திரைப்படத்தினூடே உளவியல் சார்ந்த பேய்மை கதை களத்தைப் பார்த்திருப்போம். நம்முள்ளேயே அசைபோட்டிருப்போம். எடுத்துக் காட்டாக ‘சந்திரமுகி’ திரைப்படத்தை எடுத்துக் கொள்ளலாம். SPLIT PERSONALITY அல்லது MULTIPLE PERSONALITY DISODER எனப்படும் ஒருவகை நோயானது மனகோளாறு உள்ளவர்களுக்கு ஏற்படும். அதனுடைய பின்னணியைச் சென்று ஆராய்ந்தால் சிறுவயதில் அவர்கள், பார்த்தது, அனுபவித்தது, மன அழுத்தத்தினால் ஏற்பட்ட பாதிப்புப் போன்றவற்றால் இக்கோளாறு ஏற்படுகிறது. 1996 ஆம் ஆண்டு சின்னத்திரையில் ஒளிப்பரப்பான (அண்மைய சில மாதங்களில்) ‘மர்ம தேசம் – விடாது கருப்பு’ எனும் தொடரைப் பலரும் பார்த்திருப்பீர்கள். MULTIPLE PERSONALITY DISODER எனப்படும் மன கோளாறால் பாதிக்கப்பட்டவன்தான் கருப்பு சாமியாக இருந்து அந்தக் கிராமத்தைப் பாதுகாத்து வருவான். இந்தக் கோளாறினால் நன்மையும் உண்டு தீமையும் உண்டு என்பதை எடுத்துச் சொல்லும் கதையின் கருவாக அமைந்திருக்கிறது ‘அவன்’ எனும் கே. பாலமுருகன் அவர்கள் எழுதிய சிறுகதை. பேய்மையை உள்ளாங்கியிருக்கும் இக்கதையின் மையத்தில் சுழன்று கொண்டிருக்கும் ஒரு வட்டம்தான் கதையை இறுதிவரை கொண்டு சென்று வாசகனை யோசிக்கத் தூண்டுகிறது. சிறைசாலைக்கென்றே உள்ள சிறப்பான தன்மையைத், தனிமையை இந்தச் சிறுகதையைப் படிக்கும் போது உணர முடிகிறது.
தூக்கு மேடைக்காகக் காத்திருக்கும் சில கைதிகளின் மனக்குரல்களை அவ்வப்போது ஆங்காங்கே வெறுமனே சொல்லிவிட்டுப் போகாமல் அதற்குள்ளும் ஒரு மனக்குறிப்பை வரைந்திருக்கிறார் எழுத்தாளர். மனத்திட்பமுடைய ஒருவன் ஆழ்ந்து வாசிக்கின்ற ஒரு நாவலையோ அல்லது சிறுகதையையோ உள்வாங்கி படிக்கும்போது ஏற்படுகின்ற நிறைவில் நிறைவடைய முடியாமல் மீண்டும் மீண்டும் அசைப்போட வைக்கின்ற நூல்போலதான் தவற்றைச் செய்துவிட்டு தூக்குத் தண்டனைக்காகக் காத்திருப்பவனின் மன போராட்டம் இருக்கும். அந்த நூலை என்னால் வைக்க முடியவில்லை என்று எப்போது ஒரு வாசகன் மனகுறிப்பு வரைகின்றானோ அப்போதே அந்த நூல் வெற்றியடைந்து விடுகிறது. அதுபோல எப்போது ஒரு குற்றவாளி தான் செய்த தவற்றை மீண்டும் நினைத்து, வருந்தி தன்னையே புதியவனாக உருமாற்றி கொள்ள நினைக்கின்றானோ அப்போது தூக்கு தண்டனை அவனுக்கு மனப்போராட்டத்தின் வெற்றி. அந்த வெற்றியைதான் இச்சிறுகதை மிக ஆழமான புனைவுகளின் மூலமாகவும் சித்தரிப்புகளின் வழியாகவும் சொல்கிறது.
சிறுவயதில் தான் அனுபவித்த அழுத்தத்தின் காரணமாக மனக்கோளாறால் பாதிக்கப்பட்டவனின் நிலையிலிருந்து கதை நகர்ந்து போய்க்கொண்டிருக்கும். இடையில் நமக்கே தெரியாமல் ஒரு கதை உடன் பயணிக்கும். அந்த கதையினை மட்டும் உள்வாங்கி கொண்டு ஒரு வாசகன் கதையோடு பயணித்தால் மட்டுமே அதன் பேய்மையை உணர முடியும். மன இருளுக்குள் அடைந்து கிடக்கும் எத்தனையோ சோகங்களும் சிறையின் இருளுக்குள் அடைந்து கிடக்கும் சொல்ல முடியாத வேதனைகளும் ஒன்றாக திரண்டு தலைக்கு மேலே தொங்கி கொண்டிருக்கிறது. அது எந்நேரத்திலும் உச்சந்தலையைப் பதம்பார்க்கலாம். அதனுடைய கூர்மையை மட்டும் உணர்ந்து விட்டால் இக்கதையின் மையத்தோடு பயணிக்க இலகுவாக இருக்கும்.
‘அவன்’ தேடிக் கண்டடைய வேண்டிய உள்ளுணர்வின் சரிபாதி.
சட்டென கபிலன் உறக்கத்திலிருந்து எழுந்து நாலாப்பக்கமும் சூழ்ந்திருக்கும் கருமை படிந்துபோன சுவரை வெறித்தான். இன்று அதிகாலையில் தனசேகரைத் தூக்கிலிட்டதால் புளோக் டி-யில் கைதிகள் பாடும் சத்தம் கேட்டது. அவன் இருக்கும் சிறைக்கு மேல்பகுதியில்தான் ப்ளோக் டி. அங்குத்தான் தூக்கிலிட அழைத்துச் செல்வார்கள். கபிலனின் சிறை எண் 15. இந்த அறையைத் தாண்டித்தான் மேல் புளோக்கிற்குச் செல்லப் படியில் ஏற வேண்டும். தூக்கிலிடும் அறைக்குப் பக்கத்து அறைக்கு நேற்று தனசேகரை அழைத்துச் செல்வதைப் பார்த்தான். மரண வாசலுக்குச் செல்லும் ஒவ்வொரு கைதிகளின் முகத்திலும் கலவரத்தைவிட அமைதியைத்தான் அதிகம் பார்த்திருக்கிறான். வாழ்தலின் மீதான அதீத வெறுப்பிற்குப் பிறகு உருவாகும் அமைதி அது. நேற்று கருப்புத் துணியில் மூடப்பட்டிருந்த தனசேகரின் முகத்தைக் கபிலனால் ஊகித்துக் கொள்ள முடிந்தது. எந்த ஆரவாரமும் இல்லாமல் அமைதியாக நடந்தான்.
அதீதமான இருள் ஒருவகையான வெப்பத்தை உள்ளுக்குள் உருவாக்கியப்படியே இருந்தது. மனவெப்பம் என்று சொல்லலாம். அந்த வெப்பமானது மெல்ல நெஞ்சிலிருந்து தலைக்கும் ஏறிக் கொண்டிருந்தது. ஆங்காங்கே ஒட்டடைகள் சூழ தரை முனையில் எறும்புகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. கபிலன் தலைக்கு மேலே கவனித்தான். அந்தச் சுழற்சி இன்னும் உயிர்ப்புடன் சுவரைச் சுற்றி வட்டமிட்டப்படியே இருப்பதை அவனால் உணர முடிந்தது. கால்களைத் தரையில் வைக்க இயலவில்லை. பாதங்களிரண்டும் கணமாக இருந்தன.
அன்றுடன் அவன் சிறைக்கு வந்து மூன்று மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. எப்பொழுதுதாவது வினோஜாவின் நினைவுகள் வந்துபோகும். கடைசியாக பார்த்த அவள் கண்களில் தெரிந்த உயிர் வாழ்தலின் மீதுள்ள அழுத்தமான பிடிப்பு அவனது சிந்தைக்குள்ளே தங்கிவிட்டது. எத்தனைமுறை உதறினாலும் அவள் மூளைக்குள் ஒரு பட்டாம்பூச்சியாய் பறந்து கொண்டிருக்கிறாள். எட்டடிக்கு வைத்தால் ஒரு அரைத்தடுப்பு. அதற்கு அப்பால் கழிவறை. எந்நேரமும் வீசும் வாடை நாசியில் ஒட்டிக் கொண்டு நிரந்திரமாக இம்சித்துக் கொண்டிருந்தது. இரவில்கூட எழுந்து கழுவிக் கொண்டிருப்பான். நீரை உள்ளங்கையில் அள்ளி ஊற்றுவான். ஏனோ அந்த வாடை மறையாது.
“சார்! அவன் செஞ்ச கொலைக்கு என்ன ஏன் சார் தண்டிச்சிங்க? அசந்துருக்கும் நேரம் பாத்து செண்டன்ஸ் போட்டுட்டீங்க சார்… அவன் ரெண்டு தடவ வினோஜாவ கொன்னான் சார்…”
கடந்த மூன்று மாதங்களும் கபிலன் பார்ப்பவர்களிடமெல்லாம் மறவாமல் உச்சரிக்கும் ஒரு வாக்கியம் அது. இம்மியும் பிசகாமல் வரிசை தவறாமல் உச்சரிப்பான். சொல்லப்போனால் அவன் அவ்வாக்கியத்தை மனனம் செய்ய சிரமப்பட்டதில்லை. நீதிமன்ற செவிமடுப்பிலெல்லாம் கபிலன் ஒன்றுமே மறுக்கவியலவில்லை. வினோஜாவின் கண்கள் அவனை ஆட்கொண்டிருந்தன. இறுதி மன்னிப்பு மனுவும் நிராகரிக்கப்பட்ட பின்னரே சிறைக்கு வந்து சேர்ந்தான். மற்றவையெல்லாம் குழப்பமாகவே இருந்தது. யாரையாவது பார்த்தால் அவன் வாய் இந்த வாக்கியத்தையே சொந்தமாக பேசிக் கொள்கிறது. அது செய்யும் முதல் வித்தை இந்த வாக்கியத்தைக் கொட்டி விடுவது.
“அவனுக்குப் பிடிச்ச பாட்டுத்தானே…? நிலாவே வா… நில்லாமல் வா… நான் சிவப்புராணம்தான்…”
தனசேகர் 24ஆவது எண் கொண்ட சிறையில் இருந்தவன். காலையில் அவனைத்தான் தூக்கிலிட்டார்கள். நாள்தோறும் இளையராஜா பாடல்களைப் பாடியப்படியே பொழுதைக் கழித்தவன். வீட்டு விவகாரத்தில் மனைவியையும் மனைவியின் தம்பியையும் கொன்றுவிட்டு வந்தவன். பச்சை பலகை திறந்து வழிவிடும் சத்தம் சட்டென மேல் புளோக் அதிரக் கேட்கும். அது சாவுக்கான ஓசை. ஒருமுறை பெருங்காற்று வெடிப்பு அழுந்த வெளியேறி பரவும். கயிறு கழுத்தை நெருக்கியதும் கடைசி மூச்சுக் காற்றின் ஓசை. மனம் என்னவோ செய்யத் துவங்கியது. வந்ததிலிருந்து மூன்றுமுறை கேட்டுவிட்ட ஓசைகள் அவை.
“மேலயே சுத்திக்கிட்டு இருக்குடா… முடில!”
அவன் கபிலனிடம் சொன்ன கடைசி வாக்கியம் இது. இவ்விடத்தில் அந்த வாக்கியத்தை முழுவதுமாக கபிலன் அளவில் யாருமே புரிந்துகொள்ள இயலாது. மீண்டும் அவன் தலைக்கு மேல் பார்த்தான். அதே சுழற்சி கோபத்துடன் சுழன்று கொண்டிருந்தது.
மீண்டும் தனசேகரின் குரல். பசுமையான மரணம் அது. நடந்து சில மணிநேரங்கள் மட்டுமே. கபிலன் மெல்ல கண்களை மூடினான். வெளியே உள்ள இருளுக்கும் உள்ளே தெரியும் இருளுக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. சிறைக் கம்பிகளை நகத்தால் கீறும் சத்தமும் கம்பிகளை உலுக்கும் சத்தமும் காதிற்கு சமீபத்தில் கேட்டது.
எங்கோ தூரத்தில் ஏதோ ஒரு சிறைக்குள்ளிருந்து கேட்கும் சத்தமிது. விட்டுவிட்டு இப்படிப் பல குரல்கள் அவ்விடத்தின் சூன்யத்தை இசைத்துக் கொண்டே இருக்கும். சிறைக்கம்பியின் ஓரம் சாய்ந்துகொண்டே வலது கையை கம்பிக்கு வெளியில் தரையில் வைத்தான். எங்கோ காலடி சத்தங்கள் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. கண்கள் அப்படியே மயங்குகின்றன. காட்சிகள் பலகோணங்களுக்குப் பிளக்கின்றன. தூரத்தில் வினோஜா நடந்து வருகிறாள். அவள் தன் தலையைக் கையில் பிடித்திருக்கிறாள். சிறை இருளுக்குள்ளிருந்து மேலே பார்த்தேன். சுழற்சியில் சிவப்பு வர்ணம் சேர்ந்திருந்தது.
நீண்ட இருக்கையின் கோடியில் வினோஜாவின் அறுப்பட்டக் கழுத்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது இன்னமும் உயிர்ப்புடன் நினைவில் உள்ளது. இப்பொழுது வீட்டிற்குப் போனாலும் அவனால் அடையாளம் காட்ட முடியும். கபிலனும் வினோஜாவும் தொலைக்காட்சியில் சன் மியூசிக் பாடல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தபோதுதான் அவன் உள்ளே வந்தான். அவன் வழக்கமாக வரும் நேரம் அல்ல அது. அவன் வரும்போது கபிலனால் அவனுடைய நெடியை அறிந்து கொள்ள முடியும். அது ஒரு வகையான சுருட்டு வாடை. அன்றும் அந்த நெடியை அவனால் மிக நெருக்கத்தில் உணர முடிந்தது. அவன் அப்படிச் சட்டென்று அவர்களிடையே நுழைவான் என்று கபிலன் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் கத்தியால் வினோஜாவின் கழுத்தைப் பதம் பார்த்தான். அவள் முற்றத்தை வெறித்தப்படியே தலையை கபிலனின் வலதுபக்க தோள்பட்டையில் சாய்த்திருந்ததால் அவனுக்குக் கழுத்தைக் குறிப்பார்க்க வசதியாக இருந்தது. இத்தனைக்கும் அவள் நேராகத்தான் அமர்ந்து கொண்டே அவளுடைய தொழிற்சாலைக்கு அணியும் சட்டையின் ஒரு பொத்தானைத் தைத்துக் கொண்டிருந்தாள். கபிலன்தான் அவளை வலுக்கட்டாயமாக தன் தோளின் மீது சரிய செய்தான்.
அவன் வாழ்க்கையில் இதுவரை கபிலன் அப்பேற்பட்ட பாவத்தைச் செய்ததே இல்லை. இப்பொழுதும் வினோஜாவின் கண்கள் அவனுக்குள்ளிருந்து அதை மட்டுமே மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. அவனுடைய நடமாட்டம் இருப்பதை கபிலன் ஏன் எச்சரிக்கவில்லை அதனை ஒரு பொருட்டாக கருதவில்லை என்று அவள் கேள்விகளை உருவாக்கியபடியே இருக்கிறாள்.
“சார், என்னைக் கொன்னுற முடியுமா? கொஞ்சம் சொல்லுங்களென்…”
எதிரில் அப்படி யாரும் இல்லை. கபிலனின் வாய் சொந்தமாகவே யாரிடமோ பேசிக் கொண்டது. ஒருவேளை அந்த வரிகள் எப்பொழுதுதாவது யார் மனத்தையாவது தூண்டலாம்; அதன் வழி தனக்கு முன்னமே மரணம் நிகழலாம் என்று அவன் வாய்க்குத் தெரிந்திருக்கக்கூடும். காற்றில் கபிலனின் வாக்கியங்கள் குரல்கள் எப்பொழுதும் அலைந்து கொண்டே இருக்கின்றன.
பக்கத்து புளோக்கில் அடுத்த வாரம் தூக்கிலிடப்படப்போகும் ஒருவனுக்கு குர்ஆன் வாசிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. ஒரு பிரிவிற்கு பத்து அறைகள் எனப் பிரிக்கப்பட்டிருந்த சூன்யவெளிக்கு அப்பால் சதா குரல்களும் அழுகைகளும் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். மரணம் என்கிற மகா உண்மையை எதிர்க்கொள்ள மனத்திடம் தேவை. தனசேகர் நேற்று தனது கடைசி சாப்பாட்டை நாவில் வைத்து ருசிக்கும்போது என்ன நினைத்திருப்பான்? மனம் சட்டென பதற்றம் கொண்டது. மீண்டும் கண்களை இறுக மூடினான். இருளுக்கு நமது இருப்பைத் தொலைக்கும் சக்தி உண்டு. கபிலன் தன் இருப்பைத் தொலைக்க நினைக்கிறான். தான் இங்கு இல்லை. தான் ஒரு கோவிலில் இருக்கிறேன் என்று நினைத்துக் கொண்டான். பூஜை நடந்து கொண்டிருக்கிறது. சாம்பிராணி வாசம் அவனைச் சூழ்கிறது. மணியடிக்கும் ஓசை எழுகிறது. அப்படியே பக்தியில் மூழ்கலாம்.
கபிலன் வேலை செய்யும் தொழிற்சாலையில் ஒரு ஆப்பரேட்டராகப் பணியைத் துவங்கியவள் வினோஜா. அடிக்கடி பார்ப்பவர்களின் மீது ஒரு மேலான கவனம் தோன்றும் தருணம் என்பது அதிசயமான நிகழ்வுதான். காலை 8.00 மணிக்குத் துவங்கும் வேலை 5.00 மணிக்கு முடியும்வரை இந்த மனம் நான்கு சுவருக்குள்ளே என்னவெல்லாம் கற்பனை செய்து கொள்கிறது. இதுதான் உலகம் என்கிற நிலைக்கு கவனம் குவிந்து சுருங்கியும் விடுகின்றது. அச்சிறிய உலகத்தினுள்ளே சதாநேரமும் அவன் கண்களுக்குள் வினோஜா அகப்பட்டுக் கொண்டே இருந்தாள்.
மீண்டும் வினோஜாவின் கண்கள் அவனுக்குள் விழித்துக் கொண்டு அவன் மனத்தையே கவனித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.
“அவன் வருவான் சார்… அவன் ஒரு பேய் சார்… இரத்தம் பார்க்காம போவ மாட்டான்…”
அவனை தான் கொல்ல வேண்டும் எனப் புலம்பிக் கொண்டிருந்தான். கொன்றே ஆக வேண்டும். தனக்கு முன்னே அவனுடைய மரணத்தைப் பார்த்துவிட வேண்டும் எனத் துடித்தான். இது பழிவாங்கல் அல்ல; சமன்படுத்துதல். வினோஜாவின் கண்கள் அவனிடம் கேட்கும் கோரிக்கையும் அதுதான். அவன் நிச்சயம் இங்கு வருவான் என்று கபிலனால் ஊகிக்க முடிகிறது. சில நாள்களாக அந்தச் சுருட்டு வாடையை அவனால் ஓரளவிற்கு அறிய முடிகிறது. எங்கோ தூரத்திலிருந்து காற்றில் வீசியப்படியே இருக்கின்றது.
“சார், அவன் வந்தா சொல்லுங்க. என்னய பார்க்க வருவான். நான் இங்க படற கஷ்டம் அவனுக்குப் பெரிய மகிழ்ச்சி சார்… அவன் ஒரு கிறுக்கன்…”
எதிர் சிறையில் தெரிந்த உருவத்திடம் கபிலனின் வாய் பேசிக் கொண்டிருந்தது. நன்றாக உற்றுக் கவனித்தான். அச்சிறையின் மெல்லிய இருளில் யாரோ அமர்ந்திருப்பதைப் போன்றே தெரிந்தது. கபிலனின் அப்பாவின் உருவமேதான். தொப்பை வயிறும் தாடியும் சிவந்த கண்களும். நிச்சயமாக அப்பாத்தான். உடல் சுருங்கி மனம் படப்படத்தது.
“என்னடா எழவெடுத்தவன…ரொம்ப ஆட்டமா? அடிச்சி கால உடைக்கட்டா…?”
அதே குரல்; அதே தொனி. மனம் நடுங்கி சிறையிலேயே அழத் துவங்கினான். அவனையறியாமல் சிறுநீர் தரையில் வடிந்து ஓடிக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் உற்று நோக்கினான். அச்சிறை காலியாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். வாளியில் இருந்த நீரை அள்ளி தரையில் ஊற்றினான். மூத்திர நெடி எங்கும் பரவிக் கொண்டிருந்தது, மேலே, சுழல் உக்கிரமடைய துவங்கியது. நினைவுகளின் கோபம் அது. மீண்டும் ஒரு வாளி தண்ணீரைத் தரையில் ஊற்றியடித்தான்.
அச்சிறைக்குள்ளிருந்து அப்பா மீண்டும் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய பார்வையிலிருந்து தப்பிப்பது அத்தனை எளிதல்ல. ஒரு சாக்கில் அவனை நுழைத்து தலைக்கீழாகக் கட்டி வைத்து வாழை மட்டையில் அடிக்கும்போது அவர் உச்சரிக்கும் ஒரே சொல் “எழவெடுத்தவனே!” என்பது மட்டும்தான்.
“சார் எங்கப்பா அங்க இருக்காறா சார்? கொஞ்சம் பாத்து சொல்லுங்களேன்…”
“டேய்…வாய மூடுடா… பைத்தியக்கார ஆஸ்பித்திரிக்கு அனுப்ப வேண்டியத எல்லாம் இங்க கொண்டு வந்து போட்டுடானுங்க…முடிலடா மண்டைக்கு மணி அடிக்குது…”
பக்கத்து சிறையில் உள்ள ஜோன். தன் தங்கையைக் கொலை செய்துவிட்டு வந்தவன். கொலை தொடர்பான குற்றவுணர்ச்சி அவனுக்கும் உண்டு. அப்பொழுதெல்லாம் கபிலனிடம் சொல்லி அழுவான். அவன் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு உன் தங்கையின் நினைவுகள் உன்னைச் சுற்றி வட்டமிட்டப்படியேத்தான் இருக்கும் என்று கபிலன் சொன்னதுண்டு. நீ அதனை நினைக்க நினைக்க அது குரூரமாக மாறும். பின்னர், அதுவே உன்னை நீ அழித்துக் கொள்ளத் தூண்டும் என்று பலமுறை அறிவுரைத்துவிட்டான். அவன் பிதற்றுவது தன் மீதான வெறுப்பை அல்ல என்பதை கபிலனால் உணர முடிகிறது. வினோஜாவின் நினைவுகள் தன் அறையைச் சுற்றி போட்டிருக்கும் வட்டம் இலேசான இரத்த நிறத்தில் சுழன்று கொண்டே இருப்பதை அவனால் மீண்டும் உணர முடிகின்றது.
“வினோஜாமா… நான் இல்லடா… நான் ஒன்னும் செய்யலடா… அவுங்கத்தான் நம்பல. நீயுமா என்ன நம்பல?”
தூரத்தில் அவன் வந்து கொண்டிருப்பதைக் கபிலனால் உணர முடிந்தது. சுருட்டு வாடை மெல்ல சிறையின் அறையைச் சூழ்ந்து கொண்டிருந்தது. வாளியின் நுனியை உடைத்து அதன் கூர்மையாக இருந்த கிழித் துண்டை எடுத்து தன் கையில் தயாராகப் பிடித்துக் கொண்டான். அப்பாவும் அவனும் சேர்ந்து இப்பொழுது கபிலனின் அறைக்குள் நுழையலாம் என யூகித்துக் கொண்டான். சுவரில் இருந்த சிறுநீர் வீச்சம் மண்டைக்குள் எதையோ செய்து கொண்டிருந்தது. மேலேயிருந்த வினோஜாவின் நினைவுகள் இப்பொழுது ஒரு பேரலைக்குத் தயாராகிக் கொண்டே இராட்சத வேகத்தில் சுழன்று கொண்டிருந்தன.
“வினோஜா… அன்னிக்கு நீ சொன்ன உனக்கும் அந்தப் பங்களாவுக்கும் கடன் பெரச்சன மட்டும்தான்… வேற எந்தத் தொடர்பும் இல்லன்னு… நான் நம்பனனா இல்லயா? எனக்கு அது மட்டும் சந்தேகமா குழப்பமா இருக்கு வினோஜா… அன்னிக்கு இன்னொரு ஆளோட நடமாட்டம் இருக்குன்னு நான் மட்டுமில்ல பிள்ள… பக்கத்து வீட்டுக்காரனும் சொன்னான… அத யாருமே நம்பலயே…” என்றவாறு கபிலன் எதிர் சிறையைக் கவனித்தான். ‘அவன்’ நின்று கொண்டிருந்தான்.
பார்த்த சாட்சியமோ அல்லது போதுமான ஆதாரங்களோ இல்லாததால் சிவகணேஷ் நிபந்தனை ஜாமினில் விடுவிக்கப்பட்டான். இன்னும் இரு மாதங்களில் மீண்டும் வழக்குச் செவிமடுப்பிற்கு வந்த பின்னரே அவனுக்கான விடுதலை உறுதியாகும்.
இரண்டு வாரம் லோக்காப்பில் இருந்த அயர்வும் நடுக்கமும் கலந்து அவனைச் சூழ்க்கொண்டு பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தாலும், விடுவிக்கப்பட்ட நாளில் மனம் இலேசாகியது. வரும் வழியில் 24 மணி நேரக் கடையில் சாப்பிட்டுவிட்டு ஒரு வெண்சுருட்டை ருசித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“அப்படின்னா நீ கொலை செய்யல?”
சிவகணேஷ் நண்பன் மூர்த்தி. அவன்தான் அவனுக்கான வழக்கறிஞரை ஏற்பாடு செய்தது ஜாமின் பணம் எனப் பலவற்றையும் செய்து உதவியவன்.
மூர்த்தி எதிரில் இருந்த தடுப்பு இரும்பின் நுனியில் வெண்சுருட்டின் சாம்பலைத் தட்டி உதறினான். சாம்பல் துகள்கள் சுவரில் சரியும் முன்பே காற்றில் பறந்து கரைந்தன.
“அப்படின்னா, அங்க இருந்த பொணத்துக்கும் உனக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்ல?”
“அட நீ ஒன்னு. கிறுக்கன் மாதிரி பேசிக்கிட்டு இருக்காத… கொலை செஞ்சிட்டுப் எவனாவது அங்கயே தூங்குவானா? நான் என்ன முட்டாளா?”
மூர்த்தி மூச்சை இழுத்து விட்டான். கழுகு போன்ற தன் பார்வையைச் சிவகணேஷ் மீது படரவிட்டான். கண்கள் பொய்மைக்கு அப்பாற்பட்ட உறுப்பு. சொற்களில் ஆயிரம் வேடிக்கை, வித்தைகள் இருந்தாலும் கண்கள் உண்மையைத் தாங்கி நிற்கும்.
“ஜாமீன் காசு பத்தி கவலப்படாத… எப்படியாவது கடன வாங்கியாவது கட்டிருவன்…மாலினி இருக்கா… ஏதாச்சம் உதவி செய்வா…திருடன் மாதிரி பாக்காத…” என்ற சிவகணேஷ் மீதியிருந்த வெண்சுருட்டை வேகமாக இழுத்துவிட்டுக் கீழே வீசினான்.
இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினர். மூர்த்தி ஏதும் பேசவில்லை. சிவகணேஷ் தன் மனைவி மாலினியை நினைத்துக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தான். வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியில் கொலை நடந்த சாலையை வாகனம் கடந்து கொண்டிருந்தது. மூர்த்தி தெரிந்துதான் அவ்விடத்தை நோக்கி வாகனத்தைச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தான். சிவகணேஷ் கண்களை மூடினான்.
மழை பெய்து விட்டிருந்ததால் வாகனத்தின் கண்ணாடியில் மீந்திருந்த துளிகள் ஒவ்வொன்றாய் உடைந்து உடைந்து ஒழுகிக் கொண்டிருந்த இடைவெளியில் போதையின் உச்சத்தில் இருந்த சிவகணேஷ் பக்கத்து வாகனத்தைவிட்டு வெளியேறும் அந்த மர்ம உருவத்தை மீண்டும் மீண்டும் நினைவுப்படுத்த முயன்றான். கடைசிவரை அது ஓர் ஆணின் முகம் என்பதைத் தவிர அவனிடம் வேறு ஆதாரம் இல்லாததால் அத்தகைய ஒரு தகவலை அவன் கடைசிவரை காவல்துறை விசாரணையில் சொல்லவே இல்லை.
“ஆனா… மச்சான் நான் ஒரு தடவ கண்ணத் தொறந்து பார்க்கும்போது ஒருத்தன் அந்தக் காடிலேந்து வெளிய வந்தான்… அது ஒருத்தனோட முகம்… ரொம்ப பழக்கமான தெரிஞ்ச முகம்தான்… சரியா லின்க்காவ மாட்டுது… இல்லன்னா போலிஸ்ல மாட்டி விட்டுருப்பன்…”
மூர்த்தி செலுத்திக் கொண்டிருந்த வாகனத்தைச் சட்டென ஓரத்தில் நிறுத்தினான். அவன் முகத்தில் சிறிய கலவரம்.
“நீ இந்த மாதிரி ஏதும் பேசாதடா… கம்முன்னு இருக்கீயா? நான் என்ன சொன்னன்? எதையுமே உளறாத… மொத உன் கற்பன குதிரய ஓரங்கட்டு… புரியுதா?”
சிவகணேஷ் இருக்கையைக் கொஞ்சம் இறக்கிவிட்டுச் சாய்ந்து கொண்டான். முதுகில் கணமான வலி அடர்ந்திருந்தது. மூர்த்தி அப்பொழுதுதான் வழக்கறிஞர் மாரிமுத்துவிடமிருந்து வந்த புலனச் செய்தியைப் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“கேஸ் சாமுன்??? Don’t worry, Everything will be alright for your friend…”
கைப்பேசியை முடக்கிவிட்டுச் சிவகணேஷைப் பார்த்தான்.
அன்று கழுத்தறுப்பட்டுப் பிணமாகக் கிடந்த மாலினியின் பக்கத்தில் உறங்கிக் கொண்டிருந்ததைப் போலவே சிவகணேஷ் அவனுடைய உலகத்தில் அமைதியாகப் படுத்திருந்தான்.
விசாரணை 1: சிவகணேஷ்
கேள்வி: கொலை நடந்த நன்று எங்குப் போயிருந்தீர்கள்?
நானும் என் மனைவியும் அன்று ஒரு காப்புறுதி நிறுவனத்தின் விருத்துக்குப் போயிருந்தோம். நண்பன் மூர்த்தியின் ஏற்பாடு. அவனுக்கு முக்கியப் பதவி உயர்வு என்பதால் எங்களையும் இன்னும் சில குடும்ப நண்பர்களையும் அழைத்திருந்தான்.
கேள்வி: எத்தனை மணிக்கு அங்கிருந்து புறப்பட்டீர்கள்?
11ஐ நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது என்று நினைக்கிறேன். அதுவும் மாலினி போகலாம் என்று அத்துடன் மூன்றுமுறை சொல்லிவிட்டதால் வேறு வழியில்லாமல் கிளம்பினேன்.
கேள்வி: விருந்து நடந்த இடத்திலிருந்து வீட்டிற்கு எவ்வளவு தூரம்?
போகும்போது ஏறக்குறைய 45 நிமிடங்கள் எடுத்தன. நான் இதுவரை அந்தக் குறிப்பிட்ட உணவகத்திற்குச் சென்றதில்லை.
கேள்வி: வாகனத்தைச் செலுத்தும்போது நீங்கள் போதையில் இருந்தீர்களா?
ஆமாம். ஆனால், அவ்வளவு போதை என்று சொல்வதற்கில்லை. நான் வாகனத்தை முடுக்கிவிட்டால் எவ்வளவு போதை என்றாலும் முறையாகவே ஓட்டுவேன்.
கேள்வி: உங்கள் மனைவி உங்களை அனுமதித்தாரா?
மாலினிக்கு இரவில் வாகனம் ஓட்டுவதென்றால் கொஞ்சம் பயம். எதிரில் வரும் வாகனங்களின் விளக்கு வெளிச்சம் அவளுக்கு உபாதை. பார்வையை மறைத்துவிடும் என்று பயப்படுவாள்.
கேள்வி: பிறகு நீங்கள் ஏன் வாகனத்தை நிறுத்தினீர்கள்?
அன்று என்னவோ என்னால் என் மயக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை. ஒருவேளை நான் அருந்திய மதுபானம் எனக்கு ஒப்புக்கொள்ளவில்லை என்று நினைக்கிறேன்.
கேள்வி: சரியாக எத்தனை மணிக்கு வாகனத்தை அங்கு நிறுத்தீனீர்கள் என்று ஞாபகம் உள்ளதா?
ஆம், 12.05 மணி இருக்கலாம். அப்பொழுதுதான் நான் வாகனத்தை முடக்கினேன்.
கேள்வி: எப்படி இத்தனைத் துல்லியமாக நேரத்தைச் சொல்ல முடிகிறது?
சரியாக 12 மணிக்கு வானொலியில் தேசிய கீதம் ஒலிப்பாரகியது என்னால் ஞாபகப்படுத்த இயல்கிறது.
கேள்வி: பிறகு என்ன நடந்தது?
அதன் பிறகு மாலினி ஏதோ கத்திக் கொண்டிருந்தாள். என்னால் நினைவுப்படுத்த இயலவில்லை. அப்படியே மயக்கம் அதிகமாகி நான் ஓர் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குள் சென்றுவிட்டேன்.
கேள்வி: பிறகு எத்தனை மணிக்கு எழுந்தீர்கள்?
எனக்கு அப்பொழுது நேரம் சரியாக நினைவில் இல்லை. எழுந்ததும் என் வாகனத்தைச் சுற்றி ஆள் கூட்டம் நிரம்பியிருந்தது. சில வாகனங்களும் அங்கே நிறுத்தப்பட்டிருந்தன. அதில் ஒன்று காவல் துறை வண்டி.
