கீழ்க்கண்ட கதையில் வரும் அனைத்து சம்பவங்களும் கற்பனையே. யாரையும் குறிப்பிடுபவன அல்ல.

கவிதை உடலுக்கும் உயிருக்கும் ஆபத்து. அதிகமான கவிதைகள் தீங்கையே விளைவிக்கும்.

குறிப்பு: இக்கதையில் விலங்குகள் யாவும் துன்புறுத்தப்படவில்லை.

நன்றி: இதுவரை கவிதைகளை விடாமல் வாசித்து மருத்துவனையில் சேர்க்கப்பட்டவர்கள்; என் கவிதைகளை வாசித்து இரத்தம் சூடாகி சமூகப் புரட்சிகளில் ஈடுபட்டவர்கள். படிக்கவே இல்லையென்றாலும் அலுக்காமல் ‘லைக்’ போட்ட முகநூல் நண்பர்கள்.

சிறுகதை:

கண் விழித்தேன். அறையே இருட்டாக இருந்தது. சட்டென படுக்கையைவிட்டு எழும் முன்பே ஒரு கவிதை மண்டைக்குள் செரித்து தொண்டைக்குழிக்குள் நின்றிருந்தது. வாயைக் கொப்பளித்தால் சரியாகிவிடும் என நினைத்து முடிந்தவரை வாயில் இருமடங்கு தண்ணீரை அடைத்துக் கொப்பளித்தேன். மீண்டும் மூச்சை இழுத்துவிட்டு யோசித்தேன். அக்கவிதை இன்னும் கூர்மையாகியிருந்தது. எப்பொழுது வேண்டுமென்றாலும் கொட்டிவிடலாம் எனப் பயந்து வாயைப் பொத்திக் கொண்டேன்.

நான் எப்பொழும் அறை சன்னலைத் திறக்கவே மாட்டேன். அதற்கு எனக்கு எப்பொழுதும் தைரியம் வந்ததில்லை. சன்னல் திரைச்சீலையை விலக்கினால் கண்களில் வானம் பட்டுவிடும் எனப் பயம். மேலும் குருவிகள் ஏதும் பறந்தும் போகலாம். அப்படிப் பார்க்க நேர்ந்தால் எனக்குள் கவிதைகள் ஊற்றெடுத்து பொங்கிப் பெருகும். மூச்சடைத்து மயங்கி விழுந்த அனுபவமும் உண்டு. வீட்டுக்குள் வெளியே வந்தாலும் வானத்தை அண்ணாந்து பார்க்க மாட்டேன். அப்படி யதார்த்தமாகப் பார்க்க நேரும் சமயங்களில் சட்டென ஒரு முணுமுணுப்பு தோன்றும். “ஏய் வானமே! ஏய் மேகமே!” ஆச்சர்யக்குறிகள் தோன்றி நெஞ்சை அடைக்கும்.

இப்பொழுதெல்லாம் வேலை உண்டு வீடு உண்டு என இருந்துவிடுகிறேன். கடற்கரையோரங்கள் ஆபத்தானவை. அதிலும் மணல், சிற்பி, அலை போன்றவைகள் வயிற்றின் அடிப்பாகத்தில் சொற்களை உற்பத்தி செய்து கவிதையாக வெளியே தள்ளிவிடும். இப்படிப் பல முயற்சிகள் செய்து பாதுகாப்பாக இருந்தும் இன்று விழித்தெழுந்ததும் இப்படி ஆகுமென நினைக்கவில்லை. சாப்பிடும்போது தொண்டைக்குழிக்குள் இருந்த அக்கவிதை இம்சித்துக் கொண்டிருந்தது. நான் உண்ட அனைத்தையும் அது விழுங்கிக் கொழுத்துப் பெருத்து மேலும் மூச்சிரைக்கச் செய்தது. எப்படியாவது இன்று பிரசவமாகி ஒரு நான்கு வாசகர்களின் உயிர்களை வாங்கியே ஆக வேண்டும் என அது துடித்தத் துடியில் எனக்குத் தலை சுற்றியது.

நேற்றைய இரவில் எதைப் பார்த்துத் தொலைத்தேன் என வீட்டை விட்டு வெளியேறும் முன் சிந்தித்துக் கொண்டே இருந்தேன். எந்தப் பறவைகளும் வானத்தில் பறப்பதைப் பார்க்கவில்லை; எந்த மானும் என் வீட்டுக்குள் துள்ளிக் குதிக்கவும் இல்லை. பிறகெப்படி இந்தக் கவிதை? தொண்டைக்குழிக்குள் இருந்த கவிதை மெல்ல கடைவாயை முட்டிக் கொண்டு நின்றது. கண்கள் இரண்டும் பிதுங்க மீண்டும் அதனை விழுங்கினேன். கடை நாக்கில் அக்கவிதையை உள்ளே அழுத்தும்போது இரு கன்னங்களும் சிலிர்த்தன.

எப்படியாவது இன்று இக்கவிதையை உள்ளே வைத்துத் தீர்த்துக் கட்ட முடிவு செய்தேன். வேலைக்கு விடுமுறை சொல்லிவிட்டு வீட்டிலுள்ள படிகளைத் தொடர்ந்து ஏறி இறங்கிக் கொண்டிருந்தேன். மூச்சு வாங்கினால் கவிதை சோர்ந்து கீழிறிங்கிவிடும் என்கிற நம்பிக்கை உருவானது. வேகமாக அதிவேகத்தைத் தொடும்வரை ஓடினேன். மூச்சிரைத்து எப்பொழுது மயங்கி விழுந்தேன் எனத் தெரியவில்லை. மீண்டும் எழும்போது உடல் நனைந்திருந்தது. தொண்டைக்குழியில் ஏதோ கனமாகிக் கொண்டிருப்பதை அறிந்ததும் மனம் சோர்வானது. ஒருவேளை இன்று இக்கவிதை பிறந்தால் இது எனது 27825 ஆவது கவிதையாகும். வாசிப்பவர்கள் செத்தே விடுவார்கள் என்கிற பொதுநலம் ஒரு பக்கம் முட்டிக் கொண்டிருந்தது.

எனக்கு யாரைப் பார்த்தாலும் கவிதை வரும். எதைப் பார்த்தாலும் கவிதை வரும். எந்த நேரமும் கவிதைகளால் சூழ்ந்திருப்பேன். கவிதை கவிதை எனப் பிதற்றிக் கொண்டே இருப்பேன். யார் கேட்டாலும் ஒரு கவிதை எழுதி கொடுத்துவிடுவேன். அது கவிதையா இல்லையா என்பதைப் பற்றி கொஞ்சமும் கவலை இல்லாமல் கவிதையைத் தினமும் பிதுக்குவேன். அதோடுமட்டுமல்லாமல் ஒரு வரி கவிதைப்போட்டி, தலைப்பு கொடுத்து கவிதை போட்டி, வாரக்கவிதை, மாதக்கவிதை எனப் பல போட்டிகளால் நாடு விரிவாகியிருந்தது. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் நான் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும்போதும் கவிதை வாய் வழியாக ஒழுகத் துவங்கியது. அக்கவிதையை என் வீட்டுப்பூனை எலியைக் குருகுருவென்று பார்ப்பதைப் போல நோட்டமிடும்.

இப்பொழுதெல்லாம் கவிதையை அடக்கவே முயல்கிறேன். கவிதையை அடக்கும் பயிற்சிகள் எங்கே வழங்குகிறார்கள் எனத் தேடியலைந்தேன். எந்த விடுதலையும் பிறக்கவில்லை. சோர்ந்து உட்காரும்போது “ஏய் சோர்வே… உன்னைப் பார்த்த பிறகு வானமும் சோர்ந்ததே” என மனம் சொல்லத் துவங்கியதும் சட்டென இன்னொரு மனம் அழுத்தும், “எங்கே ஆச்சர்யக்குறி?” என.

எழுந்து ஓடுவேன். எங்கே ஓடுவேன் எனத் தெரியாமல் ஓடுவேன். எப்படியெல்லாம் தப்பிக்க முடியும் எனத் திட்டமிட்டும் இன்று அது தோன்றிவிடும் எனப் பயமாக இருந்தது. ஒரு வெள்ளை ஆடையை அணிந்து கொண்டு பவ்வியமான முகத்துடன் உலகத்தையே தூக்கி தன் முதுகில் வைத்துச் சுமந்து கொண்டு அக்கவிதை காத்திருந்தது. இன்று வெளியானதும் உலகத்தையே திருத்திவிட வேண்டுமென அபாயப் பார்வை அக்கவிதைக்குள் தெரிந்தது. “ஏய் உலகமே!” என்பதுதான் என் தொண்டைக்குழிக்குள் இருந்த கவிதையின் முதல் வரி.

வீட்டின் இரு மூலைக்கும் நடந்து கொண்டிருந்தேன். எப்பொழுதோ வைத்த அலாரம் அன்று ஏன் அடிக்க வேண்டும்? கவிதை பாய்ந்து வாய் வழியாக வெளியே கொட்டியது. பூக்கள் மலர்ந்தன; மேகங்கள் விலகின, மழைத்துளிகள் கொட்டின; மரங்கள் அசைவதை நிறுத்தின; பறவைகள் சிறகு விரித்துப் பறந்தன. எனது 27825ஆவது கவிதை பிறந்தது.

இக்கவிதை என்ன செய்யப் போகிறது?

சமூகத்தில் வாழும் 72.5% இளைஞர்களின் அறிவை வளர்க்கும்.

சமூகத்தில் வாழும் 82234 பேரின் வாழ்க்கையில் விடிவெள்ளியாக இருக்கப் போகிறது.

சமூகத்தில் நடக்கும் குற்றங்களில் 23.5% குறைத்துவிட்டு 13.7% குற்றங்களை அடியோடு அழிக்கப் போகிறது.

தரையில் படுத்துப் புரண்டுவிட்டு அக்கவிதையைப் பார்த்தேன். பார்த்ததும் இன்னொரு கவிதை தோன்றியதும் என மனம் திக்கு முக்காடியது. எழுந்து தலை தெறிக்க ஓடினேன்.

• கே.பாலமுருகன்

கடைசியாக அலமாரியை எடுத்து வைக்கும்போது எனக்கு மட்டும் கொஞ்சம் இடம் மிச்சமாக இருந்தது. ஓர் ஓரமாகப் போய் நின்று கொண்டால் எப்படியும் இரண்டு மணி நேரம் போகும் கனவுந்து பயணத்தில் கால்களில் வலி இருக்காது. ஒரே தாவில் கனவுந்திற்குள் ஏறினேன். அப்பாவுடைய கனவுந்தில் எல்லாமே எனக்கு பழக்கம். இடையில் ஒரு பலகை அதன் மீது கால் வைத்தால் இலேசாக முனகும். அதைத் தவிர்த்து லாரியில் சுதந்திரமாக நடமாடவும் எகிறிக் குதிக்கவும் எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

“கடன்காரனுங்க…” என ஏதோ முனகிக் கொண்டே அப்பா லாரியை முடுக்கினார். அம்மாவும் அவர் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொள்ள கனவுந்து தாசேக் கம்போங்கை நோக்கிப் புறப்பட்டது. அப்பாவுடைய லாரி என்றால் எனக்குப் பிடிக்கும். அதுவும் என்னைப் பின்னே காற்றோட்டமாக அமர வைத்துப் போகும் பயணங்களில் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். அவர் கடனுக்கு வாங்கி வாழ்நாள் முழுக்கப் போராடி லாரியின் கடனைக் கட்டி முடித்தும் அவருக்குப் பிரச்சனை நின்றபாடில்லை.

“இப்படியே ஓடிக்கிட்டெ இருக்க வேண்டியதுதானா?”

அம்மா எப்பொழுதும் இப்படி வீடு மாறி போகும்போது உதிர்க்கும் அதே வசனம். அப்பா அதற்கெல்லாம் சளைத்தவர் அல்ல. சோக முகத்துடன் தப்பித்துவிடுவார். அவருக்குத் தெரிந்த்தெல்லாம் உடனே அடுத்து 10 மைக்கு அப்பால் ஒரு புதிய வாடகை வீட்டைக் கண்டுபிடித்துவிடுவது. அப்பாவிற்கு இத்தனை வீடுகள் தெரிகிறது என ஆச்சர்யமாக இருக்கும்.

இத்துடன் இந்த ஆண்டில் இது மூன்றாவது வீடு. ஆறு மாதத்திற்குள் இரண்டு பள்ளிகள் மாறிவிட்டேன். அடுத்து போகும் பள்ளி எது, எப்படி இருக்கும் எனத் தெரியவில்லை. சுதாகர் நாளை வழக்கம்போல காலையில் வீட்டின் முன் வந்து நிற்பான். என்னை விடாமல் அழைப்பான். எப்பொழுதுமே அவன் வரும் முன்பே காலணியை அணிந்துவிட்டு வீட்டு வராந்தாவில் அமர்ந்திருக்கும் என்னை நாளை அவன் பார்க்காமல் ஏமாந்து போவான். ஒருவேளை நான் நாளை விடுமுறை என நினைத்து அதற்கு மறுநாளும் வந்து நிற்பான். அப்பொழுதும் ஏமாந்து போவான். நாங்கள் ஒன்றாகக் கடந்து செல்லும் பெரியசாமி இரம்புத்தான் மரம், ஆச்சி நாசி லெமாக் கடையிலிருந்து வரும் வாசம், பூங்காவில் காலை பயிற்சிக்கு வந்து நிற்கும் தாத்தா என அனைத்துமே நாளை நான் பார்க்கவே முடியாது. சுதாகர் தனியாக இதனையெல்லாம் தாண்டிப் போவான்.

சுதாகரிடம் ஒரு வார்த்தை சொல்லி வரவும் அவகாசம் இல்லை. இன்று இரவு 8 மணிக்கு அப்பா லாரியைக் கொண்டு வந்து எல்லாம் ஏற்பாடும் செய்துவிட்டேன் உடனே புறப்படுங்கள் எனச் சொன்னதும் என் பூனைக்குட்டியை மட்டும் பக்கத்து வீட்டுக்குச் செல்லும் சிறிய சந்தின் வழி விட்டுவிட்டு வந்தேன். வேறு எதையும் செய்ய நேரமில்லை.

நாளை காலை ஆனந்தி ஆசிரியர் என்னைத் தேடுவார். நடந்தே பள்ளிக்கு வருவதால் நானும் சுதாகரும் கொஞ்சம் சீக்கிரம் பள்ளிக்குப் போய்விடுவதால் ஆனந்தி ஆசிரியருக்கு அவருடைய புத்தகங்கள் தூக்கி வர உதவுவேன். இன்னும் முழுமையாக விடியாத அக்காலையிலும் ஆனந்தி ஆசிரியரின் வெள்ளை கார் பனிமூட்டத்தைப் போல பள்ளிக்குள் நுழையும். உடனே எனக்கும் சுதாகருக்கும் ஒரு போட்டித் தயாராகிவிடும். யார் முதலில் போய் ஆனந்தி ஆசிரியரின் காருக்குப் போய் சேர்வது என தலைத்தெறிக்க இருவரும் ஓடுவோம். பெரும்பாலான நேரத்தில் நான் தான் ஆசிரியரின் வலது கை. சுதாகர் தோற்றுவிடுவான். நாளை அவன் மட்டும் தான் போய் நிற்பான். ஆனந்தி ஆசிரியர் நிச்சயம் நான் எங்கே எனக் கேட்பார்.

சட்டென பூவிழியின் அழிப்பான் என்னிடம் இருப்பது நினைவுக்கு வந்தது. என் புத்தகப்பையைத் திறந்து உள்ளே கைவிட்டுத் துழாவினேன். இன்று காலையில் அவள் என்னிடம் கண்களைச் சிமிட்டி உதட்டைக் குவித்து கவனமாகக் கொடுத்த அழிப்பான். பூவிழி வகுப்பிலேயே கொஞ்சம் வசதியான மாணவி. எப்பொழுதும் புதிய பொருள்களே பயன்படுத்துவாள். இழுத்துச் செல்லும் புத்தகைப்பையை என் வகுப்பிலேயே முதன்முதலில் பாவிக்கத் துவங்கியது அவள்தான். அவள் பொருள்கள்தான் வகுப்பில் அடிக்கடி திருட்டுப் போகும். ஓய்வுக்குப் போய்வந்த பிறகு நிச்சயம் அவளுடைய ஒரு பொருள் காணாமல் போயிருக்கும், எங்களுக்குக் கேட்டு கேட்டு சலித்துப் போன ஒரு செய்தி அது.

“என் ஜாமான எடுத்தவன்… அவனைச் சாமி கண்ணெ குத்தும். இது சத்தியம்,” எனச் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் அமைதியாகிவிடுவாள்.

அவ்வளவுத்தான். மறுநாள் புதிய பொருளுடன் வந்து நிற்பாள். நேற்று நடந்த திருட்டைப் பற்றி மறந்து புதிய பொருளைக் காணாமலடிக்கத் தயாராகிவிடுவாள். இது என்னவோ அவளுக்குப் பிடித்த அழிப்பான் என்றும் என்னிடம் கொடுத்துப் பத்திரமாக வைத்துக் கொள்ள சொன்னாள். நாளையும் இனியும் நான் அப்பள்ளிக்குப் போகப்போவதில்லை. அவள் நான் இந்த அழிப்பானைத் திருடிவிட்டேன் என உறுதியாக நம்புவாள். அன்றாடம் என்னைச் சாமி கண்ணைக் கொத்த வேண்டும் என அவள் வேண்டிக்கொள்வாள்.

கையில் பிடித்திருந்த அந்த அழிப்பானைத் தூக்கி வெளியே வீசினேன். அது சட்டென பார்வையிலிருந்து மறைந்து எங்கோ விழுந்தது. மூன்றாம் ஆண்டில் படிக்கும் தினேஸ் அன்றாடம் ஓய்வுக்கு என் வகுப்பிற்கு வந்துவிடுவான். என்னுடன் தான் சிற்றுண்டிச்சாலைக்கு வருவான். ஐந்தாம் ஆண்டு மாணவர்கள் அவனைக் கிண்டல் செய்து அடிக்கிறார்கள் என்பதைப் பலமுறை என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறான். அதனாலேயே அன்றாடம் என் பாதுகாப்பில் ஒரு ‘ரொட்டி சானாய்’ செலுத்திவிட்டுத்தான் வகுப்பிற்குப் போவான். நாளை அவன் எப்படிச் சாப்பிடுவான்? ஐந்தாம் ஆண்டு மாணவர்கள் அவனை என்ன செய்வார்கள்? மறுநாளும் அவன் என்னைத் தேடி வகுப்பிற்கு வருவான்.

“டேய். உனக்கு மிலோ வேணுமா?”

அப்பாவின் குரல் கேட்டதும் எக்கிக் கீழே பார்த்தேன். லாரி ஏதோ ஒரு கடை முன்பு நின்றிருந்தது. தலையை மட்டும் ஆட்டினேன். புதிய இடம். சாலை பரப்பரப்பாக இருந்தது. மிலோவை அப்பா நெகிழிப் பையில் கட்டிக் கொடுத்தார். எடுத்து மெதுவாக உதட்டில் வைத்தேன். சூடாக இருந்தது.

• ஆக்கம் கே.பாலமுருகன்

கவிதை ஏன் சத்தமாக மாறியது?

புதுக்கவிதையின் எழுச்சியே கவிதையைச் சத்தமிக்கதாக மாற்றியது. ஓங்கி ஒலிக்கக்கூடிய கருவியாக, அடித்தால் எட்டுத் திசைக்கும் எதிரொலிக்கக்கூடிய தம்பட்டமாகக் கவிதை, புதுக்கவிதையின் எழுச்சிமிக்க காலக்கட்டத்தில் தோற்றம் கண்டது. கவிதை மொழியின் மிகவும் மௌனமான குரல் என்பதையும், மொழியின் நுட்பமான நாட்டியம் என்பதைப் பற்றியும் மக்கள் மறந்து கவிதையை மேடையேற்றினார்கள். கொள்கைவாதிகளின் எழுச்சிமிக்க உரைகளில் கவிதை சத்தமாக ஒலிக்கத் துவங்கியது. பின்னர், வானம்பாடி கவிஞர்கள் காலக்கட்டத்தில் அந்த வரிசையைச் சேர்ந்த கவிஞர்கள் புதுக்கவிதைக்கு ஒரு சமூகப் பொறுப்பைச் சுமக்கும் வேலையை ஏற்றினார்கள். சமூகத்தின் ஒட்டுமொத்த பிரச்சனைகளையும் குமுறல்களையும் புகார்களையும் ஒரு பெரும் பிரச்சார மூட்டையாகக் கட்டி கவிதை சுமக்கத் துவங்கியது. விடுதலை, உரிமை, சுதந்திரம், போராட்டம் எனப் பலத்தரப்பட்ட சமூக அடுக்குகளிலிருந்து எழும் பிரச்சாரக் குரலாகப் புதுக்கவிதை பாவிக்கப்பட்டது.

இருப்பினும், மூ.மேத்தா, அப்துல் ரகுமான் போன்ற கவிஞர்கள் மொழி அழகியல்களைச் செம்மையாகப் பயன்படுத்தியவர்கள் என்பதால் மக்கள் அவர்களின் கவிதை மொழியில் மயக்கம் கொண்டார்கள்; அவர்களின் கவிதையில் வெட்ட வெளிச்சமாக வெளிப்படும் சமூகப் பொறுப்பின் மீது பற்று கொண்டார்கள். கவிதை காலக்கட்டத்தின் கொண்டாட்ட நாயகர்களாக மூ.மேத்தா வரிசயைச் சேர்ந்த வானம்பாடி கவிஞர்கள் சமூகத்தில் உருக்கொண்டார்கள். கவிதை ஓங்கிச் சத்தமாக சொற்களின் கூட்டமாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

புதுக்கவிதையின் குறீயீடுகள்

புதுக்கவிதையின் வழக்கமான சில படிமங்கள் காலம் காலமாக கவிஞர்களின் மொழிக்குள் தொடர்ந்து பாவிக்கப்பட்டு வந்திருந்திருக்கிறன. கவிதை நேரடியாகப் பேசும் மொழியல்ல. மொழிக்குள் மொழி என்கிற வகையில் குறியீடுகளையும் படிமங்களையும் தன்னகத்தே உருவாக்கிக் கொண்டு நகரக் கூடியவை ஆகும். கவிதை மனத்திலிருந்து பிசிறடிக்கக்கூடியது என்றும் சொல்லலாம். ஆனால், புதுக்கவிதைகள் பெரும்பாலும் அறிவிலிருந்து சமூகத்தின் பிரச்சனைகளையொட்டி எழும் பிரக்ஞைமிக்க குரலாகவே எழுதப்பட்டு வந்தன.

ஒரு கவிஞன் அல்லது ஒரு சமூகம் தனது கவிதைக்கான குறியீடுகளையும் படிமங்களையும் எங்கிருந்து பெறுகிறது? அல்லது உருவாக்குகிறது எனப் பார்க்கும்போது இயற்கையே மனிதனின் வாழ்வில் நெருங்கிய தொடர்பில் இருப்பதைக் கண்டறிய முடிகிறது. இயற்கை பிடிவாதமாக வைராக்கியம் நிரம்பிய ஒரு தனிமைக்குள் இருக்கிறது. அதிலிருந்து அதன் மௌனத்திலிருந்து தன் வாழ்க்கையைப் பார்க்கும் கவிஞன் இயற்கையையே தனது குறியீடாக எடுத்துக் கொள்கிறான். ஒரு சமயம் மரம், மலைகளைத் தனிமைக்கான குறியீடாக ஆக்கிக் கொள்கிறான். ஜென் கவிதைகள் மலைகளைத் தியானத்தில் இருக்கும் துறவி எனச் சொல்கின்றன. தத்துவப்பூர்வமான பார்வையிலிருந்து தோன்றிய கவிதைக்கான குறியீடுகள் பின்னர், எழுச்சிமிக்க குரல்களுக்கு வெகுவாகப் பயன்பட்டன.

எடுத்துக்காட்டாகப் பின்வரும் இரண்டு கவிதைகளில் மரம் பாவிக்கப்பட்ட விதத்தைக் கவனிக்கலாம்:

1. மரம்

மரங்கள்

நிலத்தின்

மிகப் பழைய

குடிமக்கள்.

2. மரம்

ஒரு கதவைப் பாருங்கள்

அதற்குள் ஒரு மரம் தெரிகிறதா?

ஒரு நாற்காலியைப் பாருங்கள்

ஒரு மரம் கதறி செத்த

ஒலி கேட்கிறதா?

மேற்கண்ட இரண்டு கவிதைகளுமே மரத்தின் இருப்பைப் பற்றி பேசும் கவிதைகள்தான். ஆனால், என்ன வித்தியாசம் என அறிய முடிகிறதா?  முதல் கவிதை சத்தம் குறைவாக மரத்தை ஓர் ஆழமான அர்த்தத்திற்குள் மறைமுகமாகச் சத்தமில்லாமல் நிறுவுகிறது. இரண்டாவது கவிதை ஒரு புதுக்கவிதைக்கான எழுச்சியுடன் மரம் என்பதன் தியாகத்தைச் சத்தமாக ஓங்கி ஒலிக்கிறது. இக்கவிதையைப் படிக்கும் யாவரும் குழப்பமில்லாமல் பேசும் பொருளைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்கிற நிதானமும் திட்டமும் இக்கவிதையில் தெரிகிறது. இரண்டாவது கவிதையின் வெளிப்பாடும் மரத்தைப் பற்றி பிரச்சாரம் செய்ய வேண்டும் என்பதே. ஆனால், முந்தைய கவிதை ஒரு தத்துவார்த்தமான பார்வைக்குள்ளிருந்து எழும் குரல். அதைத் தியானிக்க வேண்டும்; அசைப்போட வேண்டும். அதிலிருந்து மேலும் சில கருத்துகளை உருவாக்கிக் கொள்ள முடியும்.

இயற்கையிலிருந்து குறியீடுகளைப் பெற்றுக் கொள்ளும் கவிஞன் மரம் என மட்டுமல்லாமல், பறவைகள், வானம், மேகம், தாவரங்கள், மண், நிலம், மழை எனத் தன் கவிதை பரப்பை மேலும் விரிவாக்கிக் கொண்டான். சமீபத்தில் எழுதப்பட்டு வரும் நவீன கவிதைகள் புதுக்கவிதை கொடுத்த சத்தங்களின் சலிப்புத் தாளாமல் மீண்டும் மௌனத்திற்குத் திரும்புகின்றன. பிரச்சாரம் செய்வதை விட்டுவிட்டு மௌனமாக உரையாடுகின்றன. முந்தைய தத்துவார்த்தமான சூழலிலிருந்து மாறுப்பட்டு தனிமையின் குரலாக ஒலிக்கின்றன. நவீன மனிதன் சந்திக்கும் நெருக்கடிகளைப் பிரதிபலிக்கும் தனிமனித, தனி மனத்தின் நினைவோட்டங்களாக நவீன கவிதை மாறுகிறது. பெருநகர் வாழ்வின் பரப்பரப்பில் இயந்திரத்தனமான செயல்பாடுகளின் சிக்கிச் சிதைந்திருக்கும் நவீன மனிதனின் குரலாகக் கவிதை மாறுகிறது.

3. மரம்

பெரும் கழுகுகள்

கொத்திச் சென்ற

மனக்காட்டிலிருந்து

வெறுமை தாளாமல்

இசைக்கும் ஒற்றை கருவி.

இன்றைய இயந்திரத்தனமான வாழ்க்கை ஓட்ட்த்தில் எங்கோ ஒரு மூலையில் ஒரு மனிதன் ஒரு கொடூரமான தனிமைக்குள் அடைப்பட்டுக் கிடக்கும் துயரத்தை ஒரு மரத்தின் வழி மனப்பதிவுகளாக உக்கிரமாகச் சொல்ல முடியுமென்றால் அது நவீன கவிதையில் செயல்பாடாகும். சமூகத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த கவிதை பின்னர், சிதைந்துபோன சமூகத்தில் வாழும் தனிமனிதர்களின் மன இயக்கமாக மாறுகிறது. நகுலன் பூனையை மரணத்தின் குறியீடாகப் பாவிப்பதை நான் வாசித்திருப்போம். அது அவருடைய அனுபவத்திலிருந்து உதிர்க்கும் குறியீடு. அதே காலக்கட்டத்தின் பெருநகர் தனிமையைத் தரிசிக்கும் இன்னொரு கவிஞனான ஆத்மாநாம் அவர்களும் மிகுந்த வரட்சியான அன்பும் உறவுகளும் அற்ற நகர் வாழ்வின் எச்சங்களை தன் கவிதையின் வழி சொல்லிச் செல்கிறார்.

உரையாடல் தொடரும்-

கே.பாலமுருகன், ( 2010ஆம் ஆண்டில் ஒரு கவிதை நிகழ்ச்சியில் ஆற்றிய உரை)

“சார் கரண்டு இல்ல சார்… இந்த நேரத்துல வந்துருக்கீங்க? என்ன ஆச்சி?”

முனியாண்டி அண்ணன் கையில் வைத்திருந்த டார்ச் லைட்டை என் கண்களுக்கு நேராகக் காட்டினார். கண்கள் கூசியதில் தலையை வேறு திசையில் திருப்பியவாறு பதிலளித்தேன்.

“முக்கியமான பைலு விட்டுட்டேன். நாளைக்கு மீட்டிங்க்கு அது இல்லாமல் போனனா அப்புறம் தலைமை ஆசிரியர் ஏசுவாரு…அதான் எடுத்துப் போலாம்னு வந்தென்”

என் பதிலை அவர் கேட்டாரா எனக்கூட தெரியவில்லை. வெளிச்சத்தைக் கக்கத் தடுமாறிய டார்ச் லைட்டை உள்ளங்கையில் வைத்துத் தட்டிக் கொண்டிருந்தார்.

“சரிங்க சார்… இருங்க”

பள்ளியின் தகறக் கதவை அவர் இழுக்க அந்தக் கும்மிருட்டில் அக்கதவு தறதறவென கதறியது. முனியாண்டி அண்ணன் அப்பள்ளியின் பாதுகாவலராக 10 வருடங்களாக வேலை செய்து வருகிறார். கதவைத் திறக்கும்போதும் பள்ளியைச் சுற்றி வலம் வரும்போதும் எப்பொழுதுமே உடனே காட்டுவதற்காக உதட்டிலேயே புன்னகையைக் குவித்து வைத்திருப்பார். யாரைப் பார்த்தாலும் உடனே ஒரு சிரிப்பு. அன்றாடம் எதிர்க்கொள்ளும் போதெல்லாம் பார்த்து பார்த்து சலித்த சிரிப்பு சில சமயங்களில் வெறுப்பை உருவாக்கியதுண்டு.

“கரண்டு இல்ல சார்… எப்படித் தேடுவீங்க?”

சொன்னதையே மீண்டும் சொல்லிவிட்டு கையிலிருந்த டார்ச் லைட்டை எடுத்து என்னிடம் நீட்டினார். கைப்பிடிக்கு வசதியான டார்ச் லைட். இதற்கு முன் டார்ச் லைட்டை எப்பொழுது கடைசியாகப் பயன்படுத்தினேன் எனக் கூட ஞாபகமில்லாத அளவிற்கு அதற்கும் எனக்கும் தூரமாகியிருப்பதை உணர முடிந்தது. டார்ச் லைட்டின் தலை கொஞ்சம் தளர்ந்திருந்தது. வெளிச்சமும் மங்கியிருந்தது.

“அதைக் கொஞ்சம் கைல வச்சி தட்டுனா சரியா வரும் சார்”

“சரிங்கண்ணெ. நான் தேடிட்டுப் போறேன்”

“நான் ஏதும் கூட வரட்டா சார்?”

“இல்லணெ…பரவால. அது எங்க வச்சன்னே தெரியல… தேடணும்”

முதல் கட்டிடத்திற்குச் செல்லும் படிக்கு முன் வந்து நிற்கும்போது பள்ளிக்கூடமே இருண்டிருந்தது. அதற்குமுன் பள்ளிக்கூடத்தை இருட்டில் பார்த்ததில்லை. எப்பொழுதும் மாணவர்களின் கூச்சலும் ஆர்பாட்டமும் ஆசிரியர்களின் தனித்த குரல்களும் நடமாட்டங்களும் நிறைந்த ஒரு பள்ளியின் வெளிக்குள் யாருமற்ற ஒரு சூழலில் நுழைகிறேன். காட்டுப்பூச்சிகளின் விடாமல் ஒலிக்கும் ரிங்காரம் மட்டும் அந்த இருளை அடர்த்தியாக்கிக் கொண்டேயிருந்தது.

அந்தக் கோப்பை உடனே தேடியாக வேண்டும். மணி 10.00ஐத் தாண்டி வேகமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. இவ்வேளையில் நான் இங்கு வந்தது பாதுகாவலர் முனியாண்டிக்கு அசூசையாக இருந்திருக்கலாம். நான் போகும்வரை அவர் அவருக்கே உரிய நாற்காலியில் ஆயாசமாகச் சாய முடியாது; வாங்கி வைத்திருக்கும் நாசி லெமாக்வைச் சுவைக்க முடியாது; தன் அறைக்குள் பதுக்கி வைத்திருக்கும் வானொலியைச் சத்தமாகத் திறந்துவிட முடியாது; கம்போங்கில் இருக்கும் மற்ற சக நண்பர்களை வரவழைத்து கதைகள் பேச முடியாது. இவை அனைத்தையும் அவர் விருப்பப்படி செய்ய நான் இங்கிருந்து போயாக வேண்டும்.

உடனே படியேறி மேல் மாடிக்குச் சென்றேன். தூரத்தில் கம்பத்தில் யாரோ சிலரின் வீட்டில் எரிந்து கொண்டிருந்த மெழுகுவர்த்திகள் அவ்வீட்டின் உருவங்களின் அசைவுகளைச் சிறியதும் பெரியதுமாகக் காட்டி மிரட்டிக் கொண்டிருந்தன. அதுவொரு இருண்ட கம்பம். பெரும்பாலானோர் இங்கிருந்து மாறி போய்விட்டார்கள். காட்டுப்பகுதி என்பதால் நாளாக நாளாக ஆட்கள் குறைந்து கொண்டிருந்தனர். இருப்பினும் அன்று ஏனோ ஆட்கள் இருக்கிறார்கள் என்பது மனத்திற்கு சௌகரிகமாக இருந்தது.

முதலில் அலுவலகத்தின் கதவைத் திறக்க நினைத்தேன். டார்ச் லைட்டைப் பூட்டின் மீது பாய்ச்சினேன். சாவியைப் பிடிக்கத் தடுமாறியதால் முதலில் பூட்டைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு சாவித் துவாரத்தை உற்று நோக்கினேன். ஒரு கையாலே பூட்டைத் திறந்து கதவை உள்ளே தள்ளினேன். ‘கிரேங்ங்ங்’ என ஒரு குழந்தையைப் போன்று முனகி வழிவிட்டது. நான் தேடி வந்த கோப்பைத் தலைமை ஆசிரியரின் கதவுக்கு அருகே இருக்கும் பெட்டியில் வைத்திருக்கக்கூடும். டார்ச் லைட்டின் விளக்குப் போக போக மங்கிக் கொண்டே வந்தது.

“இந்தச் சனியன் வேற…ஒழுங்கா வேலை செய்ய மாட்டுது”

இம்முறை ஓங்கி கைவிளக்கை உள்ளங்கையில் அடித்தேன். அடித்த வேகத்தில் அதன் தலை கழன்று எங்கோ உருண்டோடியது. வெளிச்சம் சிதறி கரைந்தது. கொஞ்ச நேரத்தில் இருள் சூழ்ந்து கொண்டது. பாக்கெட்டில் இருந்த கைப்பேசியை எடுத்து அதன் வெளிச்சத்தைக் கொண்டு நான் இருக்கும் இடத்தைச் சுதாரிப்பதற்குள் எங்கோ ஒரு குரல் கேட்டது. அக்குரல் பின்னர் பலரின் குரலாக மாறியது. கைப்பேசியின் கம்மியான வெளிச்சத்தைக் கொண்டு சுற்றிலும் தேடினேன். யாரும் இருப்பதற்கான அறிகுறியே இல்லை. ஆனால், எங்கோ சன்னமாகக் குரல்கள் மட்டும் கேட்டன. யாருமற்ற சூழல் என்பதாகத்தான் நம்பியிருந்தேன். மனம் கணத்து ஒரு ஜடப்பொருளாகி உள்ளுக்குள் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. சுவரில் காது வைத்தால் ஒருவேளை அச்சத்தத்தின் ஆதாரத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடியும் எனத் தோன்றியது. மனத்தைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு சுவரில் வலது காதை வைத்தேன். பக்கத்தில் இருக்கும் முதலாம் ஆண்டு வகுப்பறையிலிருந்துதான் அச்சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

மெதுவாக அலுவலகத்தை விட்டு வெளியில் வந்தேன். முதலாம் ஆண்டு வகுப்பறை மற்றதைக் காட்டிலும் கொஞ்சம் சிறியது. மொத்தம் 15க்கும் குறைவான மாணவர்களே கடந்த 6 வருடங்களாகப் பதியப்பட்டு வருவதால் ஏற்கனவே வைப்பறையாக இருந்த இவ்வறையை முதலாம் ஆண்டு மாணவர்களுக்கானதாக மாற்றிவிட்டோம். 3 மேசைகள் தாராளமாக ஒரு வரிசையில் போட முடிந்த பரப்பளவு. கரும்பலகையில் மட்டும் வானத்தின் வெளிச்சம் குறைவில்லாமல் படர்ந்திருந்தது. சத்தம் அங்கிருந்து வருவதை நன்றாகக் கேட்க முடிந்தது.

பதற்றமாக இருந்தாலும் வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தேன். கொஞ்ச நேரத்திலேயே அது மாணவர்களின் குரல்கள் என அறிய முடிந்தது. நடுக்கம் மனத்தின் மொத்த பரப்பையும் அதிரச் செய்தது. இருள் அறை முழுவதும் பரவி நின்றது. வெளியில் இருக்கும் யாவற்றையும் பார்க்க முடியவில்லை. வெளியே இல்லாமல் ஓர் ஒற்றை அறையாக மட்டுமே அது மாறிக் கொண்டிருந்தது. வெட்டவெளிக்கு நடுவே ஒரே ஒரு அறை. எதையும் அழுத்தமாகச் சுதாரிக்க இயலவில்லை. கம்பம் இல்லை. மெழுகுவர்த்திகளும் இல்லை. வெளியில் இருக்கும் முனியாண்டி அண்ணனை அழைக்க முயன்றேன். சத்தம் எழவில்லை. இருள் என்னைச் சுற்றி பெரும் சுவராக எழுந்து கொண்டிருந்தது. சுற்றிலும் எதையும் கவனிக்கவும் முடியவில்லை.

காற்றை அலசினேன். எதாவது தட்டுப்பட்டால் அதன் வழி வெளியே ஓடிவிட எத்தனித்தேன். கைகள் காற்றில் உலாவி ஓய்ந்தன. உடல் கனமாகிக் கொண்டே இருந்தது. தூரத்தில் சட்டென கரும்பலகை மீண்டும் பார்வையில் பட்டது. அதன் ஓரத்தில் டார்ச் லைட் விட்டு விட்டு எரிந்து கொண்டிருந்தது. யாரோ இப்பொழுதுதான் அங்கு அதைத் தூக்கி வீசியதைப் போல உருண்டு சமநிலைக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தது. உடலை நிதானப்படுத்திக் கொண்டு டார்ச் லைட்டைக் கையிலெடுத்து அறையெங்கும் காட்டினேன். சுவர்களில் பெயர்கள் மட்டுமே பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. ஏதேதோ பெயர்கள். ஒரு சிலவற்றை ஞாபகப்படுத்த முடிந்தது. அவை என் மாணவர்களின் பெயர்கள்.

ஒவ்வொரு பெயர்களுக்கும் பின் ஏதோ ஒரு நினைவு மனத்தை அழுத்தியது. பின்னே நகர்ந்தபோது ஒரு மேசை தடுக்கிக் கீழே விழுந்தேன். உருவத்தில் சிறுத்த ஒரு பையன் கீழே முட்டி காலிட்டு அழுதபடி என்னைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் கையெல்லாம் வீங்கீயிருந்தன.

“என்னடா ஆச்சு? ஏன் இங்க இருக்க?”

“சார்…மூனு வருசத்துக்கு முன்ன இதே இடம்…ஞாபகம் இருக்கா சார்? என்னை முட்டிப் போட வச்சு கையிலெ அடிச்சிங்களே? பாடம் செய்யலைனு. ஞாபகம் இருக்கா சார்?”

“டேய் டேய்..வேணும்னே அடிக்கலடா. உன் நல்லதுக்குத்தானே அடிச்சென்…”

“சார்! நீங்க அடிச்சது தப்பு இல்ல. அன்னிக்கு என்ன நீங்க பேசவிட்டிருக்கலாம். நான் வேணும்னே பாடம் செய்யாமல் வரல சார். வீட்டுல அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் சண்டெ. முடில சார். அப்பா வீட்டை விட்டு அடிச்சி விரட்டிட்டாரு. எங்க சார் போவோம்? ரோட்டுலெ படுத்துக் கெடந்துட்டு மறுநாள் ஸ்கூலுக்கு வந்தெ என்ன நீங்க அப்படி அடிச்சிருக்கலாமா சார்?”

ஓங்கி மனத்தை யாரோ மிதிக்கும் கணம் உள்ளுக்குள் இறங்கியது. மனம் எழ முடியாமல் தடுமாறி மேலும் ஏதோ ஓர் ஆழத்தில் சரிந்தது. டார்ச் லைட்டை மேசைக்கு வலது புறம் கேட்ட சத்தத்தை நோக்கிக் காட்டினேன். சட்டை வெளியே எடுத்துவிடப்பட்ட நிலையில் புத்தகப்பையை மாட்டிக் கொண்டு ஒரு பையன் சுவரில் சாய்ந்து நின்று கொண்டிருந்தான். அவன் கண்களில் பயம் மட்டுமே மீந்திருந்தது. அப்பயத்தைக் கண்டு எனக்கும் பீதி உண்டானது. உயிரை நுனிவரை பிடித்து நிற்கும் பயம். அவன் உடலில் உள்ள மொத்த பலத்தையும் சேர்த்து ஓர் ஒற்றை பயத்தைக் கண்களில் தாங்கி நின்றிருந்தான். ஒரு விரலால் தொட்டாலே உடைந்து வீழ்ந்துவிடும் அளவுக்கு உறைந்திருந்தான்.

“டேய்! நீ வினோத் தானே? என்னடா ஆச்சு? ஏண்டா இப்படி இருக்கெ?”

“சார்…என் கண்ணெ பாருங்க. பயம் சார். பயம் ஒரு பேய் மாதிரி என்னெ தின்னுது. தினம் தினம் நடுங்கி பார்த்திருக்கீங்களா? என் கண்ணெ பாருங்க சார்”

“ஏண்டா பயப்படுறெ?”

“சார் இந்தப் பயம்…உங்கனாலெத்தான் சார். உங்கள பாத்தாலெ நடுங்குது. நீங்க வந்துட்டுப் போற வரைக்கும் உயிரெ கழுட்டிக் கையுல வச்சிருப்பன் சார்… உங்கள் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும் சார். எத்தனையோ நாள் பேச நெனைச்சு வருவேன் சார்… ஆனா நீங்க… முடியல சார்”

சட்டென அவனும் காணாமல் போனான். ஒன்றும் புரியாமல் கையில் வைத்திருந்த டார்ச் லைட்டைச் சுவரில் காட்டினேன். என் எதிரே ஒரு பழைய கண்ணாடி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. யாரும் பயன்படுத்தாமல் பலநாள் விடப்பட்ட கண்ணாடி. அருகே சென்று என் உருவத்தைப் பார்த்தேன். பேயொன்று நின்று கொண்டிருப்பதைப் போல தென்பட்டது. பேய், இருட்டுப் பேய். இருளை விழுங்கி நிற்கும் பேய். இருளாகி நிற்கும் பேய். எனக்கு என்னைப் பார்க்க முதன் முதலாய் ஆச்சர்யமாக இருந்தது. தலையே சுற்றிக் கொண்டு வந்தது.

சட்டென சுவர் இரண்டாகப் பிளந்து ஒரு பெரும் இருளை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தது. என்னையறிமால் கால்கள் நடக்கத் துவங்கின. உடல் என் ஆணைக்காகக் காத்திருக்கவில்லை. யாரோ இயக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். வெறும் குரல்கள். என்னை இழுத்துச் சென்று கொண்டிருந்தன. சற்று முன்பிருந்த பள்ளிக்கூடத்தின் எந்த அடையாளமும் அங்கு இல்லை. முனியாண்டி அண்ணன், சுற்று வட்டார மக்களின் வீடுகள் எதுவும் கண்ணுக்குத் தெரியவில்லை. ஓர் இருண்ட பாதை. தூரத்தில் ஒரு வெளிச்சம். என் கையிலிருந்த டார்ச் லைட் மட்டும் பிரகாசமாக அவ்விருளை உடைத்து உள்நோக்கிப் படர்ந்து கொண்டிருந்தது. இருள் எப்பொழுதுமான நிஜம் என மனம் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தது.

இருண்ட பாதை எங்கோ நடந்து கொண்டிருந்தேன். வழிநெடுகிலும் அறையும் சத்தமும் படீர் படீர் என அடிக்கும் ஒலியும் அழும் குரல்களும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தன. அழும் குரல்களில் கெஞ்சல்களும் மன்னிப்பும் மாறி மாறி தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தன.

சட்டென ஒரு மேசைக்கு முன் அமர்ந்திருந்தேன். முனகிக் கொண்டிருந்த நாற்காலி. கையில் டார்ச் லைட்.

“நல்லா பிடிங்க சார். சார்!!! கையில தட்டுங்க லைட்டு வரும். சார்! கேக்குதா?”

குரல் மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு முன்னே இருந்த கரும்பலகை மெல்ல மறைந்து வானம் தெரிந்தது. மேசை நாற்காலி மறைந்து படிக்கட்டு மட்டும் தெரிந்தது. யாரோ முதுகில் கையை வைத்தது நினைவுக்கு எட்டியது.

“சார்! என்ன சார்? ஏன் இங்க உக்காந்துட்டீங்க? லைட்டு பெரச்சன பண்ணுதா?”

முனியாண்டி அண்ணன் நின்றிருந்தார். படிக்கட்டில் எப்பொழுது அமர்ந்தேன் என ஞாபகம் இல்லை. என்ன நடந்தது என்பதும் குழப்பமாக இருந்தது. பள்ளிக்கூடம் இருட்டில் மூழ்கியிருந்தது. எழுந்து நின்றேன். கையிலிருந்த டார்ச் லைட்டை எடுத்துத் தட்டினேன். அதிலிருந்த பாய்ந்த வெளிச்சம் மனம் முழுவதும் பிரகாசத்துடன் பரவியது.

• ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

அன்று பெரியசாமி தாத்தாவைப் பார்க்க முடியவில்லை. காலையில் தன் கேள்விகளுடன் தயார்நிலையில் இருக்கும் அடுத்த வீட்டுத் தாத்தாவின் நாற்காலி காலியாக இருந்தது. ஆச்சர்யமாகவும் நிரம்ப மகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தது. அமைதியான ஒரு காலையை அன்று தரிசிக்கிறேன். குறிப்பாக விசாரிப்புகள் இல்லாத காலை.

எங்கள் வீட்டு மரத்திலிருந்து ஓர் இலை விழுந்தாலும் பெரியசாமி தாத்தாவிடம் சொல்லியாக வேண்டும். அதற்கும் ஒரு நான்கு கேள்விகள் வைத்திருப்பார். அவருடைய வீட்டுக்கு வெளியே மரத்தால் ஆன பெரிய நாற்காலியும் ஒரு மேசையும் போடப்பட்டிருக்கும். இரண்டு வீட்டுக்கும் ஒரு பொத்தல் கம்பி வேலி மட்டுமே. நாற்காலியை வேலிக்கு அருகாமையில் போட்டுக் கொண்டு நாள்தோறும் எங்கள் வீட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்.

வீட்டிலிருந்து வெளியேறும் எல்லாரிடமும் எதையாவது விசாரிப்பார். அவருக்குத் தெரியாமல் எங்கள் வீட்டில் ஓர் அணுவும் அசையக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருப்பார். அதில் அப்பாத்தான் பாவம். அவரிடம் சிக்கி சிதறிவிடுவார். வேலைக்குத் தாமதமாகிவிடும் என்கிற பதற்றமும் பதில் சொல்ல முடியாமல் நகர முடியாத சங்கடமும் சேர்த்து அவரை அழுத்தும். அதை அப்படியே முகத்தில் காட்டிக் கொண்டு நிற்பார்.

“முனுசாமி! நேத்து என்னடா வீட்டுக்குள்ள ஏதோ சத்தம்?”

“முனுசாமி! உன் பெரிய மயன் என்னிக்கு வருவான்?”

“முனுசாமி! மோட்டர்லேந்து எண்ணெ ஒழுகிட்டே இருக்கு போல?”

எங்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேறும் யாவரும் முதலில் தலையை மட்டும் விட்டு இராமசாமி தாத்தா இருக்கும் இடத்தைக் கவனிப்பதுண்டு. பிறகொரு நாட்களில் எல்லாருக்கும் இப்பழக்கம் தொற்றிக் கொண்டது. ஆனால், இராமசாமி தாத்தா காலையில் எங்களுக்கெல்லாம் முன்பே எழுந்து நாற்காலிக்கு வந்துவிடுவார்.

“அந்த மனுசன் என்னா நம்ம வீட்டு ஜாகாவா? இதெல்லாம் ஓவரா இல்ல? அவரு மகன்கிட்ட சொல்லி வச்சுடு. எனக்கு மண்டைக்கு மணி அடிச்சிச்சினா அவ்ளத்தான்”

அப்பாவுக்கும் அம்மாவிற்கும் வீட்டுச் சண்டை உள்மோதும். பெரியசாமி தாத்தா சலனமே இல்லாமல் எங்கள் வீட்டு வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். பெரும்பான்மையான நேரத்தில் அவர் கேள்விகள் எனக்கு எரிச்சலாக இருந்தாலும் அவருடைய இருப்பு அதைவிட எரிச்சலூட்டும். ஒருமுறை தாங்கமுடியாமல் கேட்டுவிட்டேன். ஆனால், அவர் கேட்டதாகத் தெரியவில்லை. அடுத்த கேள்விக்கு வந்துவிட்டார்.

பெரியசாமி தாத்தாவிற்கு ஒரே மகன். வீட்டில் அவருடைய மகனும் அவருடைய மருமகளும் மட்டும்தான். அவர்களுக்குக் குழந்தை இல்லை. வீட்டில் பகல் முழுவதும் அவருக்கு வேலை இல்லை. பெரியசாமியின் மனைவி ஆச்சியம்மா இறந்த நான்காண்டுகளில் அவர் கற்று கொண்ட ஒரே வித்தை வேடிக்கை. வேடிக்கை பார்ப்பது. ஒரு தியானத்தைப் போன்று நிதானமானது அது.

தாத்தாவின் வேட்டி எப்பொழுதும் வேலியில் அத்துமீறி தொங்கும். பாதிக்கு மேல் எங்கள் வீட்டுச் சுவரில் இறக்கியப்படித்தான் அவர் காயப்போடுவார். பல சமயங்களில் அது வேலி தாண்டி எங்கள் வீட்டின் தரையில் விழுந்துவிடும். அதை எடுத்துக் கொடுக்க சதா எங்களை அழைத்துக் கொண்டிருப்பார். அப்படி எடுக்க வெளியில் வந்தால் மாட்டிக் கொள்வோம். ஒரு ஐந்து நிமிடமாவது பேசிவிட்டுத்தான் அனுப்புவார். அப்பா வீட்டில் கொஞ்சம் சத்தம் போட்டுப் பேசிவிட்டால், அதன் பிறகு வெளியில் வரும் எல்லாரிடமும் பெரியசாமி தாத்தா அப்பா சத்தம் போட்டதைப் பற்றி விசாரிப்பார்.

“டேய்! ஏண்டா உன் அப்பன் அப்படிக் கத்துறான்?”

“ஏம்மா உன் மனுசன் அப்படி இருக்கான்? அவனுக்கு என்ன பெரச்சன?”

இப்படிக் கேள்விகள் நாக்காக நீண்டு எங்களை வழித்துத் தீர்த்துவிடும். பெரும் எரிச்சல் மண்டைக்குள் நுழைந்து குடையும். கடவுள் என்னைக் காது கேளாமல் படைத்திருந்தால் என்னவென்று தோன்றும். இப்படிச் சில நாட்களுக்குப் பிறகுத்தான் அப்பாவிற்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. வீட்டின் பின்பக்கக் வேலியில் ஒரு பெரிய பொத்தலைப் போட்டு அதனைப் பிரித்து கதவாக்கினார். அப்பா மட்டும் பின்வழியில் வீட்டுக்குள் வரத் துவங்கியது ஆச்சர்யமாக இருந்தது. வீடு நெருங்கியதும் மோட்டாரை அடைத்துவிட்டு சத்தமே இல்லாமல் பின்வாசல் வழியாக உள்ளே வந்துவிடுவார்.

“என்னப்பா முனுசாமியெ ஆளே காணம்? எங்கப் போய்ட்டான்?”

உங்களுக்கென்ன எனக் கேட்கும் தோன்றும். அப்பாவை வெளியாள் யாராவது அவன் இவன் எனச் சொல்லிக் கூப்பிட்டால் எனக்குக் கோபம் வந்துவிடும். வார்த்தைகளை மென்று அதன் உக்கிரத்தைக் கண்களில் காட்டுவேன். சிலர் புரிந்து கொள்வார்கள். இராமசாமி தாத்தா அதற்குச் சளைத்தவர் அல்ல. அடுத்த கேள்வியை அவர் தனது தொண்டைக்குள் உற்பத்தி செய்து கொண்டிருப்பார். விட்டால் போதும் என ஓடி வந்துவிடுவேன்.

அப்படிப்பட்ட தாத்தா அன்று வெளியில் வரவே இல்லை. மனம் ஒரு பக்கம் அவர் காலம் முடிந்து போயிருக்கலாம் என நினைக்கத் தூண்டியது. படுக்கையிலேயே அவர் நேற்றைய இரவில் தன் உயிரை விட்டிருக்கலாம். அதை யாரும் இன்னும் கவனிக்கவில்லை. சாயங்காலம் வரும்போது இங்கொரு பந்தல் போடப்பட்டிருக்கக்கூடும். கூப்பாடும் அழுகையுமான ஒரு பொழுது இன்னும் சிறிது நேரத்தில் இவ்விடத்தைச் சூழ்ந்து கொள்ளும். அப்பாவிடம் சொல்லி பின்வேலியை மீண்டும் அடைக்கச் சொல்லிவிடலாம்.

நேற்றைய இரவு நெஞ்சுவலி வந்து அப்பா பெரிய மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டிருந்தார். ஒருவேளை அந்த நெஞ்சுவலி இந்தத் தாத்தாவினால்கூட வந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றியது. அம்மாவை மீண்டும் ஏற்றிக் கொண்டு வந்து வீட்டில்விட மருத்துவமனைக்குக் கிளம்பினேன். போகும்போது பெரியசாமி தாத்தாவின் ஒரு வேட்டி எங்கள் வீட்டில் விழுந்து கிடந்ததைப் பார்த்தேன்.

அப்பாவிடம் ஆறுதல் சொல்லிவிட்டு அம்மாவை அழைத்து வீட்டுக்கு விட வரும் வழியில் பெரியசாமி தாத்தா வியர்த்துக் கொட்ட வெயிலில் நின்றிருப்பதைக் கண்டேன். மோட்டார் என்னையறியாமல் அவர் பக்கமாகப் போய் நின்றது.

“என்னடா மகேன்? அப்பா ஆஸ்பித்திரில இருக்கானாம்? காலையிலெ கிளம்பி வந்தென் பாக்கலாம்னு. எடம் தெரிலடா. யாரும் ஒழுங்கா சொல்ல மாட்டறாங்க. நடந்தெ வந்து கொஞ்சம் அப்படியெ தலை கிர்ர்ர்னு ஆச்சு. அப்பா எப்படி இருக்கான்?”

கேள்விகளுடன் நின்றிருந்தார் பெரியசாமி தாத்தா.

• கே.பாலமுருகன்