தமிழில் பாபநாசம் படத்தைப் பார்த்தவர்களுக்கு Drishyam & – Drishyam 2 பற்றி அறிந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. ஜீத்து ஜோசப் எழுதி இயக்கிய மலையாளப்படம்தான் தமிழில் கமல், கௌதமி நடிப்பில் வெளியாகியிருந்தது. அந்தப் (பாபநாசம்) படத்தின் இரண்டாம் பாகம்தான் மலையாளத்தில் மோகன்லால், மீனா நடிப்பில் வெளியாகிவிட்டது.
பல அடுக்குகள் கொண்ட திருப்புமுனைகளுள் நம்மை ஆழ்த்தி ஆச்சரியப்பட வைத்த இப்படத்தின் இரண்டாம் பாகத்தை இன்னும் எங்கு, எப்படி, எந்த முனையில் விரித்திழுக்கப் போகிறார்கள் எனக் கேள்வியுடனே பார்க்கத் துவங்கினேன். பெரும்பாலும் சிறந்த படங்கள் பாகம் இரண்டாக உருவாக்கப்பட்டால் முதல் பாகத்தில் இருந்த தீவிரமும் ஆழமும் இல்லாமல் போனதுண்டு. முதல் பாகம் கொடுத்த தாக்கம் இரண்டாவதில் குறைந்திருக்கும்.
ஆனால், ஜீத்து ஜோசப் அவர்களின் எழுத்தில் அவர் காட்டும் துல்லிதம்தான் அவருடைய Drishyam பாகம் இரண்டையும் முதல் பாகத்தைப் போல அதே சுவாரஷ்யத்துடன் வழிநடத்திச் செல்ல ஊக்கப்படுத்தியுள்ளது. பாகம் 2இன் திரைக்கதை சற்றே மெதுவாக நகர்வதாகச் சிலர் சொன்ன பார்வையை நானும் உணர்ந்தேன். ஆனால், அவை இறுதியில் கட்டியெழுப்பும் ஓர் அற்புதத் தருணத்திற்கான நகர்ச்சியாகவே பார்க்கிறேன். படத்தில் ஒரு காட்சிக்கூட கதைக்கு அநாவசியம் இல்லாமல் இடம்பெற்றிருக்காது. திரைக்கதை வடிவமைத்தில் ஜித்து ஜோசப்பிடம் கலை உலகம் நிறைய கற்றுக் கொள்ளலாம். அல்லது அவருடன் ஒரு தீவிரக் கலந்துரையாடலாவது நடத்தலாம். (இதற்கு முன் அத்தகையதொரு நிகழ்ச்சி நடந்திருக்குமாயின், மகிழ்ச்சி).
ஒரு கொலை நிகழ்ந்து விடுகிறது. திட்டமிட்டக் கொலை கிடையாது. சூழல் அமைத்துக் கொடுக்கும் சந்தர்ப்பத்தால் உருவாகும் கொலை. அந்தக் கொலையை மறைத்தால்தான் தன் குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற முடியும் எனக் கதாநாயகன் முடிவெடுக்கிறான். அவனது செயலுக்குப் பின்னாள் அவனே ஓர் அறத்தையும் கற்பித்துக் கொள்கிறான். அதற்காக வேண்டி அவன் வாழ்நாள் முழுவதும் குற்றவுணர்ச்சியில் திளைத்துத் தன் அகத்தை ஓர் இருளுக்குள் அடைத்துக் கொள்ளவும் தயாராக இருக்கிறான். அவனே அவனுக்குக் கொடுத்துக் கொள்ளும் தண்டனையாக, அவனது உள்ளம் என்கிற தண்டனை கூடத்தில் தன்னை ஏற்றிக் கொள்கிறான்.
இரண்டாம் பாகத்தில் முதல் பாகத்தைக் காட்டிலும் இன்னும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தும் திருப்புமுனைகள் கைவந்திருப்பது, அதுவும் முதல் பாகத்திலேயே பார்வையாளர்களுக்குத் திறந்து காட்டிவிடப்பட்ட ஒரு திரைக்கதையினை இரண்டாம் பாகத்தில் நகர்த்தும் சாமர்த்தியம் பாராட்டப்பட வேண்டியது. இரண்டாம் பாகம் கொலைக்குப் பிறகான மன உணர்வுகளையும் அதனையொட்டி அவர்கள் அடையும் குற்றவுணர்வுப் போராட்டங்களையும் மையப்படுத்தி நகர்கிறது.
கொலை, கொலை விசாரணை, இப்படியான கருப்பொருளில் ஏராளமான கலை படைப்புகள் அனைத்து மொழிகளிலும் வந்துவிட்டன. அத்தகைய ஒரு கருவைத் தேர்ந்தெடுத்து அதனை அறத்திற்கு உள்ளே வைத்து சாதூர்யமாக உரையாடி வெற்றிப் பெற்றுள்ளார் ஜீத்து.
குறிப்பாக, மோகன்லால் நடிப்பைக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். தமது முதிர்ச்சியான நடிப்பில் மொத்த திரைக்கதையும் தாங்கிக் கொள்கிறார். ஆர்பாட்டமில்லாமல் மெனக்கெடுவது ஆச்சரியமானவை. அவரது முகத்தில் அல்லது உடல்மொழியிலும்கூட கண்டறிய முடியாத புத்திசாலித்தனமான நடிப்பது.
இரண்டாம் பாகத்தின் கடைசி வரி, ‘இந்தக் கணம் நாம் அடுத்து என்ன செய்வோம் என்ன நடவடிக்கை எடுப்போம் என அவன் சிந்தித்துப் போராடிக் கொண்டிருப்பான்; இதைவிட ஒரு கொடுமையான தண்டனையை நம்மாலும் அவனுக்குக் கொடுத்திர முடியாது’ என ஜோர்ஜ்குட்டி தன் குடும்பத்தைக் காக்க வேண்டி செய்த அத்தனை செயலின் மீதும் சாயமாகப் படிந்திருக்கும் அறம்; தர்மம்; நியாயம்; அநீதி என அனைத்தும் வெளுத்துக் கொட்டுகின்றன.
ஒரு படைப்புடன் வாசகன் உறவுகொண்டு அவனது மனம் அடையும் உணர்வுகளை, புரிதல்களை, விருப்பங்களை, விருப்பமற்றவைகளைச் சொல்ல விளையும் இடத்திலிருந்து உருவாவதுதான் இரசனை சார்ந்த விமர்சனமாகும். பின்னர், வாசகன் அப்புரிதலை மொழியின் வாயிலாக தர்க்கம் செய்து அறிவுத்தளத்தில் நிறுவுகிறான். அது விமர்சனப்பூர்வமான ஓர் அந்தஸ்த்தைக் கொடுக்கிறது. தமிழ்ச்சூழலில் அதிகம் பேசப்பட்ட அல்லது சர்ச்சையான இலக்கிய விமர்சனங்கள் யாவும் தனிப்பட்ட இரசனையிலிருந்து உருவாகி வந்த பின்னணியைக் கொண்டிருப்பதைக் காணலாம். அதனையே நாம் இரசனை விமர்சனம் என்கிறோம். இரசனை விமர்சனத்திற்கு எப்பொழுதும் ஒரு கவனமும் மதிப்பும் இலக்கிய சூழலில் இருப்பதையும் நாம் தவிர்க்க இயலாது. படைப்பு மனம் என்பதுபோல் அது வாசக மனத்தின் எழுச்சி.
அத்தகைய இரசனை என்பது மிகவும் நுட்பமாக வாசிப்பின் வழியே இலக்கியப் பார்வையாகக் கட்டமைக்கப்பட்டுக் கொண்டவை. வாழ்வியல் அனுபவமும் வாசித்துப் பெற்ற நுண்ணுர்வும் இணைந்து உருவாக்கும் வாசக மனோபாவம் ஒரு வாசகனின் இலக்கியத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்கான எளிய அளவுக்கோல்களாக மாறுகின்றன.
அவற்றின் வழியாகவே இலக்கியம் சார்ந்த மதிப்பீடுகளை வாசகன் தனக்குள் உருவாக்கிக் கொள்கிறான். அதுவே பிற படைப்புகளின் மீதான தமது மதிப்பீடாக முன்வைக்கப்படுகிறது. நாளையே அவை களைந்தும் அல்லது செயலிழந்தும் போக முடியும் காரணம் இவை அனைத்திற்கும் ஆதாரமாய் நிற்பது இரசனை என்கிற மனம் சார்ந்த அசைவுகள் என்பதே. நாளை அவனேகூட அதனை உதறித் தள்ளிவிட்டு அல்லது பாம்புகள் தோலுரித்து விட்டுச் செல்வதைப் போன்று நகர்ந்திட வாய்ப்புண்டு.
ஒரு படைப்பின் முன் வாசகன் அடையும் அகம் சார்ந்த ஓர் உரையாடலையே அவன் விளக்க முற்படுகிறான். அதுவே இரசனை விமர்சனமாகிறது. இத்தகைய ஒரு விமர்சனப் பார்வைக்கு அவன் எவ்வித கோட்பாடுகளையோ அல்லது ஒப்பீட்டு ஆய்வுகளையோ முன்வைக்கவில்லை. அவன் மனத்தை மட்டும் முழுவதுமாகத் திறந்து வைக்கிறான். இதுபோன்ற இரசனை விமர்சனங்களை நாம் இலக்கியத்தின் நிரந்தரமான மதிப்பீடாகக் கொள்ளுதல் சாத்தியப்படாது. அது மாற்றத்திற்குட்பட்டு நகர்ந்து கொண்டே இருக்கும்.
ஆனால், திறனாய்வு என்பதை இத்தகைய பின்புலத்தைக் கொண்டு நாம் புரிந்துகொள்ள இயலாது. அது முற்றிலும் நம் அறிவுக்குப் பயிற்சியளித்து ஓர் இலக்கியப் படைப்பை அணுகும் முறைமைகளை வகுத்துக் கொடுக்கிறது. இலக்கியத்தை ஆய்வு செய்து அணுகுவதற்கான திறன்களை அடிப்படையாகத் தொகுத்துக் கொண்டவை. முற்றிலும் இரசனை விமர்சனம் கொடுக்கக்கூடிய நெகிழ்வுத்தன்மைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவையாக அமையக்கூடியவை. மொழி, அரசியல், கோட்பாடுகள், கூறுமுறை, பாத்திரப்படைப்பு என்கிற இன்னும் பற்பல உள்சட்டகங்களைக் கொண்டு நிகழ்த்திப் பார்த்து அறிவின் வழியே அளந்துபார்க்கக்கூடிய தன்மைகள் கொண்டவை.
திறனாய்வுக்கு இன்னும் பல மேற்கோள்கள், சான்றுகள் அவசியமாகிவிடும். மனத்தின் வழியே முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளுக்கு இருக்கும் தளர்வு அறிவின் வழியே முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளுக்குக் கிடையாது. திறனாய்வுக்கு நாம் ஆதாரப்பூர்வமானதொரு பின்புலத்தை முடிந்தவரை கட்டியெழுப்ப வேண்டும். அதனால்தான் ஓர் எளிய வாசகன் அவன் இரசனையினாலே ஒரு படைப்பைக் கடந்தும் ஆழ்ந்தும் சென்று புரிந்து கொள்கிறான்.
வாசிப்பைப் பன்முகமாகக் கொண்டிருக்காமல் ஒரு படைப்பை விமர்சனம் செய்ய முயல்வது ஆபத்தானதாகும். அத்தகையோரின் விமர்சனமும் ஆபத்தானதுதான். ஆழமான, விரிவான வாசிப்பின் வழியே தன் இரசனையைக் கட்டமைத்து வைத்திருப்பவனின் விமர்சனப் பார்வையும் இன்னும் வாசிப்பில் தன்னை ஆழப்படுத்திக் கொள்ளதவனின் விமர்சனப் பார்வையும் ஒன்றுபோலவே வந்து இன்று குவிந்து கிடக்கின்றன. அவற்றுள் பெரும்பாலும் ‘சிறந்த’ ‘சிறந்த’ என்ற வார்த்தை உருவாக்கும் மயக்கம் இரசனையை உருவாக்கிக் கொள்ள இலக்கிய வாசிப்பினுள் ஆவலுடன் வரும் இளைஞனுக்கு ஒரு குழப்பத்தை உருவாக்க முடியும்.
இங்குச் சிறந்தவைக்கு நாம் எந்த இலக்கணத்தையும் வகுத்து வைத்திருக்கவில்லை. அவரவர் வாசிப்பனுபவம், தேடல், அரசியல் புரிதல், அறிவாற்றல், வாழ்வனுபவம் போன்றவற்றின் அடிப்படையில் தொகுத்துக் கொள்ளப்படும் இரசனையின் வெளிப்பாடே.
ஆக, யாருடைய இரசனைக்குள்ளும் சிக்கிக் கொள்ளாமல் அதே சமயம் பொருட்படுத்த வேண்டிய இலக்கியப் பார்வைகளைக் கவனத்தில் கொண்டும் நாம் நமக்கான வாசிப்பனுபவத்தை உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். யாரோ ஒரு வாசகனால் ஒதுக்கப்பட்டுவிட்ட படைப்பைத் தாமும் ஒதுக்கிவிட வேண்டும் என்று நினைப்பதும் எல்லோரும் கொண்டாடும் ஒரு படைப்பைத் தாமும் அவசரமாகக் கொண்டாடிவிட வேண்டும் என நினைப்பதும் இலக்கியத்திற்குள் பயணிக்கும் உங்களின் வாசக மனநிலையை அவை பாதிக்கக்கூடும். வாசக மனம் விரிவு பெறாமல் போய்விட வாய்ப்புண்டு. எல்லா படைப்புகளும் எல்லோருக்கும் ஒரே மாதிரியான திறப்புகளைக் கொடுப்பதில்லை.
இரசனை சார்ந்து முன்வைக்கப்படும் விமர்சனங்கள் பெரும்பாலும் சர்ச்சையில் முடிவதை நாம் அறிந்திருக்கக்கூடும். எழுத்தாளனும் வாசகனும் இரசனை சார்ந்து முன்வைக்கப்படும் மதிப்பீடுகளுள் முரண் கொள்கிறார்கள். ஒரு பொது வாசகனால் எந்நேரத்திலும் ஒரு படைப்பை நிராகரிக்க முடியும் என்பதுபோல் ஓர் எழுத்தாளனால் எந்த விமர்சனத்தையும் புறக்கணித்து நகர முடியும். ஆயினும், தான் ஒரு படைப்பை நிராகரிப்பதற்கான விமர்சனம் சார்ந்த அளவுகளை ஒரு வாசகன் முன்வைப்பது இரசனை விமர்சனத்திற்குச் செய்யக்கூடிய ஒரு நேர்மையாகவே கருதலாம். ‘சிறப்பு வாழ்த்துகள்’ எனச் சொல்லிவிட்டு ஒரு படைப்பைப் பொய்யாகப் பாராட்டுவது எத்துணைக் குறைமிக்கது என நினைக்கிறோமோ அதே போல் பிடிக்கவில்லை, இது கதையே இல்லை என்பதற்கும் ஒரு வாசகன் தன் பார்வைகளை இலக்கியப் பின்புலத்திலிருந்து முன்வைக்காமல் விடுவதும் குறையேயாகும். இத்தகைய குறைபாடுகள்தான் எழுத்தாளனுக்கும் விமர்சகனுக்கும் இடையே முரண்களை உருவாக்குகின்றன.
எழுத்தாளனே வியந்து உணரக்கூடிய விமர்சனங்கள் உள்ளன. எழுத்தாளனைவிட ஒரு விமர்சகன் ஒரு படைப்பிற்குள் திறந்து காட்டும் இடங்கள் அபூர்வமானவையாக அமைந்துவிடுவதுண்டு. எனது ‘அலமாரி’ என்கிற சிறுகதைக்கு மறைந்த எழுத்தாளர் ரெ.கார்த்திகேசு எழுதிய விமர்சனத்தை நான் இன்றும் ஆச்சரியத்துடனே அணுகுகிறேன். என் கதையை எனக்கே திறந்து அதன் புரிதலை விரிவாக்கிக் காட்டிய விமர்சனப் பார்வை அது. ஆக, ஓர் எழுத்தாளன் விமர்சனத்தைப் பொருட்படுத்தாமல் போய்விடுவதும் சில ஆச்சரியங்களையும் திறப்புகளையும் கிடைக்கப் பெறாமல் செய்துவிடும். அதற்காக, அனைத்து விமர்சனங்களுக்கும் ஓர் எழுத்தாளன் இசைந்துகொடுக்கத் துவங்கிவிட்டாலும் சிக்கல்தான். விமர்சனத்தைக் கருத்தில் கொண்டு ஒரு படைப்பு உருவாவதில்லை.
படைப்பை முன்வைத்து உரையாடுவதற்கான சாத்தியங்களைத் தரவல்லதுதான் விமர்சனம். படைப்பு படைத்துவிட்டப் பின்னர் அது வாசகனின் உரையாடலுக்கான தளங்களுக்குள் செல்கிறது. தம்மைத் தாமே மறுகண்டுபிடிப்பு செய்து கொள்கிறது. பல புரிதல் தளங்களை அடைந்து சிலுப்பிக் கொண்டு எழுகிறது. சமூகத்தில் பலவிதமான உரையாடல்களை உருவாக்கி நகர்கிறது. உரையாடல்களிலிருந்து உப உரையாடல் என விரிந்து சென்று விவாதிக்கத் தூண்டுகிறது. இலக்கியம் தொடர்பான மதிப்பீடுகளுக்கு உயிரூட்டி தீவிரமடைய செய்கிறது. இப்படியாக பல அசைவுகளை உருவாக்க வல்லதே படைப்புகள். படைப்புகளிலிருந்து இரசனைகள் மேலெழுகின்றன; இரசனைகளிருந்து படைப்புக் குறித்த புரிதல்கள் விரிவாகுகின்றன. இவையே ஒரு காலக்கட்டத்தின் இலக்கிய மதிப்பீடுகளாகத் தொகுத்துக் கொள்ளப்படுகின்றன. நாளை இதையும் கடந்து போவோம்.
கதவிற்குப் புதிய தாழ்ப்பாள் போடும்வரை மனம் ஓயவில்லை. கதவைத் திறந்து வைத்திருந்தால் எனக்கு ஒவ்வாது. கதவென்றால் சாத்தித்தான் இருக்க வேண்டும். அதற்குத்தான் கதவு. எந்நேரமும் எல்லா வேளைகளிலும் கதவை இறுகப் பிடித்துக் கொள்ள ஏதாவது வேண்டும். இப்போதைக்குத் தாழ்ப்பாள் இல்லாத கதவு ஆபத்துமிக்கது.
கடந்த வாரம் இதே கிழமையில் இங்கு ஏற்பட்ட ஒரு சுழல் காற்று அனைத்தையுமே மாற்றிவிட்டுப் போய்விட்டது. அதுவொரு மழை இரவு. வானம் பளிச்சென்று விடாமல் மின்னிக் கொண்டிருந்தது. மின்னலொளி சுழற்சிக்குள் திரண்டு வந்து பேரோசையாக எழும்பி கொண்டிருந்தது. அத்தகையதொரு காட்சியை இதுவரை பார்த்ததில்லை. தனியாக வீட்டிலிருந்து கொண்டு அதுவும் ஆறாவது மாடியிலிருந்து மழையின் உக்கிரத்தைக் கேட்கப் போதுமான மனத்திடமும் இல்லை. அன்றைய நாளில் சட்டென உருவான சுழல் காற்று வானிலிருந்து மின்னியவாறு இறங்கி வந்து மீண்டும் மேலெழுந்து பரவியது. 15 நிமிடங்களுக்கு மின்சாரம் இரத்தானது. அவ்விடமே இருண்டு ஒரு பெரும் புகைச்சலுக்குள் சிக்குண்டது. கால்கள் அதிர்வை உள்வாங்கிக் கொண்டன. வெளிக்காட்சிகள் மறைந்து ஒரு சுழலுக்குள் இருந்த நிமிடங்கள் இப்பொழுதும் மனத்தில் வியப்புடன் மிரள்கின்றன. தாழ்ப்பாள் இல்லாத கதவுகள் அதிர்ந்து அடித்துக் கொண்டன.
“தாழ்ப்பாளு கீழ செலவு ஜாமான் கடையில இருக்கும்தானே தாத்தா?”
அவர் பதில் பேசாமல் மீண்டும் என் கண்களைத் தேடிக் கொண்டிருப்பார். அன்று வீட்டுக் கதவிற்குத் தாழ்ப்பாள் முக்கியமமெனத் தோன்றியது. மாலை அத்துணை மந்தாரமாக இருக்கும் என நினைக்கவில்லை. கடந்த வாரம் நிகழ்ந்தது போல மீண்டும் இன்றோர் அதிசயத்திற்கு மனம் காத்திருந்து மப்பாகிக் குழம்பிக் கொண்டிருந்தது. தலையைச் சாய்த்து வெளியை நோக்கினேன். வீட்டுக்கு வெளியில் கொஞ்சம் தூரத்தில் வெளிவரந்தாவில் அரற்றிக் கொண்டிருந்தவர்களின் சத்தம் குறையவே இல்லை. மீதி இருப்பவர்களின் சத்தம் அது. அவ்வப்போது ஆறுதலாகவும் சில சமயங்களில் தொல்லையாகவும் தோன்றும். அதுவும் இன்றைய நாளில் அவர்களின் சத்தம் அச்சுறுத்தலாக இருந்தது. வீட்டிலுள்ள பொருள்களைக் கீழே இறக்கிக் கொண்டிருக்கும் சத்தமது. அநேகமாகக் கீழே ஒரு கனவுந்து உறுமிக் கொண்டிருக்கக்கூடும். அதில் ஏறி மறையப் போகும் பொழுதோடு அவர்களும் கரைந்திட ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
“எல்லாம் போங்கடா… இப்படியே ஓடிக்கிட்டே இருக்க வேண்டியதுதான்…”
அலுப்பின் உச்சம் ஓர் அனல் போல உள்ளுக்குள் கனன்று கொண்டிருந்தது. அம்மோய் அக்கா வீட்டுக்கு வெளியிலுள்ள சுவரோடு கம்பிக் கட்டிக் காய வைத்திருக்கும் துணியை அப்படியே மறந்துவிட்டுப் போய்விட்டாள். மழைக்காற்று அத்துணிகளை அசைத்து அதன் நெடியை இங்குவரை கொண்டு வந்து சேர்த்துக் கொண்டிருந்தது. கடைசி மகனின் ஒரு பழைய காற்சட்டையும் அவளது அம்மாவின் ஒரு கிழிந்த கைலியும் அப்படியே கைவிடப்பட்டிருந்தன. அதனை யாரும் திருடவும் இல்லை. எப்பொழுதும் இந்த அடுக்குமாடியில் எதையாவது மறந்து வெளியில் வைத்துவிட்டால் மறுநாள் அது காணாமல் போய்விடும். குறிப்பாக, காலணிகளைத் தேடிக் கொண்டு வருபவர்களின் தொல்லைகள் எரிச்சல் மிக்கவை.
“என் சப்பாத்திய பாத்தீங்களா?” இப்படித் தினமும் யாராவது இங்குத் தேடிக் கொண்டே வருவார்கள்; போவார்கள். பதில் சொல்ல சிலசமயங்களில் பிடிக்காமல் வெறுமனே பார்ப்பேன். வீட்டு வாசலில் அவர்களின் கண்கள் கவனத்துடன் பாய்ந்து செல்லும். பின்னர், புலம்பிக் கொண்டே பக்கத்து வீட்டின் வாசலுக்குப் போய்விடுவார்கள். என்னுடைய அறுந்துபோன ஜப்பான் சிலிப்பர் அவர்களுக்குப் பாதகமில்லை. அதுவும் ஜோடியில்லாமல் அறுந்து கிடக்கும் சிலிப்பரை அவர்கள் பார்த்துவிட்டுக் கழிவிறக்கத்துடன் நகர்ந்துவிடுவார்கள். அதனாலேயே அந்த ஒற்றைச் சிலிப்பரை நான் வாசலிலிருந்து அகற்றவே இல்லை.
லெபாய்மான் அடுக்குமாடி பலர் விட்டுச் சென்ற காலி வீடுகளுக்கு இடையில் ஆடம்பரமற்ற அங்கலாய்ப்புகளுடன் மிச்சம் மீதிகளைத் தனக்குள் அதக்கிக் கொண்டிருந்தது. கண்ணாடிச் சன்னலை மெதுவாகத் திறந்தேன். துருப்பிடித்த பிடி இலேசாக முனகியது. சில வாரங்களுக்கு முன் உடைந்திருந்த அனைத்துக் கண்ணாடிகளையும் மாற்றிவிட்டேன். சாத்த அடம்பிடிக்கும் முன் சன்னல்களையும் சரிப்படுத்திவிட்டேன். எல்லோரும் விட்டுப் போய்க்கொண்டிருக்கும் வீட்டை எதற்குச் சரி செய்ய வேண்டுமென மனம் கேட்டது.
இரண்டாண்டுகளுக்கு முன் லெபாய்மான் வட்டாரத்தில் இருந்த இரண்டு பெரிய தொழிற்சாலைகள் தீயில் கருகிய பிறகு அவ்விடம் கைவிடப்பட்டதைப் போல ஆகிவிட்டது. இங்கிருப்பவர்கள் பெரும்பாலும் அந்தத் தொழிற்சாலையில் வேலை பார்த்தவர்கள். சிலர் இரப்பர் தொழிற்சாலைக்கும் கையுறை தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைக்கும் பாதுகாவலராகவும் இருந்தனர். காலையில் மூவர், இரவில் நால்வர் என இங்கிருந்துதான் ஆள்கள் செல்வார்கள். கணேசன் அண்ணன் அந்தத் தீ விபத்தை அருகில் நின்று பார்த்தவர் என்பதால் கடந்த வாரம் வரை எல்லோரிடமும் அச்சம்பவத்தை விவரித்தபடியே இருந்தார். அவர் கண்களில் தீயின் ஜூவாலைகள் பொங்கியபடியே இருந்தன. அவரும் நான்கு நாள்களுக்கு முன் மகனோடு இருந்துவிடலாம் எனச் சென்றுவிட்டார். சதா வெளிவரந்தாவில் யாராவது ஒருவரின் வீட்டுக்கு முன் நின்று கதை அளந்து கொண்டிருப்பார். எனக்கு அப்படியெல்லாம் பழக்கமில்லை. பக்கத்து வீட்டு ஆள்களிடம்கூட சாதாரண உரையாடலுக்கே தயங்குவேன். வார்த்தைகள் கெட்டியாக இறுகிக் கொண்டுவிடும். அதுவும் கடந்த ஒரு வாரத்தில் வீட்டிற்குள் கவனத்துடன் இருக்கிறேன். ஒரு மிரட்சியின் பிடிக்குள் தவித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
“குமாரு, சும்மா விட்டுக்குள்ள தனியா உக்காந்து என்ன அடகாத்துக்கிட்டா இருக்க? நாளு மனுசாளுங்ககிட்ட வந்து பேசுடா…நல்லா படிச்சிருக்க… ஆனா வேற வேலைக்குப் போக மாட்டற…” கணேசன் அண்ணன் எப்பொழுதோ வீட்டுக்குள் இருந்த என்னைப் பார்த்துக் கத்திவிட்டுப் போனது மட்டும் நினைவில் உயிர்ப்புடன் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. இப்பொழுது நினைத்தாலும் அவர் குரலை இங்குக் கேட்க இயலாது. யார் வீட்டின் முன்னும் அவர் நின்று பேசப்போவதில்லை. எல்லா வீட்டின் முன்பக்கமும் ஆள் அரவமில்லாமல் அமைதியில் கணத்துப்போகும். மௌனம் பித்துப் பிடித்தாற்போல அங்குமிங்குமாக அசைந்து கொண்டிருந்தது. இரப்பர் தொழிற்சாலையில் இருந்தவரை ஒரு மதிப்பு இருந்தது. ‘லைன் லீடர்’ என்று என் மீது சிலருக்குப் பயமும் இருந்தது. அந்தப் பயம் உருவாக்கிக் கொடுத்த வட்டத்தினுள் என்னை நானே பத்திரமாகப் புதைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.
இப்பொழுது நிலைமை அப்படியல்ல. ஒரு சிலர் சிங்கப்பூருக்கு ஓடிவிட்டார்கள். கடன் தொல்லை அவர்களை விரட்டிவிட்டது. மேசையில் வெகுநேரம் காய்ந்து கொண்டிருந்த ரொட்டித் துண்டைக் கவனித்தேன். அதில் அண்ணாசி ‘ஜேம்’ தடவிச் சாப்பிட்டிருக்க வேண்டும். எப்பொழுது அதைச் செய்ய மறந்திருப்பேன் என ஞாபகமில்லை. அண்ணாசி ஜேம் போத்தல் காலியாகும் வரை நாவில் தித்திப்பைக் கொண்டு வர முடியும். அதுவும் முடிந்துவிட்டால் வெறும் ரொட்டியைத் தின்பதற்கு ஒரு மனத்திடம் வேண்டும். சட்டெனத் தாத்தா இரும்பினார். அறையின் இருளுக்குள் படுத்திருந்த அவருக்கு இன்று இரும்பல் அதிகரித்திருந்தது. அவரிருக்கும் அறையில் பழுதாகிப்போன விளக்கை மீண்டும் மாற்றவில்லை. அப்படியே விட்டுவிட்டேன். சன்னல்களையும் துணியால் இழுத்து மூடிவிட்டேன். பகல் வெளிச்சம்கூட உள்ளே நுழையாது. பகலிலும் வீடு இருண்டுதான் தெரியும். அவருக்கு அதுவொரு சமாதானமாகக்கூட இருக்கலாம். இருளை வெறித்திருப்பது அவருக்கு ஆறுதல் அளிக்கலாம். வெளிச்சத்தில் எல்லாமும் தெரிந்துவிடும். அதனை அவர் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது. இருள் எல்லா உண்மைகளையும் ஒரு குழந்தையாக்கிவிடும்.
ஒரேயொரு மேசை விளக்கு. மஞ்சள் ஒளியைக் கக்கிக் கொண்டிருந்தது. அதுவும் வரவேற்பறையில் இருந்த மேசையில் வைத்து எரியவிட்டிருந்தேன். மெல்ல சக்தியை இழந்து கொண்டிருந்தது. மெழுகுவர்த்தியைத் தேடிப் பார்த்தேன். வீட்டில் அப்படி எதுவுமே இல்லை. இருந்தும் இல்லாததைப் போலத் தோன்றும் உணர்வு. முன்பு எப்பொழுதோ பற்ற வைத்துப் பாதி எரிந்து சன்னலுக்கடியில் குற்றுயிராய்க் கிடந்த மெழுகுவர்த்தி கண்ணில் பட்டது. பற்ற வைத்ததும் நெருப்புப் படபடத்தது. மெதுவாக சுடரை அணைத்தவாறு அறைக்குள் கொண்டு சென்றேன்.
தாத்தா ‘ஸ்ப்ரிங்’ மெலிந்து தொங்கும் கட்டிலில் படுத்திருந்தார். ஐந்து நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை இரும்பித் தன் இருப்பைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தார். அந்தச் சத்தம் வெளியில் போகாமல் தற்காத்துக் கொள்ள வேண்டும். அறையைச் சாத்தியே வைப்பதுதான் அதற்கான தீர்வு. இருளும் அடைப்பும் தாத்தாவின் இருப்பைக் கவனமாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தன.
“என்ன தாத்தா? மூத்திரம் போய்ட்டியா?”
பதில் பேசமாட்டார் எனத் தெரிந்தும் அவரிடம் பேசுவது எனக்குப் பிடிக்கும். என்னுடனே நான் பேசிக் கொள்வதற்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் அது. இல்லையென்றால் சொந்தமாகப் பேசிக் கொள்ள வேண்டும். அது என்னை நானே அபூர்வமாகப் பார்க்கத் தூண்டிவிடும். அவர் உடலைச் சற்றே அசைத்தால் குப்பென்று ஒரு நெடி பரவும். தாத்தாவின் உடல் வியர்த்துப் பின்னர்க் காய்ந்து பிசுபிசுக்கும் சிறுநீர் வாடையில் கலந்து எழுப்பும் நெடியைப் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். பக்கத்தில் வெள்ளிப் பாத்திரத்தில் நேற்று வைத்த தண்ணீர் அப்படியே சில கொசுக்கள் செத்துக் கிடக்க அலம்பலில்லாமால் தெரிந்தது. அதனுள் ஊறிக் கிடந்த துணியை எடுத்துத் தாத்தாவின் முதுகுபுறத்தையும் கால்களையும் துடைத்துவிட்டேன்.
“என்ன தாத்தா, பயமா இருக்கா? இருட்டுன்னா பயமா?” சொல்லிவிட்டு வேடிக்கையாகச் சிரித்தேன். அவர் ஒன்றும் பேசவில்லை. கண்கள் அசையாமல் என்னையே கவனித்துக் கொண்டிருந்தன. அவரது உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. இரும்பும்போது நெஞ்செலும்புகள் புடைத்து அமிழும். அதைப் பார்க்க வேண்டாமென மெழுகுவர்த்தியைத் தள்ளிச் சுவரை நோக்கி வைத்தேன். சுவரில் என் உருவம் பெருத்துப் பரவியது.
தட்டில் வைத்திருந்த கஞ்சை எடுத்துத் தாத்தாவின் வாயில் வைத்தேன். நான்கு மணி நேரத்திற்கு மேல் ஆகிவிட்டதால் கரண்டியைப் பதற்றத்துடன் கௌவினார். வாயிலிருந்து மிச்சக் கஞ்சி கட்டிலில் சரிந்து கீழே ஒழுகியது. வீட்டில் அரிசி இல்லை என்ற ஞாபகம் அப்பொழுதுதான் நினைவில் தட்டியது. வீட்டில் எதுவுமே இல்லை என்பதுதான் உண்மை. அறையிலிருந்து வெளியே வந்தேன். சிறிய வெளிச்சம் மட்டுமே எங்கும் பரவியிருந்தது. முழுவதும் இருள வேண்டும் எனக் காத்திருந்தேன்.
வீட்டில் இரண்டு நாற்காலிகள் மட்டுமே இருந்தன. ஒன்றில் குழி விழுந்து மஞ்சள் பஞ்சுகள் எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. இன்னொன்று கால் உடைந்து முட்டுக் கொடுக்கப்பட்டு இரும்பில் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. சுவரில் அம்மாவின் படம். ஒரேயொரு பழுப்பு நிற மேசை. அதில் பழைய நாளிதழ்களும் மிச்ச ரொட்டித் துண்டும் கொஞ்சம் ஈக்களும் மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன. அப்பா மட்டும் தற்கொலை செய்து கொள்ளாமல் இருந்திருந்தால் நானும் அம்மாவும் இந்த லெபாய்மான் அடுக்குமாடிக்கு வந்திருக்க மாட்டோம். கோலா கெட்டிலில் அப்பா வைத்திருந்த குளிர்சாதனம் பழுது பார்க்கும் கடைக்கு மேலேயே இருந்திருப்போம். எனக்கும் அங்கேயே ஏதாவது வேலையும் கிடைத்திருக்கும்.
அப்பாவின் கழுத்தை இறுக்கிப் பிடித்திருந்த கயிற்றை அவரிடமிருந்து விடுவிக்கும்போது நான் அவருடைய கண்களை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். உயிரின் மொத்தக் கணமும் கண்களில்தான் மீந்திருக்கின்றது.
இந்த வரியைப் பிசிறில்லாமல் அடுக்கு மாறாமல் அம்மா கடைசிவரை சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார். பிதற்றலாகவும் புலம்பலாகவும் கோபமாகவும் சாபமாகவும் எரிச்சலாகவும் துக்கமாகவும் அது ஒவ்வொரு சமயத்திலும் வெவ்வேறு தொனியில் காலம் முழுவதும் என்னைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் வரி.
“அப்பாவும் அம்மாவும் தற்கொல கேஸ்… நீயும் பாத்திரு… உனக்கும் அந்த எண்ணம் வரலாம்… தனியா இருக்காதடா…”
எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் நான் விரும்பாவிட்டாலும் என்னிடம் தொடர்ந்து சொன்ன ஆலோசனைகள் இவை. நான் தனித்திருக்கக்கூடாது என்பதே அவர்களின் அறிவுரை. நானும் தனித்திருக்க விரும்பவில்லை. என்னை நானே உள்நோக்கி பார்த்துக் கொள்ளும் தருணத்தில் எனக்குத் தற்கொலை உணர்வுகள் வரலாம் என நினைத்திருந்தேன். தாத்தா மீண்டும் இரும்பினார். அவருடைய இரும்பல் ஓர் அழைப்பைப் போன்று ஒலிக்கும். பெரும்பாலும் பொருட்படுத்த மாட்டேன். வெறுமனே இருண்டிருக்கும் அவருடைய அறையை எட்டிப் பார்ப்பேன். கட்டில் முனகும் சத்தம் கேட்கும்.
“தாத்தா… இந்த இருட்டுப் பயமா இருக்கா?”
அவரிடம் பதில் இருக்காது. நாங்கள் இருவரும் வெளிச்சத்திற்குள்ளும் இருளுக்குள்ளும் இருந்து கொள்கிறோம்.
“குமாரு, உன்னால இங்க இருக்க முடியலைன்னா… வள்ளலார் மன்றத்துக்குப் போய்ரு… அவுங்க பாத்துக்குவாங்க…”
பக்கத்து வீட்டு அம்மோய் அக்கா முதல் மேரி பெரியம்மா வரை எல்லோரும் வந்து சொல்லிவிட்டார்கள். நான் எங்கும் செல்ல நினைத்ததில்லை. நான் என்னுடனே இருக்க வேண்டும். என்னை நான் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும். எனது அனைத்து இயலாமைகளையும் நான் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறேன். கடந்த ஒரு வாரமாக இத்தனைநாள் இருந்த தனிமை இல்லை. அன்று பெய்தோய்ந்த மழையும் அபூர்வமான சுழல் காற்றும் அதிசயம் வாய்ந்தவை. ஒரு மின்னல் வெட்டில் கடவுள் வந்துவிட்டுச் சென்றது போன்ற ஆச்சரியங்கள் நிறைந்த கணங்களைக் கொண்டவை. என்னைப் போல் இங்கிருந்தவர்களுக்கும் இது நடந்திருக்கக்கூடுமா என்கிற சந்தேகம் எழுவதுண்டு. அப்படி இருந்திருந்தால் இந்நேரம் இவ்விடம் களேபரம் பூண்டிருக்கும். எனக்கு மட்டுமே தெரிந்த அதிசயத்தின் முன்னே பேரதிர்ச்சியுடன் அமர்ந்திருந்தேன்.
“தாத்தா… நானும் செத்துருவேனோனு ஒரு பயம் இருந்துச்சி… ஆனா, நான் சாவமாட்டேன்னு நீ வந்து சொல்லிட்ட…”
தாத்தாவால் எழ முடியாது; கழிவறைக்குச் செல்ல முடியாது. கஞ்சை தவிர வேறு ஏதும் குடிக்கவும் முடியாது. அவற்றின் மீது நான் இருந்தேன்.
“தாத்தா… இவ்ள அதிசயத்தோட நீ வந்தது எதுக்கு? எனக்கு அது புரியல…”
கையிருப்பில் இருக்கும் கடைசி சேமிப்பு நாளை முடிந்துவிடும். பிறகு, கடன் வாங்க நேரிடும். அப்பாவின் நினைவுகள் சட்டெனப் பூதம் போல வந்துவிடுகின்றன. தாத்தாவின் உடல் அசைவைப் பார்த்தேன். ஒரு காலத்திரளாகப் புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தார். கடந்த வாரம் இதுபோன்ற ஓர் இரவில் உருவான பெருஞ்சுழலுக்குப் பின் ஒரு மின்னல்வெட்டு, மின்சாரம் மொத்தமாகப் பாய்ந்து எழுப்பிய இரைச்சலில் சட்டென வீட்டிற்குள் வந்தவர் இப்பொழுதுவரை ஒரு மாயமெனத் தெரிகிறார். கதவுகள் அதிர்ந்து அடித்துக் கொண்ட தருணத்தில் அறையிலிருந்து வெளியில் வந்து நின்றார். திடுக்கிட்டுப் பார்த்தேன்.
“என் பேரு குமாரு… இது என்னோட வீடு… நீ யாரு?”
இது மட்டும்தான் அவர் வந்ததிலிருந்து உச்சரித்துக் கொண்டே இருந்தார். அவரும் மின்சாரம் தாக்கியது போன்ற அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தார்.
“என்ன வீடு மாறி வந்துட்டீங்களா…? வெளில போங்க…” துரத்தப் பார்த்தேன்.
“இல்ல இது என் வீடு… நான் குமாரு… நான் முன்ன உன்ன மாதிரித்தான் இருந்தன்…”
உற்று நோக்கினேன். முதிர்ந்த அவருடைய முகம் என்னுடையது எனத் தெரிந்து கொண்டதும் நிலைக்குத்திப் போனேன்.
“நீங்க நானா? எப்படி இங்க வந்தீங்க…?”
“எனக்கு 45 வயசு இருக்கும்போது ஒரு வயசானவனக இதே மாதிரி… இதே மின்னல்… காத்து… என் வீட்டுக்குள்ள வந்தாரு… ஒரு வாரத்துல செத்துட்டாரு… அப்படின்னா… அது…”
தடுமாறிக் கீழே உட்கார்ந்தவர்தான். அதன்பின் என் கண்களை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். வார்த்தைகள் எழவில்லை. அவருடைய ஏக்கமிகு கண்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் என்னை உற்று நோக்கும் ஒரு தருணம் கிடைத்தது. ஒன்றும் புரியாமல் சலிப்பின் உச்சத்தில் இருந்த நானும் அவரின் எதிரே அமர்ந்து சூழலைக் கண்காணிக்கத் துவங்கினேன்.
“இன்னும் முப்பது வருசத்துல நான் உன்ன மாதிரிதான் இருப்பன் தாத்தா…”
நான் எனது எதிர்காலத்தின் முன்னே அமர்ந்திருந்தேன். ஆச்சரியங்களுக்குள்ளும் குழப்பத்திற்குள்ளும் மிதப்பது ஒரு போதை. தற்கொலை உணர்வுகள் கூட்டாகச் சேர்ந்து உருவாக்கும் மாயையாகக்கூட இருக்கலாம் எனத் தோன்றியது. மனத்திற்கு ஏதோ நோய் வந்துவிட்டது என்றே நினைத்தேன். ஆனால், தாத்தா இரும்பும் சத்தத்தைக் கேட்டுப் பக்கத்து வீட்டுச் சிறுமி, “யார் அங்கள் இரும்பனது?” எனக் கேட்டுவிட்டுப் போன மறுகணம் எல்லாம் உண்மையென உணர்ந்தேன்.
கதவுக்குத் தாழ்ப்பாள் வாங்க வேண்டும். அதற்கும் பணம் தேவை. இப்போதைக்கு ஒரு நெகிழிக் கயிற்றைக் கொண்டு முன்கதவை அதன் நாதாங்கி ஓட்டையில் வைத்து இறுகக் கட்டினேன். மனத்திற்குள் ஒரு பூரிப்பு. கதவை இழுத்துப் பார்த்தேன். அத்துணை எளிதில் திறக்க வாய்ப்பில்லை. வரவேற்பறையில் தூங்கினாலும் தாழ்ப்பாள் இல்லாத கதவு இதுவரை இப்படி உறுத்தியதில்லை. இன்று பல மணி நேரங்களாக அக்கதவு இம்சித்துக் கொண்டிருந்தது.
“தாத்தா இருட்டிருச்சி…”
அறைக்குள் எரிந்து கொண்டிருந்த மெழுகுவர்த்தி இரவு காற்றில் பதற்றம் கொண்டது. தாத்தா இப்பொழுது சத்தமாக இரும்பினார். உள்ளே சென்று அவருடன் மஞ்சள்வெளியில் திட்டுத்திட்டாய் பரவிக் கொண்டிருக்கும் இருளுக்குள் அமர்ந்து கொண்டேன்.
“நாளைக்கு வீட்டுக்காரன் வந்து கத்துவான் தாத்தா… போன வாரமே வீட்ட கொடுக்கச் சொல்லிட்டான்… பங்களாடேஷ்காரனுங்க வாடகைக்கு வரப் போறானுங்களாம்…”
லெபாய்மான் அடுக்குமாடி ஒரு மௌனத்திற்குள் ஆழ்ந்து அடங்கிக் கொண்டிருந்தது. சில வீடுகளில் மட்டும் விளக்குகள் மின்னிக் கொண்டிருந்தன. இடையிடையே தெரியும் இருள் மனத்தை என்னவோ செய்தது. மீண்டும் தாத்தாவைப் பார்த்தேன்.
“நீ என்னோட எதிர்காலத்துலேந்து வந்துருக்கனா… நான் இன்னும் பல வருசங்கள் இங்கதான் இதே எரிச்சலோட… தனிமைக்குள்ள, வறுமையில… பேச நாதியில்லாம கெடந்துருக்கன்… உன்ன பார்க்கும்போது என் மிச்ச வாழ்க்கய நெனைச்சா பயமா இருக்கு, தாத்தா… யேன் நீ இங்க வரணும்? எப்படி வந்த? எனக்கு மெசெஜ் கொடுக்க வந்துருக்கியா? நானும் உன் வயசுக்கு வந்தோன இப்படி என்னோட இறந்தகாலத்துக்குப் போய்த்தான் சாகணும்னா… இது நடந்துகிட்டேதான் இருக்கா?”
எல்லாம் அந்த மழையும் சுழல் காற்றும் மின்னலொளியும் உருவாக்கிய வேடிக்கை. மீண்டுமோர் அடைமழையும் காற்றுச் சுழற்சியும் தோன்றிட வேண்டும். என்னை மீண்டும் எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். இப்பொழுது நான் இல்லாத எனது எதிர்காலம் எங்கோ நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. வாழ்க்கையையும் இயற்கையையும் முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளும் முன்பே நாம் அதற்குள் சுருண்டு சிறுத்துக் காணாமல் போய்விடுகிறோம்.
“தாத்தா பயமா இருக்கா?”
அந்த இருளுக்குள்ளும் தாத்தாவின் கண்கள் என் கண்களைத் தேடிக் கொண்டிருந்தன. நான் அதற்கு வாய்ப்பளிக்காமல் தீச்சுடரின் சுவர் நடனத்தில் இணைந்து கொண்டேன். எங்கள் உருவங்கள் சிறுத்தும் பெருத்தும் அறைச்சுவரில் வித்தையென விரிந்து கொண்டிருந்தன.
“தாத்தா நாம இல்லாத ஒரு காலத்த… உலகத்த கற்பனை செஞ்சி பாரேன்… நான் இப்ப இல்லன்னா நீ இல்ல… இந்தக் காலம் இல்லன்னா அந்தக் காலமும் இல்ல… காலமும் காலமும் செய்ற ஒப்பந்தம்… நீ செத்துட்டா நான் இருப்பன்… இன்னும் முப்பது வருசத்துக்கு இங்கயே இருப்பன்… இதே நினைவுகளோட… மறுபடியும் அந்தச் சுழல் காத்து வரும்… நான் வயசாயி திரும்பியும் என்னோட 45ஆவது வயசுக்கு வருவன்… என்ன தாத்தா இது? இவ்ள விந்தையா இருக்கு? இது நடக்காம இருக்கணும்னா… அதுக்கு ஒரே வழித்தான்…”
தாத்தாவின் தளர்ந்த கைகள் இரண்டையும் ஒன்று சேர்த்து என் கைகளுக்குள் பிடித்துக் கொண்டேன். அவர் முரண்டு பிடிக்கவில்லை. இருள் எங்கள் இருவரையும் சுற்றி ஒரு வேலியை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் அதே மழை பளிச்சிடும் மின்னலொளியுடன் பெய்யத் தொடங்கியது. கயிற்றால் கட்டியிருந்த தாழ்ப்பாள் கதவை உறுதியுடன் பற்றியிருந்தது.
மகன் அப்பொழுதுதான் கூகள் வகுப்பில் நுழைந்திருந்தான். ஆசிரியரின் குரலைக் காட்டிலும் அவர் அமர்ந்திருந்த ஒரு பூங்காவின் சத்தம் இரைச்சலென கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது. இடையிடையே வாகனங்களின் ஹார்ன் சத்தம்.
“இப்படின்னா பிள்ளைங்க எப்படிப் படிப்பாங்க?”
ஆள்காட்டி விரலை உதடுகளின் நடுவே குவித்து என் சத்தத்தைக் குறைக்கும்படி மனைவி எச்சரிக்கை செய்தாள். மகன் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் வகுப்பில் கவனம் செலுத்தத் துவங்கினான்.
கோபத்தில் கொஞ்சம் நியாயமாகவும் பேசுவது போல் தோன்றியது. அதனை அமைதியாக மனைவி ஆமோதித்தாள். நாற்காலியில் அயர்ந்து சாய்ந்தவாறே என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை என்பது போல் மௌனமானாள்.
“ஓகே, மாணவர்களே… இன்னிக்கு நம்ம படிச்ச வினைமரபு சொற்கள இன்னொரு முறை பார்த்துடலாமா? அப்புறம் ஆசிரியர் பயிற்சிகள் கொடுப்பன்… சரியா செய்யணும்… புரியுதா?”
அவரின் குரலைத் தாண்டி அவர் அமர்ந்திருக்கும் பூங்காவிலுள்ள மரங்களில் அமர்ந்து கொண்டு சதா கத்திக் கொண்டிருக்கும் குருவிகளின் சத்தம் சத்தமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
“எங்கயாவது இது நடக்குமா? பார்க்லயா உக்காந்துகிட்டு பாடம் நடத்தணும்… நீ அவுங்க தலமை ஆசிரியருக்கு போன் பண்ணு… சொல்லிரலாம்…”
நான் அவசரப்பட்டேன். என்னால் இதனைப் பார்த்துக் கொண்டு வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை.
“இருங்க… நான் டீச்சர்கிட்டே கேக்கறன்… யேன் அதுக்குள்ள குரு பெசார்கிட்டலாம் சொல்லணும்… நம்ம சொன்னா மாத்திக்கப் போறாங்க…”
மனைவி என்னைச் சமாதானப்படுத்த முயன்றாள். எழுந்து சென்று மகனின் பக்கத்தில் அமர்ந்துகொண்டு ஒலி விசையைத் திறந்தாள்.
பலகோடி துகள்களின் ஒரு மகத்தான மௌனம் இது. தூரத்தில் மின்னி பின்னர் இருளில் கரைந்தொழுகும் ஒரு வண்ணக் கலவையால் சூழ்ந்திருக்கும் பிரபஞ்சம். சப்தமற்ற இருள்வெளி. கோடி மைல் தூரத்துக்கு அப்பால் ஒளி மிளிர்கின்றன.
“யேன் யோகி, அப்படிச் சொல்ற? நீ என்ன தப்பு பண்ண? உன்ன மாதிரி என்ன மாதிரி… இங்க வெளில எத்தனாயிரம் பேரு இருக்காங்கன்னு தெரியுமா?”
நாங்களிருக்கும் அறைக்கு வெளியே ஓயாமல் சுழன்று கொண்டே இருக்கும் வட்ட அறைகள் பல்லாயிரம் முறை இரவுகளை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன. இரவு ஒரு நட்சத்திரம் போல இணைந்து இணைந்து உருவெடுத்து ஒரு பெரும்சுவரென எங்களை மூடியிருந்தது.
“ஒரு வைரஸ் நம்மள என்னலாம் செஞ்சிருச்சி பாத்தீயா? ம்ம்ம்ம்… இப்படி இந்த இடத்துல இவ்ள இருட்டுக்குள்ள வந்து ஒளிஞ்சிக்கிட்டு… என்ன மாதிரியான வாழ்க்க இது வாசு? உனக்குக் கொஞ்சம்கூட அலுக்கலயா?”
“நீ அப்படி நெனைக்கறதுல அர்த்தமே இல்ல… இப்ப மட்டும் உன்ன மாதிரி இந்த இருபதாயிரம் குழந்தைங்களும் அப்போ கொண்டுட்டு வராம இருந்திருந்தா… இப்ப மனுசன்னு சொல்லிக்க இந்த ஸ்பேஸ்லே யாரும் இருந்திருக்க மாட்டாங்க…நம்ம அதிர்ஷ்டசாலி தெரியுமா?”
கால்களைத் தரையில் வைத்து அழுத்திப் பார்த்தேன். கால்கள் மிதக்கக்கூடாது. ஒவ்வொரு அறையையும் செயற்கை புவி ஈர்ப்புச் சக்தி தமக்குள் இணைத்திருந்தது. ஒருவேளை புவி ஈர்ப்பு சக்தியைக் குறைப்பதன் மூலம் மையச் செயலகம் நம்மைக் கைவிடுவதற்கான ஆய்த்தநிலைக்கு வந்துவிட்டதாக புரிந்து கொள்ளலாம். அது ஒரு மாயையென கால்களைச் சுற்றிப் பிணைந்திருக்கிறது.
“வாசு, கால் மிதக்குதா?”
“இல்ல… நல்லாத்தான் இருக்கோம்…ஏன்?”
அவனிடமே நான் பலமுறை சொல்லிவிட்டேன். பிரபஞ்சத்தில் நம்மை கைவிட முதலில் அவர்கள் புவி ஈர்ப்பு மையத்திலிருந்து நம்மைத் துண்டிக்க வேண்டும். நம் உடல் மிதக்கும். மெல்ல இங்கிருந்து விடைபெற்றுப் பிரபஞ்சத்தின் மிக விரிந்த தாய்மடியில் மிதப்போம். அதுதான் நம் மரணத்துக்கான தொடக்கம். அவனுக்கு இது புரிவதில்லை.
“வாசு, நம்ம ஏன் மத்தவங்ககிட்ட பேசக்கூடாது; பழகக்கூடாதுன்னு தெரியுமா? ஏன் அவுங்க முகங்கள நம்ம ஞாபகம் வச்சுக்கக்கூடாதுன்னு யோசிச்சி பார்த்துருக்கியா?”
அவன் சுவரில் தெரியும் அசையாமல் இருக்கும் கடலலைகளை அவனது கண்களால் கற்பனையால் அசைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தான்.
“அங்கப் போய் வாழணும், யோகி… இது மட்டும்தான் என் நெனைப்புல இருக்கு…”
“ம்ம்ம்… இதுக்கப்பறம் என்ன வாழ்க்க வாழணும்னு தெரில… வாழ்ந்து முடிச்ச மாதிரி சோர்வா இருக்கு… ரொம்ப அமைதியா இருக்கு இந்த இடம்… அம்பது வருசமா இந்த அமைதிய பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம் வாசு… உனக்குத் தெரியும்தான?”
அவன் அமைதியாக இருந்தான். கடைசி கேள்வியும் பதிலும் என்னுடையதாகவே இருக்கும். அவன் அந்த நேரத்தில் பேசமாட்டான். அமைதியாக இந்தப் பிரபஞ்ச வெளியின் அமைதிக்குள் அமர்ந்திருப்பான்.
“வாசு, உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா…? நமக்கு மேல 454ஆவது ரூம்புல இருந்தவரு…?”
“யேஸ்… மிஸ்டர் கோவிந்தசாமி… மனநோயாளி…”
கோவிந்தசாமி பொது அரங்குக்கு வந்த அன்றைய நாள் கத்திக் கொண்டே இருந்தார். நான் பூமிக்குச் செல்லவில்லை என அதுவரை அங்கிருந்த அமைதியைச் சீர்குழைக்கும் வகையில் அவரது குரல் இருந்தது. அவர் மாத்திரைகள் சாப்பிடவில்லை என்றும் இங்குள்ள விதிகளை மீறிவிட்டார் என்றும் மைய செயலகத்திலிருந்து சிலர் அங்கு வந்து சேர்ந்தனர். மைய செயலகத்தினர் இப்படி ஏதாவது அசம்பாவிதங்கள் நடக்கும்போது மட்டுமே வெளியில் வருவார்கள். உருவம் தெரியாத அளவில் முழுவதுமாக விண்வெளி உடையில் தங்களை மறைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.
“அப்படியில்ல வாசு… மனநோயாளியா ஆயிட்டாரு… இந்த ரூம்புங்களுக்கு ஏன் ஜன்னல் வைக்கலன்னு தெரியுமா?”
“இந்த இருட்டு அவ்ள பயங்கரமானது இல்லையா?”
அறையைச் சுற்றி பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்த வெளிச்சத்தில் பூமியின் அத்தனை அழகும் ஒன்றுசேர்ந்து காட்சியளித்தன. வாசு ஒரு ஏமாளி. ஓவியங்களைத் தடவி பார்த்துப் பூமியைத் தொடுவதாகக் கற்பனை செய்து கொள்வான். இவையனைத்தும் உண்மையென நம்புகிறவன். அவனுக்குத் தெரிந்து இருளின் மறுபக்கம் வெளிச்சம். அந்த வெளிச்சத்தை நோக்கி தவம் கிடக்கிறான்.
“சரியா சொன்ன வாசு… உன்ன மாதிரி ஒரு புத்திசாலி எல்லா இன்பத்துக்கும் ஆசைப்படற மாதிரி எல்லா துன்பத்துக்கும் துக்கப்படவும் செய்யலாம்…”
“அதுக்குப் புத்திசாலியா இருந்தாகணுமா?”
“உன் கனவுல பூமி மட்டும்தான் இருக்கு வாசு… உன்ன பூமிக்குத் தகுந்த ஒரு மனுசனா நீ மாத்திக்கிட்டே இருக்க… ஆனா என்னால அப்படி முடியாது… நான் இந்தப் பிரபஞ்சத்துக்கு உரியவன்… உன்னோட சின்ன பூமில என்னால வாழ முடியுமான்னு தெரில…”
“யோகி, இப்படித்தான் அந்த மிஸ்டர் கோவிந்தசாமி சாவறத்துக்கு முன்ன நான் பூமிக்குப் போகல பூமிக்குப் போகலன்னு கத்திக்கிட்டு இருந்தாராம்…”
அவர் கடைசியில் என்ன ஆனார் என்பது வியப்புத்தான். கடைசிவரை அவரை நான் மீண்டும் பொது அரங்கில் சந்திக்கவில்லை. கோவிந்தசாமி எங்கோ அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். அநேகமாக பிரபஞ்சத்தில் கைவிடப்பட்டிருக்கலாம். அவருக்கான புவி ஈர்ப்புச் சக்தி துண்டிக்கப்பட்டிருக்கலாம். பூமிக்கும் மையச் செயலகத்துக்கும் இடையில் விரிந்திருக்கும் இருள்வெளியில் கோவிந்தசாமியின் உடல் சிதைந்து பாகங்களாக மிதந்து கொண்டிருக்கக்கூடும். இருவரும் இப்பொழுது அமைதியாக இருந்தோம். நாங்கள் அமர்ந்திருந்த அறை சுழல்வதற்கான எந்த அறிகுறியும் காட்டாமல் நிசப்தமாகவே இருந்தது.
“இப்பவே கீழ குதிச்சரலாமா, வாசு?”
“என்ன பேசற? பைத்தியமா உனக்கு, யோகி?”
அவன் உள்ளுக்குள் பரபரப்பானான். நான் இந்தக் கேள்வியை அவனிடம் பலமுறை கேட்டுவிட்டேன். இந்த அறையின் கதவு எனது கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. நான் நினைத்தாலும் கதவைத் திறக்க முடியாது. புவி ஈர்ப்பு நம் உடலை மையச் செயலகத்துடன் இணைத்துள்ளது. நினைத்தாலும் நம் கால்கள் பிரபஞ்சவெளியில் குதிக்க இயலாது.
“நீ, நான், மத்தவங்க யார் நெனைச்சாலும் இந்தக் கால்கள விடுவிக்கற சக்தி அவுங்களுக்கு மட்டும்தான் இருக்கு, வாசு”
பொது அரங்குக்குச் செல்லும்போது மட்டுமே இந்த அறையின் கதவு திறக்கப்படும். அதுவும் பொது அரங்கின் ஏறுதளத்தில் நின்று கொண்டு இந்தப் பிரபஞ்ச வெளியில் இத்துணைத் தனிமையில் ஓர் உலகம் இயங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும்போது ஆச்சரியமாகவும் பயமாகவும் இருக்கும். அப்பொழுதே கீழே குதித்துவிடலாம் என்றும் தோன்றுவதுண்டு. ஆனால், நொடியில் அறைக்குள் ஏறிவிட வேண்டும். இல்லையேல் அலாராம் அடிக்கும். அந்தக் கதவு சில விநாடிகள் மட்டுமே திறக்கும்.
“ஒருநாள் நம்மளயும் இவங்க கைவிட்டுடுவாங்க, வாசு… நாளைக்கு சைக்கலோஜி பரீட்சையில தோத்துட்டம்னா இங்கயே இந்த இருட்டுக்குள்ளயே இன்னும் பல வருசங்கள் கெடந்து சாகணும், வாசு…”
இருள் ஒரு இராட்சத பூச்சி. சத்தம் எழுப்பாமல் ஒவ்வொரு கணமும் எங்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தது.
“உன்னால மட்டும் இல்ல… நம்ம யார்னாலயும் இந்தக் கதவுகள திறக்க முடியாது… திறக்கவும் தேவையில்ல… நமக்காக அவுங்க பூமிய திறப்பாங்க… அப்போ அங்கப் போய்க்கலாம்…”
வாசு-2087 பரிதாபத்திற்குரிய ஒரு ஜீவன். இங்குள்ள நியதியை முழுவதுமாக ஏற்று வாழ்பவன். அவனை என் சிறுவயதிலிருந்தே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இவ்வளவு வயதாகியும் பூமியின் மீது சிறுகுழந்தையைப் போல ஆசைப்படுகிறான். பூமி என்றதும் அவன் துள்ளுகிறான். எனக்கு வேடிக்கையாக இருக்கிறது.
“என்ன சிரிக்கற, யோகி? கீழ குதிச்சா அப்படியே பூமியில போய் விழுந்துடலாமா?”
வாசு ஏன் இத்துணை கருணைமிக்கவனாக இருக்கின்றான் எனத் தெரியவில்லை. மரணத்திலும் ஒரு பூமியைக் கற்பனை செய்கிறான். அவன் ஒரு சிலந்தியாகி ஒவ்வொருநாளும் பூமியைப் பின்னிக் கொண்டிருக்கிறான்.
“வாசு, நம்ம இந்தப் பிரபஞ்சத்துல ஒரு மகா சின்ன ரூம்புல இருந்துகிட்டு எவ்ள பெருசு இருக்கும்னு தெரியாத ஒரு பூமிக்குச் செல்லக் கனவு கண்டுகிட்டு இருக்கோம் தெரியுமா?”
“நீ ஒரு முட்டாள். அங்க பூமிக்குப் போனா இந்த மாதிரி ஆயிரம் ரூம்புகள்ல வாழலாம்…”
வாசு ஒரு குரங்கு. சிந்தனைகளால் தாவிக் கொண்டிருந்தான். வந்த சிரிப்பை என்னால் அடக்கிக் கொள்ள இயலவில்லை. அவனது பரிதாபங்களும் ஏக்கங்களும் மிக்க கண்கள் ஒரு யாசகத்திற்குத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கின்றன.
“வாசு, நீ ஒரு கூண்டுக்குள்ள இருக்கற மட்டமான ஒரு மிருகம்… என்ன இந்தக் கூண்டுக்குப் பேரு சையின்ஸ்… சொல்லும்போது கிளேமரா இருக்குல…?”
வாசு நான் கேலி செய்கிறேன் என்பதை ஊகித்துக் கொண்டான். எனது கேலிகளை அவன் நட்சத்திரங்களாக மாற்றிக் கொள்ளும் திறன் உடையவன். இந்த அறையில் அப்படிப் பலநூறு நட்சத்திரங்களைச் சேகரித்து வைத்துள்ளான். அவை அவனைத் தாண்டி ஒளி வேகத்தில் தூரப்பயணித்து மின்னிப் புள்ளியாகிவிடுவதாக அவனே கற்பனை செய்து கொள்வான்.
“தூங்கலாமா?”
“வாசு, நாளைக்கு நடக்கவிருக்கும் சைக்கலோஜி பரீட்சையில நீ தோத்துறவன்னு பயம் இப்பவே வந்துருச்சி போல…?”
“வாசு, நம்ம எல்லாம் ஒரு கனவுக்குள்ள இருக்கோம்… இந்தக் கனவுல சையின்ஸ் இருக்கு… நம்ம மூளையே அப்படியொரு சையின்ஸ கற்பனை செஞ்சி வச்சிருக்கு… இந்தக் கனவுக்குள்ள நம்ம பல வருசமா மாட்டிக்கிட்டு இருக்கோம்… பூமின்னு ஒன்னு இல்ல… இது எல்லாம் பொய்… நம்ம இந்த அறைக்கு வெளில விரிஞ்சிருக்கும் இருளுக்குள்ள குதிச்சோம்னா ஒரு எலக்ட்ரோனா ஆயி… உடைஞ்சி பிரபஞ்சத்துல துகள்களா கரைஞ்சிருவோம்… நான் சொல்றத கேளு…”
வாசு ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தான். புத்திசாலிகளைக் குழப்பது எனக்கு அத்துணைக் கடினமல்ல. புத்திசாலிகளுக்கு இரண்டு பக்கங்கள் மட்டுமே தெரியும். நான் அவன் கற்பனை செய்து வைத்திருந்த வெளிச்சத்தின் பாதைக்குள் நுழைந்துவிட்டேன்.
“நாளைக்கு ஒரு நாள்தான்… அந்தப் பரீட்சையில புள்ளிகள் எடுத்துட்டா நம்ம எல்லோரும் பூமிக்குப் போகலாம், யோகி…”
ஒரு ஜடம் போல அமர்ந்திருந்த என்னை வாசு உணர்ந்திருப்பான்.
“உணர்ச்சி… இந்தப் பாடத்துல சொல்லிக் கொடுப்பாங்களே அதுவா… பார்த்துப் பார்த்து சலிச்சிப்போய் அப்புறம் கத்துக்கிட்டதாக நெனைச்சி வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கோமே… அதுவா? தோ, இந்த ரூம்புல ஒரு வெளிச்சத்துல வந்து பேசனதே பேசிக்கிட்டு இருப்பாங்களே, அவுங்க சொல்ற அந்த உணர்ச்சிகளா…? வாசு, கேவலமா இருக்கு… என்னால கோபப்பட முடியுல… பொறாமைப்பட முடியுல… ஆசைன்னா என்னா? முத்தம்னா என்ன? தோ, அங்க இருக்குப் பாரு வரிசையா டேப்ளட்ஸ்… அதுல ஒவ்வொருநாளும் பத்து சாப்டறோம்… எதுக்குத் தெரியுமா?”
வாசு ஆச்சரியமாக பெட்டியில் அடுக்கப்பட்டிருந்த மாத்திரைகளைப் பார்த்தான். அவனிடம் இந்தக் கேள்வியை நான் கேட்கும் போதெல்லாம் கொஞ்சமும் பதற்றமில்லாமல் ஆச்சரியப்படுவதைப் போல கண்களை மாற்றிக் கொள்வான். உறுப்புகளையும் அதனுள் இருக்கும் பாவனைகளையும் அதன் இயல்பிலிருந்து மாற்றினால் அதுதான் உணர்ச்சி என என்னைப் போல அவனும் நம்பிக் கொண்டிருந்தான். புருவங்களை உயர்த்திக் கண்களை விரித்தால் அது ஆச்சரியம்.
“அது நம்மளோட சாப்பாடு…”
“வாசு, இங்க வாழணும்னா நீ ஆசை படக்கூடாது… உனக்குள்ள உணர்ச்சிகள் இருக்கக்கூடாது… அவுங்க சொல்லித் தரும் எதையுமே நம்ம பாடமாத்தான் படிச்சிக்கிட்டு அத பொய்யா செஞ்சி பார்த்துக்குறோம்…”
“அப்படின்னா நம்ம யாரு?”
“நீ சொல்றீயே அந்தப் பூமியில புதையுண்டு கெடக்கும் கோடி பிணங்களோட வாரிசு… இன்னொரு பிணம்… அவ்ளத்தான்… நம்மள பூமிக்கு அனுப்பி ஆராய்ச்சி செய்யப் போறாங்க… நம்மனால அங்க வாழ முடிஞ்சிருச்சின்னா… நம்மள கொன்னுட்டு அவுங்க எல்லாம் பூமிக்கு வந்துருவாங்க…”
“அவுங்கன்னா யாரு?”
“மையச் செயலகத்துல இருக்கறவங்க…”
வாசு குழப்பத்திற்குள் சென்றான். நாளை அவன் உளவியல் சோதனையில் நிச்சயம் தடுமாறுவான். அவன் பூமிக்குச் செல்லத் தகுதியற்றவன் என நிரூபிக்கப்படும். இன்னும் சில ஆண்டுகள் இருந்துவிட்டால் இவர்களே தூக்கி பிரபஞ்சவெளியில் வீசிவிடுவார்கள். அப்படித்தான் பலரைத் தூக்கி வீசிவிட்டார்கள்.
“நீ என்ன குழப்பற… நான் மருந்து சாப்டப் போறன்… எனக்கு என்னமோ பண்ணுது… நம்மள வாழ வைக்கத்தான் பூமிக்கு அனுப்புறாங்க…”
நான் சத்தமாகச் சிரித்தேன்.
“57 வயசாச்சு… இன்னும் என்ன வாசு நீ வாழணும்? உன் கால்கள் பூமியத் தொட்டவுடன் நடுங்க ஆரம்பிச்சிரும்… உன் தோல் சுருங்கிரும்… உனக்குப் பசிக்கும்… உனக்குக் காதல் வரும்… உனக்கு ஆசைகள் பெருகும்… அது ஒரு வெள்ளம்போல உன்ன அடிச்சிட்டுப் போய் கொன்னுரும்… உன் மனசு அத தாங்காது வாசு… ஒரே நேரத்துல அவ்ள இன்பமும் உன்ன சாவடிச்சிரும்…”
சுவரில் தெரிந்த பூமியின் வரைப்படங்களை வாசு நடுக்கத்துடன் தொட்டான்.
“எனக்கு என்ன? என் கால் நடுங்கல… என் தோல் சுருங்கல… அப்புறம் எப்படி?”
“நம் உணவுன்னு சொன்னீயே… அந்தக் கெமிக்கல் உன்ன பத்தி உனக்குத் தப்பாகவே காட்டிக்கிட்டு இருக்கு, வாசு… நீ அங்க போனோன நீ நீயாயிருவ… உன் வயசு உனக்குத் தெரியும்… உன் கால்கள் நடுங்கும்…”
சட்டென அறைக்குள் மின் நூலகம் உயிர்ப்பெற்றது. ஒளி வடிவில் பேராசிரியர் அப்துல்லா தோன்றினார். இது உளவியலுக்கான நேரம். வந்ததும் முதலில் அவர் சொன்னது, “வாசு! உன்னோட மருந்துகள நீ சாப்ட்டியா?” என்பதுதான். அவர் கேட்பதற்குள் மஞ்சள் வர்ணத்தில் இருந்த மாத்திரையை வாசு எடுத்துச் சாப்பிட்டான். அந்த மாத்திரியைச் சாப்பிட்டதும் நான் மறைந்துவிடுவேன் எனத் தெரியும். அப்படியே சுருண்டு வாசுவிற்குள் நான் கரைந்துவிடுவேன்.
“நான் மீண்டும் உனக்குள்ள வருவன், வாசு…”
வாய்க்குள் போடப்பட்ட மாத்திரை உள்சென்று என்னைச் சிறுக சிறுக கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. வாசு மீண்டும் வாசுவானான்.
-தொடரும்
-கே.பாலமுருகன்
முதல் பாகத்தை வாசிக்கக் கீழேயுள்ள இணைப்பைச் சொடுக்கவும்.
அறிவியல் புனைவு சிறுகதைகளை எழுதுவது என்பது ஆழமான ஒரு விடயம் தான். பல நுணுக்கங்களைக் கையாண்டு வாசிப்பவர்களின் எண்ணம் சிதறாமல் அவர்களுக்குச் சலிப்பு தட்டாமல் கதையோட்டத்தினைக் கொண்டு செல்ல வேண்டும். அவ்வாறு வாசகர்களின் எதிர்பார்ப்பினை நிறைவாய் பூர்த்தியாக்கி இருக்கிறார் தனது அறிவியல் புனைவு சிறுகதையான மாலை 7:03 இல் எழுத்தாளரும் ஆசிரியருமான திரு கே. பாலமுருகன் அவர்கள்.
கதையின் தொடக்கமே, வாசிப்பவர்களை எங்கும் நிறுத்த விடாமல் மேலும் ஆர்வத்தோடு தொடர்ந்து வாசிக்கத் தூண்டுகிறது.
மார்ச் 2 எட்டாவது முறையான மாலை 5.55.
“காலம் தொடர்ந்து உன்னை வாந்தியெடுத்துகிட்டே இருக்கும்.”
இவ்வாறாகக் கதை தொடங்கிட , எட்டு முறையும் என்ன தான் நடந்திருக்கும். தொடக்கமே புதிரோடு இருக்க வாசிப்பவர்களுக்குத் தொடர்ந்து வாசிக்கும் ஆவல் கண்டிப்பாக எழும்மேலும் இக்கதையினை வாசிப்பவர்கள் , கண்டிப்பாகக் கதையினூடே பயணித்து கதையோடு கலந்து விடுவார்கள் என்பது உண்மை. நானும் அவ்வாறே பயணித்தேன் என்பதும் உண்மை. மாலை 7:03 இன் கதைக்குள் என்ன தான் நடக்கிறது. கதை ஒரு பரபரப்பான நகரத்தில் வாழும் ஒரு கதாபாத்திரத்தை வளைத்து பின்னப்பட்டுள்ளது. ஒரே நாளில் சிக்கி கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் அதே நிகழ்வுக்குள் பயணிக்கும் ஒருவரின் மனநிலை தான் கதையோட்டம். அறிவியல் ரீதியாக பார்க்கும் போது ஒரே நாளுக்குள்ள மாட்டி கொண்டு, அதாவது மாலை 7:03 க்கு படிகளிலிருந்து கீழே விழுந்து மீண்டும் மாலை 3:00 மணிக்குச் சென்று, இப்படியாக அன்றைய நாள் மீணடும் மீண்டும் அவன் வாழ்க்கையில் வருகிறது. உளவியல் ரீதியில் பார்க்கும் போது அந்தக் கதாபாத்திரம் அந்த ஒரு நாளில் நடக்கும் நிகழ்வுகளைத் மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்த்தி, அதில் ஏதாவது மாற்றங்கள் வருமா என்று எதிர்பார்க்கிறது என்றே எண்ண தோன்றுகிறது.
கதையில் ஆசிரியர் குறிப்பிட்டு இருக்கும் சூழல்கள், கதாபாத்திரத்தின் வேலை, வேலையோடு தொடர்புடைய நேரம், முதல் நாள் பெய்த மழை, காயாத துணிகள், குவளை விழும் சத்தம், அந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்பின் சூழல், மீ கோரேங், புடுராயா படிக்கட்டுகள், தன்னிடம் காப்புறுதி வாங்கியவரின் நினைவு, சீன முதலாளியின் தோற்றம், இதற்கிடையே அப்பா வந்து போன ஞாபகங்கள். இப்படி கதாபாத்திரத்தின் வாழ்வில் மீண்டும் மீண்டும், மறுபடியும் மறுபடியும் வரும் நேரச் சுழற்சியோடு…… ‘அடுத்து என்ன தான் நடக்கபோகிறது ? ‘என்ற கேள்வியோடு , வாசிக்கும் ஒவ்வொரு வரிகளையும் கண் முன் காட்சியாகக் கற்பனைச் செய்ய வைத்தும் வாசிப்பவர்களையும் கதைக்குள் சேர்ந்து பயணிக்க வைத்திருக்கிறார் ஆசிரியர் திரு கே. பாலமுருகன்.
கண்டிப்பாக வாசித்து உய்த்துணர வேண்டிய அருமையான அறிவியல் புனைவு கதை
“காலம் தொடர்ந்து உன்ன வாந்தியெடுத்துக்கிட்டே இருக்கு…அவ்ளதான்…”
இதுதான் எனக்கு ஓரளவில் புரிந்து நான் எளிமைப்படுத்திக் கொண்ட ஒரு வாக்கியம். மனம் ரொம்பவே அலுத்துப்போயிருந்தது. புகைநெடியும் நேற்று மழை பெய்து விட்டிருந்ததற்குச் சாட்சியாக காயாமல் கொடிகளில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த வங்காளதேசிகளின் உடைகளின் வாசனையும் தன்னுள் கலந்துகொண்டு வீசும் காற்று அத்துணை உவப்பானதாக இல்லை. எதிரே இருக்கும் பெரும்பாலான வீடுகள் அவர்களாலே நிரம்பியிருந்தன. ஒரு வீட்டில் எப்படியும் ஐந்தாறு பேர் ஒன்றாகத் தங்கிக் கொண்டிருந்தனர். மூச்சை இழுத்து அதனைத் தம்கட்டி பின்னர் விட்டுக் கொண்டேன்.
“ஓகே, இப்ப நான் என்ன செய்யணும்? அவனத் தடுக்கணும்…”
நிகழ்ச்சிகள் தம்மைத் தாமே அடுக்கிக் கொள்கின்றன. அதில் சற்றும் பிசிறில்லாமல் உபநிகழ்வுகள் தம்மை இறுக்கிக் கொள்கின்றன. அதன் கூட்டுத் தொகைத்தான் நாம். முதல்முறை இப்படியான சிந்தனைகள் ஏதும் தோன்றவில்லை. குழப்பம் ஞானத்துக்கு இட்டுச் செல்லும். அதற்கு முதலில் குழப்பம் அவசியமாகிறது. சற்றும் ஓரவஞ்சனை காட்டாமல் குழப்பம் என்னைத் தூர்வாறி வீசியபடியே இருந்தது.
எனக்கு முன்னே ஒரேயொரு கதவு. இலேசான இடைவெளியில் திறந்திருந்தது. அதை மேலும் திறந்தால் அந்தப் பக்கம் அவன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பான். கையில் வைத்திருக்கும் கட்டையால் அவனைத் தாக்க வேண்டும். இன்னும் ஒரு 10 மீட்டர் இடைவெளியில்தான் நாங்கள் இருக்கின்றோம். குறைந்தபட்சம் அவன் இங்கே மயக்கமடைந்துவிட வேண்டும். இல்லையெனில் அவன் அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் மீண்டும் பயணத்தைத் துவங்கிவிடுவான். அது நடந்துவிடக்கூடாது என்பதில் உறுதியாய் நிற்கின்றேன்.
இதைப் புரிந்து திட்டமிட்டு முடிவெடுப்பதற்குள் எத்தனை ‘தேஜாவுகளை’ கடந்து வரவேண்டியுள்ளது. சுவரின் வெறுமையும் அடியில் அடர்ந்து பூத்திருந்த கருமையும் அப்பொழுதுதான் விநோதமாகக் காடியளித்தன. வீட்டின் சுவரை நான் அலங்கரித்ததே இல்லை. அப்படியே இருக்கட்டும் என விட்டுவிட்டேன். ஆனால், இப்பொழுது அவை வெறுமையின் முடிவிலியாக விரிந்து சென்ரு கொண்டிருந்தது.
கைகள் உதறின. இதுவரை பிறரைத் தாக்கவோ அல்லது தாக்குதல் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்திற்கு முன்போ இத்தகைய நிலையில் நின்றதில்லை. வலது கை கதவின் திருகிக்கு அருகே சென்றது. அதனைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கதவை உள்பக்கமாக இழுத்தால் அவன் என்னைப் பார்ப்பான். நிச்சயமாக அதிர்ச்சிக் கொள்வான். அதிலிருந்து அவன் மீள்வதற்குள் நான் அவனைத் தாக்க வேண்டும். அவனது மயக்கநிலை மாலை 7.03 வரை நீடித்துவிட்டால் போதும்.
எல்லாம் எங்கிருந்து துவங்கின என்கிற குழப்பத்திலிருந்துதான் முழுத் தெளிவையும் பெற முடியும். நான் இன்னும் முழுமையாக அதன் சுழல்வெளியிலிருந்து அகலவில்லை. மனத்தினுள் அத்துணைப் பதற்றம். ஒரு முழு நூற்றாண்டை வாழ்ந்து கழித்த சலிப்பும் வெறுப்பும் ஒருசேர அழுத்தின. ஒரு பத்து மீட்டர் தூரத்தில் இதற்கான விடை இருக்கின்றது. மனத்தின் எதிரொலி கைகளில் நெளிந்து கொண்டிருந்தது. அடுத்து நடக்கவிருப்பதைச் சட்டென்று மூளை உணர்கிறது. அடுத்த கணமே அவசரத்தில் சன்னல் பக்கத்தில் இருந்த குவளையை மீண்டும் தட்டிவிட்டேன். அது தரையில் உருண்டு பேரொலியுடன் நான் திறக்கக் காத்திருந்த கதவில் மோதி அசைவுகளை நிறுத்தியது.
மார்ச் 2
முதல் முறையான மாலை 6.55
நானிருந்த அடுக்குமாடியிலிருந்து இரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் பழைய பேருந்து நிறுத்தம் அது. புடுராயா என்றால் எல்லோருக்கும் பழகிபோன இடமாகும். வெளிமாநிலங்களுக்குச் செல்லும் பேருந்துகள் வந்து குவியும். இப்பொழுது செயல்பாட்டில் இல்லையென்றாலும் அங்கு முன்பு சதா கேட்ட பேருந்து ஒலிகள் இப்பொழுதும் உள்ளுக்குள் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். அதன் மேல்தளத்தையொட்டி விரைவு இரயிலுக்காக அமைக்கப்பட்ட மின்தண்டவாளப்பாதை போய்க் கொண்டிருந்தது. தூக்கி உயரத்தில் நிறுத்தி வைக்கப்பட்ட இராட்சத கால்கள் அவை. சட்டென நகரத்தின் எல்லா வாயல்களிலும் நிரந்தமாகிவிட்ட வழித்தடம்.
“அவசரத்துக்குப் பொறந்த ஒவ்வொருத்தனும் கட்டாயம் பயணம் செஞ்சாக வேண்டிய பாதை… சொய்ங்ங்ங்னு போய் சேரவேண்டிய இடத்துல நம்மள கக்கிட்டுப் போய்ட்டே இருக்கும்… போறதும் வர்றதும் தெரியாது… தெரியக்கூடாது… அதுக்குத்தான்…” என யாராவது கேட்டால் இப்படித்தான் அறிமுகப்படுத்தக்கூடிய அளவிற்கு அவதானிப்பு இருந்தது.
இன்றிரவு வயிற்றுப் பிரச்சனைக்கான புதிய மருந்து தொடர்பான கூட்டம். கட்டாயம் ஏஜேண்டுகள் வர வேண்டும் என சீன மேலாளர் சொல்லிவிட்டார். கடந்த மாதம் காப்புறுதி நிறுவனத்தில் அவ்வளவாக முன்னேற்றம் இல்லை. வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரேயொரு மலாய்க்காரர் நண்பர் குடும்பத்துடன் மாதக் கட்டணம் 250 வெள்ளி என ஒரு மில்லியன் காப்புறுதி திட்டம் வாங்கியதோடு வேறு எந்த வரவும் இல்லை. அலுப்புடன் விரைவு இரயில் நிலையத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினேன்.
வீட்டிலிருந்து பார்த்தாலே இந்த விரைவு இரயில் புடுராயா கட்டிடத்தை உரசியவாறே செல்வது தெரியும். ஒரே மாதிரி, ஒரே அளவில் அது நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. சன்னல் வழியாக இந்தப் பரபரப்பை நாள்தோறும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அலுப்பில்லாமல் சதா ஒரே மாதிரி அசைந்து கொண்டிருக்கும் நகரம். இரவில்கூட ஓயாமல் சப்தமெழுப்பிக் கொண்டிருக்கும். பளபளக்கும் சிவப்பும் மஞ்சளும் கலந்த பழைய நகர். இங்குக் குடிவந்து கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகள் அதன் அத்துணை வளர்ச்சியிலும் என் நினைவுகள் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன. அதுவும் இந்த விரைவு இரயில் வந்து தொலைந்த காலத்தில்தான் இத்தனை ஆர்பாட்டம்.
“உன் வீட்டாண்ட கால்ல சலங்க கட்டிக்கிட்டு ஆடுது டவுன்னு… சாவறதுக்கு வேணும்னா வரலாம்…” இதுதான் அப்பா சொன்னது. எத்தனைமுறை அழைத்தும் கெடாவிலிருந்து அவர் இங்கு வந்து தங்குவதாக இல்லை. கடந்தமுறை ஒரு வாரம் தங்கிவிட்டு ஓடிப்போனவர்தான். இதே புடுராயா நிறுத்தத்தில்தான் பேருந்து ஏற்றிவிட்டேன். தம்பி வீடே சொர்க்கம் என உணர்ந்தவர் எனக்குக் கைக்கூட அசைக்கவில்லை.
“ஒன்னு கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு கெடா பக்கம் வந்துரு… இங்க வெறும்பையன் மாதிரி வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கறதுக்கு அங்க ஏதாச்சம் கேளாங்ல வேலை செஞ்சிருந்தாலும் ஒரு சுப்பர்வைசராவது ஆகியிருக்கலாம்…”
அப்பாவிற்குத் தெரிந்தது காலை 8.00 மணிக்கு உள்ளே நுழைந்து மாலை 5.00 மணிக்கு வெளியேறும் தொழிற்சாலை வேலைத்தான். தம்பியை ‘ஷார்ப்’ தொழிற்சாலையில் ஒப்பந்தத்துக்குச் சேர்த்துவிட்டு “இப்ப அவன் லைன் டெக்னிஷன் ஆயிட்டான் தெரியுமா?” என வியந்து புகழ்வார். அவர் புருவத்தின் வளைவில் அத்தனை பெருமிதம். சப்தங்களையும் பரபரப்பையும் பரந்தவெளியையும் தேடி கோலாலம்பூர் வந்தது அவருக்குச் சற்றும் பிடிக்கவில்லை. அதுவும் பரந்தவெளி எனச் சொல்லிவிட்டு இங்குள்ள சிறிய அடுக்குமாடியொன்றில் அறை அளவிலேயே இருந்த ஒரு சிறிய வீட்டில் வெறும் மெத்தையைத் தரையில் விரித்துவிட்டுச் சன்னலைத் திறந்தால் காற்று வரும் என நான் வாழும் வாழ்க்கை அவருக்குக் கிஞ்சுற்றும் பிடிக்கவில்லை.
“என்னடா இது? பரதேசி மாதிரி… அதென்னடா இவ்ள உயரத்துல தூங்கிட்டு இருக்க பெரிய இவனாட்டம்…” அப்பாவிற்கு அடுக்குமாடி வீடுகளில் இருக்கப் பிடிக்காது. புலம்பித் தள்ளிவிட்டு அவர் ஓடிப்போன அன்றைய நாளில்தான் நான் என்ன மாதிரி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்ற வியப்பும் வெறுப்பும் பேதியைப் போல் கலந்தடித்தன.
ஓடும் மனிதர்கள் மத்தியில் நடப்பதென்பது அசூசையாகத் தோன்றும். பிறகொரு நாளில் விரைவு இரயிலைப் பிடிக்க நானும் ஓடப் பழகிக் கொண்டேன். ராஜா லவுட் சாலையைக் கடந்து பரபரப்பின் வாய்க்குள் ஓடிக் குதித்தால் புடு சாலை. எல்லோரும் சேர்ந்து படிகளில் ஏறி ஓடுவோம். அதுவொரு ஓட்டப்பந்தயம் போல அமைந்திருக்கும். நமக்கே நமக்கான பந்தயம். காலத்துடன் போடும் சண்டை. ஒரு இரயிலை விட்டால் அடுத்த இரயில் பத்து நிமிடங்களுக்குள்ளே வந்தபடியேதான் இருக்கும் எனத் தெரிந்தும் பதற்றத்துடன் ஓடுவது பிடித்திருந்தது. காலத்தோடு கரைவது அத்தனை இன்பம்.
புடு இரயில் நிலையம் வரை படிக்கட்டுகளில் அமர்ந்து கொண்டு எந்நேரமும் தனது கித்தாரை இசைத்துக் கொண்டிருப்பவரையும் திசு பேப்பர் விற்பவரையும் தெரியாதது போல் கடப்பதுதான் சவால். அதற்கொரு கல் மனம் வேண்டும். மற்றவர்கள் சில்லரை காசுகளைத் தூக்கி வீசிவிட்டுப் போகும் இடைவெளியில் அதன் சத்தம் கித்தாரின் ஒழுங்கற்ற இசையில் கலந்து மனத்திற்குள் குற்ற ஓசையாக அதிர்ந்து ஓயும்வரை ஏதும் நடவாதது போல் நடந்து தொலைய வேண்டும்.
அவர்களின் மீதிருக்கும் கருணையைவிட அவர்களுக்கு உதவ முடியாமல் போகும் குற்றவுணர்வைச் சமாதானம் செய்துகொள்ள யாரிடமாவது இப்படிக் கத்தி வியாக்கியானம் செய்வதுண்டு. அதன் மூலம் கனமான பொழுதுகளைக் கடந்துவிடலாம் எனத் தோன்றும்.
ஏதேதோ நினைப்புகள் உள்ளே மோதிக் கொண்டிருந்தன. தினமும் பார்த்துக் கடந்து சலித்துப்போன நினைவில் பிசிறில்லாமல் சம்மனமிட்டு அமர்ந்திருக்கும் அத்தனை வலுவான குறிப்புகளுடன் நகரம் தெரிந்தது. வாகனப் புகை நெடி சூழ்ந்து அசௌகரியம் தலைக்கேற சாலையைக் கடந்தேன். விரைவு இரயில் படிக்கட்டிற்கு ஏறும் இடைவெளி ஆளரவமில்லாமல் காணப்பட்டது. சிலர் கூர்ந்து மேலேறும் படிக்கட்டின் உச்சத்தில் இருந்தனர். இது கொஞ்சம் நீளமான படிக்கட்டு. படபடவென ஓடினால் தூரம் தெரியாது. ஓடுவதற்குத் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டு படிக்கட்டைச் சேரும் முன் நேற்று பெய்த மழையில் தேங்கியிருந்த தண்ணீர் மேட்டைக் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டேன்.
புடு ராயா பேருந்துகள் நிற்கும் பழைய கீழ்த்தளத்திற்குச் சென்றிறங்கும் படிக்கட்டில் சரிந்து விழும்போது காற்றில் மிதப்பது போலவே இருந்தது. நினைவுகள் அறுந்து சிதறல்களாக வட்டமிட்டன. பட்டணத்தின் பெரும் இருளை நோக்கி வீழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். மூத்திர வாடையும் புகைத்துப் போட்டு நஞ்சிப்போன சிகரேட்டுகளின் நெடியுமென மண்டைக்குள் மரணம் சூழ்ந்து அமிழ்த்தின. உடல் சுழன்று பள்ளத்தாக்கில் சரிவதாக ஒரு நினைப்பு.
மார்ச் 2
முதல் முறையான மாலை 3.00
அவசரமாக வீட்டை நோக்கி விரைந்தேன். சீன மார்க்கேட் சாலையின் பரபரப்பில் இருந்தேன். சட்டையெல்லாம் கால்வாய் நெடி. எங்கோ சாலையினோரம் படுத்தெழுந்து மீண்டும் நடந்து கொண்டிருந்தேன். இன்று மாலை கூட்டத்திற்குப் போக வேண்டும். அதற்குள் எப்படி இத்தனை அலட்சியமாக இருந்திருக்கிறேன் என என்னை நானே கேட்டுக் கொண்டேன். கூட்டத்தில் எல்லா மொழிகளும் கலந்து ஓர் இரைச்சலாகக் கேட்டது. புரியாத ஊரில் மொழித் தெரியாது ஓர் அந்நியன் போல குழம்பிப் போயிருந்தேன்.
“நேத்து குமாரு பொறந்தநாளுக்குப் போனன்… நைட்ல கொஞ்சம் பீர்… ஆனா… போதை இல்ல… சசிதான் வந்து புடுராயாகிட்ட இறக்கி விட்டான்… நடந்துதான வீட்டுக்குப் போய்ப் படுத்தோம்…? அப்புறம் எப்படி இங்க…?”
மனத்தில் ஆயிரம் கேள்விகள் சூழ்ந்து நின்றன. விரைந்து நடந்தபோது மதிய வெயிலின் மிச்சமான காட்டம் இன்னுமும் முழுமையாக குறையாமல் எங்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தது. புறமுதுகில் சூடு பளீரென்று அறைந்து கொண்டிருந்தது. காப்புறுதி நிறுவனத்தின் சட்டையை அணிந்திருப்பதை அப்பொழுதுதான் கவனித்தேன். இன்று மாலைதான் இதை அணியலாம் என்று நினைத்திருந்தேன். நேற்றிரவு வீட்டில் தூங்கும் முன் இந்தச் சட்டையை அணிந்திருக்கலாமோ என்கிற சந்தேகமும் புகுந்து கொண்டது.
சாலையினோரங்களை அவர்கள்தான் நிறைத்துக் கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். போவோர் வருவோரிடம் இந்தக் கேள்விகளைக் கேட்டுவிட வேண்டும் என்கிற பதற்றமிகு ஒழுங்கு. அவனை நானே பலமுறை இந்தச் சாலையில் பார்த்திருக்கிறேன். இதுபோல அவனே என்னிடம் பலமுறை கேட்டு நான் வேண்டாம் என நகர்ந்துள்ளேன். இத்தனையையும் என்னைப் போல அவனால் நினைவுப்படுத்த இயலவில்லை என அவன் மீது கோபமாக வந்தது. இருக்கின்ற குழப்பத்தில் அவனைப் பொருட்படுத்தத் தோன்றவில்லை. குழப்பம் ஒரு குமிழ் போல. தமது வட்டங்களைப் பெரிதாக்கிக் கொண்டே செல்லும்.
அவசரமாக அடுக்குமாடியின் முன்னே வந்து நின்று நான்காவது மாடியில் இருக்கும் என் வீட்டைக் கவனித்தேன். சாலையைப் பார்த்தபடியே அமைந்திருக்கும் சன்னல். காற்றாடி ஓடிக் கொண்டிருந்ததன் அடையாளமாய் சன்னல் துணி படப்படத்துக் கொண்டிருப்பது ஓரளவில் தெரிந்தது. அல்லது அது என் கற்பனையாகக்கூட இருக்கலாம். வழக்கமாக நான் தேநீர் குடிக்கும் குவளையைக் கொண்டு வந்து சன்னல் ஓரத்தில் வைத்துவிட்டு ஓர் உருவம் நகரை வேடிக்கைப் பார்க்கத் துவங்கியது. தூரத்திலிருந்து பார்ப்பதற்கு என்னைப் போலவே இருந்தது.
மார்ச் 2
மூன்றாவது முறையான மாலை 5.55
கீழே மாமாக் கடையில் வாங்கி வைத்திருந்த மீ கோரேங் ஒரு மாதிரி வீச்சம் அடிக்கத் துவங்கிவிட்டது. நேற்று உறங்க நேரமானதால் மதியம் சிரமப்பட்டு எழுந்து சென்று அவசரமாக வாங்கி வைத்துச் சில மணி நேரங்கள் ஆகிவிட்டன. போதையின் அழுத்தம் வேறு. இப்படி எப்பொழுதாவதுதான் குடிப்பதுண்டு. இன்று நடக்கவிருக்கும் ஏஜேண்ட் சந்திப்புக்குச் சரியான நேரத்தில் போய்விட வேண்டும். மாத இறுதிக்குள் புதிதாக அறிமுகம் காணவிருக்கும் மருந்தைக் குறைந்தது இருபது பேரிடமாவது விற்று அவர்களுள் ஒரு பத்துப் பேரையாவது ஏஜேண்டாக்கிவிட்டால் ஒரு முன்னேற்றம் இருக்கும்.
“சொந்தமா ஒரு அம்பது பேருக்கு மேனஜரா ஆயிரணும்… இன்னும் என்னனென்ன பொருள் மார்க்கேட்டுக்கு வருதோ எல்லாத்தலயும் ஏஜேண்டாயிருணும்… இவ்ள மக்கள் கூட்டம் இருக்கற டவுன்னுல வேற எதுக்கு வாழணும்…?”
எனக்கு நானே சொல்லிக் கொள்ளும்போது வரும் உற்சாகத்தில்தான் அப்பா என் மீது திணித்துவிட்டிருந்த அத்துணை வெறுப்புகளையும் தாண்டி இங்கே வாழ முடிந்த ஒரு தெம்பு கிடைக்கும். பெருநகர் சலனம் காதுகளில் ஓயாமல் இரைப்பது சுகமாக இருக்கிறது என நினைத்துக் கொள்வேன்.
“என்னிக்காவது நேரத்த ஒழுங்க கடைபிடிச்சிருக்கியா? நீயெல்லாம் எப்படி மார்க்கேட்டிங்ல பேரு போட முடியும்?”
சீன முதலாளி மலாய்மொழியைச் சிரமப்பட்டு அடுக்க, அது சரியான முறையில் நிரல்படுத்திக் கொள்ள முடியாமல் சிதறும். ஆனால், திட்டுகிறான் என்பது மட்டும் உறுதியாகும். கன்னம் விரைந்து சிவப்பாகியதும் முகம் உப்பிக் கொள்ளும். அவனது கோபத்தைவிட அவனுடைய மலாய்மொழியைப் புரிந்து கொள்வதுதான் சிரமாக இருக்கும். அதனால் பெரும்பாலும் எதிர்த்துப் பேசாமல் “சாரி போஸ்… சாரிலா…” என மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பேன். இங்கு நாம் சிறுமுதலாளியாக வேண்டுமென்றால் முதலில் சுரணையில்லாமல் உடனே மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்ளும் உத்தி தெரிந்திருக்க வேண்டும். அதுதான் என்னைக் காப்பாற்றியும் வந்தது.
“ஐயோ… இனி மச்சாம் சூசாலா…” என நொந்துகொண்டு உடனே மன்னித்துவிடுவான்.
இன்றும் எப்படியும் தாமதாகிவிடக் கூடாது. ஓட்டத்திற்குத் தயாராக வேண்டும். சாப்பிட்டுவிட்டு ஓடுவது கொஞ்சம் சிரமம் என்றாலும் எப்படியும் விரைவு இரயிலில் இடம் கிடைக்கப் போவதில்லை. நின்று கொண்டே அரை மணி நேரம் பயணிக்க வேண்டும். அதில், உணவு செரிமானம் ஆக வாய்ப்புண்டு.
சட்டென பக்கத்து அறையில் குவளை விழுந்து கதவில் மோதும் சத்தம் கேட்டது. மதியத்தில் குடித்து வைத்த தேநீர் குவளையைப் பூனை பதம் பார்த்துவிட்டிருக்கலாம். அந்தச் சத்தம் இப்பொழுது நான் நினைப்பது அனைத்தும் முன்பே பலமுறை நடந்து விட்டதைப் போல உணர்ந்தேன். இதே சத்தம்; இதே பரபரப்பு. அதே போல கைப்பேசியும் அலறியது. மதியத்தில் வைத்த அலாரம்.
கைப்பேசியை எடுத்துக் கொண்டு ‘மீ கோரேங்கை’ அப்படியே வைத்துவிட்டு வீட்டைவிட்டு வெளியேறினேன்.
மார்ச் 2
முதல் முறையான மாலை 3.45
நான் எப்படி என்னையே பார்க்க முடிகிறது. குழப்பத்தின் பெரும் திரளுக்குள் மிகுந்த துடிப்புடன் மனம் இலயித்திருந்தது. மாடிக்குப் படியேறி என் வீடுவரை சென்றுவிட்டேன். யாராவது பார்த்தால் ஏதாவது சந்தேகம் வரலாம். வீட்டின் குளியலறை முன்கதவின் பக்கத்திலேயே இருந்ததால் வீட்டிலிருக்கும் நான் குளித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. இது ஒருவகையான ஆச்சரியத்தையும் குதுகலத்தையும் உண்டாக்கியது. இப்படி ஏதும் அதிசயம் நடந்தால் அது கொடுக்கும் அளவில்லாத துடிப்பும் தவிப்பும் விநோதமானவையாக இருக்கும்.
‘காலைல எந்திருச்சி… எவன்கிட்ட என்னா பேசி அவன இன்சுரன்ஸ் எடுக்க வைக்கணும்… அவனோட மரணத்துக்கு ஒரு மில்லியனாவது அர்த்தம் இருக்கனும்னு ஆரம்பிச்சி… நீ செத்துட்டா உன் பெண்டாட்டி பிள்ளைங்க கடன்லாம் மாட்டிக்குனுமா வரைக்கும் பேசி, அதையே திரும்ப திரும்ப பேசி, அவன உணர வச்சு, சைன் பண்ற வரைக்கும் அவன்கிட்ட லோல் பட்டு குலைஞ்சி சிரிச்சி… ச்சே… இன்னிக்குத்தான் வாழ்க்கையில ஓர் அதிசயம் அதுவா நடந்துகிட்டு இருக்கு…’
எதுவாக வேண்டுமென்றாலும் இருக்கட்டும். என்னை நான் பார்த்துக் கொள்ளும் ஓர் அற்புதம் என் வாழ்வில் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அதற்கு முன்பாக என் வீட்டில் என்னைப் போல குளித்துக் கொண்டிருக்கும் இவன் யார் என்பதே எனக்கான பதில். முன்கதவைத் திறக்க முனைந்தேன். நல்லவேளையாக முன்கதவை அடைக்கவில்லை. இது எனக்கிருக்கும் கெட்டப் பழக்கம். எப்பொழுது வீட்டிற்கு வந்தாலும் முன்கதவைப் பூட்ட மறந்துவிடுவேன். அப்படிப் பூட்டாமல் பலநாள் இரவுகள் கழிந்ததுண்டு. திருடன் உள்ளே வந்தாலும் எடுத்துச் செல்ல நான் மட்டுமே வீட்டில் இருந்தேன். ஆகையால், திருட்டும்கூட இந்த வீட்டில் நடந்ததில்லை. எத்தனை அலுப்பான ஒரு காரியம்? ஒரு திருட்டுக்குக்கூட என் வீடும் நானும் வக்கில்லாமல் இருந்தோம். அந்தக் கெட்டப் பழக்கம்தான் இப்பொழுது வீட்டிற்குள் நுழைய பேருதவியாக இருந்தது.
உள்ளே நுழைந்ததும் வீட்டின் மூலையிலிருக்கும் அறைக்குள் ஒளிந்து கொண்டேன். இப்பொழுது என்னையும் அவனையும் பிரித்துக் கொண்டிருப்பது ஒரு கதவு மட்டும்தான். அவன் தவறுதலாக இவ்வறைக்குள் வந்துவிட்டால் என்ன ஆகும் எனத் திகைப்பாக இருந்தாலும் அதையும் பார்த்துவிடலாம் என்றே தோன்றியது. அதிசயத்தின் முன்னே ஒரு குதுகலமான குழந்தையைப் போன்று எக்கித் தாவி பரவசப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.
“அய்யா ஜாலி…” என இந்தப் பெருநகர் சாலையின் நடுவே கத்திக் கொண்டு ஓட வேண்டும் என மனம் பரபரத்துக் கொண்டிருந்தது.
நினைத்ததைப் போல அவன் உள்ளே வரவில்லை. ஏதோ வேலைகள் செய்து கொண்டும் கோப்புகளை உருட்டிக் கொண்டும் இருந்தான். பிறகு, நாற்காலியில் அமர்ந்தபடியே தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். இன்று நடக்கும் மாலை கூட்டத்தைப் பற்றி நினைவு வந்துவிட்டது. இந்த அதிசயத்தை முழுமையாகத் தரிசிக்காமல் சந்திப்பாவது கூட்டமாவது என்கிற ஓர் ஏளன மிதப்பில் இருந்தேன்.
நேரம் துள்ளிக் குதித்துக் கடந்தோடிக் கொண்டிருந்தது. சடாரென 5.20க்கு அதிர்ச்சியுடன் எழுந்து எங்கோ கிளம்புவதற்குத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தான்.
மார்ச் 2
ஐந்தாவது முறையான மாலை 6.55
புடுராயாவின் பழைய படிக்கட்டு அது. அதன் முடிவில் முளைக்கும் இன்னொரு பாதையில் வலதுபக்கமாக மேலேறி நடந்தால் புடு விரைவு இரயில் நிலையத்துக்குச் செல்ல முடியும். அவன் அதை நோக்கித்தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறான். இன்னும் எட்டு நிமிடங்களில் அவனை நிறுத்த வேண்டும். இரண்டு முறை எனது முயற்சிகள் தோல்வியில்தான் முடிந்தன. இவையாவும் எனக்கு மூன்றாவது சுழற்சியில்தான் ஓரளவிற்குப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. மனம் இத்தனை துண்டுகளாகப் பிரிந்து சுழல்கிறது. ஒவ்வொருமுறையும் மயக்கமும் பதற்றமும் கூடி அழுத்துகின்றன. துவக்கத்தில் இருந்த பரவசம் மெல்ல குறைந்து பயமும் நடுக்கமும் கூடியிருந்தன.
இப்பொழுது எனக்கு முன்னே நடந்து கொண்டிருக்கும் என்னை நான் ஐந்தாவது முறையாக பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். என்னால் அவனை எப்படி அங்குச் செல்லாமல் நிறுத்த முடியும் என்கிற தயக்கம். அவனை நிறுத்தாவிட்டால் இது மீண்டும் நிகழத் துவங்கும். சுற்றியிருப்பவர்கள் எங்கள் இருவரையும் பார்த்துவிட்டால் என்ன ஆகும் அல்லது நானே என்னை நேரில் நின்று சந்தித்தால் என்ன ஆகும் என்பதெல்லாம் எனது ஊகமாகவே இருக்கின்றன. எதையும் செய்து பார்க்க மனம் தடுத்துக் கொண்டே இருந்தது.
ஜாலான் லவுட் சாலையின் பக்கம் கவனமாக அவன் பின்னே நடந்து கொண்டிருந்தேன். அங்கிருந்த பேருந்து நிறுத்தத்தில் எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் ஒரு கிழவன் மல்லாந்து படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார். அவரது தூக்கத்தில் எந்தத் தடுமாற்றமும் இல்லை. இத்தனை சுகமாக ஒருவனால் இந்த நகரத்தின் நடுவே தூங்கிக் கொண்டிருக்க முடியுமா? அப்பேருந்து நிறுத்தத்தைக் கடந்து சென்றதும் கொஞ்சம் தன்னம்பிக்கை உண்டானது.
“டேய்! மண்ட ஓடி!” எனச் சத்தமாகக் கத்திவிட்டு புடு சாலையையும் ராஜா லவுட் சாலையையும் பிரித்துக் கொண்டிருந்த அந்த வளைவு சுவரில் பதுங்கிக் கொண்டேன். அப்படி அழைத்தால் அவன் சத்தம் கேட்கும் திசையைத் திரும்பிப் பார்க்கக்கூடும். இதனால் அவன் அங்குச் செல்வது தாமதம் ஆகலாம். அப்படித் தாமதமானால் அவன் விழாமல் படிக்கட்டில் ஏறி மேலே சென்றுவிடக்கூடும். இதெல்லாம் இன்னுமும் என் ஊகம்தான். இந்த ஒன்றை மட்டும் நிகழ்த்திப் பார்த்துவிட்டால் அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளத் துடிப்புடன் காத்திருந்தேன். சுவரின் முனையிலிருந்து மறைந்துநின்று அவனைப் பார்த்தேன். என் அழைப்பை அவன் சட்டை செய்யாமல் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தான்.
மணி சரியாக மாலை 7.03. அவன் நீர் தேக்கத்தில் கால் வைத்து இடறுகிறான். கீழே செல்லும் படிக்கட்டில் விழுகிறான். சட்டென ஓர் ஒளிவீச்சு என்னைச் சுற்றி சூழ்ந்து என்னைக் கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. அடுத்து நான் மாலை 3.00 மணிக்குச் சீன மார்க்கேட் சந்தில் விழித்துக் கொள்வேன்.
“ச்சீ! என்ன வாழ்க்க இது?”
மார்ச் 2
ஏழாவது முறையான மாலை 7.03
சரிந்து விழுந்தால் படிக்கட்டு முனைகளில் முகம், தலை, கை, கால்கள் பட்டு உடைப்படும் அல்லது மண்டை உடையலாம். இதுதான் ஒரு தற்செயலான விபத்தில் நடக்கக்கூடிய சாத்தியம். சற்றுமுன்பு இத்துணை ஆண்டுகளில் கடந்து, ஓடி, தாவி, பாய்ந்து சென்ற இத்துணைப் பரிச்சயமான இடத்தின் ஒரு சிறு நீர்த்தேக்கம் எப்படி என்னை வீழ்த்த முடியும்?
இதற்குமுன் பலமுறை இப்படி விழுந்திருப்பது போன்ற ‘தேஜாவுடன்’ கீழே சரிந்து கொண்டிருந்தேன். இனி விழிக்கும்போது மருத்துவமனையில் விழிப்பேன் அல்லது அதுவும் இல்லையென்றால் செத்தொழுந்திருப்பேன். நினைப்பது, திட்டமிடுவது எல்லாம் நடக்க அதுவும் ஓர் எறும்புகூட்டத்தின் இரைச்சலில் அதிலும் அடையாளம் தெரியாத ஒரு சிற்றெறும்பாக இருந்தால் நல்ல இராசிபலன்கள் அமைவதில்லை. சனி உக்கிரத்திலும் குரு பக்கத்து வீட்டிலும் ஓடியாடி விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் எனக்கெல்லாம் நினைப்பே இருந்திருக்கக்கூடாது. அப்படித்தான் அங்கு நான் நினைப்பவைகள் ஏதும் நடக்கவில்லை. ஏதோ ஓர் அடர்ந்த இருளுக்குள் வீழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். தரை என்ன இவ்வளவு கீழாகப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது? படிக்கட்டுகள் தெரியவில்லை. ஓர் இருளுக்குள் சுழன்று கொண்டிருந்தேன்.
கெந்திங் மலை ரோலர் கோஸ்டரில் ஏறியது போல இருள் சுழட்டியடித்துக் கால்களைப் பலம் கொண்டு எங்கோ இழுத்துச் சென்று கொண்டிருந்தது. கண்கள் இருண்டன. இதயத் துடிப்பு அதிகமாகியது. காற்றழுத்தம் தாள முடியவில்லை. நான் கீழே பயணிக்கும் வேகம் அதிவேகத்துடன் உருமாறிக் கொண்டிருந்தது. அப்படியே ஒரு புள்ளியென இந்த இருளில் நான் மறைந்து கொண்டிருந்தேன். பெருநகர் தெரியவில்லை; சத்தங்கள் கேட்கவில்லை. புகைநெடி இல்லை. ஆழ்ந்த சூன்யத்திற்குள் அசூர வேகத்துடன் உள்ளிழுக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.
மார்ச் 2
ஒன்பதாவது முறையான மாலை 6.55
கடுமையாக மூச்சிரைத்தது. நகரம் முழுவதும் பதற்றத்துடன் நகர்ந்து கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது. காலச் சுழற்சி அச்சுறுத்தலாக விரிந்திருந்தது. கடந்தமுறையைக் காட்டிலும் மனமும் மூளையும் ஒழுங்கைவிட்டு நிதானத்தைவிட்டு நழுவிக் கொண்டிருந்தன. எட்டுமுறை இறந்து பிறந்திருப்பது போன்ற மாயை. ஓர் அசூரத்தனமான ஒளிவெட்டுத் தாக்குகிறது. உடல் வலுவிழந்து வெறும் சதையால் மூடிக் கிடந்தது.
‘முன்னுக்குப் போறவன விழாம தடுத்துட்டா மட்டும்தான் இந்த அத்தன போராட்டத்தயும் நிப்பாட்ட முடியும்… நான் வேகமா நடக்கறன்… அவன் விழும் அந்த இடத்துலத்தான் ஏதோ நடக்குது… இது யேன் எனக்கு மட்டும் நடக்கது? என் பக்கத்துல இருக்கறாங்கள இவுங்க எல்லாம்… எப்படித் திரும்ப திரும்ப வராங்க? அப்படின்னா இது அவுங்களுக்குத் தெரியாம நடந்துகிட்டு இருக்கா?’
சுற்றிலும் பெரும் பரபரப்பில் அசைந்து கொண்டிருந்த நகரத்தைப் பார்த்தேன். நகரப் பேருந்துகள் வெளியேறுவதும் கட்டிடங்களின் இடையே செல்லும் சாலைகளுக்குள் நுழைவதுமாக புகையைக் கக்கிக் கொண்டிருந்தன. அப்பொழுதுதான் வடக்கை நோக்கிக் கொண்டிருந்த பேருந்து நிறுத்தத்தைக் கவனித்தேன். நெகிழிப் பையொன்றைத் தலைக்குக் கீழ் தலையணையைப் போல் வைத்துக் கொண்டு மல்லாக்குப் படுத்திருந்த கிழவனைப் பார்த்தேன். கடந்த எல்லா முறையும் நான் இவ்விடத்தைக் கடக்கும்போது அவர் அங்கேயே அதே போல் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறார். அவர் காலம் ஸ்தம்பித்து எப்பொழுதும் போல் இருக்கிறதா? அல்லது என் சுழற்சியினுள் அவர் ஒரு கற்பனையைப் போன்று சிக்கிக் கொண்டு எனக்கு மட்டும் தெரிகிறாரா? இங்குள்ளவர்கள் அனைவரும் எனது தோற்ற மயக்கங்களாக இருக்குமோ என்று சந்தேகித்தேன். இல்லை, இருக்க வாய்ப்பில்லை. சற்றுமுன் நான் நடந்து வந்த எல்லா முறைகளிலும் என்னை இடித்துவிட்டுச் சென்ற ஓர் இளைஞன் ஞாபகத்திற்கு வந்தான். எல்லாமும் உண்மையில் நிகழ்கின்றன. அப்படியென்றால் இது என்ன மாதிரியான உலகம்?
குழப்பம் ஞானத்துக்கு இட்டுச் செல்லும். பின்னர், ஞானம் மீண்டும் குழம்பும். நானும் அப்படித்தான் எனக்கு முன்னே நிகழும் எதனையும் சிறிதும் மாற்ற முடியாமல் அதன் ஓட்டத்தில் கரைந்திருந்தேன். அடுக்குகள் மீண்டும் களைந்து தம்மைத் அதே போல் இந்த நகரத்தின் எந்த முனைகளையும் மாற்றாமல், அதோ அங்குப் படுத்துறங்கும் அந்தக் கிழவனின் உறக்கத்தின் அலைகளையும் சிறிதும் களைக்காமல் மறுமுறை மறுமுறை என நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. பகல் தின்ற பொழுதுகளின் கடைசி கணத்தில் நின்றிருந்தேன். அந்தப் பள்ளத்தில் என்னை விழுங்கத் தயாராக இருக்கும் இருள் துளை என்னவாக இருக்கும்? ஒன்றும் புரியாமல் என்னை நான் பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன்.
‘சரியா 7.02க்கு எனக்கு முன்ன போய்க்கிட்டிருக்கும் என்ன நான் பிடிச்சி நிப்பாட்டப் போறன்… ஒருவேள என்ன நான் பாத்துக்கும்போது அங்க என்ன நடக்கும்னு நான் ஊகிச்சி வைச்சிருந்த எது நடந்தாலும் பாத்துக்கலாம்… இது என் சாவுக்கு அழைச்சிட்டுப் போனாலும் பரவால… இந்த டவுனோட ஒவ்வொரு காட்சியும் என்ன கொல்லுது… இதுக்குமேல உயிர் வாழ்றதல அர்த்தம் இல்லாத மாதிரி அத்தன சோர்வா இருக்கு…”
மாலை மணி 7.02. அவனுக்கு நெருக்கத்தில் சென்று அவன் தோளை அதாவது எனது தோளை நான் தொட்டேன். அவன் திரும்பினான். சட்டென ஒரு மாபெரும் ஒளிவெட்டு எங்களைச் சூழ்ந்து பெருகின. ஒரு புயல் சுழற்சியை ஒளிக்கீற்றுகள் உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தன. நகரம் வளைந்து இறுகி அமிழ்ந்து உருமாறிக் கொண்டிருந்தன.
***
திகதியும் ஆண்டும் தெரியாத ஒரு மாலை 7.03
கண் விழித்தேன். எத்தனைமுறை எத்தனை மாலைகள் எத்தனை 7.03க்கள் எனத் தெரியாமல் குழம்பி போயிருந்த மனத்துடன் மொத்த சோர்வும் அழுத்த விழிக்கத் தடுமாறிய கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டே கண் விழித்தேன். தலைக்கு அடியில் வைக்கப்பட்டிருந்த நெகிழிப்பை மெல்லிய சத்தம் எழுப்பியது. அதனை எடுத்துப் பக்கவாட்டில் வைத்துக் கொண்டு இருளத் துவங்கியிருக்கும் நகரத்தைக் கவனித்தேன். ராஜா லவுட் சாலை பேருந்து நிறுத்தத்தில் நாளெல்லாம் தூங்கிக் கொண்டிருப்பது அத்தனை சுகமாக இருக்கிறது. முதல் முறை எப்பொழுது இங்கு வந்தேன் எனத் தெரியவில்லை. இங்கு எதுவும் மாறவில்லை. புடு சாலை பரபரப்புக் குறையாமல் அசைந்து கொண்டிருந்தது.
சரியாக மாலை 7.03க்கு இங்கு இதே இடத்தில் கடந்த எத்தனை ஆண்டுகள் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஏன் விழிக்கிறேன்; நான் யார் என எதுவுமே எனக்குப் பிடிப்படவில்லை. அங்குத் தெரியும் ஒரு வளைவுக் கடைக்குப் போனதும் எனக்குப் பிடித்தமான ஒரு மாமாக் மீ கோரேங் கிடைக்கும். அதனைச் சாப்பிட்டுவிட்டு அடைக்கப்பட்டக் கடை வரிசையின் எதிரே படுத்துக் கொள்வேன். பிறகு, மீண்டும் மாலை 7.03க்கு இந்தப் பேருந்து நிறுத்தத்தில் விழிப்பேன். யாராவது கொண்டு வந்து தூக்கி வீசிவிட்டுப் போகிறார்களா என்பதும் தெரியாது. கைகள் உதறின; கால்கள் நடுங்கின. என்னைத் தேடி யாரும் வந்ததில்லை. கடந்த பல்லாயிர மாலைகள் எனக்கு ஒரே மாதிரி நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.
உடல் அளவில் மனமும் தளர்ந்திருந்தது. இந்தப் பெருநகர் சத்தம்; வாகனங்களின் பளபளக்கும் ஒளிக்கோர்வை; நடனமாடும் சாலை விளக்குகள்; சுகந்தமான புகைநெடி; நாவில் ருசிக்கும் மாமாக் மீ என அனைத்தும் எனக்கு முன்னே நர்த்தணம் ஆடிக் கொண்டிருந்தன. தள்ளாடியபடியே புடு சாலையை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினேன்.
