கே.பாலமுருகன்: உங்கள் பின்புலனைப் பற்றி சொல்லுங்கள்?
சு.யுவராஜன்: அப்பா திரு.சுப்ரமணியம் அம்மா திருமதி. கண்ணகி. 4 தம்பிகள். சிறுவயதில் பாட்டி வீட்டில் வளரும் சூழல் ஏற்பட்டது. பாட்டி தாத்தா ஸ்கார்புரோ தோட்டத்தில் இருந்தனர். தாத்தா தொழிற்சங்கவாதி. நேர்மையானவர். அவரது நேர்மையால் பாட்டி இறுதிவரை தோட்டத்தில் முற்றிய மரத்தையே வெட்ட வேண்டியிருந்தது. தாத்தா நல்ல வாசகர். நாளிதழ், நூல்கள் எனப் படித்துக் கொண்டே இருப்பார். வீட்டில் ஒரு சிறு நூலகம் இருந்தது. என் மாமாமார்களும் நல்ல வாசகர்கள். நான் இராமாயணம் மகாபாரதம் போன்றவற்றை 12 வயதிற்குள் படித்தவன். 13 வயதில் தோட்டம் மூடப்பட்டு சுங்கைப்பட்டாணியில் ஒரு மலிவு வீட்டில் குடியேறினோம்.வாழ்க்கை மாற்றம் பெரிய அதிர்ச்சியாக இருந்தது. பெரும்பாலும் இந்த வயது அனுபவங்களைதான் நான் கதைகளாக எழுதியிருக்கிறேன். பிறகு மலாயாப்பல்கலைகழகத்தில் இயற்பியல் படிப்பு. பல்கலைக்கழகம் என் வாசிப்பிற்கு பெரிய தூண்டுதலாக இருந்தது. பல்கலைக்கழகத்தில் இருந்த தமிழ்நூலகம் நான் பெரிதும் நேசித்த இடம். 2003 மற்றும் 2004-இல் யூஎம் மற்றும் யூகேம்மில் நடந்த பேரவை கதைகள் போட்டியில் பரிசுகள் பெற்றேன். என்னால் எழுத முடியும் என்ற நம்பிக்கை இதன்வழி உருவானதுதான்.

கே.பாலமுருகன்: உங்களுக்கு முதலில் சிறுகதையில் ஆர்வம் வந்தது எப்படி?
சு.யுவராஜன்: எனக்கு நிறைய எழுதுவது பிடிக்காது. எதையும் கச்சிதமாக தேவையான சொற்களை மட்டும் பயன்படுத்தவேண்டும் என்ற சிந்தனை இருந்தது. சொற்கள் மந்திரம் போன்றவை என்றே நம்புகிறேன். ஆனால் கவிதை எனக்கு வராது என்று கண்டிப்பாக தெரிந்தது. நான் எளிதில் உணர்ச்சிவசப்படுவன் அல்ல. ஆகவே சிறுகதைகள் எழுதினேன். ஆனால் சிறுகதை என்பது சின்ன கதை அல்ல என்ற தெளிவு அப்போதே இருந்தது. நான் பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழின் முக்கியமான சிறுகதையாளர்களான புதுமைப்பித்தன், சுந்தர ராமசாமி, தி.ஜானகிராமன், ஜெயகாந்தன், வண்ணதாசன், வண்ணநிலவன், கு.அழகிரிசாமி, கந்தர்வன், அசோகமித்திரன், ஜெயமோகன் என வாசித்துத் தள்ளியிருந்தேன். ஆகவே அதன் வடிவம் பற்றி தெளிவு இருந்தது. இருப்பினும் நான் மனதிலேயே நிறைய சிந்தித்துவிட்டு தேவையானதை மட்டும் எடுத்து எழுதுபவன். ஆகவே குறைவாகவே எழுதினேன்.
கே.பாலமுருகன்: நீங்கள் எழுதிய முதல் சிறுகதைக்குப் பின்னணியில் ஏதும் சுய அனுபவம் இருக்கிறதா? அதைப் பற்றி சொல்லுங்கள்
:
சு.யுவராஜன்: நிச்சயமாக சுய அனுபவம் உண்டுதான். அப்போது பேரவை கதைகள் 17 அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது. சிவா பெரியண்ணன் தான் இயக்குனர். என்னைக் கதை எழுதச் சொல்லித் தூண்டினார். நான் மாணவப் பிரிவிற்கு ஒரு கதையும் பொதுப் பிரிவிற்கு ஒரு கதையும் அனுப்பிபேன். ஆச்சரியமாக மாணவப் பிரிவில் முதல் பரிசும் பொதுப்பிரிவில் ஆறுதல் பரிசும் கிடைத்தது. இப்போது படித்து பார்த்தால் அவை முக்கியமான கதைகளே அல்ல எனத் தெரிகிறது. என்னுடைய சிறுகதை தொகுப்பில் அவை இடம் பெறவில்லை. எனக்கு சிறுகதை எழுத வருகிறது என்பதற்கு உத்வேகத்தை அளித்ததை தவிர அக்கதைகளுக்கு வேறு எவ்வித முக்கியத்துவமும் இல்லை.
கே.பாலமுருகன்: அல்ட்ராமேன் என்கிற தலைப்பை உங்கள் நூலுக்குத் தேர்ந்தெடுக்க எது காரணமாக அமைந்தது?
சு.யுவராஜன்: ஊதுவத்திப்பையன் என்ற கதை காணாமல் போனததால்தான் இத்தலைப்பை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டியிருந்தது. ஊதுவத்திப் பையன் கதையை மீண்டும் நினைவிலிருந்து எழுதி பார்த்தேன். சில தருணங்கள் போனால் போனதுதான். ஆகவே அல்ட்ராமேன் கதையைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். அல்ட்ராமேன் நம் இன்றைய சூழலின் குறியீடு. நம் மனதில் உள்ள தீமையை எதிர்க்கும் ஆற்றலின் குறியீடு. ஆனால் என்னுடைய அல்ட்ராமேன் வெற்றி பெறுபவனாக இல்லை. ஏன் தோல்வியடைகிறான் என்பதை நீங்களே கதையைப் படித்துத் தெரிந்துக் கொள்ளுங்கள்.

கே.பாலமுருகன்: இத்தொகுப்பில் நீங்கள் தொகுத்திருக்கும் அச்சிறுகதைகளுக்குள் ஏதும் ஒற்றுமை உண்டா?
சு.யுவராஜன்: பொதுவாக தோட்டப்புற வாழ்வு, சிறுவர்கள், அப்பா, அம்மா என்பதெல்லாம் என் எழுத்தின் பின்னணி எனலாம். ஆனால் இவை எனக்கு ஒரு ஊடகங்கள்தான். ஒரு பறவை பறப்பதற்கு சிறகை அசைப்பது போல நமக்கு எழுத சில விஷயங்கள் தேவைப்படுகின்றன. இருப்பினும் பறத்தல்தான் பறவையின் இலக்கு என்பதுபோல வடிவமைதியும் கலை உணர்வும் கொண்ட கதைகளே என் இலக்கு. மேற்புரத்தில் சாதாரணமாக தெரியும் கதைகளின் அடிநாதம் வேறொரு உணர்வை, பார்வையை அளிக்க முயல்கின்றன. நல்ல வாசகர்கள் அதை உணர்வார்கள்.

கே.பாலமுருகன்: உங்கள் சிறுகதைகளுக்கு ஏதும் விருதுகள், பரிசுகள் கிடைத்ததுண்டா? நிச்சயம் அவையாவும் உங்களுக்கு ஒரு முகாந்திரமாக அமைந்திருக்கும் என நம்புகிறேன்.
சு.யுவராஜன்: பரிசுகள் விஷயத்தில் நான் மிக கொடுத்து வைத்தவன். நான் முதலில் எழுதிய முதல் ஐந்து கதைகளுமே பரிசு பெற்ற கதைகள்தான். அல்ட்ராமேன், தாத்தா சாமந்தி அத்தை மற்றும் ஆகிய கதைகள் முறையே யூகேஎம் பேரவை கதை போட்டி 2003, 2004 வருடங்கள் வெற்றி பெற்றன. இப்படி நடகிறது, செம்பின் களிம்பு, அப்பாவும் நெத்திவெள்ளையும் ஆகியவை யூஎம் பேரவை கதை போட்டியில் அதே வருடங்கள் வெற்றி பெற்றன. 2010 அல்ட்ராமேன் கதைக்காக “Selangor Young talent award” விருது கிடைத்தது.2004 யூகேஎம் பரிசளிப்பு விழா என் வாழ்வில் மறக்க முடியாதது. தாத்தா சாமந்தி அத்தை மற்றும் கதைக்கு முதல் பரிசு கிடைதிருந்தது. ரெ.கார்த்திகேசு அக்கதையைச் சிறப்பாகப் பாராட்டியிருந்தார். நிகழ்ச்சி முடிந்து நிறைய மாணவர்கள் நெகிழ்வுடன் அக்கதையைப் பற்றி என்னிடம் பேசினர். கையெழுத்து எல்லாம் வாங்கினர். இதெல்லாம் எனக்குப் புது அனுபவமாக இருந்தது. சிறுகதைகள் வெறும் போட்டிக்காக எழுதப்படக் கூடாதென அன்று புரிந்தது. எழுத்து பொறுப்பையும் தேடலையும் கொண்டது. அதன் பிறகு நான் போட்டிகளில் கலந்துக் கொள்வதை நிறுத்தி விட்டேன்.

கே.பாலமுருகன்: உங்கள் சிறுகதைகளை இதற்கு முன் யாரும் விமர்சித்துள்ளார்களா? அல்லது ஆய்வு செய்துள்ளார்களா? அவர்களின் நிலைபாடுகள் உங்கள் சிறுகதை சூழலைப் பாதித்துள்ளதா?
சு.யுவராஜன்: என்னுடைய அனைத்து கதைகளைப் பற்றி விரிவான விமர்சனங்களை மா.சண்முகசிவா முன்வைத்துள்ளார். மா.சண்முகசிவா எல்லோரையும் அளவிற்கு அதிகமாக பாராட்டுவார் என்று சொல்கிறார்கள். அவ்வாறு அவர் செய்வது புதியவர்களை உற்சாகப்படுத்தவே என்பதை தெளிவானவர்கள் உணர்வர். அவரிடம் தனிப்பட்ட முறையில் அவ்வளவு சீக்கிரம் பாராட்டு பெற முடியாது. சில கதைகளைத் தவிர்த்து மற்ற கதைகளைப் பற்றி மாறுபட்ட கருத்துகளைச் சொல்லியுள்ளார். நான் தகுதியுடைய விமர்சனங்களை திறந்த மனதோடு ஏற்பேன். கே.பாலமுருகன் அல்ட்ராமேன் கதையைப் பற்றி நாளிதழில் விமர்சனம் எழுதியுள்ளார். ம.நவீன் தன் பட்டப்படிப்பிற்காக என்னுடைய சில கதைகளை ஆய்வு செய்துள்ளார்.. சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி எனக்குக் கிடைத்த ஆச்சர்யமான இலக்கிய நண்பர்.

கே.பாலமுருகன்: ஊதுபத்தி பையன், சாவி போன்ற சிறுகதைகள் பெருநகர் வாழ்வின் யதார்த்தங்களிலிருந்து உதிர்க்கும் மிகவும் நெருக்கமான குரல்களாகும். அம்மாதிரியான மனிதர்களை நேரடியாக எதிர்க்கொண்டிருக்கிறீர்களா? அவர்களைக் கவனப்படுத்த என்ன காரணம்?
சு.யுவராஜன்: சிக்கலான கேள்வி. பொதுவாக சிறுகதை என்றாலே வெளிப்படையான கருத்தைச் சொல்ல வேண்டுமென பலர் நினைக்கின்றனர். வெறுமனே கருத்தைச் சொல்ல நாம் கட்டுரை எழுதி விடலாமே. நிச்சயமாக எதோ சிக்கலைக் கதைகள் சொல்லத்தான் செய்கின்றன. ஆனால் அவை கட்டுரைபோல ஒரே தளத்தில் முடிந்து போகாமல் வேறு சில உணர்வுகளையும் சொல்ல முயல்கின்றன. இது அஞ்சல் ஓட்டம் போல. நான் சிலவற்றை கலை அம்சத்தோடு எழுதி வாசகனிடம் பேட்டனாக கொடுக்கிறேன். அவன் தன் பங்கிற்கு ஓட வேண்டும். இருவரும் வெகு தூரம் ஓடினால் சொல்ல வந்த அம்சத்தைப் பற்றி ஆழமாக சிந்தித்து இருக்கிறோம் என்று புரிந்துக் கொள்ளலாம்.
கே.பாலமுருகன்: உங்களுடைய மொழி மிகவும் யதார்த்தமான மொழி என்கிற விமர்சனம் எழுந்ததை அறிவேன். இம்மொழி உங்களுக்கு உடனே வாய்த்ததா? அல்லது எழுதி எழுதி மீண்டும் எழுதி கண்டடைந்ததா?
சு.யுவராஜன்: இது பாராட்டா இல்லை திட்டா எனத் தெரியவில்லை. என் மொழி மிக எளிமையாக சரளமாக இருப்பதாக பலர் சொல்கிறார்கள். உண்மையில் நான் சாதாரண மொழியை எழுதவில்லை. அது ஒரு பாவனைதான். நான் சிறுவயதிலேயே தமிழ் இலக்கணத்தை என் மாமா தமிழ்செல்வன் அவர்களிடம் கற்றவன். தேவாரம், திருவாசகம், நாலடியார், திருமந்திரம் என நல்ல தமிழை அறிந்தவன் தான். ஆனால் வேண்டுமென்றே “பார்த்தாயா என் மொழித் திறத்தை” என எழுதுபவர்களைப் பார்த்தால் எரிச்சல்தான் வருகிறது. மொழி எவ்வாறு இருக்க வேண்டுமென்பதை ஒரு புனைவின் சூழல்தான் தீர்மானிக்கிறது. நான் அடர்த்தியான மொழியிலும் சில கதைகள் எழுதியுள்ளேன். எப்படி இருப்பினும் மொழியைத் தேவையில்லாமல் திருகுவதில் எனக்கு ஒப்புதல் இல்லை. நான் ஆரம்பம் முதலே இப்படிதான் எழுதுகிறேன். ஆனால் இப்போது இன்னும் செறிவாக எழுதுவதாக கருதுகிறேன். மற்றதை விமர்சகர்களும் வாசகர்களும் தான் சொல்ல வேண்டும்.

கே.பாலமுருகன்: அல்ரோமேன் சிறுகதைகள் சமூகத்திற்குள் என்ன மாதிரியான விளைவுகளை உருவாக்கும் என நினைக்கிறீர்கள்?
சு.யுவராஜன்: என் கதைகள் நிச்சயம் நல்ல வாசகனிடம் ஆத்மார்த்தமாக உரையாடத் தலைப்படுகின்றன. இத்தகு உரையாடல் நடக்கும் தருணங்களில் தனி மனிதனிடம் நிச்சயம் மாற்றங்கள் ஏற்படும். சமூக மாற்றம் என்பது தனி மனிதனில் இருந்து தானே தொடங்குகிறது.
கே.பாலமுருகன்: அல்ட்ரோமேன் சிறுகதை நூலின் உருவாக்கத்தின் பின்னணியில் யாரெல்லாம் இருக்கிறார்கள்? யாருக்கெல்லாம் நன்றி சொல்கிறீர்கள்?
சு.யுவராஜன்: சென்ற வருடமே வந்திருக்க வேண்டிய தொகுப்பு இது. அம்மா மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தார். ஆனால், அது சாத்தியப்படுவதற்குள் அவர் தன் போராட்டத்தை நிறுத்திக் கொண்டார். நான் மிகவும் துவண்டு விட்டேன். இந்த வருடத்தின் தொடக்கத்தில் தோழி என் ஆயாசத்தை உடைத்து இதற்கான பணிகளைத் தொடங்கினார். அவருடைய தோழி பதிப்பகம் மூலமாக இந்நூலை கொண்டு வருகிறார். அப்புறம் கெடா மாநிலத்தில் உள்ள நவீன இலக்கிய சிந்தனைக் களத்தைச் சார்ந்த சுவாமி பிரம்மானந்த சரஸ்வதி, திரு.குமாரசாமி, நண்பர் பாலமுருகன் ஆகியோரைக் குறிப்பிட வேண்டும்,. வெளியீட்டிற்கு இந்த அமைப்பு ஆதரவாக உள்ளது. திருமதி பாக்கியம் அவரின் வள்ளலார் சங்கத்தின் மண்டபத்தை இலவசமாக பயன்படுத்திக் கொள்ள அனுமதி வழங்கியுள்ளார். கோலாலும்பூருக்குச் சென்று விட்டப் பிறகும் பிறந்த மண்ணை மறக்காது முதல் நூலை சுங்கைப்பட்டாணியில் வெளியிடும் உங்கள் ஆர்வத்திற்கு என்னால் ஆன சிறு உதவி என பாக்கியம் அம்மா சொன்னப்போது நெகிழ்வாக இருந்தது. பெரும்பாலும் கே.பாலமுருகன் தான் கெடா நிகழ்ச்சியை ஒருங்கிணைக்கிறார். இவர்களுக்கு நன்றியெல்லாம் சொன்னால் என்னைத் திட்டுவார்கள். ஆத்மார்த்தமாக தழுவி கொள்வது மட்டுமே என்னால் இயன்றது.
கே.பாலமுருகன்: உங்களின் இச்சிறுகதை தொகுப்பு விரைவில் சுங்கைப்பட்டாணியிலும் கோலாலம்பூரிலும் வெளியிடப்படுவதாக அறிகிறேன். அதனைப் பற்றி விரிவாகச் சொல்லவும்.
சு.யுவராஜன்: சுங்கைப்பட்டாணியில் 26 மார்ச் 2016, மாலை 5 மணிக்கு முதல் வெளியீடு தாமான் பண்டார் பாருவில் உள்ள மலேசிய சமரச சுத்த சன்மார்க்க சத்திய சங்க மண்டபத்தில் நடக்கவுள்ளது. தலைமையுரையை கெடா மாநில கல்வி இலாகாவின் துணை இயக்குனர் திரு.பெ.தமிழ்செல்வன் அவர்களும் சிறப்புரையை எழுத்தாளர் மருத்துவர் மா.சண்முகசிவா அவர்களும் நூலாய்வை எழுத்தாளர் சீ.முத்துசாமி அவர்களும் வழங்க உள்ளனர். கோலாலும்பூருக்கான ஏற்பாடுகள் பூர்த்தியடைந்ததும் தகவல்களும் பிறகு வெளியிடப்படும். மேலதிக தகவல்களுக்கு தோழி: 019-2781413-இல் தொடர்பு கொள்ளலாம்.
நேர்காணல்: கே.பாலமுருகன்

பாசார் முனியாண்டி கோவிலில் முனியாண்டி பிடித்திருந்த அரிவாள் காணாமல் போனதிலிருந்துதான் அவர்களுக்குப் பீதி கண்டது. அரிவாள் இல்லாத முனியாண்டி வெறும் கையுடன் இருந்தார். அதுவரை பாசார் கம்பத்தில் திமிருடன் சுற்றிக் கொண்டிருந்த சூரும் அவன் வீட்டில் செத்துக் கிடந்தான்.

முனியாண்டியை அரிவாள் இல்லாமல் பார்ப்பது எல்லோருக்கும் சங்கடமாகவும் தீட்டாகவும் தோன்றியது. மேட்டு வீட்டு சுப்பிரமணியம் மாலையில் கோவிலுக்குப் போய் விளக்கைக் கொளுத்திவிட்டு சாமி ஆடுவதையும் நிறுத்திக் கொண்டார். முனியாண்டியை மஞ்சள் துணியால் கட்டி மூடினார்கள். கோவில் வெளிச்சமில்லாமல் கிடந்தது. பாசார் கம்பத்தில் நுழைந்ததும் குறுக்குப் பாதையில் ஒரு பழைய வண்டி இருக்கும். அதுவொரு தள்ளு வண்டி. எத்தனையோ வருடத்திற்கு முன் யாரோ போட்டுவிட்டுப் போனது. கருவடைந்து திருப்பிடித்து மண்ணோடு மக்கியும் போய்விட்டது. ஒரு சில இரும்புகள் மட்டும் வெளியே பிளந்து கிடக்கும். அதற்குப் பின்னால் உள்ள முனியாண்டியை எல்லோரும் பாசார் முனியாண்டி என்றுத்தான் அழைப்பார்கள்.

கோவிலுக்குள் சுவர் இருக்காது. வெறும் தூண்கள் மட்டும்தான். அதுவும் பெரியசாமி காலத்தில் அவருடைய முயற்சியால் கட்டப்பட்டது. அதற்கும் முன் கையில் அரிவாளுடன் வெட்ட வெயிலில் கூரையில்லாமல் முனியாண்டி நின்றிருப்பார். வெய்யிலில் வெளுத்துப் போன முனியாண்டியை வருடம் ஒருமுறை சாயம் பூசி பொங்கல் தினத்தில் பூஜை செய்துவிடுவார்கள். அதுவும் பெரியசாமி குடும்பத்தினர்தான் பொறுப்பு. இப்பொழுது கொஞ்சம் வசதி வந்ததும் கோவில் இழுத்துக் கட்டப்பட்டு கூரையும் தூண்களும் கட்டப்பட்டன. பாசார் கம்பத்திற்குள் நுழைந்ததும் ஆக்ரோஷமான திமிர் பார்வையுடன் கோபத்தைக் கக்கிக் கொண்டிருக்கும் முனியாண்டியைக் கண்டு பயப்படாமல் இருக்க மாட்டார்கள்.

இரவில் கம்பத்தில் காய்ச்சல் வந்தவர்களுக்கு சுப்பிரமணியம்தான் சாட்டையடிப்பார். இரண்டுமுறை வலிக்காதபடி சடங்கிற்குச் சாட்டையை முனியாண்டியின் அரிவாளிலிருந்து எடுத்து காய்ச்சல் கண்டவர்களின் முதுகில் அடிப்பார். சாட்டை மாலை நேரத்தில் முனியாண்டியின் அரிவாளில் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும். மாலை பூஜைக்கு வரும் சுப்பிரமணியம் அதனை எடுத்து அரிவாளில் மாட்டுவார். அப்பொழுது அதற்குத் தனி சக்தி கிடைப்பதாக நம்பிக்கை.

சாட்டையின் பிடியில் கருப்புத் துணி மொத்தமாக வைத்துக் கட்டப்பட்டிருக்கும். அதன் நுனியில் ஒரு சிவப்புத் துணியும் அதில் எப்பொழுதும் திர்நீர் வாசமும் வீசும். சாட்டை முருக்கேறி விறைப்பாக இருக்கும். யாருக்காவது பேய் பிடித்துவிட்டால் முனியாண்டி கோவிலில் வைத்து சுப்பிரமணியம் சாட்டையால் அடிக்கும்போது பார்க்கும் எல்லோருக்கும் வலிக்கும். சாட்டையடி வாங்கி மயங்கி விழுந்தவர்க்குப் பேய் போனதோ இல்லையோ உயிர் பாதி போய்விட்டிருக்கும்.

கம்பீரமாகக் கையில் அரிவாளுடன் நிற்கும் முனியாண்டியின் முன் எந்தப் பேயும் பயந்தோடிவிடும் என நம்புவதால் அவரின் அரிவாளில் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும் சாட்டையின் மகிமை எல்லோருக்கும் தெரியும். சுப்பிரமணி அதனைக் கையில் எடுத்து விலாசும்போது முனியாண்டியாக மாறிவிடுவார். கண்கள் இரண்டையும் உருட்டிக் கொண்டும் நாக்கை வெளியில் நீட்டிக் கொண்டும் கத்துவார். அவருடைய பெருத்த கைகளிலிருந்து நரம்புகள் புடைத்துக் கொண்டு தெரியும். அப்படி அவர் சாட்டையுடன் நிற்கும்போதுதான் நிறைய பேருக்குக் காய்ச்சல் கூடி வேறு வழியில்லாமல் பெரிய மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

பாசார் முனியாண்டியின் கையில் இருக்கும் அரிவாள் கொஞ்சம் பிரசித்திப் பெற்றது. பெரியசாமியும் அவர் குடும்பத்தாரும் ஒவ்வொரு வருடம் அரிவாளை முனியாண்டியின் கையிலிருந்து உருவி அதனை எண்ணெயில் ஊற வைப்பார்கள். அரிவாளை அப்படிச் சாதாரணமாக உருவியெடுக்கவும் முடியாது. ஒரு வருடம் முனியாண்டியின் கையில் இருந்த அரிவாள். ஒரு குழந்தையின் கையிலிருந்து ஒரு பொம்மையை அத்தனை சாதாரணமாகப் பிடுங்கிவிட முடியாது. முதலில் அதற்குச் சிரிப்புக் காட்ட வேண்டும். அதன் கவனத்தைப் பொம்மையிலிருந்து வேறு பக்கம் மாற்ற வேண்டும். குழந்தை அறியாத கணத்தில் அதன் கையிலிருக்கும் பொம்மையை எடுக்க வேண்டும். பொறுமை இல்லாதவர்களால் அப்படிச் செய்ய முடியாது. முனியாண்டியின் கையிலிருக்கும் அரிவாளும் அப்படித்தான். யாரும் தொடக்கூட மாட்டார்கள். அது தலையில் இருக்கும் கிரிடத்தைப் போன்று.

பெரியசாமி அல்லது சுப்பிரமணி மட்டுமே அதை ஒரு தெய்வக் காரியமாக நினைத்து செய்வார்கள். ஓரிரு நாள் எண்ணெயில் ஊறிய கத்திக்குப் பின்னர் சாயம் பூசுவார்கள். அதன் பளபளப்பு கூடிவிடும். பின்னர், பெரியசாமியின் மகன் அரிவாளில் பட்டையை வரைவான். மூன்று கோடுகள், நடுவில் ஒரு சிவப்பு வட்டம். அரிவாள் ஜோடிகப்படுவதுகூட அன்றைய தினத்தில் பெரிய விழாவாக இருக்கும். தப்படிக்க பாசார் பையன்கள் நான்கு பேர் வந்துவிடுவார்கள். முருகேசனின் குரல் கேட்டால் பாசார் பெண்களுக்கு அருள் வந்திவிடும். அந்த அளவுக்கு கனீரென்ற குரல். தன்னுடைய குரலிலேயே உடுக்கை அடிக்கும் சக்தி முருகேசனுக்கு மட்டுமே உண்டு. முருகேசன் பாட, தப்படித் தெறிக்கும். பெரியசாமி முனியாண்டிக்குப் படையல் வைத்துவிட்டு அவரை ஆசுவாசப்படுத்திவிட்டு அரிவாளை உருவுவார். கைகள் நடுங்கும். ஒரு மாபெரும் வீரன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது அவனுடைய இடைவாரிலிருந்து அவனுடைய கூர்மையான கத்தியை உருவும்போது உருவாகும் பயம் பெரியசாமியைத் தாக்கும். மற்ற ஆளாக இருந்தால் அதனைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது. உடல் சூடேறி இறந்துவிடுவார்கள் என நம்பப்படுகிறது. ஆகையால்தான், பெரியசாமி அக்காரியத்தைச் செய்கிறார்.

அரிவாளை உருவியுடன் பாசாரில் இன்னொரு வழக்கம் உண்டு. அரிவாள் இல்லாத முனியாண்டியைக் கம்பத்தில் யாரும் பார்க்கக்கூடாது. ஆகவே, அவரை ஒரு மஞ்சள் துணியால் கட்டி மூடிவிடுவார்கள். ஒவ்வொரு வருடமும் இரண்டு நாட்கள் மட்டும் முனியாண்டி அப்படி இருப்பார். அவ்வழியே போகும் யாவரும் கோவிலைத் திரும்பிப் பார்க்கக்கூடாது. அப்படி இரண்டு நாட்கள் முனியாண்டி அரிவாள் இல்லாமல் இருக்கும் நாட்களில்தான் கம்பத்தில் திருட்டுச் சம்பவங்கள் நடப்பதும் கெட்ட கனவுகள் தோன்றுவதும் ஏற்படும். மக்கள் பீதியில் இருப்பார்கள். இப்பொழுது முனியாண்டியின் கையிருந்த அரிவாள் திடீரென காணமல் போனதும் சூரு செத்துப் போனதும் கம்பமே அதிர்ந்து போனது. எல்லோரையும் பயம் பிடித்துக் கொண்டது.

சூரு காந்திராவின் பையன். 37 வயதில் கஞ்சா கடத்தி பாசாரிலேயே பிடிப்பட்டான். பத்து வருடங்கள் கமுண்டிங் சிறையிலேயே காலத்தைத் தள்ளிவிட்டு மீண்டும் வந்தபோது பாசாரில் அவன் மீது ஒரு பயம் இருந்தது. அந்தப் பயம் அவன் சிறைக்குப் போய் வந்ததால் இல்லை. காந்திராவ் பாசாரில் செய்ததாகச் சொல்லப்படும் மூன்று மர்மக் கொலைகளை யாரும் மறக்கவில்லை. வழிவழியாக அப்பயம் எல்லோரின் மீதும் திணிக்கப்பட்டே வந்தது.

காந்திராவின் மனைவி ஓடிப்போனதும் அன்றைய இரவே அவருடைய மனைவியுடன் ஓடியவனின் அப்பாவையும் அவன் இரண்டு தம்பிகளையும் யாரோ கொலை செய்துவிட்டார்கள். வீட்டுக்குள் கழுத்தறுப்பட்டு கிடந்தவர்களின் உடல்களை இரத்த வெள்ளித்திலிருந்து மீட்டார்கள். அப்பொழுது காந்திராவ் தலைமறைவானவர்தான். இன்றுவரை அவர் வரவே இல்லை. ஆகையால்தான், அவருடைய மகன் மீது எல்லோருக்குள்ளும் ஒரு தவிர்க்க முடியாத பயம் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவன் எங்கு இருந்தாலும் சுருட்டு வாசம் வீசிக் கொண்டே இருக்கும். சுருட்டு அவனுக்கு ஆறாவது விரல் மாதிரி உடலிலேயே இருக்கும். காதில் செருகியிருப்பான்; விரலுக்கு இடையில் வைத்திருப்பான்; புகைக்காமல் அவன் வாயில் வெறுமனே நஞ்சு கிடக்கும். அவனையும் சுருட்டையும் பிரிக்க முடியாது.

சிறையிலிருந்து சூரு வந்து ஆறு மாதமாகியும் அவனை யாரும் ஒரு கேள்வி கேட்கவில்லை. கிடைக்கும் வேலைகளைச் செய்து கொண்டு கம்பத்தில் திரிந்து கொண்டிருந்தான்.

சரசு வீட்டில் அவளுக்கும் கணவனுக்கும் சண்டை வந்த நாளில்தான் சூருவின் சுயரூபம் வெளிப்பட்டது. அன்றைய இரவில் சரசு வீட்டில் நடந்ததை வைத்து சூரு யார் எனத் தெரிந்து கொண்டார்கள்.

“ஏய் சனியனே! எவன் கூட கூத்தடிக்கறியோ அடிச்சிக்கோ. ஆனா, வீட்டுலேந்து போய்ரு. உன்ன வச்சிக்க என்னால முடியாதுடி”

சரசுடைய கணவன் இராமசாமி அவளின் முடியைக் கொத்தாகப் பிடித்து வெளியே கொண்டு வந்து போட்டான்.

“சொல்லு வேற என்ன இருக்கு? ஒரு மனசாட்சி இருக்கா உனக்கு? தினத்திக்கும் சாப்பாட்டுக்கு வழி செஞ்சேன்ல. குடிச்சிட்டு வந்து வாய்க்கு வந்த மாதிரி பேசுறீயே உங்கம்மா உன்ன எந்த நேரத்துலே பெத்தா?”

இராமசாமிக்கு அம்மாவைப் பற்றி பேசியதும் கோபம் தலைக்கேறியது. மேசையில் இருந்த மைலோ டின்னை எடுத்து வீசினான். அவ்வளவுத்தான். சரசின் புருவத்தைப் பிளந்தது. சாலையிலேயே கதறிக் கொண்டு விழுந்தாள். இராமசாமியின் வீட்டுப் பக்கத்தில் தனியாக இருந்த சூரு வெளியில் வந்தான். கட்டம் போட்ட கைலி அப்பொழுது ஆண்கள் மத்தியில் பிரபலம். சூரு வெளுத்தக் கைலியை மடுத்துவிட்டு சுருட்டைப் புகைத்துக் கொண்டிருந்தான். சரசின் அழுகையும் கதறலும் சாபமும் அவனுக்குள் ஏதோ செய்தது.

“டேய் நாயே! கட்டையிலெ போறவனே. குட்டிசோரா போய்ருவடா…என் மண்டய உடைச்சிட்டெ இல்ல…மவனே உனக்கு இருக்குடா”

இராமசாமி வெளியில் வரவே இல்லை. அவளை விலாசிவிட்டு உள்ளே போனவனின் சத்தமே இல்லை. சரசு முடியை விரித்துவிட்டு கால்களை உதறிக் கொண்டு சாபமிட்டாள். ஆக்ரோஷமான அவளுடைய குரல் உடைந்தது. சூரு கால்களை அகட்டி குத்திட்டான். சுருட்டை இன்னும் வேகமாகப் புகைத்தான். அவன் கண்கள் செத்திருந்தன. நாக்கு வரண்டிருந்தது.

“ஆம்பள நாய்ங்களா. உங்களுக்கு என்ன திமிருடா. பொம்பளையே போட்டு அடிக்கிறியெ ஆம்பளயாடா நீ?”

அன்று சரசைத் தரதரவென அவள் வீட்டுக்குள் இழுத்துக் கொண்டு போன சூரு அவள் கணவனின் காதை அறுத்துவிட்டான். சரசு சூரைக் காட்டிக்கொடுக்கவில்லை. பின்னர் அந்த வீட்டில் என்ன நடந்தது என யாருக்கும் முழுமையாகத் தெரியவில்லை. பெரியசாமியை அடித்து மலத்தொட்டியில் வைத்து முக்கினான் சூரு என சரசின் மூலம் தகவல் வெளியானதும் வதந்தியாகவே இருந்தது.

பிறகொருநாள் சரசின் கணவன் வீட்டை விட்டே ஓடிவிட்டான். தனியாக இருந்த சரசை சூரு எடுத்துக் கொண்டான் என்றும் பேசிக் கொண்டார்கள். அத்தனை நாட்கள் அமைதியாக இருந்த சூரு செய்த இந்தக் காரியத்தைக் கண்டு எல்லோரும் மேலும் பயந்தார்கள். அவனுக்குத் தனி பலம் இருப்பதாகவும் அவன் ஒரு வெறிநாய் என்றும் பேசிக்கொண்டார்கள். காந்திராவின் கொலைவெறி அவனிடம் இருப்பதாகவும் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

“முனியாண்டி சாமித்தாண்டா இந்தக் கம்பத்தைக் காப்பாத்தெ இந்த சூரு பையன கொன்னுட்டாரு…இல்லாட்டினா இந்த சரசை வச்சுருந்தான்லே…அவளே முனியாண்டியோட அரிவாள்ல வெட்டிக் கொன்னுட்டு ஓடிட்டா போல ஓடுகாலி…”

“சும்மா சொல்லாதீங்க சாமி. தினமும் அவளைப் போட்டு அடிச்சி சாப்பாடு கொடுக்காமல் கொடும பண்ணான் இந்த சூரு…சாமி கோவம் வரும் அவளுக்கு. அதான் முனியாண்டி அவ உடம்புல இறங்கி முடிச்சிட்டாரு”

சுப்பிரமணியும் பட்டையப்பனும் வீதியிலே கத்தி சண்டையிட்டுக் கொண்டனர். தொய்வடைந்த கிடந்த கம்பம் மெல்ல விழித்தது. பக்கத்துக் கம்பத்தில் போய் பாசார் முனியாண்டிக்கு அரிவாள் செய்து வர பெரியசாமி கிளம்பினார். அதற்கு முன் மஞ்சள் துணியால் கட்டப்பட்டிருக்கும் முனியாண்டி சாமியிடம் அனுமதி கேட்டு வரக் கோவிலுக்குச் சென்றார். கோவிலில் இருள் கவிழ்ந்திருந்த்து. பாசார் முனியாண்டியின் முகம் உயிர்ப்பில்லாமல் சோகம் கவிழ்ந்த முகத்தைப் பெரியசாமி பார்த்ததும் பதறினார்.

கோபத்தைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு வந்த குழந்தையாய் முனியாண்டி நின்றிருந்தார். அங்கிருந்து பெரியசாமி வெளியேறும்போது சூரு வந்தால் வீசும் சுருட்டு வாசம் சட்டென சூழ்ந்து கொண்டது.

கே.பாலமுருகன்
(Malaigal.com)