கேள்வி: எழுத்தாளன் என்பவன் எழுதியே ஆக வேண்டுமா?

கே.பாலமுருகன்: வாசிப்பு; இலக்கிய செயல்பாடு; எழுத்து என மூன்றையுமே உள்ளடக்கியவன் தான் எழுத்தாளன். ஆகவே, எழுத்தாளன் என்பவன் சில சமயங்களில் வாசிக்க மட்டுமே செய்வான். அதன் வழி அவன் தன்னைத் தானே கூர்மையாக்கிக் கொள்வான். அல்லது இலக்கியம் தொடர்பான கலந்துரையாடல்கள், நூல் வெளியீடு, விமர்சனக் கூட்டங்கள் என இயங்குவான். தன்னைச் சுற்றியுள்ள சூழலை இலக்கியமாக உருவாக்கிக் கொள்ள செயல்படுவான். இதனைத் தவிர்த்து எழுத்தாளன் தன்னை நிரூபித்துக் கொள்ள எழுதுவான். ஆக, எழுத்தாளன் என்பவன் எழுதியே ஆக வேண்டும் ஆனால், எழுதிக் கொண்டே இருப்பானா என்று கேட்டால் என் பதில் இதுதான். வாசிப்பூக்கம், செயலூக்கம், படைப்பூக்கம் ஆகியன கலந்தவனே எழுத்தாளன்.

கேள்வி: எழுத்தாளனுக்கும் கவிஞனுக்கும் விமர்சகனுக்கும் என்ன வித்தியாசம்? இதில் தாங்கள் யார்?

கே.பாலமுருகன்: நீங்கள் குறிப்பிட்ட மூவருமே படைப்பாளர்கள்தான். கவிஞன், விமர்சகன் என யாவருமே எழுத்தாளர்கள்தான். படைப்பில் கவிதை, சிறுகதை, நாவல், கட்டுரை எனப் பிரிவுகள் உள்ளன. அவற்றுக்கேற்ப கவிதையை எழுதுபவனைக் கவிஞர் என்கிறோம், சிறுகதை எழுதுபவர்களைச் சிறுகதை எழுத்தாளர் என்கிறோம். இப்படியே கட்டுரைகள் எழுதுபவரைக் கட்டுரையாளர் என்றோ விமர்சகர் என்றோ குறிப்பிடுகிறோம். கவிதை, சிறுகதை, நாவல், சிறுவர் நாவல், கட்டுரைகள், பத்திகள், விமர்சனக் கட்டுரைகள் எழுதும் என்னை என்னவென்று அழைக்கலாம்?

கேள்வி: தன்னைக் கண்டடைவதே எழுத்தாளனின் நோக்கமாக இருக்கிறதா?

கே.பாலமுருகன்: ஆமாம். தன் படைப்புகளின் வழியாக ஒருவன் தன்னைத் தானே விசாரித்துக் கொண்டே இருக்கிறான். தன்னைச் சுய மதிப்பீடுகளுக்கு ஆளாக்குகிறான். தன்னைக் கண்டடைவது ஆன்மீகம் என்றும் சொல்கிறோம். கண்டைந்த தன்னை வெளியே கொண்டு வருவது இலக்கியம். தன்னையும் தனக்குள் இருப்பவைகளையும் படைப்பாக்கி வெளியே கொண்டு வரும் வேலையைக் கலை செய்கிறது. நீங்கள் கேட்டதைப் போல ஒவ்வொரு படைப்பிற்குள்ளும் ஒரு படைப்பாளனை வாசகராக நீங்கள் கண்டடையலாம். ஆக, ஆன்மீகமும் இலக்கியம் சில விசயங்களில் மட்டுமே வேறுபடலாமே தவிர அதன் ஆதாரம் தன்னைக் கண்டடைதலே.

கேள்வி: கருத்தைச் சொல்வதே எழுத்தின் குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டுமா?

கே.பாலமுருகன்: அப்படியல்ல. வாழ்க்கையைச் சொல்வதுதான் எழுத்தின் குறிக்கோளாகும் என நான் நம்புகிறேன். சொல்வது என்பதுகூட எனக்குப் பொருத்தமாகத் தோன்றவில்லை. காட்டுவதுதான் இலக்கியத்தின் வேலை. அதனை உள்வாங்கிக் கொண்டு அதன்பால் ஒரு கருத்தை அல்லது புரிதலை உண்டாக்கிக் கொள்வதுதான் வாசகர்களின் வேலை என நினைக்கிறேன்.

கேள்வி: மீண்டும் ஒரு வாசிப்பைக் கோரக்கூடிய எழுத்து உங்களிடம் உள்ளதா? அப்படி இருப்பின் அது ஏன்?

கே.பாலமுருகன்: எல்லாம் நல்ல எழுத்துகளும் வாசிப்பைப் பலமுறை கோரியப் படைப்புகள்தான். ஒரே வாசிப்பில் புரிந்துவிட வேண்டும் என்றால் அப்படைப்பில் ஆழமும் அகலமும் போதவில்லை என்றுத்தான் அர்த்தம். அத்தகைய எழுத்துகளை யாரும் இப்பொழுது விரும்புவதில்லை. தனக்கும் தன் புரிதலுக்கும் சவால் விடக்கூடிய ஒரு படைப்பை மட்டுமே வாசகர்கள் மீண்டும் மீண்டும் வாசிக்கவும் செய்கிறார்கள். அதுவே படைப்பாளனுடன் விவாதிக்கவும் தூண்டுகிறது. வாசகனுக்கும் படைப்பிற்கும் மத்தியில் மிக நீண்ட உரையாடலைத் துவக்கி வைக்கும் எழுத்தே தற்சமயம் சாத்தியமாகும்.

கேள்வி: மீண்டும் மீண்டும் எழுத வேண்டும் எனில் எதை எழுதுவீர்கள்?

கே.பாலமுருகன்: நிச்சயமாக சிறுகதைகள்தான் எனது தளமாகும். என்னுடைய தொடக்கமே சிறுகதைகள்தான்.

கேள்வி: தங்கள் மீது வைக்கப்படும் விமர்சனங்களை எவ்வாறு பார்க்கிறீர்கள்?

கே.பாலமுருகன்: என் மீது வைக்கப்படும் விமர்சனங்களை நான் புறக்கணிக்கிறேன். என் படைப்பின் மீதான விமர்சனங்களாக இருந்தால் நிச்சயம் அதனைப் பொருட்படுத்துவேன். ஆரோக்கியமாகவே எடுத்துக் கொள்வேன். எப்படைப்பும் விமர்சனத்திற்கு அப்பாற்பட்டது அல்ல.

கேள்வி: தொடர்ச்சியாக் எழுதும்போது ஒரு வரண்ட அல்லது சோர்ந்த உணர்வு ஏற்படுகிறதா?

கே.பாலமுருகன்: அப்படித் தோன்றும்போது வேறு நடவடிக்கைகளில் கவனத்தைச் செலுத்திவிடுவேன். மீண்டும் எழுத்திற்குத் திரும்புவதற்கான இடைவெளியாக அதனை உருவாக்கிக் கொள்வேன்.

கேள்வி: தங்களுடைய ஆரம்பக்கால எழுத்திற்கும் இன்றைய எழுத்திற்கும் உள்ள வித்தியாங்கள் என்ன?

கே.பாலமுருகன்: படைப்பாளன் படைப்புகளில் அலைந்து அலைந்து தனக்கான எழுத்தைக் கண்டடைகிறான். என் ஆரம்பக்கால வாசிப்பே மனுஷ்ய புத்திரன், சுந்தர ராமசாமி, எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன் போன்றவர்கள் ஆகும். அதன் விளைவாகவே என்னுடைய முதல் நாவல் ‘நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் வாசல்கள்’ மூன்று விருதுகள் பெற முக்கிய காரணமாகும். ஆனால், இன்றைய எழுத்தை நான் மொழி ரீதியிலும் அதன் ஆழம் தொட்டும் சிறுக சிறுக வித்தியாசப்படுத்தி வருகிறேன். இன்னமும் செம்மைப்படுத்தும் வேலை தொடரவே செய்யும். இயங்குவதும் எழுதுவதும்தான் இப்போதைய நோக்கம்.

கேள்வி: எழுத முடியாத தருணங்களில் உங்களை எப்படி மீட்டுக் கொள்வீர்கள்?

கே.பாலமுருகன்: எழுத முடியாத தருணங்கள் என்றால் மூன்று வகையாகப் பார்க்கலாம். ஒன்று, பணி அழுத்தம் காரணமாக எழுத முடியாமல் போனதுண்டு. அக்காலங்களில் பணி தொடர்பான வேலைகள் மிகுந்து இருக்கும். ஆகவே, முடிந்தவரை அச்சமயங்களில் எழுத முடியாவிட்டாலும் குறைந்தது ஒரு சிறுகதை அல்லது கவிதை, கட்டுரைகள் என வாசிப்பதை நிறுத்த மாட்டேன். அவ்வுணர்வு இலக்கியத்தோடு நெருங்கி இருக்கும் திருப்தியை அளிக்கும். படைப்பு என்பது கணிக்கவியலாத ஓர் ஊற்று. அதனை வலுக்கட்டாயமாக அடைக்கவோ அல்லது திறந்துவிடவோ முடியாது. அது தன்னியல்பு கொண்டது.

அடுத்து, தனிப்பட்ட வாழ்க்கை சிக்கல்கள் ஏற்படும்போது எழுதுவது தடைப்படலாம். அக்கணங்களில் நாம் அதுவரை வாசித்த இலக்கியம் நமக்குக் கைக்கொடுக்கும். எத்தகைய சிக்கல் வந்து நின்றாலும் அதனை மனத்திடத்துடன் கடந்து செல்ல நாம் வாசித்த இலக்கியமே அதற்குரிய பலத்தைக் கொடுக்கும். வாசிப்பு என்பது வாழ்க்கைக்கான அனுபவங்களைச் சேகரிக்குமொரு வாய்ப்பாகும் என என் வாழ்நாளில் ஒவ்வொரு கணமும் உணர்கிறேன். அச்சிக்கல்கள் கரைந்து மறைந்ததும் அதன்பின் ஏற்படும் ஊக்கம் அளவற்றது. அதனை எழுத்தாக்கும் முயற்சி பின்னர் தொடரும். ஆகவே, எழுத்தாளனுக்கு வாழ்க்கைப் பிரச்சனைகள் என்பது என்னைப் பொறுத்தவரையில் ஒரு வரம் என்றுத்தான் சொல்வேன். எழுதுவதற்கான ஊக்கி அங்கிருந்தும் கிடைக்கிறது.

மூன்றாவதாக, சில சமயங்களில் நம் எழுத்தில் ஆழமில்லாமல் போகும். எது எழுதினாலும் அது எடுப்படாமல் போகும். நன்கு உற்று கவனித்தால் நமக்குள் காரணமே இல்லாமல் ஒரு படைப்பு சோர்வு ஏற்பட்டிருக்கும். அது இரண்டு காரணங்களால் நடக்கும் என யூகிக்க முடிகிறது. ஒன்று வாசிப்பே இல்லாமல் தொடர்ந்து எழுத மட்டுமே செய்வதாலும், அடுத்து நிறுத்தாமல் அதிகம் எழுதித் தள்ளுவதினாலும் ஏற்படலாம். அத்தகைய நேரத்தில் எழுத நினைப்பதைக்கூட எழுதாமல் விட்டதுண்டு. ஒரு சிறு இடைவேளி தேவைப்படும். ஆனால், அந்த இடைவெளியை நீட்டிக்கொள்ளக்கூடாது. அது ஆபத்தானது. நம்மை மீண்டும் எழுத்துக்குள் வரவிடாமலும் செய்துவிடும். அப்படி இடைவெளி வேண்டும் என்று போனவர்களில் சிலர் மீண்டும் எழுத்துக்குள் வரவே இல்லை. எனக்கு அதுபோன்ற சமயங்களில் என் கவனத்தை உலக சினிமா பார்ப்பதில் செலுத்திவிடுவேன்; அல்லது மலை ஏறுவேன். மீண்டும் ஓரிரு வாரங்களில் நல்ல சிறுகதைகள் அல்லது நாவல்கள் வாசிப்பேன். அதன்பின் அந்தப் படைப்பு சோர்வு தானாக நீங்கியிருக்கும். இப்படித்தான் நான் எழுதாமல் போன கணங்களில் என்னை நான் மீட்டுக் கொண்டேன்.

கேள்வி: வருகின்ற செப்டம்பர் 24ஆம் திகதி நடைபெறவிருக்கும் உங்கள் சிறுகதை நூல் வெளியீடு பற்றி?

கே.பாலமுருகன்: தோழி பதிப்பகத்தின் அருமையான முயற்சி இது. சொந்த ஊரில் வெளியீடு செய்வது என்பதுதான் இன்றைய நூல் வெளியீடுகளின் பொதுத்தன்மையாக இருக்கின்றது. ஆனால், தோழி பதிப்பகம் அதனையும் தாண்டி ஈப்போ நகரில் மூன்று நூல்களின் அறிமுக விழாவைத் தொடங்கியுள்ளார்கள். இலக்கிய செயல்பாடுகள் அவசியமாகக் கருதப்படும் இச்சூழலில் எழுத்தாளர் யுவராஜன் அவர்களும் தோழி அவர்களும் இம்முயற்சிகளை முன்னெடுத்திருப்பது மகிழ்ச்சியை அளிக்கிறது. ஆகவே, ஈப்போ நகரில் வாழும் இலக்கிய ஆர்வலர்கள், ஆசிரியர் நண்பர்கள் அனைவரையும் ‘மூன்று நூல்கள்’ அறிமுக விழாவில் கலந்து கொள்ள அன்புடன் அழைக்கின்றேன்.

சந்திப்பு: ராஜேஸ்வரி, ஈப்போ

மரணம் மனிதன் எதிர்க்கொள்ளும் இருண்மை வெளியின் உச்சபட்ச புதிரின் ஆழ்வெளி. பிரக்ஞை அழிந்த வெளி. சன்னஞ் சன்னமாக முழு பிரக்ஞை வெளிக்குள் நிகழும் மரணம் அதற்கு முன்பானது. முதுமையும் வறுமையும் நொய்மையும் சுமந்தபடி, மனிதனுள் நிகழும் அந்த மரணம் துயரமிக்கது.

அது வரையிலான அவனது உலகத்தையே தலைகீழாகப் புரட்டிப் போட்டுவிடும். ஆழ்கடலின் இருளுக்குள் கைவிடப்பட்ட குழந்தையின் மரண ஓலம் எதிரொலிக்கும் மயானக் காடு. காலம் அவனது உடலுக்குள் புகுத்திவிடும் நோய்மைக்கு நிகராக மனம், மூளை என அவனது இருப்புக்கு அர்த்தப்பாடு வழங்கும் அனைத்து நுண் செயலிகளும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் அணையத் துவங்க, தொடங்கிவிடும் ஒரு திகிலூட்டும் அமானுஷ்ய இறுதி பயணத்துக்கென திறக்கப்படும் வாசல் அது.

இடியப்ப பாட்டி, ஒருநாள் இறந்த பின், அடுத்து அவளது பிரியத்திற்குரிய அந்தப் பழைய அலமாரியும் வீட்டிலிருந்து அகற்ற முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட, அதன் அபரிமிதமான ‘கனம்’ அவர்களைத் தடுமாற வைக்கிறது. அந்தக் கனம், அவள் தன் குடும்பத்தில் சுமந்த துயரத்தின், வலியின், துரோகத்தின் ஒட்டுமொத்த ‘கனம்’ என்பதை நாம் உணரும் தருணத்தில், இடியப்ப பாட்டி, நம்முள் விஷ்வரூபம்மெடுக்கிறாள்.

மரணத்தின் நுழை வாயிலில் நின்று கொண்டு, சமூகத்தின் அனைத்து தரப்பாலும் கைவிடப்பட்ட துயருற்ற ஆன்மாக்களாய் அவர்களது சிதறுண்ட இருட் பிரக்ஞையின் ஊடாய், அவர்கள் நம்மை வந்தடையும் நொடிகள் ஒவ்வொன்றும் நாம் இதுவரை கண்டு வந்த நமது கருப்பு வெள்ளை உலகத்தைத் தலைகீழாகப் புரட்டிப் போட்டுவிடுகிறது.

உள்ளடங்கிய ஆரவாரமற்ற சித்தரிப்பில், வடிவ நேர்த்தியும் கலையமைதியும் குறைவுபடாத கட்டமைப்புக்குள் – தினம் தினம் நம் குடும்பச் சூழலில் எதிர்க்கொள்ளும், மிக எளிய வாழ்வியல் பார்வையும் புரிதலும் கொண்ட, சமூகத்தின் ஒரு தரப்பை, நம் கண் முன் நிறுத்தும் கதைவெளிக்குள், அவர்களில் பலரும் ஒன்று அவர்கள் வீட்டைத் துறந்து தெருவில் இறங்கி நடந்து, இந்த உலகத்து ஜனத் திரளில் ஒரு துளியாய் கலந்து, மறைந்து போகிறார்கள் அல்லது மரணிக்கிறார்கள்.

அதிலும், இக்கதைகளின் பரப்பில் நிகழும் காணாமல் போகுதலும் அல்லது மரணமும், ஒரு மிகுந்த மன உளைச்சலுக்குப் பின்பான முடிவுகளாக அமைந்துள்ளது ஒரு காலக் கொடுமை. மரணம் முற்றுப்புள்ளி. ஒரு தருணத்தில் மனம் சமாதானம் கொண்டு விடுகிறது. ஆனால், காணாமல் போகும் மனிதர்கள் நமக்குள் விரித்துச் செல்லும் உலகம் அச்சுறுத்தலாக உள்ளது.

வாழ்வுப் பயணத்தின் கடைசிப் புள்ளியில் நின்று கொண்டு, சமூகத்தின் அனைத்து தரப்பாலும் ஓரங்கட்டப்பட்டு, கவிடப்பட்ட துயரருற்ற ஆன்மாக்களாய், சிதையுண்டு பிரக்ஞை இழந்து அவர்கள் நம்மை வந்தடையும் தருணங்கள் ஒவ்வொன்றும் நம்முள்ளே இதுநாள்வரை வாழ்வு கட்டமைத்திருக்கும் கற்பனை உலகையும் உடைத்து நொறுக்கி தரைமட்டமாக்கிவிடுகிறது.

இறந்த காலத்தின் ஓசைகள் முற்றிலும் ஓர் இருண்மை வெளியில், மிக மெலிதானதொரு ஒளியின் ஊடாய் நகரும் பாவைக் கூத்தென – மயக்கம் தரும் சர்யலிச வடிவிலான, மிக குழப்ப திரிபு மனநிலைக்குள்ளிருந்து, ஒரு முதியவர், தன் முன் கண்ணாமூச்சியாடும் நிதர்சன உலகை – உள்வாங்கவோ எதிர்க்கொள்ளவோ இயலாது குழம்பித் தவிக்கும் கையறு நிலை. வார்த்தைகளுக்குள் வசப்பட மறுத்து, கைகளில் சிக்க மறுக்கும் விறால் மீனாய், நழுவி ஓடிக் கொண்டிருக்கும், மிகச் சிக்கலானதொரு இருளடைந்த மனநிலையை அது இயக்கம் கொண்டிருக்கும் அதற்கு நேர்நிகர் இருண்மை சூழலோடு பொருத்தி – ‘படைப்பு’ வெளிக்குள் அதைக் கொண்டு சென்று, வெற்றிகரமாக நிறுவ கே.பாலமுருகனால் முடிந்திருக்கிறது.

இந்த முதியவர்களின் மிகப் பெரும் துயராக, குடும்ப அரசியலில், அதுநாள்வரை, தங்கள் கைவசமிருந்த குடும்பத் தலைமை அதிகார மையத்தை, ஒரு தருணத்தில், குழந்தைகளுக்குக் கைமாற்றி – உணவுக்கும், உடைக்கும், உறைவிடத்துக்கும், தங்கள் சுயத்தை அழித்துக் கொண்டு கையேந்தி நிற்க நேர்ந்த அவலத்தை, மிக நுட்பமானதொரு களத்தில் நிறுவி, தன் இலக்கைச் சென்றடைந்துவிடுகிறது, ‘பாட்டியின் தோள் துண்டு’. ஓட்டுப் போடத் துடிக்கும் அந்தப் பாட்டியின் மனவோட்டத்திலிருக்கும், தன் அடையாள மீட்பு என்றும் நுண் அரசியல், சட்டென மாற்றம் கண்டுவிட்ட அவரது உடல்மொழியில் உயிர்ப்புடன் எழுந்து வருகிறது.

குடும்பம் எனும் சிறிய வட்டத்துள் நிகழும் அதிகார இழப்பின் துயரத்தைக் கடந்து செல்ல, அவர் கண்டடையும் அந்தத் தற்காலிக மீட்பில், அவர் அடையும் ஆனந்தமும் திருப்தியும், அவரது பயணத்தின் கடைசிப் புள்ளி, தொட்டு நிற்கும், அந்த வெறுமையின் பிரம்மாண்டத்தை, நம் முன் நிறுத்தி, அமைதியிழக்கச் செய்துவிடுகிறது.

பேபி குட்டியில், தன்னுடன் தினமும் ஓடிப்பிடித்து கண்ணாமூச்சியாடிய, தனது பேரன், இடுகாட்டுக்குப் புறப்படத் தயார் நிலையில், சவப் பெட்டிக்குள் படுத்திருக்கிறது. துயர்மிக்க சூழலில் – பேபி குட்டி மட்டும் ‘அங்கில்லாமல்’ வேறு எங்கோ இருக்கிறாள். தன் மகளின் அழுகைக் குரல் அழைக்க, சடாரென உள்ளே புரண்டு விழித்துக் கொள்கிறாள். கருவில் சுமந்து கேட்ட தன் உதிரத் துளி ஒன்றின் முதல் குரல் மண்ணில் விழுந்த கணத்தில் பீரிட்டடித்து, அவள் ஆழ்மனத்துக்குள் பயணித்து, நங்கூரமிட்டுக் கொண்ட, அதன் வீரிடல். மகளுடனான உறவில், நீண்டு செல்லும் நினைவுச் சரடின், முதல் கண்ணி.

தாய்மையின், அந்த நொடி நேர உயிர்த்தெழலில், ஒட்டுமொத்த மனிதகுல மேன்மையின் உச்சபட்ச மகோன்னத தருணங்கள் ஒன்றின் மர்ம முடிச்சை- ஒரு கலைஞனின் கண்கள் தொட்டுவிடுகிறது. வாழ்த்துகள்.

அன்புடன்
சீ.முத்துசாமி

யாரோ, தூரமாகச் சென்றுவிட்ட யாரையோ அழைக்கும் சத்தம். சட்டென மதிய வெய்யிலின் பிடியிலிருந்து எழுந்து நிதானித்தேன். வெகுநாட்களுக்குப் பின் மனத்தில் ஒரு துள்ளல். கடைசியாக எப்பொழுது இப்படியொரு அழைப்பைக் கேட்டிருப்பேன்? ஞாபகப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. அரை இருட்டில் இருந்த அறையிலுள்ள மேசை விளக்கைத் தட்டினேன். சுற்றிலும் அடர்த்தியான சன்னல் துணி. வெளிச்சம் உள்ளே வரவேகூடாது என ஆசிரியர் கோபால் எல்லாவற்றையும் அடைத்து வைத்திருந்தார். பள்ளிக்கூடம் முடிந்து அறைக்கு வந்ததும் இருவரும் அதிகம் பேசிக் கொள்ள மாட்டோம். இருவரின் கண்களிலும் ததும்பும் அசதிக்குப் பதில் சொல்லியே நாள் கரைந்துவிடும்.

சன்னல் கதவைத் திறந்து வெளியே பார்த்தேன். அப்படி யாரும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. ஒரு ‘மைவி’ காரில் ஏறி யாரோ போய்க் கொண்டிருந்தனர். இப்பொழுதும் அந்த அழைப்பு காதில் நங்கூரமிட்டிருந்தது. அத்தனை கணிவான அழைப்பு. மனத்தை அசைத்துப் பார்க்கும் அழைப்பு. தன் பேரனை அழைக்கும் பாட்டியாக இருக்குமோ? தன் மகனைப் பலநாள் பிரியப் போகும் தாயின் ஏக்கம் மிகுந்த அழைப்பாக இருக்கலாமோ? தெரியவில்லை.

தலை கவிழ்ந்த மேசை விளக்கு. அதன் பாத நுனியில் எறும்புகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. நேற்று புத்தகம் படிக்கும்போது மேசையிலேயே போட்டிருந்த ஒரு கடைசி பிஸ்கட் துண்டின் வேலை. நாற்காலியில் உட்கார்ந்தவாறே அதனைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன். எறும்பு ஊர்வதைப் பார்ப்பது ஒரு தியானம் என யாரோ சொல்லிக் கேட்ட ஞாபகம் அப்பொழுது நினைவில் எட்டியதும் வெறுமனே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். மிச்சமாய் ஒட்டியிருந்த தூக்கம்தான் தலை தூக்கிப் பார்த்தது.

மீண்டும் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன். யாரோ யாரையோ அழைக்கும் அவ்வோசை அத்தனை சாதாரணமானதாகத் தெரியவில்லை. பக்கத்து வீட்டில் யார் இருக்கிறார் என  நினைவடுக்கில் அலசினேன். ஒரு பாட்டியும் அவளுடைய இரண்டு பேத்திகளும்தான் இந்நேரம் வீட்டில் இருப்பார்கள். இரவானதும் குரலே இல்லாத கணவன் மனைவி வருவார்கள். அவர்கள் பேசி நான் கேட்டதேல்லை. குறிப்பாக எங்கள் இருவரையும் பார்த்துவிட்டால் முகமெல்லாம் மாறும். கண்டிப்பாக அவர்கள் யாரையும் அழைத்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஒருவேளை அந்தப் பாட்டியாக இருக்குமா? அந்தப் பாட்டி மிகவும் கண்டிப்பானவர். பேத்திகளை வீட்டுக்கு வெளியில் விடமாட்டார். வீட்டின் அஞ்சடியில் இருக்கும் ஒரு துருப்பிடித்த ஊஞ்சலில் விளையாட மட்டும்தான் அந்தப் பெண் பிள்ளைகளுக்கு சுதந்திரம்.

ஒருவேளை அந்தத் துருப்பிடித்த ஊஞ்சலின் கீச்சிடும் சத்தம்தான் அழைப்பு போல கேட்டதா? மனம் குழப்பம் அடைந்தது. கனவாகக்கூட இருக்கலாம் என மனம் தடுமாறியது.  அந்த ஊஞ்சலுக்கு யாரையோ பெயர் சொல்லி அழைக்கும் ஓசை உண்டு. இரண்டு பிள்ளைகளும் அதில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டு சோம்பேறித்தனத்துடன் மெதுவாக அந்த ஊஞ்சலை அசைத்து விளையாடுவார்கள். அதன் பழமையடைந்த கம்பிகள் கனம் தாளாமல் முணங்கும். அதன் ஓசை ஏதோ அழைப்பைப் போல ஒத்திருக்கும். அலுவலக வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருக்கும் எனக்குப் பல சமயங்களில் அதன் ஒலி வேறு மாதிரியாக மாறி மாறிக் கேட்கும். நானே என் பெயரை அவ்வோசையினூடே நுழைத்து அதனை ஓர் அழைப்பாகக் கற்பனைச் செய்ததுண்டு. ஒருவேளை அப்பழக்கத்தினால் உண்டான பிரமையாக இருக்கலாமோ?

காலையில் ஊற்றி வைத்துக் குடிக்காமல் மறந்துவிட்டுப் போன தேநீர் கட்டிலுக்குக் கீழிடுக்கில் அப்படியே இருந்தது. அதனை எடுத்துக் கழுவாவிட்டால் எறும்புகள் அங்கேயும் படை எடுத்துவிடும். அறையெங்கும் எறும்புகளின் குடியமர்வு ஏராளமாக இருந்தது. கீழே குனிந்து அக்குவளையை எடுக்கும்போது மண்டைக்குள் மீண்டும் அவ்வழைப்பின் ஞாபகம் ஒலித்தது. அத்தனை தெளிவாக ஒலித்த அவ்வழைப்பு நிச்சயம் கனவாக இருக்க வாய்ப்பில்லை. எனத் தோன்றியது.

குவளையைக் கழுவி வைத்தப் பிறகு அம்மாவின் ஞாபகம் எட்டியது. வெள்ளிக் குவளையை அவர் கழுவிவிட்டுத் துடைக்கும்போது அப்பொழுதுதான் வெள்ளியை எடுத்துத் தடவியதைப் போல மினுக்கும். அம்மாவிற்கு வெள்ளிப் பாத்திரங்கள் என்றால் அதிகமான ஈடுபாடு. சமையலறையின் அடுக்குகள் எங்கும் வெள்ளித் தட்டுகளை அடுக்கி வைத்து அழகு பார்ப்பார். வீட்டில் நானும் தங்கையும் மட்டும் தான். எங்களைத் தட்டுகளைக் கழுவ அம்மா விடமாட்டார். அவர்தான் கழுவ வேண்டும்.

வீட்டில் அம்மாவின் அழைப்பு வித்தியாசமானதாக இருக்கும். ஒரு வெள்ளித் தட்டை எடுத்து கரண்டியால் இரண்டுமுறை தட்டுகிறார் என்றால் சாப்பாடு தயார் என்று அர்த்தம். அதே வெள்ளித் தட்டை எடுத்து மேசையில் அடித்தார் என்றால் கோபமாக இருக்கிறார் என்று அர்த்தம். தங்கையுடன் சில சமயம் ஏற்படும் வாதத்தின் இறுதியில் அம்மா அதிகபட்சமாக ஒரு வெள்ளிக் குவளையையோ அல்லது பாத்திரத்தையோ எடுத்து வீசுவார். அவருக்கு அத்தனை விருப்பமான அப்பாத்திரங்களை எடுத்து வீசிவிட்டு பிறகு நாங்கள் அறைக்குள் சென்றதும் அதனை விழுந்து கிடக்கும் ஒரு குழந்தையை அள்ளி எடுப்பதைப் போல நிதானம்  கலந்து தெரியும்.

அன்றைய ஆங்கில நாளிதழ் ஒன்று முன்கதவில் கதறிக் கொண்டு முட்டியது. மேல்கடை சீனன் மிச்சம் இருந்தால் ஒரு நாளிதழை எங்கள் வீட்டில் விசிறி அடித்துவிட்டுப் போவான். மாலையில் ஒரு தேநீருடன் உட்கார்ந்து அந்த நாளிதழைத் திறக்கும்போது உலகமே வீட்டு வாசலில் வந்து நிற்கும். அம்மா திடீரென இங்கு வர வாய்ப்பில்லை. அவர் தங்கையுடன் ஜொகூரில் இருக்கிறார். மேலும் அவர் வந்தாலும் அவரால் பேச முடியாதபோது அவர் எப்படி அழைத்திருப்பார்? ஒருவேளை கோபால் வீட்டிலிருந்து யாரும் வந்திருப்பார்களா என்கிற சந்தேகம் தோன்றியது. எழுந்து குளித்துவிட்டு எங்கேயோ கிளம்பத் தயாராகிக் கொண்டிருந்த கோபாலிடம் மெதுவாகப் பேச்சைத் தொடங்கினேன்.

“கூப்டாங்களா? எங்க?”

“அப்படித்தான் இருந்துச்சி. ஒருவேள உங்கள யாராச்சம்…”

“இல்ல சார். நீங்க வேற… எனக்கு அம்மாவும் இல்ல அப்பாவும் இல்ல. வீட்டுல நானும் தம்பியும்தான். அவனும் சிங்கப்பூர்ல செட்டல் ஆயிட்டான்…”

கோபால் அவசரமாகக் கிளம்பி வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். எனக்குக் குழப்பம் பூதாகரமாகச் சூழ்ந்து கொண்டது. அந்த அழைப்பு யாருடையதாக இருக்கும் என்பதே எனது மிகப் பெரிய கவலையாக இருந்தது. அழைப்பு பற்பல கதவுகளாக மாறி விரிந்து சென்றது. ஒவ்வொரு கதவும் திறக்கப்பட்டு மீண்டும் மீண்டும் அதே அழைப்பு தொடர்ந்து மண்டைக்குள் ஒலிக்கிறது. அழைப்பு யாரும் கவனியாத நேரத்தில் எனக்குள் விழுந்து  பின்னர் தடித்த வேர்களாய் ஆழச் செல்கிறது. நிதானிக்க முயன்றேன். மனத்திற்குள் ஏற்படும் சலசலப்பு அடங்க மறுத்தது.

காலை தூக்கம் இத்தனை வஞ்சம் செய்யும் என எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. கைப்பேசி வரும் முன் வீட்டு அழைப்பேசியை வைத்துக் கொண்டு அப்பா பட்ட அவதி நினைவிற்குள் எட்டியது. யார் அழைக்கிறார் என அப்பொழுதுள்ள அழைப்பேசி காட்டாது. எடுப்பதற்குள் நின்றுவிட்ட அழைப்பேசி அழைப்புகளை நினைத்து அப்பா மிகவும் வருந்துவார். அதற்குள் நின்றுவிட்டது யாராக இருக்கும் என அன்றைய நாள் முழுவதும் யோசித்துக் கொண்டே இருப்பார். எனக்கும் அப்பொழுது அப்படித்தா இருந்த்து. தெரிந்தவராக இருந்தால் இந்நேரம் கைப்பேசியில் அழைத்திருக்கலாமே? அப்படியென்றால் தெரியாத, பழக்கமில்லாதவர்களாக இருக்கும் என்றாலும் ஏன் அவர்கள் என்னை அழைக்க வேண்டும்?

குளித்துவிட்டு வெளியில் போகலாம் எனக் கிள்ம்பினேன். வெய்யிலின் சூடு சுற்றி அலைந்துவிட்டு அசதியுடன் முன்கதவின் மீது படர்ந்து கிடந்தது. அதை வெகுநேரம் உற்றுக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த பக்கத்து வீட்டு ரம்புத்தான் மரம் கிளைகளை அசைத்துத் திரும்ப முயன்று கொண்டிருந்தது. தாழ்பாள் திருப்பிடித்திருந்த பலகை கதவைத் திறந்ததும் கதவுக்கு மேலிடுக்கில் ஒளிந்திருந்த குருவிகள் சடசடத்துக் கொண்டே பறந்து சென்றன. காலணியை அங்கிருக்கும் ஒரு சிறிய நாற்காலியில் அமர்ந்துதான் அணிவேன். காலுறையை மெதுவாக இழுத்து சரிசெய்துவிட்டு, காலணிகளின் நேற்று கட்டப்பட்டக் கயிறுகளை நிதானமாக அவிழ்க்கும்போதும்கூட மனத்திலிருந்த முடிச்சை ஒன்றுமே செய்ய முடியவில்லை.

மோட்டாரைத் தள்ளிக் கொண்டு வெளியில் வந்து நின்றேன். ஒவ்வொருவராக யோசித்துப் பார்த்துக் கடைசியில் நான் வேலை செய்யும் அலுவலகத்திலுள்ள ‘ஆபிஸ் பாய்’ மணியத்தில் வந்து நின்றது. அவருக்கு எப்பொழுது பெண் குரல் இருந்தது? வாய்ப்பே இல்லை. அழைப்பு ஒரு பெண்ணின் குரல். அதுவும் களைப்பில் தளர்ந்து, அதற்குமேல் சக்தியில்லாமல் சிரமப்பட்டு சேகரித்து மிகவும் அன்புடன் கேட்ட அழைப்பு. ஒருவேளை அது முற்றிலும் கனவுக்கும் எழப்போகும் தருணத்திற்கும் இடையில் ஏற்பட்ட மயக்கமாகக்கூட இருந்திருக்கலாம். ஒருமுறை தூங்கி எழப்போகும் ஒரு நெருங்கிய தருணத்தில் சட்டென கை பக்கத்தில் இருந்த குவளையைத் தட்டிவிடவும் ஏற்பட்ட ஈரத்தில் நான் எங்கோ ஒரு பெருங்கடலைத் தொடுவதைப் போல கனவு தோன்றி மறைந்தது.

ஓரளவிற்கு என்னால் யூகித்து ஒரு முடிவுக்கு வர முடிந்தது. பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் அந்தப் பிள்ளைகள் ஊஞ்சல் ஆடியிருப்பார்கள். யாரையோ அழைக்கும் ஓசையை ஒத்திருக்கும் அந்த் ஊஞ்சலின் சத்தம் என் காதில் கேட்டிருக்கும். அது நான் விழிக்கப் போகும் தருணமாக இருந்திருக்கலாம். கொஞ்சம் நிதானத்திற்குத் திரும்ப முடிந்ததும் மோட்டாரை முடுக்கினேன். தலைக்கவசத்தை மறந்து வாசலிலேயே வைத்துவிட்டேன் என்பது ஞாபகத்திற்கு வந்ததும் மோட்டாரிலிருந்து இறங்கி மீண்டும் உள்ளே போனேன்.

எப்பொழுதும் இல்லாததைப் போல பக்கத்து வீட்டுப் பாட்டி பேச்சுக் கொடுத்தது கொஞ்சம் ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

“யாரு மகேன்? நீயா? யாரோ வந்து கூப்டுகிட்டே இருந்தாங்க. நானும் சரியா பாக்கல. அப்பறம் யாரையும் காணம்…”

பாட்டி ஒரு கடமைக்கு அதைச் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் உள்ளே போய்விட்டார். எனக்கு முன் இருந்த உலகம் மெல்ல சுழலத் தொடங்கியது.

• கே.பாலமுருகன்