முதல் பாகம் படிக்காதவர்கள் பின்வரும் லின்கை அழுத்தி படித்துவிட்டு இரண்டாம் பாகத்தை வாசிக்கவும்.

முதல் பாகம்: https://balamurugan.org/2020/04/03/தொடர்க்கதை-பாகம்-1-மெலாந்/

பாகம் 2

சற்று அதிர்ந்துபோன குச்சிமிட்டாய் சரவணனை ஆழ்ந்து நோக்கினான்.

“பாங்! நீங்க ரொம்ப சீரியஸ்னு நெனைச்சன். ஆனா நல்லா ஜோக் பண்றீங்க. ஏதோ சித்தர் மாதிரி பேசறீங்க?”

சரவணன் சோற்றுப் பருக்கைகளை எண்ணி எண்ணி எடுத்து உதட்டில் நிதானமாக வைத்துக் கொண்டே தூரத்தில் பேரமைதியுடன் தெரியும் பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தான்.

“பாங்… புருவத்துக்கு மேல செம்ம வெட்டுப் போல?”

குச்சிமிட்டாய் அப்படிக் கேட்டதும் அப்பொழுதுதான் ஞாபகம் வந்ததைப் போல புருவத்திற்கு மேல் உள்ள காயத்தின் வடுவைத் தடவினான் சரவணன்.

“இது ரெண்டு வருசத்துக்கு முன்ன நடந்த ஒரு கேங் சண்ட குச்சி. ஜொகூர்ல ஒருத்தன் தனியா சிக்கிட்டான். இறங்கி அடிச்சோம். நாங்க ஒரு மூனு பேரு. ஆனா, அவனோட ஆளுங்க அங்கத்தான் லோரோங்ல கட்டிய கைமாத்திட்டு வந்துட்டானுங்க. ஏழு பேர்கிட்ட. கூட இருந்த ரெண்டு பேரும் ஸ்போர்ட் அவுட். தனியா நிண்டு சமாளிச்சன் குச்சி. எத்தன மண்டைய பொளந்தன் தெரியல…”

சரவணன் அதனைச் சொல்லி முடிக்கும்வரை கண்கள் நிதானமாகவே இருந்தன. பள்ளத்தாக்கின் விளிம்பில் சுற்றி வளைத்திருந்த கடம்ப மரங்களில் அமர்ந்திருந்த கணகில்லா பறவைகள் சட்டென எங்கோ பறந்து சென்றன.

“குச்சி! மரம் பறக்குமா?”

“பாங்… அடுத்தவன் மண்டையத்தானே பொளந்தீங்க? ஏன் இப்படிக் கேக்குறீங்க?”

“பறக்கும் குச்சி… நீ பாக்கறது இல்ல…”

“அதை விடுங்க பாங். ஆனா ஒத்த ஆளா நிண்டு அத்தன பேரையும் அடிச்சி நொருக்கிட்டீங்க…”

குச்சிமிட்டாய் கண்கள் விரிந்து ஆர்வம் பொங்க சரவணின் கதையைக் கேட்கத் தூண்டினான்.

“இல்ல குச்சி. அப்படிலாம் செய்ய இது சினிமா இல்ல. முதுகுல 17 தையலு. மண்டைல ரெட்டு வெட்டு. முகத்துல… தோ இங்க ஒரு வெட்டு… மூனு வாரம் ஆஸ்பித்தல். அப்புறம்தான் பொழைச்சி வந்தன்…”

முகத்தில் தெரிந்த வெட்டுக் காயத்திலிருந்து இரத்தம் உறைந்து வருவதைப் போல சட்டென சரவணனுக்கு ஒரு பிரமை. துணியை எடுத்து வடுவுள்ள இடத்தைத் துடைத்தான்.

“இரத்தம்…குச்சி. ஒழுகுது…”

“ஹா!ஹா! என்ன பாங்…? மண்ட ஏதும் கொழம்பிருச்சா… இந்தக் காயம் பட்டு ரெண்டு வருசம் ஆச்சி…”

குச்சிமிட்டாய் வாயைத் தன் வலது கையால் பொத்திக் கொண்டு சிரித்தான். அவனுடைய முன் பற்கள் தெரியக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தான்.

“குச்சி! இது காயம் இல்ல… இரத்தம் நிக்காது. ஒழுவிகிட்டே இருக்கு. அன்னாடம் துடைச்சிக்கிட்டே இருக்கேன்… உடம்பெல்லாம் இரத்தம் குச்சி…”

சரவணன் சட்டென பதற்றத்துடன் சாப்பாட்டுத் தட்டை ஓங்கித் தரையில் அடித்துவிட்டுச் சுவரோடு போய் உட்கார்ந்து கொண்டான்.

“பாங்! என்ன ஆச்சு?”

“குச்சி! குச்சி!…”

“பாங்! கொஞ்சம் நிதானமா இருங்க. ரிலேக் பண்ணுங்க. ஒன்னும் இல்ல. கொஞ்சம் தண்ணீ குடிங்க…”

குச்சிமிட்டாய் தரையில் இருந்த நீர்ப்புட்டியைச் சரவணனிடம் நீட்டினான்.

“குச்சி! என்னோட சாவு வெளில நிக்குது குச்சி. நீ சொன்னீய… எல்லாருக்கும் ஒரு சாவு வெளில காத்திருக்கு. அதை நான் பார்த்துட்டன் குச்சி. நகம்லாம் நீட்டா இருக்கு. வாயில இரத்தம் ஒழுகுது. அது என்னோட இரத்தம் குச்சி!”

சரவணன் அழத் துவங்கியதும் குச்சிமிட்டாய்க்குப் பதற்றம் கூடியது. இதுவரை இங்கு வந்து தங்கியவர்கள் போதையிலும் கோபத்திலும் மட்டும் இருப்பதைப் பார்த்த குச்சிமிட்டாய்க்குச் சரவணனின் குணாதிசயம் ஆச்சரியப்பட வைத்தது.

“பாங்! நான் ஒரு கிறுக்கன். சும்மா சொன்னன். சாவுலாம் அவ்ள சீக்கிரம் வராது. நம்மலாம் வீரப்பரம்பரை பாங்!”

சரவணன் சடாரென பயப்படுவதை நிறுத்திவிட்டுக் குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்தான்.

“வீரமா? எதுடா வீரம்? தோ… பாரு போலிஸ்க்குப் பயந்துகிட்டு வந்து ஒளிஞ்சிருக்கனே இதுதான் உனக்கு வீரமா…?”

“பாங். இங்க வந்து ஒளிஞ்சிட்டுப் போனவங்க எல்லாம் பெரிய தலைங்க…”

“போடா டே! அதுல நாலு பேரு செத்துட்டானுங்க. ஒருத்தன் வீட்டுல கை கால் வெளங்காம மொடம்மா இருக்கான். தலைங்களாம் தலைங்க…”

குச்சிமிட்டாய்க்குச் சரவணின் நடவடிக்கைகளில் அதிருப்தி உண்டாக மெல்ல அவ்விடத்தை விட்டு விலக எத்தனித்தான்.

“சரி பாங். நீங்க உடம்ப பார்த்துக்குங்க. நான் நைட்டு சாப்பாட்டுக்கு ரெடி செஞ்சிட்டு வரேன்…”

தரையில் இடது கையை ஊன்றியவாறே எழ முயன்ற குச்சிமிட்டாயின் மீது சரவணன் அருகில் இருந்த நாற்காலியைத் தூக்கி அடித்தான். கைகளில் பலத்த அடியுடன் குச்சிமிட்டாய் தரையில் சுருண்டு விழுந்தான்.

“குச்சி! தப்பிக்கப் பார்க்கற… தப்பு குச்சி! நான் சொல்றதைல்லாம் முழுசா கேட்டுட்டுப் போ. எனக்குப் பயமா இருக்கு குச்சி. வீடுல்லாம் ஒரே இரத்தமா இருக்கு. நான் சொன்னன்ல இன்னிக்கு நான் செத்துருவன்னு. நான் செத்துட்டப் பிறகு நீ வெளில போ. சரியா?”

குச்சிமிட்டாய் அரைமயக்கத்தில் இருந்தான். சரவணன் எழுந்து சன்னல் வழியாக வெளியே பார்க்கும் காட்சி மங்களாகத் தெரிந்தது.

“குச்சி! என் சாவு வெளில நிக்குது. பார்த்தீயா விதி எவ்ள பெரிய பள்ளத்தாக்குன்னு?”

குச்சிக்கு மயக்கம் மேலும் கண்களை மறைக்க துவங்கியது. கண்கள் மூடும் முன் அவனும் சரவணனும் மட்டுமே இருக்கும் அவ்வீட்டின் அறையினோரம் ஒரு சிறுமியின் கால்கள் வந்து நிற்பதும தெரிகின்றது.

-தொடரும்

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்

குறிப்பு: இத்தொடர் சிறுவர்களுக்கானது அல்ல; இருப்பினும் வாசிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் வழிகாட்டுதலுடன் வாசிக்கலாம்.

முன்குறிப்பு: இது சிறுவர்களுக்கான தொடர்க்கதை அல்ல. படிக்க நினைப்பவர்கள் பெற்றோர்களின் துணையோடு வழிகாட்டுதலோடு வாசிக்கலாம்.

 

 

தூரத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் வெறுமனே கொய்யா மரத்தினோரம் படர்ந்திருந்த மஞ்சள் பூக்களுள்ள குமிழ் செடியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சரவணன். அப்பொழுதுதான் அவனுக்குத் தன் மரணத்தைப் பற்றிய ஒரு செய்தி சட்டென மனத்தில் உதித்தது. மரணம் தற்செயல் என்கிறது யதார்த்தம். ஆனால், இறப்பவர்களுக்கு ஓர் உள்ளுணர்வு தோன்றும் என்று இதுவரை இறந்தவர்கள் சொன்னதாக எந்தச் சாட்சியும் இல்லைத்தான். அன்று சரவணனுக்குக் கிடைத்த அந்த உள்ளுணர்வுக்குக் காரணம் மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு.

அவன் தங்கியிருந்த வீடு அப்பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்த மாதிரியான அமைப்பில் மலைப்பாதையின் ஓரமாய் அமைந்திருந்தது. இதற்கு முன் பெந்தோங், ஈப்போ, கிள்ளான் போன்ற இடங்களிலிருந்து தப்பி வந்த ‘பப்பாக்கள்’ சில காலம் இங்குத் தங்கிச் சென்றதுண்டு. சரவணன் அங்குக் கொண்டு வரப்பட்டு அன்றோடு பத்தாவது நாள். பத்து நாளும் வீட்டிலேயே இருந்து அவன் பார்த்து பார்த்து ஊடுருவிக் கொண்டிருந்த மெலாந்தி பள்ளத்தாக்கு அன்று வழக்கத்திற்கு மாறாக விரிந்து கொண்டிருந்தது.

பூமியின் பெருத்த வாயொன்றுக்குள் சென்று கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டான். தூரத்தில் சோம்பேறித்தனத்துடன் வழிந்து கொண்டிருக்கும் சிறிய அருவியொன்றும் அதனூடே தெரியும் பெரும்பாறைகளும் பாறைகளைச் சுற்றி வளர்ந்து எதையோ எட்டிப் பிடிக்க மேலேறிக் கொண்டிருக்கும் பச்சைக் கொடிகளும் படர்ந்து பதுங்கிக் கொண்டிருக்கும் குட்டை மரங்களும் சரவணின் மனத்தை வடிவமைத்துக் கொண்டிருந்தன.

காலை, மாலை, இரவு என்று ஒவ்வொரு பொழுதையும் சரவணன் நிதானமாக கவனிக்கும் மனநிலைக்கு வந்துவிட்டான். தூரத்தில் குச்சிமிட்டாய் மோட்டாரின் சத்தம் கேட்கும்போது சரவணன் பள்ளத்தாக்கை உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தான். குச்சிமிட்டாய் மெலாத்தி பள்ளத்தாக்கின் ஓரமுள்ள ஒரு கம்பத்தைச் சேர்ந்தவன். சரவணன் இங்கிருக்கும்வரை குச்சிமிட்டாய்தான் பொறுப்பாகப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அதிகம் பேசக்கூடியவன் மட்டுமல்ல கேள்விகளை உதடுகளில் அதக்கி வைத்துத் தயாராகவே இருப்பான். சரவணன் இப்பொழுது அதிகம் பேச விரும்புவதில்லை. ஏனோ ஒரு அமைதியான மனநிலைக்குள் வந்துவிட்டான்.

குச்சிமிட்டாயின் கையில் மதிய உணவு. முன்கதவின் சாவி அவனிடம் மட்டுமே இருந்தது. திறந்து உள்ளே வந்துவிட்டு மீண்டும் உடனே பூட்டிவிடுவான். சரவணன் அங்கு வந்த பத்து நாள்களில் குச்சிமிட்டாய் தவிர அத்தனித்த வீட்டுப் பக்கம் வேறு ஆள் நடமாட்டத்தை அவன் பார்க்கவேயில்லை. எப்பொழுதாவது ஒரு மூசாங் பூனை மட்டும் வந்து வீட்டு ஓட்டின் மீதேறி ஓடி சிறு கலவரத்தை ஏற்படுத்திவிட்டு ஓடிவிடும். சுற்றி வளர்ந்திருக்கும் ஊசி இலை மரங்கள் இலாவகமாக வீட்டின் தோற்றத்தை வெளியாள்களிடமிருந்து தற்காத்து வைத்திருந்தது.

“பாங்… வாங்க சாப்டுங்க. நெத்திலி சம்பால் இன்னிக்கு,”

குச்சிமிட்டாய்க்கு எப்படியும் 30 வயது இருக்கும் ஆனால் குரல் மட்டும் இன்னமும் முதிர்ச்சிப்பெறாத ஒரு சிறுவனின் குரல். கேட்கும்போதெல்லாம் எரிச்சலை உண்டாக்கும். நம்மை இத்தனை கேள்விகள் கேட்டுத் துளைக்கும் ஒரு குரல் சிறுவனுடையது என்பதில் ஏன் இத்தனை ஆத்திரம் அவனுக்குப் பொங்கி வந்தது என்று சரவணனால் கணிக்க இயலவில்லை.

மரப்பலகையால் ஆன நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டே குச்சிமிட்டாயைப் பார்த்தான்.

“உனக்கு ஏன்டா குச்சிமிட்டாய்ன்னு பேரு?”

“பாங்! இன்னிக்குத்தான் இதைக் கேட்குறீங்க. நான் ரொம்ப எதிர்பார்த்தன் கேட்பீங்கன்னு… அது ஒன்னும் பெரிய கதைலாம் இல்ல பாங். சின்ன வயசுல அம்மா எங்க போய் விட்டாலும் ஒரு குச்சிமிட்டாய் வாங்கிக் கொடுத்துட்டுப் போவாங்க. அப்பத்தான் நான் அழுகைய நிப்பாட்டுவனாம். அப்படியே எனக்கு அதே பேராச்சு…”

“அப்படின்னா உன் உண்மையான பேரு?”

“அதை விடுங்க பாங். நீங்க குச்சிமிட்டாய்ன்னே கூப்டுங்க. எனக்கும் அதான் பிடிக்கும்…” என்றவாறே உதடுகளைத் தாண்டி நீட்டிக் கொண்டிருந்த முன் பற்களைக் காட்டினான்.

“குச்சி! சாவறதைப் பத்தி என்ன நினைக்கற?”

“நேரம் வந்துருச்சின்னா எல்லா போய்த்தான் ஆகணும் பாங். வேணானு சொன்னா எமன் என்ன விடவா போறாக? சாவு ஒரு கொடூரமான மிருகம் மாதிரி. வெளிலத்தான் காத்திருக்கு. எப்ப நமக்குச் சந்தர்ப்பம் வருதோ மேல பாஞ்சிரும் பாங்… உங்களுக்குத் தெரியாததா? நீங்க பெரிய மண்டென்னு கேள்விப்பட்டன்… எத்தன கேஸ் பாங்?”

“8 கொலை. 42 ஜாமான் கேஸ்… பதினஞ்சி பெச்சா ரூமா…”

“பாங்… பெரிய கேங்தான் நீங்க…”

சரவணன் நாற்காலியில் சாய்ந்து தலைக்கீழாகத் தெரியும் பள்ளத்தாக்கை மீண்டும் பார்த்தான். காத்திரமாக இறங்கிக் கொண்டிருந்த வெய்யிலினால்கூட அதன் ஆழத்தில் நெளியும் இருளைச் சிறிதும் களைக்க இயலவில்லை.

“குச்சி! பயமா இருக்கா?”

“பாங். இந்த வீட்டுல இதுவரைக்கும் பதிமூனு மண்டைங்க, பப்பாங்க வந்து தங்கிருக்காங்க. போன மாசம் பெனாங்ல ஒருத்தன வீடு புகுந்து சுட்டாய்ங்களே…? அவக இங்க 2005ல வந்து ரெண்டு வாரம் தங்கிருந்தாக. நான் தான் பார்த்துக்கிட்டன்…”

“குச்சி! பாவத்துக்குப் பால் ஊத்தி வளர்க்கறது எவ்ள குரூரமான விசயம் தெரியுமா?”

சரவணனின் உதட்டினோரம் மறைந்திருந்த மௌனச் சிரிப்பு குச்சிமிட்டாய்க்கு ஒருவித பதற்றத்தை உண்டாக்கியிருக்கலாம்.

“பாங்! என்ன கவிதைலாம் சொல்றீங்க… தத்துவம்லாம் பேசறீங்க. சாப்ட்டுட்டு ஒரு பியர் இருக்கு ஐஸ் பெட்டியில. நல்லா தூங்கலாம்…”

“குச்சி! இன்னிக்கு ராத்திரி நான் செத்துருவன்னு நெனைக்கறன்!” என்று பதற்றமில்லாமல் சொல்லிவிட்டு சரவணன் சாப்பாட்டுப் புட்டியைத் திறந்தான்.

-தொடரும்.

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்