையிடையே இடை கழன்று விடுவது போல் வலிக்கும். ஆளரவமில்லாமல் பாதி மலையைத் தாண்டிவிட்டேன். மௌனம் கெடாமல் பாதையின் இரு மருங்கிலும் அடர்ந்து கிடந்த காடு சலசலத்துக் கொண்டிருந்தது.
அப்பொழுதுதான் அவர் பின்தொடர்ந்து வருவதைக் கண்டேன். அவ்வளவு நேரம் ஆளே இல்லாமல் இருந்த பாதையில் திடீரென ஒரு வளைவின் முற்சத்திக்கு வந்து நின்றபோதுதான் அவர் பின்னே நடந்து வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். மிகவும் வயதானவர். நிதானமாகக் கைகளைப் பின்னால் கட்டிக் கொண்டு ஏறி வந்தார். நான் இரண்டு கைகளையும் இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு நாக்கைத் தள்ளிக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். அவரைப் பார்த்ததும் நாக்கை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டு மரங்களை இரசிக்கத்தான் நின்று கொண்டிருப்பது போல பாவனை செய்தேன்.
மலையேறும்போது நம்மைவிட வயதில் மூத்தவர்கள் அல்லது வயதானவர்கள் நம்மைக் கடந்து வேகமாக ஏறும்போது ஏற்படும் அவமானத்தைத் தாங்கிக் கொள்ளும் அளவிற்கு நான் இன்னும் பக்குவமடையவில்லை. அவர் என்னைத் தாண்டிச் செல்லும் முன் நான் சட்டென மேட்டில் நடக்கத் துவங்கினேன். அப்பொழுதும் அவர் பதற்றப்படாமல் நிதானமாகவே ஏறிக் கொண்டிருந்தார். கண்கள் சற்றும் களைப்பில்லாமல் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. தலையில் கருப்புத் துணியைக் கட்டியிருந்தார்.
‘பொறந்ததுலேந்து மலை ஏறுனவரு போல’ என மனத்தில் நினைத்துச் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன். ஆவேசப்பட்டு ஏறியதும் இடுப்பெலும்பு இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது. நமக்குப் பின்னால் யாரும் வராத சமயமே யாரோ வருவது போல் கற்பனை எழும். இப்பொழுது ஒருவர் நிதானமாக நம்மைப் பின்தொடரும்போது என்னனவோ கற்பனைகள் எழத் துவங்கின. ஒருவேளை அவர் அப்படியே ஓடிவந்து என் பின்னந்தலையில் அடித்துவிட்டு நான் ஒரு வழிப்பறி கொள்ளையன் என்று சொன்னாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை என்றெல்லாம் நினைப்புத் தோன்றியது.
அவ்வப்போது மரங்களைப் பார்ப்பது போல் பின்னால் அவர் எவ்வளவு தூரத்தில் வருகிறார் எனச் சரிப்பார்த்துக் கொண்டேன். மேட்டின் உச்சிக்குச் சென்றதும் இன்னொரு வளைவு காத்திருந்தது. அதைக் கடந்துவிட்டால் மலையின் உச்சி. திரும்பிப் பார்த்தேன். அந்த வயதானவரைக் காணவில்லை. அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் பள்ளத்தில் இறங்கியோடியிருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படி எந்தச் சத்தமும் கேட்கவில்லை.
மணி 6.45ஐத் தாண்டி மெல்ல இருட்டத் துவங்கியிருந்தது. விருட்டென வளைவில் ஏறி மலை உச்சியை அடைந்துவிட்டேன். தூரத்தில் சிலர் மட்டும் பாலத்தினருகே நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்ததும் சற்றே மூச்சிரைப்பு அடங்கியது. பாலத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கும்போதுதான் அங்கொரு உயரமான மெராந்தி மரத்தைப் பார்த்தேன். வாரம் மூன்றுமுறை வரும் நான் மலை உச்சியில் இந்த மரத்தைப் பார்த்ததே இல்லை. மலையேறும் பாதை வளைவுகளில் பார்த்ததுண்டு. யாரோ பிடுங்கி கொண்டு வந்து நட்டதைப் போல நின்று கொண்டிருந்தது. அருகில் சென்றபோது அதன் தண்டில் ஒரு கருப்புத் துணி கட்டப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.
ஆசிரியர் மனோகர் வகுப்பினுள் நுழைந்ததும் மாணவர்களிடம் நேற்று எழுதச் சொல்லியிருந்த சிறுகதையை வெளியில் எடுக்கச் சொன்னார். விக்கியைச் சிறுகதைக்கான தலைப்பை மட்டும் எழுதி வரச் சொல்லியிருந்தார். மறவாமல் கேட்கவும் செய்தார்.
“சொல்லுடா… கதைத்தான் எழுத முடியாது… தலைப்பாவது எழுதிட்டு வந்தீயா?”
விக்கி வழக்கம்போல் எழுந்து நின்று ஆசிரியரைப் பார்க்க முடியாமல் தடுமாறினான்.
வேறு எங்கோ பார்ப்பது போல் பம்மாத்துச் செய்தான். மனோகர் உடனே விக்கியின் அப்பா முருகேசனுக்குத் தொடர்புக் கொண்டார்.
“என்னண்ணே? இங்க வந்து ரெண்டு வருசம் ஆச்சு… ஒழுங்காவே படிக்க மாட்றான்… நீங்க என்னா செஞ்சிங்க? ஆரம்பப்பள்ளியில நல்லா படிச்சானா? நீங்க அதுக்கப்பறம் அக்கறை எடுக்கலயா?” என முருகேசனிடம் கடிந்து கொண்டார்.
முருகேசன் வேலையிடத்தில் இருந்தார். வந்த கோபத்திற்கு விக்கியின் ‘டூய்ஸ்ஷன்’ வாத்தியாருக்கு அழைத்தார்.
“வணக்கம், என்ன சார் விக்கி மேல இவ்ள புகார் வருது? ஆரம்பப்பள்ளியிலத்தான் நல்ல பேரு எடுக்கல… இங்க பெரிய பள்ளிக்குப் போயும் நல்ல பேரு எடுக்க முடியுல… வாத்தியாருங்க என்ன ஏசுறாங்க… அவன் படிக்காறனா இல்லயான்னு பார்த்தீங்களா இல்லயா? காசு கட்டிப் படிக்க வைக்கறோம்…”
முருகேசன் கத்திவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தார். விக்கியின் ‘டுய்ஸ்ஷன்’ வாத்தியார் அதே ஆத்திரத்துடன் விக்கியின் அம்மா கோகிலாவிற்கு அழைத்தார்.
“வணக்கங்க! என்ன உங்க ‘ஹஸ்பண்ட்’ கண்ட மாதிரி பேசறாரு? உங்க பையனுக்கு இங்க என்ன சொல்லித் தரல? வீட்டுலயும் கொஞ்சம் கவனிக்கணும்… நீங்க வீட்டுலத்தான் இருக்கீங்க… கொஞ்சம் உக்கார வச்சு என்ன பெரச்சனன்னு கேக்கணும்… சும்மா எங்கள குறை சொல்லிக்கிட்டு இருக்காதீங்க…” எனச் சத்தம் போட்டுவிட்டுப் படக்கென்று அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டார்.
கோகிலாவிற்கு உஷ்ணம் தலைக்கேறியது.
“இந்தப் பையனுக்கு எவ்ள சொன்னாலும் புத்தி வருதா… தேவ இல்லாமல் இவனால நான் திட்டு வாங்கறன்…வரட்டும்…”
கோகிலா, விக்கி வீட்டிற்கு வரட்டும் எனப் பிரம்பை எடுத்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டார்.
பள்ளி முடிந்து வரும் வழியில்தான் விக்கிக்குச் சிறுகதைக்கான ஒரு தலைப்பு கிடைத்தது.
பெருநகர் ஒன்றில் ஓர் எழுத்தாளர் இருந்தார். இரவெல்லாம் சிரமப்பட்டுக் கற்பனையை உலுக்கியெடுத்துக் கதையெழுதுவார். பிறகு, காலையில் அதைப் பிரதி எடுத்துக் கொண்டு விநாயகர் கோவில் சாலையிலும் பங்சார் புத்தகக் கடைக்குச் செல்லும் பாதையிலும் நின்று கொள்வார்.
இரண்டு இடங்களுக்கும் செல்வதற்கான கால நேரத்தை வரையறுத்துக் கொண்டார். அவரை அங்குப் பார்க்காத ஆள்களே இருக்க மாட்டார்கள். தினமும் போவோர் வருவோரிடம் பிரதியெடுத்த தன் கதையைக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பார். சிலர் கோவிலின் உள்ளே உட்காரும் நேரத்தில் படித்துப் பார்த்துவிட்டு ‘ஹென்பேக்கில்’ வைத்துக் கொள்வார்கள். சிலர் சாப்பாடுக் கடையின் மேசைகளில் தெரிந்தே மறந்துவிட்டுப் போய்விடுவார்கள். அப்படிக் கைவிடப்பட்ட கதையைச் சாப்பாட்டுக் கடையைச் சுத்தம் செய்பவர் மேசையில் சிந்தியிருக்கும் சாம்பார், சட்டினியைத் துடைக்கப் பயன்படுத்துவார்.
நாளடைவில் எழுத்தாளர் கதையைக் கொடுக்கும்போது அவற்றை வாங்கிக் கொள்ளாமல் முறைத்துப் பார்க்கவும் திட்டவும் செய்தார்கள். காலை 8.00 மணிக்கு அவசரமாய் வேலைக்குச் செல்பவர்கள் சிலசமயங்களில் அவரை எட்டி உதைத்தனர். தான் விழுந்ததைவிட தன் கதைகள் விழுந்ததை எண்ணி எழுத்தாளர் வருத்தமடைந்தார். அவற்றை குழந்தையைப் போல் அள்ளி உள்ளங்கையில் வைத்துக் கொண்டு படிந்திருக்கும் தூசுகளை ஊதுவார்.
இனி கதைகளைத் தாளில் பிரிண்ட் எடுத்து வர வேண்டாமென முடிவெடுத்த எழுத்தாளர் அவர் மட்டும் வந்து அந்தந்த சாலைகளில் நிற்கத் துவங்கினார். கதை எழுதப்பட்ட தாள்கள் இல்லாமல் வெறுங்கையுடன் நின்றிருந்த எழுத்தாளரைப் பார்த்த வழிபோக்கர்கள் நிம்மதி அடைந்தனர். சிலர் அவருக்குக் கைக்கொடுத்துப் பாராட்டினர். சிலர் இப்பொழுது தேறிவிட்டீர்கள் போல என்று நலம் விசாரித்துச் சென்றனர்.
மின்விளக்குகள் கண்களுக்கு ஒவ்வாமையாக இருந்தன. வெளிச்சத்தைப் புதிதாகப் பார்ப்பது போல் ஒரு திணறல். நீள்தூக்கத்திலிருந்து ஏற்பட்ட திடீர் விழிப்பு. எதிரில் இருந்தவரிடம் இப்பொழுதாவது பேச்சுக் கொடுக்கலாம் எனத் தோன்றியது. அவரைப் பார்ப்பதற்குப் பயமாகவும் இருந்தது. முகத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தார்.
“யாரப் பார்க்கப் போறேன்னு தெரியுமா?”
அவரிடமிருந்து பதில் இல்லை. எப்படியும் என்னைவிட முப்பதாண்டுகளாவது மூத்தவராக இருக்கக்கூடும் என ஊகித்தேன். இத்துடன் அவருடன் பலமுறை பேச்சுக் கொடுக்க முயன்றும் பலனில்லை.
“நான் என் தாத்தா பாட்டிங்கள பாக்கப் போறன்… அதான் ரொம்ப சந்தோசமா இருக்கன்…”
அப்பொழுதும் அவர் முகத்தில் அசைவில்லை. ஒருவர் தன் உணர்வுகளைச் சொல்லும்போது குறைந்தபட்சம் ஒரு தலையசத்தலாவது ஆறுதல் அளித்திருக்கும்.
“நீங்க இப்படித்தான் இருப்பீங்களா? பேச மாட்டீங்களா?”
அவருடைய கண்கள் செங்குத்தாக எதிரே தெரியும் கண்ணாடியை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.
“இப்படியும் ஒரு மனுசன் இருப்பானா? இதுக்குத்தான் யாரையும் பார்க்கப் போகாமலே இருந்திருக்கலாம் போல…”
செவ்வாய்க் கிரகத்திலிருந்து புறப்பட்டு இரண்டாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. அவற்றுள் நீள்தூக்கத்தில் இருந்த காலம் மட்டும் இருபது மாதங்கள். இப்பொழுது விழித்துவிட்டால் மீண்டும் நீள்தூக்கப் படுக்கைக்குள் போக ஒரு வாரம் ஆகும். பூமிக்கு என்னை அழைத்துச் செல்லும் பாதுகாவலர் என்றார்கள். பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் நபர் என்பதால் நிறைய கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என ஆவலுடன் வந்திருந்தேன்.
“இன்னும் ஒரு வருசம் உங்கக்கூடத்தான் பயணம்… எழுந்திருக்கும்போதாவது கொஞ்சம் பேசலாமே? இப்படியே போனா பைத்தியம் பிடிக்கற மாதிரி இருக்கு… பேச்சுத் துணையா இருக்கலாம்னு நெனைச்சன்…”
மனத்திலிருந்ததைக் கொட்டித் தீர்த்தேன். ஒரு புன்னகை வரும் என எதிர்பார்த்து ஏமாந்தேன். ஆனால், அவருடைய கவனம் முழுவதும் பயணத்தைக் கண்காணிப்பதிலேயே குவிந்திருந்தது. நாங்கள் இருந்த படுக்கை பெட்டிக்குள் யாராவது புதிதாக நுழைந்தாலும் பரவாயில்லை என்பதைப் போல் தோன்றியது.
விசையை அழுத்தி நாங்கள் பயணிக்கும் பெட்டியின் வெப்பநிலையைப் பரிசோதித்தார். அவருடைய கவனமெல்லாம் கடமையில் மட்டுமே இருந்தது. என் அப்பா பூமியில் இருந்தால் அநேகமாக இவர் வயதுதான் இருக்கும் என ஊகித்துக் கொண்டேன்.
“நான் எப்படி செவ்வாய் கிரகம் வந்தேனு தெரியுமா? ஒரு களன்ல அடைச்சி கூட்டிட்டு வந்தாங்க… I’m just a sample test tube freezed baby…” எனச் சொல்லிச் சிரித்தேன். 500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு செவ்வாயில் மனித காலணித்துவத்தை உருவாக்கக் கொண்டு சென்ற பல்லாயிரத்தில் ஒரு துளி விந்தணு மட்டுமே நான். அவருக்குச் சிரிப்பை உண்டாக்கும் என நினைத்து அதையும் கேலியாகச் சொல்லிப் பார்த்தேன்.
என்னைப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் கண்களை வேறு பக்கம் வைத்துக் கொண்டார். செவ்வாய் கிரகவாசி என்பதால் என்னை அவர் அசூசையாக நினைக்கிறார் எனத் தோன்றியது.
“இவ்ள வருசத்துல என்னோட மூதாதையர்கள் யார் இருக்கா யார் செத்துட்டா இதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது… யாருமே இல்லாமல் இத்தன வருசம் கடந்துருச்சி… இப்ப ரொம்ப ஆவலா இருக்கு… பூமி எப்படி இருக்கும்? செவ்வாய் கிரகம் மாதிரி ஒரே கட்டடம், ஆராய்ச்சி, ஐஸ்பெட்டி அப்படின்னு இருக்குமா?”
எதிரில் அமர்ந்திருந்தவரின் முகம் இப்பொழுது மெல்ல வாட்டமாகத் துவங்கியது. மெல்ல உணர்ச்சிகள் பொங்கும்போது வார்த்தைகள் வரும் என என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. அடுத்து அவர் மனத்திலுள்ளதைக் கொட்டுவார் என முடிவெடுத்தேன். எனது பேச்சுத் திறமையை நினைத்துப் பெருமிதம் கொண்டேன். அவருடைய உடலும் உதறியது. ஏதாவது நடந்துவிடுமோ எனத் தயங்கினேன். உணர்வு பெருக்கம் மிகுந்து அவரது கண்கள் சிவக்கத் துவங்கின.
சட்டென எழுந்தவர் பக்கத்தில் இருந்த மின்கதவைத் திறந்து வெள்ளி நிறத்தில் இருந்த மின்சாரக் கம்பியை எடுத்துத் தன் தலைக்குப் பின்னால் செருகிவிட்டு அப்படியே அமர்ந்துவிட்டார்.
“நாங்கள்தான் மூதாதையர்கள்,” எனச் சொல்வதைப் போல அவரது கண்களில் சுழல் சுழலாக விளக்குப் பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்தது.
எல்லோரும் திக் பிரமை பிடித்துதான் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அம்மாவுக்குச் சலனமெல்லாம் பொங்கி வழிந்து இப்பொழுது அழுதோய்ந்து அதிர்ச்சியுடன் தெரிந்தார். வீட்டுக்கு வெளியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த அழகுமணிகள் ஒன்றோடொன்று மோதி இசையை உருவாக்க முயன்று கொண்டிருந்தது.
அப்பா உடலில் ஒட்டியிருந்த மண் துகல்களைத் தொடர்ந்து உதறிவிட்டபடி இயல்பாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். கணேசனுக்குக் கனவில் இருப்பது போலவும் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் விழிப்பு வந்துவிடலாமெனக் கூட தோன்றியது. அப்பா தண்ணீர் வேண்டுமெனக் கட்டை விரலை உதட்டிடம் வைத்துக் காட்டினார். கணேசனின் தங்கை பதற்றத்துடன் எழுந்து நீர் எடுக்கச் சென்றுவிட்டாள்.
“என்னடா இப்படிப் பாக்கறீங்க?”அப்பா முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார். குளுரூட்டி இருந்தும் அவருக்கு வியர்த்துக் கொண்டிருந்தது. நாற்காலியில் வசதியாக அமர்ந்து கொண்டு உடலை முறுக்கினார்.
“என்ன நடக்குது? ஒன்னுமே புரியல…”
மாமா ஆச்சரியத்துடன் கேட்டுவிட்டு கணேசனைப் பார்த்தார். அவனுக்கும் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. திடீரென மாலை 4.00 மணிக்கு அப்பா கதவைத் தட்டுவார் என யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. கதவைத் திறந்தது கணேசன்தான். பார்த்ததும் தலை சுற்றல் உண்டாகி பத்து நிமிடத்திற்கு அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டான்.
“மாமா, எப்படிச் சொல்லிடலாமா? இல்ல இது எதாவது…”
“டேய், எந்தக் காலத்துல இருந்துகிட்டு என்ன பேசற? இரு கொஞ்ச நேரம்… என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கலாம்…”
மாமாவின் பேச்சு கணேசனைச் சற்று நிதானப்படுத்தியது. அப்பா புருவங்களைத் தேய்த்தார். அது அவருடைய பழக்கம். அவர் அசௌகரிகமாக உணரவில்லை. வழக்கம் போல கால்களை ஆட்டிக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தார். அம்மா, அப்பாவைக் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கண்ணீரெல்லாம் தீர்ந்து இப்பொழுது வெறுமையுடன் இருந்தார். அவ்வப்போது கணேசன் என்ன சொல்வான் என்றும் அவருடைய கண்கள் எதிர்ப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. முதலில் பார்த்ததும் அம்மாவும் கத்தி கூச்சலிட்டு அரைமயக்கத்திற்கு வந்துவிட்டார். கணேசன் அம்மாவைப் பிடித்து ஓரிடத்தில் அமர வைக்கும்வரை அவர் நிதானத்தில் இல்லை. வெளியில் ஓடுவதற்குத் தயாராகிவிட்ட தங்கையைக்கூட கணேசன்தான் தடுத்து நிறுத்தி வைத்தான்.
மாமா வந்த பின்னர்தான் வீட்டில் ஓர் அமைதி மெல்ல பின்னப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அப்பா மௌனமாக எல்லோரையும் மாறி மாறிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
“என்னடா ஏதோ மாதிரி பாக்குறீங்க? அன்னிக்கு என்னத்தான் நடந்துச்சி? ஒன்னுமே ஞாபகமில்ல…”
அப்பாதான் மௌனத்தைக் கலைத்தார். அப்பொழுதும் கணேசன் ஒன்றும் பேசவில்லை. இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வதென அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. முன்னே அமர்ந்திருப்பது அப்பா என்பதை மீண்டும் சிரமப்பட்டு நினைவுப்படுத்தியபடியே நின்றிருந்தான் கணேசன். ஒரு மணி நேரம் அப்படியே மௌனத்திலேயே கடந்து சென்றது. கணேசன் எழுந்து அறைக்குள் சென்று மாமாவை அழைத்தான்.
அம்மா அதை எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. விருப்பமில்லாதது போல் சடக்கென்று எழுந்து குளிக்கப் போவதாக நழுவினார்.
“நீங்க வாங்கப்பா, கொஞ்சம் ஓய்வு எடுங்க… அப்புறம் பேசலாம்…”
கணேசன் அப்பாவைத் தொட முயன்று பிறகு பின்வாங்கிக் கொண்டான். வேறுவழியில்லாமல் அப்பா எழுந்து கீழேயுள்ள அறையில் நுழைந்தார். மீண்டும் திரும்பி கணேசனின் கண்களைப் பார்த்தார். அதில் தெரிந்த ஒரு பதற்றம் அவருக்குப் பயத்தை உண்டாக்கியது. அப்பா உள்ளே சென்றதும் கணேசன் கதவைச் சாத்தினான்.
மாமா அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விதம் அவனுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.
“என்ன மாமா செய்றது? இவரு செத்துப் போய் பதிமூனு வருசம் ஆச்சு…திடீர்னு வந்துருக்காரு… என்ன இது? வருசம் வருசம் திதி கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கோம்…”
இருண்ட அறைக்குள் இருந்த ஒன்பது பேரும் நகரக்கூடத் திராணியில்லாமல் ஒருவரையொருவர் மூர்க்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். இதுபோல இங்கு நிறைய அறைகள் இருந்தன.வலது மூலையில் கைகளுக்கு எட்டாத உயரத்தில் ஒரேயொரு சிறிய சன்னல் இருந்ததால் அவ்வப்போது வெளிச்சக்கீற்றுகளை கடவுளின் வருகையைப் போல அதிசயத்துப் பார்க்க முடிந்தது. உன்னதங்கள் நமக்கானதல்ல அதைத் தொட முடியாதது எவ்வளவு உண்மையென அந்தச் சிறிய சன்னல் நினைவுப்படுத்திக் கொண்டே இருந்தது.
வந்து கொண்டிருந்த சமைத்த உணவுகள் பின்னர் வெறும் இறைச்சி துண்டுகளாக மாறின. அதையும் தூக்கி உள்ளே வீசிவிடுவார்கள். பொறுமையாக இருந்தால் மிஞ்சுவது எலும்புகளாக இருக்கும் என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வு அதீதமாகியது. பின்னர் இறைச்சி தூக்கி வீசப்பட்டதும் அதைக் கடித்துக் கிழித்து நமக்கான பாகத்தை எடுத்துச் செல்லக் கற்றுக் கொண்டோம். பசி தீராத ஓர் இருள் மிருகமாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
தேவைக்கு மிஞ்சிய பாகத்தை அபகரிக்கத் துவங்கியபோது தினமும் ஒருவன் பசியில் வாடிக் கொண்டிருந்தான். மறுநாள் அவன்தான் இறைச்சியின் மீது ஆக்ரோஷத்துடன் முதலில் பாய்வான்.
எதிர்த்துக் கேள்விக் கேட்ட ஒருவனும் வெளியில் இல்லை. இந்த எட்டுப் பேரில் நால்வர் வெளிநாட்டு ஊழியர்கள். பிழைக்க வந்த இடத்தில் முதலாளி வர்க்கத்துக்கு எதிராகப் போராட்டம் நடத்தி மாட்டிக் கொண்டவர்கள். யார் வந்து பிடித்தார்கள்; யார் இப்படி அடைத்துள்ளார்கள் என்பது எதுவுமே தெரியாமல் ஆறு மாதங்கள் கடந்துவிட்டன.இப்பொழுது அந்த இறைச்சித் துண்டுகளும் வருவதில்லை. எத்தனை நாள்கள் பசியில் இருந்தோம் என்பதும் நினைவில் நிற்க வலுவில்லாமல் நிதானம் இழந்து கொண்டிருந்தோம்.
உடல் பலவீனமாக மனம் மிருகமாகி கொண்டிருந்தது. எனக்குப் பக்கத்தில் இருந்தவர் வயதானவர். எப்படியும் ஐம்பதைத் தாண்டியவராக இருக்கும். இங்கிருப்பவர்களில் அவருக்குத்தான் வயது அதிகம். அறப்போராட்டம் செய்தவர் என நானே வந்தபோது அவரை வணங்கியுள்ளேன். நேரத்தைக் கடத்தாமல் அவர் கைகளை இறுக்கிப் பின்பக்கம் வளைத்துத் தரையோடு அமிழ்த்திப் பிடித்துக் கொண்டேன். அறையில் இருந்த மற்றவர்கள் மெல்ல எழுந்து வரிசையாக நிற்கத் துவங்கினார்கள். அவர்களின் நாக்கிலிருந்து எச்சில் வடிந்து கொண்டிருந்தது.
‘நான் எழுந்தபோது, டைனோஸர் இன்னும் அங்கேயே இருந்தது’
– அகஸ்டா மாண்டிரஸோ
மேற்கண்ட குறுங்கதை ஆறே சொற்களில் அமைந்து தனக்குள் பற்பல அடுக்குகளை உருவாக்கிக் கொள்கிறது. வாசகன் ஒரு திறப்பிற்குள் போய்ச் சேராமல் இந்த ஆறு சொற்களின் கூட்டுக்குள் தனக்கான புரிதலை வெவ்வேறு கோணங்களில் கட்டியெழுப்பிக் கொள்ளும் வாசகநிலையை அடைய முடிகிறது. ஒரு ஹைக்கு போலவும் கவிதையின் முதல் கன்னியைப் போலவும் வடிவச் சுருக்கம் கொண்டிருந்தாலும் கடல்நீரை அள்ளி உள்ளங்கையில் வைத்துக் கொண்டு கடலைப் பிடித்துவிட்டதாகச் சொல்லும் குழந்தையின் ஒரு பரவசத்திற்குள் ஊடுபாய்ந்த மனநிலையை எட்டும் அனுபவத்தைத் தரவல்ல ஒரு குறுங்கதையைத்தான் அகஸ்டா மாண்டிரஸோ எழுதியுள்ளார்.
ஏன் குறுங்கதை என்கிற வடிவம் சிறுகதையைப் போல விரியாமலும் அல்லது கவிதையைப் போன்ற ஒரு கவித்துவ உச்சத்தை எட்டாத பாணியிலும் சுருக்கமாக அமைந்துவிடுகிறது என்கிற கேள்வியே ஆரம்பத்தில் வாசிக்கும்போது மனம் ஏற்படுத்திக் கொள்ள வாய்ப்புண்டு. ஆனால், குறுங்கதை இவை இரண்டிற்குமிடையில் அலையும் ஒரு வண்ணத்துப் பூச்சியைப் போன்றதே என்பதை அதை வாசித்துக் கடக்கையில் உணர முடியும். குறுங்கதை, கவிதையின் கவித்துவ உச்சத்திற்கும் சிறுகதையின் ஆழத்திற்கும் இடையே நின்று விரிந்து தனக்குள் இடமளிக்கும் இலக்கிய வடிவம் என்பதை என்னால் வாசிப்பின்போது உணர முடிந்திருக்கிறது. இவையிரண்டும் கிட்டாத குறுங்கதைகளைக் கடக்க முடியாமலும் போனதுண்டு. ஒரே வடிவத்திற்குள் கவிதைக்கும் சிறுகதைக்குமான ஒரு வாசக மனநிலையை அடையும் அனுபவத்தைக் குறுங்கதைகள் உருவாக்கித் தருகின்றன.
குறுங்கதைகளை வாசிப்பதிலும் இயற்றுவதிலும் விரிவற்ற ஒரு நிலைக்குக் குறுங்கதைகள் சார்ந்த பரவலான வாசகர் பரப்பு உருவாகாததும் காரணமாக இருக்கலாம். இம்மாதிரியான படைப்புகளை உரையாடுவதன் வாயிலாக அதன் மீது குவிந்துகிடக்கும் சிடுக்குகளை அவிழ்க்க முடியும்; இரசனையைக் கூட்ட முடியும் என்கிற சிந்தனையில் இன்று இளையோர்கள் மத்தியில் அகஸ்டா மாண்டிரஸோவின் மேற்கண்ட பிரபலமான குறுங்கதையைப் பகிர்ந்திருந்தேன். வழக்கமாக இலக்கியம் சார்ந்த இதுபோன்ற இரசனை உரையாடலில் நமக்குப் பல ஆச்சரியங்கள் நிகழும் என்பார்கள். வாசகப் பரப்பில் ஒரே படைப்பைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் எப்படி தனக்குள் உள்வாங்கிக் கொள்கிறார்கள் என்பதன் கோணங்களை அறியும்போது ஏற்படும் திறப்பு குதூகலமானது.
‘நான் எழுந்தபோது, டைனோஸர் இன்னும் அங்கேயே இருந்தது’
இக்குறுங்கதையை அதிகம் மெனக்கெடாமல் நேரடியாகப் புரிந்துகொள்ள முயலும்போது நாம் அடையும் இடம் டைனோஸர் காலக்கட்டமாகும். அப்படியென்றால் ஒரு நவீன மனிதன் காலப் பயணம் செய்து டைனோஸர் காலக்கட்டத்திற்குச் சென்றுவிட்டான் எனப் புரிந்து கொள்ள நேரிடும். அப்படிப் புரிந்து கொள்ளும்போது இதுவொரு அதிர்ச்சியூட்டும் ஓர் அறிவியல் குறுங்கதை என்று மட்டுமே நின்றுவிடக்கூடும். இக்குறுங்கதைக்குள் அடுத்துக் கவனிக்க வேண்டிய சொல் ‘இன்னும்’ ஆகும். ஆகவே, அவன் எழுவதற்கு முன்பும் டைனோஸர் அங்கேதான் இருந்திருக்கிறது என்று அர்த்தப்படுத்திக் கொள்ளலாம். அப்படியென்றால் அவன் காலப்பயணம் செய்யவில்லையா என்கிற கேள்வியும் எழுகிறது. இக்குறுங்கதையின் வாயிலாக ஒருவன் அடையும் எளிய புரிதல் அடுத்த கணமே விந்தையென உடைந்து நிற்கும் சூட்சமத்தை எழுத்தாளர் ஆறே சொற்களில் உருவாக்க முடிந்ததற்குக் காரணம் இக்குறுங்கதையில் நிலவும் கவிதைக்கேயுரிய கவித்துவ எல்லைகளாகும்.
வாசகன் ஒரு புரிதலுக்குள் சிக்காமல் மீண்டும் குறுங்கதைக்குள் பயணித்துச் செல்ல இக்குறுங்கதை தன்னை விரிவாக்கி இடமளிக்கிறது. அடுத்து ஒரு வாசகன் என்ன மாதிரியான அனுபவங்களை அடைய முடியும் என்பதை இன்று இக்குறுங்கதையை வாசித்துத் தம் இரசனை பார்வையைப் பகிர்ந்து கொண்ட வாசகர்களின் புரிதலையும் சற்றுப் பார்ப்போம்.
அனிதா, அமெரிக்கா.
Inception படத்தைப் போல அவன் கனவுக்குள் இன்னொரு கனவில் சிக்கிக் கொண்டுள்ள ஒரு மனநிலையில் உள்ளான். இரண்டாவது கனவடுக்கில் அவன் டைனோஸரிடமிருந்து போராடி தப்பித்து வந்திருக்கக்கூடும். சட்டென இரண்டாவது கனவடுக்கிலிருந்து எழுந்து முதல் கனவடுக்கில் அந்த டைனோஸர் அங்கேயே இருப்பதைக் காண்கிறான் என்பதே இக்குறுங்கதை எனச் சொல்கிறார். இக்குறுங்கதையை ஓர் அறிவியல் படைப்பாகவே உள்வாங்கிக் கொண்டு அது உருவாக்கும் சாத்தியங்களின் எல்லைகளைத் தொட்டுச் செல்லும் பார்வை.
இன்னொரு கோணத்தில் இதே குறுங்கதையை வாசகர் அனிதா ஒரு குழந்தையின் மனோபாவத்திற்கு மாற்றிப் பார்க்கிறார். நான் கனவில் எனது டைனோஸர் பொம்மையைத் தொலைத்துவிட்டேன். கனவிலிருந்து எழுந்ததும் பார்க்கிறேன், எனது டைனோஸர் பொம்மை இன்னும் அங்கேயே இருந்தது என்பதாகவும் இருக்கலாம் எனச் சொல்கிறார். தொடக்கத்தில் இந்தக் குறுங்கதையின் மீதிருந்த அறிவியல் புனைவுக்கான சிடுக்குகளையும் புரிதல் சிக்கலையும் மிகவும் இலாவகமாகக் களைந்தெடுத்துச் செல்கிறார் அனிதா.
ராஜேஸ் கன்னி, பகாங்
அவருடைய கணிப்பில் இக்கதையில் ‘டைனோஸர்’ என்பது கதைமாந்தரின் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட ஏதோ ஒரு நீங்காத துயரத்தையோ அல்லது ஏதோ ஒரு சிக்கலையோ குறிக்கிறது.
தூங்கி எழுந்ததும் துயரம் நீங்கி விடும் என மனித மனம் எதிர்நோக்க இன்னும் அந்தத் துயரம் அப்படியே இருக்கிறது என எண்ணத் தோன்றுகிறது. முழுவதுமாக ராஜேஸ் கன்னியின் வாசக மனம் டைனோஸர் என்பதைக் குறியீடாக மாற்றிக் கொள்வதன் வாயிலாக எழும் புரிதல் இது. குறுங்கதைக்குள் இருக்கும் சில விந்தையான தருணங்களை வாழ்வியலாக மாற்றி ஏற்றுக் கொள்கிறார். இது முழுக்க வாசகனின் தேர்வாகும். அகஸ்டாவின் ஆகாயத்தை இவர் எளிமையாக்கி வாழ்வெனும் பெருவெளிக்குள் கொண்டு வந்துவிடுகிறார்.
காந்தி முருகன், கெடா
அகஸ்டோ மண்டிராசோவின் எட்டு சொற்களில் அடங்கிய குறுங்கதையில் இடம்பெறும் ‘டைனாசோர்’ என்கிற சொல் குறீயீடாகத்தான் தோன்றுகிறது. டைனோசர் பல மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த கொடுர மிருகங்கள். மனிதன் தனக்குள்ளேயே உருவாக்கிவிட்டிருக்கும் அரக்கக் குணங்கள், விட்டொழிக்க வேண்டிய எண்ணங்கள் யாவும் இன்னமும் அவர்களிடத்தில் ஓர் இராட்சத டைனோஸர் போல குடிக்கொண்டுதான் உள்ளன. மனித மனம் எத்தனை முறை ஆழ்நிலைக்குச் சென்றாலும் மீண்டும் மீண்டும் அதே தீய எண்ணங்களால் சூழ்ந்து கிடக்கிறன என்பதுதான் மீண்டும் விழிக்கையிலும் டைனோஸர் இன்னும் அங்கே இருந்தது என்பதற்கான படிமமாக மாறுகிறது.
நான் (நாம் ) எழுந்தபோது (தூங்கும் போதும் விழித்திருக்கும் போதும்) டைனோசர் (மனிதநேயமற்ற எண்ணங்கள் ) அங்கேயே (இன்னும் நமக்குள்) இருந்தது (விதைத்துக் கொண்டே உள்ளன).
எழுத்தாளர் காந்தி முருகனும் டைனோஸர் என்பதை எல்லையற்று விரியும் மனித மனத்தின் வன்மங்களின் குறியீடாக உருவகப்படுத்தி இக்குறுங்கதையை அணுகுகிறார்.
சுமித்ரா அபிமன்னன், சிலாங்கூர்
எட்டு சொற்களில் குறுங்கதை என்பதே வாசகனைச் சிந்திக்க தூண்டுவதற்காக எழுதப்பட்டதாகவே உணர்கிறேன். இக்குறுங்கதையைப் படித்து முடித்ததும் நமக்குள் தேடல் துவங்கி விடுகிறது. பலவாறான கோணங்கில் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. பல போராட்டங்கள் நடத்தி விட்டு வென்று விட்ட களைப்பிலும் களிப்பிலும் ஓய்வெடுத்து நிகழ்காலத்திற்கு வரும் பொழுது அந்த வெற்றி நிஜமல்ல ஓய்வில் வந்த கனவே என்பதை இவ்வரிகள் உணர்த்துகின்றன. நமக்குள் அந்த டினோசோர் (குறியீடு) எப்படியெல்லாம் சமாளித்திருப்பார்/ போராடியிருப்பார் என்ற சிந்தனை கற்பனையாக வளர்ந்து கொண்டே போகிறது. இப்படியாகதான் இருக்க வேண்டும் என்ற ஒருநிலை வரவில்லை. அவருக்கும் டினோசோரும் நடந்த (flashback) போராட்டத்தைப் பற்றிய கற்பனை நம்மைப் போராட்டத்தில் தள்ளுகிறது. வார்த்தைகள் குறைய குறைய வாசகனின் கற்பனை விரிவடைகிறது.
சு.லோகேந்தினி, இளையோர்
ஒருவேளை அது பொம்மையாக இருக்கலாம்.மனம் கற்பனைக் காட்சியில் இலயித்திருந்த கணம் ஏதோ ஒருவழியில் தடை ஏற்பட்டு நிகழ்காலத்திற்கு அம்மனிதர் திரும்பியிருக்கலாம்.
விக்கினேஸ்வரன் பார்த்திபன், இளையோர்
எட்டே சொற்களில் அமைந்துள்ள இக்குறுங்கதை பல்வேறு கோணங்களில் நம்மை சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. மனித வாழ்வில் போராட்டங்கள், சவால்கள், துன்பங்கள் ஏற்படுவதென்பது இயல்பு. இவற்றை தீர்க்கவும் மறக்கவும் மனிதன் முயலாமல் அதையே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தால் அதிகப்படியான சிக்கல்களே வந்து குவியும். ‘நான் எழுந்தபோது, டைனோஸர் இன்னும் அங்கேயே இருந்தது’ என்ற வரியில் குறியீடாக விளங்கும் டைனோஸர், பிரச்சனையாகவோ, மறக்க இயலாத கொடூர சம்பவமாகவோ எண்ணுகிறேன். அதனைத் தனி மனிதன் மறப்பதற்கு எவ்வளவு முயன்றும் ஆழ்மனத்தில் அது நீங்காமல் தேங்கி நிற்கிறது. உலகில் டைனோஸர் இனம் அழிந்துவிட்ட போதிலும் மனிதனின் துயரங்கள் எளிதில் அழிவதில்லை.
சிறுவர்கள் சிலரும் இக்குறுங்கதையைப் படித்துத் தனது புரிதலைப் பகிர்ந்து கொண்டார்கள்.
ரஷ்மித்தா, அமெரிக்கா
கதாநாயகன் காலப்பயணம் மேற்கொண்டுவிட்டான். ஏதோ ஒரு கனவில் இருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு கண்களைத் திறக்கிறான். மில்லியன் ஆண்டுகள் கடந்து அவன் டைனோஸர் வாழ்ந்த காலத்திற்கு வந்துவிட்டான்.
ரஜித்தா, அமெரிக்கா
அவன் ஒரு டைனோஸருடன் போராடி மயக்கம் அடைந்துவிட்டான். பிறகு விழித்துப் பார்க்கும்போது அந்த டைனோஸர் அங்கேதான் இருந்தது.
பாவணன், மலேசியா
சட்டென டைனோஸர் ஒன்று கடலிலிருந்து எழுந்து வந்துவிட்டது. மனிதர்கள் ஆயுதங்களோடு அதனுடன் போர் செய்கிறார்கள். ஆனால், அந்த டைனோஸர் அனைவரையும் அழித்துவிடுகிறது. அவற்றிடமிருந்து தப்பித்த கடைசி மனிதன் மட்டும் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்தான். அந்தக் கொடூர டைனோஸர் அங்கேயே இருந்தது.
பெரியவர்கள் ஒரு சிடுக்கிலிருந்து இன்னொரு சிடுக்கிற்குக் கதையைத் தமது வாசக மனத்தால் நகர்த்திச் செல்கிறார்கள் என்றால் சிறுவர்கள் அதனை எளிமையுடன் தன் உலகத்திற்குள் கொண்டு வந்துவிடுகிறார்கள். இத்தகைய குறியீட்டு நிகழ்வுகளையும் படிம மாறுதல்களையும் சாத்தியப்படுத்திக் காட்டக்கூடிய ஓர் இலக்கிய படைப்பே குறுங்கதைகள் என்கிற ஓர் இரசனை எல்லையை நம்மால் அடைய முடிகிறது. மேற்குறிபிட்ட புரிதல்களிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு கோணத்தையும் வேறு சில வாசகர்கள் கொண்டிருக்க வாய்ப்புண்டு. உரையாடுவதன் வாயிலாகவும் இரசனையைக் கூர்த்தீட்டுவதன் வாயிலாகவும் இலக்கிய புரிதல் உருவாக்கும் அதிசயங்களின் முன்னே பிரமித்துக் கொள்ள நேரிடும்.
“வேலைக்குப் போக முடியல… அடுத்த ஒரு வருசத்த எப்படிச் சமாளிக்கப் போறேனு தெரில… அவுங்கத்தான் இப்போ வீட்டு வேலைக்குப் போய்கிட்டு இருக்காங்க…இந்தக் கோவிட் கொல்லுது ராஜு…”
சட்டென விழிப்பு. நேற்றிரவு முனியாண்டி அண்ணனுடன் வெகுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்ததன் காட்டம் கனவு வரை வந்து சேர்ந்திருந்தது. இரண்டடுக்குக் கட்டிலில் நான் மேலே படுத்திருந்தேன். காலை எழுவதற்கு அலாராமெல்லாம் தேவையில்லை. ஒவ்வொரு கட்டிலிலிருந்தும் சப்தம் பெருகி உருவாக்கும் வளையத்தில் நாமே எழுந்து கொள்ள நேர்ந்துவிடும். அதையும்விட ஒலிப்பெருக்கியில் அறிவிப்புகள் சதா கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். அதைக் கேட்டுப் பயந்து அலறியடித்துக் கொண்டு எழுந்த நாள்களும் உண்டு. மூக்கில் எந்த வாசனையும் நுகர முடியாது என்பதால் பக்கத்துக் கட்டில்களுக்குக் கீழே கழற்றி அலங்கோலமாய்க் கிடந்த காலணிகள் காலணிகளாக மட்டுமே தெரிந்தன. அறுநூறுக்கும் மேற்பட்டோர் குவிந்து கிடக்கும் மண்டபத்தில் நுகர்வு புலன் இல்லாமல் இருப்பதும் வசதியாகவே தெரிந்தது.
ஓரத்திற்கு நகர்ந்து கீழேயுள்ள கட்டிலைக் குனிந்து பார்த்தேன். காலியாக இருந்தது. முனியாண்டி அண்ணன் அநேகமாக விரைவாக எழுந்து கழிப்பறைக்குச் சென்றிருப்பார். கூட்டம் அலைமோதுவதில் அதிக நேரம் காத்திருக்க வேண்டியுள்ளது என்பது அவருக்கு இரவெல்லாம் உறுத்தலாக இருந்திருக்கும்.
அவருக்கு இங்கு யாரும் நட்பில்லை. வந்த சில நாள்களில் என்னிடமே தயங்கித்தான் பேசத் துவங்கினார். மலாய்க்காரர்களும் சீனர்களும் கலந்திருந்த மண்டபத்தில் தமிழர்கள் சிலர்தான் அங்குமிங்குமாக இருந்தார்கள். எந்நேரமும் தரையையும் சிலிப்பரையும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். பேசும்போது மட்டும் நிமிர்ந்து பார்ப்பார்.
ஒரு மணி நேரத்தைக் கடந்தும் அண்ணன் வரவில்லை என்றதும் எழுந்து கழிப்பறை பக்கம் போனேன். குரல்கள் சூழ்ந்து அனைத்துத் திசைகளையும் அடைத்துக் கொண்டிருந்தன. பேச்சொலிகளின் நர்த்தணம் சூழ நடுவில் நடந்து சென்றேன். எங்குத் தேடியும் அண்ணனைப் பார்க்க இயலவில்லை. மீண்டும் கட்டிலுக்கு வந்து பார்த்தேன். நான் பரபரப்பாக இருந்ததைப் பார்த்த பக்கத்துக் கட்டில் மலாய்க்காரர் அழைத்தார்.
முனியாண்டி அண்ணனுக்கு இரவெல்லாம் மூச்சிரைப்பு வந்து அவரை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றுவிட்டார்கள் என மலாய்மொழியில் சொன்னார். அசதியில் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த எனக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை என நினைத்தபோது குற்றவுணர்ச்சியாக இருந்தது. பிழைக்க வாய்ப்புண்டா எனக் கேட்டேன்.
“உயிர்வளி குறைந்துவிட்டதாம்…ரொம்ப துடித்துவிட்டார்…” என மீண்டும் அவர்தான் அலுப்புடன் கூறினார். அண்ணனின் கட்டிலில் அமர்ந்தேன். தலையணைக்குப் பக்கத்தில் ஒரு துண்டு தாளில் அவருடைய மனைவியின் அழைப்பேசி எண்ணை எழுதி வைத்திருந்தார்.
“உன்னைப் பலமுறை அழைத்தார்… அந்தச் சத்தத்தில்தான் நானும் எழுந்துவிட்டேன்…” என அவர் மலாயில் கூறியது என் காதில் விழத் தயங்கிக் கொண்டிருந்தது.
மகன் அப்பொழுதுதான் கூகள் வகுப்பில் நுழைந்திருந்தான். ஆசிரியரின் குரலைக் காட்டிலும் அவர் அமர்ந்திருந்த ஒரு பூங்காவின் சத்தம் இரைச்சலென கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது. இடையிடையே வாகனங்களின் ஹார்ன் சத்தம்.
“இப்படின்னா பிள்ளைங்க எப்படிப் படிப்பாங்க?”
ஆள்காட்டி விரலை உதடுகளின் நடுவே குவித்து என் சத்தத்தைக் குறைக்கும்படி மனைவி எச்சரிக்கை செய்தாள். மகன் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் வகுப்பில் கவனம் செலுத்தத் துவங்கினான்.
கோபத்தில் கொஞ்சம் நியாயமாகவும் பேசுவது போல் தோன்றியது. அதனை அமைதியாக மனைவி ஆமோதித்தாள். நாற்காலியில் அயர்ந்து சாய்ந்தவாறே என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை என்பது போல் மௌனமானாள்.
“ஓகே, மாணவர்களே… இன்னிக்கு நம்ம படிச்ச வினைமரபு சொற்கள இன்னொரு முறை பார்த்துடலாமா? அப்புறம் ஆசிரியர் பயிற்சிகள் கொடுப்பன்… சரியா செய்யணும்… புரியுதா?”
அவரின் குரலைத் தாண்டி அவர் அமர்ந்திருக்கும் பூங்காவிலுள்ள மரங்களில் அமர்ந்து கொண்டு சதா கத்திக் கொண்டிருக்கும் குருவிகளின் சத்தம் சத்தமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
“எங்கயாவது இது நடக்குமா? பார்க்லயா உக்காந்துகிட்டு பாடம் நடத்தணும்… நீ அவுங்க தலமை ஆசிரியருக்கு போன் பண்ணு… சொல்லிரலாம்…”
நான் அவசரப்பட்டேன். என்னால் இதனைப் பார்த்துக் கொண்டு வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை.
“இருங்க… நான் டீச்சர்கிட்டே கேக்கறன்… யேன் அதுக்குள்ள குரு பெசார்கிட்டலாம் சொல்லணும்… நம்ம சொன்னா மாத்திக்கப் போறாங்க…”
மனைவி என்னைச் சமாதானப்படுத்த முயன்றாள். எழுந்து சென்று மகனின் பக்கத்தில் அமர்ந்துகொண்டு ஒலி விசையைத் திறந்தாள்.
அடர்ந்த வரிசை மரங்களின் அசைவுகள் பார்க்க இரம்மியமாகக் காட்சியளித்தன. வெயில் புக முடியாமல் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தது. அரணிட்டு பகலின் குளிர்ச்சியைத் தமக்குள் தக்க வைத்திருந்த மரங்கள் பவாணியின் நான்காவது வயதிலிருந்து அவள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இறுக்கமான சன்னல் கம்பிகளிலிருந்து மரங்களை நோக்கி கைகளை அசைப்பாள். அதுவரை மட்டுமே அவளது அனுமதி.
தினமும் காலையில் எழுந்ததும் அம்மரங்கள் சுதந்திரமாக காற்றில் அலசிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு மகிழ்வாள்.
“பவாணி! துணி அவ்ள கெடக்கு… போய் வேலய பாரு…”
பெரியக்காவின் கடுமையான குரல். பழக்கமானது போல் அதற்கு உடன்பட்டாக வேண்டும். தூரத்தில் ஒரு சிறுமி நடந்து வருவதைப் பவாணி பார்த்துவிட்டுச் சட்டென நின்றுவிட்டாள்.
அச்சிறுமி பவாணியின் வயத்தை ஒத்திருந்தாள். மரங்களிலிருந்து விழுந்த இலைகளை எடுத்து மீண்டும் காற்றில் பறக்கவிட்டுச் சிரித்தாள். மீண்டும் குதித்தோடு வெறிச்சோடியிருந்த அச்சாலையை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தாள். பவாணி அச்சிறுமியின் துள்ளலில் தனது சுருங்கிப் போன சுதந்திரத்தைப் பொறாமையுடன் பார்த்துக் கொண்டாள்.
வலியின் உச்சம் சென்ற அவள் அப்படியே சன்னல் கம்பிகளின் இடைவெளிக்குள் முகத்தைப் புதைத்தாள். தூரத்திலிருந்து வந்த சிறுமி சன்னலையும் பவாணியும் பார்த்தாள்.
‘சொந்தமா ஒரு வீடு ஒரு ரூம்பு இருக்கு… என்ன மாதிரி வேலைக்குப் போகாம இந்தப் பிள்ளை… சுதந்திரமா வீட்டுல இருக்கு… கடவுளே எங்கப்பாவ ஏன் நீ எடுத்துக்கிட்டு எனக்கு இந்த நெலமைய கொடுத்த?’ என மனத்தினுள் புலம்பிக் கொண்டே சிறுமி சாலையைத் தாண்டி தூரத்தில் இருக்கும் கையுறை தொழிற்சாலைக்கு நடக்கத் துவங்கினாள்.
உள்ளிருந்து வெளியே நோக்குவதில் இருந்த பதற்றத்தைக் குறைக்க வேண்டும். சன்னல் துணி காற்றில் படப்படத்து சிறிய இடைவெளியில் வெளிச்சத்தை உள்ளே அனுமதித்த கணம் அவனது மனம் மீண்டும் பதற்றத்திற்குள்ளானது.
“குணா! வெளிச்சத்த பார்த்துறாத…அப்புறம் நீ இருட்டுக்குள்ளயே வாழ வேண்டியதுதான்…”
அக்குரல் மீண்டும் அவனுக்குள் அகோரமாய் ஒலித்து மீண்டும் அமைதியானது. கைகள் நடுங்க சன்னல் திரையை அடைத்து கம்பியால் அவற்றை இறுக்கக் கட்டினான். பகலில் உள்ளேயும் இரவில் வெளியேயுமாக அவனது ஒவ்வொருநாளும் அலைக்கழிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன.
காற்றில் எந்நேரமும் பறந்து கொண்டிருக்கும் அந்தத் துகல்கள் முதலில் மூச்சிறைப்பை உருவாக்கும்; பின்னர் இரத்த வாந்தி; அடுத்து கண்கள் பார்வையின்றி போகும். தன்னால் ஓர் இருண்ட வாழ்க்கைக்குள் பார்வையற்று வாழ முடியாது என அவன் பயத்துடனே இருந்தான்.
நேற்று இரவில் சாலையெங்கும் கிடந்த பிணக்குவியல்கள் அவனுக்குக் குமட்டலை உண்டாக்கின.இன்றும் அப்பிணங்களையும் பார்வையற்று அல்லாடிக் கொண்டிருப்பவர்களையும் தாண்டித்தான் உணவு வேட்டைக்குப் போக வேண்டும். வெளிச்ச மிருகம் அடங்கும்வரை காத்திருந்தான். மணி 7.45ஐ தாண்டியும் இருளவில்லை. பயமும் ஆச்சரியமும் அவனைச் சூழ்ந்து நின்றன. மணி 8.10ஐத் தொட்டது. அபார வெளிச்சம் வெளியே. அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. தலை கனத்தது. விழிகள் நிலையாக இல்லை. அதிர்ந்து கொண்டிருந்தன. அறை மெல்ல அதீத வெளிச்சமாக உருமாறிக் கொண்டிருந்தது.
கதறிக் கொண்டு வெளியில் வந்தான். நீர் வடியும் கண்களைக் கசக்கிவிட்டுப் பார்த்தான். ஒன்றுமற்ற ஒரு வெளிச்ச வெளி மட்டும் விரிந்திருந்தது. அவனால் வேறெந்த ஒன்றையும் அங்குக் காண முடியவில்லை. அங்கிருந்த கட்டிடங்கள், வீடுகள், மனிதர்கள் என எதுவுமே அவனுக்குத் தெரியவில்லை. ஓர் அடர்ந்த வெளிச்சம் மட்டுமே வெண்மை பூத்து விரிந்திருந்தது.
ஒரு வெளிச்சத்திற்குள் அவன் பார்வையற்று நின்றிருந்தான்.
இன்றோடு பதிநான்காவது நாள். எவ்வித வித்தியாசமும் இல்லாத அதே இரவு. குழலியிடமிருந்து காலையிலிருந்து அழைப்பு இல்லை. நடமாட்டக் கட்டுப்பாட்டு உத்தரவு நாளிலிருந்து ஒரு நாளில் பலமுறை பேசிவிடும் அவளுடைய அழைப்பில்லாத ஓர் ஒற்றையிரவு துன்பகரமானதாக நீண்டு கொண்டிருந்தது.
சிங்கை எல்லையைக் காண்கிறேன். வெறிச்சோடி தெரிகிறது. எப்பொழுதும் பரப்பரப்பிற்குப் பேர்போன சிங்கை மலேசிய எல்லையில் நிலவும் அதீத மௌனமும் விட்டுவிட்டு ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கும் விளக்குகளும் மனத்தை என்னவோ செய்து கொண்டிருந்தன.
வழங்கப்பட்டிருக்கும் நான்காவது மாடியிலுள்ள ஒரு சிற்றறையில் உட்கார்ந்திருக்கிறேன். இனி மலேசியாவிற்குள் நுழைய எத்தனை நாள்கள் ஆகும் என்றும் தெரியவில்லை. இரு நாட்டைப் பிரிக்கும் சிறிய எல்லை; தாண்டினால் ஜொகூர்பாருவில் வீடு. வீட்டில் குழலி தனது அழகான சிரிப்புடன் அப்பா வந்துவிடுவார் என்கிற நம்பிக்கையில் காத்திருந்து உறைந்து பழகியிருப்பாள்.
இரவு அனைத்துவிதமான கூச்சல்களையும் நெருக்கடிகளையும் தாண்டி மலேசியா சென்று சேரும்போது எனக்காக் காத்திருந்து வரவேற்பறையிலேயே வாயில் எச்சில் வடிய தூங்கிவிட்டிருக்கும் குழலியைத் தூக்கும்போது மனத்தில் உடலில் தேங்கிக் கிடக்கும் அத்தனை கணங்களும் சட்டென இலகுவாகி எங்கோ பறந்து கொண்டிருக்கும். அவளைத் தொட்டுத் தூக்காத கைகளில் வெறும் வெறுமை மட்டுமே படர்ந்திருந்தது.
“ப்பா! எப்பப்பா வருவீங்க? அம்மா சொல்றாங்க நீங்க வர மாசக் கணக்கா ஆகுமாம். ஏன்பா வர மாட்டுறீங்க?”
அவளுடைய ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் பதில் என்னிடம் இல்லை என்பதை எப்படி அவளிடம் சொல்லி விளக்குவேன். எல்லையைத் தாண்டி இருபது கிலோ மீட்டர் மட்டுமே இருக்கும் அவளுக்கும் எனக்குமான இந்தத் தூரத்தை எப்படிக் கடப்பது?
“ம்மா! செல்லக்குட்டி. குழலிம்மா… இங்க சிங்கப்பூர், மலேசியா எல்லா நாட்டுலயும் இப்போ ஒரு கிருமி பரவிக்கிட்டு இருக்குமா. அப்பாவ இங்கேந்து அனுப்ப மாட்டாங்க. அப்பா அங்க வந்தனா உங்களுக்கெல்லாம் ஆபத்துமா… புரியுதாடா?”
நேற்று பேசி முடித்த வார்த்தைக்கு அவளிடமிருந்து எதிர்பார்த்த பதில் வருவதற்குள் மஞ்சுவின் அழைப்பேசி துண்டித்துக் கொண்டது. அநேகமாக அவளுடைய மாதக் கட்டணத்தை இணையத்தின் வழியாகச் செலுத்துவதாகச் சொல்லியிருந்தாள்; மறந்திருப்பாள் என்று நினைக்கிறேன். இன்று முழுவதும் அழைப்பும் வரவில்லை. நானும் பலமுறை தொடர்பு கொண்டும் பதில் இல்லை.
கொஞ்சம் பதற்றம். மாமாவிடம் சொல்லி முயற்சித்துப் பார்த்தும் அவரும் அதையே சொன்னார். குழலிக்கு என்ன ஆயிற்று? மஞ்சு ஒருநாள் முழுவதும் அழைக்காமல் இருக்க மாட்டாள். எல்லையை விட்டுப் பாய்ந்தோடி குழலியையும் மஞ்சுவையும் பார்க்க மனம் துடித்தது. வீட்டிற்கு அருகே இருக்கும் நண்பர் கணேஷ்க்கு முயற்சித்தேன். அவரும் எனது அழைப்பை எடுக்கவே இல்லை.
இரவு பத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. குவாந்தானில் இருக்கும் மஞ்சுவின் அப்பா தொடர்பு கொண்டார். மஞ்சுவின் அழைப்பேசிக்கு எவ்வளவு முயன்றும் கிடைக்கவில்லை என்றே பதிலளித்தார். மனத்தைக் கிருமியைவிட ஆபத்தான வெறுமையும் பதற்றமும் கௌவிக்கொண்டன.
சட்டென்று, கணேஷ் அழைத்தார். உயிர் மீண்டும் புத்துயிர் பெற்று வந்ததைப் போல இருந்தது. நடந்ததையெல்லாம் பதற்றத்துடன் கூறிமுடித்தேன். முகக்கவசத்தை அணிந்துகொண்டு கணேஷ் வீட்டிற்குச் சென்று மீண்டும் அழைப்பதாகக் கூறினார்.
“ஒன்றும் ஆகிடாது குழலிம்மா. உனக்கும் அம்மாவிற்கும் ஒன்றும் ஆகிவிடாது. உங்கள பிரிஞ்சி வேற நாட்டின் எல்லைக்குள்ள தவிச்சிக்கிட்டு இருக்கேன்மா…”
கணேஷிடமிருந்து அழைப்பு வருகிறது. அவர் சொல்லப் போகும் தகவல் என்னவாக இருக்கும்? மனம் பதறுகிறது. கைகள் நடுங்க அழைப்பை எடுத்தேன்.
“ப்பா! நான் குழலி பேசறன்பா… எப்படி இருக்கீங்க? அம்மாவோட போன் வேலை செய்யலப்பா… எப்பப்பா வருவீங்க?”
உடைந்து அழுதேன்.
-ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(இன்னமும் தன் குடும்பத்துடன் சேராமல் நாட்டிற்கு வெளியில் காத்திருப்பவர்களுக்கு)
உலகம் எதிர்நோக்கியிருக்கும் கடுமையான கொரோனா தாக்கங்கள் குறித்து நான் மூன்று குறுங்கதைகள் எழுதி வெளியிட்டிருந்தேன். அவை பலரின் வாசகப் பார்வையைப் பெற்ற குறுங்கதைகள் அத்துடன் நின்றுவிடாமல் இந்நாட்டிலுள்ள மாணவர்களையும் பாதித்துள்ளன. அதன் விளைவாக இரண்டு மாணவர்கள் சுயமாக கொரோனா கிருமியின் பாதிப்பு தொடர்பாக குறுங்கதைகள் எழுதி அனுப்பியிருந்தார்கள். அவர்களுக்கு என் பாராட்டுகள். அக்குறுங்கதைகளை இங்குத் திருத்தி வெளியீடுகிறேன்.
நன்றி
கே.பாலமுருகன்
குறுங்கதை 1: மனிதம்வெல்லும்
-க.தமிழ்ச்செல்வன் (SJKT St Theresa’s Convent தைப்பிங், பேரா)
“அப்பாடா! எப்படியோ இந்த பேஷண்ட காபாத்தியாச்சு! நல்ல வேளை!” என்று தம் மனத்தில் மகிழ்ச்சி தாண்டவமாடியது அவருக்கு. எப்படியோ இந்தக் கொரோனா நச்சுயிரியால் உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த அந்த இருபத்து நான்கு வயது இளைஞரைக் காப்பாற்றிவிட்டோம் என்று தாள முடியாத மகிழ்ச்சி மருத்துவர் ரவிக்கு.
“சார் இந்த உதவியை நான் எப்போதும் மறக்க மாட்டேன். தெய்வம் சார் நீங்க. நன்றி சார்,” என நன்றி மழை பொழிந்தார் அந்த இளைஞனின் தாய். கடந்த இரண்டு நாள்களாக தூக்கமே இல்லை அவருக்கு.
தம் மனைவி, பிள்ளைகளின் நிலையைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டே அமர்ந்த இடத்திலே மெல்ல கண் அயர்ந்தார்.
“சார் ஜெயிச்சிட்டீங்க! வெற்றிக்கரமா நூற்று ஐம்பது பேரோட உயிரைக் காப்பாத்திட்டீங்க! இந்தச் சாதனைக்கு இனிமேல இந்த சுங்கை புலோ ஹொஸ்பித்தலோட வைரஸ் அவசர சிகிச்சை பிரிவோட(ஐ.சி.யூ) தலைவர் நீங்கத்தான்!” என்று யாரோ ஒருவர் கூறியது அவர் காதில் ஒலிக்காமல் இல்லை.
“சார்!” என்று ஒரு தாதி அவரை நோக்கி ஓடி வரவும் திரு.ரவி நித்திரையைத் துறக்கவும் சரியாக இருந்தது.
“சில வினாடி நித்திரையில் கிடைத்த பேரின்பமா?” வெறும் கனவுதான் என்று உணர்வதற்குள் தாதியின் குரல் மீண்டும் ஒலித்தது.
“சார்! இன்னிக்கு மேலும் நூற்று ஐம்பத்து மூன்று கேஸும் நான்கு புதிய இறப்பும் பதிவாயிருக்கு! சீக்கிரம் வாங்க சார்!” என்று அந்தத் தாதி மிகவும் பரப்பரப்பாக அழைத்தார். கண்ணில் வழிந்த நீர்த்துளிகளை யாருக்கும் தெரியாமல் துடைத்துவிட்டு அவசர சிகிச்சைப் பிரிவுக்கு விரைந்தார் மருத்துவர் ரவி.
மனிதம் கொரோனாவை வெல்லும் என்ற கொள்கை அவரைப் பின்தொடர்ந்து சென்றது.
இது கொரோனாவால் கொடுக்கப்பட்ட விடுமுறை. கொரோனாவுக்கு விடுமுறை கிடைக்காதா என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த காலம். ஊரடங்குச் சட்டம் அமலுக்கு வந்ததால் ஊரே வெறிச்சோடி காணப்பட்டது. ஆரியனோ நீண்ட நேரம் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். காலையிலேயே ஆரியனின் அம்மாவிற்கும் அவன் அண்ணனுக்கும் நடந்து கொண்டிருந்த வாதத்தால் வீடே அதிர்ந்து கொண்டிருந்தது. அந்தச் சத்தம் கேட்டு எழுந்து வந்தான் அவன்.
“நான் என் நண்பர்களுடன் வெளியே போகணும். வீட்டிலேயே உட்கார்ந்து எனக்குப் பைத்தியம் பிடிக்கிற மாதிரி இருக்கு!” என்று வெறுப்புடன் கூறினார் ஆரியனின் அண்ணன்.
“இருக்கும்… இருக்கும் உனக்கு எல்லாம் இருக்கும். அப்புறம் கொரோனா வந்துருச்சு சீக்கு வந்துருச்சின்னு என்னக் கூப்பிடாத. ஊரே பேசாம கப்சுப்புனு இருக்கு. உனக்கு என்ன வந்துச்சு?” என்று அம்மா பதிலடி கொடுத்தார். அண்ணன் எரிச்சலுடன் நாற்காலியில் சென்று அமர்ந்தார்.
ஆரியனால் இந்த வாதத்தைக் கேட்க முடியவில்லை. ஆரியனின் கால்களோ வாசலில் நின்று கொண்டிருந்த தன் மிதிவண்டியை நோக்கி நகர்ந்தன. வெளியில் சென்று தன் மிதிவண்டியை ஓட்ட முடியவில்லையே என்று ஏக்கத்தோடு அவன் மிதிவண்டியைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது. வெளியில் ஏதோ சத்தம் கேட்டது.
‘என்னடா இது ஊரடங்குச் சட்டம் அமலுக்குக் கொண்டு வந்திருக்காங்க என்று அப்பா சொன்னாரு. யாரும் வீட்டை விட்டு வெளியே போகக் கூடாதே. அப்படி இருந்தும் யாரு இவங்க எல்லாம்? வெளியே நடமாடிக் கொண்டு இருக்காங்க?’ என்ற கேள்வி அலைகள் அவன் மனதுக்குள் எழுந்தது. சற்று குழப்பத்துடனே, “அப்பா… அப்பா” என்று கத்திக் கொண்டு வீட்டினுள் ஓடினான்.
“அப்பா சீக்கிரம் கொஞ்சம் வெளிய வந்து பாருங்களேன்!” என்று அப்பாவின் கையை அழுத்தமாகப் பிடித்து இழுத்தான் ஆரியன்.
“என்னய்யா… நில்லு வரேன்” என்று கூறிக்கொண்டே அப்பாவும் அவனுடன் சென்றார்.
“அப்பா நீங்க சொன்னீங்க தானே நடமாட்டக் கட்டுபாட்டு உத்தரவு போட்டிருக்காங்க யாரும் அநாவசியமா வெளியே போகக் கூடாதுன்னு. அதனாலதானே அண்ணன்கூட அம்மா வெளியே போக அனுமதிக்கல. ஆனா அங்க பாருங்க இரண்டு ஆடவர்கள் சாலையின் முச்சந்தியில் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்!” என்றான்.
அப்பா பார்க்கும் பொழுது அந்த இரு ஆடவர்களும் கம்பீரத் தோற்றத்துடன். எல்லா பாதுகாப்பு கவசங்களும் அணிந்த வண்ணம் காணப்பட்டனர்.
“ஓ… இவங்களா? இவங்கெல்லாம் வருவாங்கன்னு நேற்றே செய்தியிலச சொன்னாங்க,” என்று அப்பா கூறியதும், “யாரப்பா அது” என்று ஆரியன் கேட்டான்.
“அவங்க தான்யா நம்ம நாட்டு இராணுவ வீரர்கள். தன் குடும்பத்தைப் பிரிந்து எதிரிகள் நம்மை தாக்கக் கூடாதுனு நாட்டு எல்லையில் இருந்து காவல் காத்தவர்கள், இப்போ வேறு நாட்டிலிருந்து வந்த நோய் நம்மை தாக்கக் கூடாது என்று நாட்டு உள்ளே வந்து காவல் காக்கப் போறாங்க. மக்கள் உயிரைக் காக்க தன் உயிரையும் பொருட்படுத்தாமல் வேலை செய்யும் இவங்களின் தியாகத்த என்னான்னு சொல்றது…” என்று அப்பா கூறிக்கொண்டே பெருமூச்சு விட்டார். அப்பா கூறியதைக் கேட்ட ஆரியனின் எண்ண அலைகள் எங்கேயோ எதையோ நோக்கி பறந்தன. அந்த இராணுவ வீரர்களை ஒரு கடவுளை போல் பார்த்தான் ஆரியன். முற்றும்.
“மச்சான்! வீட்டுல இருக்க கடுப்பா இருக்கு. வெளில பாக்கலாமா?”
“அதான் வீட்டை விட்டு வெளில வரக்கூடாதுன்னு சட்டம் போட்டுருக்காங்களே… இப்ப எப்படிடா?”
“மச்சி! சட்டம் போடறவங்க போடுவாங்க. நம்ம வேலைய நம்ம பார்க்க வேண்டியதுதான். வெளில வா நம்ம அப்போய் கடைக்குப் பின்னால. நம்ம ராஜன்கிட்டயும் அப்புக்கிட்டயும் சொல்லிரு. ரவுண்டு போடறம் இன்னிக்கு…”
மணிகண்டகன் வீட்டைவிட்டு வெளியே வரும்போது ஓர் ஒற்றைக் காகம் மட்டும் கரைந்து கொண்டே மின்சாரக் கம்பத்திலிருந்து பறந்து சென்றது. ஆள் அரவமற்ற சாலை. மோட்டாரை முடுக்கிய பின் சுற்றிலும் கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டே அப்போய் கடையின் பின்பக்கம் வந்து சேர்ந்தான்.
அம்மாவிடமிருந்து அழைப்பு இருமுறை வந்து ஓய்ந்திருந்தது. மணிகண்டன் மீண்டும் அழைத்தான்.
“டேய்! உன்னை யாருடா இந்த நேரத்துல வீட்டுலேந்து வெளில போக சொன்னது? அடக்கமா வீட்டுல இருக்க முடிலத்தானே?” அம்மாவின் கோபக்குரல் அழைப்பேசிக்கும் வெளியே சத்தமுடன் ஒலித்தது.
“பேசுவடா நீ… அந்தச் சீக்கு வந்தா அப்புறம் தெரியும்டா… நம்மத்தானே கவனமா இருக்கணும்?”
“ம்மா… நீ எந்தக் காலத்துல இருக்க? தமிழனுக்குக் கொரோனா வராதாம். வாட்சாப் பார்க்கலயா? போதிதர்மரோட இரத்தம் நம்ம உடம்புல ஓடுதாம்…” ஒருவித பெருமித குரலுடன் மணிகண்டன் சிரித்தான்.
“டேய்! உன் உடம்புல ஓடறது உங்க அப்பா இரத்தம்டா. கண்டதைப் படிச்சிட்டு உளறிக்கிட்டு இருக்காத. நாட்டுல என்ன சொல்றாங்களோ அதை மதிச்சி நடக்கறதுதான் நல்ல குடிமகனுக்கு அழகு. அப்புறம் பட்டாதான் தெரியும்!”
கடைகள் அடைத்துக் கிடந்ததால் இருள் மட்டும் ஒரு கருப்புப் பூனையைப் போல சுற்றியலைந்து கொண்டிருந்தது. சற்று நேரத்தில் ராஜன் தன் மோட்டாரில் பரப்பரப்புடன் வந்து சேர்ந்தான்.
“டேய் மச்சான் வீட்டுக்கு ஓடிரு! சீக்கிரம் கெளம்புடா!” ராஜனின் வார்த்தைகள் தடுமாறின.
“என்னடா ஆச்சு?”
“போலிஸ் இந்த இடத்தைச் சுத்திருச்சிடா. நீ மோட்டர ரேம் செஞ்சிக்கிட்ட வந்தீயா? சீக்கிரம் ஓடு…”
மணிகண்டன் கொஞ்சம் தடுமாற்றத்துடன் மோட்டாரை எடுத்துக் கொண்டு வெளியேறவும் கடைத்தெருவின் ஓரக்கல்லில் மோதவும் மோட்டாருடன் சாலையில் தேய்த்துக் கொண்டு விழும்போது காவல்துறை வாகனம் அவனைச் சுற்றி வளைக்கவும் மிகச் சரியாக அனைத்துமே நிகழ்ந்தன.
நான் தாதியர் அம்பிகா. இப்பொழுது அசந்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஒரு விநோதமான கனவு என்னைச் சூழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. என் ஐந்து வயது மகன் ‘ஐயாவு’ எனது அறையில் என்னைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறான்.
“அம்முளு! அம்முளு!” அப்படித்தான் அவன் என்னைச் செல்லமாக அழைப்பான். தேடி அசந்து வரவேற்பறை நாற்காலியிலேயே உறங்கிவிட்டான்.
“ஐயாவு! அம்மா செல்லம்! அம்மா இன்னும் பத்து நாளுல வந்துருவன்யா… அப்பா சொல்றதைக் கேட்டுக்கிட்டு பத்திரமா இருக்கணும். சரியா?”
கடந்த பத்து நாட்களுக்கு முன் எனது சுங்கை சிப்புட் ஊரிலிருந்து தாதியர் பற்றாக்குறையைத் தீர்ப்பதற்காக கோலாலம்பூருக்கு அழைத்து வரப்பட்டுள்ளேன். ஒவ்வொருநாளும் குறைந்தது பத்து மணி நேரம் நோயாளிகளைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். கிடைக்கும் சிறிய இடைவெளியில் கொஞ்சம் சிரிப்பு, கொஞ்சம் அசதி, எப்பொழுதுதாவது பழைய நினைவுகள் என்று நாள்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறேன்.
அவசர சிகிச்சை அறையில் இப்பொழுது கண்கானிப்பில் என்னிடம் விடப்பட்டுள்ள ஓர் சீனப்பெண்மணி எப்பொழுதும் அவருடைய பிள்ளைகளின் நினைவுகளையே பிதற்றிக் கொண்டிருக்கிறார். ஒவ்வொருமுறையும் அவருக்கு ஆறுதல் சொல்வதாக என் மனத்தைப் பிடித்து அழுத்திக் கொண்டிருக்கும் என் பையனின் நினைவுகளுக்கும் சமாதானம் வழங்கிக் கொள்கிறேன்.
மகன் சட்டென விழித்து எழுகிறான். இதுவொரு கனவுத்தானே? அல்லது மயக்கமா? அசந்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். நடுநிசியைத் தாண்டிய பொழுது. கொரோனாவால் சிக்குண்டு உயிர் வாழவேண்டி போராடிக் கொண்டிருக்கும் அச்சீனப்பெண்மனி ஏதோ முணுமுணுக்கிறார். அவரும் ஒரு கனவுக்குள் தன் பிள்ளைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கக்கூடும். நேற்று என் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு பேச முடியாமல் தவித்தபோது அவருடைய கண்களில் நிறைந்திருந்த அன்பு தாய்மைக்குரியவை.
“ஐயாவு! செல்லக்குட்டி. அம்மாவ தேடறீங்களா? அம்மா இங்க நெறைய பேருக்கு உதவி செய்றன்யா. அழக்கூடாது சரியா? வீட்டுக்கு வெளில வந்துறாதீங்கயா… வெளில ஒரு பெரிய பூதம் காத்துக்கிட்டு இருக்கு. நம்மள எல்லாம் சாப்டறதுக்கு ரெடியா இருக்கு. அது ரொம்ப கெட்ட பூதம்யா. அல்ட்ராமேன் கார்ட்டூன்ல வருமே அந்தப் பெரிய பூதம் மாதிரி… சரியா செல்லமே? அம்மா சொல்றத கேட்டா ஐயாவுக்குக் கோலாலம்பூர்லேந்து உனக்குப் பிடிச்ச நிறைய விளையாட்டு ஜாமான்லாம் அம்மா வாங்கிட்டு வருவேனாம்… சரியா?”
உறக்கம் ஒரு பெரும் இருள் வெளியில் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. என்னையும் என் மகனையும் சுற்றி இருள். நான் கைகளை அவனை நோக்கி நீட்டுகிறேன். அது ஒரு பரப்பரப்பான நகரத்தின் நடுவே நீண்டு செல்கிறது. மகன் அந்நகரைக் காண்கிறான். அவனுடைய ஒரு பொம்மை தவறி அந்நகரத்தின் நடுவே விழுந்துவிடுகிறது.
“ஐயா! அம்மா செல்லம். அங்கயே இருங்கய்யா. ஓடி வந்துறாதீங்க. இங்க எவ்ள சொன்னாலும் இந்த மனுசனுங்க கேட்க மாட்டாங்கய்யா. வீட்டுல இருன்னு யார் சொன்னாலும் கேட்க மாட்டாங்கய்யா. நீ இங்க வந்துறாத. அம்மா பொம்மையை எடுத்துத் தரேன்யா… இங்க இன்னும் யாருக்குமே பரவுர சாத்தான் பற்றி கவலையே இல்லையா. அது அவங்களை நெருங்கி வந்து சாவு பயத்தைக் காட்டற வரைக்கும் யாருக்குமே மனசுல கொஞ்சம்கூட பயம் இல்லையா…”
“அம்முளு! அம்முளு!” மகன் அவனுடைய சின்னஞ்சிறு கைகளை நீட்டி என்னைத் தொட முயல்கிறான்.
“ஐயா! அம்மாவ தொடாதீங்கய்யா. அம்மா இங்க நோயாளிகள சுற்றித்தான் வேலை செய்றன். என் உடம்புக்கு வெளில கொரோனா கிருமி கூட்டம் எப்ப என்னைத் தாக்கும்னு தெரியாம காத்திருக்குய்யா. அம்மாவ தொட வேணாம்யா. இங்க எல்லோரும் உயிர் வாழணும். அவுங்க எல்லாம் காப்பாற்றப்பட்டு அவுங்க வீட்டுக்குப் போற வரைக்கும் அம்மா இங்கத்தான் இருக்கணும்யா. அம்மா இங்க இருக்கன், அம்மாவுக்காக மத்தவங்க எல்லாத்தையும் வீட்டுல இருக்க சொல்லுயா… சொல்லுவியா?”
“Ambiga! Tolong buang urine patient!”
மருத்துவர் வந்து கூறிவிட்டச் சென்றதும் சட்டென விழிப்பு. சுற்றிலும் மகா வெளிச்சத்துடன் விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருந்தன. இன்னமும் கண்களில் ஐயாவு ஒரு பொம்மையுடன் நின்று கொண்டிருக்கிறான்.
-ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
(கண்களுக்குத் தெரியாது எங்கேயோ நமக்காக உழைத்துக் கொண்டிருக்கும் அத்தனை தாதியர்களுக்கும் மருத்துவர்களுக்கும் இக்கதையைச் சமர்ப்பிக்கிறேன். அவர்கள் உணர்வுகளுக்கு ஒரு சித்திரம்)
