அடுத்தத் தொடரில் இலக்கியத்தின் மொழிப்பயன்பாடு குறித்து உரையாடுவதற்கு முன்பாக…

பின்நவீனம் என்றால் என்ன என்கிற தேடலைவிட பின்நவீனம் என்றால் இதுதான், இவ்வளவுத்தான் என்கிற அவசரமான முன்முடிவுகள் மலேசியச் சிந்தனைப்பரப்பில் நிலைத்துவிட்டது. நவீனத்துவத்தின் விளைவுகளால் உருவான ‘அதிகார மையங்கள்’, மெல்ல கண்டடையப்பட்ட பின் உருவான சிந்தனைமுறை என்கிற அளவில் பின்நவீனம் பற்றிய ஒரு தீவிரமான கலந்துரையாடல்கூட இங்குப் பரவலாக நிகழவில்லை என்பதுதான் நிதர்சனம்.

அவ்வகையில் விமர்சனம் பற்றி நாம் அக்கறையுடன் உரையாடிக் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில் விமர்சனமுறையில் பின்நவீன சிந்தனை மிகவும் அவசியம் என்றே நினைக்கிறேன். கடந்த சில வருடங்களுக்கு முன் (2009ஆம் ஆண்டு) இங்கு உருவான பின்நவீன சர்ச்சையில் நானும் ஈடுப்பட்டிருந்தேன். ஆனால், அப்போதைய சூழலில் விவாதிக்க வேண்டும் என்கிற துடிப்பில் மட்டுமே ஆழ்ந்திருக்க நேர்ந்தது. அதன் பிறகு பின்நவீனம் குறித்த தீவிர வாசிப்பை மேற்கொண்டு கூடுதலான புரிதல் உருவான சமயங்களில் விவாதத்தில் ஆர்வமின்றி போயிற்று.

ஆகவே, விமர்சன சூழலுக்குப் பின்நவீனத்துவம் தொடர்பான சிந்தனை விரிவாக்கம் தேவைப்படும் பொருட்டு இங்குக் குறிப்பிட வேண்டியிருக்கிறது.

 

எப்படி வெகு எளிமையாகப் பின்நவீனத்துவ சிந்தனையைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்?

எடுத்துக்காட்டாகத் தாத்தா குடும்பத்தில் செய்து வரும் ஒரு பழக்கத்தை அப்பா எந்தக் கேள்வியும் எழுப்பாமல் செய்து வருகிறார் என வைத்துக் கொள்வோம். அவரிடம் கேட்டால் எந்தப் பதிலும் இருக்காது. எனக்கு முன் இருந்தவர்கள் செய்தார்கள்; ஆகவே, நானும் செய்கிறேன் என்கிற ஒரு பழமை போக்குத் தெரியும். ஏற்கனவே சமூகத்தில் கட்டமைக்கப்பட்டதை எவ்வித மாற்றமும் செய்யாமல் பின்பற்றுவதைக் காலத்திற்கேற்ற சிந்தனை புழக்கமற்ற ‘பழமைவாதம்’ எனச் சிந்தனையாளர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள். அதையே, அப்பாவின் தம்பி தன் குடும்பத்தில் நவீன முறையில் அப்பழக்கத்தைப் பின்பற்றுகிறார் என்றால் அதை நவீனத்துவம் எனச் சொல்லலாம்.

 

தாத்தா	அம்மை நோய் வந்தால் வேப்பிளையை வாசலில் கட்ட வேண்டும்	ஒரு சிந்தனை கட்டமைக்கப்படுகிறது.
அப்பா	அம்மை நோய் வந்தால் வேப்பிளையை வாசலில் கட்ட வேண்டும் எனச் சொல்கிறார்.	பின்பற்றப்படுதன்வழி அதுவொரு மரபாகின்றது.
சிற்றப்பா	தன் வீட்டின் வாசலிலேயே ஒரு வேப்பிளை மரத்தை நடுகிறார்.	காலத்திற்கேற்ற முடிவு – நவீனத்துவம்
நான்	ஏன் வேப்பிளையை வாசலில் கட்ட வேண்டும் எனக் கேள்வி எழுப்புகிறேன். அதன் பதில்களை விவாதிக்கிறேன். தாத்தாவின் மரபியலை மறுக்காமல்; அதே சமயம் அதை அப்படியே ஏற்காமல் அதைப் பற்றிய ஓர் உரையாடலை உருவாக்குகிறேன்.	பின்நவீனத்துவம் – சிந்தனை மாற்றம்

 

 

மேற்கண்ட பட்டியலைக் கொண்டு பின்நவீனத்துவத்தை அளவிடவோ அல்லது உரையாடவோ முடியாது என்பது தெரிந்ததுதான். ஆயினும், எளிய புரிதலுக்கு இதனைப் பகிர்ந்துள்ளேன். ஏற்கனவே கட்டமைக்கப்பட்ட மரபுகளைக் கேள்வி எழுப்பி அதைப் பற்றிய காலத்திற்கேற்ற புதிய சிந்தனையை அல்லது உரையாடலைத் துவக்கி வைக்கத் தூண்டும் வேலையைத்தான் பின்நவீனம் செய்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

எதுவொன்று விடுதலை, புரட்சி, மாற்றம் என்கிறப் பெயரில் ஒடுக்கும் அதிகாரங்களாக மாறுகிறதோ அதைத்தான் பின்நவீனத்துவம் மறுக்கிறதே தவிர மரபை முற்றிலுமாக மறுக்கும் குணம் பின்நவீனத்துவச் சிந்தனைக்கு இல்லை என்பதை முதலில் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆகவேதான், பௌத்த சிந்தனைக்கும் பின்நவீனத்துவத்திற்கும் பலவகைகளில் தத்துவார்த்த ஒற்றுமைகள் தோன்றுவதை உணர முடிகிறது. பௌத்தம் விடுதலைக்கான வாசல் ஆகாயத்தில் இல்லை; உன் உள்ளத்தில்தான் இருக்கிறது என்கிறது. அதையே பின்நவீனத்துவம் விடுதலை என்பதைக் கூட்டாகச் சேர்ந்து உருவாக்க முடியாது; முதலில் விடுதலை என்பது தனிமனிதனிடமிருந்து அவனைக் கட்டமைத்து வைத்திருக்கும் அடக்குமுறைகளையும் பழமைவாதங்களையும் நோக்கி உரையாடுவதன் வழி உருவாக வேண்டும் என்கிறது.

நவீனத்துவம் அனைத்தையுமே ஒரு நிறுவனமாக மாற்றி வைக்கிறது. விடுதலை, புரட்சி, பெண்ணியம், இலக்கியம், அரசியல், பண்பாடு என அனைத்தையுமே நவீனத்துவம் ஒரு குழுவாக/நிறுவனமாக அமைக்கிறது. பின்னர், அக்குழுவிற்கு, அவ்வமைப்பிற்குப் பொறுப்பேற்க ஓர் அதிகாரப் போராட்டத்தையும் உருவாக்கிவிடுகிறது. அதன்வழி மீண்டும் யாருக்குப் பதவி, யார் தலைவர் என்கிற மரபார்ந்த பழமைக்குள்ளே சிக்கி தன் முன்னெடுப்புகளைத் தொலைக்கின்றன. இதிலிருந்து மாறுப்பட்டு அதிகாரமாகும் நிறுவனமாகும் நவீனத்துவத்தின் அனைத்து விளைவுகளுக்கும் எதிராகப் பின்நவீனத்துவம் புதிய சிந்தனையைத் தோற்றுவிக்கிறது.

இலக்கியத்தை முன்வைத்து உருவாக வேண்டிய பின்நவீனத்துவ விமர்ன நிலை

எப்படி ஒரு சிறுகதையை அல்லது இலக்கியப் பிரதியைப் பின்நவீனத்துவ சிந்தனைமுறை கொண்டு விமர்சிக்க முடியும் என்பதைக் கவனிக்கலாம்.

“……..அப்பா அதட்டியதும் உடனே அம்மா அறைக்குள் நுழைந்தார். அதன் பிறகு அவரிடமிருந்து எந்தப் பேச்சும் இல்லை. அப்பாவின் எந்த முடிவுக்கும் பொறுப்பான குடும்பத் தலைவியாக அம்மா ஆமோதித்துவிடுவார்.”

ஒரு சிறுகதையில் மேற்கண்ட வரியை வாசிக்கும் ஒரு வாசகனுக்கு மூன்று நிலையிலான விமர்சன உணர்வு ஏற்பட வாய்ப்புண்டு.

ஆமாம், அப்பாத்தான் குடும்பத் தலைவர். சரியான கூற்று.	ஏற்கனவே உள்ள ஆணாதிக்கத்தை ஏற்கும் பழமைவாத உணர்வு.
ஏன் அப்பாத்தான் முடிவெடுக்க வேண்டுமா? அம்மாவும் சேர்ந்து முடிவெடுக்கக்கூடாதா? இக்கூற்றைக் கொஞ்சம் வடிவமைக்க வேண்டும்.	நவீனத்துவ சிந்தனை –மரபைக் கொஞ்சம் வடிவமைத்துக் கொள்கிறது.
குடும்பங்களில் அதிகார சக்தியாக இருப்பது அப்பாத்தான். இது ஓர் ஆணாதிக்க சிந்தனையை வழியுறுத்தும் வரி என்பதால் இதனைக் கதையிலிருந்து முற்றிலுமாகத் தவிர்த்தல் வேண்டும்.	பின்நவீன விமர்சனப் பார்வை.

 

இதில் ஒரு வாசகன் எந்த நிலையிலிருந்து ஒரு சிறுகதையையும் அல்லது இலக்கியப் பிரதியையும் அணுகி தன் சிந்தனையையும் கருத்தையும் முன்வைக்கப் போகிறான் என்பதை ஆலோசித்துப் பார்க்க வேண்டும். இப்பகிர்வு வாசகனுக்குள் இலக்கியப் பிரதியைத் தாண்டிய பின் உருவாக வேண்டிய விமர்னப் போக்கின் மீது ஏற்பட வேண்டிய மாற்றங்கள் பற்றிய ஒரு பார்வை மட்டுமே.

பின்நவீனத்துவம் என்கிற சொல் எதிரான ஒரு மனோநிலையை உருவாக்கிவிட்ட சூழலில் அது குறித்து இதைவிட இன்னும் ஆழமாக உரையாட வேண்டியுள்ளது. ‘சொப்பனசுந்தரியை யார் வைத்திருந்தார் எனக் கவலைப்படுவதை நிறுத்திவிட்டு’ நம்மை ஆட்கொண்டிருக்கும் வெள்ளைத்தான் அழகு, உயர்வு என்பதைப் போன்ற வெள்ளைமைய சிந்தனையிலிருந்தும், மேற்குல அறிவாளிகள்தான் சிறந்தவர்கள் என்கிற பின்காலனிய அடிமைப்புத்தியிலிருந்தும் விலகி நம் பண்பாட்டுக்குள்ளிருந்து நம் இலக்கியங்களுக்குள்ளிருந்து புதிய திறப்புகளை/புரிதல்களை நோக்கி சிந்திக்கத் துவங்க வேண்டும் என்கிற ஒரு நெருக்குதலை மட்டுமே பின்நவீன விமர்சனப் போக்கு வழங்குகிறது.

ஒரு பிரதியை வாசிக்கும்போது நாம் நமக்குள்ளே கேள்விக்கேட்டுக் கொள்ள வேண்டியது, இப்பிரதி ஏற்கனவே பலரால் சொல்லிச் சொல்லி சலித்த பழமையையே மீண்டும் பேசுகிறதா அல்லது அப்பழமைகள் குறித்து, மரபுகள் குறித்து விசாரணையை முன்வைக்கிறதா, மறுகண்டுபிடிப்பு செய்கிறதா என்பதுதான். அத்தகைய நிலையில் ஒரு வாசகனாக ஒரு வினர்சகனாக நாம் முன்னகர்ந்து வந்துள்ளோம் என்பதை அறிவிக்க முடியும்.

• கே.பாலமுருகன்

(தொடரும்)

இரயில் கிளம்பும்போது மணி 4.50 இருக்கும். இரயில் பயணம் என நினைக்கும்போது ஒரு வகையான பூரிப்பு சட்டென மனத்திலிருந்து தாவி உடலில் நெளிகிறது. பயணங்களில் கிடைக்கும் ஓர் அர்த்தமற்ற தனிமை விசாரணைகளற்றது. எவ்வித யோசனையுமின்றி வெறுமனே வெளியைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது ஒரு தவம். காலையில் வேலைக்குப் போனால் மீண்டும் திரும்ப இரவாகும் நாட்களில் அது நமக்கு கிடைக்காது.

‘The next station is Butterworth’

என்னை நான் கவனிக்கும் ஒரு தருணம் எப்பொழுதும் கிடைத்ததில்லை. அவசரமாகத் தலை சீவும்போது கண்ணாடியில் நான் என்னைக் கவனித்ததில்லை. அதுவொரு சடங்கைப் போல பகட்டுமேனியைக் கவனிக்கும் நேரம் மட்டுமே. ஆனால், அன்று முதன்முறையாகப் பல நாட்களுக்குப் பிறகு என்னை நான் உற்றுக் கவனிக்கும் ஓர் இடைநிலைப்பள்ளி மாணவனாக மாறினேன். என் எதிர் நாற்காலியில் வந்தமர்ந்த பெண் யாராக இருக்கும்? அவளை நான் அத்தனை ஆச்சர்யமாகப் பார்ப்பேன் என நினைத்துப் பார்க்கவில்லை. ஒரு பெண்ணை, அதுவும் நமக்கு அறிமுகமில்லாத ஒரு பெண்ணை அப்படி நான் பார்த்ததில்லை. வாய் சொல்லில் இருக்கும் வீரம் ஒரு பெண்ணின் கண்களை எதிர்க்கொள்ளும்போது தாவி குதித்து உள்ளுக்குள் போய் கொடூரமாகச் சுருண்டு படுத்துக்கொள்ளும் இரகசியம் எனக்கு மட்டுமே தெரியும். அன்று அவளை அப்படிப் பார்த்த மாத்திரத்தில் நான் என்னை வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு துல்லியமாகக் கவனிக்கத் தொடங்கினேன். காற்சட்டையின் ஓர் இடத்தில் ஏதோ அழுக்குப் படிந்திருந்தது.

கால் மேல் காலைப் போடுவதைப் போல செய்து அதனைத் துடைத்தேன். கண்ணாடியில் வெளிக்காட்சியைப் பார்ப்பதைப் போன்று முடியைச் சரி செய்தேன். மீண்டும் அவளைப் பார்த்தேன். ஓர முடி அவள் வலது கண்ணை மறைத்தவாறு குறுக்காக விழுந்து கிடந்தது. பெண்களின் அனைத்தையும் இரசிக்கும் ஒரு சுபாவத்தை ஆண்களுக்கு இயற்கை வழங்கிவிட்டிருக்கிறது. சட்டென எழுந்துபோய் அவள் அருகில் அமர்ந்து கொள்ள மனம் துடித்தது.

நான் ஒரு பேச்சாளன். நாடு முழுவதும் சென்று தன்முனைப்பு உரை வழங்குபவன். பெரும்பான்மையான பேருக்கு என்னைத் தெரியும். நான் இப்படி அற்பத்தனமாக நடந்து கொள்வது சரியா? மீண்டும் கால் மேல் காலிட்டு உசுப்பும் என் எண்ணங்களைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றேன். ஒரு பேச்சாளனுக்கே உரிய ஞானப்பார்வையை வரவழைக்க முயன்று தோற்றேன். மீண்டும் கண்கள் அவளைத் தேடின.

ஏதாவது பேச வேண்டும் என மனம் அலைக்கழித்துக் கொண்டிருந்தது. யாரோ குச்சியைவிட்டு மனம் என்ற பிரமையான ஒன்றைத் திடப்பொருளாக்கி உள்ளே கணக்க வைத்துவிட்ட திடீர் அலர்ஜிக். அவள் தன் கைப்பேசியையே கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் அப்படிக் குனிந்து கொண்டு கால் மேல் காலிட்டு அமர்ந்திருக்கும் தோரணையும் உதட்டில் சட்டென உருவாகி மறையும் மெல்லிய சிரிப்பும் எப்பொழுது வேண்டுமென்றாலும் களையலாம் என்கிற நுனியில் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தன. இந்தியப் பெண்கள் எப்பொழுதும் உடனே பேசிவிட மாட்டார்கள். ஒரு எளிய சிரிப்புக்குக்கூட ஒரு மணி நேரம் காத்திருக்க வேண்டும்.

அவள் கண்கள் விரிந்து மீண்டும் அமைதி கொள்வதில் என்னால் அப்படி மட்டுமே அனுமானிக்க இயன்றது. கண்ணாடியில் தெரியும் அவளின் பிம்பத்தைக் கவனித்தேன். சற்று திரும்பி என்னையும் பார்த்தேன். பாதி விழுந்துவிட்ட வழுக்கை. திடீரென மனம் என்னிடமிருந்து விலகி நின்றது. அவள் பளிச்சென்ற நிறத்தில் இருந்தாள். என்னைவிட இளமையாகவும் தெரிந்தாள். அடுத்த கணம் என் பக்கத்து இருக்கையில் ஒரு சீனப் பெண்மணி வந்தமர்ந்தாள். முட்டிவரை பாவாடை போட்டுக் கொண்டிருந்த அவள் என்னைப் பார்த்தாள். என் கண்கள் எனக்கு எதிரில் இருந்த பெண்ணைப் பார்த்த பூரிப்பில் அதே நிலையில் உயிர்ப்பாய் இருந்தது அவளுக்கு ஏதும் அசூசையை உருவாக்கிவிட்டிருக்கலாம். சட்டென என்னைப் பார்ப்பதிலிருந்து தவிர்த்துவிட்டு கொஞ்சம் தள்ளி அமர்ந்தாள்.

நான் ஒன்றும் அத்தனை மோசமாகவும் இல்லை. எது அசிங்கம் எது அழகு என்பதில் எப்பொழுதும் எனக்கு மாற்றுக்கருத்துண்டு. வியர்வை வடியும் ஒருவனைக் கொஞ்சம் ஒதுக்கிப் பார்ப்பதும் வாசனை திரவியம் பூசியிருக்கும் ஒருவனோடு சமூகம் கூடித்தழுவதையும் நினைத்தால் எரிச்சல் உண்டாகும். அவள் அப்படித் தள்ளி அமர்ந்ததை மட்டும் என் எதிரில் அமர்ந்திருந்த பெண் கூர்ந்து கவனித்தாள்.

ஒரு பெண் அத்தனை இலாவகமாக இன்னொரு பெண்ணிடம் எந்தச் சமிக்ஞையும் காட்டாமலே தன் அசௌகரிகங்களைப் பறிமாறிவிடுகிறாள். என் எதிரில் அமர்ந்த பெண் வலது காலை இறக்கி தொடை இரண்டையும் ஒட்டி வைத்துக் கொண்டு தன் ஆடையைச் சரிப்படுத்தினாள். அது மேலும் என்னை எரிச்சல்படுத்தியது. அச்சீனப்பெண்மணியைப் பார்த்தேன். நான் அவளைப் பார்ப்பதை அவள் கண்ணாடியின் வழியாகப் பார்த்திருக்கலாம். அவளுடைய குட்டை பாவாடையைக் கவனித்துவிட்டு அதனை முடிந்தவரை இழுத்து சரிப்படுத்தினாள். எனக்கு அவமானமாக இருந்தது. அவர்களைப் பார்க்கக்கூடாது என முடிவு செய்து கைப்பேசியை வெளியில் எடுத்தேன். யாராவது குறுந்தகவல் அனுப்பியிருந்தால் அதற்குப் பதிலளிக்கலாம் எனத் தேடினேன்.

கையை அசைக்கும்போது அக்குளில் இருந்து ஒருவிதமான நெடி சட்டென அவ்விடத்தைச் சூழந்ததற்கு நான் பொறுப்பில்லை. அவசரமாகக் கிளம்பி வந்து வேகமாகக் காரை பார்க் செய்துவிட்டு ஓடிவந்து இரயிலில் ஏறும் யாவருக்கும் நிச்சயம் வியர்க்கும். மேலும் தள்ளி அமர்ந்த அந்தச் சீனப்பெண்மணியைக் கவனித்த அவள் தன் கைக்குட்டையை எடுத்து மூக்கைத் துடைப்பதைப் போன்று பாவனை செய்தாள். அது நிச்சயம் பாவனைத்தான். அந்த நெடி அவளைத் தாக்கியிருக்கும். ஏன் சிவப்பாக இருக்கும் பெண்களுக்கு வியர்வை நெடி என்றால் விரோதமா? அம்மாவும் சிவப்புத்தான். அவர் அப்பாவின் மோட்டார் பட்டறை நெடி வீசும் சட்டைகளைத் துவைக்கும்போது முகம் சுழித்ததே இல்லையே. அதுவரை என் அருகில் அமர்ந்திருந்த அந்தச் சீனப்பெண்மணி எழுந்து வேறு இடத்திற்குப் போனாள். எனக்குள் எரிச்சலும் கோபமும் தகித்துக் கொண்டிருந்தன.

மீண்டும் அப்பெண்ணைப் பார்த்தேன். இப்பொழுது அவள் கைக்குட்டையைக் காணவில்லை. இயல்பாக இருந்தாள். அவள் கண்களைச் சந்தித்தேன். அவள் சிரித்தாள். ஒரே சிரிப்பில் என் மொத்த தடுமாற்றங்களையும் அள்ளி எடுத்தாள். ஆச்சர்யமாக இருந்தது. கால்களில் இருந்த இறுக்கம் குறைந்திருந்தது.

“உங்க பேரு என்ன?” அவளே முன்வந்து பேசியது மேலும் மகிழ்ச்சியையும் நடுக்கத்தையும் ஒன்றெனக் கூட்டியது.

“ம்ம்ம்…மனோகரன். உங்க…”

“ஷாலினி. எங்கப் போய்க்கிட்டு இருக்கீங்க?”

“கோலாலம்பூருக்கு…ஒரு முக்கியமான நிகழ்ச்சி. வழக்கமா கார்லய போய்டுவேன். ரெண்டு நாளா சரியா தூக்கம் இல்ல…அதான்…ரொம்ப நாளுக்குப் பிறகு…என்னைத் தெரியுதா? நாந்தான் தன்முணைப்பு மனோகரன்”

அவளுக்கு அழைப்பு வந்ததும் வலது கண்னை மூடிவிட்டு இடது கண்ணால் மன்னிப்பைத் தெரிவிக்கும் போக்கில் கெஞ்சினாள். அதிகம் பேசிவிட்டதைப் போல உணர்ந்தேன். அவள் பார்க்காதபடி என் உடலை முகர்ந்தேன். வியர்வை நெடி அப்படியே இருந்தது. அவள் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு என்னைக் கவனித்தாள்.

“மன்னிச்சிடுங்க சார்…என்ன சொன்னீங்க?”

“இல்ல பரவால….ஆங்ங்…ஒன்னும் இல்ல. நம்மள பார்த்தாலே மத்த இனத்துப் பெண்களுக்கு ஒரு மாதிரி ஏளனம்தான்னு நினைக்கறன்?”

“ஏன் அப்படிச் சொல்றீங்க?”

“எல்லா தமிழங்களையும் திருடன் மாதிரி பாத்தா எப்படி?”

“ஏங்க? உங்கள யாராவது அப்படிச் சொன்னாங்களா?”

“அதுக்கு சொல்லல…நான் இப்படிப் பப்ளிக்ல வர்றது குறைவுத்தான். இப்படித்தானே தெரியுது…”

“அப்ப அடிக்கடி வாங்க சார். அப்பத்தானே இரயில்லயும் பஸ்ஸூலயும் கால் கடுக்க போற வர்றவங்கள தெரியும்… ஆ ஆஆ”

அவள் சிரித்தாள். ஆனால் அது சிரிப்பல்ல. நான் வரவழைக்க நினைத்த ஞானத்தை அவளுடைய சிரிப்பு அத்தனை சாதூர்யமாகத் தாங்கியிருந்தது. பெண்களால் மட்டுமே சிரித்துக் கொண்டே நிதானமாக நம்மை விமர்சிக்க முடியும்.

“ஆமாம்… என்ன பப்ளிக்? அடுத்த மனுசனோட சிரமங்களைப் புரிஞ்சிக்காமல் நடந்துக்குறதுதான் பப்ளிக்கா?”

“பப்ளிக்க ஏன் அப்படி நினைக்கிறீங்க? நீங்களும் நானும்தான் பப்ளிக்”

அவள் வாக்குவாதத்திற்குத் தயாராகிவிட்டதைப் போன்று தோன்றியது. பெண்கள் சட்டென நாம் எதிர்ப்பார்க்காத தருணத்தில் வாதத்திற்குத் தயாராகிவிடுவார்கள். மேலும் ஆண்களைவிட அவர்கள் வார்த்தைகளைக் கூர்மையாக்கி சரியான நேரத்தில் பயன்படுத்தும் வல்லமை உள்ளவர்கள். அதனால்தான் சாபம் விடுவதில் பெண்களுக்கு ஒரு மரபுண்டு. என் அப்பா செய்த அத்தனை வருடங்களின் கொடூமைக்கும் முன் என் அம்மா ஆகக் கடைசியாக அவருடைய 47ஆவது வயதில் போட்ட சத்தத்தில் மொத்த வீடே அமைதியாகி போனது. அதன் பின் அப்பாவிடமிருந்து வீடு அம்மாவிடம் வந்து சேர்ந்தது.

“அப்படி இல்லைங்க…கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால இங்க இருந்தாங்களே அந்தச் சீனப்பொண்ணு… என் மேல வீசற நாத்தத்துக்கு என்ன ரியேக்ஷன் பண்ணாங்கனு பாத்தீங்கத்தானே?”

“ஆ..ஆஆ ஏங்க… நாத்தம் அடிச்சா உலகத்துல எல்லாரும் அப்படித்தான் ரியேக்ட் பண்ணுவாங்க. அவுங்க என்னா உங்கப் பொண்டாட்டியா சகிச்சிக்கிட்டு இருக்க?”

“ஏங்க? இந்த இரயிலுக்கு வெளிய நாத்தமே இல்லையா? ஏன் பப்ளிக் இந்த மாதிரி சில விசயங்களை மற்ற மனுசன் மனசு பாதிக்காமல் சகிச்சிக்கக் கூடாது? அதை அப்படியே வெளிப்படுத்தி அடுத்தவனைக் காயப்படுத்தனும்னா என்னா பப்ளிக்?”

நான் அப்படிக் கோபப்பட்டிருக்கக்கூடாது. அவள் என் கணகளை உற்றுக் கவனித்துவிட்டு வேறு பக்கம் திரும்பினாள். புதிதாக அறிமுகம் ஆனவளிடம் கோபத்தைக் காட்ட எனக்கென்ன உரிமை உண்டு? மீண்டும் நிதானத்திற்கு வந்து சிரித்தேன்.

“சார்…ஆம்பளைங்க சத்தம் போட்டு பேசனா வீரம்னு நினைச்சிக்கிட்டு இருக்காங்க. கத்துனா உண்மையெ பேசிட்டதாக அவங்களே நினைச்சிக்கிட்டு ஏமாந்து போறாங்க…அவங்க உண்மையிலே பாவம். கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னாடி ஹார்ண் அடிச்சதுக்காக ஒருத்தன் காடிலேந்து இறங்கி வந்து அந்தப் பொண்ணை ஏசிட்டுக் கார்ல எச்சில் துப்பிட்டுப் போய்ருக்கான்… இதுதானே ஆம்பளைங்க? எங்க அப்பா…சும்மா சும்மா கத்திக்கிட்டே இருப்பாரு. எதுக்கெடுத்தாலும் மிரட்டுவாரு. மிரட்டுனா அதட்டுனா அப்பா கடமைய செஞ்சிட்டதா நினைக்கறாரு…அவ்ளத்தான் ஆம்பளைங்களா? இப்ப நீங்களும் உங்க கோபத்தை அப்படித்தான் சத்தம் போட்டுக் காட்ட நினைக்கிறீங்க சார்”

“என்னங்க இப்படிச் சொல்லிட்டீங்க? நான் கத்தலங்க. என் நியாத்தைச் சொன்னங்க”

“அதே மாதிரித்தான் சார் அந்தப் பொண்ணுக்கு அவங்க நியாயம். அவங்க ஏன் நீங்க எதிர்ப்பார்க்கற மாதிரி இருக்கும்னும்னு நீங்க நினைக்கிறீங்க? அவுங்களுக்குப் பிடிக்கல அவுங்க போய்ட்டாங்க”

பெண்களின் கோபம் நிதானமானது. மெதுவாகத் தன்னை உருவாக்கும். அதன் வளர்ச்சி நம்மால் அணுமானிக்க இயலாது. அடுத்த கட்டம் அது ஆக்ரோஷமாக உருவாகி நிற்கும். அவள் கண்களில் அந்த ஒளியைக் கண்டேன். தன் நியாயத்தைக் கூற முடியாமல் இதற்கு முன் தடுத்த பல ஆண்களின் மீதான கோபத்திற்கு இன்று நான் பலியாகக்கூடாது எனத் தோன்றியது.

“சரிங்க…தப்புத்தான். நம்ம எதிர்ப்பார்க்கறது மாதிரி பப்ளிக் இருக்கக்கூடாது. நம்ம பப்ளிக்கு ஏத்த மாதிரி மாத்திக்கணும்? அப்படித்தானே?”

“சார்…உங்களால என் கருத்தைப் புரிஞ்சிக்கவே முடில. சார் இங்க எல்லாருக்கும் எல்லா உரிமையும் இருக்கு. நீங்க நீங்களாவே இருங்க. அவுங்க அவுங்களாவே இருக்கட்டும். நீங்க பத்து நாள் குளிக்காமல் வந்து பொதுவுல திரிஞ்சாலும் உங்கள யாரும் கேள்விக் கேட்க முடியாது. ஆனால், அந்த நாத்தத்தை அடுத்தவன் சகிச்சிக்கணும்னு மட்டும் நினைக்காதீங்க…அவ்ளத்தான்”

அவள் முடிக்கும்போது அவளுக்கு வழக்கத்திற்கு மாறாக மூச்சிரைத்தது. அதுவரை கண்களில் இருந்த நிதானம் கோபமாகியிருந்தது.

“பொண்ணுங்கனா மேக்கப் மட்டும்தான் போடுவாங்க…எது சொன்னாலும் தலையாட்டிக்குவாங்கனு நினைக்கிறீங்களா சார்?”

அவளுடைய கண்களின் என் அம்மாவைப் பார்த்தேன்.

“தோ பாரு…நீ குடிக்கிற கிலாஸ்லே உன் மண்டைய பொளந்துருவேன். குடிச்சிட்டா வீரம் வருதா? குடிச்சிட்டா நீ பெரிய மன்மத குஞ்சா? செருப்பால அடிப்பென்…பொம்பளையெ எட்டி உதைப்பெ? உன் காலை எடுத்து நெருப்புல பொசுக்கிருவென்…பாத்துக்க…”

அன்று நான் பார்த்த அம்மா வேறு. அவளிடம் மேற்கொண்டு ஏதும் பேசாமல் அவ்விடத்தை விட்டு நகர்ந்து வேறு நாற்காலியைத் தேடினேன். எங்குமே இடம் இல்லாமல் ஒருவரையொருவர் இடித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தனர். தூரத்தில் ஒரு நாற்காலி மட்டும் காலியாக இருந்தது. அருகில் ஒரு மலாய்க்காரப் பெண் அமர்ந்திருந்தார். முதலில் தயக்கமாக இருந்தது. உடலை முகர்ந்தேன். நெடி குறையவே இல்லை.

– கே.பாலமுருகன்
Jan, 2016

ஏன் விமர்சிக்க வேண்டும்? விமர்சனம் என்றால் என்ன? அதனுடைய பாதிப்புகள் என்ன? விமர்சனத்திற்குரிய மொழி எப்படி இருக்க வேண்டும்? எனக் கடந்த கட்டுரைகளில் கவனித்துவிட்டாயிற்று. சங்க இலக்கியம் தொடங்கி இன்றையநாள் எழுதப்படும் நவீனத்துவ இலக்கியம்வரை அனைத்துமே விமர்சனங்களின் ஊடே முன்னகர்ந்து வந்திருக்கிறன. மேலைநாட்டு இலக்கியம், செவ்விலக்கியம், நாட்டுப்புற இலக்கியம், பின்நவீன இலக்கியம், உலக இலக்கியம், மரபிலக்கியம், சிறுவர் இலக்கியம் என இலக்கியத்தின் கிளைகள் வளர்ந்தோங்கி நிற்கும் ஒரு காலக்கட்டத்தைத் தாண்டி இன்று அவையாவற்றையும் மீள்வாசிப்பு செய்து விமர்சிக்கும் விமர்சன சார்ந்து உரையாடும் ஒரு விமர்சன யுகத்தில் இருக்கிறோம். விமர்சனமின்றி ஒரு கலை ஏற்கப்பட்டிருந்தால் அக்கலை எப்பொழுதோ இறந்து போயிருக்கும். கலையின் இயல்பு துளிர்ப்பது என்றால் விமர்சனத்தின் பாங்கு அத்துளிர்ப்பினை ஊடறுத்துக் கத்திரித்து களையெடுத்து அதனைச் செம்மைப்படுத்துவது போன்றாகும்.

2017ஆம் ஆண்டு விமர்சனக் கலைக்குரிய வாசல்களைத் திறந்துவிடும் என நம்புகிறேன். ‘கடை விரித்தேன்;கொள்வார் இல்லை’ என்பார்கள். வாசகன் மிக முக்கியமானவன். வாசிப்பு ரீதியில் நாம் அடைந்த முதிர்ச்சியையும் அனுபவத்தையும் பரிசோதித்துக் கொள்ள நமக்கான ஓரே களம் விமர்சனம்தான். ஒரு வாசகனால் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டிய கலை விமர்சனம் ஆகும். எழுத்தாளரே இன்னொரு எழுத்தாளரை விமர்சித்துக் கொள்ளும் ஒரு நிலையைத் தாண்டி வாசகன் விமர்சனத்திற்குரிய மொழியனுபவத்தையும் படைப்பிலக்கிய பார்வை நுணுக்கங்களையும் பெற்று இலக்கியத்தை நகர்த்தும் ஒரு நிலைக்கு வளர வேண்டும். எழுத்தாளனைவிட வாசகன் மிகவும் விசுவாசமானவன். ஓர் எழுத்தாளன் இன்னொரு எழுத்தாளனின் படைப்பை வாசிக்க நேர்கையில் இருக்கும் பாகுபாட்டுணர்வு, திறமையான வாசகனிடம் இருக்க வாய்ப்பில்லை. அவன் ஒரு தராசில் படைப்பை வைத்துவிட்டு இன்னொரு தராசில் தன் வாசிப்பனுபவத்தை வைக்கிறான்.

 

விமர்சன நுணுக்கத்தை எப்படிப் பெறுவது?

எப்படி ஒரு வாசகன் விமர்சிக்கும் நுணுக்கங்களைப் பெற முடியும் என ஓர் ஆரம்பநிலை வாசகனிடம் கேள்விகள் இருக்க வாய்ப்புண்டு. ‘அருமை’, ‘சூப்பர்’, ‘அருமையான கதை’ என்கிற முகநூல் சொல்லாடல்களைத் தாண்டி வர தொடர்வாசிப்பே ஒருவனைத் தேர்ந்த வாசகனாக மாற்றுகிறது. விமர்சனம் தொடர்பான நூல்களை வாசிக்கும்போது அவரவர் பார்வையில் எப்படியெல்லாம் விமர்சிக்கலாம் என்கிற ஒரு கருத்தினையையும் பெற்றுக் கொள்ள முடியும். இக்கட்டுரை அத்தகைய சில விசயங்களை மட்டும் அறிமுகப்படுத்த விளைகிறது.

விமர்சிக்கும்போது ஒரு வாசகன் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியவற்றுள் சில:

• ஒரு சிறுகதை முன்வைக்கும் கருப்பொருள்/ சிக்கல்/ வாழ்க்கை/ அனுபவம் ஆகியவற்றை கூர்ந்து கவனித்தல் வேண்டும்.
• மொழிப்பயன்பாட்டை விசாரணை செய்ய வேண்டும்.
• பாத்திர வார்ப்பு

அறிமுகநிலையில் இவை மூன்றினை கருத்தில் கொண்டு மீள்வாசிப்பு செய்யும்போது துரிதமான ஒரு விமர்சனப் பார்வையை ஒரு வாசகன் பெற முடியும் என நினைக்கிறேன். இம்மூன்றினையும் மூலையில் பொறுத்திக் கொண்டு வாசிக்கத் தொடங்குவதைவிட மறுவாசிப்பில் விமர்சன நோக்குடன் அப்படைப்பை அணுகும்போது மட்டுமே விமர்சினத்திற்கான முனைப்பு தோன்றும். அதனை ஒருங்கிணைத்து புறவொழுங்குடன் எழுதிடவும் துணைப்புரியும்.

சிறுகதைக்குரிய கருப்பொருள்/கருத்து/அனுபவம் ஆகியவற்றை ஆராய்தல்

பெரும்பாலும் இன்றைய நவீன சிறுகதைகள் கருப்பொருளைத் தாங்கி படைக்கப்படுவதில்லை. ஒரு தருணத்திற்குள் ஒரு நிகழ்விற்குள் யதார்த்தமாக அவையாவும் புதையுண்டு இருப்பதை ஒரு வாசகனோ விமர்சகனோ கண்டுபிடித்து சமூகத்துடன் உரையாடுகிறான். ஒரு படைப்பு விட்டுச் செல்லும் இடைவேளிக்கும் அவ்விடைவேளியின் ஊடாக ஒரு விமர்சகன் கண்டறியும் நுட்பமான தேடலும்தான் இலக்கிய நுண்ணுணர்வை உண்டாக்குகிறது. ஆகவே, இன்றைய நவீன சிறுகதை குறித்தத் தொடர் உரையாடலுக்கு விமர்சனத்தின் பங்கு எத்தனை அவசியம் என அறிய முடியும்.

காலம் கடந்தும் நிற்கும் படைப்புகள்; காலாவதியாகி நிற்கும் படைப்புகள்; சமக்காலத்தில் நிற்கும் படைப்புகள்; காலம் கடந்தவைகளை சமக்காலத் தராசில் வைக்கும் படைப்புகள் எனப் படைப்பிலக்கியம் முன்வைக்கும் கருப்பொருள்கள்/கருத்தியல் ஆகியவற்றை நான்கு வகையிலும் பிரித்தறிந்து விவாதிக்கலாம். அதனைத் தொடர்புப்படுத்தியே ஒரு வாசகன்/விமர்சகன் மேற்கொண்டு ஒரு படைப்பை ஆராய முடியும்.

 

1. காலம் கடந்தும் நிற்கும் படைப்புகள்

 

வண்ணநிலவன் எழுதிய ‘எஸ்தர்’ சிறுகதையை இன்று வாசித்தாலும் பழமையானதாகத் தெரியாது. அத்தகைய உணர்வை அப்படைப்பு வழங்காது. பஞ்சம் காரணமாகப் பிழைப்புத் தேடிப் போகும் ஒரு குடும்பம் அவ்வீட்டில் உடன்வர இயலாத நிலையில் இருக்கும் ஒரு பாட்டியைக் கருணை கொலை செய்கிறது. இதுதான் அச்சிறுகதை முன்வைக்கும் வாழ்க்கை. பஞ்சத்தின் விளைவுகளில் ஒன்றாக அச்சிறுகதை ‘விட்டுச் செல்வதன்’ பின்னால் இருக்கும் குரூரங்களைக் காட்சிப்படுத்துகிறது. ஆயினும், இக்காலம் சந்திக்கும் அக/புற சிக்கல்கள் வேறானவை. காலம் நகர்ந்து வேறு சூழலுக்குள் வந்துவிட்டது. ‘எஸ்தர்’ சிறுகதையை இப்போதைய உலகத்தில் இருக்கும்; நவீன பிரச்சனைகளின் வீச்சில் பழக்கம்கொண்ட மனத்துடன் வாசிக்க நேரும் ஒரு வாசகனுக்கு அவை உறுத்தாத ஒரு படைப்பிலக்கிய அனுபவத்தைத் தரும்.

அச்சிறுகதையின் தேர்ந்த ‘படைப்பிலக்கிய உச்சம்தான்’ எத்தனை காலம் கடந்தாலும் அப்படைப்பைத் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை உணர முடியும். வாழ்வின் தீராத எப்பொழுதும் இசைத்துக் கொண்டிருக்கும் திகட்டாத இசை அவை. இத்தகைய திகட்டாத ஒரு சிறுகதை உருவாவதற்கு மொழியும் ஒரு பெரும் பங்களிப்பைச் செய்கிறது என்றே சொல்ல வேண்டும். இவையாவும் நாம் வாசிக்கத் துவங்கும் முன்பே படைக்கப்பட்டவை/ நம் காலத்திற்கு முந்தியவை என்பதை உணர வேண்டும். அப்படைப்பு உருவாக்கப்பட்ட அக்காலத்தின் தேவையையும் இலக்கிய சூழலையும் பொருட்படுத்தியே அப்படைப்பை ஒரு வாசகன்/விமர்சகன் உற்றாராய முடியும். 1980களில் எழுதப்பட்ட ஒரு சிறுகதையை 2020ஆம் ஆண்டில் வைத்து இதுவெல்லாம் ஒரு சிறுகதையாக முடியுமா? இப்பொழுது எழுதப்படும் எஸ்.செந்தில்குமாரின் சிறுகதையைப் போல இருக்கிறதா அல்லது சு.யுவராஜன் சிறுகதையைப் போல இருக்கிறதா என விமர்சிக்க முயலும்போது நாம் நினைக்கும் விமர்சன ஒழுங்கு உடைந்துவிடுகிறது. ஆகவே, ஒரு படைப்பு எழுதப்பட்ட காலத்தை வாசகன் கருத்தில் கொள்வது அவசியம்.

2. காலாவதியாகி நிற்கும் படைப்புகள்

இதுபோன்ற படைப்புகள் நிற்கும் எனச் சொல்வதைவிட கரைந்து காணாமல் போய்விடும் என்றுத்தான் சொல்ல வேண்டும். முன்பிருப்பவர்கள் சொன்னதையே அவர்கள் சொல்லியப் பாணியிலேயே படைப்பாக்குவது அப்படைப்பிற்கு மிகுந்த பலவீனமானதாகும். இதனைப் பரந்தப்பட்ட வாசிப்புள்ள வாசகன் கண்டறிந்துவிடுவான். வெகு இயல்பாக இச்சிறுகதை எந்தச் சாயலில் உள்ளது என்பதைச் சுட்டிக் காட்டிவிடுவான்.

ஆகவேதான், எழுத்தாளர் வல்லிக்கண்ணன், சுந்தர ராமசாமி ஆகியோர்கள் எப்பொழுதும் தன் நேர்காணலில் சொல்லும் விடயத்தை சகப் படைப்பாளிகள் கவனத்தில் கொண்டு வர வேண்டும். ‘வாசிப்பில்லாத படைப்பாளிகளின் படைப்புகளில் எப்பொழுதும் ஒரு சாயம் வெளுத்துப் போகக் காத்திருக்கும்’. சொன்னதையே திரும்பச் சொல்லல் என்பதைக்கூட சில சமயங்களில் அதன் தேவை குறித்து அனுமதித்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், சொன்ன விசயத்தை, அவை சொல்லப்பட்ட விதத்திலேயே திரும்பச் சொல்லல் என்பது படைப்பிலக்கியம் பொறுத்தமட்டில் மிக மோசமானவை என்பதை வாசகன் எப்பொழுதும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். அதுபோன்ற படைப்புகளை அவன் நிராகரிக்கவும் துணிய வேண்டும்.

3. சமக்காலத்தில் நிற்கும் படைப்புகள்

 

‘நான் இப்பொழுதும் இறங்கும் ஆறு’ என்கிற சேரனின் ஒரு கவிதை இவ்வேளையில் ஞாபகத்திற்கு வருகிறது. இருத்தலியல் தொடர்பான நல்ல உதாரண வரி. கண்ணாடியைப் போன்று சமக்காலத்தைப் பிரதிபலிக்கும் வகையிலான இலக்கியங்கள் மிக முக்கியமானவையாகும். நவீன காலத்தினைப் பதிவு செய்யும், நவீன சமூகத்தின் அக/புறச் சிக்கல்களை உரையாடும் இலக்கியங்களை ஒரு வாசகன் அடையாளம் காண முடியும். ஒரு சமூகம் பத்து வருடத்திற்கு முன் எதிர்க்கொண்ட பிரச்சனைகளும் தற்சமயம் எதிர்க்கொள்ளும் சிக்கல்களும் நிச்சயம் பலவகைகளில் மாறுப்பட்டு வந்திருந்திருக்கும். அதனைப் பதிவு செய்வதில், கொண்டு வந்து விவாதிப்பதில் இலக்கியத்திற்கும் பங்குண்டு.

‘நினைவேக்கம்’, ‘பிரிவேக்கம்’ ஆகிய அகம் சார்ந்த பிராந்திய உணர்வுகளின் வெளிப்பாட்டில் பதியப்படும் இலக்கியங்கள் பெரும்பாலும் சமக்காலத்தினைப் பொருட்படுத்தத் தவறிவிடும். இதனை ஒரு வாசகன் நன்கு உணர்ந்து வாசிப்பை மேற்கொள்ள வேண்டும். ஒரு படைப்பிற்குச் சமக்கால வாழ்வைப் பதிவு செய்வதில் அக்கறை இருத்தல் வேண்டும் என்பதனை ஒரு விமர்சகன் நன்குணர்ந்து தன்னுடைய வாசிப்பின் வழி மதிப்பிடுதல் முக்கியமாகும்.

 

4. காலம் கடந்தவைகளை மீட்டெடுத்துப் பேசும் படைப்புகள்

 

ஒரு சில படைப்புகள் காலம் தாண்டிய பிரச்சனைகளை/ வாழ்க்கையை மீட்டுக் கொண்டு வந்து உரையாடும் தன்மைமிக்கவையாகும். ஆனால், அவை முன்பு சொல்லப்பட்ட விதத்திலிருந்து மாறுப்பட்டு அப்படைப்பாளரால் வேறுவகையில்/ வேறு உத்தியில் ‘utilization’ செய்யப்படுகிறது. இதனை ஒரு வாசகன்/விமர்சகன் நன்கு உற்றாராய வேண்டியுள்ளது. உடனே ஒரு படைப்பு பழையது என மறுக்கும் முன்பு அப்படைப்பு சொல்ல விழையும் கருப்பொருள் மீண்டும் சொல்லப்படுவதற்கான அவசியத்தையும், அவை சொல்லப்பட்டிருக்கும் விதத்தையும் கருத்தில் கொண்டு மதிப்பீடு செய்ய வேண்டும் என நினைக்கிறேன்.

அடுத்தக் கட்டுரையில், மொழிப் பயன்பாடு தொடர்பாக விரிவாக உரையாடலாம். விமர்சனம் சட்டென உதிர்க்கும் கலை அல்ல. வாசிப்பின் ஆழம் பொருட்டு உருவாகும் சுவை.

 

‘பொதுப்புத்தி தளத்திலிருந்து தத்துவார்த்த விசாரணைக்கு உயர்த்தப்படாத யாவும் சிறந்த சிந்தனையாகாது’ என சாக்ரட்டீஸின் கூற்றை மீட்டுருவாக்கம் செய்கிறேன். பொதுபுத்தி தளங்களில் நிறுவப்படும் வாழ்க்கையைத் தத்துவார்த்த விசாரணைக்குள் ஆழ்த்தாத எதுவுமே சிறந்த படைப்பாகாது; அதனைக் கண்டறிய முயலாத வாசிப்பும், சிறந்த வாசிப்பாகாது என்பதை மீண்டும் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டு விமர்சனம் பற்றி உரையாட வேண்டியுள்ளது.

• கே.பாலமுருகன்

 

Suasana hospital kekal sama seperti hari hari yang lalu. Kedua-dua mataku rasa berat mendukung malam yang sudah pun lenyap. cahaya yang tidak begitu cerah menyusur melalui tingkap yang sudah lama tidak dicuci itu.

“dik, pukul berapa sekarang?”

Dia merenung  balik kearah aku. Rasa pelik cara dia melihat aku.

“dik! Aku  tanya kamu pukul berapa?”

Jururawat yang berumur dalam 30 itu sibuk dengan aktiviti rutinnya. Dia terus membersihkan bekas bekas kencing pesakit lain. Mata saya mula mencari jam di dinding. Aku terpaksa turun dari katil untuk bertanya kepada sesiapa yang berkeliaran di wad tersebut.

Tiada seorang pun di sebelah aku. Satu kaki semakin runtuh dari katil. Rasa kelaparan menyelubungi diriku. Mataku masih merenung katil di sebelah kiri yang dipenuhi dengan pelawat. Pesakit tersebut sebaya aku dan anak-anak pesakit itu akan datang seminggu sekali untuk melawatnya.
Hati ini ingin berbual dengan anak –anaknya tetapi diriku terasa malu dan membatukan diri di katil nombor 27.

 “pakcik dah makan ke?”

Satu suara menuju kearah aku. Suara seperti pernah didengar sebelumnya. Aku melebarkan senyuman setelah melihat seorang jururawat mendekati aku. Aku tidak mengenalinya, tetapi suaranya dapat meredakan kesunyian yang  ku alami. Sudah pastinya dia adalah jururawat yang ingin membantu aku.

“pakcik nak makan apa apa ke? Kenape macam tak selesa?” Soalan ini diajukan oleh jururawat dengan nada yang tenang pada aku.

“takde nak. Malam tak tidur lena. Hati tak senang…”

“pakcik jangan risau. Jangan fikir yang bukan bukan. Anak pakcik ada menelefon aku semalam dan beliau akan datang pada hujung minggu ini,”

Walaupun aku tahu jururawat ini berbohong, tapi kata-katanya dapat mengubati hati yang pilu ini.

 “dik! Pukul berapa sekarang?” dia terus beredar sebelum soalan aku sampai kepadanya.

Aku melihat di luar Matahari yang tidak selesa di pagi hari, membuatkan aku terasa bahang panasnya. Aku mendiamkan diri dan memejamkan mata.

Di hospital inilah aku ditempatkan selepas mengalami kemalangan di Bukit Jalil, sekaligus merasai kesunyian dan keseorangan.
Aku tidak mengenali insan yang membawa aku ke hospital, sejurus selepas kemalangan yang menimpa aku. Apabila membuka mata diri aku berada di katil nombor 27. Hari berlalu dengan pantas, tetapi hati yang terluka, masih tidak berubat.

 
Seorang jururawat, yang matanya besar, badannya besar serta mukanya garang sedang mengedarkan makanan kepada semua pesakit. Namaya Cik Rosnah, Aku sempat membaca namanya diselitkan di bajunya. Dengan gaya jururawat yang garang itu, semua pesakit takut bercakap dengannya. Apabila dia sampai ke katil aku, hatiku mula berdenyut dengan kuat.

 
“Ah pakcik! Jangan jangan rugikan makanan, tau?” suaranya mengejutkan aku. Aku mengangkukkan kepala.

Setelah habis makan mata aku mula merenung pintu masuk wad tersebut. Ramai orang sedang masuk dan keluar. Inilah rutin pesakit pesakit disini serta aku. Mata-mata yang terpaku terhadap pintu atau tingkap. apa lagi yang boleh buat?

Tiba – tiba jururawat yang garang itu jalan menuju ke katil aku, mataku serta merta melihat pinggan makan yang hanya tinggal sisa makanan.

“pakcik!” suaranya mengetarkan hati aku.

“pakcik! Saya tengok tadi pakcik asyik bertanyakan masa pada setiap orang, Takpelah pakcik simpan jam kecil ini. Semalam aku beli untuk pakcik,”

Dia meletakkan satu jam kecil di meja sana . Sejurus jam kecil itu diberikan pada aku, jururawat itu beredar dari tempat aku, sambil menengking pesakit lain yang silap menendang bekas kencing. Jam menunjukkan  masa. Saya menoleh kearah tingkap. Pagi berkelihatan begitu cerah….

• K.Balamurugan, Kedah.

 

அப்பா கொண்டு வந்து வீட்டின் வரவேற்பறையில் வைக்கும்வரை என்னால் அதை யூகிக்க முடியவில்லை. முன்கதவை இடித்துத் தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே வரும்போதே ஏதோ கனமான பொருள் என்று மட்டும் தெரிந்தது.

“ம்மா! இந்தா டீவி பெட்டி,” என அப்பா உரக்க சொன்னதும் வீடே விழித்துக் கொண்டது. பாட்டியின் கண்கள் அகல விரிந்து மூடின.

பாட்டி பெரியப்பா வீட்டில்தான் இருந்தார். மூன்று வாரத்திற்கு முன் மயங்கி கீழே விழுந்து கால் உடைந்து போனதும் இங்கே வந்து விட்டார். பெரியப்பா அப்படித்தான். அவருக்கு உடல் சுகமுள்ள பாட்டித்தான் தேவை.

பாட்டிக்கு இரண்டு கிழட்டு இறக்கைகள் முளைத்துக் கொண்டன. சமையலறையிலிருந்து இதுவரை அவர் முகத்தில் காணாத பூரிப்புடன் நொண்டி நொண்டி வந்தார். பழுப்பு நிறப் பெட்டிக்குள் இருந்த தொலைகாட்சியை அப்பா வெளியில் எடுக்கும்போது கடவுளே வீட்டுக்குள் வந்துவிட்டதைப் போல எல்லாரும் மலைத்து நின்றோம்.

அம்மா வைத்திருந்த ஒரு பழைய ‘சிங்கர்’ வானொலித்தான் வீட்டில். அதை அப்படி யாரும் பொருட்படுத்த மாட்டோம். சாப்பிட்டுவிட்டு சமையலறைக்குப் போகும்போதும், கழிப்பறைக்குப் போகும்போதும் அதில் ஏதாவது ஒரு பழைய பாடல் ஓடிக் கொண்டிருப்பது சன்னமாகக் கேட்டுத் தொலைக்கும். அவ்வளவுத்தான். சில நேரங்களில் அம்மா அதைத் தூக்கிக் கொண்டு அங்குமிங்கும் அலைந்து கொண்டிருப்பார். பாடல் கிடைக்கவில்லை என வானொலியை வானத்தை நோக்கி காட்டியப்படி எதையோ தேடுவார்.

“மேல என்ன தேடற?” என அப்பா கேட்டால், “ஏரியல் கிடைக்க மாட்டுது,” என மிகவும் அழுப்புடன் கூறுவார்.

மற்றப்படி தொலைகாட்சி என்றால் பக்கத்து வீட்டு வேடியப்பன் தாத்தாதான் ஒரே அடைக்கலம். அவர் வீடு அப்பொழுதே கொஞ்சம் ஏற்றத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கும். அந்த வரிசையில் அவர் வீடு மட்டும் வித்தியாசம். வெளியே வாசலில் படிகள் இருக்கும். அதில் ஏறி நின்று பார்த்தால் உள்ளே வேடியப்பன் தாத்தா வீட்டில் தொலைகாட்சி தெரியும். பல நேரங்களில் படத்தில் வரும் வசனங்கள் விளங்காது. அவர் சத்தத்தையும் கூட்டி வைக்கமாட்டார். வெளியிலிருந்து எல்லோரும் பார்த்து ‘உச்சு’ கொட்ட வேண்டும் என்பதற்காகவே நடு வீட்டில் தொலைகாட்சியை வைத்திருப்பார். அவரே நடு வீட்டில் உட்கார்ந்து 24 மணி நேரமும் பல்லிழித்துக் கொண்டிருப்பதைப் போல அவர் வீட்டில் எந்நேரமும் தொலைகாட்சி ஓடிக் கொண்டிருக்கும். அவருக்கு திருவிழாவில் படம் ஓட்டும் நினைப்பு.

முதன் முதலில் ஞாபகம் அறிந்து அம்மாவுடன் அப்படிக்கட்டில் அமர்ந்து இரஜினிகாந்த் நடித்த மன்னன் படம் பார்த்தேன். அதன் பிறகு 8.00 மணியாகிவிட்டால் அம்மா படம் பார்க்கப் பக்கத்து வீட்டு படிக்கட்டுக்கு அழைத்துப் போய்விடுவார்.

பிறகொருநாள் என்னையும் அம்மாவையும் வேடியப்பன் உள்ளே அழைத்துப் படம் பார்க்கவிட்டார். அது சத்யராஜ் நடித்த ஒரு படம். பெயர் ஞாபகத்தில் இல்லை. அன்றுத்தான் அம்மா என்னுடன் படம் பார்த்த கடைசிநாள். அதன் பிறகு அம்மா அங்கு வருவதையோ அல்லது படிக்கட்டில் அமர்ந்து கொண்டு படம் பார்ப்பதையோ நிறுத்திக் கொண்டார். நானும் அக்காவும் தான் போய் ஏதாவது ஒரு படத்தைப் பார்த்துவிட்டு வருவோம். இரவு கொஞ்சம் நேரம் தூங்காமல் அப்படத்தில் விளங்காமல் போன வசனங்களை நானும் அக்காவும் பேசிப் பார்ப்போம்.

பாட்டி காலுடைந்து வந்த நேரம் வீட்டிற்கு ஒரு தொலைகாட்சி தேவைப்பட்டது. பாட்டிக்குத் தெரிந்த ஒரே பொழுதுபோக்கு ‘டீவி பெட்டித்தான்’. வந்த நாளிலிருந்து ஒரு பத்து முறையாவது ‘டீவி பெட்டி’ கதையைச் சொல்லிவிடுவார். பெரியப்பா வீட்டில் தொலைக்காட்சி இருப்பதால் அவருக்குச் சௌகரியமாகப் போய்விட்டது.

“ஏன்டா வேலு! ஒரு வீடுன்னா டீவி பெட்டி இருக்க வேணாமா?”

“என்னம்மா வீடு இது? ஒரு டீவி பெட்டி சத்தம் இல்ல?”

இப்படி ஏதாவது ஒன்றைச் சொல்லிச் சொல்லியே அப்பாவை இம்சித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்பொழுதுதான் முதன் முதலில் எங்களுக்கு வீட்டில் தொலைகாட்சி இல்லாதது பெரும் பாவம் எனத் தோன்றியது.

“சந்தோசமா மா? டீவி பெட்டி! இனிமேல இது வீடுதானே?” எனச் சொல்லிவிட்டு அப்பா சிரிப்பை உதட்டுக்கு மத்தியில் அடக்கினார்.

வரவேற்பறையில் இருந்த ஒரு மேசையை அப்பா தொலைகாட்சியைத் தாங்கி நிற்கப் பயன்படுத்தினார். அந்த மேசையும் ஒரு சிறிய பொருளை வைத்தாலே பயங்கர ஆட்டம் போடும். ஆகையால், நாளிதழ்களைக் குவித்து அதன் காலுக்கு முட்டுக் கொடுத்தார். பாட்டி தன் உடைந்த காலை ஆயாசமாக நாற்காலியின் மீது வைத்துக் கொண்டே அப்பா செய்யும் வேலையைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்பா அவருடைய ‘முட்டிக் கிழிந்த ஜீன்ஸை’ இழுத்துவிட்டுக் கொண்டார். முட்டிப் பகுதியில் இரண்டு பக்கமும் அந்த ஜீன்ஸ் கிழிந்திருக்கும். எனக்குத் தெரிந்து அப்பாவிடம் இருக்கும் ஒரே ஜீன்ஸ் அதுதான். வெளுத்து நிறமிழந்தும் அப்பா அதை சித்ரவதை செய்து கொண்டிருக்கிறார்.

தொலைகாட்சி சதுர வடிவத்தில் இரு முனைகளுக்கும் இடையில் கொஞ்சம் வளைந்திருந்தது. அதன் திரை பளபளப்புடன் காட்சியளித்தது. கோலாலம்பூரிலிருந்து வருடம் இரண்டுமுறை எங்கள் வீட்டுக்கு வரும் பெரிய அத்தையைப் போல குறையாத மினுமினுப்புடன் தொலைகாட்சி தெரிந்தது.

பாட்டி முகத்தில் மகிழ்ச்சி கலந்த பரித்தவிப்பு.

“சீக்கிரம் போடுடா வேலு,” என அப்பாவைத் தொடர்ந்து துரத்திக் கொண்டிருந்தார்.

“இரு மா. ஏரியல் சரி பண்ணனும். உடனே படம் வந்துருமா?” என அப்பா அலட்டிக் கொண்டே தொடர்ந்தார்.

பாட்டியின் சிரிப்பு வாய்க்குள்ளேயே அலம்பியது. கம்பீரமும் சிரிப்புமாக எல்லோரையும் மாறி மாறிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். வீட்டுக்கு வந்த நாளிலிருந்து அவர் அப்படி இருந்ததில்லை. எதையோ இழந்துவிட்ட பார்வையும் அதிகம் பேசாத மௌனமாகவே வீட்டில் காணப்பட்டார்.

“சரசு! இனிமேல ராத்திரிலே என்னை விட்டுடுங்க. டீவி பெட்டி பாத்துட்டுத்தான் படுப்பேன், சொல்லிட்டேன்,”

 

பாட்டிக்கு இரண்டு பிள்ளைகள்தான். அப்பாவிற்கு அத்தனை வசதியில்லாததைக் காட்டியே பெரியப்பா பாட்டியை அவருடனே வைத்துக் கொண்டார். வருடத்திற்கு இரண்டு அல்லது மூன்றுமுறை பாட்டியைப் பார்க்க பஹாவ் போவோம். பாட்டி அப்பொழுதெல்லாம் அதிகம் பேச மாட்டார். பெரியப்பாவிற்கு அது பிடிக்காது. பாட்டியின் குடுமி பெரியப்பாவின் கையில் இருந்தது.

நாங்கள் பஹாவ் போனால், பாட்டி குதூகலமாகி எங்களிடம் பேச நினைப்பார். ஆனால், நாங்கள் போன பிறகு பாட்டியைப் பெரியப்பா கடிந்து கொள்வார் எனப் பாட்டிக்குத் தெரியும். அதனாலேயே நாங்கள் போகும்போதெல்லாம் தொலைகாட்சியை மட்டுமே பாட்டி பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். அவருடைய கவலை தொய்ந்த முகத்தை யாருக்கும் காட்டமாட்டார்.

அப்பா தொலைகாட்சியைத் திறந்தார். வெறும் வெள்ளைப் பொறிகள் மட்டுமே தெரிந்தன. ஏரியலைச் சரிப்படுத்திப் பார்த்தார். அப்பொழுதும் எந்த மாற்றமும் இல்லை.

“டேய்..நான் கூரையில ஏறி மேல உள்ள ஏரியல சரி பண்றேன். படம் வந்துச்சுன்னா சொல்லு, சரியா?”

அப்பா ஏணியைக் கொண்டு கூரைக்கு ஏறினார். நான் தொலைகாட்சியின் முன்னே நின்று கொண்டேன்.

“டேய்!!! படம் வருமா வராதாடா?”

பாட்டியின் புலம்பல் வெள்ளைப் பொறிகளை விட சத்தமாகக் கேட்டது. வெள்ளைப் பொறியில் எந்த மாற்றமும் இல்லை. அப்பா மேலே ஏதேதோ செய்து கொண்டிருந்தார். ஏரியலை நகர்த்தினார்; வளைத்தார். தொலைகாட்சியில் எந்தப் படமும் வரவே இல்லை.

“ப்பா! ஒன்னுமே வரலெ”

வியர்த்த உடலுடன் அப்பா கீழே இறங்கி வந்தார். தொலைகாட்சியை வெகுநேரம் பார்த்துக் கொண்டே ஏதோவொரு சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார். பாட்டி நாற்காலியிலே அசந்து விட்டார். கேட்டுக் கேட்டு அழுத்தக் குழந்தையின் தோற்றம். எப்பொழுது தூங்கினார் எனத் தெரியவில்லை. மீண்டும் எழுந்தால் ‘டீவி பெட்டி’ கதையைத் தொடங்கிவிடுவார்.

அப்பா தொலைகாட்சியின் தலையில் இரண்டுமுறை தட்டிப் பார்த்தார். அவர் தட்டுவதிலேயே அவருடைய எரிச்சல் தெரிந்தது. பிறகு, வெளியில் யாரிடமோ  பேசிக் கொண்டிருந்தார். கொஞ்ச நேரத்தில்  மோட்டார் கிளம்பி போகும் சத்தம் மட்டும் கேட்டது.

இரவு சாப்பாட்டிற்கு அம்மா பாட்டியைத் தயங்கியபடியே எழுப்பினார். பாட்டி எழுந்ததும் தொலைகாட்சியைத்தான் பார்த்தார்.

“டேய் எங்கடா படம்? என்னடா இன்னுமா வரலெ?”

அப்பா அப்பொழுது வீட்டில் இல்லாததால் பாட்டியின் கேள்விக்கு யாரும் வாயைத் திறக்கவில்லை. கொஞ்ச நேரத்தில் வீட்டு அழைப்பேசி அலறியது. பெரியப்பா அவருடைய கறாரான குரலில் வழக்கம்போல உணர்ச்சியில்லாமல் பேசினார். அம்மா பேசிவிட்டு எங்களையெல்லாம் பார்த்தார்.

“ம்மா! பெரியவரு உங்கள நாளைக்குக் காலைலெ கிளம்பி இருக்க சொன்னாரு. வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போறாராம்…” எனத் தெம்பில்லாமல் உச்சரித்தார்.

பாட்டி தோளிலிருந்து விலகியிருந்த தன்னுடைய கலர் துண்டை எடுத்து மீண்டும் தோளில் போட்டுக் கொண்டார். பின்னர், எழுந்து நின்று தொலைகாட்சியின் திரையில் தெரியும் அவருடைய முகத்தைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.

“பாட்டி, சாப்பிடுங்க. மணியாச்சி,”

என்னுடைய அழைப்பை அவர் பொருட்படுத்தவில்லை. தொலைகாட்சியின் திரையையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

“பாட்டி அதுல என்ன படமா தெரியுது? வெறும் டீவிய அப்படிப் பாக்குறீங்க?”

பாட்டியின் முகத்தில் திடீர் புன்னகை. பிறகு மெல்லிய சிரிப்பாக மாறியது. தன் இடுப்பை ஆட்டியபடியே மெதுநடனம் செய்தார். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அடிப்பட்ட காலைப் பற்றி பொருட்படுத்தாமல் பாட்டி ஆடினார்.

“டேய், வாடா வந்து பாருடா. பாட்டி டீவி பெட்டில நடிக்கிறேன், எப்படி ஸ்ரீதேவி மாதிரி இருக்கனா?”

எனக்குச் சிரிப்பும் ஆச்சரியமும் திணறின. பாட்டி மீண்டும் இரண்டு பக்கமும் இடுப்பை ஆட்டிக் கொண்டே சுழன்றார்.

“இதென்ன கூத்து?”

அம்மா பயந்துவிட்டார். பாட்டி விழுந்துவிடுவார் என்கிற பயம்.

“ஏய் சும்மா கத்தாதெ பிள்ள… வந்து ஆடு வா…வா, டீவி பெட்டில தெரிவோம் பாரு…”

ஒன்றுமே இல்லாத வெறும் தொலைகாட்சியின் முன்னே பாட்டி பலம் கொண்டு ஆரவாரத்துடன் கத்திக் கொண்டே ஆடிக் கொண்டிருந்தார்.

• கே.பாலமுருகன்